บทที่ 8
ช่วงนี้ระวังหน่อย น้องงูคึกคักบ่อยๆ
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
เด็กบ้าอะไรวะ น่าขย้ำชิบหาย ไอ้ตัวน่ารักเอ๊ย! กูสวดมนต์จนอีกนิดจะบวชได้แล้ว!
คลเหงาหาเพื่อน @sgdhcjk
กำลังตอบกลับถึง @fdhjgjdll24hag
เปิดเดมหน่อยคับ จะส่งรูปหั้ย
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
กำลังตอบกลับถึง @sgdhcjk
ชื่อเฟนก่อนแล้วผมจะเปิดเดมให้
“พี่ เดี๋ยวเราถือเอง”
“ไม่ พี่ถือเอง”
“แต่นั่นมันถุงเสื้อเรา” ผมพยายามแย่งถุงที่ใส่เสื้อตัวเดิมมาถือ แต่พี่พระพายกลับชูมันขึ้นเหนือหัวจนผมเอื้อมไม่ถึง “พี่พระพาย เอามานะ!”
“ตัวแค่นี้ขี้โวยวายจัง” เขาดีดหน้าผากผมไปทีนึง “พี่ถือให้ หนูจะได้เดินสบายๆ ไม่ดีหรือไงหืม?”
“ไม่เอา นั่นถุงใส่เสื้อเราไง เราต้องถือเองถูกแล้ว” ผมพยายามอธิบาย แต่พี่พระพายนอกจากทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยังเดินนำหนีไปอีก ผมได้แต่พะงาบๆ มองตามแผ่นหลังเขาไป
“ไอ้นี่มันก็แบบนี้แหละ” พี่สายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆ พูดขึ้น เขาพยักพเยิดไปทางเพื่อนตัวเอง “เป็นวิธีรับผิดชอบความผิดของมัน เห็นบ้าๆ บอๆ แบบนั้นแต่ก็คงรู้สึกไม่ดีนั่นแหละที่ทำเสื้อน้องเปื้อน ให้มันถือๆ ไปเถอะถ้าไม่อยากให้มันคิดมากแล้วเอาแต่วอแวน้อง”
“แค่ซื้อเสื้อให้ใหม่เราก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ผมก้มมองเสื้อยืดตัวใหม่ที่ใส่อยู่ เงยหน้าสบตาพี่สายฟ้า “พี่สายฟ้าช่วยพูดให้เราหน่อยสิ เราเกรงใจ ไม่อยากให้พี่พระพายถือของให้แบบนั้น”
ผมจับแขนพี่สายฟ้าเขย่าเบาๆ แต่ยังไม่ทันทำอะไรมากไปกว่านั้นก็โดนแขนใครบางคนพาดคอเกี่ยวไปโอบไว้จนผมต้องถอยห่างจากพี่สายฟ้า
“ไปกวนอะไรพี่สายฟ้าหืม เจ้าตัวดี”
“เราเปล่านะ” ผมสั่นหัวดิ๊ก สบตาพี่พระพายที่ก้มหน้าจ้องลงมา “แค่คุยด้วย ทำไม พี่หวงเหรอ”
“หวงอะไร บ้า…” พี่พระพายเสียงสูง หน้าตาล่อกแล่กเลิ่กลั่ก “นี่ ไม่ต้องมามองตาแป๋วเลยนะ พี่ไม่รู้”
“พี่พระพาย ไม่เนียนเลย”
“อย่ามากดดันพี่นะ” พี่พระพายยกนิ้วดันหน้าผากผมเบาๆ “เดี๋ยวพี่กดๆ ดันๆ กลับแล้วจะหนาว”
“พี่พูดจางงๆ แบบนี้อีกแล้ว” ผมยู่หน้า “จะทำให้เรางงจนเลิกถามล่ะสิ รู้ทันหรอก”
“ถ้ารู้ทันจริงๆ ป่านนี้หนูวิ่งหนีพี่แล้วมั้ง”
“สรุปหวงใช่มั้ย?”
“เอาอะไรมาตัดสินว่าหวง หลงตัวเองนะเราอะ”
“ก็ไม่อยากให้ใกล้กับคนอื่น ก็ต้องหวงสิ ว่าแต่เกี่ยวอะไรกับเราหลงตัวเองเหรอพี่?”
“มันสังเกตเห็นชัดขนาดนั้นเลย?” เขาเลิกคิ้ว
“พี่ เราไม่โง่นะ” ผมจ้องหน้าเขา “มองแป๊บเดียวก็รู้แล้ว”
“งั้น...ถ้าแบบนั้นเรียกว่าหวง ก็คงหวงล่ะมั้ง” เขายักไหล่ ทำเป็นมองทางอื่นหลบสายตาผม ผมเลยมองพี่สายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆ แทน เขาโคลงหัวไม่พูดอะไรก่อนหันหน้าหนีไปอีกทาง
“พี่พระพายๆ” ผมกระซิบเรียกเขา พออีกฝ่ายหันมาเลยถามต่อ “หวงมากเลยเหรอ?”
“แล้วจะอยากรู้ทำไม”
“อยากรู้เฉยๆ”
“ไม่รู้มากมั้ยแต่ไม่อยากให้ไปใกล้คนอื่นนอกจากพี่” นั่นไง ผมว่าแล้ว! พี่พระพายขยี้หัวผม ยิ้มออกมาเล็กน้อย “รู้แล้วก็เข้าใจไว้ด้วย”
“โอเค ต่อไปเราจะไม่ใกล้พี่สายฟ้าก็ได้” ผมพยักหน้ารับ “ถ้าพี่พระพายหวงพี่สายฟ้าขนาดนั้นล่ะก็”
นี่แหละ ต้องใช่อย่างที่ผมคิดแน่ๆ
พี่พระพายกับพี่สายฟ้ามีซัมติงกัน เขาหวงพี่สายฟ้าตอนผมเข้าไปใกล้ พอโดนผมเค้นให้สารภาพก็เขินจนไม่กล้าสบตา แล้วพี่สายฟ้าตอนได้ยินพี่พระพายบอกว่าหวงตัวเองก็เขินเหมือนกันจนหันหน้าหลบตาคนนอกอย่างผมไปอีกทาง
“เดี๋ยว เกี่ยวไรกับมัน?”
“อ้าว ก็พี่พระพายหวงพี่สายฟ้าไง” ผมสบตาเขา อีกฝ่ายมีสีหน้าแปลกๆ “สู้ๆ นะพี่ เราเป็นกำลังใจให้”
“หึๆๆ โทษที” พี่สายฟ้าพยายามกลั้นขำ ผมมองเขา ไม่เข้าใจว่าหัวเราะทำไม “ขมคอเลยว่ะ เด็กนี่มันจินตนาการสูงดี มึงว่ามั้ย”
“ก็พอรู้ว่าน้องมันอ๊อง แต่ไม่คิดว่าจะอ๊องขนาดนี้”
“พี่ๆ พูดเรื่องอะไร นินทาเราเหรอ?”
“เปล่า” พี่สายฟ้าปฏิเสธ เขาเหลือบตามองผมแวบนึง มุมปากยกยิ้ม แล้วหันกลับมองหน้าพี่พระพาย “มึงจะไปไหนต่อมั้ย”
“ไม่รู้ว่ะ คิดว่าจะพาน้องเดินเล่นเรื่อยๆ ก่อนยังไม่อยากกลับหอ มึงล่ะ?”
“ว่าจะกลับไปนอนต่อ ลุงคนนึงบอกไว้ว่าถ้าอากาศไม่ดีก็กลับบ้านไปนอน” เขายักไหล่ “ฟังดูโง่ๆ เหมือนไม่ได้ใช้หัวคิดไปหน่อย แต่ตอนนี้กูว่าบรรยากาศไม่ดีจริงๆ ขมคอเพราะโดนจิ้นกับมึงเนี่ย”
“เออ มึงไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูกับน้องกลับเองมึงไม่ต้องรอ”
“ที่จริงกูก็รอได้นะ มึงรู้มั้ยว่าคนไทยรอเก่ง”
“อะไรอีกล่ะคราวนี้”
“เพราะขนาดรอเลือกตั้งมาตั้งสี่ห้าปี เลื่อนแล้วเลื่อนอีกยังรอกันได้เลย”
“ระวังโดนลากคอ”
“ถ้าจะลากคอกันเพราะเห็นต่าง วิจารณ์ตามความจริงไม่ได้ ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นอย่างอิสระถึงจะบอกว่าแสดงความคิดเห็นได้ แต่มึงก็เห็น กี่สื่อที่โดนปิด กี่คนที่โดนลากคอ แตะนิดหน่อยไม่ได้ อ่อนไหวไปหมด มันก็ชัดแล้วไม่ใช่เหรอวะว่าเราอยู่ในประเทศที่ปกครองด้วยระบอบเผด็…”
“พอๆ มึงไปไหนก็ไป นิดหน่อยแล้วติดลมตลอดมึงนี่” พี่พระพายโบกมือไล่ พอพี่สายฟ้าหัวเราะหึๆ เขาโบกมือลาสองสามทีแล้วหมุนตัวเดินจากไป ตอนนี้เลยเหลือเราแค่สองคน ผมมองหน้าพี่พระพาย จนเขาหันมาสบตากัน
“เรานึกว่ากินชาบูเสร็จจะกลับกันเลยซะอีก?”
“วันหยุดทั้งทีใจคอหนูจะนอนอยู่แต่ในห้องหรือไง”
“ก็...ใช่”
“น่าเบื่อมากกกก” พี่พระพายลากเสียงยาว เขาทำหน้าเบื่อหน่ายให้เข้ากับน้ำเสียง มือยังพาดไหล่ผมอยู่อย่างนั้น ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆ ที่หัวไหล่จนผมรู้สึกจั๊กจี้ “มาเที่ยวกับพี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่พาทำอะไรสนุกๆ”
“อะไรสนุกๆ ที่ว่าคือ?”
“เล่นจ้ำจี้มั้ย” พี่พระพายยิ้มหวาน แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมเรียนรู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้ไว้ใจไม่ได้
“พี่ยิ้มแบบนี้ทีไรไว้ใจไม่ได้ทุกที”
“ยิ้มแบบไหนครับ” เขาถามผม น้ำเสียงเจือหัวเราะ แขนที่พาดบ่าออกแรงรั้งตัวผมเข้าไปชิดร่างกายอีกฝ่ายมากกว่าเดิม ผมพยายามขืนตัวไว้แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล “ยิ้มพี่ออกจะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมน้า”
“ไม่เอา ไม่คุยกับพี่พระพายแล้ว ปล่อยเลย”
“ไม่ปล่อยได้มั้ย ตัวหนูนิ่มน่ากอด”
“ไม่ให้กอด”
“กอดนิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ”
“เอ๊ะ ก็เค้าไม่ให้พี่กอด ปล่อยเลย” ผมขยับตัวออกได้สำเร็จ พี่พระพายหัวเราะหึๆ อยู่ด้านข้าง ผมกำลังจะยกมือฟาดเขาสักทีถ้าไม่ใช่เพราะเสียงมือถือดังขัดขึ้น พอหยิบมาดูก็พบว่ามีสายวิดีโอคอลจากคนสำคัญของผม ไม่รอช้า ผมรีบกดรับทันที
“ฟรองซ์ เค้าคิดถึงจังเลยยยย”
“ฟรองซ์ก็คิดถึงเฟน” ใบหน้าที่เหมือนผมตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “เฟนไม่โทรหาฟรองซ์นานเลยนะ เรียนหนักเหรอ?”
“กิจกรรมเยอะน่ะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร เห็นแม่บอกเฟนออกมาอยู่หอ พักกับใครครับ นอนคนเดียวไม่ได้นี่”
“อ้อ เฟนมีรูมเมตๆ” ผมตอบแล้วขยับมือถือให้กล้องจับหน้าพี่พระพายที่แอบส่องผมคุยกับแฝดมาสักพักแล้ว “นี่พี่พระพายเมตเค้าเอง”
“คนนี้เหรอ?” ฟรองซ์ขมวดคิ้วจ้องหน้าพี่พระพายเขม็ง
“สวัสดีครับ ไม่ยักรู้ว่าเฟนมีฝาแฝด” พี่พระพายทักฟรองซ์ เขามีสีหน้าสับสนปนตกใจนิดหน่อย
“เฟน…” ฟรองซ์เรียกชื่อผม ไม่ได้ทักทายพี่พระพายตอบ
“หือ ว่าไง?”
“พี่คนนี้หน้าหื่นกระหายมาก เหมือนภัยสังคม ฟรองซ์ว่าเฟนหาเมตใหม่ดีมั้ย?”
“อ้อ…” ผมเหลือบตามองพี่พระพายที่ช็อกไปแล้วหลังโดนฟรองซ์ประเมิน เขาอ้าปากพะงาบๆ ใส่คนในจอ “ฟรองซ์คิดว่างั้นเหรอ”
“อืม เฟนก็รู้ว่าฟรองซ์ไม่เคยมองคนพลาด”
“แต่เราจ่ายมัดจำค่าหอไปแล้ว…”
“งั้นเฟนต้องระวังตัวนะ ฟรองซ์ไม่อยู่ด้วยยิ่งต้องระวังตัวมากๆ” ฟรองซ์เตือนผมเสียงนุ่ม ก่อนเสียงเปลี่ยนไปเมื่อเขาเหลือบตามองพี่พระพายที่ยืนอยู่ข้างผม “ส่วนพี่น่ะ อย่าให้รู้ว่าทำอะไรเฟน ถ้าผมรู้ว่าพี่คิดไม่ซื่อกับแฝดผม ผมกลับไทยไปปาดคอพี่แน่”
“ฟรองซ์ ใจเย็นสิ ไม่ขู่พี่พระพายนะ”
“เฟน” ฟรองซ์ยิ้มหวานให้ผมและเผื่อแผ่ไปทางพี่พระพาย “ฟรองซ์ไม่เคยขู่ ฟรองซ์พูดจริง”
“อือ เรารู้ แต่อย่าถึงขั้นปาดคอเลย” ผมพยายามเตือนเขา “อย่างคราวของเรย์จิฟรองซ์ก็ทำเขาขาหักอะ เกือบเป็นเรื่องใหญ่แล้ว…”
“ช่วยไม่ได้ มันชอบแกล้งเฟน” ฟรองซ์ยักไหล่ เขาส่งยิ้มให้ผม “เดี๋ยวฟรองซ์ไปก่อนนะ ไว้จะคอลหาบ่อยๆ คิดถึงเฟนนะครับ”
“คิดถึงฟรองซ์เหมือนกัน ว่างแล้วมาไทยบ้างนะ”
“ได้เลย”
แล้วสายก็ตัดไป ผมมองพี่พระพาย เขายังคงช็อกค้างอยู่หลังโดนฟรองซ์ขู่ว่าจะปาดคอถ้าแกล้งผม
“พี่พระพาย?”
“น้องคนนั้น…” เขาพึมพำ สีหน้าเหมือนฟ้าถล่มดินทลาย “น้องคนนั้นใช้ใบหน้าน่ารักๆ ของหนูพูดจาทำร้ายจิตใจพี่”
“โอ๋นะพี่พระพาย ไม่เสียใจนะ”
“พี่เหมือนใจสลาย” เราสบตากัน พี่พระพายคว้ามือผมไปกุมไว้ สีหน้าแววตาเว้าวอน “หนูสัญญากับพี่นะว่าจะไม่พูดจาร้ายกาจแบบนั้นใส่พี่”
“ถ้าพี่ทำตัวดีๆ เราก็ไม่ว่าพี่หรอก”
“จริงนะ”
“อื้อ จริงสิ”
“น่ารักจังเลย พี่ขอกอดทีได้มั้ย” พี่พระพายยิ้มกว้าง เขากางแขนทำท่าจะโถมตัวเข้ามากอดผมไว้ แต่ผมก้มตัวมุดหลบทัน กลายเป็นพี่เขากอดอากาศไปแทน “หนูวววว!”
“เนี่ย พี่ก็เป็นแบบนี้อะ”
ผมตีไหล่เขารัวๆ พี่พระพายหัวเราะ เขาวุ่นวายอยู่กับการจับมือผมเอาไว้ กว่าเราจะรู้ตัวว่ากำลังตีกันอยู่กลางห้างก็ตอนที่ใครคนนึงเดินเข้ามาทักพี่พระพายนั่นแหละ
“พาย”
“หือ…” พี่พระพายหันตามเสียง คนที่เรียกเขาเป็นผู้หญิงร่างสูงโปร่งในชุดเดรสเข้ารูป เธอสวมแมสปิดปากเอาไว้ แต่เห็นแค่ครึ่งหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนสวยมากแค่ไหน ผมเผลอขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นหน้าเธอนิดหน่อยจนอีกฝ่ายถอดแมสออก “อ้าว พี่พริ้ง”
“อะไรกัน ทำหน้าเหมือนจำพี่สาวตัวเองไม่ได้”
ผมอ้าปากหวอ ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนระหว่างเจอพี่พะพริ้ง นักแสดงสาวชื่อดัง นางเอกตัวท็อปที่ผมชอบ หรือตอนที่พี่พะพริ้งบอกว่าตัวเองเป็นพี่สาวพี่พระพาย
“สวยขึ้นนะ ไปโมหน้าที่เกาหลีอีกหรือเปล่าเนี่ย?”
“ปากเหรอนั่น” พี่พะพริ้งฟาดไหล่พี่พระพายไปทีนึง “พี่ไม่ได้ไปโมหน้าสักหน่อย หน้าเดิมของแท้แม่ให้มา!”
“ไหนตอนนั้นบอกไปร้อยไหม”
“ร้อยไหมไม่นับย่ะ” เธอเบะปาก แล้วหันมาทางผมที่เบิกตากว้าง “แล้วนี่ใครเอ่ย น่าตาน่ารักเชียว สวัสดีค่ะ มากับพระพายเหรอคะ”
“เรา เรา...เอ่อ ผม เอ่อ…”
“น้องเป็นรูมเมตผมน่ะ” พี่พระพายตอบแทน เขาหัวเราะออกมาเมื่อเห็นผมติดอ่าง “เฟนดูละครที่พี่แสดงด้วยนะ เคยบอกกับผมว่าชอบพี่มาก สงสัยช็อกที่เจอพี่ตัวเป็นๆ แบบนี้”
“ว้าว เจอแฟนคลับเหรอเนี่ย” พี่พะพริ้งหัวเราะ เสียงหวานมากจนผมเขินไปหมด ฮืออ พี่อย่ายิ้ม ผมใจไม่ดี เหมือนตัวจะระเบิดเลย “เขินพี่เหรอคะคนดี หน้าแดงหมดแล้ว”
“พี่อย่าเต๊าะน้องได้ปะวะ”
“หืม?” พี่พะพริ้งเอียงคอเล็กน้อย เธอจ้องหน้าพี่พระพายแล้วอมยิ้ม “ว้าว อย่าบอกนะว่า…”
“ยังไม่แน่ใจ อย่าแซวเชียวนะ”
“เขินเหรอ”
“เปล่า กลัวเด็กมันตื่น”
“ร้ายนัก” พี่พะพริ้งย่นจมูกใส่พี่พระพายแล้วหันมาทางผม เธอยิ้มหวานจนผมเผลอยิ้มตอบอย่างเขินๆ “ชื่ออะไรคะคนดี อยู่กับพระพายโดนแกล้งบ้างหรือเปล่าหืม?”
“ชื่อเฟนครับ” ผมตอบ เสียงแอบสั่นเล็กน้อย “อื้อ พี่พระพายชอบแกล้งเราด้วย”
“โห คนดี เดี๋ยวพี่ตีพระพายให้นะคะ” พี่พะพริ้งว่าพลางฟาดไหล่พี่พระพายไปอีกที “นิสัยไม่ดี มุกแกล้งคนน่ารักเรียกร้องความสนใจควรหมดไปได้แล้วนะ”
“ฟังความข้างเดียว แย่ชะมัด”
“ตัดพ้อพี่อีกแล้ว” พี่พะพริ้งส่ายหัวไปมา “เออนี่ ว่างๆ ก็...กลับบ้านหน่อยนะ ทุกคนคิดถึงจะแย่”
“ผมถามจริง?” พี่พระพายหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ค่อนข้างฝืดๆ ผมเผลอหันมองเขา ถึงพี่พระพายจะยังยิ้ม แต่แววตาขรึมลงกว่าเดิม “ถ้าบอกว่าแม่คิดถึงจะเชื่อ แต่บอกว่าทุกคนคิดถึงนี่โกหกตาใสเลยนะพี่พริ้ง”
“พี่เพลิงก็คิดถึงนายนะ”
“คุณพระเพลิงร่างอวตารของพ่อนี่ยิ่งไม่อยากเจอเลย” พี่พระพายเบ้ปาก “เห็นแล้วนึกถึงพ่อ”
“เนี่ย พายก็เป็นซะแบบนี้”
“ก็เป็นแบบนี้นี่แหละ” เขาเสยผม น้ำเสียงหงุดหงิด “เดี๋ยวพอไปเจอพ่อนะ ผมก็โดนเทศน์ยาวอีก อะไรบ้างนะ อ้อ ผมเผ้าตัดซะบ้าง กางเกงขาดๆ นี่ทิ้งไปซะที แล้วเลิกเจียดเวลาไปวาดรูปไร้สาระนั่นได้แล้ว อนาคตแกต้องมาช่วยงานเพลิงที่บริษัท บลาๆ ผมถามจริง แบบนี้มันน่าไปหามั้ย”
“พาย...พ่อแค่เป็นห่วง”
“เรียนก็เรียนตามที่ต้องการให้แล้ว ยังจะห่วงอะไรอีก” พี่พระพายหัวเราะออกมา คราวนี้เขาคว้ามือผมไปจับไว้ “เดี๋ยวผมขอตัวก่อนแล้วกันพี่พริ้ง ว่าจะพาน้องไปดูหนัง ใกล้เวลาหนังเข้าแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะ”
“โธ่ พาย…”
“สบายใจได้พี่ ทั้งบ้านน่ะผมรักพี่พริ้งที่สุดอยู่แล้ว”
พี่พระพายขยิบตาแล้วส่งจูบท่าทีทะเล้นก่อนจูงผมออกจากตรงนั้น ผมหันไปก้มหัวให้พี่พะพริ้งเป็นเชิงบอกลา เธอพยักหน้าให้แล้วส่งยิ้มบางๆ กลับคืนมา
“พี่อยากกลับหอเลยมั้ย” ผมถามเมื่อเราเดินออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว เงยหน้ามองพี่พระพายที่บรรยากาศรอบตัวเขาดูแปลกตาไป “ถ้าไม่สบายใจเราว่ากลับหอกันดีกว่านะ”
“ไม่เชิงไม่สบายใจหรอก” พี่พระพายมองหน้าผม สีหน้าเขาดูเหม็นเบื่อ “ก็แค่มันน่าหงุดหงิดเวลาโดนเอาไปเทียบกับพี่ๆ ที่เก่งกว่าเราไปซะทุกด้าน”
ผมเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมา ยอมรับว่าปลอบใจใครไม่เก่ง
“พี่น่ะ เห็นแบบนี้แต่ว่าตอนเด็กๆ อยู่ในกรอบเป็นเด็กดีทำตามทุกอย่างที่พวกเขาต้องการเลยนะ” พี่พระพายเริ่มเล่าในขณะที่พวกเราเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ผมบีบมือพี่พระพายเบาๆ อยากให้เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยว “แต่ยิ่งยอมก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเองขึ้นทุกวัน เหมือนขาดอิสรภาพ เรื่องสุดท้ายที่พี่ยอมเขาคือเรื่องเรียนต่อนี่แหละ พ่ออยากให้พี่เรียนบริหาร จะได้ช่วยพี่ชายพี่บริหารธุรกิจของครอบครัวต่อ พี่ก็โอเค เรียนก็เรียนวะ แล้วหลังจากนั้นก็แตกหักกันไปเลย ไม่ยอมแล้วเว้ย ประมาณนั้น”
พี่พระพายเล่าติดตลก แต่ผมคิดว่าในใจเขาคงไม่ตลกเท่าไหร่
“แล้วความฝันพี่อยากเป็นอะไร?”
“โห ลืมแล้วเนี่ยว่าเคยอยากเป็นอะไร” เขาหัวเราะ หันมาทางผม สีหน้าท่าทางกลับไปกรุ้มกริ่มเหมือนเดิม “แต่ตอนนี้อยากเป็นแฟนน้องอะ ได้มั้ย”
“นี่!” ผมตีแขนเขาไปทีนึง “ทำเป็นเล่นอีกแล้ว”
“ก็ไม่อยากให้เครียด”
“ไม่ทันแล้ว” ผมหน้ามุ่ย เงียบไปนิดนึงก่อนตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกไป “เราไม่เคยโดนเปรียบเทียบกับฟรองซ์ เราเลยจะไม่พูดนะว่าเข้าใจที่พี่เล่ามาอะ แต่เราคิดว่าพี่เองก็เก่งมากๆ เหมือนกันที่ยอมเรียนคณะที่ไม่ชอบมาได้ขนาดนี้ เป็นเราคงไปต่อไม่ไหวหรอก พี่เข้มแข็งมากๆ แล้วก็เก่งในแบบของพี่ เราชมจากใจจริงเลย”
พี่พระพายหยุดเดิน ผมเลยหยุดตาม เขาหันมาสบตาผม นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนส่งยิ้มให้ แววตาที่มองมาก็สดใสขึ้น พี่พระพายลูบหัวผมสองสามที เขาหัวเราะ
“ขอบคุณครับ”
“สบายใจหรือยังอะ เราปลอบคนไม่เก่ง”
“นิดนึง”
“แค่นิดนึงเองเหรอ” ผมไหล่ตก อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองปลอบคนแย่ขนาดนั้น?
“ถ้าจะให้สบายใจมากๆ หนูต้องดูหนังกับพี่” พี่พระพายยิ้มมุมปาก เขาคลายมือที่จับผมไว้แล้วทำนิ้วปูไต่ขึ้นมาที่แขนและหัวไหล่ผม “ให้เลือกระหว่างดูในโรงกับกลับหอไปดู Netflix and chill กันสองคนจุ๋งจิ๋ง”
“พี่…”
“ครับ ว่าไงเอ่ย เลือกแบบไหนดี” เขายิ้มปะเหลาะ
“เรารู้นะว่า Netflix and chill แปลว่าอะไร” ผมสบตาเขา หน้าบึ้งใส่ “เลิกล่อลวงเราสักที เราเป็นเยาวชนนะ!”
“หยอกๆ ขำๆ นะหนู” พี่พระพายยิ้มหวาน “สบายใจได้พี่ยังไม่ล่อหนูตอนนี้”
“ฮะ?”
“หมายถึงล่อลวงน่ะ ยังไม่ล่อลวงตอนนี้”
“อ๋อ…” ผมขานรับแม้จะยังติดใจอยู่นิดๆ “สรุปพี่จะดูหนังใช่มั้ย ไปซื้อตั๋วสิพี่ เดี๋ยวเราซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำให้”
“โอเคครับ อยากดูเรื่องไหนเป็นพิเศษมั้ย”
“ไม่เอาหนังผี”
ผมตอบ พี่พระพายพยักหน้ารับ พวกเราเดินไปถึงโรงหนังก่อนจะแยกกันซื้อตั๋วและป๊อบคอร์นกับน้ำตามที่ตกลงไว้
“หนาว”
ผมบ่นเมื่อเราเข้ามานั่งในโรงเรียบร้อยแล้ว แอร์ในนี้เย็นกว่าข้างนอกมาก คนยังไม่เยอะเท่าไหร่เพราะช่วงนี้ยังเป็นการฉายโฆษณาหนังอยู่
“เอาเสื้อพี่ไปคลุมไป” พี่พระพายถอดเสื้อแจ็กเก็ตแขนยาวให้ผมซึ่งรับมาแต่โดยดี “กลิ่นตัวพี่หอม หนูอย่าเคลิ้มนะครับ”
“บ้า”
แต่ก็ไม่ปฏิเสธนะว่าเสื้อพี่พระพายหอมจริงๆ เป็นกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ ไม่ฉุนเกินไป ในขณะที่ผมกำลังสูดจมูกฟุดฟิด มือข้างขวาก็ถูกคว้าไปจับไว้ ผมมองพี่พระพาย เขาส่งยิ้มให้จนตาหยี
“พี่ก็หนาว”
“งั้นเอาเสื้อพี่คืนไปก็ได้นะ”
“ไม่ๆ เราใช้ไปเถอะ พี่หนาวแค่มือ” พี่พระพายตอบพลางกระชับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย “ขอจับมือหนูไว้แบบนี้แล้วกันเนอะ”
“แล้วเราจะหยิบป๊อบคอร์นกินยังไง” ผมมองถังป๊อบคอร์นที่วางอยู่บนตักพี่พระพาย ถ้าจะให้ใช้มือซ้ายเอื้อมไปหยิบก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
“เดี๋ยวพี่ป้อน”
“ทำไมชอบทำเรื่องยุ่งยากอะ”
“เพราะเรื่องยุ่งยากมันดีกับใจไงครับ” พี่พระพายยิ้มให้ผมอีกครั้ง โรงหนังมืดๆ ที่มีแค่แสงจากจอภาพยนต์ขนาดใหญ่ทำให้รอยยิ้มของพี่พระพายดูต่างไปจากปกติจนนึกแปลกใจ
“แล้วแต่พี่พระพายละกัน”
“เด็กดี น่ารักมากครับ”
แล้วเขาก็ป้อนป๊อบคอร์นผมจริงๆ แต่ป้อนแบบ...ขี้แกล้งอะ เดี๋ยวก็หยิบป๊อบคอร์นมาจิ้มแก้มจิ้มจมูกผมมั่วไปหมด พอหันไปถลึงตามองก็ลอยหน้าลอยตายิ้มใส่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผมส่งเสียงฮึในลำคอ รอจนพี่พระพายป้อนตรงกับปากผมจริงๆ ถึงได้ฉวยโอกาสนั้นงับข้อนิ้วเขาไปทีนึง ไม่แรงมากหรอก แต่พี่พระพายดันสะดุ้งโหยงจนผมตกใจไปด้วย
“พี่เจ็บเหรอ เรางับเบาๆ เองนะ?” ผมถาม อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเห็นพี่พระพายหลับตาแน่น ปากขมุบขมิบพึมพำอะไรบางอย่างพร้อมเป่าปากเป็นจังหวะ ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม ได้ยินบางอย่างแว่วๆ
“อันว่าราคะพึงละเว้น งูน้อยจงอดทนไม่พ่นพิษ” เขาสูดลมหายใจลึกก่อนปล่อยออกทางปาก “ไม่คิดลึก ไม่คิดไปไกล แค่ฟันน้อยๆ ที่ขบลงมา น้องไม่ได้ตั้งใจยั่ว น้องไม่รู้ น้อง…”
ไม่น่าอยากรู้เลยอะ
ผมหันกลับมา ปล่อยพี่พระพายท่องอะไรไปตามเรื่องตามราวเขา ตาจ้องจอหนังตรงหน้า รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีอะไรมายุกยิกๆ ที่หัว ผมหันกลับไปอีกครั้ง พบว่าใบหน้าพี่พระพายอยู่ใกล้มาก...ใกล้เกินไป พอเขาเห็นว่าผมรู้สึกตัวก็หลุบสายตาลงมา ริมฝีปากอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หัวเหม็นชาบูนะเรา”
“แล้วมาหอมทำไม”
“ใครว่าหอม” พี่พระพายตีหน้าซื่อ “ดมเฉยๆ”
“นั่นแหละ รู้ว่าเหม็นแล้วมาดมทำไม”
“ก็…” ผมเห็นเขากลอกตา ก่อนคลี่ยิ้มออกมา “เห็นว่าเหม็น เลยช่วยดมให้หายเหม็น”
ถามจริง แบบนี้ได้เหรอ?
ยังไม่ทันคิดหาคำตอบให้ตัวเอง แรงกดหนักๆ ที่แก้มก็ทำให้ผมนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ผมสบตาเขา พี่พระพายอมยิ้ม มองหน้าผมด้วยสายตาแพรวพราว ผมสูดหายใจลึก ใจเต้นตึกตักตอนทำใจกล้าถามออกไป
“กะ แก้มเราก็เหม็นชาบูจนต้องดมให้หายเหม็นเหมือนกันเหรอ”
“เปล่าครับ คราวนี้ไม่ได้เรียกว่าดม”
“...”
“เขาเรียกว่าหอม” พี่พระพายจิ้มจมูกผมเบาๆ “แล้วแก้มหนูก็ไม่เหม็นด้วยครับ”
ผมเม้มริมฝีปาก หันหน้ากลับมา ก้มหน้างุด พี่พระพายเกลี่ยปลายนิ้วโป้งกับหลังมือผม เสียงเขากระซิบอยู่ข้างหู
“หอมที่สุดเลยล่ะ : )”
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
ยั่วนัก กูจับหอมซะเลย ให้เด็กมันรู้ว่าเราไม่ใช่เหยื่อเว้ย!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
แต่กลับหอไปกูต้องท่องบทสวด! แม่ง อะไรวะ หอมทีเดียว งูน้อยคึกคักอีกแล้ว หนูวางยาเสน่ห์พี่เหรอวะไอ้ตัวน่ารัก! นี่สรุปว่ากูเป็นเหยื่อจริงๆ ใช่มั้ย?!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
อะ ไม่เข็ด โดนหอมแก้มแล้วไม่เข็ด เล่นมือถือในโรงนิดเดียวบ่นกูเฉย ปากจุ๊บจิ๊บมุบมิบอีกล่ะ น่ากลัวตายแหละหนู เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจับจูบให้!
บิ๊กไซซ์สนใจทักเดม @fdhjgjdll24hag
เออ! กูก็เก่งแค่ในทวิตนี่แหละวะ!
-----------------------------------------
เนี่ย ใครว่าพี่ พพ กาก พี่ไม่กากนะ พี่เป็น ผช ร้ายๆ! พี่แค่ตั้งตัวไม่ทัน 55555 (พพ. อย่าหอมน้อง! : เสียงแม่ๆ น้องเฟน)
บทนี้ก็จะปรับโทนเรื่องมาจริงจังนิดนึง แต่สบายใจได้ เราไม่ถนัดดราม่า เดี๋ยวบทต่อไปก็โบ๊ะบ๊ะตบมุกกันเหมือนเดิม ขอบคุณซอร่าอีกครั้งที่บิ้วการเมืองให้ฟังบ่อยๆ คนจริงไม่ต้องกลัวโดนลากคอ ไปนอนรอสวยๆ ในตารางเลยจ้า
#เพื่อนกล่อมนอน
หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30 (อ่าน 240238 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก