LengZab 20
"อ้ายมีเหตุผล"
50%
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!! ไอ้โรคจิต!!!"
ผลั่ก!!!
"อั่ก!!"
"ใครก็ได้ข่วยด้วยโจรโรคจิตจะฆ่าหนู!!!"
ผลั่วะ!!!
"อึ่ก!!!!"
ย้งยี้ที่หันมาเจอผู้ชายใส่ชุดดำทั้งตัวสวมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนส์ใบหน้าถูกหมวกแก็ปปิดแถมยังใส่แมสก์เดินตรงเข้ามาหาก็กรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ร่างเปลือยยกเท้าถีบเข้าไปที่ท้องของผู้ชายคนนั้นจนเสียหลักเซไปด้านหลังอีตัวดีกระทืบเท้าเร่าๆด้วยความตกใจเพราะโจรโรคจิตยืนขวางประตูทางออกอยู่พอผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นมาเหมือนจะจับตัวมันอีตัวดีก็เตะผ่าหมากเข้าไปเต็มๆตีนจนชายชุดดำกุมเป้าทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า ย้งยี้วิ่งข้ามร่างสูงใหญ่นั่นหันกลับมากระทืบท้องอีกทีกันมันมีแรงลุกขึ้นวิ่งตามแล้วออกไปด้านนอกทั้งๆที่ไม่มีอะไรติดตัวเลยซักชิ้น
ตอนนี้สติมันแตกไปหมดแล้ว พอออกมานอกห้องก็ถูกรวบร่างไปกอดดึงรั้งไม่ให้มันวิ่งเตลิด ย้งยี้กรี๊ดลั่นอีกหนเตรียมสู้แต่ได้ยินเสียงชู่วๆจากคนที่กอดมันอยู่เสียก่อน
"ย้ง...ย้ง ใจเย็นก่อน นี่เฮียเอง"ย้งยี้ชะงักตัวเมื่อได้ยินเสียงพูด จิวยี่ที่กอดร่างเปลือยของน้องไว้รีบถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกมาคลุมร่างให้น้อง โชคดีที่ความยาวของตัวเสื้อยาวจนปิดอะไรๆได้พอดี ตัวของมันสั่นไปหมดด้วยความอกสั่นขวัญแขวนพอเห็นว่าเป็นพี่ชายแน่แล้วมันก็กอดจิวยี่แน่นกระทืบเท้าเร่าๆฟ้องพี่ชายทันที
"โจร...เฮียยี่ โจรอยู่ในห้องน้ำมันจะฆ่าหนู"
"ใจเย็นๆย้ง หายใจลึกๆ ไม่มีอะไรไม่ใช่โจร"จิวยี่ลูบหลังของน้องที่สั่นราวลูกนก
"จะไม่ใช่โจรได้ยังไงก็ย้งเพิ่งเตะผ่าหมากจนมันลงไปนอนกองกับพื้นเมื่อกี๊อ่ะ"จิวยี่ตาเหลือกเมื่อได้ยินน้องสาวบอกมันผลักอีตัวดีออกจากตัวแล้วก้าวยาวๆเข้าไปในห้องนอนของย้งยี้ ชายชุดดำนั่งกุมเป้ากุมท้องอยู่หน้าห้องน้ำพยายามจะลุกขึ้นยืนสุดความสามารถ ย้งยี้รีบจับแขนพี่ชายรั้งไว้เมื่อจิวยี่จะเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
"เฮียยี่อย่าไป"หากแต่จิวยี่กลับตบลงบนมือของมันเบาๆ
"ไม่ใช่โจรที่ไหนหรอก"จิวยี่เดินไปยื่นมือให้คนบนพื้นจับแล้วดึงขึ้นมา ย้งยี้มองอย่างไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนั้นถอดหมวกออกใช้มือเสยผมลวกๆก่อนจะดึงแมสก์ออกจากใบหน้า ย้งยี้มองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตะลึงสองมือของมันกำเข้าหากันปากอิ่มสีระเรื่อเม้มแน่นเข้าหากันก่อนจะคว่ำลงทันตาเห็น ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ายืดตัวเต็มความสูงก่อนจะค่อยๆกางแขนออกยิ้มกว้างให้ย้งยี้ข่มความจุก
"ย้ง...เฮียกลับมาแล้ว"
"ไสหัวออกไปเลยนะไอ้คนเลว!!!"
30 วินาทีต่อมา ทั้งเล้งและจิวยี่ต่างหนีตายออกมาจากห้องนอนของย้งยี้ กระป๋องแป้ง กระปุกครีม หวี และของใกล้มือที่ย้งจะหยิบขึ้นมาเขวี้ยงได้สาดออกมาราวกระสุน ประปุกครีมทาหน้าขนาดใหญ่พุ่งโดนหัวเล้งเต็มๆจนมึน โชคดีที่จิวยี่ไม่โดนอะไร พอสองหนุ่มออกจากห้องย้งยี้ก็เดินมาปิดประตูห้องดังปังต่อหน้าต่อตาเล้งที่จะเดินกลับเข้าไปหา เล้งหันมามองหน้าจิวยี่ทันทีอย่างขอความช่วยเหลือหากแต่จิวยี่เบะปากและยักไหล่อย่างไม่แคร์
"เรื่องนี้กูไม่ช่วย เคลียร์กันเอาเองกูกลับล่ะ"จิวยี่ตบไหล่เล้งหนักๆ 2-3 ทีแล้วออกจากห้องไปเลยทิ้งให้เล้งยืนคว้างอยู่หน้าห้องนอนของย้งยี้
ปฏิกริยาของย้งยี้ต่างจากที่คาดไปมากโข
เล้งจินตนาการว่าทันทีที่ย้งยี้เห็นเล้งยืนอยู่ย้งจะตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจขั้นสุดแล้วรีบวิ่งเข้ามาซุกอกเหมือนที่ทำตอนเด็กๆเวลาที่เล้งกลับจากเข้าค่าย แต่นี่นอกจากจะไม่ดีใจแล้วทันทีที่ตั้งสติได้ย้งยี้ก็หันไปคว้าของบนโต๊ะเครื่องแป้งเขวี้ยงใส่เล้งทันทีจิวยี่พลอยโดนลูกหลงไปด้วย
เล้งยืนมองประตูห้องที่ปิดสนิทก่อนจะตัดสินใจเคาะเบาๆ
"ย้ง...ออกมาคุยกับเฮียหน่อยได้มั้ย?"
".........."
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก...เงียบสนิท เงียบจนเล้งใจเสีย ในขณะที่เล้งร้อนรนอยู่นอกห้องย้งยี้ที่อยู่ในห้องก็กระวนกระวายไม่แพ้กันเลยซักนิด มันพยายามใช้มือกระพือลมใส่หน้าเพื่อให้น้ำตาแห้ง
พี่เล้งคนเฮงซวยจะมาทำให้ย้งตาบวมไม่ได้นะพรุ่งนี้ย้งจะถ่ายคลิปเพื่อลงช่องยูทูป โทรศัพท์ข้างตัวสว่างวาบจิวยี่โทรมาหาน้องในขณะืี่ขับรถออกจากคอนโดมาซักพักแล้ว
"ไงมึง...คุยกันยัง?"
"คุย? เฮียยี่จะให้ย้งคุยอะไรอ่ะ...ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะไปพาเขามาทำไมไม่บอกกัน"
"โทษทีมันกระทันหันจริงๆอยู่ๆเจ๊ลี่ก็โทรมาเมื่อวานให้ช่วยไปรับมันที่สนามบินหน่อยระหว่างนี้คงต้องให้มันอยู่ที่คอนโดไปก่อนนะ"
"แต่เฮีย...คอนโดเฮียมีห้องนอนห้องเดียวอย่าลืมสิ"
"ถ้าไม่สะดวกใจให้มันนอนด้วยก็ให้มันนอนโซฟาไปแค่นี้นะเฮียจะขับรถคุยกันดีๆอย่าเอาแต่อารมณ์ฟังมันซักหน่อยถึงแม้เหตุผลมันจะควายไปหน่อยแต่ก็ลองฟังดู"จิวยี่ตัดสายทันทีที่พูดจบ ย้งยี้หงุดหงิดพี่ชายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มันสูดน้ำมูกแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่
เล้งรีบขยับตัวเมื่อประตูห้องนอนเปิดออกย้งยี้เดินออกมามองเมินมันเข้าไปในห้องครัวมันเก็บกล่องผลไม้กลับเข้าไปใส่ในตู้เย็นไม่สนใจเล้งที่เดินมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆเลยซักนิด
"ย้ง..."เล้งลองเรียกอีกครั้งหากแต่ย้งยี้กลับใช้ความเงียบเป็นคำตอบว่าไม่อยากคุย ร่างบอบบางในชุดนอนแสนเซ็กซี่หยิบเอาข้าวเปล่าที่แช่ไว้ในตู้เย็นมาเทใส่หม้อตั้งน้ำแล้วต้มทำข้าวต้มง่ายๆ
เล้งกำลังโดนเมิน...
ครั้งสุดท้ายที่ย้งเมินมันก็ตอนที่เขาบอกให้ย้งลองไปคบคนอื่น
เล้งรู้ดีว่าตัวเองมีความผิด
เล้งอยากอธิบายและอยากให้ย้งยี้ฟังมันทุกอย่างเหมือนเมื่อตอนยังเป็นเด็ก
แต่เล้งก็ลืมว่าวันเวลามันผันเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของคนเราย่อมเปลี่ยนไป ย้งยี้เองก็เช่นกัน ย้งโตขึ้นมากไม่ใช่ในเรื่องของสรีระ หากเป็นเมื่อก่อนถ้าจวนตัวหรือมีอันตรายย้งคงนั่งกอดเข่ากรีดร้องแต่นี่เจ้าตัวรู้จักป้องกันตัวแม้จะทำโดยขาดสติก็ตามทีเถอะ การเมินเฉยไม่ใส่ใจเขาในตอนนี้ก็เช่นกัน ย้งไม่ได้เมินแล้วแอบมองเหมือนตอนเด็กๆแต่ย้งเมินแบบมองข้ามหัวเขาไปเลย
ซึ่ง...ก็สมควรแล้ว
กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยลอยมาให้ท้องร้องย้งยี้ยังคงง่วนอยู่กับการปรุงรสต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเล้งที่ทนไม่ไหวเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังเล้งฝังจมูกลงบนต้นคอของย้งเบาๆจนขนลุกเกรียวไปหมด
"จะไม่คุยกันจริงๆเหรอ?"มันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเว้าวอนแต่ย้งยี้กลับแกะมือของเล้งออกแล้วเบี่ยงตัวหลบ
"หลีกไป ย้งจะกินข้าว"มันหยิบชามมาตักข้าวใส่ลงไปแล้วเดินมานั่งกินที่โต๊ะ
"ถ้าจะกินก็ตักเอาเองนะ"มันพูดโดยไม่หันไปมองเล้ง
"ทำเผื่อเฮียเหรอ?"เล้งถามอย่างดีใจ อย่างน้อยย้งยี้ยังมีน้ำใจทำเผื่อเขาหากแต่คนที่นั่งตักข้าวเข้าปากเงียบๆเอ่ยตอบจนเล้งหน้าม้านไปนิดหนึ่ง
"ป่าว...มันเหลือ จะเททิ้งก็เสียดาย"
เล้งนั่งกินข้าวไปเงียบๆรสมือของย้งยังดีไม่เคยเปลี่ยนเป็นรสชาติที่เขาคิดถึงมาตลอดสามปี เขาเหลือบมองคนที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือเค้าของเด็กผู้ชายอีกต่อไป ใบหน้าสวยหวานลำคอกลมกลึงระหงยังโชคดีที่ลูกกระเดือกไม่ใหญ่ ผิวที่เคยขาวอยู่แล้วพอได้รับการบำรุงก็นวลเนียนจับตา
ย้งโตขึ้นสวยขึ้น น้ำเสียงที่พูดออกมาเหมือนผู้หญิงที่เสียงห้าวๆ
ย้งในตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวจนเล้งรู้สึกเกรงใจถ้าจะใช้คำพูดแบบเมื่อก่อน เขานั่งมองอากัปกริยาของน้องอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งย้งยี้ลุกขึ้นจะเอาชามไปล้าง
"วางทิังไว้เดี๋ยวเฮียล้างเอง'ย้งยี้ชะงักไปนิดหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธมันวางชามลงในซิ้งค์แล้วกลับเข้าห้องไป ซักพักก็ออกมาพร้อมหอบหมอนกับผ้าห่มมาด้วยมันวางของทั้งหมดลงโซฟาแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้องตามเดิม
เล้งมองตามต่ละห้อยแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามมันจัดการเก็บล้่างหม้อข้าวต้มแก้วน้ำสองใบและชามข้าวสองชาม เล้งเปิดกระเป็าเดินทางใบใหญ่หยิบเสื้อผ้าใส่นอนแล้วเข้าไปอาบในห้องน้ำที่อยู่ถัดจากครัว
ตอนนี้นอนก่อนแล้วกันเดี๋ยวค่อยง้อต่อ
ว่าแต่ไม่เจอกันนาน ตีนหนักจังเลยนะ
รุ่งเช้าย้งยี้ตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพราะวันนี้มีเรียนเช้า ย้งอาบน้ำแล้วออกมานั่งแต่งหน้า อดนึกถึงคนที่นอนอยู่ข้างนอกไม่ได้ว่าจะเป็นยังไง ย้งยี้แต่งหน้าเบาๆโชว์ผิว มันจัดการทุกอย่างเสร็จตอนหกโมงครึ่งจึงได้ย่องออกมาด้านนอก คนที่คิดว่าคงจะยังหลับอยู่ตอนนี้กลับนั่งหัวโด่อยู่ที่โซฟาหน้าทีวีเล่นเอาย้งชะงักไปหน่อยหนึ่ง
"มีเรียนเช้าเหรอย้ง"เล้งเอ่ยถามตอนที่ย้งเดินผ่านมันไป
"อือ"มันตอบรับแบบตัดจบแล้วเดินไปรื้อของในตู้เย็น เพราะชีวิตในกรุงเทพล้วนเร่งรีบในตอนเช้าย้งจึงไม่ค่อยทำกับข้าวปกติมันทำแซนวิชกินชิ้นสองชิ้นก็อิ่มแล้ว แต่วันนี้มันทำหลายชิ้นเพราะมีใครบางคนอยู่ด้วย
"กินแค่นี้จะอิ่มเหรอ?"เล้งเอ่ยถามเมื่อเห็นย้งยี้กินแค่แซนวิช 1 ชิ้นกับนม 1 กล่อง
"อิ่มแล้ว"มันลุกขึ้นเตรียมจะไปล้างมือ
"มื้อเช้าสำคัญน่าจะกินให้เยอะกว่านี้หน่อยเฮียเป็นห่วง"
"ห่วงเหรอ"ย้งยี้แสร้งหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลก
"พูดจาตลกจังเลยพี่เล้ง มาห่วงอะไรตอนนี้ทีตอนหายไปเป็นปีไม่เห็นจะห่วง"เด็กสาวพ่นลมออกปากทำเสียงเหอะแล้วหันหลังเดินหนีหากแต่เล้งก็ไวทายาดมันลุกขึ้นเดินไม่กี่ก้าวก็คว้าร่างบางมากอดกักไม่ให้ย้งเดินหนีมันได้อีก เล้งทิ้งปลายคางวางลงบนลาดไหล่เล็กนั้นราวลูกหมาที่กำลังออดอ้อน
"ฟังเฮียหน่อยได้มั้ย ฟังกันบ้างนะ...ขอร้อง"เล้งเอ่ยอ้อยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ย้งใจสั่นเมื่อเห็นคนน้องนิ่งไปเล้งจึงคิดว่าเวลานี้แหละที่มันควรอธิบาย
"เฮียขอโทษ..."
"ย้งไม่ได่อยากฟังคำขอโทษป่ะ?"
"แต่เฮียอยากขอโทษ ขอโทษที่ละเลยขอโทษที่หายไป"
"ตอนทิ้งย้งไปปีหนึ่งเคยรู้สึกบ้างมั้ยรู้สึกตลอดหรือเพิ่งมารู้สึกตอนอยู่บนเครื่อง พี่หายไปไม่ส่งข่าวไม่ติดต่อปีหนึ่งเต็มๆพอกลับมาพูดแค่คำว่าขอโทษแล้วหวังให้เราเป็นเหมือนเดิมเหรอ พี่ต้องคิดด้วยว่าเวลาหนึ่งปีคนเรามีสิทธิ์เปลี่ยนไป"
"แต่ถ้าย้งเป็นเฮียอยู่ในสถานะการณ์แบบเฮียย้งจะเข้าใจ"
"แล้วมันคือสถานการณ์แบบไหนล่ะบอกมาสิ"
"เฮียเรียนหนัก หนักมากๆที่นู่นการแข่งขันสูง เฮียต้องเรียนเสริมต้องอ่านหนังสือตลอดเวลาอาอี๊ก็ทรุดลงทุกวันเฮียทั้งเรียนทั้งต้องดูแลอี๊จนไม่มีเวลาส่วนตัวเลยย้ง ยิ่งปีที่แล้วใกล้จบโปรเจคก็ยากอี๊ก็มาทรุดหนักทำให้เฮียปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย"
"ไม่มีแม้แต่เวลาจะโทรหาย้งเนี่ยนะ ย้งไม่ได้ขอให้พี่เล้งโทรมาทุกวันซักหน่อย อาทิตย์ละครั้งหรือเดือนละครั้งก็ได้แต่นี่พี่ไม่โทรพี่บอกย้งมาตามตรงเถอะว่ามีใครใหม่ย้งไม่ใช่คนพูดยากบอกกันมาย้งก็เข้าใจ"ย้งยี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยามเอ่ยประโยคสุดท้าย
"ที่เฮียพูดน่ะเรื่องจริงนะย้งเชื่อเฮียเถอะ เฮียไม่ได้มีใคร ไม่ใช่ว่าเฮียไม่ติดต่อกลับมานะแต่โทรศัพท์เฮียหายเบอร์ของทุกคนที่ไทยหายหมดเฮียไม่รู้จะติดต่อยังไง พออาอี๊ดีขึ้นเฮียถึงได้ขอเบอร์ป๊ากับเจ๊ลี่ เฮียขอเบอร์ย้งจากป๊าแล้วแต่ย้งเปลี่ยนเบอร์"
"เหตุผลฟังไม่ขึ้นขอปัดตก นี่มันยุคไหนแล้วพี่เล้งบอกเด็กสามขวบมันยังไม่เชื่อเลย ย้งเปลี่ยนเบอร์ก็จริงแต่ถ้าพี่พยายามซักหน่อยให้ป๊ามาขอเบอร์ย้งจากม้าสิ"ย้งยี้แกะมือของเล้งออกแล้วเดินเข้าไปเอากระเป๋าในห้อง
"ไม่ใช่ว่าย้งเล่นตัวหรอกนะพี่เล้งแต่ย้งเหนื่อยจะวิ่งตามแล้ว"ย้งยี้หยุดพูดกับเล้งที่นั่งไหล่ตกอยู่บนโซฟา
"ย้งให้โอกาสพี่เล้งครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อพี่แล้วย้งพยายามทำทุกอย่าง พี่ชอบกินอาหารอร่อยๆย้งก็หัด พี่ชอบคนน่ารักย้งก็เป็นให้พี่ ไม่ว่าพี่จะชอบอะไรย้งทำให้พี่ทุกอย่าง บางเรื่องอายแสนอายแต่พี่ชอบย้งก็ทำ แล้วพี่ล่ะ พยายามอะไรเพื่อย้งบ้าง"ย้งยี้หันหลังเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ มันใช้ปลายนิ้วเช็ดหยดน้ำตาออก
ย้งไม่ใช่คนใจแคบ แต่ถ้าเป็นย้งสิ่งที่พี่เล้งพูดมายังไงถ้ามันอยากจะคุยอยากจะติดต่อกันมันก็จะดิ้นรนให้ได้
พี่เล้งไม่มีความพยายามมากพอหรือจริงๆไม่เคยพยายามทำอะไรเพื่อย้งเลย
ถ้าย้งจะกลายเป็นคนงี่เง่าย้งจะผิดมั้ย
ย้งจะผิดหรือเปล่า?
............
โดนด่าแน่นอน
คนเขียนนี่แหละโดนด่าแน่ๆ
เหตุผลน้ำเน่า
ทำใจ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
