13
ตูนตูนไม่พูดด้วย
"หายไปจากชีวิตของลมซะ"
"เอ้าคุณ ทำไมพูดจาหมาๆงี้วะ"
"เฮียรุต!"
"หม่าม้าาาาาาา~"
ตอนนี้ในร้าน keyword cafe ค่อนข้างที่จะวุ่นวายพอดู เพราะจู่ๆก็มีสมาชิกไม่ได้รับเชิญมาปรากฏตัวเข้าร่วมบทสนทนาของนาทีกับผู้ชายเเปลกหน้าด้วย
คีย์คือคนเเรกที่ปรี่ตัวเข้ามาหานาทีในตอนที่ได้ยินประโยคชวนขัดหูนั่น เขาเเอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่มาตั้งเเต่ต้น ผู้ชายคนนี้อยู่ๆก็ขู่เอาๆ คีย์พยายามเเล้วที่จะไม่เข้าไปยุ่ง เเต่ถ้าจะมาทำเรื่องเเย่ๆกับเพื่อนเขาเเบบนี้เขาไม่ยอม เพื่อนเขาเพิ่งมีความสุข จู่ๆจะมาเเยกได้ไง หล่อเเค่ไหนไอ้คีย์คนนี้ก็ไม่สน พ่อจะฟาดให้หน้าบุบเลยคอยดู
คนที่สองที่ส่งเสียงเรียกคือลม ลมมาทันประโยคสุดท้ายที่พี่ชายของตัวเองพูดกับคนรักพอดี ลมเเทบจะวิ่งเข้าไปกระชากคอพี่ชายตัวเอง เเล้วต่อยสักสามหมัดโทษฐานที่พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง เเต่ติดที่เขามีลูกลิงตัวน้อยเกาะอยู่ เลยทำได้เเค่เดินด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับไปหาพี่ชาย ตอนที่กรมาบอกว่าพี่ชายเขามาที่นี่เขาคิดไว้เเล้วว่าเจ้าตัวจะต้องทำอะไรแปลกๆอีกเเน่ เเละมันก็เป็นจริงอย่างที่ลมคิด ก็ว่าอยู่ทำไมยังไม่ขึ้นไปหาเขาด้านบน เพราะมัวเเต่มาทำเรื่องบ้าบออยู่นี่เอง ไอ้เฮีย!
ส่วนเสียงเรียกสุดท้ายเป็นของลูกชายตัวน้อย ที่ตะโกนเรียกหม่าม้าของเขาด้วยเสียงสดใสเหมือนเช่นทุกวัน เเต่วันนี้หม่าม้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม เเละสิ่งหนึ่งที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหม่าม้าคือน้ำตา หม่าม้าของตูนตูนกำลังร้องไห้ เด็กชายตุลย์เมื่อเห็นเช่นนั้นใบหน้าเเละปากก็เริ่มเบะออกทันที
"แง้ๆๆๆ หม่าม้าาาาา หม่าร้องร้องห้ายมัย เเง้ๆๆ หาหม่าม้า ตูนตูนหาหม่าม้า"
เด็กชายตุลย์เขย่าตัวเองเเรงๆ หวังให้คนเป็นป๊าที่อุ้มอยู่ปล่อยตัวเองลง สองเเขนน้อยๆของเด็กชายกางออกให้หม่าม้ามารับตัวเขาไป
นาทีเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายก็รีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆ ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้ลูกชายได้คลายกังวล
ลมที่เห็นว่าคนรักของตัวเองร้องไห้ ก็รีบเดินเข้าไปโอบไหล่ของนาทีไว้หลวมๆ
"เฮีย ทำอะไรทีเนี่ย ทำไมน้องร้องไห้เเบบนี้" ลมเอ่ยถามพี่ชายตัวเองด้วยสีหน้าเอาเรื่องอย่างเต็มที่ มือก็ลูบเเผ่นหลังบางขึ้นลงเพื่อปลอบใจ
"มาเร็วดีนี่ โห! ไม่สนุกเลย" มารุตทิ้งมาดผู้ชายนิ่งขรึมเมื่อกี้ออกไป กลายมาเป็นผู้ชายขี้เล่น อารมณ์ดีเเทน
"สนุกอะไรของเฮียวะ เเล้วสรุปเฮียทำอะไรน้อง"
"ตอนเเรกก็เเค่อยากเข้ามาทักทาย เเต่พอเห็นหน้าก็อดเเกล้งไม่ได้ ก็เมียมึงดูน่าเเกล้ง เลยเเกล้งหยอกนิดเดียวเอง"
"นิดเดียวตรงไหนของเฮีย ถ้าว่างมากนักเฮียก็ไปแกล้งพ่อเฮียนู่นไป"
"ไอ้น้องเวร พ่อมึงพ่อกูก็พ่อเดียวกันไหม"
"ไม่ ผมไม่มีพี่ชายเเบบเฮีย เราตัดขาดกันเลยวันนี้ เฮียทำเมียผมร้องไห้"
"มึงเห็นเมียดีกว่าพี่ตัวเองเหรอวะ"
"เออ!"
ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้นาน ลมสามารถตอบกลับไปได้ในทันที ทิ้งให้พี่ชายยืนอ้าปากค้างกับการตัดสินใจอันรวดเร็วของน้องชายตัวเอง มันเห็นเมียดีกว่าพี่มันจริงดิ!
"เเง้ๆๆ ฮึกๆ โฮๆๆ หม่าม้า ฮึก หม่าม้า"
ก่อนที่สองพี่น้องจะเถียงกันไปมากกว่านี้ เสียงร้องไห้ของเด็กชายตุลย์ก็ดังเเทรกขึ้นมาเสียก่อน เด็กชายตุลย์ร้องไห้เสียงดัง เพราะยังขวัญเสียกับการที่เห็นหม่าม้าของตัวเองร้องไห้ตาเเดงก่ำ
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ น้องตุลย์คนเก่งไม่ร้องนะครับ หม่าม้าไม่ได้ร้องไห้เลย หม่าม้าเเค่เจ็บตาเฉยๆเอง น้องตุลย์ดูสิครับ เห็นไหม น้ำตาหม่าม้าไม่มีเเล้ว" นาทีพูดปลอบลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอด
"ฮึก ฮึก ม่าย หม่าม้าร้อง ตูนตูน ฮึก เห็น หม่าม้าโดนเเก้ง" เขาได้ยินป๊าพูดว่าหม่าม้าโดนเเกล้ง เขาไม่อยากให้หม่าม้าโดนเเกล้ง เขาไม่อยากให้หม่าม้าร้องไห้ ไม่อยากเลยสักนิด
"ไม่มีใครเเกล้งอะไรหม่าม้าทั้งนั้นเเหละครับ หม่าม้ามีน้องตุลย์คอยปกป้องเลยนะ จะมีคนเเกล้งหม่าม้าได้ยังไง"
"ปกป้อง ฮึก ฮึก ตูนตูนปกป้องหม่าม้าเลย"
เจ้าหนูตูนตูนเเม้จะยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เล็กน้อย เมื่อได้ยินคำของคนเป็นเเม่ เจ้าตัวก็ยังพยายามเเสดงความเข้มเเข็งให้คนเป็นเเม่เห็น ว่าตูนตูนจะปกป้องหม่าม้าเอง
"ไม่เเก้ง ไม่ห้ายใครเเก้ง" เด็กชายกระชับอ้อมกอดคนเป็นเเม่เเน่นขึ้น
"ครับ ไม่มีใครเเกล้งหม่าม้าได้เเน่นอนครับ ก็น้องตุลย์เก่งซะขนาดนี้ ไม่ร้องนะครับเด็กดี โอ๋ๆ"
"คับ"
เด็กชายตุลย์พยายามฮึบน้ำตาตัวเองอยู่สักครู่นึง ก็สามารถทำได้สำเร็จ ใบหน้าน้อยๆละออกจากอกคนเป็นเเม่ หันไปมองลุงเเปลกหน้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามตาแป๋ว
"ไง เด็กน้อย!" ชายเเปลกหน้าทักทายเด็กชายตุลย์ด้วยน้ำเสียงใจดี
"ม่ายคุยด้วย ตูนตูนม่ายคุย เเก้งหม่าม้า" เด็กชายตุลย์หันหน้าหนีคุณลุงใจร้ายทันที
"เวรเเล้วไง" มารุตอุทานกับตัวเองเบา
"สมน้ำหน้า" ลมรีบเยาะเย้ยพี่ชายทันที
"เอ่อ ขอโทษนะครับ คือมันก็จะงงๆกันอยู่สักหน่อย ขอใครสักคนอธิบายให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ"
คีย์ที่ยืนไร้ตัวตนอยู่นานเอ่ยขึ้น จากบทสนทนาของคนตรงหน้ากับคุณลม คีย์คาดว่าทั้งคู่คงเป็นพี่น้องกัน เเต่ถึงจะเป็นพี่น้องคุณลมเเล้วไง จะมาขัดขวางความรักของน้องเหรอวะ บอกเลยถ้าเป็นงั้นจริง ก็ต้องข้ามศพไอ้คีย์ไปก่อน
"อ้อจริงด้วย! ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว ผมขออนุญาตเเนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ สวัสดีครับ ผมชื่อมารุต เรียกผมว่ารุตเฉยๆก็ได้ครับ ผมเป็นพี่ชายของลม"
"เฮียรุตมาทำอะไรที่นี่" สิ้นคำเเนะนำตัวของพี่ชายลมผู้มีศักดิ์เป็นน้องก็เอ่ยถามขึ้น
"ก็มึงไม่ยอมพาหลานกับเมียมาให้เจอสักที กูว่าง กูก็เลยมาหาเองเเม่งเลย"
"ก็บอกเเล้วไงว่ายังไม่ว่าง ทำไมเฮียไม่รู้จักรอวะ"
"มัวเเต่รอมึงชาตินี้กูจะได้เจอไหม....คุณนาทีใช่ไหมครับ" ด่าน้องชายเสร็จ คนเป็นพี่ชายก็หันไปถามคนรักของน้องชายเเทน น้ำเสียงที่ถามในครั้งนี้ช่างเเตกต่างกับครั้งเเรกอย่างสิ้นเชิง
"ครับ"
"ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณตกใจจนร้องไห้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมเเค่อยากเเกล้งหยอกเล่นเท่านั้นเอง เเต่คงจะเล่นเเรงไปหน่อย พอดีอยากลองเล่นบทพี่ชายใจร้ายบ้างเเค่นั้นเองครับ ไม่คิดจริงๆว่าคุณจะร้องไห้เเละตกใจกลัวขนาดนี้"
"ไม่หน่อยมั้งคุณพี่ชาย ... อ้อ! ผมชื่อคีย์ครับ เป็นเพื่อนสนิทของนาทีเเละเป็นเจ้าของร้านกาเเฟเเห่งนี้" คีย์เอ่ยเเนะนำตัวเมื่อเห็นท่าทางสงสัยของมารุต
"อ้อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ไม่อยากจะรู้จักสักนิด" คีย์บ่นออกมาเบาๆ เพราะท่าทางที่คุกคามนาทีในตอนเเรกของมารุต มันทำให้คีย์มีอคติกับชายตรงหน้าเล็กน้อย
"ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับคุณนาที"
"เรียกผมว่าทีก็พอครับ อีกอย่างไม่ต้องขอโทษเเล้วครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร"
"เเต่เฮียรุตทำทีร้องไห้!"
"เเต่เขาทำมึงร้องไห้!"
ทั้งลมเเละคีย์พูดออกมาเเทบจะพร้อมกัน
"ทีไม่เป็นไรจริงๆ ที่ร้องไห้เพราะทีเเค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
สิ่งที่นาทีพูดคือเรื่องจริง เขาไม่ได้โกรธคุณรุตพี่ชายของคุณลม เเต่ที่เขาร้องไห้เพราะเขาตกใจกับท่าทางของคุณเขามากกว่า ท่าทางที่ดูคุกคาม ทำให้ทีคิดไปถึงอดีตที่ฝังใจเมื่อหลายปีที่เเล้วจนเผลอร้องไห้ออกมา
ส่วนเรื่องคำพูดของคุณรุตทีไม่ได้คิดมากอะไรอยู่เเล้ว เพราะต่อให้คุณรุตคิดจริงจังอย่างที่พูด ทีก็คงไม่หนีไปง่ายๆหรอก ก็อุตส่าห์ได้ครอบครัวกลับคืนมาเเล้ว ไม่ทิ้งไปง่ายๆหรอก
"ถึงเเม้ว่าน้องจะไม่ถือโทษโกรธเฮีย เเต่ผมไม่ยอมนะเว้ยบอกไว้ก่อน เฮียทำให้น้องร้องไห้ได้ยังไงวะ" ลมยังคงหัวเสียกับการที่พี่ชายตัวเองทำให้นาทีร้องไห้ไม่เลิก
"ก็กูผิดไปแล้วไง มึงให้อภัยกูได้ไหมละ"
"ผมรับคำขอโทษเป็นหุ้นบริษัทของเฮียเท่านั้นครับ อย่างอื่นผมไม่รับ "
"ก็เหี้ยละ มึงยังรวยไม่พอเหรอ"
"ผมจะเก็บไว้ให้ลูก น่า ถือว่ารับขวัญหลานด้วยไงเฮีย"
"คุณรุตไม่ต้องไปฟังพี่ลมนะครับ" นาทีรีบเอ่ยห้าม เพราะเขากลัวว่าคุณรุตจะบ้าจี้ทำตามคำพูดของคุณลมจริงๆ
"ไม่เป็นไรหรอกที ถือว่ารับขวัญหลาน..... ไงตัวเล็ก ยิ้มให้ลุงหน่อยเร็ว"
"ม่าย ม่ายคุย ตูนตูนม่ายคุย จายร้าย เเก้งหม่าม้า"
"ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า" คีย์หัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ
"น้องตุลย์ไม่โกรธคุณลุงนะครับ คุณลุงไม่ได้เเกล้งหม่าม้านะ ไหนสวัสดีคุณลุงก่อนครับคนเก่ง"
"ตูนตูนสวัสดีครับ" เเม้ว่าจะยังโกรธอยู่เเต่ตูนตูนก็ยังอยากเป็นเด็กดี เขายกมือไหว้คุณลุงตรงหน้า ไหว้เสร็จก็หันหน้าหนีซบอกคนเป็นเเม่ทันที ทิ้งให้คุณลุงต้องส่งยิ้มเก้อ
"หมดกัน ความตั้งใจจะมาหอมเเก้มหลาน เฮ้อ!"
..................................................................
มื้อเย็นวันนี้มีเเขกไม่คุ้นหน้ามาร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยกันที่บ้าน นาทีจึงต้องทำอาหารเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย ระหว่างที่รอทำอาหาร นาทีได้บอกให้ลมไปนั่งคุยกับพี่ชายก่อน ส่วนลูกชายตัวน้อยที่ปกติจะติดป๊าอย่างกับอะไรดี วันนี้เจ้าตัวเลือกที่จะมานั่งกับนาทีในครัวเเทน ตัวก็เล็กเท่านี้ เเต่โกรธนานไม่ใช่เล่น
"เป็นไง มีความสุขดีสินะ" มารุตเอ่ยถามน้องชายตัวเองเมื่อเขาทั้งคู่นั่งลงบนโซฟาบริเวณห้องรับเเขก
"อืม"
"มึงมีความสุขดี พี่เเบบกูก็ดีใจ"
"ขอบคุณ"
"รักษาไว้ดีๆละ"
"ของมันเเน่นอนอยู่เเล้ว ไม่ให้ใครมาเเตะต้องหรอก รวมถึงเฮียด้วย"
"มึงก็ฝังใจเจ็บจังว่ะ"
"ก็เฮียมาทำน้องร้องไห้ทำไม"
"มึงพูดถึงเรื่องนี้ก็ดี กูว่านาทีไม่ได้ร้องไห้เพราะคำพูดกูหรอก เเต่ร้องไห้เพราะท่าทางของกูมากกว่า ยิ่งกูถามน้องว่ารู้จักลมใช่ไหม เมียมึงหน้าซีดเผือดเลย กูว่านาทีอาจจะมีอะไรฝังใจสักอย่างนะ หลังจากที่มึงทิ้งนาทีไป กูว่าอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ได้"
"อืม กำลังให้คนตามอยู่"
"มีอะไรให้ช่วยก็บอก"
"ไม่เป็นไร เเค่ผมคนเดียวก็พอ"
"นี่สินะเหตุผลที่อยากเเกร่งขึ้น ปกป้องคนสำคัญ"
"ครับ ไม่อยากทิ้งไว้ข้างหลังอีกเเล้ว"
"หัวอกคนเป็นพี่ชายเเบบกูที่เฝ้าโอ๋มึงมาทั้งชีวิต คิดเเล้วก็ใจหาย มีเมียมีลูกก่อนกูได้ไง"
"พอเลยทั้งพ่อ ทั้งเฮีย ผมจะสามสิบเเล้วนะเว้ย"
"ในสายตาพี่ชายเเบบกู มึงก็ยังเป็นเเค่ไอ้เด็กผู้ชายที่ชอบมัดผมจุกทรงน้ำพุไปโรงเรียนอยู่เหมือนเดิมนั้นเเหละ"
"ผมจะบ้าตาย" ลมทิ้งตัวพิงโซฟาอย่างเบื่อหน่าย
"ไอ้ลม ลูกมึงแอบมองกูอีกเเล้ว"
"คิดไปเอง"
"คิดไปเองเหี้ยไร เเต่ลูกมึงนี่เหมือนมึงเลยเนอะ กูอุตส่าห์ตั้งใจจะมากอดหลานเเล้วหอมเเก้มยุ้ยเเรงๆสักสิบที พร้อมกับถ่ายรูปไปอวดพ่อสักหน่อย เเต่มึงดูหลานทำกับกู"
"ก็เฮียไปแกล้งหม่าม้าเขาทำไมล่ะ"
"ลูกมึงชอบไรวะลม เผื่อกูจะได้ไปซื้อมาง้อหลาน"
"ลูกชอบอะไรไม่รู้ เเต่ที่ไม่ชอบอะรู้เเน่ๆ"
"ไม่ชอบไรวะ"
"ไม่ชอบเฮียไง ฮ่าๆๆๆ"
"ไอ้น้องเวร" มารุตฟาดมือลงบนหัวลมเเรงๆหนึ่งที โทษฐานที่ทำตัวน่าหมั่นไส้
ลมกับพี่ชายนั่งคุยกันไปได้สักพักก็ถึงเวลาอาหารเย็น นาทีเรียกให้ทั้งสองคนมาทานข้าว เเละตอนนี้สมาชิกทั้งหมดของบ้านก็นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ในครัว
เด็กชายตุลย์เเม้จะยังโกรธมารุตอยู่ เเต่เจ้าตัวก็มีเเอบชำเลืองมองบ้างเป็นระยะ เขาเห็นคุณลุงคุยกับป๊าเเล้วดูน่าสนุก อีกอย่างคุณลุงก็ดูท่าทางจะใจดี เเต่คุณลุงก็เเกล้งหม่าม้าของเขาจนร้องไห้ เขายังเคืองคุณลุงอยู่ เเต่ก็เคืองอยู่นิดเดียวเเล้ว
"แอบมองคุณลุงขนาดนั้น คุณลุงก็เขินเเย่สิครับ" นาทีเอ่ยเเซ็วท่าทางของลูกชาย
"ม่าย ม่าย ตูนตูนม่ายด้ายมอง" เด็กชายตุลย์สะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ตัวเองโดนจับได้
"ไม่เป็นไรครับ ลุงรุตอนุญาตให้มองได้เต็มที่เลย เเต่ต้องหายโกรธลุงนะ"
"ง้าน ม่ายมอง"
"ลุงต้องทำยังไงน้องตุลย์ถึงจะหายโกรธลุงครับ... เอางี้ดีไหมครับ ถ้าน้องตุลย์หายโกรธลุง ลุงจะสร้างโรงงานผลิตไอติม รูปคุณหมีให้น้องตุลย์เลยดีไหมครับ มีไอติมเยอะๆ กินเท่าไหร่ก็ไม่หมด"
นาทีที่ได้ยินคำพูดของคนเป็นลุงถึงกับอ้าปากหว๋อ ช่างเเตกต่างกับลูกชายที่หูผึ่ง หันมามองหน้าคุณลุงด้วยเเววตาเป็นประกาย ลืมหมดสิ้นเเล้วความโกรธก่อนหน้านี้
"ไอติมเหรอคับ คุณหมีด้วยเหรอ" เด็กชายตุลย์ถามออกไปด้วยความตื่นเต้น
มารุตที่เห็นท่าทางของเด็กชายตุลย์ก็ยกยิ้มดีใจ เขามาถูกทางเเล้วจริงๆ
"จริงสิครับ ลุงไม่โกหกอยู่เเล้ว"
"ง้านตูนตูนหายโกดก็ด้าย" รอยยิ้มกว้างถูกส่งไปให้คนเป็นลุงครั้งเเรก
"เดี๋ยวก่อนตัวเล็ก ทีอย่างนี้ทำไมหายโกรธง่ายจังครับ" ลมถามลูกชายด้วยน้ำเสียงขบขัน
"โกดนานๆม่ายดีนะป๊า เดี๋ยวลุงรุตร้องห้าย"
"สรุปคือ น้องตุลย์หายโกรธลุงรุตเเล้วใช่ไหมครับ" มารุตไม่ปล่อยให้โอกาสเสียเปล่า เขาถามย้ำกับหลานชายอีกครั้ง เพื่อความชัดเจน
"คับ เเต่ลุงรุตห้ามเเก้งอีกน่า เเก้งม่ายดี ถ้าเเก้งอีกต่อไปตูนตูน จะตีเพี๊ยะๆเยย เเก้งคนอื่นเป็นเด็กนิฉัยม่ายดี จะม่ายมีใครรัก ถ้าเเก้งอีกตูนตูนม่ายรักน้า~ " เด็กชายบอกคนเป็นลุงด้วยสีหน้าจริงจัง จนทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามคน รู้สึกเอ็นดูจับหัวใจ
"ครับๆ ลุงรุตไม่เเกล้งเเล้วครับ ถ้าอย่างงั้น หลังจากทานข้าวเสร็จ ลุงรุตขอหอมเเก้มน้องตุลย์ได้ไหมครับ"
"ด้ายเยย หอมด้าย เเต่ไอติมด้วยน้าลุงรุต" เด็กชายเอ่ยปากอนุญาต เเละไม่ลืมที่จะทวงไอติมจากคนเป็นลุง เขาชอบคุณหมี เขาชอบไอติม ถ้าทั้งสองอย่างมารวมกัน มันต้องดีมากเเน่ๆเลย อีกอย่างคุณลุงบอกว่าตูนตูนสามารถกินไอติมได้โดยไม่มีวันหมด นั่นมันเป็นเรื่องที่สุดยอดไปเลย
"ได้เลยครับ........ เดี๋ยวคงต้องหาดูที่ก่อนว่าจะสร้างที่ไหนดี" ตอบหลานชายเสร็จ ก็หันกลับมาพูดกับน้องชายตัวเอง
"คุณรุต~ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ครับ"
"เเต่พี่รับปากหลานไปแล้ว ลูกผู้ชายผิดคำพูดไม่ได้" มารุตตอบกลับด้วยท่าทางจริงจัง สำหรับมารุตเเล้วลูกผู้ชายต้องคำไหนคำนั้น
"โถ่~ พี่ลมช่วยพูดหน่อยสิครับ" นาทีพูดน้ำเสียงอ่อนใจ
"ทีว่าพี่ดื้อไหม"
"..........." นาทีพยักหน้าตอบ
"เฮียหนักกว่าพี่สิบเท่า"
นาทีที่ได้ยินคำตอบของลมก็เริ่มท้อใจ เฮ้อ! มันไม่เล่นใหญ่ไปเหรอ ง้อหลานด้วยโรงงานไอศกรีมเนีย เห็นทีคงต้องเรียกพูดคุยให้เข้าใจก่อนที่จะเลยเถิดกันไปไกลกว่านี้
นอกจากคีย์ เเละคุณลม เขายังต้องมารับมือกับพี่ชายของคุณลมอีกคนเหรอเนี่ย เเค่ทุกวันนี้ มีคุณอาคีย์กับป๊าลม คอยตามใจ นาทีก็ปวดหัวจะเเย่อยู่เเล้ว มีเพิ่มมาอีกคน นาทีเเทบไม่อยากจะคิดถึงอนาคตเลย ว่าจะวุ่นวายขนาดไหน ถ้าลูกเขาเสียคนเพราะโดนตามใจเมื่อไหร่ เขาจะจับทั้งสามคนไปถ่วงทะเลเลยคอยดูเถอะ
