หัวข้อ: อุบัติ(เหตุ)จนได้รัก❤แจ้งขอรีไรท์นิยายค่ะ

[Tanthai23]

มาปูเสื้อรอ

[Alessa]

   หลังจากที่พวกเพื่อนผมพากันกลับไปผมก็นั่งๆ นอนๆ มีเมย์มานั่งอ่านหนังสือข้างๆ ผมและดูแลผมไปด้วย ผมยอมรับว่ายังมืนๆ งงๆ เพราะว่ายาที่พี่ปริมใช้กับผมมันค่อนข้างแรง แต่ดีที่ผมตั้งสติไม่ทำแบบนั้นไป อันที่จริงก็เกือบทำแล้ว และพอผมกลับมาที่ห้องผมกลับไม่อยากทำแบบนั้นกับเมย์ คือถ้าผมทำไปเพราะฤทธิ์ยา มันไม่ได้มาจากความรู้สึกจริงๆ ของผม แต่ว่าเมย์เขากับเข้ามาช่วยผม โดยการใช้ปากเล็กๆ น่ารักนั้น ทำไมเมย์ถึงได้น่ารักแบบนี้น่ะ นี่ผมนอนตะแคงกอดอก มองคนที่หลับอยู่ข้างๆ ผม

“ปึก” เมย์พลิกตัวมานอนตะแคงหันหน้ามาหาผม ยิ่งทำให้ผมหายใจแรงขึ้น

“นอนไม่หลับอีกแล้วเหรอครับ เฮีย” เมย์ลืมตาขึ้นถามผม

“คือเออ” ผมยังคงกอดอกมองคนที่นอนอยู่

“ครับ?” เมย์

“เมย์พี่ …” ผมอยากจะขอเมย์ เมย์ก็มองผมตาแป๋ว ริมฝีปากผมขยับเข้าหากัน ยิ่งเห็นริมฝีปากของเมย์แล้วผมเหมือนจะอดใจไม่อยู่ ผมค่อยๆ ใช้แขนของผมสอดเข้าไปรวบเอวของเมย์เข้ามาหาผม สายตาเมย์ที่มองผมตลอด

“ปึก “ร่างเล็กเข้ามาปะทะกับร่างของผมที่นอนตะแคงอยู่ ลมหายใจของเมย์กระทบอยู่ที่แผ่นอกของผม เสียงหัวใจของเมย์เต้นแรงมาก จนหมือนจะทะลุออกมาอยู่ข้างนอก ผมค่อยๆ ใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของเมย์เอาไว้ ริมฝีปากของผมค่อยๆ แตะริมฝีปากเม้มแบบค่อยๆเบาๆ เหมือนการหยอกเย้า เมย์เผยอริมฝีปากรับ ผมเริ่มกดลงหนักขึ้นและบดขยี่หนักหน่วงขึ้น มือของเมย์ค่อยๆ เลื่อนไปโอบไหล่ผมเอาไว้เพื่อโอบตัวของผมให้เขาหาอีก ลิ้นนุ่มๆ เริ่มสอดใส่เข้าไปด้านในเพื่อควานหาความหวานด้านใน ขาของผมค่อยๆ สอดเข้าไปอยู่ระหว่างขาเมย์และเริ่มสีกันเบาๆ การจูบของเมย์ดูเกร็งๆ มันยิ่งทำให้ผมกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ นั้นแปลว่าเขาไม่ได้ช่ำชองในเรื่องแบบนี้ อย่างที่ผมเคยคิดเอาไว้

“อ้าห์ “เมย์ครางออกมาเบาๆ เมื่อนิ้วมือเรียวๆ ของผมสอดเข้าไปด้านในเสื้อยืดสีขาวที่เมยใส่นอนประจำ นิ้วเรียวๆ ของผมกำลังเขี่ยตุ่มเล็กๆ ตอนนี้มันแข็งสู้นิ้วผมน่าดู เมย์ยิ่งหายใจถี่ขึ้น

“พี่ขอได้ไหมครับ” ผมกระซิบกับเมย์

“ทำไมไม่ขอตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันละครับ ถ้าพี่ขอเมย์ตอนนั้นเมย์ก็ให้น่ะ เมย์ใจไม่ดีเลยที่เห็นพี่เป็นแบบนั้น” เมย์กระซิบถามผมและน้ำเสียงของเขาบอกได้ว่าเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน

“คือพี่ ไม่อยากทำแบบนั้นเพราะว่าพี่โดนยา มันให้ความรู้สึกไม่เหมือนกัน และพี่อาจจะกระทำรุนแรงโดยไม่รู้ตัวเพราะพี่ควบมันไม่ได้ พี่แค่กลัวทำเมย์เจ็บอีก เหมือนวันแรกนั้น “ผมพูดและเมย์ก็ใช้ฝ่ามือแตะที่ใบหน้าผม

“แต่กว่าจะข่มอารมณ์ความต้องการของตัวเองได้ก็เกือบตายเหมือนกันน่ะ “ผมพูดกับเมย์

“ผมเชื่อว่าพี่จะไม่ทำให้ผมเจ็บอีก เรามาทำด้วยกันไหมครับ เมย์ว่าเมย์พร้อมแล้ว” เมย์พูดกับผม ผมค่อยพลิกเมย์ลงไปนอนราบและผมก็ลุกไปทาบทับเมย์แต่ไม่ทิ้งน้ำหนักลงทั้งตัว ผมถอดเสื้อยืดผมออก ผมชอบใส่เสื้อยืดนิ่มๆ นอนมากกว่า ผมโน้มตัวเองลงไปหาเมย์ เมย์มองมาที่รอยสักสี ที่ผมสักเอาไว้ที่อกด้านขวา เป็นรูปดอกกุหลาบเขียนเอาไว้ว่า” Love Mum” ผมแอบไปสักมาตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เมย์ใช้นิ้วมือเรียวสัมผัสอย่างเบามือ

“ผมชอบรอยสักเฮียจัง”

“พี่จะสักอีกที่ต้นแขนพี่ดีไหมครับ สำหรับเมย์” ผมพูด

“ผมว่าสักไว้ตรง ….หมับ” เมย์พูดและจับแกนกายผมที่ยังอยู่ภายในกางเกงแพรตัวนิ่มๆ ขาสั้น ผมก้มลงมองมือของเมย์ กุมไว้เป็นตัวประกันเลยน่ะ ให้สักตรงนี้เลยเหรอ (เจ็บตายเลยผมว่า)

“จะได้ไม่มีใครมาแย้งไปจากผม”

“ไม่ต้องหรอกครับ พี่ไม่ให้ใครมาแย้งแล้ว ต่อไปจะใส่กุญแจเลย อืมมม เอาไว้ให้เมย์คนเดียว” ผมพูดและซุกไซ้คนที่นอนอยู่เบื้องล่าง ปลายนิ้วเรียวของผมเขี่ยชายเสื้อของคนตัวเล็กให้ถลกขึ้นไปจนเผยให้เห็นผิวที่เรียบเรียนและขาวราวกับหยวกกล้วยนั้น เมย์ยังคงมองผมตาแป๋ว ผมค่อยเลื่อนตัวเองลงไปที่หน้าท้องแบนๆ จุบเบาๆ แค่นั้นก็ทำให้คนที่นอนสะดุ้ง ผมยิ่งขบเม้มเบาๆ ผมรับรู้ได้ว่าเมย์เริ่มแอ่นขึ้นและก็ลง นิ้วมือผมก็ลูบคลำติ่งเล็กสองจุดที่แข็งชูชัน

“อะ อ้าห์ เฮีย ผะ ผม เสียว” เมย์ร้องครางออกมา ผมก็เลื่อนลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกงที่เมย์ใส่นอน ผมค่อยๆ ใช้มือถึงขอบลงไปจนเผยให้เห็นเนินที่มีขนอ่อนๆ ไม่มากเหมือนผม ผมจัดการเม้มปากกับสิ่งนั้น

“อ้าห์” เมย์ร้องครางและแอ่นตัวขึ้น “อื้มมมม “ก่อนจะแอ่นลงอีกครั้งและครางออกมาเบาๆ มือที่จับของกางเกงก็รูดกางเกงขาสั้นของเมย์ลงไปเรื่อยๆ จนเผยให้เห็นน้องหนู น้องหนูจริงๆ เล็กน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มเชียว ผมยอมรับว่าวันนั้นไม่ได้มอง เพราะหลับหูหลับตาทำให้เสร็จๆ ไป

“เล็กน่ารักเนอะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปแซวเมย์ เมย์กระดกหัวขึ้นมองผม ทำตาเหลือกขึ้นมองบน

“ล้อเล่น” ผมพูดและก้มลงปรนเปรอภรรยาต่อ ปกติตั้นเคยทำให้ผู้หญิงแต่วันนี้กลายมาเป็นผู้ชาย (กับพี่อิศเรศ พี่อิศเรศเป็นฝ่ายปรนเปรอให้ผมมากกว่าแต่แปลกที่ผมกับพี่อิสเรศยังไม่เคยมีอะไรกันเกินเลยไปกว่าการสอดใส่)

“อ้าห์ “มือของเมย์กุมหัวผมเอาไว้ ผมก็ค่อยๆ ใช้ปากครอบส่วนหัวเล็กๆ นั้น กลิ่นสบู่หอมๆ มันแตะปลายจมูกของผม

“อ้าห์! “เสียงครางลากยาวและแอ่นร่างขึ้น “กรื้ดดดดด!” กรงเล็บที่จิกผ้าปูที่นอน ผมรับรู้ได้ว่าส่วนนั้นของเมย์กะตุ๊ก ก่อนที่ของเหลวจะพุ้งออกมา ผมก็มองและกำลังจะทำความสะอาดให้แต่ว่า

“ไม่เอา พี่ตั้น ไม่เอามัน” เมย์พยายามดันหน้าผมออก

“ทำไมละครับ วันนี้เมย์ยังจัดการให้พี่ซะสะอาดเรี่ยมเลย ขอพี่ทำให้บ้างนะครับ แม้ว่าจะไม่เคยก็ตาม” ผมบอกคนตัวเล็กและค่อยๆ ใช่ลิ้นเลีย รสชาติแปลกๆ ผมก็จัดการจนหมดเกลี้ยง ผมค่อยเลื่อนตัวเองขึ้นมามองคนที่นอนราบ

“ขอพี่บ้างนะครับคนดี” ผมพูดบอกเมย์

“พี่สัญญาว่าพี่จะทำอย่างทะนุถนอมที่สุด”

“จริงนะ ผมยังกลัววันนั้น”

“พี่ขอโทษ แต่วันนี้พี่จะทำให้เมย์ลืมภาพความบ้าของพี่วันนั้น นะครับคนดี” ผมพูดพร้อมกับก้มลงจูบเมย์ อย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน และเริ่มลากยาวลงที่ลำคอขาวเนียนนั้น มือผมก็ถลกเสื้อยืดจองเมย์ขึ้นมาและถอดมันออกไปเมย์รีบเอาแขนมาหนีบปิดสองจุดนั้นทันที

“ปิดทำไมละตัวเล็ก” ผมถามเมย์ และจับแขนออก และค่อยๆ ก้มลงใช้ปากดูดดุนสองจุดนั้น ปกติจะเป็นอกตูมๆ จนแทบจะอุดจมูกผมตายแต่อันนี้แบน แต่มันกแปลก อันนี้กลับปลุกเร้าอารมณ์ผมยิ่งหนัก ผมค่อยๆ ใช้ลิ้นตวัดเล้าโลม และคนที่โดนสัมผัสก็สะดุ้ง พร้อมกับพยายามบิดตัว ผมจับแขนเขาไว้ด้านข้างๆ ปลายลิ้นจองผมฉกเลียเล่นกับสองจุดนั้นสลับไปมาจน

“พี่ตั้น อย่าแกล้งผมซิ ผมเสียวววว” เมย์พูดด้วยเสียงกระเซ้า

“แต่พี่ไม่มีเจลนะซิ “ผมพูดขึ้น เมย์กระดกหัวขึ้นมองผม

“เออ พี่ตั้น ผม “เมย์ทำท่าจะพูดแต่ก็ก้มหน้าลงเหมือนจะเขิน

“ผมซื้อมาเอาไว้ในตู้อ่ะ ตู้ที่ในห้องน้ำ พี่ตั้น” เมย์พูดพร้อมกับก้มหน้าลงด้วยอาการเขิน

“ห้ามแซวน่ะว่าทำไมผมซื้อมา ไม่งั้นจะให้ไปใช้มือทำเองในห้องเลย” คนที่มุดหน้าหนีผม พูดบอกผมแบบนั้นแล้วผมจะกล้าแซวเหรอครับ เดียวแทนที่จะได้สุขสมเลยต้องไปช่วยตัวเองจริงๆ ในห้องน้ำ ผมรีบวิ่งเข้าไปเปิดตู้ ก็เห็นหลอดเจล สำหรับกิจกรรมอย่างว่า ผมรีบกลับมานั่งคุกเข่าลง ค่อยๆ บีบเจลลงที่นิ้วมือผม และค่อยจับขาเมย์ตั้งขึ้น และค่อยๆ สอดใส่นิ้วเข้าไป เพื่อลดอาการบาดเจ็บหากผมจะทำแท่งร้อนผมใส่ไปเลย

“อืมมม” เมย์ครางออกมาเบาๆ พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาด้วย แค่นิ้วยังรู้สึกได้ว่ามันคับแน่นและตอดนิ้วผมจนรู้สึกตุบๆ ไม่อยากจะคิดถึงส่วนนั้น และตามมาด้วยนิ้วที่สอง ผมคิดว่าสองนิ้วคงเพียงพอดูจากสีหน้าเมย์ที่เหยเก ไม่อยากแกล้งตัวเล็ก ผมเริ่มละเลงเจลลงที่ช่องทางรักของเมย์ ผมยังใช้นิ้วสร้างความคุ้นเคยอยู่

“อ้าห์ พี่ตั้น ผม อ้าห์ ผมเสียว “เมย์ครางออกมาจนผมเริ่มฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างกายที่บิดไปมาจนผมต้องจับต้นขาเมย์เอาไว้

“พี่จะใส่แล้วน่ะ เมย์ “ผมบอกเมย์ เขาก็หยุดดิ้น ผมรับรู้ได้ว่าเมย์กำลังกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ผมค่อยใช้แท่งร้อนของผมที่ไม่ได้สวมถุงละเลงเจลลงไป ก็ในห้องนี้ไม่มีถุง ก็เพราะว่าถุงผมเอาไว้ที่ห้องสำหรับพาหญิงมาร่วมรัก ผมเองก็ไม่เคยมั่วกับใครโดยไม่ใช้ถุงแต่นี้เมย์คือคนแรกของผม ที่จะปล่อยแบบสดๆ กับพี่ปริมผมยิ่งไม่เคยพลาดที่ไม่ใส่ถุงเช่นกันแต่วันนี้ผมก็เกือบไปแล้วเหมือนกัน คิดแล้วก็เสียวขึ้นมาทันที ไม่ได้มีอารมณ์เสียวกับเจ้น่ะแต่เสียงว่างานผมจะเข้า

“อ้าห์ “เมย์ครางเมื่อตรงส่วนปลายของผมสัมผัสเบาๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับบริเวณปากทาง หูรูดตรงนี้มันค่อนข้างบอบบาง ผมต้องระวังให้มาก ทันทีที่ผมรู้สึกว่าเมย์พร้อมและช่องทางรักก็พร้อม ผมก็ยกขาเมย์ขึ้นพาดที่ไหล่ผม ผมคุกเข่าลงและค่อยจ่อสิ่งนั้นเข้าไปช้าๆ

“เมย์ ดันเข้ามาหาพี่เมย์จะได้ไม่เจ็บน่ะ “ผมบอกเมย์ พร้อมกับจับสะโพกเมย์เพื่อให้เขาเป็นฝ่ายกดสะโพกเข้าหาผมไม่ใช่ให้ผมทิ่มแท่งเข้าไปเมย์จะเจ็บ (อันนี้ผมไปหาอ่านในเน็ตมา ประสบการณ์แรกมันสอนให้ผมรู้ว่านั้นคือสิ่งที่ผิดพลาด) เมย์ค่อยทำตามที่ผมบอก น้องน่ารักมาก จนส่วนหัวเข้าไปและผมก็ต้องหยุดก่อน สีหน้าเมย์บอกได้ว่าเจ็บ ผมต้องรอให้เมย์ดีขึ้นก่อนและค่อยจัดการดันไป เมย์เกร็งช่องทางรักเป็นจังหวะจนผมรับรู้ได้

“ฟู่” ผมเองที่พ่นลมหายใจออกมาเป็นจังหวะเช่นเดียวกันเพราะว่ามันคับแน่น แน่นกว่าตอนที่ผมมีอะไรกับผู้หญิงซะอีก มันแน่นมาก จนบีบรัดแท่งร้อนของผม

“อ้าห์ เมย์ มันแน่น ตอดรัดของพี่”

“อ้าห์พี่ตั้น ผมอึดอัดอ่ะ อ้าห์ “เมย์ก็ครางออกมา พอผมหยุดเมย์ก็จับแขนผมขยับให้ผมดันต่อไปจนมิด กว่าจะถึงเล่นเอาผม พ่นลมออกมาไม่รู้กี่รอ เมย์มองหน้าผมที่ปล่อยให้ส่วนนั้นค้างอยู่ ผมเสียริมฝีปากก่อนจะค่อยๆขยับช้าๆ เนิบๆ ผมสองคนไปแบบช้าๆ แต่ว่ามันกับรู้สึกฟิน จนผมต้องหลับตาพริ้ม ไม่เหมือนตอนที่ผมมีอะไรกับผู้หญิง กระหน่ำไม่ยังไม่ถึงสองนาทีก็เรียบร้อยแต่นี่ผมต้องค่อยๆ เป็นไปเนิบๆ ช้าๆ นุ่มนวล ขยับสะโพกแบบเป็นจังหวะให้เข้ากับเมย์

“อ้าห์ พี่ตั้น อ้าห์ “เมย์เริ่มมีเสียงครางดังขึ้น ผมก็หลับตาพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเอง ไม่ต้องมีกระจกมองตัวเองก็รู่ว่าผมกำลังมีความสุข ผมรู้สึกว่าเมย์กำลังเร่งผมอยู่ ผมว่าวันนี้ใช้แค่ท่าเบสิกไปก่อน ผมค่อยๆ เร่งจังหวะเร็วขึ้นแต่ก็ไม่รุนแรง ผมหยุดพักเมื่อเมย์บีบแขนผมและหันไปหยิบเจลมาเติมไปอีกหน่อยและค่อยๆ ขยับๆ อีกครั้ง และครั้งนี้มันก็ดีขึ้น

“อ้าห์ อะ อ้าห์ ซี้ดส์ โอ้วววว” เสียงผมเองที่ขยับเร็วขึ้นมาจนร่างของเมย์ ขยับขึ้นลง ผมสอดมือผมไปจับมือเมย์กุมเอาไว้ ทั้งสองข้าง

“ปึกๆ ๆ ๆ “เสียงกระแทกของเนื้ออ่อนที่กระทบ

“อาห์ เมย์ เฮียไม่ไหวแล้ว เฮียปล่อยเลยนะครับตัวเล็ก “ผมพูดพร้อมกับการกะตุ๊กของร่างกายและแท่งร้อนที่เกร็งจนรู้สึกได้พร้อมกับความอุ่นที่ไหล่ย้อนออกมาสัมผัสกับโคนขาอ่อนของผม ผมปล่อยให้ค้างนิ่งจน ก่อนจะถอนแกนกายผมออกจากตัวเมย์ ผมก้มลงจูบก่อน

“ขอบคุณนะครับ ตัวเล็กของเฮีย “ผมพูด “จ๊วบ” จูบลงที่ริมฝีปากบางๆ นั้น พร้อมกับค่อยถอนสิ่งนั้นออกอย่างทะนุถนอมที่สุด เพราะว่าทั้งเข้าและออกก็ควรจะนิ่มนวลเหมือนกัน ผมจ้องมองใบหน้าที่มีเหงื่อซึมของเมย์

“ขอบคุณนะครับเฮีย ที่ถนอมผม”

“เฮียไม่กล้าทำร้ายเมียแน่นอนเฮียสัญญา “ผมพูด

“ว่าแต่จะมีรอบสองไหมครับ”

“เฮีย เยอะ ไว้วันอื่นบางเถอะ “คนตัวเล็กรีบค้านทันที ผมก็พาตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ และจัดการทำความสะอาดเพื่อจะได้กลับมานอนกอดกัน คนตัวเล็กนอนเอาศีรษะมาอยู่ที่แผ่นอกของผม

“ตัวเล็ก เฮียถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

“ครับ”

“ตัวเล็ก เออ เคย มีอะไรกับคนอื่นไหมนอกจากเฮียวันนั้นน่ะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่กล้าๆ กลัวๆ กลัวเมย์เสียใจและโกรธ แต่ผมว่าผมรับรู้ได้ว่าเมย์ไม่ช่ำชองเรื่องแบบนี้ เหมือนไม่มีประสบการณ์

“เอาจริงๆ ไม่เคยครับ แต่แค่เกือบ แต่ผมไม่ได้เต็มใจ อะ “ผมก็มองเมย์

“หมายถึงกับพี่หรือเปล่า วันนั้นที่ไม่เต็มใจ” ผมถามเมย์

“ไม่ใช่กับพี่ มันก่อนพี่ คือว่าเมย์ เมย์”

“ยังไม่พร้อมจะบอกพี่ไม่เป็นไร แต่พี่ดูแล้วเมย์เหมือนไม่เคยเลยอ่ะ พี่รู้สึก ดีใจแปลกๆ” ผมพูด ก่อนจะใช้มือสัมผัสกับใบหน้าของเมย์

“แต่พี่ยอมรับว่าพี่ผ่านมาเยอะ และทุกคนเป็นผู้หญิงทั้งหมด” ผมพูด เมย์มองหน้าผมก่อนจะก้มหน้าลง

“เฮียเป็น คนแรกของผมวันนั้นน่ะ “เมย์บอกผม ผมต้องอมยิ้ม พร้อมกับก้มลงกอดเมย์ และจูบเมย์เบาๆ

“แต่ว่าผมจะดีพอที่จะอยู่เป็นคนของพี่หรือเปล่านะซิ พี่ตั้น” เมย์ถามผม ผมชมวดเข้าหากัน

“เมย์ดีพอสำหรับพี่ ช่วงที่เมย์มาอยู่กับพี่ พี่รู้สึกว่าเหมือนแม่พี่มาอยู่กับพี่ยังไงก็ไม่รู้ เมย์ดูแลพี่ทุกอย่างขนาดนี้ พี่ไม่รักเมย์แล้วพี่จะไปรักใคร “ผมพูด คนตัวเล็กสวมกอดผมเอาหน้ามาซุกไว้ที่แผ่นอกของผม

“พี่คิดว่าแม่ ส่งเมย์มาให้พี่ซะด้วยซ้ำไป “ผมพูดและกอดกระชับร่างนั้นเอาไว้ เอามือลูบหัวเมย์เบาๆ

“วันนั้นเมย์โชคดีที่เป็นพี่เอง ถ้าเป็นคนอื่นเมย์ไม่รู้เหมือนกันว่าสภาพเมย์จะเป็นยังไง พี่ตั้น” เมย์พูด ผมก็หวนไปคิดถึง ตอนนั้น พี่ปริมพูดว่าเขาหาคนทำให้แต่เพื่อนไอ้คนนั้นมันดันติดคุกซะก่อนมันเลยไม่กล้า คนที่พี่ปริมจ้างเลยรีบปฏิเสธว่าไม่รับ และเขาก็มาขอร้องผม เพราะว่าถ้าจ้างคนอื่นกลัวเรื่องจะไปเข้าหูแฟนเขา และที่ผมตัดสินใจทำให้ นางบอกว่านางจะไปแต่งงานแล้วและเรื่องของผมกับเขาก็คงจบ แล้วทำไมผมจะไม่รีบทำล่ะ ก็อยากให้มันจบ ผมจะได้ไปหาใครสักคนและหยุดซะทีแต่นี่อะไรนางจะกลับมาเล่นเกมสวาทกับผมอีก สงสารตัวเล็กของเฮีย แต่เฮียสัญญาว่าจะดูแลตัวเล็ก ปกป้องตัวเล็กของเฮีย

******

์ฝากไว้อีกตอนนะคะ ไม่รู้NC  พอได้ไหม 
ตอนหน้าแขกพิเศษของพี่ตั้นจะมาเยี่ยมเยียน

[AkuaPink]

 
 

[blove]

 

[Nattie69]

 

[Alessa]

   เมธานินท์ หลังจากที่ผมกับพี่ตั้น เราเป็นของกันและกันอย่างเป็นทางการ ผมก็ลงมาช่วยพี่ตั้นทุกวันและตอนนี้พี่ตั้นก็จะให้ผมเรียนปริญญาโทออนไลน์อีก เขาเห็นผมขยันเอาหนังสือของเขาทุกวัน ผมบอกว่าผมอยากเรียนปริญญาโทต่อ พี่ตั้นเขาเลยรีบสนับสนุนผม พี่ตั้นอยากให้ผมเรียน เพื่อว่าผมจะได้มาช่วยงานพี่ตั้นได้เต็มที่ ผมรู้สึกแปลกใจทำไมชีวิตผมเจอแต่คนดีดี อย่างพี่ปฐวีย์ที่ดีจนน่าน่าใจหายแต่ผมก็ทำให้เขาเดือดร้อนไม่รู้กี่ครั้ง และครั้งล่าสุดทำให้พี่เขาต้องออกจากการเป็นอาจารย์ ที่มหาวิทยาลัยอีก ผมก็รู้ว่าบุญคุณเขาชาตินี้ผมจะใช้หมดไหม แต่บุญคุณกับหัวใจ ผมเลือกอันหลัง

“ตัวเล็กไม่มานั่งทำในห้องเฮียละ” ผมหันไปมองพี่ตั้น

“ไม่เอาดีกว่าผมเห็นเฮียยุ่งอ่ะ ผมนั่งนี้ดีกว่าเครื่องคอมฯ ว่างเยอะแยะ เฮียต้องการสมาธิด้วยผมไม่อยากกวน” ผมหันไปบอกพี่ตั้น พี่ตั้นเขาก็พยักหน้า ก่อนจะหันหน้าเข้าหาหน้าจอคอมพิวเตอร์ เข้าไปดูว่าผมจะเรียนปริญญาโทสาขาอะไรดี

“อาซ้อหวัดดีค่ะ” น้องคนนี้เขามาทำงานกับพี่ตั้น เขาเป็นเด็กน่ารักดีแต่ออกทอมๆ ไปหน่อย ไม่มีใครกล้าจีบ ผมก็ไม่รู้ทำไม

“มาแต่เช้าเลยครับ เฟิร์น”

“พอดีช่วงบ่ายหนูมีนัดนะคะ หนูเลยมาทำตอนเช้าแทน”

“นัดหนุ่มเหรอครับ”

“สาวค่ะ พี่เมย์!” น้องเขาบอกผม ผมก็ขมวดคิ้ว

“หนูไม่ชอบผู้ชาย หนูชอบผู้หญิงค่ะ พี่ๆ เขาก็รู้กันค่ะ”

“อ้อ! โอเค” ผมพยักหน้าเบาๆ เข้าใจแล้วละว่าทำไม บรรดาเสือสิงห์กระทิงแต่ไม่มีแรด อย่างเพื่อนๆ ของพี่ตั้นถึงไม่กล้าจีบน้องเขาสักคน

“เฮียละพี่เมย์”

“ทำงานอยู่ด้านในครับ และพี่เห็นเฮียเขายุ่งๆ เลยไม่อยากกวนขอนั่งข้างนอกนี้ดีกว่า”

“ค่ะพี่เมย์ นั่งเป็นเพื่อนเฟิร์นแล้วกันเนอะ” เฟิร์นพูด (พอผมลงช่วยเฮีย ก็เลยสนิทกับเด็กๆ ของเฮียไปโดยปริยาย)

“อาซ้อ หวัดดีครับ” และคนอื่นก็เข้ามา ยกมือไหว้ผมเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้พี่ตั้นบอกกับผมว่าจะชวนผมไปหาแม่ ทั้งที่แม่บอกว่าไม่อยากให้ผมไปที่นั่น ตั้งแต่แม่ให้ผมย้ายออกไปก็เพราะว่าผมทำให้ไอ้รงค์มันติดคุกไปเมื่อสามเดือนก่อน แม่จะนัดผมไปเจอกันที่ร้านอาหารซะมากกว่า พี่ตั้นยังบอกผมอีกว่าที่ช่วย พี่ตั้นเขาจะเอาเกมไปให้น้องชายฝาแฝดผมเพราะว่าพี่แกไม่เล่นแล้ว จะเล่นได้ยังไงเวลานอนยังไม่ค่อยมี (ที่ไม่มีก็เพราะว่าชอบชวนเล่นผมจ้ำจี้ทุกคืน เฮียหื่น)

“หวัดดีครับเฮีย” ผมได้ยินเสียงทักทายน่าจะเป็นพี่ๆ เพื่อนๆ ของพี่ตั้น วันนี้คงเขาออฟฟิศกัน จะว่าไปผมแทบจะไม่ค่อยเห็นหน้าพี่ภาคินเลย ผมกลัวเขาจะทำอย่างที่เขาบอกกับผมว่าเขาจะถอนตัวจากกลุ่ม

“ไอ้กอล์ฟมันยังไม่เข้ามาอีกเหรอว่ะ ไอ้เน่”

“พี่กอล์ฟไปส่งไอ้เฟย์ครับ”

“เห็นไหม กูไม่เห็นรถไอ้กอล์ฟจอดอยู่ กูก็เดาออกแล้วมึง ว่ามันไปส่งไอ้ตี๋” พี่เปรมดิ์

“ไอ้ตอแหล มึงพี่งจะถามน้องๆ มัน” พี่ทีน

“และนี่ไอ้ภาคินมันไม่มาเหรอว่ะไอ้ธีม” พี่อาร์ม

“ไม่รู้ตั้งแต่วันที่ไปเล่นอีเจ้ กูก็ไม่เจอมันว่ะ” พี่ธีม แต่แปลกพี่ธีมปกติจะมาพร้อมกับพี่ภาคิน

“ดีน่ะที่ส่งไอ้ภาคินไปเล่นกับอีเจ้ แต่ถ้าส่งน้องเมย์ไป นี้ตายสถานเดียวเลย อีเจ้เล่นตาย” ผมก็ยืดตัวขึ้น ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมา

“เว๊ย!!” พวกพี่ๆ เขาร้องออกมาพร้อมๆ กันทันทีที่หันมาเจอผมนั่งอยู่ ผมหันไปมองพวกพี่ๆ ทำแก้มป่องด้วย

“ทำไมพวกมึงไม่บอกพวกกูว่ะว่าอาซ้อมึงนั่งอยู่นี้” พี่เปรมด์หันไปถามน้องๆ

“ฮาๆ “พวกนั้นหัวเราะชอบใจกันใหญ่

“มึงนี้แม่งก็นินทาระยะเผาขนเลยครับ” พี่อาร์มพูดส่วนพี่ธีมชี้ไปที่ในห้อง ผมพยักหน้าว่าพี่ตั้นนั่งทำงานอยู่

“เมย์ความหมายของพี่ก็คือ เมย์น่ารักน่าถนอม อย่าไปต่อกรกับอีเจ้มัน อีเจ้มันบ้า เมย์ไม่ใช่คู่ต่อสู้อีกเจ้มันหรอกต้องไอ้ภาคินนี้สูสีกันดี มันตบกันมาแล้ว “พี่เปรมดิ์กระซิบกับผม

“ยุคนี้สมัยนี้ ที่เขาบอกว่าผู้หญิงผู้สิทธิเท่าเทียมกันก็เพราะอย่างนี้ใช่ไหมว่ะ “พี่ทีนพูด

“ว่าแต่น้องเมย์ทำอะไรครับเนี๊ยะ “พี่ทีนถามผม

“พี่ตั้นให้ผมดูว่าจะเรียนปริญญาโทอะไรต่อนะครับ “ผมพูด

“เห็นไหมครับน้องเมย์ คบกับไอ้เฮียตั้นทุกวันก็จะเป็นวันครู “พี่ธีมรีบกระซิบกระซาบทันที

“กูได้ยินครับมึงครับ!!!” เฮียแกตะโกนออกมาจากห้องทำงานทันที พี่ธีมเลิกคิ้วสูงได้ยินได้ยังไงผมเลยโชว์แอร์พอดที่ผมเสียบเอาไว้หนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างนะอยู่ที่เฮียตั้นเขา แน่ละเฮียแกเลยได้ยินเสียงรอบๆ จากมือถือผมด้วย

“แต่พี่ว่าน้องเมย์ลองเปลี่ยนมาคบกับพี่ธีมดูดีกว่าไหม แล้วน้องเมย์จะรู้ว่า....” พี่ธีมตั้งใจแกล้งพี่ตั้นแน่ๆ เพราะว่าเขากรอกเสียงใกล้ๆ กับโทรศัพท์ของผม

“แล้วจะรู้ว่าทุกวันจะเป็นวันเช็งเม้งไง” พี่ตั้นเดินออกมาพูด และกอดอกพิงขอบประตูอยู่ ผมหันไปมองพร้อมกับแลบลิ้นใส่

“รู้ว่าเป็นวาเลนไทม์ทุกวันครับมึงครับ ถ้าเป็นแฟนพี่ธีม มีดอกกุหลาบจะมาทุกวัน “พี่ธีมหันมาบอกผม ผมหันไปมองพี่ตั้น จริงอ่ะ พี่ตั้นส่ายหัวว่าไม่จริง

“เมื่อเช้าใครมาส่งมึงครับ น้องผมทองนะครับ” พี่ทีนถามพี่ธีม

“พอดีพี่เจอน้องเขายืนงงอยู่ในดงลาเวนเดอร์ที่หน้าผับ เหมือนจะกลับไม่ถูก ธีมใจดีเห็นแบบนี้เข้าช่วยเหลือทันที ครับน้องเมย์ครับ “พี่ธีมพูด

“พี่ไม่ใช่แค่หน้าตาหล่อ ในพี่ก็หล่อนะครับ “พี่ธีมพูด แต่คนละคนส่ายหัวและหันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์ กันหมด

“มันอิจฉาพี่ครับเมย์” พี่ธีมพูด

“ตัวเล็ก เฮียว่าเข้าไปนั่งในห้องกับเฮียดีกว่า เฮียนั่งคนเดียวเหงา” พี่ตั้นพี่ตั้นพูดก่อนจะยักไหล่เรียกผมเข้าไป ผมก็ยิ้มให้พี่ธีม

“อย่าหน้าตาหล่ออย่างเดียว ทำงานทำการด้วย ตอบลูกค้าให้กูด้วยครับคุณมึง” พี่ตั้นบอกพี่ธีม

“พี่ว่าความรักของน้องเมย์กำลังจะกลายเป็นวันเด็กแห่งชาติเข้าไปทุกวัน รู้สึกว่าเด็กโข่งนี้มันอ้อนน่าดู” พี่เปรมดิ์แซวผมอีกคน และผมก็ต้องลุกขึ้นตามพี่ตั้นเข้าไ้ปนั่งข้างๆ พี่ตั้น พี่เขาวางโน๊ตบุ๊คเอาไว้ด้านข้าง ให้ผมใช้ ะให้นั่งเบียดกันอีก แต่ผมก็ต้องเข้าไปนั่งเฮียแกนั่นแหละ

“ปึด” ดึงลากเก้าอี้ให้เข้าไปเบียดพี่ตั้นเข้าไปอีกน่ะ

“กลางวันจะทำอะไรให้เฮียกินตัวเล็ก”

“เฮียจะกินอะไรละครับ”

“อยากกิน…เมย์อ่ะ ได้หรือเปล่า ไม่ต้องเหนื่อยทำเยอะ แค่ …..” ไม่พูดเปล่าดึงร่างผมเข้าไปทำท่าจะปลดกระดุมกางเกงผมอีกน่ะ

“เพี๊ยะ!” ผมรีบตีมือพี่ตั้น “อิ้ววว” พี่ตั้นสะบัดเพราะว่าผมตีแรงพอสมควร

“หื่นมากไปแล้วเฮียนี่ ผมว่าเฮียควรจะไปหายาลดน่ะ”

“อ้าว น้องเฮียมันสู้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าวันไหนไม่สู้ขึ้นมา จะนั่งร้องไห้นะ “ผมเลิกคิ้วสูงผมนี้น่ะ

“ผมว่าจะเลี้ยงฉลองเลยแหละและถึงวันนั้นน่ะ เพราะว่าเอียยิ่งหื่นผมยิ่งเหนื่อย “ผมพูด

“ก็เมย์เหมือนอาหารหลัก เฮียอยากกินวันละสามเวลา ให้เฮียกินหน่อยหิว” พี่ตั้นพูด และยังทำหน้าออดอ้อนใส่ผมอีกน่ะ และพี่ตั้นก็ดึงรั้งเอวผมเข้าไปหาเขา ริมฝีปากพี่ตั้นเพยอส่วนผมก็ขยับริมฝีปากรออีกคน ปกติเมย์ไม่เป็นแบบนี้เลยน่ะ หื่นตามสามีแน่ๆ เลย ฮาๆ

“ขอขัดจัวหวะสักครู่นะครับ!!” ผมก็แค่ดันหน้าพี่ตั้นเอาไว้แต่พี่ตั้นยังรั้งเอวผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย และคนที่มาขัดก็ไม่ใช่ใครอื่น พี่เปรมดิ์นั้นเอง

“มีอะไรไอ้เปรมดิ์ กูจะจู๋จี๋กับเมีย!”

