รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
"... ได้นอนบ้างไหมว่ะ ไอ้ติ? ...หน้ามึงโทรมยังศพ นี่อย่าบอกกูนะว่าที่มึงไม่หลับไม่นอนแล้วช็อคเข้าโรงพยาบาลเพราะมึงเสือกเล่นยา...".
.
.
เหมือนหมาป่วย ..รัตติกร ไม่ได้เถียงไม่ได้เกรี้ยวกราดอะไร ...ส่วนหนึ่งเพราะรู้ดีด้วยมั้งว่า พวกเพื่อนๆ ที่อุส่ามาเยี่ยม มาเยี่ยมด้วยใจ กับเพื่อนฝูงในกลุ่มถึงจะชั่วจะเลวแค่ไหนรัตติกร ก็ไม่เคยขาดมิตรแท้ ในห้องคนป่วยถึงได้มีแต่เสียงคุยกันดังโวยวาย..
ปล่อยให้เพื่อนมันพูดไปส่วนตัวเขาเองก็ได้แต่ ปวดหัว ปวดหัวกระวนกระวาย หงุดหงิดเจียนตายแต่ไม่ตาย ...ไมเกรนที่ไม่เคยเป็นอยู่ๆ มันก็บุกเข้ามาเล่นงานเขาจนช็อคซะอย่างนั้น และเหตุผลมันก็มีเพียงเรื่องเดียว เรื่องที่เขา 'ไม่ยอมหลับ' นี่เกือบสี่ห้าวันแล้วสิที่รัตติกรไม่ได้หลับตาพักผ่อนเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา...เหตุผลไร้สาระ แต่มันก็เหมือนจริงเสียจนทำเอาเขาไม่กล้าหลับตา..
.
.
.
แค่ปิดเปลือกตาลงก็เห็นภาพฝันเดิมๆ
ภาพที่เขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ เด็กที่แกล้งด้วงกว่างตัวนั้นจนตายคามือ..ฝัน ที่ตามหลอกหลอน..มันเหมือนจริง..เหมือนจริงเสียจนเขาไม่กล้าหลับตา ไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะคิดไปเองว่าที่ไอ้ด้วงกว่าง มันหายไป...มันอาจจะเจออะไรหรือประสบอุบัติเหตุร้ายแรงเพราะเขา..
.
.
.
เคยคิด....ว่าถ้าเล่นให้แหลกเหลวจนพังคามือคงจะเบื่อไปเอง...
เคยคิด....ว่าถ้าเบื่อก็คงเขี่ยมันทิ้งได้เหมือนของไร้ค่า...
คนอย่าง รัตติกร ไม่เคยสนใจหรือใส่ใจอะไรมากกว่าตัวเอง...
ทรมานฉิบหาย !!
ทรมานได้อย่างที่ไม่เคยคิดว่าตัวเขาเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้ ...ไอ้ด้วง....ไอ้ด้วงกว่างนั่นล่ะที่ต้องรับผิดชอบ!!!
.
.
.
.
...
"จะออกจากโรง'บาลแล้วหรือว่ะ? ขอบตามึงยังคล้ำขนาดแพนด้าอายอย่างนี้อะนะ? หมอปล่อยหมาออกมาได้ไงว้า? ฮ่าๆๆๆ "
เสียงตะโกนทักทาย ในร้านเหล้าของพวกเพื่อนๆ ดูเหมือนจะแปลกใจ และคงจะยิ่งแปลกใจแน่ ถ้ารู้ว่าถึงจะออกจากโรงพยาบาล รัตติกร ไม่ได้นอนมานานเกือบอาทิตย์ ...ไม่รู้สิ ทั้งๆ ที่รักตัวเอง แต่เขากลับไม่กล้าหลับตา ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่า หลังเปลือกตาที่มืดมิด มันจะมีภาพของด้วงตัวน้อย นอนนิ่ง โดยไม่ขยับ...
.
.
.
"...เรื่องที่กูให้สืบเป็นไงบ้าง? เจอมันไหม? "
.
.
.
ประโยคแรกหลุดถามออกมาได้หลังจากใครสักคนในกลุ่มยื่นเหล้าผสมแก้วใหญ่ให้ตามธรรมเนียม
ก่อนจะมีใครอีกคนในกลุ่มยื่นซองกระดาษที่มีแต่ภาพถ่าย...เพียงแค่เห็นว่าคนในรูปยังเป็นไอ้ด้วงกว่างคนเดิมแบบที่ไม่ได้มีส่วนไหนบุบสลาย แค่นั้นรัตติกรก็เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว..
"มันอยู่ที่ไหน?"
.
.
.
คำถามนั่นของรัตติกร ไม่มีเพื่อนคนไหนเอ่ยตอบ ...
ทุกคนที่เขามองล้วนขมวดคิ้วแล้วก้มหน้า.... และก็มีบ้างบางส่วนที่เบือนหน้าหนี...
.
.
.
ก่อนที่ใครสักคนจะหลุดหัวเราะ ...
เผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ของฝูงหมาป่า ที่พากันหันหน้าไปทางโต๊ะด้านล่างที่มีพวกกลุ่มเด็กวัยรุ่นกำลังเลี้ยงฉลองงานวันเกิด....งานวันเกิดเล็กๆ ของคนที่ รัตติกร อยากพบนักอยากพบหนา...
"...ในฐานะรุ่นพี่...ถ้ามึงจะพามันกลับไปส่งถึงบ้าน...พวกกูก็ไม่ห้ามหรอกนะ..ไอ้ติ..." .
.
.
..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
