ตอน 20.1 เบื้องหลัง
- หมอนิว-
วันนี้ผมก็ยังต้องตื่นมาราวน์วอร์ดตอนเช้าเหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคงเป็นที่หน้าผมนี่แหละ บูดบึ้งจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ยังดีนะที่วันนี้ไม่ต้องไปตรวจ OPD ไม่งั้นคงมีเหวี่ยงลงที่คนไข้แน่นอน
นั่นไง…ไอ้ตะวัน เห็นหน้ามันละเหม็นเบื่อมากครับ เพราะเมื่อคืนไอ้พี่กี้หายไปทั้งคืน กว่าจะกลับก็ปาเข้าไปหกโมงเช้า บอกว่าเคสยาก และจำเป็นต้องผ่าตัดด่วน ปล่อยให้ผมนอนรอทั้งคืน งึมๆๆ ตอนเช้าก็ได้คุยกันนิดหน่อย เพราะต่างฝ่ายต่างก็ต้องรีบอาบน้ำออกมาดูคนไข้ต่อ
"เป็นอะไรไอ้นิว ไปโกรธใครมา หน้าหงิกขนาดนี้" ไอ้ตะวันครับ มันเอ่ยทักผมขึ้น จะให้กูบอกไหมล่ะว่าโกรธมึงน่ะ
"ก็ไม่อะไร มีเรื่องหงุดหงิดนิดหน่อย"
"อารมณ์ดีหน่อยสิวะ ถ้าหงุดหงิดแต่เช้า หนังสือพัฒนาตัวเองเค้าบอกว่ามึงจะหงุดหงิดทั้งวันเลยนะเว้ย"
"กำลังพยายามปรับอารมณ์อยู่ มึงก็อยู่ไกลๆ ตีนกูหน่อยละกัน"
"กูไปทำอะไรให้มึงคร๊าบบบบ"
"นี่ไง กำลังกวนตีนกูอยู่เนี่ย"
"นี่ไม่เรียกกวน นี่เรียกเป็นห่วงนะเพื่อน"
"มึงไปไกลๆ กูเลย …ถ้ามึงไม่ไป กูไปเอง"
สุดท้ายเป็นผมที่เดินหนีมันครับ เราเจอกันที่ทางเดินบนตึก และแยกกันตรงหัวมุมทางเดิน ส่วนผมขอไปสงบจิตสงบใจที่ร้านกาแฟของโรง'บาลแป๊ปนึง ก็รู้แหละว่าไม่ใช่ความผิดของตะวัน และไม่ใช่ความผิดของใครด้วย เพราะมันถูกต้องที่สุดแล้วที่ไอ้พี่กี้เลือกคนไข้ แต่ก็นั่นแหละครับ…อารมณ์คนน่ะ รู้ตัวเองว่าไม่ควรแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา แต่มันก็อดไม่ได้
อ่อ… ผมลืมเล่าเรื่องที่ผมไปจัดการมาให้ฟัง เรื่องมันมีอยู่ว่า…
เมื่อวันก่อนผมชวนไอ้เต็มและไอ้ฟิล์มเล่นการ์ด yugioh ที่ห้องไอ้เต็ม เป็นผมที่ต้องสอนไอ้ฟิล์มเล่น เพราะวันนั้นไอ้เต็มมันดูเงียบผิดปกติ ผมเลยไม่ค่อยกล้ากวนมันเท่าไหร่
"ถึงทีมึงทอยลูกเต๋าแล้ว ไอ้เต็ม" ผมเตือนเพื่อน เพราะตอนนี้มันดูเหม่อลอยมากๆ
"วันนี้กูพอละ พวกมึงเล่นกันสองคนเหอะว่ะ" อยู่ดีๆ ไอ้เพื่อนเต็มก็พูดขึ้นกลางวง แล้ววางการ์ดในมือลง
"ทำไมวะ มึงเป็นอะไรรึเปล่าเต็ม" ไอ้ฟิล์มครับ ถามขึ้น
"กูไม่ได้เป็นอะไร กูแค่…ปวดหัวนิดหน่อย"
"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก กินยายังเนี่ย" ไอ้ฟิล์มโวยวายครับ
"ยัง"
"งั้นรอแปป กูมียา เดี๋ยวกูเอาให้" ไอ้ฟิล์มอีกแล้วครับ มันรีบวิ่งไปหยิบยาในกระเป๋าตัวเองออกมาให้ไอ้เต็ม แกะเม็ดยาออกจากแผง พร้อมยื่นน้ำเปล่าให้ด้วย ส่วนผม…นั่งดูเงียบๆ
"แล้วมีอะไรรองท้องยัง เดี๋ยวยากัดกระเพาะนะ"
"กินข้าวตั้งแต่เย็นแล้วไง"
"ไม่ได้ ต้องหาอะไรรองท้องอีก" แล้วไอ้ฟิล์มมันก็เดินไปหยิบขนมในตู้เย็นของไอ้เต็มออกมาให้เจ้าของห้องกิน ดูมันจะคล่องแคล่วมาก เหมือนรู้ว่าอะไรวางตรงไหนในห้องนี้ ส่วนไอ้เต็มก็ทำตามไอ้ฟิล์มอย่างว่าง่าย
ผมว่ามันดูแลกันดีแบบแปลกๆ เพื่อนกันเค้าดูแลกันดีขนาดนี้เลยเหรอวะ ผมไม่เคยทำขนาดนี้ให้เพื่อนเลยนะ อย่างมากก็บอกให้กินยา หรืออย่างมากที่สุดก็ไปหายามาให้ ส่วนมันจะกินหรือไม่กินนั้นแล้วแต่มันเลย แต่ก็นะ จะเอามาตรฐานของผมไปตีค่าคนอื่นก็ไม่ได้หรอก
ผมทำเป็นกดมือถือเล่น ไม่สนใจพวกมัน แต่สายตาและหูของผมทำงานเต็มที่ นี่ผมไม่ค่อยจะชอบเผือกเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่หรอกนะ อิอิ
"กินขนมเสร็จแล้ว ตามด้วยยานะมึง" ไอ้ฟิล์มยื่นยาให้ไอ้เต็มอีกรอบ มีการเร่งให้กินด้วยนะ
"นี่น้ำ กินตอนนี้ให้กูดูเลย"
"…"
ไอ้เต็มเงียบและทำตามไอ้ฟิล์มโดยไม่เถียงอะไรซักคำ ผมละงง ทีกับผมนะเถียงได้เถียงดีจัง
"นอนเลยไหมมึง เดี๋ยววันนี้เลิกเล่นก่อนก็ได้…ใช่ไหมนิว" ประโยคหลัง ไอ้ฟิล์มมันถามผมขึ้น ผมจึงตอบกลับไป
"ได้ๆ ยังไงก็ได้"
"งั้นเดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมึงนะเต็ม" ไอ้ฟิล์มมันเอ่ยกับไอ้เต็ม สายตามันดูเป็นห่วงมากอ่ะ ผมว่าผมแน่ใจแล้วล่ะ สองคนนี้มันต้องมีซัมธิงกันจริงๆ แหละ
"ถ้าฟิล์มอยู่เป็นเพื่อนมึง …งั้นกูกลับห้องนะ"
"กลับกันทั้งสองคนนั่นแหละพวกมึงน่ะ กูอยู่ได้ แค่ปวดหัวเอง" ไอ้เต็มครับที่พูดขึ้น
"แต่…"
"ไม่ต้องแต่เลยฟิล์ม กูอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว พวกมึงไปเถอะ" ไอ้เต็มมันยื่นคำขาด
"แน่น่ะมึง" ผมเอ่ยถามย้ำ
"อือ ห้องมึงก็อยู่ข้างๆ เป็นอะไรเดี๋ยวกูโทรหา"
"เคๆ งั้นมีอะไรโทรมาละกัน"
ผมบอกมันก่อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมไอ้ฟิล์ม พอออกมาปุ๊ป ไอ้ฟิล์มก็รั้งแขนผมไว้
"ถ้าเต็มโทรหานิว บอกว่าเป็นอะไร นิวช่วยโทรบอกเราด้วยนะ"
"อืม… เป็นห่วงไอ้เต็มเหรอ" ผมเอ่ยถามไอ้ฟิล์มตรงๆ
"ใช่"
"ตอนเรียนม.ปลาย พวกมึงสนิทกันเหรอวะ"
"ไม่สนิทเลย"
"แล้วทำไมมึงดูห่วงไอ้เต็มจังวะ"
"เพื่อนกันก็ห่วงกัน… เป็นเรื่องธรรมดาป่าววะ"
"คงใช่มั้ง… กูจะไปเซเว่น มึงไปกับกูไหม" ผมเอ่ยชวนไอ้ฟิล์ม เพราะรู้สึกยังอยากเผือกต่ออีกซักหน่อย แหะๆ
"ไปก็ไปดิ"
แล้วผมกับไอ้ฟิล์มก็เดินไปเซเว่นหน้าโรง'บาลกันสองคน ระหว่างทางผมก็ถามนู่นนี่นั่นมันไปเรื่อย
"…มึงชอบกูตรงไหนวะฟิล์ม"
"เอ่อ…"
"ตอบไม่ได้เหรอ"
"ตอบได้เหอะ แต่เราไม่คิดว่านิวจะถามเราตรงขนาดนี้"
"งั้นก็ตอบมา"
มันเงียบครับ ผมจึงเดินไปกันเงียบๆ ซักระยะหนึ่ง ซึ่งน่าจะเพียงพอในการประมวลผลคำตอบแล้ว ผมจึงเอ่ยถามย้ำ
"ว่าไงละมึง"
"เราชอบ เพราะนิวน่ารัก"
"น่ารักไงวะ อธิบายหน่อย"
"……"
"ถ้ามึงตอบไม่ได้ มึงกลับไปถามใจตัวเองนะ มึงอาจจะได้คำตอบที่ดีกว่านี้ก็ได้"
"เราเคยชอบนิวจริงๆ แต่ตอนนี้…เราไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่"
"เพราะไอ้เต็มใช่ไหม?"
"อืม"
"มีอะไรอยากเล่าให้กูฟังไหม"
"เรา…พูดไม่ได้ว่ะ"
"งั้นถ้ามึงพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยพูดก็ได้ …กูไม่อยากเห็นไอ้เต็มเสียใจนะมึง" ผมตบบ่ามันสองสามที หลังจากนั้นเราก็เงียบกันไปจนถึงร้านสะดวกซื้อ ขากลับไอ้ฟิล์มครับ มันถามผมขึ้น
"แล้วนิวกับอาจารย์กี้ ถึงไหนแล้ว"
"ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไร"
"บอกเรามาตรงๆ เถอะ เราจะได้ตัดใจจริงจังซักที"
"อืม กูก็ชอบอาจารย์กี้แหละ" พูดไป ก็กระดากปากอยู่นะผม
"แล้วบอกให้อาจารย์รู้รึยัง"
"ยังไม่เคยพูดแบบจริงๆ จังๆ"
"งั้นก็พูดสิ… ชีวิตคนเราไม่แน่ไม่นอนนะเว้ย"
"อืม หาจังหวะเหมาะๆ ก่อนละกัน"
ผมตอบรับมันไปงั้นแหละ ผมน่ะเหรอจะบอกไอ้อาจารย์พี่กี้ว่าชอบ แค่เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็โอเคแล้วนะผมว่า
พอถึงหอพักแพทย์ ไอ้ฟิล์มก็เดินไปเคาะประตูห้องไอ้เต็ม แล้วก็หายเข้าไปในนั้น อยู่ทั้งคืนไหมอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ไอ้เต็มไม่โทรหาผมเลยคืนนั้น
เช้าตรู่ของวันถัดมา ผมถูกโทรปลุกตั้งแต่ตีห้า ให้ไปชันสูตรศพในที่เกิดเหตุ ซึ่งที่เกิดเหตุคือ ในวัด ศพเป็นชายไทย อายุ 51 ปี มีเลือดไหลออกทางจมูกและปาก ไม่มีร่องรอยถูกทำร้าย อยู่ในสภาพแข็งแล้ว คาดว่าเสียชีวิตมาแล้ว 12 ชั่วโมง ซึ่งยังหาสาเหตุการเสียชีวิตไม่ได้
นาทีนั้นผมมองไปที่ศพที่กำลังจะถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขาวดิบ แล้วมองไปที่ญาติผู้เสียชีวิต ซึ่งร้องไห้เสียใจหนักมาก แล้วก็พูดอยู่ตลอดเวลาว่า
'พ่อ ทำไมไปเร็วจัง ลูกยังคว้าใบปริญญามาให้พ่อดูไม่ได้เลย ฮืออ'
ชายคนนี้เป็นมักทายกวัด จึงเข้าออกวัดเป็นปกติ เมื่อวาานเค้าบอกว่าจะเข้าวัด แล้วไม่กลับเข้าบ้านเลย เช้านี้ลูกสาวเป็นห่วง เลยออกมาดูที่วัด ก็พบว่าเป็นศพแล้ว
เหตุการณ์นี้ ทำให้ผมได้ข้อคิดว่า…
'อยากทำอะไร ให้รีบทำ'
เราไม่รู้ว่าความตายจะมาถามหาเราวันไหน ความตายอยู่เบื้องหน้า เกิดขึ้นได้เสมอ …เราควรระลึกถึงความตายอยู่ทุกขณะจิต
เพราะงั้น…ผมเลยกล้าที่จะพูดกับไอ้พี่กี้ว่า 'ผมชอบพี่เค้า และขอพี่เค้าเป็นแฟน'
เพราะผมไม่อยากตายไปโดยที่ยังมีอะไรค้างคา…
TBC.
Talk : บอกแล้วว่านิยายเรื่องนี้ไม่เน้นดราม่าค่ะ 5555 เพราะงั้นซีนดราม่าจะผ่านไปไวและถูกแก้ปัญหาให้อย่างรวดเร็ว 5555
อีกครึ่งพาร์ทขออนุญาตมาต่อให้วันพุธนะคะ ขอไปปั่นก่อน แหะๆ ขอบคุณทุกคนมากมายค่ะที่เข้ามาอ่าน คอมเม้นท์ ขอบคุณมากๆเลยค่า เยิฟฟฟฟฟ
#หมอกี้น้องนิว #เภฟิล์มหมอเต็ม #อินเทิร์นจอมจุ้นฯ