ตอนที่ 30 ของกู
ผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่สีขาวในบ้านของเกอแลง
ตอนนี้มันไม่อยู่บ้านเพราะว่าเมื่อกี้
"อ๋า เแชมพูหมดแฮะ เดี๋ยวผมออกไปซื้อก่อน"
"หรอ ไปที่ไหนอ่ะ"
"ไม่ไกลหรอก แค่มินิมาร์ทข้างล่างนี้เอง"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
แล้วเกอแลงก็เดินลงไปข้างล่าง เหลือผมอยู่ในห้องคนเดียว
ระหว่างผมนอนรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมรู้สึกเบื่อเลยเดินดูรอบๆห้องเล่นว่ามีอะไรบ้าง
แล้วก็เหลือบไปเห็นรูปภาพนึงที่วางอยู่บนชั้น...
ในภาพมีคนอยู่สี่คน ชายหนุ่มวัยกลางคนหนึ่งคน หญิงสาวอีกหนึ่งคน เธออุ้มเด็กชายผิวแทนไว้ในอ้อมกอด ในขณะที่มืออีกข้างของชาย
หนุ่มแตะไว้ที่บ่าของเด็กหญิงอีกคน
เด็กผู้ชายในรูปคงเป็นเกอแลงล่ะนะ ผมจำสีตากับสีผิวแล้วก็ลักษณะหน้าตาได้
ถ้าอย่างงั้นแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้...
"ดูอะไรอยู่หรอธัณ"
ผมสะดุ้ง หันกลับไปก็เจอเกอแลงเวอร์ชั่นตัวโต
"เอ้ย ตกใจหมดเลย"
มันหัวเราะเบาๆแล้วก็หันไปดู
"นั่นน้องสาวผมเอง"
ผมมอง
เด็กหญิงมีใบหน้ายิ้มแย้ม ตกกระเล็กน้อย ผิวขาวจัด ผมทอง ดูแล้วไม่เหมือนเกอแลงเลย
จะเหมือนอย่างเดียวก็แค่ดวงตาเท่านั้น ทั้งคู่ได้ดวงตามาจากพ่อ แต่น้องมันได้ลักษณะภายนอกจากแม่เต็มๆ
"น้องสาวกับแม่นายอยู่ที่ฝรั่งเศสหรอ"
"...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" มันพูด ตาลอยๆเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"แม่กับป๊ะป๊าหย่ากันตั้งแต่ผมกับน้องยังเรียนประถมอยู่เลย"
"อ่อ ขอโทษที..."
ผมเงียบไปนิดนึง
"ไม่เปนไรหรอก ผมก็ไม่ได้เครียดอะไรมากมาย ถ้าเขาทำแล้วมีความสุขก็ปล่อยเขาไปเถอะ"
"นายนี่ชอบพูดแบบนี้ประจำเลยเนาะ"
"ฮ่าๆ"
"แล้วแบบนี้นายจะได้เคยทำอะไรตามใจตัวเองบ้างมั้ยเนี่ย"
"มีสิ หลายอย่างเลย อย่างการได้เรียนวิจิตรศิลป์นี่ไง"
"อนะ"
มือถือผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูปรากฏว่า มีข้อความส่งมา 1 ฉบับ
"ระวัง"
ไอ้วิทส่งมา
มันล้อไรผมเล่นเนี่ย...
"อะไรหรอ"เกอแลงถาม
"เพื่อนมันส่งมาแกล้งเล่นอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ผมพูดขำๆ
"อืม เดี๋ยวผมมานะ"แล้วเกอแลงก็เดินขึ้นไปชั้นบน
มันขึ้นไปได้เดี๋ยวเดียว เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
ผมเดินไปกดอินเตอร์โฟนถาม
"ใครครับ"
"กูเอง"
ผมซีด แล้วไปส่องที่ตาแมวตรงประตู
มองผ่านตาแมวเจอแมวยืนทำหน้าเข้มอยู่....
ผมเอาหลังพิงประตู แกล้งทำเป็นไม่มีใครอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงมันก็ไม่สำเร็จ
"เมิงเปิดประตูให้กูทีดิ" มันพูด
ผมนิ่งไม่ขยับ
"เปิดประตู"เสียงมันเริ่มเย็น
อะไรกะกูนักหนาวะเนี่ย
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ"เกอแลงลงมาพอดี กับเสียงอินเตอโฟนดังอีกรอบ
"กูบอกให้เปิดประตู!!"
เกอแลงมันตกใจนิดนึง ก่อนจะเดินไปส่องตาแมว
"เพื่อนธัณมานี่ ทำไมไม่เปิดประตูให้ล่ะ"แล้วมันก็เปิด
ผมเตรียมออกตัววิ่งทันที แต่ก็ไม่ทันโดนคว้าคอเสื้อไว้ก่อนแล้วไอ้พามันก็กระชากผมกลับไปหามัน
"จะหนีกูทำไมวะ? กูไม่ได้มาฆ่ามึงซักหน่อย?"
"คุยกันดีๆก็ได้ ไม่เห็นจะต้องรุนแรงเลย" เกอแลงมันแทรก ไอ้พาหันไปหามัน
เชี่ยๆซวยแล้วไง
"เรื่องของกู มึงอย่ายุ่ง"
มันหันไปแล้วแยกเขี้ยวใส่
"แต่นั่นเพื่อนผม จะให้ผมนิ่งดูดายยังไง"
ไอ่เกอแลงมันโต้ สายตามันเริ่มดุดันขึ้น
แม่งเหมือนจะกัดกันเลย ชิบหายยยยย
"มึงอย่าแส่ กูขอเตือน"
"ผมไม่ได้แส่ นี่มันก็บ้านของผม คุณไม่มีสิทธิอะไรจะมาทำเสียมารยาทที่นี่"เกอแลงพูดเสียงแข็ง
มันยืดตัวแล้วหันไปมองประจัญหน้ากัน
แต่มือไอ้พายังไม่ปล่อยจากคอเสื้อผม
"ผมไม่รู้นะว่าคุณจะทะเลาะอะไรกันมา แต่การกระทำของคุณบอกตามตรงมันไม่ฉลาดเลย ไม่อย่างงั้นธัณก็คงไม่หนีมานี่หรอก"
ไอ้พาหัวเราะกับคำพูดของเกอแลง
"โอ้ย ไอ้นี่หรอ พูดดีก็แล้ว ง้อก็แล้ว มันก็ยังไม่ฟังกูเลย กูเลยต้องมาตามของกูคืนจากบ้านนี้ไง"
"หา?"
เกอแลงทำหน้างง
"เดี๋ยวๆๆๆ ขอกูพูดหน่อยได้มั้ย"ผมแทรก
ไอ้พาเงียบ แล้วหันมามองหน้าผมแบบเครียดๆ เกอแลงก็หันมามองหน้าผมแบบไม่เข้าใจสถานการณ์
"มันเป็นความผิดกูเองที่หนีปัญหา กูรับผิดชอบเอง แต่ขอร้องมึงอย่าทำอะไรเพื่อนของกู"
ผมพูดออกไปหลังจากนิ่งเงียบคิดหาคำพูดนานมาก ไอ้พามันก็เงียบ แล้วก็หัวเราะเบาๆ
"ปกป้องจังนะเพื่อนคนนี้ กูเห็นหลายรอบละ ตั้งแต่คราวก่อนมึงก็อย่างงี้"
"กูก็เห็นมึงชอบหาเรื่องอย่างงี้ตั้งแต่คราวแล้วละ เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยแบบนี้ซักทีเนี่ย"
"กูพยายามเลิกละนะ แต่มึงชอบทำให้กูเลิกไม่ได้ทุกที"
ผมอ้าปากจะพูดแต่เกอแลงก็ขัดขึ้นมา
"ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่อยากจะให้เรื่องมันเลยเถิดเหมือนคราวที่แล้วอีก"
"มึงจะขออะไรกู? ถ้าจะขอ กูก็ขอมั่งได้ปะ มึงเลิกยุ่งกะเพื่อนกูได้มั้ยวะ"
"ทำไมคุณไม่อยากให้ผมเป็นเพื่อนกับธัณขนาดนั้น มีเหตุผลอะไรพิเศษมั้ย?"
ผมชอค ทำไมมึงถามแบบนั้นวะ
ไอ้พาได้ยินก็ยิ้ม แล้วก็พูดว่า
"แล้วทำไมมึงถึงอยากรู้นัก ว่าทำไมกูไม่อยากให้มึงเป็นเพื่อนกับธัณ"
"เพราะผมจะได้รู้สาเหตุที่คุณชอบกักตัวเพื่อนคุณไว้โน่นไว้นี่"
เกอแลงมันตอบ
"ผมเห็นคุณชอบทำร้ายเพื่อนคุณตลอดเวลาเลย ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเค้าทรมาณเพราะนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของคุณนะ"
"มึงรู้จักกับกูมานานแล้วหรอ ถึงได้มาหาว่ากูชอบทำร้ายเพื่อนกูเนี่ย มึงไม่ได้รู้อะไรก็อย่ามาพูดแบบนี้ดีกว่า"
เดี๋ยวๆ
"ผมอยากให้เพื่อนผมมีความสุข ไม่ใช่มัวนั่งวิตกกังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้"
"กูก็อยากให้มันมีความสุข จริงๆ แต่ว่ามันก็ชอบวิตกอะไรของมันไปเรื่อย คิดเหรอว่ากูไม่ได้พยายามหาทางให้มันดีขึ้นน่ะ"
เห้ย
มึงสองตัว นอกเรื่องแล้ว
"เห้ยมึงหยุด!!!!!" ผมตะโกนแทรกมันทั้งสองตัว
"มึงอย่ามาพูดเหมือนกะกูเป็นหง้อยได้มั้ยวะ"
"กูจะคิดอะไรมันก็เรื่องของกูสิวะ ทำไมพวกมึงถึงได้ทำเหมือนกะกูเป็นผู้หญิงดูแลตัวเองไม่ได้แวะ กูไม่ได้อะไรขนาดนั้นนี่หว่าเฮ้ย"
"แล้วมึงถ่อสังขารมึงมานี่ยังจะเรียกว่าดูแลตัวเองได้หรอวะ"ไอ้พามันพูด
"แล้วไอ้ที่สังขารกูมันกลายเป็นงี้ไม่ใช่เพราะเมิงเรอะห๊า"ผมแว๊ด ไอ้พามันชะงักไปหน่อยนึง เกอแลงด้วย
"มึงรู้มั้ยกูรำคาญมึงสุดจะทนแล้วนะเว้ยไอ้เชี่ย มึงชอบทำอะไรตามใจแล้วก็ไม่ฟังกูอยู่เรื่อยเลยว่ะ ไอ้เรื่องเมื่อวานนี่ก็เหมือนกัน ทั้งๆที่
จริงๆกูแค่อยากจะขอโทษ
แต่มึงก็ไม่ได้ฟัง แถมยังมาทำร้ายกูอีก รู้มั้ยว่ากูโกรธมึงมากแค่ไหนห๊า"ผมระเบิดต่อเนื่อง ทำมันสองตัวนิ่งเงียบไปเลยทีเดียวเชียว
"หา? คุณไปทำอะไรธัณเค้า?"
"เรื่องของกูกะมัน เมิงไม่เกี่ยว"ไอ่พาพูด เกอแลงเงียบไป แล้วมองผมอย่างเป็นห่วง
เอาเข้าไป ไอ้คนนึงก็ร้ายชิบ ไอ้คนนึงก็ดีเกิ๊น โอ้ยยยย
"ไปธัณ มึงกลับหอกะกู กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงเยอะ"
แล้วมันก็เดินมาล็อคคอผมแล้วก็ลากผมออกไป
"ไอ้บ้า ไอ้พากูไม่ไป มึงปล่อยกูเดี๋ยว..."
"หรือมึงอยากให้เพื่อนสุดที่รักรู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?"
ผมนิ่ง ชอคกับคำพูดมัน
นี่มันเอาเรื่องนี้มาขู่เลยหรอ...
ผมหันไปมองหน้าไอ้พา ตามันเป็นประกายเจ้าเล่ห์ นี่แปลว่าถ้ากูดีดดิ้นต่อกูก็โดนแฉสินะ
"ไอ้ฟาย"
"เอาไงละ"
"..."
"เออ กลับก็กลับ พอใจ?"
"ดี"
แม่งพลาดไปวันเดียว กูโดนเลย...
ผมหันไปมองเกอแลง มันมองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวว่าถ้ามันยุ่งไปมากกว่านี้ไอ้พามันอาจจะทำอะไรผมก็ได้
ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากใจ ไว้เดี๋ยวจะมาบอกละกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะ....
to be continue
พรุ่งนี้พรีเซนงาน แล้วก็ต้องไปเชียงรายอาทิตย์นึงกะเพื่อนๆ อาจจะหายไปนานหน่อยนะครับ
แล้วไว้จะกลับมาต่อให้ ขอบคุณทุกคอมเมนนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
