>….ตอนที่ 13 [100%]….<
กล่องไปรษณีย์ไซซ์ใหญ่จำนวนสองกล่องถูกนำมาวางไว้ในห้องของเขา มีโน้ตกำกับไว้อย่างชัดเจนว่าผู้ให้ก็คือนิรันรด์ เจ้านายของริท เจ้าตัวเดินไปเอากล่องเหล่านั้นวางไว้ที่พื้น ไม่คิดจะแกะมันออกมาเพราะรู้ดีว่าข้างในนั้นจะมีอะไรอยู่บ้าง ดูได้จากกล่องก่อนๆ ที่วางไว้บนพื้นไม่ต่างกับกล่องใหม่ที่ได้มา
มันจริงอย่างที่ใครเขาว่า เมื่อมีครั้งแรกแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยว่าจะไม่มีครั้งต่อไป
ยอมรับว่าครั้งแรกที่เกินเลยเป็นเพราะเหตุสุวิสัย แต่ครั้งที่สองเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธนิรันดร์ไป ทำให้ครั้งที่สามและสี่ตามมาอย่างช่วยไม่ได้ ทุกครั้งที่เกินเลย สถานที่มันจะคือข้างทางในตอนกลางคืน บนลีมูซีนคันหรู และวันต่อไปสิ่งที่เขาจะได้ก็คือฟิกเกอร์ราคาแพงจำนวนมาก
มัน...แย่
ริทขึ้นไปบนเตียง นอนแผ่หลาอยู่บนนั้นทั้งที่ร่างกายนี้เพิ่งจะตกเป็นของเจ้านายเขาเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมาบนลีมูซีน รสสัมผัส ความเร่าร้อนและอารมณ์อันวาบหวามยังติดคล้ายกลิ่นกายไม่จางหาย ก็ติดจนกว่าเขาจะลุกไปอาบน้ำล้างมันออกนั่นแหละ แต่เขาไม่มีแรงและก็...เครียด
ปฏิเสธไม่ได้ว่านิรันดร์เป็นชายหนุ่มที่น่าหลงใหลไม่ว่ากับเพศไหน เขาเองเป็นคนหนึ่งที่คิดเกินเลยกับเจ้านายตัวเอง อารมณ์แบบ...ชอบไอดอลสักคน ก็ไม่คิดว่าจะต้องมามีสัมพันธ์เกินเลยกับไอดอลตัวเองหรอกนะ ที่สำคัญทุกครั้งที่มีอะไรกันยังได้ของเหล่านี้อีก
แบบนี้มันต่างอะไรกับการเป็นเด็กเสี่ยวะ?
อ่อ ต่างสิ ต่างตรงที่เขาไม่ได้เอ่ยขอ นิรันดร์เป็นคนมอบมันให้กับเขาเองโดยใช้วิธีคาดเดาจากความชื่นชอบของเขา ริทอยู่ในสถานะที่น้ำท่วมปาก มันเหมือนกับว่า ถ้าจะพูด หรือจะห้ามเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ควรห้ามตั้งแต่ครั้งที่สองแล้ว ก็ครั้งแรกมันเหตุสุวิสัย แต่ครั้งที่สองเขายินยอมเอง มันเลยกลายเป็นว่าต้องยินยอมไปเรื่อยๆ
รู้ไหม...อะไรแย่กว่าการที่มีอะไรกับเจ้านายตัวเอง?
ความรู้สึกที่ไปไกลจนกู่ไม่กลับไง!
มนุษย์น่ะ แค่ได้เจอคนที่คุยถูกคอ เข้ากันได้ แล้วคุยกันไปเรื่อยๆ ยังเกินเลยได้เลย แล้วนี่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่าการนั่งคุย มันเป็นเรื่องยากที่จะไม่ถลำลึกลงไปแบบนี้ ริทก็พยายามบอกตัวเองว่าเขากับนิรันดร์เป็นได้แค่เจ้านายกับลูกน้อง มันเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ แต่ก็นะ...ถ้ามันทำง่ายมันคงไม่รู้สึกแย่อย่างนี้
ข้าวของทุกอย่างที่นิรันดร์ให้มันเหมือนเป็นค่าตัวของเขา เซ็กซ์เพื่อแลกกับฟิกเกอร์เนี่ยนะ? โคตรบัดซบ แล้วไม่คิดว่าชีวิตหนึ่งจะต้องอยู่ในโมเมนต์บัดซบแบบนี้ด้วย จะถอยห่างก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้ จมอยู่กับที่อย่างทรมานแบบนี้อะเหรอ
อาจจะมีคนมากมายที่คิดว่านี่ก็ดีออก ได้มีอะไรกับชายในฝันมันแย่ตรงไหน ได้ของที่ชอบด้วย มันแย่ตรงเขากลายเป็นสิ่งที่มีราคาค้าขายน่ะสิ เป็นสินค้าที่หาซื้อได้ ถึงไม่ได้รับเงินสดตรงๆ แต่ข้าวของพวกนี้เอาไปขายก็ได้ราคาไม่น้อยเลย บางชิ้นยังขายได้แพงกว่ามือหนึ่งอีกด้วย
นับเป็นเงินจริงๆ ก็ร่วมแสนเข้าไปแล้ว นี่แค่...อาทิตย์เดียว
ทำยังไงถึงจะออกไปจากวังวันนี้ได้น้า...