"ลุงรุต ตูนตูนตักไข่เจียวห้าย"
ไม่มีเเล้วเด็กชายตุลย์ที่โกรธคุณลุงเพราะเเกล้งให้หม่าม้าร้องไห้ มีเเต่เด็กชายตุลย์ที่กำลังเอาใจคุณลุงคนใหม่เพราะไอติมคุณหมีเท่านั้น
หลังจากสิ้นสุดมื้อเย็น มารุตนั่งเล่นกับหลานชายต่ออีกนิดหน่อยก็ขอตัวกลับคอนโดก่อน ก่อนจากไปก็มิวายเเซ็วน้องชายตัวเอง ที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง จนโดนคนเป็นน้องรีบไล่กลับ ปิดประตูใส่ดังปัง
เเละในเวลานี้ก็เป็นเวลาที่ดึกมากเเล้ว ถึงเวลาเข้านอนของทุกๆคนในบ้าน เด็กชายตุลย์หลับสนิท โดยที่เจ้าตัวกอดเเขนป๊ากับตุ๊กตาคุณหมีไว้เเน่น
"วันนี้ถ้าเรื่องที่เฮียรุตพูดเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่การเเกล้งเล่น ทีจะไปจากพี่ไหมครับ" ลมถามขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องนอน
"ไม่ไปหรอกครับ" นาทีเอื้อมมือไปจับมือของลมที่ตั้งอยู่บนพุงลูกชายไว้ ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่นอนเตียงเดียวกันโดยที่โดนคั่นกลางด้วยลูกชายตัวน้อยของพวกเขา
"ทำไมล่ะครับ ถ้าเกิดเฮียรุตขู่ทำร้ายทีด้วยล่ะครับ"
"ผมรู้ว่ายังไงพี่ลมก็จะปกป้องผมได้ ก็พี่ลมพูดเองนี่ครับ ว่ากลับมาครั้งนี้ พี่ลมจะปกป้องทีกับลูก ทีเชื่อใจพี่ลม เเละอีกอย่าง ทีรู้ว่าการโดนทิ้งไว้ข้างหลังมันเจ็บปวดยังไง........พี่ลมไม่ต้องรู้สึกผิดมันผ่านไปแล้ว" นาทีเอ่ยปลอบลม เมื่อรู้สึกได้ว่าเเรงกระชับของมือมันหนักขึ้นจนเริ่มรู้สึกเจ็บ
"พี่ขอโทษ"
"ไม่เอาสิครับ ไม่เศร้านะ ตอนนี้ทีมีความสุข ลูกก็มีความสุข พี่ลมก็ต้องมีความสุขด้วยสิครับ"
"พี่มีความสุข มีความสุขมากๆ ที่มีทีกับลูกอยู่ข้างๆ"
"ครับ เเละครอบครัวของเราก็จะมีความสุขเเบบนี้ไปนานๆเลย ดีไหมครับ"
"พี่ชอบคำนี้.....ครอบครัวของเรา"
"ทีสนใจอยากจะมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มไหมครับ น้องของตุ.... โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย! พี่ยอมเเล้วครับ ยอมเเล้วๆ"
.........................................................................
TBC.
ใครต้มน้ำรอ เสียใจด้วยครับ มาม่า ไม่มีค้าาา
ตอนก่อนเเค่อยากเปิดตัวพี่ชายเเบบยิ่งใหญ่สักหน่อย 555
พี่มารุตเขาน่ารักนะทุกคน อย่าเพิ่งปาเปลือกทุเรียนใส่พี่เขาน้า
ขอบคุณนะคะ
พรุ่งนี้เจอกันตอนเที่ยงนะคะ
หัวข้อ: หม่าม้าบอกว่า ป๊าไม่อยู่แล้ว mpreg โดย sadvoice (อ่าน 14108 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก