พิชญ์วิ่งตามมาจนเจอไอลดายืนเกาะราวระเบียงอยู่ เขายืนหอบด้วยความเหนื่อยก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอ ทอดสายตามองแผ่นหลังของไอลดาที่ดูบอบบางเหมือนทุกวัน แต่วันนี้พิชญ์กลับรู้สึกว่ามันยิ่งเปราะบางเหมือนแก้วร้าวที่พร้อมจะแตกหักได้ทุกเมื่อ ทั้งหมดนี้จะโทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเขา
ไอลดายังคงยืนนิ่ง ๆ ราวกับไม่รับรู้การมาถึงของพิชญ์ แม้จะได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บ แต่ความเจ็บทางร่างกายยังไม่อาจเทียบได้กับความเจ็บในใจที่เธอกำลังรู้สึกอยู่
ต่อให้คนทั้งโลกเป็นศัตรูกับเธอ ไอลดาก็มั่นใจมาตลอดว่าอริญชย์จะเป็นคนสุดท้ายที่จะหักหลังเธอ
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้กลับสั่นคลอนความเชื่อมั่นของเธอที่มีต่อพี่ชายจนไม่มีชิ้นดี
แค่ต้องมารับรู้ว่าพิชญ์มีความสัมพันธ์กับคนอื่น มันก็หนักหนาสาหัสสำหรับเธอแล้ว ความรักที่เคยวาดฝันเอาไว้ไม่ได้จบลงเหมือนในเทพนิยายที่เธอชอบดูตอนเด็ก ๆ สุดท้ายเจ้าหญิงแสนสวยก็ไม่มีใคร ไม่มีแม่เลี้ยงใจร้าย มีแต่เจ้าชายที่ไร้หัวใจ
ไอลดายิ้มออกมาด้วยความขมขื่น พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้รินไหล แม้อยากจะตีโพยตีพายมากแค่ไหน แต่เธอไม่ได้ถูกสอนมาให้เป็นแบบนั้น เธอเป็นลูกพ่อเท่า ๆ กับอริญชย์ พ่อที่เคยบอกเธอว่า...
‘ถ้าคิดว่ายังทนไหว ก็อย่าปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา’
เจ็บแค่นี้เธอยังทนไหว ยังหายใจและใช้ชีวิตต่อไปได้อยู่ แล้วทำไมเธอถึงจะต้องปล่อยให้น้ำตาของตัวเองรินไหลออกมา
ไอลดาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เธอไม่ได้นึกอยากมองท้องฟ้าแต่อย่างใด แค่อยากให้น้ำตามันไหลย้อนกลับเข้าไป ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เธอรัก หญิงสาวมองสบตากับพิชญ์ด้วยดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากบิดออกเป็นรอยยิ้มแห่งความขมขื่น
“คุณเล็ก...” พิชญ์หลุดเสียงครางออกมา
ความรวดร้าวในแววตาของไอลดาเมื่อเช้ายังไม่อาจเทียบเท่าตอนนี้ ไอลดาเจ็บช้ำน้ำใจมากแค่ไหน ทำไมพิชญ์จะไม่รู้
“ทำไม...ทำไมถึงทำกับเล็กแบบนี้...”
พิชญ์ขยับจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว แต่ไอลดากลับถอยห่างคล้ายจะรังเกียจจนพิชญ์ชะงัก
ความผิดของเขาคงมากมายเกินกว่าจะได้รับการให้อภัย ผิดที่หักหลัง ผิดที่ทรยศต่อความไว้ใจ
“พี่ใหญ่กับพี่พีทหักหลังเล็กทำไม...”
“ผมขอโทษ..”
ไอลดาเหยียดยิ้มออกมาด้วยความสมเพช ขอโทษ...ขอโทษทั้งที่ทำผิดอยู่ตลอด แล้วคำขอโทษของพิชญ์จะมีความหมายอะไร ให้พิชญ์มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น เธอยังเจ็บน้อยกว่าที่ต้องรู้ว่าพิชญ์มีความสัมพันธ์กับอริญชย์
ตอนเขาบอกว่าไม่รักกัน ผลักไสกัน เธอก็เจ็บ เฝ้าคิดว่าเขาไม่มีหัวใจ
แต่กับพี่ชายของเธอ ทำไม...
