5… ในวันที่ป่วย ~~คิดว่าไม่เกินโควต้า ที่ขาดเรียนได้ ต้องการจะใช้โควต้า ให้มันคุ้มค่ากลางภาคคะแนนสูงมาก(top sec)
B+นอนมา ปลายภาคเลยเข้าบ้างไม่เข้าบ้างกลางภาคได้คะแนนท็อป ปลายภาคหมดสิทธิ์สอบ~~ สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเพลงโปรด ก้มดูนาฬิกาน็อคกลางอากาศไปประมาณสิบนาที ไอ้ลำไยกับไอ้นกสลบไปเป็นที่เรียบร้อย ลำไยนอนขดตัวหนุนตักไอ้นก เออดูแลกันดี ไอ้ปัดหายไปไหนไม่รู้ จะหยิบเอากล้องมาถ่ายไอ้นกกับไอ้ลำไยไว้ก็กลัวจะทำกล้องพังก่อนได้ภาพ ขนาดยืนยังเซจะยกกล้องไม่น่ารอด
เหลือไอ้ตี๋นั่งดูดเหล้าต้มอยู่ข้างๆ ประธานรุ่นห่าไรเนี่ย!! มันเห็นผมลุกนั่งก็ส่งมาให้ทั้งไห เออ มึงขนมาเท่าไหร่วะ แดกกันเหมือนเทลงส้วม
ผมรับมาอย่างไม่ขัดศรัทธา ดูดไปได้ไม่กี่อึก เสียงแหกปากร้องเพลงก็ดังลั่นขึ้นเรื่อยๆเพลงโปรดพวกมันล่ะครับ รวมถึงผมด้วย ไอ้คัตโตะเดินเซๆมาจากข้างหน้า กอดคอผมลากไปกลางรถให้ไปโยกกับมัน พึ่งจะสร่างจากเมื่อครู่ผมก็ซดอีกหลายยก เมาซ้ำซ้อนนะตัวกู
~~แต่งตัวเรียบร้อยมั่นใจ ในวันที่สอบ เดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์ ไปถึงห้องสอบเลือกโต๊ะหลังเพื่อนคนเดิม รหัสติดมัน
คนคุมสอบมาไล่ คนคุมสอบมาไล่กลางภาคได้คะแนนท็อป
ปลายภาคหมดสิทธิ์สอบ~~ ผมกอดคอให้คัตโตะตะโกนแหกปากร้องลั่น แขนซ้ายหนีบถุงพลาสติกพร้อมไหเหล้า แขนขวากอดคอเพื่อนโยก ผมดูดสองอึกแบ่งไอ้คัตโตะดูดอีกอึก เพลงเป็นจังหวะโยกครับ ฟังแล้วอยากโยกไหล่ โยกเอว โยกตูด โยกไข่ โยกขา โยกหัว เนื้อเพลงโคตรกินจายยยย!
~~Top sec Top sec Top sec top sec
Get A Get A But now I got da F
กลางภาคได้คะแนนท็อป ปลายภาคหมดสิทธิ์สอบ~~
~~เสียใจๆๆ เสียใจๆๆ เดินกลับไปขึ้นมอเตอร์ไซค์คู่ใจคันเดิม แอนๆๆๆควันดำจากท่อไอเสีย เครื่องยนต์คงพังเหมือนฉันที่อ่อนเพลีย
วันนี้หมดสิทธิ์สอบ ขึ้นรถมอไซค์กลับไป นอนหอออออ~~~Cr. หมดสิทธิ์สอบ :: ชาบลูส์
"นอนห๊ออออออออออ"
"โว้ยยย อีฤกษ์! ตะโกนไรนักหนาน้ำลายเต็มหัวกูหมดแล้ว แยกค่ะ! แยก! ไอ้คัตโตะมึงกลับที่เลย ส่วนมึงไปนอนหอมึงเลย ไอ้ฤกษ์เดินไปข้างหลังเลยค่ะ!!"
"ครายยยย เอ้า! ไอ้ฟลุ้ค!! ทามมายว้าๆๆ เปนหญิงต้องมีโนมนา เปนหญิงดีๆทามมายกลายเปนชาย เมิงสวยนาาาา"
"ไอ้ฤกษ์กูบอกให้เรียกฟรุ้งฟริ้ง!! กูเป็นกระเทยค่ะ!! ผู้ชายที่อยากเป็นผู้หญิง!! ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วเป็นชาย สติค่ะ!! เมาแล้วสมองกลวงมากค่ะเพื่อน!! ถือว่ามึงมีบุญนะที่ยังชมว่ากูสวยเดี๋ยวกูเดินไปส่ง!! เพราะมึงเลยนะอิดกทง ลำบากพี่ราล์ฟผัวในมโนของกูต้องยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำธุระพี่เขาก็ไม่ใช่ ผัวกูจิตใจดีก็งี้แหละเห็นสภาพมึงแล้วคงสงสาร กูถึงต้องรีบกุลีกุจอไปลากมึงมาขึ้นรถ กลัวมึงจะทำผัวกูมีมลทิน พอขึ้นรถมากูยังต้องหิ้วมึงไปนอนอีกเหรอวะ "
"คราย ครายหิ้วครายย ไม่หิ้ววว เดินตัวเปล่า" ได้ยินแว่วๆนะเว้ย แต่ลิ้นกูตอนนี้ใช้การม่ายด้ายยย เถียงไม่ทัน
"แล้วช้างดาวมึงน่ะจะเหน็บรักแร้อีกนานไหม หวงขนาดนี้ไม่แขวนคอไปเลยล่ะ หน้าตาผิวพรรณก็ดีทำไมทำตัวทุเรศจังว่ะ ลำไยมากค่ะเพื่อน!!"
ตื๊ดๆๆ
ทันใดนั้นเพลงโยกก็เปลี่ยนเป็นตื๊ดอีกครั้ง ไอ้คนที่พยุงแขนบอกจะไปส่งเมื่อกี้มันทิ้งผมไว้กลางทางเรียบร้อยเพราะรีบไปดิ้นกับเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า เออ กูไปเองก็ได้ ผมเดินเซๆกอดไหสุดที่รักกลับที่นั่ง เพื่อนที่กลับมาฟื้นคืนชีพก็ออกฤทธิ์ดิ้นอีกครั้ง โดนเบียดจนแทบหน้าทิ่ม ไม่ไหวแล้วมึนหัวอยากนอนตามันพร่าไปหมด
พรึ่บ!!
รู้สึกเหมือนร่างถูกกระชาก ร่างกายมีเบาะนุ่มรองรับ แผ่นหลังพิงกับของแข็งพยายามลืมตามองเห็นเป็นกระจกหน้าต่างรถ อุ่นใจที่ไม่ใช่พื้นทางเดิน หยิบไหขึ้นมาจะดูดต่อ แต่กลับถูกดึงหลุดออกจากมืออย่างง่ายดาย หงุดหงิดอยากกินต่อ
"จะกิน"
"พอ นอนได้แล้ว" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูแฝงไปด้วยอำนาจ ลืมตามองเห็นเพียงใบหน้าคนเบลอๆ มันพร่ามัว เห็นไม่ชัดแม้กระทั้งแววตา แต่กลิ่นที่ลอยมากระทบจมูกนั้นฝังใจ ชอบ...
"หอม..ดม...ดมหน่อย" เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นถ้าเป็นฝันก็อยากจะดม ชอบ... ยกแขนขึ้นรั้งบางสิ่งตรงหน้า เคลื่อนเข้ามาใกล้ตามแรงดึง ฝังจมูกลงตรงเนื้อแน่นตรงหน้า เหมือนกอดหมอนหอมๆที่พึ่งซักใหม่แล้วกดจมูกฝังสูดกลิ่นอยู่อย่างนั้น รู้สึกว่าแสงไฟรอบตัวดับลง เหลือเพียงเสียงเพลงที่ยังดังสนั่นพร้อมความมืด เลื่อนจมูกขึ้นไปสัมผัสผิวเนื้ออ่อนนุ่มที่โผล่พ้นเนื้อผ้า หอม...คลอเคลียตรงนั้นอยู่นาน เลื่อนขึ้นไปอีกเจอผิวสากเหมือนไรหนวด ไม่ชอบ จะผละออก แต่กลับถูกรั้งไว้ด้วยวงแขน...ของเขาที่อยู่ในฝัน
เงยหน้าขึ้นไม่ทันได้เพ่งมองชัดๆ ปากก็ถูกบางสิ่งปิดทับ ตกใจ หันหน้าหนี แต่ท้ายทอยถูกมือใหญ่จับล็อค ร้องประท้วง ดันเป็นโอกาสให้ลิ้นชื้นแทรกเข้ามา จูบ!! แยกไม่ออกระหว่างฝันกับเรื่องจริง ถ้าฝันไปก็ดีจะได้ซ้อมไว้ เผื่อมีแฟนจะได้จูบเป็น
ลิ้นอุ่นๆสอดแทรกเข้ามาอย่างจาบจ้วง รู้สึกถึงแรงอารมณ์ที่ไม่ปกติ เหมือนไม่พอใจ รั้งให้ขาดอากาศเกือบตาย จึงยอมปล่อยให้กอบโกยอากาศอีกครั้ง ก่อนจะประกบลงมาอีก ทำได้เพียงร้องประท้วงอยู่ในลำคอ สองมือทุบอกคนตรงหน้าจนมือรู้สึกเจ็บ ร่างกายเริ่มอ่อนระทวยจากรสจูบที่เชี่ยวชาญจนยากต้านทาน จาบจ้วง รุนแรง แต่รู้สึกดี...รับรู้สัมผัสจากมือใหญ่ค่อยๆลูบเข้ามาบนผิวเนื้อภายใต้เนื้อผ้า ฝ่ามือร้อนลูบผ่านแผ่นหลังจนขนลุกเกลียว ลากผ่านมาที่หน้าท้องจนใจกระตุก เลื่อนขึ้นจนถึงตุ่มไตหน้าอก มือใหญ่ออกเเรงนวดเฟ้นอย่างย่ามใจ นิ้วร้อนผ่าวคีบคลึงตุ่มไตจนร่างสะท้าน ผมส่งเสียงครางอื้ออึงผ่านในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่ยอมปล่อยปากให้เป็นอิสระเลย อ่อนระทวยปวกเปียกอย่างหมดแรงแม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้นร่างกายร้อนรุ่มเหมือนใกล้ระเบิด
สมองเริ่มเบลอสติเริ่มไร้การรับรู้ เขาผละออก ได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกๆเหมือนสะกดอารมณ์ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยคราบน้ำใสให้ที่มุมปากอย่างแผ่วเบา ถูกจัดท่าท่างให้นั่งสบายมากขึ้น ศรีษะซบอยู่กับไหล่แกร่ง พยายามจะลืมตามองคนตรงหน้า ไม่เห็น มืดไปหมด แต่กลิ่นนี้...ฝังใจ
"ร้อน ถอดเสื้อ" เผลอพูดออกไปกำลังจะถอดเสื้อออก มือถูกมือใหญ่จับออก ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมบนร่าง รู้สึกถึงความเย็นของแอร์มากขึ้นกว่าเก่า เสียงเพลงหายไปแล้วความมืดยังคงอยู่....
"พี่ไม่อนุญาต"
"ห้าววววววววว"
ผมนั่งหาววอดๆอยู่ในห้องเรียน ป.4/4 แข่งกับเสียงฝนที่ตกอยู่ข้างนอก พวกเรามาถึงตอนใกล้รุ่ง ขนของ เช็คชื่อ เลือกห้องเสร็จฝนก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา อาจารย์คง เป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ให้พวกเราพักผ่อนกันยาวจนถึงเที่ยง มีพี่แสงวิศวะเป็นผู้รับผิดชอบดูแลและควบคุมพวกนักศึกษา
พวกผมได้ห้อง ป.4/4 เป็นที่นอนเป็นห้องเรียนเล็กๆ นอนได้ไม่เกินสิบห้าคน อยู่ใกล้ๆกับวัดที่เราจะสร้าง เดินไม่ถึงห้านาทีก็ถึง หลังจากอาบน้ำทำธุระอะไรเสร็จ ผมก็นอนแอ้งแม้งด้วยอาการเมาค้างอย่างหนัก เพราะกินอะไรผสมมั่วไปหมด มีเพื่อนๆนอนครางกันระงมอยู่ด้วยข้างๆจากอาการปวดหัว ผมดูจะแย่กว่าใครเพื่อนนอกจากจะเมาค้างแล้วก็ดูเหมือนจะเป็นไข้ เพราะอากาศที่แปรปรวน โดนฝนตั้งแต่เย็นเมื่อวานและเมื่อช่วงเช้าดันโดนฝนตอนขนของอีก
"ฤกษ์ลุก กูจะพาไปหาหมอสภาพแม่ง เเย่สัส!! " ไอ้ปัดยืนเอาตีนเขี่ยที่สีข้างผมไปมาเหมือนผมเป็นรองเท้าเปื้อนขี้ไก่
"ไม่เอาๆเดี๋ยวกินยาก็หาย"
"มึงแดกยาแล้ว ยังไม่ดีขึ้นเลย ลุก!!"
"ไม่เอา ไม่ไป" ผมไม่ได้กลัวหมอนะครับ แต่ผมไม่อยากเจอหมอบางคน!! เจอแล้วจะทำหน้ายังไง? อยู่ดีๆก็ฝัน...ฝันว่าได้จูบกับเขา หมอเทวดา... อย่างเร่าร้อน เอ๊ะ! หรือเปล่าวะ? ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่กลิ่นอ่ะ ใช่แน่ๆ เอ๊ะ! หรือไม่ใช่? โอ้ยยย ไม่รู้แล้ว จำไม่ได้ เออ จำได้นิดหน่อยก็ได้(ย้อนแย้งฉิบ!!)
โชคดีแค่ไหนที่ไม่ได้ฝันเปียก โดนปลุกให้ตื่นก็ตอนถึงที่หมายแล้ว พบตัวเองอยู่ในสภาพนอนยาวเหยียดบนเบาะคู่เพียงลำพังเท้าข้างหนึ่งพาดหน้าต่างรถ มีผ้าห่มผืนบางพาดอยู่กลางลำตัว ไม่เจอเขา ฝัน....
โล่งอก(!?) แต่เปล่าเลยแค่เกือบ เมื่อได้ยินเพื่อนๆมันพูดกันว่าเมื่อคืนกลุ่มหมอเทวดามานั่งด้วย เมื่อได้ยินถึงกับเข่าอ่อนหรือจะเป็นความจริงวะ? ทำไมพวกพี่เขาถึงมาอยู่บนรถ ถึงผมจะรู้ว่ารู้จักกับพวกพี่ตังค์ก็เถอะสภาพแวดล้อมบนรถไม่เหมาะกับพวกเขาสักนิด หรือผมเมาจนไปจูบเขา ไม่รู้แล้วโว้ย! จำไม่ได้
โอ๊ยยย!! ไม่เจอโว้ย ผมไม่รู้ว่าจริงหรือฝันแต่จะทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าจริงหรือฝันผมก็ยังไม่อยากเจอหน้า
"เอ๊ะ!! มึงนี่! แค่ไปหาหมอที่เต็นท์แพทย์จะเป็นไร ดื้อมากเดี๋ยวกูถีบนะ!!" ไอ้นกที่นั่งทาครีมหน้ากลิ่นหอมฟุ้งขึ้นเสียงใส่
"ฤกษ์!! ไปดิพี่หมอเรียกแล้วกูไปบอกว่ามึงป่วย เขาให้ไปหา"
"เหี้ย!!" เสียงสบถดังลั่นทั้งห้อง เมื่ออยู่ๆก็มีผู้หญิงโผล่พรวดดข้ามาในห้องผู้ชาย และพวกที่อยู่ในห้องก็พึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังแต่งตัวจึงอยู่ในสภาพล่อแหลม
"ตามสบายเลยพวกมึงกูไม่ถือ" ไอ้ลำไยยิ้มหน้าระรื่นตาวาว ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม จนพวกมันต่างรีบแต่งตัว
"นี่มันห้องผู้ชายนะเว้ยลำไย เข้ามาได้ไงเป็นสาวเป็นนาง แล้วดูสายตามองพวกกูอย่างนี้กูเสียหายหมด" ไอ้คัตโตะประท้วง
"เสียหายตรงไหนกูรับผิดชอบเอง เดี๋ยวกูสร้างเป็นฮาเร็มเลยดีกว่า มีพวกมึง แล้วกิ๊กกูอีกสิบ"
"ไม่เอาโว้ย!! เห็นธาตุแท้มึงแล้วกูสงสารตัวเอง"
"เรียบร้อยครับ นอนพักสักหน่อยพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น แล้วอย่าไปซนที่ไหนก่อนได้รับอนุญาตอีกนะครับ นี่โชคดีนะที่แขนขาไม่หักแค่หัวโนน่ะ ยังไงวันนี้พวกเราคงยังไม่เริ่มงานเพราะฝนน่าจะตกทั้งวัน นอนในเต็นท์นี้แหละตอนเที่ยงค่อยลุกไปกินข้าว"
ผมนอนฟังเสียงสั่งสอนนุ่มหูของอาจารย์หมอกรณ์หน้าเด็ก แต่อายุไม่เด็กอย่างสำนึกผิดไปเรื่อยๆ หลังจากโดนฉีดยาไปสองเข็ม พยักหน้า หงึกหงักๆ ด้วยท่าทางสำนึกผิดแต่ร่างกายกระสับกระส่ายลุกลี้ลุกลน เหมือนพวกกินน้ำท่อมแล้วจะโดนสุ่มตรวจฉี่
"ไงฝากพวกเราดูน้องด้วยล่ะ อาจารย์จะออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอก"
อ้ากกกกกก ผมได้แต่เลิ่กลั่กอยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ได้ เมื่ออาจารย์หมอเดินออกจากเต็นท์ไปแล้ว ร่างกายของผมตอนนี้นั้นเคล็ดขัดยอกไปหมด เหตุเนื่องมาจากเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้นั้น…..
ผมไม่ยอมมาหาหมอ รู้สึกว่าตัวเองเวียนหัวแต่ก็ยังพอไหว ก็เลยไปช่วยขนอุปกรณ์ขึ้นนั่งร้านในโบสถ์เพื่อเตรียมงาน ถึงฝนจะตก งานนอกไม่เดินแต่งานในพวกผมสบายมาก แต่ก็นั่นแหละครับ
ไอ้ฉิบหาย...ผมตกนั่งร้านครับ!! ไม่ได้มาจากเพราะพิษไข้แต่อย่างใด กูลื่น!! ถึงจะไม่สูงมากเพราะปีนไปได้แค่ครึ่งทางแต่เมื่อร่วงแล้วก็ลุกไม่ขึ้นอ่ะครับ บวกทั้งพิษไข้ เมาค้าง และตกนั่งร้านกูเดี้ยงครับ ลำบากเพื่อนฝูงต้องหิ้วมาเต็นท์หมออยู่ดี พวกมันแสดงความห่วงใยด้วยการรุมด่าอยู่สิบนาที ข้อหาที่เป็นภาระปกติอยู่ดีๆ ดันหาเรื่องเป็นภาระแบบพิเศษ(!?) และก็ทิ้งผมไว้เมื่ออาจารย์หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ผมอยากจะร่ำไห้อย่างเท่ๆแบบ คีอานู รีฟส์ จริงๆนะครับ
ซ้ายก็พวกหมอทันตะ ขวาก็พวกหมอราล์ฟ พวกพี่ๆกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ให้เข้าที่เข้าทาง มีเตียงสนามอยู่ห้าเตียงและหนึ่งในนั้นผมจองไว้เรียบร้อย
"ไงเราเจอกันแต่ล่ะทีเจ็บตัวตลอด"
พี่หมอแข่งขันเดินยิ้มเจ้าเล่ห์มาหาผม (เป็นหมอต้องยิ้มอ่อนโยนดิว้า) ยื่นมือมาแตะหน้าผากแตะซอกคอเหมือนวัดไข้ ผมก็ได้แต่นอนมองตาปริบๆ กูเกร็ง หล่อว่ะอิจฉา
"เดี๋ยวถ้าไม่ดีขึ้นต้องเช็ดตัวนะ"
"ครับพี่" พยักหน้าตอบรับ พลางแอบเหล่ใครบางคนทางขวามือที่อาจเป็นคนเดียวกับในฝันเมื่อคืน หมอเทวดานั่งไขว่ห้างหลังพิงเก้าอี้ ตาคมกำลังจดจ้องอยู่กับเอกสารหนาๆตรงหน้า หล่อ ดูดี เท่ และมีรังศีน่าเกรงขามอยู่รอบตัว
พรึ่บ!
เหมือนหมอเทวดารู้ตัวว่าโดนมองเขาเงยหน้าขึ้น สบตากับผมพอดี ผมสะดุ้งเหมือนโดนของร้อน ระบบร่างกายรวน ใจเต้น ทำอะไรไม่ถูก เขาลุกขึ้น เหมือนจะก้าวมาหา ตกใจ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่รู้ต้องทำยังไง สวดมนต์อะไรดีมีคาถาไล่เทวดาหรือเปล่าวะ?
"เดี๋ยวดูเอง"
เฮ้ย!!
"อืม ดูให้ดีๆล่ะ หึๆ"
เฮ้ยๆๆๆๆ ? เมื่อกี้เสียง…
พรึ่บ!!
ผ้าห่มผมถูกดึงออกเผยให้เห็นดวงตาคมเฉียบสีเทาหม่นบนใบหน้าหล่อเหลาเกินบรรยายที่กำลังจ้องมองมาที่ผม หมอราล์ฟทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร หมอแข่งและพวกพี่ๆหมอไปไหน?
"กินข้าวก่อน"
"เฮ้ยๆๆ พี่!!"
อ้ากกกก กูควรตกใจอันไหนก่อน ภาษาไทยชัดแจ๋วเลย ไอ้สัส!! ทำไมต้องมานั่งตรงนี้!! ทำไมต้องอยู่กันสองคน ทำม้ายยยยย
"พะ...พี่พูดไทยได้!!" ปากคอสั่นเป็นสันนิบาตเลยกู
"....."
" มะ... ไมไม่บอกแต่แรกล่ะวะ" ก่อนหน้านี้พูดอะไรไปมั้งวะ? จำได้ที่ไหนกันเล่า!! (ตอบเองนักเลงพอ)
"ไม่เคยบอกว่าพูดไม่ได้" แค่สบตาคมผมก็เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง มือไม้มันเกะกะไปหมด หัวใจมันกระตุกแปลกๆ
"ตอนนั้นพี่ไม่เห็นบอกผมอ่ะ ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่ได้"
"ก็เราไม่ได้ถาม"
"พี่แม่งเจ๋งอ่ะ พูดไทยชัดแจ๋วเลย อยู่ไทยนานแล้วเหรอ" ชมไว้ๆไอ้ฤกษ์ก่อนที่จะโดนฆ่าหมกเต็นท์
"ก็พอสมควร" สมควรนี่แค่ไหนว่ะ ถามซ้ำอีกทีดีป่ะ
"แล้ว…."
"กินข้าว" ยังไม่ทันจะได้เผือกต่อ….หมอราล์ฟก็ขัดขึ้น ชี้ไปที่ชามโจ๊กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ หอมว่ะ
หมอเทวดากลับไปนั่งไขว่ห้างก้มลงอ่านชีทในมือต่อข้างๆเตียงผม คล้ายบอกกรายๆว่า หยุดพูดแล้วแดกซะ กูจะอ่านชีท แล้วทำไมไม่ไปนั่งที่อื่นละว้าาา ผมเกร็ง ผมไม่ชิน ผมไม่เคยอยู่ใกล้หมอหล่อเทวดา หล่อ ไฮโซ มาดขรึม และมีสาระ!!
"หมดแล้วก็วางจะเลียเลยไหม?"
ผมถือช้อนค้างเมื่อมีเสียงทักจากคนที่นั่งข้างๆ เห็นด้วยเหรอวะว่าทำอะไร เห็นเอาแต่ก้มหน้าอ่านชีทที่มีแต่ภาษาน่าปวดกบาล
ผมเงยหน้าจากชามโจ๊กขึ้นมายิ้มแห้งส่งไปให้ อร่อยอ่ะถึงจะเป็นโจ๊กซองก็เถอะแถมมีไข่ยางมะตูมใส่มาให้ตั้งสองฟอง ถ้าทฤษฎีที่ว่าใครไม่สบายแล้วจะไม่อยากอาหาร คงใช้กับผมไม่ได้อ่ะครับ
"อยากกินอีกอ่ะพี่" เอาจริงก็ไม่อิ่มอ่ะ
"ตื่นมาค่อยกินพึ่งฉีดยาไปเดี๋ยวก็ง่วง อันนี้รองท้องไปก่อน กินอาหารหนักแล้วนอนมันไม่ดี" อื้อหือ พึ่งได้ฟังประโยคยาวเป็นบุญหูครั้งแรก
"อย่าพึ่งนอน นั่งก่อนสักสิบห้านาที"
อื้อหือๆ สั่งเป็นน้องผมเลย!? ผมที่กำลังไถลตัวลงนอนถึงกับหยุดชะงัก จำใจลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียง….
สภาวะเดดแอร์!! อย่างบ่ต้องสงสัย
เงียบขนาดที่ว่าได้ยินแต่เสียงพี่หมอมันพลิกหน้ากระดาษ ผมได้แต่ขยับยุกยิกๆ อยู่บนเตียงไม่มีไรทำอ่ะนั่งตั้งสิบห้านาที กูเครียด
"แล้ว….แล้วเมื่อคืนพวกพี่มาขึ้นรถคณะผมเหรอ" สุดท้ายผมก็ทำลายความเงียบนั้นลง เพราะความเผือกข้างในมันร่ำร้องงงง
"อืม" หมอเทวดาตอบพลางลุกขึ้นยืน เดินไปเอาหมอนอีกสองใบที่วางไว้มุมห้อง มาวางทับหมอนที่เตียงผมแล้วจับตัวผมเอนลง ตอนนี้ผมอยู่ในท่าทางกึ่งนั่งกึ่งนอน...
"เหรอ...แล้ว…แล้วเป็นไงมั่งอ่ะพี่" ผมถามตาปรือ ความง่วงจากฤทธิ์ยาและความท้องตึงเริ่มย่างกราย
"ก็ดี เพลงแปลกหูดี" หมอเทวดาตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ ยื่นปรอทวัดไข้ให้ผมคาบไว้ มือเรียวแกร่งเอื้อมมาสัมผัสลงที่หน้าผาก ซอกคอและเลื่อนมาที่แก้มผมคล้ายวัดไข้...สัมผัสแผ่วเบาแต่หัวใจได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง แปลก แปลกมากจริงๆ
"แค่นั้นเหรอพี่" ตาจะปิดแล้วอ่ะแต่ก็ฝืน เบลอไปหมดแล้ว
"แล้วต้องแค่ไหน" ทำไม่รู้สึกเหมือนแก้มโดนบีบ
"พี่... คือ...ผม...ขะ...ขอโทษนะ ที่พูดอะไรๆก่อนหน้าน่ะ" ขอโทษไว้ก่อน ผมก็จำไม่ได้ว่าตอนเจอพี่เขาพูดไรไปบ้าง แม่งเล่นไม่หือไม่อือสักคำ เป็นใครใครก็คิดป่ะวะ หน้าก็ไม่ได้ไทยอะไรขนาดนั้น และเหตุผลสำคัญ ขอโทษที่ฝันลวนลามพี่เมื่อคืน สรุปผมก็ฝันอ่ะแหละนะ เพราะดูจากท่าทางพี่หมอราล์ฟก็เห็นไม่มีท่าทีผิดปกติอะไร(?) สงสัยหน้าตาดีเกินจนเก็บไปฝัน? แต่ก็น่าจะฝันถึงผู้หญิงป่ะวะ? หืม….สมการนี้ยาก ช่างแม่ง!!
ผมไม่รู้ว่าหลังจากขอโทษแล้วพี่หมอว่ายังไง เพราะภาพสุดท้ายที่เห็นคือข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์หน้าจอแตกของผมที่วางอยู่ข้างเตียง ก่อนหน้านี้ผมได้ส่งไปหาน้องว่าถึงค่ายแล้ว เจ้าเทียนส่งข้อความตอบกลับมาเพียงสั้นๆ ว่า
'อย่าสร้างปัญหา'
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
