หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[[€]ŝĊörŦ]

เง้อ...

เรื่องราวยุ่งไปเยอะเรยง่า

คอนก็ระบบประสาทเสียอีก

+1 ให้นะคับป๋ม

     

[โน๊อา]

ตรูก็รักเพื่อน ๆ ในเล้านี้เหมือนกันอ่ะ

[nai_nai]

 


ค้างอย่างแรงงงงงงงง

พี่หมอมาต่อด่วน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[wan]

หมอครับ รู้ตัวหรือไม่ว่า ยิ่งวันยิ่งสั้น หรือว่าปลัดแต่งแบบสั้น ๆ

แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่ได้ต่อว่า จริง ๆ ( หรือเปล่า )

มารอตอนต่อไปว่า การที่ศีรษะ ได้รับการกระทบกระเทือนอีกครั้ง มันอาจทำให้ความจำ

กลับมาก็ได้ ไม่ได้เป็นหมอนะครับ แต่เห็นในหนังมักเป็นเช่นนี้

ส่วนคู่บัดดี้ คงไม่แคล้วกันแน่ ๆ 

[thanawat]

ครับขอบคุณครับพี่วัน

คือยาวเท่าเดิมครับ เพียงแต่ว่าฉากมันน้อยลงครับ จะพยายามนะครับ

เสาร์อาทิตย์อยู่กันสองคน ก็เลยได้ไปเที่ยวไหนต่อไหน แบบสวิท อิอิอิอิ

 เด็ก ๆ ไปอยู่กับคุณปู่ ครับ

[yunjaelover]

" เปล่า อยากเห็นหน้าอยากพูดคุยอยู่ร่ำไป ซึ่งไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน เห็นไอ้นี้มันไปหัวเราะกับคนนั้นคนนี้รู้สึกอยากจะไปตะบันหน้าไอ้คนที่เข้ามาพูดคุยด้วย "

อ่านแล้วนิสัยเหมือนใครเลยคุ้นๆ นะ  สงสัยนครจะหายยังไงเนี่ย แล้วยัยเจ้มิ้น เนี่ยน่าจะโดนสักที นะ มาทำให้นครเจ็บตัวได้

ส่วนคู่ใหม่เนี่ย น่าติดตาม ดูจะเป็นคู่ที่สนุกอีกคู่นะ


ขอบคุณค่ะ คุณหมอ & คุณปลัด

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[tawada_j]

คอนจะเป็นไงบ้างอ่ะ

แล้วคู่บัดดี้จะเป็นไงต่อเนี่ย อิอิ

ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ

[RAKDEK_KA]

อิจฉาคนมีคู่


หวีดแล้วก็อย่าลืมน้องๆ ตาดำๆๆ นะคะ


ปล. คู่ก็ไม่ ไหนจะงานเข้า เซ็ง เลย

[RealReal]

พี่วัตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรหง่า อันตอนก่อนหน้าก้อยังมะยอมให้จบ มาเปิดอันเพื่อนกรูรักเมิง อีกละ แง ๆๆๆ จะอ่านอ่า...............

มาต่อ ไว ๆ น้า

ป.ล.  กำลังใจนะ

[mma419109]

    คู่เพื่อนกูรักมึง(แล้ว)ว่ะ น่ารักเฮฮาดี
    ปิดเทอมได้สวีทกัน น่าอิจฉา อุ๊ย..อุ๊ย..มดชักแถวมาแล้ว
    คุณวัตรอย่าให้คุณหมอเหนื่อยมากนะ  กลัวคุณหมอไม่สบาย
 
   

[tagloveX-Mark]

เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่ะคับ แต่พอคอนเป็นแบบนี้ก็กัวเลยอ่ะ กัวว่าจะจบเร็วหรือป่าวเนี่ย
คอนจะหายขาดมั๊ยคับเนี่ย จะกลับมาเป็นปกติได้มั๊ยอ่ะคับ สงสารทั้งคอนทั้งมาโปรด

ส่วนเกรียงสิทธิ์กับพิทักษ์นี่เอาใจช่วยนะคับ อิอิ
มาต่อไว ๆ นะค้าบ +1 อีกทีสำหรับความขยันคับผม ^^

[dahlia]

คอน เจ็บตัวอีกแล้ว เวรกรรม  พี่มาโปรดไปไหนเนี่ย   

[thanawat]

28(อะไรจะขนาดนั้น)
   ณ โรงพยาบาลค่าย คนที่ไร้สติยังคงนอนแน่นิ่งบนเตียงห้องฉุกเฉิน ซึ่งทีมแพทย์และพยาบาลกำลังทำความสะอาดแผล เย็บแผล จากนั้นก็เข้าห้องสแกนสมอง  และออกมารอดูอาการและผลจากการสแกน ใบหน้าที่บวมเปล่งที่เกิดจาพิษของแผล  เปลือกตาหนาเปิดขึ้น กระพริบถี่ แสงสว่างภายในห้องทำให้ต้องกระพริบตาถี่ ๆ กลิ่นไรโซม(น้ำยาฆ่าเชื้อ) แตะเข้าจมูก ทำให้คนป่วยหันไปดูโดยรอบ
“แม่ ผมอยู่ไหน ที่นี้ที่ไหน” คนป่วยกล่าวเบา ๆ รู้สึกเจ็บที่บาดแผล
“คอนฟื้นแล้วหรอลูก พูดได้แล้วหรอ” ผู้เป็นแม่ดีใจ เข้าหาลูก
“ผมเป็นอะไรครับ ผมจำได้ว่าผมกำลังจะไปสมัครงานครับ” คอนทำหน้านิ้วกำลังทบทวนความจำ
“แล้วที่นี้ที่ไหน ผมมาทำอะไรที่นี้ ความจำครั้งสุดท้าย คุยกะออกไปกับไอ้ตึงหน้าหอพัก แล้วที่นี้ที่ไหนครับแม่ แม่มาทำอะไร ผมเป็นอะไร โอ้ย” พยายามรื้อฟื้นความทรงจำมันเจ็บแปลบ ๆที่หัว
“อย่าเพิ่งพูดอะไรลูก เดี๋ยวหมอมาตรวจ” แม่เข้าไปกอดลูกชาย
“คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ เป็นไงบ้างคนไข้ เจ็บตรงไหนอีกไหม นอกจากที่หัวแตก” หมอถามคนป่วย
“ไม่ครับ ส่วนอื่นไม่เจ็บครับ เจ็บแต่ตรงศีรษะ ผมเป็นอะไรครับหมอ” คนป่วยมองหน้ารอคำตอบ
“คุณตกจากเปลครับ ศีรษะกระแทกก้อนหิน” หมอกล่าว ตรวจรูม่านตาอีกครั้ง
“ผมตกที่ไหนครับ” คนไข้ไม่ลดละถามต่อ
“ที่บ้านจ๊ะ คอน เดี๋ยวให้คุณหมอตรวจก่อนนะลูก” แม่ปราม คนเจ็บจึงนิ่ง
“อาการโดยทั่วไปไม่เป็นห่วงนะครับคุณแม่ ๆ จะให้พักที่โรงพยาบาลไหมครับ” หมอสรุปอาการ
“แล้วแต่คุณหมอเถอะค่ะ” แม่กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นผมให้กลับบ้านดีกว่าครับ เพราะคนป่วยก็เยอะเตียงจะไม่พอกันครับ”
“ค่ะ ๆ ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวพยาบาลจะพาคุณแม่ไปนะครับ คนป่วยอยู่รอตรงนี้ก่อนนะครับ”    คนป่วยสำรวจสิ่งรอบข้าง ว่าเป็นที่ไหน มองออกลอดหน้าต่าง เห็นคนหลายคนแต่งชุดทหาร ทั้งชั้นสัญญาบัตร ชั้นประทวน และพลทหาร
“พี่พยาบาลครับ ที่นี้ที่ไหนครับ”
“โรงพยาบาลค่ายค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลกล่าว
“ค่ายไหนอะไรครับ อยู่ในกรุงเทพหรือเปล่าครับ” คนป่วยรุกต่อ
“เปล่าค่ะ ที่สกลนครค่ะ นี้ก็ค่ายทหาร” นครตะลึง เขามาทำอะไรที่นี้ มาที่นี้ได้ไง ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือ คุยกับไอ้ตึงจะไปกินข้าวฉลองจบใหม่ สักครู่ใหญ่แม่ก็กลับมา
“เรากลับกันเถอะคอน” แม่มาเอาลูกชายลงจากเตียง
“แม่ครับผมอยากกลับบ้าน” หันมาคุยกับแม่
“ก็กำลังจะกลับนี้ไง” คอนยิ้มดีใจที่จะได้กลับบ้านเสียที
“ผมคิดถึงน้อง ๆ อยากกลับบ้านทำอะไรที่บ้านเราดีกว่า”
“แล้วพี่เขาจะยอมหรอลูก” แม่กล่าวเบา ๆ
“พี่ภูมิหรือครับจะไม่ยอม”
“เอ๊ะ เดี๋ยว ลูกแม่จำอะไรไม่ได้เลยหรอ”
“จำได้ครับ จำได้ว่าเรียนจบแล้ว ก็กำลังจะไปสมัครงาน ไอ้ตึงก็จะไปเมืองนอก แล้วผมมาโผล่ที่นี้ได้ไงครับ งงเหมือนกัน”
“คอน ลูกจำใครไม่ได้อีกหรือ คือ คนที่ใกล้ชิดลูกมากที่สุด” นครมองหน้าผู้เป็นแม่
“มีอะไรที่ผมไม่รู้อีกบ้างครับแม่” สีหน้าจริงจังปรากฏขึ้น
“เออ...เดี๋ยวแม่ไปถามหมอก่อนไหม” แม่ชักลังเล
“ครับ แม่ผมจะนั่งรอตรงนี้” นครนั่งรอตรงหน้าตึกผู้ป่วย
“อาวไอ้คอน มึงเป็นอะไรนั้น” เสียงทักจากใครคนหนึ่ง ทำให้นครหันไปหาต้นเสียง
“เออ มึงเล่นหายหัวไปเลยนะมึง สบายดีไหมวะ” อีกคนถามขึ้น
“ก็สบายดี แล้วพวกนายรู้จักเราด้วยหรอ” นครออกอาการเหวอ
“อาวไอ้นี้ มึงแค่หายไปสามสีเดือนนี้เล่นลืมพวกกูเลยหรอวะ กินข้าวหม้อเดียวกันกับมึงนะเว้ย” คนเดิมกล่าว
“ผมไม่รู้จักคุณครับ” นครตอบตามตรง 
“อาวไอ้นี้” พอดีกับแม่กลับออกมาก่อน
“มีอะไรกันหรอจ๊ะ”แม่ถามตกใจเหมือนทหารหลายคนยืนล้อมลูกชาย
“ก็ไอ้นี้มันไม่รู้จักพวกผม ทั้งที่มันกินข้าวหม้อเดียวกับผมครับ” เพื่อนคนหนึ่งเอยขึ้น
“คืออย่างนี้จ๊ะ หนุ่ม ๆ เพื่อนเราตอนนี้ความจำเสื่อม แม่ต้องขอโทษทุกคนด้วย”
“จริงหรอครับ”
“จ๊ะ จริงจ๊ะ แม่ต้องขอโทษทุกคนด้วย”
“แม่ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะครับ” นครแย้ง 
“เฮ้อ ไอ้คอน ไม่ความจำเสื่อมแล้วตอนนี้มึงจำพวกกูได้ไหม มึงว่ากูชื่อไร”เพื่อน ๆ ต่างทดสอบ นครสั่นศีรษะ
“เห็นไหม พวกกูจำมึงได้ แต่มึงจำพวกกูไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกผมไปก่อนครับแม่” เพื่อน ๆ ยกมือไหว้แม่
“หายแล้วค่อยมาเล่นกันนะเว้ย” ก่อนจากหันมาคุยกับคนป่วย
“แม่ผมอยากกลับบ้านครับ” นครหันมาคุยกับแม่ ทำหน้าตาละห้อย แม่เห็นลูกชายทำอย่างนั้นก็รู้สึกสงสารจับใจ เข้ากอดลูกไว้
“จ๊ะ แม่จะพากลับ แต่ตอนนี้ ไม่รู้จะกลับยังไง” แม่กล่าว ออกมายืนหน้าตึกโรงพยาบาล สักพักใหญ่ รถยนต์ปิกอัพก็เข้ามาจอด
“แม่ครับ เป็นไงบ้างครับ” มาโปรดกล่าวตั้งแต่ประตูจะยังไม่เปิด
“ไอ้คอนเป็นไงบ้าง” เสียงเพื่อนเข้ามาทัก และมาจับที่แขน ด้วยสัญชาตญาณ ศอกกลับไปที่เพื่อนจนล้ม คิดว่าจะเข้ามาทำร้ายร่างกาย นครมองหน้าคนที่จะเข้ามาอีกคน ถามผู้เป็นแม่
“ใครครับแม่”
“เอ้ย ไอ้คอนพูดได้แล้วโว้ย หายแล้วหรอวะ” เกรียงสิทธิ์รีบลุกขึ้น
“พวกคุณเป็นใคร จะมาทำอะไรพวกเราสองแม่ลูก” นครขู่ฟ่อ
“แม่ครับ เขาเป็นอะไร ผมงงไปหมดแล้ว” มาโปรดทั้งดีใจและตกใจจะเข้าไปก็กลัว
“คอนหยุดลูก เพื่อน ๆ เราทั้งนั้น” นครสงบ
“คอนกันดีใจเว้ยที่พูดได้แล้ว แล้วคอนเป็นอะไรครับแม่” เข้าไปกอดเพื่อน แล้วหันไปทางแม่
“คือ หมอบอกว่า อาจจะความจำเสื่อมชั่วคราว”
“ความจำเสื่อม” กล่าวพร้อมกัน
“มานี้ มาหาพี่นี้” เอาใจสู้ไว้ เดินเข้าหาคนรัก จับแขนทั้งสองข้างแล้วดึงเข้ามาโอบกอด แต่คนป่วยกลับขื่นตัวออกมา
“ใครครับแม่ผมไม่รู้จัก” นครหันมาคุยกับแม่
“กลับบ้านดีกว่าครับ ปล่อยให้คนบาดเจ็บอีกคนเฝ้าบ้าน ไปได้แล้ว” หันมาพยักหน้าให้คนข้าง ๆ แล้วจูงมือไปส่งอีกด้านของรถ เกรียงสิทธิ์รีบเข้าไปก่อน ตามด้วยนคร แม่นั่งข้างคนขับ บรรยากาศภายในรถเงียบ ต่างคนก็ต่างใช้ความคิด มาโปรดมองดูคนที่นั่งข้างหลังผ่านกระจกส่องหลัง เป็นระยะ ๆ คนที่นั่งข้างหลังก็มองออกนอกหน้าต่างใช้ความคิด

   บรรยากาศภายในบ้านเงียบ ต่างคนต่างอยู่ในมุมของตัวเอง นครนั่งมองสำรวจสิ่งรอบข้าง แม่กับเกรียงสิทธิ์และพิทักษ์ไปเตรียมอาหารเย็น ส่วนมาโปรดรีบไปอาบน้ำ
“คอนอาบน้ำกับพี่ไหม พี่จะเช็ดตัวให้” ยังไม่วายคนที่อยู่ในห้องออกมาถาม นครมองด้วยความตกใจ สั่นศีรษะ
“ไม่เป็นไร อาบเสร็จแล้วจะได้กินข้าวกินยาไง” มาโปรดเดินเข้ามาหา
“อย่าเข้ามานะ” นครตั้งกาดไว้รอ จนมาโปรดชะงัก
“นี้จะเอากับพี่จริง ๆ เลยหรอ” มาโปรดอ่อนใจ
“อย่าคิดจะเข้ามา ตอนนี้ผมไม่สบาย แต่ถึงไม่สบายผมก็ปกป้องตัวเองได้ครับ คุณอย่าเข้ามา” นครระวังตัวมากขึ้น
“ก็ได้ ไม่อาบก็ไม่อาบ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้” เอาใจสู้ต่อ
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการตัวเองได้ ไม่ต้องถึงคุณ” นครถอยหลังไปเรื่อย ๆ
“ระวังนะ เดี๋ยวล้มอีก” มาโปรดห่วง จำต้องถอยหลังออกเอง นครเริ่มสำรวจบ้าน มองออกไปอย่างระแวดระวังภัย เดินเลยออกไปหลังบ้านก็ได้ยินเสียง คนหลายคนกำลังคุยกัน ได้ยินเสียงแม่ก็สบายใจจึงเดินไปสมทบ
“อาวคอน ออกมาทำไม ไม่สบายอยู่” เกรียงสิทธิ์เห็นก่อน
“มีอะไรหรือลูก” แม่ถาม ขณะคนแกงในหม้อ
“ผมอยากกลับบ้านเราครับแม่” คอนกล่าวกับมารดา
“มานั่งนี้ก่อนมะได้คอน กูคิดถึงมึง หลังจากออกจากป่าคราวนั้นก็ไม่ได้คุยกับมึงเลย” พิทักษ์กล่าว เกรียงสิทธิ์ขยับให้นั่ง นครจึงมานั่งร่วมวงด้วย
“ป่าไหนครับ ผมไม่เคยไป นอกจากบ้านที่เหนือแล้วก็ป่าคอนกรีตที่กรุงเทพ” นครอธิบาย
“เออ กูรู้แล้ว นี้กูเพื่อนมึงบัดดี้มึง คนที่รักมึงไม่ต่างจากคนอื่น กูชื่อพิทักษ์ เรียกทักเฉย ๆ ” เอามือชี้ที่อกตัวเอง
“เราเกรียงสิทธิ์ เรียกเกรียงก็ได้ พวกเราเป็นทหารพลัดเดียวกันกับคอนนะ” เกรียงสิทธิ์พยายามอธิบาย นครตั้งใจฟัง
“แม่ผมมาเป็นทหารที่นี้หรอครับ” นครถามมารดา
“เออ จ๊ะลูกมาเป็นทหารที่นี้” แม่ตามน้ำ
“แล้วข้างในใครอะแม่ แฟนแม่หรอ”
“บ้า ลูกคนนี้ พ่อแกได้ยินนี้ โดนเลยนะ” แม่หันมาค้อนลูกชาย สร้างเสียงหัวเราะดังขึ้น
“วันนี้แม่ทำอะไรทานครับ” คนป่วยยังคงจ้อ ไม่เลิก
“ก็ของชอบเราไง แกงเลียงปลาทู” แม่กล่าว
“ว้าวอย่างนี้ต้องเต็มท้องชะแล้ว” ว่าแล้วก็ตบฝ่ามือลงที่ท้องตัวเอง
“เอ้ย เหลือให้กูด้วยไอ้คอน อย่ากินคนเดียว แม่ครับเหลือให้ผมบ้างนะ” หันไปอ้อนมารดาเพื่อน
“ตะกละ” เสียงอีกคนแซว
“อาว ก็ไม่มีคนทำให้ทานนี้หว่า แม่มาทั้งทีก็ต้องเต็มที่ใช่ไหมคอน” หาหน่วยสนับสนุน
“แม่ ผมขาดอะไรไปหรือเปล่า ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น” คนตัวโตโผล่ออกมาจากในบ้าน
“ไม่มีอะไร เด็ก ๆ เขาคุยกันนะโปรด” มารดาคนรักกล่าว มาโปรดเข้ามานั่งข้าง ๆ คนที่มีผ้าโพกศีรษะ
“มีอะไรให้ช่วยไหม” ปากพูดกับคนอื่น แต่ตาก็มองคนที่นั่งข้าง ๆ 
“ไอ้นพนี้ก็ไปแล้วยังไม่กลับซักที อยากกินอะไรสักหน่อย” ว่าคนเดียว
“ผมก็อยากแต่ไปให้ไม่ได้ครับผู้กอง” พิทักษ์เอย
“ผมไม่สนับสนุนคนดื่มครับ” เกรียงสิทธิ์เอย
“จะให้ผมไปให้ก็ได้” น้ำเสียงอ่อนลงมากเมื่อรู้ว่าอีกคนมีศักดิ์ถึงผู้กอง
“ห๊า ไอ้คอน ปกติมึงไม่ชอบนี้หว่า ไอ้นี้แปลก”
“แต่ผมไม่รู้ร้านอยู่ไหน ต้องเขียนแผนที่ให้ด้วยครับ”
“ไม่เอาดีกว่า แฟนผมไม่ชอบให้ดื่มสักเท่าไหร่” มาโปรดกล่าว แล้วเดินไปดูแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ นครมองตาม สงสัยแม่เรามีกิ๊กเป็นทหารหนุ่มคนนี้แน่ ๆ พ่อจะรู้ไหมหนอ
“ไอ้คอนมองอะไร คิดอกุศลแน่มึง” พิทักษ์เอยกับเพื่อน
“เปล่า แค่สงสัยเท่านั้นไม่มีอะไร” นครปฏิเสธ
“อาวทุกคนเคลียร์พื้นที่จะได้กินกันแล้วจะได้กลับกองร้อย” แม่กล่าว พร้อมยกหม้อแกงหม้อใหญ่มาวางตรงหน้า

   เสร็จจากการทานข้าว เพื่อน ๆ ก็กลับกัน นครก็เลยกลับมานั่งที่เปลที่ทำให้ตัวเองเจ็บ มานอนคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง หันกลับไปมองคนในบ้านก็เดินเข้าเดินออกอยู่บ่อย ๆ
‘สงสัยแม่มีแฟนใหม่เป็น รุ่นลูกแน่ ๆ พ่อจะว่ายังไงบ้างหว่า’ คิดได้แค่นั้นอาการปวดศีรษะก็กำเริบขึ้น จึงต้องปล่อยวาง ไม่คิดอะไร หลับตาหันหน้าไปอีกทาง
“แม่ให้มาตามไปอาบน้ำ ถ้าอย่างนั้นไม่ให้นอนด้วยนะ” เสียงทุ่มทำให้คนที่หลับตาสะดุ้งตื่น
“ใคร .... ใครนอนกับใคร” นครมองหน้าคนพูด มาโปรดนั่งลงในเปลอีกคน
“เฮ้ย มันขาดตัวหนัก” นครประท้วง
“อย่าดิ้นซิ เดี๋ยวขาดจริงไปนอนโรงพยาบาลแน่ คราวนี้” ได้ผลคนที่กำลังปะท้วงหยุดดิ้นนอนเฉย ๆ
“อือ อย่างนี้ซิถึงน่ารัก เฮ้อ วันนี้ไปสอบแนบที่นครพนมก็เลยกลับมาช้า เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดียวต่อไปพี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรในบ้านอีกแล้ว” วาดแขนไปโอบไหล่คนที่นอนฟังนิ่ง ๆ
“ตรงไหนบ้างหรือเปล่า” มืออีกข้างก็โอบเอาคนเจ็บเข้ามาหาที่อก
“อุ๊บ” จุเลย นครถองเข้าเต็ม ๆ
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร และเกี่ยวข้องกับผมยังไง อย่าทำแบบนี้ผมไม่ชอบ” นครกล่าวลอดไรฟัน
“เอ้ย เอาจริงหรอเนี้ย” คนที่โดนหน้านิ้ว
“คอน ๆ มากินยา แล้วไปอาบน้ำนอนได้แล้ว อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ โตแล้ว” เสียงแม่ตะโกนออกมาจากบ้าน
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”   คนตัวโตกล่าว หันมามองคนที่นอนหน้านิ่วเพราะปวดที่ศีรษะ
“เป็นอะไร เจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ” มาโปรดลุกขึ้นนั่งดูอาการคนที่เจ็บเห็นท่าไม่ดีจึงอุ้มเข้าบ้าน

[patee]

  จิ้มคุณวัตร

ความจำเสื่อมซะแล้วน้องคอนของเรา

ผู้กองงานหนักนะคราวนี้  เอาใจช่วยนะจ๊ะ

[tawada_j]

กำ พอพูดรู้เรื่อง ก็มาความจำเสื่อม จำพี่โปรดไม่ได้อีก

จำได้เร็ว ๆ นะนคร สู้ ๆ

ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ

[wan]

ที่ลงสั้นเพราะ สวีท 

ให้อภัยได้ครับ หมอ เพราะนาน ๆ จะมีโอกาสอยู่กัน สองต่อสอง 

ตักตวงให้คุ้มค่านะครับ แต่ยังไงก็ให้เวลาปลัด ฯ มาแต่งเรื่องต่อนา ไม่งั้น  ( ล้อเล่นนะครับ )

เป็นกำลังใจให้ทั้งสอง สวีทกันนาน ๆ  +1 ให้ด้วยนะครับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[thanawat]

อิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ 5555555555555555555555555+

ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ

แม้มันก็ต้องมีบ้างครับ จะปล่อยไปยัง เลี้ยงปลาก็ต้อให้น้ำให้อาหาร  อิอิอิอิอิ คืนนี้(......................)  5555+

ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ

[pongsj]

อ้าววววววววววววววววววววววววววความจำเสื่อม

[anisongchanon]

เวรกรรม  ความจำเสื่อมซะงั้น   

สงสารพี่มาโปรดจัง   

หายเร็วๆนะคอน       

[RAKDEK_KA]

ยุ่งได้อีก ...  เออ  ต่อด้วย ความะเสื่อม  ได้อีกๆ   


ต่อไปจะอะไรล่ะเนี่ย 

[badcow]

พี่หมอ พี่วัตร บอกทีครับว่า คอนค.จำเสื่อมพิสูจน์ใจมาโปรด ฺฺฺฺโอย อ่านแล้วปวดใจ 5555 

[anawas]

อิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ 5555555555555555555555555+

ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ

แม้มันก็ต้องมีบ้างครับ จะปล่อยไปยัง เลี้ยงปลาก็ต้อให้น้ำให้อาหาร  อิอิอิอิอิ คืนนี้(......................)  5555+

ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ

ลุ้นอะไรเหรอ     (ทำหน้าไร้เดียงสาประกอบ)
นครความจำเสื่อมซะงั้น  ไม่เป็นไร  ผู้กองก็สร้างความทรงจำใหม่ๆ ซะสิ
                                     พี่หมอ+พี่วัตร

[kunkai]

ความจำเสื่อมซะแล้ว
อย่างอื่นจะเสื่อมไม๊เนี่ย (กริ๊ดดดดดดดด)
พี่มาโปรดช่วยคอนด้วย
ขอบคุณค้าบ  หนุกหนานมากมาย
รออ่านต่อนะค้าบ

[โน๊อา]

ขอบคุณสำหรับตอนที่ 29 (ล่วงหน้ามาเลยจ้ะ)

[nana]

ลืมช่วงสำคัญซะด้วย

[mma419109]

   
     มาคอยดูสีมือรื้อฟื้นความทรงจำของพี่มาโปรด ขนาดความจำเสื่อม
ยังโดนไปหลายตุ้บแล้ว กว่าความจำจะคืนคงเหนื่อยแน่ๆล่ะ

[dahlia]

น่วมไปเลย พี่มาโปรด กว่าคอนจะหายดี  ช้ำในตายแน่ๆๆ 

ปล. คืนนี้ (คืนไหนอะ)  มีอารายค่ะ   

[tagloveX-Mark]

โห เครียดเลยอ่ะ ความจำเสื่อม สงสารมาโปรดจับใจ จำคนที่รักไม่ได้ซะงั้น ฮือ ๆ
มาต่ออีกนะค้าบ อยากอ่านตอนต่อไปไว ๆ มาก ๆ อ่ะคับ