ไอลดาไม่ได้ตาบอดจนมองไม่เห็น แม้จะเพียงชั่วแวบเดียวก่อนที่ทุกอย่างจะถูกอริญชย์บดบัง แต่เธอก็เห็นชัดว่าผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่ผลักไสเธอ กลับไม่ผลักไสหรือขัดขืนอริญชย์แม้แต่น้อย ทุกการกระทำมันเป็นไปโดยธรรมชาติ จนกลายเป็นเธอเองที่ถูกผลักออกมาเป็นส่วนเกินอยู่ข้างนอก ทั้ง ๆ ที่เธอมีสิทธิ์ในตัวเขาทุกประการ สิทธิ์ของความเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วทะเบียนสมรสของเธอจะมีประโยชน์อะไร
เพียะ!!
พิชญ์สะบัดหน้าไปตามแรงตบ เขาไม่คิดจะร้องขอความเห็นใจจากไอลดา ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าความผิดของเขาไม่ควรได้รับการให้อภัยแม้แต่น้อย เขาเจ็บตัวยังไม่อาจเทียบกับไอลดาที่เจ็บใจ
“หักหลังเล็กกันมานานแค่ไหนแล้ว...”
แม้น้ำตาของไอลดาจะไม่ได้ไหลออกมาอีก แต่พิชญ์คงไม่รู้ว่าหยาดหยดแห่งความเสียใจมันกลั่นตัวทับถมอยู่ในอกของไอลดามากเท่าไหร่
ไอลดาไม่ได้รังเกียจความรักของเพศเดียวกัน เธอเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่พอ และที่สำคัญ อะไรที่เป็นความสุขของพี่ชาย เธอย่อมเห็นดีเห็นงามด้วยเสมอ แต่ทำไมความสุขของอริญชย์คือการพรากเอาความสุขของเธอไป
“พี่พีทรู้ไหมว่าเล็กเจ็บ เจ็บจนแทบจะขาดใจ”
พิชญ์ได้แต่ยืนนิ่ง จนด้วยคำพูด จะเอ่ยถ้อยคำใดออกไปก็คงไม่ต่างอะไรกับการแก้ตัว จะพร่ำขอโทษซ้ำ ๆ มันก็คงไม่มีความหมายอะไร
“คุณเล็ก...”
“เล็กโกรธ เล็กเสียใจ เล็กเจ็บ จนอยากจะให้พี่พีทเจ็บเหมือนกัน อยากจะฆ่าพี่พีทให้ตายคามือเล็ก แต่เล็กก็ทำไม่ได้ เพราะอะไรรู้ไหมคะ...” เธอยิ้มขื่นเมื่อเห็นพิชญ์ส่ายหน้า “เพราะเล็กรักพี่พีทมากเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้ ที่ผ่านมาเล็กถึงได้ยอมเจ็บมาตลอด แค่ขอให้มีพี่พีทอยู่ข้าง ๆ”
พิชญ์อยากเอื้อมมือไปปลอบไอลดาเหมือนที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ ฝ่ามือและอ้อมกอดของเขาคงไม่อาจให้ความอบอุ่นกับไอลดาได้อีกแต่ไป รังแต่จะทำร้ายเธอให้เจ็บช้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายแล้วจึงทำได้เพียงทิ้งแขนสองข้างลงแนบลำตัว
ไอลดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เธอนึกอยากให้พิชญ์มีความสัมพันธ์กับคนอื่น ใครก็ได้ที่ไม่ใช่อริญชย์ อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกเหมือนกำลังถูกหักหลังอยู่แบบนี้ และที่สำคัญ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงไม่ต้องมีความเกรงใจใด ๆ ให้ แต่เพราะอีกฝ่ายคืออริญชย์ พี่ชายที่เป็นเหมือนพ่อ เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ สิ่งเดียวที่ไอลดาจะทำได้ ก็คือการใช้ศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดแล้วเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินจากไป แค่ต้องทนเห็นหน้าอริญชย์กับพิชญ์ ต้องคิดถึงสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอ เธอก็เจ็บจนแทบทนไม่ได้
ไอลดาเคยจินตนาการถึงคนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ไว้หลากหลายแบบ แต่ให้ตาย ยังไงก็ไม่ใช่พิชญ์ ไม่ใช่ผู้ชายของเธอ
เขาว่ากันว่าพี่น้องมักจะมีอะไรบางอย่างที่คล้ายกัน แต่ทำไม...ทำไมเธอกับพี่ชายถึงต้องรักผู้ชายคนเดียวกัน
“อย่าหวังให้เล็กให้อภัยง่าย ๆ เลย เล็กทำไม่ได้จริง ๆ และเล็กก็คงทนอยู่กับอะไรเดิม ๆ ไม่ได้”
“แล้วคุณเล็กจะไปอยู่ที่ไหน”
“เล็กยังไม่รู้ แต่คงเป็นที่ ๆ ที่ไม่มีพี่ใหญ่ ไม่มีพี่พีท ไม่มีคนสองคนที่หักหลังเล็กมาตลอด”
ทุกถ้อยคำที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง แทนคำยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าไอลดาคงไม่คิดที่จะให้อภัยพิชญ์ง่าย ๆ กับอริญชย์ เธออาจจะตัดพี่ชายอย่างเขาไม่ขาด แต่สำหรับพิชญ์ เธอยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้าและอยู่ใกล้ ๆ เขาในตอนนี้
ไม่ใช่แค่พิชญ์คนเดียวที่ไม่รักเธอ วันนี้ไอลดารู้แล้ว ว่าแม้แต่เธอก็ไม่เคยรักตัวเอง
เธอถึงได้ปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความเจ็บปวด อยู่กับคนที่ไม่รักกันอย่างพิชญ์มานานขนาดนี้
“เล็กไม่ได้รังเกียจความรักเพศเดียวกัน แต่ทำไม...ทำไมต้องเป็นพี่พีทกับพี่ใหญ่...”
“ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย”
“ถ้าอีกคนไม่ใช่พี่ใหญ่ เล็กอาจจะทำอะไรร้าย ๆ จนพี่พีทคาดไม่ถึงก็ได้ แต่เล็กก็ไม่กล้ารับประกันเหมือนกัน เพราะงั้นให้เล็กไปเถอะ”
“แล้วผมจะติดต่อคุณเล็กได้ยังไง”
“ไม่ต้องติดต่อเล็กหรอกค่ะ เล็กไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะลืมอะไรร้าย ๆ และทำใจยอมให้อภัยพี่พีทกับพี่ใหญ่ได้ ยังไงก็ฝากดูแลน้องหนูด้วย ถึงพี่พีทจะเป็นสามีที่เลว แต่เล็กรู้ว่าพี่พีทเป็นพ่อที่ดีมาตลอด ช่วยเป็นพ่อที่ดีต่อไปด้วยนะคะ เล็กอาจจะเห็นแก่ตัวที่ทิ้งน้องหนูไป แต่พี่พีทก็เห็นแก่ตัวกับเล็กไม่ต่างกันหรอก...จริงไหมคะ”
“แล้วคุณใหญ่กับคนอื่น ๆ ล่ะครับ”
“พี่ใหญ่เขารู้ดีว่าเขาไม่จำเป็นต้องห่วงเล็ก”
ที่ผ่านมาไอลดาอาจจะตัดสินใจผิดพลาดมาตลอด แต่อย่างน้อยการตัดสินใจพาตัวเองออกมาจากความเจ็บปวดต่าง ๆ ในครั้งนี้ อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตเธอ คงจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีก แม้อยากจะกอดพิชญ์มากแค่ไหน เธอก็ได้แต่ห้ามใจไว้แล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ๆ
“ฝากดูแลน้องหนูด้วยนะคะ เล็กคงไม่อวยพรให้พี่ใหญ่กับพี่พีทโชคดี เพราะเล็กไม่เคยอยากให้สามีกับพี่ชายตัวเองรักกัน...ไม่เคยเลยซักครั้ง”
พิชญ์ได้แต่ยืนนิ่ง จิกเล็บเข้ากับฝ่ามือตัวเองจนเจ็บ เขาในวันนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะทัดทานไอลดา ทำได้เพียงปล่อยให้ไอลดาเดินจากไป
ไอลดาฉลาด ที่เลือกจะกดพิชญ์ให้จมอยู่กับความรู้สึกผิดช้า ๆ และความรู้สึกผิดบาปในใจของพิชญ์คงไม่มีวันเลือนหายไปจนกว่าไอลดาจะกลับมา
ไอลดาปล่อยให้พิชญ์ยืนจมอยู่กับความคิดของตัวเองตามลำพังก่อนจะเดินจากมา ทุกย่างก้าวของหญิงสาวมั่นคง บ่งบอกว่าเจ้าตัวตัดสินใจแน่วแน่แล้วที่จะเดินจากไป แม้ข้างในใจจะเจ็บปวดจนแทบจะล้มทั้งยืน หญิงสาวพาตัวเองเดินมาตามทางช้า ๆ ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อเจอกำแพงสูงใหญ่ขวางเอาไว้
ดวงตาสองคู่มองสบกัน คนเป็นน้องสาวมองพี่ชายอย่างตัดพ้อก่อนจะเบือนหน้าหนี เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ความเข้มแข็งต่าง ๆ ก็เหมือนถูกพังทลาย ไอลดาโผเข้ากอดพี่ชายตัวเองแน่น กำปั้นเล็ก ๆ ระรัวทุบอกพี่ชายตัวเองไปมาโดยที่อริญชย์เองก็ไม่ได้ขัดขืน
“ถ้าทำร้ายพี่แล้วเธอสบายใจขึ้นก็ทำไปเถอะ...”
“เล็กเกลียดพี่ใหญ่ เกลียดที่สุด!” หญิงสาวกระซิบเสียงอู้อี้อยู่กับอกของผู้เป็นพี่ชาย น้ำตาที่แห้งเหือดไป รินไหลลงมาอีกครั้ง
“เกลียดให้ตาย พี่ก็เป็นพี่เธอ”
ผู้ชายคนที่แย่งเอาคนรักเธอไป สุดท้ายก็คือผู้ชายคนเดียวที่เธอรักและรักเธอที่สุด
“จะทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเธอไปทำไม”
“พี่ใหญ่ใจร้าย แย่งของ ๆ เล็ก”
“ของที่ไม่คู่ควรกับเธอ เธอจะเก็บเอาไว้ทำไม แล้วที่สำคัญ ถึงพ่อจะเคยสอนว่าเป็นพี่ต้องรักน้อง แต่พ่อไม่เคยสอนให้พี่เสียสละให้น้อง เราต่างมีของที่ควรจะเป็นของเรา เพียงแต่เธอยังหาของ ๆ เธอไม่เจอ”
“เล็กเกลียด เกลียดพี่ใหญ่ที่สุด!” ไอลดาแผดเสียงออกมาเหมือนยามเป็นน้องน้อยตัวเล็ก ๆ ที่พอไม่ได้ดั่งใจก็จะกระทืบเท้าเร่า ๆ
ถ้าผู้ชายที่กำลังกดเธอให้จมลึกลงไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นไม่ใช่พี่ชายของเธอ รับรองเลยว่าไอลดาจะไม่มีทางยอมให้เขามาทำกับเธอแบบนี้แน่ ๆ แต่เพราะเป็นอริญชย์ สุดท้ายคนที่ต้องเป็นฝ่ายเดินจากไปจึงเป็นเธอ
เธอไม่ได้ยอมแพ้ แต่เธอสู้ไม่ได้และเธอก็ไม่คิดที่จะสู้ แค่ผู้ชายคนนี้เท่านั้นที่ไอลดาไม่คิดอยากจะสู้ด้วย
ไอลดาดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแข็งแรง ยกมือปาดน้ำตาช้า ๆ มองสบตาพี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ อริญชย์ก็รับรู้ถึงความตั้งใจของน้องสาวได้เป็นอย่างดี เขาปล่อยให้เธอเดินจากไปเงียบ ๆ
“ถ้าสบายใจเมื่อไหร่ก็กลับมา...”
ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วง แต่อริญชย์รู้ดีว่าต่อให้ไอลดาจะหนีไปไกลแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะหาเธอเจอ
ในเวลานี้ สิ่งที่ไอลดาต้องการมีแค่เพียงการพักผ่อนและทบทวนความคิดของตัวเองเงียบ ๆ แล้วเธอจะได้รู้ว่าเจ็บปวดที่สุดครั้งเดียวในวันนี้ดีกว่าต้องทนเจ็บตลอดไป ในเมื่ออะไร ๆ ก็ไม่อาจหวนกลับไปแก้ไขได้แล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามเรียนรู้และอยู่กับมัน ในเมื่อเขาไม่มีวันปล่อยพิชญ์ไป ไอลดาก็ต้องยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับพิชญ์ให้ได้ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ตาม
อริญชย์รักน้องสาวมาก แต่ขณะเดียวกัน...เขาก็รักพิชญ์มากเช่นกัน
เขาเป็นพี่ชายที่ดีพอที่จะเปิดโอกาสให้น้องสาวก่อน ในเมื่อไอลดาไม่สามารถทำให้พิชญ์รักได้ โอกาสจึงถูกส่งต่อมาที่เขา แม้คำว่ารักจะไม่เคยหลุดออกมาจากริมฝีปากพิชญ์ แต่อาการโอนอ่อนและตอบสนองพิชญ์ก็ทำให้อริญชย์มั่นใจว่าตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่า
หลังจากนี้...เขาเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องของเขากับพิชญ์แค่สองคน
.
ฝ่ามือหนาแตะลงบนบ่าของพิชญ์เบา ๆ เจ้าของบ่าสะดุ้งสุดตัว พอหันกลับมาเห็นว่าเป็นอริญชย์ก็ถอยหลังหนีทันที ก่อนจะรู้ตัวว่าหมดทางหนีก็ตอนที่หลังของเขาสัมผัสกับราวระเบียง
“จะเอาอะไรกับผมอีก ยังไม่สาแก่ใจคุณหรือไง ทุกอย่างมันพังทลายลงไปหมดแล้ว”
ฝ่ามือแข็งแรงเอื้อมากระชากทีเดียว พิชญ์ก็ปลิวเข้ามาในอ้อมกอดของอริญชย์ พิชญ์เป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงตามมาตรฐานชายไทยทั่วไป แต่พอมาเทียบกับคนที่รูปร่างสูงใหญ่อย่างอริญชย์แล้ว เขาจึงดูตัวเล็กไปถนัดตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่ถูกอีกฝ่ายกอดจนจมไปกับอกอย่างตอนนี้
“หยุดมองฉันในแง่ร้ายซักครั้งได้ไหม”
“คุณทำร้ายผมยังไม่พอ คุณทำร้ายคุณเล็กทำไม”
อริญชย์เหยียดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่กรีดลงกลางใจพิชญ์
“ใครกันแน่ที่ทำร้ายยัยเล็ก นายต่างหากที่ไม่ได้รักยัยเล็ก แต่ไม่เคยคิดที่จะปล่อยยัยเล็กไป เพราะห่วงแต่ความรู้สึกของน้องหนู แล้วตอนนี้นายจะมาเสียใจทำไม ในเมื่อที่ผ่านมานายก็ไม่เคยรักยัยเล็กเลย เราแต่ละคนก็เห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งหมดนั่นแหล่ะ”
ทุกสิ่งที่อริญชย์พูดมาถูกต้องทุกอย่าง ถึงแม้พิชญ์จะไม่เคยรักไอลดา แต่พิชญ์ก็ไม่คิดอยากหย่าขาดจากเธอ ไม่อยากสูญเสียเธอไป เพราะน้องหนู พิชญ์รักน้องหนูมากเกินกว่าจะยอมเห็นลูกสาวตัวน้อยเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นการทำร้ายไอลดา แต่เขาก็ยังทำ
ท้ายที่สุดแล้ว พิชญ์เองก็ผิดไม่ต่างจากอริญชย์ ถ้าเขาเลือกที่จะปฏิเสธอริญชย์ในวันนั้น วันที่อีกฝ่ายหยิบยื่นข้อเสนอแกมบังคับให้เขาแต่งงานกับไอลดา ทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างวันนี้ เขาเองก็มีส่วนที่ทำให้เรื่องทุกอย่างต้องดำเนินมาถึงจุดที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น พิชญ์ก็ยังเลือกที่จะโทษว่าความผิดส่วนใหญ่มันเป็นของอริญชย์
“ผมเกลียดคุณ!”
“เกลียดแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากนายเด็ดขาด” เขาหมายความตามที่ตัวเองพูดทุกอย่าง
พิชญ์ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เรื่องราวระหว่างเขาและอริญชย์จะเป็นอย่างไรต่อไป พิชญ์รู้แค่เพียงอย่างเดียวว่า...เขาจะรักอริญชย์ได้อย่างไร ถ้าไอลดายังไม่ให้อภัยเขาสองคน
TO BE CONTINUE
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า ^^
คุณใหญ่แกล้งน้อง คุณใหญ่ไม่อ่อนโยนเลย
ตอนนี้ต้องกอดปลอบคุณเล็ก ปมจะเริ่มเฉลยทีละนิดแล้วค่า
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
