หัวข้อ: วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม -

[mecon]

จุดใต้ตำตออีกแล้ว แทนเอ้ย

เฮ้อ คุณภูวนัยนี่ก้อร้าย อยากกำราบเด็กดื้อ พูดดีๆก็แล้ว ขู่ก็แล้ว แล้วทีนี้ก็ใช้มาตรการสุดท้าย ถือไพ่เหนือกว่าแทนแล้วหนิ

แทนก็ฉุนขาดเลยล่ะซิ ไม่เคยมีใครมามาออกคำสั่งให้ทำโน้นทำนี่ ถ้าเค้าไม่เต็มใจแล้วคนร้ายกาจคนนี้ ทีนับวันจะน่ากลัวไม่ช่ายน้อยนะเนี่ย

แทนจะรอดมั๊ย เจ้านายก็ช่วยไม่ได้แล้วอ่ะ เล่นเป็นเจ้าของโปรเจ็คในฝันซะขนาดนี้

แทนสู้ๆ

[imageriz]

คุณภูวนัยนี่ร้ายกว่าที่คิดไว้อีกนะ 

รออ่านตอนต่อไปนะ 

[astral]

ภูวนัยร้ายอ่ะ แสดงว่ารู้มาแต่แรกแล้วสิ ฮึ่ยยยยยย ชอบเรื่องนี้จังเลยค่า พี่บุกับคุณนะหันมาสปาร์คกันเองได้ไหม 555

คุณคฑาวุธ สนใจอยากอุดหนุน "คดีรัก" จังเลย 

[patee]

สงสัยคุณแทน ธนานุวัฒน์ จะเสร็จคุณภูวนัยแน่ๆ55555

นักปราบเด็กดื้อซะด้วย

[Achoiceofhissho]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด . ..เดาถูกจริงๆ ด้วยว่าเป็น"ทั่นประธานมาดขรึม"
ภูวนัยเนี่ย มีความเป็นผู้นำสูงและดุจังเลยนะ อย่างงี้คงปราบพยศนายแทนได้อยู่หมัด

  ขอฝากเนื้อฝากตัวเข้าสู่อ้อมอกคนแต่งด้วยนะคะ..หุหุ

p.s. ถ้าวันนี้มาอีกเป็นครั้งที่ 3 นะ  ขอให้คุณคฑาวุธฟิตเปรี๊ยแข็งปั๋ง  หุ่นเฟิร์มโดนใจแม่ยก-พ่อยกทั้งหลายเลยค่ะ

[katawoot]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด . ..เดาถูกจริงๆ ด้วยว่าเป็น"ทั่นประธานมาดขรึม"
ภูวนัยเนี่ย มีความเป็นผู้นำสูงและดุจังเลยนะ อย่างงี้คงปราบพยศนายแทนได้อยู่หมัด  ขอฝากเนื้อฝากตัวเข้าสู่อ้อมอกคนแต่งด้วยนะคะ..หุหุ p.s. ถ้าวันนี้มาอีกเป็นครั้งที่ 3 นะ  ขอให้คุณคฑาวุธฟิตเปรี๊ยแข็งปั๋ง  หุ่นเฟิร์มโดนใจแม่ยก-พ่อยกทั้งหลายเลยค่ะ

สาธุ สมพรปาก เีดี๋ยวคืนนี้ก็รู้
แต่สิ่งที่คาดหวัง ขอโดนใจคนอ่านในบอร์ดนี้ก็พอใจแ้ล้วครับ
ผมเ้็ป็นคนมักน้อย 

[pongsj]

555 สะใจสุดๆ

[OhhO16]

 

[M@nfaNG]

อยากอ่านต่อแล้วล่ะมาต่ออีกตอนนะ แล้วออกหนังสือมากี่เล่มซื้อหมดเลย 555+


ปล.มีเพื่อนบอกว่าคดีรัก ไม่รอออกพร้อมภาค2เลยเหรอค่ะ แล้วภาค1มีตอนพิเศษรึเปล่าคะที่ลงไปแล้วอ่ะ

[bellebee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณภูวนัยยยย มาแล้วๆๆๆๆ  ชอบท่านประธานหนุ่มมาดขรึมมากๆ เหมาะกับเด็กดื้อสุดๆ อิ อิ  ช่วงนี้คนแต่งฟิตปั๋ง! มาลงทุกวันเลย  คนอ่านก็มีความสุขค่าาาาา

[pummy09]

โธ่เอ๊ย  จับแก้ผ้าซะเลยสิคะ คุณภูวนัย

จัดการกับเด็กดื้อ ต้องลงไม้ลงมือแล้วมั๊ง

เหอๆๆๆๆ

[baros]

 :z1:เสร็จพระเอกแน่ๆ

[both^^]

กรี๊ดดดด
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักมาก
ทะเลาะกันง๊องแง๊ง
ฮิ้วววววววว
ปราบซะให้อยู่หมัดไปเลยย

[โน๊อา]

โธ่ คนแต่งเค้ามีแค่ 8-9 เซ็นต์ ให้เค้าแข็งปั๋งไปเถอะ


ปล. อ่ะ เด่วโอนเงินวันวาเลนไทน์เลยก็ได้นะ

[RocZY_GiRL]

รู้แล้วววววววว

[THIP]

 

[prawy]

ว่าแล้วว่าเป็นคนเดียวกัน


 

[MIkz_hotaru]

ฮิ้วววววววววว

พระเอกตัวจริงเสียงจริงมาแว้ว

 


ว่าแต่ ผู้กองธงรบ
เดี๋ยวเหอะ จะฟ้องอาตี๋   

[● MaYa~Boy ●]

เย้ๆๆ รู้ความจริงกันซะที อิอิ

[Achoiceofhissho]

แต่สิ่งที่คาดหวัง ขอโดนใจคนอ่านในบอร์ดนี้ก็พอใจแ้ล้วครับ
ผมเ้็ป็นคนมักน้อย 

ถ่อมตัวไปมั้ยคะ?_?  :m12:รู้ไว้นะตอนนี้คนแต่งเป็นที่"โดน"ใจของคนอ่านหลายคนแล้วล่ะ
สังเกตุจากเมนท์แฟนๆน่ะ

เนื้อเรื่องดีมาก ตัวละครเล่าสนุก ชวนให้ลุ้นตลอด ..ใจหายใจคว่ำ เอาใจช่วยนายเอกแทบทุ๊กกกกกกตอน
เนี่ยเพิ่งจะเฉลยพระเอกเอง ใจคอ...จะให้จบซะแล้วเหรอ? 
อย่างนี้ต้องต่อภาค 2 นะคะ ไม่งั้นแฟนๆ จะ"วีน"
 

[โน๊อา]

มารอ

โอนตังค์ 

เอ้ย รอ อ่านบทต่อไป

[katawoot]

บทที่ 18

ภูวนัยวางเสื้อกับกางเกงพาดไว้บนราวระเบียง แล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้อง ทำทีเป็นตรวจตราความเรียบร้อยของห้องชุด นับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจช้าๆ
นับถึงแปด...เขาก็ได้ยินเสียงคนเดินกระแทกเท้าผ่านด้านหลังเขา ตรงไปยังห้องน้ำแขกที่อยู่อีกด้านหนึ่งติดกับห้องครัว ไม่ถึงสองนาทีได้ยินเสียงเดินกลับไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่น พร้อมเสียงถอนหายใจหนักๆ...จงใจให้เขาได้ยิน...หากไม่นานภูวนัยก็ได้ยินเสียงร้องดังลั่น
“อ้าวเฮ่ย...”
ภูวนัยหันขวับไปยังต้นเสียงก็เห็นเจ้าของเสียงในเสื้อยืดและกางเกงตัวโคร่งวิ่งตึงตังไปยังประตูห้องชุด เปิดประตูวิ่งผลุนผลันออกไปโดยเร็ว เขาเหลือบตามองไปยังระเบียง เห็นกางเกงยีนส์สีซีดของสถาปนิกหนุ่มวางพาดอยู่บนราว จึงสันนิษฐานว่าเสื้อของชายหนุ่มคงจะพลัดตกลงไปข้างล่าง
...ลมก็ไม่แรง...ผ้าเปียกๆ ปลิวตกลงไปได้ยังไง...สงสัยคงกระฟัดกระเฟียดเหวี่ยงเสื้อผ้าพาดบนราวจนพลาด...ภูวนัยส่ายหน้า อดขำไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องชุดลงไปข้างล่างเพื่อช่วยแทนหาเสื้อและ....
“กางเกงในด้วย ตกลงไปในน้ำครำสกปรก เปื้อนหมดเลย...โธ่...ดีเคเอ็นวายของพ่อ” แทนบ่น หน้ามุ่ย ยืนมองเสื้อเชิ้ทสีขาวกองอยู่ในแอ่งน้ำข้างๆ กองเศษวัสดุก่อสร้าง
“เอาไปซักก็ได้นี่ครับ” ภูวนัยเดินเข้ามาใกล้ ในใจอยากจะพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ก็ได้”...ช่างทำหน้าทำตาเสียดายอย่างสุดซึ้งได้เหมือนจริงๆ...
“แหวะ...ซักแล้วก็คงเป็นคราบดำๆ ติดอยู่เหมือนเดิม” แทนเดินเข้าไปไกล้แอ่งน้ำ พยายามข้ามกองวัสดุก่อสร้าง
“คุณแทน อย่าเข้าไปเลย เดี๋ยวเหยียบตะปู” ภูวนัยเดินเข้าไปใกล้ เตือนด้วยความห่วงใย
“ไม่เหยียบหรอก”
“คุณก็พูดว่าซักแล้วก็ยังเป็นคราบดำ จะไปเก็บขึ้นมาทำไม”
“ช่างผม” คนหัวดื้อปฏิเสธ ไม่ยอมเชื่อ ยกเท้าเก้าขึ้นเหยียบกองไม้ แต่ทันใดก็ร้องเสียงหลง
“โอ๊ยยย....” ชายหนุ่มยกเท้าขึ้นด้วยความเจ็บ
ภูวนัยพูดยังไม่ทันขาดคำ สถาปนิกหนุ่มผู้ดื้อรั้นเหยียบตะปูเข้าไปเต็มเท้า เศษไม้เล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือห้อยต่องแต่งอยู่ใต้เท้าที่สวมรองเท้าแตะสีน้ำเงิน ชายหนุ่มกำลังจะวางเท้าที่เหยียบตะปูลงพื้น แต่นึกได้ว่าจะยิ่งกดให้ตะปูฝังลึกเข้าไปอีก เลยเปลี่ยนใจจะกระโดดถอยหลังทั้งที่กำลังกำลังยืนด้วยเท้าซ้ายเพียงข้างเดียว ทำให้เสียการทรงตัวเซไปด้านข้าง
ภูวนัยไหวตัวทัน ก้าวยาวๆ สองสามก้าวก็ถึงตัวชายหนุ่มแล้วสวมกอดเข้าทางด้านหลัง สองแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้แขนของแทนแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว แผ่นหลังของชายหนุ่มแนบแผ่นอกหนาของเขา ไออุ่นแผ่ซ่าน บั้นท้ายแน่นๆ ของสถาปนิกตัวร้ายถูกดึงเข้ามาแนบชิดกับหน้าขาร้อนผ่าวของเขา
แทนตัวแข็ง ตกตะลึงชั่วครู่ ส่วนภูวนัยก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่เพียงไม่กี่วินาทีแทนก็รู้สึกตัว ขยับตัวกระดุกกระดิก
“อย่าดิ้นสิครับ” ภูวนัยกระซิบข้างหู ก่อนจะลากตัวชายหนุ่มออกห่างจากกองวัสดุก่อสร้าง
เมื่อพ้นออกมาแล้ว แทนจึงขยับตัวเบี่ยงหนีจากการกอดรัดของภูวนัยอีกครั้ง
“ผมบอกว่าอย่าดิ้น” ภูวนัยปล่อยมือขวาจากการกอดรัดตัวสถาปนิกหนุ่ม ย่อตัวลงนั่งยองๆ เพื่อดึงเศษไม้ที่มีตะปูปักอยู่ออกจากเท้าของคนซุ่มซ่าม แขนซ้ายของภูวนัยยังรั้งเอวชายหนุ่มเอาไว้ไม่ปล่อย แก้มสากๆ ของเขาแนบอยู่กับต้นขาขาวเนียนของชายหนุ่มที่ปลายกางเกงขาสั้นตัวโคร่งรั้งขึ้นไป ตอนนี้แทนกำลังยืนตัวแข็งไม่กระดุกกระดิก ปลีน่องทั้งสองข้างแนบอยู่กับต้นขาด้านในของภูวนัยที่นั่งยองๆ แบะขาออก เหมือนจะหนีบขาสองข้างของคนตัวเล็กๆ ไม่ให้กระดุกกระดิก ดูๆ ไปเหมือนแทนกำลังเอนพิงราวกับจะนั่งอยู่บนบ่าของภูวนัย
“โอย โอ่ย โอ้ย โอ๊ยยย...” แทนร้องลั่นเมื่อภูวนัยดึงตะปูออกจากเท้า ตัวเริ่มขยับจะดิ้นเพราะความเจ็บ ยิ่งทำให้ร่างกายเขาถูไถกับภูวนัยมากกว่าเดิม
อีกฝ่ายเจ็บ แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกร้อนผ่าวเพราะความซาบซ่านที่ได้สัมผัสกายอุ่นๆ ของคนที่เขาเริ่มจะพึงใจ กายของภูวนัยขมวดเกร็ง เกิดปฏิกิริยาบางอย่างที่เขากำลังจะควบคุมไม่ได้
ชณะที่คนหนึ่งกัดฟันเพราะความเจ็บปวดแผล อีกคนหนึ่งก็กัดฟันเพราะส่วนหนึ่งของร่างกายเขาแกร่งเกร็งจนปวดเหมือนกัน ภูวนัยลุกขึ้นยืน ขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าเหยเก ยกเท้าขวาขึ้นกระโดดหยองแหยง
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ภูวนัยปราม
“ไม่ล้ม” คนตัวดียังทำปากเก่ง
ภูวนัยถอนหายใจ...แทนดื้อจริงๆ ดื้อจนเขาอยากจะจับยกขึ้นพาดบ่า พาไปโยนลงทะเล
“โอ๊ยเจ็บ ช่างคอนโดนี่ไม่ได้เรื่อง ทิ้งเศษไม้เศษตะปูไม่รู้จักเก็บให้เรียบร้อย คอยดูนะ...”
แทนหันหลังกำลังจะกระโดดขาเดียวกลับแต่เปลี่ยนใจลองเอาเท้าขวาวางลงกับพื้น ตะแคงเท้าเดินกระโผลกกระเผลกตรงไปยังทางเดินที่ปูหินทราบไว้แล้ว
...ว่าแต่คนอื่น...ตัวเองก็ไม่ระวัง...ภูวนัยนึกในใจ เดินตามชายหนุ่มผู้น่าสงสารไปอย่างช้าๆ
...เจ็บขนาดนี้ยังทำเก่ง...ภูวนัยดึงชายเสื้อลงปิดกางเกงที่ยังคงนูนเด่นอยู่...อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ที่กายบางส่วนเกิดพยศขึ้นมาไม่รู้จักเวลา
...เขายอมรับ...สัมผัสกายกับแทนที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวบอกไม่ถูก...ปฏิกริยาทางร่างกายระหว่างเขากับชายหนุ่มคนนี้ช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน...
เขารู้สึกเหมือนดั่งภูเขาไฟที่ถูกกระตุ้นให้พุ่งขึ้นมาด้วยพลังความร้อนมหาศาล...ผิวเนียนของต้นขาแข็งแรงของชายหนุ่มที่แนบแก้มเขาอยู่...น่องแกร่งที่เสียดสีต้นขาด้านในของเขาแม้ขวางกั้นด้วยกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อดีที่สวมอยู่หาได้เป็นปราการขวางกั้นที่มีประสิทธิภาพได้ไม่...บั้นท้ายงอนได้รูปแน่นๆ ที่แนบอยู่กับไหล่กว้างของเขาก็ยิ่งทำให้ใจเขาเต้นแรง...ฝ่ามือของเขาที่กดทาบอยู่บนหน้าท้องแกร่งแบนราบของแทนทำให้มือเขาร้อนผ่าวเหมือนกำลังวางทับอยู่บนเหล็กเผาไฟร้อนๆ เพียงแต่เขาไม่อยากละมือออกไปเท่านั้น...ยิ่งชายหนุ่มดิ้น ก็ยิ่งเสียดสีกัน...ก่อให้เกิดความรู้สึกปรารถนาล้ำลึก...
“โอย เจ็บชิบหาย” เสียงชายหนุ่มข้างหน้ายังบ่นอยู่เมื่อเดินถึงลิพท์ มือเรียวยาวสะอาดสะอ้านกระแทกกดปุ่มเรียกลิฟท์แรงๆ “มาซะทีสิ”
“ผมคิดว่าลิฟท์ยังไม่เสร็จนะ” ภูวนัยยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เสร็จแล้ว ครั้งที่แล้วผมก็เห็นช่างเขาลองอยู่”
“วันนี้วันอาทิตย์ วันวาเลนไทน์ด้วย ลิฟท์คงหยุดทำงาน” ภูวนัยล้อ...เสียงขำๆ หัวเราะหึๆ
แทนหันขวับมาทันที ใจหนึงฉุนที่โดนล้อเลียน อีกใจหนึ่งอยากเห็นคนที่เคยหน้าเคร่งหัวเราะ
แต่ภูวนัยปรับสีหน้าได้เร็วมาก ใบหน้านั้นเคร่งขรึมเหมือนเดิม แต่ปากเม้มเหมือนสะกดอารมณ์ บังคับตัวเองให้ทำหน้านิ่ง...หากนัยน์ตาคู่นั้นกลับวิบวับ...
...มาดเยอะดีนัก...ดีล่ะ...ลิฟท์ไม่ทำงาน...ต้องขึ้นชั้นบนสุด...เขานี่ล่ะจะต้องช่วยพยุงขึ้นไป...แทนคิดในใจ
ใจจริงอยากจะหลอกให้ภูวนัยอุ้ม แต่ก็ดูเกินจริงไปสักหน่อย ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บจึงโอดครวญว่า “สงสัยผมคงไม่ไหว คุณภูวนัยช่วยหน่อยสิครับ”
“เดี๋ยวผมจะไปตามช่างมาดูลิฟท์ให้” ภูวนัยพูดหน้าตาเฉย
แทนเบ้ปาก...ภูวนัยรู้ทัน...แกล้งเขาอีกแล้ว...
“ไหนคุณภูวนัยบอกว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เขาหยุดทำงานกัน” ...แม้แต่ลิฟท์ยังหยุด...จะบ้าหรือ...แทนเติมคำพูดในใจ คาดไม่ถึงว่าผู้ชายหน้าดุอย่างภูวนัยจะมีอารมณ์ขันร้ายๆ เช่นนี้
“พูดเล่นครับ” ภูวนัยยิ้มบางๆ แทนเลิกคิ้ว แปลกใจที่เห็นภูวนัยยิ้ม...ในที่สุดผู้ชายหน้าเคร่งคนนี้ก็แสดงอารมณ์ทางสีหน้าออกมาบ้าง
...เวลาเขายิ้ม ดูหล่อขึ้นนะ...
“มา ผมช่วยพยุง” ภูวนัยยื่นแขนซ้ายเขามาโอบเอวของชายหนุ่มไว้ แล้วจับมือขวาของสถาปนิกผู้บาดเจ็บยกขึ้นพาดไหล่ แล้วพยุงขึ้นบันได
ความสูงที่แตกต่างทำให้การก้าวขั้นบันไดเป็นไปอย่างทุลักทุเล ภูวนัยก้มลงมาจนหลังโกง ขณะที่อีกฝ่ายยืดแขนยืดตัวจนอดบ่นไม่ได้ “โอ๊ย แขนจะขาดอยู่แล้ว เบาๆ สิครับ”
“คุณก็ยืดตัวขึ้นอีกหน่อย”
“ยืดไม่ไหวแล้ว ตัวผมมีอยู่แค่นี้” แทนทักท้วง
“ผมว่าผมอุ้มขึ้นไปเลยดีกว่าไหม” ภูวนัยเสนอ
“บ้าหรือ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
ภูวนัยยืดตัวขึ้น เอียงคอมองมนุษย์เจ้าปัญหา “ถ้าอย่างนั้น คุณนั่งคอยตรงนี้ ผมจะไปหาน้ำสะอาดมาล้างแผลให้”
“ผมว่าไปหาหมอเลยดีกว่า”
“ล้างแผลก่อน”
“แต่ไปถึงหมอ ยังไงก็ต้องล้างแผลอยู่ดี” แทนไม่ยอม
“เอ๊ะคุณนี่ หยุดเถียงผมซักครั้งได้ไม๊” ภูวนัยดุ “ผมบอกให้คอยอยู่ที่นี่ ก็คอย เดี๋ยวผมมา” คนหน้าดุทำเสียงเข้มแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป
แทนเบ้ปาก...ดุมาเถอะ...กลัวตายล่ะ...มีแต่สั่งกับสั่ง ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ..
ชายหนุ่มควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาสงคราม แต่นึกได้ว่ายังอยู่บนห้องชุดของภูวนัย จึงทรุดตัวลงนั่งอย่างเซ็งๆ ถอดรองเท้าแตะออก ก่อนยกเท้าขึ้นมาดูแผลที่ได้รับมาสดๆ
“โอยเจ็บชิบ...ทีนี้หยุดซ่าไปได้หลายวันเลยล่ะแทนเอ๋ย” แทนบ่นกับตัวเอง
...เป็นเพราะภูวนัยคนเดียว บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าตากบนราวระเบียงที่เป็นโครเมี่ยมลื่นๆ ไม่งั้นคงไม่ปลิวตกลงมาข้างล่าง...
ชายหนุ่มโทษคนที่วิ่งขึ้นไปข้างบน ตั้งใจว่าเมื่อเขากลับลงมาจะโวยวายด้วยเหตุผลนี้
...จะหายทันไปกระบี่หรือเปล่านะ...แทนนึกในใจ กังวลว่าหากบาดเจ็บเช่นนี้ มีหวังบุริณทร์ไม่ให้เดินทางไปกระบี่แน่นอน
...อยากจะไปกระบี่ใจจะขาดอยู่แล้ว...จะให้รอแผลหายคงอีกสองอาทิตย์เป็นอย่างน้อย...เผลอๆ อาจนานกว่านั้น...แทนโอดครวญในใจ...การบาดเจ็บที่ได้รับคงจะทำให้เขาทำงานคอนโดปราณบุรีได้ช้าลง...เวลาก็ต้องยืดออกไป...อะไรๆ ก็ต้องยืดเวลาออกไป...
...แย่จริงๆ...แย่ที่สุด...เพราะภูวนัยคนเดียว...ถ้าเขาไม่โผล่มาตอนที่ยืนเปลือยอยู่ในห้องน้ำ ก็คงไม่เป็นแบบนี้...
...เปลือยหรือ...เขาเห็นเราเปลือยหรือ...ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท มัวแต่ฉุนเรื่องที่เขาปรากฏตัวว่าเป็นภูวนัยเจ้าของคอนโด และเอาแต่เถียงกันเรื่องตากเสื้อไม่ตากเสื้อ...ลืมนึกถึงเรื่องที่ภูวนัยเห็นก้นขาวๆ ของเราไปเสียสนิท...
...อาย...อายจริงๆ...เจอผู้ชายคนนี้ทีไร มีแต่เรื่องน่าอายและเรื่องซวย...แต่คราวนี้ซวยกว่าทุกครั้ง เพราะแทนที่เป็นฝ่ายนั้นเจ็บตัว แต่เขากลับต้องมาเป็นคนเจ็บ...เจ็บมากๆ เสียด้วย...
แทนหยิบรองเท้าแตะสีน้ำเงินราคาแพงที่เสียเงินซื้อมาจากห้างดังขึ้นมาดู ตอนนี้ถูกตะปูแทงเป็นรู มีรอยคราบเลือดของเขาระบายเติมสีสัน
...เจ็บใจนัก...เสียเงินซื้อตั้งสองพันกว่าบาท...ไม่เห็นจะกันตะปูได้...
สถาปนิกหนุ่มคิดในใจอย่างพาลๆ ผสมกับความเจ็บและอารมณ์ขุ่นมัว จึงขว้างสิ่งที่อยู่ในมือลงบนพื้นข้างหน้าอย่างอารมณ์เสีย
“โอ๊ยเจ็บ” แทนบ่นเสียงดัง
“เดี๋ยวก็ไปหาหมอทำแผลอีกหน่อยก็หายเจ็บ” เสียงห้าวๆ แทรกขึ้นมาจากด้านหลัง
ภูวนัยเดินลงมานั่งปลายบันได จับเท้าของแทนยกขึ้น
“คุณภูวนัย ผมทำเองก็ได้ครับ” แทนอ้ำอึ้ง
“ไม่เป็นไร อยู่เฉยๆ” ภูวนัยกล่าวเสียงเรียบ
“เอาผ้ามา เดี๋ยวผมเช็ดเอง” ชายหนุ่มยื่นมือไปจะคว้าเอาผ้าที่อยู่ในมืออีกข้างของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ภูวนัยไม่พูดแต่ชักมือหนี เอาผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดแผลให้ชายหนุ่ม
“อูย...มา ผมเช็ดเอง”
“อยู่เฉยๆ น่า”
“เจ็บ...เจ็บ ผมทำเองดีกว่า”
“คุณแทน” ภูวนัยเงยหน้าขึ้นมาทำตาดุๆ อ่อนใจกับความดื้อรั้นของชายหนุ่มหน้าขาวที่นั่งทำหน้าเหยเกอยู่
“ถ้ายังไม่นิ่ง ผมจะไม่พาไปหาหมอ”
“ไปเองก็ได้” แทนบ่นอุบอิบ
ภูวนัยรู้ว่าหากทำเช่นนั้นจริงๆ คนหัวรั้นก็คงดันทุรังเดินกระโผลกกระเผลกหาทางไปหาหมอเองจนได้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ใครที่เป็นแฟนของชายหนุ่มคนนี้จะต้องเข้มขนาดไหนถึงจะจัดการชายหนุ่มคนนี้ได้
...ดื้อขนาดนี้เขาจะเอาอยู่ไหมนะ...ภูวนัยถามตัวเอง แต่แล้วก็ตกใจกับความคิดนี้...ไม่นึกว่าตัวเองจะเผลอคิดแบบนี้ได้...ความรู้สึกคุ้นเคย ถูกใจ และพอใจที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อยตั้งแต่พบกันทำให้เขารู้สึกอะไรกับไปมากมายได้ถึงเพียงนี้หรือ...
แทนหยุดยื่นมือมาคว้าเอาผ้าชุบน้ำไปจากเขาแล้ว มองหน้าของภูวนัยนิ่ง สงสัยว่าทำไมเขาเอาแต่ทำหน้ายิ้ม...
...หัวเราะเยาะเราในใจล่ะสิ...
แม้จะหยุดแย่งผ้าชุบน้ำมาเช็ดเอ็ง แต่เท้าขวาของชายหนุ่มยังไม่หยุดขยับกระดุกกระดิก ภูวนัยจับข้อเท้าสถาปนิกหนุ่มเอาไว้แน่น กดเอาไว้ไม่ให้ขยับได้
“โอ๊ยเจ็บ” ปากเรียวแดงระเรื่อของชายหนุ่มหน้าใสสะอาดยังบ่นไม่ยอมหยุด
“ถ้าอยู่เฉยๆ ก็เสร็จเร็ว คุณจะดิ้นทำไมก็ไม่รู้”
“ก็ผมเจ็บนี่น่า”
ภูวนัยวางผ้า เอามือกวักน้ำราดลงบนเท้า
“อ๊า...แสบ แสบ แสบ...โอย โอย โอย” แทนสูดปาก ร้องลั่น
“จะร้องทำไมเล่า”
“ลองมาโดนอย่างผมมั่งสิ”
“คงไม่โดนหรอก เพราะผมคงไม่ปีนขึ้นไปเหยียบกองวัสดุก่อสร้างแบบนั้นทั้งที่ใส่รองเท้าแตะบางๆ”
ได้ผล...ตาเรียวเล็กคู่นั้นลุกวาบด้วยความไม่พอใจ
...พี่บุริณทร์จะไล่ออกจากงานหรือเปล่านะ ถ้าถีบลูกค้าตกบันได...แทนอดนึกในใจอย่างร้ายๆ ไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าตัวเองคงไม่กล้าทำถึงขนาดนั้น...
เขาหมั่นใส้นัยน์ตาคู่นั้นเหลือเกิน...ตาของภูวนัยดุและในขณะเดียวกันก็ดูวิบวับเหมือนขัน...เหมือนหัวเราะเยาะเขา...เหมือนเห็นเขาเป็นตัวตลก...
...ทำยังไงถึงจะแกล้งภูวนัยได้นะ...แทนนึกหาทาง ‘เอาคืน’
...อืม...ถ้าเป็นสงคราม...เพื่อนเราจะทำอะไร...
...ยั่วให้คลั่ง...ทำให้เลิกกับแฟน...แย่งมาเป็นของตัว...แล้วก็ทิ้ง...สงครามมีวิธีเจ็บแสบแกล้งคนที่เขาไม่ชอบหน้า...
...ร้ายไปหรือเปล่าแทนเอ๋ย...คนอย่างนี้ยั่วได้หรือ... แทนหวั่นใจกับท่าทางนิ่งๆ หน้าตาดุๆ เคร่งขรึมเหมือนไม่รู้สึกอะไรของภูวนัย แม้จะเริ่มเห็นอารมณ์อื่นของเขาบ้างนอกเหนือจากตีหน้าเคร่ง แต่ก็เพียงแวบเดียว และดูท่าเขาปรับสีหน้า ปรับอารมณ์ได้รวดเร็วและเก่งมาก
...ผู้ชายคนนี้ลุ่มลึกจนเขาชักหวาดๆ...
...แบบนี้สิสนุก...ท้าทาย...ถ้าทำได้ก็เป็นผลงานชิ้นมาสเตอร์พีซ...อีกเสียงหนึ่งในความคิดของแทนดังขึ้น
“เห็นไหมล่ะ นั่งนิ่งๆ แบบนี้เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว” ภูวนัยอมยิ้ม...ยืดตัวลุกขึ้นยืน ก้มลงมองคนเจ็บที่ตอนนี้นั่งนิ่งไม่ไหวติง
...เปลี่ยนไปเร็วจริงๆ เมื่อกี้ยังเห็นบ่นอยู่เลย...ตาลุกวาบเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ...สงสัยกำลังคิดหาทางแก้แค้น...ภูวนัยเริ่มจะมองชายหนุ่มออก
“คุณนั่งคอยอยู่ตรงนี้นะ ผมจะเอาของขึ้นไปเก็บ เดี๋ยวจะลงมาพาไปหาหมอ”
ภูวนัยก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นบันได แทนมองตามกำลังจะอ้าปากบอกให้ภูวนัยเอาสิ่งของของเขาลงมาด้วย แต่ภูวนัยก็อ่านใจได้อีกแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ผมจะเอาของทุกอย่างของคุณลงมาด้วย จะได้ไปกันเลย”
...ชาติก่อนสงสัยคงเคยเป็นหมอดู...แทนนึกในใจ แล้วยันตัวลุกขึ้น เดินโขยกเขยกลงบันไดช้าๆ จุดหมายคือม้านั่งข้างต้นให้หน้าตึก
ภูวนัยใช้เวลาไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกางเกงยีนส์และกระเป๋าเอกสารของเขา
“เสื้อขาวกับกางเกงในของคุณคงต้องทิ้งเลยนะครับ หรือว่าอยากได้คืน ผมจะไปเก็บมาให้” ภูวนัยพูดหน้าเรียบ หากอีกฝ่ายคิดว่าเขาแกล้งพูดประชด
“ไม่เป็นไรครับ ทิ้งไปเสียก็ดี เดี๋ยวให้แฟนซื้อให้ใหม่” พูดเสร็จ แทนยื่นมือมารับกางเกงยีนส์และกระเป๋าจากภูวนัยแต่เขาไม่ยอมคืนให้
“ผมถือให้ คุณจะเดินได้สะดวก”
แทนไม่ต่อความยาวสาวความยืด กล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วเดินนำหน้าภูวนัยไปช้าๆ
ลมทะเลเอื่อยๆ พัดมากระทบใบหน้า ชายหนุ่มแปลกใจที่เมื่อไม่นานยังร้อนอยู่ แต่พอบ่ายกลับเย็นสบาย ภูวนัยเดินตามมาเงียบๆ พอใกล้ถึงลานจอดรถเขาจึงพูดขึ้นว่า “เจ็บเท้าอย่างนี้ คงไปออกรอบไม่ได้”
แทนถอนหายใจ เติมว่า “แล้วก็อดไปกระบี่ด้วย” ชายหนุ่มรู้ว่าบุริณทร์คงไม่ยอมให้เขาไปกระบี่เป็นแน่แท้ตราบที่แผลยังไม่หาย
...แต่ถ้าไม่บอกบุริณทร์...หายหน้าไปซักสองวัน...พอเข้าออฟฟิสก็พยายามเดินให้นิ่งที่สุด บุริณทร์ก็ไม่รู้ ถ้าสงสัยก็บอกว่ารองเท้าใหม่กัด...ขออย่างเดียว อย่าให้สงครามปากโป้ง...
แทนยิ้มออก...ตั้งใจว่าถึงกรุงเทพฯ จะต้องคุยจริงจังกับสงคราม...
*******************

[baros]

 :mc4:มาคนแรกเลย 5555
แทนนี่ร้ายจริงๆ แต่พระเอกเท่ห์มาก

[SweetSerenade]

ชอบตอนนี้...น่ารัก

ขอบคุณนะคะ

 

[both^^]

แทนนี่ดื้อกะคุณภูวนัยคนเดียวจริงๆ
อืม

[three]

แทนเหมือนเด็กอ่ะครับ

[imageriz]

แทนนี่ดื้อจริง ๆ  แต่ว่าพระเอกของเราจะปราบเด็กดื้อได้รึเปล่าน๊า 

[ลูกหมีน้ำแดง]

อ๊ายยยยยยยยยย น่ารักเกินคำบรรยาย  อ่านแล้ว

[pongsj]

อิอิ แอบวาบหวามน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[M@nfaNG]

น่ารักได้ใจจริงๆชอบแทนจังเลยเฮี้ยวดี อิอิ