หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[civava14]

ขอรักเอย เมื่อไรจาจบ

รักเอย จิงหรือ ที่ว่าหวาน หรือทรมาน ใจคน แต่ตอนนี้ ทรมานใจคนอ่าน แทน ละกันเนอะ 

 

[mango]

Just checking 

Thanks for the novels 

[subaru]

ขอเรื่องรักเอยก่อนเลยค่ะ ขอบคุณค่ะคุณราชบุตร

[tonsai_2520]

ละอ่อนทำเอาเข่าอ่อนหรือปล่าวหว่า . . .

. . . จขกท.  กลับเล้าด่วน

ผู้คนให้อภัยในการอู้แล้วคร๊าบบบบบบบบ

[zandwizz]

หาย....

[zingiber]

เข้ามาต่อเรื่องเอกะกอล์ฟหน่อยซิคะ

ขอจบแบบแฮปปี้ๆนะ ภูเก็ต-กรุงเทพฯ ใกล้นิดเดียวเอง

เอยังแก้ตัวได้อยู่น๊า คุณราชบุตร

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
หลายวันผันผ่าน หลายคืนผ่านพ้น หนึ่งในจิตใจตน ซาบซึ่งจนคำพูด
อ่านทันจนได้ ตอนนี้นิวเก็บไปหมดละนะนิยายพี่อะ ไม่เหลือให้อ่านละ
เรื่องรักเอย เป็นเรื่องที่หลายอารมณ์มากชอบ แล้วจะรออ่านต่อน๊า อิๆ

นิว

[BEta-K]

   คนแต่งหายย   ยังไม่มาอีก 

ปล. ขอ บันทึกแห่งตราบาป ค๊าบบบบ    ขอบคุณคับ

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

รอ ๆๆๆ อยู่นะค้าบบบ   

[RAJCHABUT]

^
^
^

อีรีบน .. .เด๋วตบปาก

จิ้มตูดในเล้าอีกรอบ  หลังจากจิ้มที่ห้องมารอบนึงแร่ะ




ตัวอย่างตอนต่อไป . . .

. . .หรือ

จะเรียกว่า . . .

เพิ่งเขียนได้เท่านี้เอง  อิอิอิ

ตอนที่ ๑๘

   “คิดถึงตัวเล็ก  คิดถึงเหลือเกิน” 

   บางที . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต

   การรอคอย . . .ทรมานเสมอ

   . . . หาก . . .

   ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า  คนที่เรารอ  เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน ความสุขและความทุกข์มันห่างกันแค่เส้นบาง ๆ  เท่านั้น  เส้นาง ๆ  ที่เรามองไม่เห็น  แต่เมื่อถึงเวลาที่เส้นกั้นแบ่งความรู้สึกนั้นทลายลง  เราจะสัมผัสมันได้เอง

   เหมือนผม . . .

   . . . รอยยิ้มเปื้อนน้ำตาแทนคำตอบทั้งหมด

   ความสุขที่ผมโหยหามาตลอดชีวิต  จากอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง  คนที่ได้หัวใจผมไปนานแล้ว

[myxt]

ยึ่ย มาแอบดูเค้าจาจิ้มกัน 

ตัวอย่างตอนต่อไป 
รออ่านนะคะ มีความสุขกะการจิ้ม เอ๊ยยย การพักผ่อนนะค๊า   

[kit]

•   ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า  คนที่เรารอ  เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน ความสุขและความทุกข์มันห่างกันแค่เส้นบาง ๆ  เท่านั้น  เส้นบาง ๆ 

ที่เรามองไม่เห็น  แต่เมื่อถึงเวลาที่เส้นกั้นแบ่งความรู้สึกนั้นทลายลง  เราจะสัมผัสมันได้เอง

   เหมือนผม . . .

....ที่ไม่ได้ใช้ซันซิ้ลค์อย่างอั้ม.......
วุ้ย กิต.บอกแล้ว....อยากไม่เชื่อเอง อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

ตอนที่ ๑๘

   “คิดถึงตัวเล็ก  คิดถึงเหลือเกิน” 

   บางที . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต

   การรอคอย . . .ทรมานเสมอ

   . . . หาก . . .

   ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า  คนที่เรารอ  เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน ความสุขและความทุกข์มันห่างกันแค่เส้นบาง ๆ  เท่านั้น  เส้นาง ๆ  ที่เรามองไม่เห็น  แต่เมื่อถึงเวลาที่เส้นกั้นแบ่งความรู้สึกนั้นทลายลง  เราจะสัมผัสมันได้เอง

   เหมือนผม . . .

   . . . รอยยิ้มเปื้อนน้ำตาแทนคำตอบทั้งหมด

   ความสุขที่ผมโหยหามาตลอดชีวิต  จากอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง  คนที่ได้หัวใจผมไปนานแล้ว

   มือที่โอบผมเอาไว้  มันบอกไม่ถูก่าอบอุ่นขนาดไหน  แต่ความรู้สึกนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลผ่านร่างกายอีกคนมาสู่ร่างกายของผม  ก่อนที่มันจะไหลมาสู่หัวใจของผมอย่างช้า ๆ  หากผมหยุดหายใจในตอนนี้ผมจะไม่รีรอเลย

   . . . ลมหายใจสุดท้ายที่ผมมี

   ในอ้อมกอดคนที่ผมรักมากที่สุด

   ผมอยากหยุดเวลานี้เอาไว้  อยากหยุดเวลาที่มีทั้งหมด  ไม่อยากให้อะไรมันเดินหน้าไปอีกแล้ว  ผมรู้ดี  ทุก ๆ  ก้าวย่างที่ผ่านมาของพี่โน้ตมีแต่ความเจ็บปวด  คี่วงามเจ็บปวดที่ไม่ได้เกิดจากตัวเอง  แต่มันเกิดจากผม

   สิ่งที่พี่โน้ตหยิบยื่นให้ผม . . .

   . . . มาก่อนสิ่งที่ตัวเองจำได้รับเสมอ

   “พ่อ . . .”  เสียงโอ๊ตพร้อม ๆ  กับมือที่มาตยที่ไหล่พี่โน้ตเบาๆ 

   “. . . ลูกอยู่นี่นะพ่อ  ทำอะไรเกรงใจลูกหน่อย”  เสียงคล้าย ๆ  จะพูดเล่นมากว่าที่จะพูดอะไรจริงจัง

   “ปล่อยแล้วไง . . .”  พี่โน้ตเอมือลูบหัวโอ้ตเบา ๆ 

   “. . . อาแป้งเป็นอะไรไปครับ  ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาล”  พี่โน้ตเดินไปที่เตียงแม่ใกล้ ๆ  ยิ้มให้เหมือนเคยทำมาตั้งแต่เมื่อก่อน

   “โน้ต . . . ขอบใจนะลูก  อาขอบใจ”  แม่บอก  ยิ้มกว้างแววตารื้น

   “ผมมาเอาหัวใจของผมคืนแล้วนะ  ต่อจากนี้จะไม่มีใครมาแยกหัวใจผมไปได้อีก”  พี่โน้ตบอกเสียงสั่น 

   ผมหยุดนิ่ง . . .

   . . . แววตารื้นกับคำพูดที่ได้ยิน

   สิ่งที่ผ่านมา  มันพิสูจน์ทุก ๆ  อย่าง  อะไรหลาย ๆ  อย่างมันเกินกว่าที่จะรับได้  แต่ในเมื่อวันนี้  เวลฃานี้  มัมนควรเป็นไปตามทางที่ควารจะเป็น

   ความรัก . . .

   . . . ไม่ใช่ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

   ความรัก . . . คือการให้เกียรติทั้งการและใจ

   สิ่งที่เหนือกว่าความรัก . . .

   คือ เกียรติยศ

   และ . . . เกียรติยศที่พี่โน้ตเลือกมิใช่เพื่อตัวเอง  คนแบบพี่โน้ตเลือกและคิดเอาไว้มากมายหลายชั้น  ทุก ๆ  อย่างที่พี่โน้ตหยิบยื่นให้คนที่พี่โน้ตรักงดงามเสมอ  เป็นเกียรติยศอันสูงสุด

   แต่เป็นเกียรติยศของคนที่พี่โน้ตรัก . . .

   . . . ปภิญวิชญ์

   “ตกลงหมอบอกอาแป้งเป็นอะไรครับ”  พี่โน้ตนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ ๆ  เตียงผู้ป่วย

   “มะเร็ง . . .”  แม่ยิ้ม

   พี่โน้ตหันมามองหน้าผม   แววตาที่ผมอ่านออก  ผมก้มหน้าต่ำ  น้ำตาตก  แม่พูดเหมือนกับทุก ๆ  เรื่องมันคือเรื่องที่ปกติที่สุดแล้ว  สิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเหมือนเรื่องที่ไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ  เลย  แม่คงเตรียมใจมานาน

   “. . . ระยะสุดท้าย  คงมีเวลาอีกไม่กี่วัน”

   “แม่ . . .”  ผมเดินไปใกล้ ๆ  แม่  อีกฝั่งของเตียงผู้ป่วย  กุมือแม่เอาไว้  ผมเกลียดเวลา  เกลียดเวลาที่เหลือน้อยลงเต็มที

   เวลา . . .

   . . . เป็นทั้งผู้สร้าง  และ  ผู้ทำลาย

   “โอห์ม”  แม่เอามือลูบศรีษะผมเบา ๆ  เหมือนที่เคยทำ

   “เห็นทีโน้ตจะลำบากอีก  ยังเหมือนเดิมลูกคนนี้”  แม่หันมามองหน้าพี่โน้ต

   “ผมไม่เคยลำบาก  ทุก ๆ  อย่างมที่ผมทำไป  ผมทำด้วยความเต็มใจเสมอ  สิ่งที่ผมทำลงไป  ผมมีความสุขที่ได้ทำ  ผมยินดี”  พี่โน้ตยิ้ม  สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่ตัวเองเคยเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งมาวันนี้  หัวใจอยู่ตรงหน้า  ไม่มีวันเสียล่ะที่จะยอมเสียมันไป

   “โน้ต . . . อาขอโทษนะลูก”  เสียงแม่สั่น น้ำตาแม่ไหล

   “. . . รู้แบบนี้  อาจะไม่มีวันทำเหมือนวันก่อนเลย” 

   รู้แบบนี้ . . .

   คำพูดที่คนเรามักจะใช้เสมอยามเมื่อรู้ว่าอะไรที่เราทำลงไปผิดพลาด  หรือ สายเกินไปเสียแล้ว  สำหรับคนอื่นอาจจะสายเกินไป  แต่สำหรับคนอย่างพี่โน้ต  ไม่เคยมีคำว่าสาย . . .

   . . . หัวใจพี่โน้ตมีไว้เพื่อรอ

   รอการกลับมารับคืน . . . หัวใจ

   “อาแป้งทำดีที่สุดแล้วครับ  สิ่งที่อาแป้งทำสวยงามที่สุดครับผม”

   แม่ถึงกับปล่อยโฮออกมาเมื่อฟังสิ่งที่พี่โน้ตพูดออกมา  ผมหรือ  แค่ได้ยินหัวตาผมร้อนผ่าว    และต้องกะพริบตาอีกหลายครั้ง  เพื่อไม่อยากให้ความรู้สึกของตัวเองต้องจมลงไปกว่านี้  ผมรู้สึกปวดศรีษะอย่างมาก  เพราะสิ่งที่ผมเก็บเอาไว้ มันเกินกว่าที่จะพูดได้

   ผู้ชายตรงหน้าผม . . .

   . . . เคยเลือกอะไรเพื่อตัวเองบ้างหรือ ?

   พี่โน้ตรักษาความดีทั้งมวลเอาไว้ตราบจนนาทีสุดท้าย  สิ่งที่เกิดขึ้น  พี่โน้ตไม่เคยโยนความผิดให้คนอื่นเลย  ทุก ๆ  เรื่องพี่โน้ตเก็บมาใส่ไว้กับตัวเอง  พี่โน้ตยอมแบกความเจ็บปวดเอาไว้  ดดยที่ไม่เคยปริปากโทษใคร ๆ  เลย

   หาก . . .

   . . . เป็นผม

   คำตอบคงไม่ใช่แบที่ผมได้ยินเมื่อสักครู่แน่ ๆ

   “โน้ต . . . อาขอโทษโน้ต  อาขอโทษ”    แม่เรียกได้แค่คำ ๆ  นั้น  เฝ้าบอกแต่คำ ๆ  นั้น

   “อาแป้งครับ . . .”  พี่โน้ตจับมือมือแม่มากุมเอาไว้

   พี่โน้ตเอามืออีกมือประกบที่มือแม่เบา ๆ  ก่อนยิ้มให้แม่  เสียงพี่โน้ตอ่อนหวานแบบเมื่อก่อน  เสียงที่ผมได้ยินชัดเจนทั้งสองหู

   “. . . ไม่ต้องขอโทษโน้ตนะครับ  สิ่งที่อาแป้งทำลงไปทั้งหมด  ถูกต้องและสวยงามที่สุดแล้วนะครับ  อย่างน้อยที่สุด  อาแป้งได้โอห์มเรียนในที่ดี ๆ  จบมาจากที่ดี ๆ  และ . . .”  พี่โน้ตหยุดก่อนหันมายิ้มให้กับผม

   “ . . . ที่ถูกต้องมากกว่าที่สุดของที่สุด คืออาแป้งได้ให้โอกาสโน้ต  อาให้โอกาสที่โน้ตคิดว่าจะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้วในชีวิต  อาให้สิ่งที่มีค่าที่โน้ตเคยเสียไปกลับคืนมาแล้วนะครับ  อายอมให้โน้ตกลับมาหาหัวใจโน้ตอีกครั้งไงครับ  อาแป้งทำถูกต้องแล้วนะครับผม  อย่ากังวลใจอะไรเลยครับ”

   ผมได้แต่เอามือแม่แม่แนบไว้ที่ใบหน้า . . .

   . . . ทำไม  ผมปล่อยผู้ชายคนนี้เจ็บปวดอยู่สิบแปดปีเต็ม

   ทำไมผมไม่ตามหาผู้ชายคนนี้ . . .

   ผมปล่อยให้ผู้ชายดี ๆ  แบบนี้เฝ้ามองผมอยู่เงียบ ๆ  อย่างนั้นหรือ   ทำไมผมไม่รักพี่โน้ตมากเท่าที่พี่โน้ตรักและห่วงใยผม  อย่าแต่แค่ครึ่งเลยที่ผมรักพี่โน้ต . . .

   . . . แค่เศษส่วนหนึ่งในหัวใจ  ผมยังเทียบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

   “โน้ต . . .”

   “ครับผม”

   “โน้ตไม่โกรธอา”

   “ไม่ครับผม”  พี่โน้ตยิ้ม  กระชับมือแม่แน่นคล้ายสัญญาว่าสิ่งที่พูดจริงแท้เสมอ

   “ไม่เกลียดอา”

   “ไม่เคยมีในความคิดครับ    อาแป้งจะให้โน้ตเกลียดแม่คนที่โน้ตรักได้อย่างไรครับ  โน้ตรักโอห์ม  รักด้วยหัวใจทั้งหมดที่โน้ตมี  แล้วโน้ตจะเกลียดคนที่ให้ชีวิตคนที่โน้ตรักได้อย่างไรกัน  หากไม่มีอา  คงไม่มีโอห์ม  ไม่มีคนที่โน้ตรัก”

   หากเป็นเวลาปกติ  ผมคงจะจับพี่โน้ตเขกกบาลฐานมาเน่าโดยไม่รู้เวล่ำเวลา  แต่มาถึงตอนนี้ผมรู้แล้ว  คนบางคนเน่าได้ทุกเวลา  ทุกสถานการณ์โดยที่ไม่สนใจคนรอบ ๆ  ตัวว่าใครจะรู้สึกอย่างไรเสียด้วยซ้ำ

   “แล้วน้อยใจล่ะ”

   “อาจจะมีบ้างครับ  แต่ก็แค่นิดเดียว  น้อยใจที่ทำไม  โน้ตไม่เกิดมาแตกต่างจากโอห์ม  หรือ  น้อยใจที่ทำไม  โน้ตกับโอห์มไม่เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริง ๆ  เสียเลย  แต่มันก็แค่นิด ๆ  ครับผม  เพราะอะไรก็ตามที่ทำแล้วภาพของโอห์มสวยงาม  โน้ตยอม”

   “แม่ยอม . . .”  แม่หันมามองหน้าผม

   “. . . แม่ยอมให้โน้ต”  แม่หันไปหาพี่โน้ต

   “ถึงอาแป้งไม่ยอม  โน้ตก็ไม่คืนให้หรอกครับ  เพราะโน้ตบอกแล้ว  วันไหนที่อาแป้งให้โน้ตเจอโอห์มอีก  อาแป้งจะไม่มีวันได้โอห์มกลับไปอีก  โน้ตจะไม่มีวันยอมคืนโอห์มให้อาแป้งอีกเด็ดขาด  ไม่มีวันยอม”

   ผมหลับตานิ่ง . . .

   . . . เวลาอาจเปลี่ยนอะไรหลาย ๆ  อย่าง

   แต่ . . . เวลาเปลี่ยนพี่โน้ตไม่ได้  เปลี่ยนใจพี่โน้ตไม่ได้เลย

   “โน้ต . . .”  เสียงแม่นุ่ม

   “ครับผม”

   “เรียกอาว่าแม่ได้ไหมลูก”

   “ครับ . . .แม่”

   “ขอแม่กอดได้ไหมโน้ต”

   พี่โน้ตโน้มตัวลงให้แม่กอดเบา ๆ  แม่กอดพี่โน้ตเอาไว้แนบอก  จนผมต้องเบือนหน้าหนี  ภาพที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเห็น  เป็นภาพที่ผมแอบวาดหวังเอาไว้เมื่อตอนเด็ก ๆ    ผมต้องแอบปาดน้ำตาทิ้ง

   “แม่ฝากน้องด้วยนะลูก”

   “จะดูแลให้ดีกว่าตอนเด็ก ๆ  ครับ  ดูแลเท่าชีวิตที่โน้ตมี”

   “แม่ไม่รู้จะพูดอะไรเลย  แม่บอกไม่ถูกนะโน้ต”

   “ไม่ต้องพูดหรอกครับ  แค่  กอดโน้ตไว้  แล้วแม่ฟังที่โน้ตพูด  สัมผัสความรู้สึกจากอ้อมกอดของแม่ที่แม่สัมผัสได้  ว่าสิ่งที่โน้ตพูดมันจริงเท็จขนาดไหน  แค่นี้ก็พอแล้วครับ”  พี่โน้ตกระชับอ้อมแขนกอดแม่ไว้แน่น

   “ขอบใจ  แม่ขอบใจ”

   “โน้ตต่างหากที่ต้องขอบใจแม่  ขอบใจที่แม่ให้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตโน้ต  นอกจากโอ้ตแล้ว  ชีวิตโน้ตมีแค่โอห์ม”

   “โอ๊ต  มาหาย่าหน่อยสิลูก”  แม่หันไปทางโอ๊ตที่ยืนยิ้มอยู่ปลายเตียง

   “ครับย่า  ดีใจจังย่ายิ้มแล้ว”  โอ๊ตเดินมาใกล้ ๆ  ผม 

   “แล้วโอ๊ตละโน้ต  โอ๊ตจะคิดยังไง”  แม่หันมามองหน้า

   “ดีใจครับย่า  พ่อจะมีความสุขเสียที  โอ๊ตไม่ชอบเห็นพ่อนั่งเศร้า  เวลาที่พ่ออยู่คนเดียวพ่อชอบนั่งเศร้า ๆ  เหมือนคิดอะไรคนเดียว  โอ๊ตไม่ชอบเลยครับ”

   ผมหันไปมองหน้าพี่โน้ต . . .

   . . . พี่โน้ตอมยิ้ม

   “โอ๊ต  เข้าใจเรื่องที่โอ๊ตเห็นวันนี้ไหม”  แม่ยิ้ม

   “เข้าใจครับ  เข้าใจทุก ๆ  เรื่อง . . .” 

   ผมมองหน้าโอ๊ต  ไอ้ตัวแสบมันยิ้มกว้าง  แต่ที่ผมเห็นมากกว่านั้นมันหันไปทำท่ามีลับลมคมในกับพี่โน้ต

   “. . . ย่าครับ  นี่มันปีพอศอไหนแล้วครับ  เรื่องแบบนี้  ไม่แปลกหรอกครับ  โอ๊ตนะชินมาตั้งแต่จำความได้แล้วครับ  พอโอ๊ตถามพ่อถึงแม่  พ่อบอกว่าแม่ไม่อยู่กับเรา  แม่ไปอยู่อเมริกา . . .”  โอ้ตเล่าเหมือนเป็นเรื่องที่ปกติที่สุด

   “อ้าว!”  แม่มองหน้าโอ๊ต

   “ใครจะทนอยู่กับคนที่ไม่รักได้ละครับ  ตัวอยู่กับแม่  ใจอยู่กับอีกคน”

   “น้อย ๆ  หน่อยไอ้ตัวแสบ”  พี่โน้ตมองหน้า

   “เห็นมะย่า . . .”  โอ๊ตหันมาหาพวก

   “. . . ผิดคำโอ๊ตเสียที่ไหน  ใจพ่อนะไม่มีเหลือไว้ให้ใครหร๊อก  มีแต่ตัวเล็ก  คุณตัวเล็ก  ไอ้ตัวเล็ก  มันอยู่ที่ว่าเวลาพ่อเล่าเรื่อง  ตัวเล็ก  พ่อจะเล่าแบบไหน  หากเล่าเรื่องดี ๆ  พ่อจะเรียกคุณตัวเล็ก  แต่เวลาที่พ่อโดนแกล้ง  พ่อจะเรียก  ไอ้ตัวเล็กมันแสบ  มันแกล้ง  อย่างนั้นย่างนี้”  เจ้าตัวดูเหมือนจะภูมิใจที่ได้แฉความรู้สึกของพ่อ

   “โน้ต . . . เล่าให้ลูกฟังหรือลูก”

   “ครับ”

   “พ่อเพิ่งบอกเมื่อสองปีก่อนเองครับ  สองปีก่อนตอนวันเกิดโอ๊ต  วันที่โอ๊ตรู้เรื่องที่แม่หายไปจากชีวิตของพวกเรา  พ่อเลยบอกถึงเรื่องที่แม่หายไป”

   “โน้ตทิ้งเขาทำไมล่ะลูก”

   “ย่า . . .”  โอ้ตมันเข้ามาจับมือแม่เอาไว้

   “ว่าไงล่ะเรา”  แม่ยิ้ม

   “อย่ารู้เลย  เรื่องไม่ดี  ย่ารู้แค่ว่าโอ๊ตไม่ใช่เกิดจากความรักที่พ่อมีต่อแม่หรอก”

   “โอ้ย. . . “  ม่ายกมือทาบอก

   “. . . เด็กสมัยนี้  จะเป็นลม”

   “เห็นมะ  แค่ย่ารู้ว่าโอ๊ตไม่ได้เกิดจากควงามรักจากพ่อกับแม่  ย่าก็จะเป็นลม  ขืนย่ารู้ว่าทำไมถึงมีโอ๊ต  ย่าจะรับไหวมะเนี่ย”

   “อยากเล่าก็จะฟัง”

   “สัญญาก่อน ห้ามเป็นลมอีก”  โอ๊ตชูนิ้วก้อยมาขอสัญญา

   “เอาอย่างนั้นเลยหรือ . . .”  แม่ชูนิ้วมาเกี่ยวกับนิ้วโอ๊ต

   “. . . สัญญา”

   “งั้นโอ๊ตไม่เกรงใจนะพ่อ  วันนี้โอ๊ตขอเล่า . . .”  เจ้าตัวแสบหันไปยักคิ้วข้างเดียวกับพ่อตัวเองเสียด้วย

   “. . . โอ๊ตเคยถามพ่อ  ถามมาตลอดว่าแม่หายไปไหน  พ่อไม่เคยบอกอะไรมากไปกว่าบอกว่า  แม่ไปอยู่ต่างประเทศ  แม่มีเหตุผล  มีความจำเป็นที่อยู่กันไม่ได้  โอ๊ตเข้าใจพยายามจะหาความเข้าใจตามประสาเด็กมาโดยตลอด  ว่า  ความจำเป็นคืออะไร  จนกระทั่งโอ๊ตอายุได้สิบห้าปี  อามิลล์เอาจดหมายแม่มาให้โอ๊ต  โอ๊ตถึงรู้ว่า  โอ๊ตเกิดมาเพราะแม่ปล้ำพ่อ  ตลกมั้ยละย่า  พ่อโดนแม่ปล้ำครั้งเดียวมีโอ๊ตเลย”  โอ๊ตยิ้ม

   “โอย . . . หัวใจจะวาย”  แม่เอามือทาบอก

   “อย่าเพิ่งวายเลยย่า  เด็ดกว่านั้นอีก. . .”   โอ๊ตเอามือแม่มากุมเอาไว้

   “. . .  วันที่แม่ปล้ำพ่อ  คือ  วันที่พ่อเดินออกมาจากชีวิตของคนที่พ่อรักอีกคน  วันสอบวันสุดท้ายของตัวเล็ก  พ่อเดินย่ำมาบนหัวใจตัวเอง  ออกมาจากชีวิตของคนที่พ่อรักมากที่สุด  และเป็นวันเดียวกันกับที่โอ๊ตเริ่มมีชีวิต  ในชีวิตของอีกคน”

   “พอเหอะโอ๊ต . . .พอเหอะ”  ผมร้องบอก

   “โอห์ม . . .”  แม่เอื้อมมือมาแตะที่มือผม

   “แม่ไหวนะโอห์ม  แม่รู้แล้ว  แม่รู้แล้วล่ะโอห์มว่าสิ่งที่ผ่านมามันทำร้ายทุก ๆ  คนขนาดไหน  แม่เพียงแค่อยากได้ยินจากปากของคนที่ได้รับผลจากสิ่งที่แม่ทำ”

   แม่ไหว . . .

   . . . แล้วโอห์มล่ะ

   โอห์มใจจะขาดรอน ๆ  อยู่แล้วแม่    เหมือนแม่จะให้โอ๊ตตอกย้ำว่าสิ่งที่แม่ทำมันผิดพลาดอย่างนั้นหรือ

   “เล่าต่อสิลูก . . .โอ๊ต”  แม่ยิ้มให้โอ๊ต

   “ย่าไม่ได้ทำร้ายใครนะครับ  เพราะหากวันนั้นย่าไม่ทำแบบวันนั้น  วันนี้ย่าจะเห็นหน้าโอ๊ตหรือครับ   สิ่งที่ย่าทำ  ย่าทำดีที่สุดแล้วล่ะ  พ่อบอกโอ๊ตตลอดเลย  ย่าให้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตพ่อถึงสองสิ่ง  โอ๊ตอย่างนึงล่ะ  อีกอย่าง  พ่อรออยู่ว่าย่าจะให้พ่อเมื่อไหร่  แล้ววันนี้  โอ๊ตเลยดีใจที่สุด  ที่ย่ายอมให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่พ่อ”  โอ้ตไปกอดแม่เอาไว้

   ผมน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว . . .

   . . . ผมมองผู้ชายคนข้างหน้าผ่านม่านน้ำตาตัวเอง

   เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันอย่างหาที่สุดไม่ได้แล้ว  ผู้ชายที่เป็นพิมพ์ที่สวยงามที่สุดในชีวิตที่ผมเจอ

   “พ่อบอกว่า  แม้โอ๊ตจะไม่ได้เกิดจากความรักของพ่อกับแม่  แต่โอ๊ตเกิดจากความรักของแม่อีกคน  แม่ของคุณตัวเล็ก  ความรักที่แม่ของคุณตัวเล็กมีให้คุณตัวเล็กมันยิ่งใหญ่  มากพอที่จะทำให้โอ๊ตมีชีวิตเกิดขึ้น  เพราะหากวันนั้นแม่คุณตัวเล็กไม่ทำแบบนี้  วันนี้ไม่มีโอ๊ต  พ่อสอนให้โอ๊ตรักย่า  โอ๊ตคิดวาดภาพย่ามาตลอด  จนเมื่อตอนเช้า  อาโอห์มบอกจะมาโรงพยาบาล  โอ๊ตเลยขอตามมา  อยากเห็นหน้าย่า”  โอ๊ตยิ้มเข้าไปกอดแม่เอาไว้หลวม ๆ

   “โน้ต   แม่ขอบใจนะลูก”

   “ผมต้องขอบคุณแม่  เพราะไม่แล้ว  ผมไม่มีสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตหรอกครับ”  พี่โน้ตยิ้มอีกครั้ง  รอยยิ้มที่ใสสว่างเหมือนเมื่อครั้งก่อน

   “เดี๋ยว . . .”  ผมหันมามองหน้าโอ๊ต

   “โอ๊ตรู้หรือ  ว่าอาคือคุณตัวเล็ก”

   “รู้สิครับ  รู้มาตั้งนานแล้ว”

   “ตอนไหน”  ผมจ้องหน้าโอ้ต

   “ก็ตั้งแต่ที่อามิลล์บอกว่า  สอนโอ๊ตไม่ได้หรอก  จะหาเพื่อนให้สอน  อามิลล์บอก  เอาอาโอห์มสอนดีกว่า  พ่อถาม  โอห์มไหน  พอรู้ว่าใช่คนเดียวกันพ่อเลยอนุญาตให้โอ๊ตเรียนไง  หาไม่แล้วพ่อจะยอมปล่อยให้โอ๊ตมาอยู่กับอาโอห์มหรือ”

   ผมมองหน้าพี่โน้ต . . .

   . . . มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริง ๆ  ด้วย

   “แปลว่า  โอ๊ตรู้มาตลอดว่า  อาคือใคร”

   “รู้ครับผม  พ่อบอกตั้งแต่ตอนโอ๊ตสิบห้าปีแล้วล่ะ  ว่าใครคือคุณตัวเล็ก  แต่อามิลล์ไม่รู้  พอมาอีกทีก็วนมาเจอกันอีก   พ่อสั่งนักสั่งหนา  ห้ามเด็ดขาดห้ามให้อารู้ว่าโอ๊ตรู้แล้วว่าอาคือใคร . . .”  โอ๊ตมันยิ้มกับวีรกรรมที่มันสร้างเอาไว้

   “ไอ้พี่โน้ต”  ผมหันไปตาเขียว

   “ก็แม่ยังไม่ยอมให้เจอ  เลยส่งโอ๊ตมาเจริญสัมพันธไมตรีก่อนไง”  พี่โน้ตยิ้ม

   “เจ้าเล่ห์”

   “ยังน้อยไปเหอะอาโอห์ม  พ่อนะติดสินบนโอ๊ตอีกด้วย”

   “ไอ้ลูกคนนี้”  พี่โน้ตเอานิ้วมาทำสัญลักษณ์  ห้ามไม่ให้พูด

   “สินบนอะไรลูก  บอกย่ามา  เดี๋ยวย่าจัดการเอง”

   “ก็พ่อบอกว่า  หากโอ๊ตทำให้ย่ารับโอ๊ตเป็นหลานได้  และให้ย่ายกโทษให้พ่อ  พ่อจะซื้อโน้ตบุ๊คให้โอห์มเอาไปใช้ที่เยอรมัน”

   “เยอรมันอีกแล้วเหรอ”  แม่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

   “ครับ    ตอนนี้พ่อแพ้โอ๊ตแล้ว  พ่อเสียสินบนแน่ ๆ”

   “โน้ตนี่เสมอต้นเสมอปลายแท้ ๆ  เลี้ยงน้องน้องเสีย  เลี้ยงลูกลูกเสียอีก”  แม่ยิ้มหัวเราะเบา ๆ 

   “แม่”  ผมทำเสียงใหญ่

   เหมือนโดนแม่แอบด่ายังไงไม่รู้ . . .

   . . . แต่ที่รู้  วันนี้ผมมีความสุข มีความสุขมากที่สุดในชีวิตแล้ว  อาจเหมือนที่ใครหลาย ๆ  คนเคยบอกเอาไว้  ว่า  ฟ้าหลังฝนจะสวยงามเสมอ  คงเหมือนชีวิตของผมตอนนี้  ที่ฟ้าสวยงามเพราะสิ่งที่ห่างหายไปกลับคืนมา

   ผมลืม . . .

   . . . ฟ้าที่สวยงามหลังฝน  อาจเป็นนิมิตหมายแห่งพายุใหญ่

[M@nfaNG]

เจ้าโอ๊ตนี่แสบจริงๆ สงสัยต้องแต่งตอนเจ้าตัวแสบโตอีกซักเรื่องแล้วม๊างคุณราชบุตร

[bellary]

 ใกล้จบยิ้มแก้มปริเลย
  ช็อคกับ2บรรทัดสุดท้าย  อารายกันอีก

ผมลืม . . .

   . . . ฟ้าที่สวยงามหลังฝน  อาจเป็นนิมิตรหมายแห่งพายุใหญ่
   

[BEta-K]

 อ่านไปยิ้มไป แต่พอ ประโยคสุดท้าย   

แกล้งกันอีกแล้ว คนแต่ง   

[nanao]

ทำไมตอนจบตอนนี้มันดูน่ากลัวจังเลยอ่ะ

อย่าเลยครับคุณราชบุตร แค่นี้คนอ่านก็ลุ้นตามกันไปจนตัวโก่งแล้ว

[piggie]

นั่งอ่าน นั่งยิ้มมาตั้งนาน

เจอเอาประโยคสุดท้าย คราวนี้เลยนั่งเครียด.....

ขอจบแบบสวยๆนะค้า ^^~

[civava14]

อ้าว ยังไม่จบอีกเหรอเนี้ย

กำลังอ่านเคลิ้ม ๆ เรย มาเจอ  ยังไม่จบอีกเหรอ

โอ้ย เครียด   

[dokjarn]

 

อ่านจบตอนนี้ คุณราชบุตร จะให้ตัวหนังสือพาไปใหน ก็ไปทั้งนั้นแหละครับ
ฮือ ฮือ ภาษาที่ใช้ มันมีชิวิตจริงๆนะเนี่ย อิ่มกับคำพรรณนาที่ได้สัมผัสเลยอ่ะ
มาได้ไง คำแบบนี้.....เรียบง่ายแต่ได้ความรู้สึก....ไม่เห็นมีอะไรเลย   แต่ชอบ

“ไม่เคยมีในความคิดครับ    อาแป้งจะให้โน้ตเกลียดแม่คนที่โน้ตรักได้อย่างไรครับ  โน้ตรักโอห์ม 
รักด้วยหัวใจทั้งหมดที่โน้ตมี  แล้วโน้ตจะเกลียดคนที่ให้ชีวิตคนที่โน้ตรักได้อย่างไรกัน 
หากไม่มีอา  คงไม่มีโอห์ม  ไม่มีคนที่โน้ตรัก”

หรือตอนนี้....อ่านได้ตั้งหลายหนแน่...ฮิ้ววว

“เรียกอาว่าแม่ได้ไหมลูก”

   “ครับ . . .แม่”

   “ขอแม่กอดได้ไหมโน้ต”

   พี่โน้ตโน้มตัวลงให้แม่กอดเบา ๆ  แม่กอดพี่โน้ตเอาไว้แนบอก  จนผมต้องเบือนหน้าหนี 
ภาพที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเห็น  เป็นภาพที่ผมแอบวาดหวังเอาไว้เมื่อตอนเด็ก ๆ   
 ผมต้องแอบปาดน้ำตาทิ้ง

   “แม่ฝากน้องด้วยนะลูก”

   “จะดูแลให้ดีกว่าตอนเด็ก ๆ  ครับ  ดูแลเท่าชีวิตที่โน้ตมี”

   “แม่ไม่รู้จะพูดอะไรเลย  แม่บอกไม่ถูกนะโน้ต”

   “ไม่ต้องพูดหรอกครับ  แค่  กอดโน้ตไว้  แล้วแม่ฟังที่โน้ตพูด
 สัมผัสความรู้สึกจากอ้อมกอดของแม่ที่แม่สัมผัสได้
 ว่าสิ่งที่โน้ตพูดมันจริงเท็จขนาดไหน  แค่นี้ก็พอแล้วครับ” 
พี่โน้ตกระชับอ้อมแขนกอดแม่ไว้แน่น

   “ขอบใจ  แม่ขอบใจ”

   “โน้ตต่างหากที่ต้องขอบใจแม่  ขอบใจที่แม่ให้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตโน้ต
  นอกจากโอ้ตแล้ว  ชีวิตโน้ตมีแค่โอห์ม”

สวยงามมาก สวยงามมาก เซิ้งงงงง....
คนอย่างไอ้พี่โน้ต...จะมีชีวิตอยู่ส่วนใหนของโลกล่ะหว่าเนี่ย
แล้วไอ้น้องโอห์ม จะโชคดีอะไรปานนั้น
มีคนที่ ดีบริสุทธิ์ ขนาดนี้มารัก มาทุ่มเทให้ทั้งชิวิตอ่ะ
ทำบุญมาแบบใหนน้า

คุณราชบุตรก็เสกสรรปั้นแต่งซ้า...
ใครอ่านแล้วไม่รักไอ้พี่โน้ต  ต้องไปเช็คสุขภาพจิตด่วน
เอ๊ะ....รึว่าตรงกันข้าม 555...

แล้วมาวางระเบิดก่อนจบอ่ะ...คืออะไร....คร้าบบบพี่น้อง

. . . ฟ้าที่สวยงามหลังฝน  อาจเป็นนิมิตรหมายแห่งพายุใหญ่....

ใหญ่แค่ใหน ใหญ่ยังไง...มาเล่าแล้วกันจะคอยเน้อ

 

[kit]

•  . . . ฟ้าที่สวยงามหลังฝน  อาจเป็นนิมิตหมายแห่งพายุใหญ่

ต๊าย ย่าจากไป แม่กลับมา . . .
236 + 1 = 237
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[oaw_eang]

แล้วอะไรมันจะเกิดขึ้นต่อไปคะเนี้ย

พายุใหญ่?

ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เจ้สอง 

[zandwizz]

ทำใจยากเหมือนกันนะ

ได้คนรักมา กลับต้องเสียคนที่รักอีกคนไป

ขอบคุฌครับ

[un_john2006]

 

 



 

 

 

[subaru]

อย่าเศร้ามากนะค่ะคนแต่ง... ขอบคุณค่ะo13

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

 

[zllbleazz]

น้ำตาร่วง 

[RAJCHABUT]

ตกลง . . .

รั ก เ อ ย

เศร้าหรือครับ  ว๊า . . .

คนเขียนตั้งใจเขียนให้ซึ้ง แต่คนอ่านกลับเศร้า

จิตตกไปเลยนะเนี่ย  เพราะรู้สึกว่าจะเข้าไปไม่ถึงใจคนอ่าน

[[W]olf[T]ricky]

ฮึกกก สุขใจมากมายโฮกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ชอบประโคยสุดท้ายเลยจริงๆ- -

รีบๆมาอัฟนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ เรียกน้ำตาได้จริงๆๆฮึกๆๆ 

[Simply Blue]

"รักเอย  จริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน(อ่าน)?"

"ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบบ"55555

กำลังซาบซึ้ง   เจอประโยคสุดท้ายนี้เล่นเอาปวดตับเลย