หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[AjisaiSAGA]

อ่านสามตอนรวด สนุกอ่ะ น่าติดตาม พี่คินน้องคิน จะเป็นยังไงต่อน้อออ 

[sarahwut032]

 

[mystery Y]

พระเอกเขาขี้เหงาเนาะ

[areenart1984]

จ้างเป็นพ่อบ้านเลยแล้วกัน ฟรีค่าอาหาร กับ ที่พัก 

[O-RA DUNGPRANG]

อยากเจอเขาอีกล่ะสิ 

[puiiz]

 

[miikii]

ทำไมถึงอยู่คนเดียวน้า

[วายซ่า]

พี่คินเหงาใช่มั๊ยล่ะ เรียกน้องคินมาทำงานบ้านเป็นเพื่อนแก้เหงา

[snowboxs]

พี่คินจะมีน้องคินเป็นพ่อบ้านประจำบ้านแล้วใช่ไหม
คนอ่านคงต้องเตรียมรับโมเม้นฟินๆ แล้วล่ะ

[ซีเนียร์]

 

[fullfinale]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ ไม่น่ารอดดด

[weedear]

 

[darin]

ตอนที่ 4
เหงา

ผมยื่นเงินให้กับวินมอเตอร์ไซด์เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ โทรศัพท์แจ้งเจ้าของบ้านว่ามาถึงแล้ว เพียงครู่เดียวประตูบานใหญ่ก็เลื่อนออกโดยอัตโนมัติ

ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่มา ผมตื่นตะลึงกับความใหญ่โตโอ่อ่าของมัน สนามหญ้ากว้างขวาง บ้านหลังใหญ่ มีสระว่ายน้ำ ครั้งที่สองผมรู้สึกทึ่งกับการตกแต่งภายใน เฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ ล้วนเป็นของแพงแทบทั้งสิ้น แต่มาครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกอิจฉาเจ้าของบ้านเลยสักนิด บรรยากาศตอนเดินเข้าไปในบ้านให้ความรู้สึกเงียบเหงาจนวังเวง อาจเพราะผมเคยชินกับเสียงพูดคุยของครอบครัวก็เป็นได้

ผมเดินผ่านประตูกระจกบานใหญ่เข้าไปในตัวบ้าน มองร่างสูงที่ยืนรออยู่กลางห้องรับแขก ผิวปากหวือเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีเพียงกางเกงนอนสีเทาเกาะอยู่ที่สะโพก

“หุ่นดีนี่หว่า” ผมชมตามที่เห็น ปกติหมอนี่ก็หุ่นดีอยู่แล้ว แต่พอเห็นแบบนี้ถึงรู้ว่าไม่ใช่เล่นๆ กล้ามท้องชัดเจนแบบไม่ต้องเพ่งมอง

“ทำไมมาเร็ว”

เร็วพ่องง ผมสบถอยู่ในใจเพราะต้องไม่ลืมว่าผมยังไม่ได้รับเงิน

“เร็วแค่สิบห้านาทีเอง กูกะเวลาไม่ถูกนึกว่ารถจะติดกว่านี้”

“วันนี้วันอาทิตย์”

ผมส่งยิ้มให้กับใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายแทนการต่อยสักโครมอย่างที่ใจคิด

“กูเริ่มทำเลยนะ”

“อืม”

ผมถือว่าได้รับคำอนุมัติแล้วจึงเดินตรงไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ เสียงฝีเท้าที่ดังตามหลังทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเดินมาด้วย ผมจึงหยุดเดินและหันไปมอง

“ผมจะไปชงกาแฟ”

ดีที่อีกฝ่ายพูดขึ้นก่อน ผมจึงแก้เกี้ยวทัน

“กูก็จะถามนี่แหละว่ามึงกินข้าเช้าหรือยังวะ”

“หึ”

“ชงกาแฟแล้วก็หาอะไรกินด้วยล่ะมันสายแล้ว” ผมทำเป็นบ่นก่อนเดินตรงไปยังห้องอุปกรณ์ เกือบแล้วเกือบหันไปถามว่าตามมาทำไมวะ

ผมขึ้นไปยังชั้นสองเปิดเข้าไปดูห้องนอนที่เหลือ เห็นแล้วได้แต่ถอนใจยาว ไม่มีรูป ไม่มีข้าวของที่บ่งบอกว่ามีคนใช้งาน ผมเคยคิดว่าแม้จะอยู่คนเดียวแต่พ่อแม่หรือพี่น้องก็คงแวะเวียนมาหาบ้าง ดูเหมือนผมจะคิดผิด

ผมทำความสะอาดห้องนอนทั้งสามห้องที่เหลือมันไม่ยากเลยสักนิดเพราะห้องแทบไม่มีฝุ่นเกาะ เมื่อเสร็จแล้วผมจึงตรงไปยังห้องทำงาน ดูเหมือนเป็นห้องที่อีกฝ่ายใช้งานมากที่สุด ชั้นหนังสือเต็มไปด้วยหนังสือมากมาย โต๊ะทำงานตัวใหญ่ มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ตรงกลางโต๊ะ มันเป็นยี่ห้อดังที่ผมเองก็อยากได้แต่ไม่เคยคิดจะซื้อ สำหรับผมแล้วมันเป็นของเกินความจำเป็น

ผมเริ่มจากการดูดฝุ่น ก่อนใช้ผ้าสะอาดเช็ดไปตามโต๊ะและตู้เก็บของด้านหลัง เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นกรอบรูปวางอยู่ ผมหันซ้ายหันขวา ถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู เป็นรูปของไอ้หน้าหล่อถ่ายกับผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อไม่แพ้กัน แต่ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช้พ่อเพราะน่าจะแก่กว่ากันไม่กี่ปี ผมจึงเดาว่าเป็นพี่ชาย ถึงตอนนี้ก็ยังสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีรูปครอบครัวตั้งอยู่เลย

ผมวางกรอบรูปลง ทำความสะอาดต่อจนเสร็จแล้วถึงลงไปชั้นล่าง ห้องน้ำในห้องนอนแขกผมไม่ต้องทำเพราะอีกฝ่ายสั่งไว้ ก็เหลือเพียงริมสระว่ายน้ำ


ผมยืนอยู่ริมสระ มองด้วยดวงตาเป็นประกาย เป็นความใฝ่ฝันของใครหลายคนรวมทั้งตัวผมเองด้วยที่อยากมีบ้านที่มีสระว่ายน้ำ

“ดูอะไรอยู่”

เสียงที่ดังชิดต้นคอทำให้ผมตกใจ รีบหมุนตัวเพื่อหันไปมอง แต่ความซวยบังเกิดเพราะผมดันลืมไปว่าผมยืนชิดขอบสระพอดี

ตู้ม!

เสียงน้ำแตกกระจาย ก่อนที่ผมจะโผล่พ้นน้ำขึ้นมาพร้อมกับอาการสำลักน้ำ

“ทำอะไรของนาย” ร่างสูงย่อตัวลงนั่งริมขอบสระ มองผมด้วยสายตาขำ

“กูล้างสระว่ายน้ำมั้ง” ผมตอบเสียงประชด ลูบน้ำออกจากใบหน้าเมื่อหายไอแล้ว

“ผมให้คุณทำข้างบน สระว่ายน้ำต้องให้มืออาชีพทำ”

“ไอ้...”

เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ ท่องไว้มึงยังไม่ได้เงิน อุตส่าห์ทำมาหลายชั่วโมงแล้วอย่ามาตายตอนจบ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แค่นรอยยิ้มออกมา

“ขอเวลากูสักครู่นะเดี๋ยวกูขึ้นไปทำ”

ร่างสูงไม่ตอบผม ถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่โยนไปบนเตียงชายหาด แล้วพุ่งตัวลงน้ำด้วยท่าที่ดูดีกว่าผมเมื่อครู่ประมาณหนึ่งร้อยเท่า
ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำสนิทโผล่พ้นขึ้นมาจากน้ำ ถ้าบอกผมว่าหมอนี่กำลังถ่ายแบบอยู่ผมก็เชื่อ

“โทรศัพท์นายอยู่ไหน”

“ฉิบหาย!” ผมร้องเสียงดังลั่น ตะปบมือไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะถอนหายใจโล่งอก

“กูวางไว้ในห้องรับแขกก่อนเดินออกมา” เพราะต้องมาทำความสะอาดพื้นที่ข้างสระ ซึ่งต้องใช้สายยางฉีดน้ำ ผมจึงเก็บกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ไว้ในบ้าน แต่เพราะถูกถามโดยไม่ทันตั้งตัวจึงตกใจ

“ไม่มีอะไรพังก็ดีแล้ว จะว่ายน้ำด้วยกันก็ได้นะ”

“แต่กูต้องทำงาน” ผมชี้มือไปด้านบน

“ช่างมันเถอะ แค่ในบ้านเสร็จก็พอ”

“ไม่ต้องทำแล้วเหรอวะ?” ผมถามย้ำให้แน่ใจ

“อืม”

ผมพยายามเก็บอาการดีใจเอาไว้ ทำสีหน้าไม่ยินดียินร้าย

“ไหนๆ มึงก็ชวนแล้วกูว่ายก็ได้”

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ แต่มือถอดเสื้อยืดออกจากหัวโยนไปบนพื้นแล้ว โชคดีที่ผมใส่กางเกงขาสามส่วนมาจึงสะดวกต่อการเล่นน้ำ

ผมว่ายไปกลับได้รอบเดียวก็หยุด ยืนหายใจหอบ เพราะไม่ได้ออกกำลังกายจริงจังมานานแล้ว ขณะที่อีกฝ่ายว่ายไปกลับโดยไม่หยุดพัก ช่วงแขนยาว ไหล่ที่ยกขึ้นกว้าง ผมเริ่มสงสัยว่าความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ทำไมหมอนี่ถึงดูดีนัก


หลังจากอยู่ในสระว่ายน้ำนานเกือบชั่วโมง ผมก็ขึ้นมายืนอยู่ริมสระรอให้อีกฝ่ายขึ้นมาจึงถาม

“กูยืมเสื้อยืดกับกางเกงมึงได้ไหมวะเดี๋ยวจะซักมาคืนให้”

“ได้”

“เอาตัวเก่าๆ ก็ได้ ถูกๆ ยิ่งดี”

“ผมจำไม่ได้ว่าตัวไหนถูกกว่าตัวไหน” สีหน้าคนพูดเรียบเฉย ผมพ่นลมหายใจออกมา

“เอาเถอะตามใจมึงตัวไหนก็ได้ กูจะระวังอย่างดีแล้วกัน”

“คุณใส่เสื้อคลุมผมไปก่อน” เสื้อคลุมสีขาวเนื้อนุ่มถูกโยนมาให้ ผมรีบรับเอาไว้ มองอีกฝ่ายหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันที่เอว ผมตั้งท่าจะถอดกางเกงออก แต่นึกได้ว่ากางเกงตัวเล็กที่ใส่อยู่ข้างในนั้นผ่านแดดผ่านลมมาแล้วหลายปี จนสีซีดและขอบเอวเริ่มอ่อนแอ ผมจึงเปลี่ยนใจใส่เสื้อคลุมทับร่างกายก่อน พันสายที่เอวแล้วถึงปลดกางเกงตัวนอกออก

“ตามมา”

“อืม” ผมเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน ตรงขึ้นไปยังห้องนอนใหญ่


ผมหยุดยืนกลางห้องไม่ได้เดินตามเข้าไปในห้องเสื้อผ้าด้วย รอเพียงครู่เดียวร่างสูงก็เดินออกมา เสื้อยืดสีดำกับกางเกงสแลคห้าส่วนสีดำรีดเรียบกริบถูกยื่นมาให้ แต่สิ่งที่ทำให้ดวงตาของผมเบิกโพลงด้วยความตกใจคือชิ้นส่วนสีขาวที่ติดมาด้วย

“มึงจะให้กูใส่กางเกงในของมึงเหรอวะ!” ผมผงะถอยหลังโดยไม่ตั้งใจ

“กูก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรนะเว้ย แต่แบบนี้กูก็ไม่ไหว มันขนลุกไปว่ะ”

“ทุกชิ้นเป็นของใหม่”

ผมค่อยๆ เม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะหัวเราะแก้เก้อออกมา

“กูลืมไปว่ามึงรวย” ผมคว้าเสื้อผ้าและกางเกงในมาจากมือของอีกฝ่าย หอบทุกอย่างเข้าไปในห้องน้ำที่ล้างเองกับมือเมื่อวาน

ผมตัวเตี้ยกว่าเจ้าของบ้านไม่มากนักและปกติชอบใส่เสื้อผ้าใหญ่กว่าตัวอยู่แล้ว จึงใส่ของอีกฝ่ายได้สบาย หลังจากอาบน้ำลวกๆ พอให้ไม่เหนียวตัว ผมก็อยู่ชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงดำแต่กางเกงในขาวเรียบร้อย

ผมชะงักเท้าเมื่อเห็นร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง นึกว่าอีกฝ่ายออกจากห้องไปนานแล้ว

“ขอบใจนะ” ผมดึงเสื้อที่ใส่อยู่เพื่อบอกให้รู้ว่าขอบคุณเรื่องอะไร

“ไม่ต้องขอบคุณ ผมไม่ได้ให้ฟรีๆ”

นั่นไง!

“กูไม่มีเงินจ่ายมึงแน่ๆ ไม่ได้คิดจะซื้อด้วย เดี๋ยวกูซักมาคืน”

“ไม่ต้อง ผมไม่ใส่กางเกงในซ้ำคุณแน่”

“กูก็ไม่ได้จะคืนกางเกงใน!” ผมพูดเสียงหลง คิดในใจทันทีว่าสงสัยต้องยอมจ่ายค่ากางเกงใน

“ไม่ต้องเอาอะไรมาคืน แค่ทำอาหารให้ผมทานก็พอแล้ว”

“เฮ้อ แล้วก็ไม่รีบบอกกูตกใจหมด” ผมบ่นอีกฝ่าย แบรนด์พวกนี้ถึงผมไม่เคยใส่แต่ก็พอรู้ราคา ขืนให้จ่ายเป็นเงิน สองวันที่ทำงานมายังไม่ได้กางเกงตัวหนึ่งเลยมั้ง

“มึงอยากกินอะไรบอกมาเลยเดี๋ยวกูทำให้สุดฝีมือ แต่ไม่ได้จะเอาของมึงนะจะซักมาคืนให้”

“ไม่ต้องเอามาคืน”

“แพงนะเว้ย” ผมดึงเสื้อที่ใส่อยู่ แต่เห็นสายตาเฉยเมยของอีกฝ่ายก็ทำได้แค่ยักไหล่ เถียงไปก็เปล่าประโยชน์ ซักเสร็จเมื่อไหร่ค่อยคืน จะเอาไปทำอะไรต่อผมก็ไม่เกี่ยวแล้ว

“จะกินเลยใช่ไหมกูจะได้ไปทำให้”

“มันบ่ายกว่าแล้ว”

ผมถอนหายใจยาว ยืดตัวเต็มความสูงยกมือขึ้นกอดอก จ้องตากับร่างที่สูงกว่า

“ทำเลย ผมหิวแล้ว พูดแค่เนี่ยมึงพูดไม่ได้เหรอวะ ทำไมขยันพูดจายั่วตีนคนอื่นนัก”

“หึ” ดวงตาคู่นั้นจุดประกายขำ

“หิวแล้ว” เสียงทุ้มเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนพอๆ กับดวงตาที่มองมา คนกำลังหาเรื่องเลยไปไม่ถูก เวรเอ๊ย ทำไมเสียงถึงได้อ้อนแบบนั้นวะ

“ก็แค่นั้น” ผมทิ้งเสียงหนัก เดินดุ่มๆ ออกจากห้อง ไม่อยากให้รู้ว่าเสียงทุ้มนุ่มหูของอีกฝ่ายทำเอาผมเป๋ไปเหมือนกัน

• • • • •

ผมเช็ดมือกับผ้าที่แขวนอยู่เมื่อล้างจานเสร็จเรียบร้อย หันกลับไปไม่เจอคนทำหน้าที่เช็ดโต๊ะแล้ว จึงเดินออกไปหาที่ห้องรับแขก
   
"กูกลับเลยนะ"
   
"ยังเหลือมื้อเย็นอีกมื้อ"
   
"หะ!" ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง "มื้อเย็นด้วยเหรอวะ"
   
"อืม"
   
ผมจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าช้าๆ

" ก็ยุติธรรมดี ทำอาหารสองมื้อแลกกับเสื้อชุดหนึ่ง งั้นกูไม่ซักคืนมึงนะ"
   
"บอกแล้วว่าไม่ต้อง"
   
"ตามนั้น เดี๋ยวกูทำไว้ให้พอจะกินมึงก็อุ่นเอา อยากกินอะไร" ผมถามความคิดเห็นของอีกฝ่าย
   
"...."
   
"ว่าไง อยากกินอะไรเป็นพิเศษ เผื่อกูทำได้เดี๋ยวทำให้จะได้คุ้มค่าเสื้อผ้ามึง"
   
"ผมไม่ชอบทานอาหารที่ทำทิ้งไว้"
   
"หะ!" คราวนี้ผมแหกปากเสียงดังลั่น

"ถ้ามึงกินข้าวราดแกงในโรงอาหาร แม่ค้าก็ทำแต่ตั้งแต่เช้าหรือเปล่าวะ อย่าบอกนะว่ามึงไม่กินข้าวราดแกง"
   
"..."
   
ผมพ่นลมหายใจออกมาเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ

“เพิ่งกินข้าวไปเมื่อกี้กว่าจะกินอีกทีก็ทุ่มสองทุ่มโน่นมั้ง กูจะกลับลำบาก"
   
"เดี๋ยวผมไปส่งที่หอ"
   
ผมหรี่ตาลง แปลกใจกับคำตอบของอีกฝ่าย เริ่มสงสัยบางอย่างขึ้นมา
   
"แล้วมึงจะให้กูทำอะไรระหว่างรอวะ"
   
"ดูหนัง เล่นเกม อ่านหนังสือ จะทำอะไรก็ตามใจแค่ไม่รบกวนผมก็พอ"
   
ผมเดินตรงไปนั่งลงข้างร่างสูงบนโซฟาตัวใหญ่ ชะโงกตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย จนสายตาอยู่ระดับเดียวกัน
   
"มึงเหงาเหรอ"
   
"..."
   
สีหน้าของร่างสูงเปลี่ยนเป็นเก้อเขินก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
   
"ฮ่าๆ น่ารักนี่หว่า"

ผมยกมือขึ้นจับศีรษะ ขยี้ผมแรงๆ หัวเราะเสียงดังเพราะขำสีหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะเงียบเสียงอย่างรวดเร็วเมื่อเจอสายตาดุๆ มองมา
   
"โทษทีกูลืมตัว" ผมรีบเอามือลง ถอยกลับมานั่งพิงพนักโซฟาแทน พยายามซ่อนรอยยิ้มอย่างยากเย็น

ห้องตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย ก่อนพูดขึ้นลอยๆ
   
"กูดื่มบียร์ได้ไหมวะ"
   
"อืม"
   
"กินขนมในตู้"
   
"อืม"
   
"ดูหนัง?"
   
"จะถามให้มากความทำไม"
   
"อ้าวว ก็มึงเป็นเจ้าของบ้านนี่หว่า ตกลงอนุญาตหมด"
   
เสียงถอนหายใจดังยาว ผมสงสัยจริงๆ ว่าการตอบว่าใช่มันยากเย็นตรงไหน
   
"โอเค" ผมตอบรับ อดไม่ได้จริงๆ ที่จะยื่นหน้าเข้าไปหาอีกครั้ง มองใบหน้านั้นด้วยสายตากวนๆ
   
"ที่จริงกูก็ถามไปอย่างนั้นเอง กูตกลงอยู่ตั้งแต่รู้ว่ามึงเหงาแล้ว"
   
"..."

สายตาเหลืออดที่มองมาทำเอาผมหัวเราะลั่น
   
"ฮ่าๆ" แหย่หมอนี่สนุกจริงๆ ให้ตายเถอะ

ถึงจะบอกว่าไม่เหงาแต่จริงๆ ก็เหงาสินะ ไอ้หน้าหล่อเอ๊ยเก๊กอยู่ได้


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[sarahwut032]

น่ารัก รอๆ 

[se7enayo]

 คนเหงาน่ารัก

[river]

น่ารักทั้งสองคินเลย

[วายซ่า]

แหม ช่างมีน้ำใจจริงๆ อยู่เป็นเพื่อนคนเหงาเหรอ. 

[arij-iris]

น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[HanATarO]

แหย่เขามาก ระวังจะตกหลุมความเหงาคนนี้นะ ภาคิน

[iceman555]

 

[Ti0590]

น้องคิน แพ้ทางพี่คินแน่ๆ

[areenart1984]

เปิดรับสมัครพ่อบ้านเลย เงินเดือนไม่อั้น 

[DrSlump]

 

โถๆๆๆๆๆ น่าสงสารคนเหงา 2019 อิอิ

[miikii]

แหน่ 

[หมอตัวเปียก]

อยากให้น้องอยู่ด้วยก็บอกกันดี ๆ ก็ได้

[Jibbubu]

โถ่ เอ็นนนนนนดูคนเหงาจริง

[WaterProof]

เอ็นดวูร์อ่ะ

[mystery Y]

ต่อไปคงไม่เหงาแล้ว

[snowboxs]

มีน้องคินมาป่วนแบบนี้ ต่อไปรับรองไม่มีเหงาจ้า