บทที่ 11
อับดุลเอ้ย...เอ้ย!
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44
วันนี้พี่เทพขอเสนอคำว่า ‘เริ่มต้นชีวิตใหม่กับ รฐบ.ชุดใหม่’ ใครที่ยังไม่เคยเลือกตั้ง ไม่ต้องร้องแล้ว เรามาลากคอโวลเดอร์มอร์ลงจากเก้าอี้กัน! 1 สิทธิ์ของพวกคุณสามารถเปลี่ยนแปลง ปท.นี้ได้ ไป ไปเลือกตั้ง! อย่ากลัวว่าเขามี สว.ในมือ250เสียง แสดงพลังของคนรุ่นใหม่ออกมา! #เลือกตั้ง62
“เฟน…”
“...”
“เฟนเว้ย”
“...”
“นังทัวเด!”
“เฮ้ย?!” ผมสะดุ้งโหยงจากอาการสัปหงก หันหน้ามองตามเสียงเรียกอย่างตกใจ ตั้มหรี่ตามอง เจ้าตัวใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมแล้วดันเบาๆ
“ช่วงนี้ไปอดหลับอดนอนจากไหนมา” เขาพูดเสียงเบา เหล่ตามองหน้าห้องเรียนแวบนึงแล้วกลับมาสบตาผม “อาจารย์เหล่มึงหลายรอบแล้ว นั่งสัปหงกหัวโยกซ้ายทีขวาที ถ้ากูไม่ปลุกมึงหัวทิ่มโขกโต๊ะลั่นห้องแน่”
“อ่า…” ผมเกาแก้มตัวเอง หลุบสายตาหนี “ขอโทษที เราง่วงนี่นา”
“กลางคืนไม่นอนหรือไง” ตั้มหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนเบิกตากว้าง สีหน้าท่าทางตกใจจนผมงงไปหมด “อย่าบอกนะว่า...กับพี่พระพาย?!”
“หือ…” ผมเอียงคอ “ตั้มรู้ได้ไงน่ะ?”
“เดี๋ยว? จริงเหรอ?!”
“ก็พี่พระพายนั่นแหละ” ผมถอนหายใจ “ทำเราไม่ได้หลับไม่ได้นอน”
“ไหนบอกว่าเป็นแค่รูมเมตกันไง” เสียงตั้มสั่นพอๆ กับหน้าที่เหวอกว่าเดิม “แล้วทำไม...ทำไมถึงได้…!?”
“ตั้มจะตกใจอะไร?”
“แล้วมันน่าตกใจมั้ยล่ะ”
“ไม่เห็นจะน่าตกใจตรงไหน” ผมมองตั้มด้วยสายตางุนงง “แค่ช่วงนี้พี่พระพายติดทำงานวิชาวิจัยจนกลับห้องดึกเฉยๆ แล้วเราดันนอนก่อนไม่ได้ไงเพราะไม่กล้าปิดไฟนอนคนเดียว แต่จะเปิดไฟนอนก็แสบตา”
“...”
“ตั้มคิดอะไรเหรอ ทำไมถึงตกใจขนาดนั้นอะตอนแรก”
“...เปล่า” ตั้มกระแอมเบาๆ เขาหันกลับไปทำทีจดเลคเชอร์ตามสไลด์ “ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเล้ย”
“อือ นั่นแหละ เรานอนดึกตื่นเช้าติดกันมาหลายวันแล้ว”
ผมตอบเสียงอ่อย หงุดหงิดตัวเองที่โตขนาดนี้แต่กลับไม่กล้านอนคนเดียวเหมือนคนอื่นสักที มันไม่ได้เดือดร้อนที่ผมคนเดียว แต่พี่พระพายก็ดูจะสังเกตเห็นเหมือนกันว่าผมต้องทนฝืนตาตื่นรอเขากลับห้องก่อนถึงได้นอน หลังๆ มานี่ผมเห็นพี่พระพายกลับเร็วขึ้น(แต่ก็ดึกว่าเวลานอนปกติผมอยู่ดี) เพิ่มเติมคือหอบงานกลับมาทำต่อที่ห้อง ทั้งที่เขาควรจะเคลียร์เสร็จก่อนกลับมา
ผมเกรงใจเขาจะแย่อยู่แล้ว ฮือ…
“นี่ๆ” แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ผมหันไป ตั้มมองผม เขาป้องปากกระซิบ “ที่มึงเคยบอกว่านอนคนเดียวไม่ได้ ระแวงงี้ กลัวผีเหรอวะ”
“แล้วตั้มจะมาใส่ใจเรื่องของเราทำไมเนี่ย?”
“ศัพท์สุภาพของคำว่าเสือกสินะ” ตั้มเบะปาก “คือถ้ามึงกลัวผีกูจะแนะนำยันต์กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้มึงบูชาไปประจำห้องไง พอดีพี่ชายกูเขาเปิดร้านเกี่ยวกับพวกนี้”
“อ๋อ จะช่วยพี่ชายขายของ”
“เออ ยอมรับ” ตั้มหัวเราะเบาๆ “กูได้ค่านายหน้าไงประเด็น”
“เราว่าเอามาก็คงไม่ช่วยกันผีอะ”
“ทำไมวะ ศักดิ์สิทธิ์นะเว้ยอย่าพูดไป”
“ของจะเสื่อมเพราะพี่พระพายทำตัวบัดสีในห้องน่ะสิตั้ม” ผมถอนหายใจ ช่วงนี้พี่พระพายดีขึ้นก็จริง แต่พี่พระพายก็คือพี่พระพาย เขายังชอบพูดจาแปลกๆ และทำนมดุ๊กดิ๊กใส่ผมทุกครั้งที่มีโอกาส ผมว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านคงทนอยู่ในห้องไม่ได้แน่ๆ
“งั้นเอางี้ดิ” ตั้มเอียงหัวมาใกล้ๆ ผมเลยขยับเอียงหูฟัง “มึงรอพี่พระพายอยู่ห้องกว่าเขาจะกลับก็ดึก งั้นทำไมมึงไม่เกาะพี่เขาไปทำงานด้วยเลยวะ ง่วงก็นอนแม่งตรงนั้นเลย ลำบากหน่อยแต่ก็ได้นอน”
“จะดีเหรอ…”
“หรือไม่ก็บอกพี่พระพายให้เขาพาเพื่อนมาทำงานในห้องพวกมึงอะ”
“เอ๊ะ อันนี้น่าสนใจ” ผมเผลอพยักหน้าเห็นด้วย
“ลองเลือกดู กูช่วยเสนอความคิดเห็นได้แค่นี้แหละ” ตั้มตบบ่าผมเบาๆ ก่อนพวกเราจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆ ดังมาจากหน้าคลาสเรียน
“นักศึกษาสองคนนั้นถ้าไม่เรียนเชิญออกนอกห้องได้นะ อาจารย์ไม่ว่า”
“เรียนครับ!”
ผมกับตั้มขานรับพร้อมกัน หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าคุยกันอีกแม้แต่คำเดียว
ผมกำลังรู้สึกแปลกๆ
เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ซึ่งอันที่จริงก็ใช่ เพราะตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าตึกคณะบริหารฯ จดๆ จ้องๆ มองคนที่เดินจากตึกเพื่อหาพี่พระพาย มันคงดีกว่านี้ถ้าพี่พระพายตอบไลน์ผม แต่นี่เขาไม่อ่านไม่ตอบเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร มันผิดปกติมากๆ ผมยืนชะเง้อคออยู่สักพักก็เห็นใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา ผมวิ่งตามหลังเขาไปติดๆ จนเข้าประชิดตัว
“พี่สายฟ้า!”
