หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[IZE]

เหมือนจะมีความสุขนะ

แต่อ่านแล้วบีบหัวใจดีแท้ อย่างนี้นี่เอง ที่เรียกว่าทรมานใจ คน

[nanao]

มันก็ไม่เศร้าหรอกครับ
ถ้าไม่เจอประโยคปิดท้ายตอนอ่ะครับ

[mango]

Thank you,

Thank you for happy ending,        

[myxt]

ตอนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่น
แต่ยังไงก็แฝงความเศร้าอยู่ดี
 

[namtaan]

ูู^
^
กอดน้องออม 

มาอ่านแล้วนะค้าบบบ ขอบคุณสำหรับความคิดถึงของบางท่าน
ที่ไปเมนท์บอกไว้ ขอบคุณมากค้าบ


ก้อว่าแล้วว่าทำไม อะไรมันจะหวานแบบไร้ที่ติ ขนาดนี้
พอเจอประโยคส่งท้าย เหอๆๆๆๆๆๆๆ จะซึ้ง หรือจะจิตตกดีเนี่ย

รอต่อไป บวก 1 แต้มเช่นเคยจ้า  ขอบคุณนะจ๊ะ

[konnarak]

เงียบจัง...........


นอนต่อดีกว่าาาา

[konnarak]

"................................."

[White..BroccO]

วันนี้อ่านตั้งแต่แรกยัน จบ

ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ฮ่าๆๆ

ขอบคุณ คุณราชบุตร ด้วยน่ะค่ะ

ที่ทำให้ได้อ่านนิยายที่ดีที่สุด

แต่มีอีกอย่างนึงคือ อิเรื่องนักการเมืองไรนั้นน่ะ มันสุ่มเสี่ยงเกินไปมั้ยค่ะ

ฮ่าๆๆ แล้วแต่ศรัทธาแล้วกัน จะเขียนยังไงก็ตามแต่

แต่ขอตอนหน้าหน่อยหน๊า

แบบหวานๆส่งท้าย หรือ มีฉากนั้นก็ดี o[]O

[BEta-K]

   ยังไม่มาต่อ 

เพ่ต้น ใจร้ายยยยยยย 

[yaoifan]

"รักเอย  จริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน(อ่าน)?"

"ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบบ"55555

กำลังซาบซึ้ง   เจอประโยคสุดท้ายนี้เล่นเอาปวดตับเลย 

เห็นด้วยค่ะ ทรมานใจคนอ่าน จริงๆ

บทพิสูจน์ความแน่นอนของคนแต่ง น้ำตาไม่ท่วมจอคอม ไม่ใช่ "ราชบุตร"

ขอบคุณสำหรับข่าวคราวของอาร์ม กับ โก ด้วยค่ะ

ไม่รู้จะตอบแทนยังไง ขอกด +๑ ให้แล้วกันนะคะ

[tonsai_2520]

จขกท.  แอบหายอีกแร่ะ


เ มื่ อ รั ก ไ ป แ ล้ ว เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ไ ม่ ไ ด้   


< โปรแกรมวันนี้ >  ดูหนังรัก  กับคนที่รักเรา  ในวันเกิดคนที่เรารัก . . .

น้องป๊อบทำเอาพี่ใจละลาย

[kit]

• เ มื่ อ รั ก ไ ป แ ล้ ว เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ไ ม่ ไ ด้   

< โปรแกรมวันนี้ >  ดูหนังรัก  กับคนที่รักเรา  ในวันเกิดคนที่เรารัก . . .

น้องป๊อบทำเอาพี่ใจละลาย . . .
. . . เป็นครั้งที่ ๖๙๖ . . . ของปีนี้(พรุ่งนี้รวย) 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ ต้นสาย

[RAJCHABUT]

ประกาศ


รักเอย



ปกติ  มีแต่คนบอก  ทำไมชอบเขียนเรื่องเศร้า  ไม่รู้อ่ะ  มันไปเองเวลานั่งพิมพ์ มาเรื่องนี้  ไม่แน่ใจอีกว่า  มันเป็นเรื่องแบบไหนกันแน่ . . . เศร้า   ซึ้ง  อิ่มเอมใจ  หรือ  จะตลกกับโชคชะตาที่เกิดขึ้นดี  เอ้ยยยยยยยยย  กรรม



โดยส่วนมาก . . .


จะมีแค่พล๊อตคร่าว ๆ  ในหัว แต่เรื่องนี้  หามีไรในหัวเลยไม่  เขียนออกมาจากความรู้สึก  ณ  ปัจจุบัน


โน้ต . . . รักเอย


อาร์ม . . . รักฤๅผูกพันฯ


สองคนต่างติดอยู่ในบ่วงของความรัก  แต่เป็นรักคนละแบบ  ที่ไม่เหมือนกัน  แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองมี  น่าจะเป็นความรักที่มีให้คน ๆ  นึง อย่างมากมาย  เป็นรักที่หลาย ๆ  คนอยากมี  มั๊ง . . .


คนอ่านละครับ . . . สงสารใครมากกว่ากัน

อาร์ม . . . คนที่วางแผนทุก ๆ  อย่างเอาไว้  รั้งคนที่รักอยู่กับตัวนานที่สุด

หรือ

โน้ต . . . คนที่ไม่เคยรั้งคนรักไว้กับตัวกอดเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว

สำหรับคนเขียน . . . สงสารโน้ตมากกว่า

รัก . . .โดยไม่ต้องการครอบครองรักพิสุทธิ์จากหัวใจ






ปล. ใกล้จบแล้ว  ใครอยากได้ลงชื่อไว้  หาไม่แล้วจะหาอ่านไม่ได้อีก 

เพราะตัวอักษรจะอันตรธานหายไปหลังจากจบ ๓๐ วัน





ปล๒.  ใครลงชื่อ  กรุณาเรียงลำดับนะครับ  เช่น

๑. imon  (จัดให้ไป๊  แก้ไขเมื่อ  ๑๘.๑๑ น.)

๒ .  (ใครต่อก็ขอความกรุณาก๊อบคนแรกมาด้วยนะครับ  ให้เวลาขอหลังจาก ๓๐ วันที่เรื่องจบเท่านั้น)





ปล๓. ของดีใช่หาอ่านกันได้ง่าย ๆ  อิอิอิ 

(พิเศษสำหรับแฟนคลับเท่านั้น  ขาจรหมดโอกาส  ขอมาหลังจากนี้  ขอได้  แต่ไม่รู้จะได้อย่างที่ขอหรือไม่)

[civava14]

๑. ราชบุตร
๒. civava14

ยังไม่มีใครมา ขอก่อนเลยระกันครับ แต่ยังไม่อยากเป็นคนแรก


 

[muyong]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong

มาลงชื่อค่ะ  แอบอ่าน

[kit]

• เพราะตัวอักษรจะอันตรธานหายไปหลังจากจบ ๓๐ วัน
วุ้ย งั้นคงอีกนาน(กว่าจะจบ) เห็นคุณต้นสายบอกว่าผู้ประพันธ์มีกิจกรรม(อื่นๆ)แยะ อิอิ
๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
หุหุ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[BEta-K]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๕.TIÄÑ-Šhªñ

ขอบคุณเพ่ต้น  

[dokjarn]

 

จองด้วยคนครับ

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn

ขอเติมคิวให้ คุณkit  ข้างบนด้วยเดี๋ยวหลุด อิ อิ

 

[piggie]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie

มาลงชื่อด้วยคนค่ะ ^^~

[badcow]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie

๘. badcow

ทุกครั้งคำพูดซึ้งกินใจ

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy

 

[IZE]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69

[nanao]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove

ขอบคุณคร้าบ

[MIkz_hotaru]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru

เพิ่งเริ่มอ่าน แต่ขอด้วยได้ป่าว 

[imon]

0.๑ imon (รัดคิวเลย ขอคนน่ารักก่อนนะครับ จะรีบไป)
๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru

เพิ่งเริ่มอ่าน แต่ขอด้วยได้ป่าว 

[mecon]

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru
๑๓. imon
๑๔.mecon

มาขอด้วยคนแบบหน้ามึนๆ คะ คุณราชบุตร

[RAJCHABUT]

0.๑ imon (รัดคิวเลย ขอคนน่ารักก่อนนะครับ จะรีบไป)
๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru

เพิ่งเริ่มอ่าน แต่ขอด้วยได้ป่าว 

เมียขอมา . . . พี่จัดให้  อิอิอิ

ปล๒.  ใครลงชื่อ  กรุณาเรียงลำดับนะครับ  เช่น

๑. imon  (จัดให้ไป๊  แก้ไขเมื่อ  ๑๘.๑๑ น.)

๒ .  (ใครต่อก็ขอความกรุณาก๊อบคนแรกมาด้วยนะครับ  ให้เวลาขอหลังจาก ๓๐ วันที่เรื่องจบเท่านั้น)





ปล๓. ของดีใช่หาอ่านกันได้ง่าย ๆ  อิอิอิ  

(พิเศษสำหรับแฟนคลับเท่านั้น  ขาจรหมดโอกาส  ขอมาหลังจากนี้  ขอได้  แต่ไม่รู้จะได้อย่างที่ขอหรือไม่)




ปล๔.  ขออภัยแฟน ๆ  เมียมาขอลัดคิวอ่ะครับ

[M@nfaNG]

  เข้ามาแบบงงๆ แต่ก็ขอด้วยคนค่ะ แต่แอบอิจฉาคนที่มาลัดคิว
0.๑ imon (รัดคิวเลย ขอคนน่ารักก่อนนะครับ จะรีบไป)
๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru
๑๓. mecon
๑๔. M@nfaNg

งงเลยไปทำชื่อใครตกไปป่าวหว่า

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

[RAJCHABUT]

ตอนใหม่ยังไม่มี . . .

. . . อายว่ะ

เอาเรื่องสั้นที่เคยเขียนมาให้คนไม่เคยอ่านคั่นเวลาก่อนดีกว่าครับ

ในความผูกพันนั้นเจ็บปวด
   
   ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่บ่าย  ยังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด   เห็นทีวันนี้รถคงติดกันบนถนนอีกนาน  ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วกระมัง  งานที่ยังค้างอยู่บานเบอะ  มันทำให้เวลาว่างที่มีอยู่น้อยนิด  ต้องน้อยลงไปอีก . . .

   “แม่งเอ้ย  แฮ้งค์อีก”  ผมรัวนิ้วแรง ๆ  ลงบนแป้นพิมพ์  เคาะมันด้วยความโมโห  ทั้งโมโหตัวเอง  ทั้งโมโห  ไอ้เครื่องคอมฯ  เฮงซวย

   “โธ่โว้ย !” 

   เสียงสบถ พร้อมทั้ง  เอนตัวพิงกับเก้าอี้  ผมทำไปตั้งเยอะ  แต่ไม่ได้เซฟเก็บเอาไว้  ทำไมผมเลินเล่อได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้  ทั้ง ๆ  ที่น่าจะเฉลียวใจ  แต่มันก็สายไปเสียแล้ว  ในเมื่อตอนนี้เครื่องมันรวน 

   ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว . . .

   . . . เหมือนหัวใจผม

   ผมรีสตาร์ทเครื่อง . . .

   ดีนะ . . . เทคโนโลยี่  หากผิดพลาด  เราสามารถแก้ไขได้  แต่ชีวิตความเป็นจริงของคนเรา  มันจะแก้ไขได้แบบเทคโนโลยี่หรือ  มันคงไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้   เพียงชั่วครู่  เครื่องก็อยู่ในสถานะที่พร้อมจะใช้งานตามปกติ

   หาก . . .

   ผมไม่มีอารมณ์ที่อยากจะทำอีกแล้ว . . .

   ผมชื่อ . . . ใบหม่อน

   ไอ้ม่อน . . .  คือชื่อที่เพื่อน ๆ  เรียกขาน  ชื่อแบบผม  ถ้าให้ทายว่าเป็นคนภาคไหน  คงเหลือตัวเลือกแค่สองภาค . . .

   ชีวิตของผม . . .

. . . ความเหงาคือเพื่อนแท้

   ความอ่อนแอ . . .

. . . ก็เพื่อนสนิท

   ผมเริ่มเซ็งกับงานที่มันกองอยู่พะเนินเทินทึก  ถ้าเพียงแต่ผมไม่สะเพร่า  ป่านนี้งานมันคงใกล้เสร็จ  ช่างมันเหอะ  เพราะอย่างไรผมก็แก้ไขมันไม่ได้แล้ว  ตอนนี้  คงทำได้แค่  เข้าเวป  หาอะไรทำ  ตามเรื่องตามราวดีกว่า

   ผมเข้าเล้าเป็ด . . .

   แอบเข้ามานานแล้ว  แอบอ่านเรื่อย ๆ  ไม่ค่อยแสดงตัวตนเท่าไหร่  เพราะผมรู้ดี  การแสดงตัวให้เป็นที่รู้จักอาจจะไม่ปลอดภัยกับผมเท่าที่ควร  สถานะบางอย่างมันไม่ควรเปิด  อีกผมมีโลกของผม  โลกที่ผมปิดกั้นคนอื่นพอสมควร

   ผมติดนิยายอยู่เรื่องนึง . . .

   ตอนนี้ . . .  เรื่องในนิยายมันดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว  ผมได้รับเมล์แล้วล่ะ  เมล์ต้นฉบับจากนิยายเรื่องนี้

   ย่อหน้าสุดท้าย . . .



   ผมยิ้ม . . .

   . . . มีความสุขนะ . . . 

   ผมมีความสุขกว่าที่ผ่านมาเสียอีก  มากกว่าตอนที่เจอมันครั้งแรก  มากกว่าตอนที่ได้กอดมันครั้งแรก  มากกว่า . . . มากกว่า

   ทั้งหมดที่ผมเคยมี . . .

   บางครั้งผมยังอดคิดไม่ได้ว่า  บททดสอบที่ผมผ่านมาได้  ผมผ่านมาได้อย่างไรกัน  ตอนนี้ผมพร้อม  พร้อมที่จะเห็นมันเป็นในสิ่งที่มันอยากจะเป็น

   ถ้ามันเรียนจบ . . .

   ทางที่มันเลือกเดิน . . .  ผมจะยอมรับ  ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดหรือมีความสุข  ผมก็จะยอมรับในการตัดสินใจของมัน . . . สิ่งนี้มิใช่หรือที่ผมคิดเอาไว้

   ตอนนี้ . . . มันก็จบแล้วนี่หว่า . . .

   บางที . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต

   การรอคอย . . .ทรมานเสมอ

   . . . หาก . . .

   ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า  คนที่เรารอ  เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน



   ผมยิ้มเมื่ออ่านตอนสุดท้ายอีกรอบ . . .  เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว  ผมก็จำไม่ได้ ผมรู้แค่ว่า  มันตืบ  มันตันอยู่ให้หัวใจของผม  มีคำถามมากมายที่ค้างคาใจ   

   . . . เรื่องจริงมั้ย . . .

   ทำไมอาร์มไม่ให้โอกาสโก . . . ในเมื่อยังมีเวลา  มีโอกาส

   การรอคอย . . . คือจุดจบของเรื่องนะหรือ  ผมเลื่อนมือเปิดลิ้นชักของโต๊ะทำงาน  รูปถ่ายใบนั้นซืดจางกว่าเมื่อวาน  มันคงซืดจางลงทุกวัน  ทั้ง ๆ  ที่เพิ่งถ่ายมาไม่นาน  ผมยิ้มกับภาพ  กับคนในภาพ . . .

   ภาพ . . . ใบนี้  เพื่อนผมมันถ่ายให้  เมื่อตอนปีใหม่นี่เอง 

   แค่ . . . หกเดือนเอง  ไม่นานหรอก  ผมใส่เสื้อหนาวตัวใหม่ที่เพิ่งถอยมาก่อนไปที่นั่นไม่กี่วัน  และอีกคนกอดคอผมเอาไว้ มันยิ้มกว้าง . . . ไอ้ว่าน

   ปาย . . .

   ผมจำได้  จำได้ดีในวันแรกที่ผมเข้าไปอ่านนิยายเรื่องนี้    มันเปิดตัวด้วยความรู้สึกที่ชวนหดหู่  บางคนเลือกที่จะหนี . . .

   และ . . .

   คนที่ตาม . . .  ผมเกือบจะเลิกอ่านอยู่แล้ว  เมื่ออ่านตอนที่สองจบ  เพราะมันไม่มีอะไรที่บอกว่าผมควรจะอ่าน  ในเมื่อเรื่องมันมีแต่ความเศร้า . . .  หากแต่  บางอย่างบอกผมว่า  อ่านอีกหน่อยเหอะ 

   อยากรู้ . . . 

   ทำไม  คนที่มีโอกาส  ถึงเลือกที่จะไม่ใช้โอกาส  ผมเลยเลือกที่จะอ่านตอนที่สาม  อ่านเพราะความอยากนั่นเอง  ความอยากที่มีอยู่ในตัวคนทุกคน

     ความรักของคนสองคนเกิดขึ้นที่นั่น  และผมไม่รีรอเลยที่จะบอกตัวเองว่าผมจะอ่านเรื่องนี้  ผมจะติดตามเรื่องนี้ไปจนจบ   เพราะประโยคไม่กี่ประโยคที่ผมเจอในตอนที่สาม . . .

   เมืองเล็ก ๆ  ที่มีขุนเขาโอบล้อมรอบ . . .

   เมืองที่มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน  เมืองที่คนไทยแทบจะไม่รู้จัก  แต่ฝรั่งนักท่องเที่ยวเริ่มแบกเป้กันเข้ามา  เมืองที่เป็นจุดพักระหว่าง เชียงใหม่กับแม่ฮ่องสอน . . .

   ปาย . . .

   ผมรู้  ที่นั่นคือปาย  ก่อนที่เหมือนมีอะไรบางอย่าง  มันแล่นลึกเข้าในหัวใจ  ความรักสำหรับบางคนมันสวยงาม  แล้วความรักในแบบที่ผมเป็นอยู่  มันจะสวยงามมั้ย 

   จากวันนั้น . . . ถึงวันนี้  เดือนเต็ม ๆ 

   หนึ่งเดือนที่มันพาผมดำดิ่งไปกับคนสองคนตัวละครที่โลดแล่นในความรู้สึกของผม  คนที่ทำให้ผมยิ้มทั้งน้ำตา  บางครั้งผมเอาฝ่ามือปิดใบหน้าที่หน้าจอคอม  ซ่อนรอยน้ำตาเอาไว้  ไม่ให้เพื่อน ๆ  ที่ทำงานเห็น 

   ผมไม่รู้ . . . ทำไมผมถึงรู้สึกผูกพันกับนิยายทางเน็ทเรื่องนี้

   หรือเพราะ . . . ฉากของมันคือ ปาย

   ฝนคงกระหน่ำเม็ด  และบนใบหน้าผมตอนนี้  ผมรู้  ความอ่อนแอมันมาเยือนผมอีกครั้ง  ผมปล่อยให้มันไหลออกมาเอง  ก่อนที่มันจะค่อย ๆ  ไหลรินผ่านแก้ม  ตกลงไปที่ภาพถ่ายใบนั้น . . .

   
   เรา . . .

   ผมหมายถึงผมกับไอ้ว่าน  เรารู้จักกันที่โรงเรียนกวดวิชา  เมื่อสักเจ็ดปีที่ผ่านมาเห็นจะได้  ไอ้ว่านมันเรียนโรงเรียนขาสั้นสีน้ำเงิน  โรงเรียนมันดังเรื่องฟุตบอล  ส่วนผมแค่เด็กแถวเซ็นลาด  มันมานั่งเรียนกวดใกล้ ๆ  กับผม แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยสนใจเรื่องที่จะเรียนเท่าไหร่  ผมไม่รู้นะ  ถ้าไม่อยากเรียน  จะมาเรียนให้เปลืองเงินไปทำไม . . .

   มันคอยถามโน่นถามนี่ผมตลอด   ทั้ง ๆ  ที่เราก็เรียนด้วยกัน    เดือนแรกผ่านไป  กลายเป็นว่ามันกับผมสนิทกัน  วันไหนผมมาสายมันจะเก็บชีสต์เอาไว้ให้  และวันไหนมันมาสายผมก็จะทำแบบที่มันทำให้ผม

   ในเวลานั้น . . . ผมไม่เคยคิดกับมันเกินกว่าเพื่อน   ไม่เคยเลย  ไม่เคยสักครั้ง   ชีวิตของผม  ห่างกับคำว่าเกย์  ผมรู้แค่มีความสุขเวลาที่ได้อยู่ใกล้ ๆ  มัน    เพราะผมจะคุยกับมันได้ทุกเรื่อง

   และเรื่องที่เราคุยกันส่วนมากจะเป็นเรื่องเรียน  มหาวิทยาลัยที่อยากจะเข้า  ผมอยากเรียนบัญชี  ส่วนมันอยากเรียนวิศวะ  มันบอก  มันอยากเป็นวิศวกร  แต่มันกลัวว่าจะเอ็นท์ไม่ติด  เพราะฐานมันอ่อน  มันเลยต้องมากวดวิชา   

   มันให้ผมช่วยติวคณิตศาสตร์ให้มัน  เพราะมันไม่เก่ง  ผมยินดีเป็นที่สุด . . .

   แล้วมันก็ได้วิศวะสมความตั้งใจของมัน . . .  ส่วนผมไม่ได้อย่างที่หวัง  แต่ผมเฉย ๆ  เพราะผมคิดว่าอะไรก็ได้  ขอให้ได้ที่เดียวกับมันผมก็ดีใจแล้ว  สี่ปีที่อยู่ในมหาวิทยาลัย  ผมกับมันเหมือนเพื่อนที่สนิทกันมาแรมปี  เพราะหลังเลิกเรียน    ใครเลิกก่อนจะเป็นฝ่ายมารออีกคนเสมอ  จนมันกลายเป็นความเคยชิน  ว่าอีกคนเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิต  ผมยินดีที่จะรับความเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเอาไว้เงียบ ๆ 

   ผมเริ่มรู้หัวใจตัวเอง . . .

   หาก . . . ผมจะบอกมันได้อย่างไร  มันคือเพื่อนผม  มันคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ผมเคยมี  ความรู้สึกของผม  มันเดินก้าวข้ามคำว่าเพื่อนไปแล้ว  แต่ความรู้สึกของมัน  ผมไม่รู้  ผมไม่รู้ว่ามันจะก้าวข้ามแบบที่ผมก้าวข้ามหรือเปล่า . . .

   ถ้า . . . มันไม่ใช่

   ผมไม่กล้าพูด  ไม่กล้าบอกมัน  เพราะผมรู้จักมัน  มันออกจะเป็นที่คลั่งไคล้ของรุ่นน้อง  ก็มันหน้าตาดีระดับแถวหน้าของคณะ  ส่วนผม  มันแค่พื้น ๆ  เทียบกับมันไม่ได้เลย  ผมเจียมตัวเองดี  ว่าชาตินี้คงทำได้แค่แอบรักมันเงียบ ๆ  แบบนี้แหละ 

   ปีสุดท้าย . . .

   มันอกหัก  มันลากผมไปกินเหล้า  มันเมามาก  เมาจนเหมือนหมาตัวนึง  ผมได้แต่อยู่กับมัน   มันร้องไห้  มันบอกสิ่งที่มันเจ็บปวดที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งมัน  มันกอดผมเอาไว้  แต่ผมนะหรือ  เจ็บปวดยิ่งกว่ามันเป็นพันเท่า  ผมต้องฟังมันเล่าเรื่องของมันกับผู้หญิงคนนั้น  ผมต้องฟังมันระบายออกมาทั้ง ๆ  ที่หัวใจผม  มันเจ็บช้ำใกล้จะตาย  ผมจะตายก่อนมันอยู่แล้ว  ผมจะช่วยมันได้อย่างไร  ในเมื่อมันเจ็บ  ผมเจ็บยิ่งกว่า

   แล้วมันก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ . . . 

   ผมยิ้ม . . . หายเจ็บพร้อมมัน 

   และตั้งแต่นั้นมันมาขลุกอยู่ที่หอผม  มันบอกผม  ผมเป็นเพื่อนที่มันรักมากที่สุด  มันบอกว่าผมดีที่สุดสำหรับมัน  ถ้ามันจะมีเพื่อนแบบผม  มันขอมีแค่คนเดียว

   ผมจุก . . . จนไม่มีคำพูด

   ผมรักมัน . . . รักมันมากกว่าเพื่อน  แต่ผมไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้  ผมรักมันน้อยกว่านี้ไม่ได้  ผมทำได้แค่แอบรักเพื่อนของตัวเอง  เพื่อนที่ดีที่สุด   ผมไม่รู้เหมือนกัน  ทำไมผมต้องรักมัน  ทั้ง ๆ  ที่เพื่อนที่คณะหล่อกว่ามัน  แต่ผมไม่รู้สึกแบบนั้นเลย . . .

   เราเรียนจบ . . . ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน 

   ผมได้งานใน กรุงเทพฯ  ส่วนมัน ได้งานที่นิคมอุตสาหกรรมมาบตาพุด  ระยองโน่น  ระยะทางทำให้เราห่างกัน  แต่มันกับผมยังคงติดต่อกันเสมอ   ผมคิดถึงมัน  คิดถึงมันทุก ๆ  เวลา  แต่ผมรู้  บางทีความเป็นเพื่อนของเรามันคงดีกว่าการที่ผมจะดึงมันมาเป็นแบบผม

   “ไอ้ม่อน  ปีใหม่มีโปรแกรมไปไหนว่ะ”  มันโทรมาในเย็นวันศุกร์แรกของเดือนสุดท้ายแห่งปี

   “ไม่รู้ว่ะ”

   “ไปปายกับกูมั้ย”

   “ไป”  ผมตอบโดยไม่ต้องคิด    เพราะอะไร  ไม่ต้องบอกแล้วกัน  ผมรู้แค่ว่า  ที่ไหนก็ได้ที่มันอยากให้ผมไป  ผมจะไป  ต่อให้ที่นั่นจะเป็นนรก  ถ้ามันอยากให้ผมลงไป  ผมก็จะลงไปด้วยความเต็มใจ

   ผมรักมัน . . . คือเหตุผลเดียวที่มี

   “ไอ้นี่  ไม่ถามเลยเหรอ  ใครไปมั่ง”

   “เออ  ไม่ถาม  ใครไปไม่สน  มีมึงไป  กูไป”

   “สาดดดดดดดดด  รักกูเหรอ”   เสียงมันขี้เล่นเหมือนเคย 

   ผมยิ้มกับตัวเอง  มันจะรู้อะไรหรือไม่  เวลานี้  ผมไม่สนหรอก  ผมรู้แค่ว่า  ผมมีความสุขเวลาที่เห็นมันยิ้ม

   ผมเจ็บเวลาที่เห็นมันร้องไห้ . . .

   “มึงอยู่ไหน”

   “มอเตอร์เวย์  กำลังเข้ากรุงเทพฯ  คืนนี้กินเหล้ากัน”

   “เออ  ได้”

   “กูค้างห้องมึงนะโว้ย”  มันบอกกลับมา

   “ก็มาแย่งที่นอนกูทุกที  แถมเวลาเมาชอบอ้วกอีก”  ผมจำได้  สิ่งที่มันเป็น  สิ่งที่เกิดขึ้นกับมัน  ผมไม่เคยลืม

   “คนอย่างกูไม่มีเมา  แค่นี้นะโว้ย  คืนนี้เจอกัน”  มันวางสายไปแล้ว

   ผมยิ้ม . . . แค่นี้แหละความสุขของผม

   ความสุขของคนที่ได้รักคนอื่น  ผมไม่ได้ต้องการร่างกายของมัน  เพราะถ้าผมทำแบบนั้น  ผมทำไปนานแล้ว  สิ่งที่ผมได้จากมัน  ความรู้สึก  สิ่งนี้ต่างหากที่สำคัญ  ที่เราต้องแลกมันด้วยเวลา  ด้วยหัวใจของกันและกัน

   ผมนับวันรอ . . . รอที่จะให้ถึงปลายปี

   เราไปถึงเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า  ผมยืนงงที่สถานีรถไฟเชียงใหม่  ก่อนที่มันจะลากผมกับเพื่อนอีกสี่คนมาที่สถานีขนส่งอาเขต  แล้วนั่งรถตู้ต่อไปยังจุดหมายของเรา  เมืองเล็ก ๆ  กลางหุบเขา

   ที่พักเป็นรีสอร์ทริมน้ำ  ที่เราทั้งหมดตกลงที่จะเลือก  และดูเหมือนว่ามันจะเงียบสงบ  ผมชอบนะ  เพราะมันเหมือนกับว่าเราได้มาพักผ่อนสมองหลังจากที่  ตรากตรำกับงานมาตั้งเป็นปี  คืนแรกที่ปาย  ผมหลับเป็นตาย

   “เฮ้ยมึง  ตื่น ๆ”  มันนิสัยดี  เอาเท้าเขี่ยผม

   “หนาวไอ้สัด”  ผมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้  อากาศยามเช้ามืดที่ดาวยังไม่หมดท้องฟ้า  มันหนาวเหน็บเหมือนตู้แช่แข็งดี ๆ  นี่เอง

   “ดูโน่นมึง”  มันไม่ละความพยายาม  ดึงผ้าห่มที่ตัวผม

   เลยกลายเป็นการแย่งกันไปแย่งกันมา  จนริมผ้ามันฉีกขาด  และมันก็ได้ในส่วนที่เป็นด้ายเส้นเล็ก ๆ  ไปเท่านั้น

   “โห  ไอ้ม่อน  ขนาดนี้แล้วมึงยังมีเยื่อใยให้กูอีกหรือ” 

   “สาด”  ผมรีบทิ้งผ้าห่มทันที  เพราะมือมันถือด้ายที่หลุดจากริมผ้าห่มผม  มันหัวเราะกับท่าทางของผม

   หัวใจผมนะหรือ  มีความสุขจะตาย . . . มันเต็มอิ่มแล้ว

   “แหมมึง  เล่นแค่นี้  ทำเป็นหน้าแดง  ชอบกูเหรอ”

   “ไอ้เหี้ย  กูผู้ชายโว้ย”  ผมใช้เท้ายันมันเบา ๆ

   “เออ  รู้  มาดูนี่ก่อน”  มันเอามือมาจับมือผมเบา ๆ  ลากผมมาที่หน้าต่าง

   “อะไร”

   “มึงเห็นดาวมั้ย”  มันชี้ไปที่หน้าต่าง 

   ผมมองตามัน  ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้ม  ดวงดาวนับล้านทอแสงเป็นประกายระยิยระยับ  ความหนาวที่ไหลผ่านหน้าต่างทำเอาผมต้องกอดอกเอาไว้      นั่งมองดาวตามที่มันบอก  มันสวยจริง ๆ 

   “ห่มไว้  มึงยิ่งแพ้อากาศอยู่”  มันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผมเอาไว้

   “ขอบใจ  แล้วมึงล่ะ”  ผมหันไปหามัน  ก่อน  จะแบ่งผ้าห่มให้มัน  “เอาแบ่งกัน” 

   ตอนนี้ทั้งมันและผมอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน    ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง  อย่างน้อยที่สุด  ผมได้อยู่กับคนที่ผมรัก    และผมไม่มีวันยอมให้มันรู้ถึงความรู้สึกในส่วนลึกของหัวใจผมเป็นอันขาด

   “ตั้งแต่กูมีเพื่อน  มึงคือเพื่อนที่กูรักมากที่สุดไอ้ม่อน”  มันหันมาหาผม

   “กูรู้”

   “รู้ได้ไงว่ะ”

   “เคยบอกกูแล้ว”

   “ตอนไหน”   

   “ตอนเมา”

   “เมื่อไหร่  กูจำไม่ได้”

   “ดีแล้วที่จำไม่ได้  เพราะกูไม่อยากให้มึงจำเหมือนกัน”  ผมมองหน้ามัน

   “ทำไมว่ะ”

   “เพราะถ้ามึงจำ  วันนึงมึงอาจจะลืม  แต่กูอยากให้มึงรู้  เพราะความรู้จะติดตัวมึงไปจนตาย  เหมือนที่กูรู้  ว่ามึงเป็นใคร  เป็นคนที่สำคัญกับกูขนาดไหน”  ผมยิ้มให้มัน

   “ไอ้ม่อน”  มันกอดผมเอาไว้ใต้ผ้าห่มผืนนั้น    ผมอบอุ่นอย่างที่สุดในเช้าอันหนาวเหน็บของเมืองเหนือ

   สายวันนั้น  เราออกเดินเล่นกันในเมืองปาย  ยามเช้าปีใหม่  ผู้คนมากมาย  ล้วนมาจากกรุงเทพฯ  แทบทั้งนั้น  ผมแปลกใจที่คนกรุงแห่กันมาที่นี่มากมาย  แล้วเราก็ไปหาอาหารเช้ากินกัน 

   ขนมเส้น . . .

   ร้านนี้คนแน่นนะ  แต่ก็น่าจะอร่อย  เราเลือกที่จะกินมันรองท้องก่อน  พวกเพื่อน ๆ  มันหาโต๊ะนั่งกันได้แล้ว  ผมเดินไปที่แม่ค้า มีน้ำแกงหลายอย่าง  ทั้งน้ำเงี้ยว  น้ำยาป่า  น้ำพริก แต่ละหม้อสีสันน่ากินเหลือเกิน

   “ไอ้ว่าน  เอาน้ำอะไร”  ผมหันไปตะโกนถามมัน

   “น้ำเปล่า” 

   เท่านั้นแหละ  เสียงหัวเราะดังลั่นร้าน  ผมอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี  มันตอบออกมาได้อย่างไร  ไม่คิด  ไม่คิดเลยจริง ๆ    คนดี ๆ  ที่ไหนเขาจะกินขนมจีนน้ำเปล่า  ที่ถามเพราะหม้อน้ำแกงมันเยอะไปหมด 

   แต่ . . . มันปล่อยมุขซะ  ฮากระจาย

   หลังจากอาหารมือนั้นแล้ว  เราก็ถ่ายรูปเล่นกัน  มันกอดคอผมเอาไว้แทบทุกรูป . . .

   หลังจากกลับมาจากปาย  มันโทรหาผมบ่อยขึ้น  จนผมเองก็อดแปลกใจไม่ได้  และผมก็อดที่จะคิดว่ามันเองก็อาจจะชอบผมเข้าแล้ว  ผมอยากบอกมันนะ  อยากบอกมัน  แต่ผมไม่กล้า  ผมกลัว  กลัวว่าจะเสียมันไป

   “ไอ้ม่อน  ทำไรอยู่”  มันโทรมาในตอนดึก  เสียงมันยาน ๆ   

   “แดกเหล้าวันพุธเหรอมึง  พรุ่งนี้ทำงานไหวเหรอ”

   “ไหวดิ๊  ไอ้ม่อน   สุขสันต์วันเกิด”   มันจำได้  จำวันเกิดผมได้   

   “ขอบใจ”

   “ไม่ไปเลี้ยงเหรอ”

   “ไม่อ่ะ  รอมึงก่อน”   มันจะเข้าใจความหมายที่ผมพูดไหม  ผมรอมัน  รอมาตลอดเจ็ดปี

   “ไอ้ม่อนกูถามไรมึงหน่อย”

   “เอาดิ๊  ถามมา”

   “มึงเคยแอบรักใครมั้ยว่ะ”

   ผมนิ่ง . . . หรือผมจะเสียมันไปอีก  มันไปแอบรักใครอีกหรือ  หัวใจผมหวิว ๆ  แต่ผมต้องยิ้ม  ยิ้มสิ ในเมื่อนั่นคือความสุขของคนที่ผมรัก . . .

   “ไปแอบรักใครที่ไหนอีกว่ะ  ใครคือผู้โชคร้าย”

   “มีแล้วกัน  ว่าแต่มึงเคยแอบรักใครมั้ย”

   . . . เคย  มึงไง  ผมตอบตัวเองเบา ๆ  แต่ไม่กล้าตอบมัน  ผมไม่เข้าใจ  ทำไมผมไม่ยอมบอกมันไป 

   “เออ  กูไม่ถามก็ได้  แต่กูอยากบอกมึงไอ้ม่อน  คนที่กูแอบรักเป็นผู้ชาย”

   “สาดดดดดดดดดดดดดด  อย่าบอกว่าแอบรักกู”  ผมยิ้ม  เพราะไอ้เพื่อนผมเวลาที่เมา  มันจะชอบพูดเล่นเรื่อย

   “เออ  มึงคือผู้โชคร้ายคนนั้นไอ้ม่อน”

   ผมนิ่งอีก . . .

   “ม่อน  ฟังกูอยู่มั้ย”

   “อือ  ฟัง”

   “ได้ยินชัดมั้ย  กูรักมึง”

   “เออ  ชัด”

   “มึงรักกูได้มั้ย”  มันถาม

   “ไอ้เหี้ยนี่  เมาแล้วเลอะเลือน”

   “กูไม่เมา  ไม่เมาโว้ย  เอางี้  รอกู  เดี๋ยวกูไปหา วันนี้วันเกิดมึง  กูจะไปอยู่กับมึง เอาของไปให้มึง  เอาหัวใจไปฝากมึงไว้  กูจะไปพูดให้มึงฟัง  ว่ากูรู้สึกกับมึงยังไง  แล้วมึงค่อยตอบกู  ว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู”  มันกดวางสาย 

   ผมได้แต่นั่งนิ่ง . . .  ก่อนกดไปหามัน

   “ว่านครับ  ฝากข้อความไว้นะครับ”  ไอ้เหี้ย  มึงเล่นอะไรของมึง  ผมกดซ้ำไปอีกครั้ง  และมันก็เป็นข้อความแบบเดิม

   ผมได้แต่นั่งงง  มันกำลังทำอะไร  เรื่องที่ทันพูดกับผม  มันกำลังจะบอกอะไรผม  มันพูดจริงหรือพูดเล่น  ผมไม่รู้  แต่ผมรู้ว่าสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้  คือ การรอ

   ผมรอมัน . . . . สองชั่วโมง  โทรไปหามัน . . .

   เหมือนเดิม . . . ฝากข้อความไว้

   จนเวลาเกือบเที่ยงคืน  เบอร์มันโทรเข้ามาใหม่  การรอคอยของผมสิ้นสุดลงแล้ว  ผมกดรับ 

   “ว่านเหรอ  ถึงไหนแล้ว”

   “ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล  คุณวีรยุทธเกิดอุบัติเหตุค่ะ” 

   เสียงนั่น . . . เหมือนมีดกรีดในหัวใจผม  ผมชาวาบ  สมองรับฟังสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาบอก  ผมได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รับรู้กับสิ่งที่เคลื่อนไหว  นอกจากฟังเสียงจากปลายสาย ก่อนที่จะไปตามที่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลโทรมาแจ้ง  ในสมองมันมีแต่คำถาม

   ทำไม . . .

   . . . เกิดอะไร . . .

   เกิดอะไรกับว่าน . . .

   ผมไปถึงที่โรงพยาบาลได้อย่างไรก็ไม่รู้  ไฟสว่าง  แต่ผมเหมือนเดินไปในที่มืด  ผมกลัวจนแทบจะก้าวขาไม่ออก   เจ้าหน้าที่แจ้งว่ายังไม่ออกจากห้องฉุกเฉิน  ผมเหมือนคนที่โดนแช่แข็งไปแล้ว  ตอนนี้เหมือนผมโดนแช่ในโรงน้ำแข็ง . . .

   “นี่ของคนเจ็บค่ะ”  เจ้าหน้าที่เอาของใส่ถุงมาให้ผม

   ผมรับมันมาด้วยมือสั่นเทา . . .  ผมกลัว  กลัวอย่างที่สุดแล้ว  ตอนนี้ทำไมเวลามันช้าแบบนี้  ผมได้แต่นั่งนิ่ง ๆ  มือกำถุงที่พยาบาลเอามาให้ไว้แน่น  ก่อนที่จะเปิดมันดู . . . 

   มือถือ . .  .

   . . . กล่องของขวัญ . . .

   การ์ดมั้ง . . . ในซองนั่น  ผมหยิบมันมาช้า ๆ    ก่อนค่อย ๆ  เปิดมันออกมา    น้ำตาผมร่วงริน  เมื่อเห็นรูปที่อยู่ในซองนั่น . . . รูปผมกับมัน

   รูปใบนี้ถ่ายที่ปาย . . .

   ข้างหลังรูปถ่าย  ลายมือของมัน   อ่านยากชะมัด  แต่ผมอ่านได้ ผมชินกับลายมือที่มันเขียนมาตั้งนานแล้ว


   ไอ้ม่อน . . .


   ถ้ามึงเป็นผู้หญิง . . . กูคงบอกรักมึงตั้งแต่เดือนแรกที่รู้จักกัน

   แต่ . . . มึงเป็นผู้ชาย

   กูบอกมึงช้าไปเจ็ดปี . . . แต่มันคงไม่ช้าเกินไปใช่ไหม  กูรักมึง . . . มึงจะเป็นผู้ชายคนแรกที่กูรัก  และเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งสุดท้ายที่กูรัก . . .

                                                                                                         ว่าน



   ผมฟุบหน้าลงกับผ่ามือ  หมดเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่อีกแล้ว  ผมปล่อยให้เวลามันกลืนกินทุกอย่างไปแล้ว  สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้  ผมขอให้มันปลอดภัย  ให้มันมีลมหายใจอยู่เท่านั้นเอง  บ่อยครั้งที่ผมเหลือบตามองไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน

   ประตูบานนั้นเปิดออกมา  ผมปรี่เข้าไปหาหมอ . . .

   หมอส่ายหน้าแทนคำตอบ   ผมทรุดลงกับพื้น  ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นมันคืออะไร  ความฝันหรือความจริงกันแน่  สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย  ผมมันโง่  ที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไป  ทำไมผมไม่บอกมัน  ทำไมผมไม่กล้าบอกมันก่อนหน้านี้

   ถ้าผมบอกมันก่อน . . .

   มันคงไม่เป็นแบบนี้ . . .

   ผมฆ่ามันเหรอ  ผมฆ่าคนที่ผมรักที่สุดเพียงแค่ผมไม่กล้าบอก  ทำไมผมไม่บอกมันไปก่อนหน้านี้  ทำไมผมไม่ใช้โอกาส  ทำไมผมปล่อยโอกาสให้มันผ่านไป  คนที่ผมรักจากผมไปโดยที่ผมไม่เคยได้บอกสิ่งที่อยู่ในหัวใจผมเลย

   เสียงล้อบดกับพื้น  ราวกับใครมาควักหัวใจผมออกมาแล้วราดด้วยน้ำกรด   มันเจ็บปวดเจียนตาย  ผมอยากไม่หายใจเลยในเวลานี้  ผมมองตามรถเข็นที่ออกมาจากในห้อง  ผมมองร่างที่สงบนิ่งใต้ผ้าขาว  ตอนนี้  ใครก็ได้  บอกผมหน่อย  นี่คือฝันร้ายในคืนยาวนานของผมใช่ไหม  ใครก็ได้  บอกผมทีว่ามันไม่ใช่ . . . มันไม่ใช่ความจริง

   ความจริง . . . โหดร้ายนัก
   
   ผมสายตาพร่ามัว  เพราะน้ำตามันไม่หมด  มันไม่เคยหมดไปจากใจผมเลย  ตอนนี้ฝนตกหนัก เหมือนผม  น้ำตาผมไหลแรง  เมื่อผมมองภาพที่อยู่ในมือ  มองสิ่งที่มันผ่านมาแล้ว  สิ่งที่ผ่านมา  มันแก้ไขอะไรไม่ได้

   บางคน . . .  มีโอกาส  จากคนที่ตัวเองรัก  และเขาก็รักตัวเอง  แต่กลับไม่เลือกที่จะรัก  เลือกที่จะปล่อยให้โอกาสมันผ่านไป 

   แต่ . . . ใบหม่อน

   ไม่มีแม้โอกาสที่จะบอกรัก  เพราะไม่มีโอกาสสำหรับคนโง่ที่ปล่อยโอกาสหลุดลอยไป   มือผมเลื่อนไปเกาะกุมที่สร้อยคอด้วยความเคยชินในทุกครั้งที่ผมรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนแทบทนไม่ไหว

   สร้อยคอที่มีจี้เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ V&M

[C2U]

มาลงชื่อด้วยคน

๑. ราชบุตร
๒. civava14
๓. muyong
๔. kit
๕.TIÄÑ-Šhªñ
๖. dokjarn
๗. piggie
๘. badcow

๙. SpiZy
๑o. happy_icekung69
๑๑. SomLove
๑๒. MIkz_hotaru
๑๓. mecon
๑๔. M@nfaNg
15. C2U