หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[songte]

ได้น้องภามาคลายเหงา ชีวิตพี่คินต้องมีสีสันขึ้นแน่ๆ แต่แหมลูกไปนอนเตียงเดียวกับเค้าเฉย มันจะได้เป้นมั้ยเพื่อนอ่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อยากเป้นเพื่อนหรา

[khwanruen]

 

[Ac118]

เป็นเพื่อนกันไปก่อน อีกเดี๋ยวก็แฟน เนาะน้องภา 

[JokerGirl]

เริ่มจากเพื่อนก่อนเลื่อนเป็นแฟน

[Sky]

น่ารักกกกกกกกก

[tae1234]

พี่คิน น้องคิน

[labelle]

จ๊ะ ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนไปก่อน ต่อไป ก็ว่ากันอีกทีเนาะ

ตอนแรกพี่คินคงงงว่า คินต้องการอะไร
แต่ดูอาการก็คงพอเดาออกบ้างแหละ

คินจิตใจดีเลยนะ คิดถึงความอ้างว้างของพี่แล้วเศร้าแทน
คินคืนความสดใสให้พี่คินเริ่มปฏิบัติแล้ว

[minenat]

เริ่มจากเพื่อนจบที่แฟนได้ป่าวว

[มาดามพีพี]

น้องภาเค้าไม่ธรรมดา..แจกความสดใสจ้าาา

[darin]

ตอนที่ 7
เปลี่ยนไป

แม้อากาศภายนอกจะร้อนอบอ้าว แต่เพราะโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่จึงช่วยกำบังแสงแดดได้อย่างดี ปายกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเรียนสำหรับการสอบย่อย ส่วนผมหมกมุ่นอยู่กับการตอบแชท เริ่มต้นด้วยใบหน้าตื่นเต้น ตามมาด้วยการขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จบท้ายด้วยเสียงถอนหายใจยาว

“เป็นอะไร” ปายเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ

“มีสาวแอดไลน์มาหา กูอุตส่าห์ดีใจ คุยไปคุยมาจะแอดหาไอ้คินหล่อซะงั้น โคตรเซ็งเลยกู”

“อ้าวแล้วได้ไลน์มึงมายังไงวะ”

“น้องบอกว่าขอจากรุ่นพี่ที่รู้จักกันแต่ดันได้ไลน์กูแทน ไอ้ปายมึงแอบหัวเราะกูรู้” ผมยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเพื่อน

“แล้วมึงจะไม่ให้กูขำได้ยังไงวะ กูเคยบอกมึงแล้วว่าให้เลิกเอารูปไอ้ห้าวขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์”

ไอ้ห้าวที่ปายพูดถึงคือแมวเจ้าถิ่นที่หอ มันไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่ ไม่เคยยอมเล่นด้วยดีๆ ทีกับไอ้ปาอ้อนตัวอ่อนปวกเปียก

“รู้แล้ว เดี๋ยวเปลี่ยน”

“แค่นี้?”

“อะไรของมึง” ผมมองปายด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“ปกติมึงต้องด่าคินต่อ ว่าเป็นเพราะมันคนเดียว” ปายยกยิ้มมุมปากดวงตาเย้าแหย่ ผมหลบตาเพื่อน ทำเป็นยุ่งกับการเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ พูดโดยไม่มองหน้า

“ก็มันไม่รู้เรื่องด้วย”

“เหรอออ” ปายลากเสียงยาว

“ไม่ดีเหรอกูด่ามันทีไรมึงก็ห้ามทุกที บอกว่ามันไม่เกี่ยว กูก็เชื่อแล้วไง”

“อยู่ในโอวาทกูขึ้นมาซะงั้น” ดวงตาที่มองมารู้ทัน

“ด่าก็บ่น ไม่ด่าก็บ่น ตกลงเอาไงวะ ไปกินข้าวได้แล้วกูหิว” ผมลุกขึ้นยืน ได้ยินเสียงปายหัวเราะในลำคอ เจ้าตัวรวบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมากอดไว้กับอก เงยหน้าขึ้นสบตาผม

“ไอ้คิน”

“อะไร”

“กูยังไม่ได้บ่น มึงแค่ร้อนตัว”

“.....”

“หิวไม่ใช่เหรอวะไปกินข้าวได้แล้ว” ปายลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ก่อนออกเดิน

ผมเกลียดการมีเพื่อนฉลาดจริงๆ

• • • • •

“คิน” ปายทักเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าร้านขายอาหารตามสั่งในโรงอาหาร ร่างสูงของคนที่ชื่อเหมือนผมหันกลับมามอง
   
“เพิ่งกินเหมือนกันเหรอ” ที่ปายทักแบบนั้นเพราะมันเป็นเวลาบ่ายโมงสิบห้านาทีแล้ว
   
“เพิ่งว่าง”
   
“นาวีกับจีนล่ะ” ปายกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาคนที่พูดถึง
   
“ออกไปข้างนอก”
   
“งั้นนั่งด้วยกันไหม”
   
“ข้าวผัดทะเลไข่ดาวได้แล้วจ้ะ” เสียงป้าเจ้าของร้านดังแทรกขึ้นมา ร่างสูงจึงหันไปรับจานข้าวและจ่ายเงิน
   
“มึงไปนั่งก่อนก็ได้ พวกกูยังไม่ได้สั่งเลย ฝากจองที่ให้ด้วย”

“ได้” ร่างสูงพยักหน้า ผมเผลอมองตามแผ่นหลังกว้างไป
   
“ขอบใจกูสิ”
   
“ขอบใจอะไรวะ” ผมหันกลับมามองปาย เมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
   
“มึงอยากให้คินนั่งด้วยไม่ใช่เหรอ”
   
“กูเปล่า” ผมรีบปฏิเสธข้อกล่าวหาของเพื่อน
   
“แน่ใจ?” ปายเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง จ้องมองผมด้วยสายตารู้ทัน มีเหรอผมจะหลบตาเพื่อน
   
“ป้าขอกะเพรารวมพิเศษหนึ่งครับ มึงจะเอาอะไรป้ามองแล้ว”
   
ปายโคลงศีรษะไปมา ดวงตาเป็นประกายขำ “แค่ยอมรับว่าห่วงมันยากตรงไหนวะ”
   
“กู...”
   
“ป้าครับขอสุกี้ทะเล”
   
ผมมองค้อนปาย จะพูดว่ากูเปล่าเสียหน่อยแต่เพื่อนไม่รอฟัง คิดไปคิดมาก็ดีแล้ว ผมก็ไม่อยากโกหกเพื่อนบ่อยๆ เดี๋ยวเคยตัว
   
   
ผมวางจานข้าวลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับคิน ที่คิดไว้ว่าเอาจานมาวางก่อนค่อยไปซื้อน้ำคงไม่ต้องแล้ว เพราะบนโต๊ะมีน้ำอัดลมสามขวดพร้อมแก้วสามใบ
   
“ของพวกกูใช่ไหม” ผมถามให้แน่ใจในขณะที่นั่งลง
   
“ใช่”
   
“ขอบใจ” ผมรินน้ำใส่แก้ว ส่งต่อให้ปายก่อนรินให้ตัวเอง
   
“แล้วมึงไม่ไปกับสองคนนั่นเหรอ”
   
“นาวีไปส่งแฟนซื้อของ จีนไปด้วยแต่ผมขี้เกียจเดิน”
   
“อ๋อ ไปกับน้ำเหรอ”
   
“คุณรู้จักเหรอ” สายตาที่มองมาแปลกใจเล็กน้อย
   
“ไอ้ปายรู้จัก เรียนมัธยมมาด้วยกัน”
   
“ไงวะ” เสียงทักทายทำให้การสนทนาหยุดชะงัก ผมหันไปมองพร้อมๆ กับปายและคิน เกือบถอนใจออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เวลานี้โต๊ะว่างมีถมเถ ดูเหมือนกลุ่มดาวไถจงใจจะเข้ามาหา

ผมพยักหน้าให้พอเป็นพิธี ก่อนหันกลับมาให้ความสนใจอาหารที่อยู่ในจานของตัวเอง
   
“เดี๋ยวนี้พวกมึงสนิทกันแล้วเหรอ กูจำได้ว่ามึงไม่ชอบหน้าไอ้คินนี่หว่า”
   
“มึงหมายถึงคินไหนวะ” ผมรู้ว่าไอ้เก่งหมายถึงผม แต่ตั้งใจกวนประสาทไปอย่างนั้นเอง
   
“มึงนั่นแหละสัด เมื่อก่อนมึงไม่ชอบมันใครก็รู้ เดี๋ยวนี้หูลูบหางลูบเดินตามมันต้อยๆ”
   
“กูตามมึงด้วยเหรอวะ” ผมหันไปมองหน้าคนที่ถูกพาดพิงถึง ยกยิ้มกวน
   
“อย่านึกว่ากูไม่เห็น คืนก่อนมึงก็ไปกับไอ้คินสองคน”
   
ผมเดาว่าน่าจะเป็นคืนที่คินมาส่งผมที่หอพัก
   
“แล้วไงวะ”
   
“ใครจะมีอะไร กูเห็นกูก็ทัก มีเพื่อนรวยชีวิตก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ทำไมกูจะไม่เข้าใจ จริงไหมวะ” คนพูดหันไปพยักพเยิดกับเพื่อน
   
“มึงหมายถึงอะไร” ผมแกล้งนิ่วหน้า คล้ายตามอีกฝ่ายไม่ทัน
   
“อ๋อ เหมือนที่มึงเคยทำน่ะเหรอ โทษทีกูคิดช้าไปหน่อย ไม่ถนัดเหมือนพวกมึง”
   
“มึงอย่าเบี่ยงประเด็น หรือมึงจะบอกว่ามึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเพราะอย่างอื่น หรือว่า...” ไอ้เก่งแสยะยิ้ม
   
“หรือว่า..มึงเป็นเกย์วะ ชอบมันเหรอ”
   
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลกขบขันเสียเต็มประดาดังขึ้น ผมกวาดสายตามองทั้งสามคน พยายามบอกตัวเองว่าอย่าหัวร้อน ผมไม่ได้กลัวพวกมันแต่กลัวไอ้ปายด่าที่คุมสติไม่อยู่
   
“เพราะแบบนี้เองเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้น ผมหันไปมอง ใช้สายตาถามว่ามึงหมายความว่ายังไงวะ อย่าบอกนะว่าเชื่อมุกโง่ๆ นี้ด้วย

“ผมเพิ่งรู้นะว่าที่เก่งเคยพยายามสนิทกับผมเพราะอะไร ตกลงคุณแอบชอบผมเหรอ” ดวงตาคนพูดปรากฏรอยยิ้ม ผมถึงกับอุทานในใจ ไอ้เหี้ยคินนน เรียกตีนแล้วมึง ฮ่าๆ

“ไอ้คิน!” คนโดนย้อนโกรธจนหน้าแดง “พูดหมาๆ แบบนี้มึงอยากมีเรื่องกับกูเหรอ!”

“อย่าลืมสิวะว่ามึงเป็นคนพูดก่อน หรือมึงเองก็อยากมีเรื่องกับกู” ผมพูดเสียงเย็น เรื่องชกต่อยผมไม่เป็นรองใครอยู่แล้ว ไอ้เก่งรู้เรื่องนี้ดี

“กูก็ไม่ได้อยากเสียเวลากับเกย์อย่างพวกมึง”

ดูเหมือนประโยคสั้นๆ จะเป็นเหมือนสัญญาณถอยทัพ เพราะลูกน้องที่เหลือรีบลุกขึ้นและตามหัวเรือใหญ่ไปทันที

“ไม่อยากเสียเวลาแต่เสือกมาหาเอง แม่งย้อนแย้งฉิบหาย” ผมส่ายศีรษะ สายตามองตามหลังทั้งสามคนไป เพื่อให้แน่ใจว่ายอมถอยทัพไปแล้วจริงๆ

“เดี๋ยวมึงคอยดูนะปาย ไอ้เก่งเอาเรื่องหมาๆ ที่มันพูดไปพูดต่อแน่”

“ช่างมันเถอะ กินข้าวให้เสร็จดีกว่า” ปายพูดขึ้นเมื่อผมไม่ยอมหยุดบ่น ผมจึงหันไปมองตัวต้นเหตุที่นั่งเฉยเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกเรียกตีนนะมึง”

“ผมเหรอ” คนพูดเลิกคิ้วขึ้น ยกยิ้มขำ

“เออสิวะ ไอ้พวกนั้นมันใช้สมองสู้ที่ไหน มันนิยมใช้อย่างอื่น” 

“ภา” เสียงเรียกทุ้มนุ่มหู “เลิกโมโหได้แล้วผมยังสบายดี”

“....”

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงนั่งอึ้ง จู่ๆ ก็เหมือนมีใครมาปิดปาก จนได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของปายถึงได้สติ

“ไอ้คิน กูบอกว่าอย่าเรียกชื่อนี้”

“อย่าไปสนใจเลยเดี๋ยวก็เลิกโวยวายเอง ทานต่อเถอะ” ปายพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ผมหันซ้ายหันขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเล่นด้วยแน่ๆ เลยจำใจต้องสงบปากสงบคำ แต่ไม่วายแอบบ่นเบาๆ

“ไม่ใช่เรื่องของกูเล้ยย”


“คิน”

ผมหยุดเดิน หันไปมองร่างสูง สายตาคู่นั้นทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะมันดูจริงจังจนผมแปลกใจ

“มีอะไรวะ”

“ผมขอคุยด้วยหน่อย”

“ก็คุยสิวะ”

“พวกมึงคุยกันตามสบายเดี๋ยวกูไปนั่งรอ” ปายชี้มือไปที่ตึกคณะ

“ไม่เป็นไรกูไม่มีความลับกับมึง”

“แต่กูขี้เกียจฟังจะไปอ่านหนังสือ แล้วไว้เจอกัน” ประโยคหลังปายหันไปบอกอีกคนที่ยืนอยู่

“อืม”

ผมรอจนปายเดินแยกไปแล้วจึงหันกลับมามองร่างสูง

“มีอะไรวะ”

ดวงตาคู่นั้นมองผมนิ่งและนานจนผมต้องเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมา

“ไอ้คิน?”

“ถ้าคุณไม่อยากยุ่งยาก จะทำเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ผมไม่ถือ”

“อะไรของมึงวะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเพราะงงในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่พอสบตาที่มองมาจึงเข้าใจ

“อ๋อ” ผมลากเสียงยาว “เรื่องไอ้เก่งเหรอ เรื่องที่มันหาว่ากูเป็นเกย์ใช่ไหม”

“ใช่”

“มึงจะคิดมากทำไมวะกูยังไม่คิดเลย..” ผมชะงักก่อนดวงตาจะเบิกกว้างขึ้น ต้องเป็นเพราะผมดันบ่นว่าไม่ใช่เรื่องของผมแน่ๆ

“เมื่อกี้กูก็บ่นไปงั้นเอง มันอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยมันพูด”

“ไม่กลัวคนเข้าใจผิดเหรอ”

“กลัวทำไมวะ กูรู้ดีว่ากูเป็นยังไง ไอ้พวกนั้นมันก็แค่เห่าที่เห็นมึงมาสนิทกับกู”

ใบหน้าเคร่งขรึมที่มองมาปรากฏรอยยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตาจนผมอดระแวงไม่ได้

“ยิ้มอะไร”

“ผมเพิ่งรู้ว่า..” ดวงตาคนพูดเป็นประกายเจ้าเล่ห์ “เราสนิทกัน”

 “ทำไมจะไม่สนิท กูนอนกับมึงมาแล้ว ไม่เรียกสนิทแล้วเรียกอะไรวะ”

“หึๆ”

จู่ๆ ร่างสูงก็โน้มใบหน้าเข้ามาหา ริมฝีปากกระซิบบางอย่างข้างหูผม

“ระวังหน่อย”

“ระวังอะไรวะ” ผมเลิกคิ้วขึ้น

“ระวังคนจะเชื่อที่เก่งพูด”

“ใครมันจะไปเชื่อ”

“เชื่อสิ เพราะคุณบอกเองว่านอนกับผมมาแล้ว” ร่างสูงถอยตัวกลับ ดวงตาและริมฝีปากยกยิ้มพราย

“ผมไม่ชอบโกหกใคร ถ้ามีคนมาถามก็คงต้องตอบว่าใช่ เราเคยนอนด้วยกัน”

!!!

“หึๆ”

“แม่งเอ๊ย กูน่าจะรับข้อเสนอมึง กลับไปเกลียดหน้ามึงเหมือนเมื่อก่อนเข้าท่ากว่าเยอะ” ผมบ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกว้างขึ้น ผมจึงอดถามไมได้

“ชอบถูกด่าเหรอวะ”

“เปล่า” ร่างสูงโคลงศีรษะช้าๆ ดวงตาเป็นประกาย  “ผมแค่ชอบที่คุณไม่เกลียดขี้หน้าผม”

“...”

“เออ” ผมหลบสายตาอีกฝ่าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  “มึงมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม กูจะไปหาไอ้ปาย”

“อืม”

“กูไปล่ะ” ผมบอกก่อนหมุนตัวกลับ

“เดี๋ยว”

“อะไร” ผมหันกลับไปมอง

“เราไปทางเดียวกัน”

“เออ กูลืม” ผมหัวเราะเสียงดังเพราะขำตัวเอง ทำให้อีกฝ่ายพลอยหัวเราะไปด้วย ใบหน้าที่เห็นจึงไม่เคร่งขรึมเหมือนที่ผ่านมา

ผมไม่แน่ใจนักว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆ กำลังเปลี่ยนไป หรือผมต่างหากที่เปลี่ยนไป แต่อย่างหนึ่งที่ผมรู้ก็คือการมีหมอนี่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้แย่นักหรอก

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[AkuaPink]

 
 

[ommanymontra]

 

[iceman555]

 

[Ti0590]

น้องภาาาา น้องภากำลังติดกับพี่คินแล้วนะะะ

[JokerGirl]

ก็นอนด้วยกันจริงๆอ่ะเนอะ สนิทกันจริงๆ

[วายซ่า]

อ้าวๆๆ น้องภาหลุดคำพูดให้คิดไปไกลเชียวนะ 

[areenart1984]

รอดูผลการยุยงของเก่งว่าจะเป็นผลอย่างไรกับ 2 คิน 

[songte]

พี่คินแอบร้ายนะเนี่ยะ แต่น้องภาบอกว่านอนด้วยกันแล้วหน้าตาเฉย คนฟังคิดไปไกลถึงดาวอังคารละนะ

[miikii]

พัฒนาทีละนิด 

[Ac118]

น้องภา น่ารักกกกก แพ้ทางพี่คินเข้าแล้ววว

[arij-iris]

มีความปกป้องกันและกันสูงมากกกกกก

[DrSlump]

 

นอนด้วยกัน ในความหมายของนุ้งภาคือนอนเตียงเดียวกัน

แต่ในความเข้าใจของคนอื่นคือ....

[•♀NoM!_KunG♀•]

เดะก้อจะต้องรวมร่างกัน 55555

[Kelvin Degree]

เอาแล้วละสิ ปกป้องกันสุดๆ,,,

[t2007]

เหรอภา มีพี่คินเคียงข้าง ก็ดี๊ดี

[sirin_chadada]

อารมณ์ดีจังนะคิน

[Ginny Jinny]

ทีละนิดๆ

[หมอตัวเปียก]

เดินไปด้วยกัน

[KKKwanGGG]

  เค้าเริ่มเป็นห่วงกันแล้ว รออ่านตอนต่อไปนะครับ