LengZab 20
"อ้ายมีเหตุผล"
100%
ทั้งๆที่แอร์ในห้องก็เย็นเฉียบแต่ว่าตอนนี้เล้งกลับร้อนมาก...
ย้งยี้ อันดามันและโจ้อยู่ในห้องนอน
ห้องที่ควรจะเป็นที่ส่วนตัวแต่ตอนนี้กลับมีโจ้เดินเข้าเดินออกราวกับเป็นบ้านของตัวเองแต่เล้งกลับต้องนั่งหงุดหงิดอยู่นอกห้อง ประตูห้องไม่ได้ปิดทำให้เห็นว่าตอนนี้ย้งยี้คล่องแคล่วขนาดไหนทั้งการพูดจาต่อหน้ากล้องทั้งการแต่งหน้าการอธิบายชนิดของเครื่องสำอางค์ ย้งยี้ยังคงสดใสเหมือนเช่นเคยเพิ่มเติมคือความมั่นใจในตัวเองที่มากขึ้น หลังจากแต่งหน้าเสร็จสองสาวก็ปิดห้องเพื่อแต่งตัวโดยที่โจ้ออกมาเตรียมกล้องเพื่อรอถ่ายภาพนิ่ง ชายหนุ่มแอบขำเล้งนิดหน่อยที่นั่งทำหน้าดำเหมือนถูกราหูอม โจ้หันกล้องมาทางเล้ง
"ทำอะไร"เล้งยกมือขึ้นบังหน้ากล้องถามเสียงเข้ม
"ยืมหน้าปรับโฟกัสหน่อย"เล้งเอามือลงพลางหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ก็ยังไม่ชัดเจนเหมือนเดิมเลยนะ"โจ้มองภาพเล้งผ่านเลนส์กล้อง
ยังคงไม่ชัดเจนเหมือนเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิด
"กล้องของมึงๆก็ปรับให้มันชัดสิ"
"ผมไม่ได้หมายถึงกล้อง ผมหมายถึงพี่"โจ้ลดกล้องลงสบตากับเล้งตรงๆ คนเด็กกว่ากระตุกยิ้มอย่างจงใจยั่ว
"ไม่รู้อะไรก็อย่ามาทำปากดี กว่าจะมาถึงวันนี้กูก็เหนื่อยมาไม่ใช่น้อยๆ"
"แล้วพี่คิดว่าคนทางนี้ไม่เหนื่อยเหรอ จะไปไหนก็ไม่ได้เพราะมีคนบอกให้รอ"โจ้จ้องหน้าเล้งด้วยสายตาที่เล้งอ่านไม่ออก
"ผมไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ว่ะ พี่ก็รู้ว่าย้งรักพี่มากแต่พี่ทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของที่จะจับวางทิ้งๆขว้างๆไว้ที่ไหนก็ได้พอมีคนจะมาหยิบไปพี่ก็หวง เคยคิดมั่งป่าววะว่าถ้าไม่มีพี่ย้งอาจจะมีความสุขมากกว่านี้"เล้งผุดลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อของโจ้ทันทีด้วยความโมโห
"มึงพูดบ้าอะไร กูไม่เคยคิดจะเลิกกับย้งที่มาพูดพล้่มก็เพราะคิดจะมาแทรกอยู่ตลอดเวลาสินะ"
"โมโห?...พี่จะมาโมโหผมทำไม? กลัวเสียเขาไปเหรอ กลัวจะโดนผมแย่ง? ถ้ากลัวเสียเขาไปก็แสดงให้เขาเห็นหน่อยสิว่าพี่พยายามรักษาเขาไว้แล้ว ผมจะบอกพี่ให้เอาบุญนะระหว่างที่พี่ไม่อยู่มีคนเข้ามาจีบย้งตั้งเยอะไม่ใช่มีแค่ผมหรอกที่ชอบย้งยีเ มีคนที่พร้อมจะรักเขาใส่ใจเขามากกว่าพี่ถ้าพี่ยังเป็นอย่างนี้หมาคาบไปแดกก็อย่ามาพาลแล้วกัน"โจ้แกะมือของเล้งออกพอดีกับที่อันดามันและย้งยี้เปิดประตูห้องออกมา ย้งมองภาพโจ้กับเล้งที่ยืนทำหน้าคว่ำใส่กันอย่างคาดคั้น
"ทำอะไรกัน?"โจ้กับเล้งผละออกจากกัน โจ้หันไปยิ้มให้ย้งแล้วปฎิเสธว่าไม่มีอะไรในขณะที่เล้งมองชุดที่ย้งใส่แล้วขมวดคิ้วฉับ
"ทำไมชุดมันสั้นอย่างนั้นล่ะ ทั้งสองคนเลย"เล้งมองชุดที่อันอันกับย้งยี้ใส่แล้วรู้สึกหัวร้อนวูบๆชุดที่อีตัวดีใส่เป็นชุดเมดที่เคยเห็นในอนิเมะเป็นกระโปรงสั้นสีดำเนื้อผ้าของอันอันเป็นซีทรูสีดำปิดทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีขาวตรงคอเสื้อแหวกจนเห็นเนินเนื้อที่เบียดกันจนแทบระเบิด ส่วนของย้งยี้โชคดีหน่อยที่ไม่เปิดหน้าอกปิดช่วงบนมิดชิดแต่ช่วงล่างนี่เล้งลมจะจับเสียให้ได้เพราะกระโปรงสั้นเผยเรียวขาขาวที่มีถุงน่องดำคาดโบว์สีขาวรัดขึ้นมาจนถึงขาอ่อน
"ชุดเมดก็งี้แหละ"เป็นอันดามันที่เอ่ยตอบในขณะที่ย้งมองเล้งเพียงแวบเดียวโจ้ทำลายบรรยากาศแสนอึดอัดด้วยการเรียกสองสาวมาโพสต์ที่ถ่ายรูป เริ่มด้วยถ่ายในห้องครัว ทุกอย่างที่อยู่ในครัวถูกใช้เป็นอุปกรณ์ประกอบฉากจนกระทั่งเล้งถูกเฉดหัวออกไปจากโซฟาเมื่อโจ้ถ่ายเดี่ยวให้ย้ง ย้งมองหน้าเล้งอยู่ๆก็เกิดความรู้สึกอยากแกล้งยั่วให้เล้งหงุดหงิด ย้งยี้ขึ้นไปนั่งด้วยเข่าบนโซฟาจากนั้นใช้มือดึงกระโปรงรั้งขึ้นจนถึงโคนขาอ่อนเผยเรียวขาขาวที่เล้งหวงนักหนาและมันก็ได้ผลที่เล้งโกรธจนหน้าแดงมันก้าวพรวดๆคว้าข้อมือของย้งดึงให้ปลิวตามแรงพาเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูปังใหญ่ทิ้งอันดามันกับโจ้ให้ยืนอึ้งกับความเร็วของเล้ง เหนือสิ่งอื่นใดทั้งโจ้และอันดามันเพิ่งเคยเห็นมุมยั่วๆของย้ง
"เอาเรื่องเหมือนกันนะเพื่อนเรา"โจ้พูดออกมาเบาๆพลางเก็บกล้อง
"เดี๋ยวอันกลับกับเราเลยมั้ยสงสัยคู่นั้นคงต้องการความเป็นส่วนตัวในการเคลียร์กัน"
"แต่เราโป๊ เสื้อผ้าเราอยู่ในห้องย้ง"อันดามันก้มดูชุดตัวเองที่โป๊กว่าของย้งยี้
"ใส่คลุมไว้เดี๋ยวเราเดินบังให้"โจ้ถอดเสื้อของตัวเองคลุมให้อันดามันสะพายกระเป๋ากล้องแล้วคว้ามือของอันดามันจูงเดินออกจากห้องของย้งยี้หูก็แว่วได้ยินเสียงทะเลาะกันดังลอดออกมา อันดามันสวมรองเท้าผ้าใบเดินตามแรงจูงของโจ้ด้วยใจที่เต้นแรง แก้มขาวแดงปลั่งสองตามองมือที่ถูกโจ้กุมไว้ด้วยความรู้สึกจั๊กจี้ในใจ
รู้จักกันมาหลายปีวันนี้ทำไมโจ้มันหล่อจังวะ...
ทางด้านในห้องนอนหลังจากเล้งปิดประตูย้งยี้ก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงเล้งตามไปตะครุบคร่อมร่างกักตัวย้งไม่ให้ขยับหนีในขณะที่ย้งก็ดิ้นขลุกขลัก ดวงตาของเล้งขวางเหมือนหมาบ้ามันบีบต้นขาขาวจองย้งอย่างโมโห
"พี่เล้งย้งเจ็บ!!!"ย้งยีเตีลงบนหลังของเล้งมันนิ่วหน้าเพราะดล้งบับแรงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะต้องเป็นรอยช้ำแน่นอนในวันพรุ่งนี้
"กำลังทำอะไร? ทำไมทำท่าทำทางแบบนั้นจะถ่ายหนังสือโป๊เหรอ ชอบโชว์เนิ้อหนังให้คนอื่นดูหรือไงเป็นสาวเป็นนางทำไมไม่รักนวลสงวนตัว"
"ทำไม ตัวของย้ง ย้งจะทำยังไงก็ได้พี่เล้งไม่ต้องมายุ่งแล้วก็ออกไปจากตัวย้งซักทีย้งอึดอัด"คุณากรจ้องหน้าของจุฑายศนิ่ง ดวงตาของชายหนุ่มที่มองใบหน้าหวานมีความรู้สึกหลากหลายอัดแน่น
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นเขาแท้ๆที่เคยอึดอัดกับการถึงเนื้อถึงตัวของย้งยี้
แต่มาวันนี้คนที่พูดคำว่าอึดอัดคือเจ้าตัว
ทั้งๆที่เมื่อก่อนต้องหาช่องสัมผัสร่างกายเขา
แต่ในตอนนี้เป็นเขาเสียเองที่อยากสัสผัสทุกสัดส่วนของร่างบาง
เขาทั้งหึงทั้งหวงจะแย่อยู่แล้ว
ขนาดเมื่อก่อนยังไม่เป็นสาวสะพรั่งขนาดนี้เขายังหวงมันแทบบ้า
แล้วถ้ารูปนั้นถูกคนอื่นเห็นมีคนต้องการสัมผัสตัวมันมีคนใช้มันเป็นวัตถุทางเพศเล้งจะทำยังไง
"จะบ้าตายอยู่แล้วนะ..."มันลูบกรอบหน้าของย้งส่งสายตาว้าวอนจนน่าสงสาร
"พี่แค่จะบ้าแต่ตอนที่พี่หายไปย้งป่วยจนจะตาย ใครมันลำบากกว่ากันพี่ก็คิดเอา"ย้งยี้ผลักเล้งให้ออกห่างตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำแต่ก็ต้องเดินออกมายืนตรงหน้าเล้ง เล้งมองร่างโปร่งตรงหน้าด้วยสายตาเตฌมไปด้วยคำถาม
"รูดซิปให้หน่อย"อีตัวดีมันบอกก่อนจะหันหลังให้ ย้งยี้รวบผมมาไว้ข้างหน้าเพื่อให้เล้งรูดซิปด้านหลังให้ คุณากรมองต้นคอขาวผ่องที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วยสายตาอาวรณ์ปลายนิ้วแตะลงบนซิปค่อยๆรูดลงจนเห็นตะขอบราลูกไม้รูดลงจนสุดเผยให้เห็นเอวคอดและบั้นท้ายเย้ายวนเล้งรวบเอวย้งยี้เข้ามาไว้ในอ้อมกอดดึงชุดเกะกะลงแล้วฝังปลายจมูกลงบนต้นคอขาวสูดกลิ่นหอมจนเต็มปอด
"ปล่อย"ย้งยี้ตกใจอยู่ไม่น้อยกับความไวของเล้งพอตั้งสติได้มันก็เอ่ยสั่งเสียงเข้มจนเล้งหยุดการกระทำจาบจ้วงยอมผละกายออกพึมพำคำว่าขอโทษเบาๆ ย้งยี้หันไปมองด้วยสายตาตำหนิก่อนจะปล่อยให้ชุดหลุดร่วงลงกับพื้นเผยเรือนร่างสะพรั่งให้เล้งเห็นกดยิ้มเย้ยแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำตามเดิมทิ้งให้เล้งด้แต่เสยผมถอนหายใจระบายความเครียดอยู่คนเดียว
ย้งยี้แต้งหน้าแต่งตัวเตรียมไปเรียนเสร็จก็ออกมาจากห้องมันชะงักเมื่อเห็นเล้งกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
"ออกมาแล้วเหรอ พอดีเมื่อวานได้ยินคุยกันอันอันว่ามีเรียนเช้าเลยลงไปซื้อโจ๊กมาให้"เล้งรีบมาขยับเก้าอี้ให้ย้งนั่ง ย้งเมินหน้าหนีไปอีกทางในหัวใจบีบจนเจ็บแต่เล้งก็ไม่ละความพยายาม
"เห็นกินแต่นมกับแซนวิชทุกวัน เฮียเป็นห่วง"
"จะมาห่วงทำไมย้งโตแล้วดูแลตัวเองได้"ย้งยี้กอดอกเถียง
ทีหายไปเป็นปีไม่เห็นจะห่วงว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงทีแบบนี้ทำมาห่วง
เชื่อตายแหละ
"เฮียรู้...ว่ามันชดเชยกันไม่ได้ แต่ตอนนี้เฮียกลับมาแล้วเมื่อก่อนเคยดูแลยังไงก็ยังดูแลเหมือนเดิมและจะชดเชยที่ละเลยไป"
"ไม่จำเป็นหรอกพี่เล้ง ย้งโตแล้วพี่เล้งก็เห็นย้งดูแลตัวเองได้แล้ว ไปไหนมาไหนเองได้ กินเผ็ดได้แล้ว นอนคนเดียวได้แล้วโดยไม่กลัวผีมาหลอกพี่ไม่จำเป็นต้องมาดูแลย้งหรอก"คราวนี้ย้งยี้ไม่ได้ทำเสียงแข็งมันหันมาพูดกับเล้งดีๆ
"เฮียรู้ว่าย้งโตแล้ว โตเกินจะวิ่งตามเฮียเหมือนเมื่อก่อนแล้ว...เฮียจะเป็นฝ่ายตามย้งเอง"
"พี่เล้งไม่เข้าใจที่ย้งพูดเหรอ ตามใจอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ"ย้งยี้พูดอย่างอ่อนใจ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเล้งคอยหาโอกาสปรับความเข้าใจมาตลอดแต่ย้งยี้ก็หลบเลี่ยง
ถามว่ายังรักมั้ย...
แน่นอนว่าความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนแปลง...
ยังรักยังไงก็ยังคงรักอยู่อย่างนั้น...รักเสมอมา
แต่ให้กลับไปเป็นฝ่ายรออีกก็ไม่เอาแล้ว ย้งเหนื่อยเกินจะวิ่งตาม
ส่วนเล้งขอแค่ย้งไม่ผลักไสมันก็ใจชื้นแล้ว เมื่อย้งบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำเถอะทุกเช้าช่วงหกโมงมันจะลงไปข้างล่างหาซื้ออาหารเช้าพวกโจ๊ก ข้าวต้ม ข้าวเหนียวหมูปิ้งมาเตรียมไว้ให้สลับกับอาหารที่มันทำเอง บางวันย้งก็กินบางวันก็กินแค่นมกล่องเดียวแล้วออกไปเลย บางวันย้งก็กลับเร็วเล้งก็จะได้กินกับข้าวฝีมือย้งยี้แต่บางวันก็กลับดึกด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนเล้งพอรู้มากจากจิวยี่ว่าย้งเป็นนางแบบเสื้อผ้าทั้งของณอรและของแบรนด์ดังๆ อาทิตย์หน้าเล้งจะเริ่มทำงานแล้วมันถูกส่งมาเป็นหัวหน้าช่างที่โรงงานใหญ่แถวสมุทรปราการแต่เดือนแรกๆเล้งต้องเข้าบริษัทก่อนโชคดีที่สำนักงานใหญ่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนักจึงทำให้มันขอพักที่คอนโดของจิวยี่ วันนี้มันซื้ออาหารจากห้างกลับเข้ามาในตอนเย็นหลังออกไปพบเพื่อนในตอนที่กำลังจะเดินเข้าคอนโดเล้งก็เหลือบเห็นย้งยี้ลงจากรถยนต์สีขาวคันหนึ่งย้งยี้ก้มคุยกับคนในรถ
ผู้ชาย...หน้าตาดีและมองย้งด้วยสายตาที่เล้งไม่ชอบใจ
หัวร้อนปุดๆจนแทบจะเขวี้ยงถุงทิ้งแต่เล้งก็ต้องฮึบไว้ ทั้งที่ใจจริงอยากจะไปกระชากให้ย้งปลิวติดมือมาแท้ๆ เล้งจำใจต้องข่มอารมณ์ขึ้นห้องไปก่อนชายหนุ่มวางถุงทุกอย่างลงบนโต๊ะเปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มดับความร้อนรุ่ม
ไม่เย็นลงเลยว่ะ!!
เล้งเดินกระวนกระวายรอย้งขึ้นมาบนห้องราวๆสิบนาทีในที่สุดประตูก็เปิดออก ย้งสะดุ้งเมื่อเห็นเล้งยืนหน้าดำอยู่กลางห้องแต่ก็คีพลุคกลับมาได้ทัน
"ใครมาส่ง"น้ำเสียงเย็นเอ่ยถามอย่างข่มอารมณ์เต็มที่ ย้งทำหน้างงแล้วเดินผ่านเล้งอย่างไม่ใส่ใจ
"เพื่อนชื่อภัทรจะทำไม"
"เพื่อน? ทำไมต้องหัวร่อต่อกระซิกกันด้วย แล้วรถไปไหนทำไมต้องให้คนอื่นมาส่ง"
"แล้วจะทำไมย้งจะหัวเราะกับใครพี่เล้งจะมายุ่งทำไม"
"เฮียไม่ชอบ"เล้งตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
"คราวหลังไม่ต้องให้มันมาส่งอีกนะ"ย้งหันมามองหน้าเล้งด้วยสายตามีคำถาม
"มีสิทธิ์อะไรมาห้าม?"
"สิทธิ์เหรอ...สิทธิ์ของความเป็นผัวไง"ย้งกระตุกยิ้มที่มุมปากทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น
"สิทธิ์นั่นของพี่เล้งน่ะมันหมดไปตั้งแต่พี่เล้งทิ้งย้งไปเป็นปีๆแล้ว"ย้งยี้หันหลังเดินหนีเข้าห้องไปทันที
หลังจากวันนั้นบรรยากาศที่เหมือนจะคลายความอึดอัดลงมาซักระยะก็กลับมาอึดอัดใส่กันอีกครั้ง ต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างใช้ชีวิตเล้งยังคงซื้ออาหารเช้ามาเตรียมให้แต่ไม่ได้เซ้าซี้ให้ย้งกิน ส่วนย้งก่อนไปเรียนถ้าไม่อันอันก็เป็นโจ้ที่มารับรถของย้งเข้าอู่สามวันก็ได้กลับมาใช้ตามเดิม
เล้งหักพวงมาลัยรถเข้าสู่เขตตลาดโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกัยเลยตั้งแต่ออกจากกรุงเทพ ย้งยี้มีเวลาหยุดสองวันจึงโทรบอกจิวยี่ว่าจะกลับบ้านเล้งจึงขอตามกลับมาด้วยเพราะตั้งแต่กลับจากจีนมันยังไม่ได้กลับบ้านเลยเช่นกัน
"ขับไปบ้านพี่เลยก็ได้นะจะได้ไม่ต้องไปส่งกันวนไปวนมา"เป็นประโยคแรกที่ย้งยี้พูดกับเล้ง
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเฮียเดินกลับ"
"แล้วจะเดินกลับทำไมให้เหนื่อย"มันทำหน้ายุ่งใส่เล้งในขณะที่เล้งอมยิ้มใส่
"ห่วงเฮียเหรอ?"แกล้งย้อนถาม
"ใครจะไปห่วงอยากเดินก็เดินไปเถอะ"มันหันหน้าหนีเล้งไปอีกทาง ในที่สุดก็ถึงหน้าร้าน พรรณีรีบเดินออกมาหาลูกสาวย้งยี้เปิดประตูร้องเรียกหม่าม้าแล้วเดินไปสวมกอดพลางหอมแก้มซ้ายขวาของพรรณีดังฟอดๆ
"ลูกสาวม้าหายหน้าหายตาไม่กลับบ้านเลยนะม้าคิดถึงจะแย่"
"งานเยอะน่ะม้า นี่มีวันหยุดย้งก็รีบกลับมาเลยนะคิดถึงหม่าม้ามากๆเลยยยย"ย้งยี้ออดอ้อนผู้เป็นแม่ไม่ต่างจากตอนเป็นลูกเล็กเลยซักนิด
"แล้วนี่ใครขับรถมาส่ง"พรรณีถามลูกก็พอดีกับที่เล้งลงมาจากรถ หล่อนทำตาโตแม้จะรู้จากลูกว่าเล้งกลับมาแล้วแต่นี่เป็นการเจอกันในรอบสองปี
"เล้ง...ไม่เจอนานสูงขึ้นอีกแล้ว"หล่อนรับไหว้ชายหนุ่มที่เป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วดึงเล้งเข้ามากอด
"เห็นจิวยี่บอกว่าอาอี๊เสียแล้วใช่มั้ย?"หล่อนผละออกจากเพื่อนลูกชาย ย้งเลิกคิ้วด้วยไม่รู้ในข้อนี้
"ครับ จัดการเรื่องทำศพเสร็จผมก็ทำเรื่องขอย้ายงานกลับมาที่ไทยเลย คิดถึงคนทางนี้"เล้งทิ้งสายตาไปทางย้งยี้ อีตัวดีที่ยืนฟังอยู่รีบขอตัวเข้าบ้านไปทันที
"โกรธมากรู้ใช่มั้ย?"
"รู้ครับ..."
"น้องรอ ตรอมใจจนทรุดป่วย เรื่องนี้หม่าม้าก็โกรธเล้งนะ ทำไมปล่อยน้องไว้แบบนั้น เล้งไม่สงสารน้องเหรอลูก"
"สงสารครับแต่ตอนนั้นลืมคิดถึงใจย้งไป คิดแต่ว่าย้งรอได้ ย้งเข้าใจ มันเครียดไปหมดจนคิดว่าไม่อยากเอาความเครียดมาลงกับย้งกลัวไปหมดกลัวว่าจะเผลอพูดจาไม่ดีใส่กันระยะทางก็ไกลถ้าโกรธก็มาง้อไม่ได้ กว่าจะเสร็จงานทุกอย่างก็นาน"
"เรื่องนี้หม่าม้าไม่ช่วยนะ หม่าม้าสงสารย้ง แต่ไม่ว่าผลลัพท์จะเป็นยังไงเล้งก็ยังเป็นลูกชายคนหนึ่งของหม่าม้านะ"
"ครับ...แต่ม้าครับยังไงผมก็จะง้อย้งให้ได้ แล้วถ้าได้น้องกลับมาคราวนี้ผมจะไม่ละเลยน้องเหมือนที่ผ่านมาอีกผมสัญญานะครับม้า ตอนนี้ผมไม่มีห่วงทางนู้นแล้ว เรื่องสมบัติของอี๊ทนายเขาก็จัดการให้หมดแล้ว"
"แล้วบ้านทางนู้นล่ะเล้ง"
"ผมคงไม่กลับไปอยู่ปรึกษากับป๊าแล้วก็จะขายที่ดินทางนู้นแพงน่าจะได้ราคาดี"
"อย่างนั้นก็ดี อี๊เขารักเล้งมากตอนม้าของเล้งเสียเขาก็บินมาอยู่เลี้ยงเล้งตั้งหลายปี เหนื่อยมากเลยใช่มั้ยดูแลคนป่วยคนเดียว"พรรณีเอ่ยถามอย่างเข้าใจ วูบหนึ่งหล่อนเห็นความเหนื่อยล้าและหยาดน้ำตาที่เล้งกลืนหายไปในชั่วพริบตา
"เหนื่อยครับ"เล้งยอมรับอย่างไม่ปิดบัง
"เหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนอยากจะตายตาม"
เช้านี้เล้งมาที่ร้านของพรรณีแต่เช้า มันมาช่วยเปิดร้านตั้งร้านเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ย้งทำเฉยไม่ได้ให้ความสนใจเล้งนัก สมพรกับปานมองบรรยากาศกระอักกระอ่วนของทั้งคู่ก็ไม่กล้าแซวเล่นเหมือนเมื่อก่อน แม้จะนั่งปอกไข่ด้วยกันแต่ก็ไม่พูดกัน หลบเลี่ยงกันไปมาจนกระทั่งสายน้องภีมลูกของสมพรตื่นวิ่งออกมาหาแม่ที่หน้าร้าน เด็กชายผิวคล้ำตัวจ้ำม่ำพอเห็นย้งก็ร้องเรียกอย่างดีใจ
"ย้งงงง"เจ้าตัวกลมวัยสามขวบกว่าวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของย้งยี้ที่อ้าแขนรับ
"น้องภีมตื่นสายพี่ย้งรอตั้งนาน คิดถึงไอ้หมูเล็กจังเลยครับมาให้พี่ย้งหอมหน่อย"ย้งยี้ฟัดแก้มยุ้ยดังฟอดๆด้วยความคิดถึงจนเจ้าเด็กตัวป้อมหัวเราะคิกด้วยความจั๊กจี้มือป้อมคว้าสะเปะสะปะเมื่อโดนฟัดจนคว้าหมับจับนมของย้งยี้ไปเต็มๆ เจ้าตัวไม่มีทีท่าจะปัดออกยังคงเล่นกับน้องภีมจนเล้งที่หน้าตูบหน้าหงิกเหมือนหมาเมาแฟ๊บต้องเดินมาหยิบมือป้อมๆของเด็กออก
"อะไรอ่ะพี่เล้ง?"ย้งถามด้วยสีหน้างงงัน
"ยอมให้มันจับนมได้ยังไงเป็นสาวเป็นนางทำไมไม่รู้จักนะวังตัว"เล้งต่อว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังจนย้งทำหน้าปุเลี่ยน
"พี่เล้ง นี่น้องภีมลูกพี่สมพรพี่เป็นคนตั้งชื่อให้น้องเองจำไม่ได้เหรอ แล้วนี่เด็กสามขวบเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก"
"แต่เฮียคิดจะกี่ขวบก็ห้ามจับ"
"ทำไมจะจับไม่ได้"
"เพราะเฮียหวง"
"....."
............
กับเด็กก็ยังหึงนะคนเรา
คิดไว้แล้วว่าพี่เล้งคงโดนด่าถล่มทลาย
บางทีสำหรับคนนอกเหตุผลของเล้งอาจจะเป็นเหตุผลแค่นี้ แต่สำหรับใครที่อยู่ในสถานะการณ์ที่มีผู้ป่วยหนักการดูแลมันเหนื่อยมันเครียดมาก. เราปูพื้นนิสัยของเล้งมาตั้งแต่ต้นว่ามันไม่ติดโซเชียลมีไปงั้นๆ มีไว้เล่นเกมส์
เล้งผิดค่ะที่คิดเองเออเองว่าทำแบบนี้จะดีกับน้อง เล้งผิดที่มั่นใจว่าย้งจะไม่ไปไหนซึ่งนิสัยนี้เล้งมั่นใจมาตั้งแต่แรกๆแล้วดังนั้นเราจึงอยากให้เล้งได้บทเรียนว่าอย่าไปทำแบบนี้กับย้งอีก การโดนเดินตามมันอาจน่ารำคาญแต่พอวันหนึ่งคนนั้นเขาเหนื่อยถ้ายังอยากมีเราไว้ในชีวิตก็ต้องรู้จักที่จะตามเขากลับมาจะไม่มีใครเดินนำหน้าและทิ้งอีกคนให้เดินตามหลังควรประคับประคองความสัมพันธ์และเดินไปพร้อมๆกัน
เรื่องคำผิด เราขอโทษค่ะ เราอาจจะตรวจไม่ดีพอ แต่เราก็พยายามแล้วในการใช้มือถือพิมพ์ เราขอโทษที่ไม่ว่าจะตรวจยังไงก็ยังมีคำผิดอยู่ บอกเราได้เรื่องคำผิดแต่เราขอว่าอย่าบอกว่าเราไม่พยายามที่จะแก้
ตอนหน้า...จบแล้วนะคะ ไม่ยืดไม่อืดไปกว่านี้แน่นอน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
