หัวข้อ: ❤️ Limo Boy ❤️ ตอนที่ บทส่งท้าย - 100% [22-07-62]

[seaz]

ถ้าคุณรันจริงจัง จริงใจ ก็บอกน้องไปตรง ๆ นะครับ อย่าอ้อมค้อม เสียเวลา และสงสารน้อง

[labelle]

คุณนิรันดร์คะ เป็นเจ้านาย ไม่ใช่เจ้าของนะคะ พึงจำไว้
ถึงเดือดยังไง ก็ต้องอดทนไปก่อนนะ ระวังทำริทเตลิดล่ะ

เข้าใจริทนะ ไม่เคยบอกกล่าวความสัมพันธ์ เหมือนอยากก็มา
แล้วก็ให้ของแลกกัน เหมือนดูถูก และมีค่าน้อยนิดจังเลย
สงสารริทที่น้องต้องมานอยด์เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องที่ผิดหวัง
แต่ไม่อยากให้ริททำอะไรประชดนะ ถ้าทำก็อยากให้ทำแบบมีความสุข

[GukakST]

>….ตอนที่ 14 [100%]….<

“กลับมาสักที...” ทันทีที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน แม่ก็ตรงมาดักเขาไว้ เพื่อ?

“ครับ?” ก็วันพักผ่อนของเขาหนิ เขาจะกลับสองสามทุ่มมันก็ไม่ได้แปลกไม่ใช่เหรอ เขาไม่ใช่เด็กน้อยวัยสามสี่ขวบนะ

“คุณรันรออยู่ เขาให้แกขึ้นไปคุยกับเขาที่ห้อง” เอาแล้ว คิ้วขมวดแป็บ

“คุยเรื่องอะไรล่ะครับแม่?”

“ไม่รู้ แกบอกว่าให้แกไปคุยเรื่องงาน รีบๆ ไปเหอะ” คนเป็นแม่ดันหลังลูกให้เดินไปทางบันได

ที่จริงวันนี้ริทตั้งใจจะดูหนังแค่เรื่องเดียวแล้วกลับบ้าน ไปๆ มาๆ ก็ดูไปสามเรื่องเสียอย่างนั้น ก็เพราะบาสนั่นแหละที่วนดูหนังอยู่เรื่อยๆ แล้วเขาเองก็ไม่ได้มาดูบ่อย วันหยุดทั้งทีดูให้สะใจไปเลยมันก็ดีเหมือนกัน

เออใช่ เขาเห็นนิรันดร์ทักมาเหมือนกัน แต่เขาคุยกับบาสอยู่ บวกกับหนังกำลังจะฉายเลยไม่ได้ตอบ ทว่าการดูหนังทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ตอบตอนนี้คงไม่มีประโยชร์อะไรนอกจากไปเจอนิรันดร์เองตามที่แม่บอกล่ะมั้ง

“คุณรันครับ” ริทส่งเสียงเรียกเจ้าของห้องหลังเคาะประตูไปสองครั้ง

“เข้ามา” วันนี้เสียงคุณรันเสียงแข็งผิดปกตินะ ริทคิดแบบนั้นชั่วแว้บหนึ่งแล้วเปิดประตูเข้าไป

สิ่งแรกที่เห็นก็เป็นถาดอาหารที่ยังคงมีอาหารอยู่เต็มจาน ไม่ได้รับการแตะต้องแม้แต่คำเดียว อาจจะเป็นข้าวเย็นที่นิรันดร์ยังไม่ได้กินก็ได้ ริทละสายตาจากมันแล้วไปมองคนบนเตียงที่...หน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ

บรรยากาศรอบตัวนิรันดร์บอกกับริทได้อย่างชัดเจนเลยว่าตอนนี้นิรันดร์อารมณ์ไม่ดีมากๆ แต่เรื่องอะไรอันนี้ริทไม่สามารถรู้ได้จริงๆ เขาเพิ่งจะกลับมาจากไปดูหนังเสียด้วย แล้วเมื่อวานก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้านายเขาอารมณ์เสียเลยนะ

“ไปไหนมาเหรอ...” นิรันดร์ถาม เสียงเรียบดูเย็นชาแปลกๆ

“ไปดูหนังมาครับ คุณรันมีอะไรหรือเปล่าเอ่ย หรือว่าวันนี้คุณรันจะไปไหน” แต่เขาให้ลุงช่วยขับแทนก่อนแล้วหนิ

“ไปดูกับใคร” นิรันดร์หันมามองหน้า แววตาคู่นั้นกำลังส่งความไม่พอใจมาทางเขาโดยที่เขาไม่เข้าใจ

“ก็กับเพื่อนอะน่ะฮะ มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมทำผิดเหรอ ก็ลุงช่วยบอกว่าถ้าผมติดธุระก็ให้บอกแกไว้ เดี๋ยวแกมาทำแทนน่ะฮะ ผมเลยไม่ได้มาบอกคุณรันเอง” ริทตอบแบบคิดไปเอง ก็ไม่น่ามีเรื่องอื่นให้คุณรันโกรธนี่

“แน่ใจเหรอว่าเพื่อน” นิรันดร์ก้าวขาลงจากที่นอน ตรงมายังเขาด้วยท่าทีที่ไม่เป็นมิตรนัก ริทไม่เข้าใจอะไรสักอย่างในตอนนี้ คำถามแปลกๆ กับความไม่พอใจเหรอ? มันหมายความว่ายังไงล่ะ

“ครับ เพื่อน อันที่จริงก็ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว เขาไปเรียนต่อมหาลัยน่ะครับ วันนี้บังเอิญไปเจอเขาก็เลยไปดูหนังด้วยกันพอดี” ริทเผลอถอยเท้าหนีนิรันดร์ เพราะท่าทีคุกคามที่นิรันดร์มีต่อตน

“คำหยอกล้อของเพื่อนคนนี้ดู...แปลกๆ เนอะ” ภาพที่บาสถ่ายรูปเขากับเจ้าตัวลงเฟซแว้บเข้ามา อ๋อ แคปชั่นเด็กดื้ออะไรนั่นมั้ง

“แปลกเหรอฮะ ผมไม่คิดว่างั้นนะ ก็อืม...ไม่ได้ชอบคำนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่น่าจะเรียกว่าแปลกนี่ครับ” ริทตอบกลับอย่างที่คิดไปตรงๆ ไม่มีลูกไม้ แต่นิรันดร์ก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น

ตอนนี้จะบอกว่าความไม่พอใจครอบงำนิรันดร์อยู่ก็น่าจะถูกต้องที่สุด!

“แค่ไปดูหนังหรือทำอะไรอีก” ริทถอยเท้าจนสุดแล้ว ข้างหลังเขาเป็นประตูบานใหญ่ นิรันดร์เอื้อมมือผ่านตัวเขาไปล็อกประตูห้อง ขณะที่อีกมือก็คว้าเอวเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน เอ่อ...ก็ไปไม่ได้แล้วนะ ติดประตูแล้ว

“ก็มีกินข้าว เดินเล่นนิดหน่อย”

“มีความสุขใหญ่เลยนะ“ อ่าว มันเป็นความผิดของเขาเหรอ?

ริทงงไปหมด นี่มันอะไร...เกิดอะไรขึ้น?

“เอ่อ แม่บอกว่าคุณรันมีเรื่องจะคุยกับผม เรื่องงานใช่ไหมครับ” ริทพยายามเบี่ยงหน้าหลบอีกฝ่ายที่กำลังโน้มหน้าเข้ามาใกล้

“ไปคุยกันบนเตียง”

“เดี๋ยวคุณรัน!” เด็กหนุ่มแย้งแล้วตั้งท่าจะหนี แต่นิรันดร์กอดร่างริทเอาไว้แน่นหนา หนำซ้ำยังอุ้มริทไปยังเตียงนอนหลังกว้างของตนเองอีก

ริทไม่ดิ้นรนที่จะตัวรอด เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาต้องเอาตัวรอดจากอะไร จากเรื่องอย่างว่าน่ะเหรอ มันทำได้ที่ไหน ทำได้ก็คงทำไปนานแล้วไม่มานั่งคิดมากหรอก ทว่านิรันดร์กลับจับข้อมือทั้งสองของเขาตรึงเอาไว้เหนือหัว ร่างกายโดนคร่อมจนไม่สามารถขยับหนีไปทางไหนได้

“เด็กคนนั้นชอบริทเหรอ” นิรันดร์ยังตั้งคำถามทั้งที่ใบหน้ากำลังโน้มเข้าประจูบที่ลำคอ ริทเอียงคอเล็กน้อย ไม่เชิงเปิดโอกาสแต่มันเป็นสัญชาตญาณมากกว่า

“ไม่หรอกครับ” ก็เลิกกันไปแล้ว มันไม่น่าจะกลับมาชอบกันได้อีก ที่สำคัญ ตอนนี้เขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว...แค่ชอบฝ่ายเดียว

นิรันดร์สอดมือเข้าไปในเสื้อยืดราคาถูก สัมผัสกับผิวกายของริทโดยลูบไล้จากหน้าท้องขึ้นที่แผ่นอก จากนั้นเขาก็ยืดตัวขึ้น ถลกเสื้อของริทจนชายเสื้อไปกองที่อยู่รอบลำคอ เขากวาดสายตาสำรวจดูร่องรอยต่างๆ คิดว่าถ้ามีอะไรกับเด็กคนนั้นเขาต้องรู้

ไม่สิ...มันมีอีกจุดที่สัมผัสไปน่าจะรู้ได้

คิดได้ดังนั้นนิรันดร์ก็ไม่รอช้าที่จะถอดกางเกงของริทออกอย่างไว เจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือทั้งยังส่งเสียงห้ามปรามแต่มันไม่เข้าหัวนิรันดร์เลย กางเกงยีนส์ขายาวกับอันเดอร์แวร์ถูกเหวี่ยงทิ้งไปข้างเตียง ร่างกายริทเกือบเปลือยเปล่าท่ามกลางแอร์เย็นฉ่ำที่ทำให้ริทขนลุกไปทั้งตัว

นิรันดร์จับข้อเท้าทั้งสองข้างของริทยกขึ้นสูง สายตาคู่คมจับจ้องไปยังช่องทางอันน่าอายของริทอย่างละลาบละล้วง ไม่มีความอ่อนโยนหรือแม้แต่คำพูดปลอบใจ เขาทำตามใจตนเองล้วนๆ ความรู้สึกบางอย่างมันร้อนรุ่มอยู่ในอก และมันจะไม่หายไปจนกว่าเขาจะมั่นใจว่าริทไม่ได้ตกเป็นของคนอื่นนาอกจากเขาเพียงคนเดียว

“คุณรันจะทำอะไร ปล่อยผมเถอะครับ...” เสียงริทสั่นเทา ท่าทีแบบนี้ไม่เคยเห็นและมันน่าหวาดหวั่นสำหรับเขา เรียวนิ้วทั้งสิบของนิรันดร์กอบกำข้อเท้าริทอย่างแรง มันแอบเจ็บนิดๆ ไม่มากจนต้องดิ้นรนหนี แต่ที่มันแย่คือท่าทางของเขาในตอนนี้

สภาพแบบนี้มันไม่ได้น่าดูเลยนะ มันน่าอาย ต้องมาโดนจับยกขาขึ้นสูงเพื่อจ้องมองช่องทางนั้นมันทำให้เขาไปไม่เป็นจริงๆ แถมยังจ้องเหมือนค้นหาอะไรบางอย่างซึ่งริทไม่รู้และไม่เข้าใจเลย

“เด็กคนนั้นจีบริทหรือเปล่า” เห็นว่าไม่มีร่องรอยจากสัมพันธ์ทางกาย นิรันดร์ปล่อยขาทั้งสองและกลับมาคร่อมร่างเด็กหนุ่มเอาไว้อีกครั้ง

“ไม่...ไม่มีอะไรจริงๆ ฮะ” ริทกลัวไปหมด นิรันดร์เป็นอะไรไป ทำไมคำถามมันแปลกๆ ท่าทีเหมือนหึงหวงเขาแบบนี้

ไม่ดีหรอก คิดแบบนี้ไม่ได้ ริทพยายามตั้งสติและบอกว่าอย่าเข้าข้างตัวเองนักเลย เขาเป็นได้แค่เด็กขับรถ พ่วงด้วยอาหารจานด่วนบนรถของคุณนิรันดร์เจ้านายเขาเท่านั้น เป็นตัวแทนผู้ชายคนนั้นซึ่งมันน่าจะสะดวกกว่าถ้ามีอะไรกับเขา นิรันดร์ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเขาแน่ๆ

ไม่มีทาง...ไม่มีวันเป็นไปได้

ริทมองหน้านิรันดร์ แววตาตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้ต่อว่านิรันดร์ที่ทำกับเขาแบบนี้ เขาโทษตัวเองต่างหากที่ปล่อยให้อารมณ์มันนำหน้าไปเสียได้ หนำซ้ำยังไม่เคยห้ามร่างกายที่ต้องการนิรันดร์ได้ เพียงแค่นิรันดร์เอ่ยชวน เขาก็ยินยอมพร้อมใจจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับนิรันดร์

เขามันใจง่ายสิ้นดีเลย!

“อย่าโกหกผมรู้ไหมครับ” ใบหน้านิรันดร์เคลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนที่ดูจะถูกพ่นออกมาถี่ๆ รดใส่ใบหน้าของริท ตาสบตา ริทไม่สามารถหลบเลี่ยงสายตาของนิรันดร์ได้

“ผมไม่ได้โกหกนะครับ ผมกับเขาเป็นเพื่อนกัน ไม่เจอกันนานแล้ว เราแค่ไปดูหนัง ก็...ดูเพลินไปหน่อย คือ ผมแค่คิดว่าวันนี้คุณรันคงไม่ได้ไปไหน ผมก็เลยเที่ยวเล่นอยู่นาน” ด้วยความที่ไม่เข้าใจสถานการณ์มากนัก ริทก็ต้องตีความไปทางใดสักทาง แล้วทางที่เขาคิดได้ก็คงเพราะเขา...โดดงานในวันหยุดตัวเองล่ะมั้ง ไม่เมคเซ้นเลย

 “ผมไม่ชอบให้ใครใช้คำว่าเด็กดื้อกับริท” ริมฝีปากนิรันดร์แตะลงที่มุมปากของริท ค่อยๆ จูบเบาๆ เม้มไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแนบปากกับริทเอาไว้ทั้งหมด

“ทำไมล่ะครับ ก็...แค่คำธรรมดา” ริทถามกลับด้วยความไม่รู้จริงๆ ริมฝีปากเฉียดกันยามที่เอ่ยวาจา ริทพยายามจะมองตานิรันดร์แต่ก็ยากเมื่อระยะมันใกล้เกินไป

“ริทไม่ดื้อนะ ริทเป็นเด็กดี” นิรันดร์ใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ร่างกายของริทควบคู่ไปกับการจูบปากริทย้ำๆ อยู่อย่างนั้น

“มันแค่คำหยอก” ริทพยายามจะอธิบาย ร่างกายโดนสัมผัสนี้กำลังร้อนรุ่มขึ้นทีละน้อย จากความอับอายที่น่ากังวลเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นอารมณ์แสนลามกทีละน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ ลมหายใจของริทกำลังถี่กระชั้น เขารู้...มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากจากนี้

“ผมไม่ชอบให้ใครหยอกริท ไม่ชอบให้ริทไปดูหนังกับใครด้วย”

“แต่...”

“เด็กดีต้องไม่เถียงผมครับริท” นิรันดร์ปิดปากริทให้สนิทจนไม่สามารถพูดได้อีก เขาไม่ได้อยากได้ยินริทเถียง

ทั้งที่...ริทไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่มีสิทธิ์นั้น?

รสจูบนิรันดร์เจือไปด้วยความโกรธ แม้ว่าริทจะพูดออกมาอย่างชัดเจนแล้วว่ามันไม่มีอะไร แต่เขาก็ไม่อาจหักห้ามความหึงหวงที่ต่อก่อตัวขึ้นระหว่างระยะเวลาที่เขารอริทได้ เขากำลังระบายมันกับร่างกายขาวๆ ที่มีกลิ่นกายคละคลุ้งของริทอย่างกับคนเมา

ฝ่ามือทั้งสองข้างของริทเคลื่อนมาอยู่บริเวณเอวของนิรันดร์ อารมณ์อันร้อนแรงถูกชักนำจนมันคุโชนขึ้นมาในกายของร่างโปร่ง ริทยินดี แม้จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่สิ่งที่ของถูกจ่ายเงินเพื่อซื้อ แต่ต้องยอมรับว่า...ความที่เขาชอบนิรันดร์ ทำให้เขาปฏิเสธสัมผัสเหล่านี้ไม่เคยลงเลย

เสื้อยืดใส่เที่ยงของริทถูกนิรันดร์พรากไป พร้อมๆ กับเสื้อผ้าที่ใส่อยู่บ้านของนิรันดร์ ร่างใหญ่โถมใส่ริทอีกครั้งด้วยกายที่เปลือยเปล่า เนื้อแนบสนิทไปกับเนื้อที่นุ่มกว่า ริทไม่ใช่คนชอบอกกำลังกายมากนัก ที่ร่างกายพอจะมีมัดกล้ามแบบนี้เพราะริททำงานเกี่ยวกับเครื่องกลที่ต้องออกแรงมากหน่อยเท่านั้น

“อื้อ อ๊ะ...ซี้ด...คุณรัน” ยอดอกเล็กๆ โดนนิรันดร์ใช้ฟันครูดลง ความเจ็บจี๊ดแล่นปราบขึ้นมาจนริทสะดุ้งเบาๆ เขามองหน้าอีกฝ่าย เห็นแววตาที่ดุร้ายคู่นั้นแล้วก็ได้แต่อ้อนขอความอ่อนโยนทางแววตา

ถึงมันจะเป็นของเคยๆ แต่เขาไม่อยากให้นิรันดร์รุนแรงใส่เขาทั้งแบบนี้ แบบที่นิรันดร์ดูโกรธเคืองอะไรเขาสักอย่าง มันใจไม่ดี เหมือนโดนเกลียด เหมือนโดนลงโทษด้วยเรื่องแบบนี้

ริทยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดอะไร งั้นจะมาลงโทษเขาด้วยเรื่องอะไรล่ะ...ไม่ได้สิ แบบนั้นมันไม่แฟร์เลยสำหรับเขา เพราะงั้นริทจึงอยากได้ความอ่อนโยนมากกว่าความเกรี้ยวกราด

“ผมเจ็บครับคุณรัน” เพียงแค่นิรันดร์ลูบไล้ขาอ่อนของเขา บีบเนื้อตรงขาอ่อนราวกับต้องการขย้ำมันให้ขาดคามือ นั่นมันเจ็บปวด ริทพยายามเอื้อมมือไปหยุดมือของนิรันดร์แต่มันไม่ถึง

“ต้องเจ็บสิ ก็ผมลงโทษริทอยู่” นิรันดร์ลากริมฝีปากไปจากยอดอกผ่านลิ้นปี่มาหยุดที่รอบสะดือ ร่างกายขาวสะอาดขึ้นสีแดงจางๆ บ้างเป็นสีที่เกิดจากเลือดลมสูบฉีด บ้างก็เป็นรอยจากน้ำมือของนิรันดร์

“ผมผิดอะไรหรือครับ ผมทำอะไรให้คุณรันไม่พอใจ...” เสียงริทสั่นเครือ ส่วนนั้นโดนมือของนิรันดร์กอบกุมเอาไว้ ทั้งบีบ ทั้งนวดและใช้เล็บสะกิดที่ส่วนปลายให้เกิดความเจ็บเล็กๆ

“ริทไม่รู้จริงๆ เหรอว่าริทผิดอะไร” ริทส่ายหน้า น้ำตาซึม

“ผมไม่รู้ครับ คุณรันบอกผมสิ ผมผิดอะไรหรือครับ...” น้ำเสียงเศร้าๆ กับดวงตาแวววาวเพราะน้ำตานั้น...ทำให้นิรันดร์ใจอ่อน

นิรันดร์ละมือจากร่างกายของริท เขาเคลื่อนกายขึ้นมาคร่อมริทเอาไว้อีกครั้ง จรดริมฝีปากที่หน้าผาก ลากลงมาที่แก้มแล้วจบที่ปากสีพีช ดวงตาริทยังคงตั้งคำถามและตัดพ้อน้อยใจ ก็ริทไม่เข้าใจจริงๆ การที่เขาไปเที่ยวในวันหยุดตัวเอง มันเป็นความผิดยังไง ทำไมคุณรันต้องโกรธเขาในเรื่องนี้ด้วยล่ะ

ทั้งคำถามที่นิรันดร์ยิงใส่ ทั้งน้ำเสียงที่เย็นชา ทั้งท่าที่เคืองขุ่น เขาไม่เข้าใจตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้แล้วจริงๆ

“ถ้าผมทำผิด คุณรันบอกผมสิครับ สอนผมได้นะ...ผมขอโทษที่ผมไม่บอกก่อนที่จะออกไป” ริทพยายามอธิบายในส่วนที่เขาก็ไม่เข้าใจ

“ผิดที่ริททำให้ผมหวง” เรียวนิ้วเกลี่ยริมฝีปากที่เห่อช้ำของเด็กหนุ่มใต้ร่าง เห็นได้ชัดว่ามันช้ำก็เพราะเขาเองไม่ใช่ใครที่ไหนเลย

คำตอบที่แสนจะสั้นง่ายนั้นทำให้ริทไปต่อไม่เป็น หัวใจกระหน่ำอย่างรุนแรงอยู่ในอก ทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านิรันดร์จะมาหวงเขาทำไม เขาไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าคู่นอนหรือคนขับรถ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำว่า ‘หวง’ ของนิรันดร์ทำให้หัวใจของริทพองโตจนขับแน่นไปทั้งหน้าอก

“แต่มันไม่มีอะไรจริงๆ” ริทเอื้อมมือมาจับข้อมือของนิรันดร์เอาไว้ ส่งสายตาอ้อนๆ โดยที่เขาก็ไม่ได้รู้ตัวหรอก แค่อยากบอกว่าเขาไม่เคยตั้งใจทำให้นิรันดร์อารมณ์เสีย

“แล้วผมหวงไม่ได้?” นิรันดร์โน้มหน้าเข้าไปใกล้ มือของริทที่เอื้อมมาจับข้อมือของเขาโดนเรียวนิ้วประสานตรึงไปกับเตียงนอน

“ผมห้ามอะไรคุณรันไม่ได้หรอกครับ แค่อยากจะบอกว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ ก็แค่เพื่อนกัน ไปดูหนังกินข้าวแล้วก็เดินเล่นทั่วๆ ไป ผมกับเขาไม่ได้เจอกันนานแล้ว พอเจอกันก็เลยเที่ยวด้วยกันเพลินไปหน่อย”

“เพลินมากจนกระทั่งไม่ตอบแชตผมทั้งที่เข้ามาอ่านแล้วเนี่ยนะ” มันก็แค่น้ำเสียงราบเรียบ ทว่าริทรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่ไม่หายไปอยู่ดี

“หนังมันฉายก่อนผมก็เลยไม่ได้ตอบ พอหนังจบผมก็ลืม ผมไม่ได้ตั้งใจอ่านแล้วไม่ตอบจริงๆ นะครับคุณรัน ผมขอโทษ...ผมจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีก”

“ยังไงครั้งนี้ริทก็ต้องโดนลงโทษครับ” นิรันดร์จูบที่มุมปากก่อนจะขยับไปแถวลำคอ

“ผมกลัวเจ็บ...” ริทกำมือที่ถูกประสานเรียวนิ้วตรึงไว้กับเตียงแน่น ร่างกายเกร็งเฮือกขึ้นมาเพราะนิรันดร์แลบลิ้นเลียลำคอของเขา ความเย็นชื้นและนุ่มนิ่มนั้นลากไล้ลงไปยังแผ่นอก

“ต้องเจ็บสิ มันคือบทลงโทษ“ นิรันดร์เงยหน้ามามองสบตากับริท ขณะที่เขาแลบลิ้นเลียยอดอกสีคล้ำเล็กๆ ของร่างโปร่ง

“อื้อ! คุณรันอย่าทำผมเจ็บเลยครับ ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว” เหมือนนิรันดร์จะใช้ฟันครูดยอดอกนั้น ริทก็สะดุ้ง กลัวว่าจะโดนกัด

“พรุ่งนี้ผมไม่อนุญาตให้ริทไปไหน”

“ครับ ผมไม่ไปไหน คุณรัน...คุณรันยกโทษให้ผมเถอะนะฮะ” น้ำตาคลอหน่วงไปหมดแล้ว กลัวเจ็บก็กลัว กลัวนิรันดร์ดุก็กลัว

แต่...เขาไม่ลืมหรอกนะว่าสถานการณ์แบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลกับเขาเลย

นิรันดร์ไม่ตอบริทด้วยวาจา เขาตอบริทด้วยการกระทำที่เริ่มนุ่มนวลขึ้นเหมือนทุกครั้งที่เขาเล้าโลมเด็กหนุ่ม จูบที่แผนอกเบาๆ ดูดยอดอกเล็กนั้นเล่นก่อนจะเดาะลิ้นระรัว สร้างความหวาบหวามให้กับร่างโปร่งที่อารมณ์ตื่นขึ้นมาได้ง่าย ก็อย่างนี้แหละ เด็กหนุ่มวัยนี้ร่างกายมันไวต่อสัมผัสเสมอ

นิรันดร์ยอกเย้า ไม่เอาความเจ็บมาลงโทษ แต่เอาความเสียวซ่านขึ้นมาทรมานริทให้ดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ร่างแทน เขาดูใบหน้าแดงจัด เหงื่อซึมตามไรผมและริมฝีปากที่บวมเจ่อ ริทที่อยู่กับเขามันยั่วเย้าเขาได้ดีจริงๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่นิรันดร์เอาคนอื่นขึ้นมานอนเตียงตนเอง เตียงที่นิรันดร์ระลึกอยู่เสมอว่ามันคืออณาเขตส่วนตัวที่จะมีเขาแค่คนเดียวบนเตียงนี้ ดวงตาคมกวาดมองร่างโปร่งดด้านใต้ จับจ้องริมฝีปากที่พ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาอย่างรุนแรง

บนเตียงนี้...ริทเซ็กซี่เป็นบ้าเลย!

ความกว้างของเตียงทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะสะดวกสบายกว่าตอนทำกันบนรถ เขาเห็นริทชัดเจนขึ้น สัมผัสริทได้มากขึ้น นิรันดร์ทำให้ริททนไม่ไหว อ้อนวอนและร้องขอการปลดปล่อยซ้ำๆ ด้วยเสียงที่แสนจะสั่นพร่า ดวงตาเว้าวอนกับหยาดน้ำน้อยๆ ตรงขอบตา

สุดท้ายนิรันดร์ก็ใจอ่อน รีดเร้นความทรมานที่อัดแน่นอยู่ในกายของริทให้แตกพล่านออกมาสู่โลกภายนอก แต่ก็ใช่ว่าจะปล่อยให้ริทนอนหายใจอย่างสบาย เพราะหลังจากทรมานริทจนหนำใจแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นเวลาที่เขาเก็บเกี่ยวความสุขจากร่างกายริทด้วยการหลอมรวม

ไม่มีเวลาที่จำกัด ไม่มีใครเพ่นพ่านผ่านไปมา ไม่ต้องกังวลรถราบนท้องถนน บนเตียงนอนหลังกว้างที่นิรันดร์ไม่ชอบใช้ทำอะไรนอกจากนอน กลายเป็นสถานที่ที่เขาคิดว่ามันวิเศษมากๆ สำหรับการมีสัมพันธ์กับริท

เพราะการได้เห็นริทชัดๆ ทุกสัดส่วนมันเร้าใจกว่าในรถที่แสงสลัวนั้นเยอะเลย...

….100%....

บอกกับนักอ่านคนหนึ่งไว้ว่าจะอัปให้อ่านวันจันทร์ แล้วนี่วันอะไร...ฮื่อ เค้าขอโทษน้า ไม่ลืมก็หลับน่ะ วันนี้เลยรีบมาอัปก่อนที่จะลืมหรือหลับอีก

สำหรับตอนนี้เค้าชอบแหละ…ชอบที่ริทอ้อน โง้ยยยยยยน้องจ๋ามาอ้อนพี่มา! พี่ใจดีกว่าคุณรันแน่นอน >_<

[DrSlump]

 

"หวง" แล้วลงโทษ  โถ...ก็แค่ข้ออ้างของคนอยากจะซั่ม

ใช่ป่ะอิคุณรัน

[BooJiRa_]

คุณรันดร์งอแงงงง แล้วก็มาลงที่น้องงง งือออออ

[miikii]

โอ๊ยยย คุณรัน!!!! 

[goosongta]

เป็นอะไรกะเค้าถึงมาหวงฮะอีตารัน

[iceman555]

 

[วายซ่า]

คุณรันเห็นแก่ตัว ไม่ชัดเจนแต่มาทำเป็นหวงน้อง ลงโทษน้อง  เมื่อไหร่จะรู้ว่าตัวเองมีใจให้เด็กหะ. 

[JokerGirl]

คุณรันอยากหวงก็ชัดเจนหน่อย 

[t2007]

ก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น ระหว่างความซั่มของคุณ และน้อง บนเตียง ต่อไป ต้องห้องน้ำ โซฟา ริมระเบียง ไรงี้ล่ะ

[PrimYJ]

คุณรันจะทำอะไรก็ต้องชัดเจนด้วยนะ สงสารริท จะมาทำแบบนี้เหมือนริทเป็นเครื่องระบายความใคร่เลย

[puiiz]

 

[seaz]

สงสารน้องริทจังครับ คุณรันไม่ชัดเจนสักที

[GukakST]

>….ตอนที่ 15 [100%]….<

วันอาทิตย์นิรันดร์ขังริทไว้กับตนเองในห้องทั้งวัน ไม่ยอมให้เด็กหนุ่มออกไปไหน แม้กระทั่งจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้านิรันดร์ก็ยังไม่ยอม ร่างสูงยัดเยียดชุดใส่อยู่บ้านของตนเองให้ริท แล้วก็ชวนริทดูการ์ตูนเรื่องที่ริทชอบอยู่บนเตียงนอนของนิรันดร์ไปแบบนั้นทั้งวัน

ช่างเป็นวันที่อืดเอื่อย...

ริทอยากจะออกไปทำงานของตัวเอง รถมันต้องเช็ดต้องล้าง วันธรรมดาจะแค่เช็ดให้มันกลับมาเงางามแล้วก็ดูฝุ่นบ้างเล็กน้อย แต่วันหยุดริทจะต้องล้างรถทุกคันที่จอดอยู่ในโรงจอดรถนั่น ซึ่งเขามักทำทุกวันเสาร์ แล้วดูตอนนี้สิ...เขาไม่ได้ไปไหนเลย

เอาเป็นว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก การได้นอนดูการ์ตูนอยู่ในอ้อมกอดของนิรันดร์มันก็มีความสุขดี แต่ขณะที่มีความสุขมันก็เกิดคำถาม เขามีความสุขในฐานะอะไร? คู่นอนที่ได้รับสิทธิพิเศษในการมาอยู่บนเตียงของนิรันดร์เหรอ? อืม...นึกออกแค่นั้นแหละ

การ์ตูนทำให้ริทผ่อนคลายจากความคิดอันว้าวุ่นของตัวเองไปได้บ้าง แล้วหันมาเศร้ากับฉากดราม่าในการ์ตูนแทนจนนอนน้ำตาไหลอยู่กับอกของนิรันดร์ ขนาดดูซ้ำมาหลายรอบแล้ว แต่มันก็ยังทำร้ายจิตใจของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย ริทดูฉากดราม่าไป ร้องไห้ไป พยายามปาดน้ำตาเนียนๆ แต่ก็เหมือนว่านิรันดร์จะรู้อยู่ดี

“นี่ริทร้องไห้เหรอ?” สีหน้านิรันดร์เหมือนจะหยอกล้อ ริทรีบมุดหน้าเข้าอกของนิรันดร์เพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาของเขา

“ห้ามล้อผมนะ” เสียงอู้อี้นั้นฟังยากไปหน่อยแต่ก็รู้เรื่อง

“ครับ ไม่ล้อก็ได้” นิรันดร์จูบที่กลุ่มผมสีดำของริทแล้วนอนมองริทนั่นแหละร้องไห้ ส่วนริท...จดจ่อกับการ์ตูนต่อไป

อาหารการกินปกตินิรันดร์จะให้คนอื่นเอาขึ้นมาให้บนห้อง แต่วันนี้เขาลงไปเอาเองกับมือ ไม่อยากให้ป้าหัวหน้าแม่บ้านรู้ว่าริทมีสภาพอย่างไรตอนนอนเล่นอยู่บนเตียงกับเขา อาจไม่โป๊ แต่ก็ไม่สุภาพ เสื้อกล้ามตัวบางที่เขาเอาให้ริทใส่มันเว้าจนเห็นแผ่นอกของเด็กหนุ่ม กางเกงใส่ก็ขาสั้นมาก เป็นกางเกงขอบยางไว้ใส่ออกกำลังกาย ถ้าป้าออมรู้ว่าเขากินลูกชายเธอทั้งตัว เขาอาจได้รับอาหารที่ผสมยาพิษมาก็ได้

วันทั้งวัน...บนเตียงนอนนุ่มๆ ผ่านพ้นไปในที่สุด

ริทขอนิรันดร์กลับไปนอนที่ห้องเพราะกลัวว่าแม่จะบ่นที่หายหน้าหายตาไปเลย ซึ่งนิรันดร์ก็ยินยอมให้ริทกลับไปนอนที่ห้องแต่โดยดี ริทเอาเสื้อผ้าของตนกลับมาด้วย เดี๋ยวชุดนิรันดร์นี่ซักเสร็จก็ว่าจะเอาไปคืน คราวก่อนก็เสื้อเชิ้ต คราวนี้เป็นชุดทั้งชุดอีก

ริทเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของตัวเอง ตอนนี้สองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว แต่เขายังไม่ได้ล้างรถ เขาเลยกะว่าจะไปล้างรถให้เรียบร้อยก่อนค่อยกลับเข้ามานอน ยังไงวันนี้ก็นอนไปซะเยอะเลย ทำงานให้ร่างกายมันได้ขยับเขยื้อนบ้างก็ดี เพราะเขาโคตรแอบเมื่อยเลย

“น่ะ! หายไปไหนมา” ยังไม่ทันเดินพ้นประตูบ้านแม่ก็ส่งเสียงทักทายขึ้นมาจากด้านหลัง ริทหันไปมอง ส่งยิ้มด้วย เพราะแม่หน้าดุมากตอนนี้

“คือ...”

“ไปคลุกอยู่กับเพื่อนมาอีกเหรอ ทำไมไม่บอกแม่บ้างเนี่ย จู่ๆ ก็หายไปไม่บอกไม่กล่าว มันน่านักไหม เห็นว่าตัวเองโตแล้วเลี้ยงดูตัวเองได้เลยดื้อเหรอ” แม่บ่นเป็นชุด ริทรีบเดินเข้าไปโอบเอวอวบๆ ของแม่เอาไว้ ซบหน้าด้วย อ้อนมันเข้าไป

“แม่คร้าบ ริทไม่ได้ไป ริทอยู่ช่วยคุณรันประกอบของอยู่บนห้องน่ะฮะ”

“ช่วยคุณรันท่าไหนทำไมไม่ลงมากินข้าว”

“ก็คุณรันสั่งว่าไม่ต้องนี่ฮะ ให้ผมพักแล้วเขาก็ลงมาเอาเอง” ทำตาปริบๆ หวังให้แม่เห็นใจเด็กตาดำๆ อย่างเขาบ้าง

“มันประกอบทั้งวันเลยไง”

“ก็ดูหนังกับคุณรันด้วยนิดหน่อยอะแม่”

“กับคุณรันเนี่ยนะ แปลก…ปกติคุณรันไม่ชอบให้ใครเข้าไปอยู่ในห้องของแกนา” ริทไหวไหล่ ข้อนี้เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแหละ

“ริทเป็นกรณีพิเศษไง” ริทขยิบตาเท่ๆ ให้แม่ แต่ก็โดนดีดหน้าปากไปหนึ่งที

“แล้วนี่จะไปไหน”

“ก็จะไปล้างรถ ริทยังไม่ได้ล้างรถเลยมัวแต่ดูหนังกับคุณรันเพลิน เดี๋ยวริททำความสะอาดเจ้ารถเหล่านั้นเสร็จริทค่อยนอน แม่ไปนอนก่อนก็ได้นะ”

“แต่มันดึกแล้วนา”

“แต่มันเป็นงานนี่แม่ เอาหน่า ริทไปนะ” ริทหอมแก้มแม่ตนเองแรงๆ ไปฟอดใหญ่ มันค่อนข้างจะแรงไปหน่อย ผู้เป็นแม่จึงฟาดหลังริทเบาๆ ก่อนที่ริทจะรีบวิ่งหนีไปทั้งเสียงหัวเราะ

แสงไฟจากโรงจอดรถสว่างวาบขับไล่ความมืดรอบด้าน เวลาแบบนี้ป้าแม่บ้านมักจะดูข่าวไม่ก็เม้าท์กันเรื่องละครที่กำลังจะฉายในอีกไม่นาน ลุงๆ ก็น่าจะเมากันหมด คงมีแค่ลุงยามกับริทเท่านั้นที่กำลังทำงานในเวลาอย่างนี้

ริทเปิดเพลงประกอบการ์ตูนขณะล้างรถ ต้องยอมรับว่าการล้างรถตอนกลางคืนแบบนี้ก็ค่อนข้างจะวังเวงไม่ใช่น้อย ดีที่เขาไม่ใช่คนกลัวผี ไม่งั้นไม่กล้าทำแบบนี้ตอนนี้แน่นอน เด็กหนุ่มก้มๆ เงยๆ อยู่กับรถหรูคันแล้วคันเล่า ริทเลือกจะเก็บลีมูซีนเอาไว้เป็นคันสุดท้ายเพราะนั่นคืองานหนักสุดของเขา

กว่าจะจัดการงานของตนเองเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืน ริทเก็บกวาดข้าวของจนเรียบร้อยแล้วถึงได้กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอน เจ้าตัวหลับเป็นตาย การล้างรถดูไม่ยากแต่มันก็เหนื่อยเหมือนกัน

นอนดึกตื่นเช้าทำให้ริทในช่วงเช้าของวันจันทร์นั้นตาโหลสุดๆ อันที่จริงมันก็เป็นแบบนี้อยู่ประจำ เวลาที่นิรันดร์ต้องออกไปงานเลี้ยงแล้วกลับดึก ริทก็แทบจะนอนไม่พออยู่ตลอด เขาออกไปข้างนอก ขับรถที่ต้องใช้มาจอดเตรียมเอาไว้เป็นอย่างแรก จากนั้นถึงได้กินข้าวกินปลา ดื่มกาแฟอีกแก้วเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มตา

การทำงานของริทกับนิรันดร์ก็เหมือนเคย เจ้านายขึ้นรถ เอ่ยทักทายพูดคุยกันเล็กน้อยแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ในโลกส่วนตัว ที่จริง ริทก็ไม่ได้อยากอยู่ในความเงียบขณะที่สมองของเขากำลังฟุ้งซ่านหรอกนะ แต่มันต้องทำ เพราะนิรันดร์กำลังคุยงานกับเลขาของตนอยู่

“ริทครับ เดี๋ยวริทกลับบ้านเลยก็ได้นะ แล้วก็ค่อยเอาลีมูซีนมารับผมตอนบ่ายสามโมง” ก่อนจะลงจากรถ นิรันดร์ก็ไม่ลืมจะเอ่ยสั่งงานให้ริท

“ครับคุณรัน” ริทพยักหน้าเป็นการรับคำ นิรันดร์เคลื่อนกายเข้าใกล้ริทมากขึ้นอีกหน่อยขณะที่ริทจับประตูที่เปิดให้ค้างไว้

“แล้วก็...อย่าหนีเที่ยวไปซนที่ไหนนะครับ” ร่างสูงกระซิบเสียงเบาให้ริทได้ยินเพียงคนเดียว

“เข้าใจแล้วครับ” ปากบอกเข้าใจแต่ริทไม่ได้เข้าใจจริงๆ เนี่ยสิ

“ดีมาก เด็กดี” นิรันดร์ลูบหัวริทก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป

ริทนำรถจากัวร์คันหรูออกจากหน้าบริษัทของนิรันดร์ เขาตรงกลับไปที่บ้านโดยไม่มีแวะเวียนไปที่ไหน เขากำลังคิด เมื่อก่อนนี้เวลาที่เขาเครียดเขาทำอะไร? ดื่ม? ใช่สิ เมื่อก่อนเวลาที่เขาเครียดกับอะไรสักอย่าง เฮิร์ตกับบางเรื่อง เขากับเพื่อนๆ จะรวมกลุ่มกันแล้วก็ไปดื่มให้เมาเป็นหมากันไปข้าง

ทว่าตั้งแต่มาทำงานให้กับนิรันดร์ ริทก็ไม่ได้ทำตัวแบบนั้นอีกเลย จะดื่มทียังเป็นเรื่องยาก เขาไม่อยากแฮงก์ในเช้าของอีกวันที่ต้องขับรถให้นิรันดร์ เขานึกถึงเพื่อนๆ นึกถึงวงเหล้า ช่วงเวลาแบบนี้เขาควรหาเรื่องให้ตัวเองคลายเครียดได้บ้างเนอะ

จะบอกว่าเมื่อวันก่อนไปดูหนังมาตั้งหลายเรื่องแล้วยังไม่หายเครียดเหรอ? ใช่ เขาไม่หายเครียด ก็กลับมาเจอนิรันดร์บอกว่าหวง ใครมันจะไปเครียดน้อยลงได้ แค่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กเสี่ยนี่มันก็ยแย่มากอยู่แล้ว ยังมาโดนทำให้หวั่นไหวแบบนี้อีก

จะเลิกเครียดต้องทำไง?

“อ่าวริท มีของมาส่งน่ะ” พอกลับมาถึงบ้าน ป้าแม่บ้านคนหนึ่งก็ตรงเข้ามาพร้อมกล่องใบใหญ่มากหนึ่งใบ

“ของริทเหรอฮะ?”

“ก็มันชื่อริทนี่ อะเอาไป หนักมาก สั่งอะไรมาหืม” สั่งอะไรล่ะ ริทผู้มีชื่ออยู่หน้ากล่องยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนสั่ง

“อ่า...” ริทรับกล่องมาแต่ไม่ตอบ

เจ้าตัวยกกล่องใบใหญ่นั้นเข้าไปในห้องนอน บรรจงแกะมันออกทีละน้อยพร้อมกับเดาออกว่าใครที่เป็นคนสั่ง เดี๋ยวนี้พัฒนามาก เมื่อก่อนริทจะไม่รู้ว่ากล่องพวกนี้สุดท้ายจะตกมาถึงมือเขา มันเป็นของที่นิรันดร์สั่งมา และข้างในก็...

ไม่ต่างจากที่คิดเลย

เคยมีความสุขมากๆ กับการได้รับฟิกเกอร์เหล่านี้ คำว่าเคยก็หมายถึงตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นแล้ว ริทมองนารูโตะในร่างเซียนขี่จิ้งจอกเก้าหางขนาดห้าสิบเซ้นตรงหน้า ไม่อยากเดาราคา เขารู้จักฟิกเกอร์ตัวนี้ และรู้ว่าราคามือสองหนักหนาสาหัสขนาดไหน

 ริทได้แต่ถอนหายใจ วางกล่องนั้นทิ้งเอาไว้ที่พื้น ส่วนตัวเองก็กระโดดขึ้นไปบนเตียง นอนมันนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นน่ะ ก็มันหาทางออกไม่ได้ แล้วก็ทำให้ตัวเองรู้สึกดีก็ไม่ได้ เหมือนต้องเดินวนเวียนอยู่ในเขาวงกต มันทรมานอยู่ข้างในลึกๆ

ความสัมพันธ์จอมปลอมพวกนี้ทรมานเขาได้มากกว่าการต้องคบกับคนที่มองว่าเขาจนอีก ก็นั่นมันเข้ากันไม่ได้ รับกันและกันไม่ได้ก็เลิกรากันไป มันก็แค่นั้น แต่นี่มันเลิกไม่ได้เพราะความสัมพันธ์นี้มันไม่ชื่อเรียก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสรุปแล้ว...เขาอยู่ตรงนี้ในฐานะอะไร

คนขับรถที่พ่วงงานขายบริการหรือไง!

ซ้ำร้ายไปกว่านั้น...เขาดันคิดกับนิรันดร์เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ไม่ใช่การมองนิรันดร์เหมือนไอดอลที่เขาปลื้ม แต่ความรู้สึกมันพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ จนน่ากลัว ริทรู้ใจตัวเองดี และก็รู้ดีว่าเขาอยู่ในจุดไหน ระหว่างเขากับเจ้านายมันต่างกันเกินไป

เฮ้อ...จะบอกว่านี่ยุคไหนแล้ว ไม่มีใครเขามองเรื่องความต่างด้านฐานะแล้ว นั่นน่ะมันเรื่องของจิตใต้สำนึก บางคนก็ไม่ได้คิดมากอะไร ได้รัก ได้ซั่ม ได้สิ่งของและเงินทองก็แฮปปี้ดี แต่ริทไม่คิดอย่างนั้น เขาหาคำว่าคู่ควรกันไม่ได้เลย

เขาควรลาออกไหม? ถ้าจะหนีจากสิ่งที่เป็นอยู่นี้เขาควรลาออกแล้วย้ายไปใช้ชีวิตเองที่อื่นดีหรือเปล่า เขาโตแล้วนะ แม่ไม่มาว่าเขาหรอกแต่ก็คงถามแน่นอนล่ะว่าเพราะอะไรถึงอยากไปอยู่ที่อื่น ดีไม่ดี อาจจะโดนมองว่าหนีไปอยู่กับเมียอีก

แต่เขาไม่อยากอยู่ห่างจากแม่เลยอะ โดนมองว่าเป็นลูกแหง่ก็ได้ แต่ริทไม่เคยใช้ชีวิตห่างจากแม่ตัวเองเลย เขาอยู่กับแม่มาตั้งแต่เล็ก แล้วพอโต มีปัญหา ก็จะหนีแม่อะนะ บ้าเหอะ...เขาทำแบบนั้นไม่ได้

ริทนอนคิดมากจนปวดหัวตุ้บๆ ปวดจริงจังมาก สุดท้ายก็ต้องแพ้ให้กับความปวดหัวไม่หาย ริทออกไปหายามากิน จากนั้นกลับเข้าห้องมานอนเล่น ข้างนอกแม่บ้านเขากำลังทำความสะอาดบ้านกันอยู่ แล้วแม่บ้านก็มักคุยแต่เรื่องผู้หญิง ข่าวดาราไม่ก็ละคร ริทไม่รู้เรื่องกับป้าๆ ก็เลยไม่คิดจะอยู่สนทนาด้วย

นั่งๆ นอนๆ ดูการ์ตูน อ่านการ์ตูน ฟังเพลงบวกกลิ้งไปกลิ้งมาจนถึงบ่ายโมงครึ่ง ริทได้เวลาออกไปทำงานอีกครั้งด้วยเจ้าลีมูซีน ทำงานด้วยความเหม่อลอยด้วย พอดี สมองเขายังเออเร่อจากการคิดมากไม่หาย ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเสียงตัวการ์ตูน ไม่มีการเปิดเกมเพื่อบอทเอาไว้ เรียกว่า...ไม่มีความมีชีวิตชีวาอยู่กัยริทเลยในตอนนี้

เขาไปรับนิรันดร์ตามเวลาที่ได้รับแจ้งเอาไว้ นิรันดร์คุยโทรศัพท์ตั้งแต่ขึ้นรถ บอกเขาสั้นๆ แค่ว่าไปที่ที่หนึ่งเพื่อรับคน ริทก็ทำตาม ระหว่างทางมีแค่เสียงนิรันดร์ที่หัวเราะต่อกระซิกกับใครบางคน เสียงที่ริทได้ยินแว่วๆ ออกมาเป็นเสียงผู้หญิง

แล้วริทก็ได้รู้ว่าผู้หญิงในสายคือผู้หญิงที่นรันดร์ให้มารับนั่นเอง

“เชิญครับ” นิรันดร์เป็นคนลงไปเปิดประตูให้หญิงสาวด้วยตัวเอง เธอเป็นคนสูง รูปร่างดี สวยและสง่ามากๆ ยิ่งเธอสวมชุดแซ็กเกาะอกสีดำ ยิ่งขับให้ผิวขาวกระจ่างนั้นโดดเด่นออกมา

“ขอบคุณคุณรันมากเลยนะคะที่มารับปอย ที่จริง ปอบขับรถไปที่นัดหมายเองก็ได้นะคะ ไม่น่ารบกวนคุณรันเลย” หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองนั่งคู่กัน

โคตรเหมาะสมเลย!

“ไม่ได้หรอกครับ คุณปอยทั้งคน ผมคงปล่อยให้เดินทางไปเองไม่ได้” นิรันดร์จับปรอยผมของหญิงสาวมาดอมดม ดวงตาพราวเสน่ห์

“คิก…บ้า หยุดเลยนะ” หญิงสาวปัดมือนิรันดร์ออก

“เขินเหรอครับ นึกว่าจะคุ้นเคยกับผมจนหมดเขินแล้วน้า” นิรันดร์ใช้ไหล่กระแซะเธอเบาๆ

“คุ้นเคยแล้ว แต่ไม่เจอกันนานก็รู้สึกเก้อๆ กันบ้าง ก็ถ้าคุณรันขี้ริ้วขี้เหร่ ปอยคงเลิกเขินไปเอง”

“น่าเสียดาย ผมมีแต่จะดูดีขึ้นทุกวัน” ริทไม่เห็นแววตาที่ทั้งสองส่งมอบให้กัน แล้วก็คิดว่า...ไม่อยากเห็น

วาจาที่นิรันดร์และผู้หญิงที่ชื่อปอยใช้กันนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าทั้งคู่สนิทสนมกัน ดีไม่ดี อาจจะกำลังสานสัมพันธ์ที่ดีต่อกันก็เป็นไปได้ ไม่งั้นคงไม่หยอกเล่นกันแบบนั้น

ริทไม่กล้าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน แต่จากที่เห็นนิรันดร์และคู่นอนคนก่อน นิรันดร์จะไม่พูดจาหวานหยดขนาดนี้ ไม่หยอกล้อด้วยท่าทีซุกซน ถ้าจะทำกิจกรรมอย่างว่า ก็จะทำกันเลยโดยไม่แคร์สิ่งใด เพราะนิรันดร์เห็นเซ็กซ์กับคู่ขาเป็นเพียงอาหารจานด่วน รีบกินแล้วก็รีบไปทำงาน

ตลอดระยะทาง เสียงของสองคนกระหนุงกระหนิงกันไม่ขาดสาย บ้างก็เย้าหยอกกันในเรื่องส่วนตัวที่เป็นอดีของเขาทั้งสองคน ริทฟังทั้งที่ข้างในมันปวดหนึบไปหมด อย่างกับมีอะไรมาบีบหัวใจของเขาเอาไว้ และมันก็ค่อยๆ บีบด้วยแรงที่มากขึ้น

เป้าหมายคือร้านอาหารริมทะเลสาบที่แสนสงบและเป็นส่วนตัว มันเป็นที่ที่นิรันดร์กับปอยมาทานมื้อเย็นด้วยกัน นับว่านิรันดร์กะเวลาได้ดี ให้ริทไปรับตอนบ่ายสาม ไปรับปอยก็ปาไปบ่ายสี่ จบด้วยที่ร้านอาหารตอนห้าโมงเย็นพอดิบพอดี

“ริทครับ ผมรออยู่ที่หน้าร้านนะ ริทจอดรถแล้วรีบมา” ริทเผลอเหลือบตามองคนบอก ปกติเขาจะไม่ลงไปร้านอาหารที่นิรันดร์ไปทาน

“แต่ว่าผมอยู่ที่รถดีกว่านะครับ”

“แป็บนะปอย” นิรันดร์ให้หญิงสาวรอและเขาขึ้นมาบนรถ “ผมจองโต๊ะไว้ให้ริททานข้าว ไปนั่งทานข้าวรอผมดีกว่า”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาแล้ว” ริทปฏิเสธ

“ทานมาแล้วก็ทานของอย่างอื่นก็ได้ ริทสั่งได้เลย อย่าลืมตามมานะ ห้ามดื้อรู้เปล่า” นิรันดร์ยีหัวริทก่อนจะลงจากรถไป

แล้วถ้าริทตอบว่า...คุณรันน่ะห้ามทำให้หวั่นไหวได้หรือเปล่า นิรันดร์จะยอมทำให้เขาไหม จะทำเหมือนที่เขาเป็นเด็กดีให้นิรันดร์หรือเปล่าล่ะ เฮ้ โคตรเหนื่อยใจเลย ริทถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ แล้วเอารถไปจอด

นิรันดร์ยืนรอริทอยู่หน้าร้านอาหารจริงๆ ริทต้องรีบสาวเท้าไวๆ ไปหาเพราะไม่อยากให้เจ้านายยืนรอตนเองนานไปกว่านี้ เมื่อเข้าใกล้ นิรันดร์ก็เดินนำริทเข้าไปยังโต๊ะอาหารริมทะเลสาบ โต๊ะตั้งอยู่ตรงขอบกั้นระหว่างพื้นกับท้องน้ำ ริทได้นั่งตรงในสุดติดขอบมุม ถัดไปอีกสองโต๊ะก็คือนิรันดร์

ดูเหมือนโต๊ะแถวนี้หนึ่งแถว กับแถวถัดไปจะถูกกันคนเอาไว้ ไม่มีใครเข้าใกล้พวกเขา กลายเป็นพื้นที่ที่มีโต๊ะเกือบสิบตัวมีคนนั่งแค่สองโต๊ะเท่านั้น ริทสามารถมองเห็นใบหน้าของนิรันดร์ได้ชัดเจน ส่วนหญิงสาวนั่งหันหลังมาทางริท

อาหารถูกทยอยมาเสิร์ฟโดยที่ริทไม่ได้เอ่ยปากสั่ง เขานั่งมองไปข้างหน้า มองดูนิรันดร์ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ใส่หญิงสาวคู่สนทนา มันโคตรแย่เลยอะ ต้องมานั่งดูคนที่ชอบสวีตกับคนอื่น มันเป็นอะไรแย่มาก

ริทเบี่ยงใบหน้าออกไปมองท้องน้ำที่กว้างไกล สายบลมอ่อนพัดผ่านเข้ามา แทนที่มันจะทำให้เขารู้สึกเย็นสบาย มันกลับทำให้ริทรู้สึกหว่าเหว่มากกว่า เขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยเป้าหมายกินข้าวคนเดียวไง เขาแค่มาส่ง เขาควรได้กลับไปอยู่ที่รถ อยู่ในที่ตัวเองไม่ใช่ตรงนี้

เสียงหัวเราะของคนสองคนดังแว่วมาเป็นระรอกอย่างกับสายลมพัดสายน้ำจนกลายเป็นคลื่น ถึงไม่เห็นรอยยิ้มของทั้งคู่ แต่ดันมีเสียงตามมาอยู่ดี โทษตัวเองดีไหมที่ไม่เอาหูฟังมาด้วย ไม่งั้นจะเอาหูฟับมาเสียบแล้วฟังเพลงดังๆ จะได้ไม่ต้องได้ยิน

หญิงสาวขยับยืดตัวไปป้องปากกระซิบอะไรสักอย่างที่หูของนิรันดร์ ริทเห็นมันผ่านหางตา แล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตรงๆ พอหญิงสาวกระซิบเสร็จ นิรันดร์ยิ้มกว้าง หัวเราะเบาๆ แล้วกระซิบตอบกับเธอ

รอยยิ้มที่ทั้งคู่มอบให้กันมันหวานมาก...

ต้องบอกว่า หวานโต๊ะนู้น แต่มดมันขึ้นโต๊ะนี้ ขึ้นธรรดาไม่ว่า เหล่ามดพวกนั้นยังกัดที่ใจริทจนปวดตุ้บๆ ไปหมด ดูท่า มันจะเป็นมดตะนอย ตัวใหญ่ กัดเจ็บ แล้วมันจะไม่ใช่แค่เจ็บเท่านั้น มันจะปวดต่อไปเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน

ริทไม่สามารถทนมองภาพนั้นได้ไหว เขาตัดสินใจทำในสิ่งที่ลึกๆ ก็บอกวว่ามันโคตรเสียมารยาทเลย เขาไม่แตะอาหารแม้แต่คำเดียว ไม่เหลียวแลมัน ไม่มองด้วยซ้ำว่าบนโต๊ะมีอะไรบ้าง เขาลุกขึ้นเบาๆ ทำตัวเองให้จืดจางไปกับอากาศมากที่สุด

ไม่กี่นาทีที่ไม่มีใครสังเกตเห็น...ริทได้หายไป

….100%….

นุ้งริทจะเป็นเด็กดื้อ ถ้าคุณรันไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน!

ปล.ขออภัยที่มาอัปช้านะคะ พอดีว่าแอบนอยด์นิดหน่อย นิยายเรื่อง อุบัติรักฟีโรโมนโดนก๊อป แถมนักเขียนท่านยังแอบอ้างว่าเป็นเราอีกด้วยค่ะ เสียใจ…ฮื่ออออ ถ้านักเขียนท่านนั้นอ่านนิยายของเรา เราอยากบอกว่าทำแบบนี้อีกนะคะ ชื่นชอบผลงานกันเราดีใจมากๆ แต่ไม่ควรเอาผลงานของผู้อื่นไปแอบอ้างอย่างนั้นน้า จบเก็บผลงานดีๆ ที่ตนชอบไว้เป็นแรงบันดาลใจ เป็นเป้าหมายที่เราใช้บอกตัวเองว่าสักจะทำให้ได้อย่างเขา แบบนั้นจะดีกว่านะคะ ^^

[puiiz]

 

[BooJiRa_]

เห็นแค่ตาก็รู้แล้วว่าสายตาที่เธอมองกันมันคืออะไร?!!!!!!  ริทลูก อย่าไปไกลพี่เค้าน๊าาา เดี๋ยวตามหาไม่เจองานงอก ผิดที่คุณรันทร์ไม่ชัดเจนกับน้อง ชิเชอะ //สู้ๆค่ะเดธ เราทำด้วยรัก แต่งด้วยใจ คนอ่านรับรู้ได้ค่ะ คนทำเขารู้อยู่แก่ใจ

[วายซ่า]

คุณรันทำแบบนี้เพื่ออะไรอ่ะ ลองใจน้องเหรอ สงสารน้องจริงๆ

คนที่ก๊อปงานคนอื่น แอบอ้างเป็นคนอื่น ต้องเป็นคนมีปมในชีวิตแน่ๆ ค่ะ ต้องตักเตือนบ้างนะคะ

สู้ สู้ค่ะ. 

[YBlood]

ระวังน้องริทจะหายไปเถอะ ลองใจหรือเอาจริง .. สงสารน้องอ่ะ ต้องมาทนมองอะไรแบบนี้ถึงจะลองใจหรือยังไง น้องก็มองตัวเองต่ำต้อยมากขนาดนี้แล้ว ชัดเจนกับน้องได้แล้ว ไม่ใช่ซื้อนู่นนี่ให้เหมือนให้เงินหลังเสร็จกิจ ..


Sent from my iPhone using Tapatalk

[miikii]

ริทต้องเจอแบบนี้อีกกี่ครั้ง 

[iceman555]

 

[DrSlump]

 

 


ง่า...สงสารน้องริทอ่ะ

[t2007]

นุ้งริท จิตใจอ่อนแอลงเรื่อยๆ คุณนิรันดรรรร ขอความชัดเจนให้น้องด่วน

[JokerGirl]

คุณรันนนนน

[Tiffany]

สงสารริท

[seaz]

สงสารน้อง ทำไมต้องทำกับน้องแบบนี้ด้วย ไม่ชัดเจนสักที

[B52]

 

[PrimYJ]

โถ่น้องริท สงสารน้องมาก

[Philosophy]

อย่ามาม่านานน๊าาาา หน่วงใจ555

[Quatree]

ให้น้องหนีไปเลยยยสงสาร