บทที่ 12
เราไม่ได้เขินพี่นะ!
หลุมของเรา @MysecretworldFF
พี่บ้า เรารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนพี่สายฟ้าตะโกนอับดุลแล้ว ฮือ!
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะหลับให้สนิท หลับให้ลึกจนไม่รู้สึกตัวตื่นตอนพี่สายฟ้าตะโกนอับดุลขึ้นกลางห้อง ตอนแรกแค่เบลอๆ งงๆ ผมกำลังจะหลับต่อถ้าไม่ใช่เพราะคำถามของเขาที่ถามพี่พระพาย รู้ตัวอีกทีผมก็ตื่นเต็มตา ขอบคุณผ้าปิดตาที่ทำให้ผมแกล้งหลับได้อย่างแนบเนียน
พี่พระพายไม่ได้ตอบในทันที เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ลูบหัวผมเบาๆ สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนน่าตกใจ ไม่คิดว่าจะมาจากคนที่บ้าๆ บอๆ อย่างพี่พระพาย ผมแกล้งส่งเสียงในลำคอเชิงรำคาญที่ถูกรบกวนเวลานอน ตอนนั้นเองที่พี่พระพายตอบคำถามของพี่สายฟ้า
ผมเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ฟังเสร็จก็ตัวแข็งเป็นหินไปเลย
เขาบอกว่าชอบผมแถมยังจริงจัง
ตั้งแต่ตอนไหนกัน?
เมื่อคืนนี้ผมเอาแต่คิดวนไปมา นอนนิ่งหนุนตักพี่พระพายไม่กล้าขยับตัวสักนิด จนเคลิ้มหลับไปอีกครั้งและรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนเช้า
หมอนข้างผมหาย และผมกำลังนอนซบอกพี่พระพาย อีกฝ่ายพาดมือกอดเอวผมไว้
โอ้โห หน้าร้อนวาบเลย ความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นในหัว ผมตัวแข็งก่อนตั้งสติ ค่อยๆ จับมือพี่พระพายออกจากตัว ลุกอย่างเงียบที่สุด หยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนักศึกษาวิ่งเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองด้วยความรวดเร็วก่อนพี่พระพายจะตื่น ผมคิดว่าเมื่อคืนเขาคงนอนดึกน่าดูถึงได้หลับลึกไม่รู้สึกตัวสักนิด ผมเลยยังไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขา ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะแสดงสีหน้ายังไงตอนเจอหน้าพี่พระพายอีกครั้ง
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาชอบผม
แต่เป็นครั้งแรกที่ผมทำตัวไม่ถูกและดูไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด
ผมยังไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้ ผมอยากขอเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ แต่เหมือนพระเจ้าจะชอบแกล้งผม ไม่สิ ทุกคนน่ะชอบแกล้งผมกันหมดเลย
“หน้าบูดเป็นตูด”
“เราไม่ได้หน้าเหมือนตูด”
“ก็เนี่ย หน้าตูด” ตั้มหัวเราะ เขาโอบไหล่ผมแล้วตบเบาๆ ในขณะที่เรากำลังเดินรวมไปกับเพื่อนๆ ในคณะ “แค่พี่เขาจะพาไปเอนฯ รวมกับพวกบริหารต้องหน้ามุ่ยขนาดนี้เลยเหรอวะ?”
“ไม่อยากเจอพี่พระพายอะ” ผมตอบตามตรง
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วทำไมไม่อยากเห็นหน้าเขาล่ะ” ตั้มถามก่อนส่งเสียงแซว “แน่ะ หรือมีอะไรคืบหน้าที่กูยังไม่รู้”
“เนี่ย ตั้มชอบใส่ใจเรื่องของเราอีกแล้ว”
“ขนาดนี้แล้วด่ากูเสือกเลยก็ได้”
“ได้เหรอ”
“ได้ดิ”
“ตั้มเสือก…”
“...”
“ตั้มไม่ร้องดิ เราขอโทษก็ได้” ผมปลอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากหวอใส่ “เฮ้อ...แต่ยังไม่อยากเจอหน้าพี่พระพายตอนนี้จริงๆ นะ โดดกันดีมั้ยตั้ม เนี่ย เดี๋ยวแวบออกจากแถวไปกัน”
“กูชวนโดดมาหลายรอบไม่กล้า คราวนี้ปีกกล้าขาแข็งริอ่านชวนโดดคาหนังคาเขา”
“ก็…”
“ไม่ทันแล้ว นู่น พวกบริหารตั้งวงรอแล้ว” ตั้มชี้ให้ผมมองไปลานกว้างข้างหน้า พวกเด็กบริหารยืนล้อมเป็นวงกลมวงใหญ่ ตรงกลางเป็นชุดกลองกับรุ่นพี่ที่รับหน้าที่มือกลองให้จังหวะ “คนเยอะแยะ ไม่เจอหรอกมั้งพี่พระพายของมึงน่ะ”
“ไม่ใช่ของเราสักหน่อย”
“โอ๊ย แต่ดูพี่เขาอยากยัดเยียดตัวเองให้มึงเต็มแก่”
“พูดไรไม่รู้ ไร้สาระแล้วตั้ม”
“ส่วนคนมีสาระก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น” ตั้มหัวเราะหึๆ ในขณะที่ผมยกสองมือกุมแก้มตัวเองอัตโนมัติ หันไปเบิกตาโตใส่เพื่อนข้างตัว “อะไร แดดร้อนไง กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“ตั้ม!”
“นู่นๆ พี่เรียกไปรวมแล้ว”
ตั้มตัดบท เขาล็อกคอผมพาลากไปยืนล้อมเป็นวงกลมอยู่ข้างในวงของเด็กบริหาร เสียงรัวกลองดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนร้องเพลงทักทายของคณะบริหาร พอพวกเขาจบท่อนคณะผมก็ร้องตอบพร้อมเริ่มเต้นกันหัวสั่นหัวคลอน บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงและเสียงกลองเป็นจังหวะทำให้ผมลืมเรื่องพี่พระพายไปชั่วขณะ คงจริงอย่างตั้มว่า คนตั้งเยอะตั้งแยะผมจะไปเจอพี่พระพายได้ยังไง…
“เอ้ย!?”
ผมหลุดเสียงอุทานเมื่อกวาดตามองไปเรื่อยเปื่อยแล้วเจอร่างสูงของใครบางคนยืนกอดอกอยู่นอกวง พวกเราสบตากัน ผมเหมือนถูกสายตาคู่นั้นล็อกเอาไว้ และโดยปกติแล้วพี่วินัยจะไม่ยิ้ม แต่คราวนี้พี่พระพายที่แต่งตัวถูกระเบียบและเซตผมเป๊ะทุกองศากลับส่งยิ้มให้ผมโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองห้อยป้ายชื่อพี่วินัยเอาไว้อยู่
ผมรีบหลบตา หน้าร้อนวาบพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด
อาการแบบนี้มัน…
ไม่ๆๆ ผมส่ายหัว ก็แค่ผมกำลังเต้นอยู่กลางแจ้ง แดดมันร้อน และผมก็เหนื่อย หัวใจเลยเต้นแรงเฉยๆ หรอก
ในขณะที่ผมกำลังหาสาเหตุให้กับอาการแปลกๆ ของตัวเองอยู่นั้น เสียงกลองและเสียงเพลงก็ค่อยๆ เบาลงจนเงียบสนิท เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเลยอดเงยหน้ามองไม่ได้ ผมเห็นกลุ่มพี่วินัยสามคนเดินตรงเข้ามาในวง คนนึงเป็นพี่วินัยจากคณะผม ส่วนอีกสองคนคือพี่สายฟ้ากับพี่พระพาย พวกเขามีสีหน้าเรียบนิ่ง
“ขอโทษที่ต้องเข้ามาขัดจังหวะนะครับ” พี่สายฟ้าพูดขึ้น เขากวาดสายตามองโดยรอบ “แต่น้องๆ เหมือนจะไม่สนุกกันเลย หรือว่าอยากให้พี่สันฯ ไปพักแล้วให้วินัยเข้าแทนครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ/ครับ”
“ถ้าไม่ใช่ก็กระตือรือร้นกันหน่อยนะครับ” พี่พระพายพูดเสริมหน้านิ่ง ผมไม่ชินกับเขาที่เป็นแบบนี้จริงๆ นะ ผมคิดยังไม่ทันจบดี พี่พระพายก็เบนสายตามาสบกับผม “โดยเฉพาะน้องคนนั้น เดี๋ยวออกมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ตรงนี้เลยครับ พี่เห็นเราไม่เต้น มาอยู่ให้ใกล้หูใกล้ตาหน่อยน่าจะดีกว่า”
“หา? แต่…”
“ไม่มีแต่ครับ” พี่พระพายตัดบท ผมอ้าปากหวอ ในขณะที่วินัยคณะผมพูดต่อ
“เอาอย่างนี้ดีกว่า บริหารกับสินกำฯ คละรวมกันดีกว่า ไม่ต้องแบ่งคณะใครคณะมัน ไม่งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับเอนฯ แยก เราเอนฯ รวมเพื่อสร้างมิตรภาพใหม่ๆ ไม่ใช่เหรอครับ”
“ครับ/ค่ะ”
“รับทราบแล้วก็จัดกลุ่มกันใหม่ครับ”
สิ้นเสียงพี่วินัยคณะผม ลานกว้างตรงนี้ก็ชุลมุนไปสักพัก ผมกำลังอาศัยจังหวะนี้หนีไปให้ไกลจากพี่พระพายคนขี้แกล้ง แต่ยังไม่ทันเดินไปไหน คอเสื้อด้านหลังก็ถูกเกี่ยวเอาไว้ซะก่อน
“จะหนีไปไหนครับน้อง”
“พ พี่พระพาย…”
“ผมบอกให้คุณไปเต้นกับเพื่อนตรงนั้นจำได้มั้ยครับ?” เขาชี้ไปทิศที่ตัวเองยืนคุมน้องๆ อยู่เมื่อกี้ พี่พระพายอมยิ้มน้อยๆ ก่อนตีหน้านิ่ง แต่แววตาเขาเป็นประกายเชียว “คุณจะได้อยู่ในสายตาผมด้วย”
ฮือออ อย่ามาพูดแบบนี้กับน้องดิ ไม่เอา ทำตัวไม่ถูกแล้ว!
ผมเริ่มเบะ แต่พี่พระพายก็ไม่สนใจ เขาแตะข้อศอกผมเบาๆ ดันให้เดินไปตามทิศทางที่ตัวเองต้องการ ผมหน้ามุ่ย อยากฟาดพี่เขาสักทีแต่นั่นแหละ ทำได้ที่ไหนล่ะ นี่พี่วินัยเชียวนะ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนดุ้งเล็กน้อยเมื่อลมหายใจร้อนรินรดข้างใบหู
“อย่าโกรธนะ พี่แค่คิดถึงหนูอะ อยากให้มาเต้นใกล้ๆ”
“ออกไปเลย”
ผมหันไปกระซิบดุใส่พี่พระพาย เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินแยกไป ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันไปยิ้มให้เด็กบริหารคนข้างๆ ที่เอ่ยปากทักทาย ก่อนเราจะเริ่มเอนเตอร์เทนกันอีกครั้ง ผมหงุดหงิดพี่พระพายจนเอามาลงกับการเต้น ควงเอวหมุนๆ บดๆ ใส่เต็มแรงไปเลยนี่แน่ะๆๆ
“เชี่ย!” จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงแว่วดังมาจากด้านหลัง คล้ายจะเป็นเสียงพี่สายฟ้า “มึงก้มหน้าไว้ ก้มหน้าสิวะ! จิ๊บกูขอทิชชู่หน่อย ไม่ก็ผ้าเช็ดหน้าใส่น้ำแข็ง”
“โอ๊ย แล้วมันจะมาเลือดกำเดาไหลอะไรเอาตอนนี้เนี่ย” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “ตัวก็ออกจะโตนะพระพาย แดดแรงหน่อยนี่กำเดาไหลแล้วเหรอ”
“กูว่าไม่น่าใช่เพราะแดดแรง”
“แล้วเพราะอะไรยะ”
“น่าจะกำหนัดแรงจนธาตุไฟเข้าแทรกแตกซ่านทะลักทลาย…”
“มึงหุบปากไปเลยน่า!” เสียงอู้อี้นี่น่าจะเป็นเสียงของพี่พระพาย
“คราวนี้บทไหนดีมึง รีบท่อง ไอ้สัส”
ผมยังเต้นต่อไป ไม่รู้ว่าพี่สายฟ้าพูดเรื่องอะไร แต่ก็พอจับใจความได้ว่าพี่พระพายเลือดกำเดาออก ผมอดส่งเสียงขึ้นจมูกไม่ได้
สมน้ำหน้า แกล้งผมดีนัก คุณพระอาทิตย์ลงโทษพี่พระพายเลย!
วันนี้ผมเลิกเย็น แต่ก็เลิกเร็วกว่าพี่พระพาย เลยถือโอกาสนี้ชิ่งกลับหอมาตั้งหลัก และก่อนอื่นเลย ผมว่าผมเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวไม่ไหว และคนที่ผมวางใจจะเล่าให้ฟังอย่างหมดเปลือกมีแค่คนเดียวเท่านั้น
“เฟนนน ฟรองซ์คิดถึงจังเลยครับ”
ฟรองซ์ยิ้มทักทายมาจากหน้าจอ ผมยิ้มให้เขา พยักหน้ารับรัวๆ
“เฟนก็คิดถึง ฟรองซ์สะดวกมั้ย มีเรื่องจะปรึกษา”
“สำหรับเฟนก็ต้องสะดวกอยู่แล้ว”
“คืออย่างนี้นะฟรองซ์” ผมนอนคว่ำกับเตียง วางมือถือตั้งไว้บนหมอน สบตาฝาแฝดของตัวเองผ่านหน้าจอ “จำพี่พระพายได้มั้ย”
“พี่คนที่ดูเป็นภัยสังคมไม่น่าไว้ใจน่ะเหรอ?”
“อื้อ นั่นแหละ”
“จำได้ เขาเป็นเมตเฟน” ฟรองซ์ฮึดฮัด เขาจ้องหน้าผม เสียงเข้มขึ้น “เขาแกล้งเฟนเหรอ ฟรองซ์ไปจัดการให้มั้ยครับ นี่ฟรองซ์เพิ่งจบคอร์สมวยไทยล่ะ อยากลองวิชาสักหน่อย”
“ไม่ๆ พี่เขาไม่ได้แกล้ง เอ่อ...ก็ไม่ได้แกล้งนั่นแหละ” ผมกระแอม ไม่อยากบอกฟรองซ์ว่าพี่พระพายทำอะไรลงไปบ้าง เดี๋ยวเขาจะโดนฟรองซ์ปาดคอเอา
“แล้วเขาทำอะไรเฟนครับ?” ฟรองซ์เอียงคอเล็กน้อย เขาสบตาผม ส่งยิ้มให้ “เฟนบอกฟรองซ์เร็วครับ สีหน้าไม่สบายใจแบบนี้ฟรองซ์ก็ไม่สบายใจด้วยนะ”
“คือพี่เขา…” ผมหลุบตาลงมองลายบนหมอน ไม่กล้าสบตาฟรองซ์ อุบอิบตอบเสียงเบา “เขาชอบเฟนอะ”
“ฮะ? อะไรนะ!”
“ฮื่อ ฟรองซ์ไม่ตบโต๊ะสิ ใจเย็นนะ” ผมรีบปลอบฟรองซ์ที่ตบโต๊ะดังลั่นแล้วผุดลุกขึ้นหยิบมือถือมาจ่อหน้าตัวเองจนใบหน้าเขาใหญ่เต็มจอไปหมด
“มันบอกเฟนเหรอ ตอนไหน แล้วมันทำอะไรเฟนบ้าง!”
“ฟรองซ์ใจเย็นนนนน ฟังเราๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟังละเอียดๆ เลย นั่งก่อนนะๆๆ” ผมทำท่าสูดหายใจลึกๆ แล้วผ่อนออกให้ฟรองซ์ทำตามจนแฝดผมใจเย็นลงถึงเล่าต่อ “เมื่อคืนเพื่อนพี่เขามาทำงานที่ห้อง แล้วเราก็หลับไปแล้ว ทีนี้เหมือนเขาคุยกันเสียงดังจนเราตื่นอีกรอบ แต่พี่ๆ เขาไม่รู้ว่าเราตื่นนะ เราได้ยินพี่สายฟ้าเพื่อนพี่พระพายถามพี่พระพายว่าจริงจังกับเราเหรอ พี่พระพายก็ตอบว่าชอบเรามากขนาดนี้ก็ต้องจริงจังแล้ว”
“...”
“ฟรองซ์ไม่อ้าปากค้างสิ ช่วยเราคิดๆๆ เราจะทำยังไงดีอะ ไม่กล้าสู้หน้าเลย หน้าร้อนไปหมด ใจเต้นด้วย คันยุบยิบเหมือนมีมดมาเดินขบวนพาเหรดข้างในเลยฟรองซ์”
“เฟนชอบเขาเหรอ?”
“บ้าเหรอ! ไม่ได้ชอบ” ผมตอบเสียงสูง ส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ จนฟรองซ์หรี่ตามอง “จริงๆ นะฟรองซ์ ไม่ได้ชอบจริงๆ แค่...ทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าพี่เขาจะชอบเรา”
“แต่เฟนเขินเขาอะ”
“ไม่ได้เขิน!”
“เขินสิ เฟนบอกใจเต้นคันยุบยิบ” ฟรองซ์เถียง ผมนิ่งไป
“บ้า…”
“ก็พูดแต่คำนี้ จะให้ฟรองซ์คิดว่าไงครับ” เขายิ้มล้อเลียน ก่อนกระแอมแล้วตีสีหน้าจริงจัง “แต่เอาดีๆ นะเฟน แบบนี้อันตรายมากเลย พี่คนนั้นก็ดูร้ายอยู่นะ ฟรองซ์กลัวเขาหลอกทำอะไรเฟน”
“ทำอะไรนี่อะไร?” ผมขมวดคิ้ว “แกล้งเราน่ะเหรอ”
“เอ่อ…” ฟรองซ์กลอกตา เขาลูบจมูกตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มให้ผม “ใช่ แกล้งทำอะไรแปลกๆ งี้ สัญญากับฟรองซ์นะว่าจะดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ใครมาแกล้ง”
“อืม เราสัญญา”
“ส่วนเรื่องพี่คนนั้น” ฟรองซ์สบตาผม “เราว่าเฟนคงรู้สึกอะไรกับเขาบ้างไม่มากก็น้อยแหละ ไม่งั้นคงไม่มีอาการแบบนี้ ไม่ต้องรีบคิดนะ ค่อยเป็นค่อยไปสังเกตตัวเองดีๆ อย่าลน เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฟรองซ์ไปหา”
“หือ?”
“วันเกิดเราไง อย่าบอกนะว่าลืมว่าเราต้องฉลองด้วยกันทุกปี” ฟรองซ์ทำเสียงน้อยใจ ผมรีบปลอบเขาทันที
“โอ๋ๆ ขอโทษน้า เฟนเรียนหนักอะฟรองซ์เลยเผลอลืมๆ ไปบ้าง แต่ๆๆ เราคิดถึงฟรองซ์นะ คิดถึงมากเลยด้วย ไม่น้อยใจนะ”
“ง้อกันน่ารักขนาดนี้จะน้อยใจลงได้ไง” ฟรองซ์ยิ้ม เขาโบกมือให้ผม “แต่เดี๋ยวฟรองซ์ต้องไปแล้วนะ มีงานค้างน่ะ ไว้เจอกันนะเฟน”
“ไว้เจอกันฟรองซ์”
ผมกดตัดสาย กลิ้งเล่นอยู่บนเตียงสักพักก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสุดท้ายก็วนมาที่เรื่องพี่พระพาย ผมกุมหน้าตัวเอง มันร้อนวาบๆ
พี่พระพายปรับอุณหภูมิน้ำจนร้อนเกินไปอีกแล้วแน่ๆ
แอ๊ด…
ผมเด้งตัวลุกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู พี่พระพายโผล่หน้าเข้ามา เขาหันมองผม ยิ้มเผล่ใส่แล้วตั้งท่าจะเดินเข้ามาหา ผมเลยรีบคว้าหมอนใบเล็กใกล้มือปาใส่เขา
“โอ๊ย! อะไรเนี่ยหนู รุนแรงกับพี่จังเลย”
“อย่ามาใกล้เรา!”
“ทำไมใกล้ไม่ได้” พี่พระพายย่นคิ้ว ก้าวขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมรีบกลิ้งหนีไปอีกทางทันที “เป็นอะไรเฟน ทำตัวแปลกๆ ไปนะเราน่ะ”
“แปลกอะไร ไม่ได้แปลกนะ” ผมตาโต สั่นหัวยิก
“หรือยังโกรธพี่อยู่ตอนเรื่องรับน้อง” พี่พระพายเดา “โธ่ หนู ก็พี่อยากให้หนูมาอยู่ใกล้ๆ ไงครับ”
“รู้แล้ว พอเลยนะ หยุดตรงนั้นอย่ามาใกล้” คราวนี้ผมวิ่งไปหลบอีกฟากของห้อง พี่พระพายเกาหัว เขามองหน้าผมด้วยสายตางุนงง ผมเองก็ไม่อยากจะทำตัวแบบนี้หรอก แต่...พอเห็นหน้าพี่พระพาย ประโยคที่เขาพูดกับพี่สายฟ้าเมื่อคืนก็ลอยเข้ามาให้หัว ทำให้ผมมีอาการคันยุบยิบที่ใจทุกทีเลย
“ไม่เอาน่าเฟน พี่ขอโทษนะหนู ต่อไปไม่แกล้งแล้วครับ”
“เราไม่ได้โกรธพี่เรื่องนั้นสักหน่อย”
“แล้วหนูเป็นอะไร ทำไมไม่ยอมให้พี่เข้าใกล้?”
“คือ…” ผมกลอกตา กอดหมอนข้างที่หยิบติดมือมาแน่น กลั้นใจเงยหน้าสบตาเขา “ก็พี่ตัวเหม็น!”
“ฮะ?!”
“พี่พระพายตัวเหม็น จั๊กเหม็น!” ผมหลับหูหลับตาอ้างออกไป “เราไม่อยากอยู่ใกล้ด้วย ขมคอ”
พี่พระพายอ้าปากค้าง เขาจ้องผมดวงตาเบิกโพลง อ้าปากพะงาบๆ คล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เรายืนจ้องตากันอยู่แบบนั้นเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนพี่พระพายจะเดินไปคว้าชุดนอนกับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วจนเกือบมองตามไม่ทัน
ผมกะพริบตาปริบ
ได้ยินเสียงน้ำเปิดซู่ซ่าอยู่ข้างใน ผมเดินกลับไปที่เตียง เปิดทีวีดูให้หายฟุ้งซ่าน แต่ดูจนจบไปหลายเบรกแล้ว พี่พระพายก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ ผมมองนาฬิกาบนผนังห้อง นี่เกือบชั่วโมงครึ่งแล้วที่พี่พระพายอยู่ในนั้น ผมชักเริ่มเป็นห่วงจนต้องเดินไปเคาะประตูเรียก
“พี่พระพาย”
“...”
“พี่พระพาย พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก พี่พระพายยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า แก้มทั้งสองมีรอยปะแป้งสีขาวแปะไว้เป็นรอยมือ เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนบ่ากว้าง ผมแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก “อาบน้ำอะไรนานขนาดนั้น เรานึกว่าพี่จมน้ำตายไปแล้ว”
“หนู…”
“อะ อะไรพี่” ผมก้าวถอยหลังเมื่อโดนพี่พระพายจ้องเขม็ง เขาก้าวเข้าหาผม ท่าทางคุกคาม “พี่หยุดก่อน เป็นไร เรากลัวนะ”
“พี่อาบน้ำแล้ว”
“เรารู้” ผมตอบรับ ยังก้าวถอยหนีในขณะที่พี่พระพายก้าวเข้าหา
“พี่ขัดขี้ไคลตั้งแต่หัวจรดนิ้วโป้งเท้า”
“เอ่อ…”
“ฟอกสบู่อยู่สิบกว่ารอบ”
“คือเราไม่เข้าใจว่า…”
“สระผมอีกสามรอบ ปะแป้งเย็นตรางูทั่วตัว” เขาว่า กางแขนออกกว้าง “ตอนนี้พี่ตัวหอมแล้ว หนูลองมาดมดูสิ”
“ไม่เอาๆๆ”
ผมก้มหัวหลบพี่พระพายที่ตวัดแขนจะคว้าตัวผมไปกอด พอมุดลอดออกไปได้ก็วิ่งหนีไปอีกฝั่งของห้อง พี่พระพายมองตาม เขาส่งเสียงจิ๊ปากเบาๆ คล้ายไม่พอใจ ดวงตาคมหรี่ลง เขาหันมาหาผมเต็มตัว เดินตรงเข้ามาอีกครั้ง
“หนู พี่หอมแล้ว มาเร็ว มาพิสูจน์”
“ไม่เอา!”
ผมปฏิเสธคำเดิม เพิ่มเติมคือวิ่งวุ่นหนีพี่พระพายไปทั่วห้อง ทั้งโดดขึ้นเตียง กลิ้งตัวลงเตียง หลบหลังพัดลม เกือบจะคลานเข้าไปซุกใต้เตียงแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ใช่ว่าเอวโดนคนตัวโตกว่ารวบกอดเอาไว้แน่นจนแผ่นหลังผมชิดกับหน้าอกของพี่พระพาย และสาบานได้ว่าถ้าเขาทำนมดุ๊กดิ๊กตอนนี้ผมจะทุบให้เละ
“ปล่อยเรานะพี่! ปล่อยๆๆ”
“พี่ไม่ปล่อย หนูดมพี่ก่อน พี่ตัวหอมแล้วจริงๆ”
เขาทิ้งตัวนั่งบนเตียง ออกแรงนิดเดียวก็จับผมนั่งลงบนตักแล้วกอดเอวไว้แน่น มืออีกข้างกดหัวผมให้ซุกลงกับไหล่กว้าง กลิ่นหอมของสบู่และแป้งลอยมาแตะจมูก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“อื้อ! พี่ปล่อยเรานะ!” ผมดิ้น ทุบพี่พระพายอั่กๆ พร้อมเตะขาแรงๆ
“ไม่ปล่อย พี่หอมยังบอกก่อน”
“หอมแล้วๆๆ” ผมยอมตอบตามใจ พี่พระพายจะได้ปล่อยผมสักที “ไม่เหม็นแล้ว พี่ปล่อยเราไปนะๆๆ”
“ถ้าไม่เหม็นแล้วหนูจะหนีพี่ทำไม เนี่ย พิรุธนะเราอะ”
“เปล่า พิรุธอะไร ไม่มี!”
“เสียงสูงด้วย”
“อื๊อ! ปล่อยๆๆๆ” ผมดิ้นอยู่ในอ้อมกอดเขา แต่ยิ่งดิ้นยิ่งฟาด พี่พระพายก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมจนหน้าผมฝังจมกับอกเขา ผมรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลงในอ้อมกอดเขา สวนทางกับหัวใจที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเท่ากลอง และกำลังมีคนตีมันอยู่ในอกผม
ตึกตักๆๆ
ดังลั่นจนหูอื้อเลย
“หยุดดิ้นสักทีนะเรา” พี่พระพายหัวเราะเบาๆ เขายังกอดเอวผมแน่นในขณะเกยคางลงบนหัวผม “หมดแรงอะดิไอ้ตัวเล็ก ทั้งดิ้นทั้งถีบแถมยังทุบพี่ขนาดนั้น”
“พี่ปล่อยเราเถอะนะ” ผมขอร้องเสียงอ่อย หมดแรงจะสู้กับคนตัวโต
“บอกพี่ก่อนว่าทำไมทำตัวแปลกๆ”
“แปลกอะไร เราปกติ”
“หนูหนีพี่ ไม่ยอมให้เข้าใกล้”
“ปกติเราตัวติดกับพี่นักหรือไง”
“ก็ไม่” พี่พระพายว่า “แต่ก็ไม่หนีนี่ จริงมั้ย?”
“ฮื้อ!”
“หนูเป็นอะไรบอกพี่เร็ว” พี่พระพายกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมจนตัวเราแนบชิดกัน อุณหภูมิตัวพี่พระพายเย็นกำลังพอดีหลังอาบน้ำเสร็จ กลิ่นหอมของสบู่และแป้งตรางูลอยอวลอยู่รอบตัวเรา ผมคล้ายถูกมอมเมา หัวว่างเปล่าไปหมด “ก้มหน้างุดซุกอกพี่ใหญ่ ไหนเงยหน้ามาคุยกัน”
“ไม่เอา”
“เนี่ย เราแปลกไปจริงๆ นะเฟน วันนี้พูดคำว่าไม่ไปกี่ครั้งแล้วฮะ?” พี่พระพายถาม เขาพยายามก้มหน้ามองผม แต่ผมซุกหน้าหนีไม่ยอมให้เขาเห็น “ถ้าไม่เงยหน้ามาคุยกันดีๆ พี่หอมจริงนะ หอมทั้งแก้มทั้งหัวเลย ว่าไง?”
“พี่พระพายอย่าแกล้งเรา” ผมประท้วงเสียงเบา พยายามจะดิ้นให้หลุดอีกครั้งแต่พี่พระพายก็กอดผมไว้แน่นกว่าเก่าไปอีก ผมยันมือกับอกเขา พยายามรักษาระยะห่าง “เราไม่อยากอยู่ใกล้พี่ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคุย พี่จะมาบังคับเราทำไม”
“โอ้โหหนู พูดซะพี่ดูร้าย”
“ก็ร้าย”
“เป็นห่วงไง สงสัยด้วยว่าเป็นอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร แค่ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากมองไม่อยากคุย”
“เกลียดพี่เหรอ” เขาถาม คราวนี้เสียงนิ่งกว่าเริ่มจนใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ ผมส่ายหัวช้าๆ
“เปล่า ไม่ได้เกลียดพี่”
“อาการแบบนี้ ถ้าไม่ได้เกลียด…” พี่พระพายลากเสียง ผมได้ยินเขาหัวเราะเบาๆ ข้างหู เผลอย่นคอเมื่อพี่พระพายก้มหน้าลงมากระชิบ “ก็คือเขิน”
“เราไม่ได้เขินพี่นะ!”
ผมเผลอเงยหน้าขึ้นปฏิเสธเสียงดังลั่น ชะงักไปเมื่อพบว่าใบหน้าพวกเราอยู่ใกล้กันมากกว่าที่คิด ใกล้มากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา พี่พระพายสบตาผม เขาเลิกคิ้วก่อนหรี่ตาและอมยิ้มมุมปาก
“เฟนครับ”
“อะ อะไร…”
“หนูบอกไม่ได้เขิน”
“ก็...ใช่”
“แล้วทำไมหน้าแดงแปร๊ดเลยหืม?” พี่พระพายคลายมือข้างนึงออกจากเอวผม เขาใช้ปลายนิ้วชี้จิ้มแก้มจิ้มจมูกผมที่กำลังเบิกตาโตคิดหาข้อแก้ตัวไม่ถูก “แก้มก็แดง จมูกก็แดง หูก็แดง”
“เรา เรา…”
“เกลียดพี่?”
“เปล่า!” ผมสั่นหัวแรงๆ ก่อนจะรู้ตัวว่าตกหลุมพรางพี่พระพายก็ตอนที่เขาหัวเราะออกมา
“งั้นก็เขิน”
“ฮื้อ!”
“เขินอะไรพี่น่ะเรา อยู่ดีๆ ก็มาเขินกัน เอ หรือว่า…” พี่พระพายหรี่ตา เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ หูตาเป็นประกายแพรวพราว เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมพยายามจะหันหนี แต่กลับไม่มีที่ให้ผมหนีได้เลย “...ไปได้ยินอะไรมาครับ : )”
“ดะ ได้ยินอะไร เรา...เราไม่ได้ได้ยินอะไรเลยนะ!”
“หนู…”
“พี่พระพายอย่าเอาหน้ามาใกล้เรา!”
“พี่จะบอกอะไรให้” เขาออกแรงกอดผมดึงให้ชิดกับตัวเอง ผมทนมองสายตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นไม่ไหวจนต้องหลุบตาหนี “เมื่อคืนน่ะ ได้ยินใช่มั้ยที่พี่ตอบสายฟ้า”
“มะ ไม่…”
“เราน่ะโกหกไม่เก่งนะเฟน”
“เราโกหกอะไร พี่มั่ว…”
“อย่าคิดว่าพี่ไม่สังเกตว่าตอนพี่ตอบสายฟ้าว่าจริงจังกับเฟน เราน่ะสะดุ้งแล้วตัวแข็งนิ่งไปเลย”
“...”
“ไม่ตอบแสดงว่าจริง” พี่พระพายหอมหัวผมฟอดใหญ่จนผมตัวแข็งค้าง “ส่วนที่เขินนี่แปลว่ามีใจถูกมั้ย? ถ้าไม่ตอบอีกจะถือว่ามีใจจริงๆ นะ”
“พี่บังคับเรา” ผมอุบอิบอยู่กับอกเขา
“หนูก็บังคับพี่”
“เราบังคับอะไรพี่…”
“ก็…” เขาลากเสียง พี่พระพายใช้มือเชยคางผมให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็น “บังคับพี่ให้มองได้แต่ความน่ารักของหนูไงครับ”
จุ๊บ!
สัมผัสอุ่นแตะลงบนปลายจมูกผมแล้วผละออก
มันรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
พอๆ กับความร้อนที่พุ่งขึ้นหน้า
ผมเม้มริมฝีปากแน่น ทำอะไรไม่ได้นอกจากกำเสื้อพี่พระพายแน่น ซุกหน้าหนีรอยยิ้มแพรวพราวและสายตาวาววับกับอกกว้างของพี่พระพาย ถึงอย่างนั้นก็หนีเสียงหัวเราะของพี่เขาไม่ได้อยู่ดี
คนขี้แกล้งกระชับอ้อมกอด
เขาหอมหัวผมอีกฟอด กระซิบเบาๆ ข้างใบหู
“ต่อไปนี้ให้พี่จีบหนูนะครับ : )”
ฮือออ! ฟรองซ์ช่วยเฟนด้วย พาเหรดมดในใจมันขบวนใหญ่ขึ้นกว่าเดิมแล้ว...
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
หยุดไลน์มากรี๊ดกับกูได้แล้ว ไอ้สัส! รำคาญ! เหม็น!!!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
กรี๊ดดดดดดดดดกดเ้่า้าส่น้องส่สวาวางมีวสงดหสใจ!!!สยยะกวสิอืห น่ารักๆๆๆๆๆ ฮือออ น่ารักชิบหายเลย บ้าๆๆๆ พี่ชอบหนู!!!
-----------------
พพ.อย่าเนียนแต๊ะอั๋งน้อง!!!
ตอนนี้ปรับฟีลมาหวานๆ น่ารักๆ กันบ้างนะคะ เสี่ยงคุกกันมานาน แต่เดี๋ยวก็กลับไปเสี่ยงต่อ อะแฮ่ม เราชอบซาชิมิแซลมอนค่ะ ยังไงถ้าหายไปฝากเอาแซลมอนไปเยี่ยมหน่อยนะคะ...
พี่ พพ ก็คือแอบเสียเซลฟ์ น้องบอกตัวเหม็นจั๊กเหม็น ทั้งที่ความจริงแล้วน้องแค่เขินอะพี่ ฮืออ อาบน้ำจนตัวเปื่อยแล้วมั้ง 555
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
#เพื่อนกล่อมนอน
หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30 (อ่าน 241779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก