ทั้งหมดในหนึ่งคืน(เอเรน&ลูกพีช)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ทั้งหมดในหนึ่งคืน(เอเรน&ลูกพีช)  (อ่าน 1677 ครั้ง)

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ


******************************************************************************


#ทั้งหมดในหนึ่งคืน.....

ในโลกใบนี้ จะมีสักกี่ล้านคน ที่จะร้ายกาจได้มากกว่ามนุษย์ธรรมดาๆ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็แค่คนธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เอ่อ อย่าเพิ่งงงกับความคิดของผมเลยนะ ผมก็แค่บ่นๆน่ะ....


ตอนที่1 จุดเริ่มต้น


ปัง ปัง ปัง!!!!

เสียงปืนที่ดังรัวในค่ำคืนที่เงียบสงัด ไม่มีใครกล้าที่ออกมาดูหรือมาสนใจเลยด้วยซ้ำ เหอะ ใครมันจะกล้าวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปกันเล่า ลูกปืนมันไม่มีตาเหมือนคนนะครับ

ผมทำได้แค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง เหงื่อเริ่มซึมออกที่จมูก ทั้งๆที่ผมก็เปิดแอร์ แต่ทำไมผมถึงร้อน

กุกกักๆ

เสียงดังขึ้นที่หน้าต่าง ผมไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หัวออกจากผ้าห่มเลยด้วยซ้ำ ใครมันจะไปรู้ว่าบ้านข้างๆมันเกิดอะไรขึ้น เสียฃร้องโวยวายก็ไม่มี มีแค่เสียงปืนที่ดังติดต่อกันเพียงสามนัด แล้วก็เงียบไป

ก๊อกๆ

เสียงเคาะที่หน้าต่างดังขึ้นอีก ผมทำใจสักครู่ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนผ้าห่มลง แล้วมองไปที่ต้นเสียง

"เหี้ย!!"

ผีหลอก

"แม่!!!! ช่วยพีชด้วยยยยยยยย!!!!"

ผมแหกปากลั่นบ้าน หลับตาปี๋ ไม่กล้ามองไปที่หน้าต่าง

"เปิดประตู!!!"

เสียงเข้มๆดังมาจากทางหน้าต่าง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ก๊อกๆ

"ตาพีช เป็นอะไรลูก ร้องดังลั่นบ้านเชียว"
ผมละสายตาจากคนที่ยืนอยู่หน้าต่าง แล้วหันไปมองที่ประตูห้องบานใหญ่ เอาไงดี จะไปเปิดอันไหนก่อน

"มะ ไม่มีอะไรครับแม่ พีชแค่ฝันร้ายน่ะ"
ผมบอกแม่ไปก่อนจะหันไปทางหน้าต่าง ยังไม่ไปอีกเรอะ

"เปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อย"

ผมหันไปทางกระจกบานใหญ่หลังห้อง แล้วกวักมือเขาให้หลบไปก่อน เอาว่ะ เผื่อเขาอยากได้ความช่วยเหลือจริงๆ

แกร๊ก

"ไม่เป็นอะไรนะลูกพีช แค่ฝันร้ายเอง"

หมับ

ผมกอดแม่แน่น ครอบครัวของผมมีกันสี่คน พ่อ แม่ พี่พอร์ชแล้วก็ผม ตอนนี้ผมอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อกับพี่พอร์ชอยู่ต่างประเทศ เดือนนึงจะกลับมาครั้งนึง

"ขวัญเอยขวัญมานะลูก ไปนอนได้แล้วนะ"

ผมผละออกจากกอดแม่ แล้วหอมแก้มเป็นการส่งกันเข้านอน

"ฝันดีนะครับแม่"

"ฝันดีจ้ะ"

ผมปิดประตูห้องลง แล้วรีบเดินไปที่หน้าต่างหลังห้อง ผ้าม่านที่ถูกเปิดไว้พอประมานทำให้เห็นเงาอีกคนที่ถูกแสงไฟสลัวๆส่อง

เอาว่ะไอ้พีช ถ้าเป็นโจรก็ถือว่าเอ็งมันซวยละกัน


แกร๊ก

พรึบ!
ตุบ!

"เฮ้ย!"

ทันที่่เลื่อนหน้าต่างออกไปร่างใหญ่ของคนตรงหน้าผมก็ล้มทับผมทันที หนัก!!!

"นายๆๆ"

ผมเขย่าแขนเขาเพื่อเรียกให้อีกฝ่ายได้สติ แต่.....


"แม่~~~~~~~"

ผมตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดังสุดเสียงเลยด้วยซ้ำ

แกร๊ก

"ลูกพีชเป็นอะไร"

แม่ที่มาพร้อมกุญแจสำรองก็มีน้ำเสียงแตกตื่นไม่แพ้เสียงผม ก่อนจะชะงัก

"แม่ ช่วยพีชหน่อย พีชหนัก"

แม่ที่ได้สติก็รีบไปเปิดไฟห้อง แล้วตรงมาพยุงร่างหนาที่ทับตัวผมอยู่ให้ผมได้เป็นอิสระ

"ลูกชายคนข้างบ้านหรอ ทำไมเนื้อตัวมีแต่เลือดละ"
แม่ที่เห็นหน้าเขาชัดเจนก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม

"ก็น่าจะเป็นเสียงปืนที่ดังเมื่อสักพักละมั้งครับ"

"เกิดเรืืองไม่ดีแน่ๆเลย"

"แม่ช่วยดูตังเขาหน่อยว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึป่าว"

ผมรีบไปเอาผ้ากับน้ำใส่กะละมังเตรียมมาเช็ดตัวให้เขา

"ไม่มีนะ มีแค่หัวที่แตก"

"งั้นจะเอาไงดีละครับ จะไปรพ.หรือจะทำเอง"

"ไปรพ.ดีกว่าลูก แม่กลัวเขาเป็นอะไรมากกว่าหัวแตก"

ผมกับแม่ช่วยกันพยุงเขาลงไปชั้นล่างของบ้าน ยัดเขาเข้าไปในรถ แล้วมุ่งหน้าไปที่รพ.ทันที




ฝากติดตามด้วยนะคะ
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-02-2022 16:31:39 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: ความทรงจำที่หายไป
«ตอบ #1 เมื่อ21-10-2021 21:31:41 »

#ทั้งหมดในหนึ่งคืน....

ตอนที่2 เอเรน

แม่นะแม่ ทิ้งให้ผมนั่งเฝ้าคนอื่นแบบนี้ได้ไง ผมยังไม่ทันได้รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ รู้แค่ว่ามีเพื่อนบ้านย้ายมาใหม่ ก็ไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ

"ถ้าเขาฟื้น ลูกพีชก็ไปตามหมอมาดูอาการเขาหน่อยละกันนะ แม่จะรีบกลับไปที่บ้านเขาก่อน ไม่รู้ว่าป่านนี้มีตำรวจเข้าตรวจสอบรึยัง"

แม่พูดแค่นั้นแล้วก็หายวับออกจากห้องไป ผมไม่ทันได้คัดค้านอะไร

แล้วผมจะนอนดีมั้ย ถ้าเกิดเขาตื่นแล้วใครจะตามหมอละ

เห้อออออออ

"วุ่นวายจริงๆ"

ผมหยิบมือถือออกมาก่อนจะกดเข้าไปในแอปพลิเคชันสีฟ้า ผมชอบอัพสตอรี่ ชอบอัพรูปตัวเองกับเพื่อนๆในกลุ่ม รูปผมกับครอบครัว เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีๆน่ะครับ

เอเรน? คือใคร ทำไมมีแต่รูปเต็มไปหมด

เอ๊ะ

ผมเงยหน้าขึ้นมองคนบนเตียง เออ จะว่าไป ผมก็มัวแต่บ่นๆ ลืมสังเกตหน้าคนป่วย -_-

หน้าตาหมอนี่อะหรอ หน้าขาวๆ คิ้วดกๆเรียงตัวสวย จมูกก็โด่งเป็นสันรับกับปากกระจับสีพีช ดูรวมๆก็งั้นๆแหละ

ผมเบะปากให้เขาไปด้วยความหมันใส้ ปนๆอิจฉาอะแหละ -_-

"น้ำ"

ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงดังข้างๆ เสียงแม่งแหบๆ อย่างหลอนอะ

ตรงๆนะครับ ผมกลัวผีเป็นสุด ไม่เคยเจอ แต่ก็กลัว เป็นเหมือนผมมั้ยละครับ

"น้ำหน่อย"

ผมจิ้ปากใส่เขาไปที ขัดจังหงะคนกำลังโม้เลย

ปลายหลอดจ่อไปที่ปากซีด ดวงตาสีเทา? ใช่สีเทาหม่นๆ จ้องมาที่ผม

"มีอะไร"

ผมถาม แล้วขมวดคิ้วใส่ ไม่ยอมดูดน้ำสักที จะทุบหัวมันแทนได้มั้ย

"พยุงหน่อย"

ผมมองดูเตียงที่อยู่ในระดับราบ เออ ลืม

ผมเอาแขนสอดใต้คอแล้วออกแรงนิดหน่อยเพื่อให้เขาดื่มน้ำได้สะดวก

"ขอบใจ"

ผมเอาแขนออก แล้ววางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วหันไปพูดกับคนที่นอนจ้องหน้าผมอยู่ หน้ากูมีอะไรติดอยู่รึไง จ้องอยู่นั่น

"เลิกจ้องได้แล้ว อย่าดื้อละ จะออกไปตามหมอ"

ผมสั่งไอ้หัวสีเทา ตาสีเทาที่จ้องผมไม่เลิก เหมือนขู่เด็กๆ มันพยักหน้าให้ แต่ก็ไม่เลิกมอง เออ อยากมองก็มองไป มองให้ตายความหล่อกูก็ไม่ลดลงหรอกนะจะบอกให้ -_+

ผมละอยากจะบ้าตาย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยละเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมาเหยียบรพ.เลยด้วยซ้ำ แต่ต้องได้มานั่งเฝ้าคนป่วยสะงั้น

"ผมมาแจ้งพยาบาลครับ คนไข้ห้อง 401 ฟื้นแล้วครับ"

"เดี๋ยวจะรีบตามไปนะคะ"

ผมพยักหน้าแล้วเดินออกไปหาอะไรกินต่อ นี่ก็ปาไป6โมงเช้าแล้ว ดีนะที่วันนี้ผมหยุด

ผมชื่อลูกพีช อายุ19ปี คณะบริหารปี1 ก็น้องใหม่นั่นแหละครับ รับน้องแล้ว อะไรแล้ว ต่อไปก็เรียนอย่างเดียว ไม่มีเวลาไปเที่ยวเตร่เหมือนพวกวิศวะหรอก ทำไมถึงรู้น่ะหรอ ก็เพื่อนสนิทวัยเด็กของผมมันเรียนคณะนั้นน่ะสิ เห็นออกไปกินเหล้ากับรุ่นพี่แทบทุกวัน ส่วนเพื่อนสนิทอีกคนเป็นสาวสวยหมวยอึ๋มที่มีนิสัยห้าวเป้ง แต่นางเรียนคณะเดียวกับผมครับ จะตามหลอกหลอนกูเพื่ออะไรครับเพื่อน?

"ป้าครับ หมูปิ้ง4 ข้าวเหนียว1ห่อครับ"

แค่ได้กลิ่นท้องก็ร้องแล้วครับ

"ได้แล้วจ้ะ 25 บาท"

ผมรับของพร้อมจ่ายเงิน เดินไปซื้อน้ำร้านข้างๆ แถมได้แคนตาลูปมาอีกหนึ่งถุง

ครืดดดด ครืดดดด

"ครับแม่"

"เอเรนฟื้นรึยังลูกพีช"

"ฟื้นแล้วครับ"

"โล่งอกไปที แล้วลูกหาอะไรกินรึยัง"

"กำลังครับ"

"งั้นแม่ฝากเอเรนเขาด้วยนะ แม่จัดการกับธุระที่บ้านเขาก่อน คุณตำรวจเขาขอสอบปากคำน่ะ"

"ได้ครับ แม่จะเข้ามามั้ย พีชอยากอาบน้ำ"

"ไม่รู้ว่าจะได้เข้าไปตอนไหนน่ะสิ ไปหาซื้อใหม่เลยก็ได้นะ"

"ครับๆ แม่ดูแลตัวเองด้วยนะ"

"จ้า"

ผมถอนหายใจยาวที่สุดในชีวิต ก่อนจะมองหน้าจอมือถือที่มีข้อความมากมายเด้งขึ้นมา

แชทกลุ่ม

(เบลล่า) "ไอ้พีช อยู่ไหน"

(ลูกพีช) "โรงบาล"

(ไฟ) "ใครเป็นไร"

(ลูกพีช)"มาเฝ้าคนข้างบ้าน เหมือนที่บ้านจะเกิดเรื่อง ต้องรอถามแม่ ว่าเป็นยังไง"

(เบลล่า) "อ้าว กูไม่ได้ไปบ้านมึงอาทิตย์นึงเองนะ มีคนย้ายมาอยู่แล้วหรอว่ะ"

(ไฟ)"นั่นสิ มึงอุ๊บอิ๊บหรอไอ้พีช"

(ลูกพีช)"อุ๊บอิ๊บบ้าอะไร ตั้งแต่เขาย้ายมา กูไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนบ้านสักนิดเลย"

(เบลล่า) "เดี๋ยวกูไปหาที่โรงพยาบาล"

(ไฟ)"แวะรับกูด้วย"

(ลูกพีช)"เอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย กูอยากอาบน้ำ แม่ไม่รู้จะเข้ามาตอนไหน"

(ไฟ)"โอเค"

ผมมาหยุดที่หน้าห้องคนป่วยพอดี หมอกำลังพูดคุยกับเอเรน(เรียกตามแม่)

แกร๊ก

"ขออนุญาตครับ"

คุณหมอยิ้มรับ ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟา

"อาการโดยรวมของคนไข้ปกติดี สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไร รอดูแผลอีกสักสองวันค่อยกลับนะครับ"

"ครับ"

คุณหมอกับพยาบาลเดินออกจากห้องไป

"เขาว่ายังไงบ้าง"
ผมนั่งลงข้างเตียงแล้วถามคนป่วยบนเตียงที่จ้องหน้าผมอย่างกับโกรธแค้นอะไร

"....."

ไม่ตอบอีก กวนตีนใช้ได้

"เป็นอะไร"

ผมถามอย่างใจเย็น ผมไม่ใช่คนใจร้อนนิครับ

"ไปนาน"

"ไปซื้อของกิน หิว"
ผมตอบแล้วหยิบข้าวเหนียวหมูปิ้งออกมากิน แต่

"ของเรนละ"

หืม แทนตัวเองด้วยชื่อ พูดจาดีนี่หว่า น่าคบๆ

"ไม่มี"
ผมกัดหมูปิ้งในมือ ยัดข้าวเหนียวเข้าปากจนแก้มตุ่ย

"งก"

ชะงักทันที หนอย ไอ้บ้านิ

"อยากกินหรอ"

"อืม"

"แต่ซื้อมาแค่นี้เองนะ จะอิ่มหรอ"
ผมยกถุงที่วางอยู่ข้างเตียงให้เอเรนดู

"ไปซื้อให้หน่อย"

ผมชี้นิ้วใส่ตัว มันพยักหน้าให้

"ใครจะไปมิทราบ อยากกินไปซื้อเองเลย"
ผมจ้องหน้าอีกคนอย่างเซ็งๆ กล้ามาใช้คนที่เพิ่งรู้จักกันหรอ ไอ้บ้านิ

"เจ็บ"

ผมมองผ้าก็อตสีข้าวที่พันอยู่รอบหัวเอเรน

"ก็ได้ จะไปซื้อให้"

"ขอบใจ"

ผมเบะปากให้ แล้วรีบเดินออกจากห้อง ผมอยากจะบีบคอมันซะจริงๆ มากล้าใช้คนอย่างผมงั้นหรอ ถ้าไม่ติดว่าเจ็บอยู่นะ อย่าฝันว่าผมจะยอมมาซื้อให้น่ะ สุดจะเซ็ง



ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน...

ตอนที่3 ความวุ่นวาย

"ไอ้เบล เงียบๆดิ เสียงจะดังไปไหน"

ไฟเอามือปิดปากเบล ที่ตอนนี้มันดี้ด้าเกินเหตุ เมื่อเห็นว่าคนป่วยที่ผมมาเฝ้านั้นคือใคร

"ไอ้ไฟ มือแม่งอย่างเค็ม อี๋~~"

มันเช็ดปากด้วยสีหน้างอลๆ ไอ้ไฟก็ขำไม่หยุดที่แกล้งเพื่อนได้

"ก็มึงมัวแต่แหกปาก เกรงใจรุ่นพี่กูมั่งดิว่ะ"

ใช่ครับ เอเรน วิศวะปี3 เป็นลุงรหัสของไอ้ไฟ เป็นเดือนคณะพ่วงด้วยเดือนมหาลัย อะไรจะดีขนาดนี้ พ่อคนเพอร์เฟค เบะปากให้ไปหนึ่งที, ผมก็เพิ่งรู้ตอนที่เพื่อนสองคนมาถึงนี่แหละ ว่าเอเรนเป็นรุ่นพี่พวกเรา

"พี่เอเรนยังไม่ว่ากูสักคำ มีแต่มึงนั่นแหละ ว่ากูอยู่ได้ กูงอลแล้ว"

แล้วมันสองคนก็เถียงกันไปตีกันไป ส่วนคนป่วยก็นั่งมองนิ่งๆ ไม่มีการบ่นสักคำ ทำไมรอบตัวผมมีแต่คนแปลกๆ

"พี่จะนอนก็บอกให้มันสองคนเงียบละกัน ผมไปอาบน้ำก่อน"

พอรู้ว่าเขาแก่กว่า ผมก็เปลี่ยนเป็นเด็กมีมารยาททันที ไม่ปีนเกลียวหรอกครับ ถ้ารุ่นพี่ไม่กวนตีนผมก่อนอะนะ อิอิ

พี่เขาพยักหน้ารับแล้วหันไปสนใจสองคนที่นั่งตีกันอยู่บนโซฟา มีมันสองคนที่ไหน ที่นั่นจะไม่มีวันเงียบสงบหรอกครับ

"ไฟ"
เอเรน

"ครับ"
ไฟ

"เพื่อนมึงมีแฟนยัง"
เอเรนถามแล้วมองไปทางห้องน้ำ ไฟมองตามแล้วยิ้ม

"ยังครับ"
ไฟ

"โสดสนิทค่ะพี่เอเรน"
เบลล่า

"ก็ดี"
เอเรนพูดแค่นั้น ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา แต่เพื่อนตัวแสบมีรึจะไม่สังเกต ว่าประกายตาวิบวับในดวงตาคู่สวยนั้นมันบ่งบอกชัดเจนแค่ไหน ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าสนใจเพื่อนของเขามากแค่ไหน

หลังจากเพื่อนๆกลับไปแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะทำหรอกครับ นอกจากนอน ส่วนคนบนเตียงก็ลุกออกไปยืนเหม่อที่ระเบียง ผมมองเขาจากทางด้านหลัง แผ่นหลังกว้างที่ดูแข็งแกร่งนั้น มันช่างดูหว้าเหว่และโดดเดียว มันให้ความรู้สึกเหมือนว่าเขาต้องการคนโอบกอด ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ


#เอเรน

ผมจ้องมองใบหน้าอีกคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา เด็กผู้ชายรูปร่างสมส่วน ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ มาตรฐานชายไทยทั่วไป ใบหน้าที่ลงตัวแบบนี้ น้อยมากที่จะดึงดูดสายตาผู้คนอย่างมีเสน่ห์ มองยังไงก็ไม่เบื่อ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากมองเข้าไปอีก ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำให้ผมละสายตาจากเขาไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะแสดงสีหน้าหรือท่าท่างยังไงออกมามันก็น่ามองไปสะทุกอย่าง

ไม่ใช่ว่าผมเพิ่งเจอ ผมเจอเขามานานแล้ว จะว่าเป็นรักแรกพบ มันก็ใช่น่ะแหละ ในวันที่ผมเห็นเขาครั้งแรก ใจผมมันกระตุกวูบ เขาเป็นคนแรกที่ผมสนใจ เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมอยากรู้จัก รอยยิ้มของเขามันสว่างไสว สดใส ทำให้ใจที่มืดมนของผมเต้นแรง

ใช่ครับ คนอย่างผม มันไม่คู่ควรกับความรัก คนอย่างผมมันไม่สามารถทำให้คนรักมีความสุขได้ อยู่ใกล้คนอย่างผมมันจะทำให้ตกอยู่ในอันตรายได้ตลอดเวลา เพราะฉนั้น คนอย่างผมไม่สามรถดูแลใครได้ดีแม้กระทั้งตัวเอง


"จะจ้องหน้าผมไปอีกนานแค่ไหน"

เสียงนุ่มทุ้มฟังดูอบอุ่นทุกครั้งที่ได้ยินได้ยินแล้วทำให้ใจสงบ ได้ยินแล้วรู้ว่าได้รับอ้อมกอดจากคนที่รักเรา ผมไม่ใช่พวกเพ้อฝัน ไม่เคยจินตนาการถึงเรื่องพวกนี้เลย

แต่เมื่อผมได้เจอกับเขาโดยบังเอิญ ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป หัวใจจะเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา ได้เห็นรอยยิ้ม ได้ยิ้มเสียงตัวเราะ ผมได้แต่คอยมองเขาอยู่ห่างๆ แบบนี้ มาตลอดหลายปี

"ชอบได้รึป่าว"
ผมพูดไปตามความรู้สึก พูดไปตามที่ใจคิด

"ห้ะ!!"

ขนาดตกใจยังน่ามอง (คลั้งรักไม่ไหว555)

"ชอบมานานแล้ว"
ผมบอกเขาที่มีสีหน้าตื่นๆปนตกใจ

"รุ่นพี่ สมองกระทบกระเทือนหรอครับ ผมไปตามหมอให้เอามั้ย"

"หึหึ ไอ้เด็กบ้า"

ผมขำเบาๆกับสีหน้าท่าทางของเขา

"รุ่นพี่รอแปปนึงนะ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย"

หมับ

ผมรีบคว้าแขนอีกคนไว้ก่อนที่จะวิ่งออกรอกห้องไปตามหมอ

"พี่ไม่ได้เป็นอะไร ปกติดี"

ผมบอกยิ้มๆ

"ไม่จริง ผมไม่เชื่อ ปล่อยแขนผมนะ ผมจะรีบไปตามหมอ"

ยังๆ ยังไม่จบอีก

"ลูกพีช"

ผมเรียกชื่อเขา เขาหยุดทันที

"นั่นคือชื่อของนาย ส่วนเอเรน คือชื่อของพี่"

ผมยืนยันว่าผมไม่ได้ความจำเสื่อม เจ้าเด็กนี่คิดไปไหนต่อไหนแล้ว

"แล้วเมื่อกี้ที่พี่พูด"

"ป่าว พี่ละเมอน่ะ"

"โล่งอกไปที พี่ทำผมตกใจหมด"
เขาเอามือทาบอก ดูแล้วก็น่ารักดี เหมือนสาวน้อยเลย

"งั้นพี่ลุกมานั่งดีๆ ไม่เมื่อยหรอ"

เขาพยุงผมให้ลุกขึ้น แล้วประคองในนั่งลงบนโซฟา ลากเสาน้ำเกลือมาไว้ข้างๆ

"พี่หิวมั้ย ผมจะไปหาอะไรมาให้กิน "

"ยังไม่หิวหรอก รอน้าแพรมาทีเดียวก็ได้"

น้าแพร แม่ของลูกพีช อบอุ่นและใจดีมาก ตั้งแต่ผมย้ายมา ก็มีน้าแพรนี่แหละเพื่อนบ้านที่ใจดีกับครอบครัวผม คุยกับถูกคอกับพ่อแม่ผมดี พวกท่านบอกครอบครัวน้าแพรไว้ใจได้ ไม่เสแสร้ง

"งั้นอาบน้ำมั้ยครับ พี่พยาบาลเตรียมชุดมาให้แล้ว"

เขาใจดีเหมือนน้าแพร ให้คงามรู้สึกเดียวกันเมื่ออยู่ใกล้

"รบกวนด้วยนะ"

เขาจะถอดเสื้อให้ส่วนกางเกงให้ผมถอดเองในห้องน้ำ



ได้ใกล้ชิด....ทำไมรู้สึกว่ามันห่างไกล

ฝากติดตามด้วยนะคะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-10-2021 21:57:05 โดย I rin »

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน...

ตอนที่4 ยิ่งรู้จัก....ยิ่งรักเธอ


มันจะเร็วไปมั้ยสำหรับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ตอนนี้ก็ประมานหนึ่งเดือนหลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับครอบครัวพี่เขาครั้งก่อน

และผมเพิ่งจะรู้ตัว ว่าผมชอบพี่เอเรน อืม อ่านไม่ผิดหรอกและผมรักพี่เอเรน ผมเพิ่งจะมาแน่ใจก็ตอนที่พี่เขาบอกว่า...

"ลูกพีช...อาทิตย์หน้าพี่ต้องกลับญี่ปุ่นแล้ว"

เสียงเศร้าที่ดังขึ้นข้างๆหู มันทำให้มือผมที่กำลังกดดูรูปคู่ของเราต้องชะงักทันที

"ไหนพี่บอกว่าจะอยู่กับพีชที่นี่ พี่โกหกหรอ"

วันที่เราตกลงคบกัน มันคือวันนี้และเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง

"คุณแม่โทรมาบอกเมื่อเช้าว่าอาการคุณพ่อไม่ดีขึ้นเลย"

เสียงสั่นๆพูดขึ้นอย่างช้าๆ ผมไม่รู้จะเสียใจกับเรื่องไหนก่อนดี

หมับ

แขนเล็กโอบกอดที่ต้นคอร่างสูงแล้วโน้มลงช้า มือเล็กลูบท้ายทอยเบาๆเป็นการปลอบ

"พี่ต้องเข้มแข็งไว้นะครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่ต้องจำไว้เสมอว่าพี่มีพีชและครอบครัวพีชที่ยินดีต้อนรับพี่เสมอ"

ผมทำได้แค่ปลอบเพราะผมไม่รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับครอบครัวพี่เอเรนเลย รู้แค่คร่าวๆ ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นแก๊งมาเฟียขนาดกลางกลุ่มหนึ่งที่เกิดขัดขากันทางด้านธุรกิจ เลยโดนรอบกัดแบบนี้เป็นธรรมดา

"พี่ไม่รู้ว่าจะปกป้องเราได้ดีมั้ย อยู่ใกล้กันก็จะทำให้เดือดร้อนไปด้วย มันอันตราย พี่ไม่น่าเห็นแก่ตัวดึงเราเข้ามาเกี่ยวด้วยเลยพี่ขอโทษนะลูกพีช พี่ขอโทษ"

พี่เอเรนกอดผมแน่น แน่นจนแทบหายใจไม่ออก เหมือนเขากลัวว่าผมจะหายไป

"พี่กลับไปญี่ปุ่นเถอะนะ พีชจะดูแลตัวเองดีๆ พีชจะไม่ทำให้พี่เป็นห่วง พีชสัญญา"

พี่เอเรนผละออกจากกอด แล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้า ผมยิ้มให้แล้วเกี่ยวก้อยเพื่อสัญญา

"สัญญาแล้วนะ แล้วพี่จะรีบกลับมา กลับมาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ พี่สัญญา"

"ผมจะรอ รอจนกว่าพี่จะกลับมาตามสัญญา"

เราสองคนกอดกันอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่านี้จะเป็นกอดสุดท้ายของเรารึเปล่า เพราะผมรู้สึกว่า....

กอดนี้ จะยังคงอยู่ในความทรงจำและอ้อมกอดของผมตลอดไป

ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าต้องรอไปอีกนานเท่าใด ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่

และทั้งหมดในคืนนี้เราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้าย...

ไม่ว่ายังไง

ผมก็จะรอเขากลับมา.....



3เดือนผ่านไป ไวยิ่งกว่าละครไทย


ปลั๊กๆๆๆๆ!!!!! ตุ้บๆๆๆ!!!! ผลั๊วๆๆๆ!!!!

"แรงกว่านี้อีก!!!!"

ปลั๊กๆๆๆๆ

"ดี!!! วันนี้พอกันแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้หวังว่าทุกคนจะเตรียมตัวมาดีกว่านี้!!"

"ครับ/ค่ะ"

"แยกย้าย"

"เฮ่!!!"

นี่ก็ผ่านไปสามเดือนได้แล้วที่ผมกับคนรักห่างกันไปคนละประเทศแบบนี้ นอกจากวีดีโอคอลคุยกัน ผมกับเพื่อนสนิทอีกสองคนก็มาเรียนมวยไทย เทควันโด้ ยิงปืน และอีกมากมายหลายอย่าง เพื่อไม่ให้ว่างคิดฟุ้งซ่านถึงคนทางไกล-_-

"เหนื่อยเป็นบ้าเลยวันนี้"
เบลล่าที่ซ้อมหนักหน่วงมากกว่าผมกับไฟก็บ่นออกมาเพราะมันอยากแซงหน้าพวกเรา เป็นผญ.แท้ๆถึกเกินไปละไอ้เพื่อนบ้า

"บ่นทำไม อยากเป็นที่หนึ่งก็ต้องฝึกโหดๆดิ ดีนะครูดินเขาไม่จัดหนักกว่านี้ให้มึงอะเบล"
ไอ้ไฟพูด

"เออใช่ พีชว่าครูดินยังไม่เอาจริงนะ ไม่งั้นเบลคงไม่ได้มายืนบ่นอยู่แบบนี้หรอก เนาะไฟ"

ผมหันไปเนาะกับไฟที่ยืนขำไม่หยุด ผมพูดอะไรให้มันขำ

"โว้ยยย ไอ้พีช เบลเป็นผู้หญิงนะว้อย ครูดินต้องออมมือมันถูกแล้วมั้ย พูดสะอย่างกะเบลเป็นผช.น่ะ"

เบลงอลผมอะ ผมพูดอะไรผิด

"เอ้าหรอ พีชนึกว่าเบลเป็นทอมนะเนี่ย"

ผมเกาหัวยิกๆ งงกับเพื่อนตัวเอง

"ไอ้พีช!!!" เบล

"55555+"ไฟ

"เอ้า พีชพูดอะไรผิดหรอ"

ผมพูดแล้วชี้มือเข้าหัวเองแล้วทำหน้างงๆ อีกคนนึงโกรธ อีกคนนึงขำ ส่วนผม....


แอบขำในใจน่ะสิ แกล้งเบลสนุกจะตาย คนอะไรหัวร้อนง่าย งอลง่าย แต่หายเร็วนะ ถ้ารีบง้อน่ะ แต่ก็ชอบโดนแกล้งตลอด 5555

"โอ๋ๆ เบลล่าคนสวย พีชมันพูดเล่นน่ะ หายงอลได้แล้วนะ วันนี้จะพาไปกินบุฟเฟ่ต์"

ไอ้ไฟทำการง้อเพื่อนโดยการเอาของกินมาล่อ

"ให้ไวๆ"

นั่นไงมันหายงอลแล้วด้วยซ้ำ เดินยิ้มร่าไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าซะแล้ว

"มึงก็ไปแกล้งมัน"

ไอไฟหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม

"หึหึ ก็มันน่าแกล้งนี่หว่า ผญ.อะไร ไม่มีความเรียบร้อยเลยสักนิด"
ผมยิ้มตามหลังเบลที่หายวับเข้าห้องน้ำไปแล้ว

"กูก็จนปัญญาละ คิดสะว่ากลุ่มเรามีแต่ผช.ละกันนะ ไปอาบน้ำกันเหอะ ช้าเดี๋ยวงอลหนักกว่าเดิมอีก"

ผมกับไฟเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาก็เจอกับเบลที่ยืนรออยูู่ก่อนแล้ว



อาจจะเจอกันไม่บ่อย แต่จะพยายามมาต่อให้นะคะ

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน

ตอนที่5 บุฟเฟ่ต์....


ถ้ามันจะผ่านไปไวขนาดนี้นะ.....

"ไอ้ไฟ ขิ้นนี้ของกู"

"ไม่มีชื่อนี่หว่า"

"กูเป็นคนปิ้งนะ เอามาเลย มึงคายออกมาาาาาา"

"ไอ้เบล ไอ้บ้า นี่กูเคี้ยวอยู่ มาง้างปากกูทำมายยยยยย"

แล้วมันสองคนก็ตีกันครับ ผมมองจานที่กองเป็นแถวแล้วส่ายหัว เจ๊งพอดี แดกขนาดนี้ เกินคุ้ม

"พอๆ มึงสองคนเบิกตีกันได้แล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เบื่อรึไงว่ะ"

ผมว่ามันสองคนแ้ลวคีบหมูที่ย่างไว้เข้าปาก มันสองคนหยุดทันที แล้วหันมากินต่อ

"กินดีๆ อย่าตีกัน จะไปเอาเนื้อมาเพิ่มให้"

"รับทราบ!!!"

มันสองคนก็กัับมารักกันเหมือนเดิม ผมละอยากจะบ้าตายรายวันกับเพื่อน

"ขอโทษนะครับ"

ผมหันไปมองคนข้างๆ

"ครับ"

ใครก่อนนนน

"ชื่ออะไรหรอ ผมชื่ออินทัชนะ"

"พีชครับ"

"ชื่อน่ารักจัง ทำความรู้จักได้มั้ยครับ"

ทัชพูดจบก็ยื่นมือถือให้ผม ผมไม่ได้โง่นะครับที่ไม่รู้ว่าเขาจะจีบ

"ได้สิ"

ผมรับมือถือจากทัช แล้วกดเพิ่มเพื่อนในไลน์ ส่งมือถือคืนให้ทัชไป

ผมก็หันไปคีบเนื้อที่ต้องการ

"เราเรียนคณะแพทย์นะ พีชละ"

"เราเรียนคณะบริหารน่ะ"

"อื้มมมม ก็ไม่ไกลกันมาหรอกเนาะ"

"งั้นเราไปก่อนนะ เพื่อนรอเนื้อแล้ว"

ผมบอกยิ้มแล้วชี้มือไปทางโต๊ะที่ตอนนี้เพื่อนผมจ้องตาเขม็งแล้ว

"อ่า นั่นไฟ ทัชรู้จักมันนะ"

หืม คนรู้จักเยอะนะไอ้ไฟ ไอ้คนดัง ไอ้เพื่อนเยอะ

"จะไปทักทายมันมันมั้ยละ"

"ไปๆ"

แล้วทัชก็เดินตามผมมาที่โตีะ

"ไงไอ้ไฟ"

"ไอ้ทัช? มากับใครวะ"

ไฟทักเพื่อนมันแล้วหันไปมองรอบๆ

"ก็พวกเดิมนั่นแหละ เรียนหนักจนสมองเบลอไปหมดแล้วพวกกู ต้องเยียวยาด้วยหมูกระทะเนี่ยแหละ"

ทัชพูดกับไฟแต่มองมาที่ผม

"หนุ่มหล่อคนนี้คือใครจ้ะ มึงไม่แนะนำหน่อยหรอไอ้ไฟ"

เบลที่จ้องจนตาจะกระเด็นออกมาจากเบ้า หันไปจิกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆมัน

"นี่เพื่อนกู อินทัช แพทย์ปี1 เป็นเดือนคณะ แอบไปกินเหล้ากับรุ่นพี่กูบ่อยๆ "

หืม เด็กแพทย์มีเวลาไปแดกเหล้าด้วยเรอะ -_-

"ส่วนนี่เพื่อนสนิทวัยเด็กของกู คนหล่อหน้าๆสวยนั่นชื่อลูกพีช บริหารปี1 ส่วนไอ้นี่ เบลล่าเรียกเบลก็ได้ เป็นทอมมั้ง เรียนคณะเดียวกับลูกพีช"

มันพูดทีเดียวยาวเหยียดแบบไม่เว้นหายใจ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะเบล ลูกพีช"

"เช่นกันๆ"

ผมกับเบลพุดพร้อมกัน ส่วนเบลหันไปด่ากับไอ้ไฟที่หาว่ามันเป็นทอม ผมมองอินทัชที่นั่งลงข้างแล้วยิ้มแหยให้

"ทำใจเถอะ มันทะเลาะกันประจำแต่ไม่มีอะไรหรอก"

"น่าสนุกดี"

สนุกกับผีน่ะสิ -_-

"งั้นทัชกลับไปที่โต๊ะก่อนนะ เพื่อนเรียกแล้ว ไว้วันหน้าค่อยมาด้วยกันนะ ไปละบาย"

"โอเคจ้า"

เบลตอบ

"มันจีบมึง"

ไอ้ไฟพุดขึ้นทันทีที่ทัชไปถึงแล้ว

"อือ"

ผมตอบ

"กูว่าละ มันเคยถามกูหลายรอบละ ว่ามึงมีแฟนยัง ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆ กูตอบว่าไม่มี แต่กูก็ไม่รู้ว่ามันจะชอบมึงจริงๆนึ่หว่า "

มันพูดขำๆ

"น้องพีชของเรานี่เสน่ห์แรงไม่เบาๆ ระวังใครบางคนจะหึงเอานร้า 5555+)

"กวนตีน เขาจะมารู้อะไรถ้าไม่มีใครบอก"

ผมยิ้มมุมปากแล้วยักคิ้วให้เพื่อนรักไปสองสามที

"ง้อววววววววว เพื่อนเรามันร้ายวะไอ้ไฟ"

ไอ้เบลหัวเราะชอบใจ

" เฮียกูไม่ธรรมดานะเว่ย เรื่องแค่นี้ไม่มีทางที่จะไม่รู้หรอก หูตาเฮียแกเยอะจะตาย มึงอย่าดูถูกนะไอ้เบล"

ผมเห็นด้วยกับไอ้ไฟ

"เออว่ะ แต่แล้วไงละ เล่นหายไปจะครึ่งปีละ ใครจะรอวะ มึงรอไหวมั้ยพีช รอแบบลมๆแล้งๆ รอแบบไม่รุ้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ รอไปเพื่ออะไร ถ้าจะทำขนาดนี้ก็จบไปเลยดีกว่า"

เบลว่า ผมก็คิดแบบนั้น แต่รักไปแล้วนิ ให้ทำไง

"เชี่ยเบล ว่าเฮียกุนะ เขามีเหตุผลเถอะ"

"เหตุผลงี่เง่าอะไร แค่มาเจอก็ยังมาไม่ได้ แค่โทรมาไม่ถึงนาทีก็วางไปแล้ว เพื่ออะไรห้ะ"

เบลเริ่มมีอารมณ์


ใช่ครับ เหมือนเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้คุยเหมือนก่อน ไม่ได้เจอกันจนแทบลืมหน้า ถ้าไม่มีรูปถ่ายคู่ ผมคงลืมหน้าเขาไปแล้ว

"ก็อย่างที่รู้เรื่องครอบครัวเฮียเขา เขาต้องจัดการมั้ยวะ ให้เวลาเฮียเขาหน่อย เขากัับมาแน่ แต่กูก็ไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถ้าไอ้พีชคิดว่าการรอมันไร้ค่า กูก็เคารพการตัดสินใจของมึงนะพีช"


"ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ละกัน กูยังไงก็ได้ ถ้าเขาจบกูก็จบ อย่าคิดมากดิ กูชิลๆวะ"

ผมบอกเพื่อนแล้วยิ้มให้อย่างจิงใจเพราะผมเป็นคนไม่ยึดติดกับอะไรมากมายอยู่แล้ว

รักก็คือรัก หมดรักก็แค่แยกย้าย



มันก็แค่นั้นเอง......

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน


ตอนที่6 เพื่อนแท้หรือรักแท้?

6เดือนแล้วที่ผมกันพี่เรนไม่ได้เห็นหน้ากัน แม่กระทั้งเสียงก็ไม่ได้ยิน ล่าสุดคือสามเดือนที่แล้วกับการคุยเพียงหนึ่งนาที

ผมรู้แค่ว่า เขาสบายดี และผมเองก็สบายดีละมั้ง เห้อ คิดมากจนปวดหัวหมดแล้วไอ้พีช จะเอาไงต่อดี หรือปล่อยไปเลยตามเลยแบบที่ผ่านมา

"งื้ออออออออ"

ผมยกมือเกาหัวแรงๆไปหลายที จนผมจะหลุดติดมือมาด้วยอยู่แล้ว

"เป็นอะไรตาพีช นั่งทำหน้าขี้เหร่อยู่ได้"

เนี่ย แม่ผมก็ชอบแขวะเรื่องหน้าตาผมอยู่เรื่อย

"วุ้ แม่อะ ตาไม่ถึง นี่พีชหล่อระดับเดือนเลยนะแม่ ว่าไม่ได้นะบอกก่อน"

จริง ผมไม่ได้โม้นะ

"อ่อหรอ ถ้าไม่สะดุดขาตัวเองล้มเพราะมัวแต่ตื่นเต้นก็คงได้ตำแหน่งเดือนคณะมาแล้วสินะ โถ่ๆๆๆๆ ลูกแม่ทำไมถึงกากขนาดนี้ครับเนี่ย หุหุ"

แหมมมมมมมม

"แม่!!!!! นั่นมันเป็นอุบัติเหตุต่างหากเล่า"

ใช่ครับ มันเป็นอุบัติเหตุที่คนหล่ออย่างผมไม่มีวันให้อภัย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็ทีมงานไม่เก็บสายไฟ ผมไม่ได้มองก็เลยสะดุด หน้าทิ่มพื้น ก็แค่นั้นเอง

"มีลูกกากแบบนี้แม่อายจริงๆ 5555+"

"พอเลยแม่ ไม่ต้องมาซ้ำเติมเลย พีชก็อายนะแต่ไม่เป็นไรหรอกหน้าตาดี หยวนๆกันไป"

"มันเกี่ยวมั้ยละตาพีช แต่เอาเถอะ แม่ไม่ล้อลูกละ คนขี้เหร่ยังไงก็ขี้เหร่อยู่ดีแหละ หุหุ"

แล้วคุณนายก็เดินเข้าครัวไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันชั่วร้าย

ทีกะเฮียพอร์ชละลูกอย่างนั้นลูกอย่างนี้ ตัดมาที่ผมดิ เหมือนเด็กแลกข้าวสารมาชัดๆ


ก็เป็นอย่างนี้มาตลอดแหละ ความสุขเล็กๆน้อยๆของบ้านเรา ที่ชอบแกล้งผมกันทุกคน -_-

วันหยุดแบบนี้ก็ได้แต่หมกตัวอยู่ในบ้านนี่แหละ ไม่มีใครชวนไปไหนสักคน

ไอ้เบล ไปเยี่ยมญาติกับครอบครัวที่ภูเก็ต

ไอ้ไฟ มีเรียน

ส่วนผม นอนเพราะญาติพี่น้องแม่เสียกันหมดแล้ว เหลือแต่ญาติพี่น้องฝ่ายพ่อซึ่ง รวยจัดอยู่ต่างประเทศกันหมด ลูกพี่กน้องผมก็ไปอยู่เมืองนอก ผมเลยไม่มีเพื่อนมากกว่านี้น่ะสิ นิสัยไม่ค่อยเข้าหาใครก็ทำให้มีเพื่อนน้อยแบบนี้แหละ

กริ๊ง กริ๊ง

"ตาพีช ไปดูสิว่าใครมาน่ะ"

"ได้ครับคุณนายใหญ่"

ผมเดินเอื่อยเฉื่อยออกจากบ้าน เดินตรงไปทางประตูบ้านบานใหญ่ ซึ่งตัวบ้านห่างบ้านเกือบกิโล จะสร้างใหญ่กันไปไหน แล้วลุงพลกับป้ามลคนดูแลบ้านแม่ก็ให้ไปดูแลบ้านที่ต่างจังหวัดแทนเพราะแม่ไม่ไว้ใจใคร

"ใครวะ หน้าคุ้นๆ"

ผมเดินไปหยุดหน้าประตูบ้าน

"ลูกพีช"

ขยับเข้าไปใกล้ๆ

"ทัช?"

มาไงหว่า

"อื้อ ทัชถามไฟน่ะ"

ผมพยักหน้าให้ก่อนจะเปิดประตูให้ทัชเข้ามา

"เข้ามาก่อนมั้ย หรือจะไปไหน"

"เข้าไปก่อนก็ได้"

ทัชเดินเข้ามา ผมเลยปิดประตู แล้วเดินนำหน้าเขาไป

"บ้านพีชใหญ่จัง บ้านทัชสู้ไม่ได้เลย 5555+)

"ใหญ่ แต่อยู่กันแค่สองคน เหงาจะตาย"

"อ้าวหรอ แล้วไปไหนกันหมด"

"พ่อกับพี่เราอยู่ต่างประเทศน่ะ"

"อ่อ"

"นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำให้"

"รบกวนด้วยครับ"

มารยาทดีแท้ ผิดกับเพื่อนผม -_-

"ใครมาน่ะตาพีช"

"เพื่อนครับ"

"สวัสดีครับคุณน้า ผมอินทัชครับ เรียนแพทย์"

ทัชยกมือไหว้แม่พร้อมกับยิ้มหวาน

"อุ้ยต๊ายยย ไหว้พระเถอะจ๊ะ แล้วทานอะไรมารึยังลุก แม่กำลังทำกับข้าวอยู่น่ะ อยู่ทานด้วยกันก่อนมั้ย"

แม่ผมชอบคนหล่อครับ เห็นเด็กหล่อนี่ไม่ได้ ยิ้มหน้าบานไปเลย

"รบกวนด้วยนะครับ"

ไอ้นี่ก็ได้ใจแม่ผมไปเต็มๆ

"พีชพาเพื่อนไปเดินเล่นรอบบ้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวแม่โทรตาม"

ผมพยักหน้าแล้วพาทัชเดินออกนอกบ้าน พาไปสวนหบังบ้านแหละครับ เป็นสวนดอกไม้ของแม่ เป็นสวนที่ใหญ่พอสมควรเพราะพื้นทีหลังบ้านมันกว้างและว่าง แม่ก็จะเอาต้นไม้ใหญ่ๆปลูกไว้ข้างรั้ว แล้วก็ทำเป็นเรื่อนดอกไม้ แม่เขาเพราะเอง ตอนเอง ทำทุกอย่างเองนั่นแหละครับเพราะท่านว่างและเหงามาก แม่ว่างั้นอะ -_-

"โห สวยมาก ร่มรื่นดีจัง"

"แม่เราชอบน่ะ ปลูกเองทุกต้น ดูแลดีกว่าลูกอย่างเราอีกนะ5555"

"5555 พีชก็พูดไป"

"ไปนั่งที่ศาลานั่นมั้ย มันเย็นนะ เวลาพีชเบื่อๆ พีชก็จะไปนั่งตรงนั้น มันผ่อนคลายดี"

เป็นศาลาที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้ สบายตา สบายใจ

"ไปสิ  ว่าแต่บ้านหลังนั้นบ้านใครหรอ มีคนอยุ่รึเปล่า"

ทัชชี้ไปบ้านพี่เอเรน ผมมองตาม เป็นบ้านที่คุ้นตา มีคนเข้าออกอยุ่ปกติ น่าจะมาดูแลบ้านแทนมากกว่า

"เพื่อนบ้านแม่น่ะ นานๆเขาจะกลับมาที มีคนดูแลบ้านให้อยุ่"

"อ่อ"

"แล้วที่มานี่ มีอะไรรึเปล่า"

"เพื่อนบอกวันนี้ยกคลาสน่ะ อาจารย์ป่วย มาสอนไม่ได้ เราเลยจะมาชวนพีชไปดูหนัง"

ผมมองหน้าเพื่อนใหม่ตรงหน้า ผมสีดำสนิท กับดวงตากลมโต จมูกโด่งรับกับปากสีพีช เอิ่ม ดูยังๆก็ไม่มีความหล่อ มีแต่ความน่ารัก นิสัยก็ดี ที่บอกว่าไปกินเหล้ากับไอ้ไฟนี่คือเพื่อนลากไปกินกลับแกล้มใช่มั้ยอินทัช -_-

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน

ตอนที่7 แค่เพื่อน


นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ไปดูหนัง อืมมมม สัก2อาทิตย์ได้ละมั้ง -_- ก็เพิ่งไปดูการ์ตูนกับไอ้เบลมาเมื่อ2อาทิตย์ก่อนเอง

"ถ้าพีชไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ วันอื่นก็ได้"

ผมมองเพื่อนใหม่ตรงหน้า หน้าหง่อยๆแบบนั้นคืออะไรก่อนเพื่อน

"นานๆทัชจะว่างนิ ไปก็ไปสิ แต่ตอนนี้ไปกินข้าวก่อน คุณนายแพรคงเรียบร้อยแล้วแหละ"

"55555 พีชกับน้าแพรน่ารักจัง เวลาอยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องมากกว่า"

ผมเบะปากให้ทัช มันก็จริงเพราะเราสองแม่ลูกสนิทกันจนเหมือนพี่เหมือนน้องสะกว่าแม่ลูก

"มีพี่สาวก็ไม่เลวนะ หึหึ"

"55555 ใช่มั้ยล่ะ น่ารักมาก"

ผมว่าผมจะได้เพื่อนมากกว่านะครับ ดูๆแล้วทัชเองก็คงไม่ชอบผมในทางคนรักแต่อาจจะแบบเพื่อนละมั้ง


"อ้าว มาพอดี แม่ว่าจะโทรตาม"

แม่กำลังกดโทรศัพท์

"หืมมม หอมมากเลยเยลครับน้าแพร"

วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาแม่ผมสะแล้ว อ้อนยิ่งกว่าผมอีก

"งั้นก็ไปทานข้าวกัน"

สองแม่ลูกนั้นเดินเข้าไปในครัว เหลือแต่แขกรับเชิญอย่างผม ที่ยืนงงอยู่ว่าผมมาอยู่บ้านคนอื่นมั้ยเนี่ย -_-

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ

"ตาพีชลูกจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหรือทานนอกบ้านละ"

"ทานที่ย้านสิครับ จะป่ลอยให้คุณนายแพรทานข้าวคนเดียวได้ยังไง"

แม่ก็เหงาแย่น่ะสิ

"ดีมากจ้ะ งั้นขับรถดีๆนะ ดูแลเพื่อนดีๆละ"

"โตแล้วหน้าแม่ ทัชมันดูแลตัวเองได้แล้วครับ"

"พีชตัวสูงกว่าทัชตั้ง5เซ็นนะ ดูแลเพื่อนด้วยละ"

"ครับๆ"

ผมละปวดหัวกับแม่ตัวเอง และก็ปวดหัวกับคนข้างๆด้วย จะยิ้มทำหอยอะไร แม่กูว่ามึงเตี้ยนะนั่น ใสซื่อเกิ้น


โรงหนัง

ผมก็รอมันเลือกหนังว่าจะดูเรื่องอะไร เห็นยืนอยู่นานละ ไม่ได้สักที

"ทัช เลือกสักเรื่องเถอะ จะได้เวลาฉายหมดแล้วนะนั่น"

มันหันมามองผมตาแป๋ว สับสน มึนงง เออกูนี่ที่งง ชวนมาดูหนังแต่ไม่รู้จะดูเรื่องอะไร

"ดูการ์ตูนมั้ยละ ทัชอยากดูเรื่องนี้"

ผมมองตามมือเล็กๆ ที่แม่งเล็กกว่ามือผมอีก สรุปมึงเป็นผู้ชายจริงดิ-_-

"เอาที่มึง... เอ้ยทัชอยากดูอะ พีได้หมด"

"พูดกับทัชเพราะๆนะพีช ทัชชอบ"

"ครับๆ"

สรุป ไอ้เตี้ยนี่ดูโดเรม่อน ซืึ่ง ผมกับไอ้เบลเพิ่งมาดูไปเอง แต่ก็ช่างมันเถอะครับ ถือสะว่าผมก็ชอบ ดูกี่รอบผมก็ไม่เบื่ออยู่ดี5555

น้ำเอย ขนมเอย เต็มสองข้างไปสิ นี่มึงหิวรึอะไร


ยิ่งวันเวลาผ่านไป ผมก็ยิ่งนึกถึงวันเก่าๆกับพี่เอเรน ปสกผมก็บอกว่าไม่เป็นไร แต่คนที่คอยตามใจก็มีแต่พี่เขา เหมือนที่ผมกำลังตามใจอินทัช มันเหมือนเด็กคนนึงที่ต้องการเพื่อนเล่น เหมือนเด็กคนนึงที่ไม่เคยได้ออกไปไหนมาไหน ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งรอบข้าง ซึ่งสำหรับผมแล้วมันก็แค่เรื่องธรรมดาๆทั่วไป แต่สำหรับอินทัช มันแตกต่างออกไป

หลังจากออกจากโรงหนัง ผมก็พาเดินห้างต่อ เขาก็ดีใจเหมือนๆทั่วไปที่ได้ออกเที่ยว ซึ่ง.....อายุแม่ก็เท่าผม แต่ทำไมผมถึงดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเขาละ เขาถูกเลี้ยงดูมาแบบไหน เขาอยู่ในครอบครัวยังไง ผมก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

(ไฟ) มึงส่งประวัติอินทัมชาให้กูหน่อย ขอแบบละเอียด

ผมส่งข้อความหาไอ้ไฟ เพราะผมคิดแค่ว่า เจอกันวันนั้นก็ไม่ต้องรู้จักอะไรมากมาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขารู้กระทั่งบ้านผม และเขาอาจจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผมก็ได้ ผมไม่ไว้ใจ

"ทัชกินไอติมได้มั้ย ร้านนั้น"

ผมมองตามือทัช มันไปหยุดที่ร้านไอศครีมที่มีแก้งเป็นสีน้ำเงิน

"ไปสิ สั่งเลยจะกินอะไร"

มันพยักหน้าแล้วไปยืนต่อแถว ผมก็คุยกับไอ้ไฟ ที่ตอบกลับมาพอดี

(ไฟ) ทำไม มันไปหามึงหรอ

(ลูกพีช)อืม มันบอกถามที่อยู่จากมึง

(ไฟ)มันทักมาถาม กูเลยบอก มึงโอเครึป่าว กูก็ลืมถามมึง มัวแต่ยุ่งๆเลยรีบตอบมันไป

(ลูกพีช)กูแค่ไม่ไว้ใจ อะไรมันซื่อได้ขนาดนั้น ที่บอกไปแดกเหล้ากับพวกมึงนี่ มันไปแดกกลับแกล้มแทนใช่มั้ย

(ไฟ)5555+เออ มันก็มากับเพื่อนมัน มันก็พอกินได้ แต่ไม่ได้กินเยอะ ไปแบบสนุกๆ เดี๋ยวกูส่งลายละเอียดทั้งหมดให้ แต่รอก่อนนะ เรื่องแบบนี้มันต้องลับๆ

(ลูกพีช)โอเค


"อันนี้ของพีช"

ตรูไม่ชอบแดกไอติม -_-

"ขอบใจ"

"กลับกันเลยมั้ย น้าแพรคงรอทานข้าวแล้ว"

มันกินไปพูดไป

"อืม เดี๋ยวเราไปส่งละกัน"

"ไม่เป็นไร บ้านเราไปคนละทาง เดี๋ยวทัชนั่งแท๊กซี่กัับเอง ขอบใจนะที่มาเที่ยวเป็นเพื่อนเรา"

"ไม่เป็นไร วั้นแยกกันตรงนี้เลย"

"โอเค"


ผมเดินห่างออกทัช แล้วตรงไปที่ลานจอดรถ


ตูดดดดด ตูดดดดดด

"ว่าไง"

"พี่พอร์ช ดูประวัติคนนี้ให้พีชหน่อย ขอแบบละเอียดเลยนะ"

"โอเค เดี๋ยวส่งไปในในเมลนะ"

"ครับ ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้พีชกำลังจะกลับบ้าน"

"้โอเค"

ผมว่าไอ้ไฟคงได้แค่ประวัติทั่วไป แต่ถ้าเป้นพี่ชายผมละก็ ได้ยันโครตอะ



กลับบ้านไปกินข้าวกับคุณนายแพรดีกว่า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน

ตอนที่8 ไม่ไว้ใจ

ผมเป็นคนที่ไว้ใจคนยากมาก แต่ที่ให้เข้าใกล้เพราะอยากรู้ ว่าคนที่เข้าหาเรา เข้าหาเราเพราะอยากเข้าหาหรือมีผลประโยชน์

"มึงอย่าคิดมากดิพีช ไอ้ทัชมันก็อย่างที่เห็นๆนั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก"

ไอ้ไฟมันพูดพร้อมกับดูดน้ำในแก้วแบบไม่สนใจอะไรมากมาย

"ไม่ได้ๆไอ้ไฟ เพราะมึงแม่งคิดอะไรตื้นๆตลอดไง เลยโดนหลอกง่ายๆอะ มึงอย่ามองคนที่ภายนอกและอย่ามองคนแบบผ่านๆดิวะ"

ไอ้เบลที่เคี้ยวข้าวจนหมดปากก็รีบขัดขึ้น

"กูก็ไม่ได้ระแวงมันขนาดนั้น แต่มึงสองคนก็รู้ว่ากูไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายมากเท่าไหร่ แค่ไปถึงบ้านกูแบบนั้น กูก็ไม่โอเคแล้วป่าวว่ะ ไม่ได้สนิทกันขนาดต้องเข้าออกบ้านกูแล้วมั้ย"

"เออจริง เพิ่งเจอกันวันเดียว ไปหายันบ้าน"
เบลพูดต่อ

"เออๆ เรื่องนี้กูผิด กูขอโทษนะพีช กูไม่ได้ตั้งใจแต่ตอนนั้นกูกำลังติวหนังสือกับรุ่นพี่อยู่ เลยตอบๆไป กูขอโทษนะ"

ไอ้ไฟทำหน้าหงอยๆ เพราะผมจริงจังและไม่ได้พูดเล่นๆเหมือนคุยเรื่องทั่วไป

"กูไม่ได้โกรธมึง แต่ต่อไปมึงต้องระวังมากกว่านี้ มึงก็รู้ว่าพ่อกับพี่กูเขาเข้มงวดเรื่องกูกับแม่มากแค่ไหน แค่คนของพ่อซุ่มอยู่รอบๆบ้านไปยันหน้าปากซอย กูก็ปวดหัวพอละ นี่มึงอยากให้พ่อกูเอามาเฝ้าหน้าประตูบ้านเลยมั้ย จะทำอะไรจะไปไหนนี่คือกูระแวงลูกน้องพ่อกูไปหมดแล้ว-_-"

ที่บ้านผมทำธุรกิจหลายอย่าง ในประเทศและต่างประเทศ ที่เห็นแม่ผมอยู่บ้านแบบนี้ก็ใช่ว่าเขาจะอยู่เฉยๆนะครับ และแม่ผมก็ไม่ได้ใจดีอย่างที่เขาแสดงออกไปด้วย โหดกว่าพ่อก็แม่ผมนี่แหละครับ

"นั่นสิ กูเข้าออกซอยบ้านมึงก็ยังรัแวงเหมือนมีคนติดตาม นี่ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนกับมึงมาตั้งแต่เด็กกูคงไม่ก้ลาไปแถวนั้นหรอก ขนลุกสัส"

ไอ้เบลมันพูดไปลุบแขนไป เขตบ้านผมมันเป็นเขตของพวกมีอิทธิพลทั้งนั้น จะทำอะไรก็หวาดระแวงกันเองไปหมด แต่ก็ต้องปั้นหน้าเข้ากันเพราะสังคมสมัยนี้ คนเห็นแก่ตัวมันเยอะ

"เลิกพูดเรื่องนี้เหอะ พูดมากไปก็ไม่ดี"

ไอ้ไฟพูดแล้วกินข้าวต่อ เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเขารับรู้เพราะคนบางคนเขาก็ไม่ได้หวังดีกับเสมอไป

"กูไปก่อนนะ มีเรียนว่ะ"
ไอ้ไฟวางช้อนแล้วลุกขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้

"บ่ายโมงกว่าละ มึงเพิ่งนึกได้เรอะ"
ไอ้เบลพูดขำๆ

"กูมัวแต่รู้สึกผิดไง เลยลืมดูเวลา"

"รีบไปๆ"

"เลิกเรียนเจอกัน"

มันวิ่งออกไปด้วยความเร็ว ตึกมันกับตึกผมอยู่ไกลกันพอสมควร แต่มันก็มานะมากินข้าวกับผมสองคนได้แทบทุกวัน


ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
#ทั้งหมดในหนึ่งคืน

ตอนที่9 ติดหนึบยิ่งกว่ากาว


"พีช!!!"

ผมหันไปตามเสียงเรียก เสียงที่เริ่มจะคุ้นเคยและหลอกหลอนไปในเวลาเดียวกัน

"นี่นาย คณะแพทย์เขามีเวลาว่างมากถึงขนาดวิ่งตามคนอื่นต้อยๆเลยรึไง ตามได้ทุกวัน ถามจริง ไม่เบื่อบ้างหรอ"

จากที่เบลเคยชมว่าหล่อน่ารัก แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ทำให้มันเริ่มรำคาญ และจิกจัดอินทัชเป็นประจำที่เขามาหาผม ผมไม่รู้ว่าเขามาเพราะอะไร และเขาก็ไปได้พูดตรงๆด้วยว่าชอบหรือจะจีบ เลยทำให้ผมพูดอะไรออกไปไม่ได้ มันจะเป็นการเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ถ้าอีกฝ่ายบอกไม่ได้คิดอะไร

"ทัชมาหาพีช ไม่ได้มาหาเบลนนิหน่า"

ทัชตอบกลับแบบทันที จากที่เคยสุภาพเรียบร้อย ใส่ซื่อ แต่ทุกวันนี้มันตรงกันข้ามไปหมดแล้วครับ

ส่วนผมน่ะหรอ ก็เงียบใส่สิครับ

"แล้วมาหาได้ทุกวันเนี่ย มีอะไรนักหนา"
ยังเถียงกันไม่หยุด

"ก็อยากมาหาไม่ได้หรอ ทำไมเดี๋ยวนี้เบลใจร้ายกับทัชจัง"

เนี่ย มาไม้นี้อีกละ ไอ้เบลอ้าปากค้าง จะพูดต่อก็ไม่ได้

"เออ! ให้มันได้แบบนี้สิวะ"

พอทำอะไรอินทัชไม่ได้ มันก็ได้แต่ฟึดฟัดอยู่คนเดียว

"พูดไม่เพราะ"

นี่ก็แหย่เก่ง

"พอๆเลิกเถียงกันสักที...แล้วทัชมาหาพีชนี่มีอะไร"

ไม่ห้ามไว้คงได้เถียงกันยาว

"ก็ไม่มีอะไร แค่จะชวนไปกินข้าว พอดีวันนี้เลิกเรียนไว"

"แล้วเพื่อนๆทัชละ ไม่ชวนพวกนั้นไปด้วยหรอ"

ผมถาม

"พวกนั้นหนีกลับกันหมดแล้ว ทัชเลยมาชวนพีชไง"

"แต่พีชมีเรียนต่อ"

"ทัชรอได้"

ผมหันไปมองไอ้เบลที่ตอนนี้มันนั่งจ้องอินทัชแบบไม่วางสายตา ตั้งแต่มันรู้ว่าอินทัชไปหาผมที่บ้าน มันก็ดูจะไม่ชอบอินทัชไปเลย

"ไม่ได้อยากจะสาระแนหรอกนะ แต่ว่าพีชมันต้องกลับไปทานข้าวกับคุณน้าทุกวัน นายกลับบ้านไปเหอะ"

ไอ้เบล ไอ้เพื่อนบ้า ไล่กันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ

"งั้นหรอ แย่จังเนาะ"

ก็มาอีหรอบเดิม

ผมหันไปมองเบลเพื่อขอคำตอบที่คิดว่าดีที่สุด มันส่ายหน้าให้ ก่อนที่ผมจะตอบออกไป ผมก็มีมารยาทนะครับ

"เอาไว้วันอื่นละกันนะ วันนี้พีชเลิกเรียนเย็นด้วย เกรงใจทัชที่ต้องรอนานน่ะ"

"อืม เอางั้นก็ได้ งั้นทัชไปก่อนนะ บาย"

ผมยกมือโบกกลับ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ

"มึงนี่ก็ใจดีไปละนะ ทำไมต้องตามใจมันด้วย เห็นมั้ย มันก็มาวุ่นวายอยู่แบบนี้ ไม่จบไม่สิ้น"

เบลบ่น

"กูแค่สงสาร"

"สงสารทำไม ทำแบบนี้มันเหมือนให้ความหวังเขานะ นี่มึงดูไม่ออกหรอว่ามันชอบมึง"

"รู้สิ แต่ในเมื่อเขาไม่ได้พูดออกมา มึงจะให้กูพูดอะไร"

"ก็เพราะมันรู้ไง ว่าถ้ามันสารภาพรักกับมึง มันจะโดนมึงปฎิเสธและมันจะไม่ได้เข้าใกล้มึงแบบนี้อีก กูละหงุดหงิด"

"คงงั้นแหะล ถ้าพูดออกมาแล้วจะเสียใจมันคงอยากเก็บไว้ในใจจนกว่ามันจะทนไม่ไหวและยอมแพ้ไปเองนั่นแหละ ในเมื่อมันเล่นแบบนี้ กูก็จะยอมตามมันไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะยอมแพ้เอง"

"ก็ดี กูจะกูสิ ว่ามันจะทำแบบนี้ไปได้นานแค่ไหน"

ผมกับเบลคุยกันจนก็ขึ้นไปรอเรียน อีก2ชั่วโมงก็เลิกแล้ว

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
 :pig4:
 :3123:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด