รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
"...มึงโดน...ตัดหน้าแล้วว่ะ ไอ้ติ.." .
.
.
เสียงกระซิบแหย่นั้นมันไม่ได้ทำให้ รัตติกร ใส่ใจมากไปกว่าร่างคนเมาที่กำลังถูกหิ้วเหมือนตุ๊กตาไร้น้ำหนัก ...แม้เพื่อนฝูงที่พอรู้อะไรอยู่บ้างพยายามกันคนอื่นที่เต้นขวาง รวมทั้งพยายามเรียก หรือแม้แต่ดึงไอ้ด้วงขี้เมาไว้ให้ แต่สุดท้ายทั้งกลุ่มก็ต้องหยุดเมื่อถูกขวางไว้ด้วยกลุ่มคนเมาที่พากันลุกเต้นในช่วงเบรควงดนตรีสด ...หมดความทะนงที่เคยคิดว่าตัวเองจะมีแต้มต่อ เมื่อกลางร้านที่แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย มันไม่มีหนทางให้รัตติกร ที่อยู่บนชั้นสองของร้านวิ่งฝ่ากลางฝูงชนไปทันเอื้อมคว้าร่างคนเมาที่อ่อนแรงได้เลย...
รัตติกรเพิ่งสำนึก สำนึกได้ว่าตอนนี้เขาเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ เด็กน้อยที่เตรียมตะคุบจับ ด้วงตัวสำคัญ แล้วเจ้าด้วงกว่างที่เกาะอยู่บนขอนไม้นั่น ก็ถูกอินทรีใหญ่โฉบไปต่อหน้าต่อตา...
.
.
.
ถึงจะพยายามฝ่าฝูงคนออกมาแค่ไหน แต่สุดท้าย..หน้าลานจอดรถของร้าน ...รัตติกร ก็มาทัน..แค่พอเห็นไอ้ด้วงที่เมาไม่ได้สตินั้น มันถูกจับยัดเข้ารถออฟโรดคันใหญ่ ...
.
.
.
ครั้งแรกที่คำว่า 'แพ้พ่าย' มันเหมือนถูกมีดที่มองไม่เห็นกรีดสลักลงบนอกด้านซ้าย ของ รัตติกร ..
...
..."ทันไหมว่ะ?"
เพื่อนฝูงที่เพิ่งเข้ามาสมทบถามคำถามที่ตัวเขาเองไม่อยากจะพูดถึงคำตอบ...แต่ก่อนที่ รัตติกร จะหันหลังเดินจากไป ใครคนหนึ่งในฝูง ก็ลากให้เขากลับไปในร้านและกระเซ้าให้เขาโทรหาไอ้ตัวต้นเหตุ...
"...กูสืบถึงขนาดมีรูปมัน ...แล้วมึงคิดหรือว่า แค่เบอร์มันกูจะไม่มี? "
.
.
.
.
แค่ประโยคเดียวเท่านั้น ที่มันเหมือนประโยคเรียกรอยยิ้มกว้างของรัตติกร ให้ฉีกออกเกือบถึงใบหู รัตติกร ชะงักนิ่งก่อนหัวเราะเสียงดัง เขาอดเผลอสบถให้พวกเพื่อนๆ ไม่ได้ ...เหล้าขวดใหญ่ถูกสั่งมาเปิด กลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่หัวเราะโวยวาย รัตติกร เหยียดยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะกระดกดื่มเหล้ารสขมแก้วใหญ่แล้วรับเศษกระดาษในมือเพื่อนไปเพื่อกดหาเบอร์ไอ้ขี้เมา...
.
.
.
..."....หือ....อื้ออออ....อ่ะ...คะ....ใคร....ใครครับ..."
.
.
.
.
เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่ได้สติ ...
แต่แค่นั้นก็เพียงพอเรียกรอยยิ้มของ รัตติกร เสียจนไม่ยอมหุบ...อีกครั้งที่ รัตติกร เพิ่งรู้ว่าคนความอดทนต่ำอย่างตัวเขา มีความอดทนมากพอที่จะคุยกับคนเมาได้อย่างอารมณ์ดี ...
.
.
.
...และผลตอบแทนของความใจเย็นครั้งนี้ ดูว่ามันน่าจะเป็นผลดีเกินคาด เมื่อเบอร์นั้นนอกจากจะละเมอครางให้เขาฟัง มันยังเป็นเบอร์ไลน์ที่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโชคหรือบุพเพสันนิวาสกันแน่ที่มันดลใจหรือบังคับ ให้ไอ้ด้วงมันกดสถานะแจ้งพิกัดที่อยู่ตัวเองพร้อม...
"...อืออ..บ้าน...บ้านด้วง...อื้อ...ไม่..มะ..ไม่รู้แล้ว...พี่จะมาก็มาดิ....อื้อออ...วาง...วางสายแล้ว...ไม่รู้แล้วด้วงนอน...ด้วงจะนอน... " .
.
.
เห็นไหม ได้ยินไหมล่ะว่าปลายสาย ไอ้ด้วงมันยอมให้เขาไปหา ...เสียงอืออ่า ในลำคอของคนเมาที่คราง เข้ามาในสายเพราะความรำคาญ ทำให้ รัตติกร ยิ้มกว้างอย่างกับคนบ้า..ในตอนนี้รัตติกรไม่รู้หรอกว่าถ้าเขาไปหาไอ้ด้วงขี้เซา เขาจะเข้าบ้านมันยังไง เพราะสิ่งเดียวที่ รัตติกร รู้หลังจากดูจุดชี้พิกัดที่แจ้งชัดในไลน์ทรามส์...รัตติกร รู้แต่เพียงอย่างเดียวว่า...
.
.
.
ไม่น่าเกิน 30 นาที ที่เขาจะไปยืนหน้าบ้านมัน!!!
หัวข้อ: [One Short] รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว' //รุ่นน้องผมแม่ง...[26/10/60] (อ่าน 303953 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก