รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
"...ในฐานะรุ่นพี่...ถ้ามึงจะพามันกลับไปส่งถึงบ้าน...พวกกูก็ไม่ห้ามหรอกนะ..ไอ้ติ..." .
.
.
...งานวันเกิดเล็กๆ ของคนที่ รัตติกร อยากพบนักอยากพบหนา...
ถูกจัดอย่างง่ายดาย เค้กก้อนพอประมาณ อันตธานหายไปแทบจะในวินาที หลังจากนั้น ของหวานก็ถูกแทนที่ด้วย มิกเซอร์และเหล้าสีเข้ม ...
.
.
.
กลางร้านเหล้าที่โหวกเหวกโวยวาย รัตติกร ได้แต่นั่งนิ่งแล้วเฝ้ามอง ...
เขาจิบเหล้ารสแรง...ค่อยๆ จิบ แล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างย่ามใจ... สายตาคมเฝ้ามองร่างที่เคยอยู่ในอ้อมแขนยกชนแก้วเหล้าที่พวกเพื่อนๆ เขาทำเป็นเนียนส่งให้ ...ฝูงหมาป่ากำลังล้อมเหยื่อที่ไร้โอกาสรู้สึกตัวถึงอันตราย ในฐานะเจ้าของวันเกิด...ด้วงตัวน้อยจำใจต้องกระดกดื่มทุกแก้วที่ผ่านมือ...
.
.
.
กลางเสียงเพลงและแสงไฟ...
หลายสายตาที่อยู่ในฝูงของ รัตติกร ต่างจ้องมองรุ่นน้องที่กระโดดโลดเต้นไปตามเสียงเพลงด้วยความเมา... ด้วงยิ้มง่าย ยิ่งเมาก็ยิ่งยิ้ม...ยิ้มเสียจนรอยยิ้มนั่นมันเชิญชวญแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามา
.
.
.
สายตาหลายคู่ของเพื่อนฝูง ถูกส่งมาเหมือนเย้ยท้า...
เมื่อกลางร้านเหล้าที่แขกทุกคนแทบจะเรียกว่าเมาจนได้ที่ ต่างลากดึงเจ้าของวันเกิดที่แทบจะยืนไม่อยู่ไปโต๊ะนู้นบ้างโต๊ะนี้บ้าง จนสุดท้าย ด้วงตัวนั้นก็ถูกผู้ชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อยืดสบายๆ ขวักมือเรียกแล้วยึดตัวให้นั่งใกล้โดยไม่ยอมปล่อยตัว...
แก้วเหล้าในมือรัตติกรแทบแหลก เมื่อไอ้วงแขนใหญ่ๆ นั้นโอบตัวด้วงไว้แล้วดึงให้ลงไปซบบนไหล่หนา...ซ้ำ...ในแสงสีที่หลอกตา รัตติกร ยังเห็นแววตายิ้มได้ปิดลงพร้อมๆ กับแขนที่ยกโอบรอบลำคอของแขกไม่ได้รับเชิญ ...
.
.
.
"...มึงโดน...ตัดหน้าแล้วว่ะ ไอ้ติ.." .
.
.
.
..เสียงกระซิบของหนึ่งในกลุ่มเพื่อน เหมือนกระซิบเย้ย...
และเพียงแค่นั้น.... รัตติกร รักษารัชต์ ก็แทบจะวิ่งลงไปกระชากตัวไอ้ด้วงนั้นออกมาจากผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังหิ้วปีกบางๆ ของด้วงตัวนั้นเดินออกจากร้านไปอย่างไม่สนใจใคร...
.
.
.
..