“ไอ้เหี้ย คส…!” เขาสะดุ้ง หันขวับมาด้านหลังก่อนกะพริบตาเมื่อเห็นว่าเป็นผม “อ้าวเฟน มานี่ได้ไง? แล้วตะโกนเรียกกันซะดัง อยากให้พี่หัวใจวายตายก่อนได้เข้าคูหาไปใช้สิทธิ์หรือไงฮะ?”
“พี่ๆ พี่เห็นพี่พระพายมั้ยครับ”
“นี่เมินกูเหรอน้อง”
“เราไลน์หาพี่พระพายแต่พี่เขาไม่อ่านไม่ตอบเลย”
“เมินกูจริงๆ ด้วย” พี่สายฟ้าถอนหายใจพร้อมกลอกตา เขามองหน้าผม “อาจารย์เรียกมันไปคุย แก้วิจัยน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมพี่ไม่โดนเรียกด้วย นึกว่าพี่สายฟ้าอยู่วิจัยกลุ่มเดียวกับพี่พระพายซะอีก”
“พี่ติดประชุมเฮดวินัยไง ส่วนไอ้รัญ คณบดีเรียกไปใช้งาน พระพายมันว่างคนเดียวเลยซวยต้องเป็นตัวแทนกลุ่มไป”
“อ๋อ…”
“ถามหามันทำไมล่ะเรา?”
“คือๆๆ” ผมกระแอม เงยหน้ามองพี่สายฟ้า กะพริบตาปริบๆ เผื่อเขาจะเห็นใจ “วันนี้พี่ๆ มีนัดทำงานวิจัยกันอีกมั้ยอะ”
“ก็มีนะ ทำไม?”
“คือเราขอไปด้วยได้หรือเปล่าพี่”
“หืม?” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว เขาหรี่ตามองผม “นึกยังไงจะไปเฝ้ามัน”
“ไม่ได้เฝ้าๆ” ผมส่ายหน้า “คือพี่พระพายกลับดึกทุกวัน เรานอนไม่ได้เลยพี่สายฟ้า ไม่กล้านอนคนเดียว เลยจะไปกับพี่พระพายด้วย”
“ไปด้วยก็ไม่ได้นอนอยู่ดีปะวะน้อง?”
“อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียวไงพี่” ผมยู่หน้า “หรือพี่ๆ เอางานมาทำที่ห้องเรากับพี่พระพายเลยได้มั้ย”
“พระพายมันไม่ยอมไง”
“หือ?”
“เคยเสนอไปแล้ว” พี่สายฟ้ายักไหล่ เขากอดอกหลุบสายตามองผมที่ยืนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัย “ช่วงหลังมานี่แก้งานบ่อย แล้วกว่าพวกพี่จะประชุมวินัย เคลียร์งานรับน้องกันเสร็จก็มืดแล้วทุกวัน ได้แตะงานอีกทีก็นู่น สองทุ่มเป็นอย่างเร็ว ไอ้พระพายมันก็รู้ว่าเฟนนอนคนเดียวไม่ได้ มันก็เร่งทำส่วนของตัวเองแล้วรีบกลับก่อนตลอดนั่นแหละหรือไม่ทันก็หอบกลับไปทำต่อที่ห้อง พี่กับรัญเลยบอกว่างั้นเอางานไปทำห้องมันเลยแล้วกัน เพราะพี่กับรัญไม่ได้ติดอะไร”
“เหมือนเราเป็นตัวปัญหาเลย…” ผมเสียงอ่อยลง
“เฮ้ย พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่านะ”
“ครับ เรารู้”
“เออ ต่อนะ ทีนี้พระพายมันก็ไม่ยอม กลัวไปรบกวนเฟนนั่นแหละ ทำงานมันต้องเปิดไฟไง ยังไงทางไหนก็ไม่ได้นอนอยู่ดี สู้มันทำหอไอ้รัญ รีบเคลียร์ให้เสร็จแล้วกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเรา เฟนยังจะได้พักผ่อนมากกว่าขนกันไปทำงานที่ห้องแล้วลากยาวทั้งคืน เข้าใจมั้ยเนี่ยพูดตั้งเยอะ”
“เราเข้าใจแล้วพี่” ผมพยักหน้ารับ ในใจรู้สึกฟูๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อืม...ไม่รู้สิ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ ดีมากๆ เลยล่ะ
“เข้าใจแล้วก็แยกย้าย โตแล้ว ฝึกนอนคนเดียวซะ”
“แต่พี่…”
“อะไรอีก”
“วันนี้เอางานมาทำที่ห้องเราเถอะ”
“ไหนบอกเข้าใจไงวะ”
“เข้าใจ แต่ก็อยากให้มาอยู่ดี” ผมสบตาพี่สายฟ้า อธิบายสิ่งที่อยู่ในใจให้เขาฟัง “ที่ผ่านมาเหมือนพี่พระพายเหนื่อยอยู่คนเดียวเลย ต้องรีบเคลียร์งานกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเรา เราอยากให้พี่พระพายทำงานสบายๆ ไม่ต้องเร่งเพราะห่วงเราบ้างอะ เปิดไฟก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราใส่ผ้าปิดตานอนก็ได้”
“...”
“นะพี่ นะๆๆ คุยกับพี่พระพายให้หน่อยนะ”
“เออๆ เดี๋ยวคุยให้ ไม่ต้องมาเขย่าแขน”
“พี่สายฟ้าใจดีที่สุด” ผมยิ้ม เลยถูกพี่สายฟ้าขยี้หัวไปทีนึง “โห หัวยุ่งหมดแล้วพี่”
“ก็ขยี้ให้ยุ่ง แล้วนี่ไม่มีเรียนหรือไง”
“มีครับ คลาสบ่ายสองเลิกห้าโมงเย็นแน่ะ”
“นี่ก็บ่ายครึ่งแล้ว ไปเตรียมตัวเรียนไป” เขาโบกมือไล่ผม “เดี๋ยวบอกพระพายมันให้”
“โอเค ขอบคุณมากนะครับ”
สองทุ่มครึ่งแล้ว แต่พี่พระพายกับเพื่อนๆ ยังไม่มาเลยสักคนเดียว ผมผุดลุกผุดนั่งอยู่บนเตียง ทีวีเปิดอยู่แต่ผมไม่มีสมาธิดูเท่าไหร่ อย่าบอกนะว่าพี่สายฟ้าลืมน่ะ?
ในขณะที่ผมกำลังกังวลอยู่นั้น เสียงก๊อกแก๊กหน้าประตูห้องพร้อมเสียงพูดคุยฟังไม่ได้ศัพท์ก็เรียกความสนใจผมไป ผมเผลอกอดหมอนที่วางอยู่บนตักแน่นขึ้น ตาจ้องประตูที่เปิดเข้ามา
“หนู!”
“หือ?” ผมขานรับพี่พระพายที่หน้าบูดบึ้งหอบกองเอกสารและหนังสือตั้งใหญ่วางบนเตียง เขาจ้องหน้าผม ส่งเสียงฮึดฮัดอยู่สักพัก
“คืนนี้ไม่ได้นอนอย่าโทษพี่นะ จะจัดให้หนัก”
“จัดอะไรอะพี่ งานเหรอ?”
“เออ งานเนี่ยแหละ” พี่พระพายถอนหายใจ เขาโคลงหัวไปทางพี่ผู้ชายหน้าดุอีกคนที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “นี่ดารัญ สายโหด อย่าแหยมกับมันเชียว ทุบทีเดียวหนูช้ำทั้งตัว ทางที่ดีหลบหลังพี่ไว้นะ”
“กูไม่ได้จิตใจโหดร้ายขนาดนั้น” พี่ดารัญหันไปจิ๊ปากใส่พี่พระพายแล้วหันมายิ้มให้ผม “สวัสดีครับ พี่ดารัญนะ เรียกพี่รัญก็ได้ หน้าพี่แค่ดุเฉยๆ แต่พี่ไม่ดุอย่างที่พระพายหลอกเรานะครับ”
“แต่พี่ดุนะ หนูลองมั้ย”
“สวัสดีครับพี่รัญ เราเฟนนะ” ผมเมินพี่พระพาย
“เดี๋ยว นี่หนูเมินพี่เพราะมันเหรอ?!”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พี่ดารัญยิ้มให้ผมอีกครั้ง ไม่สนใจพี่พระพายที่เต้นเร่าๆ ชี้หน้าด่าตัวเอง สายตาที่พี่ดารัญมองผมอ่อนโยนมาก ดูเป็นคนใจดีไม่เหมือนที่พี่พระพายบอกเลยสักนิด
“แยกๆๆ ทักทายกันเสร็จแยก จะยิ้มให้กันอีกนานมั้ย”
“พอดีเป็นคนเป็นมิตรไง” พี่ดารัญยักไหล่
“ออกนอกหน้านอกตามาก” พี่สายฟ้าแค่นเสียงเหอะในลำคอ “มีสิทธิ์หวงมั้ย ก็ไม่อะ กาก”
“ทำงานไอ้สัส”
พี่พระพายผลักหัวเพื่อนคนละที ผมมองพวกเขาลากโต๊ะญี่ปุ่นมากลางห้องแล้ววางโน้ตบุ๊กกับกองเอกสารลงบนนั้น ส่วนพี่พระพายหอบโน้ตบุ๊กของตัวเองขึ้นมานั่งทำบนเตียงโดยวางไว้บนหมอน ตัวเจ้าของก็นั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหา ผมเห็นพี่ๆ เริ่มทำงานกันแล้วเลยกดลดเสียงทีวีลงจะได้ไม่รบกวนสมาธิพวกเขา
“น้องเฟน”
ผมหันตามเสียงเรียก พี่ดารัญที่นั่งทำงานอยู่บนพื้นกำลังกวักมือเรียกผม
“ครับ?”
“กินขนมมั้ย” พี่เขาเลื่อนจานใส่ขนมเค้กมาตรงหน้าผม “นี่พี่ทำเองเลยนะ ตอนแรกว่าจะเอามาให้พวกมัน แต่เปลี่ยนใจล่ะ ให้น้องเฟนดีกว่า”
“พี่รัญทำเองเลยเหรอ?”
“อ่าฮะ” เขาหัวเราะ “ทำไมครับ มันขัดกับลุคพี่เหรอ”
“ก็ด้วยครับ” ผมยิ้มรับอย่างเขินๆ ที่ถูกจับได้ “แต่หน้าตาขนมสวยมากเลย เรานึกว่าซื้อจากร้านซะอีก”
“ไม่เห็นสวยเลย” เสียงพี่พระพายดังขัดขึ้นมา ผมเงยหน้ามอง พี่พระพายหน้าบึ้ง “มานี่เร็ว มาหาพี่ อย่าไปกวนไอ้รัญมัน เดี๋ยวงานไม่เสร็จ”
“อ๊ะ จริงด้วย…”
“ไม่ต้องไปก็ได้ กินขนมให้เสร็จก่อนสิ” พี่ดารัญแตะข้อศอกรั้งผมเอาไว้ “เอาขนมไปกินบนเตียงระวังมดมาหามนะ”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน!”
“ทำไมมึงเป็นคนใจร้ายจังวะพระพาย” พี่ดารัญมองเพื่อนตัวเอง เขาเลิกคิ้ว อมยิ้มมุมปากนิดๆ “น้องเฟนอยากกินขนมแต่มึงบังคับไม่ให้กินเนี่ย บาปนะมึง”
“ไอ้รัญมึงนะมึง” พี่พระพายชี้หน้าพี่ดารัญ ส่วนพี่สายฟ้าตบมือรัวๆ พร้อมส่งเสียงเชียร์ที่ผมไม่เข้าใจ
“วู้ๆๆ เอาเลยเว้ย ตีกันๆๆ”
พี่ๆ พวกนี้แปลกกันจังเลย
“เรากินขนมก่อนได้มั้ยอะพี่” ผมมองพี่พระพายที่จ้องเขม็งจากบนเตียง “พี่อย่าดุเราสิ สัญญาว่ากินเสร็จแล้วจะแปรงฟัน แมงไม่กินฟันแน่ๆ”
“งั้นแปรงให้สะอาดนะ”
“อื้อๆ สะอาดทุกซี่เลย” ผมพยักหน้ารับแข็งขัน
“เสร็จแล้วให้พี่ตรวจด้วย”
“หือ?” ผมเอียงคอ “พี่พระพายไม่ได้เรียนหมอฟันสักหน่อย ตรวจเป็นเหรอ”
“ถึงพี่จะไม่ใช่หมอฟันแต่พี่ก็ฟันเป็นนะ”
“อะไรนะพี่?”
“หมายถึงตรวจดูแลความสะอาดฟันขั้นพื้นฐานเป็นครับ” พี่พระพายกระแอม เขาโบกมือไปมา “รีบกินแล้วรีบมาขึ้นเตียงกับพี่เร็วหนู จะไม่ได้กวนคนอื่นเขา”
“อ้อ โอเคๆ เราจะรีบกิน”
“สายฟ้า” พี่ดารัญหันไปหาเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ “มันพูดจาแบบนี้กับน้องเฟนตลอดเลยเหรอ”
“อืม ทุกครั้งที่มีช่อง ไม่ปล่อยสักเม็ด”
“สงสารน้อง”
“เวรกรรมใครเวรกรรมมันว่ะมึง พูดยาก”
“น้องเฟนครับ” จู่ๆ พี่ดารัญก็หันมาทางผมที่กำลังเคี้ยวเค้กอยู่เต็มปาก เลยทำได้แค่สบตาเขาแล้วส่งเสียงอื้อขานรับในลำคอแทน “เวลาพระพายพูดอะไรแปลกๆ ให้คิดไว้ก่อนเลยนะว่ามันเป็นคำพูดไม่ดี อย่าไปหลงกลมันเชียว”
“เสือกจังครับดารัญเพื่อนรัก”
“ดีกว่าภัยสังคมแบบคุณนะครับ” พี่ดารัญหัวเราะหึๆ ในลำคอ “น้องยังเด็กนะ เพลาๆ หน่อย หรือกลัวสายฟ้าไม่มีเพื่อนเดินเข้าคุกเลยต้องหาคดีให้ตัวเอง?”
“เนี่ย กูก็ว่ากูอยู่เฉยๆ นะ” พี่สายฟ้าพึมพำในขณะเคาะแป้นคีย์บอร์ดพิมพ์งานรัวๆ
“โดนเป็นเพื่อนกูมั่ง กูโดนจนพรุนแล้วเนี่ย” พี่พระพายบ่น
“กูไม่หาร!”
“บทกู!”
“อ้าวเหรอ” พี่สายฟ้าหัวเราะเบาๆ “โทษๆ จังหวะมันได้ กูต้องตบมุกกลับ”
“จะว่าไปกูก็ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับมึงสองคน” พี่ดารัญโคลงหัว เขายิ้มน้อยๆ “มันทำให้กูดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเวลาอยู่ท่ามกลางพวกมึง : )”
“พี่รัญหมายถึงพี่พระพายกับพี่สายฟ้าดูไม่เป็นผู้เป็นคนเหรอครับ?” ผมอดถามไม่ได้
“ครับผม เรียกสั้นๆ ว่าเป็นบ้าน่ะ”
“ไอ้เด็กนี่แปรพรรคเก่งนักนะ รับสินบนเป็นเค้กไปแล้วไม่เห็นหัวกูเลย”
“มึงอย่าว่าน้อง!” พี่พระพายโยนปากกาใส่พี่สายฟ้า “น้องไม่ผิด น้องไม่ได้เจตนา”
“โอ๊ยยย แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ นี่เด็กมึงหรือนา…”
“ทำงานกันต่อดีกว่า” พี่ดารัญตัดบท “ก่อนจะโดนรวบคอกันทั้งห้องเนอะเฟนเนอะ”
“อื้อๆ”
ผมพยักหน้ารับ แม้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม
[พระพาย]
“ง่วงหรือยังฮะเรา?”
ผมถามเฟนที่นั่งตาปรือจ้องจอทีวีอยู่ข้างๆ น้องหันมองผม ปากเล็กๆ เบะออกก่อนพยักหน้ารับ ผมกวาดสายตามองเตียงตัวเองกับเฟน มันเต็มไปด้วยกองหนังสือกับเอกสารต่างๆ ที่ผมโยนๆ เอาไว้ตามความเคยชินจนลืมไปว่าน้องแชร์เตียงด้วย มันไม่มีที่ว่างให้เฟนนอนเลยสักนิด ผมกำลังจะลุกเคลียร์พื้นที่ให้น้องนอน แต่ดันปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาก่อน
“เตียงมันรกหมดเลยอะหนู”
“เดี๋ยวเราเก็บให้ก็ได้”
“ไม่ได้ๆ ถ้าเก็บเดี๋ยวพี่หางานไม่เจอ พี่เรียงเอาไว้ตามหมวดหมู่แล้ว” ความจริงคือโยนทิ้งไว้มั่วๆ นั่นแหละ ผมยิ้มให้เฟน เด็กน้อยกำลังง่วง ชักจูงได้ง่ายกว่าปกติ “เอางี้ ข้างๆ ตัวพี่ยังว่าง หนูเอาหมอนมานอนหนุนตักพี่ก่อนก็ได้”
“ไม่ได้ดิ งี้พี่ก็ขยับตัวลำบาก”
“ไม่หรอก คืองี้” ผมแกล้งป้องปาก ทำทีมีความลับ เฟนเลยขยับหน้าเอียงหูมาฟัง “คือพี่กะอู้เว้ย ไอ้พวกนี้มันชอบใช้พี่ไปดูงานให้บ่อยๆ ถ้าหนูนอนตักพี่จะได้อ้างได้ไงว่าเรานอนอยู่ พี่ไม่กล้าขยับตัว นะหนูนะ ช่วยพี่หน่อยนะครับ”
“เอางั้นเหรอพี่”
“เอางี้เลย”
“อื้อ ก็ได้” เฟนพยักหน้ารับ ที่ตกลงง่ายกว่าเดิมคงเพราะง่วง น้องหาวก่อนยกมือขยี้ตาเบาๆ ผมหยิบหมอนมาวางบนตักตัวเอง ส่วนเฟนหยิบที่ปิดตารูปตากบสีเขียวมาสวมก่อนทิ้งตัวนอนลง หัวหนุนหมอนบนตักผม
ผมร้องเยสในใจเบาๆ แอบอาศัยจังหวะนี้ลูบหัวน้อง เจ้าตัวเล็กนี่ก็เคลิ้มๆ อยู่แล้ว พอมีคนลูบหัวกล่อมนอนก็สบายเชียว แป๊บเดียวก็นอนนิ่ง หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เนี่ย ทำไมน่ารัก
น่ารักเท่าโลกชุบแป้งทอดแล้วเฟนเอ๊ย!
ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ลืมงานตรงหน้าไปชั่วขณะเพราะเพลินกับการลูบหัวกล่อมน้อง อยากตบตูดเอ่เอ๊ด้วยแต่กลัวใจตัวเองจะเผลอลูบๆ บีบๆ ทั้งที่อุตส่าห์ท่องบทสวดห้ามใจตัวเองมาได้ขนาดนี้แล้ว ขืนตบะแตกไปก็เสียเปล่ากันพอดี
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมทำผมหันไปมอง สายฟ้ากับดารัญจ้องผมเขม็งจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ต้องหาที่กำลังโดนสอบสวน “ทำงานหน่อยมั้ย? หรืองานของมึงคือลูบหัวตบตูดกล่อมน้องนอน”
“ก็น่าทำกว่าวิจัยปะวะ”
“มึงดูอ่อนโยนจนน่าขนลุก” ดารัญออกความเห็น
“กูว่านะ มันต้องมีเงี่ยนงำ”
“จริง”
“มึงไม่แก้ให้กูหน่อยเหรอวะรัญ”
“โทษที กูไม่ชอบตบมุกโบ๊ะบ๊ะกับมึงเหมือนพระพาย”
“เออไอ้สัส จำเอาไว้” สายฟ้าบ่นไปตามประสาของมัน ก่อนหันมาจ้องผมอีกครั้ง มันหรี่ตาลง จู่ๆ ก็ทะลุกลางปล้องซะเสียงดัง “อับดุลเอ้ย!”
“อับดุลพ่อมึง เล่นเหี้ยไร น้องนอน” ผมกระซิบเอ็ด
“ตอบกู” สายฟ้าแค่นเสียงด่าผมในลำคอ “อับดุลเอ้ย!”
ผมกลอกตา เอ้า! เล่นกับมันหน่อย ไม่งั้นคงไม่จบ
“เอ้ย!”
“ถามอะไรตอบได้”
“ตอบได้”
“มึงจริงจังกับน้องใช่มั้ย?”
ผมเงียบไป ก้มมองคนที่นอนสวมผ้าปิดตารูปกบเขียวหนุนตักผม ลูบหัวน้องเบาๆ อีกครั้ง หลุดยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวเล็กส่งเสียงเบาๆ ในลำคอตอนถูกรบกวน ผมเงยหน้าสบตากับสายฟ้าอีกครั้ง มันจ้องผมเขม็ง ดารัญเองก็เหมือนกัน ดวงตาพวกมันหรี่ลงราวกับกำลังประเมินผม
“ชอบมากขนาดนี้…” ผมกระแอม ก้มมองเฟนที่หลับอย่างสบายใจบนตักตัวเอง
“...”
“ก็คงต้องจริงจังแล้วปะวะ”
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ใจเต้นแรงมากไอ้เหี้ย! นิ้วหงิกหมดแล้วกู นิ้วหงิกหมดแล้ว ไอ้ สฟ ไอ้สัส! อับดุลพ่อมึง
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
ตั้งใจถามให้กูเขินล่ะซี่ กูรู้ กูเรียนมา แต่เสียใจด้วยเพื่อนรัก กูไม่เขินให้มึงเห็นแน่ๆ กูฝึกมาแล้ว พพ จะไม่เป็นเหยื่อของมึงอีกต่อไป หึ!
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
แต่หนูน่ารักจังครับ นอนขดตัวปุ๊กปิ๊กหนุนตักพี่ มันงุ้ยๆ มันงุ้งงิ้ง พี่อยากปั้นหนูเป็นก้อนแล้วแดกลงคอ พี่กินหนูได้มั้ย แต่หนูยังไม่สิบแปด พี่แดกพี่ก็คุกสิครับ T_T
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
เออ กูชอบเพลงนี้ว่ะ
บิ๊กไซซ์ปลงสังขาร @fdhjgjdll24hag
“พี่ชอบหนูโปรดอย่ารำคาญ ยังต้องเจอพี่ไปอีกนาน” /ท่อนนี้ตรงมากเพราะกูป้ายน้ำลายจองแล้ว!
-----------------
สรุปพระเอกที่แท้จริงคือพี่ดารัญ และใช่ค่ะ เขาปกติที่สุดในเรื่องแล้ว ว่าแต่มันยังไงฮึ พพ จริงจังไม่จิงโจ้นะ 55555555 ตอนนี้ พพ ดูปกติที่สุดเท่าที่จะคีพได้แล้วค่ะ ส่วนในทวิตเตอร์นั้น...โอเค ปล่อยให้เขาพร่ำเพ้อต่อไป ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ อ่านทุกคอมเมนต์เลย ฮือออ ตลกกก 55555555
#เพื่อนกล่อมนอน
หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30 (อ่าน 242091 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก