หัวข้อ: วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม -

[OhhO16]

 

[โน๊อา]

เปลี่ยน Sub ด้วยสิคะ

ทำงานหน่อยเร้ว

[katawoot]

เปลี่ยน Sub ด้วยสิคะ

ทำงานหน่อยเร้ว

จ้า คุณแม่

[dear1127]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก   อยากเห็นแทนยั่วภูวนัยอ่ะ อิอิ

พี่คฑามาต่ออีกนะครับ อยากอ่านต่อมากๆ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[YO DEA]

จ๊วบบบบบบบบบ


คิดถึงคนแต่ง


ไม่ได้มาอ่านหลายวัน



อิอิ

 

[pummy09]

วิธีปราบเด็กดื้อ ทำไงดีล่ะ

ดุก็ทำแล้ว พูดดีๆๆก็แล้ว  งั้นก็ทำโทษ.....ซะเลย

[MIkz_hotaru]

ฮิ้ววววววววว

จัดการเลย คุณท่านประธาน
5555 

[astral]

ยั่วให้คลั่ง หลอก ฟัน แผนนี้ดี เอาเลยแทน หนับหนุนๆ 

[deedo]

น่ารัก

 

[mecon]

แทนจ๋า แทนจ๋า

ทั้งเสียหน้า ทั้งเจ็บตัว ทำไมน่าสงสารแบบนี้ล่ะเนี่ย

ด้วยความดื้อและทิฐิส่วนตัว รั้นจะไปเก็บทั้งเสื้อเชิ้ตและกกน.ดีเอ็นวาย โดนตะปูตำเข้าให้ เฮ้อ

คุณภูวนัยก็นะ คงทั้งเอ็นดูแกมสมเพชกับความดื้อรั้นของเจ้าสถาปนิกหนุ่มน้อยไม่เบาเลยทีเดียว

บอกอะไรก็ไม่ทำตามสักอย่าง แถมมีเถีียงคำไม่ตกฟากแบบนี้ น่ากำราบนัก นี่ไม่รวบปฏิกิริยาของร่างกายแล้วด้วยเนี่ย หึหึ คิดอกุศลก็เป็นนะคะ เห็นมาดนิ่งๆ ช่างประชดแบบนี่เนี่ย

ติดงอมแงม

[โน๊อา]

แหะ แหะ นึกว่าจะมาต่ออีกสักครึ่งตอน 

[pipechan]

มาต่ออีกเร็วนะค่ะ

ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อยากอ่านต่อแล้วนะแต่แค่นี้ก็ลงไวมากๆละ
แหม แทนดูท่าจะเสียเชิงนะเนี่ย เสียไปซะหมด
แต่แผนจัดการเด็กดื้อมันต้องแบบนี้สินะ 555+++
น่าร๊ากกกกกก

[● MaYa~Boy ●]

ภูวนัยนี่แบบว่าเท่ห์ได้ใจมากๆ

[patee]

นายแทนนี่ดื้อได้ใจจริงๆ

ต้องหาคนปราบซะแล้ว

[ลูกลิงตัวอ้วน]

ภูวนัยนี่พระเอกรึเปล่าเนี่ย

เชียร์คนนี้อะ

 

[kom-kamol]

อ่านแล้ว..ชวนติดตามจริงๆ ครับ 

[Achoiceofhissho]

เบื่อทั่นประธานสุขุมลุ่มลึก มัวแต่คิด ..ไม่ทำซะที
เดี๊ยวก็ มคปด. ไม่รู้ด้วย ...ฮี่ม!!! 

[katawoot]

ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน
ขอบคุณทุกท่านที่ลงคอมเมนท์นะครับ อ่านไปก็ยิ้มไป มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ

บทที่ 19

สถาปนิกผู้บาดเจ็บทำตัวดีตลอดเวลาที่ภูวนัยพาเขาไปหาหมอเพื่อทำแผลและฉีดยากันบาดทะยัก แทนขอให้ภูวนัยไปรออย่นอกคลีนิก ชายหนุ่มทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมทำตามที่แทนขอร้อง จึงไม่ได้ยินเสียงร้องดังลั่นของสถาปนิกหนุ่มเมื่อโดนฉีดยา
ชายหนุ่มทั้งสองเถียงกันอีกครั้งเมื่อภูวนัยบอกว่าให้ทิ้งรถไว้ที่ปราณบุรี และให้แทนกลับเข้ากรุงเทพฯ พร้อมกับเขา
“ครั้งต่อไปที่มาปราณบุรีค่อยเอารถกลับ”
“ไม่ได้นะ ผมต้องใช้รถ”
“กรุงเทพฯ แท็กซี่เยอะแยะ” ภูวนัยให้เหตุผล
“ผมต้องใช้รถ”
“ให้เพื่อนคุณขับไปส่งบ้านก็ได้”
“ไม่มีรถ ผมลำบาก ผมขับได้ เจ็บแค่นี้เอง” แทนดันทุรัง ภูวนัยถอนหายใจ อุตส่าห์นึกดีใจว่าชายหนุ่มหมดฤทธิ์แล้วตั้งแต่ออกมาจากคอนโด เพราะเห็นนั่งเงียบเชื่อฟังทุกอย่างมาตลอด
“คุณขับรถกลับกรุงเทพฯ ไม่ได้หรอก เจ็บเท้าแบบนี้”
แทนอ้าปากจะเถียง
“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาเถียงผมว่าจะใช้เท้าซ้ายขับ” ภูวนัยดักทางไว้ทัน
สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ นึกฉุนภูวนัยที่ดักคอ จะว่าไปเท้าขวาที่เหยียบตะปูนั้นเจ็บมากๆ คืนนี้เขาอยากนอนที่ปราณบุรีด้วยซ้ำ ตอนนี้รู้สึกปวดหัวขึ้นมาบ้างแล้ว...
...อย่าบอกนะว่าจะเป็นไข้...เสียหน้าแย่เลย...แทนถอนหายใจ ขี้เกียจจะเถียงกับภูวนัยเพราะเริ่มรู้สึกว่าจะเหนื่อยเปล่า เถียงไปก็คงไม่ชนะ...ขณะนี้อาการเขาไม่ครบสามสิบสองประการ จะเดินยังลำบาก
...เหยียบตะปูเจ็บจริงๆ...แต่ไม่เจ็บเท่าแพ้ภูวนัย...เจ็บใจ...เจ็บใจ...เจ็บใจ...
แทนไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั่งนิ่งตาขวาง จนคนที่กำลังขับรถหันมามองด้วยนัยน์ตายิ้มๆ...ภูมิใจที่ตัวเองเป็นคนชนะ...
------------

อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 19.10 น.

แทนหลับเกือบตลอดทางที่ภูวนัยขับรถกลับกรุงเทพฯ ชายหนุ่มรู้สึกเริ่มตัวร้อน ปวดหัวรุมๆ ปากแห้ง เจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัว
ภูวนัยขับรถเร็วมาก...เหมือนกับกฤษณะ...
...กฤษณะจะกลับถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่กันนะ...กลับมาจะนัดให้มารับเขาไปทานอาหารเย็น...แล้วเขาก็จะโวยวายเรื่องที่นินทาเขาให้ภูวนัยฟัง ทั้งจะคาดคั้นว่ากฤษณะบอกให้ภูวนัยรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นสถาปนิกของคอนโดปราณบุรี...
...แล้วจะแกล้งภูวนัยอย่างไรดี...ยังฉุนไม่หาย...
...พี่บุริณทร์อีกเล่า...ถ้าป่วยเป็นไข้ คงไม่ให้เขาทำงาน ทีนี้ก็จะเสียเวลา ทำงานช้าลง...ตั้งใจจะเร่งคอนโดปราณบุรีให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้ จะต้องขับรถมานั่งเฝ้าช่างก็จะทำ...แต่ตอนนี้ไม่มีรถใช้เสียแล้ว...แถมเจ็บเท้าอีก...จะทำยังไงดี...
...เพราะภูวนัยคนเดียวแท้ๆ...สรุปแล้ว แทนก็โทษคนตัวโตหน้าเคร่งที่กำลังขับรถอยู่...
...ยืมรถสงคราม...ถ้าสงครามบ่นก็ให้ใช้รถแฟนของตัวเอง...
...ไม่ก็ยืมรถบุริณทร์...พี่บุมีรถสองคัน...โกหกว่ารถเสีย อ้อนเสียหน่อย บุริณทร์ปฏิเสธไม่ลงหรอก...
...หรือยืมรถกฤษณะดี...กฤษณะใจดี...ท่าทางเขาชอบเรา...เขาต้องยอมช่วย...
...หรือยืมรถภูวนัย...มีรถสองคันเหมือนกัน หรืออาจมากกว่าได้...
...งี่เง่า...คิดออกมาได้ ภูวนัยคงยอมหรอก...เสียงอีกเสียงหนึ่งในหัวของแทนตะคอก..ชายหนุ่มสะบัดหัว...ความคิดฟุ้งซ่าน สับสน วุ่นวาย กังวลไปต่างๆ นาๆ
...เพราะภูวนัยคนเดียว บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าไปตาก...
แทนกอดอกแน่น หน้าผากเริ่มร้อน ปากแห้งผาก รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว
...เมื่อไหร่จะถึงบ้านเสียที เขาอยากอาบน้ำอุ่นๆ แล้วซุกตัวนอนบที่นอนนุ่มๆ สบายๆ...
ความคิดของแทนเริ่มล่องลอย เปลือกตาหนักอึ้งจนไม่อาจทนได้ ต้องปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน หลับไหลไม่รู้สึกตัว...

อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 20.00 น.

ภูวนัยเหลือบตามองคนที่นอนหลับมาเกือบตลอดทางด้วยสายตาอ่อนโยน แม้ยามสถาปนิกหนุ่มตัวร้ายหลับ เจ้าตัวก็ยังดูดื้อรั้น ปากแดงระเรื่อเผยอนิดๆ ตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข หากขยับตัวยุกยิกพลิกไปพลิกมาอยู่บ่อยๆ เขาอมยิ้ม ส่ายหน้าเล็กน้อยกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ พลางนึกในใจว่า...มีบ้างไหมที่ชายหนุ่มคนนี้จะยอมอยู่เฉยๆ แม้ยามนอนก็ยังไม่ยอมอยู่นิ่ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเพลงจังหวะเร้าใจ แต่เจ้าของโทรศัพท์ยังไม่มีวี่แววจะตื่นขึ้นมารับ
โทรศัพท์สีดำเครื่องเล็กตกอยู่บนเบาะข้างกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มที่นอนขดตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งและกางเกงกีฬาผ้าฝ้ายสีเทาที่เขาบังคับให้ใส่ ภูวนัยบังคับตัวเองไม่ได้ อยากรู้ว่าใครโทรมาหาคนเจ้าอารมณ์...เขายื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มามองบนหน้าจอ...
กฤษณะ!...
...เพื่อนเขาโทรมาหาแทนทำไมเวลาค่ำแบบนี้...
ภูวนัยคิดในใจว่ากฤษณะจะพูดอะไรหากเขากดรับโทรศัพท์...ที่เขาคิดไว้ไม่ผิด...นึกอยู่แล้วเชียวว่ากฤษณะกับสถาปนิกคอนโดปราณบุรีของเขาต้องมีอะไรกัน...เวลากฤษณะพูดถึงสถาปนิก ดูแววตาแจ่มใส ปากแย้มยิ้ม อารมณ์ดี...ดูแลเรื่องคอนโดให้เขาอย่างดีเป็นพิเศษ...
...ตอนนี้กฤษณะหมดหน้าที่แล้ว...คอนโดของเขา เขาจะดูแลเอง...
ภูวนัยตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะคุยกับกฤษณะ...

ภูวนัยไม่อยากปลุกสถาปนิกของเขา เห็นชายหนุ่มหลับสบายแล้วอยากให้นอนนานๆ ตอนนี้เข้าเขตกรุงเทพแล้ว อีกไม่นานก็ขึ้นทางด่วนเพื่อตรงเข้ากลางเมือง ภูวนัยตัดสินใจว่าเมื่อข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาเขาถึงจะปลุกชายหนุ่มหัวรั้นขึ้นมาถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหน
ทันใดนั้น เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์ของแทนก็ดังขึ้น บ่งบอกว่ามีข้อความสั้นส่งเข้ามา
อะไรบางอย่างทำให้ภูวนัยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...
อะไรลึกๆ บังคับให้เขาเสียมารยาทกดเรียกดูข้อความ...

---"คิดถึงนะจ๊ะ ที่รักของพี่...สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ
ถึงกายอยู่ใกล้ชิดไม่ได้ แต่ใจก็อยู่กลางใจแทนเสมอ...พี่บุของแทน"---

ภูวนัยสูดลมหายลึกๆ วางโทรศัพท์ลงช้าๆ หน้าตึง มือกำพวงมาลัยแน่น...
ข้อความแสนหวานที่เพิ่งอ่านไปทำให้เขาอิจฉา!
...คนอะไรชื่อบุ...จะหาแฟนทั้งทีทำไม่ไม่หาคนชื่อเพราะกว่านี้...เราเองยังชื่อเพราะกว่า...
ภูวนัยคิดในใจ เริ่มตระหนักว่าตัวเองรู้สึกฉุนเฉียวที่เห็นข้อความนั้น ใจหนึ่งอยากจะกดลบข้อความ อีกใจหนึ่งก็รู้สึกผิดที่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของชายหนุ่ม
...ช่วยไม่ได้...เขาอยากรู้นี่นา...อะไรที่เกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ เขาอยากรู้...จะหาว่าเสียมารยาทก็ยอม...
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจของภูวนัย...หนึ่งเดือนที่รู้จักชายหนุ่มน่ารักคนนี้ทำให้ชีวิตของเขาสดใสขึ้น...อย่างน้อยทำให้เขารู้สึกว่าวันพรุ่งมีอะไรที่เขารอคอยอยากจะพบ อยากจะสัมผัส...ทำให้เขาเฝ้ารอวันสุดสัปดาห์ที่จะได้ไปเจอหน้าชายหนุ่มที่สนามไดร์ฟกอล์ฟ...ทำให้ชีวิตของเขามีสีสัน...มีรสชาติ...
ภูวนัยทะยานรถโฟร์วีลล์คันหรูขึ้นทางด่วน โทรศัพท์ของแทนดังขึ้นอีกครั้ง จนเขาอดประชดชายหนุ่มในใจไม่ได้ว่า...มีคนโทรเข้ามาเยอะจริงนะ...
ณ ตอนนี้ภูวนัยห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไป และเลิกคิดที่จะห้ามแล้ว โทรศัพท์ของชายหนุ่มอยู่ใกล้มือ เขาเพียงยกขึ้นมาดูก็รู้ว่าใครโทรมา...
สงครามที่รัก!
...แฟนอีกคนของแทนหรือ...เขาจำได้ ตอนที่ชายหนุ่มเมาไม่ได้สติและเขาพอไปนอนที่บ้านคืนนั้น เขาตรวจดูโทรศัพท์ของชายหนุ่มพบว่าเบอร์โทรของ 'สงครามที่รัก' มีการโทรเข้าออกมากว่าสิบครั้งภายในบ่ายวันเดียว
...แล้วคนชื่อ 'บุ' ล่ะเป็นใคร...แฟนอีกคนของแทนหรือเปล่า...
...ลองกดดูสิ...เผื่อจะเจออะไรอีก...เสียงค่อยๆ ในหัวของภูวนัยสั่งการ
เขาร้อนรุ่มบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าทำไม...ใจหนึ่งอยากจะจอดรถข้างทางเดี๋ยวนั้น แล้วตรวจดูโทรศัพท์ของชายหนุ่มผู้นอนหลับสลบไสลอยู่ข้างๆ อยากจะกดเรียกดูข้อความเก่าๆ ในเครื่องโทรศัพท์ของแทนดูว่ามีใครกี่คนส่งข้อความหวานๆ มาบอกรัก
...คนชื่อสงคราม ที่เป็นสุดที่รักของแทนจะส่งข้อความมาว่าอย่างไร...ชื่อน่ากลัว ห้าว เข้มขนาดนั้นจะบอกรักได้หวานหยดย้อยเหมือนคนที่ชื่อ 'บุ' หรือเปล่า...
...แล้วกฤษณะล่ะ...เคยส่งข้อความอะไรมาให้แทนหรือเปล่า...ถ้ามี...เขาอยากดู...
ภูวนัยสั่นหัว...พยายามรวบรวมสมาธิ เมื่อรู้ว่าตัวเองเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วของรถมากเกินไป
เสียงโทรศัพท์ของแทนดังขึ้นอีกแล้ว ดังไม่ยอมหยุด ภูวนัยกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ พลันชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ตื่นขึ้น งัวเงีย มือควานหาโทรศัพท์ เขาจึงหยิบยื่นส่งให้ ชายหนุ่มหันมาขอบคุณเบาๆ แล้วยกโทรศัพท์แนบหู หันหน้าซุกเข้าหาหน้าต่างรถ
ภูวนัยมองตาม หูผึ่ง รอฟังเสียงสนทนา
"..."
"ไปปราณบุรีมา"
"..."
"ก็ไปดูคอนโด"
"..."
"ผมกำลังจะเข้ากรุงเทพฯ"
"..."
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"..."
แทนนิ่งเงียบชั่วครู่ จึงตอบว่า "เปล่า"
"ยัง" ชายหนุ่มตอบคู่สนทนาในสาย หลังจากนิ่งเงียบฟังอีกฝ่ายหนึ่งพูด
"คงอีกซักครึ่งชั่วโมง"
ภูวนัยได้ยินเสียงอู้อี้ในโทรศัพท์ ฟังไม่ถนัด...แต่รู้ว่าเป็นเสียงผู้ชาย
"ไม่ไป ผมง่วงนอน นี่กลับถึงบ้านจะกระโดดขึ้นเตียงเลย" แทนตอบเสียงอู้อี้ เหมือนจะตั้งใจไม่ให้ภูวนัยได้ยินว่าคุยอะไรกับคนที่อยู่ในสาย
คนขับรถหน้าเคร่งพยายามนึกถึงคำพูดของคนที่โทรมาหาชายหนุ่ม จินตนาการประโยคที่ถามมาแล้วทำให้แทนตอบไปอย่างที่เขาได้ยิน
"คุยแค่นี้ก่อนนะ ผมกำลังขับรถ" แทนพูดเสียงเบาแล้ววางสาย
...โกหก...ภูวนัยตำหนิอยู่ในใจ...แทนร้ายไม่ใช่เล่น...อยากรู้นักว่าคุยกับคนชื่อ บุ หรือ สงครามสุดที่รัก ...หรือคนอื่นที่เขายังไม่ได้แอบดูโทรศัพท์!...
"หิวข้าวหรือยังครับ" ภูวนัยทำลายความเงียบ หันไปมองสถาปนิกเสน่ห์แรง ซึ่งแม้พูดโทรศัพท์เสร็จแล้วแต่ก็ยังนั่งมองกระจกรถอยู่ ยังไม่หันกลับมา
แทนไม่ตอบ เพียงแต่ส่ายหน้าช้าๆ
"จะให้ผมไปส่งที่ไหน"
"สาธรก็ได้ครับ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากคุณ" แทนพูดเบาๆ
"บอกแล้วไม่เชื่อ"
แทนหันหน้ามา เลิกคิ้ว ไม่เข้าใจที่ภูวนัยพูด
"คุณเป็นไข้...ตัวร้อนมากหรือเปล่า" ภูวนัยถาม ใจอยากจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากขาวเนียนอยู่ห่างเขาเพียงมือเอื้อมถึง
"รู้ได้ยังไง" แทนบ่นอุบอิบ คิดในใจว่า...อ่านใจคนได้ แล้วยังเป็นหมอวิเศษอีก...รู้ไปหมดเลย...
"ใครก็มองออก คุณหน้าแดงขนาดนั้น เสียงก็แหบ กำลังเริ่มเจ็บคอใช่ไหม"
"เปล่า" แทนโกหก ความจริงแล้วเริ่มเจ็บคอและปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัว
"ดื้อจริงๆ" ภูวนัยส่ายหน้า แล้วปรายตาไปมองชายหนุ่มแวบหนึ่ง
"คุณจอดให้ผมลงหน้าซิตี้แบ้งค์ก็ได้ครับ ผมไปต่อเองได้" แทนไม่สนใจที่โดนภูวนัยดุ
"ใกล้แค่นั้น ผมจะไปส่งถึงหน้าบ้านคุณ" ภูวนัยเสียงเข้ม "ให้แน่ใจว่าคุณกลับบ้านพักผ่อน ไม่ไปท่องราตรีที่ไหน"
"คุณภูวนัย" แทนเสียงเข้มบ้าง "หยุดออกคำสั่งกับผมเสียที ไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ"
"ถึงไม่ใช่ลูกน้อง ผมก็จะไปส่ง คุณก็หยุดเถียงผมได้แล้ว" ภูวนัยหันไปมองสถาปนิกหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง อีกฝ่ายมองเขาอยู่แล้ว ทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
"ตามใจ" แทนหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า "ขับวนไปวนมาบนถนนสาธรทั้งคืนก็ได้ ยังไงผมก็ลงหน้าซิตี้แบ้งค์อยู่ดี"
"เฮ้อ" ภูวนัยแกล้งถอนหายใจ แทนดื้อรั้นกว่าที่เขาคิด ตื่นขึ้นมาก็ได้เรื่อง นึกว่าหมดฤทธิ์ไปแล้ว การเถียงกันรอบที่เท่าไหร่เขาจำไม่ได้แล้ว คราวนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ เขาสงสัยนักเชียว ชายหนุ่มคงไม่ยอมบอกว่าให้เขาจอดส่งที่ไหน เพราะเจ้าตัวประกาศออกมาแล้วว่า เป็นตายยังไงก็จะลงที่หน้าธนาคารซิตี้แบ้งค์
ทันใด...ภูวนัยนึกอะไรได้...
...อยากจะดื้อกับเขามากนักใช่ไหม...เขาจะเลี้ยวรถเข้า Fraser Suite Sathorn คอนโดที่พักของเขาเสียเลย...เลี้ยวรถปุ๊บ เป็นทางขึ้นที่จอดรถทันที...ดูซิว่าคนหัวรั้นจะทำอย่างไร...ขออย่างเดียว อย่าเปิดประตูโดดลงจากรถก็แล้วกัน...
ภูวนัยยิ้ม นิ่งเงียบ ขับรถต่อ...นึกถึงความสนุกที่กำลังรออยู่ในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
**********************************

[both^^]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แทนมันน่ารัก น่าแกล้งนี่เนอะ
เนื้อหอมด้วย
ฮา..

[baros]

 :z1:ช่างเป็นคุ่ที่เหมาะสมกันมากๆ แล้วสรุปว่าพี่ภูเป็นพระเอกป่าวอ่ะ รุ้สึกคนเขียนพูดแปลกๆเหมอนม่ายใช่
ไม่อยากผิดหวังนะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[pongsj]

ภูวนัยร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปลื้ม 555

[deedo]

ชอบมากมาย   

[sexyman]

อร๊ากกกกก

ไม่ได้เข้ามาแค่ไม่กี่วัน

โผล่มา 4  ตอนแว้ววว

ว่าแล้วก็กลับไปอ่านดีกว่า

[ลูกหมีน้ำแดง]

''ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน......มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ'' 
^
^
หมายความว่าอย่างไรค่ะ สงสัยจังเลย?????????

[โน๊อา]

อร๊ากกกกก
ไม่ได้เข้ามาแค่ไม่กี่วัน
โผล่มา 4  ตอนแว้ววว
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านดีกว่า

อิอิ คนแต่งเรื่องนี้อ่ะ เค้า ขยันซอย มาลง ตอน สั้น ๆ

[OhhO16]

พาขึ้นห้องเลย 55555 

[mecon]

อิอิ คุณภูวนัยคะ อยากรู้จักเรื่องโน้น เรื่องนี้ ออกคำสั่งอย่างเดียวไม่พอหรอกนะคะ

อยากรู้จักเค้ามากขึ้นก็จีบและรุกเค้าให้หนักซิคะ มัีวแต่เดาเอง มาดผู้บริหารนิ่งเงียบ เสียลุคกันพอดี

ฮาข้อความ พี่บุของแทนมากกกกกกก หวานเลี่ยนเอียนสมกะเป็น เจ้านายที่เล่นหมาหยอกไก่กับลูกน้อง มิเว้น วาย

ส่วนที่ฮากว่า สงครามที่รัก เออ..ถ้าคุณภูวนัยเห็นหน้าสงครามที่รักแล้วล่ะก้อ จะรู้ว่าขั้วเดียวกันกับคุณแทนเลย ย๊ากกกกกกกกกกกกก

แทนอย่าดื้อกับคุณภูวนัยเลยนะ อิอิ ไม่สบายแบบนี้ยอมๆให้เค้าดูแลไปเถอะๆ