ริทคิดมากจนกระทั่งหลับไปทั้งชุดทำงาน วันต่อมาเป็นวันหยุดของเขา ซึ่งที่จริงแล้วก็ไม่เชิงหยุดอย่างเป็นทางการ แค่นิรันดร์ไม่ชอบออกไปไหนในวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ริทตื่นตั้งแต่เก้าโมงเพราะนอนเร็วไปหน่อย
แต่ดี...เขาว่าเขาจะไปเที่ยวสักหน่อย
“ตื่นเช้าได้ด้วยเหรอเอ็ง”
“แหม ตอนเรียนริทก็ตื่นเช้าเถอะแม่” ร่างโปร่งเดินไปหาอะไรกินตรงเคาน์เตอร์ครัว ก็มีอาหารที่แม่เขาเตรียมเอาไว้ให้นิรันดร์เหลืออยู่ ริทตักเอาส่วนนั้นใส่จานรวมๆ กันมานั่งกิน
“เสาร์อาทิตย์ปกติเอ็งตื่นเช้าที่ไหน ไม มีเรื่องเครียดหรือว่าสาวนัดล่ะ” ถามจริง แม่ไม่เอะใจบ้างเหรอว่าวันๆ เขาไปทำงานแค่กับนิรันดร์ ไม่น่าจะมีเวลาไปคั่วสาวที่ไหนอะ
“ว่าจะไปเที่ยวบ้างเฉยๆ ริทอยากดูหนังง่ะ แม่ไปดูกับริทไหมล่ะ หนังเรื่องใหม่ที่เข้าน่าดูมากเลยนา เป็นหนังผี” ริททำตาโตๆ ใส่แม่ที่เดินมานั่งฝั่งตรงข้าม
“โอ้ย ไม่ดูหรอก ไปดูคนเดียวเถอะ แล้วเงินออกก็ผลาญเลยนะ อย่าไปซื้อตุ๊กตุ่นตุ๊กตาไรมาเยอะล่ะ เก็บๆ ไว้บ้างเงินน่ะ” ก็นะ ทำงานจนครบเดือนแล้วจะมีเงินบ้างก็ไม่แปลก
ก็...หมายถึงโดนกินมาร่วมเดือนแล้วเหมือนกัน
“ไม่ซื้อด้วยเงินตัวเองหรอก ริทว่าจะขอตังแม่ไปซื้อน่ะ”
“มะแหงก!”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น ริทไม่ซื้อ ช่วงนี้ไม่มีตัวที่อยากได้เท่าไหร่” ก็นิรันดร์เล่นซื้อมาให้ซะเยอะ บางตัวมาไกลถึงญี่ปุ่นด้วยซ้ำ เขาไม่รู้เลยว่าเงินเดือนตอนนี้จะไปซื้อตัวไหนได้ดีกว่าของนิรันดร์บ้าง
“แล้วไปเที่ยวนี่บอกคุณรันแกยัง เกิดแกจะไปไหนทำไงล่ะ”
“ลุงช่วยไง” ลุงช่วยเคยบอกว่าถ้าเขาจะหยุดหรือมีธุระไปไหนให้บอกแกไว้เพราะแกจะมาแทนให้
“สร่างเมายังตานั่น”
“ฮ่าๆ ริทก็ไม่รู้นะ แต่ฝากแม่บอกแกด้วย ริทไปกลับเย็นๆ อีกอย่างวันนี้คุณรันแกคงไม่ไปไหนหรอก ไม่เห็นแกเที่ยวเลยหนิ” แม่พยักหน้าเห็นด้วย
“อืม คลุกอยู่แต่ในห้อง ดูหนังบ้าง ออกกำลังกาย นอน วันๆ คุณรันทำแค่เนี่ย ไม่รู้ชาตินี้จะเอาเมียกับเขาไหม นิสัยแตกต่างกับผู้ชายเหลือเกิน แต่งานแกคงเยอะอะเนอะ ช่วงนี้เห็นเอาเจ้าลีออกแทบทุกวันเลยหนิ กลับบ้านก็ดึก เมื่อก่อนงานแกยังไม่เยอะขนาดนี้เลย เจ้าลีออกแค่อาทิตย์ล่ะครั้งเอง” ถ้าแม่รู้ว่าเจ้าลีถูกใช้เป็นสถานที่ซั่มลูกตัวเองแม่จะคิดยังไงนะ
เฮ้อ...บ้านแตก!
“ปล่อยๆ แกไปเถอะ”
“อืมๆ” แม่ขานรับแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปทำงานต่อ
ริทกวาดข้าวในจานใส่ท้องจนหมดเกลี้ยง เอาจานไปล้างให้เรียบร้อยไม่ต้องเป็นภาระป้าๆ คนอื่นมาเก็บ จากนั้นก็เดินทางไปห้างที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ด้วยความที่เขาไม่มีรถส่วนตัว ดังนั้น...เดินวนไป กว่าจะไปถึงหน้าหมู่บ้านได้ร่างกายก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เห่อๆ เล่นออกจากบ้านตอนสิบโมง พระอาทิตย์นี้เจิดจรัสอยู่บนฝากฟ้าไปเลยจ้า
ริทตรงไปยังชั้นโรงหนังทันทีที่นั่งรถเมล์มาถึง เขามีหนังที่อยากจะดู เป็นหนังที่ปกติแล้วเขาไม่คิดดูเท่าไหร่นัก ก็...ส่วนใหญ่ผู้ชายไม่ถูกกับหนังสยองขวัญน่ะ เขาแค่คิดว่าถ้าได้ดูหนังอะไรแบบนี้บ้างมันน่าจะเพิ่มรสชาติให้กับชีวิต จะได้ไม่เครียด
ใครสอนให้คิดงี้วะ?
กว่าหนังจะเข้าฉายก็อีกชั่วโมงหนึ่ง เขาตัดสินใจไปเดินเล่นแถวโซนของเล่นที่เคยมาเดินบ่อยๆ ไม่รู้เพราะว่าตอนเด็กๆ ไม่ค่อยมีของเล่นหรืออย่างไร เขาถึงได้สนใจของเล่นเหล่านี้มาก ทุกครั้งที่มาเดิน เขาอยากจะสอยมันกลับไปปเล่นที่บ้านมากๆ ยิ่งของเล่นเด็กสมัยนี้มันดูไฮเทคก็อยากจะลองบ้าง แค่ไม่กล้าจ่ายให้กับมัน ราคาไม่ใช่ร้อยสองร้อยนะ เป็นพัน โฮ้ก...พ่อแม่ต้องมีกะตังหน่อยถึงจ่ายได้
“ริท...” เดินเล่นเพลินๆ เสียงเรียกที่แสนคุ้นหูก็ดังขึ้น
เจ้าตัวหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง ใบหน้าขาวตี๋ ตาชั้นเดียวและรอยยิ้มที่น่ารักของฝ่ายนั้นยังเป็นสิ่งที่ริทจำได้เป็นอย่างดี คนคนนี้ชื่อบาส เป็นแฟนเก่าของริทตั้งแต่สมัยเรียน ปวช.ปีสาม แล้วก็...ไม่ถึงปีเลิก
เป็นแฟนหนุ่มคนแรกและคนล่าสุดเลย
“ไง” ริทเอ่ยทักทายเป็นมารยาท ไม่ได้อยากทักด้วยเพราะว่าสำหรับริท การเลิกราครั้งนั้นมันค่อนข้างแย่
บาสเป็นลูกคนจีน การจะคบกับผู้ชายด้วยกันนั้นมันเป็นเรื่องลำบากสำหรับบาส จะไปไหนก็ต้องปกปิด ให้คนอื่นๆ รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน ใครถามบาสจะบอกเพื่อนสนิทเสมอ แต่เพื่อนริทจะรู้ดีว่าริทกับบาสคบกัน แต่บาสก็ขอไม่ให้บอกต่อ
ปกปิดได้ดีเลย เป็นปีนี่นับว่ายาวนาน ริทก็เข้าใจอยู่บ้าง เขาเองยังไม่กล้าเปิดเผยกับแม่เลยว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง เขาเลยยอมบาสไปเรื่อยๆ จนกระทั่งบาสมารู้ว่าเขาเป็นลูกแม่บ้านนี่แหละ บาสก็มีท่าทีเปลี่ยนไป สุดท้ายก็บอกเลิกเขาด้วยเหตุผลว่าไม่อยากคบแบบลับๆ อย่างนี้ต่อไป
มันพีคตรงที่...ริทไปได้ยินบาสบอกกับเพื่อนตัวเองว่าเลิกกับแฟนเพราะรับไม่ได้ที่แฟนเป็นลูกแม่บ้าน ก็นะ บาสน่ะเป็นลูกเจ้าของคาร์แคร์เลยนี่นา พ่อแม่มีตัง ส่วนตัวเองมาเรียนอาชีวะก็เพราะไม่อยากเรียนสายสามัญ ตอนหลังบาสก็ไปเรียนต่อในระดับมหาลัย
“ไม่เจอกันนานเลยนะ ริทเป็นไงบ้าง” บาสเดินเข้ามาใกล้ ริทไม่ได้ถอยเท้าหนี จ้องหน้าอีกฝ่ายมันไปตรงๆ นี่แหละ
“ก็ดี นายคงดีกว่า”
“เรียกนายแล้วห่างเหินเนอะ เมื่อก่อนเราออกจะสนิทกัน” สนิทในที่นี้คืออะไรวะ? จู่ๆ ริทก็เกิดคำถามแบบนี้ขึ้นมาเพราะเขาคิดว่าเขาไม่ได้สนิทกับบาส เขาเป็นแฟนที่รู้ใจต่างหากปะ
“ให้เรียกว่าไรล่ะ ไอ้..เฮีย...เหรอ”
“เดี๋ยวดิ ทำไมริทหยาบคายอะ เป็นอะไรหรือเปล่า ริทอารมณ์เสียเหรอครับ” บาสใช้น้ำเสียงดีๆ เพื่อไต่ถาม
“เปล่า”
“แต่ริทดูไม่พอใจไรบาสสักอย่างน้า เอางี้ บาสพาริทไปดูหนังดีมะ นะๆ ถือว่า...เลี้ยงที่ได้เจอกัน” อีกฝ่ายยิ้มหวาน ริทยิ้มบ้าง แต่เป็นยิ้มที่เย้ยเบาๆ
“โทษที ซื้อตั๋วหนังไว้แล้วน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ บาสก็ซื้อนะ ซื้อเรื่องนี้มา” แล้วร่างสูงตรงหน้าก็หยิบตั๋วหนังเรื่องเดียวกับริทออกมา หนำซ้ำยังเสือกที่นั่งติดกัน
หึ...ชีวิตตรูหนอ
“หน้าริทเหมือนจะบอกว่าดูเรื่องเดียวกันเลย ใช่มะ บาสเดาถูกแน่นอนเลยอะ”
“อืมๆ เรื่องเดียวกัน” ริทจำใจหยิบตั๋วหนังของตัวเองออกมา
“ว้าว ที่นั่งติดกันด้วย โชคดีจังเลย งั้นเราไปโรงหนังกัน หนังใกล้เข้าฉายแล้วน้า” บาสเดินเข้ามาแตะบ่าริทเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้เดินไปด้วยกัน
ริทจำใจเดินไปด้วย อย่าบอกว่าให้ทิ้งตั๋วหนังนี่ไปเพราะบัตรราคาสองร้อยกว่าเขาไม่มีทางทิ้งแน่นอน มันมาจากเงินที่เขาหามาเองเลยนะ ไม่ใช่ขอเงินแม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะใช้ทิ้งๆ ขว้างๆ ไปบ้าง
บาสชวนริทคุยนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย จากตอนแรกที่กระอักกระอ่วนใจ ก็กลายเป็นคุยได้เรื่อยๆ เรื่องบาดหมางในใจมันก็มี แต่ถ้านับว่านี่ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักมักจี่ด้วยมันก็ไม่แย่ คิดเสียว่ามีเพื่อนคุย มีเพื่อนดูหนังก็แล้วกัน
ริทกับบาสแชร์ค่าน้ำและป๊อปคอนร่วมกันคนละครึ่ง ตอนแรกบาสจะเป็นคนเลี้ยงแต่ริทไม่ยอม เขามีตัง และเขาก็อยากใช้เงินตัวเอง อย่าให้ต้องรู้สึกว่าตัวเองไม่มีปัญญาพึ่งพาตัวเองเลย
ก็นิรันดร์เอาแต่ให้เขาทุกครั้งหลังมีอะไรกัน นั่นก็ทำให้เขารู้สึกแย่มากพออยู่แล้วน่ะ ริทสลัดภาพของนิรันดร์ออกจากหัว สนใจแต่คำพูดของอดีตแฟนซึ่งตอนนี้นับเป็นเพื่อนไปก็แล้วกัน ระหว่างที่รอหนังฉาย ทั้งคู่คุยเกี่ยวกับไตเติลหนังเรื่องต่างๆ ว่าเรื่องนี้น่าดู เรื่องนี้ก็น่าดู เรามาดูด้วยกันไหม ตอนที่คุยริทก็ไม่คิดอะไรมาก รับปากไปว่าจะมาดูด้วยอีก ทั้งคู่จึงแลกไลน์กันเพื่อเอาไว้นัดมาดูหนัง
ริทตั้งใจดูหนังมากจนไม่ได้สังเกตบาสเอนกายมาใกล้ ซ้ำยังแตะแขนริทเอาไว้ตลอดเวลา มันอาจเป็นความเคยชิน หรือเป็นความไม่สนใจก็ได้ ถึงริทรู้ตัวแล้วก็ยังปล่อยให้บาสเอนหัวมาซบลงบนบ่าของตนเอง...
นิรันดร์ตื่นตอนบ่ายสอง เรียกว่าตื่นเกือบบ่ายบ่อยครั้ง มีนี่แหละที่ตื่นสายหน่อย คงเพราะช่วงนี้งานเยอะ แถมยังโหมใช้ร่างกายไปกับเด็กหนุ่มคนขับรถของเขาด้วย น่าแปลกที่เขาเหนื่อยขนาดนี้เขาก็ยังอยากกอดริทอยู่ ราวกับเด็กคนนี้เติมความกระชุ่มกระชวยให้เขา
นิรันดร์กดกริ่งเรียกแม่บ้านให้เอาอาหารขึ้นมาให้ ระหว่างรอก็ไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปลงฟัน ทำธุระส่วนตัวไปเรื่อยเปื่อยเพื่อให้ตัวเองสดชื่นหลังจากตื่นนอนมาอึนๆ เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบกับป้าออม ผู้เป็นแม่ของริท
“อรุณสวัสดิ์ครับป้า”
“บ่ายสองแล้วนะคะคุณรัน” หัวหน้าแม่บ้านเย้าเข้าให้
“ก็เช้าสำหรับผมนะ” นิรันดร์หัวเราะเบาๆ
“ค่าๆ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“ว่าแต่...เจ้าริทตื่นหรือยังครับ”
“ริทตื่นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะคุณรัน แปลกมากเลยนะที่ตื่นเช้าขนาดนี้ ที่สำคัญ...หนีไปเที่ยวแล้วเรียบร้อย คุณรันมีธุระอะไรจะไปหรือเปล่าคะ ดิฉันจะไปบอกตาช่วยให้ วันนี้ริทคงไม่กลับง่าย” พอหัวหน้าแม่บ้านบอกแบบนั้นรอยยิ้มก็แทบจะหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา
“ไปไหนเหรอครับ ไปกับใคร แล้วจะกลับตอนไหน” ป้าออมงงนิดหน่อย เธอมองหน้าเจ้านาย
“ไม่ทราบค่ะ ริทบอกแค่จะไปเที่ยว” นิรันดร์พยักหน้าให้เล็กน้อย เจ้าตัวเดินไปที่เตียง คว้าโทรศัพท์ของตัวเองมากดเข้าโปรแกรมหนึ่ง ส่งข้อความไปหาริทและคาดหวังว่าริทจะตอบเขาในทันที
แต่ไม่...ริทไม่ตอบกลับ
หัวหน้าแม่บ้านเห็นว่าเจ้านายของตัวเองง่วนกับมือถือก็เลิกกวน เสียงปิดประตูไม่สามารถเรียกสายตาของนิรันดร์ที่จับจ้ออยู่ที่จอได้ เขาเห็นว่าริทออน แต่ทำไมริทถึงไม่ตอบเขา นิรันดร์เข้าไปหน้าวอลเพื่อจะดูว่าริทมีอัปเดตอะไรบ้าง เขาอยากรู้ริทไปไหน ไปทำอะไรและไปกับใคร
ไม่มีความคืบหน้าใดๆ ทั้งสิ้น เงียบกริบเหมือนทุกวันที่ผ่านมา หลายวันมานี้เขาไม่เห็นริทอัปเดตภาพใดๆ ลงบนเฟซตัวเอง แม้เขาจะซื้อฟิกเกอร์ที่ดีขนาดไหนให้ก็ดูเหมือนริทจะไม่แกะมันเลย ปกติริทต้องถ่ายรูปและโพสต์ลงเฟซสิ จะต้องมีแคปชั่นนั่นนี่สิ
หรือว่าริทไม่ชอบที่เขาให้?
ของเหล่านั้นมันเป็นสิ่งที่ริทชอบไม่ใช่เหรอ เขาเลือกเพื่อจะให้ริทมีความสุขกับสิ่งที่ได้รับนะ นิรันดร์ทิ้งตัวลงบนที่นอน เลื่อนดูหน้าเฟซของริทไปเรื่อยๆ ไล่อ่านคอมเมนต์ หรือแม้แต่โพสต์ต่างๆ ของริทที่เขาอ่านบ่อยแล้ว
กระทั่งมีแจ้งเตือนอัปเดตจากริท!
นิรันดร์รีบรีเฟรชหน้าเฟซใหม่เพื่อจะดูสิ่งที่เด็กหนุ่มคนขับรถของตัวเองโพสต์ แล้วเหมือนกับว่าเขาคิดผิดที่ไปดูมันเข้า มันไม่ใช่การอัปเดตโดยริทแต่เป็นการโดนแท็กจากผู้ชายคนหนึ่ง ภาพริทถ่ายคู่กับเด็กหนุ่มหน้าตาดีเด่นหราอยู่ล่าสุด
‘กินข้าวกับเด็กดื้อ!’
เด็กดื้อเหรอ? ใครที่สามารถใช้คำนี้กับริทได้ รูปประโยคพันธ์นี้เอาไว้ใช้กับแฟนไม่ใช่กับเพื่อนสิ หรือว่าเพื่อนริทจะแกล้ง ไม่น่า...นิรันดร์ไม่คิดว่าคนคนนี้เป็นเพื่อนริท ถ้าเพื่อนกันมันต้องหยอกกันแรงกว่านี้ปะ เพราะจากโพสต์ก่อนๆ ที่เพื่อนริทแกล้งมันดูแรงกว่านี้
นิรันดร์พยายามส่งข้อความไปหาริทอีกครั้ง เขาไม่ได้แสดงออกว่าไม่พอใจ แค่ถามไปง่ายๆ ว่าริทอยู่ไหน ทำอะไรกับใคร แต่ริทไม่ตอบเขา ไปตอบแท็กจากเด็กนั่นแทนว่าตนเองไม่ดื้อนะ
ความขุ่นเคืองพุ่งขึ้นสูง นิรันดร์อยากจะปามือถือตัวเองเพื่อระบายอารมณ์แต่เขาก็ไม่ได้ทำ เขาหันไปมองข้าวที่แม่บ้านเอามาให้ ความหิวมันหายไปแล้ว มีแต่ความขุ่นเคืองเท่านั้นที่ปะทุขึ้นมาอยู่ในอก
เขาอยากรู้ คนคนนั้นเป็นใคร ริทอยู่กับเขาทุกวัน มีอะไรกับเขาเกือบทุกคืน แล้วจะมีคนอื่นเพิ่มเข้ามาได้ยังไง เท่าที่เขาเห็น ริทมีแค่การ์ตูนเท่านั้นดิ วันๆ หนึ่งดูแต่การ์ตูน อ่านแต่การ์ตูน หรือไม่ก็ดูฟิกเกอร์ในเพจต่างๆ
แล้วถ้า...ตลอดเวลาที่ผ่านมาริทก็คุยกับหมอนี่ด้วยล่ะ!
คุยกับเจ้านี่ทั้งที่มีอะไรกับเขางั้นเหรอ? บ้าเอ้ย นิรันดร์รู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเขารู้สึกว่าริทไม่ใช่เด็กใสซื่ออย่างที่เขาเห็น แต่เด็กคนนี้คุยกับคนอื่น คบกับคนอื่น แล้วก็ยังนอนกับเขาด้วย
นี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าการที่เขาจ่ายเงินเพื่อซื้อใครสักคนมานอน!
….100%….
ริทเอ้ย…คุณรันเดือดแล้วล่ะ!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
