หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[anata9]

คอมเน่าหงะ 

สงสัยรออีกสองสามวัน 

[konnarak]

มานั่งรอ...................

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

รอ ทุกวันเลยค้าบ ๆ


รักคนแต่ง 

[RAJCHABUT]

เข้ามาบอกว่า . . .

. . . ยังไม่ได้เขียนตอนจบ

แต่ . . . เอาเรื่องสั้นมาฝาก

ปล.  ไม่อยากไปตั้งกระทู้ใหม่  เพราะกลัวเปลืองทรัพยากรของเล้า 

เลยเอามาฝากมิตรรักในนี้ก็แล้วกันเนาะ  ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นพิเศษสำหรับแฟน ๆ 

ใครไม่หลงเข้ามาอดเจอเรื่องราวดี ๆ 

รักเอย . . .   VER.เรื่องสั้น


   เคยมีใครไม่รู้บอกกูเอาไว้ว่า  . . .

   . . . ถ้าเรารักสักคน  แต่เราไม่บอกไป  ค่าของมันมีค่าเท่ากับศูนย์  เราอยากมีความรักที่มีค่าเป็นศูนย์อย่างนั้นหรือ  แต่หากเราบอกไป  ค่าของมันจะเพิ่มเป็นห้าสิบ-ห้าสิบ เพราะว่าหากคนที่เราจะบอกรัก  เขาคิดแบบเดียวกับเราแล้วไม่กล้าบอก  ค่าของเขาก็เท่ากับศูนย์เช่นกัน  เพราฉะนั้นเราจงอย่ากลัวที่จะบอกออกไป  เพราะห้าสิบที่เราบอกไป  เราอาจได้คำตอบเดียวแบบที่เรารู้สึก  แต่หากว่ามันไม่ใช่ . . .

   . . .  ค่าของมันก็คงเท่ากับศูนย์  เหมือนกับที่เราไม่บอกนั่นแหละ

   เพราะคำพูดนี้ไง . . .

   . . . ทำให้กูกล้า  กล้าที่จะลงมาภูเก็ตอีกครั้งหลังจากที่กูมาส่งมึงเมื่อสิบเดือนก่อน . .

   ไอ้เอ . . . กูกำลังลงมาหามึง

   อีกสามวัน . . .

   . . . วันเกิดมึง  วันเกิดปีที่เท่าไหร่ของมึงกูไม่รู้  แต่นี่จะเป็นวันเกิดปีที่ห้าที่กูจะได้อยู่กับมึง  กูรู้หัวใจตัวเอง  รู้มานาน  เพียงแต่กูไม่กล้าที่จะบอกมึงไป  เพราะระหว่างกูกับมึง  สิ่งที่ดีที่สุดที่กูสัมผัสได้  คือมึงคือคนที่ดีที่สุดที่กูเคยเจอมา

   เพื่อน . . .

   . . . คำนี้มันมีความหมายสำหรับกู  กูอาจจะมีเพื่อนมากมาย  แต่ไม่เคยมีใครสักคนที่จะเข้ามาปั่นป่วนหัวใจกูได้เท่ากับมึง  และที่กูรู้  มึงคือเพื่อนคนเดียวที่ติดอยู่ในหัวใจของกูตลอดเวลา กูรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อลงมาหามึง . . .

   . . . กูมาครั้งนี้เดิมพันสูงที่สุดในชีวิต

   เพราะ . . .

   กูอาจจะเสียมึงไปตลอดชีวิต  แต่กูก็ตัดสินใจดีที่สุดแล้ว  กูจะบอกความรู้สึกทั้งหมดที่กูเก็บมันมาห้าปี  ความรู้สึกที่กูเคยคิดว่ากูจะไม่มีวันบอกมึงออกไป เพราะกูระลึกเสมอว่า  ไม่มีความรู้สึกใด ๆ  จะมีค่าเท่ากับความรู้สึกของคำว่า . . . เพื่อน

   แต่ . . .

   . . . วันนี้

   เวลานี้  เวลาที่มึงเปิดอ่านบันทึกเล่มนี้  บันทึกที่กูเก็บเอาไว้ ห้าปีเต็ม  นับจากวันแรกที่กูเจอหน้าใครคนนึง คนที่เดินเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยพร้อม ๆ  กับกู  คนที่เข้ามาปั่นป่วนในหัวใจกูมากที่สุด  คนที่หอบเอารอยยิ้มมาฝากในยามที่กูอ่อนล้า  คนที่ทำกูเสียน้ำตามากที่สุดในห้วงห้าปีที่ผ่านมา

   . . . มึงอ่านมาถึงตอนนี้

   มึงจะรู้เอง . . .

   . . . กูรักมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

   ตอนนี้กูบอกมึงล่วงหน้าไปแล้ว  ผ่านทางตัวอักษรที่กูบรรจงเก็บเอาไว้ให้มึง  และมันคือของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่กูให้มึงด้วยหัวใจกูเอง  เพราะสี่ปีที่ผ่านมา  กูให้มึงตามมารยาทตลอด  แต่ครั้งนี้ . . .

   กูให้ด้วยหัวใจ . . .

   . . . หัวใจของเพื่อนที่เพิ่งรู้ว่ารักเพื่อนแบบมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

   ไอ้เอ . . .

   . . . วันเกิดมึงปีนี้  จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  กูตั้งใจแล้ว  ตั้งใจที่สุดที่จะให้มึงรับรู้หัวใจของกูที่ผ่านมาผ่านตัวหนังสือที่กูกลั่นมันออกมาจากหัวใจของกู  และกูตั้งใจอย่างแน่แน่ว  กูจะบอกรักมึงด้วยปากของกูเอง

   กูคงจะจบบันทึกเล่มนี้  ตรงนี้ . . .

   . . . ตรงที่กูอยู่เหนือความสูงสามหมื่นฟิต  ตรงที่กูมองเห็นท้องฟ้าสุดลูกหูลูกตา  มีเมฆขาวราวสำลีลอยละล่อง  กูยิ้มกับก้อนเมฆที่เหมือนจะลอยต่ำ  หากหัวใจกูอิ่มเอมอย่างที่สุด  อีกไม่กี่นาที  เครื่องก็จะลดระดับลง  แล้วมันคงไปจอดสงบนิ่งที่ . . . สนามบินภูเก็ต

   . . . ปลายทางหัวใจกูอยู่ที่นั่น

   ปลายทางที่กูวาดหวัง  จะมีมึงยืนรอกูอยู่  มึงจะแปลกใจที่กูโผล่หัวมา  หลังจากที่กูมาส่งมึงตอนที่มึงย้ายมาทำงานที่นี่ไงไอ้เอ

   ภศวิชญ์ . . .  ปิดสมุดบันทึก ก่อนเอาเชือกสีสวยมามัดแทนโบว์ห่อของขวัญ  ต่อจากนี้  สมุดเล่มนี้ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว  รอเจ้าของมาเปิด  กอล์ฟยิ้มพลางลอดหน้าต่างเครื่องเจ้า 777    เมฆขาวลอยละล่อง  ตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าสวย  อีกไม่กี่นาที  เขาจะไปหามันแล้ว  ความรักที่กอล์ฟเก็บเอามาห้าปี  เขาจะบอกเอ  บอกให้มันรู้ถึงความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ

   . . .หัวใจกอล์ฟเริงร่า

   มาดหมาย . . .

   . . . ปลายทางจะมี . . .  รัฐกร

   ไอ้เอจะรอมันอยู่ . . .

   เครื่องเอียงไปเพราะการลดระดับ  กอล์ฟยังรักที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่อง  เห็นทะเลสีครามเบื้องล่าง  ระลอกคลื่นเป็นริ้วไล่ระดับเฉดสี  เขายิ้มให้ทะเล  อีกไม่นานหรอก  เขาจะไปถึงที่นั่นแล้ว

   เสียงประกาศให้รัดเข็มขัดและนั่งประจำอยู่กับที่    หัวใจกอล์ฟยิ่งระรัว  ใกล้เวลาแห่งความเป็นจริงมาแล้ว  ไอ้เอจะดีใจไหมที่เห็นหน้ามัน ไอ้เอจะโผเข้ากอดมันเหมือนทุก ๆ  ครั้งไหม  แล้วไอ้เอ จะอ้วนหรือผอมไปหว่า . . .

   . . . กอล์ฟมีความสุขเมื่อนึกถึงใครอีกคน

   “ว่าไงคุณเพื่อนรัก”  เสียงจากปลายสายทำเอากอล์ฟหัวใจเริงร่า  ตั้งแต่มันย้ายมาอยู่ภูเก็ต  สิ่งเดียวที่ทำได้คือ  โทรหากัน

   และ . . .

   . . . ไม่ใช่นาน ๆ  ครั้ง

   แต่ . . .

   วันละสามครั้งหลังอาหารเลยทีเดียว  บางวันมีพิเศษรอบดึกก่อนนอนอีก  กอล์ฟมั่นใจ  เพื่อนไม่มีใครนอกจากตนเอง  และดูเหมือนในรั้วมหาวิทยาลัยสี่ปี  ทั้งสองเป็นเหมือนเงาของกันและกัน

   บางครั้ง . . .

   . . .เพื่อนในกลุ่มมีแอบแซว

   ไอ้ลูกกะโปกซ้ายขวา . . .

   “เบื่อว่ะ”  กอล์ฟบอกพลางเดินขึ้นบันได  ปลายทางของมัน  ที่เดียวกับปลายสายที่มันกำลังคุยอยู่

   ทันทีทีลงจากเครื่อง  มันหารถเช่าเอาที่สนามบิน  เพราะอยากให้เพื่อนรักแปลกใจ  ที่โผล่ไปหามัน  ไอ้เอให้กุญแจห้องเอาไว้ชุดนึงตั้งแต่ที่มันมาส่งเมื่อคราวก่อน  มันไม่เคยได้ใช้อีกเลย . . .

   . . . วันนี้มันจะใช้

   กุญแจพวกนี้จะไขไปยังห้องไอ้เอ  และมันจะใช้กุญแจหัวใจของมันไขไปสู่หัวใจไอ้เอ  กอล์ฟยิ้มเมื่อนึกว่า  ทันทที่เจอหน้า  ไอ้เพื่อนรักจะต้องโผเข้ากอดมันเหมือนทุกครั้ง

   “เบื่อก็ลงมาภูเก็ตดิไอ้สาส  กูขึ้นไปหามึงที่กรุงเทพฯ  สองรอบแล้วนะ  อย่ามาเอาเปรียบกูดิ๊”  เสียงมันเริ่งร่าเหมือน

   “ลงไปแล้วเสียตัว กูจะรีบลงไปเลย”

   “สาสสสส  ปากดีไป  รีบมาเลยกูจะพรากพรมจรรย์มึงเอง”   มันเล่นเหมือนเคย  หากไม่รู้เลยหรือ  ว่ากอล์ฟไม่ได้พูดเล่นอีกแล้ว

   “กูจะเอามึง  ไม่ใช่ให้มึงเอากู”

   “ได้ไง  ของแบบนี้  มันต้องวัด”

   “วัดห่าไรว่ะ”

   “เอางี้  ปั่นให้แข็งใครยาวกว่าได้อีกคน”    มันหัวเราะออกมาตามสาย  ผมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน

   มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย  มันเหมือนเดิมทุก ๆ  อย่าง  มันเล่นกับกอล์ฟเหมือนสมัยเรียน  ไม่มีทีท่าว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

   “อ้วนกว่าดีกว่ามั้ยคุณเพื่อน  ความยาวกูอาจไม่สู้  แต่ความอวบมึงแพ้กูแน่ ๆ”

   “ปากดีอีกนะมึง”

   กอล์ฟไม่ตอบ  ยืนยิ้มหน้าห้อง . . .

   . . . หัวใจของมันห่างแค่ประตูกั้น  มันยกมือขึ้นเคาะประตูช้า ๆ 

   “แปบนะมึง  แม่งไม่รู้ใครมาเคาะห้อง”

   . . . กูไง . . . กอล์ฟมันตอบตัวเองเบา ๆ  ในใจ  มันยืนเอานิ้วปิดรูส่องที่หน้าประตู  เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นมันก่อน

   “ไอ้กอล์ฟ . . .”

   เอมันยิ้ม  มันโผมากอดกอล์ฟเอาไว้แน่น

   “. . . ห่านี่ไม่โทรบอกก่อนกูจะได้ไปรับ”

   “เอ . . . ใครมาเหรอ” 

   เสียงที่ดังมาจากในห้องของมัน  ทำเอาหัวใจกอล์ฟชาวูบ  เหมือนใครกดหัวใจของมันให้จมลึก  ไปสู่ก้นเหวที่มืดมิดและเหน็บหนาว  เสียงจากในห้องเสียงของ . . . ผู้หญิง

   ไอ้เอซ่อนผู้หญิงเอาไว้ในห้อง . . .

   . . . สมองมันบอกช้า ๆ  มันกระพริบตาถี่ ๆ  พยายามกดความรู้สึกทั้งหมดที่มันมีในหัวใจ    ความรู้สึกที่มันวาดหวังเอาไว้ ตั้งแต่ทีแรกดับวูบลงแล้ว  มันตบไหล่เพื่อนเบา ๆ 

   “ปล่อย ๆ  พอแร่ะมึง”  น้ำเสียงกอล์ฟมันอาจจะเปร่ง ๆ  มันค่อย ๆ  แกะเพื่อนออกจากการโอบกอด  รอยยิ้มยังอยู่บนใบหน้า แต่ดวงตามันรวดร้าว 

   รอเดี๋ยวนะ . . .

   . . .   ขอปรับทุก ๆ  อย่างในร่างกายสักครู่  สิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้  มันยังไม่ลงตัว  มันยังเจ็บ ๆ    ขอเวลาไอ้กอล์ฟปรับตัวแค่นิดเดียวนะ   แค่นิดเดียวเท่านั้น  แล้วมันจะเดินขึ้นเวที  รับรองได้ว่ามันจะแสดงให้เนียนที่สุด

   . . . เนียนจนเอไม่รู้เลยทีเดียว

   “ไอ้กอล์ฟ . . . ไอ้ห่ากอล์ฟ”

   เสียงเรียกคล้ายไกล ๆ    ปลุกกอล์ฟให้รู้ว่า  มันถึงเวลาที่ต้องเจอกับความจริงแท้อย่างที่สุดแล้ว  เสียงเรียกดังจากที่ไหนสักแห่งก็ไม่รู้  ปากกอล์ฟมันยิ้มค้างเอาไว้  เพราะในสมองมันสั่งได้แค่ว่า . . . ยิ้มนะ

   . . . ไอ้เอ  ยิ้มให้มัน   มันหล่อเหมือนเคย  เหมือนวันสุดท้ายที่มันเคยเจอ  ไอ้เอหล่อเสมอสำหรับกอล์ฟ 

   หาก . . .

   . . . กอล์ฟ 

   “ซ่อน”  บางอย่างไว้ในตา  กลัวคนที่ยิ้มตรงหน้ามันจะเห็น อย่าให้ไอ้เอเห็นความทุกข์ในแววตาเด็ดขาด  เสียงกอล์ฟสั่งตัวเองอย่างเฉียบขาด

   “เออ . . กูเอง”  เสียงมันคล้าย ๆ  จะหมดแรงเอาดื้อ ๆ

   มือไอ้เอบีบแรง ๆ  ที่ไหล่  แต่กอล์ฟมันไม่ยักเจ็บ  มันยังงง  ชา  ด้าน . . .  อีกแปบนะ  ขอปรับสายตาจากภาพที่เห็นแปบเดียว

   “มา . . . ได้ยังไง?”  เสียงกอล์ฟยังแว่วที่หูมันอยู่เลย  นี่มันหูอื้อเพราะเสียงจากเครื่องบินที่มันบินมาหรือหูมันอื้อเพราะอย่างอื่นกันแน่

   “. . . เข้ามาก่อน . . .”  เอคว้าหมับที่คอ  ลากกอล์ฟเข้ามาในห้อง

   “. . . ปู  ไอ้กอล์ฟมาหา” 

   กอล์ฟรีบจดจำ  ทุก ๆ  สิ่งทุก ๆ อย่างของเพื่อน มันควรจะจดจำเอาไว้  สิ่งที่เพื่อนรัก  มันควรจะยินดีอย่างที่สุด  เพราะทางที่มันเลือกคือทางที่ดีที่สุด  กอล์ฟยิ้มให้ผู้หญิงที่เห็นตรงหน้า

   “หวัดดีครับ . . . พอดีบริษัทส่งมาทำงานสองสามวัน  เลยแวะมาหาไอ้เอมัน  นี่ถ้าไม่ย่องมา  ไม่รู้แน่ ๆ  มันแอบซ่อนสาวสวยเอาไว้”  กอล์ฟยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้า

   มันยิ้มให้เขาอย่างเต็มตา . . .

   . . . ผู้หญิงของไอ้เอ

   ปูสวย  ขาว  ไม่เหมือนคนใต้  ไอ้เอโชคดีที่มีคนที่รัก  แต่มันสิ  มันวาดหวังเอาไว้ไม่มีอะไรที่มันเหลืออีกแล้ว  สิ่งเดียวที่มันทำได้ตอนนี้  เก็บเอาความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้  เก็บเอาไว้อย่างมิดชิดที่สุด

   . . . อย่ามีพิรุธเด็ดขาดนะไอ้เอ

   “นี่ปูแฟนกู”

   คราวนี้มันชัดแจ้งในหัวใจ อย่างที่สุดแล้ว  มันต้องพยายามอย่างมากที่จะเก็บบางอย่างไว้ในแววตา  ปรับแววตาเศร้าของมันให้เป็นปกติเสียก่อน

   “ดีจัง  เจอกอล์ฟแล้ว  เอเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ”  ปูยิ้มหวาน

   รอยยิ้มองกอล์ฟมันยังค้างไว้ริมฝีปาก  มันรู้แล้ว  มันแจ้งแก่ใจของมันเอง  มันชาวาบไปทั้งตัวแล้ว  คล้าย ๆ  ตอนที่มันบาดเจ็บครั้งก่อนนานมาแล้ว . . . มันเคยมีบทเรียน  สมองมันสั่ง

   ยิ้ม . . .

   . . . เอ็งต้องยิ้มนะโว้ย

   มันยังไม่กล้ามองหน้าไอ้เอ 

   คอยเดี๋ยวนะ . . .

   . . . คอยให้ความจริงที่อยู่ข้างหน้ามันตอนนี้ค่อย ๆ  ซับลงในใจก่อน 

   “ความจริง”  มันโหดร้ายเสมอ

   “พักที่ไหน . . .”  เสียงไอ้เอสดชื่นเหมือนเคย

   “. . . มานอนกับกูมั้ยไม่ต้องเสียค่าโรงแรม”

   “ได้ไง  มาทำงานให้บริษัท  ก็นอนโรงแรมดิ  บริษัทจ่าย”  กอล์ฟมันตั้งตัวได้แล้ว  ต่อจากนี้มันจะไม่กลัวอีกแล้ว  ไม่มีอะไรที่มันต้องกลัวอีก

   “ไม่เอา  เดี๋ยวกูหาบิลโรงแรมให้  มาพักกับกูดีแล้ว”  มันยิ้ม  แต่หัวใจกอล์ฟเจ็บ  เจ็บเจียนจะตายอยู่แล้ว

   ผมหันไปทางปู . .

   “กอล์ฟค้างที่นี่เหอะ  เอมันบ่นคิดถึงกอล์ฟ”

   “ไม่ดีกว่า  ไม่อยากเป็นก้าง”  ผมยิ้มให้ปู  แปลกนะ  ผมมองหน้าผู้หญิงของเอได้เต็มตา  แต่ทำไม  ผมมองเอไม่ได้ก็ไม่รู้

   “บ้านะกอล์ฟ  ปูอยู่อีกห้อง  ฝั่งตรงข้าม  แค่มารีดผ้าให้เอ”  เจ้าตัวยิ้ม

   กอล์ฟรู้สึกโล่งมานิดหน่อย  อย่างน้อยที่สุดมันยังไม่ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน  นี่มันกำลังแอบหึงเพื่อนของตัวเองอย่างนั้นหรือ ?

   “น่ามึง  ค้างกับกู”

   “คิดดูก่อน  แค่แวะมาหา  เดี๋ยวต้องไปหาลูกค้าก่อน”   กอล์ฟยิ้มให้มัน

   “จะบ้าเหรอมึง  จะห้าโมงเย็นอยู่แล้วจะหาลูกค้าที่ไหนกัน” 

   “เอ๊า  งานกูเร่ง  แล้วไอ้ภูเก็ตนี่มันแทบจะไม่มีกลางคืนอยู่แล้ว  กูไปหาลูกค้าที่ป่าตองก่อน  เดี๋ยวค่ำ ๆ  กูโทรหา  โอเคมั้ยเพื่อน”   กอล์ฟยิ้มให้มัน 

   อย่าหวังเลยจะเห็นอะไรในแววตา . . .

   . . . กอล์ฟไม่ยอมให้มันเห็นอย่างเด็ดขาด

   “เออ  เสร็จงานโทรมา  เดี๋ยวกูแวะไปส่งปูที่ป่าตอง  แล้วค่อยหาอะไรกินกันแถวนั้นก็ได้”

   “ก็ได้ . . .ไปก่อนนะปู”    กอล์ฟยิ้มกับผู้หญิงของมันอีกครั้ง  ก่อนหันมาตบบ่ามันเบา ๆ  เพื่อการจากลา

   ขอให้มีความสุขนะ  ทุกอย่าง   กับคนที่มึงรัก . .

   กู . . . ไอ้กอล์ฟซี้เก่า  จะรักและร่วมยินดีเสมอมันบอกเพื่อนมันในใจ

   “ไปก่อนนะ”

   เอมองลึกเข้าไปในดวงตากอล์ฟ. . .

       รับรอง . . . ไม่เห็นอะไรหรอกว่ะ  กอล์ฟมันผ่านทุกข์มามากต่อมาก  จนมันรู้วีธีเล่นซ่อนหากับทุกข์เสียแล้ว  มันยิ้มกว้าง ใสสดเป็นสุขในวันที่มันวาดหวังเอาไว้  วันที่มันบินมาเพื่อหาหัวใจของมัน

   มันหันหลังกลับน้ำตาไหลริน . . .

   เดินลงมาจากอพาร์ทเม้นท์ไอ้เออย่างช้า ๆ   มันเดินไร้ความรู้สึกมาที่รถ  ก่อนขับมาเรื่อย ๆ  กว่ามันจะรู้ตัว มันก็มาหยุดที่เดิมที่มันเคยมากับไอ้เอ . . . แหลมพรหมเทพ

   สุริยาทอแสงแรงกล้าเกือบได้เวลาสั่งลากลางวัน . . .

   . . . เหมือนหัวใจของมัน  ใกล้มืดมิด

   กอล์ฟลงจากรถ  มันเดินไปที่ทุ่งหญ้าเหนือแหลม  ที่เห็นตาลยอดด้วน  สุดปลายแหลมคือเกาะเล็ก ๆ  มันเดินย่ำไปเรื่อย ๆ  . . .

   ตีน . . . มันย่ำไปบนถนนสายหัวใจ

   . . . ของตัวเองช้า ๆ   

   ถนนร้างไร้ชีวิตใด ๆ  อากาศมันหนาวหรือ  ภาคใต้มีฤดูหนาวหรืออย่างไร  มันไม่รู้  แต่มันรู้ตอนนี้มันหนาวจับจิตเลยทีเดียว   มันเดินกอดเป้ที่มีกล้องถ่ายรูป   จะเพราะอากาศหนาวหรือ. . . 

   แปลกนะ  มันยังเดินได้ . . .

   . . .ซากเดินได้ไง

   ใบหน้าของมันกร้าน  ร้าวรวด  ดวงตามันกลับร้อนผ่าว ไม่มี . . . อย่าว่าแต่น้ำตาเลย . . .

   ไม่มีแม้ละอองน้ำตาด้วยซ้ำ  มันรู้ตอนนี้โลกกว้างเป็นอย่างไร  แต่ตอนนี้มันอยากซุกที่ไหนของโลกก็ได้  ที่พอจะให้ความอบอุ่นมันได้ . . .

   แต่ไม่มีเลย . .   

   . . . ไม่มีแม้ที่เพียงน้อยนิดที่จะให้มันนั่งซบหลบซ่อนตัวจากโลก

   เมื่อตอนเดินทาง  มันคิดปลายทางหัวใจของมันมีไอ้เอ . . .

   . . .ตอนนี้มันรู้แล้ว

   . . .ปลายทางหัวใจของมัน . . . ไม่มีใครเลย

   มันกำลังหนี . . .

   . . . หนีหัวใจตัวเอง

   อย่างนั้นหรือ  แล้วข้างในอกซีกซ้ายมันมีหัวใจหรือปล่าวหว่า   มันตอบตัวเองไม่ได้เช่นกัน  สองข้างทางเพียงต้นหญ้าปลิวไสวตามแรงลม อากาศที่นี่หนาวเสียเหลือเกิน  มันหนาวแปลก ๆ 

   คล้าย ๆ  มีใครเอาน้ำแข็งมาแช่ร่างมันไว้! 

   มันเดินกอดเป้ริมฝีปากสั่นระริก  ความหนาวเหน็บแห่งหัวใจเป็นอย่างไรมันรู้แล้วล่ะ  หากแต่มันรู้สึกอุ่นที่ดวงตา  ก่อนที่จะอุ่นลงมาเป็นทางตามแก้มของมัน  มันปล่อยความอ่อนแอเข้าปกคลุมหัวใจของมันคิดถึงไอ้เอจับหัวใจ

   บอกแล้วหัวใจมันคือ . . .ไอ้เอ

   กอล์ฟมันรู้แจ้งแก่หัวใจ . . .

   . . . ใกล้ใจ  แม้ไกลตัว

   ตอนอยู่กรุงเทพฯ  ห่างไกลเกือบพันกิโลเมตร  ระยะห่างหาได้กั้นหัวใจของมันได้ไม่  เพราะมันโทรคุยกันวันละสามเวลา  แต่ตรงนี้ที่ภูเก็ต  หัวใจมันเรียนรู้ . . . ใกล้ตัว  ไกลใจ

   “มาหาลูกค้าที่ป่าตอง  ดั๊นมานั่งทำพระเอกมิวสิคที่แหลมพรหมเทพ  ไม่มีชวนอ่ะคนเรา”  เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำเอากอล์ฟต้องรีบปาดน้ำตาทิ้ง

   อย่า . . .

   . . . ความอ่อนแอ  ต้องซ่อนเอาไว้ให้มิดชิดที่สุด

   มันรีบปรับสีหน้าตัวเอง  ก่อนที่จะหยิบกล้องคู่ใจออกมา  อย่าวาดหวังเลยว่ามันจะให้เอได้เห็นความอ่อนแอ

   “แหมมึง  เด็กชมรมช่างภาพมาภูเก็ตทั้งที  ไม่มาถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกที่นี่ก็เชยแย่”  กอล์ฟตอบแต่ยังหันไปมองมันไม่ได้  ได้แต่ยกกล้องมาบดบังดวงตาที่ร้าวระบมเอาไว้  จะให้มันเห็นร่องรอยความบาดเจ็บได้อย่างไร

   “ตกลงคืนนี้นอนห้องกูนะ  เดี๋ยวกูหาบิลโรงแรมให้”

   “อย่าลำบากเลย  พรุ่งนี้กูกลับแล้ว”

   “อ้าว  ไหนบอกมาสองสามวัน ห่านี่กูเพิ่งโทรไปแลกเวรกับเพื่อน  กะไปกับมึงพรุ่งนี้”

   “ลูกค้าดิ  ดันมีงานด่วนที่สิงคโปร์  บอกว่าอีกสองวันจะบินไปคุยกันที่กรุงเทพฯ”   เห็นไหม  กอล์ฟมีทางออกเสมอ

   ที่นี่ไม่ใช่ที่ของมัน . . .

   . . . หากไม่กลัวเป็นพิรุธจนเกินไป  คืนนี้กอล์ฟคงบินกลับ

   “แล้วมะรืนวันเกิดกูอีกล่ะ”  มันมองหน้าแววตามันเศร้า

   “กูมีงานจริง ๆ  ปีเดียวเองเพื่อน”

   “แม่ง  กูหลงดีใจว่ามึงจะมาอยู่กับกูในวันเกิดกูเหมือนเคย  ดันหนีกลับก่อนอีก  งั้นคืนนี้กูไปค้างกับมึงที่โรงแรม”

   “ได้ไง”  กอล์ฟหันไปยิ้มกับมัน  ยิ้มที่เป็นแค่รอยฉีกยิ้มจากปากเท่านั้น

   “ได้สิ  คิดถึงมึง”

   เสียงมันตอบ  หากเจ็บปวดร้าวลึกไปถึงขั้วหัวใจ  หากมันไม่มีใคร  กอล์ฟจะดึงมันมากอดเอาไว้  แล้วจะบอกความในใจทั้งหมดที่มี

   “แฟนมึง”

   “ไม  หึงเหรอ  แอบหึงกูเหรอมึง”  มันเอามือมาผลักหัวกอล์ฟเบา ๆ

   “คิดได้นะมึง  เออ หึง  น้อยใจ  เสียใจ  มึงทิ้งกู”  กอล์ฟก้มหน้าต่ำ  กลัวหัวใจตัวเอง  สิ่งที่เก็บในหัวใจมันยากเหลือเกิน

   “กูขอโทษ  กูล้อเล่น”  มันดึงกอล์ฟมากอดเอาไว้แบบเคย

   “ปล่อยสัส  คนเยอะแยะกูอาย”

   “ไม่ปล่อยจนกว่าจะยอมไปค้างกับกู”

   “เออ  ไปก็ไป”  กอล์ฟยอมจำนน  เพราะหาไม่แล้ว  มันคงจะตกเป็นเป้าสายตาผู้คนทั้งแหลมพหรมเทพ

[RAJCHABUT]

   สิ่งที่กระทำยากที่สุด  คือ  การเอาชนะหัวใจตัวเอง  กอล์ฟอาจจะชินกับสิ่งที่พลาดหวัง  และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะปรับตัวให้เข้ากับความรู้สึกที่ตัวเองเป็นอยู่ได้แล้ว  สิ่งที่ทำได้คือ ซ่อนโศกเอาไว้ใต้โลก . . .

   . . . โลก

   . . . ที่แตกต่างจากขามาลิบลับ

   “อยากกินอะไรสั่งเลยมึง  มื้อนี้กูเลี้ยงเอง”    เอส่งเมนูให้ 

   “ร้านนี้บรรยากาศดีเนาะ”  กอล์ฟมันหันไปรอบ ๆ  ตัว  เสแสร้งแกล้งดึงความสนใจของอีกฝ่าย  มองไปรอบ ๆ  ร้านอาหารที่ติดกับถนนใหญ่  ใกล้ ๆ อนุสาวรีย์สองวีรสตรีเมืองถลาง

   “อืม  อยู่ในเมืองไม่ติดหาด    เหมาะที่จะนั่งคุยสบาย ๆ”

   “แถมด้านหลังมีอาบอบนวด  มาบ่อยสิมึง”  กอล์ฟยิ้ม 

   ไอ้คนหัวใจสลายแสร้งแกล้งเนียน  มันเดินย่ำไปบนหัวใจตัวเองที่ขาดวิ่นได้อย่างไร  แววตามันแห้ง  อ่อนล้าเต็มแรง  แต่มัมนกล้ำกลืนฝืนเก็บเอาทุก ๆ  อย่างไว้ในหัวใจตัวเองอย่างมิดชิด

   “ไม่เค้ย”  เอปฏิเสธพัลวัล

   “อ๋อ  ลืมไป  มีแฟนแล้ว  ไม่ต้องมาที่นี่หรอก”

   “อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย  สั่งอะไรกินดีกว่า”  เอเหมือนจะตัดบท  เจ้าตัวเองก็คล้ายจะเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้เช่นเดียวกัน

   “ไอ้ห่านี่  มีแฟนดูแลไม่ชอบ”

   “อยากให้มึงมาดูแลมากกว่า  ชินกับการอยู่กับมึงมากกว่าคนอื่น ๆ  ทั้งหมด”  มันจ้องหน้ากอล์ฟ 

   อยากมองไปให้ลึกถึงหัวใจอีกคนนัก . . .

   “แฟนไม่ใช่คนอื่น  พูดแบบนี้เขาเสียใจ”

   “ช่างมัน  กูไม่สน . . .”  เอหันไปทางพนักงาน  ยกมือส่งสัญญาณ

   “. . . ขอสิงห์  กุ้งแช่น้ำปลา  หมึกไข่นึ่งมะนาว  ปลากะพงทอดน้ำปลา  ออส่วนหอยนางรม  กรรเชียงปูผัดผงกะหรี่”  มันสั่งยาว  แต่ละอย่างของชอบกอล์ฟแทบทั้งนั้น

   “มึงแพ้ปลาหมึก  สั่งมาทำไม”

   “มึงชอบกินไง  เอาข้าวไหม” 

   กอล์ฟแทบจะเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว   สิ่งที่เอทำตอกย้ำให้มันคิดถึง  และยิ่งมากขึ้นไปอีก  เมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่าย

   ทำไม . . .

   . . . มันต้องแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองก็ไม่รู้

   “ไม่เอา  กินแค่นี้พอ  กำลังลดพุง”  กอล์ฟเอามือลูบพุงตัวเอง 

   เห้นไหม  มันเก่ง  ซ่อนความทุกข์ในหัวใจเอาไว้มิดชิด  มันกินครั้งสุดท้าย  ขนมห่อเล็ก ๆ  บนเครื่องกับน้ำผลไม้  แล้วมันไม่มีอะไรตกถึงท้องอีกเลย  มันไม่รู้จักความหิว  เพราะสิ่งที่มันเจอตอนนี้คือความเจ็บปวด

   . . . เจ็บกับภาพที่มันเห็นเมื่อตอนมาเจอไอ้เอ

   “เอ้า  ชน”  เอยื่นแก้วที่ฟองขาวละล่องริมปากแก้วมาหากอล์ฟ

   “อย่ากินมาก  ขับรถอีก”

   “เอาน่า  เพื่อนรักมาหาทั้งที  ไม่เมาได้ไง . . .”  มันกระดกรวดเดียวหมดแก้ว

   “. . . ไม่หมดก็หมาล่ะว๊า”  มันส่งสายตาเยาะเย้ย

   “กลัวที่ไหน”  กอล์ฟยิ้มเยาะตัวเองก่อนกระดกหมดแก้วตาม

   คืนนี้ . . .

   . . . มันจะแสดงให้เนียนที่สุด  บทบาทคนหัวใจสลายที่ไม่สามารถบอกใคร ๆ  ได้  ต้องซ่อนเก็บความจริงเอาไว้  เพื่อให้อีกคนเห็นว่ามันแข็งแรงพอ  แข็งแรงที่สุด  มันจะไม่ยอมให้เพื่อนเห็นความอ่อนแอของมันอย่างเด็ดขาด

   แล้ว . . .

   . . . พรุ่งนี้ล่ะ

   เรื่องของพรุ่งนี้  มันไม่รู้  มันรู้แค่ว่าวันนี้  มันจะอยู่กับเพื่อนมัน  อยู่กันจนนาทีสุดท้าย  มันมีเวลาอีกนานแค่ไหนมันไม่รู้  แต่สิ่งที่มันรู้  ทุก ๆ  นาทีจากนี้  คือเวลานับถอยหลังแห่งการลาจาก  มันจำต้องจากลาเพื่อนรักที่สุดในชีวิตของมัน

   เพื่อน . . .

   . . . จะอยู่กับมันไปจนตาย  จดจำเอาไว้ตราบลมหายใจสุดท้ายแห่งชีวิตที่มันมีอยู่  มันรู้ดี  รู้ดีกว่าสิ่งใด ๆ  ทั้งหมด  มันเริงร่าอย่างเหมือนเคย  ไม่มาก  ไม่น้อยกว่าเดิม  เพราะมันรู้จักไอ้เอ

   มันรู้จักไอ้เอดีกว่าใคร . . .

   . . .หากมันเปลี่ยนไป  มีหรือเพื่อนมันจะไม่รู้


   มันแทบไม่ได้หลับทั้งคืน  เพราะมันนอนคุยกันตลอด  กอล์ฟอาจจะรู้สึกเสียใจ แต่มันดีใจ  อย่างน้อยที่สุดมันก็มีเพื่อนที่ดี  มันรักเพื่อน  แต่มันไม่อยากดึงเพื่อนมาครอบครองเอาไว้  มันแอบโทรเลื่อนไฟลท์  โชคเข้าข้างมัน เพราะมันได้ไฟลท์กลับช่วงเช้า

   “ทำไมมาทางนี้ว่ะ”  กอล์ฟถามเมื่อมันขับเลยทางเข้าสนามบิน

   “ก็ไปทางเลียบรันเวย์ไง”

   “อ้อมชิบ  ห่านี่”

   “เอาน่า  อย่าบ่น  อยู่กับกูนานอีกหน่อยไม่ได้หรือ”  เสียงเอมันเศร้า ๆ  มันขับมาเรื่อย ๆ  แล้วเลี้ยวขวาเข้ามาทางถนนสองเลน  ที่คู่ขนานไปกับรันเวย์ 

   อยู่นาน ๆ  ทำไมกอล์ฟมันจะไม่อยากอยู่  มันอยากอยู่นานกว่านี้เสียด้วยซ้ำ  แต่มันกังวลหัวใจเป็นที่สุด  มันรักเพื่อนเกินเพื่อนไปแล้ว  ทางเดียวที่มันจะทำได้  มันควรหักใจเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้

   “จอดทำไม”

   “มึงจำที่ตรงนี้ได้ไหม”  เอหันมาถาม มันจอดรถชิดที่ริมถนน  ฝั่งซ้ายเป็นเนินดินเล็ก ๆ  ส่วนฝั่งขวามีตาข่ายรั้วเหล็กกั้นเป็นทางรันเวย์

   “ทำไมว่ะ”

   “ปีก่อนไง  ที่มึงมาส่งกู   แล้วเรามาถ่ายรูปเครื่องบินขึ้นกันตรงนั้นไง”  เอชี้ไปที่เนินดิน

   กอล์ฟเมินหน้าหนี . . .

   . . . มันจะตอกย้ำไปทำไมกัน

   “. . . แล้วมึงกับกูก็วิ่งแข่งกับเครื่องบินที่มันกำลังจะเทคออฟ”  เอหันมามองกอล์ฟ  แววตามันเศร้า

   “เออ  บ้าดีเนาะ  วิ่งแข่งกับเครื่องบิน”

   “เดี๋ยวพอกูส่งมึงเข้าห้องผู้โดยสารขาออก  กูจะมายืนส่งมึงที่ตรงนี้  อย่าลืมหันมามองล่ะตอนเครื่องกำลังจะเทคออฟ”  เสียงเอมันสั่น  แววตามันเหมือนจะมีน้ำตา

   “มาเน่าอะไรอีกมึง”

   “สัญญากับกูไอ้กอล์ฟ  ขอบอร์ดดิ้งทางขวาริมหน้าต่าง”

   “เออ”

   “ไม่เอา  เดี๋ยวกูไปเช็คอินน์ให้มึงเองดีกว่า  เพื่อกูแน่ใจว่ามึงจะเห็นกูมาส่งมึง”  ผมก้มหน้าน้ำตาเอไหล

   “ไอ้เอ  ไปเหอะ  เดี๋ยวจตกไฟลท์”  กอล์ฟบอกอีกฝ่าย  มันเอามือไปแตะที่หลังมืออีกฝ่ายเบา ๆ

   เอมันเจ้ากี้เจ้าการไปขอที่นั่งริมขวา  มันวาดหวังเพื่อนจะเห็นมัน  แม้จะไกล  แต่มันนัดเวลาเอาไว้  มันรู้แล้วว่าหัวใจมันกำลังหวิว ๆ  ไอ้กอล์ฟมันกำลังจะกลับ  แต่เอมันไม่อยากให้กลับ  มันไม่อยากให้กอล์ฟกลับเลยสักนิดเดียว

   “กูเข้าไปข้างในนะ”

   “อีกแปบได้ไหม”  เอต่อรอง

   “ไหนบอกจะไปรอส่งกูที่รั้วไง”  กอล์ฟยิ้ม

   “เออ  กูไปส่งทันน่า”

   “สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อนรัก . . . ”  กอล์ฟดึงเอมากอดเอาไว้  หัวใจมันสั่นระริก  จะเจ็บปวดก็ใช่  มันใกล้หมดเวลาแล้ว

   “. . . กูรักมึงนะเอ”   กอล์ฟพยายามอย่างมากที่จะข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้

   “ขอบใจนะมึง  ขอบคุณที่เมื่อวานมาหากู  ขอบคุณที่วันนี้กอดกู” 

   “กูมีของขวัญจะให้มึง”

   “อะไร”  เอมองหน้า

   “สัญญากับกูว่ายังไม่เปิด  จะไปเปิดอ่านที่มึงรอส่งกู”  กอล์ฟจ้องหน้าเพื่อน

   “ห่านี่  ลีลา”

   “จะเอาไม่เอา”

   “เอา”

   “เอาก็สัญญามาก่อน  ว่าไปเปิดอ่านที่รอส่งกู”  กอล์ฟชูสมุดบันทึกตรงหน้า

   “สัญญา”

   “เปิดอ่านก่อนเป็นหมานะมึง  ไปแล้วล่ะ  มีความสุขมาก ๆ  นะมึง”  กอล์ฟเอาสมุดส่งให้เอ  ก่อนเดินหันหลังเข้าไปในช่องผู้โดยสารขาออก

   มันหลับตานิ่ง . . .

   . . . จากวันนี้  ต่อไปวันข้างหน้า  มันคงไม่มีไอ้เออีกแล้ว  กอล์ฟบิดเครื่องโทรศัพท์  ก่อนที่จะแกะด้านหลังออก  มันถอดซิมออกจากเครื่อง  ก่อนปล่อยซิมลงในถังขยะ 

   หัวใจมันร้าวรานเกินจะทนไหวอีกแล้ว . . .



   . . . มึงอ่านมาถึงตอนนี้

   มึงจะรู้เอง . . .

   . . . กูรักมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

   ตอนนี้กูบอกมึงล่วงหน้าไปแล้ว  ผ่านทางตัวอักษรที่กูบรรจงเก็บเอาไว้ให้มึง  และมันคือของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่กูให้มึงด้วยหัวใจกูเอง  เพราะสี่ปีที่ผ่านมา  กูให้มึงตามมารยาทตลอด  แต่ครั้งนี้ . . .

   กูให้ด้วยหัวใจ . . .

   . . . หัวใจของเพื่อนที่เพิ่งรู้ว่ารักเพื่อนแบบมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

   ไอ้เอ . . .

   . . . วันเกิดมึงปีนี้  จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  กูตั้งใจแล้ว  ตั้งใจที่สุดที่จะให้มึงรับรู้หัวใจของกูที่ผ่านมาผ่านตัวหนังสือที่กูกลั่นมันออกมาจากหัวใจของกู  และกูตั้งใจอย่างแน่แน่ว  กูจะบอกรักมึงด้วยปากของกูเอง

   กูคงจะจบบันทึกเล่มนี้  ตรงนี้ . . .

   . . . ตรงที่กูอยู่เหนือความสูงสามหมื่นฟิต  ตรงที่กูมองเห็นท้องฟ้าสุดลูกหูลูกตา  มีเมฆขาวราวสำลีลอยละล่อง  กูยิ้มกับก้อนเมฆที่เหมือนจะลอยต่ำ  หากหัวใจกูอิ่มเอมอย่างที่สุด  อีกไม่กี่นาที  เครื่องก็จะลดระดับลง  แล้วมันคงไปจอดสงบนิ่งที่ . . . สนามบินภูเก็ต

   . . . ปลายทางหัวใจกูอยู่ที่นั่น

   ปลายทางที่กูวาดหวัง  จะมีมึงยืนรอกูอยู่  มึงจะแปลกใจที่กูโผล่หัวมา  หลังจากที่กูมาส่งมึงตอนที่มึงย้ายมาทำงานที่นี่ไงไอ้เอ


   “ไอ้กอล์ฟ . . .”     เอเอ่ยออกมาได้เท่านั้นจริง ๆ  มือที่จับบันทึกสั่นระริกไหว  แววตามันมีแต่หยาดหยดแห่งความอ่อนแอ

   โอ . . .

   . . . ไอ้กอล์ฟ  ทิ้งหัวใจของมันไว้ที่นี่  เอเสียววาบไปจดปลายเท้า  เอาสมุดบันทึกเล่มนั้นมากอดไว้  น้ำตามันไหล

   “ไอ้กอล์ฟ . . . ไอ้ห่ากอล์ฟ ปิดเครื่องทำห่าไรว่ะเนี่ย ”    เอพยายามกดโทรเข้าเครื่อง 

   ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก . . . เอร้อนรนจะเอายังไงดี  มันมองไปที่ลานจอดเครื่องบิน  นกยักษ์กำลังเคลื่อนตัวออกมาจากงวงช้างช้า ๆ

   เอรู้แล้วไอ้คนใจเด็ดทิ้งความรักมันไว้ที่นี่ . . .

   . . . กอล์ฟปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง  เขามองลอดผ่านกระจกบานเล็ก ๆ ของเจ้านกยักษ์   เครื่องเคลื่อนตัวมาที่รันเวย์อย่างช้า ๆ  ต่อจากนี้อีกไม่นาน  มันจะกลับไปยังที่ของมัน  ที่นี่ไม่ใช่ที่ของมัน  อย่างน้อยที่สุดมันได้ทำตามความตั้งใจของมันแล้ว 

   . . . มันให้หัวใจเอไปแล้ว

   มันบอกรักเอด้วยปากของมันแล้ว

   ผลที่ออกมาอาจไม่ใช่ศูนย์  แต่อาจจะติดลบ  มันหลับตาเมื่อเครื่องมากลับหัวที่ท้ายรันเวย์

   เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ  เพิ่มกำลัง  มันมองออกไปนอกหน้าต่าง . . .

   . . . มันจะจดจำที่นัดพบของมันเป็นครั้งสุดท้าย

   เอมองเครื่องที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว  มันเก็บความรู้สึกเอาไว้แทบไม่ไหวอยู่แล้ว . .

   “ . . . ไอ้กอล์ฟ  อย่าไป  อย่าไป” 

   กอล์ฟเห็น  รถเอจอดอยู่ที่ข้างรั้วสนามบิน  คนที่วิ่งแข่งกับเครื่องนั่น  แม้จะเล็กนิดเดียวแต่มันรู้แล้ว  มันแน่นในหน้าอก  ราวกับใครจับหัวใจมันบีบ  มันเอามือมาปิดหน้า  เมื่อเครื่องที่มันนั่งค่อย ๆ  ทะยานขึ้นฟ้า  น้ำตามันไหลออกมา  มันร้องไห้อย่างไม่อายใครอีกแล้ว

   เอมันวิ่งแข่งกับเครื่องที่กำลังทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว   ล้อค่อย ๆ  พ้นพื้นรันเวย์  หากเอมันไม่เหนื่อย  มันวิ่งไปพร้อม ๆ  กับน้ำตาที่อาบแก้มของมัน  เครื่องพ้นไปแล้ว มันวิ่งไปจนเหนื่อยอ่อน  มันล้มลง  หากหน้ามันแหงนมองเจ้านกยักษ์ที่ค่อย ๆ  เล็กลง  มันตะโกนลั่น

   “ไอ้เอ  ไอ้ควาย  ไอ้หน้าโง่เอ้ย  มันไปแล้ว . . . มันไปแล้ว”   เอตะโกนออกมาลั่น มันไม่อายอะไรอีกแล้ว

   ไอ้คนใจเด็ดมันกลับไปแล้ว  มันตั้งใจมางานวันเกิด   แต่สิ่งที่มันเจอตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอหน้าเอ   ไอ้กอล์ฟ  มันยิ้ม  มันหัวเราะ  ซ่อนความทุกข์ของตัวเองไว้มิดชิด  มันเหยียบไปบนหัวใจตัวเองที่ขาดวิ่น    เขาเองที่ฉีกหัวใจมันเป็นชิ้น ๆ   มันซมซานกลับไปแล้ว   ไอ้เอฆ่าเพื่อนรักมันแล้ว 

   ไม่ใช่สิ . . .

   . . . เอฆ่าคนที่มันรักยิ่งชีวิตด้วยมือมันเอง   ฆ่ากอล์ฟอย่างเบามือที่สุดแล้ว 

เรื่องสั้นเรื่องนี้  ได้แรงบันดาลใจมาจาก . . .


http://www.youtube.com/v/0mQdyRstnvw&hl=en&fs=1


ในนาทีที่ 4:10  -  4:13   สามวินาทีเท่านั้น  ทำเอากรูอึ้งแดกจนต้องมานั่งเขียนไรเป็นเรื่องราว

[maicy]

อ่านนิยายของพี่ทีไร  ไม่มีไม่เสียนำตาเลยค่ะ  เขียนกี่เรื่องก็อินทุกเรื่อง 

[zllbleazz]

เปิดดูคลิปแล้วขนลุกเลยค่ะ
 
4.10-4.13 จริงๆด้วย

เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
สนุก และซึ้งมากค่ะ
เหมือนกำลังอ่านพล็อตของภาพยนตร์เลย

อินจัด
ชอบมากมายค่ะ

[kit]

• ปลายทางที่กูวาดหวัง  จะมีมึงยืนรอกูอยู่ 
มึงจะแปลกใจที่กูโผล่หัวมา  หลังจากที่กูมาส่งมึงตอนที่มึงย้ายมาทำงานที่นี่ไงไอ้กอล์ฟ
วุ้ย ไอ้ อะไรนะคะ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[anata9]

Thanks for your short story and music video of Mor 3 Pee 4 na krub. 

[M@nfaNG]

เรื่องสั้นอะไรเนี่ย ทำไมมันจิ๊ดดดอย่างนี้


ปล.เด็กๆในหนังทำไมน่ารักขนาดนี้

[zandwizz]

แต่งต่อเลยพี่ จะรออ่านครับผม

[tonsai_2520]

หาก . . .

. . . เป็นกรูนะ

เอาสมุดเล่มนั้นมาโพสต์ได้ป่ะ  มีอะไรเกิดขึ้นบ้างใน ๕  ปี

กับ

บินตามไปดิ  ภูเก็ต กรุงเทพฯ  เอง  แหม . . . วิ่งตามจะทันเร่อะ

อิอิอิ . . .

. . . เรื่องสั้น  แต่พล็อตเขียนยาวได้อีก  เหอะ ๆ 

[kit]

หาก . . .

. . . เป็นกรูนะ

เอาสมุดเล่มนั้นมาโพสต์ได้ป่ะ  มีอะไรเกิดขึ้นบ้างใน ๕  ปี

กับ

บินตามไปดิ  ภูเก็ต กรุงเทพฯ  เอง  แหม . . . วิ่งตามจะทันเร่อะ

อิอิอิ . . .

. . . เรื่องสั้น  แต่พล็อตเขียนยาวได้อีก  เหอะ ๆ 

ต๊าย แล้วเอจะตามหากอล์ฟเจอรึคะ เมื่อตามไปถึงกรุงเทพ.แล้วนั่น
คนจะหนี....อดีต เขาคงไม่พักที่เดิมๆ
หรือไม่งั้น ก็อาจแค่แทร้นสิทที่กรุงเทพ. แล้วก็ไปไหนต่อไหนเลย
ขอเสนอ เอ ให้หาใครโทร.ไปดักที่แอ๊ร์ผอท ให้ส่งข่าวถึงผู้โดยสารชื่อ ภศวิชญ์
รัฐกร ได้รับอุบัติเหตุ อาการยังสรุปไม่ได้ ตอนนี้อยู่ใน "ฉัน เห็น เธอ"
(เลียนแบบ "อาโก" เล็กๆ)
ดูว่าจะ"แล่น"กลับมา"โลด" หรือไม่ อิอิ
ป.ล. แต่ เอ ไม่ได้รัก กอล์ฟ แบบที่ กอล์ฟ รัก เอ มิใช่รึคะ
(Edited) ป.ล.๒. *อย่าบอกว่าอยู่'โรงยา'อะไร เดี๋ยวโทร.เช้คได้*
กิต.ว่างั้นนะคะ คุณ ต้นสาย

[namtaan]

เศร้าได้อีก เศร้าเกินไปม้ายยยยยยยยยยยยย 

ตกลงเรื่องสั้นเหรอเนี่ย
อยากให้กลายเป็นเรื่องยาวจังเลย

แบบว่ามันค้าง!!!!!

ปล บวก 1 แต้ม จัดไป และขอบคุณสำหรับลิงค์นะจ๊ะ จุ๊บๆๆ 

[RAJCHABUT]

เข้ามาบอกว่า . . .

. . . ติดภารกิจหัวใจครับ

ไม่ว่างมาค่อครับผม

อิอิอิ . . . ละอ่อนเจียงใหม่มาเยี่ยมครับ

[cmos]

ช่างทรมานใจคนอ่านจิง ๆ เลย

ขอให้สนุกกะละอ่อนเน้อ 

[namtaan]

เข้ามาบอกว่า . . .

. . . ติดภารกิจหัวใจครับ

ไม่ว่างมาค่อครับผม

อิอิอิ . . . ละอ่อนเจียงใหม่มาเยี่ยมครับ

^
^
ขอให้โชคดี มีความสุขกับละอ่อนเน้อ
รักเอยตอนต่อไป จาได้หวานๆๆๆๆๆๆ

[konnarak]

........โดน..........

[un_john2006]

 




 




 

[subaru]

อ่านแล้วน้ำตาซึม...

[zandwizz]

ล่ะอ่อนกันไปตามระเีบียบ

รออ่านคับผม

กี่เรื่องแล้วเนี่ย

[tonsai_2520]

หาก . . .

. . .คืนนี้  จขกท.  ยังไม่มาต่อ

คาดว่าจะไปดักเจอตัวที่สนามบินเชียงใหม่ เพราะคงไประเริงรื่นถึงโน่นแน่ ๆ  อิอิอิ

ความสุขกับความทุกข์ใกล้กันแค่เส้นบาง ๆ กั้นเท่านั้นเอง

[zllbleazz]

ซึ้งจนเหลือคณานัป 

[zandwizz]

จริงครับพี่ต้น
ผมจะบินจากภูเก็ตไปเชียงใหม่
เพื่อตามล่าเลยล่ะ
555

[RAJCHABUT]

เหอะ ๆ  ๆ  ๆ  ๆ


เข้ามาเมียงมองแบบอาย ๆ


ก็ . . . พี่โน้ตไปอยู่เชียงใหม่ตั้ง ๔ ปี  เลยตามหากลิ่นพี่โน้ต

เอาน่าเพื่อไถ่โทษ . . .

ตอนนี้ผมมีนิยายที่ถือลิขสิทธิ์อยู่หลายเรื่อง  ใครอยากได้เรื่องไหน  เมล์มาขอได้นะครับ

ปลายทางโพคารา . . . เวลาที่เหลืออยู่ . . .  สิ่งที่เรียกว่าความรัก

รักนั้นนิรันดร  นัทกับบอย  . . . บันทึกแห่งตราบาป  . . .หยดน้ำกลางตะวัน

แค่เอื้อม . . .รอยเท้าในผืนทราย . . .ขอบฟ้ามิอาจกั้น

ภูฟ้า . . . ผาม่าน . . .เบื่อแค่อยากเล่าให้ฟัง . . .  รวมเรื่องสั้น

รักหรือผูกพันก็เจ็บปวดเท่ากัน เวอร์ชั่น  นิยายโศก  . . .และเวอร์ชั่นเต็ม

รักเอย . . . ที่กำลังจะจบ


ใครอยากได้เรื่องใด  ขอมานะครับ 

แต่ . . .

ขอได้แค่อาทิตย์ละ ๒ เรื้องเท่านั้น  อิอิ

[zandwizz]

ขอทุกเรื่องเลยได้ไหมอ่ะพี่ราชบุตร

ชอบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ทุกเรื่องเลย

ไงก็มาต่อรักเอยไว ๆ นะค๊าบบบบบบบ

[konnarak]

พีราชบุตรครับ 

ตอนนี้ผมขอตอนจบของรักเอย

ได้ป่ะครับบบบบบบ

[namtaan]

อยากได้ซะทุกเรื่อง
งั้นต้องใช้เวลา 3 อาทิตย์สินะ
 

[kunkai]

ขอรักเอยให้จบก่อนนะค้าบ
แล้วเรื่องอื่นๆตามมาทีหลังก็ได้ค้าบ
 :pig4:มากมายก่ายกอง

[kit]

เหอะ ๆ  ๆ  ๆ  ๆ

เข้ามาเมียงมองแบบอาย ๆ

ก็ . . . พี่โน้ตไปอยู่เชียงใหม่ตั้ง ๔ ปี  เลยตามหากลิ่นพี่โน้ต

วุ้ย ค่ะ กิต.เชื่อ(ไม่จ่ายสด)ค่ะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร