:hao7:ตอนที่ 6
หลังจากหลวงตาแช่มมรณภาพและทำการเผาไปเรียบร้อยแล้ว พระโปรดและแสนดีรวมทั้งจ่อยก็เข้ามาทำความสะอาดและเก็บของในห้องหลวงตาออก แสนดีเก็บเอาย่ามที่หลวงตาใช้ประจำมาไว้กับตัว
“มันเก่าแล้วจะเอาไปทำไมเหรอแสนดี”พระโปรดเอ่ยถามเมื่อเห็นแสนดีเอาของ ๆ หลวงตาออกจากย่าม
“หนูจะเก็บไว้ใช้ จะได้รู้สึกเหมือนหลวงตาอยู่ข้าง ๆ ครับ”เจ้าเด็กตาฟ้าที่ตอนนี้หัวเหม่งตอบพระทรงโปรดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ทั้งสองคนช่วยกันเก็บกวาดกุฏิของหลวงตาเงียบ ๆ พระโปรดนั่งมัดกองหนังสือพิมพ์ที่หลวงตาซื้อมาอ่านทุกเช้าเป็นมัด ๆ ส่วนแสนดีก็เก็บของใช้จิปาถะเข้ากล่อง ทุกชิ้นที่จับขึ้นมาล้วนมีความทรงจำเกี่ยวกับหลวงตาผ่านเข้ามาในห้วงความคิดเสมอ ไฟแช็คอันนี้ต้องใช้น้ำมันเติม เป็นไฟแช็กแสตนเลสเกลี้ยง ๆ สีเงินไร้ลวดลาย หลวงตาแช่มมักใช้จุดธูปเทียนไว้ไหว้พระสวดมนต์อยู่เสมอ แสนดีหยิบตลับเหล็กของยาอมยี่ห้อหนึ่ง สภาพภายนอกของมันเก่าคร่ำครึด้วยผ่านกาลเวลามานานหลายสิบปี ข้างในเป็นยาเส้นและใบจากที่หลวงตามักใช้สูบหลังฉันท์อาหารเสร็จ แสนดีใช้ปลายนิ้วลูบฝากล่องอย่างแผ่วเบา แม้แต่ตอนนี้ที่หลวงตามรณภาพไปสองอาทิตย์แล้วในห้องก็ยังมีกลิ่นยาเส้นจาง ๆ ให้พอได้กลิ่น ทั้งคู่ใช้เวลาเก็บของกันไปเรื่อย ๆ พอตกบ่ายหลวงพ่อเจ้าอาวาสก็แวะมาหา
“แสนดีเอ้ย อะไรที่ใช้ได้ก็เก็บเอาไป อะไรใช้ไม่ได้ที่เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ขายได้ก็ขาย อันไหนให้คนอื่นได้ก็ให้เขาไปซะนะไม่ต้องห่วงไว้ ถือไว้แค่ที่พอถือไหวถ้าเอาเสียหมดมันจะกลายเป็นภาระ ส่วนนี่เอกสารส่วนตัวของเอ็งหลวงตาเขาฝากไว้ ในซองเป็นเงินทั้งหมดที่หลวงตาแช่มมีท่านสั่งเสียไว้ว่าให้ยกให้เอ็งทั้งหมด”หลวงพ่อเจ้าอาวาสวางซองเงินที่หลวงตาแช่มเก็บหอมรอมริบจากการที่มีญาติโยมถวายมาทั้งชีวิตลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ ข้างประตู แมนกลับจากเที่ยวกับเพื่อนเดินผ่านมาตอนที่หลวงพ่อเจ้าอาวาสวางซองเงินลงบนโต๊ะ มันรีบหลบข้างพุ่มเทียนทองเพื่อแอบดู ในใจมีแต่ความกรุ่นโกรธ ทั้ง ๆ ที่มันเองก็ต้องกินต้องใช้ ไหนจะค่าเทอมที่เหลืออีกเทอมหนึ่งต้องจ่าย หลวงตาไม่คิดจะแบ่งไว้ให้มันมั่งเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ทั้ง ๆ ที่เป็นเด็กวัดในการอุปการะของหลวงตาเหมือนกัน แต่หลวงตากลับไม่ห่วงมันเหมือนกับที่ห่วงแสนดีบ้างเลย แมนมองซองเงินที่แสนดีหยิบมาใส่ย่ามใบเก่าของหลวงตาด้วยสายตาที่มาดหมาย
หลังจากเก็บกวาดกุฏิของหลวงตาจนเสร็จในช่วงเย็น พระทรงโปรดก็แยกไปทำวัตรเย็น แสนดีเป็นคนปิดประตูกุฏิของหลวงตา เด็กน้อยกวาดตามองห้องโล่งที่เหลือเพียงโต๊ะตู้ พวกของเก่าที่ใช้ไม่ได้แล้วก็ใส่กระสอบปุ๋ยเตรียมไว้ชั่งกิโลขายรถรับซื้อของเก่า ของใช้ของหลวงตาที่ยังพอใช้ได้ก็แจกพระลูกวัดรวมทั้งชาวบ้านรอบ ๆ วัด หลวงตาแช่มนั้นเดิมเป็นคนมัธยัสถ์จึงไม่ได้มีของใช้ฟุ่มเฟือยอะไร แสนดีรู้สึกเหมือนใจวูบโหวงใช้ฝ่ามือลูบบานประตูไม้ที่วิ่งเข้าวิ่งออกมานับสิบปี ทิ้งความอาลัยรักเป็นหยาดน้ำตา
ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว หลวงตาที่คอยถักเปียให้ก่อนไปโรงเรียน แสนดียกมือขึ้นขยี้ตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา หันหลังเดินลงจากกุฏิ ไอ้ด่างที่นอนรออยู่ใต้บันไดร้องอี๊ด ๆ กระดิกหางรับผู้เป็นเปรียบเสมือนนายของตน แสนดีรู้ว่าตัวเองนั้นไม่ใช่เด็กเล็กที่จะมาร้องไห้โยเยให้หลวงตาคอยอุ้มปลอบอีกต่อไป
แสนดีรู้ว่าโตแล้วต้องอดทน
และแสนดีรู้ว่าโตแล้วต้องไม่ร้องไห้
แสนดีพยายามสะกดกลั้นความอาลัยรัก พยายามสะกดกลั้นความทุกข์ตรมที่มีอยู่จนล้นอยู่ในอก หากแต่แสนดีก็เพิ่งจะอายุ 12 ปี ถึงแม้จะรู้ว่าต้องควบคุมตัวเองยังไงแต่สุดท้ายแสนดีก็ยังร้องไห้อยู่ดี
เหมือนในบทสวดปลงสังขารที่เคยได้ยินหลวงตาพูดถึงอยู่บ่อย ๆ ไม่มีผิด
การพลัดพรากจากสิ่งที่รักย่อมเป็นทุกข์
แต่ถึงจะทุกข์และเศร้าเสียใจเพียงใดแสนดีก็ยังคงทำหน้าที่ของตนเองไม่ได้บกพร่อง เด็กน้อยที่เคยมีผมยาวสลวยหากแต่ตอนนี้หัวกลมเหม่งก็ยังคงพาร่างกายที่เพิ่งฟื้นไข้ไม่นานออกไปช่วยเด็กวัดคนอื่น ๆ กวาดลานวัด จ่อยเข้ามาช่วยอย่างไม่เกี่ยงงอนโดนที่แมนก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม นั่งกินแรงและหาเรื่องเด็กวัดตัวเล็ก ๆ คนอื่น
“กวาดเร็ว ๆ นะพวกมึงน่ะ เดี๋ยวหลวงพ่อมาเห็นว่ายังไม่เสร็จโดนดุกูไม่รู้ด้วยนะ”แมนชี้นิ้วสั่งเด็กวัดที่เป็นลูกสมุนก่อนจะเขวี้ยงก้นบุหรี่มาทางแสนดีกับจ่อยอย่างหาเรื่อง
“ไอ้จ่อยดับก้นบุหรี่สิไอ้โง่จะรอให้ไฟไหม้วัดเหรอ แล้วมึงอ่ะ กวาดให้มันเร็ว ๆ อย่ามาทำสำออยกินแรงคนอื่นเขา หลวงตาก็ตายไปตั้งนานแล้วทำดัดจริตอาลัยอาวรณ์อยู่ได้”แมนยิ้มเยาะให้กับแสนดีที่จ้องเขาตาเขียว
ไร้หลวงตาคุ้มกะลาหัวแล้วแสนดีจะทำฤทธิ์อะไรใส่เขาได้อีก หรือต่อให้มีพระทรงโปรดอะไรนั่นอยู่แต่อีกแค่อาทิตย์กว่า ๆ พระทรงโปรดก็จะสึกแล้ว คราวนี้ล่ะแสนดีก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่าโดยสมบูรณ์ แสนดีจ้องหน้าแมนอย่างไม่พอใจทำท่าจะเงื้อไม้กวาดใส่หากแต่จ่อยจับแขนของเพื่อนสนิทไว้ส่ายหน้าอย่างไม่ให้แสนดีเอาเรื่องเอาราวกับแมน เด็กน้อยจำต้องฟังไม่ใช่เพราะกลัวแต่เป็นเพราะเห็นถึงความห่วงใยในแววตาที่จ่อยมีมาให้ทำให้แสนดีต้องข่มอารมณ์ของตัวเองลง แมนจ้องย่ามที่แสนดีสะพายติดตัวด้วยรู้ดีว่าในนั้นมีซองเงินที่หลวงตาให้แสนดูซ่อนอยู่ในนั้น ความคิดละโมบอยากได้ของที่ไม่ใช่ของตนเข้าครอบงำในจิตใจจนไม่สนถูกหรือผิด แมนคิดแค่เพียงว่าเงินส่วนนั้นเขาก็ควรมีสิทธิ์จะได้เหมือนกัน
“ขยะเต็มแล้ว ไอ้แสนดีมึงช่วยกูเอาไปทิ้งที่ท้ายวัดทีแมนที่นั่งนิ่งมาตลอดการทำงานเอ่ยเรียกแสนดี เด็กชายขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ
“มึงก็ชวนไอ้เอ็กซ์ไปสิ”แสนดีกวาดลานวัดต่ออย่างไม่สนใจ แมนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมาที่แสนดีเงื้อมือทำท่าจะตบคนเด็กกว่าจนจ่อยต้องเข้ามาห้ามไว้พลางพยักพเยิดให้แสนดีทำตามที่แมนสั่ง เพราะถึงแสนดีจะสู้แมนยังไงด้วยอายุและขนาดตัวยังไงก็สู้ไม่ได้ แสนดีถอนหายใจจำต้องคว้าหูตะเข่งข้างหนึ่งแล้วยกขยะเดินไปหลุมทิ้งขยะท้ายวัดเมื่อมาถึงปาดหลุมที่ขุดกว้างราวๆ 3 เมตรและลึกเมตรครึ่งเอาไว้เผาเศษใบไม้ใบหญ้าและไม้ที่ขนมาทิ้งกันประจำ แมนก็แกล้งไม่ออกแรงช่วยแสนดีเทคว่ำตะเข่ง แสนดีอ้าปากจะด่าก็พอดีกับที่แมนคว้าเอาสายย่ามที่เด็กชายสะพายอยู่ แสนดีเมื่อเห็นดังนั้นก็รู้ได้ในทันทีว่าแมนนั้นออกอุบายพาตนมาในที่ลับตาเพื่อจะแย่งเงินในกระเป๋า
“มึงจะทำอะไร”มือออกแรงยื้อปากก็ตะโกนถาม ทั้งหวาดกลัวและทั้งโกรธ
“ก็จะเอาเงินในย่ามนั่นไง ส่งมาให้กูซะดี ๆ ไอ้แสนดี อย่าให้กูต้องโมโห”แมนยื้อสายย่ามพยายามดึงให้ออกจากตัวแสนดี หากแต่แสนดีก็ไม่ยอมปล่อย
มันเป็นสมบัตรชิ้นสุดท้ายที่หลวงตาทิ้งไว้ให้เขา เขาจะรักษามันเท่าชีวิต
“กูไม่ให้ เงินนี่หลวงตาให้กู”
“หลวงตาลำเอียง เด็กวัดมีตั้งหลายคนทำไมให้มึงคนเดียว แล้วกูล่ะ กูก็ยังเรียนไม่จบหลวงตาไม่คิดจะห่วงอนาคตของกูมั่งเหรอ”
“มึงก็กลับไปให้พ่อให้แม่มึงเลี้ยงสิ่ มึงเหลือแค่เทอมเดียวก็จบแล้ว”แสนดีเถียงแล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากย่ามกลับมา แมนเห็นว่าคนเด็กกว่าไม่เกรงกลัวตนแถมยังไม่ยอมปล่อยสายย่ามก็สะบัดมือฟาดแก้มแสนดีอย่างแรงจนคนเด็กกว่าล้มลงไปกองกับพื้น เมื่อแสนดีเสียหลักพลาดท่าแมนก็กระชากย่ามจนหลุดติดมือมา แสนดีรีบถลาจะเข้าไปแย่งหากแต่เด็กน้อยกลับโดนแมนถีบเข้ากลางอกจนพลัดตกลงไปในหลุม แมนฉวยจังหวะนั้นรีบวิ่งหนีไปทันที แสนดียันกายลุกขึ้นตะกายขึ้นออกมาจากก้นหลุมก็ไม่ทันเสียแล้ว หลังของแมนลับหายไปผ่านดงกล้วยข้างวัด แสนดีกำหมัดตัวสั่นเทิ้มน้ำตาไหลด้วยความโกรธ ก่อนจะตะเบ็งเสียงตามหลังจนดังลั่นว่า
“ไอ้แมน ไอ้เหี้ย!!”
พระทรงโปรดเดินตามหาแสนดีไปที่ลานวัดแต่ไม่พบ เมื่อถามจ่อยเด็กใบ้ชี้มือไปที่ท้ายวัดเขาจึงเดินตามไปตามที่จ้อยชี้ แต่ยังไม่ทันถึงหลุมขยะ แมนก็พรวดพราดวิ่งออกมาจากดงกล้วยท้ายวัดจนชนเอากับพระทรงโปรด แมนมีท่าทางและสีหน้าตกใจเมื่อตั้งหลักได้มันก็คว้าย่ามที่หลุดมือขึ้นมาแล้ววิ่งหนีไปพอดีกับได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของแสนดีตะโกนตามหลังมา พระทรงโปรดจึงได้รีบเดินไปตามต้นเสียงนั้น ภาพที่เห็นคือแสนดีเนื้อตัวมอมแมมจากเศษขี้เถ้าในหลุมขยะกำลังยืนตัวสั่นน้ำตาไหลด้วยความโกรธ พระโปรดรีบเดินเข้าไปดึงตัวเด็กชายที่ส่งเสียงร้องไห้ด้วยความแค้นใจมาอยู่ข้างตัวก่อนจะนั่งลงให้ความสูงเสมอกัน
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?”พระโปรดจับตัวแสนดีหันไปหันมาด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไร แมนทำอะไรแสนดี?”
“หลวงพี่...ไอ้แมน...ฮึก...”แสนดีชี้นิ้วไปตามเส้นทางที่แมนวิ่งหนีไป สะอึกสะอื้นอย่างเด็กที่เสียใจหนัก
“ทำไม? แมนเขาทำไม?”ยิ่งเห็นแสนดีร้องไห้ใจของพระโปรดก็ร้อนรน แสนดีในยามนี้ดูเปราะบางมากเสียเหลือเกิน
“ไอ้แมนมันแย่งย่ามที่ใส่เงินหลวงตาไปแล้วหลวงพี่ มันถีบหนูตกลงไปในบ่อขยะ”แสนดีฟ้องด้วยความแค้นเคืองใจ เด็กน้อยใช้หลังมือป้ายน้ำตาอย่างลวก ๆ จนพระทรงโปรดต้องจับไว้แล้วยกชายสบงเช็ดให้
“เอา ๆ ไม่ต้องร้อง เงินทองของนอกกาย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปกราบเรียนท่านเจ้าอาวาสท่านเสียว่าแมนเขาทำแบบนี้ ท่านจะได้จัดการให้”พระทรงโปรดจับหัวของแสนดีโคลงไปมา ทั้งสงสารทั้งเอ็นดูเจ้าเด็กตรงหน้า แสนดีแม้จะอยากด่าแมนให้มากกว่านี้แต่ก็จำต้องเงียบแล้วเดินตามหลวงพี่กลับกุฏิ ในใจนั้นนึกแช่งชักหักกระดูกแมน
คอยดูเถอะถ้าไอ้แมนกลับมา แสนดีจะให้เด็กวัดกับพระทรงโปรดช่วยกันจับมันมาที่บ่อขยะแล้วแสนดีคนนี้แหละจะถีบแมนลงไปบ้าง!!
แต่เหมือนแมนจะรู้ว่าถ้ากลับมาอาจจะโดนหลวงพ่อเจ้าอาวาสดุด่า แมนไม่หวนกลับมาที่วัดอีกเลย ทิ้งไว้เพียงย่ามกับของ ๆ หลวงตาแช่มโดยเอาไปแค่เงินไว้ให้แสนดีดูต่างหน้า แสนดีจึงทำอะไรไม่ได้ แม้จะสูญเงินจำนวนมากกว่าหมื่นบาทที่หลวงตาอุตส่าห์เก็บออมไว้ให้แสนดี แต่แสนดีก็ยังได้ย่ามของหลวงตาคืนแค่นั้นเขาก็พอใจแล้ว
“แม่จัดการเรื่องเอกสารรับรองบุตรของแสนดีเรียบร้อยแล้วนะคะ ส่วนเรื่องโรงเรียนใหม่ของแสนดีก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พอพระสึกก็พาแสนดีเข้ากรุงเทพไปด้วยได้เลย”คุณปราณีที่แวะมาหาพระทรงโปรดก่อนครบกำหนดที่จะสึกสองวันเอาเอกสารเกี่ยวกับแสนดีมาให้พระทรงโปรดตรวจสอบดูอีกครั้ง เป็นใบมอบอำนาจให้คุณปราณีเป็นผู้ปกครองเด็กชายรวีกานต์อย่างสมบูรณ์โดยนางสะอาดและนายมาโนชยินยอมอย่างถูกต้องครบถ้วน พระทรงโปรดตรวจทานดูแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ
“ตอนนี้ก็เท่ากับแสนดีเป็นลูกของโยมแม่อีกคน”พระทรงโปรดเอ่ยเย้าผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ คุณปราณีนั้นดีใจนักเมื่อพระทรงโปรดโทรไปเล่าถึงสิ่งที่หลวงตาแช่มฝากฝังไว้ ด้วยนึกเอ็นดูแสนดีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ หล่อนให้ทนายจัดการเอกสารสำหรับรับรองบุตรบุญธรรมรวมทั้งหาโรงเรียนให้แสนดีได้เข้าเรียนเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงและอยู่ไม่ไกลกับคอนโดของทรงโปรด
“จริง ๆ น่าจะให้น้องไปอยู่บ้านกับแม่”คุณปราณีบอกจุดประสงค์ของตัวเอง หล่อนอยากเป็นคนเลี้ยงดูแสนดี อยากมีลูกซักคนมาอยู่ใกล้ตัวเพราะลูกชายทั้งสามคนของหล่อนนั้นต่างแยกบ้านไปมีชีวิตส่วนตัว หล่อนเองนั้นเมื่อไม่มีลูก ๆ อยู่ด้วยบ่อยครั้งก็นึกเหงา เมื่อมีแสนดีเข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัวก็อยากยึดแสนดีไว้ใกล้ตัว
“ให้อยู่คอนโดกับอาตมาก่อนเถอะโยมแม่มันใกล้โรงเรียนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางตอนเช้า ๆ สงสารเด็กมันไม่อยากให้ต้องโตบนรถ เอาไว้เย็นวันศุกร์ค่อยพากลับไปค้างที่บ้านนะครับ”
“แล้วตกลงจะให้แม่ทิ้งรถแล้วขับกลับกรุงเทพเองจริง ๆ เหรอคะ”คุณปราณีถามอย่างเป็นห่วงเพราะพระทรงโปรดโทรไปบอกให้ผู้เป็นมารดาเอารถของเขามาจอดที่วัดหลังจากสึกแล้วเขาจะเป็นคนขับกลับกรุงเทพเอง พระทรงโปรดพยักหน้าลงน้อย ๆ เป็นการยืนยันคำพูด
“แม่เป็นห่วง”
“ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเลยโยมแม่ จะเย็นแล้วโยมแม่กลับบ้านเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง สึกเรียบร้อยก่อนออกเดินทางจะโทรบอกนะครับ คงแวะไปนอนบ้านก่อนซักอาทิตย์ จะเอาแสนดีไปทำความคุ้นเคยกับบ้านด้วยโยมแม่เตรียมห้องไว้ให้น้องเถอะครับ”
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าของใช้ให้น้องใช้ของเดิมไปก่อน เดี๋ยวไปถึงกรุงเทพค่อยพาไปซื้อจะได้ถูกใจเจ้าตัวด้วย งั้นแม่กลับเลยแล้วกันนะคะ”คุณปราณีลาพระลูกชายโดยที่พระทรงโปรดเดินลงไปส่งผู้เป็นแม่ รถเบ็นซ์สีดำเงาปลาบของตนเองจอดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ส่วนรถของคุณปราณีนั้นสีบลอนด์เงินมีคนขับรถนั่งรออยู่ใต้ต้นโพธิ์ร่มรื่น เมื่อเห็นผู้เป็นเจ้านายทั้งสองเดินลงมาจากศาลาด้านบนก็รีบลุกขึ้นมายืนรอทันทีอย่างรู้งาน
“ฝากโยมแม่ด้วยนะลุงพุทธ”
“ครับท่าน ไม่ต้องห่วงครับกระผมจะดูแลคุณท่านอย่างดีเลยครับ”ลุงพุทธที่เป็นคนขับรถเก่าแก่ของบ้านรับปากด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนพระทรงโปรดนึกขำ
“ไม่ต้องซิ่งล่ะ ค่อย ๆ ไป แก่แล้วสายตาไม่ดีแล้วมั้ง”แกล้งหยอกคนขับรถคนสนิทเล่น ลุงพุทธได้แต่ทำหน้าทำตาใส่ไม่กล้าเถียงเล่นเหมือนตอนคุณโปรดยังไม่บวช พระทรงโปรดยืนมองท้ายรถของมารดาลับหายออกไปจากสายตาแต่ถูกแทนที่ด้วยภาพเด็กชายที่ผมสีบลอนด์เริ่มขึ้นใหม่กำลังเดินกลับจากการสอบวันสุดท้าย ไอ้ด่างรีบวิ่งไปต้อนรับล้อมหน้าล้อมหลังร้องหงิงด้วยความดีใจแทบจะพาคนเป็นเจ้านายล้มคะมำแล้วอดยิ้มให้กับภาพตรงหน้าไม่ได้
นี่สินะที่พระพุทธเจ้าท่านเคยตรัสเมื่อยามพระราหุลประสูติว่าห่วงเกิดแล้ว
เพราะเมื่อเขาตัดสินใจรับแสนดีเข้ามาในชีวิตนั่นเท่ากับว่าเขากำลังสร้างบ่วงให้กับตัวเอง บ่วงที่จะร้อยรัดเขาและแสนดีไว้ด้วยกันอย่างแยกไม่ออกจนกว่าแสนดีจะโตและพร้อมที่จะก้าวออกไปใช้ชีวิตของตัวเองได้ในภายภาคหน้า
เขาไม่เคยต้องดูแลใคร แสนดีเป็นคนแรกที่เขาต้องดูแล
ทรงโปรดไม่รู้หรอกว่าตนจะทำหน้าที่นั้นได้ดีแค่ไหน
เขารู้แต่เพียงว่าเขาจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด ดีเท่าที่เขาจะทำให้กับแสนดีได้
เขาจะให้ความรัก ให้โอกาส ให้ชีวิตใหม่กับแสนดี
มันอาจจะยากกับการดูแลชีวิตใครสักคน แต่เขามั่นใจว่าเขาทำได้
....................................
หัวข้อ: บ่วงคล้องรัก (คุณโปรด-แสนดี) ตอนที่ 8"ชีวิตใหม่ใหม่" 15/11/2563 (อ่าน 15506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก