หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[Ac118]

คู่นี้น่ารักกกกกกก 

[labelle]

ก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ห่วงใยใดๆ เนาะน้องคิน
แค่พี่ภาคินเหงานิดหน่อย ก็ช่างเค้าเหอะ

ชีวิตคนเรา แต่ภาคินก็เลือกกลบเกลื่อนเหมือนไม่ใส่ใจ
แต่มีคนอยากใส่ใจแล้วนะตอนนี้ จะไปนอนค้างด้วยเลย

[darin]

ตอนที่ 6
เพื่อน

   

นี่เป็นครั้งที่สี่ที่ผมเข้ามาในบ้านหลังนี้ และทุกครั้งความรู้สึกก็จะแตกต่างกันออกไป นอกจากความเงียบเหงาที่สัมผัสได้แล้ว ครั้งนี้ผมยังรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยความอ้างว้าง คุณจะใช้ชีวิตยังไงเมื่อไม่มีบ้านที่เป็นบ้านจริงๆ ให้กลับ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด


“มึงอยากกินอะไร” ผมถามหลังจากเดินเข้ามาหยุดยืนในห้องครัว

“คุณตัดสินใจเลย”

“ได้ งั้นวันนี้เน้นแซ่บๆ แล้วกัน จะได้เหลือไปเป็นกับแกล้มด้วย ถ้าไม่มีเดี๋ยวดึกๆ หิวได้ต้มมาม่าแน่”

“ตกลงคุณจะค้างที่นี่จริงงั้นเหรอ” ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง
   
“จริงสิวะใครจะพูดเล่น ทำไม?” ผมก้าวเท้าเข้าไปหาร่างสูง มองอีกฝ่ายด้วยสายตากวนๆ
   
“มึงกลัวโดนกูปล้ำเหรอ”

เสียงถอนหายใจดังยาวก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเข้าชิด จนผมต้องเป็นฝ่ายถอยหลัง สายตาถูกดวงตาดุของอีกฝ่ายตรึงไว้

“อะไร” ผมใช้เสียงเข้าข่ม พยายามทำใจดีสู้เสือ แต่ร่างสูงยังคงก้าวเข้ามาหาอย่างช้าๆ

“อะไรของมึง” ผมหยุดถอย ไม่ใช่เพราะคิดจะวางมวยกับอีกฝ่าย แต่เพราะหลังติดเคาน์เตอร์แล้ว

สองแขนของคินยื่นมาคร่อมร่างผมเอาไว้ ขยับร่างกายเข้ามาชิด ชิดจนผมเห็นว่าขนตาของอีกฝ่ายยาวแค่ไหน ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาช้าๆ

“เชี่ย! กูพูดเล่น” ผมผงะหน้าหนี พูดด้วยน้ำเสียงตื่น

“หึๆ” ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายขบขัน มือใหญ่วางลงบนศีรษะของผม

“เด็กน้อย” คนพูดโคลงศีรษะ ก่อนร่างสูงจะถอยออกไปทิ้งผมยืนเหวออยู่ครู่ใหญ่

“ไอ้เหี้ยคิน! แน่จริงมึงกลับมาต่อยกับกูก่อน”

เจ้าของชื่อไม่หันมามอง เพียงแค่ยกมือขึ้นโบกแทนการปฏิเสธ

“แล้วนั่นมึงจะไปไหน”

“ว่ายน้ำ”

“ตอนนี้เหรอวะ”

“ใช่ อยากให้หัวเย็น”

ผมเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดทันที

“เออไปเถอะ เอาให้เย็นทั้งตัวเลยก็ได้มึง  ” นั่นคือคำพูดห่วยๆ ที่ผมคิดได้ตอนนั้น


“ขึ้นมาได้แล้ว”

ผมพูดเมื่อร่างสูงโผล่ศีรษะพ้นจากน้ำ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองผม

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ยัง แต่กว่ามึงจะอาบน้ำเสร็จก็คงพอดี จะได้กินเลย”

ผมย่อตัวลงนั่ง ยื่นมือไปให้ มองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม สายตาคู่นั้นตกลงมองมือผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตา
   
“เร็ว กูหิวแล้ว”
   
“อืม”
   
มือของคินยื่นมาจับมือของผม ปล่อยให้ช่วยดึงขึ้นมาจากน้ำ มันอาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย แต่เป็นครั้งหนึ่งที่รู้สึกได้ว่าคินยิ้มจริงๆ

• • • • •

“ยำทะเล”
   
“ใช่” ผมพยักหน้า แถมด้วยการใช้ช้อนตักเข้าปากให้ดู
   
“ต้มยำปลากะพง”
   
“ก็ใช่อีก” แต่คราวนี้ผมไม่ได้ซดให้ดูเพราะยังกินคำก่อนหน้านี้ไม่หมด
   
“กุ้งแช่น้ำปลา”
   
“ก็ใช่ไง มึงจะทวนชื่ออาหารทำไมวะ กูทำเองกูต้องรู้สิ”
   
คนที่นั่งตรงข้ามกวาดสายตามองอาหารอีกสองอย่างที่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อ ก่อนถอนหายใจออกมา
   
“ผมน่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนที่คุณบอกว่างั้นวันนี้เน้นแซ่บๆ ก็แล้วกัน ว่าอาหารมันจะออกมาเป็นแบบนี้”
   
“งั้นมึงผิด” ผมยกช้อนขึ้นชี้อีกฝ่าย “ถ้ามึงทักกูนะป่านนี้มีผัดผัก ต้มจืดให้กินแล้ว”
   
“ผมผิด?”
   
“ใช่”
   
“หึๆ ตามใจคุณ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน
   
“นี่มึงถึงกับจะไม่กินเลยเหรอวะ บอกกันดีๆ ก็ได้เดี๋ยวกูทำไข่เจียวให้”
   
“คุณถามผมไม่ใช่เหรอว่าเหล้าในตู้เปิดได้ไหม”
   
“ก็แล้วไป” ผมยิ้มขำ มองตามอีกฝ่ายไป
   
ร่างสูงเดินไปที่ตู้ หยิบขวดเหล้าออกมาวางบนเคาน์เตอร์ หยิบถังน้ำแข็งมาใส่น้ำแข็งที่กดจากตู้เย็น หยิบโซดา ขวดน้ำมาวาง ผมมองอีกฝ่ายเพลิน แม้ไม่คุยกันก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร
   
“มากูชงให้” ผมเลื่อนแก้วน้ำมาใกล้ตัว จัดการชงเหล้าให้อีกฝ่าย
   
“มึงคอแข็งหรือเปล่าวะ”
   
เอาเข้าจริงผมรู้เรื่องของคนชื่อเหมือนกันน้อยมาก ส่วนใหญ่ที่รู้ก็คือวีรกรรมของอีกฝ่ายที่ฟังคนอื่นเล่ามาอีกที รวมถึงวีรกรรมที่เกี่ยวข้องกับผม แต่นิสัยจริงๆ เป็นยังไง ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผมแทบไม่รู้เลย
   
“อย่าห่วงเลยผมไม่น็อคก่อนคุณแน่”
   
“มึงยังไม่เคยเห็นกูกิน กูอาบน้ำยังใช้น้ำน้อยกว่าเหล้าที่ดื่มเลย”
   
คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงหัวเราะในลำคอ แต่เจ้าตัวหลุดขำออกมาจริงๆ ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมดูกระจ่างตาขึ้นมาทันที
   
“หัวเราะอะไรวะ ไม่เชื่อกูเหรอ” ผมแกล้งถามกลับ คนตรงหน้าแม้จะหยุดหัวเราะแล้วแต่ดวงตายังเป็นประกายวาววับ
   
“ผมมีเหล้าไม่พอให้คุณอาบแน่”
   
“เหอะ” ผมทำเสียงในลำคอ
   
“เออจริงสิ” ผมกลับมาพูดจริงจังเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้
   
“กูไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยคงต้องขอยืมชุดนอนมึง ส่วนชุดนักศึกษาเดี๋ยวพรุ่งนี้กูกลับไปเปลี่ยนที่หอยังทัน”
   
“ได้”
   
“ไม่ใช่ว่าพอกูใส่เสร็จมึงเอาไปโยนทิ้งนะ” ผมรีบพูดดักคออีกฝ่าย
   
“หึๆ ใครจะทำแบบนั้น”
   
“ก็มึงไง” ผมยกมือขึ้นชี้หน้า “คราวก่อนมึงก็ให้กูเอาไปเลยไม่ยอมให้ซักคืน ถามจริงเถอะมึงไม่ใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นใส่แล้วเหรอวะ”
   
“เปล่า ทำไมจะใส่ไม่ได้”
   
“แล้วทำไมคราวก่อนมึงถึงไม่ให้กูเอามาคืน เสื้ออย่างกับของใหม่ กูใส่แค่ครั้งเดียว”
   
“เพราะมันมีเยอะจนไม่จำเป็นต้องใส่น่ะสิ”
   
คงไม่ต้องบอกปฏิกิริยาของผม เจอแบบนี้เข้าไปมันก็ต้องนั่งอึ้งเป็นธรรมดา
   
“เออ กูลืมว่ามึงรวย” ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เป็นการประชดที่ไม่มีความจริงจังอยู่ในนั้น เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหมายความตามนั้นจริงๆ ไม่ได้อวดรวยแต่อย่างใด เหมือนกับตอนที่ปฏิเสธเมื่อผมขอเปิดเหล้าในตู้ แค่ฟังผมก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวต้องการแหย่ผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอ ผมคงคิดนำไปแล้วว่าหมอนี่แล้งน้ำใจ พูดจาไม่ไว้หน้าคนอื่น หรืออื่นๆ อีกมากมายในแง่ลบ จะว่าไปแล้วผมก็ไม่ถึงกับไม่รู้จักนิสัยหมอนี่แฮะ อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้จักกันมากขึ้นอีกนิดหนึ่ง


หลังจากนั่งดื่มที่โต๊ะกินแล้วย้ายมาต่อที่ห้องนั่งเล่น จนดูหนังจบไปเรื่องหนึ่งพร้อมกับเหล้าที่หมดไปครึ่งขวดผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมา

“หมดแก้วนี้พอ” เสียงทุ้มดังขึ้น ผมจึงละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์หันไปมอง

“มึงง่วงแล้วเหรอวะ” ผมถามก่อนหาวหวอด

“ถามตัวเองดีไหม”

“ง่วง” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด

“งั้นก็พอ” แก้วในมือถูกดึงไป

“ลุกขึ้น”

“เก็บก่อนสิวะ” ผมมองของที่วางอยู่บนโต๊ะ

“เดี๋ยวผมลงมาเก็บเอง”

“ตามใจ” ผมลุกขึ้นยืน เดินตามอีกฝ่ายขึ้นไปยังชั้นบน


ชุดนอนสีน้ำเงินเข้มถูกส่งมาให้ ผมรับมาถือพร้อมกับยกยิ้มกว้าง “กูไม่เคยใส่ชุดนอนที่เป็นชุดนอนจริงๆ แบบนี้ นี่ครั้งแรกเลยนะ”

“ผมควรตกใจไหม”

“เชี่ยนี่ กูไม่พูดก็ได้” ผมมองค้อนอีกฝ่าย ก่อนหอบข้าวของเดินออกจากห้องแต่งตัว

“กูอาบห้องนี่เลยนะ” คราวก่อนผมก็อาบในห้องนอนของอีกฝ่าย จึงพูดเพื่อบอกกล่าวเท่านั้น

“จะอาบในนี้หรืออาบในห้องที่คุณพักก็ได้ อยากนอนห้องไหนก็เลือกตามสบาย เป็นห้องพักแขกทั้งหมดอยู่แล้ว”

“กูเลือกได้ตามสบายเหรอ” ผมพยายามซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้

“ใช่”

“งั้นกูนอนห้องมึง”

ร่างสูงหันมามองผม ดวงตาจ้องเข้ามาในตา

“เตียงออกจะใหญ่ นอนสองคนสบายๆ จะเปลืองแอร์เปลืองไฟทำไมวะ ยุคนี้มันต้องช่วยกันประหยัด”

“เอาไว้ผมจะช่วยด้วยวิธีอื่น”

“แต่มึงให้กูเลือกตามสบายแล้วกูก็เลือกแล้ว เข้าใจ๊” ผมยักคิ้วให้ คว้าผ้าเช็ดตัวที่ยังอยู่ในมืออีกคนเดินตรงไปยังห้องน้ำ

“อย่าลืมลงไปเก็บแก้วด้วย”

ผมรีบปิดประตูตามหลัง หัวเราะแบบไม่มีเสียงเมื่อพยายามจินตนาการใบหน้าของอีกฝ่าย เสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้เห็นกับตา


ผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงรอเจ้าของบ้านอาบน้ำ  จนเกือบจะเผลอหลับไปหลายครั้ง ดีที่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ร่างสูงเดินออกมามีเพียงกางเกงนอนเกาะอยู่ที่สะโพกตัวเดียว ผมเคยเห็นแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งจึงฟันธงได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใส่เสื้อนอน

ผมขยับตัวย้ายมานอนฝั่งซ้ายเพื่อเหลือพื้นที่ให้กับเจ้าของห้อง ร่างสูงเดินไปเดินมาอยู่ครู่ใหญ่ก่อนหยุดยืนที่ข้างเตียงฝั่งขวา มองมาที่ผม

“อะไร”

“นอกจากจะแย่งห้องนอนผมแล้วคุณยังแย่งผ้าห่มผมอีกเหรอ”

ผมก้มลงมองผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมอยู่บริเวณเอว ก่อนส่ายหน้าแรงๆ

“เปล่าใครว่าแย่ง เรียกว่าห่มด้วยกันเว้ย”

“ผ้าห่มมีอีกหลายผืน ผมบอกคุณแล้วว่าเก็บอยู่ในตู้ชั้นบน”

“รู้ แต่ผ้าห่มผืนออกใหญ่โต ห่มกันสองคนสบายๆ”

“ผ้าห่มไม่ใช่ไฟ คุณไม่ต้องช่วยผมประหยัดก็ได้”

“มึงผิดแล้ว ตอนมึงเอาไปซักใช้ทั้งผงซักฟอก ใช้ทั้งน้ำทั้งไฟ เห็นไหมกูฉลาดกว่า”

เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น ดีหน่อยตรงที่อีกฝ่ายเลิกคิดจะเถียงกับผม น่าจะเพราะรู้ว่าเถียงไปก็ป่วยการจึงยอมขึ้นเตียงมาโดยดี ผมรีบคลี่ผ้าห่มที่กองเป็นก้อนออก และคลุมไปบนตักของอีกฝ่าย

“กูบอกมึงแล้วพอเหลือเฝือ ทั้งเตียงทั้งผ้าห่มนั่นแหละ” อันที่จริงน่าจะหมายถึงบ้านหลังนี้ด้วยที่มันใหญ่จนเกินไป

“นอนได้แล้ว” ร่างสูงเอนตัวลงนอน เอื้อมมือไปปิดสวิตช์ที่แผงควบคุมไฟที่อยู่ข้างเตียง

“ตกลงมึงง่วงเหมือนกันเหรอ” ผมเอนตัวลงนอนบ้าง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงอก

“เปล่า”

“แล้วทำไมรีบปิดไฟวะ”

“ผมกลัวได้แบ่งอย่างอื่นกับคุณอีก”

“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย ตะแคงตัวหันไปมองใบหน้าในแสงสลัว

“ไอ้คิน”

“...”

“หลับแล้วเหรอวะ”

“เปล่า”

“แล้วทำไมไม่ตอบ”

“ผมนึกว่าคุณเรียกตัวเอง”

“ไอ้นี่” ผมยกเท้าเตรียมจะถีบ แต่คิดได้ว่านี่มันบ้านของหมอนี่นี่หว่าจึงเปลี่ยนใจ

“มีอะไร”

“กูจะเรียกมึงว่าอะไรดีวะ เสือกชื่อเหมือนกันทั้งชื่อเล่นชื่อจริง”

“พี่..”

“ขืนพี่คินน้องคินอีกทีกูถีบมึงจริงๆ”

“หึๆ” แม้แสงไฟจะสลัวแต่ผมมั่นใจว่าผมเห็นอีกฝ่ายยิ้ม

“ภา” เสียงเรียกทุ้มหู มันฟังอบอุ่นจนผมลืมไปว่าผมไม่ชอบให้เรียกชื่อนี้

“ดีไหม”

“ไม่เอา” ผมเพิ่งนึกได้ว่าไม่ชอบก็ตอนนี้

“งั้นจะเรียกว่าอะไร”

“ช่างเถอะ” ผมพลิกตัวกลับมานอนหงาย ดึงผ้าห่มที่หล่นลงไปขึ้นมาคลุมจนถึงคอ ประสานมือวางลงบนท้องก่อนหลับตาลง

“กูเรียกมึงว่าเพื่อนก็แล้วกัน”

ห้องตกอยู่ในความเงียบจนผมคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่พูดอะไร

“ขอบใจ”

แม้เป็นคำสั้นๆ แต่ก็ทำให้ผมยิ้มออกมา  มีคนเคยพูดว่าเพื่อนก็เหมือนครอบครัว ผมหวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม้มันจะทดแทนกันไม่ได้ก็ตาม

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[หมอตัวเปียก]

เดี๋ยวจากเพื่อนจะเลื่อนขั้น

[arij-iris]

ในความกวนคือความห่วงใยไงงงง

[diltosscap]

คินพี่พูดน้อย คินน้องพูดไม่หยุด น่ารักทั้งคู่ ชอบความใส่ใจ เรียกเพื่อนแล้วไงต่อ รอพรุ่งนี้นะคะ

[HanATarO]

ตอนนี้เป็นเพื่อนไปก่อน แต่อีกไม่นานคงได้เลื่อนขั้นนะ

[silverspoon]

ค่อยๆละลายน้ำแข็งในใจไป 

[ืืnanana21]

เลื่อนขั้นขึ้นไปเร็วๆเลยได้ไหมคะ//ยื่นบันได

[golove2]

ค่อยเรียนรู้กันไปนะพี่คินน้องคิน

 

[Jibbubu]

น้องคงห่วงซินะถึงได้มานอนด้วยแบบนี้

[sailom_orn]

  รู้สึกอบอุ่นขึ้นไม๋พี่คิน

[Kelvin Degree]

พี่คิน น้องคิน. ค่อยๆช่วยๆกันไปนะครับ,,,

[mystery Y]

อีกหน่อยค่อยเรียกแฟนเนาะ

[วายซ่า]

เป็นพี่คิน น้องคินก็ดีนะ 

[areenart1984]

แล้วตอนตื่นนอน จะอยู่ในท่าไหนเอย 

[iceman555]

 

[เป็ดอนุบาล]

          แคร์ความรู้สึกกันแบบนี้

       อีกไม่นานหรอกรักกันแน่ๆ♥️♥️

[aommyga40]

กอดๆๆๆๆน้าาาาาา

[van16]

แบ่งเตียงแบ่งผ้าห่ม ต่อไปแบ่งอะไรดีน๊าาาา 

[DrSlump]

 

[Ti0590]

น้องภาห่วงพี่คินนน เดี๋ยวอีกหน่อยพี่คินก็เรียกน้องภาได้แค่คนเดียว

[ommanymontra]

 

[miikii]

เปลี่ยนจากเพื่อนค่อยหาชื่อเรียกกันใหม่ 

[amisezmin]

ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนไปก่อน 

[PrimYJ]

ตอนนี้เรียกเพื่อนไปก่อน ตอนหน้าค่อยเรียกแฟน อิอิ

[O-RA DUNGPRANG]

ค่อย ๆ ขยับความสัมพันธ์กันไปนะพี่คินน้องคิน 

[KKKwanGGG]

พี่คิน น้องคิน

[Ginny Jinny]

ทีละก้าวๆ

[t2007]

ได้เป็นเพื่อน จากนั้น ก็ยังเป็นเพื่อน เนอะ พี่คิน น้องคิน