บทที่ 15 เก๊กหลุด??
วันงานเปิดบ้านวันที่สองอาจจะเป็นวันที่สดใสซาบซ่านของใครหลายๆ คน ตั้งแต่รุ่น้องยันรุ่นลุง เพราะต่างคนต่างโยนตำรา หันมาหาความสุขใส่ตัว ไอ้พวกเบ๊ทั้งหลายวันนี้ก็พากับปลดแอกตัวเองเป็นไท เดินหลีสาวกับเต็มที่ มุกควายงง (แป๊กขนาดควายยังส่ายหน้า) มีให้เห็นกลาดเกลื่อนเต็มถนน ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้คนที่มีเมียมาคุมอย่างไอ้นุมันก็ยังอุตส่าห์ลื่นไหลไปแสวงหาโลกใหม่กับเขาได้ คงจะมีแต่ผมนี่ล่ะครับ ที่ถึงวันหยุดทีไรมีแต่เรื่องให้สังขารทรุดโทรมมันทุกครั้ง ใครบอกว่าเวลามีปัญหาให้หันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกันด้วยเหตุผลแล้วสุดท้ายจะได้เข้าใจกัน ไอ้เวย์ขอเถียงแบบสุดตรีนครับ พี่เบิร์ดถามเราว่า เถียงกันทำไม แต่ผมนี่สิอยากถามว่า อธิบายมันเพื่ออะไร - - เพราะขนาดผมยกปัญจมหานทีทั้งห้าตามด้วยเขาสัตตบริภัณฑ์ทั้งเจ็ดมาพูดให้มันฟัง แถมโปรโมชั่นนวดฟรีตลอดตีนจรดหัว (อันนี้สงสัยมานานแล้วครับ เคยไปนวดกันไหมครับ ผมไปนวดทีไร เริ่มจากเท้ามายันหัวทุกที เหอะๆ โคตรเจริญ เป็นสิริมงคลแก่ชีวิต ) มันยังไม่ยอมเข้าใจเลย อ้างโน่นอ้างนี่ ทำเป็นหูหนวกมั่ง ตาบอดมั่ง สมองพิการมั่ง สุดท้ายมันก็จะเคลียร์ด้วยวิธีของมันครับ ผมคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันจะเคลียร์ยังไง เราย้อนกลับดูเหตุการณ์เมื่อคืนครับ
“กูเคือง” ไอ้คนที่ปิดปากเงียบมาตลอดทางทั้งๆ ผมอธิบายจนปากจะแฉะ แถมยังขับรถเหมือนทำประกันชีวิตไว้สักร้อยล้าน ในที่สุดก็พ่นคำพูดที่ไม่สมควรออกมาจนได้ ไม่สมควรยังไงน่ะเหรอครับ ก็เพราะมันไม่สมควรยังไงเล่า คนที่สมควรพูดคำนั้นจริงๆ มันต้องเป็นผมสิ โดนมันลากไปลากมา แถมยังนั่งเกร็งจนปวดม้ามไปหมดเพราะไอ้การขับรถยิ่งกว่านั่งเฮอริเคนของมันอีก คิดดู ผมหรือมันกันที่แน่ที่สมควรจะเคืองน่ะ
“กูรู้” ผมก้มหน้าก้มตาบอกมัน แน่นอนครับว่าไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด ไม่กล้าสู้หน้าอะไรหรอก แต่เป็นเพราะกำลังอดกลั้นเต็มที่ต่างหาก “จะให้กูทำยังไง” ไอ้เชี่ยชิน อย่าให้กูเจอนะเมิง ไม่เมิงก็กู ต้องกระดูกหัก ตับแตกกันไปข้างหนึ่ง
“เขาว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา” มันจับคางผมให้เงยหน้าคิด สบตากับมัน เหอๆ รู้สึกว่าหนาวผิดปกติแฮะ เหมือนจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับชีวิตยังไงยังงั้น ปากมันยิ้มให้เริ่มใจชื้น แต่ทำไมตามันดูระทึกแปลกๆวะ
“....”
“ถึงจะเป็นคนบ้าไม่ได้ แต่เป็นคนเมาไม่ยากใช่ไหม” มันยิ้มครับ ยิ้มกว้างกว่าทุกทีที่ผมเคยเห็น เล่นเอาสมองไอ้เวย์หยุดทำงานไปชั่วขณะ ตาเริ่มจะพร่าเพราะรัศมีความหล่อมันเข้าตา ชิบหายเอ๊ย ถ้าตากูบอดรับเลี้ยงกูไปชั่วชีวิตด้วยนะเว้ย ได้ทีรีบมัดมือมัดเท้าตัวเองใส่พานทองส่งให้มันเลยครับ
“ก็เออดิ แดกเหล้าเพียวๆ ไม่ถึงขวดกูก็เมาแล้ว” พอได้สติ ก็รีบพูดซะจนลิ้นเกือบจะพันกัน เห็นมันหลุดขำออกมาแอะหนึ่ง เอาวะ แอะเดียวก็ยังดี
“ดี งั้นเมิงก็เมาซะ”
“ห๊ะ” อุทานออกไปงงๆ แต่มือก็ยังเสือกไวรับขวดเหล้าที่มันโยนมาไว้ได้ทัน (ยี่ห้ออะไร ผมไม่บอกแล้วกัน เพราะยังไม่ได้ค่าโฆษณา ไอ้เราก็ไม่นิยมทำอะไรให้ใครๆ ฟรีๆ ซะด้วย)
“เพราะกูจะไม่ว่าคนเมา”
“ห๊ะ!!”
“ดื่มเข้าไปให้หมด” มันนั่งกอดอก มองผมด้วยสีหน้าของผู้ชนะ
“ห๊า!!!!!” ส่วนผมมองหน้ามันสลับกับขวดเหล้าในมือ กูเมา มันหายเคือง กูเมา มันหายเคือง กูเมา และ........
สิบห้านาทีผ่านไป สองร่างบนโซฟายังคงนั่งนิ่ง
“ได้ที่ยัง?” ไอ้ไนท์มันพล่ามอะไรของมันวะ อะไรได้ที่ กูไม่ได้ไปจองที่ที่ไหน หรือว่ามันจะไปไหว้เจ้าที่ อย่างนั้นก็ไปถามเจ้าที่ดิวะ จะมาถามกูเพื่อ?
“ยางงงงงง จ้าววที่”
“อ๋อ ยังใช่ไหม ฮ่าๆ” ไนท์เลิกคิ้ว ส่ายหน้าอย่างระอา แล้วฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ยิ้มทำมายยย” คนตาเยิ้มที่ยังไม่รู้ว่าไอ้อัลกอฮอล์หนึ่งขวดใหญ่ที่ตัวเองเพิ่งจะกระดกเอื้อกๆ เข้าไปน่ะ มันเริ่มออกฤทธิ์ยกมือน้อยๆ ขึ้นจับแก้มของอีกคนที่กำลังมองมาด้วยความเอ็นดูให้ยืดออก พลางส่งยิ้มหวานให้อีกคนใจเต้น
“เมิงน่ารัก”
“เจงงงเหรอ ง้านก็รักสิ” คนตัวเล็กยิ้มกว้าง แล้วได้ทีอ้อนโดยการเอาหัวทุยๆ นั้นถูไถกับอกกว้าง
“อืมมม งั้นรักกูหน่อยสิ” คนเจ้าเล่ห์ก้มลงไปกัดใบหูอีกคนเบาๆ
“หืมมมมมมมมม” คนตัวเล็กครางไม่เข้าใจ ก็เขารักมันอยู่แล้วนี่น่า ทำไมยังต้องรักอีกเล่า ทำอย่างนั้นไม่กลายเป็นรักซ้ำรักซากรึไงนะ
“รัก...แบบนี้ไง” ปลายนิ้วของคนช่างแกล้งเริ่มไล้ต้นคอบางเบาๆ จนอีกคนต้องย่นคอหนี แต่อีกฝ่ายกลับรู้ทัน จับต้นคอแล้วแนบริมฝีปากประทับจุมพิตถี่ๆ มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เริ่มอยู่ไม่สุข เลื้อยไปลูบไล้ตามไขสันหลัง ทะนุถนอมราวสัมผัสกระเบื้องเคลือบชั้นดี คนเมาจนไม่มีสติกลับรับรู้สัมผัสร้อนนั้นอย่างชัดเจน ทั่วร่างสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งยังรู้สึกขัดใจที่อีกคนไม่ยอมไปไกลกว่านั้น มากกว่านี้ เขายังต้องการมากกว่านี้
ไนท์เห็นคนในอ้อมกอดเริ่มขยับตัวอย่างไม่สบายใจ ประสบการณ์ (อันโชกโชน) ของเขาทำให้เขารู้ว่าถึงเวลาต้องเปิดเกมส์ต่อไป ทำให้เร่าร้อน ทำให้ทรมาน จนขาดเขาไม่ได้
ไนท์จับร่างคนเมานั่งบนโซฟาสีดำตัดกับผิวขาวๆ ที่ปราการหลายชิ้นถูกเขาเปลื้องออก แล้วนั่งคุกเข่าจับเรียวขานวลข้างหนึ่งยกขึ้น สายตาคมโลมเลียไปทั่วส่วนนั้น เงยหน้ามองคนตัวเล็ก เห็นยังหลับตาแน่นก็จัดการก้มศีรษะไปสัมผัสอย่างใจคิดตั้งแต่ข้อเท้า ปลีกน่องกลมกลึง ไล่มาถึงข้อพับ กดเม้มอย่างหมั่นเขี้ยว สูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงส่วนนั้น ร่างน้อยลืมตาขึ้นสบประสานนัยน์ตาคมอย่างคาดหวัง ไนท์กดจูบหนักๆ ริมฝีปากร้อนผ่าวครอบครองเพียงนิด ส่วนปลายของร่างบางก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง รู้อยู่แก่ใจว่าอีกคนกำลังอารมณ์ค้าง แต่เขาก็ไม่ยอมครอบครองทั้งหมด จงใจกลั่นแกล้งให้ร่างบางทรมาน สมกับการที่ทำให้เขาหึงหวง
“ไนท์ อ่า ช่วย..ช่วย อ่า” ร่างบางอ้อนวอนไม่เป็นประสา สมองมึนงงเร้าร่อนกับสัมผัสนั้น แม้อีกฝ่ายไม่ได้อ่อนโยน แต่เขากลับรู้สึกต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
คนตัวโตขยับรอยยิ้มสมใจ ลุกขึ้นนั่งข้างแล้วจับคนตัวเล็กนั่งซ้อนตัก มือใหญ่กำรูดส่วนนั้นให้เบาๆ ก่อนจะเพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆ จนอีกคนกรีดร้อง
“อ๊-า” อีกครั้งที่ไม่ยอมให้ถึงที่สุด ก็ถ้าทำอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่การลงโทษน่ะสิ เมื่อคนด้านหลังเอามือออกไปวางไปข้างตัวอย่างไม่สนใจไยดี ร่างบางก็เริ่มขยับตัวไม่พอใจ มือเล็กเอื้อมมาเพื่อจัดการปลดปล่อยให่ตัวเอง แต่คนตัวโตกลับยึดไว้ไม่ยอม
“ท่ะ..ทำไม” เสียงหวานเจือกระแสอ้อนวอน
“ทำให้หน่อยสิ” ไนท์กระซิบอ้อน อดกลั้นความต้องการของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ การที่เขาตั้งใจจะทรมานอีกคน กลับเป็นตัวเขาเองนั้นแหละที่ทรมานกว่าไม่รู้กี่เท่า จับเอวบางยกขึ้นเปลี่ยนท่าให้มานั่งคร่อมหน้าตัก เผชิญหน้ากับเขา ส่วนนั้นสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแต่ก็พอให้คนจัดท่าต้องกัดฟันกรอด จับมือบางวางกลางลำตัวที่ร้อนผ่าว เวย์ขยับอย่างขลาดๆ จนมือใหญ่ต้องช่วยชี้นำจังหวะให้
“อือ..ใช่..เวย์” ฝ่ามือนุ่มลูบไล้อย่างไม่ประสาทำให้คนตัวโตเริ่มทนไม่ไหว กัดฟันดึงมือน้อยออก แล้วจับร่างนั้นคุกเข่าลงที่หว่างขา ประคองศีรษะให้โน้มลง ทว่าคนตัวเล็กกลับออกแรงต้านไว้ ไม่ยอม
“นะ” กระซิบอ้อนๆ แล้วขยี้ยอดอกจนคนตัวเล็กเสียววาบ มือน้อยประคองส่วนนั้น เงยหน้าสบตาคมพบสายตาร้อนแรงเต้มไปด้วยความต้องการ จนต้องก้มหน้าหนี แลบลิ้นสัมผัสส่วนปลายอย่างหวาดๆ พอคนตัวโตครางออกมาอย่างพอใจ ก็เริ่มกล้าขยับครอบครองมากขึ้น มากขึ้น มือน้อยช่วยจับต้องเพิ่มความสุขจนคนตัวโตทนไม่ไหว จับร่างบางพาดบนโซฟา แทรกตัวเข้าไปรุกรานช่องทางคับแคบในทันที
“อ๊-า” เวย์เปล่งเสียงกรีดร้องด้วยยังไม่พร้อม หากอีกฝ่ายกลับกัดฟันกรอด กระซิบพร่าอย่างพอใจ “ใช่!” มือใหญ่ขยับเข้ากอบกำร่างเล็ก ขยับสัมผัสเพื่อให้คลายความเจ็บปวด ริมฝีปาหทั้งคู่ต่างควานหาความหอมหวานซึ่งกันและกัน ร่างกายกอดเกี่ยวหาความอบอุ่นที่บาดลึกไปจนถึงจิตใจ ขณะที่คนตัวโตนึกอยู่ในใจว่าจะไปซื้อเหล้ามาตุนไว้ สะโพกกลมกลึงแอ่นขึ้นด้วยความเสียวซ่านในจังหวะที่คนข้างบนกดลงมา
“อ๊า อ๊ะ” ร่างเล็กครางเสียงหวานอยู่ข้างหูให้อีกคนลอบยิ้มพอใจ ร่างสูงจับสะโพกบางยกร่างทั้งร่างนั้นขึ้นมาในจังหวะเดียวกับที่เขากระทั้นขึ้นไป ต่างฝ่ายต่างกัดฟันอย่างเสียวซ่านกับสัมผัสเสีดสี ร่างสูงขยับเดินไปยังห้องนอน ว่างร่างเล็กลนบนเตียงกว้าง จัดท่าท่างแล้วแอ่นสะโพกสัมผัสความร้อน รัดแน่น สุขจนแทบคลั่ง สัมผัสมากขึ้น มากขึ้นเหมือนไม่พอ เท่าไรก็ยังไม่พอ อยากจะกลืนกินความหอมหวานตรงหน้านี้ไปทั่วตัว ขณะที่อีกคนกลับหลับตา ครวญคราง มือน้อยขย้ำผ่าปูจนยู้ยี้ไปหมดเพื่อระบายความรู้สึก สุดทนทุกหยาดหยดพุ่งทะลักในช่องทางคับแคบนั้น คำราญเสียงต่ำลั่นอย่างเก็บไม่อยู่ ขณะที่คนตัวเล็กนำไปก่อนแล้ว สองร่างกอดเกี่ยวกันอย่างแนบแน่น
คนตัวเล็กหอบถี่ไม่มีแรงแม้จะลืมตา ร่างกายเปลือยเปล่าขาวผ่องบัดนี้แดงเรื่อ นัยน์ตาปรือปรอยบ่งบอกอารมร์พิศวาส จนอีกฝ่ายเกิดอาการที่เรียกว่า “คลั่ง” ขึ้นมาอีก โดยไม่มีการบอกกล่าว ร่างเล็กที่เกยครึ่งท่อนอยู่บนเตียงนั้นถูกจับคว่ำ และถุกรุกราน แนบร่างดันสะโพกเข้าไปอย่างรุนแรง ฉากเร้าร้อนดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดลง อีกครั้งเสียงหอบดังขึ้นถี่ พร้อมกับคำบางคำที่คนตัวเล็กต้องการได้ยินมาตลอด และคงจะมีความสุขเหมือนได้ยินสวรรค์หากไม่หมดแรงจนหลับไปเสียก่อน
“รัก”
“สายแล้ว” เสียงนุ่มๆ ดูเหมือนดังมาจากที่ไกลๆ กับสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบไล้เส้นผม ทำให้ผมอยากอ้อนแปลกๆ และเผลอขยับตัวเข้าหาไออุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัว
“อือ”
“หึหึ นี่ สายแล้ว” เสียงนั้นเหมือนดังอยู่ใกล้ๆ อืม ข้างๆ หู เอ๊ะ! ข้างหู
“หืม” เสียงสว่างจากผ้าม่านสีขาวทำให้ผมต้องหรี่ตาลง กระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้เคยชิน และ “เฮ้ยยย”
“โอยย ตกใจอะไรฮะ หูเกือบแตก” ไอ้คนที่ไม่รู้ตัวว่าทำให้คนอื่นตกใจทำหน้าดุ แต่ยังไม่วายคร่อมตัวผมอยู่อย่างนั้น “ปวดหัวไหม” จะว่าไปก็มึนๆ เหมือนกันแฮะ แต่รู้สึกเมื่อยมากกว่า เมื่อยไปหมดทั้งตัว
“ปวดตัว” ไม่ได้ตั้งใจจะอ้อนนะครับ แต่ทำไมรู้สึกว่าเสียงผมมันจะเจือแววหวานผิดปกติวะ
“ก็นะ สมควรอยู่หรอก” เอ๋ แต่ดูเหมือนผมจะไม่ได้หวานอยู่คนเดียวซะล่ะมั้ง ทำไมแม้แต่ไอ้คนอย่างมันก็ยังดูอ่อนโยนผิดปกติ น่าน มียิ้มหวานให้กูอีก เกิดอะไรขึ้นวะ มึงถูกรางวัลที่หนึ่งหรือว่ากูได้เป็นมิส ไทยแลนด์เวอร์เนี่ย (อย่างมึงอาจจะต้องเป็นมิส ทิฟฟานี่ว่ะ)
“ทำไมเมิงตื่นเช้ากว่ากู” รู้สึกแปลกๆ ที่มันเป็นคนปลุกครับ ปกติไม่มีหรอกครับไอ้ที่มาลูบหงลูบหัวแล้วกระซิบว่า ที่รัก สายแล้ว ตื่นได้แล้วครับ (แกเข้าใจอะไรผิดรึเปล่ายะ นายไนท์เขาไปทำอย่างนั้นเมื่อไรห๊ะ)
“เปล่า กูยังไม่ได้นอน”
“ห๊ะ ทำไมวะ” ตกใจจนแทบจะเด้งลุกจากที่นอนเดี๋ยวนั้นเลยครับ แอบห่วงมันนิดหน่อย
“คิดว่าไงล่ะ”
“อึ่ก” ขอคืนล่ะกัน ไอ้คำว่าห่วงน่ะ ลองมันทำหน้ามีเลศนัยขนาดนี้แล้ว ผมว่าผมห่วงตัวเองจะดีกว่านะ
“คราวหน้าลองเหล้าอย่างอื่นมั่งเนอะ” นั่นไง กูว่าแล้ว คนอย่างมันไม่พ้นหรอกไอ้เรื่องนี้น่ะ แม่งง ไม่อยากจะยอมรับหรอกครับว่าตอนนี้อะไรๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมามันเริ่มจะกลับมารบกวนจิตใจผมบ้างแล้ว ก็ไม่มีอะไรมากมายนักหรอกครับ แค่ตั้งแต่ต้นโดยมีผมเป็นคนเริ่มจนจบเท่านั้นเอง - -
“อ่ะ..อะไร” เพิ่งรู้นะครับว่า ไอ้การควบคุมไม่ให้เสียงสั่นที่มันทำได้ยากจริงๆ โดยเฉพาะเวลาที่แกล้งทำเป็นว่า ไม่รู้..กูเมาเนี่ย ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไร เพราะไอ้คนเสนอให้ลองมันดูท่าจะไม่เชื่อว่า ผมจำอะไรไม่ได้
“จำไม่ได้?? เสียดายนะ กูน่าจะอัดวีดิโอไว้ เมิงจะได้รู้ไงว่าเมื่อคืน เมิงร้อนแรงขนาดไหน” อย่าพูดอะไรที่ส่อว่ากูอาจจะได้กลายเป็นดาราดังโดยไม่รู้ตัวอย่างนั้นได้ไหมวะ กูยังไม่อยากดังจนไม่กล้าออกจากบ้านว่ะ
“ไอ้บ้า อย่าพูดนะ” เห็นได้ชัดครับว่ามันรู้ว่าผมจำได้แต่ตั้งใจจะแกล้งมากกว่า แม่งง น่าหมั่นไส้ชะมัด กูว่าแล้วว่าเมิงหายเคืองไปนานแล้ว แต่หลอกมอมเหล้ากู แม่ง
“ตางี้เยิ้มเชียว เล่นเอากูนั่งมองมึงทั้งคืนเลยเนี่ย” ไอ้หน้าด้าน ดูมันทำหน้าโคตรเจ้าเล่ห์ กูไปหลงชอบไอ้ปีศาจนี่ได้ไงฟร่ะ แม่งงง
“กูบอกว่าให้หยุดพูดไง” แต่ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุครับ พอเห็นมันกำลังจะอ้าปากพ่นคำพูดน่าอายออกมาเท่านั้นแหละ มือผมก็ตะปบปากหมาๆ นั่นไว้โดยอัติโนมัติ “เฮ้ย!!” แทนที่มันจะหยุด กลับเอาลิ้นชื้นๆ มาเลียมือผมแทน แม่งงง ทำไมมึงร้ายขนาดนี้วะ รู้สึกถึงความร้อนที่แทบจะเผาหน้าตัวเองอยู่แล้ว
“อยากออกกำลังกายตอนเช้าไหม” มาแล้วครับ คำชวนที่ดูเหมือนจะดีต่อสุขภาพของมัน
“อ่ะ..ไอ้..แม่งเอ๊ย อาบน้ำโว้ย” ผมผลักมันออกแล้วรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ทั้งทียังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอย่างนั้นแหละครับ ให้มันเห็นยังดีกว่าให้มันทำล่ะ จริงไหม?
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะไล่หลังมาของมันชวนให้ส้นเท้ากระตุกอยู่เนืองๆ แต่เนื่องจากยังมองไม่เห็นชัยชนะ ผมก็จำเป็นต้องปล่อยให้มันกระตุกไปก่อน ครั้นจะไปลงกับเสา กับอ่างก็เกรงว่าแก้แค้นไม่ได้ แต่ต้องมาเจ็บตัวเพิ่มอีก เหอๆ สุดท้ายผมก็แพ้มันอีกจนได้ แบบนี้ไม่เรียกว่าแพ้ทางก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าไงแล้วครับ
“โหยย งานเขาเริ่มเก้าโมง พี่โผล่เกือบเที่ยง โคตรเป็นพ่องานที่ดี” ทันทีที่เท้าบางๆ พอกับหน้าของผมแตะสัมผัสพื้น ไอ้พวกปากขยันมันก็เริ่มทำงานกันทันที
“ว่าแต่กูนะไอ้เป้ กูเห็นเมิงกับไอ้น้องเนมเพิ่งจอดมอไซด์ก่อนพวกกูแป๊บเดียว แล้วอย่านึกนะว่ากูไม่รู้ แต่งตัวงี้พวกเมิงเป็นไทกันหมดแล้วสิ” แน่นอนครับว่าหลังจากถูกมัดมือชกได้รับตำแหน่งท่านเบ๊มารับประทานแทนข้าวกันถ้วนหน้าโดยที่ไอ้คนก่อเรื่องอย่างผมแวบหนีไปเป็นเจ้าแรก ไอ้พวกเวรที่เหลืออยู่ก็ต้องรับกรรมแถมอวยพรผมไปหลายคำ
“แสนรู้อีกนะพี่ ว่าแต่พวกพี่เหอะ ท่าทางจะงานหนักนะ”
“งานอะไรวะ”
“นั่นดิพี่ เฮียไนท์รู้ป่ะครับ งานอะไรทำให้คนไม่ได้หลับไม่ได้นอน” อ๊ากกก ไอ้เชี่ยเป้ มันทำหน้ากวนเบรคเกอร์ผมจริงๆ ครั้นจะออกตัวปฏิเสธมันก็ดูจะเหมือนคนกินปูนร้อนท้อง ทั้งๆที่ตอนนี้ผมก็ร้อนจะแย่อยู่แล้ว ร้อนทั้งหน้า ร้อนทั้งใจ ไอ้พวกรุ่นน้องเวร ไว้หน้ากันบ้างสิเว้ย
“เหอะ ก็งานเดียวกับที่มึงกับไอ้เนมทำนั่นแหละ” ไอ้ไนท์มันพูดลอยๆ เหมือนคนล้อเล่น แต่ผมเห็นไอ้เป้มันชะงักไปแวบหนึ่ง กับไอ้น้องเนมที่ทำกุญแจรถหล่นพื้น อ้าววว ชิบหายแล้ว อย่าบอกนะว่าพวกเมิงมีซัมติ้งรองกันเนี่ย
“เฮ้ยย กูตกข่าวอะไรรึเปล่าวะ” เรื่องของคนอื่นไอ้เวย์รีบเสนอหน้าทันทีครับ อ้าวๆ ไม่ได้สิ ใครมีจุดอ่อน ผมก็ต้องรีบหาไว้ก่อน ไม่งั้นเดียวแพ้ทางมัน
“ข่าวไรพี่ ไม่มีอ่ะ ผมไปแล้ว ฝากไว้ก่อนนะเฮีย” ไอ้เป้มันชี้หน้าไอ้ไนท์แล้วรีบลากไอ้น้องเนมเดินหนีไปทันที
“เฮ้ยย จะรีบไปไหนวะ มาพูดกันก่อนสิเว้ย” ผมตะโกนเรียก กำลังจะตามไปจับพวกมันกลับมาเค้นความจริง ถ้าไม่ใช่มีใครบางคนมาฉุดข้อมือไว้ก่อน แถมไอ้คนๆ นั้นยังมาทำหน้าระรื่นที่แกล้งคนอื่นเขาได้อีก
“ไม่ต้องตามหรอกน่า เด็กมันอาย” ทีงี้ล่ะรู้ดีนักนะเมิง ว่าเด็กมันอาย ที่เวลาทำกูอายไม่เสือกเซนส์ดีอย่างนี้บ้าง
“เออ กูก็ลืมไป อยู่กับคนหน้าหนาอย่างเมิงนาน” ก๊ากก ขอกูหลอกด่าหน่อยเหอะมึง อดทนมานานล่ะ
“พูดงี้ หรือว่าเมิงอยากดัง อยากเป็นนายเอกหนังโป๊รึไง” มันยกเรื่องที่ไม่นาจะเป็นเป็นได้มาขู่ แต่เสือกทำท่าทางจริงจัง แถมอะไรที่ออกจากปากคนอย่างมัน บอกตรงๆ ผมเดาไม่ค่อยได้หรอกว่านี่พูดเล่นหรือเรื่องจริง แถมเมื่อคืนดันเมาอีก เสียเปรียบเห็นๆ
“เฮ้ยย อย่าบอกนะว่าเมิง อัดไว้จริงๆ” ใจหนึ่งก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้
“ก็..แล้วแต่จะคิด” น่าน มันกวน มียักคิ้วยั่ว สาด
“เชี่ยไนท์ บอกกูมา มึงไม่ได้ทำใช่ม้ายยยย” มันคงไม่ทำหรอกมั้ง ถึงมันจะเอาแต่ใจไปหน่อย ร้ายกาจไปนิดส์ บางทีก็ทำอะไรไม่คิดไปบ้าง แถมยังชอบเล่นอะไรแผลงๆ คาดเดาไม่ได้ อ้าว ชิบหายแล้ว คิดไปคิดมา ทำไมเปอร์เซ็นต์จะดังของกูมันมีสูงขึ้นๆ อย่างนี้ล่ะเว้ยยย
“ไม่รู้เว้ย ฮ่าๆๆ”
“อย่าหนีนะเมิง ไอ้เวรตะไล” เมิงจะวิ่งหนีกูไปไหน ไอ้เวร กลับมาบอกกูก่อนว่าเมิงไม่ได้ทำ อาเมน ชีวิตกู - - อย่าดังเลยนะเว้ย กูไม่อยากแจกลายเซ็นต์
“อ่ะ ไอติมช็อกโกแลต กับทาโกยากิ” ไอ้ตัวดีมันคงเห็นผมวิ่งจนหอบแฮก แถมสังขารที่ไม่เอื้ออำนวยเพราะตั้งแต่ใช้แรงานอย่างหนักไปเมื่อคืน ก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากโอวันติลกล่องเดียว มันก็เลยยอมหยุด แถมยังอุตส่าห์มีน้ำใจพาผมไปนั่งแล้วซื้อของกินมาให้ โคตรเหอะ ตบหัวลูกตีนชัดๆ ใครจะไปกินวะ
“หึ” ก๊ากก ที่จริงก็ไม่ได้โกรธมันขนาดนั้นหรอก รู้ว่ามันอยากแกล้ง ก็เลยตามน้ำไปงั้นเอง ให้ชีวิตมีสีสัน ฮ่าๆ แต่นานๆ ทีผมจะได้เป็นคนงอน ให้มันง้อ ว้าก ก๊ากก ไอ้เวย์ล่ะปลื้ม เมื่อโอกาสมาถึง มีรึเราจะไม่ใช้ ฮ่าๆ
“หายงอนกูได้แล้วน่า บอกว่าไม่ได้อัดไงเล่า” มันทำเสียงนุ่มๆ แถมยังเอามือมาผลักหัวผมเบา ก๊ากกก นี่คืออาการที่น้อยครั้งนักจะได้เห็นจากมัน อาการที่เรียกว่า อ้อนครับ ก๊ากก โคตรเหมือนโกเด้นตัวใหญ่มาเลียมืออ่ะ ฮ่าๆ (ทำไมเมิงต้องเปรียบเทียบกูกับหมาวะ)
“จะให้กูเชื่อ” โอ๊ยย ปวดแก้มไปหมดแล้วครับ กลั้นยิ้ม
“เออน่า เอางี้ คราวหลังถ้าอยากอัด กูจะบอกก่อน เครมะ”
“ไอ้ฟาย ไม่เอาเว้ย” เป็นเด็กดีได้แป๊บเดียว ออกลายอีกแล้วนะเมิง
“ฮ่าๆ กูล้อเล่นนะเมิง อัดไปทำไม ก็กูจำได้ทุกส่วนแล้ว ต่อให้หลับตา กูก็จำได้”
“ไอ้ ไอ้” มันกระซิบเสียงพร่าๆ ที่ข้างหู เล่นเอาผมขนลุกซู่ เป็นใบ้ไปชั่วขณะ อ้าปากค้าง อยากจะด่า ก็ด่าไม่ออก น้องหมาพากันอู้งานซะอย่างนั้น ดูมัน ไอ้หน้าด้าน พูดมาได้ยังไงวะ ไอ้คำพูดชวนเลี่ยนแบบนั้น แม่งง ต่อให้หลับตาก็จำได้ แม่งเอ๊ยยย เมิงทำกูหายใจไม่ออก help me please! Help me please ฉันสงสารหูฉันจริง (อันนี้ก็ไม่ได้ค่าโฆษณา)
“อ่ะ อย่าด่านะ ไม่งั้นเมิงเตรียมอาย”
“ไอ้ ..โธ่เว้ยยย” กูเกลียดเมิง แม่งงง ปากก็บอกว่าง้อ แต่ไอ้ที่พูดมาแต่ล่ะคำนี่ไม่แกล้ง ก็ขู่กูตลอด เออ กูไม่หน้าด้านอย่างมึงก็แล้วไป ถ้าวันไหนกูเป็นฝ่ายรุกขึ้นมาล่ะก็ เมิงเตรียมตัวตาย
“เอาเป็นว่าดีกันแล้วนะเมิง ไม่ต้องงอนแล้วนะเว้ย กูขี้เกียจง้อ”
“ก็ไม่ต้องง้อ” บ่นอุบอิบแล้วเสไปกินไอติมที่มันซื้อมาให้ (ของกิน แถมยังฟรี เราจะปฏิเสธเพื่อ??) ที่จริงไอ้ผมมันก็ชินแล้วแหละ ไอ้เรื่องที่จะให้คนอย่างมันมาตามง้ออย่างงู้นอย่างงี้ มันก็ออกจะดูประหลาดไปสักหน่อย ขนาดเมื่อก่อนเรื่องมันน่าเคืองมากกว่านี้ มันยังไม่เคยง้อผมเลย ไอ้คำขอโทษนั่นก็เหมือนกัน ถือเป็นคำศักดิ์สิทธ์ที่มันไม่มีทางพูดง่ายๆ เอาวะ ปลงซะเถอะเมิง ขนาดแฟนมันแต่ละคน มันยังไม่เคยง้อ ประสาอะไรกับกู มันจะมาง้อวะ
“ถ้าไม่ใช่เมิง คิดเหรอว่ากูจะมานั่งง้อ นั่งเอาใจขนาดนี้” สรุป?? ยอมรับว่าง้อกู ก๊ากก
“อ่ะ..เอ่อ แม่งง พูดอะไรวะ”
“พูดเรื่องจริง ทำให้ขนาดนี้แล้ว หายโกรธซะทีเถอะน่า” มันยกนิ้วก้อยมาเขี่ยปลายจมูกผมแล้วสะกิดเบาๆ เชี่ย ทำไมเดี๋ยวนี้เมิงอ้อนเก่งนัก ทำอะไรคิดถึงจิตใจกูหน่อยได้ไหมวะ ใจกูเต้นแรงจนเครื่องจะช็อตแล้วนะเว้ย
“เอ่อ..ม่ะ..เมิง แม่งง เออ ก็ได้วะ กูแพ้เมิงตลอด”
“มึงชนะกูตลอดต่างหาก” คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินกลับหลุดออกมา ตัวผมเองตกใจน่ะไม่เท่าไรหรอก เพราะตัวเหมือนเจ้าตัวเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกมา ในขณะที่ผมยังเอ๋อๆ อยู่นั่น มันก็รีบลุกขึ้นยืน หันหลังแล้วบอกว่า “รอนี่นะ จะไปซื้อน้ำ” จากนั้นก็วิ่งไป ผมที่ยังงงไม่หาย ได้แต่พยักหน้าเบาๆ ตาก็มองตามแผ่นหลังนั้นไปและทันได้เห็นใบหูมันขึ้นสีแดงจางๆ อ๊ากก อยากสำลักความสุขตายครับ วันนี้ไอ้ไนท์มันเป็นอะไรของมัน เก๊กหลุดได้ตลอดเวลาจนผมแทบจะตามไม่ทันอยู่แล้วเนี่ย (พูดเหมือนปกติตามทัน??) ขอเรียกเหงื่อให้ใจสงบหน่อยนะเมิง ถ้าให้กูนั่งรอเฉยๆ กูอายจะหยุดหายใจไปแบบไม่รู้ตัวก็ได้ว่ะ
คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกขึ้นเดินตรงไปที่ถังขยะที่อยู่ไกลออกไปสักหน่อย แน่ล่ะ ถ้าทิ้งใกล้ๆ เหงื่อมันก็ยังไม่ทันได้ออกสิครับ เอาเป็นใบโน้น ตรงต้นหูกวางก็แล้วกัน ไม่เข้าใจเลยครับว่าแค่เดินเอากล่องโฟมไปทิ้งทำไมทุกคนต้องมองหน้าผมเหมือนเห็นตัวประหลาดด้วย คงไม่ใช่ว่า ไอ้แผ่นเอวีนั่นเผยแพร่ไปแล้วหรอกนะ (ก็บอกว่าไม่ได้อัดไงโว้ยยย)
“ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแล้วพี่ ทาโกยากินั่นใส่กัญชารึไง” สรุปไอ้ที่คนเขามองผมแปลกๆ เพราะผมยิ้มหน้าบานเกินไปหรอกเหรอเนี่ย
-------------------------
เอาใจช่วยผมด้วยนะฮับ >> เวย์
หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54] (อ่าน 498175 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก