Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]  (อ่าน 526713 ครั้ง)

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
พี่หมอทำแบบนี้ได้ไง  :beat:

เวย์งานเข้าอีกแล้วสิเนี่ย พายุจากคนนั่งแถวหน้ามาแน่ๆ :z3:

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
แวะเข้ามาดูเจ้าเวย์ว่าจะโดนไนท์ลงโทษสาหัสไปแค่ไหนแล้ว
แต่ดูท่าแล้วน่าจะยังปลอดภัย อิอิ

ultramanzaku

  • บุคคลทั่วไป
พี่หมอนัท นิ ยังงัยเนี่ยย

เห้อ

ออฟไลน์ andaseen

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 742
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-1
พี่ไนท์ใจเย็นๆ......
 :laugh:

งานเข้าแน่เวย์เอ๊ยยยย :jul3:

นั่งรอตอนต่อไปค๊าบ..(ตามมาจากอีกเว็ปนึง) อิอิ

ออฟไลน์ i_lost in..

  • ' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-0

ออฟไลน์ OitJi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1012
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
คงพูดได้อย่างเดียวว่า "งานเข้า"  :laugh:

whitedemon

  • บุคคลทั่วไป

บทที่ 18  ของรักของหวง [Night’s talk]

   “เห็นไหมยัยแจนนี่  ฉันบอกแล้วว่างานนี้มีรักนอกจอชัวร์” เสียงห้าวที่พยายามดัดให้แหลมจนฟังดูน่าปวดหัวของร่างที่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพศเดียวกับผมหรือเป็นเพศเดียวกับแม่ผมกันแน่  ทำให้ผมต้องชะงักเท้า
   “นั่นสิยะ  หมอนัทนี่ก็ร้ายใช่ย่อย  จูบน้องเวย์กลางเวทีเลย  อ๊ายยย  ฉันล่ะอยากจะเป็นนางเอกมั่งจัง”  ใช่  มันร้ายมาก...มากกว่าที่ผมคิด  ผมคงวางใจเกินไปจนทำให้ไอ้เวย์ต้องเสียท่าวันนี้  ทั้งๆ ที่มันไม่เต็มใจ  แต่ผม...ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง  นอกจากรีบมาหามันให้เร็วที่สุด  เร็วแค่ไหนน่ะเหรอครับ...เอาเป็นว่าผมโดนด่ายันโคตรมาตลอดทางเลยก็แล้วกัน
   “เหอะ  คงจะมีคนมาจูบหล่อนหรอกย่ะ  ว่าก็ว่านะ  ไอ้เราก็สงสัยมาตั้งนานแล้ว  เห็นไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด  ขนาดน้ำยังดูดจากหลอดเดียวกันเลยแก”  คำพูดที่ทำให้ผมสะอึก  ไปไหนด้วยกันตลอด   ขนาดน้ำยังดูหลอดเดียวกัน... หรือว่าผมจะเข้าใจผิดที่คิดว่าไอ้หมอมันเป็นคนบังคับ  จริงๆ แล้วมึงก็เล่นด้วยใช่ไหมเวย์  จริงๆ แล้วมึงไม่ได้รังเกียจจูบของมันใช่ไหม?  ก็ในเมื่อมึงสนิทกันขนาดนี้แล้ว...คงเป็นกูที่บ้าไปคนเดียว   โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนอยากจะฆ่ามันให้ตายกับมือเพราะทนเห็นมึงอยู่กับคนอื่นไม่ได้...กูคงบ้าไปคนเดียว  ตลอดเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา   เราแทบไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน   แต่มึงรู้ไหมว่ากูรอมึงทุกวัน  ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนแค่ได้เห็นหน้าก่อนนอนกูก็พอใจ   แต่มึง...ไม่รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม??   

   “นั่นสิยะ  ฉันเห็นหมอนัทคอยตามติดน้องเวย์ตลอด  ทีแรกก็นึกว่าแค่ซ้อมบท  ที่ไหนได้แอบไปทำความรู้จักฉันท์แฟนกันซะงั้น   พอฉันถามก็บอกไม่มีอะไร  แหมม  นี่ขนาดไม่มีอะไรนะยังจูบกันได้ตั้งนานสองนาน  แล้วถ้าเกิดว่ามีอะไร...”
   “อ๊ายยย  ก็ปิดไฟใส่กลอน  นอนเตียงสั่นไงแก๊”


   ในที่สุดความอดทนของผมก็หมดลง  ผมอยากจะเชื่อใจมัน...คนที่บอกว่ารักผมมาตลอดสามปี  ผมอยากจะเชื่อ  แต่...ทุกอย่างที่ได้ยินมันกลับทำลายความเชื่อมั่นของผมจนหมดสิ้น   ช่วงเวลาที่ผมไม่อยู่  ช่วงเวลาที่มันบอกว่าเป็นความลับ...ให้ดูไม่ได้   จริงๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นใช่ไหม  ช่วงเวลาที่มึงกันกูออกห่างไม่ใช่เพราะมันเป็นความลับ  แต่เพราะให้กูรู้ไม่ได้ต่างหากใช่ไหม   ไหนล่ะที่คนบอกจะรอ...หรือมันนานเกินไป
 
   สุดท้ายแล้ว...ในโลกนี้คงไม่มีใครที่ผมจะเชื่อใจได้อีก
   ขอแค่มึงคนเดียว...ที่จะไม่โกหกกู...ก็ไม่ได้ใช่ไหม?


   “โอ๊ยย  เดินประสาอะไรยะ  คนทั้งคนนะชนมาได้”  ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปทำร้ายร่างกายสองคนนั้นเมื่อไร  รู้อีกทีเท้าที่มันไม่ยอมฟังคำสั่งสมองก็เคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณเสียแล้ว 
   ปิดไฟใส่กลอน  นอนเตียงสั่น ...แค่คิดตามก็แทบทนไม่ได้   ร่างกายมันถึงได้ขยับก่อนสมอง  แค่คิดว่าจะมีใครที่ไม่ใช่ผมมาสัมผัสร่างกายนั้น   หัวใจก็เต้นเร่าๆ  ร้อนรุ่มกว่าครั้งไหน

   “หรือว่าอยากจะโดนมากกว่านั้น”  ปากของผมมันคงจะเป็นปากพาจนอย่างนี้ไปตลอด  มันไม่เคยไว้หน้าใคร  โดยเฉพาะคนที่ทำให้หัวเสีย  และในกรณีนี้...ทำให้นึกอยากฆ่าคนโดยไม่สนคุกสนตาราง  ไม่ใช่แค่ปาก...แม้แต่ฟัน  มันก็ยังอยากขยับ

   “อ่ะ..อะไรกันฮ้า  อย่าคิดว่าหล่อแล้วดอลจะหวั่นนะ”
   “หึ  เมียผมอยู่ไหน”  ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงได้พูดคำๆ นี้ออกมา  รู้ว่ามันไม่ดี  รู้ว่ามันจะทำให้อีกคนเสียหาย  แต่ตอนนี้...ผมไม่อยากสน  แค่อยากประกาศให้คนอื่นรู้ว่ามันเป็นของผม  เป็นของรักที่ใครหน้าไหนก็แตะไม่ได้  ถึงแม้วันนี้มันอาจจะไม่ใช่ของรักของผมแค่คนเดียวอีกแล้วก็ตาม
   “ห๊ะ?!  เมีย?”
   “เออ  ไอ้เวย์เมียผมน่ะ  มันอยู่ไหน”  ได้ยินชัดแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นของใคร  ได้ยินแล้วก็ช่วยจำใส่สมองได้ด้วยล่ะ  อย่าให้ตัวเองต้องมาเจ็บตัวเพราะปากหาเรื่องแบบนี้เลย  อย่าได้พูดเป็นครั้งที่สองว่ามันรักใครนอกจากผม  อย่าได้พูดอีกว่ามันไปกับใครที่ไม่ใช่ผม  อย่า!!

   “น่ะ..น้องเวย์ เอ่อ.. เมีย??”  พวกนั้นคงยังไม่เข้าใจ  หรืออาจจะเข้าใจแล้วแต่ยังไม่แน่ใจกับประโยคที่ผมประทับใส่เซลล์สมองพวกเขา  ผมจึงได้แต่สำทับอีกครั้งด้วยสายตา  ที่อาจจะคล้ายการช่มขู่มากกว่าการยืนยัน
   
   “ท่ะ..ทางโน้นจ้า”  ผมมองตามมือที่สั่นอย่างเห็นได้ชัดนั้นไปก็พบว่าเป็นทางไปห้องน้ำ  ใจที่ไม่เคยสงบลงได้มันกลับทวีความร้อนรุ่มขึ้นไปอีก   ห้องน้ำ...ถึงไม่มีเตียงแต่ก็เป็นสถานที่ที่ไม่เลวใช่ไหมสำหรับการลงโทษใครสักคน  ลงโทษ...ที่มันโกหกผม  ลงโทษ...ที่ทำให้ใจผมสั่นไหว  ลงโทษ..เพื่อตอกย้ำว่ามันเป็นของผม..แค่คนเดียว



   “พี่หมอ??  เข้ามาทำไมอีกพี่  ผมเปลี่ยนชุดเองได้” คำแรกที่ผมได้ยินจากปากมันคือคำว่า ‘พี่หมอ’    คนเพียงคนเดียวที่ผมอยากให้รอ   อยากขอร้องให้เขารอ...ในที่สุดแล้ว...เขาก็รอไม่ได้  หัวใจที่มันน่าจะด้านชาไปแล้วเพราะคนๆ นั้น  คนที่ให้กำเนิดผมแต่ไม่เคยให้ความรัก  คนที่ให้ผมเรียกว่าพ่อ  แต่ทำให้แม่...คนที่ผมรักที่สุดต้องตรอมใจตาย  กลับรู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน   

.....ไม่เอาอีกแล้ว ฉันพอทีกับความรัก...


   ...ไม่ต้องรอแล้ว  เวย์...กูจะไม่ให้มึงต้องรอแล้ว...  เพราะฉะนั้น...อย่า...ไป...

   “....”
   “เงียบ??  ถ้าเรื่องบนเวทีล่ะก็  ผมบอกแล้วไงว่าลืมมันไปซะ  ผมจะไม่ใส่ใจอีก”  ลืมมันไปซะ  มันพูดราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสักนิดเดียว  มันบอกจะไม่ใส่ใจทั้งที่ผมร้อนใจแทบบ้า   แค่คนอื่นมองมันด้วยสายตาแบบเดียวกันกับผม    ผมยังยอมไม่ได้  แล้วนับประสาอะไรกับจูบ...ที่มันบอกไม่ต้องใส่ใจ

   “มึงจะให้กูลืม??”
   “ไอ้ไนท์!!”  ตกใจมากนักรึไงที่เห็นกูน่ะ   กูเข้ามาไม่ถูกเวลาใช่ไหม  กูไม่ใช่คนที่มึงอยากเจอใช่ไหม  หรือว่าตกใจ...ที่กูรู้ความจริง
   “มึงจะให้กูลืม   ลืมได้ยังไง!!”  ผมจะลืมได้ยังไง  พวกคุณบอกทีสิว่าผมจะลืมมันไปได้ยังไง  ลืมคนๆ เดียวที่พาผมออกมาจากความเหงา  ลืมคนๆ เดียวที่อยู่ข้างผมเสมอ  คนๆ เดียวที่ทำให้ผมยิ้ม  หัวเราะได้  และ...ทำให้ผมอยากร้องไห้เหลือเกิน

...ทุ่มเทกี่ครั้ง ฉันก็ยังต้องผิดหวัง...


   ถ้าทำได้...ผมจะลืมว่ามันเป็นเพื่อน...เป็นคนสำคัญ...เกินกว่าที่ผมจะกล้าเรียกมันว่า ‘คนรัก’   ถ้ามันเป็นใครสักคน...ที่ไม่ใช่เวย์...ไม่ใช่คนๆ นี้...ผมจะไม่ลังเลเลย

   เพราะคำว่า ‘รัก’  สำหรับผมแล้ว...เป็นเหมือนเหวลึก...น่ากลัว...หยั่งไม่ถึง...แตะต้องไม่ได้

   “น่ะ..ไนท์” อย่าเรียกกูด้วยน้ำเสียงแบบนั้น  อย่าทำท่าหวาดกลัว  อย่าถอยหนีกูแบบนั้น...อย่า...ได้โปรดเถอะ...มึงกำลังจะฆ่ากูรู้ตัวไหม 

...กี่ทีกี่ครั้งที่เสียน้ำตา เจ็บจนอ่อนล้าฉันช้ำเกินไป...

   “บอกกูมา  มันหมายความว่ายังไง  มึงบอกกูมา”
   “ไนท์  ฟังกูก่อน”  จะให้กูฟังอะไร  ฟังมึงบอกว่ารักมันแค่ไหน  ฟังมึงบอกกูว่า...ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว...อย่างนั้นใช่ไหม  ทำไมกูต้องฟัง  ทำไม!!

   “ลับหลังกู  มึงแอบไปกับมันใช่ไหม??   ชอบมันรึไง  ห๊ะ!!”  ผมถามด้วยเสียงดุดันอย่างที่ไม่เคยทำกับมันมาก่อน  สองมือที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่นจับหัวไหล่กลมกลึงนั้นไว้แน่น...ไม่อยากปล่อยไปเลย   แต่ว่ามึง...คงอยากให้กูปล่อย

   “มึง  มันม่ะ...อุ๊บ!”  มึงกำลังจะยอมรับว่าชอบมันใช่ไหม  กูไม่มีทางให้มึงพูดประโยคบ้าๆ นั่นออกมาหรอก   ไม่ทีทาง  กูจะยอมโง่...ขอแค่มึงไม่จากไป  กูจะยอมไม่รู้...ขอแค่มึงเป็นของกูคนเดียว  กูปล่อยมือจากมึงไม่ได้จริงๆ

...วิ่งตามแค่ไหนก็ได้เพียงเงากับความเหงาใจ… แค่เท่านั้น...


   ผมจับมันหันหลัง  ชุดกระโปรงคว้านลึกเผยให้เห็นแผ่นหลังนวลเนียน...ชุดที่ทำให้มันสวย...ราวกับเจ้าหญิงบนเวที
   “ด่ะ..เดี๋ยว  อย่า”  มันร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อผมใช้ปากรูดซิปชุดนั้นลงโดยไม่รู้เลยว่าเสียงสั่นๆ นั้นทำให้ผมหมดความอดทน  และสติทั้งหมด  สายตาจับจ้องแค่ผิวขาวนวลน่ามอง  แผ่นหลังที่กำลังสั่นระริก   จนอดไม่ได้ที่จะสัมผัสด้วยริมฝีปากและลิ้นเปียกชื้น
   อยากตีตรา...ประกาศความเป็นเจ้าของ

   “ไม่เอา  ที่นี่...หยุด  โอ๊ย!”  ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ  ผมกัดไหล่บางนั้นแรงด้วยความรู้สึกมากมายที่แทบทำให้ผมเป็นบ้า  ความปรารถนา  ความต้องการ  ความโกรธ...ทำให้ผมคลั่ง

   รู้แต่ว่าตอนนี้...อยากจะยืนยันว่ามันเป็นของผม
   ผิวขาวนวลนี่เป็นของผม...ริมฝีปากนั่นเป็นของ...ทุกอย่างของมัน...เป็นของผมคนเดียว

   “หยุดไม่ได้แล้ว  เวย์” ผมดันร่างมันติดผนัง  จับสองมือรวบไว้ด้วยกันเหนือหัว  ลากลิ้นร้อนไล้ไปทั่วผิวเนื้อเปลือยเปล่า...ทุกที่ที่มองเห็น...กกหู  ซอกคอ  ไหล่ แผ่นหลัง  กดจูบหนักๆ ดูดดุนจนเป็นรอยชัด...นั่นแหละ...ชัดกว่านี้อีก...ต้องเห็นชัดกว่านี้
   “พอ..เจ็บ”  ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบนั้น  มือที่ว่างอยู่อีกข้างล้วงเข้าไปสัมผัสบางอย่างที่ตื่นตัวอยู่ด้านหน้า   เคล้นคลึงส่วนนั้นรุนแรงตามอารมณ์จนคนในอ้อมกอดสะอื้นสลับคราง  “อ๊ะ  อ๊-า”  เสียงร้องแบบนี้...มีแค่ฉันที่ได้ยินใช่ไหม

   ผมจับมันพลิกตัวกลับมาเพื่อมอบจูบที่ดูดดื่มที่สุดให้  คำพูดมากมายส่งมอบผ่านจุมพิตนี้...ได้ยินหรือเปล่า   ร่างกายเปลือยเปล่าของมันสั่นสะท้านยามรับสัมผัสจากผม   คนยังไม่ประสีประสาเหมือนจะหายใจไม่ทัน  ผมจึงต้องเปิดโอกาสให้อีกคนได้สูดอากาศหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจูบปิดปากเล็กๆ นั้นอีกครั้ง
   ...ไม่อยากเปิดโอกาสให้มันได้พูด...

   นัยน์ตาหวานล้ำเหม่อลอย  ริมฝีปากเผยอน้อยๆ มันยั่วยวนเกินกว่าที่ผมจะทนไว้ 

   “สัมผัสฉัน”  มือบางยกขึ้นลูบไล้ผมช้าๆ  ตั้งแต่ใบหน้า  ซอกคอ  นวดคลึงจนผมต้องหลับตา  กัดฟันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์  คนตัวเล็กขมวดคิ้วขัดใจกับเสื้อผ้าที่กั้นขวางจึงลงมือปลดกระดุมช้าๆ  ด้วยท่าทีที่ชวนให้คลั่ง   และผม...ไม่อาจรอ

   ปลดซิปกางเกงและดึงมันลงอย่างรวดเร็ว  ไม่สนใจสักนิดว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน  ส่งนิ้วชี้เข้าไปสัมผัสช่องทางร้อนระอุที่บีบรัดให้อารมณ์พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว   อยากจะขยายให้มากกว่านี้  ไม่อยากให้มันเจ็บ...แต่ก็ทนไม่ได้

   “อ๊า  ฮึก!  โอ๊ย” จับเรียวขางามข้างหนึ่งยกขึ้น  สอดแทรกสิ่งอุ่นๆ เข้าไปทันที  ความร้อนและคับแคบแทบทำให้ถึงจุด  ถอนหายใจยาวเมื่อช่องทางนั้นรับผมเข้าไปได้ทั้งหมด  จูบปลอบโยนอีกคนที่ทำหน้าเหมือนจะขาดใจ   สีหน้าท่าทางที่ทำให้หมดควมอดทน  ขยับสะโพกขึ้นลงรุนแรงไม่เปิดโอกาสให้ได้พักหายใจ

   “อ๊า  อ๊า”  ความเจ็บปวดยิ่งทำให้ส่วนนั้นบีบรัด  มันจะรู้หรือเปล่าว่าทำให้คนๆ หนึ่งหลงใหล  คลั่งไคล้ในความหอมหวานของมันจนไม่อยากไปไหน  อยากอยู่แบบนี้ไปตลอด  อยากขังตัวเองไว้กับมันไปแบบนี้...ไม่อยากให้มันไปพบใคร  ไม่อยาก

   “อ๊า  โอ๊ย  อือ”  อารมณ์หึงหวงก่อตัวโดยไม่มีใครฉุดรั้งทำให้สัมผัสแต่ล่ะครั้งช่างร้อนแรงนัก  ร้อนแรงจนใกล้เคียงกับความดิบเถื่อน   ผมกัดฟันแน่น  จูบเปลือกตาสีแดงจัดของคนในอ้อมกอด  มันเจ็บ...ผมรู้  แต่ผมหยุดไม่ได้  ไม่มีอะไรหยุดได้อีกแล้ว

   สะโพกขยับอย่างรวดเร็ว  มือใหญ่กอดรัดร่างบางไว้แน่น   ท่วงท่าที่ยังไม่คุ้นเคยทำให้ความต้องการของทั้งคู่ดูเหมือนจะมากกว่าทุกครั้ง   มือเล็กเอื้อมไปเกาะไหล่กว้างไว้เพื่อพยุงตัว  ขณะที่ปากก็อ้าออกเพื่อสูดลมหายใจบรรเทาความเจ็บอันหอมหวาน   ทั้งเจ็บและสุขจนยากจะแยกแยะว่ารู้สึกอย่างไหนมากกว่ากัน   สัมผัสรุนแรงทำให้เขาต้องกัดบ่าร่างสูงไว้ตามที่อีกคนบอก  กลั้นเสียงสุดความสามารถเพราะกลัวคนข้างนอกจะได้ยิน

   “อึ่ก!!!”  ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง  ร่างกายเหมือนไร้เรี่ยวแรงอ่อนยวบลงในอ้อมกอดนั้นโดยที่มีแขนข้างหนึ่งของคนเอาแต่ใจมารั้งไว้ได้ทัน  สติหลุดลอย...เหนื่อยเหลือเกิน


   เมื่อเห็นร่างบางหลับไปในอ้อมกอดด้วยความเหนื่อยล้าและหนาวเย็น  ผมจึงถอดเสื้อเชิ๊ตตัวเองใส่ให้  แล้วอุ้มร่างที่สั่นน้อยๆ นั้นออกจากหอประชุมทางด้านหลัง   ไปขึ้นรถเพื่อพามันกลับคอนโดโดยไม่สนสายตาของใครทั้งสิ้น

   ...ปล่อยมือจากคนๆ นี้ไม่ได้...จะให้รอก็ไม่ได้...แล้วผมจะทำอย่างไรดี...



----------------------------------

TBC  จ้า

bakabong

  • บุคคลทั่วไป
^
^
^
 :z13:

จิ้มคนแต่ง 

 :jul1:

โอยยยย ไม่ไหวๆๆ

เสียเลือดอย่างแรงง

ไนท์ไม่ฟังเหตุผลบ้างเลย  :เฮ้อ:

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค๊าบบบบ

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
ก็เลิกปากแข็งซะทีสิ
เวย์ไม่ไปไหนอยู่แล้วล่ะ

 :เฮ้อ:

ออฟไลน์ maxtorpis

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1442
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +62/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ avogadro

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
แล้วพี่นัทของเค้าไปหนายยอ่ะ

ไม่มาขัดขวางเลยรึไง

ออฟไลน์ andaseen

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 742
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-1
หึงหน้ามืดซะขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่ารักเค้าขนาดไหนอ่ะไนท์..

 :เฮ้อ:

Bliss_Destiny

  • บุคคลทั่วไป
ก็เลิกทำตัวแบบนี้ซะที

ไงล่ะ

ไนท์

 :fire:
 :angry2: :m31:

ออฟไลน์ «ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0
แม่ม ม่ายฟัง น้องเวย์ พูดเยยย

 :fire:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

koihime

  • บุคคลทั่วไป
อาฮะ....

ไนท์ รู้ตัวสักที... อิ อิ

สงสารเวย์เค้า 

เวย์ สู้ๆ ๆ ๆ

ultramanzaku

  • บุคคลทั่วไป
ฟังเวย์หน่อยก้อได้ม้างง

ไม่เปิดโอกาศให้พูดเล้ยย

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
ไนท์... พูดเถอะคำว่ารักน่ะ
สำหรับคนที่มีอดีต มันอาจจะยาก
แต่สำหรับเวย์ที่ทั้งรักทั้งหวงมากขยาดนี้
บอกไปเถอะ ว่ารักเวย์มากแค่ไหน

ขอบคุณคนเขียนจ้า  :L2:

:+vitamin+:

  • บุคคลทั่วไป
เจ็บแทนเวย์  :m15:

ไนท์นี่ไม่มั่นใจในตัวเวย์เลยนะ เค้ารอมาตั้งสามปียังไงก็ไม่เปลี่ยนใจอยู่แล้ว

ออฟไลน์ mist

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +263/-3
ถอยไม่ได้ ก็ต้องรุกอย่างเดียวล่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ i_lost in..

  • ' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-0
 :sad5:  ไนท์ไม่ฟังกันบ้างเลย


ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1

whitedemon

  • บุคคลทั่วไป


บทที่ 19.1   ใจคนรอ

   ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อหลังสัมผัสเตียง   ช่วงล่างเจ็บมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนและไม่เคยคิดด้วยว่าคนที่ทำให้ผมเจ็บตัวมากขนาดนี้จะเป็น ‘ มัน’  ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหลับตาและรอ

   ‘รอฟังคำๆ นั้น  คำที่รอมาตลอดอย่างที่มันขอให้ผมทำ’  ก๊ากก  กลิ่นน้ำเน่าผสมน้ำปลาพริกลอยมาเชียวนะมึง   เรียกวิญญาณเข้าร่างด่วนโว้ย

   “เวย์”  เสียงมันเหมือนดังอยู่ใกล้มากๆ   มึงสงบใจไว้ไอ้เวย์  ไม่ต้องตื่นเต้น  นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วไว้  ชาติหน้าฉันใดขอให้...  เฮ้ย!!  ออกอ่าวไทยไปแล้วมึง  กลับมา  พูดยังกับจะตาย  แค่จะฟังคำบอกรักของมัน  ก๊ากก  โคตรมั่นเลยกู

   “กู  กู...”    เออ  สองกูเป็นพหูพจน์แล้วนะมึง  จะบอกอะไรก็รีบบอกสิวะ  หึงกูขนาดนี้แล้วยังจะมามัวอายอะไรอีก  ก๊ากก   หน้าด้านหน้าทนนะกูเนี่ยยย   บอกกูมาคำเดียวเลยว่า ‘รัก’  เสร็จแล้วก็ปลุกกูด้วยจูบไงมึง  เหมือนเรื่องเจ้าหญิงนิทราอ่ะ  แล้วกูจะได้ตื่นมาบอกรักมึง  หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข   -*-   

   “กู...มึง”   ‘กูมึง’ อะไรไอ้สาด  มีแต่ประธานกับกรรม  มึงลืมเติมกริยาเว้ย  ไอ้ผมก็ได้แต่รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านในใจ  รู้ดีครับว่าคำว่ารักของมันพูดยากขนาดไหน  แต่ก็ยังอดหวังไม่ได้ว่ามันจะเลื่อนตำแหน่ง  ขึ้นเงินเดือนให้ผมซะที  ฐานที่ผมอดทนทำงาน (ขุดหลุมรัก) มาสามปีเต็ม  ขุดแบบไม่บันยะบัยยังเสียด้วยนะครับ  เรียกว่ามันเดินขวา  ผมขุดซ้าย  มันเดินซ้าย  ผมขุดข้างหลัง  -*-  นี่ไง  มันถึงไม่ตกหลุมมึงซะที


   “มึงเป็น..”   อย่าหยุดสิมึง  พูดให้จบก่อน  บอกมาเลย..ว่าคิดยังไง  จะอยู่หรือไปก็บอกมา   บอกมาเลย...อย่าเสียเวลา   บอกฉันมาได้เลย   เอาสิมึง  ท่ามากอยู่ได้  กูลุ้นจะม้ามจะระเบิดแล้วเนี่ย  บอกมาเลยสิว่ากูเป็น..  “..เพื่อน...กู”  คำพูดต่อมาของมันทำให้ผมแทบหยุดหายใจ  หัวใจเหี่ยวเฉาลงแบบไม่ทันตั้งตัว   และไม่แม้กระทั่งรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก  คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกน้ำใส่น้ำแข็งสาดหน้าเพราะมันทั้งเจ็บและชา   สุดท้ายแล้วมันก็ยังเห็นผมเป็นเพื่อน  เป็นแค่...เพื่อนเท่านั้น
...ไม่เอาแล้ว  ฉันพอทีกับความรัก...

   นี่แล้วผมกำลังรออะไรอยู่  ผมหวังอะไรที่มากเกินไปอย่างนั้นหรือ  ทั้งๆ ที่ผมพยายามขนาดนี้  ทั้งๆ ที่ผมทำเพื่อมันมากขนาดนี้  มัน...ไม่มีประโยชน์อะไรใช่ไหม
...ทุ่มเทกี่ครั้ง  ฉันก็ยังต้องผิดหวัง...

   ขอแค่คำเดียวจากมัน  แค่คำเดียว  ผมพร้อมจะยกโทษ  พร้อมจะลืมว่ามันทำให้ผมเจ็บแค่ไหน   ผมยอมรอ...เพราะเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งกำแพงที่มันสร้างขึ้นจะพังลงไปเสียที   แต่ดูเหมือนว่า..ผมจะเข้าใจผิดใช่   กำแพงนั้นสูงเกินไป  ผมปีนข้ามไม่ไหว  และแข็งแกร่งเกินไปจนไม่มีทางจะพังลงได้ใช่หรือเปล่า
...กี่ทีกี่ครั้งที่เสียน้ำตา  เจ็บจนอ่อนล้าฉันช้ำเกินไป...

   ผม..คงไม่ใช่คนๆ นั้น  ผมคงไม่มีความสามสารถจะดึงมันออกมาจากอดีตได้   สำหรับมันแล้วการมีตัวตนอยู่ของผมอาจเป็นแค่ความเคยชินที่ขาดไม่ได้  มันถึงได้หวง  แต่...ไม่ได้รัก
...วิ่งตามแค่ไหนก็ได้เพียงเงากับความเหงาใจ...แค่เท่านั้น...

   ถ้าทำได้ผมอยากจะวิ่งหนีไปซะ   ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องมีผม  ไม่ต้องมีมัน  ไม่ต้องมีกำแพงที่เรียกว่า ‘เพื่อน’   ใครบอกว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น  ใครบอกว่าผู้ชายเจ็บไม่ได้   ไม่ใช่หรอก...เพราะตอนนี้ผมกำลังร้องไห้เงียบๆ   และกำลังเจ็บเงียบๆ ด้วย

ถ้าการรอคอยมันไม่มีความหมาย  ถ้ามันทำให้มึงเหนื่อยใจ  ถ้าอย่างนั้น...กูจะไม่รอ

   พรุ่งนี้ตอนที่มึงตื่นขึ้นมา  ขอให้มึงสบายใจได้...กูจะเป็นเพื่อนของมึงเสมอ  กูจะเป็น...เพื่อนที่ดีที่สุดอย่างที่มึงต้องการ  กูเชื่อแล้วว่าเส้นขนานมันไม่มีวันจะบรรจบกันได้  ขอแค่คืนนี้...ได้มองหน้า  ได้กอด  ได้ฝันถึงมึงเป็นครั้งสุดท้าย   แล้วกูจะลืมทุกอย่างเอง
   
   ...ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ  ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้  ลืมทุกอย่างในหัวใจขอเพียงนับจากนี้ไป  อย่าได้พบได้เจอ  อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ...  นั่นอาจจะเป็นการแก้ปัญหาของคนอื่น  แต่ไม่ใช่ผม  ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะผมคิดจะข้ามเส้นขนานของคำว่าเพื่อน  และในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้  ผมก็ไม่จะคิดจะหนี   ผมเลือกจะทำในสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดนั่นคือ...ลบความรู้สึกเกินเลยของตัวเองไปซะ   ลบมันออกไปให้หมด

แค่เสียใจก็เกินพอแล้ว  อย่าให้ผมต้องเสียเพื่อนอย่างมันไปอีกเลย

.........................................................

   
   ...เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน   เงียบๆ คนเดียวและไม่อยากตื่นขึ้นพบใคร  เพราะว่าใจก็ยังเสียดายที่ฝันดีๆ กำลังจะจบและหายไป..    มึงยังไม่ได้นอนแล้วมึงจะฝันได้ยังไงไอ้เวย์  (พี่บอย  ผมโฆษณาเพลงพี่ให้หลายเพลงแล้ว  อย่าลืมค่าคอมมิชชั่นนะพี่)  ก็อย่างที่บอกแหละครับ  เช้าแล้วแต่ผมยังไม่ได้นอน   ‘และผมก็ไม่รู้สึกง่วงเลยแม้นิดเดียว  เพราะความคิดมากมายรุมเร้าจนเซลล์สมองใกล้ระเบิด’   ใช่ซะที่ไหนเล่า  ผมไม่ได้เป็นคนน้ำเน่าขนาดนั้น  ไม่ได้นอนทั้งคืนแถมยังเป็นวันที่โคตรทรหด  หมาที่ไหนมันจะไม่ง่วงวะ  (อยู่ดีไม่ว่าดี  เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับหมาซะงั้นอ่ะกู  -*-)  หนังตาแทบจะปิดแล้วรอมร่อแต่มันจะปิดไม่ได้เด็ดขาด  เพราะถ้าปิดเมื่อไร  รับรองมันจะไม่เปิดอีกนาน  หลับยาว   เอาวะ!  ตื่นก็ตื่นเว้ยย

   “O.O!!! ….”  ผมอึ้งไปได้สักพักเมื่อเห็นอีกคนมองอยู่  แม่งเอ๊ย! ขนาดกูนอนทำใจมาทั้งคืนนะ  อย่าฟ่อสิโว้ย  แสดงความเป็นลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงเขียวให้มันเห็นหน่อย  (ไม่เอากระทิงแดงครับ  ไม่อยากโฆษณาให้ฟรีๆ  เงินไม่ถึงมือ)

   “ตื่นนานแล้วเหรอ...มึง”  อยู่ๆ ประโยคคำถามของผมมันก็ดูสุภาพผิดปกติไปซะงั้น  เลยต้องรีบเติม ‘มึง’ เพื่อเพิ่มความถ่อย  เอ๊ย  ความสนิทสนมให้เสียหน่อย
...ถึงมึงจะเจ็บเจียนตายแค่ไหน  ก็ยิ้มให้มันนะ...


   “อือ”   -*-  สั้นชิบ  มึงช่วยตอบอะไรที่มันยาวๆ หน่อยได้ไหม  ขอเวลาให้สมองกูได้คิดอะไรที่มันสร้างสรรค์จรรโลงโลกก่อนสิวะ
   “เอ่อ..กู..กูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”  นี่ล่ะครับ  จรรโลงโลกสุดๆ แล้วของผม  แน่ะ  นับถือกันขนาดนั้นเลย  ไม่ต้องปรบมือครับ  ผมไม่แจกเงินแน่นอน ^^    แล้วผมก็ทำท่าจะลุกขึ้น  แปล๊บ!!  มันจี๊ดผ่านลำไส้  เข้ากระเพาะ  ขึ้นปอด  ไปถึงขั้วหัวใจ  ไอ้ก้นบัดซบ  กระผมไม่อยากเดินเป๋ไปแข่งบาสนะเฟ้ย   ท่านก้นช่วยไว้หน้า  รักษาฟอร์มผมหน่อยได้ไหม  กระผมเป็นถึงกัปตันเชียวนะ
   
   “เดี๋ยว!  มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”   เพราะว่าผมนั่งหันหลังให้ก็เลยไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง  โกรธ?  เสียใจ?  รู้สึกผิดหรือว่าเฉยๆ ?  แต่จะเป็นแบบไหนก็ไม่สำคัญทั้งนั้นแหละครับในเมื่อผมตัดสินใจกลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง  จุดเริ่มต้นที่มีแต่คำว่า ‘เพื่อน’

   “เอ่อ...อรุณสวัสดิ์”   เป็นไงครับ  คำทักทายตอนเช้าแบบเต็มประโยคไม่มีย่อคำ  ไม่มีตกหล่น  อันเป็นตัวอย่างที่ดีต่อเยาวชนไทยครับ  แน่ะ  บอกแล้วไงไม่ต้องปรบมือ  ไม่มีเงินให้  พวกคุณนี่ทำดีหวังผลกันจริงๆ  -*-  (ไอ้เวย์  ปากหมาแล้วมึง จะทำตรูซวยไปด้วย)
   “เว-ย์”  อย่าทำเสียงอย่างนั้น  กูไม่อยากเดาแล้ว  กูไม่อยากคิดไปคนเดียว  หวังบ้าๆ บอๆ ไปคนเดียว  เพราะฉะนั้นเลิกทำเป็นห่วงกูเสียที   มึงคงลืมไปแล้วมั้งว่าเพื่อนมึงคนนี้มันเป็นผู้ชาย  ต่อให้มากกว่านี้กูก็ไม่ได้เสียหายอะไร  ไม่จำเป็นที่มึงต้องมารับผิดชอบ  มันก็แค่...ความทรงจำและประสบการณ์ที่กูกำลังจะลืมเท่านั้นเอง
   “ไปอาบน้ำล่ะ  มึงก็รีบๆ ตาสว่างได้แล้ว  วันนี้มีแข่งบาสนะเว้ย”   พูดรีบลุกขึ้นทันที  ข่มอาการเจ็บจี๊ดไว้ด้วยท่าทางพร้อมออกศึก
    ตาสว่าง  สำหรับผมมันไม่ใช่การออกจากความง่วงงุน  แต่เป็นการเลิกหวัง  เลิกหลอกตัวเอง   และสำหรับมันก็คือ  เลิกพยายามรัก  เลิกหลอกให้ผมรอ



   “เรื่องเมื่อวาน....”   มันเปิดฉากทันทีที่รถเคลื่อนตัว  น้ำเสียงที่ใช้ก็นุ่มนวลต่างจากทุกที  ถ้าเมื่อวานมันบอกรักผม  บรรยากาศวันนี้มันจะเป็นยังไงนะ  โลกมันจะเป็นสีชมพูอย่างที่คนอื่นบอกหรือเปล่า  ผมจะเห็นรถเป็นวัว  เห็นคนเป็นนก  เห็นตำรวจจราจรเป็นซานตาครอสหรือเปล่า  ฮ่าๆ  แต่ในเมื่อมันไม่ใช่อย่างที่หวัง   ผมจะไปพูดถึงมันอีกทำไม
   “มึงว่าวันนี้  เราจะชนะไหมวะ”  ผมเลี่ยงที่จะตอบเพราะสำหรับผมมันจะไม่มีเมื่อวาน  ไม่มีอีกหลายๆ วัน  หลายๆ เดือน  หรืออาจจะหลายปีที่ผ่านมา   และจะเหลือเพียงแต่เวย์...เพื่อนคนหนึ่งของมันก่อนที่แม่มันจะจากไป  เป็นเพื่อนธรรมดาที่คงจะเลื่อนขึ้นไปเป็นเพื่อนสนิทอย่างที่มันต้องการได้ในสักวัน  ผมภาวนาให้มันเป็นอย่างนั้น

   “...เวย์  กูขอโทษ”    มึงจะขอโทษทำไมในเมื่อมึงไม่ได้ทำอะไรผิด  คนผิดคือกูต่างหาก  คิดผิด  ทำผิด  และเชื่ออะไรผิดๆ  แอบดีใจนะเนี่ยที่มึงยังไม่ตัดเงินเดือนกู  ไอ้แค่ไม่ได้เลื่อนขั้นน่ะมันจิ๊บจ๋อย  ฮ่าๆ
   “กูว่าเราชนะแหงว่ะ  กูลงเองซะอย่าง ^^”   ปากพูดยกหางตัวเองไปอย่างนั้น  แต่ในใจมันบอกว่าถ้าผมลง   แพ้ชัวร์เลย   ใจไม่สงบ  ร่างกายไม่อำนวย  ฮ่วย!  งามไส้ละมึง

   “...เวย์”


….Whenever  you hit the sky   Feel like you live on lie  And the world is a broken dream   Don’t lose your faith in love…
   
   ใครวะช่างโทรมาได้จังหวะเหลือหลาย  เพิ่งจะเปิดโทรศัพท์ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยนะเว้ย  ก้มกูหน้าจอเห็นว่าเป็น  P’Nut calling  ถึงได้นึกออกว่าเพลงนี้เป็นริงโทนที่ตั้งไว้ให้เขาโดยเฉพาะ
   หึ  The one to cry อย่างนั้นเหรอ  เกรงว่าสำหรับพี่อาจจะเป็น  The one to smile มากว่ามั้ง  ยิ้มสิพี่ในเมื่อทุกอย่างมันก็เป็นอย่างที่พี่ต้องการ  ยิ้มเถอะ  เพราะผมก็จะยิ้มในเมื่อทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น

เพื่อนก็คือเพื่อน   คนรักก็คือคนรัก  แทนกันไม่ได้จริงๆ


   “สวัสดีครับ” รับสายด้วยเสียงเยี่ยงดีเจ
   “เวย์  นายหายไปไหนมา  ทำไมไม่กลับบ้าน  พี่ไปรอทั้งคืน  ปลอดภัยดีหรือเปล่า”  เสียงปลายสายยังดูเป็นห่วงเป็นใยผมไม่ต่างจากทุกที  ตกลงจะเอายังไงกับผมกับแน่  ปากก็บอกว่าจะทำให้เจ็บแล้วจะมาห่วงทำไม  หรือว่าน้องพี่เขาบอกให้เลิก
   “ดีดิพี่  วันนี้น่ะอากาศโคตรดี  ผมมีแข่งบาสด้วยเนี่ย  รับรองชนะขาด  ฮ่าๆ”  ฝ่ายโน้นน่ะ  ชนะขาดแน่  -*-  ก็ดูผมดิปกติซะที่ไหน
   “...เวย์”  น่าน  ทำเสียงเหมือนกันอีกแล้ว  นัดกันมารึไงครับเนี่ย  เหอะๆ
   “แค่นี้ก่อนนะพี่  จะถึงมอแล้ว  บายครับ”  ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะกล้ารับโทรศัพท์พี่หมอต่อหน้ามันหรือเปล่านะ  กล้าสิมึงลูกผู้ชายตัวจริงนะเว้ย  บ้าดิ  จะกล้าได้ไงวะ  ยังมีแม่ต้องเลี้ยงอีกทั้งคน  ใครจะไปอยากโดนเฉือด  ฮ่าๆ  ผมต้องคิดอย่างนั้นแน่เลย  แต่วันนี้มันไม่ใช่ครับ  เพราะว่าเพื่อนอย่างมันไม่มีสิทธิ์หึงผมอย่างที่มันเคยขออีกแล้ว

   ตอนนี้เวลาอยู่กับมัน  ผมต้องพยายามคิดในแบบของนายเวย์เมื่อสามปีก่อน  ไม่ใช่ไอ้เวย์คนปัจจุบัน   รู้สึกเหมือนมีสองบุคลิกไงก็ไม่รู้แฮะ  เก่งว่ะกูเนี่ย

   “ใครโทรมา”
   “พี่นัท”  ผมตอบแล้วยิ้มให้มัน  หรือจะพูดให้ถูกยิ้มให้ตัวเอง
   “มันโทรมาทำไม  ยังไม่เลิก...”  มึงนั่นแหละที่ยังไม่เลิก  ไม่เลิกทำตัวเป็นเจ้าของกูทั้งที่ไม่เคยรักกู  ไม่เลิกให้ความหวังทั้งที่มึงก็รู้ว่ารักกูไม่ได้
   เพราะกูเข้ามาในช่วงเวลาที่เหมาะสมเกินไปใช่ไหม  เพราะกูเข้ามาในช่วงเวลาที่มึงอ่อนแอที่สุดในชีวิตใช่ไหม   แล้วมึงรู้หรือเปล่าว่ามึงก็ทำให้กูมีช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดในชีวิตเหมือนกัน

   “มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ   กูยังไม่รู้เลยว่าเขาจะโทรมาทำไม  ฮ่าๆ  สงสัยที่บ้านผลิตเงินว่ะ”  แป้กตามสูตรเลยกู  มุกมาตรฐานของคนไทย  หยิบมาใช้ซะงั้น  ไอ้คนไร้หัวคิด
   “ไอ้เวย์!!”
   “มึงจะเรียกกูทำไมเนี่ย  กูรู้ว่ากูมันรูปงาม  นามเพราะ  ไม่ต้องช่วยย้ำ   ขับรถไปดีๆ เหอะมึง  เดี๋ยวก็เลยประตูหรอก”  ผมว่าพลางกลั้วหัวเราะไปด้วย  เอ่อ  สงสัยมานานแล้วครับ  เคยได้ยินแต่เอาน้ำกลั้วปาก  แล้วไอ้กลั้วหัวเราะนี่มันเป็นยังไง  เฮ้ย! ออกทะเล  กลับเข้าซีนด้วย  ซีนอารมณ์นะมึง  ทำเสียเรื่องหมด  ฮ่าๆ

แบบนี้ล่ะดีแล้ว  กลับมาเป็นตัวมึงอย่างที่มึงเคยเป็น  ไม่ต้องเอาหัวใจไปผูกติดกับตีนใคร  เพราะถ้าเขาสบัดทิ้งเมื่อไร  มึงอาจจะตายแบบไม่รู้ตัว


------------------------

TBC. จ้า  ก๊ากกก  ด่ากันกันเต็มเลย  ฮ่าๆ  สะใจๆ

stupidchild

  • บุคคลทั่วไป
จิ้ม



อะไรกันเนี่ย ยย ย ย

 :beat:

ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1

:+vitamin+:

  • บุคคลทั่วไป
อยากจะถามไนท์ว่า คำว่ารัก พูดยากมากรึยังไงหรือต้องรอให้เสียเค้าไปก่อนถึงจะพูด

เวย์จะตัดใจจริงๆอ่ะ ไม่น้า
แต่ถ้าไนท์ยังเป้นแบบนี้ล่ะก็ จะเชียร์เวย์ให้ตัดใจล่ะ  :m16:

bakabong

  • บุคคลทั่วไป
:angry2:

แค่คำว่ารักมันพูดยากนักก็อดสะไอไนท์  :z6:  :beat:

มาหาพี่หมอเลยเนอะ เวย์ พี่หมอสู้ๆ

ออฟไลน์ «ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 251
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0

ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

alterlyx

  • บุคคลทั่วไป
ไม่น๊า เวย์ อดทนอีกนิดนึงนะ
แค่บางคนเค้ายังไม่รู้ใจตัวเองอ่ะ

ไม่นานหรอก

ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามนะ ... รอ ไนท์ ทบทวนหัวใจตัวเองแป๊บนึง  :impress2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด