Beauty and the boy สวยๆเป็นผัว [อัพ ตอนพิเศษ {22/05/21}]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beauty and the boy สวยๆเป็นผัว [อัพ ตอนพิเศษ {22/05/21}]  (อ่าน 179037 ครั้ง)

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
ติดตามจ้า

อย่านอยด์น้าา  :L1: :L1: :L1:

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
ควายน้อย


หนูอย่าคิดมากเลยลูก

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
หน้าจอมีอะไรเหรอเอม?

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
หน้าจออิเจ้มีอะไรคะน้อง

ออฟไลน์ Yoghurt

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
    • แฟนเพจ
บทที่12



‘วี้ดวิ้ว ฮู้ฮู’



“มันเป็นอารมณ์ดีๆจังเลยนะจ๊ะพี่จ๋า มีความผิวปงผิวปากอ่ะโน๊ะ เพื่อนจูนครับเพื่อนจูน มึงลองฟังเสียงผิวปากนี้สิ มันใช่มาจากเจ้านายของเราหรือเปล่านะเพื่อนนะ”



“กูจะไม่ถือสามึงนะคะอิอิฐ เพราะวันนี้กูค่อนข้างจะอารมณ์ดีเหมือนหน้าตาสวยๆของกูอ่ะค่ะ”



พูดออกไปแบบนั้นพรางยกมือขึ้นเอาผมทัดหูแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าบาร์น้ำที่ไอ้อิฐมันทำงานอยู่ เหมือนเป็นที่ประจำของเจ้าของร้าน เพราะปกติคนมาเที่ยวไม่ค่อยชอบนั่งตรงนี้กันเท่าไหร่มันเลยว่างให้ได้มานั่งดูลูกค้า



“ผมล่ะเกลียดจริตเอาผมทัดหูของเจ๊พี่มึงมากนะเอาจริงๆ” ไอ้อิฐที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนที่มันจะวางaround the worldลงตรงหน้าผม ได้แต่กดยิ้มให้มันนิดหน่อยแล้วรับแก้วมา เป็นเด็กฉลาดที่รู้ว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่ก็กวนตีนยิ่งกว่าใครเหมือนกัน



“ชงของแรงมาให้กูแต่วันเลยนะคะ”



“เอ้า ผมก็ชงตามความสวยของเจ๊ไง สวยแบบหนักๆอ่ะโน๊ะ”



“มึงว่าเจ๊พี่ดาบอ้วนหรอไอ้สัดเพื่อนอิฐ” เป็นไอ้จูนที่เดินเข้ามาหลังจากที่มันเดินเอาคอกเทลไปเสริฟให้ลูกค้าโต๊ะนึงเสร็จพอดี มันที่พูดออกมาแบบนั้นแล้วยิ้มกวนตีนใส่ไอ้อิฐ ไอ้อิฐที่ส่ายหัวนิดๆแล้วส่งยิ้มหวานไปให้ไอ้จูน ก่อนที่มันจะยื่นมือออกไปหยิกแก้มไอ้จูนทั้งแบบนั้น



“โถ่ น้องจูนเพื่อนรัก ในโลกนี้ไม่มีใครอ้วนไปกว่ามึงแล้วครับพะยูนน้อย”



“ไอ้สัดอิฐ!”



“ฮ่าๆๆ เจ๊พี่มึงดู น้องพะยูนตัวสุดท้ายของโลกใบนี้โกรธแล้วว่ะ”



“กูจะเอาคลีบตบปากมึงไอ้สัด”



ไอ้จูนที่ว่าออกมาแบบหงุดหงิดยกมือขึ้นไปตบหัวไอ้อิฐทันทีที่พูดจบ หน้าตาน่ารักของมันที่ตอนนี้บูดบึ้งแบบไม่ไหวจะทน แต่ไอ้อิฐก็แค่ขำออกมาเสียงดังแบบชอบอกชอบใจ ... ไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่คิดว่ามันคงสนุกเหมือนเวลาที่ผมได้แกล้งไอ้เด็กที่ตอนนี้คงนั่งทำงานอยู่ที่ห้องของผมล่ะมั้ง ... แกล้งเล่นแล้วสนุกดี



“เจ๊พี่ดาบ จูนคิดถึงพี่เอมอ่ะ”



“อิสัดน้องจูนค่ะ โปรดเรียกกูว่าดานี่ค่ะ มึงเห็นกลิตเตอร์วิ้งๆบนใบหน้าสุดแสนจะน่ารักกุ๊กกิ๊กของกูไหม ช่วยให้เกียรติความสวยกูนิดนึง”



“พี่ต่างหากที่ควรจะให้เกียรติความหล่อบนหน้าตัวเองบ้าง” ไอ้จูนที่พึมพำเบาๆพร้อมทำหน้างอ



“กูได้ยินค่ะ!” ปรายตามองแรงใส่มันแล้วแหวใส่ แต่ไอ้เด็กแก้มกลมตรงหน้าก็ทำแค่ยิ้มประจบออกมานิดๆ เป็นไอ้อิฐที่อยู่หลังเคาร์เตอร์บาร์ที่ชะโงกหน้าออกมาแล้วพูดขึ้นอีก



“แต่อิฐก็คิดถึงพี่เอมเหมือนกันนะ พี่เอมมาทำงานไม่กี่วันแต่พี่เค้าทำงานไวทำงานเก่ง แล้วก็เป็นอาหารตา แบบว่าขาวๆน่ารักนุ่มนิ่มจัง”



“นุ่มนิ่มพ่อง!” ขมวดคิ้วนิดๆแล้วหันไปด่ามัน ไอ้อิฐที่ยกมือขึ้นทาบอกแล้วทำหน้าตาเบิกตากว้างๆแล้วพูดออกมาด้วยท่าทางอกสั่นขวัญแขวน



“แล้วคือน้องอิฐทำอะไรผิดนะ ด่าอิฐทำไมก่อน สุดแสนจะปวดร้าว น้องจูนๆ อิฐโดนเจ๊พี่มันด่า หล่อเจ็บ”



“เล่นใหญ่เพื่อใคร ทำงานไป อย่าให้กูเห็นมึงอู้นะไอ้อิฐ กูจะหักเงินมึง!”



“ข่มขู่ไปอีก สุดแสนจะเศร้า ร้องไห้เหมียนหมา ก็แค่ถามถึงพี่เอมนิดนึงเอง”  ไอ้อิฐที่ว่าออกมาแล้วหยิบผ้าเช็ดโต๊ะแถวนั้นขึ้นมาทำท่าซับน้ำตา ไอ้จูนที่เห็นแบบนั้น มันขมวดคิ้วใส่แล้วทำหน้าขยะแขยงก่อนจะเดินหนีไป



“ใคร ๆก็ไม่รักอิฐ”



“เออ กูก็เป็นหนึ่งในนั้นไอ้สัด ทำงาน!”



“ครับพี่ดาบ!”



“ดานี่ค่ะอิสัด!!”



“เกรี้ยวกราดอะไรครับเพื่อนดาบ” เสียงของคนมาใหม่ที่ดังมาจากด้านหลัง ยังไม่ทันได้หันกลับไปมองก็รู้แล้วว่าใคร ได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆแบบอดไม่อยู่



“คือมึงมาร้านกูอีกแล้ว”



“ดานี่เพื่อนรักกกก นี่เพื่อนมึงไงจ๊ะ ทำไมมึงทักทายเพื่อนแบบนี้”



“มึงผัวเมียกันหรอคะ มึงมากับไอ้เมฆอีกแล้วหรอวะไอ้จั๊ม” หันไปมองหน้าพวกมันสองตัว ไอ้จั๊มที่ยังน่ารักเหมือนเดิม มันที่กอดไหล่ไอ้เมฆไว้พร้อมยิ้มจนตาหยี



“จริงๆกูก็พร้อมจะเป็นเมียไอ้เมฆเสมอเลย เมฆๆเมื่อไหร่มึงจะสนองกูวะ กูพร้อมจะนอนใต้ร่างครวญครางชื่อมึงแล้วนะ อยากมีผัวรวย กูเหนื่อยทำงานนนน”



“ไปแรดไกลๆตีนกู” ไอ้เมฆที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมสลัดไหล่หนี ไอ้จั๊มที่วืดไปกับสายลม มันเซถลานิดๆ พอยืนได้ดีๆก็หันไปมองค้อนใส่ไอ้เมฆอีกที กูเห็นมึงเป็นกันแบบนี้มาตั้งแต่ปี1



“ไม่เคยจะอ่อนโยนกับน้องจั๊มเลย โย่ว ไอ้สัดอิฐ ขอของอร่อยๆมากระแทกปากพี่สักแก้วสิน้อง” ไอ้จั๊มที่กระโดดลงมานั่งเก้าอี้ข้างๆผม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปทางด้านหลังเคาร์เตอร์บาร์ สายตาสอดส่องไปเรื่อย มองส่วนผสมคอกเทลขวดนั้นขวดนี้ไปเรื่อย



“พี่จั๊มพี่เมฆสวัสดีจ๊ะพี่จ๋า รอสุดหล่อแป๊บนะ ขอชงแก้วนี้ให้ลูกค้าแป๊บ”



“ได้เลยน้อง” ไอ้จั๊มว่าแบบนั้นแล้วขยิบตาให้ไอ้อิฐ ผมเห็นไอ้เมฆแอบถอนหายใจออกมานิดหน่อย มันที่ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผมอีกฝั่งนึง



“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะอิเมฆ หึงก็บอกว่าหึงสิคะ” ว่าออกไปแบบนั้นล้อมัน และเป็นดังคาด ไอ้เมฆที่ถลึงตาใส่แล้วทำท่าจะยกเท้าขึ้นถีบกัน



“อย่ารุนแรงกับสวยสิคะเพื่อน”



“มึงไม่สวยไอ้สัด”  ไอ้เมฆที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วทำหน้าเหม็นเบื่อใส่กัน สวยปวดใจ สวยอยากหวีดร้องใส่หน้า มึงว่ากูไม่สวยได้ไง กูนี่นางสาวเชียงใหม่นะ สวยๆต๊ะต่อนยอน



“อิดานี่เพื่อนรัก มันหึงกูชิมิๆ” เป็นไอ้จั๊มที่เอาไหล่มากระแทกแขนผม ก่อนที่มันเองจะทำหน้าเจ็บออกมานิดหน่อยแต่ก็ยังคงพูดออกมาแบบนั้น



“ใช่ค่ะ มันหึงมึงอยู่กูดูออก”



“ดูออกหน้ามึงสิ ไม่ต้องมาเสือกเรื่องกู เมื่อกี้มึงยังเกรี้ยวกราดใส่ไอ้อิฐอยู่เลย มีเรื่องไรวะ หรือมึงสับรางรถไฟไม่ทัน?”



“สับรางไม่ทันพ่องมึงไอ้สัด”



“หึ เสียงเข้มมาเลยนะครับ” ไอ้เมฆที่ยักคิ้วใส่แล้วยกยิ้มมุมปากส่งมาให้ พอโยนขี้มาตกที่เรื่องกูก็ดูมึงจะมีความสุขขึ้นหลายระดับเลยนะ



“สาระแนนักนะคะ จริงๆวันนี้กูอารมณ์ดีมาก มาอารมณ์เสียตอนเห็นหน้ามึงนี่แหล่ะค่ะ”



“แค่หน้าอิเมฆเนาะ ไม่เกี่ยวกับหน้าไอ้จั๊มเนาะ” และไอ้หน้าแป้นแร้นข้างๆก็เสือกเข้ามาอีกหนึ่งที ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ ท้อใจมีเพื่อนแบบพวกมัน



“ว่าแต่ น้องเอมๆไปไหนวะ ไม่เห็นหน้าเลย” ไอ้จั๊มที่ถามออกมาอีกพรางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ผมที่ก็ถอนหายใจออกมาอีกรอบในตอนที่ได้ยิน ... ถามถึงไอ้เอมกันอีกแล้ว จะอยากรู้ไรกันนักวะ...



เห็นไอ้เมฆยกยิ้มมุมปากเหมือนสนุกอะไรมากนักก็ไม่รู้ อยากพูดว่าไอ้สัดใส่หน้ามันนิดหน่อย



“ไม่ได้มา”



“อ้าว มึงให้น้องมันลาหยุดหรอวะ เจ้านายหน้าเลือดแบบมึงเนี่ยนะให้ลูกน้องหยุด” ไอ้จั๊มว่าออกมาพร้อมทำหน้าเหลือเชื่อ



“เดี๋ยวนะคะ หน้าเลือดเหี้ยอะไร กูนี่สุดแสนจะใจดีและสวยน่ารักขนาดนี้ มึงว่ากูหน้าเลือดหรอคะอิจั๊ม ตบไหม ตบกับกูให้มันจบๆไปนะคะ”



“อิตุ๊ดไร้อารยะ” ไอ้จั๊มว่าออกมาแบบนั้นพร้อมทำปากเบะใส่ มันที่ยกแก้วคอกเทลขึ้นมาจิบอีกหนึ่งที่ และไอ้อิฐที่ก็ยื่นแก้วคอกเทลอีกแก้วส่งไปให้ไอ้เมฆ มันที่ยิ้มกว้างออกมาให้ไอ้เมฆและไอ้จั๊มก่อนจะอ้าปากพูดต่อ



“พี่จั๊มจะว่าเจ๊พี่มันหน้าเลือดไม่ได้นะครับ เพราะเจ๊พี่มันน่ะใจดีมากๆ” 



“นี่ค่ะ ลูกน้องตัวอย่างของกู พวกมึงฟังไว้ค่ะ”



“ใช่ๆ เพราะเจ๊ไม่ได้ให้พี่เอมลา แต่เจ๊ให้พี่เอมไปทำงานกับเจ๊ส่วนตัวที่ห้องเลย เนี่ย ใจดี๊ใจดี อิฐล่ะอยากจะทำแทนพี่เอมแต่เจ๊คงไม่อนุญาต” มันที่บอกออกมาแบบนั้นแล้วส่งยิ้มกว้างๆหันไปขยิบตาส่งซิกให้ไอ้เมฆ



ไอ้สัด! สัดทั้งหมดทุกตัวคน



“อ๋ออออ สรุปให้น้องมันทำงานที่ห้องนี่เอง” ไอ้เมฆที่รับช่วงต่อจากไอ้อิฐรีบพูดออกมาแบบนั้น ไอ้จั๊มที่หันมามองทำหน้าตาตกอกตกใจใส่ผม



“แต่มึงไม่ชอบให้ใครเข้าห้องมึงนี่หว่า พวกกูจะไปแต่ละทีมึงยังด่าเลย มึงให้น้องมันไปทำไรวะ”



“ไปอุ่นเตียงหรอวะเพื่อน” ไอ้เมฆที่เอียงหน้าเข้ามากระซิบให้ได้ยินกันสองคน ผมที่หันไปทำหน้าตึงใส่มันแล้วพูดออกมาสั้นๆแค่ว่า ‘Kวย’



“ฮ่าๆๆ” เป็นไอ้เมฆที่ได้ยินแล้วขำลั่นออกมาทันที กูล่ะอยากจะลุกขึ้นถอดรองเท้าแล้วเอายัดปากมึงจริงๆนะครับ



“ไอ้เมฆขำไรวะ นี่พวกมึงอย่าคุยกันสองคนสิวะ เล่าให้กูฟังด้วยครับๆ”



“ไม่มีๆๆๆอะไรทั้งนั้นแหล่ะค่ะ ก็แค่ให้น้องมันเก็บกวาดห้องให้แค่นั้นแหล่ะค่ะ!” บอกออกมาแบบรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหงุดหงิดอะไร



“แค่เก็บกวาดห้องหรอจ๊ะ”



“หุบปากแล้วแดกเหล้าไปอิสัดเมฆ น่ารำคาญ”



“ดุจังวะ พี่ดาบวิดวะมันดุแบบนี้แหล่ะเนอะไอ้จั๊ม”



“มาก เหมือนได้เห็นร่างไอ้ดาบผู้เยดุเลยว่ะ”  พูดเข้าคู่กันแบบไม่แคร์หน้าตาสวยๆและอายแชร์โดวบนหน้ากูกันเลย



“รำคาญค่ะ ดาบเดิบเหี้ยไร มีแต่ดานี่คนสวยเท่านั้นค่ะ”



“ดานี่เนอะ ดานี่ที่ดูดปากน้องมันจนระทวยคาอกเลยเนาะ” ไอ้เมฆที่ขยับเข้ามาพูดประโยคนี้ให้ได้ยินกันแค่สองคนอีกครั้ง ... เนอะๆเนาะๆอยู่ได้ รำคาญค่ะ!



“เสือกไอ้สัดเมฆ” ด่ามันออกไปแบบเสียงปกติ ไอ้จั๊มกับไอ้อิฐถึงกับยกมือขึ้นปิดปากเบิกตากว้างแบบตกใจ ส่วนไอ้เมฆก็แค่หัวเราะแบบเสียงดังออกมา ไม่สนใจว่าหนังหน้าหล่อๆของมันตอนนี้จะยับย่นและหน้าเหี้ยแค่ไหน ดูถูกอกถูกใจที่งัดไอ้ดาบออกมาด่ามันได้ สัดเอ้ย



“ไอ้อิฐๆ มึงมากราบร่างไอ้ดาบไวๆ”



“กราบจ้าพ่อ”



“สัด กูเบื่อจะพูดกับพวกมึง กูไปตรวจบัญชีละ พวกมึงก็นั่งแดกเหล้าอยู่กับไอ้อิฐตรงนี้แหล่ะ ตรวจเสร็จจะลงมาใหม่ ไม่ต้องเสนอหน้าขึ้นไปกวนตีนกูนะ รำคาญ” บอกพวกมันออกไปแบบนั้นแล้วลุกขึ้นเดินหนี ได้ยินเสียงดังแว่วๆตามหลังมาว่า



“อยากเป็นคนที่กวนใจพี่ดาบจังค่า”  เสียงไอ้จั๊ม อยากจะประเคนตีนให้



“แต่คงเป็นไม่ได้ เพราะเค้ามีคนในใจแล้ว”



“ฮิ้วววว ว่าแต่คนในใจเจ๊คือใครวะพี่เมฆ”



“ไม่รู้เหมือนกันว่ะไอ้อิฐ เพราะนอกจากกูไม่รู้ เจ้าตัวมันเองก็อาจจะยังไม่รู้นะ”



“ฮิ้วววว”



โห่ฮิ้วกันอยู่นั่น พ่อมึงบวชนาคหรอ ... ตัวกู ใจกู ใครมันจะมารู้ดีมากกว่ากูวะ



“อ้าว เจ๊สวัสดีครับ” เสียงของคนมาใหม่ที่พึ่งเดินขึ้นบันไดมาที่โซนชั้นสอง ไม่ใช่ใครเป็นลูกน้องในร้าน ‘ไอ้โก้’



“ดีค่ะ วันนี้มึงอยู่โซนนี้หรอคะ”



“ครับเจ๊” ผมที่แค่พยักหน้าตอบกลับไปให้แบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะหันตัวกลับเพื่อไปทำงานที่ห้องตัวเองบนชั้นสาม แต่ติดตรงที่อีกฝ่ายก็เรียกกันไว้อีกที



“เจ๊ครับ”  กูสวยล่ะสิคะถึงดื้อดึงจะยื้อกันไว้ อิ๊



“ว่าไงคะสุดหล่อ”



“เอมไม่มาหรอครับ เห็นเจ๊บอกจะให้มันมานอนกับผมแต่หายไปเลย”  มึงไม่หล่อแล้วตอนนี้ เจอตีนกูไหม ถามถึงไอ้เอมเพื่อ...



ไม่รู้ว่าทำสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ก็แค่มองจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอกไว้



“มึงถามทำไม”



“ก็แค่...เป็นห่วง”   เสือกเก่ง



“ไม่ต้องห่วง กูไม่ได้ให้มันทำงานที่นี่แล้ว”



“อ้าวทำไมล่ะครับเจ๊” ไอ้โก้ที่ทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยแล้วขึ้นเสียงดังส่งมาถามผม เห็นแบบนั้นเลยมองจ้องหน้ามันนิ่งๆก่อนจะเลิกคิ้วใส่ อีกฝ่ายที่เหมือนจะเริ่มรู้ตัวมันก้มหน้าลงนิดหน่อย แต่กูนี่รู้สึกคันตีนแปลกๆนะ



“กูให้มันทำงานอื่นแล้ว และถ้ามึงจะเป็นห่วงมันมาก กูจะบอกให้ว่าไม่จำเป็น เพราะกูเป็นคนดูแลมันเอง



...



“นี่มัน...”



เป็นอีกครั้งที่ผมต้องพูดพึมพำออกมาคนเดียวแบบนี้ ได้แต่มองตรงไปที่ภาพหน้าจอที่เปิดขึ้นมาก็เห็นได้ในทันที หัวใจยังคงรู้สึกวูบๆไหวๆโหวงๆ เต้นในจังหวะช้าๆเร็วๆแบบบอกไม่ถูก สายตาก็ยังคงมองภาพตรงหน้า ภาพของคนที่นอนหลับตาซุกหน้าอยู่บนหมอน ขนตายาวที่เรียงตัวรับกับสันจมูกในแบบที่ตัวเองไม่เคยเห็น มองเห็นมุมปากที่ยกขึ้นนิดๆทั้งๆที่ยังนอนหลับอยู่ เหมือนกับว่ากำลังนอนหลับฝันดีอยู่ในตอนนั้น



“ทำไมเจ๊มันถึงมีรูปกูรูปนี้วะ” กระพริบตาปริบๆอีกครั้งแบบไม่เข้าใจ มองๆดูแล้ว ชุดที่ใส่ในภาพหน้านี้ มันเป็นชุดนอนของอิเจ๊มันนี่หว่า



“นี่มันตั้งแต่คืนแรกที่กูมานอนที่นี่นี่หว่า” บ่นกับตัวเองออกมาแบบนั้นแล้วก็ต้องกระพริบตาปริบๆ



“แต่คืนนั้นกูนอนที่พื้น” แต่ในรูปมันคือตัวผมที่นอนอยู่บนเตียงหลับตาพริ้มสนิทนอนแบบสบายกายสบายใจซุกหน้าหันข้างเข้ากับหมอนอย่างมีความสุข ในภาพมีแดดอ่อนๆที่สาดเข้ามาจากทางฝั่งของระเบียงที่ยังมองเห็นผ้าม่านสีฟ้าอ่อนๆปลิวอยู่ไกลๆจากในภาพนี้



“แล้วเจ๊มันมีภาพนี้ได้ไงวะ เจ๊มันแอบถ่ายกันหรอวะ” ถึงว่าจะคิดแบบนั้น แต่ว่าผมยังจำได้ว่าในเช้าวันนั้น กูถูกถีบหงายท้องลงมาจากเตียงนอนด้วยฝ่าตีนมหาภัยของอิเจ๊ดานี่ที่ตื่นมาทีหลังผม แล้วเจ๊มันก็กรี๊ดกร๊าดว่าผมปีนขึ้นไปนอนทับอกมันเอง



“แล้วถ้าผมปีนขึ้นเตียงเอง เจ๊มันบอกว่าไม่รู้เรื่อง แล้วรูปนี้มาได้ไงวะ  หรือว่าจริงๆแล้วอิเจ๊มันอุ้มกูไปนอนบนเตียงแล้วมาแอบถ่ายกัน แล้วก็แกล้งไปนอนหลับแล้วกรี๊ดกร๊าดใส่กันในตอนเช้าหรอวะ” 



“เห้ยยย บ้าน่า...เจ๊มันจะทำแบบนั้นทำไมวะ” บอกกับตัวเองแบบนั้น แม่งโคตรจะไม่มีเหตุผล เจ๊เนี่ยนะที่จะทำแบบนั้น เพื่อ? คิดยังไงก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ ....



“แต่ว่า แล้วจะเอารูปกูมาขึ้นหน้าจอทำไมวะ”  เคาะนิ้วลงกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด ไอ้เอมใช่ความคิด



ปิ๊งป่อง



“เจ๊ชอบกู”



เบิกตากว้างๆตอนที่พูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะ



‘เพี๊ยะ’



“พูดเหี้ยอะไรออกมาไอ้เอม เจ๊มันไม่ได้ชอบมึง มันเป็นตุ๊ดสวยๆทาปากแดง ถึงแม้มันจะมโนไปเองก็เถอะ” ว่าแบบนั้นแล้วกูก็ตีปากตัวเองรัวๆเลย ถึงหลังๆมันจะชอบทำท่าทางแปลกๆใส่กันตลอด แต่ถ้าจะมโนยิ้มไปเองคนเดียวว่ามันจะชอบกัน ... ก็บ้าน่า



“พอๆ หยุดคิดๆ” ถึงจะบอกตัวเองแบบนั้นเป็นครั้งที่ร้อย แต่สายตาก็คงยังมองอยู่ที่ภาพตรงหน้าแบบไม่ละสายตาไปไหน โดยเฉพาะฝ่ามือใหญ่ที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นของใครที่กำลังทำท่าลูบแก้มผมเบาๆอยู่ในภาพนั่น ใจสั่นแปลกๆ แต่ก็แอบรู้สึกวูบๆโหวงๆที่อกแบบอดไม่ได้ รู้สึกว่าหน้าเหมือนจะร้อนขึ้นมาแปลกๆอยู่เหมือนกัน ... ท่าทางที่ดูเหมือนจะรักกันมากแบบนั้น...



“ถ้าเจ๊มันชอบกันก็คงจะดี...สัด! เจ็บไข่ พูดเหี้ยไรของมึงเนี่ยไอ้เอม” ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอีกที ก่อนจะส่ายหน้าไปมาจนผมกระจายฟูไม่เป็นทรงเพราะถูกผมขยุ้มขยำแบบใช้ความคิด



“เจ๊มันจะยังมีอะไรซ่อนไว้อีกไหมวะ จะมีรูปแอบถ่ายกูอีกหรือเปล่า ไหนขอดูหน่อย เจ๊ดานี่ขอดูหน่อยน้า ... แล้วแต่มึงเลยจ้าอิดอกหนูบ๋อย ... ขอบคุณคร๊าบบบบ” พูดเองเออเองและอนุญาตตัวเองแบบคนหน้าด้าน แต่ใช่เลย นั่นแหล่ะครับหน้ากูเอง



ผมที่ค่อยๆเปิดเข้าไปในไดร์ซี ไดร์ดี เพื่อเปิดหาโฟลเดอร์อื่นๆแต่ก็ไม่มีอะไรอีกที่น่าสงสัย จนสุดท้ายเลื่อนลงไปเจอโฟลเดอร์นึงที่หน้าสนใจ ชื่อโฟลเดอร์ว่า PPกับเพื่อนอเวจีที่ต้องตกนรกลงไปด้วยกัน



ชื่อโฟลเดอร์ชวนลังเลว่าถ้าเสือกต่อแล้วเราจะตกนรกไปกับเรื่องราวในโพลเดอร์นี้ไหม



“พีพีคืออะไรวะ คล้ายๆซีพีขายไก่ไหม” งงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ เพราะความสงสัยที่ออกจะคล้ายๆความเสือกหน่อยๆเลยกดเข้าไป ... ตกนรกคืออะไร อย่าไปกลัว บางทีก้าวแรกที่ก้าวขาไปอาจเจอเพื่อนทักทายที่กระทะทองแดงใบข้างๆ



‘ตึ๊ง’



“เอ้าไอ้เหี้ย มีให้ใส่รหัสไปอีก โฟลเดอร์อะไรวะ กูอุตส่าห์พลีชีพไปนรกแล้วยังดูไม่ได้อีก หรือว่าจะเป็นคลิปโป๊ของอิเจ๊มันว้า” พยายามจิ้มเลขห้องแล้วแต่ก็ยังเข้าไม่ได้ สุดท้ายก็เลยถอดใจและล้มเลิกไปในที่สุด



“ไว้วันหลังค่อยหลอกถามอิเจ๊มันดูดีกว่าว่ารหัสอะไร”



คิดแบบนั้นแล้วหัวเราะออกมา ถ้าใจเราสู้ เรื่องเสือกก็ไม่ยากนะครับจะบอกให้ แต่คิดว่าตอนนี้ควรจะทำงานได้แล้ว สุดท้ายก็เลยเข้าเน็ตแล้วเริ่มเสริชหาข้อมูลต่างๆพร้อมพิมพ์งานไปด้วย แต่สุดท้าย...เฟซบุ๊กและทวิตเตอร์ก็ล่อตาล่อใจมากกว่าที่คิด ผมที่หยุดทำงานในชั่วโมงต่อมาแล้วกดเข้าทวิตก่อนเป็นอันดับแรก ขอไปรีวิวนิยายที่ตัวเองก่อนให้ไรเตอร์คนเขียนสักนิดนึง ... ใช่ครับ คนเขียนหนังสือที่ป้าผมปาทิ้งนั่นล่ะ แต่ผมชอบของผม เพราะแบบนั้นก็เลยอยากเข้าไปด่า เอ้ย ไปบอกคนเขียนให้ได้รู้ฟีดแบคสักนิดนึง ... หลังจากนั้นก็เข้าเฟซบุ๊ก



“เอ๊ะ...” แต่พอกดปุ่มรูปไอคอนตัวเอฟสีฟ้าที่มีไว้ให้กดแบบไม่ต้องพิมพ์ชื่อเว็บยาวๆตรงปุ่มบุ๊กมาร์ก ภาพที่ปรากฏก็ดันเป็นเฟซบุ๊กที่ไม่ได้ล็อคเอ้าท์ออกของเจ้าของเครื่องซะงั้น



“เชี่ยย นี่มันเจ๊ดานี่หรอวะ” 



กูถึงกับต้องอุทานออกมาแบบนั้นแล้วขยับหน้าเข้าไปชิดกับหน้าจอโน๊ตบุ๊คใกล้ๆ ภาพโปรไฟล์ของเจ้าของเฟซที่อยู่ในเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ที่นั่งทำหน้านิ่งๆเอาแขนค้ำกับขาแกร่งทำให้คอเสือบริเวรช่วงอกเผยออกให้เห็นหน้าอกแกร่ง ด้านหลังเจ้าตัวยังมองเห็นพวกเครื่องยกน้ำหนัก แบบ barbells , dumbbells เหมือนว่าเป็นภาพที่ถ่ายมาจากในฟิตเนส กล้ามแขนแน่นๆพร้อมๆกับเหงื่อที่ซึมอยู่แถวไรผมและสันกราม ทำให้ภาพตรงหน้ายิ่งเพิ่มความดิบเข้าไปอีก เป็นผู้ชายแมนๆที่หล่อและไม่ปากแดงแบบที่เคยเห็น สายตาคมๆที่เหมือนจะเคยเห็น เป็นแบบเดียวกันกับในวันที่ผมนอนอยู่ใต้ร่างของมัน เป็นเฟซบุ๊กที่ใช้ชื่อว่า Dab Dorothy



ดาบ ดลธี หรอวะ...น่าจะใช่แหล่ะ คงไม่ใช่แด็ปโดโรทรีหรอกมั้ง กูว่ากูก็อ่านภาษาอังกฤษเก่งอยู่น้า”



เปิดเข้าไปในหน้าส่วนตัวของเจ้าของเฟซ เหมือนจะเป็นเฟซเก่าที่ไม่ได้อัพเดทมานานหลายปีมากๆแล้ว ข้อความโพสสุดท้ายโพสไว้ว่า



‘จะเปลี่ยนให้นะคะ!’



เปลี่ยนอะไรก่อนวะ?



เลื่อนลงมาอีก เจอข้อความก่อนหน้าข้อความสุดท้ายนั่นกูก็แทบอยากจะซี๊ดปาก ข้อความที่โพสเอาไว้ว่า



‘นี่คนหรือกระป๋องเป๊ปซี่วะ ต้องโดนกูเปิดสักทีมั้งถึงจะหายซ่าอ่ะไอ้สัด’



แซ่บสุดในย่านนี้ กูนี่กระพริบตาถี่ ๆแถมขยี้ตาเป็นของแถมเลยเลยนะ แคปชั่นโคตรเถื่อนสะเทือนโลก เฟี้ยวฟ้าวจัด พร้อมบวกกันไปหมด เห็นแอคเคาท์ของเพื่อนเจ๊มันมาตอบกลับ มีทั้งของพี่เมฆพี่จั๊ม



Metad: อีกแล้วหรอวะ ไม่จบหรอวะ



Jira JumpJump: เพื่อนดาบครับ เอาสักที เปิดเลยไหมกูพร้อมไฟท์ไปกับมึง



Metad: @Jira JumpJump เก็บหน้าขาวๆเหมือนซาลาเปานมของมึงไว้ให้ดีเถอะ อย่ามาหาเรื่อง กูจัดการเอง



Jira JumpJump: @Metad เมฆ มึงปกป้องกู เนี่ย...กูพร้อมเป็นเมียมึงแล้วนะ อยากบอกอีกทีว่าพร้อมมากนะคะ



Metad: @Jira JumpJump ไอ้สัด



Cherry: พี่ดาบ รี่เป็นห่วงนะคะ คิดถึงพี่นะไม่โทรหากันบ้างเลย



จ๋ารักนะจุ๊บๆ: พี่ดาบคะใครจะทำอะไรพี่ ดูแลตัวเองบ้างนะคะ คิดถึง



รักแท้มีจริงไหม ถ้าใช่ขอเสียงหน่อย: พี่ดาบฮะ เป็นห่วงพี่นะ ผมรอพี่นะฮะ



และข้อความอีกหลากหลายร้อยที่ดูเหมือนจะเป็นทั้งชะนีและเก้งกวางตัวเล็กตัวน้อยตัวใหญ่ที่เหมือนจะเป็นอดีตคู่นอนพี่ท่านเข้ามาโพสให้กำลังใจกันรัวๆ อ่านแล้วกูได้แต่กรอกตาแป๊บ ... หมั่นไส้มาก เลื่อนลงไปเรื่อยๆจนมาสะดุดตรงที่


 
Prapray: ... งื้อ แบบนี้ไม่ชอบเลยนะ



Dab Dorothy: @Prapray ไม่มีอะไรนะคะ ไม่ต้องตกใจน้า



“พาพวยอีกแล้วหรอวะ”



ผมที่ว่าออกมาแบบนั้น เห็นจะมีแค่ข้อความจากคนนี้ที่อิเจ๊พี่มันตอบกลับไป ขนาดพี่เมฆกับพี่จั๊มอิเจ๊พี่มันก็ไม่ตอบ แต่กับพาพวยคนนี้ก็ตอบกลับไปอย่างดี ... ได้แต่พูดออกไปแบบนั้นแล้วกระพริบตาสองปริบ ความรู้สึกวูบๆโหวงๆมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างจากตอนที่เห็นรูปตัวเองอยู่ที่หน้าจอเมื่อก่อนหน้านี้ ... ไม่รู้หรอกว่าพาพวยนี่เป็นใคร แต่ที่ผมเข้าใจได้ก็คือ พาพวยคนนี้ คงจะเป็นคนที่อิเจ๊พี่มันให้ความสำคัญมากๆคนนึงเลย



“ใจมันยุบยิบๆแบบนี้ทำไมวะ ไม่ชอบเลยอ่ะ”  ยกมือขึ้นเกาที่หัวใจทั้งๆที่มันก็ไม่ได้คัน แต่ก็รู้สึกยุบยิบยุบยับอยู่ในใจแบบแปลกๆ



“ถ้าจะบอกว่าเจ๊มันชอบกู ... ตอนนี้กูคิดว่า จริงๆแล้วเจ๊มันก็เป็นแค่คนใจดีคนนึงเท่านั้นเองแหล่ะว่ะไอ้เอม ฮ่าๆ” พูดพลางหัวเราะอยู่คนเดียว เลื่อนมือกดปิดเฟซบุ๊คของเจ๊มันไป และก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปรื้อไปค้นดูอะไรอีกแล้วในตอนนี้ เหลือบมองเวลาที่มุมขวาของหน้าจอโน๊ตบุ๊ค มันบอกเวลาว่าตอนนี้ห้าทุ่มครึ่ง



“นอนดีกว่านะตัวเรา” บอกกับตัวเองไปแบบนั้นแล้วเก็บงานของตัวเองเซฟเข้าแฟลชไดร์ฟเรียบร้อย ปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะแล้วสำรวจทุกซอกทุกมุมว่าไม่ลืมปิดไฟให้เจ้าของห้องก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนที่ผมเคยนอนอยู่ทุกวัน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าไม่อยากขึ้นไปนอนบนเตียงนั้นในวันนี้



“นอนพื้นก็ดี ไม่ต้องกลัวว่าจะตกลงมาแล้วเจ็บด้วย” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วแค่นยิ้มขำออกมาหน่อยๆ เพราะตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ดูแลปกป้องตัวเองมาตลอด ... และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องปกป้องใจตัวเอง ... มึงก็แค่ไอ้เอมป่ะวะ อย่าคิดอะไรให้เยอะเลย แค่มีที่กินที่นอนก็อย่าได้ใจมากไปสิวะ



(มีต่อจ้า)

ออฟไลน์ Yoghurt

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
    • แฟนเพจ
.

.

.


‘แกร๊ก’



เวลาประมาณเที่ยงคืนครึ่งที่ผมเปิดประตูเข้าห้องมา ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไฟในห้องครัวเปิดเอาไว้ให้พอมีแสง แต่ที่อื่นถูกปิดเอาไว้ คิดว่าไอ้เอมมันคงกลัวผมกลับมาแล้วเดินชนนู่นชนนี่ มองรอบๆห้องแล้วรู้สึกสะอาดสะอ้านดี ต่างจากเมื่อก่อนที่เวลากลับมาแล้วชอบเผลอเหยียบกางเกงในตัวเองบ้างหรือถุงเท้าบ้าง คิดแบบนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมาไม่ได้  ก่อนจะตรงไปเปิดประตูห้องนอน คิดว่าไอ้ควายนอนคงนอนหลับทำตาพริ้มอยู่บนนั้นแน่ๆ หรือบางทีมันอาจจะนอนเขินเพราะรูปหน้าจอที่ผมตั้งไว้ก็ได้ ... เผื่อมันจะเข้าใจอะไรมากขึ้น



ว่างเปล่า



ผมที่ขมวดคิ้วออกมาในตอนที่มองไปที่เตียงแล้วไม่เห็นร่างที่คุ้นเคยนอนอยู่บนนั้น แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็มองเห็นก้อนกลมๆที่นอนขดอยู่ใต้เตียง สภาพไม่ต่างจากวันแรกที่มันมานอนที่นี่



“แล้วเป็นเหี้ยอะไรต้องลงมานอนข้างล่างวะ” เดินเข้าไปหาพร้อมๆกับเอื้อมมือสะกิด



“อื้อ อย่ากวนเอม” เสียงร้องงึมงำในลำคอเหมือนลูกแมวเด็กที่ถูกแกล้ง แก้มใสๆของมันที่บี้เข้ากับหมอนตอนที่โดนนิ้วเย็นๆของผมสะกิดเข้าให้



“สัดเอ๊ย” สบถออกมาแบบนั้น แต่ก็เผลอยิ้มกว้างๆออกมาแบบไม่รู้ตัวอีกแล้ว มันที่หลับไปอีกแล้วโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกลับมาแล้ว ... แต่ว่ามึงลงมานอนพื้นทำไมวะ ... ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็เลิกคิดแล้วก้มลงช้อนตัวมันขึ้นมาแบบเบามือมากที่สุด .. กลัวครับ กลัวเด็กมันตื่น อยากให้มันได้นอนพักเยอะๆหน่อย ..



วางมันลงบนเตียงตรงฝั่งที่มันเคยนอนประจำ พอเจ้าตัวได้รับสัมผัสนุ่มๆมันก็ซุกตัวขดเข้าไปหาหมอนพร้อมยิ้มออกมาน้อยๆ ไม่ต่างจากวันนั้นเลย วันแรกที่มันมานอนที่นี่ แล้วผมก็อุ้มมันขึ้นมานอนตรงนี้แล้วถ่ายรูปมันไว้



ก็ยังดูน่ารักน่าแกล้งเหมือนวันนั้น



“ควายน้อยเอ้ย” ยิ้มออกมาอีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวมันไว้ให้ดีๆ เพราะแอร์มันแรงเลยอยากให้มันได้อุ่นหน่อย ... เดินไปอาบน้ำจนแต่งตัวออกมาเสร็จก็ปีนขึ้นเตียงแล้วดึงตัวของคนที่อยู่ข้างๆให้เข้ามาในอ้อมกอดเหมือนที่เคยทำอยู่ในทุกๆคืน



“กูจะไม่บอกมึงหรอกนะว่าอยากกอด จริงๆคือมึงหันมากอดกูเองนะ”



กระซิบเบาๆที่ข้างหูคนที่หลับไปแล้วแบบนั้น แต่ก็ยังกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกหน่อยแล้วหลับไปทั้งแบบนั้น



.

.

.


“อิน้องเอมคะ ทำไมตื่นเช้า เมื่อวานไม่ได้ใช้คอมกูหรือไง”



ต้นเสียงที่ดังมาจากทางห้องนอน พอหันไปก็เห็นเจ้าของห้องร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีขาวสบายๆกับกางเกงบอลกำลังยืนเกาหัวอยู่ตรงประตู สภาพค่อนข้างแตกต่างจากทุกวัน เพราะปกติชุดนอนอิเจ๊พี่มันค่อนข้างจะเต็มยศ ต้องมีที่ปิดตาลายตุ๊กตาน่ารักคาดไว้ถึงจะนอนได้ พร้อมกับชุดนอนลายน่ารักๆอีกหลายๆแบบ ไอ้เสื้อยืดกางเกงบอลน่ะพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย แต่ตอนนี้ไม่ตกใจแล้ว เพราะตกใจตอนที่ตื่นมาแล้วกูนอนซุกอยู่ในอกเจ๊มันมากกว่า จำได้ว่ากูนอนข้างล่างชัดๆ มั่นใจมากว่ากูไม่ได้ปีนขึ้นมาเองแน่ๆ



“ว่าไงคะหนู มึงนั่งเหม่ออะไรก่อน?” อีกฝ่ายที่เดินเข้ามาหาพร้อมมองกันแบบสงสัย ผมที่ยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วส่ายหน้าตอบ



“เปล่าอ่ะ เจ๊ ผมชงกาแฟไว้ให้ครัวนะ แล้วก็ปิ้งขนมปังไว้ให้นิดหน่อย เดี๋ยวยังไงผมขอตัวไปมหาลัยก่อนนะ สวัสดีจ้า” บอกออกไปแบบรัวๆแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ คว้ากระเป๋าเป้ได้ก่อนวิ่งออกไปทันที



“เห้ยๆ เดี๋ยวๆค่ะอิหนู นี่มึงกินอะไรหรือยัง เห้ยๆ อย่าวิ่งสิวะเอม เดี๋ยวมึงล้ม!”



ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายที่ตะโกนมาตามหลัง ตอนแรกก็เป็นเสียงดังแบบจีบปากจีบคอ แต่พอตอนบอกให้ระวังอย่าวิ่งก็กลายเป็นเสียงเข้มๆดุๆไปซะแบบนั้น แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ได้หันกลับไปมอง ทำแค่วิ่งหนีออกจากห้องแล้วตรงไปที่ลิฟเลยทันที ... ก็ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้แค่ยังไม่อยากเห็นหน้าเจ๊มัน ประโยคตอบรับของเจ๊มันที่โปรไฟล์เป็นหน้าพี่ดาบแบบนั้นมันยังอยู่ในหัวของผม และเซ้นท์มันบอกว่า คนที่ชื่อพาพวยนั่นเป็นคนสำคัญของเขา ... เพราะแบบนั้นผมเลยอยากจะหลบมาทำใจให้ตัวเองเป็นปกติก่อน เป็นแค่ไอ้เอมลูกจ้างธรรมดาๆคนนึงที่ไม่ได้คิดอะไรมากไปกับความใจดีของเจ๊มัน แล้วก็ไม่ต้องไปนึกถึงความสัมพันธ์ในหลายๆครั้งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเราแบบไม่ได้ตั้งใจนั่นด้วย



“ขอเวลาแป๊บ แล้วไอ้เอมจะกลับมาอย่างเฉิดฉายนะเจ๊นะ” พูดออกไปแบบนั้น รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้ยิน แต่กูก็อยากจะพูด และอีกอย่าง ...พ่อแม่คิดยังไงถึงตั้งชื่อว่าพาพวยวะ เป็นกูนี่โกรธมากเลยนะ



...



“น้องปี1กลุ่มนั้นมันวิ่งรอบสนามทำไมกันวะ ... เอ๊ะ นั่นใช่น้องรหัสมึงหรือเปล่าวะเก้อ ที่วิ่งหน้าแดงอยู่ในสนามนั่นอ่ะ”



“หึหึ”



“เอ๊ะอิสัดเก้อคะ แล้วคือมึงจะอารมณ์ดีอะไรมาหรอคะ หรือเมื่อคืนมึงได้ปล่อยน้ำ ยิ้มหน้าบานขนาดนี้”



“ป้า สมองมึงนี่ช่วยออกจากเรื่องใต้สะดื้อบ้างได้ไหมวะ”



“ขอโทษนะคะ พอดีกูศีลเสมอกับมึงจ้า ว่าแต่มึงยิ้มมีความสุขอะไรนักคะ ไหนเล่าๆ .... นี่กูถามอยู่นะ มึงมองอะไรคะ”



“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่รู้สึกสนุกอะไรนิดหน่อย”



“สนุกอะไรกันครับเพื่อนๆ เล่าเอมสิๆ อยากรู้ฉิบหายเลยเนี่ย” ผมที่วิ่งเข้าไปหาพวกมันที่นั่งอยู่ที่ซุ้มข้างตึกคณะด้วยรอยยิ้มกว้างๆ ไอ้เก้อที่ละสายตาออกจากสนามบอลแล้วหันมามองกันก่อนจะยื่นโกโก้ปั่นเย็นๆมาให้



“ขอบคุณจ้าเพื่อนเก้อ”



“แดกซะ ท่าทางมึงจะร้อน”



“ดูแลดีประดุจดั่งเมีย เคยจะใส่ใจเมียหลวงแบบกูบ้างไหม ก็ไม่!” ไอ้หยีที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วกระฟัดกระเฟียดใส่ไอ้เก้อพอเป็นพิธี ผมที่ขำออกมากับท่าทางของมันแต่ก็ยังไม่หยุดดูดโกโก้ปั่น หวานเย็นชื่นใจ ฮ้า



“แล้วมึงมีความสุขอะไรวะไอ้เก้อ เมื่อกี้กูได้ยินหยีมันถาม” ถามออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็แค่ยกยิ้มมุมปากพร้อมไขว่ห้างกระดิกตีนดิกๆแบบสบายอารมณ์



“ไม่มีอะไร” บอกออกมาแบบนั้นแต่หน้าตากรุ้มกริ่มมากๆ แววตาเผยความชั่วแบบปิดไม่มิดเลยทีเดียว



“กูได้กลิ่นความชั่วแผ่ออกมาจากร่างกายมึงค่ะอิเก้อ”



“ทำมาเป็นได้กลิ่น ศีลเสมอกูล่ะสิถึงรู้น่ะ”



“ไม่อยากจะพูดเลยนะ แต่จากประตูนรกก้าวแรกพ้นไปก้าวต่อไปมึงก็เจอกูค่ะ”



“ชัดเจน” ว่าจบแบบนั้นจบแล้วยกมือขึ้นแทคกันแบบมีความสุข เหมือนดีใจว่าพอตายไปแล้วก็ยังจะได้เจอเพื่อนเก่าอีก



“สายบาป กูเข้าใจ แต่ได้โปรดอย่าลากกูลงไปด้วยจะได้ไหม” บอกพวกมันออกไปแบบนั้นก่อนจะหยิบถุงกระดาษบนโต๊ะที่วางอยู่ข้างๆไอ้เก้อขึ้นมาดู



“นี่มันคืออะไรวะ”



“ของจากน้องรหัส” ไอ้เก้อว่าแบบนั้น ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่แต่ริมฝีปากยังคงกระตุกรอยยิ้มร้ายๆอยู่ไม่เลิก



“มึงได้น้องเสือ กูจำได้”



“กูยังไม่ได้มัน” 



“สัด! คนละได้ไหมโว้ย พูดออกมาได้เหมือนว่าน้องมันจะยอมให้มึงเอาอ่ะ เห็นความสูงน้องมันไหม เหมือนว่าจะสูงกว่ามึงนิดหน่อยด้วยนะ แบบมึงน่ะปล่อยน้องมันไปเจอคนดีๆเถอะ มึงน่ะซื้อกินต่อไปเถอะจะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่นนะเพื่อน” ผมที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วโยนถุงคืนมันไป ไอ้เก้อที่ก็รับไว้ในมือได้แบบพอดิบพอดี



“ความสูงไม่มีผลในแนวราบมึงไม่รู้หรอไอ้เอม”



“อิ้ววว พอเลยค่ะ กุลสตรีแบบกูรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้”



“วันก่อนมึงยังพึ่งถามขนาดไข่กูไปเองนะป้า”



“เอ้อ ก็ถือว่า8เกือบ9ยาวพอใช้ได้เลยนะคะของมึงน่ะอิเก้อ”



“โวะ จังไรเหลือเกิน พอๆ แล้วสรุปไอ้เก้อ ก่อนหน้านี้มึงยิ้มขำอะไรวะ” ถามมันออกไปอีกที ไอ้เก้อที่แค่ละสายตาจากผมไปมองของในมือคือถุงกระดาศนั่นแล้วยกยิ้มหน่อยๆ



“ไม่มีไร ก็แค่...แกล้งเด็ก”



“เด็กไหนวะ” ผมที่หันไปถามไอ้หยี แต่อีกฝ่ายที่กำลังหยิบลิปสติกขึ้นมาทาปาก เกร็งรูปปากทำมุมให้ได้องศา มันเลยทำได้แค่ยักไหล่ใส่ผมเหมือนกำลังบอกกันว่ากูก็ไม่รู้ค่ะอิเอม เพราะแบบนั้นก็เลยไม่ซักไซ้ต่อ ... แต่มีเรื่องเดียวที่อยากจะขอ นอนคิดมาทั้งคืนเลยเขยิบเข้าไปใกล้ๆไอ้เก้อมันพร้อมเอามือวางลงบนท่อนแขนแกร่งนั่น



“มึงได้ของมาแบบนี้ น้องเสือมันรู้แล้วหรอว่ามึงเป็นพี่รหัส”



“ยัง ... ใครจะยอมบอกมันให้โง่ล่ะวะ”



“แล้วทำไมของนี่มาอยู่ในมือมึงอ่ะคะ” ไอ้หยีที่ชี้ไปที่ถุงกระดาษนั่นอีกครั้ง ไอ้เก้อที่ก็แค่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะตอบออกมา



“ก็แค่รับฝากมันเอาไปให้พี่รหัสมันก็แค่นั้น”



“โถ โคตรชั่ว กูว่ารอยยิ้มสุขสันต์ของมึงนี่คือการได้แกล้งน้องเสือของกูแน่ๆเลยสินะคะอิเลว”



“ป้า”



“อะไรมึงคะ” ไอ้หยีที่ปลายตามองหน่อยๆ แล้วไอ้เก้อที่ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของมัน ไม่ได้ดูเหมือนบทพระนางในละครเลยสักนิด



“ป้า”



“ห...หื้ม”



“วันนี้มึงเขียนคิ้วเบี้ยวว่ะ”



“ห...กรี๊ดดดด อิเหี้ยยยยย จริงหรอคะ ไม่ได้เลยนะ มงกุฎของหน้ากู”



“มึงไปแก้เลยๆ ข้างนึงโก่งเป็นคันคร อีกข้างของมึงนี่ทรงอะไร สะพานแขวนพระราม4หรอ”



“อิสัด! หุบปากมึงนะคะ พวกมึงรอกูอยู่นี่ กูขอไปยืมที่เขียนคิ้วอิเครทรี่แป๊บ” ว่าออกมาแบบรีบร้อนแล้วลุกหนีจากไปทั้งแบบนั้น มองเห็นหลังมันไวๆ คิดว่าคงรีบไปหาอิเครทรี่ เพื่อนในเอกของเราอีกคนที่เป็นสาวประเภทสองที่สวยกว่าผู้หญิงแท้ๆแบบอิป้า ... แต่พอพูดถึงสาวประเภทสองขึ้นมาก็นึกขึ้นได้



“ไอ้เก้อ”



“หื้ม ว่าไง” มันที่ละสายตามาจากสนามบอลอีกครั้งแล้งหันมามองหน้ากันพร้อมเลิกคิ้วถาม หน้าตาที่ดูงงๆของมันสักพักก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอบอุ่นส่งมาให้กันแบบที่เคยเห็นเป็นประจำ



“คืนนี้กูขอไปค้างกับมึงได้ไหมวะ”


::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::



เห้ยบ้าน่า ... เด็กมันหนีเจ๊หรือเปล่าว้า?

เจ๊จะตามน้องได้ไหม จะปล่อยไปยังไงหรือเปล่า

แต่รวมๆอยากบอกเจ๊ว่า ชอบก็บอกว่าชอบ อย่ามาทำเป็นบอกว่าอยากแกล้ง แหม

มาจ้า... ถ้าคอมเม้นท์ไหลเป็นน้ำป่า แคทจะรีบมาต่อให้ใหม่ในวันสองวันก่อนปีใหม่น้าา จุ๊บๆ

ฝากแฮชแทค #สวยๆเป็นผัว ด้วยจ้า


ขอขอบคุณคนอ่านจากเล้าเป็ดที่ยังอยู่กับแคทและนิยายเรื่องนี้นะคะ ใจดีและน่ารักกับแคทมากๆเลยค่ะ



แมนๆสาย​สุขภาพ​ แมนๆเตะบอลมากเลยเจ๊​ น้องไปเจออะไรในหน้าจอคะ​ สนุกค่ะติดตามอยู่​ อย่านอยด์นะคะ
สวยๆเอาผมทัดหูแต่ถอดเสื้อเล่นบอลโชว์ซิกแพคจ้า 5555 แคทขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ยังอยู่ด้วยกัน อย่าไปไหนน้าา



น้องเอมเอมควายน้อย วันหลังหนูเอาเขาขวิดเจ๊มันไปเลย
คนเอาแต่ใจ ขี้แกล้ง ขี้หยอก แล้วยังทำให้หัวใจหนูเต้นแรงบ่อยๆแบบนี้ ต้องเอาให้เจ็บค่ะ
แล้วก็ถ้ามีเวลาช่วยส่งที่อยู่ให้ทีนะคะ กันเหนียว
เผื่อว่าหนูจะยังไม่รู้ว่าเจ๊เขาสนใจ จะส่งจดหมายไปบอกค่ะ ^^

เจ๊มั่วจริงๆ คนที่ได้(ตั้งหลายรอบ)คือเจ๊ต่างหาก ไม่ใช่น้อง!!!
นี่ขนาดตัวไม่อยู่ ยังมาทิ้งหน้าจอให้น้องคิดมากได้อี๊กกก
ไม่รู้จะเกี่ยวกับเด็กพาพวยอะไรนั่นรึเปล่า
คนอ่านเป็นอึดอัด ว้าวุ่นใจค่ะ วอนคนเขียนมาต่อตอนหน้าเร็วๆนะคะ ><

สำหรับเราเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านแนวนี้ซึ่งสนุกมากนะคะ
เนื้อเรื่องไม่อืด ภาษาที่ใช้ก็ไหลลื่น คำผิดน้อยมากๆ อ่านไม่สะดุดเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ <3
  ในจุดๆนี้น้องหลบเจ๊กันไปเลยจ้า แคทขอบคุณอีกครั้งและอีกครั้งจริงๆนะคะ เวลาเข้ามาแล้วเห็นคอมเม้นท์ยาวๆของคุณแคทดีใจมากๆเลย
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันเสมอนะคะ ส่วนเจ๊นั้น มันเป็นยังไง มันชอบแกล้งน้องนัก อยากจะบอกว่าถ้าคำว่าหวงมันพิมพ์ยาก ก็อยากจะฝากคนอ่านพิมพ์ไปให้เจ๊แกหน่อยจ้า  ส่วนเรื่องหน้าจอน้านนนน จริงๆหน้าจอก็คือเฉลยเรื่องเมื่อคืนแรก แต่ในเฟซน้านนนน .... น้องเอมหนีมันลูก หนีเลยยย อิอิ
แคทหวังว่าตอนนี้จะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ ถ้าอ่านเรื่องนี้ของแคทแล้วมีความสุขแคทจะดีใจมากๆเลย สุดท้ายคือ...อยู่ด้วยกันก่อนน้าาา จุ๊บๆเล้ย



:pigha2:
 :3123: :pig4: :3123:
  ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วมาอ่านตอนนี้อีกนะคะ



วันไหนอิเจ้ไม่ได้แกล้งน้องคือ คงจะนอนไม่หลับสินะ   :hao3:
ว่าแต่หน้าจอโน๊ตบุ๊คเจ้มีอะไรฮะ น้องถึงมึนไปเลย เป็นรักแรกของเจ้แกใช่ป่ะ   :hao4:
จริงค่ะ วันไหนอิเจ๊ไม่ได้แกล้งน้องนี่มันจะเป็นยังไง แกล้งเก่ง ส่วนรูปหน้าจออาจจะไม่เท่าไหร่ แต่...อิอิ ต้องมาอ่านตอนนี้แล้วนะคะ



:pig4:  :katai1: อีเจ๊เหมือนจะจริงจัง แต่ก็ไม่ชัดเจนหว่ะ  :เฮ้อ:
มันต้องโดนแล้วไหม น้องเอมหนีไปลูกกกกกก


ติดตามจ้า
อย่านอยด์น้าา  :L1: :L1: :L1:
แคทขอบคุณมากๆเลยนะคะ อยู่ด้วยกันก่อนน้าาา



ควายน้อย
หนูอย่าคิดมากเลยลูก
ใช่ค่ะ สงสารน้อง น้องคิดสับสนวนไปแล้วทะลุไปดาวอังคารเลยลูกเอ้ย 55555



หน้าจอมีอะไรเหรอเอม?
ต้องมาอ่านตอนนี้เลยจ้า อิอิ



หน้าจออิเจ้มีอะไรคะน้อง
  มีอะไรน้าาา ตอนนี้ต้องรู้แล้วล่ะเนอะ อิอิ


 
:pig4: :L2: :กอด1:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
ถึงหน้าจอโน๊ตบุ๊คอาจจะไม่ใช่รักแรกของเจ้ดานี่ อาจจะเป็นรักครั้งต่อไปก็ได้นี่นา. ทำน้องควายน้อยใจสั่นหวิวไปเลย

อิน้องไปนอนที่อื่นไม่ได้นะ เดี๋ยวอิเจ้องค์ลง อาละวาดบ้านแตกเอานะจ๊ะ


ออฟไลน์ u_cosmos

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1114
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-1
น้องเอมโดนพาพวยสกัดดาวรุ่งทางความคิดอีกละ
อิคนพี่ก็ทำให้หวั่นไหว แต่ก็เหมือนจะมีใครแอบซ่อนอยู่ในใจ วุ่นวายดีแท้

อยากให้คุณพี่ดาบเปิดอกเปิดใจกับน้องเร็วๆ
ถึงยังไงก็ยอมรับกับตัวเองแล้วใช่มั้ยว่าถูกใจน้องอ่ะ
นี่น้องเริ่มหนีตีตัวออกห่างแล้วนะ ไปหาเพื่อนเก้อซะด้วย
ขอให้โชคดีค่ะคุณพี่
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-12-2019 20:53:40 โดย u_cosmos »

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
ต้องกระตุกกันบ้าง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
เจ้ก็ลีลาอยู่ได้ บอกไปตรงๆเลยสิ สงสารเอม

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
เอม อย่าเรืองเยอะค่ะ


อยู่กับเจ้น่ะดีแล้ว

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

ออฟไลน์ Luzifer0068

  • One day...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 11
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เนียลองสุดๆ อุแงงงงงง


ออฟไลน์ Yoghurt

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
    • แฟนเพจ

ตอนพิเศษ

Happy New again





“คนแน่นร้านมากๆ เลยอ่ะวันนี้”



“ไหนใครบอกว่าเปิดร้านนั่งชิลๆ ไงวะ ไม่มีจริงไอ้สัด”



พี่จั๊มกับพี่เมฆที่พูดออกมาแบบนั้นพร้อมมองไปรอบๆ ยังไม่ทันจะได้พูดกันต่อ ไอ้น้องจูนก็เบียดลูกค้าเดินเข้ามาด้วย



“แฮ่กๆ จูนขอถังน้ำแข็งเพิ่มด้วย เอามาส่งให้ตรงนี้ด้วย เดี๋ยวกลับมาเอาอีกถังนะ”



“วุ่นวายเหลือเกินค่ะ กูบอกแล้วไงให้ปิดร้านๆ อ่ะค่ะ”



คนที่วันนี้ก็ยังคงแต่งตัวจัดเต็มด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่เรียกได้ว่าสดมากๆ ปลดกระดุมหน้าอกลงไปสามเม็ดจนเผยให้เห็นร่องอกแกร่งเข้าขู่กับกางเกงเดฟขาดเข่าและต้นขา แต่จริงๆ ก็ไม่เข้าใจว่ามันจะปลดอะไรขนาดนี้ ปลดเยอะขนาดนี้มึงไม่ถอดไปเลยล่ะ ... คำพูดนี้ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ กลัวว่าพูดไปแล้วมันจะมีความสุขใจจนทำจริง ... เพราะจริงๆ อิเจ๊พี่ดาบมันก็คือสิ่งมีชีวิตที่ชอบกวนตีนกัน



เจ้าของร้านที่วันนี้ทาลิปสีชมพูวาวสุขภาพดี ทาอายแชร์โดวด้วยสีน้ำตาลประกายทองม็อบแม็บพอให้มีสีสัน ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะครับ แต่จิตใจมันชอบสีสัน มันเลยเลิกทาไม่ค่อยได้ เจ้าตัวกรีดอายแชร์โดวแบบฝุ่นให้ตาดูคมขึ้นอีกหน่อยแบบเป็นธรรมชาติ ดูเป็นผู้ชายที่ชอบแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็ม แต่พออิเจ๊พี่มันพูดออกมาเท่านั้นล่ะ ....



“สาแก่ใจมึงรึยังล่ะคะ กูบอกว่าให้ปิดร้านเคาท์ดาวน์กับกูสองคนก็วอแวหาเรื่อง” กูล่ะปวดประสาท



“ก็มันรายได้พี่นะเว้ย น่าเสียดาย”



“แล้วไง กูรวยค่ะ”



อีกฝ่ายที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยกเท้าขึ้นนั่งไขว่ห้างแบบเท่ๆ ปรายตามองซ้ายมองขวาเห็นลูกค้าที่แน่นเต็มร้าย ไม่ต้องบอกก็รู้ได้เลยว่าคืนนี้ Daniworldคงมีรายได้เข้ามามากพอดูจริงๆ พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็อดดีใจไม่ได้ แต่พอหันหน้ากลับไปมองหน้าเจ้าของร้านเท่านั้นล่ะ



“เอ่อ...”



“น้องเอม สนใจแฟนมึงหน่อยครับ ดูหน้ามันดิครับ” พี่เมฆที่ตะโกนแซวขึ้นมาแบบนั้น แต่คือ...กูทำไรผิดก่อนวะ?



“พี่ดาบเป็นอะไรอ่ะ” เลือกที่จะเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูง เดินเข้าไปแทรกตัวอยู่ตรงหว่างขาของอีกคนที่ก็ก้มลงมามองหน้ากันด้วยสายตานิ่งๆ แต่หน้าตาก็บ่งบอกว่าหงุดหงิดอยู่นิดๆ



“เจ๊ดานี่ค่ะ”



“เออๆ เจ๊ดานี่พี่มึงเป็นอะไรวะ” มันจะตายรึไงล่ะถ้าเรียกดาบอ่ะ



“หงุดหงิดมึง”



“หงุดหงิดกู?” ถามแบบนั้นแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปมองรอบข้างๆ ที่ก็มีพี่เมฆพี่จั๊มไอ้หยีที่ก็อมยิ้มมองมาแบบขำๆ คือ... อะไรนะหือ?



ได้แต่ช้อนตาขึ้นไปมองหน้าอีกคนแบบไม่เข้า เอียงหน้าหน่อยๆ แต่อีกคนที่ก็ถอนหายใจหนักๆ แล้วเอื้อมไปคว้าแก้วเหล้ามากระดกเข้าปาก แขนทำมุมยกแก้วได้แบบเท่ๆ รับกับสันคางและจมูกคมที่พอเงยหน้าขึ้นกระดกเหล้าเข้าปากที ไอ้เอมอยากจะขอวิ่งหนีไปกรี๊ดแล้วตะโกนว่า เจ็บไข่โว้ย!



“เจ๊~~~....” และในตอนที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรกับคนตรงหน้าออกไปอีก แต่เสียงของผมก็ต้องเงียบลงเมื่อเสียงของใครอีกคนแทรกเข้ามาแทนซะแบบนั้น



“พี่เอมๆๆ ช่วยหยิบถังน้ำแข็งมาให้จูนทีครับพี่” ผมที่หันไปมองหน้าไอ้น้องจูนที่ตอนนี้แม้บนหัวมันจะประดับที่คาดผมหน้ารักมีของความว่า Happy New year แต่หน้าตาของมันก็ชื้นเหงื่อไปหมด เห็นแบบนั้นแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้ แขกในร้านวันนี้เยอะมากจริงๆ



“เดี๋ยวผมมานะเจ๊” เงยหน้าไปบอกคนตรงหน้าแบบนั้นก่อนจะผละตัวออกมาเผื่อเลี่ยงไปหยิบถังน้ำแข็งที่ถูกลำเลียงเข้ามาจากด้านหลังร้านเพื่อให้ไปเสริฟตามโต๊ะได้ไวๆ ต้องมีคนช่วย ไม่งั้นจะไม่ทัน ผละตัวเลี่ยงออกมา แต่ได้ยินเสียงเข้มๆ สบถตามหลังมาวะ



“ไอ้สัดเอ๊ย”



“หวงเมียว่ะ”



“ห่างน้องมันหน่อยจะตายหรอวะเพื่อนดานี่”



“ก็นั่นมันเมียกู”



อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้นก็วิ่งไปหยิบถังน้ำแข็งมาแล้วตัดสินใจเป็นคนเดินเสริฟตามโต๊ะด้วยตัวเอง ... ช่วยๆ กันจะได้ไวๆ



.

.

.



ผมที่เดินกลับมาที่โต๊ะตอนที่ได้จังหวะไม่วุ่นวายมากแล้ว แต่พอมาถึงโต๊ะก็ไม่เจอเจ้าของร้านปากแดกที่ก่อนหน้านี้ยังนั่งกระดกแก้วเหล้าจ้องมองกันทุกฝีก้าวอยู่เลยนี่หว่า



“พี่เมฆ พี่จั๊ม เจ๊ล่ะครับ”



“นู่นจ้า งอนมึงเดินตูดบินขึ้นชั้น3ไปแล้ว” พี่จั๊มที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก นี่ก็ท่าทางจะไม่เมา แต่อาจจะแค่ไม่เหมือนเดิม หัวกลมๆ ของพี่แกที่เอียงไปซบอยู่ที่อกของพี่เมฆที่ก็โอบอีกฝ่ายเอาไว้นิ่งๆ



“งอน? งอนอะไรผมวะ”



“โถ่ อิหนูเอมอิโง่ ก็มึงไม่สนใจพี่ดาบแกเลยนี่หว่า จริงๆ วันนี้เห็นพี่แกบอกอยากปิดร้านฉลองกับมึงแค่สองคนด้วยไม่ใช่ไง”



“ก็ใช่นะ...แต่วันปีใหม่แบบนี้ต้องเปิดร้านสิวะถึงจะได้เงิน” บอกไอ้หยีออกไปแบบนั้น อีกคนที่ก็ทำแค่กรอกตาใส่กันแบบเอือมระอาใจ



“มึงจะสนเงินทำไม ไอ้สัดดาบเงินมันเยอะจะตาย” พี่เมฆพูดออกมาอีกคน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ... พี่ดาบเป็นคนดูแลผมทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องเงินทองก็เป็นของพี่มัน แล้วแบบนั้นวันนึงมันจะไม่หมดไปได้ไงล่ะวะ



“มึงไม่ต้องมาทำหน้างง ไปง้อผัวมึงนู่นไปๆ” ไอ้เก้อที่นั่งเงียบๆ อยู่นานเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือแล้วว่าออกมาแบบนั้น



“ง้อ... แล้วก็จะง้อยังไงล่ะวะ”



“ปัดโถ่เอ๊ย พี่เอมก็เอาตัวถวาย พี่แกก็ยิ้มละลายตายคาอกแล้ว” เสียงใสของคนมาใหม่ที่เดินเข้ามาทางโต๊ะเรา มันที่ยังคงแต่งตัวด้วยชุดหรูแบรนด์แพงแบบที่ชอบใส่ แต่วันนี้ดันใส่กางเกงหนังรัดๆ มา เป็นคนที่ขาสวยยิ่งสวยมากขึ้นไปอีกเพราะมันทั้งสูงและขายาว



“พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้เสือ” ด่ามันแบบนั้นพร้อมปาน้ำแข็งใส่



“ฮ่าๆ ผมพูดจริงนี่หว่า พี่ๆ ทุกคนสวัสดีคร๊าบบบ แดกกันไปถึงไหนแล้วเนี่ย ผมยังทันไหมหว่า” มันที่ว่าแบบนั้นแล้วแทรกตัวไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ไอ้เก้อ



“แดกไม่ทันหรอก เพราะเหมือนมึงน่าจะเมามาก่อนถึงพวกกู มึงน่าจะแดกนำพวกกูไปไกลแล้วไอ้สัดเสือ” ไอ้เก้อที่ว่าแบบนั้น ผมเห็นมันก้มหน้าลงไปแถวๆ ซอกคอน้องมันเหมือนจะดมกลิ่นเหล้าล่ะมั้ง ไอ้เสือที่แค่เอียงหน้าแล้วยิ้มทะเล้นใส่ไอ้เก้อ เพราะแบบนั้นเลยโดนไอ้เก้อตบกระบานไปฉาดใหญ่



“เจ็บนะโว้ย พี่เก้อแม่ง”



“หุบปากไอ้สัด บอกแล้วว่าอย่าแดกเยอะถ้ากูไม่อยู่ด้วยไงไอ้เด็กเหี้ย”



“ลุงบ่นเก่งจัง”



“ลุงพ่อง”



“น้องเสือกลัวจัง อันนี้แก้วพี่มึงใช่ไหม แดกนะ” ไม่รอไอ้เก้ออ้าปากอธิบายก็เห็นมันยกแก้วไอ้เก้อกระดกต่อหน้าตาเฉย เป็นพี่น้องสายรหัสที่เหมือนฟ้าประทาน ประทานคนเหี้ยเหมือนกันให้มาเจอกันน่ะครับ



ผมที่ละสายตาออกจากพวกมันแล้วเดินหนีออกมาช้าๆ แบบไม่บอกใคร ก่อนจะตั้งหน้าเดินขึ้นไปที่ชั้นสามเพื่อหาใครบางคน



“อ้าวพี่เอม จะไปไหนอ่ะพี่” เป็นไอ้อิฐที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะยิ้มออกมาหน่อยๆ



“อิฐ กูขออันนี้นะมึง” บอกแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าเอามาแล้ววิ่งพรวดๆ ขึ้นไปที่ชั้นสาม เหลือบมองดูเวลาที่ข้อมือบอกเวลาว่า 23:55น. เหลืออีกไม่กี่นาทีแล้ว



‘แอด’



ผมที่เปิดประตูเข้าไปที่ชั้น3 ชั้นที่เป็นห้องทำงานและห้องนอนของเจ๊พี่มัน ห้องทั้งห้องตกอยู่ด้วยความเงียบ ไม่เห็นเจ้าของห้องแต่อย่างใด แต่ถึงแบบนั้นผมก็เอื้อมมือไปกดล็อคประตูไว้เรียบร้อย เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงด้านหลังที่มีระเบียงอยู่ด้านนอก มองเห็นพี่มันที่ยืนเท้าแขนพิงกับรั้วกันระเบียงมองออกไปด้านนอก มืออีกฝั่งนึงคีบบุหรีจุดสูบอยู่เงียบๆ คนเดียว สายลมอ่อนๆ ของดึกในคืนที่31ธันวาคม ไม่ได้ถึงกับหนาวแต่ก็มีลมให้ได้รู้สึกดี เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่อีกฝ่ายไปย้อมมาใหม่พริ้วไหวไปกับสายลมช้าๆ ผมที่เห็นแบบนั้นแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนจะเดินออกไปหาแล้วสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังไว้แน่นๆ คนที่ถูกกอดสะดุ้งหน่อยๆ ก่อนจะเอียงหน้ามามองกันน้อยๆ



“มึงขึ้นมาทำไม”



“มาหา”



“เดี๋ยวกูก็ลงไป ปล่อยเถอะ” แหม คนมันขี้น้อยใจ ใจสาวก็แบบนี้



“ไม่ปล่อย อยากกอดเจ๊ข้ามปีไปเลย”



“ปากดีค่ะอิดอก ก่อนหน้านี้ยังวิ่งร่อนไปทั่วเลยค่ะ” ว่าออกมาแบบนั้น ปลายเสียงของอีกคนที่แม้จะแกล้งดัดให้เป็นเสียงสองแต่ก็ฟังออกถึงความหงุดหงิดเจืออยู่ในนั้น ผมที่อดที่จะยิ้มออกมาอีกครั้งไม่ได้



“ผมไม่อยากให้เจ๊ปิดร้าน เพราะเจ๊จะได้เงินเยอะๆ ผมอยู่กับเจ๊ก็มีแต่ผลาญเงิน ผมก็เลยไม่อยากให้วันที่รายได้ดีแบบนี้...”



“หุบปากค่ะเลิกพูดอะไรแบบนี้ก่อนที่กูจะจูบปิดปากมึง มึงไม่ได้ผลาญเงินกู แต่มึงเป็นแฟนกู เป็นเมียกู เป็นคนรักของกู ของของกู ไม่ถือว่าผลาญ แต่ถือว่าเป็นสิทธิ์ที่มึงใช้ได้ อย่าพูดแบบนี้อีก” ว่าออกมาแบบนั้นด้วยเสียงดุๆ ก่อนจะดันตัวผมออก



“จะจูบปิดปากหรอ”



“ถ้ามึงไม่หยุดพูดอีกกูทำแน่”



“งั้นก็ทำสิ” บอกออกไปแบบนั้น และก็เป็นอีกคนที่หันมามองหน้ากันพอดี ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ตอนที่เห็นหน้าผม หน้าตานิ่งๆ ของอีกคนมองตรงมาแบบนั้น ก่อนจะค่อยๆ ยกยิ้มมุมปากออกมาและเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างๆ ในที่สุด อิเจ๊พี่มันที่เอื้อมมือมาจับบนหัวของผมน้อยๆ



“นี่อะไรวะ”



“ควายน้อยไง ควายน้อยของเจ๊พี่มึงไง ...นะ กอดเอมหน่อยนะๆ” ว่าแบบนั้นแล้วยิ้มอ้อนอีกฝ่ายไม่เลิก ก็ถ้าวันนี้พี่มันจะต้องงอนกัน มันก็คงจะไม่ดีไม่ใช่หรอ ... อย่างน้อยในวันปีใหม่ ก็อยากจะให้เราข้ามผ่านไปปีต่อไปด้วยกันแบบมีความสุขมากที่สุด



“เอมน่ะ...เป็นควายน้อยของเจ๊ดานี่น้า”



“ไม่ใช่ ... เป็นของพี่ดาบต่างหากล่ะวะ”



“ก็ อะ อื้มม” คำพูดที่ยังไม่ทันจะได้พูดออกไปแต่ก็ถูกริมฝีปากของอีกฝ่ายที่บดเบียดรุกล้ำเข้ามาซะก่อน วงแขนแข็งแกร่งที่เอื้อมมือมาดึงเอวผมเข้าไปแนบชิดกับตัวของอีกฝ่ายพร้อมๆ กับลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาดูดดุนปลายลิ้นกันแบบหนักๆ ไม่เลิก ... รู้สึกวาบหวามแล้วลมหายใจกระตุกทุกครั้งที่นิ้วแกร่งลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง สอดลึกเข้าไปที่กลางหลังแล้วลูบไล้ไปตามสันหลังกันอย่างเบามือ ได้ยินแว่วๆ ดังมาจากทางด้านล่างและคงจะมาจากในร้านด้วยล่ะมั้ง เสียงดังๆ ที่ตะโกนมาว่า



‘5’

‘4’

‘3’

‘2’

‘1’



“สวัสดีปีใหม่!!! Happy New Year!!!!”



‘ปุ้งๆๆๆ’



และตามมาด้วยเสียงพลุที่ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้า แสงสีเหลืองสีแดงจากแสงของพลุและดอกไม้ไฟที่ก็สาดแสงตกกระทบทำมุมกับใบหน้าของเราทั้งสองคนแต่ลิ้นร้อนของกันและกันยังคงบดเบียดเข้าหากันอย่างเร่าร้อน



“สวัสดีปีใหม่น้องเอม”



“อื้ม ... Happy New Yearนะครับเจ๊ดานี่”



“เรียกพี่ดาบสิครับ” เราที่ผละหน้าออกจากกันเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของคนตรงหน้าของผมก็ยังไม่ยอมถอยห่าง พี่มันที่ก็คลอเคลียร์ริมฝีปากนิ่มนั่นอยู่ที่ริมฝีปากล่างของผมและเลื่อนไปหอมแก้มกันเบาๆ อยู่แบบนั้น



“ก็เจ๊...”



“ตอนนี้อยากได้ยินเรียกพี่ดาบแล้วมากกว่า” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยกยิ้มมุมปากร้ายๆ สายตาคมที่มองกันแฝงแววตาร้อนแรงที่ทำให้ผมต้องหลบสายตานั่น



“นะ...” คำเดียวสั้นๆ ที่พอช้อนตามองแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะวูบ ไอ้ปากแดงๆ กับกลิตเตอร์บนเปลือกตาวิววับนั่น มันสามารถทำให้คนกลายเป็นผู้ชายร้อนแรงได้ด้วยหรอวะ

“พี่ดาบ...อื้มม”



.

.

.



ฝ่ามือแกร่งที่จับขาเรียวอ้าออกกว้างและสอดแกนกายใส่เข้าไปจนสุดในทีเดียว นิ้วเรียวยาวที่วางลงบนบ่ากว้างก่อนจะเผลอจิกเล็บลงไปเมื่อร่างหนาสอดกายใส่เข้าไปจนสุดทีเดียวและเริ่มกระแทกต่อทันที คนร่างบางที่ได้แต่อ้าขาออกกว้างก่อนจะร้องออกมาสั่นเมื่ออีกฝ่ายกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยั้ง



“อ๊า! อ๊ะ!!”



“อืมม แม่ง ซี๊ดดด”



เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับๆ ลงมาไม่หยุดพร้อมกับเสียงครางของคนที่นอนบิดเร้าอยู่บนเตียงใต้ร่างแกร่ง ดาบที่รั้งกายของคนใต้ร่างให้เข้ามาแนบตัวก่อนขยับเอวกระแทกรัวแรง ชะเอมที่ได้แต่นอนบิดเร้าหอบหายใจไปมาก่อนจะกระตุกกายแรงๆ และปลดปล่อยน้ำรักออกมาโดยไม่ทันได้แตะต้องส่วนแข็งขืนด้วยซ้ำ สายตาสวยที่ช้อนตามองอีกคนที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย



“อือ..พี่ดาบ”



“เอม พี่ยังไม่เสร็จ พี่ต่อนะ”



“อ๊ะ พี่ดาบ เอม... อ๊า!! อึกๆ อ๊ะ..”



“อ๊า! ซี๊ดด”



ร่างสูงที่จับตัวอีกคนให้นอนคว่ำราบไปกับพื้นเตียงก่อนจะสอดกายเข้าไปใหม่ ขยับเข้าออกให้แรงขึ้น คนใต้ร่างที่นอนร้องเสียงหลงด้วยความเสียวซ่านอย่างถึงที่สุด ร่างสูงที่ควงเองหมุนสะโพกโยกกายใส่อีกคนแรงๆ จนเตียงสั่น เสียงเนื้อกระทบเนื้อกระแทกไม่หยุดแม้อีกคนจะร้องเสียงสั่นแค่ไหนก็ตาม



“อ๊า!! พ..พี่ดา...บ “



“ซี๊ดด..เสียวชิบหาย อ่าาา”



“อีก...แรงอีก...อ๊า...อ๊า!!”



คนร่างบางที่สะโพกโยกขยับตามแรงกระแทกไปมาตัวกระตุกอีกครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเลอะเตียง ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นก็เร่งจังหวะกระแทกรัวแรงพร้อมกดกายเข้าไปจนสุดก่อนจะดึงแกนกายออกมาและกระแทกซ้ำลงไปใหม่แบบเน้นๆ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักทั้งหมดออกมา เสียงหอบหายใจสั่นสะท้านของคนทั้งคู่ที่ดังไปทั่วห้องพัก ก่อนที่คนบนตัวจะล้มตัวลงนอนซ้อนหลัง รั้งเอวบางกอดแน่นก่อนจะกดจูบลงที่ต้นคอด้านหลังของคนชะเอมเบาๆ



“สวัสดีปีใหม่นะครับน้องเอม”



“สวัสดีปีใหม่ครับเจ๊ดานี่”



“อยู่บนเตียงด้วยกันแบบนี้ มึงจะมาดานี่อะไรอีก หื้ม”



“คิ สวัสดีปีใหม่ครับพี่ดาบ”



“ครับผม ขอให้ปีใหม่นี้มึงมีความสุขไปพร้อมๆ กับกูนะควายน้อย อยู่กับกูและมีแค่กูคนเดียวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เลย”



“ผมก็มีแค่พี่นี่นา พี่มึงนั่นแหละ..อย่ามองผู้ชายคนอื่นนะ ไม่งั้นเอาเขาขวิดจริงๆ ด้วย”



“ฮ่าๆ มึงนี่นะควายน้อย ... ไม่มองหรอกน่า กูจะมองใครได้วะ มีแค่มึงคนเดียวก็พอแล้ว”



คนข้างตัวที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะสวมกอดอีกคนแน่นขึ้น ขยับตัวกดจูบลงไหล่บางและแผ่นหลัง



“ผม...ผมรักพี่นะ เอม...เอมรักพี่ดาบ” ว่าออกมาแบบนั้นก่อนจะขยับตัวหันหน้าเข้าหาอีกคน กดจูบลงบนอกแกร่งและช้อนตามองอีกคนนิดๆ ดาบที่ได้ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปกดจูบที่ปากอิ่มลงไปย้ำๆ ก่อนที่จะใช้มือหนาปัดผมอีกคนขึ้นไปและกดจูบลงบนหน้าผากมนเบาๆ



“กูเองก็รักมึงเหมือนกันค่ะน้องเอม”



“และก็นะ...”



“หื้ม?”



“นี่ปี2020แล้ว ผัวจะออกสาวมากแค่ไหนแต่ยังไงก็คือผัว จำค่ะ!”





-Happy New Year-

สวัสดีปีใหม่ค่ะคนอ่านทุกท่าน หลังจากที่สัญญากันไว้แล้วว่าถ้าคอมเม้นท์ไหลเป็นน้ำป่าแคทจะมาอัพตอนใหม่ให้

เพราะฉะนั้น วันนี้เข้าวันที่1 เดือนมกราคม 2020 เข้ามา1ชม.แล้วพอดี เลยขอเสริฟตอนพิเศษให้ทุกคนนะคะ

ขอบคุณหนึ่งปีที่ผ่านมา ที่ทุกคนอยู่กับแคทและร่วมเดินทางมาด้วยกันจนถึงตอนนี้

แคทหวังว่าคนอ่านของแคทจะมีความสุข และได้รับเสียงหัวเราะจากหนังสือของแคทไม่มากก็น้อย

แล้วมาเดินต่อไปด้วยกันอีกปีนะคะ

มีความสุขมากๆ นะคะ

-ด้วยรัก-

แคท

 :pig4: :mc4: :mew1:


ออฟไลน์ u_cosmos

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1114
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-1
เจ๊ดานี่คนสวยและรวยมากคะ
น้องให้เปิดร้านก็ดีแล้วนา  วันแบบนี้รับทรัพย์เต็มๆ
แฟนที่ขยันแถมยังช่วยหาช่วยเก็บเนี่ยไม่ได้หากันง่ายๆนะคะ
จะมางงมางอนน้องมันอีก

แล้วไหนใครบอกว่าง้อไม่เป็น ไม่รู้จะง้อยังไง ไหนๆๆ
ง้อพี่เขาแบบนี้มั่นใจนะว่าจะไม่เหนื่อยข้ามปีอ่ะเอมเอม >///<

สวัสดีปีใหม่นะคะคุณคนเขียน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-01-2020 02:31:02 โดย u_cosmos »

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
สวัสดีปีใหม่จ้า  :L2:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
อยู่ข้างนอกให้เรียกเจ๊ดานี่ แต่อยู่บนเตียงต้องเรียกเฮียดาบนะคะน้องชะเอม. เอาใจแกหน่อย แกรวย แกเป็นไบโพล่า แต่แกก็รักหนูน้า  :hao3:

สวัสดีปีใหม่ค่ะ.  :3123:

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
2020แล้วจ้า   :hao6:   :mew1: HNY

ออฟไลน์ Kelvin Degree

  • ถ้าวันนั้นเลือกที่จะเดินออกไป คงไม่เจ็บมาจนถึงทุกวันนี้...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-2

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
สวัสดีปีใหม่ 2020

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
สวัสดีปีใหม่ค่ะ

ออฟไลน์ KizzllKizz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
สวัสดีปีใหม่นะคะ ล่าช้ามานิดนึงแต่อ่านทันแล้วเย่ รอพี่ดาบกับควายน้อยของเค้านะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ Yoghurt

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
    • แฟนเพจ


บทที่13




“เชิญครับคุณหนูเอม”



“คุณหนูเหี้ยไรล่ะ แล้วนี่มึงจะยิ้มหน้าบานอะไรขนาดนั้นวะ” ผมที่บ่นออกไปอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้กับประโยคนี้ แต่ไอ้เก้อก็ยังคงเป็นไอ้เก้อผู้ดื้อด้านและเอาแต่ใจเสมอ มันผู้ที่ยิ้มปากกว้างมาตั้งแต่ที่มหาลัยจนถึงตอนนี้ที่เรากำลังเดินเข้าห้องมันมาด้วยกัน ... ก็ยังคงฉีกยิ้มหน้าเหี้ยอยู่เหมือนเดิม



“ก็กูดีใจที่มึงมาอยู่กับกู”



“แค่ขอค้างวันนึง กูไม่ได้จะมาอยู่กับมึงไอ้สัด” บอกออกไปแบบนั้นแต่ไอ้เก้อไม่ได้รับฟัง มันที่เดินผิวปากเข้าไปในครัว แล้วเปิดตู้เย็นส่งเสียงโครมครามมาจากตรงนั้น คือแผ่นดินไหวหรอครับ ในครัวมีใครตายไหมอยากจะถามแบบนี้



“เอมมึงหิวไหม”



“หิวสิไอ้สัด”



บอกออกไปแบบนั้นตอนที่ได้ยินเสียงท้องร้องประท้วงโครมครามออกมาในตอนนี้ เหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องไอ้เก้อที่บอกเวลาว่าหกโมงครึ่งแล้ว ปกติเวลานี้ของทุกวัน ถ้าผมเดินเข้าไปในห้องของเจ๊พี่มันก็ต้องมีอะไรเตรียมรอผมเอาไว้ให้ได้กินแล้ว เป็นแบบนี้ประจำในทุกๆ วันจนตอนนี้ก็เหมือนเริ่มจะชิน ... คิดๆ ดูแล้วตอนนี้ก็อยากรู้ว่าเจ๊มันจะทำอะไรอยู่วะ อาจจะกำลังแต่งหน้าจัดๆ เพื่อเตรียมตัวไปร้านล่ะมั้ง



“ไม่มีอะไรกินเลยว่ะมึง แดกไรดี”



“ไม่รู้ว่ะมึง แล้วแต่”



“แล้วแต่คือเมนูเหี้ยอะไร แดกตีนไหม กูล่ะโคตรจะเบื่อเมนูแล้วแต่”



“มึงอยากแดกไรกูก็แดกได้หมดแหล่ะ” บอกมันออกไปแบบนั้นแล้วโบกมือเป็นเชิงบอกว่าตามใจมึงละกัน ไอ้เก้อที่ถอนหายใจออกมาหน่อยๆ ก่อนจะเดินไปกดโทรศัพท์ของมัน ได้ยินเหมือนมันโทรสั่งพิซซ่า ... จริงๆ ก็อดคิดถึงข้าวที่เป็นเม็ดๆ แบบที่เจ๊มันชอบทำให้กินในทุกๆ วันไม่ได้



“มึงกูสั่งพิซซ่า สั่งไก่วิ้งค์แซ่บมาให้มึงด้วย” ไอ้เก้อที่เดินกลับมาบอกแบบนั้น ก็แค่พยักหน้าส่งไปให้มันหน่อยๆ ...กำลังชั่งใจว่าจะส่งข้อความไปบอกเจ๊มันตอนนี้ดีไหมว่าวันนี้ไม่กลับเพราะมาทำงานกับเพื่อน ....



“รออีกสักสองสามชั่วโมงละกัน”



“มึงบ่นไรนะไอ้เอม”



“เปล่าๆ กูแค่พูดคนเดียว” บ้านตั้งใหญ่ ไอ้สัดนี่ก็หูผีเหลือเกิน



“มึงอยากอาบน้ำก่อนไหมหรือยังไง”



“อีกสักพักก็ได้ เออมึง กูขอยืมโน๊ตบุ๊คหน่อยได้เปล่า”



“ได้ดิ มึงเดินเข้าไปหยิบได้เลย ในห้องนั่นน่ะ”



ไอ้เก้อที่ตะโกนบอกออกมาอีกครั้งจากทางห้องครัว ก็ไม่รู้ว่าแม่งวุ่นวายอะไรอยู่ในครัวนัก แต่ผมก็ลุกออกไปหาคอมเอาเอง เปิดประตูเข้าไปในห้องที่เหมือนจะเป็นห้องทำงานของมันแบบไม่ได้เปิดไฟ แต่จริงๆ ผมรู้ว่าไอ้เก้อไม่ค่อยได้ทำงานหรอกครับ ปกติมันลอกเพื่อนก่อนส่งที่มหาลัยตลอด



‘พรืด ตุบ’



“โอ๊ยย ไอ้สัด เจ็บโว้ย!” ร้องออกมาแบบนั้นตอนที่เหยียบเข้ากับอะไรสักอยากแล้วลื่นหงายท้องลงไปนั่งกับพื้นทั้งแบบนั้น



“ไอ้เอมมึงเป็นไรวะ” ได้ยินเสียงตึงตังที่ดังตามมา คิดว่าไอ้เก้อคงวิ่งมา แล้วเวลาต่อมาห้องทั้งห้องก็สว่างขึ้น เป็นไอ้เก้อที่เปิดไฟแล้วเดินมาพยุงตัวผมลุกขึ้น



“ทำไมมึงลื่นล้มได้วะ” มันถามออกมาแบบนั้น แล้วก็เป็นผมที่ใช้ขาเตะของที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าไปให้มันดู



“เพราะอันนี้ว่ะเพื่อน” บอกมันออกไปแบบนั้นพร้อมๆ กับที่ไอ้เก้อก้มลงมองแล้วเบิกตากว้างขึ้น จีสตริงลูกไม้สีแดงผ้าลื่นๆ ปรากฏอยู่ในสายตาของเราทั้งคู่



“เอ่อๆ ...คือว่า” อึกๆ อักๆ เลิกลั่กกันใหญ่ ผมที่แค่ขำออกมาหน่อยๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องที่สภาพดูเหมือนจะเละเทะนิดหน่อย แต่ไม่ได้เป็นเพราะผ่านการใช้งานในด้านการทำงาน แต่เหมือนจะเป็นสงครามรักที่เร่าร้อนว่ะ



“ฝากมึงหาโน๊ตบุ๊คให้กูด้วยละกันนะเพื่อน เดี๋ยวกูออกไปรอข้างนอก” บอกมันแบบนั้นแล้วยิ้มให้ แอบตบหลังมันไปด้วย ปุปุ สองที ... เข้าใจครับ ก่อนหน้านี้มันอยู่กับผู้หญิงคนนึงชื่ออะไรเวียร์ๆ ลาๆ หรืออะไรนี่ล่ะ ก็อาจจะมีนอกสถานที่ห้องนอนกันบ้างอ่ะเนอะ



“กูคิดว่าป้าแม่บ้านมาทำความสะอาดแล้ว” ไอ้เก้อที่รีบเดินตามออกมา ในอ้อมแขนของมันหิวโน๊ตบุ๊คมาให้ผมด้วย สีหน้าของมันที่พูดได้ว่าทำหน้าไม่ถูก มีเหงื่อซึมอยู่ตามไรผมด้วยประปราย เห็นแล้วอดขำออกมาไม่ได้ นี่ไอ้เก้อคนโหดหรอครับ เสือกอายเรื่องแบบนี้



“มึงอย่าคิดมากน่าเพื่อน กูเข้าใจ แซ่บๆ เลยอ่ะโน๊ะ” ล้อมันออกไปนิดหน่อยพร้อมขยิบตาให้ มันที่ถอนหายใจออกมาทำท่าเซ็งๆ แล้วสบถตบท้าย



“ไอ้สัด” เอ้า ... คือกูผิดอะไรก่อน



มันที่ไม่พูดว่าอะไรต่อ แต่ทำแค่ลุกออกไปแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองวิ่งผลุบเข้าผลุบออกห้องนั้นห้องนี้ คิดว่ามันคงไปดูคความเรียบร้อย กันผมโผล่เข้าไปแล้วเจอเข้ากับเศษซากอารยะทำรักของมันอีกแน่ๆ



ผมที่ไม่ได้สนใจความเป็นไปของไอ้เก้ออีก ทำแค่เปิดโน๊ตบุ๊คของมันเอาไว้ แต่สายตาก็จ้องมองตรงไปแต่ที่มือถือ ... จะบอกเจ๊มันตอนนี้เลยดีไหมวะ ... จริงๆ ก็แค่ลางาน เจ๊มันคงไม่ว่าหรอกมั้ง ...



‘ตื่อดึ้ง’



“เหยดแม่ ตกใจ!” สะดุ้งพร้อมสบถออกมาแบบนั้นตอนที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า คือกูกำลังครุ่นคิดไง ใครมันทักมา



เปิดหน้าจอเข้าไป ก็ตาเบิกกว้าง



เจ็บไข่แล้ว!



เจ็บไข่แม่มึงช่วยด้วย!!



[DANI: เย็นย่ำก็ฮัมเพลงแล้ว มึงอยู่ไหนค่ะอิหนู]



เชี่ยๆๆๆ เจ๊ทักมา ทักมาก่อนกูทักไป ก็แค่กลับผิดเวลานิดหน่อยทำไมต้องมาถามกันด้วยวะ



กูผู้ซึ่งนั่งจ้องมือถืออยู่ดีๆ ก็โยนมันทิ้งไปเลยทั้งแบบนั้น ทำตาหลุกหลิกแล้วมองซ้ายมองขวา โยนมือถือเครื่องเก่าทิ้งเฉยเหมือนโดนของร้อน นั่งมองมันจากที่ไกลๆ ตรงนี้เหมือนกลัวว่ามือถือจะมีหน้าอิเจ๊โผล่ออกมาแหกปากด่ากันอีก



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: ไม่ตอบ มันเป็นอะไรมันถึงไม่ตอบ]



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: ไม่อ่านนี่คือตายหรอคะ]



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: อิน้องเอม ตอบกลับกูมาไวๆ จะสองทุ่มแล้ว มึงอยู่ไหน]



เสียง ‘ตื่อดึ้งๆๆๆ’ ที่ดังถี่ๆ ติดกันมาเรื่อยๆ แบบนั้นก็ยิ่งทำหัวใจผมสั่นจนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม จริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะกลัวจะตกใจทำไมกับอิแค่ตัวเองยังไม่ตอบกลับเจ๊มัน



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: กูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะเอม รีบตอบกลับกูมา]



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: กูเป็นห่วง]

.

.

.


‘ตื่อดื้อ All Cafeยินดีต้อนรับค่ะ’



เดินเข้าไปในร้านแอร์เย็นๆ ก็ปะทะเข้าหน้า ดีหน่อยที่วันนี้ไม่มีหมามานอนอยู่หน้าร้าน ตั้งใจว่าจะมาซื้อเบียร์ไปกินกับไอ้เอม ก่อนหน้านี้ที่จะลงมาเห็นมันนั่งทำหน้าตาแปลกๆ จ้องโทรศัพท์อยู่แบบนั้น บางทีก็เหมือนผวา บางทีก็ดูหน้าแดงๆ



มันเป็นอะไรวะ



หยิบตระกร้ามาถือไว้แล้วเดินหยิบขนมกินเล่นไปหลายถุงหน่อย ไอ้เอมมันชอบกิน



“มึง” เสียงเรียกที่ทำให้ผมที่กำลังก้มๆ เงยๆ เลือกขนมอยู่ที่ชั้นขนมต้องหันไปมอง คนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังค่อนข้างแปลกตาจากที่เคยเห็นมันบ่อยๆ ด้วยชุดเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่มันชอบใส่ ไปไหนมาไหนก็ต้องฉีดน้ำหอมเหมือนแดกเข้าไปจนหอมถึงลำไส้ แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ๆ ย้วยหน่อยๆ และกางเกงเจเจสีส้มลายหัวแมว ผมที่เห็นแบบนั้นแล้วก็แค่หันหน้าเดินหนี ได้ยินเสียงจิ๊ปากขัดใจมาจากคนที่อยู่ด้านหลังนิดหน่อย ก่อนที่เสียงวิ่งจะตามมา เป็นมันที่วิ่งมาดักอยู่ข้างหน้าของกันตอนนี้



“มึง”



“กูไม่คุยกับเด็กที่ไม่มีมารยาท” จ้องตามันนิ่งๆ แล้วบอกออกไปแบบนั้นตั้งท่าจะเดินหนี เหม็นหน้าไอ้สัด



“พี่เก้อ” มันที่ว่าแบบนั้นด้วยเสียงที่ไม่ได้น่ารักอะไรเลย แต่พูดออกมาแบบเสียไม่ได้มากกว่า ผมที่ยกยิ้มมุมปากจ้องหน้ามันนิดๆ ตอนที่เห็นมันทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตอนนี้



“ว่า”



“พี่เอาขนมที่ผมฝากไปให้พี่รหัสแล้วยัง” อ้อ...ก่อนหน้านี้มันเจอผมที่มหาลัย และปกติมันก็เป็นคนที่ไม่เอาใครในคณะใช้ชีวิตตามสบายจนไม่มีใครจะคบทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง สุดท้ายมันเลยเลือกจะเดินเข้ามาฝากของผมให้พี่รหัสตัวเองเพราะโดนพวกเฮดวาร์กขู่มาว่าถ้าไม่เทคพี่รหัสตัวเองจะโดนเล่นงาน วันนั้นเลยโดนกูสั่งวิ่งรอบสนามเพื่อตอบแทนที่ผมจะเอาของไปให้พี่รหัส ... สะใจฉิบหายเพราะพี่รหัสมันคือกูเอง



“อือ”



“แล้วพี่เค้าชอบไหมวะ”



“ก็ไม่เท่าไหร่”



“ไรวะ ซื้อมาตั้งแพง ไหนพี่ในคณะบอกพี่รหัสผมคนนี้แม่งเป็นผู้ชายไง ทำไมแม่งเรื่องมากจัง” ไอ้เสือที่ขมวดคิ้วแล้วบ่นออกมาแบบนั้น กูนี่คิ้วกระตุกเลย



“ปากมึงนี่ดีจังนะ ถ้าพี่รหัสมึงมาได้ยินระวังจะถูกตัดสาย” บอกมันแบบนั้นพร้อมผลักมันหนีออกไปยืนข้างๆ มันสูงกว่าผมนิดหน่อยแต่ตัวเสือกบางกว่าเยอะ ผลักนิดนึงก็กระเด็น แต่ก็ดีเกะกะเวลากูเลือกซื้อของขึ้นไปให้ไอ้เอม



“ยังกับว่ากูอยากได้สายรหัสตายล่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องมีพี่ห่าไรนั่นเลยสักหน่อย” มันที่ว่าออกมาแบบนั้น ทำเอาผมต้องหยุดเดินหันกลับไปมองหน้ามัน ไอ้เสือที่เลิกคิ้วมองหน้ากันอยู่ตรงนั้น ท่าทางที่มองมาแบบไม่เข้าใจว่าผมเป็นอะไรถึงได้มองหน้ามันแบบนั้น



“ทำไม? ”



“กูจะบอกอะไรให้นะไอ้สัดเสือ ถ้ามึงไม่อยากมีพี่รหัสมึงก็แค่บอกสายมึงไป ไม่ใช่แค่มึงที่ไม่อยากมีสายรหัสหรอก กูว่าพี่มึงก็คงจะไม่อยากได้น้องรหัสแบบมึงเหมือนกัน เด็กเหี้ยที่ไม่รู้จักกาลเทศะแบบมึงน่ะ”



“เอ้าไอ้สัด กับอิแค่พี่น้องปลอมๆ ในมหาลัยจะจริงจังเหี้ยไรนักล่ะ” มันที่ว่าออกมาแบบนั้นแบบไม่มีคำว่าพี่ว่าน้องแล้วก็เหลือแค่มึงกับกูที่พูดออกมา แต่พอฟังคำพูดของมันก็ยิ่งทำเอาผมอยากชกหน้ามันสักที ไอ้เด็กนี่แม่งโตมายังไงวะ โคตรจะไร้มารยาท ผมที่ขมวดคิ้วจ้องหน้ามันนิ่งๆ อยู่แบบนั้นก่อนจะว่าออกไปด้วยเสียงนิ่งๆ ธรรมดา



“เด็กที่แม่งไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ไม่รู้จักคำว่าพี่ว่าน้องแบบมึง ใครมันจะอยากได้มาให้เสียสายวะ ไอ้คำว่าพี่น้องปลอมๆ ในมหาลัยน่ะ ถ้ามึงไม่รู้อะไรก็อย่าพูดออกมาเลยจะดีกว่า คนที่ไม่มีใครคบจริงใจแบบมึงจะไปเข้าใจเหี้ยอะไรวะ แล้วถ้ายังไม่เข้าใจระบบของมหาลัยนี้ กูขอแนะนำว่ามึงอย่าเสียเวลามาเรียนที่นี่เลยจะดีกว่าว่ะ”



บอกมันออกไปแบบนั้นแล้วหันหลังเดินหนีไปคิดเงิน ผมรู้นะว่าไอ้เสือมันเป็นเด็กที่นิสัยไม่ต่างจากผม เป็นเหมือนคนชั่วๆ ที่มองกันออก แต่จริงๆ ก็ไม่คิดว่าแม่งจะเด็กมากขนาดนี้ ... เด็กที่ไม่รู้เรื่องเหี้ยอะไรสักอย่างแม้กระทั่งมารยาทที่ควรจะมี



“เห้ย มึงจะด่ากูแล้วจะเดินหนีไปแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!” เสียงวิ่งที่ตามมาจากด้านหลัง หันไปก็มองเห็นมันหอบถุงพะรุงพะรังตามมา เหอะ มันคงพักอยู่คอนโดแถวนี้เหมือนกัน แล้วดูท่าจากถุงเหล้าเบียร์ที่มันหอบอยู่คิดว่าห้องมันคงมีปาร์ตี้ แบบมันก็มีได้แต่เพื่อนที่หวังหลอกเอาเงินจากมันได้แค่นั้นแหล่ะ ... เห็นแบบนั้นเลยเลือกเดินหนีจากมันมาแบบไม่ใส่ใจ



‘พลัก’



“กูบอกว่าอย่าเดินหนีกูไงไอ้เก้อ!”



หัวของผมที่ถูกบางอย่างเขวี้ยงใส่ ผมที่หยุดเดินในตอนนั้นแล้วก้มลงมองพื้น ซองบุหรี่ที่เมื่อกี้เขวี้ยงใส่หัวผมตกอยู่ที่เท้าของกันในตอนนี้ เห็นแบบนั้นแล้วค่อยๆ ก้มตัวลงไปเก็บแล้วหันไปมองหน้ามันนิ่งๆ ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มหน่อยๆ ตอนที่ก้าวเข้าไปหามัน และอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้เดินหนีไปไหน มันที่จ้องตาของผมเขม็งไม่ต่างกัน



“กูไม่ใช่คนที่ไม่มีเพื่อนนะ! มึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เพื่อนกูเยอะแยะ”



“หึ มึงมันก็แค่เด็กที่ไม่เอาไหนไม่มีใครคบมึงแบบจริงใจไอ้สัดเสือ!”



‘พลัก’



“มึงอย่ามาว่ากูนะ!” มันที่ยกหมัดขึ้นมาต่อยหน้าผมเต็มๆ แรงจนหน้าหัน หมัดของมันก็ยังหนักไม่ต่างจากครั้งแรกที่เคยโดนต่อย มองเห็นมันที่กำหมัดแน่นแล้วยืนตัวสั่นมองหน้ากันแบบโมโหสุดๆ



“มึงจะได้ต่อยกูครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายไอ้เสือ” จ้องหน้ามันด้วยสายตาวาวโรจน์ รอบๆ บริเวณแถวลานจอดรถคอนโดที่เงียบมากกว่าทุกวัน ผมที่เช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้



‘ผลั้ว!’



...



นาฬิกาบนผนังห้องไอ้เก้อตอนนี้บอกเวลาสามทุ่มครึ่ง ไอ้เก้อที่บอกว่าจะลงไปซื้ออะไรนิดหน่อยเมื่อชั่วโมงก่อน ตอนนี้ก็ยังไม่กลับ ก็ไม่เข้าใจว่ามันไปตายที่ไหน พิซซ่าและไก่วิ้งซ์ที่มันสั่งมาตอนนี้หายร้อนเรียบร้อย และด้วยที่ผมเป็นเพื่อนที่แสนดี พอพิซซ่ามาก็ต้องทำตัวมีมารยาท คือการแดกไปก่อนแบบไม่รอมัน ... เพราะถ้าขืนรอมันกูคงหิวตาย ไม่รู้แม่งไปไหนของมัน แต่ถึงแบบนั้นสิ่งที่กังวลใจก็ยังมีอยู่อีกเรื่อง คือผมยังไม่ได้ตอบข้อความของเจ๊ดานี่มันเลยจนตอนนี้



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: เอม กูจะโมโหแล้วนะ]



“อิเหี้ย ตายยากฉิบหาย” สะดุ้งตกใจตอนที่เห็นข้อความเด้งขึ้นมาตรงหน้าอีกแล้ว ข้อความสุดท้ายเมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่บอกคำนั้นออกมา ‘เป็นห่วง’ แค่คำสั้นๆ สองคำก็ทำผมไปไม่เป็น



“กูก็แค่ขอเวลาปลีกตัวออกมาทำใจให้สงบ เจ๊มึงเป็นห่าไรถึงไม่เข้าใจกันบ้างวะอิตุ๊ดปลอม!” ยกมือถือขึ้นมาแล้วตะโกนด่าออกไปแบบนั้น

“ไม่เคยจะให้เวลากูสักนิดสักหน่อยเลยอิเหี้ย ถ้ามีคนสำคัญอยู่แล้วก็อย่ามาแรดใส่กูมันจะตายหรอ ห่ามึงเอ๊ย!”



‘ตื้อดื่อดื้อๆๆ’



“อ๊ากกก เจ็บไข่เอมตกใจหมดเลย!”



ร้องบอกออกมาตอนที่มือถือร้องออกมาเป็นทำนองว่ามีคนโทรเข้ามาจากไลน์ กูที่พึ่งนั่งด่าอิเจ๊ดานี่อย่างเอาเป็นเอาตาย ตกใจร้องเสียงสองตามอิเจ๊เลย แต่ยิ่งพอมองเห็นรูปโปรไฟล์ของคนที่โทรเข้ามาก็ทำเอาผมใจสั่น



“เจ๊ดานี่” ได้แต่พึมพำออกมาแบบนั้นตอนที่เห็นว่าใครโทรมา ผมที่ไม่ได้กดรับแต่ก็ทำแค่ปล่อยให้สายมันตัดไปทั้งแบบนั้น และในเวลาต่อมาคนเดิมก็ยังโทรเข้ามารัวๆ ไม่เลิก ก่อนที่สายจะตัดไปและเปลี่ยนเป็นโทรกลับมาใหม่เข้าเบอร์มือถือของผม ... ตัดสินใจคว่ำมือถือลงข้างๆ โซฟาแล้วเอนหัวพิงผนักหลับตาแน่นๆ ไม่อยากสนใจ



“อย่าทำเหมือนห่วงกันได้ไหมวะถ้าที่จริงๆ เจ๊มึงก็ใจดีกับทุกคน” ผมที่นั่งหลับตาอยู่แบบนี้จนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงเลยหยิบมือถือขึ้นมาดู สายเรียกเข้าที่เด้งบอกว่ามีอยู่30สาย และในไลน์อีก10ครั้ง



[DANI: นี่มึงอยู่ไหนวะ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงติดต่อไม่ได้วะ!]



ข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งมาเมื่อสามนาทีก่อนนี้เอง ผมหัวใจสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ... อาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กจนโต หลังจากที่พ่อกับแม่เสียไป ผมก็ไม่เคยได้รับความห่วงใยจากใครแบบนี้เลยล่ะมั้ง ไม่รู้หรอกว่าเจ๊มันห่วงกันจริงๆ มากแค่ไหน แต่สิ่งที่สัมผัสได้จากข้อความและการที่มันพยายามโทรหากันแบบนี้ก็ทำให้ผมได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่นๆ ...



อย่าใจดีกับกูมากได้ไหมวะเจ๊



[Chaaim: เจ๊ผมไม่ได้เป็นอะไร ขอโทษทีที่ไม่ได้ตอบครับ]



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: แล้วมึงอยู่ไหนรับโทรศัพท์กูเดี๋ยวนี้!]



แค่ส่งตอบปุ๊บอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาปั๊บเหมือนว่าเจ้าตัวกำลังถือมือถือรอให้มีคนตอบกลับไปยังไงอย่างงั้น และหลังจากที่พิมพ์ข้อความตอบมาแบบนั้น สายโทรเข้าก็ตามมาทันที แต่เป็นผมที่เลือกจะกดตัดสายไป



[DANI: เป็นเหี้ยอะไรทำไมไม่รับ มึงเป็นอะไรวะ!]



[Chaaim: เจ๊วันนี้ผมขอลางานวันนึงนะ]



[DANI: ลาเหี้ยอะไร ลาทำไม มึงอยู่ไหน!]



[Chaaim: พอดีมีรายงานด่วน วันนี้ผมต้องทำรายงานบ้านเพื่อนน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะครับ]



[DANI: มึงอยู่ที่ไหน มึงจะนอนกับใคร!]



[DANI: ตอบกู!]



‘ตื้อดื่อดื้อๆๆ’



และเมื่อผมไม่ยอมตอบกลับไปสักที อีกฝ่ายก็กดโทรกลับมาหากันอีกแล้ว เห็นแบบนั้นแล้วได้แต่ถอนใจหนักๆ กลับไป ... ก็แค่ขอเวลาทำใจ เจ๊เป็นห่าอะไรนัก ไม่เอาแล้วโว้ย! กูไม่คุยกับมึงแล้วอิเจ๊ ยิ่งคุยก็ยิ่งใจสั่น แต่พอหลับตานึกถึงเรื่องพาพวยทีไร ผมก็อดกลัวใจมากขึ้นไปอีก ... เป็นแบบนี้มันดีแล้ว อยู่เป็นแค่ไอ้เอม อิน้องบ๋อยในร้านที่ครั้งนึงเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแบบไม่ตั้งใจแค่นั้นก็พอแล้ว



‘ตื่อดึ้ง’



[DANI: กูเจอมึงเมื่อไหร่มึงน่าดูแน่ไอ้เอม]



เหลือบสายตาไปเห็นประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายส่งกลับมาแล้วกูขนลุกเกรียวกราว ทำไมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะเกิดปัญหากับตัวกูแปลกๆ นะ ... เห้ยบ้าน่า มึงอ่ะคิดมากน้าไอ้เอม



และแล้วจนห้าทุ่ม ... ไอ้สัดเก้อก็ยังไม่กลับมา มึงแอบไปยิ้มกับสาวที่ไหนแน่ๆ ดูออก ... เพราะแบบนั้นผมเลยเก็บข้าวของไปนอนในห้องนอนแขกที่อยู่ที่ชั้นล่าง ปิดประตูลงกลอนแล้วหลับไปทั้งความหวาดผวาจากประโยคที่ว่า



มึงน่าดูแน่ไอ้เอม



น่าดูเชี่ยไรวะ จริงๆ กูก็ว่าตัวเองน่าดูในระดับหนึ่งนะ ... เพราะกูหล่อและมีหนี้สินมาก ผ่าม!



...



“น้องจูนๆ มึงว่าวันนี้อิเจ๊พี่ดานี่เป็นอะไรวะ หน้าง้ำจ้องมือถือบ่อยฉิบหาย หน้าตาเหมือนอยากประเคนตีนให้ใครสักคน”



“เสือกอ่ะสัดอิฐ กูว่าเจ๊อาจจะอยากประเคนตีนให้มึงนะ”



“ปากมึงเนี่ยนะ เอามาให้กูขยี้ไหมจะได้หุบปาก”



“ขยี้เหี้ยไรล่ะ”



“ขยี้ด้วยตีนกูนี่แหล่ะจ๊ะ ชอบว่ากูดีนัก”



“พวกมึงสองตัวมากระซิบไรกันอยู่ตรงนี้วะ”



“โอ้โหหหห พี่เมฆ พี่มาสักที เพื่อนพี่เป็นไรไม่รู้ นั่งหน้าโหดอยู่ตรงนั้น ลูกน้งลูกน้องไปกล้าเข้าหาแล้วอ่ะ”



“เดี๋ยวกูดูเอง พวกมึงไปทำงานไป”



“ฝากด้วยนะพี่ อย่าให้คนมองว่าร้านเรามีเจ้าของเป็นบ้านะ”



“มึงว่าร้านนี้คนยังมองปกติอีกหรอวะ ไปๆ พวกมึงไปทำงานได้แล้วไป”



“ว่าไงครับเพื่อนดาบ มึงเป็นไรทำไมทำหน้าเครียดๆ จังครับเพื่อนครับ” เสียงของคนมาใหม่ที่ได้ยินมาสักพักแล้วยิ่งทำให้ไม่สบอารมณ์ มองหน้ามันนิ่งๆ แล้วหันหน้าหนีไปยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ... รู้สึกหงุดหงิดจนถึงขั้นโมโหมากในตอนนี้



“มึงมาอีกแล้วหรอวะ มึงเห็นร้านกูเป็นสนามเด็กเล่นรึไงวะ มาบ่อยไอ้สัด”



“อ้าว ร้านมึงไม่ใช่ร้านเหล้าหรอไอ้เหี้ย กูก็มาแดกเหล้าสิวะ ว่าแต่เป็นเหี้ยไรครับเพื่อน ดูหงุดหงิดฉิบหาย หน้าเน่อมึงนี่ไม่แต่งแล้วหรอวะ ไหนบอกปากไม่แดงไม่มีแรงเดินไงวะ”



“ลิปกูหมด” บอกออกไปแบบนั้นแล้วคว้าแก้วตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่ม ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองที่โทรศัพท์อีกครั้ง ข้อความที่เด้งมาก่อนหน้านี้คือข้อความของไอ้เอม ... ข้อความที่บอกว่าวันนี้ขอค้างที่ห้องเพื่อนอีกคืนเพราะมีงานค้าง งานเหี้ยไรนัก พอถามว่าค้างกับใครเสือกไม่บอก ... แค่มันไม่ตอบกูก็รู้แล้ว ไอ้สัดล่ำนั่นแน่ๆ



“เอ้าๆ ใจเย็นๆ ซดเอาๆ เดี๋ยวก็เมาหรอก มึงมีปัญหาเหี้ยไรวะ” คราวนี้ไอ้เมฆที่เลิกทำเสียงกวนตีนกันแล้วถามออกมาแบบจริงๆ จัง ผมที่ขมวดคิ้วแน่นๆ อยู่แบบนั้นแล้วหันหน้าหนี ก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ... เพราะตรงนี้เป็นโซนวีไอพีส่วนตัวเลยจุดสูบได้



“เห้ยๆ มึงไม่สูบบุหรี่นานแล้วนี่หว่า เกิดไรขึ้นวะ” ไอ้เมฆที่ทำหน้าเครียดใส่กันแล้วในตอนนี้



“เปล่า” เลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้น เพราะจริงๆ ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร ... แต่แค่พอคิดว่าคืนนี้ไอ้เอมมันกำลังนอนอยู่ห้องไอ้เก้อก็รู้สึกอยากเอาตีนขยี้หน้าไอ้เก้อแล้ว สัดเอ้ย .... แต่ว่า มันอาจจะนอนห้องเดียวกับไอ้หยีก็ได้นี่หว่า



“อย่ามาหลอกกู กูรู้จักมึงมาตั้งแต่จู๋มึงเท่าหนอนน่าไอ้ดาบ”



“สัด จังไร”



“วันนี้ก็คือสุ้มเสียงแมนๆ เตะบอลเลยนะครับ สรุปว่าไงมีเรื่องอะไร มึงทะเลาะกับน้องเอม?”



“ไม่ได้ทะเลาะแต่ตอนนี้กูก็อยากทะเลาะอยู่นะ ไอ้สัด หายไปทั้งวันแล้วกว่าจะตอบกูก็สามทุ่ม บอกจะไปนอนบ้านเพื่อน เพื่อนKไร เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออ่ะดิสัด”





“อืม อินเนอร์มาเต็ม” หันไปมองหน้าไอ้เมฆที่ยกยิ้มมุมปากมองกัน เห็นแล้วคันตีนอยากเอาเท้าลูบหน้าแม่ง หน้าตาของมันที่กำลังบอกว่า ‘มึงหึง’



“กูไม่ได้หึงไอ้เอม”



“หึ กูยังไม่ได้พูดเลยเถอะเพื่อน มึงร้อนตัวนะ”



“ไอ้สัดเมฆ เหมือนมึงอยากแดกตีนกูอ่ะ”



“เหยดดด วันนี้ร่างพี่ดาบมันประทับจริงๆ ว่ะ กูล่ะอยากอัดคลิปส่งไปให้ไอ้จั๊มดูจริงๆ” พูดออกมาแบบนึกสนุก ดูเป็นเพื่อนที่มีความสุขบนความทุกข์ของกูมากๆ



“อะๆ กูไม่แกล้งแล้ว ... มึงจะอะไรนักหนาล่ะวะ น้องมันก็แค่ไปทำงานกับเพื่อนแค่นั้น คิดมากว่ะ”



“กูรู้สึกเหมือนมันกำลังหนีกู” พูดออกไปแบบนั้นแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่ผมแค่รู้สึกว่าไอ้เอมไม่ปกติ มันแปลกไปตั้งแต่เมื่อเช้าตอนที่ตื่น มันเป็นคนที่เก็บความลับเก่ง แต่สีหน้าของมันน่ะเก็บไม่เก่ง แค่มองนิดหน่อยผมก็รู้แล้วว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ถามไม่ทันแม่งก็วิ่งหนีกันออกไป แถมมาคืนนี้เสือกหนีไปค้างที่อื่นแบบนี้อีก



“หนี มึงคิดมากไปเปล่า หรือมึงไปทำไรน้องมันมันเลยหนีวะ” ทำเหี้ยไรล่ะ นอกจากตั้งใจให้มันเห็นรูปตัวเองที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คก็ไม่ได้ทำห่าไรทั้งนั้นอ่ะ ... หรือว่ามันช็อคเลยตั้งใจหนีหน้า ... ไม่น่าใช่ป่ะวะ ไอ้เอมมันไม่ฉลาดขนาดนั้น อย่างมากมันก็แค่เขิน เขินแล้วทำหน้าแดงหูแดงใส่ เห็นแล้วก็น่าแกล้งฉิบหาย ... แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ป่ะวะ



“กูไม่ได้ทำสักหน่อย”



“หรอ แต่ตอนนี้น้องมันกำลังหนีมึงไม่ใช่หรือไง”



“ขยี้หาพ่อมึงหรอสัด”



“เอ้า โกรธอะไรกูล่ะครับเพื่อน ... เอางี้ น้องมันจะหนีไปไหนพ้นวะ ยังไงก็ต้องกลับมาทำงานกับมึงอยู่แล้ว มึงก็รอก่อน พรุ่งนี้น้องมันก็กลับมาเองอ่ะ” กูรู้ ...แต่กูไม่อยากรอไงวะ



“แต่เดี๋ยวนะ แบบนี้แสดงว่ามึงยอมรับแล้วดิว่ามึงชอบน้องมัน กับพะพายกูยังไม่เห็นว่าอาการมึงจะขนาดนี้เลยนะ ว่าไง ยังไง”



“มันไม่ใช่เรื่องที่กูจะต้องบอกมึงไหม คนที่กูต้องบอกคือไอ้เอม ไม่ใช่มึงไอ้เมฆ อย่าสาระแนค่ะ” บอกแบบนั้นแล้วเอามือดันหน้ามันให้ออกไปไกลๆ



“อ่ะ เหมือนร่างดานี่มึงมาแล้ว คะขา ทำไม...หรือมึงคิดวิธีออกแล้ว”



“หึ เดี๋ยวมึงเจอกูอิน้องเอม ส่วนมึง เฝ้าร้านให้แทนทีนะคะ กูไปล่ะ”



“เอ้า มึงจะไปไหนไอ้สัดดาบ เห้ย! ...”



(มีต่อจ้า)

ออฟไลน์ Yoghurt

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-2
    • แฟนเพจ

...


00:00



ผมที่ยังนอนเบิกตากว้างอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ ของไอ้เก้อ และแน่นอนว่าเที่ยงคืนแล้วแต่ไอ้เก้อก็ยังไม่กลับมา ได้แต่นอนพลิกตัวไปพลิกตัวมาอยู่แบบนั้น ทั้งๆ ที่เตียงนอนมันก็กว้าง 6ฟุตนอนคนเดียว ผ้าห่มก็นุ่มๆ หอมๆ เพราะน่าจะเป็นของใหม่ ทั้งๆ ที่มันเป็นแบบนั้น แต่ผมกลับหลับตาลงนอนให้หลับไม่ได้



เจ็บไข่! ไอ้เอมเจ็บไข่!! สุดแสนจะไม่รักดี



“เจ๊จะทำไรอยู่นะ” เผลอบ่นออกมาแบบนั้นแล้วหยิบมือถือขึ้นมาไล่ดูในเฟซบุ๊ค และใช่ครับ มันคือเฟซบุ๊คของ แด๊ป โดโลธี ... เอ่อ กูหมายถึง พี่ดาบนั่นแหล่ะ ก็ชื่อภาษาอังกฤษเหี้ยไรเขียนแบบนั้นก็ต้องอ่านแบบนั้นไหมวะ แต่นั่นไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ว่า พอยิ่งไถลงไปเรื่อยๆ ผมก็เจอข้อความแปลกๆ ระหว่างเจ๊มันกับพาพวยอะไรนั่นเยอะมากขึ้น เช่น



‘รักนะคะไม่ใช่มุก แต่อยากบอกว่ารักนะจุ๊บๆ ทุกวันนะครับ’



Metad: ไม่แทคชื่อไปเลยล่ะครับเพื่อน



Jira JumpJump: พี่ดาบกล้าๆ หน่อยสิจ๊ะๆ ถ้าไม่กล้ากูเรียกให้ก็ได้ ...



Prapray: เรียกหาใครกันหรอ?



Dab Dorothy: @Prapray เรียกหาเธอมั้ง



เรียกหาเธอมั้ง เธอมั้ง เธอมั้ง!



กับกูไม่มีหรอกเธอ มีแต่อินั่นอินี่อินู่น!



‘หน้าหนาวอยากได้ไออุ่น น่ารักอย่างคุณอยากได้เป็นแฟน’



Prapray: แบบเราเรียกน่ารักไหม 55555



Dab Dorothy: @Prapray ที่สุดอยู่แล้ว



Prapray: อิอิ แบบเราต้องหล่อซี่



อ่านจบจนถึงตรงนี้แล้วกดออกจากหน้าเฟซมันซะตอนนี้เลย พออ่านไปเรื่อยๆ แล้วก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเข้าไปดูอะไรที่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจด้วยก็ไม่รู้ ... แต่ก็นั่นแหล่ะครับ พลังเสือกมันทำได้ทุกอย่างจริงๆ และเพราะเรื่องนี้มันเลยทำให้ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้วผมยังคงนอนตาเบิกโพลงอยู่แบบนี้



“ทำยังไงดีวะ!” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วเอาหัวซุกลงกับหมอนแบบอยากจะบ้า กลิ้งตัวไปมาจนหัวฟูแล้วก็ยังไม่หลับ และแน่นอนว่าไอ้เก้อเองก็ยังไม่กลับเหมือนกัน จริงๆ อยากจะโทรหา แต่กลัวโทรไปในช่วงที่เพื่อนกำลังเข้าได้เข้าเข็มแล้วจะกลายเป็นคนบาป เพราะเท่าที่เป็นอยู่ก็บาปมากพอแล้วเลยไม่โทรไปกวนมันจะดีกว่า



‘ติ๊งต่อง’



“หื้ม?” เสียงกดออดทำให้ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาเพราะตกใจ ไอ้เก้อมันลืมเอาการ์ดไปหรอวะทำไมต้องกดด้วย ทำไมไม่คิดว่าเผื่อกูจะนอนแล้วบ้าง ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย



ได้แต่สบถอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไปครับ เพราะยังไงมันก็ให้ที่อยู่ที่กิน มันเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักขัดกับหนังหน้าโหดๆ เหมือนอยากตบเด็กของมันเสมอเลย



‘ติ๊งต่องๆๆๆๆ’



“เออๆ มาแล้วโว้ย เดินอยู่จะกดจนมึงตายเลยไหมวะ!” ตะโกนบอกออกไปแบบนั้นแล้วก็รีบวิ่งออกไป เพราะห้องมันใหญ่จนขนาดไม่ต่างจากบ้านหนึ่งหลังเลยทำให้ผมเดินช้านิดหน่อย ก็ไม่เข้าใจว่าไอ้เก้อจะรีบไปตายหรอ



‘แอ๊ด’



“มาแล้ว จะรีบร้อนไรนั.... จ....เจ๊!”



ตะโกนออกมาแบบนั้นตอนที่เห็นหน้าของคนตรงหน้า เจ๊ดานี่ที่อยู่ในชุดเสื้อยีนส์มีฮู้ดด้านหลังกับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำและกำลังยืนจ้องหน้ากันด้วยสายตานิ่งๆ อยู่ตอนนี้ ผมที่เบิกตากว้างขึ้นพร้อมกลืนน้ำลายลงคอแถมก้าวถอยหลังไปอีกก้าวแบบตกใจ ... หน้าตาของคนตรงหน้าที่บอกอารมณ์ได้ดีว่า กำลังโมโหมาก



“เจ๊มาได้ไงอ่ะ!”



“มึงทำรายงานเสร็จหรือยัง”



“คือ .. คือ ...”



พูดอะไรออกไปไม่ออก รู้สึกเหมือนมีอะไรมาอุดอยู่ในลำคอกันในตอนนี้ แถมยังคิดแถอะไรออกไปไม่ได้สักอย่าง ได้แต่ส่งสายตาล่อกแล่กมองไปมองมาแบบคิดหาคำพูดเอาตัวรอด คือจริงๆ ก็ไม่เข้าใจว่ากูจะกลัวเจ๊มันทำไม กะอิแค่มาค้างบ้านเพื่อน แต่สายตาคมตรงหน้าที่มองมานิ่งๆ แบบนี้ รวมถึงประโยคสุดท้ายที่เจ๊มันพิมพ์ส่งมาให้ ... ไอ้เอมอยากวิ่งแล้วพุ่งตกลงไปจากหน้าต่างมากๆ เลยแม่จ๋า



“ดูเหมือนจะเสร็จแล้ว งั้นกลับ!” เจ๊พี่มันที่ตัดบททั้งแบบนั้น ฝ่ามือแกร่งที่เอื้อมมาดึงแขนผมไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวอีกฝ่ายทั้งแบบนั้น



“พี่ดาบใจเย็นๆ นะคะ เอ้ย เจ๊ดานี่ใจเย็นก่อน” ผมที่พึ่งมองเห็นไอ้หยีในตอนนี้ มันเองที่ก็ทำหน้าไม่ถูกอยู่ในตอนนี้



“ไหนมึงบอกสิว่ามึงทำรายงานเสร็จรึยังไอ้เอม พูดมาว่าเสร็จหรือยังแล้ว หรือมึงจะอยากตอบว่าจริงๆ มันไม่มีงานกันแน่ มึงเลือกคำตอบมา!” เสียงเข้มที่ว่าแบบนั้นแล้วตะคอกออกมาเสียงเข้มจนผมถึงกับสะดุ้งได้แต่ก้มหน้าหนี



“สะ....เสร็จแล้วครับ” บอกอ้อมแอ้มออกไปแบบนั้นทั้งๆ ที่หัวใจกำลังเต้นระรัว ผมกลัว กลัวเพราะไม่เคยเห็นเจ๊มันโกรธแบบนี้ สายตาคมๆ ที่มองผมนิ่งๆ และดุจนต้องหลบตาหนี



“ดี งั้นกลับ!” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วกระชากแขนผมให้เดินไปด้วยกัน รองท้งรองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ผมที่ใส่แค่สลิปเปอร์ก็เดินตามแรงดึงของอีกฝ่ายมาทั้งแบบนั้น



“พี่ดาบ เจ๊ดานี่ ไอ้เอมมันมาทำงานจริงๆ นะคะ” ได้ยินเสียงไอ้หยีที่ร้องตะโกนตามมาแบบนั้น เจ๊พี่มันที่หยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าไอ้หยีนิ่งๆ



“ค่ะพี่เชื่อ ฝากหนูเก็บข้าวของไปให้เอมมันด้วยนะคะ พี่กลับล่ะ” อีกฝ่ายที่ว่าออกมาแบบนั้นรวดเดียวจบแบบไม่มีใครกล้าแย้ง และฝ่ามือแกร่งก็ไม่ปล่อยออกจากแขนผมแม้สักวินาทีเช่นกันจนกว่าจะถึงบ้าน



‘ปัง!’



เสียงปิดประตูห้องที่ทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ได้แต่ยืนละล้าละลังอยู่กลางห้องรับแขกอยู่แบบนี้ อีกคนที่เดินตามเข้ามาแล้วดึงแขนผมให้ตามเข้าไปในห้องนอน



“เจ๊ ปล่อยผม เจ็บนะ ผมไม่นอนๆๆ ผมจะนอนข้างน้อง” ร้องบอกออกไปแบบนั้นแล้วยื้อตัวไว้สุดแรง แขนข้างนึงเกาะขอบประตูหน้าห้องนอนเอาไว้แน่นๆ ไม่รู้ทำไม แต่แค่คิดว่าเข้าไปแล้วกูต้องซวยแน่ๆ กูจะไม่ยอมเข้าไปเด็ดขาด



“ทำไม! หรือมึงอยากไปนอนกับไอ้ล่ำเพื่อนมึงมากกว่ากูห๊ะ!” คนตรงหน้าที่ปล่อยแขนผมแล้วพูดออกมาแบบนั้นด้วยเสียงเข้มๆ ผมที่ได้แต่ช้อนตามองหน้าอีกฝ่ายแล้วกระพริบตาปริบๆ คือ....เกี่ยวอะไรกับไอ้เก้อวะ?



“เกี่ยวไรกับไอ้เก้ออ่ะ ผมก็ไม่อยากนอนกับไอ้เก้อนะเจ๊ เจ๊พูดไรอ่ะ” ว่าออกไปแบบนั้นแล้วเห็นอีกฝ่ายที่ขมวดคิ้วแน่นๆ พร้อมทั้งยกฝ่ามือขึ้นมาเสยผมขึ้นไปแบบหงุดหงิด ... เอ้า อาการหนักนะ



“ไอ้เอม กูไม่ตลก”



“กูก็ไม่ตลกเจ๊ แค่ไม่เข้าใจอ่ะ”



“แล้วมันเป็นห่าอะไรถึงจะไม่ยอมเข้าไปนอนกับกู ทุกคืนมึงก็นอน คืนนี้มันทำไม” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วจ้องหน้าผมเพื่อหาคำตอบ สายตาคมๆ ที่ไล่สายตามองหน้ากันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะขทวดคิ้วด้วยสีหน้าขัดใจอะไรสักอย่าง



“มึงใส่ชุดใคร”



“ห๊ะ?” อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก อยู่ๆ ถามอะไรกูออกมานะ?



“ถามว่ามึงใส่ชุดนอนใคร” เสียงเข้มจนกูต้องถอยตัวไปใกล้กับประตูมากขึ้น และพอเจ๊มันเห็นผมทำแบบนั้น เจ้าตัวก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ทันทีแล้วดึงแขนกันไว้แล้วกระชากแค่ทีเดียว ตัวกูก็ลอยตามแรงเจ๊มันไปเหมือนกระดาษบางๆ เบาๆ ก็ขาดเบาๆ ก็ปลิว



“ชุดไอ้สัดล่ำใช่ไหม มึงถอด!”



“ห๊ะ!” กูต้องห๊ะตาเหลือกอีกกี่รอบ!! และยิ่งต้องตาเหลือกมากกว่าเดิมก็ตอนที่คนตรงหน้าตั้งท่าจะถอดชุดกันแบบจริงๆ ฝ่ามือแกร่งที่กระชากกางเกงผมออกทันทีตามคำพูด



“เห้ยเจ๊! ทำไรวะ ปล่อยนะ อย่านะโว้ย”



“ปล่อยมือมึง”



ตอบออกมาแค่สามคำสั้นๆ แล้วกระชากกางเกงออกไปได้สำเร็จจริงๆ ผมที่ได้แต่ยกมือขึ้นปิดเอมน้อยน่ารักของตัวเองไว้ แต่อีกคนเหมือนจะไม่ได้สนใจเอมน้อยน่ารักของผม เจ๊มันที่ตั้งหน้าตั้งตาถอดจริงๆ จากกางเกงเปลี่ยนมาเป็นเสื้อ ดึงกระชากเสื้อยืดรูปเสือที่ผมใส่ออกจากหัวแล้วโยนทิ้งออกไปให้พ้นสายตา และสุดท้ายเจ้าตัวก็ทำแค่โยนตัวกูเหมือนลูกบอลลูกเล็กลงไปอยู่ที่กลางเตียง ก่อนที่เจ้าตัวจะไม่สนใจผม ทำแค่หันไปเตะเสื้อกับกางเกงให้กระเด็นออกไปจากห้องนอน ก่อนที่เจ๊พี่มันจะเหวี่ยงประตูปิดทั้งแบบนั้นเสียงดังสนั่น



“ค่อยยังชั่ว รำคาญสายตาฉิบหาย” ได้ยินเสียงเจ๊มันว่าออกมาแบบนั้น ส่วนตัวกูก็รีบคลานเข้าไปห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม กูหนาวโว้ย!



“มึงทำอะไร”



“ผมต่างหากที่ต้องถามเจ๊ว่าเจ๊ทำอะไร มาถอดเสื้อผ้ากันทำไม เป็นบ้าหรอวะ” บอกออกไปแบบนั้นแล้วมองอีกฝ่ายแบบไม่พอใจ



“กูไม่ชอบ!”



“แล้วเจ๊จะไม่ชอบอะไร เจ๊ไม่ชอบเสื้อไอ้เก้อมันทำไม”



“กูไม่ได้ไม่ชอบเสื้อนั่น แต่กูไม่ชอบให้มึงใส่เสื้อคนอื่นต่างหากล่ะโว้ย มึงอย่าโง่ให้มากไอ้เอม วันนี้กูหงุดหงิดมากแล้วนะ”
พอผมตะโกนใส่ อีกฝ่ายก็ตะโกนตอบกลับมาไม่ต่างกัน พออีกคนที่บอกออกมาแบบนั้นผมก็ทำได้แค่อ้าปากค้าง



“ล...แล้วเจ๊จะไม่ชอบทำไมล่ะวะ อย่ามาทำเหมือนหวงกันได้ป่ะวะ!” สุดจะทนกับคนอย่างมึงแล้วเจ๊ ไม่เข้าใจจริงๆ เลยว่าทำไมต้องมาทำกันแบบนี้ สุดท้ายเลยอดไม่ไหวตะคอกถามกลับไปแบบนั้น คนตรงหน้าที่พอได้ยินผมพูดแบบนั้นก็นิ่งอึ้งไปนิดหน่อย



“มึงฉลาดขึ้นแล้วหรอ”



“ห๊ะ” เป็นอีกครั้งที่กูต้องพูดคำว่าห๊ะพร้อมกระพริบตาปริบๆ แบบคนโง่ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ภาพตรงหน้าคืออิเจ๊พี่มันที่กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินก้าวอาดๆ ตรงมาหากันที่อยู่บนเตียง ผมที่เห็นแบบนั้นได้แต่ถดตัวถอยขึ้นไปที่หัวเตียง แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไวกว่าที่พอเห็นแบบนั้นแล้วคว้าข้อเท้ากันไว้แล้วกระชากเข้ามาใกล้ตัวอีกคน



“เจ๊ ปล่อยนะ เจ๊เลิกทำตัวเป็นหมาหยอกไก่แบบนี้ได้ไหมวะ ผมไม่เข้าใจเจ๊เลยจริงๆ”



“กูไม่เคยหยอกไก่นะคะ”



“แล้วเจ๊หยอกอะไรวะ”



“กูหยอกควายตลอด ควายน้อยๆ แบบนี้ไงคะ” สัด! แล้วกูก็ชงให้มันตบกลับมาโบ๊ะบ๊ะๆ เป็นตลกคาเฟ่เลยโว้ย



“มึงไปเล่นไกลๆ ตรงนู้นไป!” ขมวดคิ้วด่ามันแบบไม่พอใจจนถึงที่สุด



“ไม่ กูไม่อยากไปเล่นตรงไหน กูอยากเล่นกับมึงตรงนี้มากกว่า” ว่าแบบนั้นพร้อมก้าวขาข้างนึงขึ้นมาบนเตียงก่อนจะกักตัวผมไว้ที่ใต้ร่างของตัวเองแบบนั้น



“เจ๊! มึงชอบกูหรอ ถ้าไม่ชอบก็เลิก อุ๊บ...” เสียงคำพูดของผมที่หายเข้าไปในลำคอในตอนที่ยังพูดประโยคสำคัญไม่จบ เป็นการจู่โจมที่โถมเข้ามาพร้อมๆ กับลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาในปากของผม ดูดดุนลิ้นร้อนที่ปลายลิ้น ความรู้สึกเสียวซ่านจนผมเผลอจิกปลายเท้าลงกับเตียงนอน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ได้รับความรู้สึกถึงความอุ่นร้อนจากผิวหนังของใครอีกคนที่เสียดสีกันอยู่ตอนนี้



“อึก อื้มม” เสียงครางในลำคอที่ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมามองหน้าคนตรงหน้าในตอนที่อีกฝ่ายก็ผละริมฝีปากออกมา สายตาคมที่จ้องมองกันวาววับจนผมรู้สึกร้อนหน้า ริมฝีปากอุ่นของอีกฝ่ายที่ยังคงไม่ได้ผละออกไปไหนไกลทำเพียงแค่คลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากของผมอยู่แบบนั้น



“จ...เจ๊”



“กูรู้ว่ามึงเป็นควายน้อยของกู แต่มึงก็ไม่น่าจะโง่ขนาดนี้เลยเอม”



“อะไร...คือ...”



“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้กูหมดความอดทน”



“จ...เจ๊”



“อืม กูชอบมึง ... ไม่รู้ว่าชอบเมื่อไหร่ แต่หลายๆ สิ่งที่กูทำอยู่ตอนนี้ ... ก็แค่ชอบมึง” เสียงเข้มๆ ที่พูดออกมาแบบนั้น จมูกโด่งๆ ที่กดจูบหอมแก้มไปตามข้างแก้มของผม ไล้ลงมาที่ปลายคางอย่างเร่าร้อน ผมที่รู้สึกลมหายใจตัวเองสะดุดตอนที่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่แข็งขืนขึ้นมาอยู่ที่ขาอ่อนของผม



“เอม” เสียงเข้มที่ครางกระเส่าอยู่ข้างๆ หูทำเอาใจผมสั่น ตัวผมสั่น รู้สึกหูอื้อหน้ามืดตาลาย คล้ายๆ เวลาอ่านนิยายแล้วนายเอกในเรื่องมักเป็น ... ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเป็นแบบที่ในนิยายเขียนจริงๆ ความรู้สึกที่มากขึ้นๆ แบบนี้



“เจ๊ มึง..มัน”



“มันแข็ง” เชี่ย! ก็ไม่ต้องพูดชัดขนาดนี้จะได้ไหมวะ



“ก...กูไม่พร้อม พี่.. ..คือกู....” คือกูยังมีเรื่องค้างคาใจกูอยู่



“แต่มึงก็แข็ง” พูดแบบนั้นแล้วคว้ามือของผมไปจับแกนกายของมันที่ก็แข็งชันขึ้นมาจนเต็มมือของผมไปหมด แกนกายที่ครั้งนึงมันเคยเข้ามาในตัวของผม เพราะแบบนั้นเลยรู้ดียิ่งกว่าใครว่าขนาดเวลามันขยายใหญ่แล้วมันเป็นแบบไหน ได้แต่ช้อนตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาสั่นไหว ...ผมยังไม่พร้อม



“ช่วยหน่อยได้ไหม...นะ”



“ผมยังไม่พร้อม”



“พี่สัญญาจะไม่เข้าไป...นะ” คำว่านะเบาๆ เข้ามาที่ข้างหู พร้อมๆ กับลมหายใจร้อนๆ ที่เป่าลดต้นคอในตอนที่อีกฝ่ายขยับหน้าเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของกัน ลิ้นร้อนที่ไล้เลียขบเม้มเบาๆ ไปตามลำคอทำเอาผมขนลุกวาบไปทั้งตัว



“พี่จะไม่บังคับเอม แต่ช่วยหน่อยนะ...เอมช่วยพี่ดาบหน่อยนะ”



ว่าออกมาแบบนั้นแล้วก็เหมือนเชือกที่ดึงยื้อกันไปมาจนสุดแรง สุดท้ายก็เป็นตัวผมเองที่ยอมปล่อยเชือกแล้ววิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดของคนตรงหน้า ฝ่ามือแกร่งที่ดันตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงตัวกับหัวเตียง สายตาคมที่จ้องมาที่ผมด้วยสายตาร้อนแรง ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายที่แลบเลียออกมาที่ริมฝีปากของเจ้าตัว ใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงมองพร้อมๆ กับจับขาของผมให้อ้าออกกว้างในตอนที่ร่างแกร่งก็แทรกเข้ามาใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม ผมที่ได้หลับตาลงและรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า ลมหายใจกระตุกในตอนที่ฝ่ามือแกร่งเริ่มกำแกนกายร้อนของตัวเองและของผมเข้าด้วยกัน



“อ๊ะ...” ร้องออกมาแบบนั้นในตอนที่นิ้วแกร่งถูไถที่ส่วนหัวของกันและกันจนน้ำใสไหลออกมาน้อยๆ ริมฝีปากร้อนที่ก้มต่ำลงมาขบเม้มเข้าที่หัวนม ลิ้นที่แลบเลียแผ่วเบาทำเอาผมอดเผลอเด้งหน้าอกขึ้นรับลิ้นร้อนของอีกฝ่าย มองเห็นสายตาคมที่ช้อนตามามองสีหน้ากันในตอนที่ฟันคมของเจ้าตัวก็ขบกัดที่หัวนมกันเบาๆ



“อ๊ะ อื้ม”



“ซี๊ด เอม...อย่าให้ใครแตะต้องมึงเหมือนกูนะ” ว่าแบบนั้นในตอนที่สะโพกแกร่งก็เริ่มขยับขึ้นลงพร้อมๆ กับฝ่ามือแกร่งที่ก็ขยับฝ่ามือให้เร็วแรงขึ้นมา ผมที่ไม่รู้รับรู้อะไรน้องจากความต้องการของส่วนลึกของตัวเองในตอนนี้ รู้ตัวอีกทีก็เผลอขยับสะโพกโยกตามแรงอารมณ์ ปรือตามองอีกฝ่ายที่ยกยิ้มมุมปากจ้องตากันด้วยสายตาร้อนแรง



“พี่ดาบ อ๊ะ...ไว ไวหน่อย”



“จะเสร็จแล้วเอม ซี๊ดด”



ว่าแบบนั้นแล้วฝ่ามือแกร่งก็ขยับรัวเร็วขึ้นไปอีก สะโพกของผมที่โยกรับพร้อมกับอีกฝ่าย แกนกายร้อนทั้งคู่ที่เสียดสีกันอยู่แบบนั้น ในช่วงจังหวะที่แรงอารมณ์พุ่งสูงขึ้น ตัวผมที่กระตุกถี่ๆ ก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับอีกฝ่ายที่ก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กัน น้ำรักขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนหน้าท้องของกันและกันและตามมาด้วยเสียงหอบหายใจหนักๆ ตัวผมที่ซบหน้าลงไปที่อกแกร่งของอีกฝ่ายอย่างเหนื่อยอ่อน



“หึ...กูจองไว้แล้วนะ”



“จอง...จองอะไรวะ”



“กูรดน้ำจองที่ไว้บนตัวมึงแล้วไงครับน้องเอม”



สาดดดดดด หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูร้อน ... แต่คำพูดแบบนี้ของพี่มัน ก็ต้องยอมรับเลยว่า ไอ้เอมเจ็บไข่!



แพ้มันไปแบบราบคาบ



::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::



โฮกฮากเบบี้!!!

เปิดปีใหม่มาพร้อมความแซ่บๆ จ้าาาา

ต้องขออภัยที่มาลงช้านะคะวันนี้ เพราะอะไรนะหรอคะ เพราะว่าฉากสุดท้ายของตอนนี้นี่แหล่ะจ้าา

แคทเขียนฉากNCไม่ค่อยเก่ง หวังว่าคนอ่านทุกท่านจะชอบนะเออ

แต่ว่าตอนนี้น้านนนน พี่ดาบๆๆๆ พี่ดาบมา พ่อมาจ้าา พ่อไม่ยอมให้น้องหนีหรอกนะ หุหุๆ

มาจ้า ขอคอมเม้นท์หน่อยจ้าาา

และฝาก #สวยๆ เป็นผัว ในทวิตเตอร์ด้วยจ้า

ยังมีใครอ่านกันอยู่ไหมมมม มามะๆ :L2: :3123: :L1: :pig4:


ออฟไลน์ Kelvin Degree

  • ถ้าวันนั้นเลือกที่จะเดินออกไป คงไม่เจ็บมาจนถึงทุกวันนี้...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-2
แล้วเก้อหายไปไหนนะ,,,

ออฟไลน์ sailom_orn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด