หัวข้อ: ชีวิตฮาๆ ของนายสุร (อ่านว่า สุ-ระ) ตอน 18 นักปราชญ์2

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ว่าคนอ่านหลายใจเลือกพระเอกไม่ถูกแล้ว เหนือสิ่งอื่นใดนักเขียนก็บอกว่ายังไม่แน่ สรุปตอนนี้คิดว่าไม่พี่ปราชญ์ก็พี่ราชอ่ะ หรือ 3p ดีมั้ย ไม่ต้อง 4 ก็ได้ อิ้อิ้

ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้อ่านมานานเลยอ่าาา

คิดเหมือนกันเลย........pๆ ที่ว่า 
ปราชญ์หึงแรง งอนอีกอ่ะ 
พี่ธาดา ตามติดสุรมากกกกกก
พีธีม ให้อารมณ์ ธีม ธาดา นะ 
       
 

[mimasopu]

พี่ปราชญ์ก็โอเคนะคะดูอบอุ่นดี
ทำไมเราแอบจิ้นหมอธีกับธาดา 

[JokerGirl]

พี่ปราชญ์นี่แหละที่น้องสุรต้องการ

[BABYBB]

คือนึกภาพสุรไม่ออกเลยจริงๆ ถึงแมนจะบรรยายมาแต่ก็นึกไม่ออกเลย 555555

[songte]

พระเอกจะใช่คนที่เชียร์มั้ยนะ เหมือนคะแนนจะนำมา แต่แพบๆจะมีคนมาปาดหน้ามั้ย

[antivirus]

ตอน 12

สุรกับวันทำงาน

“มึงนอนกับกูนะ กูสวดมนต์เป็น” เหตุผลบ้าอะไรของมัน

“กูก็สวดเป็น มึงเป็นไรเนี่ยแมน กลัวไอ่ไฟเหรอ” ได้ผล มันเงียบไปเลย แล้วทำหน้าเชิ่ดบอกกลัวบ้านพ่อมึงสิ แล้วพ่อกูเกี่ยวอะไรด้วย เห็นมันปากดีนัก ผมเลยอยากแกล้งมันสักหน่อย

“งั้นมึงก็นอนกับมัน ส่วนกูต้องนอนกับพี่ราช เพราะเขายังไม่สนิทกับใครเลย” ผมคิดว่าเดี๋ยวคุณโต้งก็ลากเพื่อนไปนอนด้วย และผมก็จะไปนอนกับไอ่แมน ไม่ก็ให้มันมานอนกับผม ไม่ปล่อยมันไปกับไอ่โกดัง ที่จะกินหัวกันทุกครั้งที่เจอกันหรอก

“ไอ่สุรมึงมันเพื่อนเลว เพื่อนไม่รักดี เพื่อนปลายแถว ไอ่บ้า ไอ่คนใจร้าย คนไม่มีหัวใจ กูโกรธแล้ว @%#$&%%^$##! @#” ผมไหวไหล่ไม่ใส่ใจ เดินมาทำงานทันที



“สุมาดูนี่ให้พี่หน่อย ทำไมไม่เลือกบริษัทนี้ล่ะ” มาถึงห้องทำงานก็เจอพี่หัวหน้าคนใหม่เรียกทันที พี่ราชครูมาทำงานได้อาทิตย์หนึ่งแล้วครับ ก็ไม่มีอะไร เรื่องคืนนั้นก็เลือนหายเหมือนสายหมอก เราอาจจะยังจำได้หรืออาจมีแค่ผมคนเดียวที่จำได้ แต่มันไม่มีอะไรพิเศษ

“บริษัทนี้ไม่โอครับพี่ คือว่า...........” ผมอธิบายเรื่องซัพพลายให้เขาฟัง ว่าทำไมเราเลือกบริษัทที่ราคาสูงกว่า

“พี่เข้าใจล่ะ ทำไมไก่มันชมเราไม่ขาดปาก” ผมยิ้มส่ายหัว

“พี่เจ้านายคนเก่าสอนมาครับ” พี่เทพเคยสอนผมไว้ ตั้งแต่ตอนมาทำงานใหม่ๆ พี่เทพก็มีมุมดีๆ อยู่นะครับ

“สุวันสัมมนานอนกับพี่ไหม ไอ่ไก่มันมาไม่ได้” อ่ะ ผิดแผนเลยไง ไอ่แมนล่ะ

“ครับ แต่เอาเพื่อนผมมานอนด้วยได้ไหมพี่ ไอ่แมนบัญชี”

“อ้าวไหนว่าพนักงานจับฉลากคู่นอนกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ ส่วนระดับหัวหน้าเลือกนอนกับใครก็ได้” ครับสองมาตรฐานชัดๆ

“จับแล้วครับ แต่มันได้นอนกับคนที่ไม่ค่อยเออ...”

“ไม่ถูกกันเพราะไม่ได้เปิดใจ ให้เขานอนด้วยกัน จะได้คุยกันปรับความเข้าใจกัน เชื่อพี่สิ” พี่ว่างั้นเหรอ ก็ฟังดูมีเหตุผล แต่ก็อดห่วงเพื่อนไม่ได้



ที่สำคัญนอนกับพี่ราชครู กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยมากพูดเลย ปีก่อนผมนอนกับไอ่แมนกับพี่เทพ ห้องกว้างมาก ผมกับเพื่อนนอนโซฟาคนละตัว ส่วนพี่เทพนอนเตียงคนเดียว ไม่มีใครงอแงเพราะเมาเป็นหมากันหมด



อัพเดทชีวิตสักหน่อย ช่วงนี้พี่เมตทำงานเยอะมาก ควงเวรหลายวันแล้ว พี่ธาดาบอกรถซ่อมเสร็จแล้ว ผมกลับมานั่งรถเมล์คนเดียวอีกครั้ง ส่วนคุณโต้งก็ไม่ค่อยเข้าบริษัท ช่วงนี้เปิดสาขาใหม่ที่ระยอง พี่โอ๋เอ๋ว่าวงในเขาลือกัน สาขาใหม่คุณโต้งจะได้คุมเต็มตัว (วงในคือใคร? อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ) โครงการพ่อค้ายังไม่คืบหน้า ไม่ซีเรียสเพราะมีหลายอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่ก็ยังทำไม่สำเร็จ



ทำงานไปสักพัก ก็ได้เวลาพักเที่ยงไอ่แมนเดินมารับถึงแผนก

“ขยันจังนะมึง จะเอางานไปทำที่ร้านข้าวด้วยไง” ผมหมายถึงแฟ้มในมือมัน

“เห๊อะ พี่วรรณให้กูเอาไปให้ไอ่ฟายเซ็นต์” มิน่าหน้างอคอหักมาเลย

“สุรมึงต้องไปส่งกู”

“..............” ท่าทางมันจะลำบากใจจริงๆ

“นะสุรแป๊บเดียวเอง มึงเพื่อนกูไหมเนี่ย”

“เออๆ กูได้บอกยังว่าจะไม่ไป” ยิ้มได้แล้วสิมึง

“สุรกูรักมึง”

“หึ ไม่ต้องรักกูมากก็ได้ กูเกรงใจ” รักกูทีไรได้ประโยชน์ตลอดมึงอ่ะ



กินข้าวเสร็จผมก็มาส่งเพื่อนเทวดาล่าลายเซ็น โกดังเป็นส่วนที่ผมไม่ค่อยได้มาบ่อยนัก บรรยากาศโดยรวมคือร้อน เสียงดัง และวุ่นวาย ก้าวเข้าไปพวกแม่งมองผมสองคนพรึบเป็นตาเดียว ยังกะในหนัง

“ไอ่แมนหน้ากูมีอะไรติดไหมวะ” ทำไมมองกันจัง

“สงสัยพวกมันไม่เคยเห็นคนหล่อ” มึงคิดงั้นจริงเหรอแมน มันเดินเก๊กเท่นำผมไป



“น้องสุรน้องแมน อะเมชิ่งมากที่ได้เจอที่รักที่นี่ ผลไม้ไหมฮ้า” พี่โอ๋เอ๋อารมณ์ดีปรี่มาทักผมทันที พี่เขาชอบพูดเล่นครับ ผมชินแล้ว สาวๆ หลายคนก็ชอบพูดทำนองนี้ ผมได้แต่ยิ้มไม่ได้กลัวหรืออะไร เฉยๆ มากกว่า แล้วประชาสัมพันธ์อย่างพี่มาทำอะไรที่โกดัง อ๋อ ที่แท้ก็มาหารายได้พิเศษ

“พี่โอ๋ขายของในบริษัทมันผิดกฎนะ” ไอ่แมนมันก็ไปแกล้งเขา พี่โอ๋เอ๋จับตะกร้าผลไม้ที่ถูกหั่นเป็นถุงๆ มะม่วงมีพริกเกลือพร้อม ฝรั่งแล้วก็แตงโมเหลืออย่างละถุงสองถุง

“น้องแมนสรวงค่ะเห็นใจพี่ด้วยค่ะ ผัวสามคนที่พี่ต้องส่งเสียเรียนให้จบ ลำพังเงินเดือนน้อยเท่าหอยมด แค่นี้พี่ก็แทบจะขายตัวเสริมแล้วค่ะ” พี่เขาพูดเอาฮาแต่ว่าหน้าตาจริงจังมาก



“อ้าวพี่โอเหลืออะไรให้พวกผมมั้ง” ไอ่ฟายมาถึงก็ตรงดิ่งมาหาพวกเราเลย ผมเห็นมันมองเพื่อนผมอยู่นะ ถึงจะแค่แป๊บเดียวก็เถอะ

“มีทุกอย่างค่ะไอ่ไฟ มึงเรียกกูโออีกคำเดียว กูจะขายมึงถุงละร้อย” พวกโกดังที่ยืนแถวนั้นขำกันหมด ไม่เว้นกระทั่งผมกับไอ่แมน แต่เพื่อนผมไม่รู้จะเก๊กไปไหน ทำเป็นดึงหน้าอยู่นั่นแหละ

“พี่โอ๋เอ๋ผมชิมก่อนได้ป่ะ เผื่อไม่หวาน” ใครสักคนที่ใส่ชุดช่างเดินเข้ามาแซวแม่ค้า?

“ถุงละยี่สิบบาทค่ะมึง ถ้ามึงเหมากูสักห้าสิบถุง ค่อยเสือกมาขอชิม”

“โห แม่ค้าคนสวยทำไมปากจัด”

“อย่ามาชม กูไม่ได้บ้ายอ จะซื้อไหม ไม่ซื้อก็เดินออกไป” ถึงจะด่า แต่พี่เขาก็ยิ้มจนลืมหุบแล้วครับ

“พี่โอ๋ผมจ่ายสิ้นเดือนได้มะ ตังค์จะขึ้นรถยังไม่มีเลย ต้องรอรถเมล์ฟรีเอาเนี่ย”

“สาธุสมพรปากนะมึง พอๆ กูว่าเลิกขายให้พวกมึงละ นึกว่ามาตั้งโรงทาน”



พี่โอ๋เอ๋เลิกสนใจลูกค้าแล้วหันมาสนใจพวกผม

“แล้วนี่ลมอะไรหอบสุรของพี่มาจ๊ะ” เสียงหวานผิดกับเมื่อสักครู่มาก

“มีเอกสารมารบกวนหัวหน้าโกดังเซ็นต์ให้หน่อยน่ะพี่” แมนตอบแทน แต่หันหน้าไปทางไอ่ไฟ

“..........” ไอ่ไฟทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินกวนตีนเข้าไปห้องทำงานมัน เพื่อนเทวดาทำหน้าพร้อมมีเรื่องมากตอนนี้

“เดี๋ยวกูมานะมึง”

“ให้กูเข้าไปด้วยไหม”

“ไม่ต้อง!!” มันว่าอย่างนั้น แล้วเดินเข้าไป เหมือนจะไปต่อยเขามากกว่าขอลายเซ็น

“นี่ๆ ที่รัก” เจ้าของร้านผลไม้ จิ้มหลังเรียกผม

“ครับพี่โอ๋เอ๋”

“เจ้านายคนใหม่เราอ่ะ มีแฟนยัง” ถามแล้วบิดตัวไปมา

“ไหนว่าผัวสามไงพี่โอ” ช่างคนเดิมที่ขอชิมนั่นแหละครับ คนอื่นก็ดูจะเฮฮาไปด้วย

“ผัวพี่มีได้ไม่จำกัด แต่มึงเรียกกูโอนี่ อยากเป็นผัวกูอีกคนไหม เดี๋ยวกูจับขึงพรืดรีดน้ำแม่งให้หมด พวก............”

“..................” ทุกคนเงียบกริบ เหลือไว้แต่เสียงเครื่องจักร นายมาตั้งแต่ตอนไหนมากับพี่ราชครูด้วย สงสัยไปกินข้าวกันมา ผมหันหลังไป อ้าวพี่โอ๋เอ๋กับพวกช่างหายไปไหนหมด เหลือผมยืนเอ๋ออยู่ลำพัง



“ช่วงนี้เรามีงานที่ต้องติดต่อโกดังด้วยเหรอ” พี่หัวหน้าถามผม

“อ้อ ผมมาแวะเข้าห้องน้ำครับ” ฟังขึ้นไหมวะ ดูจากสีหน้าสงสัยของคุณโต้งคิดว่าไม่น่าจะเชื่อ แต่มันก็เรื่องของผมนะ ยังไม่ถึงเวลาเข้างานนี่นา

“เตรียมตัวไว้ บ่ายออกไปกับผม ไม่เข้าบริษัทแล้ว” ไหนว่าคุณโต้งไปสาขาต่างจังหวัดไง วงในพี่โอเอ๋มั่ว

“ครับ” ผมรับคำสั่ง พี่หัวหน้ากับเจ้านายก็เดินหายไป ทุกอย่างกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง

“จัดซื้อคนใหม่เส้นใหญ่เหี้ยๆ” ใครว่าผู้ชายไม่ชอบนินทา น้อยไปสิ

“มึงก็พูดเบาๆ หน่อย ลูกน้องเขาก็ยืนหัวโด่อยู่” กัดกูอีก

“น้องสุร ถือว่าไม่ได้ยินที่พวกพี่พูดนะครับ” น้ำเสียงคือพี่อยากนวดหน้าด้วยฝ่าเท้ามากเหรอครับ

“ไม่ต้องห่วงพี่ ปรกติผมไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น” หมายถึงกูไม่เสือกเหมือนพวกมึง

“...........” พวกพี่ช่างหน้าตึงกันหมด อีกนิดก็จะขว้างไขควงในมือใส่หัวผมอยู่ล่ะ

“มึงกลับกัน” ดีที่เพื่อนแมนมาก่อน ไม่งั้นคนที่จะมีเรื่องคงเป็นผมแทน



“สุรกูได้ยินแว่วๆ ไอ่พวกนั้นหาเรื่องมึงเหรอ”

“กวนตีนเหี้ยๆ”

“ใช่มะ กูบอกแล้วพวกแม่งชอบหาเรื่อง”

“สันดาน” ผมหงุดหงิดจนคิดคำสุภาพไม่ออก

“ลายเซ็นกูก็ไม่ได้นะ มันบอกให้กูไปพิมพ์ใหม่ ผิดแค่นิดเดียวไม่ใช่สาระสำคัญด้วย แบบนี้มึงจะให้กูไปนอนกับมันอีกเหรอวะ” ก็จริง คิดแล้วเห็นใจมันเหมือนกัน

“กูลองขอพี่ราชให้มึงมานอนด้วยแล้ว แต่เขาว่ามึงไปนอนกับไอ่ไฟจะได้เปิดใจคุยกัน อะไรที่บาดหมาง อาจจะดีขึ้น แต่กูว่าบางคนเปิดใจก็ได้แต่ส้นตรีนกลับมา จะเปิดไปเพื่ออะไร”

“สุรกูขอบใจมึงมากที่เข้าใจกู แต่มึงช่วยปล่อยแขนกูก่อนได้ไหม คือกูเจ็บ” อ้าวไปบีบแขนมันตั้งแต่เมื่อไหร่

“โทษที กูหงุดหงิด แม่งนินทาพี่ราชไม่พอมาแดกดันกูอีก”

“ไม่เป็นไร กูดีใจที่มึงเห็นธาตุแท้พวกมัน ส่วนเรื่องที่มึงชอบความรุนแรง กู..รับได้” ปลายประโยคมันก้มหน้าก้มตาพูด ผมได้แต่หันไปมองมัน มึงเป็นบ้าแดดเหรอแมน พูดอะไรงงๆ นะ

“คือกูหมายถึงมึงเพื่อนรักกู ทำอะไรกูก็ไม่ถือ” แล้วไป

“เออๆ กูไปแล้วนะ คุณโต้งรอ”

“หะ คุณโต้งเรียกมึงเหรอ”

“แล้วมึงจะตกใจทำไมเนี่ย”

มันอ้าปากจะพูดแต่ก็เงียบ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด เลยเดินแยกกันไป



เก็บของเสร็จ ยกเป้ขึ้นบ่าเดินมาหาเจ้านายที่ลานจอดรถ รอแถวนั้นสักพัก คุณโต้งกับพี่ราชก็เดินตรงมาที่ผม ตอนนี้ใจมันเดือดอยู่ ผมเป็นคนไม่โกรธง่าย แต่หายยากมากครับ ขึ้นแล้วความก้าวร้าวมาเต็ม

“เป็นอะไรใครหาเรื่องมา” พี่ราชยกมือวางบ่าถาม คุณโต้งถูกพี่เลขาดึงตัวไปเซ็นต์อะไรด่วนสักอย่าง

“นิดหน่อยพี่ เดี๋ยวก็ดีเองครับ” พยายามพูดให้น้อยที่สุด เพราะรู้ว่าเวลานี้ผมไม่ค่อยเกรงใจใคร นิสัยเด็กๆ ครับ เมื่อก่อนอารมณ์ร้อนกว่านี้มาก นี่ลงไปเยอะแล้ว

“อยู่กับคนหมู่มากก็อย่างนี้ ไม่เราก็คนอื่นที่ต้องทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ” พี่ราชสอน แล้วไปเปิดรถตัวเองหาของอะไรสักอย่าง เขาจอดรถใกล้ที่เรายืนอยู่ครับ

“อ่ะกินซะ” อมยิ้มเนี่ยนะ

“......” ผมรับมาแต่ยังไม่ได้เกะกิน

“มานี่...อ้าปาก..อ่ะ” พี่เขาดึงกลับไปเกะซองให้ แล้วยัดใส่ปากผม

“ขอบคุณครับ” ผมดึงอมยิ้มในปากออกแล้วขอบคุณเขา ก่อนจะใส่ปากดูดต่อให้หมด อะไรหวานๆ ก็ทำให้ดีขึ้นได้บ้างเหมือนกัน

“ดีขึ้นไหม” ผมพยักหน้า พี่ราชวางมือบนหัวผม ผมยืนนิ่งแข็งเป็นหิน

“เวลาเรายิ้มน่ารักกว่าหน้าบึ้งตั้งเยอะนะ” พูดแบบนี้ทำไม

“ทำไรกัน” เสียงคุณโต้งมาช่วยชีวิตผมแท้ๆ

“เสร็จแล้วเหรอวะ ไปกันยัง” พี่ราชไม่ตอบ แต่หันไปเร่งแทน สายตาเจ้านายสองคนของผมมองกันไม่มีใครยอมใคร

“อย่าให้กูเห็นอีก” ได้ยินแว่วมาอย่างนั้นตอนก้าวขึ้นรถ คุณโต้งหึงผมชัวร์



พี่ราชครูเป็นคนขับ ผมน่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ไม่กล้าถามเพราะตอนนี้ในรถมีการจำลองสงครามเย็นอยู่ สองคนตึงใส่กันจนผมที่หัวร้อนดับสนิท เย็นยะเยือกเลยทีเดียว ความจริงก็เย็นลงตั้งแต่คุยกับพี่ราชแล้วล่ะครับ

เรากำลังตัดเข้าสู่เส้นบางพลี ถ้าผมเดาไม่ผิดน่าจะไปโรงงานกระดาษที่เปิดใหม่ มีสำนักงานอยู่ไทย แต่ถ้าจะตกลงทำธุรกิจต้องคุยกับทางจีนโดยตรง ว่าที่ซัพรายใหญ่ในอนาคตเลยแหละ ถ้าเขาให้ราคาเราดีกว่าที่เก่านะครับ และก็อย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ



‘ยินดีต้อนรับ คณะผู้บริหารจากอินสตูเม้นท์’



ป้ายไวนิลต้อนรับใหญ่มากเว่อร์วังสุดๆ ทั้งคณะเรามากันแค่สามคน แต่หนึ่งในนั้นคือลูกเจ้าของบริษัท ก็สมกับตำแหน่งคุณโต้งดี พี่ราชขำนิดๆ ตอนเห็นป้ายคงคิดไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ส่วนอีกคนหน้าบึ้งแทนผมไปแล้ว อะไรจะหึงขนาดนั้น นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ

“คุณมานั่งกับผม” ผมก้มหัวเดินไปนั่งข้างคุณโต้ง พี่ราชเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง ข้างหน้าเรามีจอผ้าสีขาว ขนาดเท่ากระดานนักเรียน พรีเซนเทชั่นดำเนินไป ห้องประชุมมืดๆ มีแค่แสงไฟจากจอที่กระทบหน้า ผมรู้สึกว่าสายตาคุณโต้งที่มองผมเปลี่ยนไป ตั้งแต่พี่ราชเข้ามาทำงานกับเรา

“คุณว่าโอเคไหมสุร” เจ้านายขอความเห็น

“ถ้าสั่งล็อตใหญ่ ผมกลัวเขาผลิตให้เราไม่ทันครับ” ดีนะที่ผมเคยศึกษาข้อมูลเจ้านี้มาก่อน ไม่งั้นโชว์โง่แน่ๆ

“คิดเหมือนผม งั้นเราคงต้องสั่งที่เดิมด้วย คุณจัดสัดส่วนมาอย่าให้กระทบยอดเดิมมาก ทางนั้นจะเคืองเราแน่ๆ ถ้ารู้ว่าเราจะปันใจ” ใช้คำแบบนี้ แปลว่าคุณเขาหายโมโหแล้วถูกไหมครับ

“กินเลอะ” ผมทำหน้าไม่ถูกตอนเขายกมือมาเช็ดปาก ก็เพิ่งกินเค้กนมสดไปครับ อร่อยมากเลย

แค่สัมผัสจากปลายนิ้วแต่ทำไมมันเย็นขนาดนี้ “ขอบคุณครับ” ผมบอกขอบคุณไปแล้ว แต่เขายังจ้องหน้าผมไม่เลิก จะเอาอะไรอีก

“คุณฐาครับ แล้วโรงงานมีที่เฉินตูที่เดียวเหรอ” เสียงพี่ราชครูดังขึ้นมา คุณฐาการตลาดของทางนั้นรีบอธิบายว่ามีที่เดียวเพราะ นั่นโน่งนี่ ผมฟังแต่ไม่เข้าหัวเลย ก็คุณโต้งมองผ่านหน้าผมไปหาพี่ราช ส่วนพี่ราชครูไม่มองมาทางพวกเราเลยสักนิด รู้สึกถึงความไม่พอใจที่เจ้านายแสดงออกมาทางสายตา ผมทำอะไรผิด นี่สุรสงบเสงี่ยมมากแล้วนะ อีกนิดก็จะเป็นแค่โต๊ะเก้าอี้แล้วครับ

งานเสร็จแล้ว ผมบอกลาทางนั้น แลกนามบัตรกัน นายสั่งให้ผมหาข้อมูลเพิ่มนิดหน่อย เอาจริงนะงานนี้คุณโต้งไม่ต้องมาก็ได้อ่ะ แล้วคุณเขามาทำไมใครรู้บ้าง ฮึ..ไม่ๆ ไม่ได้มาเฝ้าผมตอนแรกก็คิดเหมือนกัน แต่จากที่เห็นสายตาดุๆ ส่งให้พี่ราชครูตลอดเว คือแบบ...



“แวะตลาดหน่อย” คุณโต้งสั่งคนขับ

“ไม่รีบกลับแล้ว?”

“จะกินไหมซีฟู๊ดย่างมึงอ่ะ” ผมมองนอกหน้าต่างก็จริง แต่คือหูตั้งมากครับ มีใครคิดเหมือนผมไหม (แล้วมึงคิดอะไรล่ะสุร)

“เออๆ แวะก็แวะดิ แค่นี้ต้องหงุดหงิดใส่กูด้วย” ผมว่าหงุดหงิดพอกันนั่นแหละ

“เย็นนี้คุณว่างไหม” คุณโต้งหันมาถามผม อยากจะบอกว่าไม่ว่าง แต่เสียงพี่ราชก็ดังขึ้นติดๆ

“พวกพี่จะซื้อของทะเลไปย่างแกล้มเหล้า ชวนไอ่ปราชญ์มาด้วยดิ”

“ครับ ผมจะลองชวนดู” พี่เขาชวนไม่ไปก็น่าเกลียด แต่คุณโต้งกับพี่ราชไม่มีใครที่น่าไว้ใจสักคน ถ้าผมไปก็ต้องชวนพี่ปราชญ์ไปด้วยอยู่แล้ว แต่ปัญหาคือพี่หมอหมาจะว่างเหรอวะ

“โทรเลยๆ จะได้รู้ว่าจะซื้ออะไรไปบ้าง ไอ่ปราชญ์มันทำยำไข่แมงดาอร่อย จะได้ซื้อไปให้มันทำ” ชวนไปกินหรือชวนไปทำให้กินกันละเนี่ย แล้วผมจะโมโหแทนพี่ปราชญ์ทำไมไม่เข้าใจ

กดโทรออก รอสายพี่เมตไม่นานทางนั้นก็รับเสียงนุ่มมาเชียว

(สุ มีอะไรรึเปล่า)

“ปราชญ์คือ พี่ราชกับเจ้านาย ชวนปาร์ตี้อาหารทะเล” คุณโต้งหันมามองผมนิดหน่อยแต่ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะจ้องไปที่คนขับ พี่ราชก็ตะโกนเข้ามา

“ไอ่พี่มึงมาเลยนะ กูจะพาน้องไปด้วยเลย” มัดมือชกชัดๆ

(สุอยากไปไหม ไม่อยากไปก็บอกมันว่าปราชญ์ติดเคสด่วน แล้วขอกลับมาเลย) พี่หมอยังตามใจผมอยู่ดี ผมชอบพี่เขาตรงนี้แหละ อยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัด

“ปราชญ์เถอะว่างไหม” ผมไม่ได้อยากไป แต่อยากเห็นตอนพี่แฝดเขาอยู่ด้วยกัน พูดไปก็ไม่มีเหตุผลคือผมอยากรู้จักพี่ปราชญ์มากกว่านี้ ทุกคนมีข้อเสียครับ และผมอยากเห็นข้อเสียของเขา

(อยู่ห้องแล้วล่ะ เดี๋ยวเจอกันบ้านไอ่ราช) ฝาแฝดเขารู้ใจกันเนอะ ยังไม่ทันได้บอกที่ทางเลย



มาถึงตลาด เหม็นคาวนิดหน่อย แต่ฟินมากๆ คือผมชอบปูครับ ไม่สดก็ไม่เป็นไร มีเท่าไหร่ผมก็กิน เดินตามช่วยเจ้านายสองคนหิ้วของ ส่วนใหญ่คุณโต้งจะเลือก พี่ราชก็ตามจ่ายตังค์ มีเถียงกันบ้างเช่น

“เอากุ้งมาทำไมเยอะแยะ” พี่ราชถาม

“หรือมึงไม่ชอบ เอาออกก็ได้นะ” คุณโต้งว่าเสียงแข็ง เห็นพี่ราชอมยิ้มก่อนคีบกุ้งให้คนขายชั่งเพิ่มอีกสองสามตัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่อะไร แต่ตอนนี้คิดแล้วก็นะ ยิ่งตอนที่คุณโต้งหันมาถามผมชอบกินอะไร ผมตอบปู พี่ราชก็หยิบปูขน ปูไข่อะไรเพิ่ม

“พอแล้วมั้ง น้องกินคนเดียวกูกับมึงก็ไม่กินปูไม่ใช่เหรอ” ประเด็นมันไม่อยู่ที่คุณโต้งเรียกผมว่าน้องหรอก แต่มันอยู่ที่สายตากับน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจที่พยายามซ่อน แต่ซ่อนไม่มิดนั่นต่างหาก รอพี่ปราชญ์มาก่อนผมจะให้เขาช่วยดู

“เอาไปเผื่อไอ่พี่มันชอบกิน” หมายถึงพี่เมตผมใช่ไหมไอ่พี่เนี่ย ผมฟังเขาแต่ไม่ได้มองหรอก สายตาอยู่ที่ปูไข่มากกว่า น้ำลายไหลรอแล้วครับ

“ซื้อน้ำจิ้มไปด้วยไหม” คุณโต้งถามต่อ ดูท่าทางไม่ตึงใส่กันแล้ว

“ไม่ต้อง ไอ่พี่ทำอร่อยกว่า” ผมยืนยันอีกเสียง พี่เมตของผมทำอะไรก็อร่อย



เราสามคนเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จนมือหิ้วไม่ไหว คือซื้อเหมือนจะกินกันสักสิบคน

“มาพี่ช่วย” พี่ราชจะดึงถุงในมือผม แต่คุณโต้งโคตรไว ดึงไปก่อน ทั้งที่ในมือเขาก็มีของเต็มเลยเหมือนกัน

“ผมถือได้ครับ” ผมก็ผู้ชายนะ ไม่ต้องมาทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงบอบบางหรอก จับถุงที่เหลือไว้แน่น

“มึงก็เหมือนกัน มือแดงหมดแล้ว เอามากูช่วย” พี่ราชไปแย่งช่วยคุณโต้งแล้วครับ

“ห่านิ้วกู มึงช่วยหรืออะไรเนี่ย”

“กูไม่เห็น โทษเจ็บเหรอวะ”

“เจ็บดิสัด แสบเลย”

“ไก่เลือดมึงออก” พี่ราชแย่งถุงไป คุณโต้งก็ของเยอะปล่อยถุงไม่ทัน อะไรสักอย่างเลยบาดเนื้อเข้าให้ แผลไม่ใหญ่หรอกครับ ผมยังมองไม่เห็นเลย ว่าส่วนไหนของมือเขาที่บาดเจ็บ แต่พี่หัวหน้าผมสิรีบจ้ำไปที่รถ หยิบขวดน้ำมาล้างให้ สีหน้าโอเว่อร์แอคติ้งมาก

“ล้างก่อน”

“ล้างแล้วไง โอ๊ยเบาๆ มือหรือตีนวะเนี่ยหนักฉิบหาย”



เขาสองคนคุยกัน ไม่ได้หวานอะไรเลย เถื่อนๆ ใส่กัน แต่สายตาเนี่ยสิ มันแปลกๆ ผมไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น แต่เรื่องนี้ขอเว้นไว้เรื่องหนึ่งเถอะ







ดีใจที่คนอ่านเชียร์พี่เมต ^__^ ใครคู่ใครก็คงพอจะเดากันได้แล้ว แต่ความวุ่นวายยังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
เรื่องนี้มีคนมาคุยด้วยเยอะ ขอบคุณนะคะทุกคน

เทวดาสุรจะค่อยๆชัดเจนจากมุมคนอื่นนะคะ อดใจอีกนิด ที่หายไปเพราะมัวแต่อัพซีรี่ย์ภาคสามมาค่ะ my seasons  นิยายรักใสๆ มี 3 ภาคจบ ใครสนใจก็ตามมาได้

#ชีวิตเทวดามันจะฮาได้ไง

By Symbol A

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอๆอยู่ ก็มาให้อ่านพอดี 

คุณโต้ง หึงมากกกกกกก ทั้งที่ยังไม่ได้คบกับสุรเลย 
ทั้งระแวงอีก อย่างนี้คนที่คนโต้งชอบ  เพิ่งจีบ หรือเป็นคนรักแล้ว
น่าจะอึดอัดเอามากๆ จนพาลไม่อยากเป็นคนรักไปซะเลย

ไฟ รอบคอบดี ไม่ได้แสดงอคติกับแมนนะดูแล้ว
เพราะแมนทำงานไม่ละเอียด มีพิมพ์ผิดพลาด
เพราะเรื่องการเงิน แม้จะเล็กน้อยก็ไม่ควรมี
แมนนี่ ความเมียมากจริงๆ   
       
 

[DrSlump]

 

ไฟแมน  ราชโต้ง  ธีมธาดา

ปราชญ์สุร    ชิมิ

[BABYBB]

ึเดี๋ยวจ้าาาาา พี่ราช พี่โต้ง ยังไงจ้ะะะะะ

[Chompoo reangkarn]

จิ้นจับคู่โต้งราชแล้ว อิอื

[fc_fic]

 

[nikpook]

น่ารักกก ชอบคู่ไก่กับราชมากมีความซึนจะรู้ไหมว่าหึงกันอยู่ ไฟกับแมนก็ชอบ แมนคืออ้อยเก่งมากตลกแล้วก็กัดกับไฟเก่งด้วยแลดูสมน้ำสมเนื้อกันดี สุรก็ดูซึนๆแถมมีคนมาจีบเยอะอีก ปราชญ์ก็ดูน้อยใจง่ายจะเป็นยังไงต่อนะคู่นี้ รวมๆคือสนุกมากๆเลย มาต่อเร็วๆนะรออ่านต่ออยู่นะ

[songte]

พี่โต้งหึงสุระแน่หรา อาการมันไม่ค่อยจะใช่นะ หึงใครบอกมาซะดีๆ

[JokerGirl]

โอเคคู่ตามนั้นเลยจ้า ตกลงคุณโต้งคือหึงพี่ราช กันสุรออกจากพี่ราช แหมๆๆๆๆ

[ommanymontra]

 

 

[golove2]

อยากเห็นตอนแฝดเค้าอยู่ด้วยกัน

 

[antivirus]

ตอน 13



Part ราชครู1

ตอนเด็กจำได้แค่ว่าเราสองคนมักจะถูกจับให้ทำอะไรเหมือนกัน ใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน ไว้ทรงผมเดียวกัน จนโตพอจะรู้จักความชอบ และมีสันดานเป็นของตัวเอง ผมก็พูดได้เลยว่ามันเหี้ยมาก คือกูยอมทำแบบนั้นไปได้ไง ไอ่สัดกูอาย พ่อแม่เราเลิกกันตอนมอหนึ่ง เลยไม่ต้องทำอะไรเป็นคู่กับไอ่แฝดพี่ของผมอีก ไม่ได้เกลียดมันนะ แต่คือผมไม่อยากมีฝาแฝด อยากเป็นหนึ่งเดียวในโลกนี้



“ไงแฝด” ไอ่ธีมเพื่อนสนิทของไอ่พี่ เดินมาทัก ประเด็นคือตบหัวกูแรงมาก

“…………” ผมมองมันตาขวางขึ้นเครื่องมาตั้งไกล ไม่ได้ถ่อมาให้มึงตบหัวนะ

“พี่มึงบอกว่าให้ไปกับกูก่อน” เวรไหมล่ะ มันก็รู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้าไอ่หมอหมาหน้าเถื่อนนี่



“.........” ไม่อยากเสียเวลา ลุกเดินออกมาโบกแท็กซี่ไปเองก็ได้

“ไอ่ราช อย่าทำตัวเป็นเด็กสิวะ พี่มึงไม่ว่าง มันสั่งให้กูมารับมึงแทน” มันวิ่งมากระชากกระเป๋าผมไป



“กูมีปัญญาไปเอง” ยื้อกระเป๋าตัวเองกลับคืนแต่มันใช้แรงควาย (กว่าผม) จับไว้แน่น มองหน้ามันแล้วกูอยากถีบ ไม่ถูกชะตาครับไม่มีเหตุผลอื่น เสือกชอบมาด่าผมแทนไอ่ปราชญ์อีก ส่วนไอ่พี่ก็เหมือนกันชอบทำตัวเป็นพ่อ



“ไปกับกูมันจะตายรึไง กูไม่ได้ว่างตีกับมึงเหมือนเมื่อก่อนนะ ไอ่เด็กมีปัญหา” ผมกำมือแน่นมาก จนรู้สึกชา

“อยากเป็นขี้ข้ากูก็เชิญ” ตะโกนใส่หน้ามัน หันหลังจะไปทันที

“อย่าให้กูขึ้น ถ้าหน้ามึงไม่เสือกเหมือนเพื่อนรักกู จะอัดให้ยับเลย” กูควรดีใจใช่ไหมที่มึงพูดงี๊

“ขอบใจ” ผมดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มยิ้มกวนตีนมัน มันปล่อยมือจากผมคงระงับความโกรธอยู่เหมือนกัน



พอดีกับมีทัวร์จีนล้งเล้งกลุ่มใหญ่แทรกกลางระหว่างผมกับมัน รีบฉวยจังหวะนี้ชิ่งไปก่อนเลยครับ ได้ยินมันตะโกนแข่งกับคนจีนกลุ่มนั้น “สัดราชอย่าให้กูเจอ” ผมหันไปโบกมือให้มันคงหัวร้อนน่าดู ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทไอ่พี่ได้ไงแม่งคนละนิสัย ไม่อยากจะยอมรับนะครับแต่มันก็หน้าตาดี หล่อแบบโจรป่า ลุคมันไม่มีที่ในวังให้ยืนจริงๆ



ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็ได้แท็กซี่ เหี้ยมากกูพูดตรงๆ แม่งอย่างกร่างครับ เล่าเรื่องการเมืองยิ่งเล่ายิ่งใส่อารมณ์ ลากยาวไปบ่นชีวิตบัดซบของตัวเองต่อยาวๆ ขนาดผมนั่งไม่พูดไม่จา ยังพูดเองได้อีกเป็นคนแบบไหนวะ



“จอดป้ายข้างหน้าเลยพี่” ไม่ไหวจนต้องขอลง

“ร้อยสี่สิบ” มันบอกห้วนๆ เหมือนพวกรีดไถ่ มึงทำงานบริการเซอร์วิสมายด์เคยมีใครสั่งใครสอนไหม

“ตังค์ทอน?” ถ่อยมาก็ถ่อยกลับ เรื่องกวนผมก็ไม่แพ้ใคร



“มีแค่ห้าสิบอ่ะน้อง” เวร!! ผมนั่งนิ่งไม่พูด ไม่ทอนกูครบก็จอดแช่ไปสิมึง กูว่างไม่รีบสิบบาทกูก็จะเอา มันคงเห็นว่าผมไม่ใช่หมูแล้วจะจอดแช่ให้เสียเวลาก็ไม่ใช่เรื่อง



“อ่ะเอาไป” แล้วตอนแรกบอกไม่มี ตอนผมลงจากรถมันทำหน้าเหมือนผมไปขอตังค์ หมดคำจะด่าคนไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ความจริงเห็นแหละว่าชื่อในบัตรที่มันโชว์ไว้ในรถชื่ออะไร แต่รูปคนละคนเลยผมมั่นใจ





ย้ายมาอารมณ์เสียอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ดีนะไอ่ธีมเอากระเป๋าไปไม่งั้นคงได้เป็นบ้าหอบฟาง ตอนนี้เริ่มมืดแล้วด้วย กะว่าถึงแล้วจะไปคอนโดไอ่พี่คุยเรื่องผัวแม่ให้จบ ไม่เป็นอย่างที่คิดสักอย่าง ฤกษ์ไม่ดีตั้งแต่เจอไอ่ธีมล่ะ



“ฮืออออออออออออออออ” ใครวะ เดินมานั่งปิดหน้าร้องไห้โฮ คือร้องไห้ไม่สนใครเลย ดูจากรูปร่างไม่เห็นหน้า เดาเอาว่าเป็นรุ่นน้อง ร้องจนคนอื่นมอง แล้วแม่งนั่งติดกับกูอีก



“น้องโอเคป่ะ” ถามอะไรไร้สมองจริงกู คนโอเคที่ไหนจะสภาพนี้

“.............” คนเศร้าเงยหน้ามองผม หน้าแดง ตาแดงก่ำ สักพักก็ซบหน้าลงไม่สนใจผมอีก แต่ไม่ได้ร้องโฮแล้ว



“มีอะไรเล่าได้นะ พี่ว่างแล้วก็อยากเสือก” คือไม่ได้ชอบเสือก แต่สันดานผมชอบคนหน้าตาดี น้องคนนี้ก็น่าสนใจ นิ้วโคตรเรียวดีฉิบหาย ผิวก็ดีตัวไม่เล็กไม่ดูบอบบางผมชอบแบบนี้ ความจริงได้ทั้งชายทั้งหญิงแต่ชายจะได้อารมณ์กว่า อย่างเดียวคือกูไม่รับให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น



“มาเรียกคนอื่นว่าน้อง คิดว่าแก่มากเหรอ” เสียงไม่ค่อยชัด อู้อี้น้ำเสียงอ้อนสัดๆ ชวนเข้าโรงแรมเลยได้ไหม

“ดุด้วยเว้ย” ผมเริ่มสานสัมพันธ์

“........” ไม่ตอบผมสักคำ สงสัยจะเจอมาหนัก (กว่าผมอีกมั้ง)

“กินข้าวกัน หิว” ไม่รู้ล่ะ ใครจะปล่อยไปง่ายๆ พาไปหาอะไรกินกว่าจะอิ่ม เชื่อว่าระดับราชครูอย่างน้อยกูต้องได้เบอร์



“.......” ฉุดจนเขายืนถึงเห็นว่าสูงน้อยกว่าผมนิดเดียว ขนาดตาแดงยังคมขนาดนี้ สบตากันถ้าไม่แน่จริงต้องหลบให้มันแน่นอน เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก



สายตาไม่พอใจปนความเจ็บปวดคงจากเรื่องที่ทำให้ร้องไห้ แรงกบฏเริ่มสะบัดข้อมือให้พ้นจากผม แต่สู้แรงผมไม่ได้ สุดท้ายก็ลากเท้าตามผมมาในที่สุด ดึงเด็กคนนั้นเดินเข้าร้านก๋วยเตี๋ยว



“เล็กน้ำตกลูกชิ้นรวมครับ น้องเอาไร” ผมสั่งก่อนหันไปถามเขา



“ใหญ่ต้มยำพิเศษลูกชิ้นสองป้า” สองชามพิเศษเชียวนะ หิวแล้วไปนั่งร้องไห้ทำไมครับ อยากกวนแต่ไม่เอาดีกว่าอารมณ์เสียเดินหนีกูขึ้นมาอดแดกอีก เดินนำเขาไปนั่งโต๊ะว่าง เป็นคนยังไงดูไม่ออก เวลาคนเราเสียศูนย์ก็ไม่เป็นคนเดิมอยู่แล้ว จนได้ชามที่สั่งเราก็ต่างคนต่างกินจนผมเริ่มชวนเขาคุย



“ไม่คิดจะคุยกันหน่อยเหรอ” ยกรองเท้าผ้าใบสะกิดขาใต้โต๊ะ

“.................” นั่งกินไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้าผมเลย อย่างนี้จะเอาจังหวะไหนขอเบอร์ล่ะ

“ตอนแรกเห็นร้องไห้หนัก นึกว่าจะกินอะไรไม่ลงซะอีก” ผมยังไม่ลดละ



“...........” เงียบ!!

นอกจากอ้าปากกินก็ไม่สนใจอะไรเลย นี่มันหยิ่งหรือกูน่ารำคาญ เดาว่าอย่างแรกนิดเดียวแต่อย่างหลังคงมาเต็ม



“ไม่คุยก็ไม่คุย” ความอดทนผมต่ำชนิดที่ว่าอาจไม่มีเลยด้วยซ้ำ นี่ก็ถือว่าตื๊อมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังลุกไปตักน้ำมาเผื่อ ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่รู้สิ ถ้ารูปร่างหน้าตาคือโดนมาก แต่นิสัยยังไม่รู้เลยบอกไม่ได้



“ตัวอะไรเนี่ย!! ” ประโยคแรกที่คุณชายโวยวาย ผมเรียกคุณชายแล้วกันลุคให้ หล่อผิวพรรณดีจนคำนำหน้าแค่ ‘นาย’ คงไม่พอ คุณชายคนเศร้าของผมบอกว่า มีตัวอะไรอยู่ในน้ำของเขาเลยลุกไปตักใหม่ ผมก็ไม่สนใจไม่อยากทำให้เขาอึดอัด เดี๋ยวกินเสร็จค่อยว่ากัน (ตอนนี้ก็หมดชามแล้วได้ข่าว)



“ไปห้องน้ำ” เขาลุกขึ้นบอก ผมก็พยักหน้าทำเป็นไม่สนใจ

สิบนาทีได้ ท้องเสียรึไงกัน เดินไปดูอ้าวหายหัว คืออะไรไปตอนไหน หรือผมเล่นมือถือเพลินไม่เห็นเขาเดินออกมา แล้วยังไง ทิ้งกูเฉย เห้ย!! อะไรวะนี่ผมโดนทิ้งเหรอ



เซ็ง!!!!



มือถือสั่นไม่ไอ่พี่ก็ไอ่ไก่ ผมมาเมืองไทยครั้งนี้มีมันสองคนที่รู้ ไม่รวมไอ่ธีมคนเถื่อน

(มึงอยู่ไหนสัด พี่มึงโทรหากูเนี่ย) ทักแบบนี้ไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าใคร

“กูอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวหิวข้าว” ผมตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



(ไอ่ราชกวนตีนเหรอมึง ทำไมทำตัวแบบนี้ คนอื่นเขาห่วงมึงนะ แล้วดูมึงทำ โตเป็นควายแล้วแม่ง.....)

ได้ยินแค่นี้ที่เหลือยื่นมือถือห่างหู รอเสียงมันเงียบค่อยคุยอีกที มันชื่อไก่แต่เสือกจิกเก่งเกินไก่



“กูจะไปหามึงได้ยัง อยากอาบน้ำ” ผมถามเมื่อมันบ่นจนเหนื่อยแล้ว

(เออ คอนโดกูXX ถึงแล้วบอก กูจะลงไปรับ) ก็แค่นี้ พูดมากทำไมวะ





ถึงคอนโดเพื่อนรักแล้วครับ ความจริงผมมีเพื่อนรักสามคนกลุ่มเรามีสี่คน คนอื่นไว้ค่อยเล่าวันนี้เซ็งไม่มีอารมณ์จะคิดถึงใครทั้งนั้น

“สภาพเหมือนโดนโจรปล้น เป๋ามึงอ่ะ” ดูแม่งทัก ไม่มีชิ้นดีเลยกู



“กูอยากอาบน้ำ” ผมบอก มันพาขึ้นลิฟต์ไปห้องมัน อย่างหรูสมกับเป็นมันดี ในบรรดาเพื่อนสี่คน เราสองคนไม่ได้รวยที่สุดแต่ไอ่ไก่เนี่ยเรียกเหลือกินเหลือใช้ได้ไม่ผิดครับ



“เสื้อผ้าในตู้มึงรื้อๆ ดูเอง” มันชี้นิ้วสั่งอีกสองสามอย่าง เราเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมห่างกันไปตอนเรียนปริญาตรี และผมไปอยู่เมืองนอกอีกสามปี แต่ก็เจอกันบ้างคุยกันบ้างไม่ได้ขาดการติดต่อ



“พี่มึงเขาเป็นห่วงโทรไปบอกเขาซะ” มึงเพื่อนกูหรือเมียกูวะไก่ สั่งกูจัง

“เดี๋ยวโทร มึงเป็นไงบ้างได้ข่าวพ่อยกบริษัทให้แล้ว”

“ใครบอกมึง ข่าวมั่ว กูจะเอาปัญญาที่ไหนไปดูแลคนเดียว” อย่าไปเชื่อ มันเก่งจะตาย ในบรรดาพวกเรามันมีความรับผิดชอบสุดแล้ว

“ไอ่คารบอก วันก่อนกูเจอมันที่โน่น พาลูกทัวร์คนพิเศษมาเที่ยว”

“น้องสมุทรป่ะ น่ารักโคตรมันไปหาจากไหนวะ” ผมเห็นด้วยนะ น้องแม่งตัวบาง ปากแดงสายตาคือยั่วเก่งเพื่อนผมหลงหัวปักหัวปำ แต่ไม่ใช่แนวผม อย่างผมต้องแมนๆ เท่ๆ คิดถึงน้องที่เพิ่งเจอมาเลย น่าค้นหา ค้นทั้งตัว ค้นทั้งคืน



“เชี่ยราช มึงคิดอกุศลกับเด็กเพื่อนเหรอวะ”

“ห่าไม่ใช่โว้ย กูก็มีเด็กของกู” เด็กกูหล่อสัดๆ (ได้ข่าวว่าชื่อยังไม่รู้จัก แต่โมเมว่าเขาเป็นเด็กตัวเอง)

“แล้วไป โทรหาพี่มึงได้แล้ว” วกมาเรื่องนี้อีกจนได้



ผมล้วงมือถือมากดโทรออกไม่นานปลายสายก็รับ ไอ่พี่มันกำลังเก็บของไปนอนหออมร ลูกพี่ลูกน้องพวกผม

“ไปทำไม คอนโดมึงจะโดนเขาไล่ที่รึไง”



มันจะไปทำงานเป็นหมอโรงพยาบาลคนอื่น แล้วค่อยมาเปิดของตัวเอง คือมันเคยเปิดที่บ้านแล้วขาดทุนครับ มันเลยจะมาหาประสบการณ์จากโรงพยาบาลสัตว์อันดับหนึ่งของประเทศ เอาไปพัฒนาโรงพยาบาลของตัวเองมันว่าอย่างนั้น



(ปากมึงนะไอ่น้อง กูอยู่ไกลจากโรงพยาบาลที่จะไปสมัครไง แล้วมึงติสแตกอะไร กูแค่ไม่ว่างไปรับ งอน?)

“งอนห่าเหวอะไร กูไม่ชอบขี้หน้ามันมึงก็รู้อยู่ เสือกให้มันไปรับกูทำไม” ผมขึ้นเสียงอย่างเด็กเอาแต่ใจ ไอ่ไก่หันมามองแต่ไม่พูดอะไร

(หายบ้าก็มาเอากระเป๋าที่ห้องกูละกัน อยากทำอะไรก็ทำ ชีวิตมึง ไร้จุดหมายให้พอใจ แล้วเรื่องแม่จะเอาไง)

ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เรื่องแม่เราไม่ควรคุยกันทางโทรศัพท์ แต่ช่วยไม่ได้ อยากคุยให้จบตอนนี้ขี้เกียจรอ



“กูว่าหนักแล้วล่ะ หลงคว...ไอ่นั่นฉิบหาย” พูดแล้วกูขึ้น

(ไอ่น้องนั่นแม่มึง ดีๆ หน่อย) เสียงดุใส่กูทันที

“ก็กูพูดความจริง มึงไม่เคยอยู่กับเขามึงไม่รู้หรอกว่าเขา แร...ด”

(ราชครูถ้ากูได้ยินมึงลามปามแม่อีกคำเดียว มึงกับกูไม่ใช่พี่น้องกัน)

 เสียงจริงจังจนกูต้องหยุด แค่พูดเรื่องจริงของผู้หญิงคนนั้น มันถึงขั้นจะตัดพี่ตัดน้องกับผม



“กูมันก็แค่คนนอก พ่อก็ถีบส่ง แม่ก็ไม่เอา มึงก็ทำเหมือนกูเป็นตัวภาระแม่งเอ้ย”

ผมปามือถือลงพื้นหินอ่อน แตกกระจายไม่เหลือซากเหมือนความรู้สึกของผมตอนนี้ ทิ้งตัวลงบนโซฟาไม่สนใจไยดีอะไร ไอ่ไก่เดินมานั่งข้างๆ ไม่มีคำปลอบโยน แต่กับเพื่อนผมรู้ว่าพวกมันห่วงผมทุกคน



“ดูหนังไหมมึง”

“มึงคิดว่าอารมณ์นี้ กูอยากดูหนังรึไง” ตอบมันตาขวาง

“ไม่ดูก็ไม่ดู กูก็แค่ชวน มึงว่าวันหนึ่งนานไหมวะ”

“ถามเชี่ยไรของมึง อย่าเพิ่งกวนตีนกูได้ไหม” ผมหันไปพูดกับมันเสียงดัง



มันจ้องกลับไม่มีแววความโกรธเลยสักนิดที่ผมว่ามันแรงๆ เรารู้นิสัยกันดี ปากหมาเป็นเรื่องปรกติ ศีลเสมอกันครับเลยอยู่ด้วยกันได้ ยิ่งไอ่คาร นอกจากน้องสมุทรไม่เห็นมันพูดจาดีกับใคร แต่ถึงยังไงพวกผมก็ตายแทนกันได้ก็แล้วกัน



“ราชเดี๋ยววันนี้มันก็ผ่านไป วันนี้ไม่ได้มีเจ็ดสิบสองชั่วโมง” เป็นวิธีปลอบของมัน ถ้ากูโง่คงฟังมันไม่เข้าใจ ว่าแต่มันพูดอย่างนี้แปลว่าไงวะ

“โทษที กูหงุดหงิด” ถ้าไม่ใช่เพื่อนผมไม่ยอมขอโทษง่ายๆ หรอก



“มือถือพังเลยนะมึง เงินเยอะรึไง” มันก้มเก็บเศษมือถือให้ผมบ่นไปด้วยตามนิสัยไก่ๆ ของมัน เพิ่งเห็นว่าเพื่อนเปลี่ยนไปเยอะ หุ่นกล้ามนี่คือปั้นมาอย่างดีแน่นอน หน้าเข้มขึ้นหล่อกว่าเดิมอีกนะมึง แค่คิดไม่บอกมันหรอกครับ กระดากปากเวลาจะชมเพื่อน



“ดูหนังกัน เรื่องนี้กูซื้อมายังไม่ได้กู” มันชูแผ่นหนังแนวสืบสวน เรื่องนี้ผมก็อยากดูเหมือนกัน

“กูจะอาบน้ำ มึงดูไปก่อนเลย” เราสองคนชอบอะไรเหมือนกัน ดูหนังแนวเดียวกัน มีนักร้องคนโปรดคนเดียวกัน ชอบเที่ยวตามภูเขาน้ำตกด้วยกัน ถูกใจอาหารรสชาติเดียวกัน เลยสนิทกันมากที่สุด สำหรับผมมันคือเพื่อนคนแรกที่ผมคิดถึง ไอ่คารกับไอ่ภินก็สนิทแต่พวกมันมีชีวิตไม่ค่อยตรงกันกับผม รักเท่ากันแต่สนิทไม่เท่ากัน



“มันอยู่กับกู..แม่งปาทิ้ง..เออไม่ต้องห่วงมันดีขึ้นล่ะ..ไม่รู้มัน มึงจะมากรุงเทพเมื่อไหร่วะ...เอาเด็กมึงมาด้วย..ห่าหลงเขาฉิบหายทำเป็นปากดี” ได้ยินเสียงไก่โต้งข้างนอก ไอ่คารคงโทรมาถามหาผม แล้วมันรู้ว่าผมจะกลับไทยได้ไงวะ สักพักก็ได้ยินไก่มันคุยกับไอ่ภินต่อ คุยเรื่องนายแบบอะไรสักอย่าง สระผมเลยได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง



ที่ผมได้ยินเพราะไม่ปิดประตูห้องน้ำ คอนโดมันกว้างมาก และไม่มีใครนอกจากผมกับมัน มันก็ไม่เดินมาดูหรอกครับ ห้องน้ำก็แยกโซนแห้งโซนเปียก ใช่ว่าโผล่มาก็จะเห็นผมโป๊อยู่ทันที ต้องเดินอ้อมมาข้างในอีก ออกแบบมาโคตรหรูครับบอกได้แค่นี้



เช็ดหัวออกมา ไก่มันเปิดหนังไปเยอะแล้ว

“ไอ่ภินกับไอ่คารจะมาเดือนกันยาน้องสมุทรมาด้วย” มันบอกแต่ตายังไม่ละจากหนัง ผมต้องนั่งกับพื้นเพราะมันนอนเหยียดขาเต็มโซฟาไปแล้ว นั่งพิงหลังตรงหน้ามัน จงใจแกล้งครับหมั่นไส้มัน นอนยังกะจะถ่ายแบบเท่ไปนะมึง



“เชี่ยราชบังจอกูมิดเลย” ไม่สนใจครับเช็ดหัวใส่มันอีก มันเลยผลักหัวผมคือแรงมาก แรงกว่าไอ่ธีมตบอีก

“ผลักขนาดนี้ถีบกูเถอะ”

“ทำได้เหรอวะ” กวนนะมึง มันง้างเท้าจะถีบจริงผมก็เลย



“โอ๊ย ไอ่ห่า ฮ่าๆ ” ไก่มันโวยวายลั่นห้องเพราะผมโดดทับตัวมัน แล้วก้มหายใจใส่คอมัน มันบ้าจี้ ผมก็บ้าพลังฟัดกันสักพักจนเหนื่อยทั้งคู่ เหงื่อท่วมจนอยากอาบน้ำใหม่อีกรอบ



“พอๆ กู..เหนื่อย..ไอ่สัด” ผมยอมแพ้ลุกไปเปิดน้ำในตู้เย็นมากิน ยื่นให้มันด้วยขวดเดียวกันเลยครับไม่ต้องใช้แก้วให้เสียเวลา ไก่มันเป็นควายไปแล้วไม่ใช่ไก่โต้งตัวบาง ที่ผมเคยเล่นด้วยเมื่อหลายปีก่อน ออกแรงแล้วค่อยหายเครียด รู้สึกเสียดายมือถือขึ้นมานิดๆ ผมใจร้อนไปหน่อยรู้ตัวครับ



“อ่ะ..” มันยื่นมือถือมันให้ผม ไม่ต้องบอกก็รู้ มันจะให้ผมโทรหาไอ่พี่

“กู..” คือกูไม่อยากคุยอ่ะ

“โทรเถอะ พี่มึงจะได้สบายใจ” ทำไมผมต้องยอมทำตามมันด้วยวะ ผมอยากให้ไอ่พี่สบายใจหรือความจริงผมแค่ อยากให้ไอ่ไก่มันสบายใจก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ขี้เกียจหาคำตอบปวดหัว กดโทรออกรอไม่นานมันก็รับสาย ผมเดินไปคุยตรงระเบียง



(ไอ่โต้ง ไอ่น้องอยู่กับมึงใช่ไหม)

“เออกูอยู่กับมัน” มันเงียบไปสักพัก ผมก็เงียบจนมันพูด



(เรื่องแม่ช่างเขาเถอะความสุขของเขา มึงก็อยู่บ้านสวนไป อยากทำอะไรก็บอกกู) ผมเงียบไม่ตอบ แต่ลึกๆ ก็รู้สึกดีใจที่มันยอมยกบ้านสวนให้ผม



ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าไอ่ยูรัน ผัวใหม่แม่ที่เป็นคนญี่ปุ่ญ มันอยากได้ที่ตรงนั้น สวนมะม่วงเกือบแปดสิบไร่ ที่ของพ่อยกให้ไอ่พี่ไม่เจียดมาให้ผมสักแปลงเดียว แต่พ่อเสียแม่เลยจ้องจะเอามาให้ผัวใหม่ ไอ่พี่ได้ไปกูไม่ว่า แต่ผัวใหม่แม่อย่าได้หวังจะไปเหยียบที่พ่อกู



“มึงให้กู” ผมถามตรงๆ เพราะถ้ามันให้ผมเป็นแค่คนอาศัย แล้ววันหนึ่งไอ่ยูรันมาไล่เหมือนที่มันไล่ผมออกจากบ้านมัน ผมคงรับไม่ได้

(ให้ก็คือให้ มึงไม่เข้าใจตรงไหนวะ เดี๋ยวให้ทนายส่งเอกสารใบโอนให้เซ็นต์ แต่กูขอมึงอย่างเรื่องแม่ ต่างคนต่างอยู่ ยังไงเขาก็แม่เรา)

“เออ” ผมตอบพี่ชายฝาแฝดไปแค่นั้น เป็นอันเข้าใจ ตอนไม่ทะเลาะกันก็รู้ว่ามันห่วง แต่ตอนโกรธไม่รู้อะไรทั้งนั้นนิสัยผมเป็นแบบนี้

(กระเป๋ามึงจะมาเอาเมื่อไหร่ก็มา กุญแจกูฝากไว้ที่นิติ แค่นี้นะ...)

“ไอ่พี่” ผมเรียกมันก่อนมันจะวางสาย

(ว่า)

“..........” ขอบคุณ ทำไมพูดยากจังวะ

(มึงจะหายใจให้กูฟังอีกนานไหม) สัดกูเลิกซึ้งล่ะ

“แค่นี้แหละ” ผมตัดบทวางสายใส่มันเลย ไม่ทำซึ้งบ้าบอคอแตกอะไรทั้งนั้น



วางสายกับไอ่พี่แล้ว เดินเข้าห้องมาทีวียังมีเสียง แต่เพื่อนกูสลบเฝ้าจอไปแล้ว นอนแผ่อ้าซ่า แขนขาหล่นลงมาจะถึงพื้นอยู่ละ มันหลับท่านั้นได้ไง ขำใส่มันนิดหน่อย อดไม่ได้ต้องไปดึงแม่งขึ้นมานอนดีๆ



“นอนท่ายากนะมึง” มันเหมือนจะรู้สึกตัวลืมตามามอง แต่เสือกตะแคงข้างแล้วนอนต่อ ตื่นหรือละเมอกันแน่ ปิดทีวีเดินไปหยิบผ้าห่มมาให้ไอ่เจ้าของห้องห่มลวกๆ ไม่ได้ค่อยๆ ห่มอะไรแบบนั้น อย่าคิดกันไกล มันก็ยกขากอดก่ายผ้าห่มที่ผมโยนให้ทันที หลับสนิทไม่หือไม่อือ



เดินเข้าห้องนอนล้มตัวยึดเตียงเต็มพื้นที่ เวลาตีสองเข้าสู่วันใหม่แล้วนี่หว่า อา....เหนื่อยเป็นบ้า แต่ไม่มีผ้าห่มกูนอนไม่หลับ เดินไปรื้อผ้าเช็ดตัวไอ่ไก่ในตู้มาห่ม ผมได้เตียงแต่มันได้ผ้าห่ม ตกลงใครมันสบายกว่ากัน

















เอามุมพี่ราชครูมาฝากค่ะ หวังว่าจะชอบพี่ราชจะแนวแบดๆ ไม่สนใจโลก

เจอคำผิดโปรดบอก ขอบคุณที่ติดตาม รักทุกคอมเม้นต์เลย อ่านให้สนุกนะคะ



By Symbol A

[numay]

 ::ราช+โต้ง ใช่ม่ะ

[Chompoo reangkarn]

คู่ราชโต๊งให้ความรู้สึกเมะxเมะสลับรุกสลับรับได้เลย. ฮ่า  :hao6:ฮ่า

[nikpook]

พี่ราชคือแบดมากแต่ก็น่าสารอ่ะ พี่โต้งน่ารักคือปลอบเพื่อนได้ดีมาก สนุกมากๆตลกตอนสุรหนีอ่านกี่ครั้งก็ขำ

[B52]

น่าลุ้นกันทุกคน

[DrSlump]

 

หุหุ  ราชชอบแมน ๆ เนอะ  ไก่โต้งก็แมนเนอะ  ว่าป่ะ?

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหมือนจะได้คู่จิ้นใหม่ Pๆ หมดหวังและ 
จะเป็น ธีม ธาดา หรือ ธีม ราชครู ดีน้อ 
หรือ  ราช  โต้ง  ก็น่าสน   

เพิ่งรู้รายละเอียด หน้าตาของสุร อื้อหืม...... น่ากิน น่ารัก น่าแซ่บ 
มองผ่านแมนรู้แต่สุร ผัวแห่งชาติ ผัวของแมนเท่านั้น   
มิน่าใครๆก็มาหลงสุร กันทั้งนั้น 
แม่ปราชญ์ ก็เกินไปนะ   
อยากได้ที่ๆพ่อของลูกยกให้ปราชญ์ ไปให้สามีญี่ปุ่น 
       
 

[ommanymontra]

 

[golove2]

อ่านแล้วโมโหแทนราช
แม่จะเอาที่ของพ่อไปให้ผัวใหม่
ใครจะยอม

 

[antivirus]

ตอน 14

ราชครู 2

‘เพื่อนคือเพื่อนไม่ใช่ผัวเมีย วันไหนที่มึงคิดจะเอากับเพื่อน มึงต้องพร้อมจะเสียความเป็นเพื่อน ได้ชื่อว่าเอากันแล้ว มันไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป’

ผมเชื่ออย่างนั้นมาตลอด นอกจากไม่รับให้ใครบนเตียง การเอาเพื่อนมาเป็นคนรักหรือคู่นอน กูไม่ทำเด็ดขาด และถึงความคิดจะยังเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อคืนผมดื่มกับไอ่ไก่เมาหนักชนิดที่ว่าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเอาใคร ตื่นมาเจ็บตัวทั้งคู่ แสบหัวค...ไปหมด ผมเล่าละเอียดไปไหม? ไม่เหรอ...เอาอีก..อืม..ก็อยากเล่านะครับแต่ผมจำไม่ได้ นอกจากความรู้สึกที่ยังติดในร่างกายจำอะไรไม่ได้สักท่า

ไม่เคยเมาขนาดที่แซ่บกับใครแล้วกูจำไม่ได้แบบนี้ แต่จะปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรก็ไม่ใช่ รอยกัด กับคราบตามง้ามขา บาดแผลที่เราสองคนทิ้งไว้ให้กัน มันชัดเจนเกินไป

“มึงไหวไหม” ผมถามไก่ที่เดินขาสั่นเข้าห้องน้ำ มันตอบโดยไม่หันมามอง

“มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ค่อยมาห่วงกู” ครับตามนั้น

ความวัวที่ว่าผมเมาแล้วเผลอไปลวนลามน้องสรุยังไม่ทันเคลียร์ ความควายที่กูกับเพื่อนแซ่บลืมกันอีก ลืมจริงๆ ด้วยนะไม่ได้พูดเอาฮา จำไม่ได้จริงๆ เมื่อคืนกูกับมันได้กันท่าไหนวะ คิดแล้วก็ปวดหัว เปิดฝักบัวราดตัวไปก็สับสนไป สายน้ำไม่อาจชะล้างอดีตที่เพิ่งผ่านพ้นไปจากใจได้แม้แต่นิดเดียว พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานที่บริษัทมันด้วย แม่งกูจะมองหน้าเพื่อนยังไง แล้วไหนจะน้องสุรอีก เขาจะจำได้ไหม

ที่อภิมหาเหี้ยคือ ไอ่พี่มันบอกกูว่ามันเป็นแค่เมตน้องก็จริง แต่มันชอบสุร เป็นครั้งแรกที่ผมกับไอ่พี่ฝาแฝดชอบอะไรเหมือนกัน สุรกูเจอก่อนมันแต่ไหงมันมาใกล้ชิดกว่ากู ไอ่ไก่ก็เล็งน้องอยู่ แต่กูก็ดันได้แทะเล็มก่อนมัน พีคกว่านั้นกูกับไอ่ไก่..โอ๊ยยย

“ราชมึงอาบน้ำหรือเข้าไปขุดบ่อ” ไอ่ไก่มันตะโกนหน้าประตู ตอนนี้ผมมาอาบน้ำที่ห้องนอนแขก ที่นี่มีห้องน้ำสองห้องครับ ฟังจากเสียงที่เพื่อนเรียกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพราะเราโตแล้ว ชีวิตจะย่ำแย่แค่ไหนก็ห้ามงอแง ในเมื่อเพื่อนมันยังทำตัวเหมือนเดิมได้เลย ถือว่าเป็นแค่กิจกรรมที่เราทำร่วมกัน กระชับสัมพันธ์ เดี๋ยวๆ มันใช่เหรอวะ

“เชี่ยราช!! กูหิว เร็วๆ”

“เออๆ เสร็จแล้ว” แม่งกูยังไม่ได้ถูสบู่เลย มัวแต่ตีกับความคิดอยู่ พอก็ได้วะ แต่อ๊ะ..เจ็บฉิบหาย พวกรับมันทนกันได้ไง กูเข็ดมากพูดเลย นรกชัดๆ ตอนเสียวไม่รู้ตัว ตัดมาอีกทีกูเจ็บเลยนี่ ทำกรรมอะไรไว้นักหนาถึงต้องมาเจอแบบนี้

“เสื้อผ้าบนเตียง” ไก่มันชี้สั่งแล้วเดินออกไป ผมก็มีแค่ผ้าพันเอวผืนเดียว นึกว่ามันออกไปแล้ว แต่..ผมจะอายมันทำไม เห็นกันหมดมาตั้งนานแล้ว ประสาทแล้วมึงไอ่ราชครู

“กางเกงในมึงเหรอวะไก่” ถามไปตามความเคยชิน เราสนิทกันมานานไม่มีอายอะไรทั้งนั้น

“ไม่ใช่ของกู แล้วจะของหมาที่ไหน”

“เห้ย ไอ่เชี่ยไก่ กูตกใจ” ตะโกนตอบก็ได้ ไม่เห็นต้องยื่นหน้าเข้ามา แล้วคือกูยืนอล่างฉ่างอยู่ไง

“มึงอายกูรึไง เรื่องเยอะนะมึงอ่ะ เมื่อคืนก็อุตส่าห์ไปเมาเป็นเพื่อน เสือกจับกูทำเมี...” มันละไว้ในฐานที่เข้าใจ แล้วหันหลังเดินออกไป เรามาถึงจุดนี้ได้ไง จุดที่ว่าแม้แต่เพื่อนกูก็ไม่เว้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมใส่กางเกงในของมัน เราเมาหัวราน้ำด้วยกันก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เมื่อคืนผมเสียซิงประตูหลังให้มัน จากที่เคยทำแต่ประตูคนอื่นกลายเป็นโดนทำ จบครับ จบสิ้นแล้วชีวิตกู

แต่งตัวเสร็จเดินออกไปไก่มันรออยู่แล้ว เดินลงมานั่งกินโจ๊กใกล้คอนโดเราทำอาหารไม่เป็นทั้งคู่ ปรกติซื้อแดกตลอด ห้องครัวนี่ไม่มีเมียก็คงมีไว้ประดับบ้านเฉยๆ นั่นแหละ

“เดินขัดเลยนะมึง แฮงค์หรือเจ็บวะ” มันถามหน้าตายตอนแย่งไข่ลวกผมไป ผมมองตามไข่จนมันตักขิงฝอยคืนมาให้ บอกว่าแลกกัน

“แลกผ่องดิ ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ของมึงเล็กนักนี่” ไม่รู้ว่ากระหน่ำซัมเมอร์เซลใส่กูขนาดไหน ระบมขนาดนี้

“หยุดเลย ก่อนจะว่าคนอื่น นมกูจะหลุดหมาตัวไหนมันกัด แล้วกูก็เจ็บเหมือนกัน ของมึงไม่ใหญ่เลย” มันประชดนะครับ จริงๆ ของผมใหญ่มาก เดี๋ยวนั่นไม่ใช่สาระสำคัญ ที่ควรต้องสนใจ คือเราอยู่ร้านโจ๊ก คนแน่นร้านและรอบข้างก็เริ่มมองเรา ไอ่ไก่โคตรไม่สนใจโลก ผมว่าผมก็โลกส่วนตัวสูงมากนะ เจอมันนี่กูยอมแพ้ ว่าแต่ผมกัดหัวนมมันจริงเหรอ ทำไมอยากอ้วกแบบนี้วะ

ไอ่เหี้ย..รับไม่ได้!!!



“ชามะนาวของมึง”

“ขอบใจ” ไก่มันจำได้เสมอว่าหลังดื่มหนัก เช้ามาผมก็ต้องการชามะนาว

“ไก่”

“อือ”

“นมมึงจะหลุดจริงดิ” มันมองผมแล้วทำหน้าแปลกๆ จะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะบึ้งก็ไม่บึ้ง ผมรับไม่ได้แต่ก็ห่วงมันเหมือนกัน มันเพื่อนรักผมนะ แค่เราได้กันแต่ฉันก็ยังเป็นเพื่อนเธออะไรแบบนั้นครับ

“มึงจะดูไหมล่ะ” แม่งทำท่าจะเลิกเสื้อขึ้นอีก

ผมเลยจ้องหน้าจริงจัง “กวนตีน กูถามดีๆ”

“มึงจะมาจริงจังอะไรกับนมกู”

“เอ้าห่า กูเป็นคนกัดไหมล่ะวะ”

“ยังไม่หลุดกูเปรียบเทียบเฉยๆ พอใจยัง”

“พอใจ แล้วมึงจะเสียงดังทำไม” เหมือนไก่มันจะเพิ่งรู้ตัว ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปเลย อ้าวไอ่ไก่มึงให้กูจ่ายคนเดียวเหรอ โมโหกลบเกลื่อนให้กูเลี้ยงนี่หว่า ไอ่เพื่อนงก รวยซะเปล่า



ขึ้นมาก็พบว่ามันอยู่ห้องมัน ผมก็จะไปนอนห้องนอนแขก ที่ไม่มีอะไรเลยมีแต่ฟูก ผ้าปูยังไม่มี แต่กลัวเพื่อนคิดมากเราเพิ่งแบบว่า...กันมาด้วย ขนตากำลังประสานกันช้าๆ สติกำลังจะหลุดจากร่าง

“เฮ้ มึงไปนอนห้องกู” ฝืนตาขึ้นมองมันจับแขนผมดึงให้ลุกตามไป

“นอน อย่าคิดมาก กูไม่ปล้ำมึงหรอกราช” กูตื่นเลยครับอะไรปล้ำๆ

“มึงไว้ใจกูเหรอ” เอากับกูสิ พูดแบบนั้นทำมายยย

“ไม่ไว้ใจ แต่กูมีสติ ลองมาเงี่ยนใกล้ๆ กูจะใช้ตีนดับความเงี่ยนให้มึงเอง สัดนอนกูเพลียฉิบหายเลย” ตอนเป็นแค่เพื่อนธรรมดามันก็ชอบสั่งผมแล้ว แม่งพอเป็น...โหดใส่กูเลย ทำไมต้องเว้นคำไม่สุภาพเหรอ เปล่าคือไม่รู้จะนิยายคำไหนดีครับ

“ไก่” ผมที่ไม่ค่อยง่วงแล้วหันไปเรียกมันที่นอนคว่ำหน้าอยู่

“อะไร”

“มึงเอา..ออกยัง” คือกับเพื่อนไงกูไม่อยากฮาร์ดคอร์ เห็นผมเหี้ยอย่างนี้กับเพื่อนผมเรียบร้อยที่สุดในกลุ่มนะครับ

“น้ำมึงอะนะ” ไอ่ไก่บางทีมึงก็ตรงเกิ้น

“เออ เอาออกยังไงวะ” เชดดดดด กูรู้สึกหน้าร้อนผ่าว อบอ้าวอยากกระโดดหน้าต่างตายจริงๆ

“มึง..ยังไม่เรียบร้อย? ” ผมยกมือเขาแขน อ้อมแอ้มว่ายัง คือเมื่อเช้ากูก็ไปยืนทำเอ็มวีอยู่ ขนาดสบู่ยังไม่ได้ฟอกเลยจะเอาเวลาไหนไป..แหย่รู

“มึงควรทำนะ จะให้กูช่วยหรือจะหาวิธีเองในเน็ต” ฟังดูวิชาการจังเนอะ ใจกูสั่นไปหมดขาก็ด้วย..พอเถอะ

“ว่าไงตอบมา สัดกูง่วงจะตายห่า” ดุกูจังวะ

“มึงง่วงนี่ นอนไปเถอะ” กูเกรงใจมันอ่ะ สัดมีใครเหมือนกูบ้างเนี่ย

“..........” มันกรนไปแล้วเรียบร้อยครับ อากู๋ช่วยกูด้วย



ผมหยิบมือถือมาเปิดหาวิธี...ต้องค้นหาว่าอะไรครับใครรู้บอกที หลังจากนั่งอ่านไปสักพัก บางคนบอกเลือดออก ต้องทายา กินยา ไปหาหมอ นึกย้อนกูออกไหมวะ ไม่มั้งจำไม่ได้ แล้วไอ่ไก่มันออกไหมอ่ะ เริ่มห่วงเพื่อนและตัวเองบ้างหลังจากอ่าน ปสก.ของคนอื่น หรือผมควรโทรหาคู่นอนที่เคยรับให้ผมดี ผมแม่งก็เหี้ยจริงๆ ไม่เคยใส่ใจใครเลยว่าเขาจะเป็นยังไง เอาเสร็จกูกลับเลย

พอรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างก็รู้สึกผิดนิดๆ แม้จะนิดเดียวแต่ผมก็คิดว่าจะไม่ทำอีก หันไปมองไอ่เพื่อนไก่ ถ้าไม่มีเสียงกรนกูคงนึกว่ามึงตาย นอนลงช้าๆ ข้างมันนั่นแหละ ไก่มึงหล่อจังวะ

ผมคงเบลอครับ ลืมๆ ไปนะผมไม่ได้พูดอะไรแบบนั้น ลุกไปห้องน้ำเตรียมตัวทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนดีกว่า



สัด!!! เจ็บเชรี่ยๆ เจ็บกว่าอะไรทุกอย่างในชีวิตที่เคยเจ็บมา น้ำตากูเล็ดอ่ะคิดดู ส่วนภาพประกอบไม่ขอบรรยายนะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว



เวลาจะเยียวยาทุกอย่างเองก็คงจะจริง จากที่เราสองคนรู้สึกเหมือนขนมที่ผิดสูตรกันมาสักพัก ตอนนี้ความเป็นเพื่อนรักก็กลืนกินทุกอย่าง กลับมาเป็นปรกติ อะไรก็ดูจะดีขึ้น (มั้ง) น้องสุรก็น่ารักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือผมไม่อยากยุ่งกับน้องมาก

ตอนแรกโดนใจใช่เลย ทั้งรูปร่างหน้าตาและเสียงคราง เอาจริงคืนนั้นเกือบได้แล้ว แต่คิดถึงไอ่ไก่ขึ้นมากูก็ทำไม่ลง มันชอบน้องมาก กลัวมองหน้ากันไม่ติดเกรงใจเพื่อน (ขนาดเกรงใจ) ส่วนไอ่พี่เพิ่งรู้วันที่น้องทำมือถือตกที่บ้านผม ว่ามันหมายตาน้องมานาน ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำเอาใจสารพัด แบบย่อนะครับความจริงมันพูดเยอะกว่านี้มาก ทำให้ผมก็เริ่มไม่อยากเดินหน้า เสียดายนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร น้องมันก็คงจำไม่ได้เห็นยังคุยกับผมปรกติ



“โอเคไหม”

“มะนาวอีกลูกเถอะ”

“ได้ ไปนั่งรอเลย ตรงนี้ใกล้เตามันร้อน”

“ไม่เอา ช่วยกัน”

“ตามใจ ขยับมาจะได้โดนพัดลม”

“คร๊าบบพ่อ”



อย่าเข้าใจผิดครับ สองคนที่คุยกันไม่ใช่ผมกับไอ่ไก่โต้งแน่นอน หลังจากผมให้น้องสุรชวนไอ่พี่มากินเหล้าแกล้มอาหารทะเล ตอนนี้เราอยู่กันที่คอนโดไอ่ไก่ และด้วยความที่ผมกับมัน ทำอะไรกันไม่เป็นสักอย่างกระทั่งหั่นหัวหอมก็ยังไม่น่าแดก ไอ่พี่เลยไล่เราออกมากินเลย์กับเหล้ารอ ส่วนมันก็...อย่างที่เห็นครับ



“มึงไหวนะไก่” ผมหมายถึงภาพบาดตา แล้วน้องสรุคนหล่อก็ดูสนิทกับไอ่พี่มาก ผมเพิ่งเคยเห็นไอ่พี่มันอ่อนโยนขนาดนี้ ปรกติมันแค่สุภาพแต่ก็ไม่ได้เอาอกเอาใจใครขนาดนี้ นี่มันหลงแล้วล่ะกูว่านะ

"ไม่ไหวให้กูทำไงวะ ไหนน้องว่าแค่รูมเมต ที่กูเห็นสายตาพี่มึงไม่ใช่อ่ะ” ผมมองมันแบบสงสารสุดตีน ดีว่าผมตัดใจเก่ง ไม่งั้นคงไม่ต่างจากมันเท่าไหร่

“เดี๋ยวกูหาให้ใหม่ เอาหล่อลากกว่านี้ไปเลย” ผมกอดคอปลอบมัน

“หล่อกว่านี้ก็มึงแล้ว” ดูมันพูดยักคิ้วใส่กูอีก หอมแก้มแม่ง เอ๊ะ!! สงสัยผมจะมึนครับ คิดได้ไงว่าไอ่ไก่มันน่าหอมแก้ม แพ้เหล้าหรือเปล่าเนี่ยกู



“มึงสองคนจะจีบกันอีกนานไหม มาช่วยน้องยกไป” ไอ่พี่ตะโกนมา ผมกับไอ่ไก่ผละออกจากกันทันที

“ไอ่ปราชญ์มึงปากเสียนะ กูกับน้องมึงจะ..แค่คิดก็สยองแล้ว” หึ..สยองทั้งคืนไหมล่ะมึง

“ไอ่ราชมึงปฏิเสธพี่มึงบ้างดิ” มันกัดฟันพูดกับผมแค่สองคน ผมส่ายหัวให้

“ยิ่งมึงดิ้น พี่กูยิ่งรู้ ไอ่พี่มันฉลาดมึงก็อย่าโง่ จะตามเกมมันไม่ทัน” ไม่รู้ว่ามันเห็นอะไร แต่ถึงขั้นพูดแบบนี้แปลว่าผมคงหลุดอะไรไปสักอย่างจนมันผิดสังเกต ไอ่ไก่เหมือนจะคิดได้ สักทีเดินทำหน้านิ่งไปช่วยน้องสุร ยกจานยำมาวางที่ระเบียง วันนี้พวกเรามีเตาไร้ควันวางที่ระเบียง คอนโดหรูได้ใช้งานคุ้มก็วันนี้แหละ

“สุรเปลี่ยนกางเกงไหม ดูนั่งไม่สะดวก” ไก่มันถาม น้องส่ายหัวบอกผมโอเค แต่นั่งขัดสมาธิไม่ได้ ต้องนั่งเหยียดขาเอา น่าดูเอ็น เอ้ย น่าเอ็นดูจริงๆ

“ไอ่น้องมึงเฝ้ายังไงมันไหม้เห็นไหม”

“ไหน ไม่เห็นไหม้ ไอ่พี่มึงอย่าหาเรื่องกู”

“เออกูหาเรื่อง จ้องน้องอยู่ได้ มันจะกินไม่ลงอยู่แล้ว” ไอ่ปราชญ์มันว่าหวงอะไรขนาดนั้น นี่ถ้ามันรู้ว่า..กูจะไม่โดนมันฆ่าเหรอ

“คำก็น้อง สองคำก็น้อง กูน้องมึงยังไม่เห็นเคยห่วงกูเท่านี้เลย” ผมไม่ได้น้อยใจนะ แค่อยากดูปฏิกิริยาน้องสุร น้องก็เฉยไปรึเปล่าวะ กินอย่างเดียวไม่พูดไม่จา ได้ยินกูแซวไหมเถอะ



“มึงแดกหัวกุ้งเยอะจนเมารึไง” กลายเป็นไอ่พี่ที่โวยวายแทน นี่ก็ชัดเจนเกินไอ่ไก่ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำยังดูออกเลยมั้ง

นั่งกินกันไปสักพัก “โอ๊ย!! ” เสียงไอ่ไก่ครับ แล้วผมเป็นอะไรของผม พุ่งไปดูอย่างไว ทั้งที่มันนั่งข้างน้องสุร แต่คือกูดึงมือมันมาดูก่อนใครเพื่อน จนไอ่พี่มันมองยิ้มๆ

“เกะไม่เป็นเสือกอยากทำนะมึง” ผมดุที่มันเสร่อจะไปเกะปูให้น้องสุร ได้แผลมาอีก แผลโดนอะไรบาดเมื่อเย็นยังไม่หายเลย รู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ

“เลือดออกเยอะเลยมึง ไอ่น้องมึงเอามันไปล้างแผลก่อน มีกล่องพยาบาลไหมวะ”

“สุรอย่ามอง” ไอ่ไก่มันร้องห้าม แต่ไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้วุ่นวายมากน้องหน้าซีดทำท่าจะเป็นลม ไอ่พี่รีบวิ่งจากในครัวมาดึงแขนน้องไปนั่งโซฟารับแขก ไอ่ไก่มองตามเศร้า ผมก็ยิ้มไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ นอกจากแผลที่มือของไอ่ไก่ ก็คงเป็นความรู้สึกผมนี่แหละที่เจ็บจี๊ดขึ้นมา



“เบาๆ อู๊ยยย ราชกูแสบบบ ซี๊ดดด” มึงจะครางทำไมเนี่ย ซี๊ดปากอีก แม่งแล้วใจกูทำไมสั่นอย่างนี้วะ

“เสร็จแล้วน่า ร้องยังกะถูก...เชือด” สารภาพว่าในใจผมไม่ได้จะพูดว่าเชือด ผมมีอารมณ์กับเพื่อน ไม่สิต้องมีกับน้องสุรไม่ก็ใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ไอ่ไก่!!

ล้างแผลให้เพื่อนรักเสร็จอะไรเสร็จเดินออกมา ที่โซฟาไอ่พี่นั่งกับพื้นลูบหัวน้องสุรที่นอนอยู่ อ่อนโยนกว่าผัวเมียกันอีก ไอ่ไก่มองอึ้งๆ ผมเลยดึงแขนมันไปนั่งที่ระเบียง



“เจ็บไหมมึง ทำใจเถอะไอ่พี่ท่าทางจะเอาจริง ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนั้นกับใครเลย” ความจริงไม่เคยเห็นมันสนใจใครด้วย เรื่องคู่นอนก็คงมีบ้าง อย่าว่าแต่แฟนเลย คู่ควงจริงจังผมยังไม่เห็น

“น้องกลัวเลือดเหรอ” ไอ่พี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาถามก่อนจะนั่งลงข้างเตาปิ้ง ส่วนน้องสุรหน้าซีดนอนที่โซฟาดมยาเหมือนหมดแรง แขนขาเรียวสวยสัดๆ ยิ่งตอนไม่มีเสื้อผ้าโคตรเซ็กซี่เลยครับผมยืนยันได้

“มึงไม่รู้” ไอ่ไก่ถามกลับเสียงหาเรื่อง มันคงเสียใจอยู่แหละเรื่องไอ่พี่กับน้องสุร แต่ดูก็รู้ว่าน้องมันเปิดใจกับไอ่พี่มากกว่า

“เพิ่งรู้เหมือนกัน” ไอ่พี่ไม่มีท่าทีจะโมโหกลับ ความจริงมันเป็นคนไม่หาเรื่องใคร รักสงบมากๆ ผมถึงว่ามันไม่น่าเป็นเพื่อนกับไอ่ธีมเรียกตีนนั่นไงครับ

“มึงกับน้องเป็นอะไรกันวะ” เพื่อนกูเริ่มเมาแน่ๆ ถึงถามแบบนั้น

“กูจีบน้องอยู่ แต่มันบอกชอบผู้หญิง ไม่รู้ว่ะกูก็ยังมึนอยู่ ใช่ว่ากูจะเคยชอบผู้ชาย” เรื่องนี้ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย เรื่องที่ว่าสุรเป็นผู้ชายคนแรกที่มันชอบ

“เมื่อก่อนกูเคยเห็นมึงไปส่งผู้ชายสองสามคน” ผมถาม ที่เห็นจะแนวสาว ไม่เท่แบบสุรนะครับ

“แค่คู่นอน ไม่ต้องชอบกันป่ะ” ประโยคนั้นของไอ่พี่ ทำให้ไอ่ไก่สบตาผมโดยไม่ต้องนัดกัน เราสองคนก็เคยทั้งที่ก็ไม่ได้ชอบกัน คิดแล้วทำไมมันไม่ค่อยโอเคเลย

“อะไร ทำเหมือนพวกมึงไม่เคยเอากับคนที่ไม่ได้รัก”

“..........”

“.........”

สายตาของผมกับของไอ่ไก่ย้ายไปคนละที่ทันที ต่างคนต่างก้มแดกกุ้งในจานของตัวเองเงียบๆ ไอ่พี่ก็คงไม่ทันเห็นเพราะมันเอาแต่หันไปมองน้องที่นอนหมดแรงบนโซฟา ไม่รู้ว่าหลับหรือเปล่าแต่สุรนอนนิ่งมาก

“กูถามตามตรงนะไก่ มึงถูกใจน้องมันเหรอ” ไอ่พี่ถามไม่มีแววล้อเล่น

“เออ มันมีเสน่ห์” กุ้งที่เคี้ยวอยู่มันจืดขึ้นมาเลยครับ กลืนไม่ค่อยลง ต้องกระดกเหล้าตามทันที

“.....” ไอ่พี่เงียบ ไอ่ไก่เลยพูดต่อ

“ถ้ามันเปิดใจให้มึงบอกกูด้วย กูจะได้ตัดใจ แต่ถ้ายัง หวังว่ามึงจะแฟร์กับกู”

“แต่มึงหมั้นกับ..”

“เรื่องธุรกิจว่ะ กูไม่ได้รักเขา” ผมต้องรู้สึกยังไงตอนนี้

“ทำไมกูเพิ่งรู้ว่ามึงจะหมั้นวะ” เสียงกูเย็นไปนะ

“มึงสองคนแปลกๆ นะ”

“มึงคิดอะไรไอ่ปราชญ์ กูกับมันเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้นจำไว้”

ผมรู้สึกจุกหน่วงชอบกล ไอ่ไก่ลุกขึ้นบอกจะไปอาบน้ำ ผมไม่ได้มองตามด้วยถูกกุ้งบนเตาสะกดอยู่ ไม่ได้อยากกิน แค่ไม่กล้ามองทางอื่น เหล้าแรงหรือผมเมาหัวกุ้งอย่างที่ไอ่พี่ว่ากันนะ ทำไมรู้สึกดราม่าอยากเสียน้ำตาแบบนี้วะครับ เงยหน้าขึ้นมา เจอสายตาไอ่พี่รอซักอยู่ เลยเปิดก่อนไม่ให้มันได้มีโอกาส

“กูยังเห็นน้องใช้มือถือมึงอยู่ ยังไม่เอาให้เขาอีกเหรอ”

“...........” ทีเรื่องตัวเองเงียบเลยนะมึง

“ยังไม่มีโอกาสว่ะ”

“ช้ามันจะดีเหรอ”

“ไม่ดี แต่กูไม่รู้จะเอาให้น้องยังไง”

“เดี๋ยวสุรพาลมาโกรธกูไปด้วยแน่ๆ ไม่น่ายอมตามมึงเลย” ว่าแล้วเชียว อย่างไอ่พี่จะมีแผนอะไรดีๆ สุดท้ายก็เก็บมือถือน้องไว้กับตัวเอง แล้วให้น้องใช้ของมันแทน



“หมายความว่าไงปราชญ์” ผมกับไอ่พี่หันมองหน้ากัน เสียงที่ดังอยู่ข้างหลัง ทำเอาตาสว่างสร่างเมาไปเลย

“มือถือผมไม่ได้หายใช่ไหมพี่ราช สนุกกันมากไหมครับ” น้องโกรธแน่ๆ แล้วคนที่โดนเต็มตีนคือไอ่พี่ ผมไม่ได้อยากเอาตัวรอดนะ แต่ผมไม่ใช่คนต้นคิดอ่ะ ไม่ได้อะไรกับเขาสักอย่างแถมโดนโกรธไปด้วยผมไม่โอเค

“เคลียร์กันเองนะ กูไปดูไอ่ไก่ก่อน” นาทีนี้กูเอาเพื่อนบังหน้าแล้วครับ












#ชีวิตเทวดามันจะฮาได้ไง

เรื่องจะยุ่งๆ นิดหน่อยนะคะ อ่านตรงไหนงงบอกคนเขียนนะ จะแก้ให้ค่ะ รออ่านคอมเม้นต์อยู่น๊า

ราชกับโต้ง หรือ โต้งกับราช  เมะVSเมะ จริงๆไหมนะ  ลงเรือลำไหนกันบ้างคะ

By Symbol A

[snoopyme]

เอ้าาา สรุปมือถือสุร ปราชญ์เก็บไว้เหรอนี่ เก็บไปตอนไหน ราชก็นะ โต้งเลือดออกก็ออกตัวแร๊งงงง คู่นี้นี่มันส์จ้า
พี่ปราชญ์ สุรซีเรียสแล้วนะ เอามือถือน้องไปตะไมมมมม

รอต่อค่า นักเขียนสู้ๆ

[DrSlump]

 

จะราชโต้ง หรือ โต้งราช  ก็ไม่แปลกหรอก  เพราะพวกเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับ  อิอิ

[ommanymontra]

 


 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อั๊ยยะ........... จิ้นถูกด้วยเรา
ราชครู ไก่โต้ง   
แต่ท่าจะสลับกันได้ เพราะมีน้ำ........ทั้งคู่    

ราช เหมือนเริ่มหวั่นไหวกับไก่แล้ว 
ปราชญ์  สุร