>….ตอนที่ 10 [100%]….<
ความไม่สบายเนื้อสบายตัวปลุกให้ริทตื่นจากฝันแปลกประหลาด เขาปรือตาขึ้นมาเพื่อพบกับนิรันดร์ที่โอบกอดเขาไว้อย่างแนบแน่น ริทไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แต่การตั้งคำถามไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลย
แต่ว่า...เขามีอะไรกับเจ้านายไปแล้ว!
อื้อหือ ความเครียดพรุ่งปรี๊ดเข้าสมองทันทีทันใด ไม่ทงไม่ถามสุขภาพกันเลย ปวดเนื้อปวดตัว ระบมที่สะโพกจนเรียกได้ว่าขยับนิดหน่อยยังยาก เอาเป็นว่า เขาควรจะเอาตัวเองออกไปจากห้องนี้ก่อน ไม่ว่าตอนนี้ตนจะกลายเป็นเด็กของนิรันดร์แล้วหรือไม่ ที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่เอาไว้คร่ำครวญ
ริทขยับกายที่ระบมด้วยความแผ่วเบาสุดๆ นี่เกือบจะกลายร่างเป็นแมวย่องออกจากห้องของนิรันด์อยู่แล้ว นอกจากต้องระวังไม่ให้นิรันดร์ตื่น ริทยังต้องระวังแม่บ้านอีก คือ...คนอื่นไม่เท่าไหร่ไง แต่ถ้าเจอแม่ก็น้ำท่วมปากน่ะ อธิบายไรมันคงอึกๆ อักๆ ทางที่ดีอย่าให้แม่รู้ว่าเขามานอนห้องนิรันดร์เป็นดีที่สุด
ย่องปานขโมยจากห้องชั้นสองลงมาที่ห้องนอนตัวเอง ในที่สุด ริทก็ได้นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา จะว่าไป...เขาสวมเสื้อของนิรันดร์อยู่หนิ กรรมเลย ลืมไปว่าควรจะค้นหาเสื้อผ้าตัวเองมาเปลี่ยนก่อน ช่างเหอะ...
ตอนนี้เครียดโว้ย!
เรื่องเมื่อคืนมันก็ดีแหละ สำหรับริทแล้ว นั่นถือว่าเป็นครั้งแรกที่เจ๋งสุดๆ ไปเลย แต่ต่อจากนี้ล่ะ? ต่อจากนี้เขาจะมองหน้านิรันดร์ติดได้ยังไง นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ทำงานร่วมกันแต่มองหน้ากันไม่ได้เนี่ย
เป็นไปได้ไหมที่นิรันดร์จะจำอะไรไม่ได้?
ก็พวกที่โดนมอมยาส่วนใหญ่จะจำไม่ได้หหนิว่าตัวเองทำอะไรลงไป ถึงจำได้ก็น่าจะเลือนรางไม่ชัดเจน เหมือนคนเมามากๆ ทำอะไรไปตอนเช้าแม่งจะจำไรไม่ได้ทุกที เฮ้อ ก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น
ด้วยความที่ริทนั้นปกติสุดๆ ในกิจกรรมเมื่อคืน เขาจำได้หมดทุกการกระทำ แล้วภาพเหล่านั้นก็วนเวียนกลับมาในสมองของเขา มันก็แปลกดี จากที่เห็นเจ้านายทำกับคนอื่นมาตลอด แล้วกลายเป็นว่าตัวเองก็ได้ไปนอนใต้ร่างใหญ่นั้น
คิดไปคิดมา...ริทก็หลับไปอีกครั้ง
กว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ก็ล่อไปบ่ายโมงแล้ว ริทลืมตาได้ลำบากกว่าตอนเช้าเยอะ ตอนนี้ขี้ตาเกอะกรังเต็มไปหมด ลมหายใจร้อนผ่าวพร้อมกับอาการคันลำคอ แน่นอน...ไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“แค่กๆ อื้อ...อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอกูเนี่ย” ริทบ่นกับตัวเองเบาๆ เขาอยากนอนต่อ อยากหลับแต่ก็หิว
สุดท้ายความหิวก็ชนะ ริทลากสังขาลของตัวเองเข้าครัว แม่กับป้าๆ คนอื่นนั่งเตรียมอาหารพลางพูดคุยนั่นนี่กันไป แต่เสียงสนทนาเหล่านั้นหยุดชะงักลงเมื่อริทโพล่หน้าให้พวกเธอได้เห็น
“นั่นอะไร...” อะไรคืออะไร? ริทสงสัย มือก็เกาหัวเบาๆ ยิ่งทำให้หัวของริทฟูฟ่องเป็นรังนก
“อะไรล่ะแม่ ไม่มีอะไรหนิ” คนเป็นแม่เดินตรงเข้ามาใกล้ จับริทหันหน้าไปด้านซ้ายสลับด้านขวา จากนั้นถอยเท้าออก ยืนมองลูกตัวเองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เห็นสภาพตัวเองไหมเนี่ย คอไปโดนอะไรมาทำไมช้ำเป็นจ้ำขนาดนั้น แล้วเสื้อเนี่ย...เสื้อนี่มันของคุณรัน?” ด้วยความเป็นคนดูแลนิรันดร์ ป้าออมจึงจำเสื้อผ้าของนิรันดร์ได้
“เอ่อ...” นั่นแหละ รู้แล้ว่าทำไมคนอื่นมองเขาแปลกๆ เขาลืมไปเลยว่ายังอยู่ในเสื้อของนิรันดร์ แถมคอของเขายังแดงก่ำไปด้วยรอยจูบ
“ไปทำอะไรมา!” คนเป็นแม่จี้ถาม แล้วจะให้ตอบยังไง..ผมนอนกับนายมาครับแม่ งี้เหรอ บ้า เป็นไปไม่ได้เว้ย
“คุณรันแกให้เสื้อมาอะ ริทก็ใส่นอน มันใส่สบายนะแม่” ยิ้มแหยส่งให้นหนึ่งที
“แล้วคอแกไปโดนอะไรมา แมลงไม่กัดแบบนี้แน่ไอ้ริท” ท่าทางแม่เอาเรื่องน่าดู เขาไม่ได้เด็กน้อยอายุสิบห้าสิบหกนะ เขายี่สิบกว่าแล้ว
แต่อืม...จะไปเถียงแบบนั้นก็ไม่ถูกอีกอะ
“โอ้ยป้า รอยแบบนั้นดูก็รู้แล้วไหม เรื่องของเด็กวัยรุ่นมันน่ะอย่าใส่ใจเล้ย คิดเสียว่ามันก็ยังมีปัญหาเอาเมีย ฉันยังคิดเลยนะ ไอ้ริทมันอ่านแต่การ์ตูน หน่วยก้านดีแต่ไม่มีทีท่าจะหาเมียได้ ป้าก็ปล่อยๆ มันไปเหอะ มันโตแล้ว” ป้าแม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาขัดท่าทีดุดันของหัวหน้าแม่บ้านที่มีต่อลูกชาย
“คนสมัยนี้นี่มันเอากันทีมันต้องทำรอยขนาดนี้เรอะ แล้วไปทำเขาเนี่ยป้องกันไหม เกิดเขาทงเขาท้องขึ้นมาทำไงไอ้ริท” ป้าออมยังไม่จบกับลูกชาย แม้จะคิดว่าที่เพื่อนเธอพูดก็มีเหตุผล
แม่...แม่ควรรู้ว่าริทไม่ได้เอาเมีย
“เขาไม่ท้องหรอกแม่” นิรันดร์ท้องเพราะเสียบเขามันก็ไม่ใช่แล้ว จริงมะ ส่วนเขาจะท้องก็ไม่ได้อยู่ดี
“แน่ใจได้ไง ป้องกันดีไหม ใส่ถุงยงถุงยางหรือเปล่า ข่าวออกโครมๆ เด็กสมัยนี้ไม่ป้องกัน ท้องแล้วก็โยนให้พ่อให้แม่เลี้ยง”
“แม่...ริทดูเป็นคนแบบนั้นเหรอไงล่ะ เชื่อริทดิ ไม่ท้อง” ริทหน้าง้ำหน้างอไปหมด ก็แม่เอาแต่ว่าเขาน่ะ เข้าใจ ผู้ใหญ่ไม่ไว้ใจเด็กวัยรุ่นกันหรอก แต่ก็เพราะแบบนี้เด็กมันมีไรเลยไม่ค่อยบอกไง
“มันต้องรอบคอบสิริท แกเป็นผู้ชาย แกต้องรับผิดชอบถ้ามันเกิดอะไรขึ้นมา” ริทพยักหน้า เขาต้องรับผิดชอบต่อคุณรันใช่ไหม?
“ครับแม่ ริทรู้แล้ว แม่ไม่ต้องห่วงริทไม่ทำให้ผิดหวังหรอกหน่า อีกอย่างริทก็โตแล้วนะแม่”
“โตเท่าลูกหมาอะสิ ไปๆ กับข้าวกับปลาอยู่นั่น ทำบัดสีบัดเถลิงกันจนเช้าเลยหรือไง ป่านนี้ถึงได้ตื่นมากินข้าวกินปลาได้ โอ้ย ปวดหัว” คนเป็นแม่บ่นๆ แล้วเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
ริทเข้าใจที่แม่เป็นห่วง พ่อของเขาทำแม่ท้องแล้วก็ทิ้งไป แม่ต้องเลี้ยงเขามาคนเดียวตั้งแต่เล็กยันโต โชคดีที่คุณหญิงท่านเอ็นดูแม่และเขา ก็เลยได้อยู่ที่นี่โดยไม่ต้องลำบากระหกระเหินไปหางานโรงงานทำ แม่เลี้ยงเขาได้ และแม่ก็ดูแลบ้านหลังนี้ไปด้วย
แต่ว่าแม่น้าแม่...เขาเพิ่งเคยครั้งแรกเอง คิดดู อายุยี่สิบต้นๆ เพิ่งมีประสบการณ์เรื่องนี้นับว่าช้ากว่าเด็กสมัยนี้ไปไกลโขเลยนา เด็กๆ เดี๋ยวนี้มันริลองกันแต่ไอ้นั่นตั้งได้แล้วมั้ง คิดแล้วก็เขินๆ ครั้งแรกกับเจ้านายหุ่นในฝัน เห่อๆ
กินข้าวเสร็จรีบกลับเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำด้วย ไม่อาบไม่ได้ ป่านนี้แล้วเขาจะเน่าได้อยู่แล้วเนี่ย ริทยังไม่ลืมเรื่องของนิรันดร์ ยังคิด และวนเวียนนึกถึงเรื่องของเมื่อคืนนี้ไม่ยอมหยุด นี่ยังกังวลเลยว่า คิดมากๆ จะประสาทกินไหม
คือถ้าเขามีอะไรกับแฟน เขาไม่คิดมากแบบนี้แน่นอน อย่างกรณีแฟนเก่าที่สกินชิพกันดุเดือดนั่นก็มีความสุขกันทั้งคู่ นี่มันไม่ใช่ นี่มันห่างไกลมาก เออถ้าว่าเขาโดนยาแล้วทนไม่ได้ปลุกปล้ำเจ้านายก็ว่าไปอย่าง
เครียด! นอน!!!
ก๊อกๆ
เฮือก!
เสียงเคาะประตูกะทันหันทำให้ริทสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากที่นอน เขามองไปทางประตู ตอนนี้จะเป็นใครมาเคาะห้อง แม่เหรอ ไม่...แม่ต้องเสียงมาก่อนตัว อาจจะเป็นลุงๆ ให้ไปช่วยงาน อ่อย ตอนนี้เขาช่วยงานใครไม่ได้ สะโพกตัวเองยังช่วยไม่ได้เลยครับ
ก๊อกๆ
“คร้าบๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอีกรอบ ริทจำต้องลุกจากที่นอนไปประตูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่โปรดดูหน้าคนเปิดด้วย...หน้าเหมือนศพแล้วตอนนี้ ซีดเชียว
“ไง...” คำทักทายสั้นง่ายมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าเจ้านาย
เออ ให้มันได้อย่างนี้ คนปลดปล่อยมันก็จะสบายๆ หน่อยอะนะ คนรองรับมันก็จะป่วยๆ หน่อย โห โลกไม่ยุติธรรม ความแตกต่างมันมากกันเกินไปจนอยากจะร้องไห้เลย ริทยิ้มแหยให้นิรันดร์ หน้าเน่อแดงก่ำเพราะภาพจำยังเด่นชัด
“ผมขอเข้าไปได้ไหม” อันที่จริงนิรันดร์ไม่จำเป็นต้องขอเลย นี่เป็นบ้านของนิรันดร์นี่
“เชิญครับ” ริทถอยให้นิรันดร์เดินเข้ามาในห้อง เขาปิดประตูก่อนจะเดินตามไปยืนอยู่ตรงข้างเตียง ก็นิรันดร์อยู่บนเตียงเขาอะ เขาไม่กล้านั่งข้างๆ หรอก ทำตัวไม่ถูก มองหน้าก็ไม่ติด
“ริทโอเคไหม หน้าซีดเชียวไม่สบายหรือเปล่าครับ” ริทเงยหน้ามองคนถาม เห็นแววตาเป็นห่วงแล้วก็รีบหลบสายตา แบบว่า...หน้าร้อนยิ่งกว่าเดิมอีก
“นิดหน่อยครับคุณรัน เดี๋ยวก็หาย”
“เพราะผมเลย...” นิรันดร์เอื้อมมือคว้ามือริทไว้ จะให้ดึงออกก็ไม่ได้ มันน่าเกลียด ไม่มีมารยาทอะไรทำนองนั้น ริทเลยต้องยืนนิ่งให้นิรันดร์กุมมือ
“ไม่หรอกครับ อ่อนแอเองแหละ เดี๋ยวก็หายแล้ว ผมเป็นไข้ไม่ได้นานหรอกครับคุณรันไม่ต้องห่วง” เขาพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา
“ไม่ให้ห่วงเหรอ ทำไม่ได้หรอก ก็ผมทำแบบนั้นกับริท...ผมต้องเป็นห่วงริทสิ ผมขอโทษน้า” นิรันดร์ออกแรงดึงร่างโปร่งเบาๆ เพียงไม่กี่ก้าวริทก็ยืนอยู่เบื้องหน้า
“เอ่อ...” มันยิ่งกว่าทำตัวไม่ถูก เหงื่อผุดซึมขึ้นมาที่มือและหน้าผากที่แดงก่ำ
“ขอผมดูรอยที่คอได้ไหม” ขอแบบนี้ใครจะปฏิเสธลง แต่ริทก็ไม่รู้ว่าจะให้ดูยังไง
นิรันดร์ดึงให้ริทมานั่งข้างกันบนเตียงขนาดสามจุดห้าฟุต เขานั่งประชิดเพื่อจะดูรอยแดงบนลำคอขาว มันเริ่มช้ำและบางจุดก็ออกสีม่วงกล่ำ ต้องยอมรับว่าตอนทำมันสะใจล้วนๆ ไม่ได้คิดว่ามันจะทิ้งร่องรอยเอาไว้มากมายขนาดนี้
จะว่าน่าเกลียดมันก็...น่าเกลียด แต่มันก็คือรอยจารึกของเขา รอยที่ย้ำว่าริทถูกเขากลืนกินไปทั้งตัว กลิ่นกายและรสสัมผัสอันมากมายเหล่านั้นยังเด่นชัดอยู่ในความรู้สึก เขาอยากจะกินริทอีกด้วยซ้ำถ้าทำได้ แต่นี่ริทก็ไม่สบายเสียแล้ว เขาหนักมือไปจริงๆ
“ผมทำริทช้ำไปหมดเลย” น้ำเสียงนิรันดร์เศร้าสร้อย และนั่นทำให้ริทกระวลกระวาย
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ คุณรันไม่ต้องคิดมากหรอก” ก็ถ้ายิ่งคิดมากเขาก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกน่ะเซ่ โอย...ใจบาง
“ริทต่อว่าผมได้นะ” ใครมันจะไปต่อว่าลง ก็กระโจนลงไปให้เขากินเองอะ
“ไม่หรอก คุณรันอย่าทำแบบนี้เลยครับ ผมทำตัวไม่ถูกนะ อีกอย่างคุณรันก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้นสักหน่อยหนิ มันเป็นเหตุสุวิสัยที่ช่วยไม่ได้จริงๆ ผมไม่คิดมากหรอก ผมเป็นผู้ชายยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหาย เนอะๆ” ริทพยายามยิ้ม เขาต้องมานั่งทำให้เจ้านายไม่รู้สึกแย่ทั้งที่ตัวเองโดนเสียบจนเอวคราดเนี่ยนะ
เอ...แต่ว่าโดนยานี่มันจำทุกอย่างได้สินะ โฮ่!
“ริทไม่คิดอะไรจริงๆ...”
“ครับ ผมไม่คิดอะไรหรอก ชิวๆ” นิรันดร์ยังพูดไม่ทันจบริทก็แทรกขึ้น
เขาไม่ใช่ผู้หญิง โดนปล่อยในเท่าไหร่ยังไงก็ไม่ท้องน่ะถูกไหมล่ะ เพราะงั้นก็ไม่ต้องไปคิดอะไรมากมาย เอ่อ...นอกจากโรค? ไม่หรอกมั้ง คุณนิรันดร์ไม่น่ามีโรคอะไรมาติดเขา ทุกครั้งที่เห็นนิรันดร์มีอะไรกับคนอื่นก็ใช้ถุงยางตลอด มาเขานี่แหละที่ไม่ได้ใช้อาจจะเพราะว่าโดนมอมยามา
จู่ๆ ร่างริทก็โดนนิรันดร์ดึงเข้าไปกอดแนบแน่น เด็กหนุ่มทำตัวไม่ถูกหนักยิ่งกว่าเดิม เพราะมันไม่เข้าใจไงว่าทำไมเจ้านายเขาต้องมากอดด้วย? ที่ทำไปเมื่อคืนมันก็แค่อดทนไม่ไหว ยามันกระตุ้นเร้าเกินไปไม่ใช่เหรอ
เฮ้อ...ทำแบบนี้ไม่ดีต่อใจเขาน้า
“ให้ผมดูแลริทนะ” นิรันดร์เอ่ยเบาๆ
“ไม่เอา คุณรันดูแลผมแม่ผมต้องบ่นแน่ๆ เลย” ริทพูดจริง แม่รู้เรื่องเข้านะ ตายกับตาย
“นั่นสินะ แม่ริทอยู่นี่นี่นา แล้วแม่เห็นรอยพวกนี้ไหม แม่ว่าอะไรหรือเปล่า” นิรันดร์ถอนกอด เขาปัดปรอยผมให้ริทนิดหน่อยก่อนจะนั่งมองหน้า
“ก็บ่นอะครับ แม่สงสัยว่าทำไมผมใส่เสื้อคุณรัน แฮ่ๆ เมื่อบ่ายผมรีบออกไปกินข้าวทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอะ แล้วก็ว่ากลัวผมทำผู้หญิงท้อง” พูดแล้วก็หน้าแดงหนัก กลับกัน นิรันดร์ยิ้มชื่นมื่น
“งี้ริทต้องรับผิดชอบสิถูกไหม เกิดทิ้งไปแล้วเธอท้องขึ้นมา...”
“บ้า คุณรันท้องได้ที่ไหนล่ะ อีกอย่างนะ...ผมไม่ได้เสียบเหอะ” เสียงอ่อนป้อแป้ไปหมดเลยจ้า ก็อย่าบีบให้พูดสิ พูดแล้วก็เขินสิ แม้มันจะคือความจริงก็เถอะนะ
“ฮ่าๆ งี้ผมต้องรับผิดชอบ เพราะผมอาจจะทำริทท้อง”
“พอเลยคุณรัน!”
“ฮ่าๆ” อะเข้าไป สั่งให้พอก็ดันขำ เขามันดูตลกขนาดนั้นเลยเหรอไงล่ะ
ริทเบ้หน้าเล็กน้อย เขากระเถิบตัวหนีขึ้นไปอยู่ตรงหัวเตียงติดผนังห้อง นิรันดร์มองตามแต่ริทก็ไม่อธิบายอะไร ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นิรันดร์พูดอะไรออกมาทีมันก็เข้าตัวเขาหมดอะ เขาไม่อยากโดนล้อนะ อันที่จริงถ้านิรันดร์ทำเหมือนจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้มันจะดีกว่านี้เยอะ
“อยากดูการ์ตูนมั้งจัง” นิรันดร์ส่งสายอ้อนๆ มาให้
“ผมเปิดให้ไหมครับ คุณรันดูนารูโตะไหมล่ะ”
“ดูกับริทอะ เรื่องไหนก็ได้”
“ก็ปากหวานแบบนี้ หนุ่มน้อยสาวน้อยถึงได้อยากครอบครองคุณรัน” ริทว่าแล้วกระดื้บไปเปิดการ์ตูนที่อยู่ตรงปลายเตียง นิรันดร์กึ่งนั่งกึ่งนอนฝั่งขอบเตียงรอเรียบร้อย
“ริทก็ด้วยเหรอ” ริทหันไปมองหน้านิรันดร์ คิ้วขมวดหน่อยๆ ก่อนส่ายหน้า
“เรื่องเมื่อวานมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เฉยๆ” เขาไปนอนที่เตียงบ้าง มันเป็นเตียงขนาดเล็กก็เลยตัวติดกันไปหน่อย
“ริทคิดแบบนั้นได้จริงๆ ใช่ไหม”
“จะให้ผมคิดอะไรล่ะ”
“เปล่า” ริทไหวไหล่ ในมือถือรีโมตเพื่อกดข้ามโฆษณา
ริทไม่คิดมาก เป็นอย่างที่พูดเลยว่าเรื่องเมื่อวานมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขาเองลิ้มรสเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก นับว่าไม่แย่ที่ได้คู่ทดลองเป็นเจ้านายสุดหล่อ เขารู้ เขาอยู่ในสถานะไหน ไม่อาจเอื้อมหรอก
แม้จะชอบ...ก็ขอแค่ชอบในใจพอ
ริทร้องเพลงประกอบการ์ตูนนารูโตะเบาๆ เขาร้องมันได้ทุกเพลง และชอบมันเกือบทุกเพลง สีหน้าเริ่มดีขึ้น ได้เห็นตัวละครที่ชอบ ได้ดูในสิ่งที่รัก เขาก็แฮปปี้ แต่ก็ไม่คิดนะว่านิรันดร์จะมานอนในห้องเล็กๆ เพื่อดูการ์ตูนกับเขาอย่างนี้
“นี่ตอนแรกเลยปะ” นิรันดร์เอ่ยถามขึ้นมา
“ครับ กลัวเปิดไปตอนอื่นเลยคุณรันจะดูไม่รู้เรื่อง”
“แล้วไม่เบื่อเหรอที่ต้องดูตอนแรกใหม่” ได้ยินคำถาม ริทเงยหน้ามองนิรันดร์
“ผมไม่ได้แค่ชอบ แต่ผมรักมัน เมื่อเรารัก...เราจะไม่มีวันเบื่อสิ่งที่เรารักหรอกครับ ผมอะดูจนท่องบทได้หมด จำได้ว่าตัวไหนจะพูดอะไร หรือรายละเอียดอย่างวันเกิด อายุ สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ไม่ชอบ ก็นะ...รักแล้วมันเก็บรายละเอียดไปเองอะเนอะ” ริทยิ้มหวานส่งให้
นิรันดร์หลบสายตา...เพราะถ้ามองมันต่ออาจไม่ได้นอนดูการ์ตูน
แต่จะรวมร่างกันแทน!
….100%….
กะจะอัพตั้งหลายวันแล้วแต่ข้าน้อยลืม แงงงงง อย่าเพิ่งเทเค้าเลยน้า
ปล.ลิโม่บอยเปิดพรีออเดอร์แล้วนะคะ สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ Product Y น้าค้า ฝากอุดหนุนด้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
