หัวข้อ: ชีวิตฮาๆ ของนายสุร (อ่านว่า สุ-ระ) ตอน 18 นักปราชญ์2

[bun]

ในที่สุดก็ตกลงปลงใจซักที

[songte]

เอาจริงๆนะเรื่องมันก็สนุกดี แต่หลายคู่เกินไปอ่ะ ไม่ชอบอ่านนิยายแบบนี้อ่ะ มันเว่อไปอะไรจะคู่เยอะขนาดนี้

ขอโทษด้วยที่วิจารณ์ แต่มันอ่านแล้วไม่อินอ่ะ คุณนักเขียนอย่าใส่ใจเลยค่ะ แค่อยากบ่นนิดหน่อยเฉยๆ

[JokerGirl]

  พี่ปราชญ์สำออยเนอะ55555

[kawisara]

สนุกดีชอบๆ

ชอบคู่ โต้งราช

หรือราชโต้ง

ชอบ

[antivirus]

เอาจริงๆนะเรื่องมันก็สนุกดี แต่หลายคู่เกินไปอ่ะ ไม่ชอบอ่านนิยายแบบนี้อ่ะ มันเว่อไปอะไรจะคู่เยอะขนาดนี้

ขอโทษด้วยที่วิจารณ์ แต่มันอ่านแล้วไม่อินอ่ะ คุณนักเขียนอย่าใส่ใจเลยค่ะ แค่อยากบ่นนิดหน่อยเฉยๆ

...............................................

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นค่ะ ไม่ว่าเลยอยากอ่านความคิดเห็นคนอ่านเยอะๆ คนเขียนจะได้รู้ว่าควรแก้ตรงไหน ความจริงเรื่องนี้ เน้นแค่คู่ ปราชญ์กับสุรเท่านั้น ส่วนคู่อื่นจะมีเรื่องราวของตัวเองค่ะ คงมีแซมๆ มาบ้างจะไม่ให้เยอะเกินไป 

[golove2]

รอตอนต่อไปค่ะ

 

[nikpook]

ถ้าสุรไม่เอาพี้ปราชญ์ ขอให้เราได้มั้ย ความกลัวเมียของพี่ปราชญ์คือเห็นชัดเจนมาก แต่ความหลงน้องคือมีมากกว่าอีก รอคู่ธาดาชอบตอนที่เขาเถียงกันมากมันดูร้อนแรง ราชกับไก่และก็แมนกับไฟเราก็รอนะ รอทุกคู่เลย มาต่อเร็วๆน้าสนุกมากๆ

[kunt]

พอโดนนอกใจ เทพสุรของเราก็เหมือนจะพราวมาก ผู้ชายแวะเวียนมาจีบเพียบ ดีกรีเดือนคณะทั้งน้านนนน งานดีจริงๆ ท่านเทพ 555

[antivirus]

ตอน 18

นักปราชญ์ 2

ผมตื่นเต็มตาตอนได้ยินน้องตะโกนบอกไอ่ราชว่า เดี๋ยวผมตามลงไป เมื่อเห็นผมตื่นน้องก็หันมาสั่งก่อนจะก้มลงมัดเชือกรองเท้าผ้าใบ

“วันนี้ช่วงเช้ามีกิจกรรมCSR ปราชญ์อยู่คนเดียวไปก่อนนะ บ่ายจะขึ้นมาหา” พยักหน้าให้น้อง ที่เขาพูดมาจับประเด็นได้แค่บ่ายสุจะขึ้นมาแค่นั้นแหละ

น้องหันหลังเดินออกไป เพิ่งเห็นว่าเสื้อที่ใส่มันจะบางไปไหม ตื่นเลยสิผม หวงนะไม่ใช่ไม่หวง แต่เขายังไม่ยอมรับคำว่าแฟน แม้จะจับมือถือแขนกันได้ แต่ถ้าผมแสดงอาการหึงมากไปมันก็ไม่ดีอีก

ลุกจากเตียงไปรับลมที่ระเบียง เห็นวิวชายหาดขึ้นป้ายไวนิลกิจกรรมของบริษัทเขาด้วย ผมส่องน้องจากตรงนี้ได้สินะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัว สั่งอาหารมานั่งเฝ้าระเบียงทันที



นั่งนานจนเกือบสัปหงกก็เห็นพนักงานหลายคนทยอยลงมาที่ชายหาด ไอ่น้องแฝดยืนข้างเพื่อนมันเกือบตลอดเวลา ส่วนไอ่โต้งหน้านิ่งไม่สนใจใคร แล้วน้องเมตผมไปไหน อ้อ..เห็นแล้ว..เดินเคียงข้างมากับน้องผู้ชายคนหนึ่ง ผอมและเตี้ยกว่าสุหน่อย หน้าตาออกแนวพนักงานขายที่พูดเก่งๆ น้องคนนั้นคุยจ้อไม่หยุด ส่วนสุมีพยักหน้ารับบ้างหัวเราะบ้าง

อ้าวนั่นใครมากอดคอน้อง ไอ่ธาดานี่หว่าเมื่อวานแฝดผมบอกแผนกมันจะมาวันนี้ เพราะมีงานค้างเลยมาช้ากว่าคนอื่นเขา มาถึงก็เข้าหาสุเลยเหรอ ผมเดินไปหยิบมือถือโทรออกหาเพื่อนรัก

(เออ) กว่าจะรับสายได้ผมเกือบถอนใจเลิกโทร

“ธีมมึงมาหากูด่วน”

(มึงอยู่ไหน)

“ที่เดิม หาดXX”

(เพื่อ ทำไมกูต้องไปวะ)

“ถ้ามึงอยากจีบไอ่ธาดามึงต้องไม่พลาด”

(โอเคเดี๋ยวเจอกัน)

บางทีเพื่อนผมก็ใจง่ายไปนะ แต่ก็ดีแล้วครับ มาเป็นไม้กันหมาให้หน่อยเถอะ ผมไม่ถนัดไปกันเอง กลัวน้องจะอึดอัด



นั่งดูน้องเดินเก็บขยะไปตามหาด เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าไม่เห็นเลย ตอนออกไปสุไม่ได้ใส่หมวกแต่ตอนนี้มีหมวกสีดำบนหัวเรียบร้อย ไม่รู้ใครเอามาใส่ให้ ไอ่น้องพนักงานขายยังตามติดสุตลอดเวลา แต่ไอ่ตี๋ขี้เก๊กหายไปไหนแล้วไม่รู้ มือถือผมดังขึ้น ผมเอื้อมไปกดรับตายังไม่ละจากน้อง

“เออมึงมาถึงแล้วเหรอวะ ไวเกินนะมึง”

(อะไรใครไว กูเองไอ่พี่) อ้าวไม่ใช่ไอ่ธีม

“มึงมีไร”

(เดี๋ยวสักพักกูจะกลับแล้ว คืนนี้เขามีงานเลี้ยงอีกคืน มึงไปเฝ้าน้องมึงได้นะ คนอื่นไม่รู้หรอก คิดว่ามึงเป็นกูกันหมดนั่นแหละ) ผมตื่นเต้นตาโตมากตอนนี้

“อะไร ได้เหรอวะ”

(เออ ตกลงจะไปไหม)

“ไป”



เรื่องอะไรจะไม่ไปล่ะครับจริงไหม รู้สึกรักไอ่ราชครูมากขึ้นเป็นพิเศษ



เกือบบ่ายสองสุก็เข้าห้องมา หลังจากที่ผมไปนั่งตากแดดที่ระเบียงเกือบครึ่งวันตอนนี้ร่างกายคงผลิตวิตามินดีเยอะเกินจำเป็นแล้ว เล่าเรื่องนี้ผมขอแทรกความรู้หน่อยนะครับ ความจริงแสงแดดไม่มีวิตามินดี แต่มันจะช่วยกระตุ้นให้ร่างกายของเราผลิตวิตามินดีต่างหาก เล่าทำไม? นั่นสิ!!



“ปราชญ์ทำไมหน้าแดง” น้องยื่นหน้ามาใกล้ผม

“อาบแดดมา”

“อยากผิวแทนเหรอ หรืออยากเป็นมะเร็ง” ปากเหรอนั่น เดี๋ยวพี่จับจูบซะเลย

“แล้วกินไรยัง” เขาเดินไปทิ้งตัวบนที่นอนเหมือนพร้อมจะหลับ

“ข้าวกลางวันยังเลย รอกินกับสุ” อ้อนครับความจริงกินแล้ว แต่ผมรู้ว่าเขากินแล้ว เลยจะทำเป็นรอกินพร้อมเขา มันดีไหมนะความคิดแบบนี้แต่พูดไปแล้วอ่ะ

“รอทำไม เดี๋ยวสุโทรสั่งให้นะ เอาอะไรครับ” น้องใจดีจัง แต่พี่อิ่มมากเลย

“คือปราชญ์ไม่หิวเท่าไหร่”

“ไม่ได้นะ ไม่กินข้าวเดี๋ยวปวดท้อง เหมือนวันนั้นอีก” วันไหน อ๋อ..วันที่ผมสำออยอ้อนเขาว่าเคสเยอะ ไม่ได้กินข้าวจนปวดท้อง น้องจำแม่นจริงๆ ผมควรดีใจแต่ทำไมผมยิ้มไม่ออก

“ครับ กินก็ได้” เวรกรรมท้องจะแตกไหมล่ะนักปราชญ์



น้องจัดการโทรสั่งข้าวผัด และผลไม้รวมให้ผม แค่ข้าวก็จะตายแล้ว มีผลไม้อีกเหรอครับ ผมไปล้วงคอเอาของเก่าออกดีไหม



ก๊อกๆ !!!



“มาไวจัง” น้องว่าแล้วลุกไปเอาข้าวให้ผม ไวจริงครับ พร้อมบริการมากมั้ง

“อ้าวไอ่แมน” แมนไหน...ผมหันไปมอง เห็นน้องนักขายเดินยิ้มเข้ามา

“พี่ราชหรือพี่เมตครับเนี่ย” รู้จักผมด้วยเว่ย

“นั่นพี่ปราชญ์ นี่ไอ่แมน” น้องแนะนำคร่าวๆ ผมกับแมนก็พยักหน้าหงึกหงักให้กัน



“กูง่วงมาก” แมนนักขายว่าอย่างนั้น แล้วโดดขึ้นเตียง สุไม่ใส่ใจเดินลงจากเตียงมานั่งกับผมหน้าทีวี สักพักข้าวก็มาผลไม้ถาดใหญ่มาก เห็นแล้วอิ่มมาถึงคอหอย จะชวนน้องแมนกินด้วยมันก็หลับไปแล้ว

“สุกินกับปราชญ์นะ กินไม่หมดหรอกเยอะเกิน”

“ไม่เอา สุอิ่มมากๆ” ขอบคุณครับ ผมถอนหายใจตักข้าวผัดปูเคี้ยวแบบยานคาง มันก็อร่อยแต่ผม อิ่มมาก ถึงมากที่สุด แต่ไม่กินเลยน้องก็จะว่าอีกใช่ไหม ที่สำคัญเขาจะรู้สิว่าผมโกหก

ยัดข้าวผัดไปครึ่งจาน แตงโม กับฝรั่งอีกนิดหน่อยก็…….



“...........” ผมวิ่งเข้าห้องน้ำ ไม่เหลือครับที่กินไป

“ปราชญ์เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ หรือเป็นกรดไหลย้อน เนี่ยสุบอกให้กินข้าวไม่ยอมกินเห็นไหม” น้องบ่นไปลูบหลังผมไป จะว่าฟินก็ฟิน แต่ผมต้องลงทุนขนาดนี้เลยจริงเหรอ

“ใครเป็นอะไรอ่ะ” น้องนักขายลืมตาถาม

“พี่เขาไม่สบาย มึงนอนเถอะไม่มีอะไรหรอก” สุบอกเพื่อนมันก็หลับต่อ ส่วนผมตอนนี้หมดแรง เวลาเราอ้วกต้องใช้พลังงานเยอะเหมือนกันนะครับ

“บ้วนปากก่อน อย่าเพิ่งกินสิปราชญ์” น้องห้ามเสียงดุๆ ผมบ้วนน้ำในปากออกสามสี่ครั้งจนเขาพอใจ น้องห่วงผมมากเลยนะ (อยากอวด)



“ไหวไหม” สุถามตอนเรากลับมานั่งหน้าทีวี

“ไม่เป็นไรหรอกชินแล้ว ตอนไปทำงานก็เป็นบ่อย” มารยามากไปไหมผม

“พี่ปราชญ์เป็นอะไรเหรอครับ” น้องแมนเสียงใสเหมือนไม่ใช่คนเพิ่งตื่น

“น่าจะโรคกระเพาะ” คนเราลองได้โกหก เรื่องความจริงลืมไปได้เลย จะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เรื่องไม่จริงมันอีนุงตุงนังอยู่รอบตัวนั่นแหละ



“สุรกูอยากกินเค้กร้านนั้นอ่ะ เค้กนมสดสตอเบอรี่ลูกใหญ่ฉ่ำมาก ขนาดเดินผ่านนะโคตรหอมเลย ไปนะ..มึงนะ” สมกับฉายานักขายบรรยายซะเห็นภาพ

“มึงไม่อิ่มอีกเหรอแมน” สุดูไม่อยากไป แต่สุดท้ายก็ทนเพื่อนตื๊อไม่ไหวเพราะน้องคนนั้นยืนยันว่าจะไปให้ได้



“พี่ปราชญ์ไม่สบายอยู่ นอนพักเถอะครับ” ไอ่น้องแมนมันพูดขึ้นมา และสุก็เห็นดีเห็นงามด้วย

“เดี๋ยวสุซื้อยาขึ้นมาให้ / ปะมึง” น้องเมตบอกผม และหันไปชวนเพื่อน ผมเลยพูดขึ้นมาลอยๆ



“เบื่อ”

เขาชะงักหันกลับมามองผม แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่



“พี่จะไปด้วยว่างั้น”

“......” ผมรีบพยักหน้า

“ถ้าเป็นลมจะจับโยนลงทะเล” แล้วผมก็เดินตามแรงดึง ยิ้มให้พื้นไปเรื่อยๆ น้องแคร์ผมจังคุณว่าอย่างนั้นไหมครับ





ที่ร้านเค้กน่ากินอย่างที่คนชวนมันว่า ส่วนผมก็คงกินได้อีกนิดหน่อย ในท้องไม่เหลืออะไรแล้วไง

“มึงไม่กินเหรอ” แมนถามสุ

“กูไม่ค่อยชอบขนมหวาน” ผมรีบจำข้อมูล

“อร่อยนะมึง อ่ะกูป้อน” หื้มม มันใช่เหรอวะ



“มึงจะอะไรกับกูนักหนาเนี่ย” น้องว่าเพื่อนไม่จริงจัง แต่อ้าปากงับเค้กที่มาจ่อมาก ไอ่น้องแมนยิ้มแบบ เดี๋ยวนะมึงชอบสุของพี่เหรอวะน้อง

“ปราชญ์ปวดท้องไหม” น้องหันมาถามผม คงเห็นผมเงียบ

“ไม่แล้วล่ะ น้องแมนมาค้างตั้งสองคืน แฟนไม่คิดถึงแย่เหรอเนี่ย”

“ผมอะนะ โอ๊ยไม่มีแฟนหรอกพี่ ผมโสด” โสดซะด้วย อันตรายแล้วไง



“แน่ใจหรา กูเห็นเลิกงานรีบกลับตลอด”

“รีบอะไร กูกลัวคนรอรถตู้เยอะต่างหาก” สุดูไม่ค่อยเชื่อ ไหวไหล่แล้วถามต่อ

“เออแมน มึงนอนกับไอ่ไฟเป็นไงมั้งวะ” ไอ่น้องแมนดูอ้ำอึ้งไม่กล้าสบตา เสียงใสๆ ก็เบาหวิวขึ้นมา โดยไม่มีสาเหตุ

“ไม่มีอะไรนี่”



“ดีแล้ว” สุตบบ่ามันสองที ผมไม่รู้ว่าประเด็นคนชื่อไฟมันยังไงกันแน่ แต่ที่ไม่พอใจคือ ผมอยากอยู่กับสุสองคน ใครก็ได้เอาไอ่น้องแมนออกไปที



พวกผมใช้เวลาที่ร้านเค้กประมาณชั่วโมงเศษๆ แล้วน้องกับผมก็มีเวลาสองต่อสองสักที ไอ่น้องนักขายไปกับเพื่อนมันชื่อไฟแต่ดูมันไม่ค่อยเต็มใจไปเท่าไหร่



“พี่ราชกลับแล้วอ่ะ อิจฉาอยากกลับบ้าง” สุหันมาคุยตอนเราก้าวขาเข้าห้อง

“คืนนี้มันให้ปราชญ์ไปแทน จะมีปัญหาป่ะ” ผมขอความเห็น

“ไม่หรอกมั้ง ปราชญ์ก็ไม่ต้องไปคุยกับใครมากก็พอ”

“ปรกติอยู่บริษัทไอ่ราชมันเป็นไงมั้ง” คิ้วน้องขมวดนิดหน่อย กัดปากทำท่าคิด ดูดีมากจนผมอยากจะยิ้มโดยไม่มีเหตุผล

“ยิ้มทำไม” เขาทำหน้างง

“เปล่า แล้วสรุปไอ่ราชมันเป็นไง” น้องนั่นแหละทำพี่ยิ้ม

“ก็..นิ่งๆ ไม่ค่อยพูด ถ้าไม่ทำงานก็อยู่กับคุณโต้งตลอดเลย”

ผมน่าจะรู้อยู่ว่าน้องแฝดมันเป็นคนยังไง แค่ลองถามดู เอาจริงสุกับไอ่ราชคล้ายกันมาก ไม่ค่อยพูดนิ่งเงียบแต่คนกลับชอบ อยากรู้จัก เรียกสั้นๆ ว่า ‘มีเสน่ห์’



ในงานเลี้ยงพนักงานคงไม่ต่ำกว่าร้อยคน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ธีมตามใจฉันใครชอบแนวไหนก็จัดกันเอง ผมเดินตามสุเข้าไปนั่งโต๊ะที่มีป้ายเขียนว่าจัดซื้อ น้องกับผมใส่กางเกงยีนเสื้อยืดแต่คนละสีผมใส่สีขาวน้องใส่สีดำ

“นี่ใส่ชุดมากลัวคนไม่รู้เหรอว่าแผนกเดียวกัน” น้องผู้หญิงคนหนึ่งแซวตั้งแต่ก้าวขาเข้างาน ผมยิ้มให้เธอ ส่วนสุแค่ยิ้มน้อยๆ น้อยมากเหมือนไม่ได้ยิ้มด้วยซ้ำ น้องผู้หญิงทำหน้าไม่ถูกเลยเดินไปนั่งโต๊ะตัวเองอย่างไว สุก็หันมาเรียกผมให้เดินตาม ไม่สนใจใครแบบนี้ผมชอบจัง



“พี่ราชเซลฟี่กัน” น้องสาวประเภทสองดูไม่ค่อยบอบบางเท่าไหร่ กอดคอผมแล้วกดถ่ายทันที ผมยังไม่ทันยิ้มเลยด้วยซ้ำ รีบไปนะครับ

“พี่โอถ่ายผมป่ะ” น้องไฟคนพี่ผมเจอร้านเค้ก มาถึงก็เสียงดังทันที

“ไอ่น้องไฟ เรียกกูให้มันถูกด้วย แล้วถ้าอยากถ่ายรูปกับโอเอ๋คนสวยกรุณารอคิว ถ่ายกับน้องสุรแล้วจะเดินไปหาเข้าใจ๋”

“ลำเอียงว่ะพี่โอ...เอ๊ยพี่โอ๋เอ๋ น้องสุรกับไอ่น้องไฟเลยเหรอ” ดูท่าทางน้องไฟมันจะชอบกวนตีน ตั้งแต่เมื่อวานที่มาดึงตัวน้องนักขายไป กวนมากหน้าตาเหมือนอยากมีเรื่อง แต่ผมชอบนะเพราะมาพาน้องนักขายไปจากสุได้สักที

“คนสวยเบื่อจริงๆ เดินไปไหนผู้ชายรุม” คนพูดจีบปากจีบคอน่าดู ก่อนย่อตัวไปข้างสุรกดถ่ายรูปเร็วมาก เหมือนตัวเองยิ้มทันก็พอ อีกคนช่างมันฉันไม่แคร์

“พี่ถ่ายตอนไหนเนี่ย” สุหน้าเหวอถาม

“ไม่ต้องห่วงน้องสุรถ่ายเผลอยังไงก็หล่อ / มาๆ ถึงคิวล่ะ” น้ำเสียงประโยคแรกกับประโยคหลังต่างกันอย่างชัดเจน น้องที่ชื่อไฟทำยักคิ้วหลิ่วตาใส่กล้อง คนที่เหลือบนโต๊ะก็คุยกันเฮฮากันไป ผมก็ขำๆ หันมามองหน้าสุต่อ น้องใส่ชุดดำแล้วทำผมใจละลายอีกแล้ว เพ้อและแพ้ให้กับความหล่อของน้องอย่างถึงที่สุด



“ปราชญ์” สุดึงชายเสื้อผมแล้วกระซิบเรียกข้างหู

“หือ”

“ปรกติพี่ราชไม่ได้เอาแต่จ้องผมแบบนี้” ผมถึงรู้ตัว รีบทำเป็นหันไปมองอย่างอื่นแทน นี่ผมก็สนใจคนอื่นแล้วนะ ไหงกลายเป็นว่านั่งจ้องแต่หน้าน้องล่ะ

“พี่ราชครูหัวหน้าจัดซื้อต่างประเทศ ร้องเพลงหน่อยสิคะ” เสียงพิธีกรสาวบนเวทีเรียกร้อง ผมหันไปมองหน้าสุขอความช่วยเหลือ

“ไหวไหม” น้องถาม

“ร้องเพลงไม่เป็น” แอบเห็นสุขำ ผมเลยคิดอะไรออก

“พี่ขอส่งน้องสุรเป็นตัวแทนก็แล้วกัน” น้องโอ๋เอ๋ถึงกับยืนปรบมือถูกอกถูกใจ ส่วนสาวคนอื่นก็หวีดเชียร์กันใหญ่ ไอ่น้องนักขายที่เพิ่งเดินมาถึงกับงงว่าเขามีอะไรกัน มันมองมาทางสุแต่น้องผมช็อคไปแล้ว

“.......” สุทำหน้านิ่งผมเดาทางไม่ออกว่าน้องคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ยอมเดินขึ้นเวทีแทนผมในที่สุด

“พี่ธาดาขอแรงเล่นกีตาร์หน่อยได้ไหมคะ”

“ฮิ้ววววว” สาวๆ ดูจะตื่นเต้นออกนอกหน้า ที่สองคนนี้ปรากฏตัวบนเวทีพร้อมกัน ส่วนผมลุกเดินขึ้นเวทีตอนไหนก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ความอายก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยคำว่าหึงจนหมด

“อ้าวพี่ราชครูเปลี่ยนใจเหรอคะ” น้องพิธีกรแซว

“พี่ช่วยร้อง” สุยื่นไมค์ให้ผม ทำหน้าแบบที่ผมเดาไม่ออกเหมือนเดิม ตอนนี้ธาดานั่งเกาสายกีตาร์คงกำลังเช็คเสียงมั้ง? นั่งเท่เชียวนะมึง

“น้องสุรอยากเพลงอะไร” เหมือนผมไม่มีตัวตนบนเวที มันคงไม่รู้ว่าผม ไม่ใช่ไอ่ราชครู น้องหันมาถามผมอีกต่อ

“พี่ราชเอาเพลงไรดีครับ” น้องดูไม่เขินไม่อาย คงชินกับเวที เห็นไอ่ราชบอกว่า สุได้รับการโหวตเป็นพรีเซนเตอร์บริษัทด้วย (แต่น้องยังไม่รู้)

“สู่กลางใจเธอ” ผมบอกชื่อเพลง แต่สายตาตอนนี้อยากบอกความในใจให้น้องฟังมากกว่า สุดูดีไปหมดทุกมุมจนพี่กลัวหลุดมือ บริษัทนี้คนหน้าตาดีก็เยอะทั้งชายและหญิง ถ้าสุเกิดถูกใจขึ้นมา เขาก็ใกล้กว่าผม แม้ว่าเราจะนอนด้วยกันทุกคืน แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าเมื่อไหร่น้องจะยอมมากกว่าจับมือ



“ถึงแม้ว่ามันจะไกลสุดไกลแสนไกล และฉันก็คงจะไปได้เพียงแค่ครึ่งทาง ในวันที่ฉันได้จับมือของเธอคราวนั้น ฉันเหมือนได้เห็นทางเดินสู่หัวใจ”



ผมพยายามร้องให้เพราะที่สุดเท่าที่จะทำได้ เราสลับกันร้องคนละท่อน เสียงสุก็ไม่ได้เพราะมากมายแต่สำหรับผม แค่เขาจับไมค์โยกตัวคลอเสียงเพลง ก็ดูดีน่ามองจนลืมคนอื่นในห้องนี้ไปหมด เสียงกรี๊ดของสาวๆ กับเสียงอื่นไร้ความหมาย สายตาคมจ้องมาสบตาผม หลายครั้งที่ผมมักจะหลบตาเขา สู้สายตาน้องไม่ได้ แพ้ตลอดครับ.....แพ้ใจ



เวลาเราจับมือกันผ่านค่ำคืนไปด้วยกัน ผมรู้สึกดีแต่ก็อยากทำมากกว่าจับมือ เพลงสื่อความในใจดังไปเรื่อยๆ ท่อนเสียงสูงผมไปไม่ถึงหรอก แต่ยังหวังว่าปลายทางที่หวังระหว่างเรา ผมจะไปถึงในสักวัน ไอ่ตี๋ผู้ดีเล่นไม่มีเพี้ยนเลยทุกโน้ตกริบเหมือนต้นฉบับ แอบเห็นมันยิ้มให้น้องสายตาความหมายเดียวกันกับผม ใจสั่นไปหมดตอนน้องยิ้มให้มันเหมือนที่ยิ้มให้ผม ไม่โอเคแล้วล่ะ



เพลงเดินมาจนท่อนสุดท้าย ผมจับศอกน้องเบาๆ เขาหันมามองผมเราจ้องตากันตอนท่อนสุดท้าย ผมเกือบหลุดปากขอเขาเป็นแฟนบนเวที แต่ไม่ได้ขอจริงหรอกครับ แม้จะอยากมากแค่ไหนก็เถอะ



“ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไป จะไปสู่กลางใจเธอ”



วู๊ดดดดดดดด!!! เสียงปรบมือโห่ร้อง ให้เราสามคนประหนึ่งเป็นนักร้องอาชีพ

“โต๊ะการตลาดว่างไหม พี่ไปนั่งด้วยดิ” ไอ่ตี๋ถามตอนเรากำลังจะลงจากเวที

“ว่างครับ” สุบอกแค่นั้นแล้วเดินลงเวทีไปคนแรก

ผมเดินตามน้องหน้าหุบ เพราะมีคนที่ไม่ได้เชิญตามติดมาด้วย

“ขอเสียงปรบมืออีกรอบให้กับสามหนุ่ม สมบัติของอินสตูเม้นท์ด้วยค่า” น้องพิธีกรยังอวยพวกเราเกินจริงอีกสองสามประโยค เรื่องหน้าตาผมไม่เถียง แต่เพลงเพราะนี่รับไม่ได้จริงๆ



“........”

“.......”



สุหันไปคุยกับเพื่อนนักขาย ผมกับไอ่ตี๋มองหน้ากันไม่มีใครพูดอะไรก่อน ก็เลยได้แต่เงียบ จัดซื้อคนหนึ่งชวนไอ่ธาดาคุย ผมเลยได้โอกาสไลน์หาไอ่ธีม มันบอกว่ารถเสียอยู่ตรงปั๊มไหนสักแห่ง แชร์โลเคชั่นมาด้วย ขอให้ผมไปรับ เจริญจริงๆ ใครมาช่วยใครกันแน่ครับเนี่ย สักพักได้ยินเสียงไอ่ตี๋ธาดารับโทรศัพท์



“ว่าไง....อะไร..ไม่เกี่ยวเลย...ไม่ว่างโว้ย...เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ประกันนะ” ผมเดาว่าเพื่อนธีมแน่ๆ ไอ่นี่ฉลาดนี่หว่า ว่าแต่โทรมาขอร้องกันขนาดนี้ ต้องสนิทกันบ้างแหละถูกไหม แล้วมันไปสนิทกันตอนไหนล่ะ



“น้องสุรเพื่อนพี่รถเสียอยู่แถวนี้ เดี๋ยวพี่มานะครับ” สุพยักหน้างงๆ ว่าบอกผมทำไม กระทั่งเพื่อนนักขายยังมองไอ่ธาดาตาเขียว ส่วนไอ่น้องไฟมองน้องนักขายแบบสายตาอธิบายไม่ถูก เหมือนจะน้อยใจปนๆ อ้อนซับซ้อนดีพิลึก

“พี่เขาบอกมึงทำไมวะ” น้องแมนหันมาถามทันทีที่ไอ่ตี๋ไป

“กูจะรู้ไหม” สุตอบแบบปัดรำคาญ ความจริงน้องรู้แหละว่าไอ่นั่นคิดไม่ซื่อ แต่ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้เพราะไม่มีใจตอบ โอเคคิดงี๊ก็มีความสุขดี งั้นคิดต่อไปนักปราชญ์



“แมนอย่าดื่มเยอะสิ แบกกลับห้องไม่ไหวนะ” น้องไฟสะกิดบอกน้องนักขาย ที่ยกหมดแก้วไปสองสามแก้วแล้ว

“แส่นะ”

“เป็นห่วงต่างหาก”

“เก็บไว้ใช้กับตัวเองเถอะ”

“เรียกตัวเองดั๊วะ”

“ไอ่....”



ผมแอบฟังสองคนนั้นเถียงกันได้แค่นี้ เพราะสุสะกิดผมว่าจะออกไปข้างนอก ให้ผมออกไปก่อน ความจริงนี่ก็ดึกแล้ว ประมาณห้าทุ่มเรากลับห้องก็คงไม่มีใครสงสัย ส่วนคนอื่นเมากันเกือบหมด มีเดินมาทักทายคุยเล่นตามประสาเพื่อนร่วมงาน สุหน้าแดงแต่ท่าทางน้ำเสียงยังปรกติดี ผมก็เป็นไอ่ราชครูที่ไม่มีใครสนิทเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีคนมาขอชนแก้ว มันเพิ่งมาทำงานด้วยไงคิดว่าอย่างนั้น

ลุกเดินออกไปมีคนในโต๊ะถามว่าจะไปแล้วเหรอ แต่ไม่มีสักคนที่จะห้าม รู้สึกว่าคนอื่นๆ อยากให้ผมขึ้นห้อง ไม่หรอกมั้ง อันนี้คงคิดไปเอง

“ปราชญ์” เสียงเพลงในงานเลี้ยงเงียบลง เสียงน้องเรียกผม ตามด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งตึกๆ

“เมาไหมเนี่ย” ผมหันไปหยุดรอ จนเขาเดินมาถึงยกแขนโอบไหล่เขาเดินต่อพร้อมกัน

“ไม่เท่าไหร่”

“แต่หน้าแดงมากเลย”

“ผม..ไม่ได้..หน้าแดงเพราะเมา” น้องบอกเสียงในคอแถมก้มหน้ามองแต่พื้น ผมเลยก้มหน้าลงจะเอาหูไปแนบฟังใกล้ๆ แต่อยู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้น เราก็เลย....ปากชนปาก....ผมผละออกสุก็เลียปากหันไปมองทางอื่น ใจผมไม่ต้องให้บอกว่าเต้นระดับไหน ปากนุ่มเป็นบ้าเลย อยากจูบ...ผมคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป



ต่างคนต่างเงียบจนมาถึงห้องพัก น้องไขกุญแจเข้าไปไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้า เดินไปอาบน้ำทันที เขาจะโกรธผมไหม เป็นความกลัวแรกที่ผมเพิ่งจะนึกได้

นั่งรอน้องอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง คนตัวหอมสบู่ก็ออกมา สุทำหน้านิ่งเดินอ้อมไปนั่งบนเตียง พอดีมีคนโทรเข้ามาหาเขา ผมเลยลุกไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้อาบน้ำทันทีแต่แนบหูกับประตูฟังอย่างตั้งใจ



“อะไรของมึง....ไม่เอากูจะนอนแล้ว...มันไม่ปล้ำมึงหรอกน่า...ไอ่แมนอย่ามาเวิ่นเว้อง่วงก็ไปนอน” สงสัยเพื่อนนักขายโทรมาอะไรสักอย่าง แต่ผมดีใจที่น้องไม่สนใจ รีบอาบน้ำแปรงฟันแล้วก็สระผม ไม่ได้ขยันสระแต่อยากอ้อนให้น้องเช็ดผมให้

เดินออกมาจากห้องน้ำ น้องยังไม่นอน มีมองมาทางผมนิดหน่อย ผมก็เดินไปนั่งเช็ดผมตัวเองเงียบๆ ทำตัวให้น่าสงสารเข้าไว้ สักพักได้ยินเขาถอนหายใจลุกมาหา

“สุเช็ดให้” ผ้าขนหนูเปลี่ยนมือพร้อมปากของผมที่ฝืนไว้ไม่อยู่ ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกอยู่แล้ว

“สุ”

“.......” น้องเงียบผมเลยพูดต่อ

“เมื่อกี๊”

“ช่างมันเถอะปราชญ์ไม่ได้ตั้งใจ สุแค่ตกใจ” โล่งอกน้องไม่ได้โกรธผม

“แล้วถ้า..ปราชญ์อยากตั้งใจล่ะ”

“.......” ผมไม่น่าพูดเลยให้ตายเถอะ อยากกัดลิ้นตาย มือน้องนิ่งไม่ขยับแล้ว เดี๋ยวต้องขึ้นเตียงหันหลังให้ผมแน่ คราวนี้อย่าว่าแต่จูบเลย มือก็อดจับแน่มึง

“ปราชญ์”

“................”



ผมแทบจะไม่รู้ตัวต่อจากนั้นว่ามันเป็นฝันหรือจริง สุก้มลงประกบปากกับผม ลิ้นของเราสัมผัสกันไม่รู้ด้วยว่าใครเริ่มสอดลิ้นมาก่อนกัน กลิ่นมินต์จากยาสีฟันผสมกลิ่นเหล้าจางๆ ผมชิมปากน้องจนลืมเวลา หลับตาปล่อยใจไม่ได้รุกล้ำรุนแรง อยากให้เขาประทับใจกับจูบนี้ให้มากที่สุด



“ดีไหม”



ผมถามตอนที่น้องถอนปากไปก่อน เขายกหลังมือเช็ดปาก อมยิ้มกับทีวีที่มีเงาของเราสะท้อนอยู่ แค่นี้ผมก็แทบจะบ้าให้ได้แล้ว







..........................................



หายไปหลายวันคนเขียนไปออกทริปมาค่ะ เอาพี่ปราชญ์มาฝากอีกตอน หวังว่าคนอ่านจะยังรออ่านกันอยู่



By Symbol A

[bun]

โอ้ย พัฒนาไปอีกขั้น

[Tiffany]

น้องสุน่ารัก

[kawisara]

พีปราชตอดเล็กตอดน้อย

[DrSlump]

 

ยังไม่ได้ตกลงคบกันเป็นทางการ  แต่พฤติกรรมนี่คือคบกันเป็นแฟนแล้วใช่ป่ะ?  อิอิ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รำคาญแมนมากกกกกก.......   
ไฟ เอาแมนไปไกลๆเลย 
ราชครู ตามติดไก่โต้งแจเลย ได้ใจไก่ไวๆนะ
แต่สุร กับปราชญ์ ก้าวหน้า ชอบบบบบ 
ปราชญ์  สุร   
       
 

[Chompoo reangkarn]

 

[JokerGirl]

พี่ปราชญ์คนขี้หวงงงงง

[DrSlump]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอคอย ไรท์มา...........น้าน นาน 
ทรมาน ดวงจิต ....... นักหนา 
ไรท์เอย..... เมื่อไหร่จะมา 
ไรท์มา ..... ชีวาพาสุขเอย  (ทำนองเพลง แต่ปางก่อน)
       
 

[Chompoo reangkarn]

 

[Tiffany]

คิดถึงน้องสุรแล้วจ้า

[สีหราช]

 

[DrSlump]

 

[AkuaPink]

 
 
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิดถึงสุร....... แล้วอ่ะ   

[DrSlump]