“พักไว้ก่อน ตอนนี้มึงมีแขกพิเศษ” พี่เปรมดิ์พูดเชิงกระซิบ

“ใครว่ะ” พี่ตั้นถามพี่เปรมดิ์ หน้าพี่เปรมดิ์บอกได้ว่านิ่งมากแสดงว่าไม่ได้ล้อเล่น และน่าจะเป็นเรื่องซีเรียสซะด้วย

“พ่อมึงมาว่ะตั้น “ผมหันมามองหน้าพี่ตั้นทันทีด้วยอาการตกใจ (ผมเองไม่เคยเจอพ่อพี่ตั้นมาก่อนไง) พี่ตั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน

“อยู่ไหนว่ะ” พี่ตั้นาถมพี่เปรมดิ์

“หน้าประตู น่าจะเข้ามาแล้ว” พี่เปรมดิ์พูด ผมก็ดันตัวเองออกมา และพี่ตั้นก็พยักหน้าให้พี่เปรมดิ์ ผมกำลังจะลุกขึ้นเช่นกัน พี่ตั้นพยักหน้าให้พี่เปรมดิ์ พี่เขาก็ก้าวถอยหลังออกไป ผมก็ทำท่าจะออกเช่นกัน

“เมย์ จะไปไหน” พี่ตั้นดึงแขนผมเอาไว้

“ก็พ่อพี่มานี่ครับ” ผมหันมาบอกพี่ตั้น

“ก็ใช่ไงครับ แล้วเมย์จะไปไหนล่ะ เมย์ก็เป็นแฟนพี่ นั่งตรงนี้แหละครับ” พี่ตั้นพูด ผมเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่มายืนอยู่หน้าประตู รูปร่างสูงไม่ผอมไม่อ้วนและไม่ล่ำ หุ่นสมสวนอยู่ในเกณฑ์ที่ว่าว่าหุ่นดี แต่ที่ทำให้ผมต้องหันกลับมามองพี่ตั้นก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยืนอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเขาสองคนเหมือนกันราวกับฝาแฝด แต่ด้วยวัยที่ต่างกัน ถ้าบอกว่าเป็นพี่ชายก็เชื่อสนิทเช่นกัน เขาดูไม่แก่เลยสักนิด แต่งตัวก็ดี ท่าทางการวางตัวทีดูนิ่งสุขุม ผมรีบยกมือไหว้ แต่พี่ตั้นกับแสดงท่าที่เฉยๆ

“ฟู่” แถมยังพ่นลมหายใจออกมาอีก ผมหันไปพยักหน้าว่านั้นพ่อพี่น่ะ

“พ่อหวัดดีครับ” พ่อของพี่ตั้นยกมือรับไหว้ผมสองคน พ่อของพี่ตั้นเขามายืนเอามือไขว้หลังมองไปรอบๆ ห้องทำงานของพี่ตั้น ก่อนจะกลับมาหยุดที่พี่ตั้น

“ยุ่งมากเหรอ” พ่อของพี่ตั้นเอ่ยถามขึ้น

“ก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา ว่าแต่คุณ…. พ่อ มาทำไมครับ” น้ำเสียงที่ดูห่างเหินกันมากจนน่าใจหาย

“พอดีฉันมาธุระเลยแวะมาดู และจะแวะมาเตือนแกเรื่องทำบุญให้แม่แกด้วย ตั้น “พ่อของพี่ตั้นพูด

“และจะมาคุยธุระสำคัญนิดหน่อย” พ่อของพี่ตั้นพูดผมก็ลุกขึ้นทันที นั้นคือผมเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงต้องการคุยกับพี่ตั้นเป็นการส่วนตัว พี่ตั้นคว้าข้อมือผมเอาไว้อีกครั้ง

“พ่อครับ นี่เมย์ แฟนผมเองครับ” พี่ตั้นบอกพ่อของเขาว่าผมเป็นแฟนพี่เขา พ่อเขามองผม แต่จะว่าไปเขาก็ยิ้มดูอบอุ่น

“รู้แล้วล่ะ ว่านายมีแฟนใหม่” พ่อเขารู้แล้วผมหันมามองพี่ตั้น พี่เขาบอกพ่อไปแล้วเหรอ พี่ตั้นส่ายหัวไปมากับผม

“พี่ตั้น เมย์ว่าพ่อพี่เขามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่น่ะ ผมรอด้านนอกจะดีกว่า” ผมพูด ก่อนจะลุกเดินออกไป พ่อของพี่ตั้นเขายิ้มให้กับผม ก่อนจะขยับเก้าอี้มานั่งไขว้ห้างลงตรงข้ามกับพี่ตั้น ผมเดินออกพร้อมกับปิดประตูลงเบาๆ ผมออกมายืนด้านนอก ผมก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาสูงกว่าผม ผิวขาวจมูกโด่ง หันมามองผมพร้อมรอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์ ผมยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ดูดีมากทีเดียว

“สวัสดีครับ น้องเมย์” พี่เขาทักผมก่อนทันทีและยังรู้อีกว่าผมชื่ออะไร ทั้งที่ยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลย

“สวัสดีครับ” ผมทักทาย

“พี่ชื่ออิศเรศครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องเมย์ “ผมก็ต้องตาโต พี่คนนี้นี้เอง เขาดูหล่อ แต่งตัวเรียบร้อย ดูสุขุมแต่แฝงความนุ่มนวลเอาไว้ รอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์นัน ผมไม่แปลกใจถ้าพี่ตั้นจะเคยรักพี่คนนี้

“สวัสดีครับพี่อิศเรศ” ผมยกมือไหว้พี่อิศเรศอีกครั้ง พี่เขาส่งยิ้มให้ผม ผมยอมรับว่ารอยยิ้มของเขามันทำให้หลายคนละลายได้

“เจอกันจนได้นะครับ ตัวจริงน้องเมย์น่ารักกว่าในรูปที่พี่เห็นอีกน่ะครับ” พี่เขาพูดชมผมด้วย ผมผงกหัวเบาๆ ก่อนเดินไปหาที่นั่ง เพราะว่าตอนนี้บรรยากาศภายในห้องนี่เงียบมาก อย่างกับไม่มีใครอยู่เลย ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำงานกันไม่เว้นแม้แต่พี่ๆ ที่ไม่พูดไม่จากันเลยอ่ะ ผมหันไปมองรอบ พี่อิศเรศมองทุกคนเหมือนผมเช่นกัน และแอบอมยิ้มเหมือนจะขำซะมากกว่า

“เงียบกันทำไมล่ะ” ผมกระซิบกับเฟิร์น

“เกรงใจมั้งค่ะพี่เมย์” เฟิร์นตอบผมมาเบาๆ ผมพยักหน้า

“ตามสบายเถอะครับ พ่อคุณตั้นเขาเป็นคนใจดีนะครับ ไม่เห็นต้องเกร็งกันเลย” พี่อิศเรศพูด “หึ หึ” และยังขำพวกผมน้อง ๆ และพี่ๆ ที่นั่งกันเงียบ

Rrrr เสียงโทรศัพท์พี่อิศเรศดังขึ้น เพราะความเงียบในห้อง ทำให้ดังมากกว่าปกติ ทั้งที่เป็นแค่ริงโทนธรรมดา

“สวัสดีครับ ใช่ครับผมอิศเรศ เป็น เลขาฯ คุณธรรณธรครับ คุณท่านมาทำธุระให้ลูกชายคุณท่านครับ ผมจะสอบถามท่านอีกทีนะครับ ได้ครับ ผมจะแจ้งท่านก่อนนะครับ ขอบคุณครับ” พี่อิศเรศ วางสาย ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก พ่อของพี่ตั้นออกมายืนมองทุกคน ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับพี่อิศเรศ พี่อิศเรศก็กระซิบคุยอะไรกับพ่อของพี่ตั้น สายตาที่มองกันมันก็บ่งบอกได้ว่า มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แม้จะวัยที่ต่างกันมาก

“เรากลับกันเลยแล้วกัน” พ่อของพี่ตั้นพูดกับพี่อิศเรศ

“คุณท่านไหวหรือเปล่าครับ ถ้าจะเดินทางกลับวันนี้เลยนะครับ”

“ทำไมละ ไม่ได้ขับรถเองซะหน่อย ในเมื่อเสร็จธุระแล้ว ก็กลับกันเถอะเรศ “พ่อของพี่ตั้นพูดก่อนจะหันหลังเดินออก พี่ตั้นออกมายืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ มองพี่อิศเรศแว๊ปหนึ่ง พี่อิศเรศเขาก็ส่งยิ้มให้แต่พี่ตั้นกับไม่ยิ้มตอบ น่าจริงๆ เลย

“เมย์” พี่ตั้นเรียกผม พี่เปรมดิ์หันมาดันผมเข้าไปหาพี่ตั้น ผมเองก็ค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ จนพี่ตั้นก้าวขามาดึงแขนผมเข้าหาและโอบเอวผมเอาไว้

“พี่เรศ ผมว่าจะแนะนำ นี่เมย์ แฟนของผมครับ” พี่ตั้นพูด พี่อิศเรศหันมามองผม

“เมื่อกี่พี่ทักทายน้องเมย์ไปแล้วครับ คุณตั้น น้องน่ารักมากนะครับ พี่ยินดีด้วยนะครับ”

“จะรักกันนานไหมละ เห็นคบแต่คน ไม่นานก็เลิก” พ่อของพี่ตั้นพูดโดยไม่ได้หันกลับมามอง ผมแหงนหน้ามองพี่ตั้น

“คนนี้คือคนสุดท้ายของผม ผมจะคบเขาให้นานที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้”

“ก็ดี พาไปด้วยละวันทำบุญน่ะ “พ่อพี่ตั้นหันมาพูดก่อนจะเดินออกไป พี่อิศเรศหันรมาพงกศีรษะให้ผม ส่วนพี่ตั้นก้มลงมองผม

“เดี๋ยวขึ้นไปเตรียมตัวและไปหาแม่ของเมย์กันเลยนะครับ “พี่ตั้นพูด ผมก็พยักหน้า เบาๆ พ่อของพี่ตั้นและพี่อิศเรศเดินออกไปแล้ว

“ฟู่!!!” แต่ละคนพ่นลมหายใจออกมาพร้อมๆ กัน

“วันนี้แม่เลี้ยงมึงไม่มาด้วยว่ะ” พี่ธีมถามพี่ตั้น ผมหันมามอง มีแม่เลี้ยงด้วยเหรอ พี่ตันได้แต่ยักไหล่ว่าไม่รู้

“คนที่ชอบแต่งตัวแพ๊คคู่มากับหมาตัวโปรดเขานะเหรอว่ะ” พี่ทีนพูด

“เห็นไอ้เปรมดิ์มันถามอยู่ว่าห้องเสื้อไหนเขาจัดมาให้เป็นแพ็คเกจขนาดนั้น มันจะพาเมียมันไปซื้อบ้าง” พี่อาร์มพูด

“ไม่ล่ะครับ ต้องลำบากพาไปซื้อลูกหมาอีก เพราะถ้าไปซื้อชุดเขาแล้วแถมมาใครละใส่ละไอ้เชี้ย” พี่เปรมดิ์ แต่ผมหันไปมองพี่ตั้นเลิกคิ้วสูง พี่ตั้นหัวเราะในลำคอก่อนจะยักไหล่ว่าไม่แคร์ ผมก็ทำปากยู่ ก่อนจะเดินตามหลังพี่ตั้นเข้ามาในห้องทำงาน พี่ตั้นกำลังเก็บเอกสารบนโต๊ะ สีหน้าเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ

“พี่ตั้นมีอะไรหรือเปล่า” ผมถามพี่ตั้น

“เออ ไม่มีครับ ตัวเล็ก”

“พี่ตั้น!!”

“คือ มันก็มี “พี่ตั้นทำท่าอึกอีกที่จะพูด

“เมย์พ่อพี่เขารู้เรื่องพี่กับเมย์แล้ว พี่ไม่ได้บอกเขาเลยน่ะ แต่ช่างมันเถอะ เพราะยังไงพี่ก็เลือกเมย์” พี่ตั้นพูดขึ้น ผมว่าไม่ใช่เรื่องนี้หรอกที่พี่ตั้นกังวลอยู่

“หมับ” ผมเข้าไปกอดพี่ตั้นจากด้านหลัง พี่ตั้นเอามือเท้าโต๊ะ “ฟู่!!” เสียงพี่ตั้นพรูลมหายใจออกมา นั้นแปลว่าคงเป็นเรื่องที่หนักพอสมควร

“พี่ตั้น พี่ไว้ใจผมไหม” ผมถามพี่ตั้น

“พ่อพี่เขาบอกว่าเขาจะขายบ้านแม่พี่ที่อเมริกา เพราะว่าเขาไม่ต้องการให้พี่กลับ แต่พี่ไม่อยากให้พ่อขาย ไม่แน่พี่อาจจะกลับไปอยู่ที่นั้น “พี่ตั้นพูด “ฟู่” พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมายาวๆ อีกครั้งก่อนจะพลิกตัวมากลับมาหาผม ผมก็กอดพี่ตั้นเอาไว้ ซบใบหน้ากับแผ่นอกอุ่นนั้น พี่ตั้นกอดผมตอบ เรากอดกันอยู่หลานนาที

“มีคนมาขอซื้อในราคาค่อนข้างสูง เป็นเงินไทยก็ราว ๆ หกสิบล้านแต่พี่อยากจะเก็บบ้านหลังนั้นเอาไว้ “พี่ตั้นพูด ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง 

“แล้วถ้าพี่จะไปอยู่ที่นั้น พวกเพื่อนๆ พี่ละครับ พี่ภาคินอีกล่ะ และ ผมล่ะ” ผมถามพี่ตั้น

“พี่ไม่ทิ้งเมย์ พี่จะชวนเมย์ไปอยู่ด้วย พี่อยากใช้ชีวิตที่เมืองนอกอ่ะช่วงบั้นปลายของพี่ เมย์ไปกับพี่ไหม” พี่ตั้นถามผม ผมเองก็รักคนนี้แล้วแต่ว่า

“เมย์เป็นห่วงแม่ปิ่นน่ะพี่ตั้น” ผมพูด

“พี่เข้าใจ แต่เรายังมีเวลาเหลือพอจะตัดสินได้ ส่วนเรื่องบ้านพ่อพี่จะขายเร็วๆ นี้แหละ”พี่ตั้นพูด   น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่าพี่เขาเศร้ามากแค่ไหนผมก็ทำได้แค่กอดพี่ตั้นเอาไว้  พี่ตั้นเคยบอกว่าไม่ได้เอารูปแม่ติดมาเลยตอนนั้นรีบมากและพี่ตั้นก็คิดว่าคงอยู่ไม่ได้หรอกที่นี้  แต่พออยู่ ๆไป เจอพี่ภาคินพี่ธีมและพี่อิศเรศที่มาช่วยดูแล ทำให้พี่เขาลุกขึ้นมาสู้อีกครั้ง และนี่ก็ทำให้ผมคิดถึงบ้านของผมเช่นกันผมอยากได้คืนแต่การที่จะได้คืนมันต้องแลกกับของรักของผมอีก ผมคงเลือกที่จะปล่อยมันไป


“ขึ้นไปเตรียมตัวกันดีกว่าจะได้ไปหาแม่ของเมย์กัน “พี่ตั้นบอกผมพร้อมกับเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ

******

ตอนหน้าความลับของเมย์ พี่ตั้นจะตัดสินใจว่ายังไง ขอบคุณคอมเม้นนะคะ

[blove]

 

[PFlove]

 

[Alessa]

      รชานนท์ ผมบอกเมย์เอาไว้แล้วว่าจะพามาหาแม่ของเขา เมย์เขาคิดถึงแต่แปลกน่ะ แม่ของเมย์ไม่อยากให้เขาเข้าไป แต่ผมบอกเมย์ว่าผมจะเอาเกมส์เพลย์เสตชั่นของ Xbox รุ่นใหม่ล่าสุดไปให้ด้วย  ผมไม่ได้เล่น เพื่อว่าน้องชายฝาแฝดของเมย์เขาอยากจะเล่น และเซอไพรส์พอผมดันมาหาผม มาคุยเรื่องทำบุญวันครบรอบวันเสียชีวิตแม่ผมและยังคุยเรื่องบ้านที่อเมริกาว่าจะเอายังไง บ้านยังอยู่ ตอนแรกผมคิดว่าพ่อชายไปซะแล้ว ผมเลยบอกเขาไปว่าตามใจเขา แต่พ่อบอกผมแปลก มีอะไรให้เขาช่วยให้บอกตรงๆ แต่ผมน่ะไม่อยากให้เขาช่วยอะไรผมทั้งนั้น  ผมเลยปฏิเสธหมด ต่อให้ผมมีเงินในบัญชีที่เขาโอนให้ผมเก็บไว้ ไม่เยอะหรอก แค่สิบกว่าล้านบาท ผมจึงมีเงินมาลงทุนทำธุรกิจ แต่นันมันเงินส่วนที่มีผมควรจะได้ ผมรู้แค่นั้น

   “พี่ตั้นจอดตรงนี้แหละและต้องเดินไปตามเขื่อนนะพี่ตั้น” เมย์บอกผม ตอนนี้ผมนำรถกระบะของผมมาจอดที่ลานวัดด้านแห่งหนึ่ง ด้านหลังติดเขือนคลองระบายน้ำ

    “ผมหันไปหยิบของที่เมย์บอกว่าแม่ปิ่นชอบ ผมบอกให้ซื้อไปฝาก และของฝากพวกน้องๆ คราวก่อนผมก็ได้พูดคุยกับขิงและขิม รู้สึกคุยกันถูกคอ น่าจะเป็นเพราะว่าผมไม่มีน้องชายมาก่อน นี้ผมก็เอาเกมส์เพลย์ที่ผมไม่ได้เล่นแล้ว Xbox มาให้ ช่วงนี้งานเยอะ พอว่างก็จะใช้เวลาอยู่กับเมย์เขามากขึ้น รู้สึกเหมือนผมกับเมย์กำลังตกหลุมรักกันใหม่

   “เดินไปไกลไหมเมย์”

   “ทำไมเหรอ เฮียไม่ชอบเดินไกลๆเหรอ ถ้าออย่างนั้นเฮียไม่ต้องเข้าไปก็ได้น่ะ” ตัวเล็กหันมาบอกผม

   “ก็ถ้าไกล เฮียจะได้อุ้มเมย์ไปไง”

   “ไม่เอาอ่ะ อายคนอื่นเขา “ เมย์พูดและเดินนำหน้าผมทำแก้มป่องน่ารักเขียว ผมเดินไปตามแนวเขื่อน น้ำในลองก็น่าจะเป็นาน้ำที่ระบายออกมา มันก็สกปรกแต่ไม่ถึงกับเรียกว่าน้ำเน่าซะทีเดียว ผมเองไม่เคยมาเดินแบบนี้เลยน่ะ เมย์หันหลังมามองผมและแอบหัวเราะผมอีก

   “เฮ้ยน้องเมย์ว่ะ “ผมได้ยินเสียงคนเรียกเมย์ ฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะ เป็นพวกนักเลงมากกว่า ผมรีบเดินให้ทันเมย์ และ

   “หมับ”ผมคว้าข้อมือเมย์เอาไว้

   “รีบไปกันเถอะพี่ตั้น” เมย์หันมาบอกผม สีหน้าเขาดูกังวล

   “น้องเมย์! หายไปอยู่ที่ไหน แล้ววันนี้มากับใครเหรอ “ คนที่แซวเมย์สวมเสื้อแขนกุดกางเกงยีนเก่าๆ รองเท้าผ้าใบขาดๆ พวกผมว่าลุยๆก็ไม่ขนาดนี้เลย และมีเพื่อนออกมายืนอีกสองคน มันคาบเหมือนไม้จิ้มฟันมาด้วย

   “ไปเถอะครับพี่ตั้น” เมย์ดึงแขนผมและพยายามให้ผมรีบเดินออก

   “วันนี้มากับเศรษฐีคนใหม่เหรอครับน้องเมย์  พวกพี่ต้องมีเงินเยอะแค่ไหนน่ะ ถึงจะได้นอนกับน้องเมย์คนน่ารัก “ อันนี้ผมมว่าไม่ใช่แล้ว ผมหยุด เมย์ไม่กล้าหันมามองผม

   “เมย์ถือกระเป๋าพี่ไว้ครับ” ผมบอกเมย์ ผมหันไปมองหน้าไอ้คนที่ออมายืน

   “เมื่อกี่มึงว่าอะไรน่ะ” ผมหันไปถาม แต่เมย์เดินมาดึงแขนผม ส่ายหัวไม่ให้ผมเดินเข้าไปหาเรื่องพวกมัน

   “กูถามเมย์ว่าจะเอาเงินเท่าไหร่ พวกกูถึงได้ เอามัน ทำไม มึงจ่ายเยอะหรือไง “

   “ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าไอ้นี้มันเป็นเด็กไซด์ไลน์ มึงนอนกับมันมึงจ่ายมันไหมล่ะ”

   “ผลัก!” หมัดตรงจากผม

   “พี่ตั้น อย่า! ไม่เอา อย่าไปยุ่งกับมัน “ เมย์ออกมาห้ามผม

   “ก็มันว่าเมย์” ผมหันมาพูดกับเมย์ ไอ้คนที่ผมต่อยลงไปน่ะถึงกับลงไปกองกับพื้น พวกเพื่อนๆมันก็ทำท่าจะเข้ามาใส่กับผมเช่นกัน ผมก็ไม่กลัว เมื่อก่อนเรียนวิศวตีกันเป็นเรื่องปกติ (ผมยอมรับว่าตอนเรียนที่อเมริกาไม่เคยเจออะไรแบบนี้แต่มันก็ทำให้ชีวิตรู้จักคำว่าสู้คนดี )

   “มึงอยากลองดีใช่ไหม” เพื่อนของไอ้คนที่ผมต่อยมันลงไปลุกขึ้นมา มันสามคนผมคนเดียวแต่ก็สู้ว่ะ ผมคิดในใจ

   “ตำรวจมา!!”มีคนตะโกน ไอ้สามคนนั้นมันก็หันมามองหน้ากัน ก่อนจะหันมาชี้หน้าผมและยักไหล่พากันเดินออกไป ผมหันมามองหน้าเมย์ เมย์ยืนกำมัดแน่น ผมเดินไปสวมกอดเมย์ ผมว่าเขาคงเจออะไรที่แย่ๆมาเยอะ ผมมองคนที่วิ่งมา คนที่บอกว่าตำรวจมาน่ะคือขิมและขิงนันเอง

   “พี่ตั้นหวัดดีครับ” ผมพยักหน้า รับไหว้น้องชายคู่แฝดของเมย์

   “พี่เมย์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ขิมถามเมย์ ผมก็แตะแขนเมย์

   “ไม่เป็นไร แม่อยู่ในบ้านใช่ไหมขิม ขิง “ เมย์หันไปถามน้องๆ

   “ใช่ครับพี่ แม่ยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ นี้พี่วิวก็กำลังกลับ พี่วิวไปทำงานโรงงานกับป้าสมใจน่ะ”

   “ไปทำไมละ”เมย์ถามน้องชาย ผมพยักหน้าว่าเข้าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า ผมเดินจับมือเมย์ไปด้วย เมย์ก็บีบมือผมไว้เช่นกัน พวกผมเดินมาหยุดที่บ้านสองชั้นค่อนข้างเก่า ผมหันมามองเมย์ ผมยิ้มให้ผมไม่แคร์หรอกว่าบ้านเมย์จะเป็นแบบไหน   แต่ผมก็เสียดายบ้าน  บ้านที่ผมไปตามหาเมย์หลังนั้นมันใหญ่ พื้นที่ก็กว้างมาก ที่เมย์คงอยากได้คืนแต่เขาเกรงใจผมแน่ๆ   ถ้าผมได้ซื้อคืนมาแม่และน้องๆเมย์คงไปอยู่ที่สบายกว่านี้ ผมต้องรู้ก่อนว่าบ้านอยู่กับใครและผมจะไปคุยกับเขาได้ถูก

   “แม่ พี่เมย์กับพี่ตั้นมา” ผมตามเมย์เข้าไปในบ้านก็เห็นผู้หญิงที่นั่งๆอยู่ที่โซฟากลางเก่ากลางใหม่ ผมยกมือไหว้ในทันที

   “เมย์ มาทำไมนะลูก”

   “แม่ พี่ตั้นเขาอยากมาเยี่ยมนะครับ”เมย์พูดก่อนจะรีบเข้าไปกอดแม่ปิ่น ผมหันมามองน้องชายฝาแฝดของเมย์

   “พี่เอาเกมส์เพลย์มาให้ พี่ไม่ได้เล่นแล้ว “ผมส่งกระเป๋าที่ผมใส่เอาไว้ให้เขาไป พอขิมกับขิเปิดดดูก็ทำตาโตทันที

   “รุ่นใหม่เลยอ่ะพี่ตั้น พี่ให้ผมสองคนจริงๆอ่ะ”

   “เออ จริงเอาไปดิ พี่เก็บไว้ก็ไม่ได้เล่น” พี่ตั้นพูด

   “ขิม ขิง อย่ามัวแต่เล่นเกมส์นะ อ่านหนังสือบ้าง”

   “อ่าน แต่เสียดายไม่มีใครช่วยติว ตั้งแต่พี่เมย์ไม่ได้กลับมาบ้าน”  น้องชายของเมย์พูด

   “เมย์เขาเรียนเก่งค่ะ จับน้องติวตลอด สองคนนี้เขาอยากเรียนวิศวะแต่”

   “เรียนดิ พี่ช่วย” ผมพูด เมย์หันมามองหน้าผม

   “อยากเข้าที่ไหนละ”

   “ผมอยากสอบเข้าXXX”

   “พี่จบมาจาที่นี่น่ะ “ผมพูดขิมและขิงมองหน้ากัน

   “แต่ผมสองคนเรียนไม่เก่งอ่ะพี่ ไม่มีเงินไปเรียนติวด้วย”

   “เฮ้ย พี่ไม่ได้เรียนติวเลยนะ อ่านหนังสืออย่างเดียวเลย พี่เพื่อนช่วยด้วย และพี่นะ แย่กว่าเราอีก พี่ย้ายมากจากอเมริกาตอน ม.5. อ่านภาษาไทยแย่มาก แต่พี่ก็ผ่านมาได้ว่ะ และสอบติดด้วย “ ผมพูด เมย์หันมามองหน้าผม

   “มีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลย “

   “พี่จบสาขาอะไรครับ”

   “พี่จบวิศวคอมพิวเตอร์ว่ะ”

   “นั้นแหละที่ผมสองคนอยากเรียนอ่ะพี่”

   “ว่างๆไปหาพี่ให้พี่มารับก็ได้น่ะ เพื่อนๆพี่ก็เก่งคอมพิวเตอร์กันทุกคน เขียนโปรแกรม ทำเว็ปไซต์ “ ผมพูด

   “เกรงใจคุณตั้น”

   “ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกครับแม่ “ ผมพูด

   “แล้วนี้วิวละแม่ ทำไมวิวไปทำงานละแม่ “

   “วิวมันไม่อยากให้เมย์ส่งเงินมาเยอะแยะแค่นี้แม่กับน้องๆ “

   “ให้วิวเขาเรียนอย่างเดียวดีกว่าครับ ผมกับเมย์ช่วยได้ ตอนนี้เมย์เขาก็ช่วยงานผมที่บริษัทอยู่  ให้น้องวิวเขาเรียนอย่างเดียว ไม่ต้องออกไปทำงานหรอกนะครับ “ ผมพูด เมย์หันมามองหน้าผมอีกครั้ง ผมหันไปจับมือเมย์

   “พี่ตั้น พี่คุยกับแม่ไปก่อนนะ ผมจะขึ้นไปดูห้องนอนแม่ปิ่น ผมว่าจะไปทำความสะอาดให้แม่” เมย์หันมาบอกผม พยักหน้า

   “พี่เมย์ ผมกับไอ้ขิมออกไปรับพี่วิวก่อนนะ พี่วิวบอกว่ามาถึงแล้ว” น้องชายฝาแฝดของเมย์ขอออกไปรับร้องพี่สาวของเขา ผมก็นั่งลงไม่ไกลจากแม่บุญธรรมของเมย์   

   “คุณตั้นค่ะ “ผมหันมามองเมย์ของเมย์

   “คุณคิดยังไงถึงได้คบกับเมย์ค่ะ ทั้งที่เมย์เป็นผู้ชาย “

   “ผม เออ ผม “แม่บุญธรรมของเมย์มองหน้าผม

   “ผมยอมรับว่าผมเริ่มต้นกับเมย์ไม่ค่อยดีและผมก็อยากรับผิดชอบแต่ว่าตอนนี้ ผมรักเมย์ครับ “

   “ความรักแบบนี้มันจะมั่นคงเหรอคะ คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ ครอบครัวคุณตั้นละคะ “ แม่ของเมย์ถามผม

   “แม่ขอโทษนะคะ แม่รักและเป็นห่วงน้องเมย์ค่ะ ถึงเมย์จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่แม่ก็รักมากค่ะ ตั้งแต่ ดอกเตอร์มธุรินและดอกเตอร์ธนิน เสียชิวิตไป เมย์ก็ไม่มีใครที่จะดูแล “ผมก็ต้องอึ้ง

   “คุณแม่ครับ พ่อกับแม่ของเมย์เขาเป็นถึงดอกเตอร์เลยเหรอครับ”

   “ใช่ค่ะ ท่านมีหน้าที่การงานดี เรียนจบสูงเท่าที่แม่ทราบนะคะ พอดีแม่รู้จักกับคนที่เขาเป็นแม่บ้านให้คุณเขานะคะ และคุณเขาต้องการคนไปช่วยดูน้องเมย์ช่วงที่คุณเขาเดินทางไปต่างประเทศ แม่ก็จะไปค้างและดูแลน้องเมย์ ทำอาหารให้ทาน ดูแลงานบ้านค่ะ ส่วนมากดอกเตอร์เขาก็จะไปต่างประเทศครั้งละ ไม่เกินสิบวันก็กลับค่ะ “

   “ตอนนั้นแม่ต้องการเงินมาเลี้ยง เจ้าขิมเจ้าขิงก็เพิ่งจะคลอดด้วย แต่แม่ฝาก ยายของสองคนนี้ได้ ตอนนี้ยายเขาเสียไปได้สี่ปีแล้วค่ะ โรคคนชรา” ผมพยักหน้า

   “ครอบครัวผมไม่มีปัญหาเรื่องนี้ครับแม่ สบายใจได้ ถ้ามีผมก็เลือกเมย์ครับ “
   
   “และถ้าเป็นไปได้ แม่ไม่อยากให้คุณตั้นพาเมย์เข้ามา เมย์อยากให้เมย์ไปอยู่ในที่ดีดี ถ้าวันนั้นแม่ไม่ดึงเมย์เข้ามาอยู่กับแม่ เมย์อาจจะไม่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ ฮือ”

   “คุณแม่บอกผมซิครับ ผมจะได้ช่วยเมย์  ผมเห็นเขา”ผมพูด

   “ใครเขาก็คิดด่าเมย์มันเป็น ..แต่เมย์ไม่ได้เป็น ก็เพราะว่าตอนที่เมย์เรียน เขามีอาจารย์มาคอยช่วยเหลือเมย์เขาเรียนเก่ง  อาจารย์คนนั้น ชื่อปฐวีย์”ผมต้องผงะ

   “ ชื่อปฐวีย์”

   “ค่ะ ชื่อคุณปฐวีย์   เขามาตามรับตามส่งและเวลาเมย์มีเรื่องเดือดร้อนเงินเขาก็ยื่นมือมาช่วย ทั้งที่เมย์ก็พยายามหางานเล็กๆน้อยทำ มีงานอะไรเมย์ทำหมดแหละค่ะ ร้านสะดวกซื้อ ร้านไอศรีมก็ไปทำและร้านอาหารในโรงแรมชื่อดังของคุณปฐวีย์  หลายอย่างค่ะ แม่นี้เกรงใจ ที่เมย์ต้องมาช่วยแม่ส่งน้องๆเรียน  “


   “แต่มาถึงคราวซวย แม่น่ะได้แฟนเฮงซวยตอนแรกมันก็เหมือนจะช่วยดี แต่มันดันคิดชั่ว มันจะเอาวิวไปขายเพื่อเอาเงินไปเล่นกันพนัน  เมย์ไม่ยอมเมย์เลย ไปทำแทน “ผมก็ต้องตกใจ นี้ใช่ไหมที่เมย์บอกผม ว่าถ้าผมรู้ว่าเขาเป็นอะไร

   “แต่โชคมันยังดีค่ะ คนที่ซื้อเมย์ไป เขาเป็นเพื่อนกับคุณปฐวีย์ คุณปฐวีย์เลยเป็นพาเมย์กลับมาบ้าน แต่ไอ้รงค์มันไม่ได้ทำแค่ครั้งเดียว มันร้อนเงิน มันไปเป็นหนีเป็นสินมาเป็นล้านๆ  และมันก็ยังชั่วอีก มันแอบเอาเอกสาร บ้านที่ควรจะเป็นของเมย์ไปจำนอง อันนี้แม่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย จนบ้านกำลังถูกยืดค่ะ ตอนแรกไอ้รงค์มันเอาเงินเขาแค่สิบล้าน แต่ว่าตอนนี้มันขึ้นเป็นสามสิบล้านไปแล้ว เมย์อยากได้มันคืน ฮือๆ “

   “ผมเห็นบ้านแล้ว น่าอยู่มากครับ” ผมพูดแต่ธุรกิจของผมเงินสามสิบล้านมันคงมี แต่ถ้าผมโทรขอพ่อผม ผมคงได้แต่ผมไม่อยากให้เขาช่วยผม สงสัยต้องให้พ่อขายบ้านที่อเมริกา บ้านแม่ของผม และนั้นแหละผมคงจะช่วยเมย์ได้ แต่

   “คุณปฐวีย์นี้เขามีพระคุณกับเมย์มากเหรอครับคุณแม่”

   “มากค่ะ แต่คุณปฐวีย์ก็มาเดือดร้อนเพราะเมย์อีกครั้ง  มีคนเอาคลิปเมย์กับคุณปฐวีย์ไปปล่อยที่มหาวิทยาลัย คุณปฐวีย์ขอลาออกแทน เพื่อไม่ให้เมย์ถูกไล่ออก เพราะว่าเมย์จะเรียนจบแล้ว และเมย์เขาเรียนเก่ง เขาควรจะได้เกียรตินิยมอันดับสอง พอมีเรื่องนี้ทางมหาลัยเลย ขอคัดชื่อเมย์ออกพฤติกรรมไม่เหมาะสม และนี้ก็ทำให้เมย์ไปสมัครงานที่ไหนไม่ได้อีก คุณปฐวีย์ก็ให้เมย์ไปทำงานที่โรงแรมเขาแทน  “ 

   “แต่คุณปฐวีย์เขากำลังจะแต่งงานนะครับคุณแม่”

   “ ค่ะเมย์เขาก็บอกแม่เมื่อไม่นานมานี้ค่ะ “

   “แล้วเรื่องบ้านละครับแม่ ที่วิวบอกผมว่าเมย์พยายามเอาบ้านคืน คืนจากใครครับ”

   “ตอนนี้บ้านอยู่กับผู้มีอิทธิพลทางการเมืองค่ะ เขาชื่ออะไรแม่จำไม่ได้ค่ะ ”

   “แม่ปิ่นครับ พัดลมในห้องแม่เสียเหรอครับ” เมย์เดินลงมาพอดีเลย  ผมหันไปมองเมย์ เมย์ก็มองหน้าผม

   “พี่เมย์” วิวเดินเข้ามาพอดี วิ่งไปกอดเมย์ก่อนทันที

   “ทำไมเราไปทำงาน พี่ไม่ให้ไปทำงานแล้วนะวิว ไหนจะเรียนอีกล่ะ เรียนพยาบาลไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ “

   “คือว่า”

   “วิว เรียนอย่างเดียวพอนะครับต่อไปนี้ เพราะว่าเมย์เขาทำงานกับพี่แล้ว “ ผมหันไปบอกวิว  วิวมองหน้าเมย์

   “พี่ให้วิวตั้งใจเรียนอย่างเดียวพอนะ พี่ไม่อยากให้ไปทำงานและเรียนไปด้วย “

   “พี่อยากให้วิวตั้งใจและเรียนพยาบาลให้จบ พี่รอวันที่น้องสาวพี่รับปริญญา” เมย์พูด วิวกอดเมย์  ผมเห็นแบบนี้แล้ว ผมดีใจแทนวิว ที่มีพี่ชายแบบเมย์ที่รักน้อง ถึงแม้จะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆก็ตาม และยังทำเพื่อน้องมากมายขนาดนี้ พวกผมก็นั่งคุยกัน  วิวเขาเป็นคนน่ารักมาก และยังไม่มีแฟนด้วย  วิวเขาไม่อยากดึงใครมาเป็นภาระตอนนี้ 

   “พี่ไปน่ะ ขิม ขิง ดูแลพี่วิวแทนพี่ด้วยน่ะ “ เมย์หันไปบอกน้องชายฝาแฝด  ขิมกับขิงยกมือไหว้ผมและเมย์

   “ปัก ปัก” ผมตบไหล่สองหนุ่มฝาแฝด

   “ว่างๆ ไปหาพี่ได้น่ะขิม ขิง มีอะไรให้พี่ช่วยบอกน่ะ พี่ไม่มีน้องชายว่ะ อยากมี” ผมพูด

   “ยินดีพี่ “ ขิมพูดบอกผม ผมกับเมย์ข้นรถและขับออกไป  ผมหันไปกุมมือเมย์ เอาไว้ เมย์ หันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้ม

   “เมย์ พี่อยากช่วยเมย์ พี่ว่าเมย์เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะเกินไป เมย์แบกมันคนเดียวไม่ได้หรอกน่ะ ให้พี่ช่วยนะ “ ผมพูด เมย์หันมามองหน้าผม เมย์ก้มลง ผมรุ้ว่า เมย์ร้องไห้ น้ำตามันหยุดลงที่ตรงหลังมือ จังหวะที่รถติดไฟแดง ผมก็หันไปใช้ริ้วโป้งปาดน้ำตาที่แก้มนั้นเบาๆ

   “พี่ไม่สนว่าเมย์เคยเป็นอะไร พี่แคร์แค่ปัจจุบัน เมย์คือคนของพี่ “

   “ขอบคุณนะครับ พี่ตั้น “ เมย์พูดพร้อมกับโอบกอดไหล่ผม เอาหัวมาพิงที่หัวไหล่ ผมก็ออกรถขณะที่ไฟเขียวปรากฏขึ้น

   “เมย์ไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่ว่า วันนั้นถ้าเมย์ไม่ไป คนที่ต้องทำคือวิว ไอ้รงค์มันบังคับวิวไป “

   “ไอ้รงค์มันไปไหนแล้วล่ะเมย์”

   “มันติดคุก เมย์ทำให้มันติดคุกเพื่อปกป้องน้องผม มันคงแค้นมากถ้ามันออกมาจากคุกอ่ะพี่ตั้น ผมเองก็ไม่อยากทำให้พี่ตั้นเดือดร้อนอีกคนเหมือน คุณปฐวีย์ “ เมย์พูด

   “ผมทำให้พี่ปฐวีย์เดือดร้อนมาไม่รู้กี่ครั้ง  บูญคุณนี้ผมจะใช้หมดในชาตินี้หรือเปล่า”

   “แล้วเมย์จะทนแทนบุญคุณเขายังไง “ผมถามเมย์

   “เมย์ไม่รู้ แต่ว่าเมย์ “

   “เมย์รู้ไหมว่าพี่อิศเรสนะคือคนที่พี่รัก เป็นผู้ชายคนแรกที่พี่รัก พี่อิศเรศลงมาช่วยดูแลพี่ตอนที่พี่มาอยู่ที่นี้ใหม่ๆ เขาช่วยสอนพี่สนพี่อ่านภาษาไทยได้ และพี่ก็แย่จากการที่พี่เสียแม่ไปอีก “

   “เขาฟื้นฟูจิตใจพี่ จนพี่คิดว่าเขามาเพื่อพี่แต่สุดท้ายแล้วเขาเลือกกลับไปหาพ่อพี่  เขาเลือกกลับไปยืนเคียงข้างพ่อพี่ในฐานะคนรัก พี่คิดว่าเพราะพ่อพี่มีบุญคุณกับเขา” ผมพูด เมย์บีบมือผมไว้แน่น

   “พี่กลัวเมย์ “

   “ผมจะเห็นบุญคุณสำคัญกว่าหัวใจเหรอ “เมย์ถามผม

   “พี่กลัวมาก “ ผมพูดและมองออกไปข้างหน้า

   “แต่ถ้าเมย์จะไปเพราะใจตัวเองไม่ใช่บุญคุณแน่นอน “เมย์พูดก่อนจะเงยหน้ามองผม

   “กินอะไรดีล่ะวันนี้ “ผมเปลี่ยนเรื่องคุยกับเมย์ซะเฉยๆ

   “พี่เห็นมีร้านสเตกเปิดใหม่ วันก่อนที่พี่มาคุยเรื่องงานกับเจ้าของร้านยา ที่พี่จะมาลงโปรแกรมให้ ไปลองทานกันไหมเมย์” ผมถามเมย์ที่กอดแขนผมเอาหัวซุกอยู่ เงยหน้ามองผมพยักหน้าเหมือนเด็กน้อย น่ารักจริงๆ 

   ผมกับเมย์ขับรถมาถึงที่ร้านที่ผมบอก คนเยอะพอสมควร ผมเดินเข้าไปในร้าน วันนี้ วันนี้ผมชะเง้อมองมีผู้หญิงคนหนึ่งเขามองผมและบอกผมว่าวันนั้นยังไม่เปิด จะเปิดเร็วๆนี้ ผมก็เลยพยักหน้า เขาหันมามองเจอผมก็ เดินมาส่งยิ้มหวานให้ผมทันที

   “พี่นั้นเอง มาคนเดียวเหรอค่ะ”

   “ไม่ได้มาคนเดียวครับ มากับ  แฟนครับ” ผมพูด เธอหน้าสลดลงทันที ก่อนจะหันมาเจอเมย์ เธอก็ต้องตกใจเหมือนเธอจะรู้จักเมย์

   “พี่เมย์ สวัสดีค่ะ “

   “สวัสดีครับ น้องมิ้น “ 

   “ไม่เจอกันเลยอ่ะ พี่มีนอยู่ด้านหลังน่ะ  มิ้นเรียกให้น่ะ” ผมหันมามองหน้าเมย์

   “เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนของผมนะครับจบมาก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ผมก็ไม่รู้ว่าเขามาเปิดร้านสเต็กที่นี้” เมย์พูด ผมพนักหน้า ผมเข้าไปหาโต๊ะที่ว่างๆนั่ง เมย์นั่งเอามือประสานกันเหมือนกับว่าเขากังวล จนผมต้องเอื้อมไปแกะมือเมย์ออก

   “เมย์ มีอะไรหรือเปล่า”

   “คือเมย์”

   “เมย์” ผุ้ชายคนหนึ่งเดินออกมาและเรียกเมย์

   “มีน” เมย์เรียกคนนั้นว่ามีน  “มีนนี้พี่ตั้น” เมย์แนะนำผมกับมีน มีนยกมือไหว้ผม

   “พี่ตั้นเขาเป็น  แฟนเมย์ว่ะมีน”

   “อ้าว แล้วคุณปฐวีย์ละว่ะ”

   “เขาไม่ใช่แฟนกู “

   “พี่ ผมขอโทษนะพี่ “น้องเขายกมือไหว้ขอโทษผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆเมย์และหันมามองผมก่อนหันกลับไปมองเมย์

   “สั่งอะไรทานก่อนไหมค่ะ พี่เมย์และพี่ “

   “พี่ตั้นครับ”

   “ผมเอาสเต้กโคขุนคับ เอาแบบ rare ครับ ผักสลัด และเอาสเตกปลาแซลมอนให้เมย์นะครับและก็ผักสลัดเหมือนกันครับ “ผมสั่งอาหารให้เมย์ทันที เมย์หันมามองหน้าผม

   “พี่เมย์ไม่ชอบทานเนื้อน่ะครับ” ผมหันไปบอกน้องผู้หญิง เขาก็พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป

   “พูดเถอะมีน เฮียเขาควรจะรู้ว่ะ “ เมย์พูด

   “ คือตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่ได้ติดต่อเมย์เลย เราขอโทษว่ะ กูแม่งแค้นแทนมึงว่ะ มึงน่าจะทำเรื่องให้เขาตรวจสอบ “ มีนพูด ผมก็เลิกคิ้วสูงเกิดอะไรขึ้นเหรอ

   “กูไม่อยากทำให้พี่ปฐวีย์ดูแย่ไปกว่านี้ว่ะ ยิ่งตอนนี้พี่เขาเป็นเจ้าโรงแรมนะมึง”

   “ก็สิ่งที่มึงควรจะได้เพราะว่ามึงตั้งใจเรียนมากเลยนะโว้ย” ผมหันมามองหน้าเมย์

   “พอดีว่ามีคนเอาคลิปเมย์ไปปล่อยที่เพจมหาวิทยาลัยนะครับพี่ ที่จริงเมย์มันควรจะได้เกียรตินิยมอันดับสองแต่เพราะเรื่องนี้ มันเลยโดนปลด ผมโคตรสงสารมันเลย “  มีนเป็นคนพูดแทน ผมพยักหน้าเบาๆ

   “มันร้านแรงขนาดนั้นเลยเหรอเมย์ คลิปน่ะ”

   “นี่ครับพี่ “ น้องเขาส่งมือถือให้ผม และผมก็รับมาเปิดดูคลิป  มันเป็นคลิปเหมือนกับว่าเมย์กำลังทำอะไรกับใครสักคนในรถเก๋งคันหรู ผมดูจนจบคนที่เดินลงมาจากรถนั้นคือเมย์ เมย์สวมเสื้อคลุมเสื้อสูทดูก็รู้ว่าของพี่ปฐวีย์ “
   
    “ทุกคนคิดว่าเมย์มันเอาตัวไปแลกเกรด แต่ผมเชื่อเพื่อนผมพี่ เมย์มันไม่จำเป็นหรอก เพราะว่าเมย์มันเป็นคนเรียนเก่งและตั้งใจ ” ผมดูคลิปนั้นและหันไปมองเมย์

   “วันนั้นไอ้รงค์มันพาผมไป หาคนหนึ่งเพื่อนจะให้ผมไป มีอะไรกับเขา แต่ว่าเขารู้จักพี่ปฐวีย์ พี่ปฐวีย์เลยยอมจ่ายเงิน จำนวน สามหมื่นบาทค่าตัวผมคืนนั้น “ผมก็ต้องทำตาโต สามหมื่นเลยเหรอในคืนเดียว

   “ เพราะว่าผม ไม่เคย เออ มีอะไรกับใครมาก่อน และพี่ปฐวีย์เขาพาผมกลับ ก็ชุดที่มันให้ผมใส่มันดูเหมือนนายโชว์อ่ะตั้น พี่ปฐวีย์เลยให้ผมสวมเสื้อสูทเขา “ เมย์พูด

   “แต่ผมไม่คิดว่าจะมีคนเอาคลิปนี้ไปปล่อย ผมตั้งใจเรียนมาตลอดอ่ะ “น้ำใสมันหยุดลง

   “นี่มึงติดต่อมหา’ลัยหรือยัง ใกล้วันรับปริญญาแล้วน่ะเราจะได้ถ่ายรูปด้วยกันเมย์”

   “อาจารย์บอกไว้ว่าไม่รับก็ได้แต่จะให้ลงเหตุผลว่าทำไมไม่สามารถมารับได้ กูยังมีหน้าไปรับเหรอว่ะมีน “ เมย์พูด ผมหันมามองหน้าเมย์

   “ไปรับเถอะ รู้ไหมว่ามันคือวันสำคัญ ตอนที่พี่รับพี่ก็อยากให้คนที่ยืนข้างๆพี่คือแม่พี่ แต่พี่ทำไม่ได้ ตอนนี้เมย์มีครอบครัวแม้จะไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริง และพี่ก็อยากเห็นเมย์สวมชุดนั้นน่ะ” ผมพูด

   “แต่ว่าคลิปนี้มันถูกส่งไปและมีคนแชร์เยอะมากเลยน่ะพี่ตั้น ผมไม่กล้า ที่จะก้าวเท้าเข้าไปในนั้นอีก “

   “ไปกับพี่ไง พี่เชื่อว่าเมย์ไม่ได้ทำ “ผมพูด

   “ถ้าจะไปนัดกันว่ะ เราไปพร้อมๆกัน ไอ้บรีสมันก็จะกลับมาจากออสเตรเลีย เพื่อมารับปริญญาเหมือนกัน” เพื่อนเมย์พูด

   “ขอคิดดูก่อนได้ไหมว่ะ แล้วจะให้คำตอบน่ะ” เมย์ตอบ ผมพยักหน้ากับเมย์

   “เออ เมย์ โทรหากูน่ะ กูต้องไปแล้วว่ะ อาม๊ากูจะกลับบ้าน “

   “พี่ตั้น ผมฝากดูเพื่อนผมด้วยนะ ไอ้นี้มันนิสัยดี “

   “เบอร์โทรกูมึงยังมีใช่ไหมว่ะ โทรหากู มึงหายไปกูโคตรเป็นห่วงมึงเลยว่ะ แล้วคุยกัน” น้องมีนพูด ผมหันมามองเมย์ ผมเอื้อมมือไปแตะที่หัวเบาๆ

   “ขอโทษนะคะ อาหารได้แล้วค่ะ “ น้องสาวของมีนเดินมาเอาอาหารมาเสริฟผมกับมีน แต่เขาก็ยังยืนอยู่ ผมหันไปมองและยิ้มๆ เหมือนน้องเขาจะขออะไรสักอย่าง

   “มีอะไรหรือเปล่ามิ้น “เมย์เป็นฝ่ายถาม

   “คือ  พี่เมย์ ขอมิ้น เออ ถ่ายคลิปพี่คู่กันได้ป่ะ เอาแบบสวีทอ่ะ มิ้นเป็นแอดมิ้น คลับคนรักนิยายวายอ่ะ นะ นะ “ ผมหันมามองเมย์ ผมเองไม่เข้าใจเท่าไหร่

   “ น้องเขาขอถ่ายคลิปเราสองอ่ะพี่ น้องเขาอยากไปลงคลับนิยายวายอ่ะพี่ตั้น “ เมย์กระซิบกับผม ผมหันไปพยักหน้าได้ดิ เมย์สะบัดหน้าไปมองน้องเขา

   “เอาอย่างนี้ พี่ทำเป็นว่ากำลังหันปลาซาวมอนให้พี่เมย์ สายตาแบบมองว่า พี่รักเขามาก “ผมก็ขมวดคิ้ว น้องเขาพูดไปและเอามือประสานกันเหมือนกำลังดูหนังรักโรแมนติก ผมก็ทำตามที่น้องเขาบอกนะ เมย์มองผมมียิ้มเอียงอาย มันน่ารักซะจนผมเลือกที่จอมองเมย์มากกว่า ขณะที่กำลังหันปลาแซลมอนให้เมย์

   “อ้ายยย!!!!!”จู่ๆน้องเขาก็กรี้ดจนทุกคันในร้านหันมามองน้องเขาและผมสองคนกันหมด เมย์รีบสงสัญญาณว่าให้พอได้แล้วคนมอง “แฮะๆ ขอโทษค่ะ “ น้องมิ้นเขาหันไปขอโทษทุกคนในร้าน ก่อนจะหันมาโบกมือให้ผมสองคนได้ทานกันต่อ ผมก็ดูแลเทคแคร์เมย์แบบนี้อยู่แล้ว เป็นปกติ แต่รอบนี้สายตาหลายคู่หันมามองผมสองคน จนเมย์ไม่กล้าทานต่อ ทำแก้มป่องใส่ผมอีกน่ะ คนตัวเล็กของเฮีย
-----------------------------------------------------------------
ตอนหน้าเฮียตั้นจะพาเมย์ไปเปิดตัวที่บ้านพ่อของเขาอย่างเป็นทางการค่ะ
เฮียรักน้องขนาดนี้ น้องคงไม่ทำให้เฮียเสียใจน่ะ .....
ขอบคุณคอมเม้นให้กำลังใจค่ะ 

[Nattie69]

 

[blove]

ปัญหาชีวิตเยอะดีเว้ย แต่เป็นปัญหาที่คนอื่นสร้างให้ทุกเรื่อง เอวัง~~ 555555 ค่อยๆว่ากันไป

 

[PFlove]

 

[Alessa]

รชานนท์
              วันนี้ผมจะพาตัวเล็กไปบ้านพ่อผมที่เขาใหญ่ ไปทำบุญครบรอบวันเสียชีวิตแม่ของผม ผมกะว่าไปถึงก็จะกลับเลย ไม่อยากอยู่ค้างคืน ผมจึงเลือกที่จะออกแต่เช้าตรู่ ผมไปพร้อมกับเมย์ ผมยืนแต่งตัวรอเมย์อยู่ นี้เปลี่ยนมาหลายชุดแล้วน่ะ ยังไม่ได้ชุดที่ถูกใจซะที ผมเองก็สวมกางเกงยีนกินนี้สีดำ สวมเสื้อยืดพอดีตัวแขนสามส่วน ใส่เจลที่ผมแบบปัดไปด้านข้าง เป็นสไตล์การแต่งตัวที่ไม่คุ้นเคยกันในชีวิตประจำวัน น้อยมากที่ผมจะแต่งแบบนี้ เปิดกล่องหยิบต่างหูมาสวมใส่ เวลาทำงานจะไม่ใส่ต่างหู แต่จะใส่เวลาไปบ้านพ่อผม ทั้งหมดนี้คือประชดพ่อผมเอง เมย์เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ

สไตล์การแต่งตัวของพี่ตั้น
“กึก” เสียงของหล่นจากมือเมย์ ผมหันไปเอี้ยวตัวมองเมย์ขณะที่กำลังสวมต่างหูอยู่ เมย์ ที่ยืนอึ้งกับการแต่งตัวของผมวันนี้

“เป็นอะไรตัวเล็ก” ผมถามเมย์

“นี้เฮียแต่งตัวแบบนี้ด้วยเหรอ” ตัวเล็กถามผม

“เมื่อก่อนเฮียแต่งแบบนี้แหละ แต่เวลาทำงานมันแต่งไม่ได้ไง” ผมหันไปบอกเมย์ เมย์เข้ามาช่วยผมใส่ต่างหู

“เจาะหูหรือเปล่า ตัวเล็ก” ผมถามเมย์ เมย์ส่ายหัว

“เอาไว้เฮียพาไปเจาะ มันน่ารักดี “ผมพูดและหยิบต่างหูที่จิ๋วหนีบแบบแม่เหล็ก ไม้กางเขนสีดำมีโซ่คล้องสีดำต่อกับต่างหูหนีบอีกอันเอาไว้หรีบที่ตรงปีกหูนั้นเอง
        ผมหยิบมาหนีบติดที่หูให้เมย์ เมย์สวมกางเกงยีนสกินนี่เหมือนกันสวมเสื้อยืดพอดีตัวสีขาวและสวมเสื้อยีนทับ รองเท้าบูต ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากว่าๆ ผมออกกันแต่เช้ามืด และผมคิดว่าไปถึงทำบุญเลี้ยงพระเพลและก็จะกลับเลย ผมเองไม่ได้ไปมาสามสี่ปีได้แล้วการแต่งตัวของเมย์

ผมขับรถเก๋งคันหรูที่พ่อผมซื้อให้ ราคาเป็นสิบล้าน คันนี้ไม่เคยพาสาวคนไหนนั่งเลย มีหนุ่มข้างๆ ผมนี้แหละที่ได้นั่งคนแรก (ที่เป็นหวานใจแต่เพื่อนผมเคยนั่งกันแล้วแต่ไม่บ่อยผมไม่ค่อยชอบเอาไปทำงานด้วย ขอบแบบลุยๆ มากกว่า) เมย์เข้าไปนั่งในรถของผม ตื่นตานิดหนึ่ง เขาอาจจะไม่เชื่อว่าผมจะมีรถหรูแบบนี้เอาไว้ขับด้วย ผมหันมามองเมย์ ก่อนจะขับรถออกมา

“พี่ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้วเมย์”

“แล้วพอครบรอบวันเสียชีวิตแม่พี่ พี่ไปไหนเหรอ” เมย์ถามผม

“ไปหาแม่พี่ที่อเมริกา ไปที่หลุมศพแม่พี่ พ่อพี่เขาไม่ให้พาศพแม่พี่กลับมาไทย” เมย์กุมมือผมและบีบมันเบาๆ

“ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ผม เขาเอาศพไว้ที่ไหนแต่มีหลุมศพอยู่ที่โบสถ์คริส “เมย์พูด ผมหันไปลูบหัวเมย์เบาๆ

“ผมไม่เห็นรูปถ่ายแม่พี่เลยน่ะ พี่ตั้น” เมย์หันบอกผม ผมก็ยิ้มและพยักหน้าไปที่ในลิ้นที่เก็บของในรถของผม

“ในกระเป๋าสตางค์พี่ครับ มีรูปแม่พี่อยู่” ผมบอกเมย์ เมย์พยักหน้าก่อนจะเปิดมันออกมาและหยิบกระเป๋าสตางค์ของผมาเปิดดู และค้นหาจนเจอ เขาก็หยิบออกมา เมย์หันมามองผม

 "ผมอยากจะบอกว่าตอนวัยรุ่น พี่ตั้นหล่อมาก มีเหล็กดันฟันด้วย แต่แม่พี่เขาคงเริ่มป่วยแล้วมีผ้าโพกศีรษะอยู่"รูปนี้ ดูผมถ่ายแบบใกล้ชิดแม่มากโอบไหล่ กัน

“ทำไมมองพี่สลับกับรูปขนาดนั้นละตัวเล็ก พี่ดูไม่เหมือนคนในรูปหรือไง” ผมถามเมย์ เขาพยักหน้าเล็กน้อย

“คือแบบว่าในรูป พี่ใส่เหล็กดัดฟันอ่ะ พี่หล่อแบบ ไม่เหมือนตอนนี้ ตอนนี้หล่อแบบลุยๆ อ่ะ” เมย์พูด ผมเบียงสายตามามองเมย์แว๊ปหนึ่งก่อน

“ตอนแรกพี่ไม่อยากใส่หรอก แต่หมอที่โน่นเขาบอกว่าฟันพี่มีปัญหาควรจะใส่ แม่พี่ก็เชื่อหมอ คุณนายลลิลภัทร์เขากลัวว่าพี่จะฟันไม่สวยไง “ผมพูด

“ตอนแรกพี่ใส่แบบ Head gear “ผมพูด ทำให้คนข้างๆ ถึงกับทำหน้างง

“เคยดูหนังการ์ตูนเรื่อง นี่โมป่ะ ที่เด็กผู้หญิงใส่อ่ะ พี่ใส่อันนั่นแหละ ตอนนั้นอายุสิบสามปี แต่พี่ใส่เฉพาะตอนนอนและอยู่ที่บ้านน่ะของพี่ใส่หลังทานอาหารเย็น ไม่ใส่ออกนอกบ้าน พี่รำคาญอ่ะ แม่เลยพาไปเปลี่ยนเป็นแบบนี้ในรูป” ผมพูดและชี้ให้เมย์ดู

“พี่ไม่มีรูป ไม่กล้าถ่ายมันตลก อย่าไปหาดูเลย “ผมพูดและปนหัวเราะกับคนข้างๆ เมย์เขายังมองรูปผมและหันมามองผมอีก
“ตอนนั้นหัวบันไดบ้านไม่แห้งเลยน่ะ คุณนายลลิลภัทร์แซวพี่ตลอด สาวเยอะมากจนพี่มีเรื่องผู้หญิงมาติดพัน ฝรั่งถ้าเขาชอบเขาก็เข้าหาเลย แต่ก็มีบ้างที่พี่จีบนั้นคือพี่ต้องสนใจจริงๆ แต่พอมาช่วงที่แม่พี่ป่วยพี่ก็ไม่ได้ติดต่อเขา ปานนี้คงมีครอบครัวไปแล้วแหละ” ผมพูดกับเมย์ และยังเปิดดูบัตรพวกบัตรนักศึกษา บัตรประชาชนก็มี ดูรูปต่างๆ จนกระทั่ง ไปหยุดที่รูปหนึ่ง ผมว่าแล้ว ผมไม่ได้เอาออก นั้นคือรูปผมกับพี่อิศเรศ รูปที่ผมถ่ายที่ตู้ถ่ายสติกเกอร์ ผมยอมรับว่ามันแนบชิดเหมือนคนรักทั่วไป เมย์หยิบออกมาดูก่อนจะเก็บใส่ลงไป

“หมับ” ผมหยิบกระเป๋าสตางค์นั้นมาจากเมย์ และผมก็หยิบรูปผมกับพี่อิศเรสออก

“เฮียเอาออกทำไมล่ะ”

“พี่ว่าเมย์ก็ต้องรู้สึก เอามันออกเถอะ พี่เจอคนที่ รักพี่แล้ว “ผมบอกเมย์และเก็บมันใส่ที่เก็บของไป เมย์มองผมก่อนจะนั่งเอนมาเอาศีรษะ มาพิงที่หัวไหล่ผม ผมขับรถไปทางด่วนอุดรรัตยา ผมขับไปก็กุมมือคนตัวเล็กไปด้วย มีจับมาหอมบ้างเป็นระยะ จนกระทั่งผมขับมาถึงเกือบเก้าโมงกว่า

“หิวไหมครับ เราจะได้แวะหาอะไรทานก่อน”

“ก็ได้ครับ “เมย์บอกผม ผมหันไปลูบหัวเมย์เบาๆ และผมก็นำรถเข้าจอดในคาเฟ่หนึ่ง หาอะไรทานกันทันที เป็นคาฟ่เล็กๆ แต่ว่าตกแต่งได้น่ารัก ผมก็สั่งกาแฟกับขนมปังมาทานกัน แก้วกาแฟเขาแต่งด้วยรูปหัวใจผมเลยต้อง ถ่ายรูปไปลงไอจีกันหน่อย

“เมย์!!!” ผมเสียงเมย์เสียงดัง เขาเลยตกใจรีบหันมามองผม เขาคงคิดว่าผมจะเอ็ดที่เขาเล่นมือถือไม่ยอมทานซะที และพอเมย์หันมาก็ได้จังหวะพอดิบพอดี ผมรีบจุ๊บปากเมย์และกดถ่ายรูปไว้ในทันที ก่อนที่จะจะรีบอัพรูปลงไอจีของผม

จะนาน ไม่นาน ไม่รู้ แต่ถ้าวันนี้ยังมีกันอยู่ จะดูแลให้ดีที่สุด
มัดหมี่/ (แฟนไอ้ทีน) น่าร๊ากอ่ะ อยากเจอแล้ว เฮีย!

[/size][/color]
https://youtu.be/ShZ978fBl6Y] ผมเปิดฟังเพลง You are the reason

และผมก็ออกเดินทางต่อ  ตอนนี้มีคนให้จับมือไปด้วยกันตลอดทาง มีคนคอยป้อนน้ำป้อนขนมด้วย และผมก็ขับมาจนถึงทางเข้า พื้นที่กว้างมากและคนข้างผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่มือผมกับเขายังจับกันอยู่ ผมเข้าผ่านประตูทางเข้าเข้าไปด้านใน ขับรถจนถึงเรือนที่พัก ผมสูดหายใจออกมายาวๆ ผมเหลือบไปมองมีเรือนอยู่สามเรือน เรือนใหญ่สุดคือเรือนของพ่อผม เรือนทางด้านซ้ายมือคือเรือนของแม่ผม และเรือนที่สาม คือเรือนของเมียน้อยพ่อผม ผู้หญิงคนนี้พ่อเอาเข้ามาพร้อมลูกติด แต่ลูกนี้พ่อผมเอามาทีหลังไม่กี่ปีนี้เอง ส่วนแม่เลี้ยงนี้ทำให้แม่ผมต้องออกจากบ้านไป บอกตรงๆ ว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าเขามาอยู่ในฐานะอะไร ทั้งที่พี่อิศเรศก็พักเรือนใหญ่กับพ่อผม ในฐานะคนรัก

“เมย์ “ผมสะกิดเรียกเมย์ “เมย์” ผมเรียกเมย์อีกครั้ง ดูท่าจะไม่ตื่น “ปึก” ผมปลดเข็มขัดและเอี้ยวตัวไป หยอกเย้ากับริมฝีปากบางๆ นั้นเล่น เมย์ก็เคลิ้มตอบสนองผมกลับ

“พี่ก็ชอบเมย์แบบนี้ อืมมม เราขึ้นเรือนของแม่พี่เลยไหม ไม่เข้าไปร่วมพิธีกับเขาแล้ว พาเมียเข้าห้อนนอนดีกว่า “ผมพูดและมันทำให้คนที่นอนอยู่เบื้องล่าง ลืมตาโพลง ก่อนจะดันผมออก ผมต้องถอยกลับมาอยู่ฝั่งคนขับเหมือนเดิม มองคนตัวเล็กน่ารักของผม ลุกพรวดมองไปรอบๆ

“ถึงแล้วเหรอเฮีย” เมย์ถามผมพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย ผมพยักหน้า

“ผมหลับไปตอนไหนอ่ะ เฮี่ยเฮียทำไมไม่ปลุกผมให้ตื่นมานั่งเป็นเพื่อนพี่ละ ห้าว!! ”

“พร้อมหรือยังครับตัวเล็ก” ผมถามตัวเล็ก เขาก็มองหน้าผม ผมบีบมือเขาไว้ ผมว่าเขารู้ เมย์บีบมือผมกระชับก่อนจะพยักหน้า ผมก็ปลดล๊อกประตูพร้อมกับก้าวเท้าออกมาไป พร้อม ๆ กันกับเมย์

“คุณตั้น” แม่บ้านที่นี่ยังจำผมได้ดี ดูแล้วกำลังวุ่นวายขนสำหรับอาหารขึ้นไปเรือนที่พ่อผมใช่ใช้เป็นสถานที่ทำพิธี แม่นมที่บอกว่าเคยดูแลผม ตั้งแต่ผมอายุได้สามเดือน มีคนบอกว่าแม่ผมป่วยจนเลี้ยงผมไม่ได้ ผมเองก็คงจำความไม่ได้อยู่ดี เล็กเกินไป

“คุณตั้นของนม “แม่นมจิต เขาตรงเข้ามากอดผมทันที

“คุณตั้นของนม ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนคุณท่านนะคะ” แม่นมพูด (แต่ในใจผมค้านตลอดไม่อยากเหมือนพ่อ) ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ ผม เขาก็ยิ้มให้ผม

“นมจิต นี้ เมย์ แฟนผม” ผมพูด นมจิตหันไปมองเมย์ด้วยอาการตกใจ แต่ก็เปลี่ยนจากกอดผมเข้าไป จับตัวเมย์มาและเอามือลูบหน้าตาอย่างเอ็นดูแทน

“เธอน่ารักจริง ๆ ด้วยค่ะ อย่างที่คุณเรศบอกนมไว้เลย ว่าคุณตั้นมีคนรักและดูแลดีอยู่ที่กรุงเทพ” ผมหันไปมองเมย์ก่อน

“คุณตั้นค่ะ คุณท่านบอกว่าถ้าคุณมาถึงให้ขึ้นไปบนตึกเลยค่ะ คนใช้ที่บ้านผมเดินลงมาบอกผม ผมพยักหน้าและพาเมย์เดินไปบนตึกทันที วันนี้คงมีแค่คนในบ้าน ผมเดินไปยังห้องโถงใหญ่ที่ถูกจัดเอาไว้ พรสงฆ์มาพร้อมกัน ผมเห็นพี่อิศเรศที่อยู่ข้างๆ พ่อผม ผมก็หันมาจับมือเมย์เดินเข้าไปพร้อมกับผม

“ลูกตั้น! ” แม่เลี้ยง ที่กำลังยืนอุ้มหมาพันธุ์ชิวาวา สวมชุดลายเดียวกับคนอุ้ม เมย์หันไปมอง นางเรียกผมคงหวังจะให้ผมยกมือไหว้ละซิ ฝันไปเถอะ ผมเดินผ่านไปหน้าตาเฉยๆ นางก็อ้าปากค้างไป และลูกสาววัยกระเตาะแต่แก่แดดแก่ลมที่สุด นางเดินออกเข้า

“พี่ตั้นขา” ผมหันมามอง นางกำลังปรี่เข้ามา ผมไม่เคยญาติดีกับสองแม่ลูกนี่เลยแต่ไม่เคยสำนึกเลยสักนิด ผมหันขวับมามองหน้าเธอ เมย์สะกิดผม

“พี่ตั้นขา เมญ่า คิดถึงค่ะ”

“ขอบใจ “ผมพูดแค่นั้นก็หันไปจับมือเมย์

“เดี๋ยวค่ะ ไอ้นี่ใครเหรอคะ” นางถามว่าเมย์คือใคร

“เมียพี่ทำไมเหรอ เธอมีปัญหาอย่างนั้นเหรอ “ผมหันไปตอบและถามลูกสาวแม่เลี้ยงผม นางยืนอ้าปากค้าง ผมรู้ท่ว่านางจ้องจะงาบผมเช่นกัน อายุยังไม่สิบห้าเลย เพราะว่าพ่อผมกำลังจะเชิญสองคนแม่ลูกที่ไม่มีประโยชน์นี้ออกไปจากบ้านเร็วๆ นี้

“อะไรกันน่ะ “ผมไม่สนใจ ผมดึงลากเมย์เข้าไปด้านในทันที จนเข้าไปถึงชั้นในสุดก็เห็นว่าพ่อผมนั่งอยู่ เมย์ยกมือไหว้พ่อผมก่อน และหันมาดึงแขนผมจนเรียกว่ากะตุ๊กเลยก็ว่าได้

“อะไรเมย์ “ผมถามเมย์

“ไหว้พ่อพี่ด้วยซิพี่ตั้น” เมย์บอกผมแถมยังทำหน้าดุใส่ผมอีกน่ะ เลยต้องยอมทำตามเมียสั่ง ผมหันไปยกมือไหว้พ่อผม พ่อผมสะบัดหน้ามามองอย่างไม่เชื่อสายตา พี่อิศเรศเกือบหลุดขำผมกับพ่อ ใช่พ่อลูกที่ปากกับใจไม่ตรงกัน ผมนั่งลงโดยมีเมย์นั่งอยู่เคียงข้างผมตลอด จนพิธีผ่านไปเรียบร้อย อาหารแต่ละอย่างผมยอมรับว่าเป็นของที่แม่ผมชอบแต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่พ่อจะมาทำให้แม่ผมตอนนี้ มันไม่ได้ทำให้ผมหายโกรธเขาได้

“พี่พาไปบ้านแม่พี่น่ะ “ผมบอกตัวเล็กก่อนจะดึงแขนตัวเล็กให้ลุกขึ้น ตอนนี้พ่อผมคงมีธุระผมเลยยังไม่เข้าไปหา อันที่จริงผมก็ไม่มีอะไรจะคุยกับพ่อเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่ผมมองหน้าเขา ผมเจ็บใจทุกครั้ง คำถามที่มันค้างคาในใจ แม่ผมทำอะไรผิด พ่อถึงได้ใจร้ายกับแม่ผมหนัก ต่อให้มันผ่านมากี่ปี ที่แม่ผมเสียชีวิตไป ผมก็ยังค้างคาในใจอยู่ดี จะให้ผมให้อภัยมันคงจะยาก ต่อให้คนตรงหน้าคือให้ชีวิตผมก็ตาม
---------------------------------------------------
ขอบคุณกำลังใจนะคะ ขอกอดคนอ่าน
มาสั้นหน่อยนะคะ เพราะว่าตอนนี้ยาว(มาก) เลยขอลงสามช่วง
ตอนหน้าเมย์จะได้รู้อะไรบ้างอย่างว่าทำไมพี่ตั้นจำภาพตอนเด็กๆไม่ได้เลยแต่ปริศนาของแม่พี่ตั้นซิ?
ฝากไว้ด้วยนะคะ (ไม่ดราม่าไปใชไ่หมคะ )

[Nattie69]

 

[Tanthai23]

คุณพ่อพี่ตั้นทำไมใจร้ายจัง 

[PFlove]

 

[Alessa]

       
                   เมธานินร์ ผมค่อยขยับแขนที่พาดตัวผมเอาไว้อยู่ออกอย่างเบามือที่สุด คนตัวโตนอนหลับอยุ่นี่บอกว่าพามาดูบ้านแม่ยังไม่ได้สำรวจเลย พอมาถึงเตียงนอนได้ชวนผมเล่นจ้ำจี้ทันที ได้ผลคนข้างๆ ผมหลับผล็อยไปซะเฉยๆ หลังจากเสร็จกิจ ผมพลิกมามองคนที่หลับสนิท พี่ตั้น ผู้ชายที่ผมเคยบอกว่าผมจะรักได้หรือเปล่ายังไม่รู้ ตอนนี่ต้องเปลี่ยนใหม่เป็น ผมจะเลิกรักผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย ผมหันมองไปรอบๆ ห้อง นึกแปลกใจ ภายในห้องไม่มีรูปแม่ของพี่ตั้นเลย มีแต่รูปภาพของพี่ตั้น แต่ว่าตอนโตแล้วทั้งนั้น ตอนเด็กก็ไม่มีเลย มีแค่รูปตอนที่พี่ตั้นเขาเข้ารับปริญญากับเพื่อนๆ รูปใหญ่ ที่อยู่ในห้องนอน ผมลุกมาสวมเสื้อผ้า ส่วนพี่ตั้นนะ ผมปล่อยให้เขานอนแก้ผ้าไปก่อนแล้วกัน คนอะไรก็ไม่รู้ ช่วงนี้ไม่อายกันแล้วเนี๊ยะ! กลางคืนก็ใส่แค่บ๊อกเซอร์อย่างเดียวนอน ก่อนจะออกจากห้องไปผมไม่ลืมที่จะล๊อกประตูให้เพื่อว่าแม่บ้านขึ้นมาเขาอาจจะตกใจเอา ฮาๆ คิดเยอะผมน่ะ

“สวัสดีค่ะ คุณเมย์ “แม่บ้านที่ นี้เขาเรียกผม ขณะที่ผมเดินลงมายังชั้นล่าง ที่นี่เงียบสงบมากจนผมแอบหลงรักบรรยากาศที่นี่ ก็รายล้อมไปด้วยป่าเขาลำเนาไพรขนาดนี้ เสียงน้ำตกก็มี

“สวัสดีครับ”

“คุณตั้นละคะ”

“เฮีย เขาหลับนะครับ” ผมหันไปพูดกับแม่บ้าน เขาถึงกับขมวดคิ้ว ผมก็ลืมไปว่าพี่ตั้นบอกอย่าเรียกเฮีย เพราะว่าทีนี้ไม่รู้

“พี่ตั้นหลับนะครับ”

“อ้อคุณตั้นนั้นเอง นึกว่าใคร หิวไหมคะคุณเมย์ เหมียวหาอะไรให้ทานคะ”

“นิดหน่อยอ่ะครับ” ผมพูดด้วยความเกรงใจ

“ไปนั่งตรงโน้นดีกว่าค่ะ แม่นมจิตก็อยู่ตรงโน้นค่ะ เหมียวไปดูขนมอะไรให้ทานค่ะ ชาเขียวไหมคะ ชาที่คุณท่านปลุกนี้เป็นที่ต้องการของตลาดโลกด้วยนะคะ” พี่เหมียวพูด ผมก็เดินตามไป แม่นมของพี่ตั้นเห็นผมเดินไปหาก็ตรงเข้ามาต้อนรับผมทันที

“เชิญนั่งเลยค่ะคุณเมย์”

“ขอบคุณครับ คุณนมจิต” ผมพูดก่อนจะนั่ง และพี่เหมียวก็เอาพวกขนม และน้ำผลไม้มาให้ผมทาน ผมมองไปรอบ ๆ ผมนี่ชอบที่นี่จังเลย ผมไม่อยากอยู่กรุงเทพเลยจริง ๆ บ้านในฝันของผมคือต่างจังหวัดแบบนี้

“ชอบทีนี้เหรอคะคุณเมย์”

“คุณนมจิตไม่ต้องเรียกผมว่าคุณเมย์หรอกครับ เรียกเมย์เฉยๆ นะครับ “ผมหันไปบอกแม่นมจิต

“ผมชอบทีนี้จังเลย”

“ถ้าชอบชวนคุณตั้นมาบ่อย ๆ ซิคะ นี้เธอไม่มาตั้งสามปีกว่า นมน่ะคิดถึงค่ะ และคุณท่านก็คิดถึงนะคะ “ผมหันไปมองตรงที่ว่าคุณท่านคิดถึงนี้แหละ

“คุณท่านกับคุณตั้น นี้ถอดกันมาเป๊ะมาก เหมือนกันทุกอย่าง แถมปากกับใจไม่ตรงกัน ไม่ค่อยจะแสดงออก”

“แต่กับผมพี่ตั้นเขาโอเคนะครับ รักก็แสดงว่ารัก โกรธก็ไม่ค่อยเห็น คือพี่ตั้นเขาคงยอมผมเพราะว่าผมเด็กกว่านะครับ” ผมพูด

“แต่ว่าพี่ตั้นเขาบอกผมว่าเขาจำภาพตอนเด็ก ๆ ไม่ได้เลย นมจิตเลี้ยงพี่ตั้นมาเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ นมเลี้ยงคุณตั้นตั้งแต่สามเดือนค่ะ คือตอนนั้นคุณแม่คุณตั้นเขาป่วย เลยถูกส่งไปรักษาตัวค่ะ”

“คุณแม่พี่ตั้นคือคุณลลิลภัทร์เหรอครับ ป้ารู้จักแม่พี่ตั้นด้วยเหรอครับ” ผมถามพร้อมกับหันหน้ามามองนมจิต แต่ทำไมทุกคนมองหน้ากันแบบกระอักกระอ่วนใจกันยังไงก็ไม่รู้

“เรื่องคุณตั้นนะ นมพอจะเล่าให้ฟังได้นะคะ แต่นมขอเรื่องคุณลลิลภัทร์นะคะคุณเมย์”

“คุณท่านสั่งไว้ห้ามเอ่ยถึงเรื่องคุณลลิลภัทร์เด็ดขาดค่ะ นะคะคุณเมย์” ผมพยักหน้า

“ที่จริงผมแค่อยากรู้ว่าแม่ของพี่ตั้น เขาเป็นคนยังไงนะครับ ผมเองเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเล็ก อายุห้าขวบเอง จำภาพของพ่อแม่แทบจะไม่ได้แต่รู้ว่าผมมีความสุขมาก แต่ภาพมันไม่ชัดเจน เพราะว่าผมยังเด็กเกินกว่าจะจดจำมันได้ทั้งหมด” ผมพูด

“คุณลลิลภัทร์เธอเป็นผู้หญิงที่สวยทีเดียวค่ะ เธอเป็นรองนางงามเลยนะคะ “ผมก็ต้องอ้าปากค้าง

“เธอสวยมากจริงๆ ค่ะ กิริยามารยาทก็สวยงาม แต่ว่า “นมจิตพูดและก็เงียบไป

“ไม่เป็นไรครับนมจิต ผมแค่อย่างรู้แค่นี้แหละครับ “ผมพูด

“ผมแค่แปลกใจว่าทำไมพี่ตั้นจำภาพตอนเด็กๆ ไม่ได้ และพี่เขาเลยคิดว่าพ่อไม่รักเขาหรือเปล่านะครับนมจิต “ผมพูด

“ใครบอกว่าไม่รักละครั้ง รักค่ะ ตอนเด็กๆ คุณตั้นติดคุณทันจะตายไป เห็นคุณท่านมีคุณตั้นตั้งแต่อายุยังน้อยก็เถอะค่ะ ป้านี่จำได้นะคะ ตอนที่คุณลลิลภัทร์เธอต้องไปรักษาตัวนะคะ”

“คุณท่านดูแลเองนะคะ นมก็แค่ช่วยบ้าง น่ารักเชียว เป็นพ่อลูกอ่อนอายุก็ยังน้อยแต่ภาพถ่ายน่ะไม่มีเลยค่ะ ตอนนั้นก็ไม่คิดว่าจะมีวันที่คุณตั้นจะจำคุณท่านไม่ได้นะคะ”

“ตอนคุณตั้นอายุสองขวบก็ซนจนเดินไปที่ตรงธารน้ำไหล ไม่มีใครเห็น ว่าคุณตั้นนะตกลงไปตอนไหน โชคดีที่คุณท่านเขาธรรพ์ณธรเดินหา เขาเห็นรองเท้าคุณตั้นนะคะ และคุณท่านตกใจมากเรียกคนมาตามกันใหญ่เลย ป้านะคิดว่าเอาแล้ว คุณตั้นคงจมน้ำแน่ๆ”

“ไม่ได้จมค่ะ ลอยไปตามน้ำไป และไปเกาะ เออ มันเป็นเหมือนเถาวัลย์นะคะมันห้อยลงมา อยู่ตรงกลางแม่น้ำเลยค่ะ ทำท่าจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่”

“คุณท่านก็ว่ายน้ำทวนกระแสไปเอาคุณตั้นเข้ามานะคะ น้ำก็เชี่ยวมากค่ะ อันตรายมากแต่คุณท่านห่วงลูกมากกว่าค่ะ นั้นก็แปลว่าคุณท่านรักซิคะคุณเมย์” ผมก็อมยิ้มแทน พี่ตั้นเลย

“แค่มีช่วงที่คุณท่านยุ่ง และคุณลลิลภัทร์ เธอหายดีแล้ว เลยกลับมาเลี้ยงคุณตั้นต่อค่ะ จนอายุห้าขวบ คุณลลิลภัทร์เธอขอย้ายไปอยู่ต่างประเทศค่ะ และไม่ประสงค์จะกลับมาอีก”

“และนั้นแม่เกศมณีอะไรนี้ก็เข้ามาอยู่ พร้อมกับลูกสาว” คนใช้อีกคน นั้นคงเป็นคนที่บอกว่าเป็นแม่เลี้ยงของพี่ตั้นซิน่ะ

“ดีที่บ้านหลังนี้พ่อของคุณธรรพ์ณธรได้ยกให้คุณลลิลภัทร์แล้วตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาอยู่ที่นี้ “คนใช้อีกตนพูดและชี้ไปหลังที่ผมกับพี่ตั้นขึ้นไปพัก

“แต่ต่อมาคุณตั้นประสบอุบัติเหตุค่ะเธอตกต้นไม้ค่ะ ครั้งนี้ร้ายแรงมากเกือบเสียคุณตั้นไปจริงๆ ศีรษะกระทบกระเทือนอย่างแรง แต่พอคุณตั้นหาย คุณตั้นจำคุณท่านไม่ได้ค่ะ จำได้แค่คุณลลิลภัทร์ และร้องหาคุณลลิลภัทร์ อย่างเดียวเลย คุณท่านคงเห็นว่าคุณตั้นดูท่าจะแย่ คุณท่านตัดสินใจให้คุณลลิลภัทร์เอาคุณตั้นไปอยู่เมืองนอกค่ะ”

“คุณท่านเสียใจมากและไม่นาน คุณพ่อคุณธรรพ์ณธรก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตอีก เลยไปกันใหญ่ค่ะ พาลโกรธไปหมด”

“รูปถ่ายก็เก็บลงหมดค่ะ ท่านคงคิดว่าคุณตั้นคงไม่กลับมาหาท่านแล้ว เก็บหมด ยิ่งรูปคุณลลิลภัทร์ด้วยยิ่งไม่มีเลยค่ะ ทั้งที่คุณลลิลภัทร์เป็นถึง… หมับ” มีคนมาปิดปากพี่เขาไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวตกงานกันหมดหรอกมึง”

“คุณเมย์! “ผมก็ต้องสะดุ้ง มีคนมาเรียกผม

“มีอะไรล่ะเป้ย” นมจิตหันไปถามคนใช้ในบ้านอีกคนที่เดินมาหน้าตาตื่นเชียว

“คุณตั้นซิเดินหาคุณเมย์ใหญ่เลยค่ะ ไปหาเธอเถอะค่ะ ดูเธอเป็นห่วงคุณเมย์มากค่ะ”

“อ้าวตายแล้วคุณเมย์ไปหาคุณตั้นก่อน ตื่นมาคงตกใจนะคะ” ผมก็ต้องรีบลุกเดินออกไป มีความสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม แม่ของพี่ตั้นเขาเป็นใครกันแน่ในบ้านหลังนี้ แต่ตอนนี้ผมรีบเดินเข้าไปเห็นพี่ตั้นยืนเท้าเอวมองไปรอบ ๆ สงสัยเมย์จะงานเข้าแน่ๆ พอผมเดินไปหยุดที่ด้านหลัง

“หายไปไหนมาเมย์ พี่นี้ตกใจหมด” พี่ตั้นทำเสียงดุผมทันทีที่หันหลังมาเจอผมยืนอยู่

“พอดีพี่เหมียวเขาเห็นผมเลยชวนไปหาขนมให้ทานด้านโน้นนะครับ พี่ตั้น” ผมพูด พี่ตั้นโบกมือให้คนงานไปทำงานต่อ ก่อนจะเดินมาประชิดตัวผม

“เปี๊ยะ!” เสียงดีดนิ้วที่ตรงปลายจมูกของผม

“ไปไหนแล้วทำไมไม่ปลุกพี่ละ” พี่ตั้นถามผม

“ผมเห็นพี่ง่วงอ่ะ ผมเลยปล่อยให้พี่นอน”

“ก็แน่ล่ะ เล่นกล่อมซะน้ำหมดขนาดนั้น ไม่เพลียได้ไงล่ะ “พี่ตั้นพูด ทำให้ผมต้องหันไปรอบ ๆ เดี๋ยวคนงานได้ยินอายเขา เฮียจอมหื่น

“ไปขึ้นบ้าน พี่มีอะไรให้ดู นี่พี่พามาเพื่อสิ่งนี้เลยนะ ถ้าไม่ได้ทำนี้เหมือนมาไม่ถึงบ้านแม่พี่น่ะ เมย์” พี่ตั้นพูด ผมก็ต้องยู่ปากแต่ก็เดินตาม พี่ตั้นหันมามองผมคงเดินช้าไป พี่ตั้นก็เลย…..

“หมับ” จับเอวผมลอยขึ้นและยกลำตัวผมพาดไว้บ่าทันที

“พี่ตั้นปล่อยผมลงนะพี่ตั้น” ผมตะโกนโหวกเหวกแต่ไม่เป็นผล พี่ตั้นยังแบกผมขึ้นไปบนบ้าน ไปยังชั้นบนสุดแน่ๆ ระหว่างนั้นก็เดินผ่านคนใช้ เขาก็เหลียวมามองผมเป็นระยะและ

“หึ หึ” พร้อมกับหัวเราะ ไม่นานพี่ตั้นก็พาร่างผมมายังห้องนอนเหมือนเดิม

“ตุบ!” พี่ตั้นทิ้งผมลงบนที่นอน และคลานขึ้นมาคร่อมผมไว้ จับข้อมือผมและขึงไว้ด้านข้าง

“อืมม” พี่ตั้นก้มลงบดขยี่ริมฝีปากผมอย่างเร่าร้อน ผมรับรู้ได้ว่ากระดุมกางเกงขาสั้นผมถูกปลด กระดุมเสื้อก็กำลังโดนปลดไล่ขึ้นมา กายผมก็บิดไปมา พี่ตั้นฝังรอยจูบไปทั่วเรือนร่างผมขนาดนั้น

“จ๊วบ!!!” พี่ตั้นดูดลงที่ลำคอผมเสียงดัง จนผมรู้สึกสยิวและเสียงซ่าน ผมต้องแอ่นอกลอยขึ้นตามทันที ผมว่าคงได้มีรอยไอวดเพื่อนๆ และน้องๆ ในออฟฟิศพี่ตั้นแน่ๆ พรุ่งนี้ พี่ตั้นหรี่ตามองผมที่นอนหายใจหอบ มันเสียงซ่านเหลือเกิน

“หึ หึ” คนที่ใช้แขนดันที่นอนไว้ มองผมและหัวเราะชอบใจในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อยืดออกพร้อมกับกางเกง ออกทั้งหมดเลย ผมขมวดคิ้วมอง จะทำอีกเหรอและดูแล้วพี่แกไม่ได้สวมกางเกงยางยืดลงไปด้วย

“เฮ้ยพี่ลงไปโดยไม่ใส่กางเกงในเหรอ” ผมถามพี่ตั้น

“ก็รีบอ่ะ ตื่นมาไม่เจอเราและคิดว่าไม่สวมจะดีกว่าเพราะว่าเดี๋ยวก็ต้องถอดออก” พี่ตั้นพูด

“พี่ตั้นอ่ะ นี้เหรอที่บอกผมว่าถ้าไม่ทำสิ่งนี้มาไม่ถึงบ้านพี่น่ะ ไอ้พี่หื่น” ผมรีบคว้าหมอนปาใส่พี่ตั้น นั่งทำแก้มป่อง เส้อผ้าก็ถูกปลดกระดุมออกไปหมดเหลือแต่ถอดออกเท่านั้นกางเกงก็แค่ดึงออกก็หลุดหมดแล้ว พี่ตั้นหันไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาส่งให้ผมและพี่ตั้นสวมใส่มัน

“จะถอดเองหรือให้พี่ถอดให้ล่ะ ถ้าพี่ถอดเองคงไม่ได้ออกไปเห็นวิวข้างนอกน่ะ “พี่ตั้นพูด ผมจะรอช้าทำไมกลัวไม่ได้ออกไป รีบคว้าเสื้อคลุมเข้าห้องน้ำไปทันที

“ถอดให้หมดเลยน่ะตัวเล็ก “พี่ตั้นตะโกนบอกผม เลยต้องถอดจนหมดและสวมเสื้อคลุมทับ ผมออกมาก็เห็นบานประตูเปิดกว้าง ผมเดินออกไปเป็นระเบียงที่มองเห็นวิวเนินเขา มองไปจะเห็นเป็นรีสอร์ตของพ่อพี่ตั้น ผมเห็นพี่ตั้นยืนหันหลังอยู่ และด้านข้างๆ มีอ่างน้ำวนอยู่

“แช่น้ำกันครับตัวเล็ก” พี่ตั้นพูดพร้อมกับ ปลดเชือกที่คาดเอวอยู่และเสื้อคลุมก็ลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นก้นที่กระชับ มวลกล้ามเนื้อ ผมเห็นพี่เขาเล่นเวทด้วยเห็นแบบนี้พี่แกวิดพื้นวันละสองร้อย เห็นหุ่นพี่แกทีไรแอบกลืนน้ำลายลงคอทุกที นี่แค่หันหลังน่ะ ไม่ได้หันมาให้ผมดูด้านหน้าเต็มๆ พี่ตั้นก้าวเท้าลงไปในอ่างและนั่งลงเอาแขนพวดที่ขอบอ่างน้ำวน

“อ้าวรออะไรละครับตัวเล็กมาซิครับ “พี่ตั้นเรียกผม ผมเดินมาและชะเง้อมองไปรอบๆ มันโล่งไหม ไม่วะทีเดียวแต่มองเห็นไร่ชาแต่ไกลๆ นึกในใจจะดีเหรอให้แก้ผ้าลงไปแบบนี้

“เมย์ ยืนมองอะไรน่ะ”

“ไม่เอาอ่ะ พี่แช่ไปคนเดียวแล้วกัน”

“เมย์ พี่อุตส่าห์ เปิดน้ำรอไว้ อยากจะโรแมนติกกับเมียบ้าง “พี่ตั้นทำหน้าอ้อนผมอีก

“ก็ผมกลัวคนแอบมอง”

“ถ้าเมย์รีบถอดและก้าวขาลงมาก็ไม่มีใครมอง มัวแต่ยืนมองคนเก็บชาเขาเห็นเขา คราวนี้มองกันพรึบเลยน่ะ” พี่ตันพูดแล้วผมจะรออะไรล่ะ รีบปลดเชือกที่คาดและก้าวพรวดลงไปในอ่างน้ำทันที

“หึ หึ” พี่ตั้นหัวเราะผมในลำคอ ผมก็ทำปากยู่ “จุ๊บ” พี่ตั้นจุ๊บที่ปากผมก่อนจะหันไปเปิดปุ่มทำน้ำวนและน้ำเริ่มมีฟอง ตอนนี้ผมนั่งคร่อมตัวพี่ตั้นอยู่ ฝ่ามือพี่ตั้นก็จับสะโพกผมอยู่ ริมฝีปากทีขยับเขยื้อนรอให้ผมเอนตัวลงไปแนบชิดเพื่อจะจูบผม ร่างกายกับใจของผมที่ไม่สัมพันธ์กัน ผมเหมือนจะขัดขืนเพราะเกรงว่าใครจะมาเห็น แต่ใจผมก็อยากได้รสจูบนั้นของพี่ตั้น จนสุดท้าย

“อืมม” ใจของผมชนะแล้ว ผมโน้มตัวไปจูบพี่ตั้น และหยอกเย้ากันไปมาลิ้นนุ่มที่สอดใสเข้ามาในปากผม ชอนไชไปทั่วทุกซอกทุกมุม

“พี่ตั้นขา เมญ่าเอาวิสกี้มาให้ อ้ายยยยย กรี้ดดดด!!!!” ผมก็ต้องเอาใบหน้าซบที่แอบที่ศอกคอพี่ตั้น ใครวะ แอบคิดในใจไม่กล้าหันไปมอง

“นี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ และมาทำไมเรือนฉันนี้”

“ก็แม่บ้านบอกว่าพี่จะดื่มวิสกี้เมญ่าเลยเอามาให้นะคะ แล้วไอ้นั่นมันลงไปอยู่กับพี่ได้ยังไงคะ”

“ก็เขาเป็นเมียฉัน และเอาวางไว้นั่นแหละ "

"นี่เธอแต่งตัวบ้าอะไรของเธอน่ะ รีบๆ ลงไปเลย” พี่ตั้นพูดไม่ดีเอาซะเลย ผมไม่เคยเห็นพี่ตั้นไม่สุภาพแบบนี้มาก่อนเลย ผมแอบช้อนสายตาขึ้นมองพี่ตั้น พี่ตั้นใช้นิ้วชี้คาดปากไว้ “ชู!!” ผมพยักหน้า

“อือ อื้ม!” เธอดูกระฟัดกระเฟียด ผมค่อยๆ หันไปมองเธอ เธอสวมเสื้อคลุมมามันบางมากดูจากชุด ที่สวมมามันเป็นชุดว่ายน้ำเอวเว้าสูงมากจริงๆ จนผมเองก็หน้าแดงอายขึ้นมาเลย

“อายุยังไม่สิบห้าเลยนะ “พี่ตั้นกระซิบกับผม

“เมญ่า เธอขึ้นมาทำไมที่นี่” เสียงใครสักคนดุผู้หญิงคนนั้น

“ก็ขึ้นมาหาพี่ชาย ทำไมเหรอ ยังไงเมญ่าก็เป็นน้อง”

“เมญ่า ฉันเป็นลูกคนเดียวเท่าที่จำความได้ เธอโผ่มาจากไหนฉันยังไม่รู้เลย” ผมพูด เธอถึงกับสะบัดหน้ามามองผม

“ลงไปซะ ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมา อยู่ในส่วนของเธอ และเธอจะแต่งตัวแบบนี้ เห็นแกคุณท่านบ้างนะเมญ่า “พี่อิศเรศพูด

“ลงไปซะ อย่าให้ผมต้องรายงานคุณท่านในความไม่เหมาะสมของคุณ “พี่อิสเรศพูดอีกครั้ง ทำให้เธอต้องลงไปทันที พี่อิศเรศ น้ำถาดวิสกี้มาวางไว้ไม่ใกล้และไม่ไกล พี่เขายืนอยู่แต่ผมไม่กล้าหันไปมองเต็มๆ อายขึ้นมาทันที (ผมโป้อยู่นี่ครับ)

“พี่ละครับ มาทำไม” พี่ตั้นถามพี่อิศเรศ

“พี่จะมาบอกว่า คุณตั้นควรจะไปหาคุณพ่อนะครับ ท่านรอคุณอยู่”

“ผมเพลียน่ะเมียชวนเล่นจ้ำจี้ และนี้เมียอยากแช่น้ำชมวิว สามร้อยหกสิบอกศา “พี่ตั้นพูดและมองหน้าผม

“วิวสวยดีนะครับ แต่หลังจากชมวิวแล้ว รบกวนคุณตั้นและคุณเมย์ไปหาคุณพ่อคุณหน่อยนะครับ ผมขอล่ะ” พี่อิศเรศพูดก่อนจะหันหลังเดินออก

“จะให้พี่ล๊อกประตูให้เลยไหมครับ จะได้ไม่มีใครมารบกวนคุณตั้น”

“จะขอบคุณมากครับพี่ และผมจะไปหาเลยไหม ผมขอดูก่อนนะครับ ว่าเมย์จะชวนผมไปเล่นต่อที่เตียงไหม” พี่ตั้นพูดผมยิ่งหน้าร้อนผ่าว รู้สึกอายมากเลย พี่ต้นพูดไปได้ยังไง

“คุณตั้นอยู่ทานอาหารเย็นก่อนนะครับ คุณท่านสั่งแม่ครัวทำอาหารที่คุณตั้นชอบเอาไว้”

“ผมขอคุยกับเมย์ก่อนแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมว่าพี่ลงไปเถอะผมอยากจะสวีทกับแฟนผม”

“ครับคุณตั้น” พี่อิศเรศพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายออกไป

“พี่ตั้นนี้ไม่น่ารักเลยอ่ะ”

“พี่ยอมรับว่าพี่ไม่น่ารัก แต่”

“ผมไม่แช่น้ำแล้วน่ะไปแล้ว” ผมทำท่าจะลุก

“ลุกทำไม ตอนนี้คนเก็บชาเขากำลัง ถยอยพาเดินออกเดี๋ยวเขาก็เห็นหมดหรอกเมย์”

“เฮ้ย!!! จ๋อม!” ผมร้องตกใจและรีบทรุดตัวลงมานั่งหมอบที่อกพี่ตั้นต่อ

“เมย์ จูบพี่ซิ พี่อยากให้เมย์จูบพี่” พี่ตั้นอ้อนผมและรวบเอวผมเข้าไปหา ผมก็ใช้ฝ่ามือผมประคองใบหน้าพี่ตั้น ผมสัมผัสได้ว่าเขาแข็งนอกอ่อนในจริงๆ อย่างที่พี่ภาคินบอกกับผมเอาไว้ ผมก็ประกบริมฝีปากผมจูบพี่ตั้น ไม่รู้ว่าเราจูบกันบ่อยแค่ไหน ก็จากที่ผมทำแบบเคาะๆ เขินๆ และในตอนนี่เรียกว่าจะเข้าชั้นมือโปรอยู่แล้ว

------------------------------------------------------------------------------------------------

เดี๋ยวมาลงอีกตอนนะคะ

ตอนหน้าเมย์อยากให้พี่ตั้นได้คุยกับพี่อิศเรศ

[Nattie69]

 

[blove]

คุณพ่อเองก็รักพี่ตั้นมากนะ ตอนที่ส่งไปอยู่ตปท.ก็คงทำใจไม่น้อยก็มันจำเป็นเพราะพี่ตั้นจำพ่อไม่ได้เลย และก็ร้องหาแม่อย่างเดียว แล้วทำไมถึงไปอยู่ตปท.แบบไม่กลับมา คุณท่านมีผู้หญิงคนนี้และลูกสาวกันตอนไหน เพราะมีบ้านน้อยหรอ แม่พี่ตั้นเลยไม่อยากกลับมา หรือแม่พี่ตั้นเองก็มีปมอะไร เดาไปเรื่อย 55555 หวานกันตลอดเลยนะพอเป็นกันแล้ว   

[Alessa]

   

           รชานนท์ ผมกับเมย์แค่แช่น้ำด้วยกันและผมก็ดื่มวิสกี้เข้าไปหน่อย ผมไม่อยู่รอทานอาหารเย็นแน่นอน ผมจะขับรถกลับเลย ผมแต่งตัวแล้วผมกับเมย์เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกระเป๋ารึ้ง ท้องฟ้าสลั่วๆ ผมว่าจะกลับเลยจะดีกว่า ไม่อยากขึ้นไปกวนใจพ่อผมกับแฟนเขา

“กลับเลยเหรอพี่ตั้น”

“พรุ่งนี้พี่มีงานครับตัวเล็ก” ผมไม่อยากทำให้ตัวเล็กกังวลเรื่องสถานะพ่อและลูกของผม เพราะถึงผมไม่ไปคนอื่นก็ไปทำแทนผมได้

“แต่ว่ามันมืดแล้วน่ะพี่จะโอเคเหรอถ้าพี่จะขับรถตอนกลางคืนแบบนี้” เมย์ถามผม

“เมย์คอยเรียกพี่ซิถ้าพี่เผลอหลับใน”

“เฮ้ย! พี่ตั้น มันอันตรายผมกลัว เพราะว่าคนที่เจ็บไม่ใช่แค่ผมน่ะพี่ด้วย” เมย์พูด

“พี่ล้อเล่นน่ะ พี่โอเค พี่รู้ตัวเองดีครับว่าพี่ไหวไหม เมย์”

“พรุ่งนี้พี่จะลงทะเบียนเรียนปริญญาโทออนไลน์ให้เรานะ “ผมบอกเมย์ เขาหันมายิ้มให้ผม

“เมย์ พี่ได้รับคำเชิญจากคุณปฐวีย์ให้ไปร่วมงานวันเปิดโรงแรมใหม่นะครับ เขาระบุให้พี่ชวนเมย์ไปด้วย” ผมหันมาบอกเมย์ เมย์หันมามองหน้าผม ก่อนจะนิ่งไปสักครู่

“ไปได้ไหมครับเมย์” ผมถามเมย์

“เออ ได้ครับ ถ้าพี่คิดว่าเมย์ควรจะไป” เมย์ถามผม ผมได้รับข้อความหลายวันแล้วแต่ผมไม่กล้าเอ่ยปากชวนเมย์ ผมแอบกลัวเมย์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณปฐวีย์มาก่อนผมก็ตาม ผมหันไปสวมนาฬิกาข้อมือและใส่ต่างหูกลับเข้าไปเหมือนเดิม

   ผมเห็นเมย์ไปยืนอยู่ตรงผ้าม่านเหมือนกำลังมองอะไรอยู่ ผมว่าเมย์เห็นอะไรบางอย่างเข้าแน่ๆ ผมจึงเดินเข้าไปดูและสิ่งที่เมย์กำลังเห็นมันคือสิ่งที่น่าเกลียดที่สุด เพราะเหตุนี้ผมถึงไม่อยากมา ผู้หญิงที่พ่อผมเอามาอยู่ในบ้านและเชิญแม่ผมออก และผมก็รับรู้ได้ว่าแม่ผมเจ็บปวดแค่ไหน ผู้หญิงชั้นต่ำ ที่เอาแม้กระทั่งกับคนสวนกำลังเริงสวาทกัน

“พรึบ” ผมใช่มือปิดตาของเมย์ และปิดผ้าม่านลงทันที

“จะดูทำไมเสียสายตา น่าขยะแขยง” ผมพูดและดึงแขนเมย์ให้ออกไปเพราะว่าผมจะกลับเลยในทันที ผมสะพายกระเป๋าอาดิแดส ผมถือลงมาที่รถที่ผมจอดอยู่ ผมเห็นผู้ชายสองคนยืนอยู่ หนี่งในนั้นคือพ่อผมเองและพี่อิศเรศ ยืนคุยกันอยู่ (พ่อผมยังไม่ห้าสิบ ส่วนพี่อิศเรศแก่กว่าผมห้าปี พ่อผมน่ะแค่46 ปีย่าง47 ผม28 ปี พี่อิศเรศตอนนี้ก็ 33 ปีพอดี)

“พี่แน่ใจเหรอว่าพ่อพี่น่ะ อายุ46 ปี ผมว่าถ้า35 ปีผมก็เชื่อ” ผมหันมามองตัวเล็ก พี่หึงครับ

“อะไรกันเฮียนี้”

“อะฮึม” ผมเป็นคนทำเสียงทำลายความสุขของคนสองคนที่กำลังยืนคุยกันเรื่องงาน พ่อผมหันมามองผม

“เห็นเรศบอกว่าเราไม่ยอมอยู่ทานข้าวด้วย จะกลับอย่างนั้นรึ” คุณธรรพ์ณธรถามผม ผมหันไปมองตัวเล็ก และหันกลับมามองคนที่ยืนข้างๆ พ่อผม พ่อหันไปเหล่ตามองที่พี่อิศเรศ

“ใช่ผมจะกลับเลย ผมมีงานพรุ่งนี้” ผมพูดก่อนจะเดินไปเอากระเป๋าใส่รถ พ่อผมดึงเสื้อพี่อิศเรศมากระซิบบางอย่าง ก่อนที่พี่อิศเรศจะเดินออกไป

“ทำไมถึงไม่อยู่ค้างคืนสักคืนก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับกันละ ตอนเช้าก็ยังดี กว่าจะไปถึงมันก็จะดึกมากเลยน่ะต้้น “พ่อเดินเข้ามาหาผม ผมหันมามองหน้าพ่อผม ผมยอมรับว่าบางครั้งก็เหมือนมองตัวเองผ่านกระจกสะท้อน

“ผมจะกลับ โอเคน่ะ”

“ตั้น พ่ออยากให้นายเลิกหยิ่งจองหองซะทีได้มั้ย  “พ่อเขาถามผม

“ผมไปหยิ่งจองหองกับคุณตรงไหนเหรอครับ  คุณธรรพ์ณธร” ผมถามพ่อผมกลับ

“ตั้น!!” เสียงเรียกชื่อผมที่ลอดไรฟันนั้น มันทำให้มุมปากผมกระตุกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มที่มุมปากของผม

“พี่ตั้น” เมย์เข้ามาดึงแขนผม

“จะกลับก็กลับ ฉันไม่ห้ามแล้ว “พ่อผมเดินหันหลังออกทันทีเช่นกัน ผมก็พยักหน้าให้เมย์ขึ้นรถจะได้ออก และผมก็รีบขึ้นไป และขับออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องบอกว่ารีบแค่ไหนรีบมากจนประตูเปิดแทบไม่ทัน ผมก็พุ้งทยานออกไปในทันที เมย์ยังตกใจเลยกลัวจะไม่พ้น จนผมขับออกมาพ้นประตูแบบเฉียดฉิว

“เมย์ หิวไหมถ้าไม่หิวพี่จะยิงยาวเลยจะได้ถึงกรุงเทพก่อนเที่ยงคืน “ผมหันไปถามเมย์ เมย์พยักหน้าว่าเขาโอเค ผมก็ขับออกมาได้สักพัก ผมหันไปเหล่มองกระจกมองหลัง มีรถแล่นตามออกมา สองสามคัน ผมก็ค่อยเปิดไฟเข้าข้างทาง ผมรู้ว่ารถของบ้านพ่อผมนั้นเอง

“พี่ตั้นมีอะไรหรือเปล่านะครับ” เมย์ถามผม

“มีรถตามเรามานะเมย์”

“ห๊ะ!” เมย์ร้องเสียงหลง ผมนับรถเข้าจอดเรียบร้อย รถคันแรกขับนำไปก่อนและอีกคันก็เข้าจอดข้างหน้าผมไปหน่อย ส่วนอีกคันจอดประกบด้านหลัง ผมเห็นคนที่เดินลงมาคือพี่อิศเรศ เขาเดินมาที่รถของผม ผมเปิดกระจกโดยไม่มองหน้าพี่อิศเรศ

“พี่ขับตามรถผมทำไม” ผมถาม

“คำสั่งคุณพ่อคุณครับคุณตั้น ให้ตามคุณจนกว่าจะถึงกรุงเทพ พวกผมมากันสามคันครับคุณตั้น “

“ผมว่าไม่…”ผมพูดโดยไม่ได้มองหน้าพี่อิศเรศ

“จำเป็นครับ จะให้คุณตั้นค้างคืนคุณตั้นก็ไม่ยอม จะให้จอดพักคุณตั้นคงไม่เอาแน่ๆ และจะให้พวกผมไปส่งคุณยิ่งไม่ยอมใหญ่ วิธีนี้แหละที่ดีที่สุด ขับตามคุณไป “พี่อิศเรศพูดเสียงแข็งใส่ผม มุมปากผมกระตุกขึ้นมาเป็นรอยยิ้ม และพี่อิศเรศก็เดินกลับไปที่รถของเขาทันที ผมก็ต้องเร่งเครื่องออกมาก่อน เมย์หันมาจับมือผมกุมไว้ เพื่อให้ผมใจเย็นลงและมันก็ได้ผลซะด้วย

“พ่อรักพี่น่ะ พี่ตั้น ผมดูออก” เมย์พูด ผมพยักหน้าไปอย่างนั้น ก่อนจะขับรถยิงยาวไปเรื่อย เมย์ก็นั่งกุมมือผม และดูซีรีส์หนังจีนไปด้วย ผมหันมาเหล่มอง ซีรีส์วายนี้เอง ผมขับมาได้สักสองชั่วโมงได้ รถที่มาดูแลผมก็กะพริบไฟให้ผมเข้าจอด ผมก็หันมามองเมย์ และผมก็ต้องนำรถเข้าจอดอีกครั้ง พี่อิศเรศอีกแล้ว ผมจำต้องเลื่อนกระจกลง

“พี่อยากให้คุณตั้น หยุดพักเพราะว่าคุณตั้นขับมานี้เกือบจะสองชั่วโมงกว่าแล้ว ควรพักสายตาบ้าง”

“เดี๋ยวก็ถึงแล้วอีกสองชั่วโมงเอง “ผมพูดพร้อมกับชักสีหน้ารำคาญใส่พี่อิศเรศ

“ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงคนข้างๆ บ้างนะครับ คุณตั้น “ผมหันมาเหล่มองเมย์ เขาก็ยิ้มๆ ให้ผม

“ผมเริ่มหิวแล้วอ่ะพี่ตั้น” เมย์พูดอ่อนผม ผมก็ต้องพยักหน้า

“แวะปั๊มด้านหน้านะครับ ค่อนข้างใหญ่หน่อยมีของกินให้เลือกนะครับ  “พี่อิศเรศพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เมย์ ผมขับตามเข้ามาจอด รถคนของพ่อผม การ์ดที่สวมชุดสีดำ ยืนอยู่ ผมออกมาจากรถเขาก็พงกศีรษะให้ผมกันทุกคน พี่อิศเรศคุยโทรศัพท์อยู่

“ผมรีบกลับดีกว่าครับ ไม่เอาอ่ะครับ ผมเป็นห่วงคุณท่านนะครับ ได้ครับ ผมจะระมัดระวังครับผม ครับผมรักคุณท่านครับ” ผมลงมายืนพร้อมกับตัวเล็ก

“เข้าไปทานอะไรกันก่อนไหมครับ” พี่อิศเรศถามคนที่มาด้วย เขาก็พยักหน้ากัน ก่อนจะแยกย้ายกันออกไป ผมกุมมือตัวเล็ก ผมหันมามองผู้ชายที่ผมเคย เคยรักเขามาก พี่อิศเรศ

“เราไปหาอะไรทานกันนะครับ” พี่อิศเรศพูด

“ทำไมต้องเป็นเรา”

“พี่ตั้น !! “ตัวเล็กทำน้ำเสียงดุผม ผมก้มลงมอง “ดุพี่ทำไมตัวเล็ก” ผมถาม

“ก็พี่ไม่น่ารักเลย ถ้าพี่ดื้อน่ะ ผมก็จะไม่ไปไหน นั่งหิวอยู่ในรถนี้แหละ!”

“โอ๊ย! ยอมแล้วไปกินก็ไปกันหมดนี้แหละ” ผมพูดแค่ไม่กล้าทำหน้าดุตัวเล็ก

“หึ หึ” พี่อิศเรศหัวเราะผมสองคนในลำคอ “เมื่อก่อนพี่ยังดุคุณตั้นไม่ได้แบบน้องเมย์เลยนะครับ “พี่อิศเรศพูด ก่อนจะเดินนำมผสองคนเข้าไป ผมเดินจับมือเมย์ไปด้วย ผมมองผู้ชายที่เดินตรงหน้าผม มือนั้นผมเคยจับมาก่อน

   Rrrrr เสียงมือถือพี่อิศเรศดังขึ้น “ครับ ผมกำลังพาคุณตั้นและคุณเมย์ไปหาอะไรทานครับ ก็อย่างที่ท่านคิดไว้นั่นแหละครับ เออ ผมเอาไว้ในตู้นะครับ อยู่ที่เดิมครับ ไม่ได้ขยับไปไหนจริงๆ ครับ แน่ใจครับ นี้หงุดหงิดผมไม่อยู่หรือว่าหาของไม่เจอกันแน่ครับ”

“ครับ ขอโทษครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมรับทราบครับจะรีบโทรกลับทันที ครับ บายครับ” พี่อิศเรศกันมามองหน้าผมกับเมย์

“คุณเมย์จะทานอะไรดีครับ”

“เออ ผม ไม่รู้เหมือนกัน “เมย์พูดพร้อมกับหันมามองหน้าผม

“เอาที่คุณเมย์ขอบซิครับ พี่ว่าคุณตั้นน่าจะชอบด้วย” พี่อิศเรศพูด

“ข้าวต้มปลาแล้วกันเมย์ชอบ” ผมพูดก่อนจะพาเมย์เดินเข้าไปในร้าน ตอนนี้เกือบจะสองทุ่มกว่าแล้ว ผมเข้าไปนั่งทานกับเมย์และพี่อิศเรศ นั่งเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จาอะไรกันเลย จนกระทั่ง

“ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ “เมย์กับเป็นฝ่ายขอตัวเดินไปห้องน้ำ พูดเสร็จก็รีบลุงไปทันที ตอนนี้เหลือแค่ผมกับพี่อิศเรศ ผมยอมรับว่าตั้งแต่ที่ขอเลือกไปอยู่กับพ่อผม ผมก็ไม่คุยกับพี่เรศอีกเลย จนตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไรกับเขาดี ทั้งที่ผมควรจะจบมันได้แล้ว

“ตั้น พี่ยินดีด้วยนะที่ตั้นเจอคนที่ตั้นรักและรักตั้น “พี่อิศเรศพูด ผมเงยหน้ามองพี่อิศเรศ นี้เหรอที่เขาจะพูดกับผมตอนนี้

“ปึก”ผมลุกพรวดขึ้นทันที

“หมับ” พี่เขาคว้าข้อมือของผมเอาไว้ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกมาจากโต๊ะ

“อย่าทำแบบนี้ซิตั้น พี่ขอโทษที่”

“ที่มาทำให้ผมรักงั้นเหรอ มาทำทำไม มาทำแบบนั้นกับผมทำไม!!” ผมพูดตะคอกเสียงดังใส่พี่อิศเรศ

“เพราะว่าคุณท่านต้องการให้คุณตั้น อยู่ทีนี้ คุณท่านต้องการคุณตั้นและตอนนั้นคุณตั้นก็ต้องการใครสักคนช่วย คุณกำลังแย่ พี่ถึงได้ขอคุณท่านไป ดูแลคุณในฐานะ… พี่ชาย”

“พ่อเขาจะมาต้องการผมทำไม ในเมื่อตอนที่แม่ผมพ่อก็ไม่ได้ไปดูใจเลย เขาเอาแต่นั่ง กกคุณอยู่ไง ถึงไม่ยอมสละเวลาสักนาที!“

“คุณตั้น คุณพ่อคุณเขามีเหตุจำเป็นที่เดินทางไป ไม่ได้ “

“ช่างมันเถอะผมไม่แคร์ รวมทั้งคุณด้วย คุณอิศเรศ”

“ตั้น! จะไม่แคร์พี่ พี่ไม่ว่า แต่ควรจะแคร์คุณท่าน ท่านรักคุณมาก ต่อให้ท่านจะ ไม่ตั้งใจมีคุณแต่ท่านรักคุณ คุณเป็นสายเลือดของท่านนะตั้น ส่วนผมขอโทษที่ทำในสิ่งคุณตั้นต้องการไม่ได้เพราะว่าผม รักคุณท่าน “

“ฟู่!! พี่น่าจะรู้ใจตัวเองนานแล้วแต่ทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก!!”

“คือพี่ “

“ถ้าพี่จะไม่รักผมแบบคนรักไม่ว่า มันก็ไม่ผิด เพราะว่าหัวใจใครก็บังคับไม่ได้ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นทำไมคนที่พี่รักต้องเป็นพ่อผม!!!”

“แม่งโคตรแย่เลยตอนนั้นสำหรับผม  แต่มันไม่ใช่เพราะว่าพี่ไปรักเขาแค่นั้น มันดูทุเรศ! ที่พ่อลูกมารักคน คนเดียวกัน!!!  “ผมพูดและเดินออก ทันทีไปนั่งในรถผมหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความหาคนตัวเล็ก

// ตัวเล็กพี่ไปรอในรถนะครับ // ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเงียบๆ ผมหยิบรูปถ่ายสติกเกอร์ออกมา และผมก็ฉีกมันทิ้ง ผมมารู้สึกแย่อะไรตอนนี้ว่ะ ผมแอบด่าตัวเองในใจ

“ปีก” คนที่เดินมาเปิดประตูนั่งข้างๆ ผมก็คือตัวเล็ก เขามองผม ผมใช้ข้อศอกเท้าขอบกระตรงกระจกเลื่อน ผมค่อยๆ หันมามองหน้าเมย์ เมย์ยังคงมองหน้าผมโดยไม่เอ่ยอะไร

“เมย์ตั้งใจใช่ไหม “ผมถามเมย์

“พี่ควรจะได้คุยกัน ไม่ใช่เพื่อปรับความเข้าใจแต่ผมอยากให้พี่เห็นใจพี่อิศเรศ อย่างน้อยเขาก็ดูแลพี่จนพี่ดีขึ้น ไม่ใช่เหรอครับ” เมย์พูด

“ชีวิตคนเรามันสั้น ดังนั้นพี่ควรจะเก็บเอาความทรงจำดีดีเอาไว้ดีกว่าไหมครับ “เมย์พูด ผมกำมัดแน่น เมย์ก้มลงเก็บภาพที่ผมฉีกมาปะติดปะต่อกันอีกครั้ง

“ดูรอยยิ้มพี่ตอนนั้นซิ พี่มีความสุขน่ะครับ ทำไมพี่ไม่เก็บความสุขตรงนั้นเอาไว้ “เมย์พูด ผมหันมามองเด็กน้อยข้างๆ ผม อันที่จริงเขาไม่น้อยหรอกจะยี่สิบสองแล้ว แต่ห่างจากผมหลายปี ก็เจ็ดปีได้

“ไม่หึงเฮียเหรอตัวเล็ก” ผมถามตัวเล็ก

“ผมควรจะหึงทุกคนไปเหรอ มันก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้าง อย่างพี่กับภาคินผมยังไม่หึงเลย ส่วนพี่อิศเรศ น่ะผมอยากให้เป็นความทรงจำทีดีสำหรับพี่น่ะพี่ตั้น “เมย์พูด ก่อนจะเก็บภาพนั้นใส่กระเป๋าสตางค์ผมกลับไป

“ออกรถเถอะครับพวกพี่ๆ เขารออยู่ “เมย์บอกผม ผมพยักหน้าเบาๆ พอผมสตาร์ทรถ รถคันแรกที่วิ่งนำก็ออกไปก่อน และตามด้วยรถที่มีพี่อิศเรศนั่ง และรถคันหลังสุด เขาขับไปส่งผมจนถึงคอนโดของผมของผม ตัวเล็กที่ทำท่าจะง่วงแต่ก็ฝืนไม่ยอมนอนเพราะว่ากลัวผมหลับคาพวงมาลัย ผมยอมรับว่าตาปรือๆแล้วคือว่ามันง่วงเต็มที ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่ม

“ขึ้นห้องเลยน่ะ วันนี้งดทำการบ้าน พี่โคตรง่วงเลยตัวเล็ก” ผมพูดแต่ทำเอาคนข้่างๆแก้มป่องเป็นปลาปักเป้า

“ขนาดนี้พี่ยังขอทำผมอีก พี่ก็หื่นเกินไปแล้วพี่ตั้น เพราะว่าผมก็ง้วง ...หาว!!“ตัวเล็กพูดพร้อมกับอ้าปากหาวโชว์ผมในทันที  ผมนำรถเข้าไปจอด ผมเห็นรถคนของพ่อผมเข้ามาจอดแค่คันเดียว คนที่พี่อิศเรศนั่งมาด้วย พี่เขานั่งหลังมีคนขับสองคน เขาเปิดกระจกมองผม ส่วนผมก็หันหลังขึ้นไปและลากแขนตัวเล็กขึ้นไปด้วยโดยไม่ร่ำลาหรือขอบคุณผมเดินจนใกล้ถึงด้านหน้าลิฟต์

“ผมลืมของนะเฮีย” ตัวเล็กพูดพร้อมกับสะบัดมือผมและหันหลังเดินออกไปอย่างเร็ว ผมเอากระเป๋าวางไว้ก่อน ผมคิดว่าตัวเล็กไม่ได้ลืมของหรอก ผมเดินหันหลังกลับออกไปทีหลัง ผมเห็นตัวเล็กคุยกับพี่อิศเรศอยู่ เลยเดินไปแอบฟังตรงมุมเสา เห็นตัวเล็กกำลังเดินหลังกลับแสดงว่าคุยกันเสร็จแล้ว แต่

“คุณเมย์ครับ” พี่อิศเรศเรียกเมย์เอาไว้ เขาออกมายืนด้านนอกตัวรถ เมย์หันหลังกลับไปหาเขาอีก ผมเองก็แอบอยู่ไม่ไกลมากนัก มันใกล้พอจะได้ยินการสนทนา

“จริงๆ พี่ยอมรับนะครับว่าพี่รักคุณตั้นเหมือนกัน  “ผมใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

“แต่พี่ชั่งใจแล้ว พี่รักคุณท่านมากกว่า เพราะว่าคุณท่านได้พาพี่ออกมาจากนรกนั้นได้และส่งเสียให้พี่เรียน พี่ไม่เหลือใครแล้วนอกจากคุณท่าน และพี่ก็เลือกคณท่าน เพราะว่าส่วนหนึ่งมาจากหัวใจพี่ด้วย

 "พี่รักผู้ชายสองคนพร้อมกันไม่ได้ ดังนั้นพี่จึงควรจะเลือกปล่อยคุณตั้นให้คุณตั้นได้ไปเจอคนที่รักเขาได้ดีกว่าพี่ ตอนนี้พี่ว่าคุณตั้น เจอแล้วครับ คนนั้นคือน้องเมย์ พี่ฝากน้องเมย์ดูแลคุณตั้นด้วยนะครับ”

“พี่นั้นเลือกแล้วครับว่า พี่จะอยู่เคียงข้างคุณท่าน จนกว่าพี่จะหมดลมหายใจ “พี่อิศเรศพูดก่อนจะก้าวเท้าขึ้นรถและคนขับรถก็ออกรถไป ผมยืนกุมหัวใจ นี้แหละที่ผมคิดว่า ผมติดค้างอยู่มันหลุดไปแล้ว นั้นคือเขา ไปเพราะหัวใจของเขาจริงๆ

“หมับ” ผมคว้าเอาตัวเล็กเอาไว้

“เฮีย” คนตัวเล็กตกใจร้องเรียกผมเสียงหลงทันที

“โกหกเฮียเหรอ” ผมถามตัวเล็ก

“ก็ถ้าบอกว่าจะมาคุยกับพี่อิศเรศ เฮียจะให้ไหมล่ะ”

“ไม่!”

“ไม่ทันแล้ว ผมคุยแล้ว “ตัวเล็กพูด

“เล่นแบบนี้กับเฮียใช่ไหม” ผมถามตัวเล็ก

“แบร๋ๆๆ” ยังแล้ปลิ้นใส่ผมอีก ผมถลกแขนเสื้อและพร้อมกับยกร่างคนตัวเล็กลอยขึ้น มาพาดไว้บนบ่าผมนี้แหละ ตัวเล็กก็ดิ้นแต่ไม่พรรณนาผมหรอกน่ะ ผมเดินไปหยิบกระเป๋าอาดิแดสหิ้วพร้อมกับกดลิฟต์รอ และคนตัวเล็กเลิกดิ้นแล้ว

“ไม่ดิ้นแล้วเหรอตัวเล็ก”

“ไม่แล้วขี้เกียจ อยากทำอะไรก็ทำเลย!!” ผมเหลือบขึ้นบนมองคนที่ผมแบกเอาไว้ จากเงาสะท้อนบนหัวผม ทำให้ผมอมยิ้มเล็กๆ ให้กับตัวเล็ก ตอนนี้ เขาเอามือเท้าค้างกับหัวไหล่ผมอยู่ทำหน้าบึ้งด้วย น่ารักชะมัด

“ป๊าป!” ผมตีเข้าที่ก้นกลมๆเล็กๆนั้น

“อิ้ววว” คนตัวเล็กร้องออกมาดังพอสมควร ก่อนจะหันมามองผมและทำแก้มป่องใส่ผม จังหวะนั้นลิฟต์กำลังเปิด และผมก็ต้องผง่ะเพราะว่า มีคนอยู่ในลิฟต์ รู้ไหมว่าใคร ไอ้กอล์ฟ มันกำลังซัดกันนัวเนียเลย กอดจูบกับเฟย์ ผมมองซ้ายมองขวา จนมันหันมาเจอผมเท่านั้นแหละได้สติ

"เห้ย!!" ไอ้กอล์ฟมันร้องออกมาเสียงหลงก่อนที่ทั้งคู่จะผละออกจากกันในทันที

“ไม่เข้าไปละเฮีย ผมง่วงนอนแล้วจะได้รีบเข้าห้อง และนอน!!” เมย์พูด และผมก็ค่อยๆ วางเมย์ลงยืนก่อน พอเมย์หันหลังกลับไปเจอคนในลิฟต์ เมย์หันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปกลับไปมองไอ้กอล์ฟและเฟย์สลับกันไปมา ผมดันเมย์เข้าไปด้านในก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง

“ขึ้นไหมว่ะ” ไอ้กอล์ฟถามผม ผมพยักหน้าพร้อมกับยืนเอามือข้างหนึ่งเท้าเอวและอีกข้างก็ใช้ข้อศอกยันที่จับในตัวลิฟต์เอาไว้  และผมก็ยืนนิ่งไม่ได้ถามอะไรมันน่ะ มันก็นิ่งไม่กล้าพูดอะไรเช่นกัน

“ผมขอโทษนะพี่กอล์ฟ ผมคงลืมกดชั้นน่ะ” เฟย์กระซิบกับไอ้กอล์ฟ

“ตั้น คือว่ากู” ไอ้กอล์ฟมันเลยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ผมยกมือห้าม ไม่ได้โกรธอะไรมันหรอก

“เอาเป็นว่าเมื่อมึงพร้อมแล้วกันว่ะ “ผมพูดตัดบทผมหันไปมองหน้ามัน เพราะว่ายังไงมันก็เพื่อนผม

“ส่วนพวกนั้นมึงต้องบอกมันเองว่ะ มันเพื่อนกันมึงเข้าใจป่ะว่ะ “ผมถามไอ้กอล์ฟ มันพยักหน้า

“แต่แม่งเล่นในลิฟต์เลย ไอ้สัส กูยังไม่กล้าเลย มันมีกล่องวงจรปิด” ผมพูดและชี้ขึ้นไปเหนือศีรษะ กล่องวงจรปิดพ่อผมมันทันสมัย ดูไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่

“ไอ้เชี้ย นั้นกล้องวงจรปิดเหรอว่ะ” ผมสะบัดหน้าไปมองไอ้กอล์ฟ

“มึงคิดว่านี่มันคือติ่งในลิฟต์หรือไง พรุ่งนี้คนเช็กกล้องคงได้ เปิดรีเพล์ไม่รู้กี่รอบ หึ หึ “ผมพูดและหัวเราะขำมัน เมย์นี้ก็เอาศอกกระทุ้งที่พุงของผมเบาๆ จนกระทั่งลิฟต์มาถึงชั้นที่แปด

“ไปนอนเถอะว่ะ พรุ่งนี้มีงานนะโว้ย!! อย่าหนักล่ะ”

“ไม่หนักน้องมันมีเรียนเช้าและสอบเก็บคะแนน” ไอ้กอล์ฟพูดก่อนจะดันเฟย์เดินออกไปเฟย์ยกมือไหว้ผมก่อนออกไป ผมพยักหน้ารับไหว้แทน เมย์เงยหน้ามองผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง

“พี่เห็นมันมาพักหนึ่งแล้วแหละ แต่พี่ไม่ได้สักถามอะไรน่ะ พี่ว่าคงยังไม่พร้อมและเมื่อมันพร้อมมันก็จะบอกเอง “ผมหันไปบอกเมย์พร้อมรอยยิ้ม เมย์เขาก็เข้ามากอดผม ผมก็โอบเมย์กลับ  หันไปหอมหน้าผากด้วย

 "คราวนี้พี่รู้แล้วใช่ไหมครับว่า พี่อิศเรศเขาไม่ได้ไปแค่เพราะคำว่าบุญคุณเขาไปเพราะว่าหัวใจต่างหาก " เมย์พูด ผมก็พยักหน้าเบาๆ ผมโอบไหล่เมย์เราเดินออกจากลิฟต์พร้อมกัน

   คืนนี้ของดNC เพราะว่าเฮียตั้นตาปรือมากแล้ว ง่วงครับ เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับท่านผู้ชม

******

อ่านคอมเม้นแล้วก็อมยิ้ม ตอนหน้าจะยิ้มมากขึ้น(คนแต่งยังยิ้มเลย)
ตอนหน้าคุณพ่อจะมานะคะ คุณพ่อกับพี่อิศเรศค่ะ

[Nattie69]

 

[Tanthai23]

 

[blove]

 

[Alessa]

            อิศเรศ ผมนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวเก่าๆขณะที่ผมนั่งอยู่ภายในรถฟอร์จูนเนอร์สีดำ  ผมนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ภาพเด็กผู้ชายที่อายุห่างจากผมแค่ห้าปี เขานั่งซึมเศร้าเพราะว่าชีวิตที่ต้องผ่านการเสียใจอย่างหนักแถมยังต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย เขาย้ายมาจากอเมริกาด่วนและเข้าเรียนโรงเรียนที่กรุงเทพ คุณตั้นไม่เคยเรียนภาษาไทยมาก่อน พูดได้แต่อ่านออกเขียนไม่ถึงขนาดเก่ง ได้แค่คำง่ายๆที่คุณลลิลภัทร์สอนมาแค่นั้น และนั้นก็ทำให้ผมต้องลงไปดูคุณตั้น เป็นระยะเวลาถึงสีปีกว่าแม้จะไปๆมาๆเพื่อไปดูคุณท่านด้วยในช่วงปิดเทอมแต่ผมก็กลับไปพร้อมกับคุณตั้น
 
       น้องตั้นครับ อ่านให้พี่ฟังก่อน พี่จะได้แน่ใจว่าน้องตั้น เข้าใจ คุณตั้นต้องใช้ในการสอบเข้านะครับ ถ้าคุณตั้นไม่เข้าใจพี่คิดว่าจะสอบเข้าไม่ได้นะครับ  ]
 
            [ก็ไม่มีสมาธิอ่ะ พี่เรศ] แววตาอ้อนวอน มันทำให้ผมต้องกุมขมับ
 
            [น่ะพี่เรศ] เขาอ้อนวอนผมต้องการจะ จูบผม รสจูบที่ผมเคยสอนเขา เพราะว่าคุณท่านก็สอนผมมาอีกที ความสัมพันธ์ที่ลับๆของผมกับคุณท่านในตอนนั้น
 
            [พี่ให้แล้วตั้นต้องอ่านน่ะ ] ผมบอกตั้น ตอนนั้นเขาเป็นเด็กน้อยของผมที่น่ารัก
 
            [ครับที่รัก] ทันทีที่ตั้นพูดเขาก็ประกบปากผมจูบอย่างดูดดื่ม นิ้วมือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดที่พอดีตัวของผม ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ผมจูบตั้นตอบ มันรู้สึกดีแต่คนละแบบกับเวลาที่ผมจูบกับคุณท่าน พ่อของคุณตั้น อันนั้นมันนุ่มนวลและอ่อนหวาน  ไม่นานสองร่างก็เปลี่ยนจากนั่งเป็นลงไปนอนเสียดสีกันบนพื้นพรม ตั้นเริ่มซุกไซ้ที่ลำคอของผม มือไม้ก็ลูบคล่ำไปทั่ว จนไปหยุดที่ความเป็นชายของผมอีกทีและทำท่าจะปลดกางเกงผมออก
 
            [ตั้น ตั้น พอ พี่ทำแบบนั้นไม่ได้]  ผมรีบห้ามปรามเขาในตอนนั้น ผมจะให้มันเกินเลยไปกว่านี้ไม่ได้
 
            [ทำไมละแฟนกัน พี่เรศ]
 
            [พี่ขอละ]
 
            [แต่ผมมีอารมณ์นิ]
 
            [ ฟู่!! โอเคพี่จะทำให้เรา และหลังจากเสร็จแล้วอ่านหนังสือ พี่ซีเรียสนะครับตั้น] และทุกครั้งผมทำให้เขามีความสุข มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ถามว่าพ่อของตั้นรู้เรื่องนี้เขารู้แต่พ่อของตั้นเขาก็ยอมเพราะว่า
 
            “ก็นั้นลูกชายฉัน ถ้ามันทำให้เขาดีขึ้น ฉันก็ต้องยอม แต่ จะยอมตลอดไปไม่ได้น่ะ เรศ”[/b]
 
            รถที่ผมขับตามคุณตั้นไปจนถึงกรุงเทพและตีกลับมาในทันทีที่เห็นว่าคุณตั้นและคุณเมย์ถึงที่พักอย่างปลอดภัย ผมก้าวเท้าลงจากรถ ตอนนี้เป็นเวลา ตีสองครึ้ง ผมหันไปมองคนขับรถ
 
            “ไปนอนพักซะนะครับ แล้วพรุ่งนี้เปลี่ยนชุดขับพาคุณท่านไปดูงานน่ะ ผมไม่อยากให้พวกคุณไปในสภาพที่ไม่พร้อม อยากให้พักให้เต็มที ขอบคุณมากนะครับ” ผมบอกพวกเขาก็พงกศีรษะก่อนจะนำรถไปเข้าจอดและไปเข้าที่พัก
 
            ผมเดินขึ้นเรือนใหญ่ในทันที ผมเหลือบไปมองบ้านหลังทางด้านซ้ายมือที่เป็นบ้านของคุณลลิลภัทร์ บ้านที่พ่อของคุณธรรพ์ณธรมอบให้เธอในวันที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ และบ้านอีกหลังทางด้านขวา เป็นบ้านแม่ของคุณธรรพ์ณธร เธออยู่มาก่อนและกลับตัดสินใจฆ่าตัวตายตอนที่คุณท่านอายุได้สิบสิบแปดปี ผมรู้ว่าภาพนั้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่จะลืมมันได้และมันก็เลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัย และบ้านหลังนี้ไม่ค่อยมีใครกล้าขึ้นไป แต่คุณพ่อของคุณตั้นกลับให้สองแม่ลูกนั้นอยู่ เธอก็ต้องอยู่แหละ คงไปไหนไม่ได้ เช่นกัน
 
            “คุณอิศเรศ” แม่บ้านที่มาอยู่รอเปิดประตูให้ผม
 
            “คุณท่านเข้านอนตอนกี่โมงครับ”
 
            “เห็นคุณท่านเงียบๆไปก็ประมาณ สี่ทุ่มนะคะ”
 
            “รู้สึกว่าจะหัวเสียหาอะไรไม่เจอก็ไม่รู้ค่ะ แก้วไม่กล้าขึ้นไปกลัวจะหงุดหงิดหนักกว่าเดิมค่ะ เลยรอให้ท่านสงบไปเอง” คนใช้บอกผม ผมก็ยิ้มจางๆพร้อมพยักหน้า
 
            “ขอบคุณครับ ไปนอนเถอะ” ผมพูดก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนเรือนใหญ่ ที่ผมกับคุณท่านพักที่นี้ ผมเดินตรงไปยังห้องนอน ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างเบาที่สุด ถ้าคุณท่านหลับแล้วผมก็ว่าจะไปนอนพักอีกห้องหนึ่ง
 
            “หึ” ผมต้องยิ้มที่มุมปาก ผู้ชายที่หลับไหลอยู่ พ่อลูกนี้เขาถอดแบบกันเหมือนกันทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาที่ละหม้ายคล้ายกัน จนจะเรียกว่าแฝดก็ว่าได้ เสียแต่ว่าทรงผมที่สีเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนกันชนิดที่ว่าทุกกิริยาบท มันทำให้ผมแยกแยะไม่ออกในช่วงแรกว่าผมมีใจให้ใครกันแน่พ่อหรือลูกแต่
 
            “หมับ” จังหวะที่ผมกำลังหันหลังออกก็มีคนมาคว้าข้อมือผมและดึงผมเข้าไปหา จนผมถลาลงไปทาบทับร่างคนที่นอนลืมตาอยู่
 
            “เออ ผมนึกว่าคุณท่านหลับอยู่ “ ผมพูด คุณธรรพ์ณธรมองไปรอบๆห้องและหันมามองหน้าผม ผมรู้ว่าถ้าอยู่ในห้องนอนผมต้องเปลี่ยนสถานะ
 
            “ผมคิดว่าคุณสามีหลับอยู่นะครับ”
 
            “หึ หึ” คุณธรรพ์ณธรหัวเราะผมในลำคอ ก่อนจะพลิกตัวผมให้ลงไปนอนราบและคนด้านข้างผมก็ลุกขึ้นนั่ง หันมาทางผม แขนที่เหยียดยันอยู่ข้างลำตัวผม สายตาที่จับจ้องมองผม มันดูอบอุ่น ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขา ผมจำได้ว่าผมนั่งสั่นเทา ผมหนีการตามล่าของพวกค้ามนุษย์ข้ามชาติมาแอบอยู่ที่ไร่ของเขา ผู้ชายคนนี้ที่ยื่นมือมาเรียกผมให้ออกมาจากพุ่มไม้ เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากการโดยกิ่งหนามทิ่มตำ และเขาคนนี้ก็คือคนที่ให้ชีวิตใหม่กับผมพร้อมกับชื่อนี้ อิศเรศ
 
            “ตั้นเขาว่าไงที่เราขับตามเขาไปแบบนั้น”
 
            “ก็ หัวเสียแต่ก็ยอมเพราะว่าน้องเมย์ครับ”ผมพูดพร้อมกับใช้นิ้วมือเขี่ยที่คางนั้น มันมีหนวดขึ้นมาไรๆ
 
            “ตอนเช้าจัดการให้ด้วย เพราะว่ามีคุยเรื่องโครงการใหม่ ผมไม่อยากให้เขาเป็นว่าผมดูแก่” คุณธรรพ์ณธรบอกผม นั้นหมายถึงให้ผมโกนหนวดให้เขาด้วยนั้นเอง
 
            “คำสั่งเหรอครับ”
 
            “หน้าที่ที่ภรรยาที่พึงกระทำ”
 
            “ผมลืมไปนะครับ” ผมพูดปนหัวเราะ
 
            “ลืมเหรอ ต้องให้ทบทวนไหม”
 
            “ดึกไปนะครับตีสองกว่าแล้ว”
 
            “ก็อยากกลับมาช้านิ หึ” ร่างที่กำยำนั้น ในวัยจะห้าสิบแต่ดูมีพละกำลังราวกับม้าหนุ่ม โน้มตัวลงมา จุมพิตที่เร่าร้อนและนุ่มนวลผสมผสานกันไป จนร่างของผมดิ้นไปมาอยู่ไม่สุข ลิ้นนุ่มแต่ดุดันด้วยพละกำลังสอดใสเข้ามาในโพลงช่องปากของผม แถมยังตวัดควานไปทั่ว
 
            “อื้มมม” เสียงครางของผมทำให้คนที่รุกล้ำได้ใจเวลาผ่านไปสักพักถึงได้หยุดให้ผมได้หายใจเอาอากาศเข้าปอด
 
            “ขอผมอาบน้ำก่อนได้ไหมครับ เพราะว่าผมนั่งรถไปกลับก็ราวๆแปดชั่วโมงได้ ผมเหนียวตัวมากเลยนะครับ คุณสามี” ผมพูดก่อนจะใช้ข้อศอกยันตัวเองขึ้น
 
            “นี่ถ้าไม่ตื่นมาดู จะหนีไปนอนอีกห้องใช่ไหม” เดาถูกเสมอ
 
            “ไม่ได้หนี แต่ถ้าคุณสามีหลับแล้วผมก็ไม่อยากปลุก กลัวจะนอนไม่เต็มทีและถ้าตื่นขึ้นมาจะกลับไปนอนต่อได้ไหมละครับ “ ผมพูดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น ผมมองคนที่สวมกางเกงแพรพร้อมกับเสื้อยืดตัวบางสีขาว
 
            “เร็วๆนะ และมากล่อมด้วยไม่งั้นกลับไปนอนไม่ได้น่ะ” คนพูดทำให้ผมคนที่ได้ฟังถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที นี่แหละที่บอกว่าพ่อลูกเขาถอดกันมาเป็นยังไง ขนาดเขาทั้งคู่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเลยนะ ถ้าอยู่ด้วยกันทุกวันไม่รู้จะขนาดไหน ผมลุกขึ้นไปก็เตรียมตัวเข้าห้องน้ำจัดการรีบอาบน้ำชำระร่างกาย ก็คนที่ตื่นขึ้นมาคงยังนั่งรอผมอยู่ พอท่านอายุเยอะขึ้นถึงจะดูแข็งแรงราวกับโคถึกแต่ด้วยวัย ตื่นมาก็หลับต่อยาก
 
            “หมับ” ผมหยิบไอแพตที่ท่านเอามาเปิดดูงาน
 
            “ทำไมไม่อ่านหนังสือที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายละครับ จะได้นอนหลับต่ออีกสักหน่อย” ผมพูดกับที่กึ่งนั่งกึงนอน เขามองผมพร้อมมุมปากที่กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม พ่อลูกนี้เขาเหมือนกันอีกอย่างถ้าบอกอย่าทำก็ทำ เพื่อให้โดนดุและนั้นแสดงให้เห็นว่ามีคนหวงใยเขา สายตาทีหลุบลงที่นอนข้างๆ เพื่อให้ผมนั่งลง ทันที่ผมทรุดลงนั่ง คนที่รอคอยผมอยู่ก็เอี้ยวตัวมาประกบริมฝีปากพร้อมกับดันหลังผมให้นอนราบลงอย่างทะนุถนอม รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ส่งผ่านมาที่ผม
 
            “อันที่จริงไม่น่าจะใส่ออกมาหรอกนะเสื้อผ้าน่ะ”
 
            “แล้วคุณสามีจะให้ผมเดินโป้ออกมาจากห้องน้ำเหรอครับ”
 
            “ทำได้ไหมล่ะ”
           
            “ไม่ได้ครับ ต่อให้ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากคุณสามีผมก็ไม่กล้าทำหรอกครับ “ ผมพูด แต่ทำให้คนที่พลิกตัวมาคร่อมร่างผมไว้ กระหยิ่มยิ้มย่อง พร้อมกดริมฝีปากลงจูบผมอย่างหนักหน่าวง ริมฝีปากนั้นถูกลากยาวลงมาที่ลำคอขาวๆของ ชายเสื้อถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นแผ่นอกที่มีสองจุดนั้น ผมรู้สึกเปียกชื้นที่จากการที่ปลายลิ้นนุ่มนั้นตวัดเล่นไปมา ทั้งขบและเม้มเล่น หยอกเย้าจนผมเองก็เกือบจะทนไม่ไหว คนที่คร่อมร่างของผมเอาไว้ก็ใช้มือกระตุกปมกางเกงแพรของผมและรูดมันออกไป จนหลุดติดมือไป ผมเองก็ไม่ได้สวมกางเกงยืด
 
            “เตรียมพร้อมใช่ไหม” คนที่ยิ้มอย่างพึงพอใจถามผม
           
            “ก็คุณสามีบอกผมว่า รอให้ผมมากล่อมนอน แล้วผมจะใส่หลายชั้นทำไม คุณยิ่งขี้หงุดหงิดอยู่นี้ครับ”ผมพูดตอบ คนที่คร่อมร่างผมอยู่ก็ลุกขึ้นและกระตุกปมกางเกงแพรให้คลายออก กางเกงหลุดล่วงลงไปเผยให้เห็นความเป็นชายที่ไม่ธรรมดา แน่นอนด้วยวัยที่มากขึ้น ก็ต้องปลุกเร้ากันหน่อย ผมลุกขึ้นและนั่งย่องให้ตรงกับเป้าหมาย ผมกระขยับเข้าไปหาพร้อมกับใช้ปากกับสิ่งนั้นเพื่อปลุกให้มันหึกเหิมพร้อมจะทำลายประตูสวาทของผมใช่เวลาปลุกความเป็นชายอยู่ไม่นานคนที่ยืนอยู่คงรับรู้ถึงความพร้อม เขาดันผมออกพร้อมกับโน้มลงมาจูบผมร่างผมค่อยเอนตัวลงนอนราบอีกครั้ง ขาของผมถูกจับให้ตั้งขึ้น รู้สึกเย็นว๊าบที่ช่องทางรักของผม นิ้วมือที่กำลังละเลงเจลหล่อลื่น กำลังควานไปทั่วเพื่อสร้างความคุ้นเคย ผมสัมผัสถึงหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆมาสัมผัสกับหน้าแข้งของผม คนที่อยู่ตรงระหว่างขาของผมก้สอดใส่สิ่งนั้นเข้ามาในกายของผมอย่างช้าๆ
 
            “อ้าห์ อื้มมม อื้มมมมม ซี้ดดด” เสียงครางของผมและคนที่กำลังโยกบั้นท้าย
 
            “ปัก ปัก ปัก “ใช่เวลาไม่นานแต่ว่ามันก็สุขสมมากพอที่จะทำให้ผมเสร็จไปพร้อมๆกัน 
 
            “อืมมม” เกมรักของผมสองคนจบลงที่จูบอันดูดดื่ม
 
            “คราวนี่นอนได้แล้วนะครับ ผมอยากให้คุณสามีของผมนอนให้เต็มที “ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นไปผมเองก็ต้องเป็นคนเช็ดทำความสะอาดให้ คุณสามีของผมก่อน ที่จะจัดการตัวเอง หน้าที่ภรรยาที่พึงกระทำ และกลับมาขึ้นเตียงนอน ผมล้มตัวลงนอนกอดผู้ชายคนนี้ มันอบอุ่นซะยิ่งกว่าอ้อมกอดไหนๆ
 
            “เออ คนงานมารายงานผมอีกแล้วนะครับว่า คุณเกศเธอทำตัวไม่เหมาะสมอีกแล้วนะครับ”
 
            “และเมื่อวานตอนบ่าย คุณเมญ่าก็พยายามขึ้นไปหาคุณตั้นอีกแล้ว”
 
            “ฉันจะจัดการเอง “ คำพูดที่ดุดันและอ้อมกอดที่กอดกระชับร่างของผมเอาหา พร้อมกับฝ่ามือที่ลูบหัวผมเบาๆ
 
            “ฟ๊อด นอนได้แล้ว เหนื่อยเดินทางไม่ใช่เหรอ เรศ”
 
            “ครับ คุณท่านก็นอนได้แล้วน่ะครับ ผมรักคุณท่านนะครับ “
 
            “ฉันก็รักนายน่ะ ถึงจะเคยจะยกนายให้ลูกชายฉันก็ตาม”
 
            “ผมว่าเขาเจอคนที่รักเขาแล้วแหละครับ เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว ผมมอบกายให้ขนาดนี้แล้วนะครับ”
 
            “อืมม ฟ๊อด!!”
 
           
             เช้าของวันใหม่ ผมลงมานั่งทานอาหารกับคุณทานเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้ผมสั่งให้แม่บ้านทำ egg benedict เสริฟพร้อมผักสลัดออแกนิกส์และอะโวคาโด ให้คุณท่านทาน  ทันทีที่ท่านเดินลงมาก็นั่งลงและมองหน้าผม
 
            “ผมว่าท่านควรจะทานไข่เป็นอาหารเช้าเพื่อเพิ่มโปรตีนและอะโวคาโด ไขมันดีเข้าสู่ร่างกาย “  ผมพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆท่าน หนังสือพิมพ์ถูกจัดวางไว้ด้านข้างพร้อมกาแฟบดจากไร่ของท่านเอง มันหอมลมุล
           
            “หลบซิจะมายืนขวางฉันอยู่ได้” เสียงเกศมณีเดินเข้ามาในห้องอาหาร ซึ่งปกติเธอจะไม่มีสิทธิ์เดินเข้ามาถ้าคุณท่านไม่เรียกแต่ก็ไม่เรียกมาเลยสักครั้ง
 
            “วันนี้คุณธรรพ์ณธรเรียกเกศมาเหรอคะ หรือจะให้เกศมานั่งร่วมโต๊ะอาหารเช้าค่ะวันนี้”
 
            “ฉันเคยเรียกเธอมานั่งเสนอหน้าที่นี้เหรอ”
 
            “แล้วเรียกเกศมามีอะไรเหรอคะ”
 
            “จะเรียกเธอมาเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถึงเรื่องที่เธอทำในบ้านของฉัน มันน่ารังเกลียดและน่าขยะแขยง แต่ฉันไม่แคร์น่ะ ที่เธอจะไปนอนกับใครมั่วกับใครอีก “
 
            “แค่ครั้งนั้นที่เธอท้องไม่มีพ่อ ถ้าไม่ติดว่าพ่อฉันสั่งเอาไว้ให้เก็บเธอเอาไว้ เธอคงกระเด็นไปนานแล้ว เกศมณี”
 
            “บอกลูกสาวเธอด้วยนะว่า ห้ามขึ้นไปบนเรือนคุณลลิลภัทรอีก ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะให้หลอนไปอยู่ที่อื่น”
 
            “อย่านะคะ ฮือๆอย่าไล่เราสองคนแม่ลูกไปเลยนะคะ”
 
            “งั้นก็ทำตัวดีดี ถ้าเธอยังแบมือขอเงินฉันใช้อยู่ ทางทีดีควรจะให้ลูกสาวเธอตั้งใจเรียน ไม่ใช่ตั้งตาหาสามี เพื่อว่าวันหนี่งเธอสองคนแม่ลูกอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี้ ถ้าลูกชายฉันเขาพร้อมจะกลับมาดูแลกิจการของฉันแทน”
 
            “ออกไปได้แล้ว”
 
            บรรยากาศอาหารเช้าก็เหมือนเช่นทุกวัน ท่านก็ดื่มกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์ ส่วนผมก็ทานอาหารไปด้วยและดูตารางงานของท่านไปด้วย ผมทำหน้าที่เลขาฯ และคนที่ดูแลท่านอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด
 
            “อย่าลืมทานอาหารเสริมนะครับ “ผมบอกคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ก่อนจะลุกไปตรวจสอบดูคนขับรถเพื่อจะได้ออกไปดูงานแม้จะไม่ไกลมากแต่เพื่อความปลอดภัย คนขับก็ต้องพร้อมสภาพรถก็ต้องพร้อม ผมค่อนข้างใส่ใจทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของท่าน ผมเดินกลับเข้ามาด้านในอีกครั้ง แต่ไม่พบร่างคนที่นั่งอยู่แล้ว
 
            “ท่านคงเดินไปที่ด้านหลังอีกแล้วนะคะ คุณอิศเรศ” แม่บ้านบอกผม ผมพยักหน้า ความทรงจำที่เลวร้าย ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่สิบปี มันก็ยังคงอยู่ในใจลึกๆของผู้ชายที่ใกล้จะเลยวัยกลางคนเข้าไปทุกที ผมเดินมาหยุดที่ด้านหลังคนที่ยืนกอดอกมองต้นไม้ ที่มีอายุยาวนานกว่าสี่สิบปี คุณท่านปลุกมันด้วยมือของท่านเองเมื่อยังวัยเยาว์ มันดูเก่าแก่ทำท่าจะล้มลงมาได้ทุกเมื่อ แต่ว่าคุณท่านพยายามยื้อมันเอาไว้ โดยการใช้ไม้ค้ำยันเพื่อรักษามันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต้นไม้ที่ต้องยืนตากแดดตากฝน ฝ่าลมพายุไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งสำคัญมันคงล้มลงไปแล้ว
 
            “เวลามันผ่านมานานมากแล้วนะครับ “
 
            “ใช่ นานมาก ตั้งแต่ตั้นยังไม่เกิด แต่มันยังติดตาฉันอยู่ ถึงทุกวันนี้”
 
            “และฉันก็ไม่อาจจะให้อภัยเธอได้ลลิลภัทร์ ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม”
 
            “แต่คุณตั้นเธอไม่รู้เรื่องด้วยนะครับ”
 
            “แต่มันก็ทิ่มต่ำหัวใจฉันจนเป็นแผลฉกรรจ์ไม่แพ้กัน “
 
            “แต่คุณก็รักคุณตั้น เพราะว่าเขาคือเลือดเนื้อของคุณ” ผมพูดทำให้คนตรงหน้าผมที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสแลคเข้ารูปมองไปที่ต้นไม้ต้นนั้น
 
            “ว่าแต่เรื่องบ้านเด็กคนนั้นว่าไง”  จู่ๆท่านก็เปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ
 
            “บ้านคุณเมย์เหรอครับ ผมส่งคนเข้าไปคุยกับคุณดิเรกแล้ว เขาบอกว่าเขายังตัดสินใจอะไรไม่ได้ บ้านหลังนั้นคือสินสมรสระหว่างคุณปฐวีย์และลูกสาวเขา ดูท่าแล้ว คงถูกถอนหมั้นเร็วๆนี้แหละครับ”
 
            “ตกลงเขาต้องการเท่าไหร่”
 
            “สามสิบล้านบาทครับ”
 
            “ถ้าคุณจะซื้อก็ทำได้แต่ คุณท่านต้องการได้ยินคำขอความช่วยเหลือจากคุณตั้นใช่ไหมครับ”
 
            “ชาตินี้มันจะพูดไหมล่ะ”
 
            “ผมเดาว่าไม่” ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม
 
            “บ้านหลังนั้นเป็นยังไง ได้เห็นหรือยัง”
 
            “เป็นบ้านทรงทันสมัยตอนนี้ผ่านไปเกือบสิบห้าปี เพราะว่าตอนที่ดอกเตอร์เสียชีวิตไปเขาเพิ่งจะย้ายเข้าไปอยู่ครับและหลังจากท่านเสียชีวิต บ้านหลังนี้อยู่ในชั้นศาสอยู่หลายปีมากครับ จนกระทั้งมาตกอยู่ในมือของคุณดิเรก ผมว่าเขาน่าจะใช้แผนสกปรกได้มันมา”
 
            “จ้างคนสืบ”
 
            “ครับท่าน”
 
            “ผมได้ยินมาบ้านหลังนี้มีห้องใต้ดินด้วยครับ และของทุกอย่างของเจ้าของบ้านถูกเก็บไว้ที่นั้น ผมเดาว่าน่าจะเป็นพวกรูปถ่ายพ่อแม่ของคุณเมย์นะครับ”
 
            “ถึงยังไงเราก็เข้าไปเอามันออกมาไม่ได้ จนกว่าจะได้บ้านมาซะก่อนถูกต้องไหม”คุณทานหันมามองหน้าผม ผมพยักหน้าว่าใช่
 
            “ผมจะพยายามดำเนินการให้เร็วที่สุด”
 
            “ถ้ายังงั้นฉันก็รอไอ้ลูกชายฉันมันขอก่อนแล้วกัน “
 
            “นี่เราพร้อมจะไปกันหรือยัง” ท่านหันมาถามผม พร้อมกลับรอยยิ้มและนิ้วเรียวๆที่ตวัดผมที่ปรกหน้าผากของผม
 
            “คิดว่าควรจะออกเดินทางได้แล้วครับ ผมไม่อยากให้เราไปถึงแดดร้อนมาก คุณจะหงุดหงิดคุยงานกันไม่สะดวกนะครับ “ ร่างตรงหน้าผมหันมาพยักหน้าก่อนจะเดินแทรกกลับเข้าไปด้านใน นี้แหละน่ะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
           

[Nattie69]

 

[blove]

คู่ใหญ่นี้มันกร๊าวใจดีแท้โว้ยยยยย 555555 อ๋อผู้หญิงและลูกสาวบ้านนั้นคือคนของพ่อ แล้วแม่ของพี่ตั้นนี่ยังไงดูเหมือนจะร้ายลึกนะ 55555 ถ้าได้บ้านคืนมาก็ถือเป็นเรือนหอของพี่ตั้นกับเมย์เลยละกัน ใจนึงก็ไม่อยากให้เอาคืน สร้างใหม่บรรยากาศใหม่น่าจะดีกว่าแต่พวกของก็ขอคืน ดูเหมือนว่าปัญหาจะเกิดจากบ้านหลังนี้เองอะนะ ดูทรง 5555555 

[Alessa]

       รชานนท์ เย็นนี้พวกผมเลิกงานก็ตรงไปที่ร้านหมูกระทะ เฮียตั้ม เฮียแกเป็นรุ่นพี่พวกผม และเป็นปู่รหัสของผมและเป็นคนที่เลือกผมขึ้นเป็นพี่ว๊าก ทั้งที่ผมไม่เคยอยากเป็น ไม่รู้จักคำว่าโซตัส ไม่เชื่อเรื่องโซตัส แต่พอได้มาเป็นพี่ว๊าก การทำงานของผมจึงเป็นระบบโซตัสไปโดยปริยาย คือเคารพรุ่นพี่ ดูจากเวลาเจอกันน้องๆ ยกมือไหว้กันหมด เฮียตั้มที่บ้านมีกิจการแต่ว่าเฮียเขาอยากเปิดร้านหมูกระทะ เฮียแกเปิดมาได้ ห้าปีแล้ว ตั้งแต่เฮียแกแต่งงานกับเจ้น้ำหวานไปได้สามปีกว่าแล้ว และเฮียบอกว่ามีข่าวดี ส่วนผมก็บอกเฮียว่าผมก็มีข่าวดีเช่นกัน



         วันนี้ผมเอารถเก๋งคันหรูมาขับอีกแล้ว และแต่ละคนก็มีรถที่ตัวเองชอบกันทั้งนั้น มันนั่งได้สองคน ผมขับรถไปด้วยและกุมมือตัวเล็กไปด้วย เมย์หันมามองผมเป็นระยะๆ



“พี่ไม่เคยพาใครมาที่ร้านเฮียตั้มเลยเหรอ” ตัวเล็กหันมาถามผม



“ไม่เคยครับ เพราะเฮียน่ะเขาบอกว่าพี่จะมีแฟนและพามาแนะนำตัว ขอให้เป็นแฟนจริงๆ พี่เลยไม่เคยพาเด็กที่มีคิดว่าแค่นอนด้วย ไปหาเฮียสักคน แม้กระทั่งพี่ปริม” ผมบอกตัวเล็ก ตัวเล็กมองผมก้อนจะหลุบตาลง      ผมนำรถของผมเข้าไปจอดที่จอดรถ ผมมาถึงก็ประมาณสามทุ่มกว่าๆ เฮียบอกว่าวันนี้แจ้งกับลูกค้าประจำเอาไว้แล้ว บอกว่าร้านจะปิดเร็ว ดังนั้นตอนนี้ก็จะมีแค่พวกผมที่มาทานกัน เฮียแกใจดีปิดร้านเลี้ยงพวกผมเลย ผมหิ้วเหล้ามาขวดเดียว คือว่ากินกันไม่เกินหนี่งขวดแต่พวกผมากันเยอะขนาดนี้ไม่เมาแน่นอน



“มาแล้วครับ กรีนเรเบล “ไอ้เปรมดิ์ มันเอารถมันมา วันนี้เรียกได้ว่ามาพร้อมกันหมดแฟนพวกมัน โบว์แฟนของเปรมดิ์ เคยเจอเมย์แล้ว เจอบ่อยด้วยเพราะว่ามหาวิทยาลัยโบว์อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานพวกผม



“สวัดคีค่ะพี่เมย์ “โบว์ยกมือไหว้เมย์ โบว์ก็เป็นรุ่นน้องพวกผมแหละกำลังจะจบจากที่เดียวกัน โบว์เรียนเอกการตลาด อยู่ปีที่สองเด็กที่สุดในบรรดาแฟนพวกเพื่อนๆ ผมตอนนี้



“สวัสดีค่ะพี่เมย์ใช่ไหมคะ” คนนี้แฟนไอ้ทีน อวบอั๋นสุดๆ ก็น้ำหนักน้องเขาเข้าไปจะแปดสิบกิโลกรัมอยู่แล้ว แต่น้องเขาน่ารัก น้องเรียนอยู่ปีที่นิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยแถวๆศาลายาปีที่สามแล้ว



“เมย์นี้น้องข้าวต้มมัด” ผมหันไปแนะนำให้เมย์รู้จัก เมย์สะบัดหน้าไปมองน้องเขาและน้องเขาก็สะบัดหน้ามามองผมเช่นกัน



“เฮ้ย! เฮีย หนูชื่อมัดหมี่ ไม่ใช่ข้าวต้มมัด”



“โอ๊ย!” ผมโดนเมย์บิดที่นมอย่างแรง



“ไปว่าน้องเขา เฮียนี่” เมย์หันขวับมาว่าผมทันที



“พี่ก็เห็นมาเป็นป้องๆ พี่ก็นึกว่าใช่” ผมพูดปนหัวเราะ



“ไอ้เฮียครับ มึงช่างกล้าเรียกเมียกูว่าข้าวต้มมัด เมียกูแค่เหมือนครับ “ไอ้ทีน มันดินมาถึงก็กำปั้นทักทายเหมือนปกติ



“พี่ทีน ดูดิเฮียแซวหนูอ่ะ แซวแรงเชียว”



“ก็บอกว่าให้ลดได้แล้ว”



“ลดน้ำหนักเหรอ”



“ลดของกินครับ เมียครับ ลดลงไปบ้าง เค้กนี้ก็สั่งจัง มีรสใหม่นี้วิ่งใส่ไม่ยั้ง พอกินเสร็จแล้วบ่นว่าจะอ้วน แล้วเป็นไงอ้วนเลย ดูรูปแล้วตกใจใครขโมยเมียคนเก่ากูไปว่ะ “ไอ้ทีนมันบ่นเมียมัน แต่มันรักมากผมรู้



“และไอ้เฮียนี้ก็ชมเมียกูซะน่ารักเชียวน่ะ เหมือนข้าวต้มมัด” ไอ้ทีนมันพูดและทำท่าจะดึงขนจมูกผม ดีที่คว้ามือมันไว้ได้ทัน



      ผมหันไปเห็นไอ้อาร์มมันก็มากับแฟนมัน แฟนมันเป็นคนใต้ สวยตาคมผมยาว ชื่อเบนซ์ คนนี้สวยจริง ๆ แต่ของเพื่อน ต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่ยุ่ง เบนซ์เรียนอยู่ปีที่สี่ตอนนี้ฝึกงานอยู่ เบนซ์เรียนมหาวิทยาลัยแถวคลองเตยสาขาการเงินการธนาคาร เบนซ์เป็นเพื่อนของเด็กที่มาทำงาน น้องเขาได้ยินมาว่าแก้งพวกผมที่เป็นชุดพี่ว๊ากที่หล่อที่สุดเลยอยากมาดู แต่สุดท้ายก็พ่ายให้กับไอ้อาร์มไป ทั้งที่ไอ้อาร์มเจ้าชู้ติดอันดับสองของกลุ่ม อันดับหนึ่งคือไอ้ธีมอันดับสามคือผม ยอมรับแต่โดยดีแต่ตอนนี้ (เลิกแล้ว) และที่ผมไม่จีบเบนซ์เพราะว่าที่ผ่านมาผมเล่นแต่คนอายุเยอะกว่าผมทั้งนั้น และต่อให้สวยแค่ไหนถ้าเคมีไม่ใช่ผมก็คือไม่ใช่



“สวัสดีค่ะเฮีย ไหนล่ะอาซ้อ เบนซ์อยากเห็น “ผมหันไปชี้ให้ดู



“อุ้ย! น่ารักอ่ะ น่ารักแบบนี้นี่เอง พี่อาร์มไม่ยอมพาเบนซ์ไปดูซะที “เมย์ตกใจรับไหว้แทบไม่ทัน



“ชื่ออะไรนะคะ”



“ชื่อพี่เมย์ครับเบนซ์ “ผมบอกเบนซ์ เมย์ก็ส่งยิ้มให้



“น่าร๊ากเนอะ ชื่อก็น่ารัก หมับ!” น้องเบนซ์ควงแขนเมย์ทันทีและทำท่าจะลากเมย์ผมไปอีก



“เดี๋ยว! เบนซ์! เออคนนี้ของพี่นะครับ พี่หวง ไอ้หน้าม้อมันงอนแล้วนั้นน่ะ” ผมรีบดึงแขนเมียผมเอาไว้ ชี้ไปที่ไอ้อาร์ม ว่าให้ไปควงคนนั้นครับ



“ยื่มหน่อยก็ไม่ได้ เฮียอ่ะ”



“แล้วไอ้นั่นละครับ” ไอ้ทีนหันไปชี้ไอ้อาร์ม



“เบื่อแล้ว”



“สงสารมันไปง้อมันหน่อย เดี๋ยวมันน้อยใจวิ่งออกถนนไปน่ะครับน้องเบนซ์” ไอ้เปรมดิ์พูด



“กูก็กำลังตั้งท่าจะวิ่งเหมือนกันแต่… วิ่งไปหาเมียใหม่ฟังโน้น แม้คาราโอเกะกำลังเปิดเลย เมื่อกี้ขับผ่านเห็นเบอร์ห้าเลยว่ะ ขาวหมวยอวบระยะต้นๆ ” ไอ้อาร์ม ผมหันไปยักไหล่มันปากดี พวกมันยักไหล่กลับมาเห็นด้วย



“เบอร์ห้า นี่รุ่นประหยัดไฟเลยดิมึง” ไอ้เปรมด์พูดผมหันไป “แป๊ะ” มือกับมันอีกคน



“ลองก้าวขาออกไปดิ มึงน่วมแน่ ไอ้พี่อาร์ม!” เมียไอ้อาร์มที่บ้านเป็นค่ายมวยครับผม ดังนั้นมวยไทยน้องเขาต้องมี



“เมียจร๊า เมื่อกี้ผัวล้อเล่น”



“เป็นไงละ สองมือประกบ จบที่ท่าเบญจางคประดิษฐ์ “ไอ้เปรมดิ์พูด ไอ้อาร์มมันยกมือไหว้ขอโทษเมียแทบจะไม่ทัน



“ไม่เบญจางได้ไง เดี๋ยวเมียกูได้จัดเข่าลอยมาให้กู โดนไปนี่สลบน่ะครับมึงครับ “ไอ้อาร์มพูด



“ไอ้กอล์ฟมาแล้วว่ะ” ผมหันไปดู มันมาคนเดียว ช่วงนี้มันเงียบๆ ผมเองก็ว่าจะถามอยู่ว่าตกลงมันเคลียร์ไม่ลงตัวหรือไง ก็แฟนมันก็มีอยู่ และมีไอ้น้องเฟย์อีกคน



“เห้ย! สงสารมันว่ะ มันคิดถึงแฟนมันใช่ไหมว่ะ “ไอ้ทีนมันพูด



“ก็แน่ละ ไกลกันขนาดนี้ ถ้ามันตัดสินใจไปเป็นอาจารย์ตอนที่เขาเรียกตัว มันก็ได้อยู่ใกล้แฟนมันแล้ว “ไอ้อาร์มพูด ผมก็อยากถามมันเหมือนกัน ถ้าตอนนั้นมันอยากจะไปผมก็จะไม่ห้าม แต่ไอ้กอล์ฟมันเก่ง เรียกว่ามือขวาของผมเลยก็ว่าได้



“สวัสดีค่ะพี่กอล์ฟ” บรรดาสาวๆ “สวัสดีครับพี่กอล์ฟ” เมย์ ยกมือไหว้



“เป็นอะไรวะ แพรไม่กลับเหรอว่ะ วันหยุดยาวแบบนี้” ไอ้เปรมดิ์มันถาม



“ไม่ว่ะ เขามีนัดกับเพื่อน เพื่อนๆ ที่กรุงเทพขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่ว่ะ” ไอ้กอล์ฟมันพูด เมย์หันมามองหน้าผมเหมือนเมย์จะพูดหรือถามอะไรผมสักอย่าง ผมก็ถลึงตามอง ว่ามีอะไร และเมย์ก็เลือกที่จะส่ายหัวว่าไม่มีอะไร



“ไอ้ธีมมันส่งข้อความมาว่ากำลังออกมากับไอ้ภาคิน ตอนนี้รถติดยาวเลย” ไอ้อาร์มพูด ผมพยักพเยิดว่า เข้าไปหาเฮียตั้มกันก่อน ผมพากันเดินเข้าไปด้านใน เฮียแกแต่งร้านได้ดูธรรมชาติมาก และรอบ ๆ นอกนี่ยกขึ้นหมดแล้วเหลือแต่ตรงกลางแสดงว่าเฮียแกจัดสถานที่เอาไว้ต้อนรับพวกผม



“เฮียตั้ม หวัดดีครับ” พวกผมยกมือไหว้เฮียตั้มกันหมดทุกคน ผมเดินไปก็กอดเฮียเลย ผมรักเฮียเหมือนพี่ชายแท้ๆ ตอนที่ผมเสียใจเรื่องพี่อิศเรศ ก็ได้เฮียตั้มนี้แหละที่สอนผม ให้ผมตั้งสติ แม้กระทั่งการที่พวกผมออกมาเปิดบริษัท ก็ได้เฮียนี้แหละ เพราะว่าเฮียแกก็มีธุรกิจครอบครัวแต่แกอยากลองทำในสิ่งที่แกชอบก่อน



“เฮียตั้ม นี้ครับ แฟนผม ชื่อเมย์ครับ” ผมหันไปดึงแขนเมย์ออกมา เมย์รีบยกมือไหว้เฮียตั้ม



“ไงว่ะมึง ไอ้ตั้น ช่วงนี้ดูมีความสุขนะมึงน่ะ “เฮียตั้มแซวผม เฮียมองผมพร้อมกับ “ปักๆๆ” ที่ไหล่รัวๆ



“ชายได้ชาย เขาว่าเหนือชาย มึงคิดถูกแล้ว “ผมกอดอกพยักหน้า ขอเบ่งหน่อย เมียกำลังหันไปคุยกับสาวๆ



“ทำไมอ่ะเฮีย”



“กูได้หญิงมาไง อาซ้อน้ำหวานมึงนะ ตั้งแต่แต่งงานมากูนี่อยู่แทบเท้าอาซ้อมึงตลอด”



“เฮีย! ไอ้ตั้นมันก็ไม่ต่างจากเฮียหรอก” ไอ้เปรมด์ อันเบรกผมหัวทิ่มเลย ไอ้เปรมดิ์ผมหันไปดึงขนจมูกมันทันที



“เมย์ไอ้ตั้นมันบอกว่า…หมับ” มันจะหันไปฟ้องเมียผมอีก ผมก็รีบเอามือปิดปากไอ้ทีน เดี๋ยวงานเข้า ไอ้นี่ เมย์หันมามองหน้าผมแว๊ปหนึ่ง ก่อนจะหันมาชี้นิ้ว เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้เฮียเกรงใจจ๊า



“ที่แท้มันก็ฝังตัวอยู่สมาคมเกียมัว “เฮียตั้มพูด หมดเลยตั้นเอ๊ย!!



“เอาๆ นั่ง ๆ” เฮียตั้มพูด ผมหันไปควักมือเรียกเมย์มานั่งใกล้ๆ ผม เมย์เดินมานั่งลง ผมก็นั่งโอบไหล่เมย์ สาวๆ พากันมุบมิบและหัวเราะกัน เมย์ทำท่าจะจับออก ผมก็ยิ่งโอบกระชับเข้ามา จนเมย์หันมามองและเลิกดิ้นไปเอง ยอมให้ผมโอบไหล่เขาแต่โดยดี



“ไอ้ภาคินกับไอ้ธีมยังไม่มาเหรอว่ะ” เฮียถามพวกผม



“มันกำลังเยียบมาเลยเฮีย” ไอ้อาร์มพูด



“เฮียวันนี้มีอะไรจะบอกพวกผมเหรอเฮีย” ไอ้เปรมดิ์มันถามเฮีย



“เอาเลยเหรอมึง” เฮียตั้มถามพวกผม



“เอาเลยเฮียบอกมาเถอะ ท้องอืดมาหลายวันแล้ว “ไอ้ทีนพูด



“เอาละ บอกเลยก็ได้” เฮียลุกขึ้นยืน ผมหันไปหยักคิ้วให้เมย์ ผมรู้แล้วแต่ยังไม่ได้บอกเพื่อนๆ ให้เอียบอกเองจะดีกว่า



“เฮียเรียกมาวันนี้เพราะว่า เฮียจะบอกว่าเมียของเฮีย…”



“เมียเฮียกำลังจะแต่งงานใหม่เหรอเฮีย” ไอ้อาร์ม มันตะโกน ไอ้เปรมดิ์ชี้มาที่อาร์มถูกต้องนะครับ



“ใช่ไง เฮียเลยเรียกพวกเรามาฉลอง ความโสด …เฮ้ยไม่ใช่!!”



“พวกมึงไม่ต้องเอาพวกหมู เห็ด เป็ดไก่มาลงให้พวกมันแล้ว เอาเข้าไปเก็บในครัวเลย และส่งแขกให้กูด้วย “เฮียหันไปบอกเด็กๆ ในร้าน ที่มาเติมพวกเนื้อสำหรับหมูกระทะ แถมยังใจน้อยทำท่าเดินออกอีก



“เฮีย ล้อเล่น ไม่เอาน่ะ เฮียกลับมาๆ”



“ไอ้พวกนี้”



“ตกลงข่าวดีอะไรเฮีย”



“พร้อมน่ะ ที่เฮียจะบอกว่า อาซ้อน้ำหวานพวกมึงนะ ท้องแล้วว่ะ”



“เฮ้ย!! ดีใจด้วยเฮีย” ทุกคน



“ว่าแต่ ท้องกับใครอ่ะเฮีย” ไอ้ทีนมันถาม (ได้กวนบาทามาก)



“เฮ้ย ตอนเมียบอกท้อง กูดีใจว่ะจนแต่กูก็ลืมถามไปว่ะ  ทำให้เฮียคิดน่ะเนี๊ยะ“เฮียตั้ม



“ปึ้ด!!” โดนไปหนึ่งทีโดยไอ้เปรมดิ์



“กินนอนกับเฮีย จะท้องกับใคร ก็ท้องกับเฮียดิไอ้นี่”



“ดีใจด้วยนะเฮีย” ผมพูด



“มึงตามกูไม่ทันแน่นอนไอ้ตั้น”



“คืนนี้กลับไปทำกันเลยนะเมย์” ผมหันมาบอกเมย์ เมย์สะบัดหน้ามามองและทำท่าจะหยิกผมด้วย จังหวะนั้น แฟนเฮียมาพอดีเลย แฟนเฮียโคตรสวยเลย ดาวมหาวิทยาลัยด้วย แถมยังจบบัญชีอีกต่างหาก ผมรวบมือเมย์เอาไว้ก่อน



“สวัสดีครับอาซ้อ!!!!” พวกผมยกมือไหว้แฟนเฮียกันหมดทุกคน แฟนเฮียเขาอายุเท่ากัน จบปีเดียวกันและเฮียเขาตามจีบมาตั้งแต่ปีหนึ่งเลย กว่าเจ้แกจะใจอ่อน เล่นไปเกือบปีสีและเจ้ก็ไปทำงานบริษัท เงินเดือนสูงแต่สุดท้ายเจ้กับเฮียก็เลือกที่จะแต่งงานกัน เจ้น้ำหวานลาออกและมาเปิดร้านหมูกระทะกับเฮียตั้มแทน



“อาซ้อดีใจด้วยนะครับ “ผมหันไปบอกพี่น้ำหวาน



“ไม่ต้องดีใจเลยตั้น ยังไงลูกพี่นะ ออกมาก็หน้าเหมือนตั้นอยู่แล้ว”



“เฮ้ย!! เจ้ เล่นแรงน่ะเจ้น่ะ” ผมเองผมตกใจ



“กูก็หาอยู่ว่าใครทำเมียกูท้อง”



“บอกเขาไปเถอะตั้น”



“ไม่เอาเจ้ ไม่เล่น ผมเพิ่งมีคดีมา เดี๋ยวเมียผมงอน” ผมพูดและหันไปชี้ที่เมย์ ที่นั่งข้างๆ ผม



“แม้เจ้ล้อเล่น ว่าแต่คนนี้แฟนตั้นเหรอ ตกลงเปิดตัวแล้วใช่ไหม น่ารักน่ะ น่าจับเชียว น่าแตะด้วย”



“นี้ๆ อันนี้น่ะเขาเรียกลวนลามน้องมันแล้วเธอ “เฮียตั้นรีบมาจับมือแฟนตัวเอง ที่กำลังแตะหรือลวนลามแฟนผมกันแน่ เพราะว่ามันกำลังจะไปถึงไหนๆ



“เฮีย ไอ้สองตัวนั้นมันมาแล้ว” ผมหันไปมองไอ้ธีมกับไอ้ภาคิน มันเดินเข้ามา เมยและสาวก็หันไปยกมือไหว้กัน



“หวัดดีครับเฮีย” ไอ้ธีม



“หวัดดีเฮีย” ไอ้ภาคิน



“มึงสองตัวแมงพลาดเลย นี่เฮียเขามีข่าวดี อาซ้อท้องแล้วมึง” ไอ้เปรมดิ์บอก



“ฮ่ะ อาซ้อแกท้องได้ไงว่ะ แกเพิ่งแปลงเพศมา”



“ไอ้ธีม!!! กูมีลูกมด “เจ้น้ำหวาน



“หมับ อย่า! อย่าขึ้นกับมัน แม้นี้ก็ท้องอยู่ถนอมลูกหน่อยเธอ!” เฮียตั้มรีบคว้าเจ้น้ำหวานเอาไว้ก่อน



“ล้อเล่นนะเจ้ ดีใจด้วย “ไอ้ธีมมันปากหมานประจำกลุ่มผม



“ดีใจด้วยเจ้” ไอ้ภาคินมันพูด ก่อนจะนั่งลง ตรงข้ามกับผมและเมย์ มันยักคิ้วให้ผมและยิ้มทักทายเมย์ เมย์ยกมือไหว้ภาคินและไอ้ธีม



“เอาละ ก่อนจะเริ่มเปิด เฮียมีข่าวดีแล้วเฮียก็มีข่าวร้ายว่ะ” เฮียตั้มออกมายืนพูดและโอบกระชับ พี่น้ำหวาน



“เฮ้ย! เฮียอะไรอ่ะ” ไอ้ทีนพูด



“เฮียจะ ขายกิจการร้านหมูกระทะว่ะ เฮียต้องไปช่วยที่บ้านทำธุรกิจแล้วว่ะ”



“อ้าวเฮีย พอพวกผมมากินฟรีแค่นี้เฮียปิดร้านหนีเลยเหรอ” ไอ้เปรมดิ์



“แน่ละ พวกมึงกินยังกับยัดครับผม ดีที่เฮียไม่เลี้ยงเหล้า เพราะว่าให้เหล้าเท่ากับแช่งว่ะ”



“จริงๆ ดิเฮีย ขายทำไมอ่ะ ที่นี้เป็นที่พวกเรามาสุมหัว มีความสุขเหมือนสมัยเรียน” ไอ้ธีมพูด



“เอาล่ะ จริงๆ เพราะว่าเฮียอยากให้อาซ้อพวกมึงนะพักว่ะ ตั้งแต่เปิดร้านหมูกระทะมา ซ้อเขาทำงานเยอะ ออกไปตลาด ช่วยเฮียเตรียมของ เยอะแยะว่ะ เฮียสงสารและยิ่งท้องแบบนี้แล้วด้วย เลย ปิดดีกว่าไปทำงานที่บ้าน งานสบายๆ แต่”



“ถ้าพวกมึงอยากกินไปกินบ้านเฮียว่ะ เฮียจัดให้ สูตรเฮียตั้ม “เฮียตั้มพูด พวกผมยกนิ้วให้



“เงินก็สำคัญ  แต่คนข้างๆเฮียนี่สำคัญกว่าว่ะ จริงไหมจ๊ะเมียจร๊า “เฮียพูด “ฟ๊อด!!!” เสียงหอมแก้มดังสนั่นจนพวกผม “วี้ดวิว!!! “พวกผมพากันโห่ แซว



“เอาๆ ตามสบายกันเลย” เฮียพูด เด็กๆ ในร้านเฮียก็พากันเอาเตามาลง กระทะมาลงให้พวกผม



“พี่เมย์ มานั่งนี่ดิ ให้พวกผู้ชายเขาเมากัน เรามานั่งเมาส์มอยกันดีกว่า” มัดหมี่พูดผมหันไปมองเมย์



“อ้าวไม่ใช่ผู้ชายเหรอ “ผมหันไปถามเมย์ คนถูกถามหันมาเหลือกตาขึ้นบนมองผม



“อ้าวฉิบหายแล้ว นอนกันทุกคืนไม่รู้เหรอครับ ว่าน้องเขาเพศอะไร” ไอ้ธีมพูด ผมหยิบอะไรใกล้ๆ มือปาใส่ไอ้ธีม



“พี่มัดหมี่ พี่เมย์เขาก็ผู้ชายนะ” โบว์หันไปพูดปนหัวเราะ



“ผู้ชายแต่ผู้ชายเหลือน้อย มาเถอะมานี้ พี่เมย์ มาเม้าส์กัน” มัดหมี่เรียกผมพยักหน้าไปเถอะแต่ก่อนที่เมย์จะลุกไป ผมถอดเสื้อสูทที่ผมสวมมาด้วย ส่งให้เมย์



“ใส่คลุมเอาไว้ น้ำค้างลง เดียวเมียเฮียไม่สบาย” ผมบอกเมย์ เมย์หันมารับไปสวมไว้อย่างว่าง่ายและเฮียตั้มก็มานั่งคุยกับพวกผม ผมเรียกไอ้ภาคินมานั่งข้างเดียวไอ้ธีมไอ้ภาคินมันก็ลุกมานั่ง พวกผมไม่ได้มาหาเฮียแกหลายเดือนแล้ว ปกติจะมากันเดือนละครั้ง และครั้งล่าสุดที่ผมมาก็นั่งไม่นาน เพราะว่า เจ้ปริมมาโหวกเหวกโวยวาย ผมต้องออกไปห้ามเธอและพาเธอออกไป ผมสัญญากับเฮียแล้วว่า ถ้าไม่ใช่แฟนที่ผมจะจริงจังด้วยไม่พามาหาเฮียแกเด็ดขาด

      เมธานินท์ ผมเดินมานั่งกับสาวๆ แฟนพวกพี่ๆ เขา โบว์ผมรู้จักโบว์ไปที่ออฟฟิศบ่อย และวันนี้ก็ได้เห็นแฟนพี่ทีน ชื่อมัดหมี่ เขาหน้าสวย อวบอั๋นดี และนิสัยน่ารัก และอีกคนเบนซ์สาวใต้สวยมากตาคมกริบผมชอบมองสาวใต้ ผมว่าเขามีเสน่ห์แถมที่บ้านมีค่ายสอนต่อยมวยไทย โบว์นี่เขามาอยู่เป็นเพื่อนผมบ่อยเพราะพี่ตั้นเป็นห่วงผม (คงกลัวพี่ปริมมาเล่นงานผม)



“พี่เมย์ กินเลย ไม่ต้องอายพวกเรา “มัดหมี่พูด



“พี่เมย์เขาไม่ได้อายมึงหรอกมัดหมี่ เขากลัวแย้งมึงกินไม่ทัน” เบนซ์พูดแซวมัดหมี่



“กินนิดเดียวเองพี่เบนซ์” ผมก็ต้องแอบขำ เพราะว่าชีวิตผมไม่มีความสุขกับเพื่อนๆ แบบนี้มาพักหนึ่งแล้ว ปีหนึ่งนะใช่พอปีสองเพื่อนเริ่มหาย ตั้งแต่พี่ปฐวีย์เข้ามาเป็นอาจารย์ และตอนนั้นผมก็เริ่มหางานทำหลังเลิกเรียนทุกวันด้วย



“สงสารพี่กอล์ฟอ่ะ แฟนไปทำงานไกลอ่ะ ที่เชียงใหม่ แกคงคิดถึงแฟน ดูซิเงียบเชียว” โบว์พูด ผมสะบัดหน้าไปมองอีกที ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่กอล์ฟมีแฟน ผมคิดว่าไม่มีซะอีกถึงได้ทำแบบนั้นได้ ผมหันกลับมามองสาว เลิกคิ้วสูงว่าจริงเหรอ



“แฟนพี่เขาเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่เลยน่ะ พี่กอล์ฟนี้เขาก็เรียกตัวไป พี่กอล์ฟเขาเก่งพี่เมย์เรื่องการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ แต่พี่กอล์ฟเขาติดพวกพี่ตั้นเลยไม่ยอมไป” มัดหมี่พูด ผมพยักหน้า มัดหมี่นี้ก็อ่อนกว่าผมปีหนึ่ง ส่วนเบนซ์คุยไปคุยมาปีเดียวกันเลย ผมเรียนเร็วไปหนึ่งปี



“พี่ๆ หวัดดีครับ” เสียงที่ทำให้พวกผมหันไปมองกันหมด เฟย์ เขาเข้ามายืน



“แกร้งๆๆๆ” เสียงอุปกรณ์ตกลวงจากมือกันทุกคน เฟย์ถึงกับยืนมองพวกผมหน้าเจื่อนๆ



“ผมขอโทษครับ พอดี ผมเพิ่งเลิกเรียนภาคค่ำนะครับพี่ๆ “เฟย์พูด ผมหันไปมองพี่ตั้น ผมว่าพี่ตั้นก็รู้แต่พี่ตั้นก็ไม่ได้พูดกับเพื่อนๆ พี่เขา ว่าพี่กอล์ฟกับเฟย์นะเป็นอะไรกันตอนนี้



“เฟย์มานั่งดิ” พี่กอล์ฟเรียก



“กูชวนน้องมันมาด้วย ได้ไหมว่ะ” พี่กอล์ฟพูด



“มาขนาดนี้แล้วครับมึงครับ และมึงจะยืนหาห่าอะไรมานั่งครับ ไอ้ตี๋!!” พี่เปรมดิ์พูด สาวๆ ชะเง้อคอมองกันเป็นแถว เฟย์ยกมือไหว้ผม ก่อนจะนั่งลงและหันมาโบกไม้โบกมือให้สาวๆ



“พี่เมย์คิดเหมือนหนูป่ะ ไอ้เฟย์นี้มันแปลกๆ กับพี่กอล์ฟป่ะ” โบว์กระซิบกับผม ผมแค่ยิ้มๆ และนั่งทานกันต่อ ผมเห็นพี่กอล์ฟ คีบนั้นคีบนี้ให้เฟย์



“คนนี้เขาคือใครอ่ะ” มัดหมี่ถามผมทันที



“ใครเหรอเมย์” เบนซ์อีกคน



“เป็นเด็กที่มาช่วยงานพี่ตั้นน่ะ น้องเขาเพิ่งจะมาเวลาไล่ๆ กับเมย์นี่แหละ” ผมหันไปพูดเบาๆ



“ไงสาวๆ ของเจ้” พี่น้ำหวานแฟนเฮียตั้มเดินมานั่งกับพวกผม ผมเงยหน้ามอง ผมไม่ใช่สาวๆ ครับเจ้



“อุ้ย! หนุ่มเหลือน้อย “เจ้ชมผม



“ยินดีด้วยน่ะเจ้ ขอให้เจ้สุขภาพแข็งแรงทั้งเจ้และน้องในท้องนะคะ” มัดหมี่หันไปบอกพี่น้ำหวาน พี่น้ำหวานหันมายิ้มให้ผม ผมหันไปมองพวกพี่ๆ เขาคุยกันสนุกสนาน



“ตั้นมันเป็นไงบ้าง ในความรู้สึกของเราเมย์” พี่น้ำหวานถามผม



“คือ” ผมเลิกคิ้วสูงยังไม่เข้าใจ



“ตั้นน่ะมันเป็นคนยังไงในความคิดของเรานะเมย์ เราถึงได้ รักมัน” เจ้น้ำหวานถามผม



“ตอนแรกผมก็ไม่คิดว่าจะ รักคนนี้หรอกครับ พี่น้ำหวาน” ผมพูดก่อนจะหันไปมองพี่ตั้น กำลังมีความสุขคุยกันหยอกเล่นกันกับเพื่อนๆ และพี่ตั้ม พี่ภาคินกับพี่ตั้นไม่ได้คุยกันแบบนี้มาพักหนึ่งแล้ว ผมกลับไม่รู้สึกหึงเลยถึงจะรู้ว่าพี่ภาคินเคยรักพี่ตั้นมาก่อน



“เจ้ก็เหมือนกัน ไม่คิดว่าจะเอาไอ้เฮียตั้มมันหรอก ปากมันไม่ค่อยดี แถมมันยังเกรียนและเรื่องผู้หญิงก็ไม่เป็นรองใคร ก็ตัวพ่อของแก้ง” พี่น้ำหวานพูด



“ทั้งแก้งเลยแหละเรื่องพวกนี้ตัวพ่อเลย โดยเฉพาะไอ้พี่ทีนน่ะ ไม่เบานะพี่เมย์ หนูนี่รักๆ เลิกๆ กับไอ้พี่ทีนมาไม่รู้กี่ครั้ง” มัดหมี่พูด



“แต่ทุกครั้งไอ้พี่ทีนมันง้อมึงก็หาย “เบนซ์พูด มัดหมี่หันมายิ้มแฮะๆ



“ตั้นมันเป็นน้องในสายรหัสของเฮียเขาน่ะ เฮียตั้มเป็นปู่รหัสของตั้นเขาอีกที” ผมหันไปมองพยักหน้าแบบจริงเหรอ



“และตั้นนี้เป็นน้องรักเฮียตั้มเลยนะ”



“แก้งนี้น่ะ ตอนเรียนปีหนึ่ง มันหนีประชุมน้องทุกครั้ง โดยเฉพาะตั้น ตั้นไม่เชื่อระบบโซตัส ไม่เชื่อในการเคารพรุ่นพี่ จนเฮียน่ะ ไปดักและขอให้พวกนี้เข้า เฮียบอกให้ลองก่อน ตอนนั้นเฮียตั้มเป็นเฮดว๊าก”



“เฮียบอกว่าถ้าไม่ดี อย่างที่ตั้นมันพูด เฮียจะทำเรื่องขออธิการว่าไม่ต้องมีแล้วระบบนี้ และพอตั้นและพวกเพื่อนเข้า เฮียแกก็ทำให้ ตั้นมันเปลี่ยนใจ แถมเฮียยังบังคับให้ตั้น เป็นเฮดว๊ากตอนที่ตั้นมันอยู่ปีสาม”



“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเฮียตั้นเคยเป็นเฮดว๊าก” ผมหันไปพูดกับพี่น้ำหวาน



“ใช่ไม่มีใครเชื่อเลยพี่เมย์ พี่ตั้นน่ะดูหนุ่มนวลเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่ะ “โบว์พูด



“ใช่เบนซ์น่ะ เคยแอบขอบน่ะพี่ตั้นน่ะ แต่ทำไมถึงได้อีพี่อาร์มซะก็ไม่รู้ “เบนซ์พูด



“แก้งนี้น่ะ ไม่ธรรมดาน่ะ แต่ถ้ารักใครแล้วรักจริง ส่วนตั้นน่ะ เขาเคยสัญญากับเฮียตั้มว่า ถ้าเจอคนที่ตั้นเขาคิดว่าใช่แล้วเขาถึงจะพามาหาเฮียน่ะ นี้เขาพาเมย์มา เจ้คิดว่าตั้นเขาหยุดที่เมย์แล้วแหละ”



“จริงพี่เมย์ โบว์คอนเฟิร์ม ขนาดเจ้ปริมมาโวยวายที่หน้าร้าน เฮียไม่ให้เขาเข้ามา เฮียตั้นออกไปและพาเจ้ปริมแกไปเลย ไม่ยอมพาเข้ามาด้วย “โบว์พูด



“เจ้ไม่เคยเห็นหรอกแต่รู้กิตติศัพท์นางอยู่” เจ้น้ำหวานพูด



“เมย์เรียนจบอะไรมาเหรอ”



“ผมเรียนจบ เอกภาษาอังกฤษมาครับ”



“เรียนจบมาดีเลยน่ะ น่าเสียดาย เหมือนเจ้ เจ้จบบัญชีเรียนมาหัวผุ แต่สุดท้ายเจ้เลือกมาอยู่กับเฮียตั้ม”



“ที่จริงพี่มีทางเลือกเยอะแยะเมย์ จะไม่เลือกอาเฮียมันก็ได้น่ะ เจ้ไปทำงานบริษัทใหญ่โต และมีหน้าที่การงานดี เจ้ทำจนเกือบจะได้เป็นหัวหน้าแผนกบัญชีแล้ว แถมลูกเจ้าของก็จีบเจ้อีก”



“เกือบจะได้เป็นคุณนายแล้ว”



“แต่ไอ้เฮียตั้มซิ ทำให้เจ้เลือกแต่งงานด้วย ทั้งที่ปากก็ไม่หวาน แต่งตัวเซอๆ ติดดินมาก ยิ่งเวลาอยู่กับเพื่อนๆ นี้อย่างที่เห็นนี้แหละ แต่เจ้ก็เลือกแต่งงานกับคนนี้” ผมหันมามองเจ้น้ำหวาน



“และเจ้ก็ได้เห็นว่า ผู้ชายคนนี้ คือผู้นำครอบครัวตัวจริง เป็นสามีที่ดีและเป็นผู้ฟังที่ดี เป็นเพื่อนที่ดีเวลาเจ้เจอปัญหา เป็นคู่ชีวิตที่ดีที่คอยประคับประคองดูแลกันและกัน บางครั้งก็มีกระทบกระทั่งกันบ้างแต่เฮียก็ยอมเป็นคนผิดก่อนเสมอ”



“ถ้าให้เจ้เลือกอีกทีเจ้ก็เลือกผู้ชายคนนี้แหละ “ผมหันมามองเจ้ เจ้เหมือนจะบอกอะไรผม



“ตั้นน่ะมันโทรมาปรึกษาเฮียบ่อยหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือเรื่องเรานะเมย์ เฮียก็ให้คำสอนไปเยอะ “ผมมองเจ้น้ำหวาน



“เจ้ว่าเมย์รู้คำตอบในใจตัวเองนานแล้วแหละใช่มั้ย” พี่น้ำหวานพูด และกุมมือผมเอาไว้



“ผู้ชายที่เพอร์เฟค ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมไปซะทุกอย่างมันก็ต้องมีขาดบ้าง เกินมาบ้าง แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเติมเต็มกันยังไงให้เต็มและพอดี เพื่อจะได้ประคองกันไปได้ให้ตลอดรอดฝั่ง “เจ้น้ำหวานพูด



TBC

.................................................................................

blove คนแต่งก็ชอบบทคุณพ่อนะคะ จะมาแทรกบ้างค่ะ เพราะว่าปมหลายอย่างของตั้นก็อยู่ที่่พ่อค่ะ

ขอบคุณคอมเม้นที่น่ารัก

ตอนหน้าน้องเมย์จะหื่นกับพี่ต้นด้วยน่ะ

[Nattie69]

 

[Chompoo reangkarn]

  : :pig4:pig4:

[Alessa]

​
               ผมหันไปเห็นพี่ตั้นเขานั่งคุยกับพี่ๆ โดยเฉพาะกับพี่ภาคินและพี่ธีมเขาเป็นเพื่อนชุดแรกของพี่ตันเลยและพอ เห็นแล้วก็มีความสุขดี ผมยังอยากให้เขาอยู่ด้วยกันแบบนี้ และนี่แหละผมถึงไม่เคยหึงเคยห่วงพี่ตั้นกับพี่ภาคินเลย และยิ่งกับพี่อิศเรศผมก็ไม่รู้สึกน่ะ ไม่ใช่ไม่รักแต่มันต้องหึงแบบมีเหตุมีผลป่ะ ผมเห็นพี่ตั้นสนิทกับพี่ภาคินและพี่ธีม มากกว่าคนอื่นๆ อาจจะเป็นเพราะว่าพี่สองคนนี้เขาเข้ามาในช่วงที่พี่ตั้นกำลังแย่ แล้วผมจะไปบอกให้เขาเลิกคบกันได้ยังไง

 

“เฮียตั้ม ผมอยากร้องเพลงอ่ะ” พี่ทีนลุกขึ้นบอกเฮียตั้ม

 

“ไปเอาไมล์มาดิว่ะและไปเปิดเครื่องคาราโอเกะเอา” เฮียตั้มพูด ผมเห็นพี่ๆ เขาพยักพเยิดกัน แสดงว่ามีแผนอะไรแน่ๆ เลย เฮียตั้นหันมาควักมือเรียกผมไปนั่งด้วย แต่ผมชี้ไปทางน้องๆ เฮียตั้นก็ยังควักมือเรียกผมอีก จริงๆ ก็ไม่ได้ไกลกันมากเลย และผมก็ลุกขึ้นจะลากเก้าอี้จะได้ไปนั้งกับเฮียแก

 

“หมับ …ตุ๊บ “พี่ตั้นดึงรั้งเอวคอดของผมให้ไปนั่งบนตักพี่เขาแทน ผมเอี้ยวตัวหันไปมองพี่ตั้นว่าจะค้านแต่ว่า สายตาคู่นั้นเลยทำให้ผมใจอ่อน ผมเลยยอมนั่งแต่โดยดี

 

“เดี๋ยวเฮียมาว่ะ ไปดูเด็กหลังร้านก่อนว่าจะให้เลิกงานก่อนเลย ตามสบายกันเลยน่ะ” เฮียตั้มบอกก่อนจะลุกออกไป

 

“ดื่มป่ะ” พี่ตั้นส่งแก้วเหล้าที่ถือมาให้ผม ผมเองไม่ค่อยอยากดื่ม เลยต้องดื่มแบบจำใจ ก็พี่ตั้นยื่นมาให้ผมแล้ว

 

“ชิมเฉยๆ “พี่ตั้นพูด ผมก็ผมก็รับมาจิบ “อื้มมมม” ตาปิดเลยผม ขมมาก

 

“เข้มไปเหรอ หึ หึ” พี่ตั้นพูดและยังหัวเราะผมด้วย “ขมมากเลยเฮีย” ผมหันไปตอบหน้าตายังเหยเกอยู่เลย

 

“ไอ้คินมันชงให้” พี่ตั้นพูด พี่ภาคินหันมามองหน้าผม

 

“ก็มึงชอบรสนี้อยู่แล้ว ให้เมย์มันกินเบาๆ เดี๋ยวกูชงให้ใหม่ สงสารมัน” พี่ภาคินพูด ผมเห็นพี่ทีนเดินมาพร้อมไมล์ และดนตรีก็มา สาวๆ ก็เริ่มลุกขึ้นโยกตามจังหวะเพลงออกแนวแร๊พ พี่ตั้นหันไปพยักพเยิดกับพี่ภาคิน และพี่ธีม ผมแหงนหน้าขึ้นมองพี่ตั้น

 

“เดี๋ยวก็รู้” พี่ตั้น กระซิบที่ข้างหูผม เล่นเอาผมสยิวขนลุก

 

“เพลงนี้ขอร้องให้เพื่อนรักของผม เปรมดิ์ครับมึงช่วยกูร้องด้วยครับ” พี่ทีน

 

“แล้วกูละครับ” พี่อาร์มถาม

 

“มึงเอาท่อนแร๊พไป” พี่ทีนพูด ก่อนจะเดินมายืนที่ด้านข้างๆ พี่กอล์ฟที่นั่งยกเท้าพาดไว้บนหัวเข่าและกดดูโทรศัพท์ไปด้วยกับเฟย์ ผมว่ามันแปลก ผมแหงนมองเฮียตั้นอีกครั้ง จนดนตรีเริ่มมาอีกครั้งเมื่อกี้แค่ลองเครื่อง

แฟนใหม่หน้าตาคุ้นๆ

 

 “แฟนใหม่คุณหน้าคุ้นคุ้นเหมือนคนที่คุณบอกว่าไม่มีอะไร”  พี่ทีนร้องเพลงพร้อมกับชี้พี่กอล์ฟและชี้ไปที่เฟย์ พี่กอล์ฟถึงกับทำหน้าเหวอ

 

“ยังจำได้ดีว่าในตอนนั้นเธอบอกกับฉันว่าจงเชื่อใจ  “พี่ทีนชี้ตัวเอง ผมต้องปิดปากขำ

 

“ยืนยันว่าแค่เพื่อนกัน จะโกหกฉันไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วเป็นไง แฟนใหม่มึงหน้าคุ้นจัง….”

 

พอพี่ทีนร้อง (พี่ทีนเสียงดีจริงๆ เหมือนต้นฉบับร้อง) เฟย์ก็หมุดหน้าหนี ผมว่าเฟย์เขาเข้าใจความหมายดี ผมหันไปมองพี่ตั้นปิดปากขำกับพี่ภาคิน และเอามือมาลูบหัวผม ถ้าเป็นเฟย์นี้มีวิ่งออกไปบ้างล่ะอายตายเลย

 

“แฟนใหม่เธอนี่ดูโคตรจะคุ้นเลย เหมือนกับคนที่เธอบอกไม่มีอะไรตอนนู่นเลย บ้างก็บอกเพื่อน บ้างก็บอกคนคุ้นเคย แต่พอเลิกกับฉันละคบกันฉันแทบทรุดเลย ไหนบอกว่าฉันคิดมากไป บอกกับฉันว่าอย่างี่เง่าได้ไหม ทำเป็นยืนยันไม่เชื่อให้ฉันลองพิสูจน์ เฉลยตอนท้ายกลายเป็นฉันที่คิดถูกท่อนนี้พี่เปรมดิ้ร้อง มีชี้พี่กอล์ฟด้วย และท่อนแร๊ฟพี่อาร์มคนร่วมแจมและน้องมัดหมี่อีกคนมาช่วยร้องท่อนผู้หญิงใหญ่ ผมหันมามองพี่ตั้น

 

 

“พี่รู้มาสักพักหนึ่งแล้วแหละ พี่ว่าเมย์คงเคยเห็นมั้ง” พี่ตั้นกระซิบกับผม

 

“เคยเห็นเมย์ตกใจและรีบปิดประตูทันที” ผมพูดพี่ตั้นเลิกคิ้วมองผม

 

“ก็วันที่เมย์ลงไปเอาที่ชาร์จอ่ะพี่ตั้น เมย์เห็นเขาจูบกันอยู่” ผมกระซิบกับพี่ตั้น ตอนนี้เรียกว่ากำลังคาดคั้นความจริงด้วยเพลงจนะ

 

“พอแล้ว! ” พี่กอล์ฟ เป็นฝ่ายทนไม่ไหว

 

“ถ้าให้พองั้นมึงก็สารภาพมา ไม่อย่างงั้นพวกกูจะร้องกันอีกรอบ เอาให้ไอ้ข้างๆ มึงมุดหนีไปเลย” พี่ทีนพูด

 

“เออ พอ พอ กู… “พี่กอล์ฟ

 

“กูอะไร” พี่เปรมดิ์ถามออกไมล์ เด็กๆ ในร้านเฮียตั้มก็ออกมายืนมองกันเกือบหมดคงคิดว่ามีอะไรสนุกๆ ทำกันแน่ๆ

 

“พูด!!” พี่เปรมดิ์ส่งไมล์ไปให้พี่กอล์ฟ

 

“ไม่เอาไมล์ “พี่กอล์ฟพูดและปัดไมล์ออก ก่อนจะหันมา จับเฟย์ นั่งลง น้องเขินจนนั่งไม่ติดแล้วอ่ะ ผมนี้สงสารเลยอ่ะ

 

“ช้าเดี๋ยวให้ออกไมล์เลย” พี่ทีนพูดอีกคน เร่งพี่กอล์ฟ

 

“เออ กู กู เลิกกับแพรเขามาได้สองอาทิตย์กว่าแล้วว่ะ” พี่กอล์ฟรีบพูด

 

“อ้าว!! มึงเลิกกับเขาก่อนหรือเขาเลิกกับมึงก่อนว่ะ” พี่ธีมชิ้งถามก่อน

 

“เลิกพร้อมกัน คือว่าแพรเขาบอกกูแล้ว ว่าเขากำลังดูใจกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย แต่ตอนนั้นกูยังทำใจไม่ได้ แพรเขาก็ยังไม่แน่ใจ กูเลยให้เขาแค่ลองคบไปก่อน ถ้าใช่กูก็พร้อมจะให้เขาไป” พี่กอล์ฟพูด

 

“พ่อพระแท้ว่ะเพื่อนกู “พี่อาร์มพูด “ถ้าเป็นกรูน่ะแฟนมาขอแบบนี้กูคง…” พี่อาร์มกำลังจะพูดต่อแต่พอหันมาเจอสายตาเบนซ์และมือที่จับส้อมมาถือเอาไว้พร้อมจะมอบสองทีแปดรู้ให้แน่ๆ “ไม่ให้เธอไป จะเสียอะไรแค่ไหนยังไงก็ยอม…” เบนซ์เลยเก็บส้อมลง

 

“เปลี่ยนแผ่นแทบไม่ทันนะไอ้เชี้ย!” พี่ธีมพูด

 

“แล้วมึงก็ให้แพรเขาไปเหรอว่ะ ไม่เสียดายเหรอว่ะที่คบกันมานานนะมึงนะ พวกกูนี่ช่วยมึงจีบมาตั้งแต่เรียนปีสาม” พี่ทีนพูด ผมก็รับนิ้วเลย พี่เขาจบมาหกปีก็เจ็ดปีพอดีเลยอ่ะ เจ็ดปีอาถรรภ์หรือเปล่าผมแอบคิดในใจ

 

“คือว่ากู “

 

“หลังๆ มานี่กูรู้สึกว่าแพรกับกูมีอะไรหลายๆ อย่างที่สวนทางกัน” พี่กอล์ฟพูด “กูรู้สึกว่ากูกับแพรเราเข้ากันไม่ได้ว่ะ” พี่กอล์ฟพูด

 

“ไอ้ทีนครับ กูขอเพลงเราเข้ากันไม่ได้สักเพลงดิครับ” พี่เปรมดิ์หันไปบอกพี่ทีน พูดไปพร้อมกับส่ายหัวไปด้วย

 

“คบกันมาแปดปี มึงยังเข้ากันไม่ได้อีกเหรอว่ะ” พี่อาร์มถามพี่กอล์ฟ

 

“มันก็เข้าได้บ้างไม่ได้บ้าง “พี่กอล์ฟพูด “โว้ย!” พวกพี่เปรมดิ์เป็นฝ่ายร้องออกมา

 

“เออ กูยอมรับว่า เรื่องนั้นด้วย….เราเข้ากันไม่ได้ว่ะ จริงๆ ” พี่กอล์ฟพูด

 

“That’ s really bad!” พี่ธีมพูด

 

“แพรเขา ไม่ได้ชอบผู้ชายว่ะ เขาเพิ่งรู้ตัว “

 

“เฮ้ยย!!! “สาวๆ ยังพากันตกใจ

 

“แพรเขาเป็นสายเลสเหรอครับมึงครับ!!!” พี่เปรมดิ์ พี่กอล์ฟเขาพยักหน้า

 

“จริงดิพี่กอล์ฟ ตอนไปเที่ยวอ่ะหนูยังนอนห้องเดียวกับพี่แพรเลยน่ะ” เบนซ์พูดด้วยความตกใจ

 

“อ้าวพี่เบนซ์แล้วพี่แพรเขาลวนลามพี่ไหมอ่ะ แบบแตะนิดแตะหน่อยอะไรแบบนี้อ่ะ” มัดหมี่หันไปถาม เบนซ์ส่ายหน้ากับทุกคน

 

“ยังดีทีแพรมันยังรู้จักเลือก” พี่อาร์ม “ปื้ด! “เบนซ์เลยดึงขนจมูกพี่อาร์มไป

 

“มึงจำได้ไหมว่ะ ใครเป็นคนบอกไอ้กอล์ฟว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักดี เหมาะกับมัน กูช่วยจีบ” พี่ทีนพูดขึ้นและทุกคนหันมามองเฮียตั้นกันหมดเลย ผมก็แหงนหน้ามองเช่นกัน เฮียแกเกาหัวแบบนี้ใช่เลยแหละ

 

“ไอ้เชี้ยนี่ไง ไอ้ตั้นนี้แหละครับ ถ้าให้กูจีบซะตั้งแต่ทีแรก เขาหันหลังให้สายเลสไปนานแล้วเนี๊ยะ” พี่ธีมพูด

 

“แต่หันหน้าเข้าวัดบวชชีแทน เพราะหนีมึงนี่แหละครับ ไอ้ธีม” พี่ตั้นพูด ผมหันมา” แป๊ะ” แตะมือกับพี่ตั้น คิดตรงกันเลย (พี่ธีมเจ้าชู้จะตายพาผู้หญิงมาไม่ซ้ำหน้าเลยที่ออฟฟิศน่ะ)

 

“ช่วยกันทำมาหากินน่าดู นะครับคุณผัวเมียครับ” พี่ธีมแซว

 

“ตกลงเขาเลิกกับมึงเพราะว่าเขามีแฟนใหม่” พี่ภาคินถามพี่กอล์ฟ

 

“ไม่เชิงว่ะ แต่แฟนใหม่เขาก็เป็นผู้หญิงว่ะ กูเลยคิดว่าควรจะให้เขาไปป่ะว่ะ” พี่กอล์ฟพูด

 

“งั้นก็..กูก็ขอมอบเพลงให้ปลอบใจมึง ไมล์มา …. ไปเถอะทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรดิ์…น้ำสังข์….. “พี่เปรมดิ์

 

“พอ พอ นั่งๆ ดูหน้าเพื่อนมันซึ้งจนน้ำตาไหลพราก” พี่ธีมหันไปบอกพี่เปรมดิ์

 

“พอแล้วไอ้เชี้ย สงสารเพื่อนมั้ง พวกมึงก็ลุมมันจัง เขาให้ปลอบไม่ใช่ซ้ำมัน” พี่ตั้นหันไปเอ็ดพวกเพื่อนๆ แต่เอ็ดแบบขำๆ

 

“พวกเชี้ยนี้แม่งแผนกซ้ำและเติม” พี่ภาคินพูดอีกคน

 

“เอา ๆ จบ ๆ เรื่องน้องแพร งั้นมาถามเรื่องน้องเฟย์ ยังไงวะ มึงแม่งก็ปิดพวกกู” พี่ธีมพูด พี่กอล์ฟหันไปมองเฟย์ ก่อนจะหันมา

 

“ให้กูพูดอีกเหรอว่ะ” พี่กอล์ฟ “หรือมึงจะออกไมล์” พีเปรมดิ์ พี่กอล์ฟรีบโบกมือไม่เอา

 

“กูรู้สึกดีกับเฟย์ว่ะ เพราะว่าเวลากูอยู่กับเขา รู้สึกเราเข้ากันได้ดี “พี่กอล์ฟก่อนจะหันไปมองเฟย์แต่สายตาพวกพี่เขามัน เหมือนกับเป็นเครื่องหมายคำถามว่า

 

“กับแพรมึงบอกเข้าไม่ได้แต่กับไอ้เฟย์มึงบอกเข้าได้ดี เฮ้ย! นี้มึงเป็นเกย์มาก่อนไหมว่ะ” พี่ทีนพูดพร้อมกับทำท่าขนลุกขนพอง

 

“เวลาเลิกงานดึกๆ ไอ้ทีนมันไม่กล้านอนคนเดียวในห้อง มันก็ไปขอนอนกับไอ้พี่กอล์ฟ มันคงจะนึก “พี่ตั้นกระซิบกับผม ผมพยักหน้า

 

“เสียวเลยดิ” ผมเผลอพูดกับพี่ตั้น

 

[แต่พี่ว่าของพี่เสียวกว่า ถ้าอยู่กับตัวเล็ก] พี่ตั้นกระซิบแบบแนบชิ้นที่หูผม เสียงมันกระเซ่ามาก ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผาว ไม่รู้เขินอายหรือแอลกอฮอล์ที่ผมช่วยพี่ตั้นดื่ม

 

“กูไม่รู้ แต่ตอนนี้กูรู้สึกดีกับเฟย์ว่ะ แบบว่ากูเป็นตัวของตัวเองว่ะ มึงเข้าใจกูไหมว่ะ” พี่กอล์ฟพูดขึ้นมา

 

“ไม่!!!” พวกไอ้เปรมดิ์ ไอ้ทีนและไอ้อาร์ม ร้องออกมาพร้อมกัน

 

“มึงเล่นเปลี่ยนไปขนาดนี้กูจะไปเข้าใจมึงได้ยังไงล่ะ ไอ้เชี้ย!!” พี่เปรมดิ์พูด

 

“และตกลงไอ้คนข้างๆ มึงเป็นอะไรกับมึงกันแน่ กูรอนานแล้ว กูอยากรู้แค่นี้” พี่เปรมดิ์ลุกขึ้นพูด

 

“กูค้างมาก ไอ้เชี้ยพวกนี้บอกกูคิดมากไป บอกมา อย่าเยอะไอ้กอล์ฟครับ” พี่เปรมดิ์เอาไมล์ไปจ่อที่พี่กอล์ฟ

 

“คนข้างๆ มึงเขาเป็นอะไรกับมึงครับ” พี่เปรมดิ์ดึงไมล์กลับมาใหม่

 

“เร็ว!!!”

 

“เออ เป็น เมียกู!” พี่กอล์ฟลุกขึ้นตอบ

 

“ก็แค่นี้ไอ้เชี้ย อุบอิบอยู่ได้ “พี่เปรมดิ์พูด “ยินดีกับคู่เกย์อีกหนึ่งคู่ ก็ขอให้ครองคู่รักกันไปนานๆ นะมึง ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” พี่เปรมดิ์พูดออกไมล์ “แป๊ะๆ” เสียงปรบมือรอบๆ คนมาทำงานกับเฮียตั้ม

 

“ไหน ๆ เจ้าบ่าวก็ขึ้นมากล่าวไปแล้ว เชิญเจ้าสาวขึ้นมากล่าวอะไรสักนิดกับแขก ที่มาเป็นสักขีพยาธิ” พี่ธีมพูด

 

“พยาน!!” พร้อมเพรียงกันมาก

 

“อ้อสักขีพยาน เชิญน้องเฟย์ ลุกๆ “พี่ธีม

 

“ไม่พูดได้ไหมอ่ะพี่ ผมเขินอ่ะ “เฟย์พูด

 

“เออ ไอ้น้องเฟย์ครับ มึงก้าวข้ามคำว่าเขินไปนานแล้วครับ ตั้งแต่มึงเตรียมเสื้อผ้ามาค้างกับไอ้พี่กอล์ฟมันขนาดนั้นนะครับ มึงยังจะเขินพวกพี่อีกเหรอครับ” พี่เปรมดิ์พูด

 

“โชคดีนะที่ผมไม่โดนเหมือนเฟย์อ่ะพี่ตั้น ดูดิ เป็นผมนี้หนีกลับบ้านเลยนะ” ผมกระซิบกับพี่ตั้น

 

“พี่ขอไว้ว่าอย่าแกล้งเมย์” พี่ตั้นกระซิบกับผม ผมเงยหน้าขึ้นมองเฮียตั้น “จริงอ่ะ” ผมถามกลับ ทำท่าประมาณว่าค่อยยังชั่วหน่อย

 

“ไม่จริง” พี่ตั้นผมทำให้ผมสะบัดหน้าไปมอง “อาจจะยังไม่ถึงคิวมั้งครับ” พี่ตั้นพูดกับผมยักคิ้วสองที่ติด ผมส่ายหัวไม่เอาอ่ะ “ไม่เอาอ่ะ” ผมพูดทำปากยู่

 

“เร็วๆ ให้น้องเฟย์พูดหน่อย มาพบรักพี่กอล์ฟได้ยังไง “พี่อาร์มเร่งเฟย์

 

“ผมเออ ผม คือ เออ ก่อนอื่นเฟย์ขอโทษพี่ๆ นะครับ แทนพี่กอล์ฟ คือผม จริงๆ ผมแอบชอบพี่กอล์ฟตั้งแต่ตอนที่เห็นพี่เขาไปคุยกับอาจารย์ภาค นะครับ “

 

“ที่จริงผมกับพี่ปอมเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันนะครับ ผมเรียนอยู่ปีสองครับ และผมก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน”

 

“แต่ว่าผมเคยเห็นว่าพี่กอล์ฟสนิทกับพี่ปอมผมเลยไปบอกพี่ปอมว่าผม ผม ชอบพี่กอล์ฟ พี่ปอมเลยแนะนำผมเข้ามา ทำงานกับพี่ตั้นนะครับ” พวกพี่ๆ เขาพยักหน้าพร้อมกันหมด

 

“ผมขอโทษนะครับเฮีย” เฟย์หันมายกมือไหว้ขอโทษพี่ตั้น พี่ตั้นยกมือว่าไม่เป็นไร

 

“แผนสูงนะไอ้ตี๋ แม้อยากมีสามี แห่งชาติซะด้วย”

 

“เฟย์มึงบอกพวกพี่มาหน่อยดิ น้องเป็นใครมาจากไหน เล่ามาสั้นๆ พวกพี่ๆ อยากรู้จัก” พี่ภาคินบอกกับเฟย์

 

“เร็วๆ พี่ภาคินเขาอุตส่าอยากรู้จัก” พี่ธีม

 

“เออ คือผม ผมชื่อเฟย์ครับ ผมเรียนอยู่ปีสองคณะวิศวกรรม ผมเป็นลูกคนเดียวขอพ่อแม่ครับ”

 

“ฉิบหายแล้ว ด้วนเลยดิมึง ตระกูลมึงนะครับ” พี่เปรมดิ์พูด

 

“เพื่อนมึงก็ด้วนครับ” ไอ้กอล์ฟมันชี้มาที่ผม พี่ตั้นรีบส่งนิ้วกลางไปทันที

 

“พ่อแม่ผมเขามีร้านอาหารอยู่ที่อังกฤษครับและครอบครัวผมทำธุรกิจอยู่ที่อังกฤษ ผมเลยอยู่คนเดียวที่ไทยครับ” เฟย์บอกพวกผม ก่อนจะหันมามองหน้าไอ้กอล์ฟ

 

“เอาล่ะ พอแล้ว รับน้องเลยดีไหมมึงเนี๊ย” พี่ทีนพูดก่อนจะหันไปหยิบขวดเหล้า

 

“ไม่ได้ น้องมันมีทำกิจกรรมพรุ่งนี้ ไว้วันอื่น” พี่กอล์ฟรีบออกมาปกป้องทันที ผมก็นั่งมองจะว่าไปดูพี่กอล์ฟเขามีความสุขที่เฟย์อยู่ด้วยน่ะ ผมสังเกตเห็นมาพักหนึ่งแล้ว

 

ตอนนี้พวกสาวๆ ก็เริ่มจะอิ่มกันแล้ว และพากันไปนั่งอิงแอบ กับแฟนตัวเอง ส่วนพี่กอล์ฟกับเฟย์คงไม่ต้องปกปิดแล้วดูหวานกัน แซงหน้าผมกับพี่ต้นแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ตรงระหว่างขาของพี่ตั้น มีช่วยพี่ตั้นจิบเหล้านิดๆ หน่อยๆ กลัวพี่ตั้นเมา พวกพี่เขาก็เริ่มสูบบุหรี่กัน

 

“เมย์” พี่ตั้นกระซิบกับผมที่ข้างหู

 

“ครับ”

 

“ขอพี่สูบบุหรี่ได้ไหมครับ พี่เห็นเพื่อนสูบอ่ะ พี่อยากสูบอ่ะแต่เมย์เคยขอพี่ไว้ไม่ให้พี่สูบ “

 

“แค่มวนเดียวพอน่ะ “ผมทำเสียงดุใส่พี่ตัน พี่ตั้นพยักหน้า ก็พี่ตั้นสัญญาแล้วว่าจะไม่สูบอีก

 

“ไอ้คิน เอามาตัวหนึ่งดิ”

 

“มึงขอเมียยัง” พี่ภาคินถามพี่ตั้น พี่ตั้นพยักหน้า “เอามาเร็วๆ เดี๋ยวเมียกูเปลี่ยนใจ” พี่ตั้นเร่งพี่ภาคินและจัดการอัดบุหรี่เข้าไปแต่ดีที่เขาพ่นไปทางอื่น

 

“แค๊กๆ “จู่ๆ ผมก็ไอออกมา พยายามกลั้นแล้ว ผมเห็นพี่ตั้นเขารีบบี่มวนบุหรี่ที่เหลืออีกครึ้ง ผมก็หันไปมองตาม

 

“ทำไมอ่ะเหลืออีกตั้งครึ้งหนึ่ง”

 

“สงสารเมีย” พี่ตั้นพูด “หึ หึ” พร้อมกับหัวเราะในลำคอ ผมก็แอบยิ้มดีใจ ตอนนี้สาวๆ พากันไปร้องคาราโอเกะกับแฟนตัวเองกัน เหลือแค่ผมกับพี่ตั้นที่นั่งอยู่กับพี่ภาคิน พี่ธีมเขากำลังชงเหล้าให้พี่ตั้นใหม่ ผมเองก็กดมือถือเล่นไปด้วย กำลังติดเกมพี่ตั้นสอนให้เล่น

 

“กูกลับก่อนว่ะ อยู่นานเดี๋ยวกูเมาขับรถกลับไม่ได้ว่ะ “พี่ภาคินพูดก่อนละลุกขึ้น พี่ธีมส่งแก้วเหล้าใหม่มาให้พี่ตั้นถือเอาไว้

 

“งั้นกูกลับด้วยว่ะ “พี่ธีมอีกคน

 

“พี่กลับนะเมย์ อย่าให้มันดื่มเยอะละไอ้นี่น่ะ มันมีประวัติเมาแล้วขับนะ ระวังมันด้วย” พี่ภาคินพูดผมหันมามองพี่ตั้น พี่ตั้นแกยิ้ม ผมรีบแย้งแก้วเหล้ามาทันที พี่ตั้นมองหน้าผมบอกว่าเพื่อนเพิ่งจะชงมาให้ เสียดาย

 

“อึก อึก อึก” ผมกระดกรวดเดียวยาวๆ หมดแก้วไปเลย ขมมากแต่ไม่อยากให้พี่ตั้นเมาแล้วขับอ่ะ พี่ตั้นมองผมอ้าปากหวอเลย พี่ภาคินกับพี่ พี่ธีมก็ทำหน้าเหวอไปตามระเบียบ

 

“เวรแล้วกู!” พี่ธีมร้องเสียงหลงที่เห็นผมกระดกเหล้าเข้าไปแบบนั้น

 

“ใส่ไปตั้งครึ้งแก้ว”

 

“โซดาเหรอ” ผมหันไปถามพี่ธีม

 

“เหล้าครับเพียวๆ ผสมน้ำนิดเดียว มันละครับงานนี้” ผมถึงว่ามันขมมากผมนี้ทำท่าจะขย้อนก็ไม่ทันลงไปหมดแล้ว

 

“กูสองคนไปแล้ว่ะ ดูท่ามึงจะงานเข้า” พี่ภาคินพูด

 

“มึงไปหลอกเมย์ทำไมว่ะไอ้เชี้ยคิน” พี่ตั้นพูด

 

“อ้าว ไม่จริงเหรอ “ผมถามเสียงอ่อยๆ

 

“ไม่จริงหรอก หึ หึ” พี่ภาคินพูดปนหัวเราะ แป๊บเดียวได้เรื่องเลย หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีแสดงว่าพี่เขาชงเข้มมากจริงๆ

 

“ไหวไหมเมย์” พี่ตั้นถามผม ผมหันมามองหน้า โบกมือเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าไหวไหม แต่มึนๆ แล้วผมน่ะ

 

“หมับ” พี่ตั้นจับผมให้ลุกขึ้นก่อนจะหมุนตัวผมให้หันหน้ามาหาพี่ตั้น และพี่แกก็จับเอวผมให้เข้าไปนั่งคร่อมพี่ตั้นแทน พี่ตั้นกอดผมเอาไว้

 

“ไม่เอาเดี๋ยวคนมอง” พี่ตั้นกอดผมเอาไว้เหมือนเด็กน้อยเลย เอามือลูบหลังด้วย

 

“มองก็มองดิ ก็เมย์แฟนพี่ อืมม” แถมยังซุกไซ้ที่ซอกคอผมด้วย

 

“กินทำไมเนี๊ยะ พี่ว่าจะเท่ทิ้งอยู่ พี่เห็นมันแกล้งพี่แล้ว มันเอาใส่ไปตั้งครึ้งแก้วขนาดนั้น” พี่ตั้นพูด แต่ว่าผมเอาค้างพาดไว้ที่ไหล่พี่ตั้นแล้ว ผมพาดไว้แบบนั้น มือพี่ตั้นก็ลูบหลังผมเบาๆ

 

“เมย์ พี่รักเมย์น่ะ อยู่กับพี่น่ะครับ พี่กลัวว่าถ้าเมย์ไปเจอคุณปฐวีย์แล้วเมย์จะใจอ่อนทิ้งพี่ไป” ผมได้ยินเสียงคนกระซิบข้างหูผม ผมก็ยิ่งโอบกระชับคนที่กอดผมอยู่

 

“ไม่ไปอ่ะ จ้างให้ก็ไม่ไป อย่าไล่เมย์ไปไหนน่ะ “ผมพูดเหมือนคนที่มีสติแค่ครึ้งเดียวประมาณนั้น ผมกอดพี่ตั้น เอาค้างเกยไว้ที่หัวไหล่ ไม่รู้ว่าเหมาหลับไปตอนไหน ผมคงเมาเหล้าและเหมือนเด็กน้อย

 

*******

ผมล่ำลาเฮียตั้มและอาซ้อน้ำหวานและพากันกลับบ้านพร้อมกับเมย์ ในสภาพที่เมาปั่วเปี๊ยะน่ารักเชียว ก็ไอ้ธีมมันแกล้งผมเลยใส่เหล้าไปครั้งแก้วและเมย์ช่วยผมจิ๊บไปอีกก่อนหน้านี้พอเจอของเข้มเมย์ก็เมาคออ่อนไปเลย แอบสงสารเมียเหมือนกัน ผมอุ้มเมย์ออกมาจากรถไม่อยากจะปลุก ไอ้กอล์ฟมันก็กลับมานอนคอนโดของผมเหมือนเดิมและมาพร้อมกับเฟย์ ในฐานะคนรักของมัน

 

“ใจว่ะตั้น”

 

“กูว่าเพื่อนกันบอกเองดีกว่าว่ะกอล์ฟ “ผมพูด

 

“พรุ่งนี้ไปไหนไหมว่ะ” ผมถามไอ้กอล์ฟ

 

“กูจะกลับบ้านว่ะ จะพาเฟย์ไปไหว้พ่อแม่กูว่ะ”

 

“เฮ้ยเปิดตัวเลยเหรอว่ะ”

 

“เออ แต่แม่กูรู้เรื่องแล้วว่ะ เหลือแต่พ่อว่ะ ยังไงก็ก็เลือกคนที่กูรักว่ะ” ไอ้กอล์ฟพูด ผมพยักหน้า

 

“บายว่ะ” พอลิฟต์มาถึงชั้นที่แปด และเฟย์ก็ยกมือไหว้ผมก่อนจะออกไปจากลิฟต์ คนที่ผมอุ้มก็หลับตรพริ้ม ผมอุ้มๆ อยู่เหมือนเมย์เขาขยับ และค่อยๆ ลืมตาขึ้น คงมึนๆ น่าสงสารมากเลยเมียผม

 

“เฮีย อุ้มผมทำไม ทำไมไม่ปลุกผมล่ะ” เมย์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียสุด รู้สึกเสียงเมียจะไม่เหมือนเดิม

 

“เห็นเมียเดินไม่เหมือนเดิมเลยอุ้มดีกว่า หึ หึ “ผมพูดปนหัวเราะ เมย์หรี่ตามองผม พร้อมกับซบใบหน้าลที่แผ่นอกของผม ผมอุ้มเมย์มาจนถึงห้องพักของผม เปิดประตูเข้าไปก็เอาตัวเล็กไปวางไว้บนเตียงนอนก่อน จะเดินไปหาดูยาพาราเซตามอล ให้เมย์ทาน โชคดีนะพรุ่งนี้วันหยุดผมไม่ได้ทำงาน จะได้ดูแลเมียได้ พอผมเดินกลับมาก็ต้อง อุบ๊ะ! เมียผมถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงยางยืด

 

“เฮียร้อนอ่ะ” ตัวเล็กบอกผม ผมรีบเอาแก้วน้ำวางที่โต๊ะหัวเตียงและขึ้นไปบนเตียงนอนพร้อมกับเอาหลังมืออังที่หน้าผากตัวเล็ก ตัวก็ไม่ร้อนน่ะ

 

“หมับ “ผมอยู่ในท่าคุกเข่าเมย์ก็เลยเอามือจับน้องหนูของตั้นซะเต็มมือเลย

 

“ตัวเล็กทำอะไรเฮียน่ะ” ผมถามตัวเล็ก ปกติไม่เป็นแบบนี้น่ะ

 

“ก็จับของเล่นไง ของเล่นผมน่ะ”

 

“เมาแล้วเปลี่ยนไปเยอะน่ะเมียน่ะ” ผมพูด

 

“เอามา มาเล่นกาน” พูดพร้อมกับเสียงยานๆ

 

“ห๊ะ!!” ไม่ตกใจได้ยังไงก็คนตัวเล็กชี้ที่เป้ากางเกงผม ว่าให้เอาออกมา  ออกมาเล่นกัน

 

“เร็วๆ ซิเฮีย ผมอยากเล่น” เอานั้น ไม่พูดเปล่า” ตุบ!!” ผลักร่างไปนอน และคนตัวเล็กก็ใช้มือปลดกระดุมกางเกงยีนผม เมย์รูดปืดเดียว กระดุมถูกปลดออกหมดแพง มันเกิดขึ้นเร็วมากไม่ทันตั้งตัวหรือว่าผมงงกับเมย์อยู่ก็ไม่รู้

 

“เมย์เดียว เฮียว่า” ไม่ทันแล้วครับผม เมียรูดเอาหนอนของผมออกมาและใช้มือรูดพร้อมกับใช้ปากครอบทันที ผมไม่ทันได้ดันหัวเมย์ออก เล่นเอาตั้นสยิวมาก เลยปล่อยให้เมียทำไป ไม่กล้าขัดขืนเลย

 

“โอ้วว ซี้ด เมย์ เฮียเสียว “ผมร้องครางออกมาและพร้อมกับเด้งเอวขึ้นลงตามจังหวะการดูดของเมย์ จนกระทั่ง เมย์ลุกออกไปและถอดกางเกงปราการด้านสุดท้ายออก เมย์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกครั้งเรียกว่ากระโจนใส่ผมจะดีกว่า และตรงมานั่งยองๆ ลงที่ตำแหน่งหนอนยักษ์ของผม มันตั้งฉากรออยู่พักหนึ่งแล้ว

 

“เมย์เดี๋ยว!!” ผมร้องห้ามเพราะว่าต้องใช้เจลก่อนซิ ผมรีบเปิดลิ้นชักแทบจะไม่ทันเปิดหลอดเจลออกมาและใช้นิ้วป้ายที่ช่องทางรักของเมย์ก่อนและป้ายที่แท่งร้อนของผมไว้ด้วย เมย์รีบหย่อนช่องทางรักของเขาให้ตรงและดันลงมา ช้าๆ ช้าๆ จนกระทั่งมิด

 

“ซี้ดดด” ผมครางเสียงลากยาวด้วยความเสียวซ่าน และเมย์ก็ขย่มทันทีที่ช่องทางรักของเมย์คุ้นเคย ผมก็จับเอวเมย์เอาไว้ได้วย เมย์โยกแบบขึ้นก็สุดลงก็สุด และมันก็ดังสนั่นห้องไปทั่ว

 

“โอ้ว เมย์ ซี้ด พี่เสียวเมย์”

 

“ชอบไหมล่ะเฮีย อ้าห์ ซี้ด” หน้าตาที่บ่งบอกว่าเมย์อยู่ในห่วงอารมณ์ไหน หลับตาพริ้มด้วย เสียริมฝีปาก มันปลุกเร้าอารมณ์ผมยิ่งหนัก ทำให้ผมต้องเด้งสวนไปด้วย และคนที่สวนลงมาก็ขย่มไม่เกรงใจกันเลย

 

“ก็ชอบน่ะเมย์ ซี้ด แต่เฮียเกรงว่ามันจะหัก “ผมพูดและ “หมับ!” จับเอวเมย์เอาไว้ก่อน ให้หยุดนิ่ง เมย์ลืมตาพร้อมกับก้มลงมองหน้าผม เหมือนจะขัดใจ เวรเลยผม เลยต้องปล่อยเมียให้ขย่มไปตามอารมณ์นางก่อน ไม่กล้าขัดอีกเลย

 

“อ้าห์ ซี้ด อ้าห์ เมย์ “ผมเกร็งร่างและส่วนนั้นก็กระตุก ผมรับรู้ได้ว่าน้ำอุ่นๆ ร้อนๆ ไหลย้อนออกมาอาบโคนขาอ่อนของเมย์ วันนี้เมย์เร่าร้อนที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา นี้ตั้นโดนเมียข่มขืนเหรอครับวันนี้ ผมกระดกศีษระขึ้นมองคนที่นอนลงแผ่หมดเรี้ยวแรงอยู่ข้างๆ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ

 

“เมย์ เมย์ เมย์” ผมเรียกเมย์แต่ว่าเขาหลับปุ๋ยไปแล้ว นี่เสร็จสับก็หลับทันทีเหรอครับ แถมเนื้อตัวเลอะเทอะขนาดนี้ ผมก็ต้องเป็นคนเช็ดทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เมียก่อน แล้วค่อยทำความสะอาดตัวเองก่อนจะกลับมานอนกอดตัวเล็ก

 

“เมาแล้วเมย์น่ารักน่ะ แต่เฮียว่า งดแตะต้องแอลกอฮอล์จะดีกว่า ฟ๊อด!” ผมพูดกับคนที่หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้คงไม่ตื่นมาเม้งแตกใส่เฮียน่ะตัวเล็ก

----------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณคอมเม้นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามด้วยนะคะ ฝากไว้เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ 
ตอนหน้าถ้าเมย์เลือกเลือกได้อีกครั้งเมย์จะเลือก ?เพราะว่าตอนหน้าเมย์จะไปเจอพี่ปฐวีย์ แม้จะเอายังไงน่ะ (แอบสงสารพี่ตั้น)
​