หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Tumz]

 

เศร้า ที่นิยายหมดสต็อก 

แต่ก็จะรอ ตอนต่อๆไป 

 

[ExecutioneR]

เศร้า ที่นิยายหมดสต็อก 

แต่ก็จะรอ ตอนต่อๆไป 

 

ยังครับยังไม่หมด -"-
อิอิ

ยังมีเหลือไว้ แต่ไม่ถึงห้าตอนแว้วว 

[lomekung]

โจสู้ ๆๆๆๆๆๆๆ   

นนท์เริ่มเขวแระ

[mole eye man]

โคตรฮาฉากนนท์งัวเงีย   

จะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^\

[timeless]

ขี้เซาจนน่าโมโห อยากนี้ก็ไม่รู้ว่าโจพูดอะไรบ้าง 

โจ ทำแต้มมมนะลูก ทำแต้มมม

คุณต่นต้นขยันดีจริง ลงต่อไม่ขาดตอน (หรอ)

[artkung]

นนท์ขี้เซางี้ โจก็เข้าหาได้ง่ายขึ้นแล้ววว

โจมาบ้านของนนท์ตอนดึกๆ แล้วย่องเข้าห้องนนท์ แล้วก็จัดการเลย   

นนท์ขี้เซาว่าฮาแล้วนะ แต่ตอนที่นนท์นึกถึงฝันแล้วก็นะ นนท์หื่นอ่ะ 

นนท์รู้แล้วสินะ ว่าโจคิดยังไงกับตัวเอง 

ว่าแต่ เจ้านัทเนี่ย เซ้นดีจริงๆ 

โจ สู้ๆ รุกเข้าไปเรื่อยๆ นนท์มีใจให้แน่นอน ลงอีหรอบนี้เนี่ยนะ 



แล้วมาต่อไวๆ นะครับพี่ต้น 

[น้ำค้าง]

น้องโจอี้ของพี่จะทำคะแนนได้แค่ไหนกันเนี่ย เชียร์จ้ะ เชียร์สุดใจเลย

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เดี๋ยว ตกลงเรื่องเมื่อคืน
นนท์มันฟังรุ้เรื่องมั๊ย ฮ๊าา !!! 

[imac]

ขอให้โจกลับใจได้นะครัฟ.....

[wan]

มารอดูต่อไปว่า พวกนัทจะป้องกันไม่ให้พวกนั้นทำร้ายน้องได้หรือเปล่า

+1 ให้ต้น เพื่อเพิ่มความขยันในการพิมพ์นะครับ

[M@nfaNG]

ยังยืนยันว่าชอบโจค่ะ

[~•SAkurAIro•~]

เอ๊ยยยยยยยยยส์  ฮาได้อีกอีกอ่ะ ไอ่นนท์น้า ขี้เซาจริงๆ
โจก้น่าร๊ากกกกก ฮ่า ฮ่า  (คนนี้ออกแนวลำเอียง)

แต่ตอนนี้รัทรุ้ตัวคุ่แข่งซะแล้ววว
จะเป็นยังไงต่อหว่า น่าลุ้นๆ

[Turn_righT]

ไม่รู้ทำไม..แต่ยังเชียร์โจอ่ะ   

[zene]

นนท์นอกจากจะขี้เซาแล้วยังความรู้สึกช้าาาาาาาาาา...ได้อีก

เหอ เหอ...

[seasons]

อ้า ตอนใหม่มาแล้ว 

มาติดตามต่อครับ 

[pequena]

นัท เซ้นส์ดีมากลูก อย่างงี้ยื่งต้องคอยระวังและอยู่ใกล้ชิดนนท์ให้มากขึ้น  
เค้าดูเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวเหมือนกัน

แต่ไม่ว่ายังงัย......สู้ตายนะ  
เชียร์นัทสุดใจเลยค๊าบ  

[Taurus]

 

[Blurry]

คู่แข่งนัทน่ากลัวอะ คนเชียร์อย่างเยอะ!

[patz]

นัทจมูกไวมากๆ เริ่มรู้ตัวแล้วล่ะสิ ว่ามีคู่แข่ง


แต่นนท์ก็คงงงกับคำว่า คู่แข่ง ของนัทไปพักใหญ่เลย

[dahlia]

ต้อง โจ.......สิค่ะน้องนนท์น่ารัก   

[nopkar]

เรื่องมีโทรศัพท์มาตอนนอนเนี่ย หลายคนก็คงเป็นใช่มั๊ยอ่าา  จะไปรู้เรื่องได้ไงอ่ะ
แต่ขนาด5รอบก็เยอะไปเนอะ 555+

เชียร์ น้องโจ
ให้กำลังใจ น้องนัท
และรัก น้องนนท์

[schteuben]

wow wow wow
นัทรู้ได้ไงเนี้ยว่าโจกลายเป็นคู่แข่งตัวฉกาจ
อ่ะฮ้าาาา!!!!!!
นนท์แสดงอาการขนาดนั้นเชียวเหรอ
ว้าวๆๆๆๆๆ

[nubeebaa]

หวาดเดค่า มาเยี่ยมตอนเช้าจ๊ะ

รอพี่ต้นนนนนนนนนนนนนนน!   

[อิสระ]

เย้ 
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันรวดเดี๋ยวจบ
มาต่อเร็วๆๆๆๆน้า
อย่าหายไปจนใจหายล่ะ
คิดถึง

[BaoBao]

ตอนนี้นัทคงรู้แล้วหล่ะ ว่านนท์กับโจชักจะยังไงๆ แล้ว
ปล. นัทสู้ๆๆ นะ 

[THIP]

แม่ยกโจพร้อม 

[ExecutioneR]

b19


ตี๋เล็ก


“ไอ้ป๊อป ปีนี้มึงอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดวะ” ผมถามมันขึ้นหลังจากที่เราปิดไฟเข้านอนกันแล้ว

“โหห นี่มึงยังไม่ได้ซื้อให้กูอีกเหรอวะเนี่ย ไอ้ยิ่ว” มันตะแคงหันมาทางเตียงของผม “วันอาทิตย์หน้าก็วันเกิดกูแล้วนะเว้ยย”

“โถ่เอ๊ยยย ก็อีกตั้งหลายวันนี่หว่า ไอ้ป๊อป กูจะรีบไปทำไมวะ”

“รีบเหี้ยอะไรล่ะ ก็ถ้ามึงไม่ซื้อวันเสาร์อาทิตย์ แล้ววันธรรมดามึงจะไปซื้อตอนไหน”

คำพูดของมันทำให้ผมต้องอมยิ้มออกมาเล็กน้อย “ทีเรื่องนี้ล่ะฉลาดเชียวนะมึง........”

“กูไม่ได้โง่นะว้อยย สาดดด ก็แค่ฉลาดน้อยกว่าเกณฑ์ไปนิ๊ดดดเดียวเอง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็ต้องแอบหัวเราะเบาๆออกมาเพราะคำพูดของมันทันที

“แล้วทำไมจู่ๆมึงถึงถามกูเรื่องของขวัญวะ ไอ้ยิ่ว” มันพลิกตัวกลับไปเป็นนอนหงายเหมือนเดิม

“กูก็ถามไปงั้นแหละ แค่อยากรู้ว่ามึงอยากได้รึไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่าเท่านั้นเอง กูก็กลัวซื้ออะไรมาให้มึงแล้วมึงไม่ชอบใจด้วยไง”

“โฮ้ยยย คิดมาก ไอ้เหี้ย ของฟรีได้มากูก็ดีใจหมดแหละ” มันหัวเราะในลำคอเบาๆ “และที่สำคัญนะ กูว่าที่มึงถามกูเนี่ย ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นหรอก แต่มึงอ่ะ หมดมุขคิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไรมาให้กูดีมากกว่าล่ะม๊างง”

สาดดด นี่แม่งจะฉลาดเฉพาะเรื่องอย่างนี้จริงๆใช่มั๊ยเนี่ย

“มั่วและมึง เออๆ นอนดีกว่าว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไปเรียนไม่ไหวเอา” ผมตัดบท

หลังจากนั้นไม่นานเสียงกรนเบาๆของไอ้ป๊อปก็บอกให้ผมรู้ว่ามันหลับลงไปแล้ว มันเป็นคนที่นอนง่ายกินง่ายอยู่ง่ายไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ แต่มันคงไม่รู้หรอกว่าในหลายๆคืนที่มันนอนหลับสนิทอยู่นั้น ยังมีคนในห้องอีกคนนอกจากมันที่ต้องนอนไม่หลับและคิดถึงมันอยู่เรื่อยไป โดยเฉพาะในช่วงสองสามคืนที่ผ่านมานี้ ผมก็ยิ่งคิดหนักมากกว่าเดิมเสียอีกว่าผมควรจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้กับมันดี

ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่า นับวันหากยิ่งเรารู้สึกรักและผูกพันกับใครคนหนึ่งมากขึ้นเท่าไหร่แล้วล่ะก็ การที่จะเลือกซื้อของขวัญให้ถูกใจคนๆนั้นมันก็ยิ่งดูเหมือนจะยากมากขึ้นเท่านั้นตามไปด้วย........

สุดท้ายผมก็ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดีว่าจะซื้ออะไรให้กับมันดี จนกระทั่งถึงวันสอบวันสุดท้าย เราทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง รวมทั้งผมกับไอ้ป๊อปก็ด้วยเช่นกัน แต่ก่อนที่แม่ของผมจะขับรถมารับเราสองคนกลับบ้าน พวกเราก็ตัดสินใจจะไปบอกลาไอ้นัทกับไอ้นนท์ด้วยกันก่อน

“ว่างายย ไอ้หัวถั่ว สาดดด หนีไปนอนนอกบ้านอีกแล้วนะเมิงง ไม่มีบอกกูสักคำอ่ะ” ป๊อปเดินเข้าไปในห้องของไอ้นัทโดยที่มีผมเดินตามไปติดๆ “โหๆๆ นี่ถึงขนาดเก็บของให้ด้วยเลยเหรอวะ ว่ะวะวะวะว้าวววว”

“ว้าวพ่อมึงสิ ไอ้ป๊อป ก็กูก้มไม่ได้ นนท์เค้าก็เลยช่วยกูเก็บของใส่กระเป๋าแค่นี้เอง” ไอ้นัทหันมาแหวใส่ไอ้ป๊อป

“แล้วนี่มึงกลับมาอีกทีเมื่อไหร่วะ ไอ้นัท” ผมถาม

“ก็คงวันอาทิตย์นั่นแหละว่ะ ว่าแต่พวกมึงนั่นแหละ จะกลับบ้านกันกี่โมง”

“ใกล้แล้วเนี่ย นี่พวกกูก็กำลังจะไปเก็บของกันอยู่เหมือนกัน”

“แล้วกลับกันยังไงล่ะ” ไอ้นนท์เป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง

พอลองมองๆดูดีๆผมว่าไอ้นนท์นี่มันก็น่ารักดีอยู่เหมือนกันนะ แน่นอนว่าผมไม่ได้หมายถึงหน้าตาของมันหรอก เพราะถ้าพูดถึงเรื่องนั้นล่ะก็ มันก็คงผ่านเกณฑ์ของใครๆไปได้อย่างสบายๆอยู่แล้ว แต่ที่ผมชมว่ามันน่ารักเนี่ย มันเป็นเพราะรอยยิ้มของมัน และความรู้สึกที่ผมได้รับจากมันเวลาที่มันอยู่ใกล้ๆไอ้นัทต่างหาก

“เดี๋ยวแม่ไอ้ตี๋มันมารับน่ะ” ไอ้ป๊อปตอบ ก่อนที่จะยิ้มกว้างออกมา “อย่าหนักมากนะว้อยย มึงสองคนอ่ะ เดี๋ยวไปรอบนี้มันจะไม่ใช่แค่คอเจ็บ แต่กูกลัวว่าสะโพกกะบั้นเอวมันจะครากกลับมาด้วยน่ะสิวะ”

“ทะลึ่ง!” ไอ้นัทตะโกนด่าไอ้ป๊อปพร้อมทำท่าจะเตะใส่มัน แต่ปรากฎว่าสุดท้ายก็เป็นฝ่ายมันเองนั่นแหละที่ต้องร้องจ๊ากออกมา “โอ๊ยยๆ! โอ๊ยยย ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย! ไปๆ มึงรีบไปเลย ไอ้สัดป๊อป! กวนส้นตีน!”

“ฮ่าๆๆ ไอ้พิการรร อยากจะเตะกูแต่ก็เตะไม่ได้” ไอ้ป๊อปหัวเราะก่อนจะวิ่งหลบเท้าของไอ้นัทไปยังประตูห้อง “ไปและเว้ยพวกมึง แล้วเดี๋ยววันจันทร์เจอกันเว้ยยย โซลองมายเฟรนด์” และเมื่อพูดจบ มันก็เดินออกจากห้องไปเลยทันที ทิ้งผมไว้ในห้องคนเดียวซะอย่างนั้น

“เอ๊า ไอ้เหี้ย จะไปก็ไม่บอกกู” ผมส่ายหัวเบาๆ จากนั้นก็หันกลับไปหาไอ้นัทกับไอ้นนท์ “เออๆ งั้นกูไปก่อนก็แล้วกันเว้ย ไว้เจอกันอีกทีวันจันทร์”

“เดี๋ยวก่อนไอ้ตี๋เล็ก” ไอ้นัทร้องขึ้นก่อนที่ผมจะทันเดินออกจากห้องไป “โชคดีนะเว้ยมึง....... แล้วเจอกันอีกทีวันจันทร์”

รอยยิ้มของมันสื่อความหมายบางอย่างให้แก่ผม บางทีไอ้นัทนี่มันก็ทำให้ผมคิดจริงๆนะว่ามันรู้ว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับไอ้ป๊อปอยู่น่ะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผมคิดมากเกินไปรึเปล่า แต่ดูเหมือนว่ามันก็จะคอยส่งสัญญาณบอกเป็นนัยๆว่ามันรู้และคอยเป็นกำลังใจให้แก่ผมแบบเมื่อกี๊มาตลอดหลายครั้งแล้วเหมือนกัน

แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้รู้สึกกังวลหรอกนะถ้ามันจะรู้หรือสงสัยขึ้นมาจริงๆน่ะ เพราะบางทีสิ่งที่มันรู้สึกจากผมนั้นก็อาจจะเป็นสิ่งเดียวกับที่ผมรู้สึกได้จากตัวของมันเวลาที่มันอยู่กับไอ้นนท์ก็เป็นได้ล่ะมั๊ง และนั่นก็คือความรู้สึกไม่แน่ใจว่ามันสองคนคิดอย่างไรกันหรือเป็นอะไรกันรึเปล่า แต่ว่าเราก็ยังรู้สึกดีๆทุกครั้งที่ได้เห็นเวลาที่มันอยู่ด้วยกันแบบนั้นนั่นเอง........

เย็นนั้นแม่ขับรถมารับผมกับไอ้ป๊อปกลับบ้าน บ้านของไอ้ป๊อปนั้นอยู่ห่างจากบ้านของผมไปแค่สี่หลังเท่านั้นเอง ซึ่งอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานับตั้งแต่มันย้ายอยู่ที่กรุงเทพที่บ้านของลุงของมันหลังนี้นั้น ก็ได้ทำให้เราสองคนสนิทกันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และก็ทำให้มันมาใช้เวลาขลุกอยู่ที่บ้านของผมบ่อยมากยิ่งกว่าสมัยที่มันขึ้นมาเที่ยวกรุงเทพในสมัยที่เรายังเป็นเด็กกันอยู่ซะอีก

หลังจากที่ไอ้ป๊อปเปิดประตูรถออกแล้วก้าวลงจากรถไป มันก็เดินมาเคาะกระจกหน้าต่างตรงที่ผมนั่งอยู่ ผมจึงเลื่อนกระจกรถลงเพื่อที่ได้จะคุยกับมันได้

“ไปแล้วนะครับแม่ สวัสดีนะครับ” มันยกมือไหว้แม่ของผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง จากนั้นมันก็หันมามองหน้าผม “แล้วเดี๋ยวกูไปหาที่บ้านตอนเย็นนะ ไอ้ยิ่ว”

แม่ผมหัวเราะออกมาเบาๆทันที “งั้นจะรีบบอกลาแม่ไปทำไมล่ะเนี่ย ยังไงเดี๋ยวก็เจอกันอีกทีอยู่ดี”

ไอ้ป๊อปหัวเราะ “ลูกป๊อปมารยาทดีไงฮะแม่ ไปมาลาไหว้”

“ไปลามาไหว้เว้ย ไอ้บ้า” ผมพูดแก้ “เออๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันก็แล้วกัน”

ไอ้ป๊อปโบกมือลาก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในบ้านลุงของมัน หลังจากที่ผมปิดกระจกลงและแม่เริ่มออกรถเพื่อตรงกลับบ้านของเราแล้ว แม่ก็ถามผมถึงเรื่องของขวัญของไอ้ป๊อปทันที

“ยิ่วยังไม่รู้เลยม๊า จริงๆก็มีคิดอยู่เหมือนกันนะ แต่นี่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจซื้อให้มันเลย”

“งั้นเอางี้มั๊ยล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้เราออกไปซื้อของขวัญให้ป๊อปกันดีกว่า เพราะม๊าเองก็ยังไม่ได้ซื้ออะไรให้มันเลยเหมือนกัน”

“เออ แบบนั้นก็ดีนะม๊า แต่เดี๋ยวมันบอกว่ามันจะมาบ้านเรานี่สิ ทำไงอ่ะ”

“ก็โทรไปบอกมันสิว่ามาไม่ได้ เดี๋ยวเราต้องออกไปธุระกันอะไรก็ว่าไป เพราะถ้ายิ่วไม่ซื้อตอนนี้วันนี้แล้วยิ่วจะเอาเวลาที่ไหนไปซื้อได้อีกเล่า แล้วเราจะได้ไปเดินเลือกซื้อด้วยกันพร้อมๆกันทีเดียวเลยไง”

ผมตกลงเห็นด้วยอย่างที่แม่พูด และเมื่อกลับถึงบ้านและอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก็รีบโทรไปหาไอ้ป๊อปแล้วบอกมันอย่างที่แม่บอกผมไว้ทันที ถึงแม้มันจะพยายามทำเหมือนว่ามันไม่รู้สึกอะไร แต่ผมก็พอจะรู้สึกได้ถึงความผิดหวังนิดหน่อยที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของมันอยู่ดี ผมรู้ว่าไม่ใช่เพราะว่ามันอยากจะมาอยู่กับผมสองคนมากขนาดนั้นหรอก ผมรู้และรู้ดีเลยด้วยว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับผมเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อนเลย แต่นั่นมันเป็นเพราะว่ามันไม่อยากจะอยู่ในบ้านหลังที่มันอยู่แล้วรู้สึกไม่สบายใจต่างหาก........

คืนนั้นหลังจากที่กลับถึงบ้าน ผมก็รีบโทรไปหามันทันที แต่โชคไม่ดีที่มันนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว และไอ้ป๊อปบางทีก็มีนิสัยชอบปิดมือถือตอนนอนซะด้วย ดังนั้นผมจึงได้แต่รอจนกว่าจะถึงวันรุ่งขึ้นกว่าที่เราจะได้คุยและได้เจอกันอีกครั้ง

เช้าวันศุกร์ไอ้ป๊อปก็เดินมาหาผมที่บ้านตั้งแต่เช้าและมันก็มานั่งกินข้าวเช้าที่บ้านของผมด้วย เราสองคนนั่งเล่นเกมและคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้กันตลอดเกือบทั้งวัน ผมรู้ดีว่ามันเองก็คงรู้สึกตื่นเต้นสำหรับวันเกิดของมันที่กำลังจะมาถึงในอีกวันสองวันนี้แล้วอยู่เหมือนกัน เพราะมันเองก็เอาแต่พูดพล่ามว่ามันดีใจแค่ไหนที่จะได้เจอพ่อกับแม่ของมันอีกครั้งตลอดเวลาทีเดียว

“เค้าบอกกูว่าเค้าจะมาถึงที่นี่คืนนี้ว่ะ มึงว่าเค้าจะมาถึงประมาณกี่โมงวะ ไอ้ยิ่ว” มันถามผมขณะที่เรากำลังเล่นวินนิ่งด้วยกันอยู่

“กูจะรู้มั๊ยวะ ไอ้ป๊อปเอ๊ยย” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“มึงว่าเค้าจะซื้ออะไรให้กูวะ”

“สาดดด กูจะรู้มั๊ยเนี่ย”

“นี่ๆ แล้วมึงว่า........”

“โอ๊ยยยยย พอได้แล้วไอ้ป๊อป!” ผมหัวเราะแล้วกดปุ่มพอสเกม “นี่มึงจะเล่นเกมรึมึงจะเอาแต่ถามกูเหมือนกูเป็นหมอดูอยู่แบบนี้วะเนี่ย แสดดด กูรู้เว้ยเฮ้ยว่ามึงดีใจที่จะได้เจอพ่อแม่มึง แต่นี่มึงเอาแต่พล่ามเรื่องนี้มาจะสองชั่วโมงแล้วนะเว้ยย”

“อะไรว้า มึรำคาญแล้วเหรอ กูยังไม่ทันเบื่อเลย” มันหัวเราะ

“เปล่า กูไม่ได้รำคาญ แต่กูไม่รู้จะตอบคำถามมึงยังไง ไอ้ห่า”

และตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือของไอ้ป๊อปดังขึ้น มันมองดูชื่อคนที่โทรมาแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจทันที “หวัดดีพ่อ!”

ผมเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของมันแล้วผมก็อดที่จะอมยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ได้ แต่แล้วจู่ๆรอยยิ้มบนใบหน้าของมันนั้นก็ค่อยๆจางหายไป.......

“อ้าว ครับ........ ครับ......... ไม่เป็นไรครับ..........” มันเหลือบมาสบตากับผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางอื่น “โอ๊ยยย ไม่เป็นไรหรอกพ่อ! วันเกิดป๊อปไม่ได้มีปีเดียวสักหน่อย” มันยิ้มและหัวเราะออกมาอีกครั้ง “งั้นแค่นี้ก่อนนะพ่อ ตอนนี้ป๊อปเล่นเกมอยู่บ้านไอ้ยิ่วมันน่ะ......... โอเคครับ แค่นี้นะครับ”

“เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่พ่อกูเค้าบอกเค้ามาไม่ได้แล้วน่ะ เพราะว่าลูกค้าเค้าจะเข้ามาหากะทันหันน่ะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงแบบปกติ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สามารถซ่อนความผิดหวังที่สะท้อนอยู่ทั้งในดวงตาและแฝงอยู่ในน้ำเสียงของมันได้เลย

“มึงเป็นไรป่าววะ ป๊อป......”

“โอ๊ยย ไม่เป็นไรหรอก ไอ้เหี้ย กูบอกแล้วไงว่าวันเกิดกูไม่ได้มีปีเดียวนี่วะ” มันพูดก่อนลุกขึ้นยืน “เฮ้ย โทษทีว่ะไอ้ยิ่ว แต่กูขอกลับบ้านลุงกูก่อนนะ ตานี้ถือว่าเราเสมอกันก็แล้วกัน”

“อืมม” ผมพยักหน้าออกมาเบาๆ ใจจริงของผมก็อยากจะห้ามมันเอาไว้ แต่ผมรู้ดีกว่าผมไม่ควรที่จะทำแบบนั้น ดังนั้นผมจึงได้แต่ต้องปล่อยให้มันเดินออกจากบ้านของผมไปแบบนั้นเท่านั้นเอง.......

พอหลังจากไอ้ป๊อปกลับบ้านไป ผมก็เล่าให้แม่ฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทันที แม่บอกผมว่าให้ผมชวนป๊อปมานอนที่บ้านด้วยกันคืนนี้และตลอดไปจนถึงอย่างน้อยๆก็คืนวันเสาร์เลยด้วยก็ได้ แล้ววันอาทิตย์หรือไม่ก็วันจันทร์เช้า แม่ก็จะพาผมกับมันไปส่งที่หอในโรงเรียนพร้อมกันเลยทีเดียว และแน่นอนว่าผมก็เห็นด้วยกับความคิดของแม่ทันที

เย็นนั้นผมสังเกตเห็นมาตลอดว่าไอ้ป๊อปพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติที่สุด แต่ผมก็ยังคงรู้สึกถึงความเศร้าและความผิดหวังของมันได้อย่างชัดเจน

เวลาผ่านไปจนถึงคืนวันเสาร์ คืนนั้นเราเข้านอนกันดึกกว่าปกตินิดหน่อยเพราะผมมีวางแผนสำหรับวันเกิดของมันที่จะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีนี้เอาไว้แล้ว พอถึงเวลาห้าทุ่มห้าสิบนาที ผมก็เดินไปปิดไฟในห้องนอนลง จากนั้นก็เปิดโคมไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือขึ้น

“จะนอนแล้วเหรอวะ” ไอ้ป๊อปถาม

“เปล่า แต่มันกำลังจะเข้าวันใหม่แล้วนี่”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นไอ้ป๊อปก็ยิ้มกว้างออกมาทันที “แล้วไงวะ”

“ยังจะมาแกล้งทำโง่อีก ไอ้ควาย” ผมหัวเราะ “รอกูอยู่ในห้องก่อน เดี๋ยวกูมา”

ผมเดินออกจากห้องแล้วเดินไปในห้องครัว ที่ๆผมซ่อนของขวัญที่ผมซื้อให้มันมาเอาไว้ และยังเป็นที่ๆผมเก็บเค้กช็อคโกแล็ตจากร้านที่มันชอบเอาไว้อีกด้วย

หลายๆคนอาจจะไม่รู้ แต่ผมรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของรอยยิ้มเหล่านั้นของไอ้ป๊อปดีมากกว่าใครๆเลย ใช่ มันเป็นคนที่ร่าเริง ตลก ดูมีความสุขและแลดูมีพลังงานอยู่ตลอดเวลา แต่น้อยคนนักจริงๆที่จะรู้ถึงปัญหาที่ไอ้ป๊อปเองก็มีอยู่ภายในใจของมันด้วยเหมือนกันไม่ต่างไปจากคนอื่นๆ........

บ้านของมัน ครอบครัวของมัน ไม่ใช่ครอบครัวที่มีเงินมาตั้งแต่แรกหรอก พ่อของมันที่เคยเริ่มต้นจากศูนย์ เคยเกือบต้องล้มละลายจนแทบไม่มีกินด้วยซ้ำ เขาต้องต่อสู้และดิ้นรนฝ่าฟันอุปสรรคมากมายกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ และนั่นจึงทำให้เขาเลี้ยงลูกๆของเขาทั้งสองคนให้เป็นคนที่รู้คุณค่าของการใช้เงินและการชีวิต แต่น่าเศร้าที่ไอ้ป๊อปต้องสูญเสียพี่สาวที่มันรักมากไปเมื่อสามปีก่อน นั่นนับเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของมันและครอบครัวของมันทุกๆคน แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว บ้านลุงของมันที่มันมาอาศัยอยู่นี้ก็ไม่ได้มอบความรักและความอบอุ่นที่เพียงพอจะชดเชยให้กับมันได้เลยแม้แต่น้อย ลุงของมันไม่ใช่คนไม่ดีหรือไม่ได้เลี้ยงดูมันอะไรอย่างนั้นหรอก เขาก็ดูแลมันตามสมควรในฐานะหน้าที่ที่ลุงพึงมีต่อหลานนั่นแหละ แต่ปัญหาก็คืองานของเขานั้นทำให้เขาไม่ค่อยได้กลับมาอยู่บ้านบ่อยมากนัก และคนๆเดียวที่อยู่บ้านหลังนั้นก็คือลูกของลุงที่แก่กว่าพวกเราถึงห้าปี และนั่นแหละคือปัญหาใหญ่ของไอ้ป๊อปเลยทีเดียว........

ผมหยิบกล่องของขวัญและเค้กก้อนเล็กที่ผมซื้อมาให้มันออกมาจากห้องครัวและเดินตรงกลับขึ้นไปยังห้องนอน ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องก่อนจะวางกล่องของขวัญลงบนพื้นแล้วค่อยๆแง้มประตูห้องออกเล็กน้อย

“ห้ามแอบดูนะเว้ย มึงนอนคว่ำหน้าลงลนเตียงไปเลย ไอ้ป๊อป” ผมพูด

“อะไรว้าาา” ไอ้ป๊อปทำเสียงไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยอมนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงแต่โดยดี

ผมหยิบกล่องของขวัญขึ้นและเดินเข้าไปในห้อง “อย่าแอบดูนะเว้ย!” ผมเดินไปที่หัวเตียงแล้วหยิบเทียนมาปักลงบนเค้ก จากนั้นก็จุดเทียนขึ้นและปิดโคมไฟลง

ผมวางกล่องของขวัญลงบนเตียงข้างๆมัน และถือเค้กชิ้นนั้นเอาไว้ในมือก่อนจะนั่งลงบนขอบเตียงด้วย “เอ้า หันมาได้แล้ว......... สุขสันต์วันเกิดนะ ไอ้ป๊อป”

ไอ้ป๊อปลุกขึ้นนั่งแล้วหันมายิ้มกว้างให้กับผม “ขอบใจมากนะเว้ย ไอ้ยิ่ว”

“มีความสุขมากๆนะเว้ย กูขอให้มึงร่าเริงและเป็นที่รักของเพื่อนๆและครอบครัวแบบนี้ตลอดไปนะ” ผมยิ้มอายๆ รู้สึกเขินแบบบอกไม่ถูก “เอ้านี่ เค้ก แล้วนั่นก็ของขวัญของมึง”

ไอ้ป๊อปรับเค้กไปจากมือของผมทั้งๆรอยยิ้มกว้าง ใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มของมันที่อยู่ภายใต้แสงเทียนสลัวๆในห้องอันมืดสนิทแบบนี้นี่มันทำให้ผมต้องใจเต้นแรงมากจริงๆ ถ้าหากผมสามารถขอพรข้อหนึ่งในวันเกิดของมันได้ล่ะก็ ผมก็คงไม่มีพรอื่นใดที่ผมจะต้องการมากไปกว่านี้อีกแล้ว นอกจาก..........

“เฮ้ย อธิษฐานแล้วเป่าเทียนก่อนดิ่ว่ะ อย่าเพิ่งรีบแดก” ผมรีบร้องห้ามเมื่อเห็นทำท่าจะใช้นิ้วจิ้มลงบนหน้าเค้ก

ไอ้ป๊อปทำหน้าเซ็งๆแต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไรว้าาา อ้ะๆก็ด้ะ.......” มันหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเป้าเทียนให้ดับลง ทำให้ทั่วทั้งห้องกลับมามืดสนิทอีกครั้ง

“มึงขออะไรวะ” ผมถามผ่านความมืดออกไป

“เค้าบอกว่าถ้าเกิดบอกไปแล้วมันจะไม่สมหวังไม่ใช่เหรอวะ........” ไอ้ป๊อปตอบ “แต่ช่างเห๊อะ กูก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว กูบอกมึงก้อด้ะ แต่บอกแบบกว้างๆนะ กูก็แอบกลัวไม่สมหวังอยู่เหมือนกันว่ะ” มันหัวเราะ “กูขอให้........ กูขอให้คนที่เค้ารักกูได้ความสมหวังแบบเดียวกับที่เค้าปราถนาจะให้กูได้รับอ่ะ”

ผมหน้าแดงขึ้นมาทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่มันพูดออกไปนั้นจะแฝงความหมายอะไรเอาไว้อยู่ด้วยรึเปล่า แต่ถ้าลองคิดดูดีๆ คนอย่างไอ้ป๊อปมันคงจะไม่ได้พูดเพื่อมีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรอกมั๊ง มันก็คงจะหมายถึงเพื่อนๆ ครอบครัว และคนรอบข้างตัวมันทุกๆคนนั่นแหละ

“ขอบใจนะเว้ย ไอ้ยิ่ว กูขอบใจจริงๆ” ไอ้ป๊อปพูดขึ้น “แต่ตอนนี้กูว่ามึงไปเปิดไฟก่อนดีกว่าว่ะ แม่งมืดอ่ะ”

“เออ กูลืมไป” ผมลุกออกจากเตียงแล้วอาศัยความเคยชินเดินไปเปิดสวิตช์ไฟขึ้น “เออว่ะ มึงไม่มีส้อมนี่หว่า งั้นเดี๋ยวกูลงไปเอาให้แล้วกัน”

“ไม่ต้องๆๆ มึงมานั่งนี่เหอะมา” ไอ้ป๊อปกวักมือเรียกผม “กูใช้มือแดกก็ได้” และเมื่อพูดจบไอ้ป๊อปก็ใช้มือค่อยๆหยิบเค้กเข้าปากทันที แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น เพราะหลังจากที่มันกินเค้กคำแรกลงไปแล้ว มันก็ยังหยิบเค้กอีกชิ้นยื่นออกมาจ่อที่ปากของผมอีกด้วย

ผมอึกอักเล็กน้อย แต่ไอ้ป๊อปก็ยังคงยิ้มและพยักหน้าเชิญชวนผมอยู่อีก ดังนั้นผมจึงยอมค่อยๆอ้าปากออกและกินเค้กในมือของมันลงไป และแน่นอนว่าผมก็ต้องงับลงไปบนนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของมันนิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้ แต่ดูท่าทางว่าไอ้ป๊อปจะไม่มีท่าทีรังเกียจผมเลยแม้แต่น้อย เพราะมันก็ยังคงใช้นิ้วมือข้างนั้นหยิบเค้กเข้าปากและป้อนผมต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งเรากินเค้กชิ้นนั้นจนหมด

หลังจากที่เราแปรงฟันรอบที่สองกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมกับมันก็เตรียมตัวเข้านอนกันอีกครั้ง และครั้งนี้ ไอ้ป๊อปก็ยังทำสิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจและแปลกใจออกมาอีกอย่างด้วย เพราะว่าหลังจากที่เราปิดไฟและซุกตัวลงในผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว มันก็เขยิบเข้ามาหาผมแล้วพาดแขนโอบลงบนตัวของผมจากทางด้านหลังเอาไว้

“ขอบใจมากนะเว้ย ไอ้ยิ่ว กูขอบใจจริงๆ........”

“อะ อือ ไม่เป็นไร สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะเว้ย ไอ้ป๊อป” ผมพูดออกไปเบาๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ฟังดูตื่นเต้นจนเกินไป

“ทำไมมึงตัวสั่นๆวะ หนาวเหรอ งั้นกูกอดช่วยมึงเอง นานๆทีกูจะได้กอดมึงว่ะ” ไอ้ป๊อปกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นจนกลายเป็นว่ามันกำลังนอนกอดผมอยู่จริงๆ

“อืมม กูหนาวว่ะ......” ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม และถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกหนาวอยู่แค่นิดหน่อยจริงๆ แต่มันคงไม่รู้หรอกว่าภายในหน้าอกข้างซ้ายของผมนั้นมันรู้สึกอบอุ่นอยู่มากขนาดไหน.........

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกคนมากนะครับ  

ตอนหน้าจะเป็นตอนของป๊อป และเมื่อโพสจบ ก่อนจะขึ้นตอนใหม่ ผมก็จะทำการรร......... ปิดโหวตครับ!

5555 ยังกะดูเอเอฟ

ส่งคะแนนโหวตมาได้จนถึงวันพฤหัสนะครับ ขอยืดเวลาหน่อย เนื่องจากหยุดยาว คาดว่าคงจะไปเที่ยวกันหลายคน
และผมจะประกาศผลวันศุกร์เน้อ

สำหรับคนที่มาอ่านใหม่และยังไม่ได้โหวต ไม่รู้กติกา คนที่อยากเปลี่ยนคะแนน ก็แค่กดส่งข้อความส่วนตัวมาหาผม บอกอันดับตัวละครที่ชอบมาสามอันดับ ใครก็ได้ในเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็น ปั๊ก พี่โก๋ น้องสาวโจ ป้าขายขนมหวานในโรงอาหาร ฯลฯ การให้คะแนนคือ อันดับหนึ่งได้ สามคะแนน อันดับสอง สองคะแนน และอันดับสามในใจคุณได้หนึ่งคะแนนครับ

ส่งๆกันเข้ามานะคราบบ และขอบอกว่าตอนนี้ คะแนนเริ่มคู่คี่แล้วคราบบบ 5555

ใครไปเที่ยว ตจว ก้อขอให้เที่ยวให้สนุกและปลอดภัยนะครับ ส่วนใครไม่ได้ไปไหนก็รออ่านเรื่องราวของป๊อปในวันอาทิตย์นี้กันนะครับ  

[timeless]

หนาวกาย อุ่นใจ อุ่นไอรักกก   

หวานนนนนนอะ เอาไบกอนมาฉีดมดด่วน

[seasons]

โหย คู่นี้ มีแอบหวานด้วย วี๊ดวิ้ว

ขอบคุณคับคุงต้นที่มาต่อให้