หัวข้อ: ชีวิตฮาๆ ของนายสุร (อ่านว่า สุ-ระ) ตอน 18 นักปราชญ์2

[Chompoo reangkarn]

ราชได้กินไก่โต้งจนติดใจอร่อยกว่าไก่เคเอฟซีไหมล่ะ  คู่นี้สนุกแบบแมนๆหยาบๆดี.
      คู่ไฟกับแมนน่าจะแบบ SM เนอะแบบเตียงสั่นสะท้อน
 อยากอ่านคู่กัดคู่นี้ 

[bun]

คู่แข่ง ราช นี่ยังไง ก่อนหน้านี้ยังชอบสุระกันอยู่เลย ไปสปาคร์กันตอนไหน

[kingkongkaew]

คราวนี้ไม่แค่สุรละ คู่อื่นก็เริ่มจะออกมาให้เดากันอีกว่าใครคู่ใคร

[nikpook]

ตายแล้ววว อ่านแล้วก็รู้สึกถึงเสียงแข็งๆดังเข้ามาในหัวเลยอ่ะ เหมือนจะเห็นอนาคตว่าจะมีคนกลัวเมีย เรารู้สึกงงๆตอนอ่านราชกับไก่ เราน่าจะอ่านไม่ดีเองคือพี่เขาสองคนแทงกันเองหรอคะ รู้สึกงงไม่ได้เสียใจที่เขาแทงกันเองนะแต่เสียใจที่เราอ่านแล้วเราไม่เข้าใจอ่ะ

[2pmui]

อิพี่ปราชญ์มันร้ายจริงๆด้วย เอามือถือน้องไปเก็บทำไม

[JokerGirl]

มึนหัวกุ้ง

[golove2]

สุรอย่าโกรธพี่เมตนานนะ


 

[anythinginitt]

เพิ่งเข้ามาอ่าน อีรุงตุงนังมากค่ะ 555555 น้องสุรเนื้อหอมเหลือเกิน

[nikpook]

รอตอนต่อไปอยู่นะ พี่โต้งกับพี่ราชใครจะจีบใครก่อนหรือจะซึนทั้งคู่หรือจะเรื่องบนเตียงเลย มาต่อเร็วๆน้า เป็นกลจให้นักเขียนจ้า

[antivirus]

แมนสรวง2

“ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจารู้ว่ารักรึเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือไว้ให้เค้าเดาเอง ว่ารักเธอ”



เพลงยิ่งเก่าเรายิ่งโดน ผมนั่งแหกปากร้องเพลงคาราโอเกะกับพี่วรรณ แต่ตามองไปที่อีกมุมของห้องประชุม สุรดูไม่ค่อยเอ็นจอย หน้านิ่ง ไม่สนใจพวกสาวๆ ที่ให้ท่ามันเลยสักนิด ผมถามก็บอกแค่ยังไม่อยากคุย อย่าให้จับแม่งเป็นผัวได้นะ จะรีดทุกอย่างทุกหยดออกมาไม่ให้เหลือเลย



“พี่วรรณผมขอร้องมั้งดิ”

“น้องไฟมาๆ เพื่อน้องไฟพี่ยอมสละไมค์ให้เลย” คนกำลังอินมีตัวเงินตัวทองมาขัด ผมวางไมค์ลงจะไปหาสุร

“กลัวกูขนาดนั้นเชียว” ไอ่ไฟยักคิ้วใส่ผมจึกหนึ่ง มึงไม่ได้หล่อสำหรับทุกคนว่ะฟาย

“ใครกลัวมึง แน่จริงมึงเข้ามา”

“หึ เห้ยปอดจัดมาดิ” ไอ่ฟายหันไปบอกน้องโกดังคนคุมเพลง น้องชื่อป๊อด เหี้ยนี่เรียกเขาซะหมดหล่อเลย



“อะไรอะไรที่ฉันให้เธอ ก็ทำให้เธอในฐานะเพื่อนที่ห่วงใย แค่คอยมองเธออยู่แค่ไกลๆ แค่คอยเอาใจแบบไม่ให้รู้ตัว” เพลงจะโดนเกินไปแล้ว ผมไม่สนใจไอ่ฟายเลย แหกปากร้องไห้ดัง เผื่อสุรมันจะรู้สักที



“อินเชียว” ระหว่างรอดนตรีไอ่ฟายมันก็แซว ยักคิ้วหลิ่วตาใส่กูอีก เห๊อะเมาอ่ะดิมึงอ่ะ อย่ามาเนียนเราไม่ได้สนิทกัน

“อุตส่าห์พยายามเก็บไว้ อุตส่าห์ไม่พูดออกไป ยังเผลอแสดงออกไปผ่านสายตา อุตส่าห์เก็บเป็นความลับ แต่เธอไปฟังที่ไหนมา ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอรู้ได้ไง เปล๊าฉันไม่ได้รักเธอ เปล๊าฉันไม่ได้ชอบเธอ รู้สึกนิดหน่อย แค่มีเธอเต็มหัวใจ”



ร้องจนจบก็พบว่าสุรของผมหายไป (หายไปตอนไหนวะ) เพราะมึงเลยฟายกวนตีนอยู่นั่นแหละ ระหว่างที่ชะเง้อคอหาสุรจนทั่วงาน ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ห้องประชุมโรงแรมริมทะเลครับ งานพักผ่อนประจำปีของบริษัท เมาฟรีมีไมค์ให้ร้องเพลงอย่างที่เห็น

“มองหาใครเหรอ” ห่านี่ก็ตามกูยังกะเจ้าหนี้

“.........” ไม่คุยอ่ะ ทำไมต้องคุย เราไม่ได้สนิทกันโว้ย

“รีบไปสารภาพรักไง” สัดมึงจะเอาไงกับกู

“เสือกไรวะ”

“เปล๊า งั้นเจอกันที่ห้องนะ ขอให้สมหวัง” ผมทำปากด่ามันว่าไอ่เหี้ย แบบไม่ออกเสียง ไอ่ป๊อดคงเห็นแต่ไม่รู้มันอ่านปากผมออกไหม



เดินเลี่ยงพวกสัมภเวสีออกมานอกห้องประชุม เห็นหลังสามีแว๊บๆ แต่พอเดินตามอ้าวหายไปไหน โทรหาก็เป็นสายซ้อน คุยกับใครอยู่ผมร้อนรนแล้วนะ เดินไปเกือบจะเลี้ยวแต่ยังไม่ทันเลี้ยว ได้ยินเสียงสุรดังมา หยุดเลยครับแอบฟังเป็นสิ่งที่ควรทำในตอนนี้

“สุบอกไม่เมาก็ไม่เมาดิ...กินแล้ว...ยังไม่หาย...ก็ปราชญ์อ่ะ..อื้อ” บทสนทนาว่าเจ็บแล้ว ที่หนักกว่าสุรเดินออกมามันยิ้ม ผมรู้สึกแย่จริงๆ เลยว่ะครับ มันแทนตัวเองว่าสุ ตกลงพี่ปอบนี่อะไรยังไง หน้าตาแบบนั้นคือคุยกับคนที่เราชอบชัดๆ

“อ้าวแมนมึงไม่ยึดไมค์แล้ว?” กูจะร้องไห้ใครฟังล่ะ มึงไม่อยู่นี่นา ใจจริงอยากถามมันว่า มันกับพี่ปอบเป็นอะไรกัน แต่พูดได้แค่

“คอแห้ง”

“ก็หาน้ำแดกดิวะ หรือมึงจะแดกเหล้า ไปชนแก้วกับกูเลย” อย่างนี้ทุกที มันกอดคอปุ๊บหายงอนมันปั๊บเลย หอมจังอยากซุกอกอ่ะ เนียนเมาแล้วนัวเนียดีไหมวะ หรือมอมเหล้ามันแล้วปล้ำ ถ้ามันไม่ยอมเคลิ้มกดกูก็จะกดแม่งเอง เป็นเมียไม่ได้เป็นผัวก็เอา (แต่กดยังไงไม่เคยทำ)

“สุร” มันครางอือในคอ

“คืนนี้กูไปนอนด้วยนะ ไม่อยากนอนกับไอ่ห่าฟาย” ก่อนจะคิดปล้ำต้องหาทางนอนห้องเดียวกันกับมันก่อน

“ถ้าพี่ราชไม่ว่า กูจะให้มึงมานอนด้วยเคไหม” ผมยิ้มตกลง

“แล้วพี่ราชไปไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย”

“อยู่กับคุณโต้งมั้ง เห็นมาแป๊บเดี๋ยวหายไปทั้งคู่”

“เขาเพื่อนสนิทกันมากเลยเหรอวะ”

“ตั้งแต่สมัยมัธยม มึงก็คิดเอาสนิทขนาดไหน”

“โห” ทำเสียงตื่นเต้นไปงั้น จริงๆ คือกูใจสั่น สุรก้มยื่นหน้ามา ปากเกือบชนแก้มผมอ่ะ พุธโธๆ หน้าใสมากอยากจับมาหอมๆ ๆ ๆ ๆ

“แต่พี่ราชเก่งมากนะ ทำงานเมืองนอกตั้งหลายปี ภาษาโคตรดี ใครว่าเส้นคุณโต้งกูเถียงเลย แค่มีเพื่อนเป็นลูกเจ้าของผิดตรงไหน”

“เออนั่นดิ” เออออไปตามน้ำ แต่ตากูสารภาพความในใจกับมึงอยู่เห็นไหมสุร ในสายตามึงมีกูอยู่บ้างไหม

“มึงเมาแล้วป่ะเนี่ยไอ่แมน ตาเยิ้มแล้ว” เฮ้ออ มึงโง่หรือมึงไม่คิดอะไรกับกูเลยกันแน่

“มึนๆ ว่ะ” อารมณ์ที่อยากปล้ำมันลดไปเกือบครึ่งเลยครับ พอเห็นสายตามันที่มองผมว่างเปล่ามาก ไม่มีอะไรให้ผมหวังเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไม่ไหวก็บอกกูนะมึง ไม่ต้องเกรงใจ” ไม่ไหวกูชอบมึงมาก จะไม่ไหวแล้วอกจะแตกตาย

“สุรมึงโสดแล้ว ไม่ลองมองผู้ชายบ้างเหรอ”

“...........” มันเงียบ แปลว่าไง กูหวังแล้วนะมึง



“อ้าวๆ ไปจีบกันถึงไหนมาเนี่ย” สุรมันปล่อยแขนจากคอผมทันที ไอ่ฟายมึงจะไม่ตายดีกูรับรอง

“จีบผ่อง” ผมเองครับที่ด่าหมาไป ส่วนสุรมันเดินหน้าไร้อารมณ์เข้าไปแล้ว กางเกงยีนขาธรรมดาไม่เดฟใส่แล้วดูดีอย่างนั้นเลยเหรอวะ

“มองขนาดนั้นตีหัวเข้าห้องเลยเถอะ เอามะคืนนี้กูช่วย” ใครก็ได้โทรหาประเวศให้หน่อย มาจับหมาแถวนี้ไปทีครับ

“มึงเป็นไรมากป่ะ จะเอาไงกับกูวะ” ไม่ไหวแล้วพูดตรงๆ

“เปล๊า!!” มันสั่นขาไม่สบตาผม



“มึงไม่ชอบขี้หน้ากู ก็ต่างคนต่างอยู่” ท่าทางมันจะอึ้งครับ ปรกติผมไม่พูดตรงขนาดนี้ ไอ่ฟายยังยืนเงียบทำท่าเหมือนพระเอกเอ็มวีตอนโมโหนางเอก แต่..ผมไม่ใช่นางเอกของมันไง ขืนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ต้องมีคนปากแตกแน่นอน แล้วคือแววว่าจะเป็นผม เพราะไอ่ห่านั่นตัวอย่างควาย เทียบกันผมกระรอกน้อยหัดไต่กิ่งไม้ ไม่ตกก็บุญแล้วครับ



“เดี๋ยว” มันดึงแขนผมไว้ ผมหันไปตามแรงดึงเตรียมใจแล้ว แม่งจะต่อยกูแน่ๆ อ่ะ

“............” คนจะต่อยกันต้องจับแขนจับไหล่ จ้องตาขนาดนี้เลยเหรอ มันเป็นมิติใหม่ของการมีเรื่องรึเปล่า

“ปล่อยกูสิวะ” แล้วทำไมผมต้องเสียงเบาด้วย สายตามันแปลกๆ นะ อินเนอร์เหมือนกูมองสุร


เชี่ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


ไม่ใช่แล้ว ไอ่ห่าฟายอย่าบอกกูนะว่า

“เพลงที่ร้องด้วยกัน กู..ให้มึงได้ป่ะ” กูคือกู..กูติดอ่างไปแล้ว แม้แต่ความคิดยังสับสน เราเกลียดขี้หน้ากันไม่ใช่รึไง มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย

“ไม่เร่ง แค่อยากบอก” มันไปแล้วครับ พร้อมใจกูที่ไม่รู้จะเต้นเป็นจังหวะไหนดี ยากไปหมดกับแค่จะบอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงตอนนี้ มันชอบผมงั้นเหรอ ตอนไหน อะไร ยังไง



ผมเดินแบกเครื่องหมายคำถามไปหาสุร มันนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับพี่ราชกับคุณโต้ง (ตอนแรกพี่โอ๋เอ๋บอกว่าคุณโต้งไม่มาแต่ก็มาอยู่นะ) ผู้จัดการฝ่ายการตลาดกับจัดซื้อในประเทศสองสามคนนั่งอยู่ด้วย สุรเงยหน้าจากจอมือถือเห็นผม มันก็เอาของออกจากเก้าอี้พยักหน้าเรียกผมไปนั่งด้วย

“ทิ้งกูสัด” ผมพูดงอนๆ แต่ความจริงก็งอน

“มันไม่ได้หาเรื่องมึงสักหน่อย อีกอย่างมันขอกูไว้ว่าอยากคุยกับมึงสองคน”

หา...ว้อทททท

“มึงหมายความว่าไง”

“ก่อนขึ้นรถมาที่นี่ มันบอกอยากเครียร์กับมึง กูคิดว่าคืนนี้จะให้มึงไปนอนกับกูไง เลยให้มันคุยกับมึงไปเลย”

ก็มีเหตผลอ่ะนะ โอเคกูไม่โกรธก็ได้ หายง่ายไปไหม..ไม่หรอกเนอะ

“กับมันมึงโอเคยัง” ผมมองต้นคอขาวกับอกแน่นที่วันนี้เห็นเต็มตา เพราะมันใจดีปลดกระดุมเสื้อโบโลออกสองเม็ด ใจกูก็เลยสั่นเป็นเจ้าเข้า มองเพลินไปหน่อย สุรเลยโบกมือไปมาใส่หน้าผม มือขาวนิ้วเรียวน่าประสานมือด้วยมาก

“หา เออ อะ..อะไรนะ”

“กูถามว่ามึงโอเคยัง เป็นไรเนี่ยใจลอยหาสาวที่ไหน”

“สาวที่ไหน กูมองมึ....”



“เห้ย!! อยู่บริษัทไม่เคยคุยกันไง คนอื่นก็มีคุยคนอื่นบ้าง” เป็นพี่ราชที่ปาถั่วมาว่าผมสองคน เกือบไปแล้ว เกือบเผลอพูดอะไรออกไปให้มันรู้ตัวแล้วเชียว

“พี่ราชคืนนี้ให้ไอ่แมน ไปนอนห้องเราได้ไหมครับ” ได้ยินสุรมันกระซิบถามเจ้านายมัน พี่ราชมองหน้ากูใหญ่เลย ผมเลยทำทีมองบนเวที พี่โอ๋เอ๋กำลังเมาได้ที่ เต้นลืมตายเหมือนพรุ่งนี้จะไม่ได้เต้นอีก กลับมามองคนอื่นในโต๊ะก็เมาไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนคุณโต้งเอาแต่ยกไม่ค่อยพูด

“ไม่ได้” เวรแล้วไงพี่ราชเกลียดอะไรกูป่ะวะ

“พี่ผมขอร้อง มันกับไอ่ไฟไม่...” ยังไม่ทันที่สุรจะพูดจบ ไอ่ห่าโกดังก็โผล่มา

“แมนกลับห้องไหม” แม่งทำสายตาที่กูไม่คุ้นเคยอีก มันเมาใช่ไหม แล้วที่บอกผมว่าชอบโอ๊ยยยย

“เอาไง” สุรเอียงตัวมาถามผม โดยมีสายตาดุๆ ของพี่ราชอยู่หลังมัน

“พี่ราชขาพัชอยากกินไก่ย่าง” น้องจัดซื้ออ้อนพี่ราช ผมว่านอกจากผม ก็มีน้องพัชนี่แหละที่พร้อมจะเสียตัว

“ว่าไง” ไอ่ไฟก็ดึงแขนผมไม่สนใจใครเลย



“ไฟมันเมาแล้ว แมนมึงก็ดูแลมันด้วย เดี๋ยวโดนสาวลากไปซะก่อน” พี่บอมแผนกอะไรน๊าผมนึกไม่ออก ผมกำลังจะบอกว่าเรื่องของมันสิผมไม่เกี่ยว  เสียงทุ้มมีอำนาจของคุณโต้งก็ดังขึ้นมาก่อน



“ผมขอตัวนะ ทุกคนเต็มที่ล่ะ” คนที่เหลือก็ขานรับเจ้านาย ตอนลุกขึ้นมีหันมามองสุรนิดหน่อย พอคุณโต้งลุก พี่ราชก็หันมาดึงสุรของกูไปด้วย น้องพัชนี่อ้าปากค้างเลย คือทอดสะพานเต็มที่ แต่พี่ราชไม่สนใจเลยอ่ะ

“แมนกู..” สุรทำหน้าลำบากใจ ผมก็ใจอ่อนสงสารมัน

“มึงไปเถอะ กูโอเค” แต่ในใจผมนี่อยากจะกรี๊ด ช่วยกูด้วย!!



ไม่ทันจะอะไรน้องคนหนึ่งอ้วกพุ่ง วงแตกเลยครับชุลมุนวุ่นวายมาก สภาพนั้นคงไม่มีใครจะนั่งต่อได้แล้ว หันไปอีกทีก็เห็นหลังสุรเดินเท่ไปกับพี่หัวหน้ามันแล้ว แม่งสูงพอกันอีกพี่ราชสูงกว่านิดหน่อย คุณโต้ง พี่ราช สุร เดินด้วยกันกูนึกว่าพระเอกมาออกงานอีเว้นท์ หล่อเท่กันเกินไปนะบางที โดยเฉพาะสุรผัวผม



“มองเสร็จแล้ว ก็ไปกันเถอะ” เสียงไอ่ฟายครับ หันมาเจอสายตาเศร้าของมันเหมือนผมทำร้ายจิตใจมัน ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหล้าที่ดื่มไปปลอมแน่ๆ ตอนนี้แมนไม่เมาเลยสักนิด แม้จะอึนมึนหน่อยๆ แต่ผมรู้สึกมีสติครบ

“ไรของมึง” ผมดึงมือกลับเดินนำมันออกมา ปากว่ามือถึงนะมึง คนอื่นเห็นจะคิดว่าไง

เดินออกมาได้สักพัก ทางเดินก็เงียบลง มีแค่ผมกับไอ่โกดังที่สลัดไม่หลุด

“ขอโทษที่ทำให้อึดอัด คิดซะว่าไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน” ไอ่ฟายมันว่า โดยที่ยังก้มหน้าเดินตามผมมาติดๆ

“ทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ แล้วที่พูดอ่ะเมา หรืออยากแกล้งกูใช่ไหม” มันดึงไหล่สองข้างของผมไปจับไว้แน่ มองหน้ามัน สายตาจริงจังแม้ว่าจะดูเมาอยู่บ้าง แล้วมันก็พูดใส่หน้าผมเสียงดัง



“ชอบ!!”



ไอ่เหี้ยไฟ ไอ้ฟายบรรลัยกัลป์ มันตะคอกคำว่าชอบแล้วก็เดินดุ่มไปเลย ทิ้งผมยืนกะพริบตาอยู่ตรงนั้น มันก็หล่อแต่ผมไม่ชอบมัน เกลียดเลยด้วยซ้ำ สรุมึงต้องกลับมาหากู



ผมเดินเลี่ยงไปหาที่นั่งแถวๆ หน้าโรงแรม ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว คนอื่นก็คงขึ้นห้องพักไม่ก็อยู่ในงานเลี้ยง

พี่ราช!!!

คนที่เห็นเดินลงจากรถเก๋งสีขาว พี่ราชชัดๆ แต่ใส่ชุดไม่เหมือนผมก็ยาวกว่านิดหน่อย ไปเปลี่ยนชุดตอนไหน แล้วผมยาวขึ้นไวอย่างนี้



“ปราชญ์!!” ผมยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น พวกเขาคงไม่เห็นผมหรอก แต่ผมเห็นเขาทั้งภาพและเสียงชัดเจน มีเพียงกระจกกั้น สุรก้าวขายาวๆ ไปหาพี่คนนั้น ฝาแฝดพี่ราชสินะ คนนี้ที่มันนอนด้วยทุกคืน เขามาทำไม?

“เมาไหมเนี่ย” เขาวางมือบนบ่ามันถามเสียงอบอุ่นขนาดนี้ สายตาขนาดนั้น ให้ทายผมต้องเจ็บขนาดไหน

“ไม่เท่าไหร่ พรุ่งนี้เข้าเวรกี่โมง” สุรมันไม่มีท่าทีต่อต้านเขาเลย ถึงสองมือมันจะล้วงกระเป๋า ทำหน้าตาเฉยๆ แต่สายตาคมจ้องจนพี่ปอบคนนั้นต้องก้มหลบ



ผมไม่อยากจะพูดคำนี้ มันแสลงใจ ‘แฟน’ พูดเบาๆ ก็เจ็บ เพราะมันไม่เก็บตัวและหัวใจไว้ให้ผม



“พรุ่งนี้ออฟแลกกับหมอคนอื่น อยากมาหาสุอ่ะ หายโกรธปราชญ์นะ” เหมือนจะง้ออะไรกันสักอย่าง สุรมันงอนเขา เป็นอะไรกันล่ะถ้าไม่ใช่ ‘แฟน’ เป็นหมอด้วยเหรอแล้วผมจะเอาอะไรไปสู้เขาวะ

“ไม่หาย สุเครียดแค่ไหนเล่นอะไรไม่คิด” พี่คนนั้นยกมือยอมแพ้ก้มหน้าให้มัน แบบยอมหมดทุกอย่างแค่ให้สุรหายโกรธ ดูเผินๆ ก็ไม่ได้หวานอะไรหรอกครับ เหมือนผู้ชายหน้าตาดีสองคนคุยกัน แต่ผมดูออกเขาเป็นแฟนกัน ไม่ไหวหันหลังให้ไวแล้วเดินจากมา



“เมื่อเธอเลือกอยู่กับเขา ตัวฉันคุกเข่าสั่นไหว” กะจะมานั่งย้อมใจที่งาน แต่ดูเพลงสิช้ำใจตายก่อนไหมกู ทำไม ทำไม ทำไม ผมหมายตามันตั้งแต่มันยังมีเมีย จนมันเลิกกับน้องน้ำเน่านั่น แต่อยู่ดีๆ ก็มีพี่ปอบมาคาบไป ผมไม่ดีตรงไหน โอเคผมไม่ได้หน้าตาดีเท่าพี่คนนั้น แต่ผมก็จริงใจกับมัน เราสนิทกันมันไม่คิดอะไรกับผมเลยเหรอ



เดินกลับไปที่ห้องพัก ไม่อยากเจอไอ่โกดังแต่คือผมไม่ไหวแล้ว มันปล้ำผมไม่ได้หรอกถ้าผมไม่สมยอม ลองเข้ามาดิพ่อจะเข่าให้ไข่แตกเลย

“...........” เปิดประตูเข้าไปห้องมืด หรือมันจะไม่มานอนกับผมแล้ว

“แมน”

“ไอ่เหี้ย!!” กูตกใจหมด

“มึงนั่งทำบ้าอะไรตรงนี้” คิดดูมันนั่งข้างเตียงมืดๆ ผมก็คิดว่าไม่มีใครอยู่ เกือบนั่งทับหัวมันอ่ะ

“นั่งทำใจ” อ่ะ..อย่าร้องนะมึง กูก็อกหักโว้ยไม่ใช่แค่มึงหรอกที่เศร้า

“ขอโทษนะที่สารภาพออกไป อย่าเกลียดกันได้ไหม” มันเงยหน้ามองผม ตาแดงอีก อยากให้สาวๆ ที่กรี๊ดมันมาเห็นซะจริง พี่ไฟสุดหล่อ ดิบเท่ กลายเป็นหมาเน่านั่งหงอยบนพื้น มองกูสายตาเว้าวอนสุดๆ



“กู..แค่ตกใจอ่ะ ก็มึงชอบทำสันดานหมาๆ ใครจะคิดว่ามึงจะ..” ชอบกูล่ะวะ ชีวิตแมนสรวงจะเศร้าให้สุดก็ต้องมาสะดุดเพราะไอ่ไฟ

“ไม่รู้จะตีสนิทยังไง” มึงบ้าไปแล้ว

“โดยการสกัดหน้าแข็งกูเขียวอ่ะนะ มึงซาดิสท์เหรอ”

“อันนั้นไม่ได้ตั้งใจนะ ก็..ช่างเถอะ เอาเป็นว่าขอโทษไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เห็นท่าทางมันแล้ว ผมนึกถึงพี่ปอบว่ะ ป่านนี้สุรของกูเสร็จเขาไปยังไม่รู้

“ชอบจริงๆ นะ แต่ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ไปอาบน้ำเถอะไม่กวนแล้ว”

“อ้าวแล้วมึงจะไปไหน” ดึกแล้วด้วย

“กูไปนอนที่อื่นดีกว่า”

“ถ้าคิดอย่างนั้นจริง จะรอกูกลับมาทำหอกอะไร ไปไหนก็ไปแม่ง” คนยิ่งเสียใจอยู่ มางอแงใส่คิดว่ากูจะง้อเหรอ ขอโทษหน้ามึงไม่เหมือนสุร

“ใจร้ายวะ กูนอนระเบียงก็ได้” ผมถอนหายใจหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอาบน้ำดีกว่า ไอ่ฟายมึงจะทำอะไรก็เชิญ มองเตียงก็นะดันเป็นเตียงเดี่ยว คือตอนเลือกห้องผมเข้าใจว่าเตียงเดี่ยวคือนอนคนเดียวไง แต่มันกลายเป็นเตียงเดี่ยวคือมีเตียงเดียว งงกันไหมครับ อาจจะไม่มีใครงงแต่แมนโคตรงง ก็ไม่ได้นอนโรงแรมบ่อยๆ นี่หว่า



อาบน้ำเสร็จไอ่ไฟมันหอบผ้าห่มไปนอนที่ระเบียงจริงๆ นะครับ ปิดกระจกให้กูด้วย บอกว่าเดี๋ยวยุงเข้ามากัด ผมควรต้องหมดอาลัยตายอยากกอดหมอนนอนเศร้า ไม่ใช่เอาเวลามานั่งคิดหนักเรื่องไอ้โกดังผีเข้านี่



“มึงมานอนข้างใน” ในที่สุดก็เปิดกระจกไปเรียกมันมานอนข้างใน

“แน่ใจเหรอ” มันโผล่หัวออกจากผ้าห่มมาถามผม

“เออ จะมาไม่มาก็เรื่องของมึง” ผมกระโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่ม (ที่เอามาเอง) โชคดีแค่ไหนผมติดผ้าห่มเน่า ไม่งั้นกูจะเอาอะไรมาห่ม ปิดแอร์ก็นอนหายใจไม่ออกกันพอดี ทำเป็นสุภาพบุรุษแต่เอาผ้าห่มไปคนเดียวเลยนะมึง



เตียงอีกฝั่งยุบลงตามขนาดตัวควายของมัน มันใส่ชุดนอนผมเพิ่งสังเกต ไฟขาเรียวเหมือนสุรของกูเลย ไม่รู้ล่ะสุรของกูครับแค่ในความคิดก็ยังดี แต่เดี๋ยวก่อนใครให้มึงมานอนเตียง กูบอกข้างใน คือตรงไหนก็ได้บนพื้นห้องอ่ะ

หันไปดูมันนอนหันหลังให้ผม ทั้งตัวจมหายไปกับผ้าห่มที่มันยึดไปคนเดียวนั่นแหละ ขี้เกียจพูดมาก อยากร้องไห้แต่น้ำตาดันไม่ไหล สักพักก็ง่วงหลับไปเฉยเลย



หมับ!!!



สะดุ้งตื่นเพราะถูกกอด ไอ่ไฟมันเนียนฉวยโอกาสผมไหมอันนี้ไม่กล้าคิดครับ แม้จะเชื่อไปอย่างนั้นแล้วก็ตามที

“อะไรของมึง นอนดีๆ อย่ามายุ่งกับกู” ผมพูดดังขนาดนั้นไอ่บ้าไฟก็ยังหลับเป็นตาย แต่ขอโทษคนหลับที่ไหนมือกาวขนาดนี้วะ

“ไม่ปล่อยกูบีบไข่มึงแตกแน่” เอาสิผมก็ไม่ใจง่ายนะพูดเลย

“ใจร้ายกับกูจังวะ หื้มม” เดี๋ยวๆ หัวใจกูเต้นแรงทำไม ไอ่นี่ก็ไม่ปล่อยแถมกอดซะแน่น หายใจใส่คอกูอีก เอาอะไรแข็งๆ มาทิ่มตูดก็ทำไม ไอ่ลามก ไม่เหี้ยฟายยยยยยย



“ขอแค่กอดไม่ได้ทำอะไร นอนเถอะเหนื่อยมาเยอะแล้ว” ก็เหนื่อยจริง มันก็ท่าทางจะกอดอย่างเดียวอย่างที่มันว่า แม้ว่าอะไรมันจะไม่อ่อนโยนกับข้างหลังผมเลย แต่ผมก็ไว้ใจมัน ก่อนจะข่มใจนอนภาพสุรกับพี่คนนั้นยังติดตาผมอยู่ ในขณะที่ผมค่อยๆ ปล่อยตัวเองไปกับกอดของไอ่ไฟ ช้า....ช้า...กระทั่งหลับไปในที่สุด













มาแล้วววว ตอนพี่ราชงงเหรอคะ เดี๋ยวจะรีไรท์ให้ใหม่เนอะ ไฟแมนจะ SMขนาดไหนรอติดตามค่ะ พี่ไก่โต้งหวานกว่าไก่เคเอฟซี พี่ราชครูว่าอย่างนั้น 5555 ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้นต์ของคนอ่านค่ะ ปล.เรื่องมือถือน้องที่พี่มันเอาไปซ่อนชำระความตอนหน้านะคะ 


By Symbol A

[Chompoo reangkarn]

เดี๋ยวๆงง หัวกระทู้แมนสรวง2 หรือค่ะแล้งแมนสรวง1มีมั้ย แล้วปราชญ์กับสุรเครียร์เรื่องเอาโทรศัพท์กันแล้วเหรอ
ตอนไหน อ๋อรอตอนหน้า
    ไฟกลายเป็นหมาโกลเด้นท์เลยแต่ไม่รู้จะเป็นหมาป่าบนเตียงรึเปล่าแมนระวังไว้นะจ๊ะ

ตอนพี่ราชไม่งงจ้าอ่านเข้าใจจะงงชื่อตอนของแมนสรวง
 

[B52]

 

[DrSlump]

 

น่าสงสารนุ้งแมน  แอบชอบสุรมาตลอด  วนเวียนรอบกายคล้าย...

แต่ก็ทำได้แค่เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอ่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไฟ ไวไฟนะเรา........ 
สารภาพแล้ว ทำตัวน่าสงสาร...... 
เนียนกอดแมนอีก   
ว่าแต่อะไรแข็งๆมาทิ่มหลังบัญชี เฮ้อ...ไม่อ่อนโยนเลยโกดัง

ปราชญ์ มานอนกับสุร   
แสดงว่าราช ไปนอนกับไก่โต้งล่ะสิ   
       
 

[2pmui]

อิน้องแมน ไม่หวงตัวหน่อยเหรอ นังฟายมันร้ายเปิดเผยมากนะ

[nikpook]

เปิดมาก็ตลกล่ะ5555 ตลกน้องแมนร้องแต่ล่ะเพลงโดนๆทั้งนั้นเลย สุกับปราชญ์ก็หวานกันมาก เชียร์ไฟมากๆรู้สึกไฟน่ารักมากตอนหงอย รอดูฉากแมนไฟคงเผ็ชน่าดู สนุกมากๆรอตอนต่อไปอยู่นะ นักเขียนสู้ๆมาต่อเร็วๆน้าา

[ommanymontra]

 


 

[bun]

:แล้วปราชน์ตามมานอนกับสุเหรออย่างนี้ราชก็ต้องไปนอนกับโต้ง

[antivirus]

ตอน 16 สุรโกรธง่ายหายยาก

“กูยังเห็นน้องใช้มือถือมึงอยู่ ยังไม่เอาให้เขาอีกเหรอ” ผมสะลึมสะลือตื่นด้วยประโยคนั้น นอนฟังไม่ถนัดเลยลุกไปหาพี่แฝด แต่ที่ได้ยินกลับทำให้ผมอึ้งไปเลย

“หมายความว่าไงปราชญ์” เป็นคุณจะโกรธเหมือนผมไหม มือถือซื้อมาผ่อนได้แค่สามเดือนนี่ผมนึกว่าต้องผ่อนลมแล้ว เงินเป็นหมื่นไม่ใช่บาทสองบาท เงินเดือนผมไม่ใช่ว่าเดือนละสี่ห้าหมื่นนะ จะได้ไม่สะเทือน



ไม่มีใครพูดอะไรสักคนเงียบกันหมด “มือถือผมไม่ได้หายใช่ไหมพี่ราช สนุกกันมากไหมครับ” ผมเริ่มเสียงดังขึ้น จนพี่ราชออกไปก่อน “เคลียร์กันเองนะ กูไปดูไอ่ไก่ก่อน” พี่เมตเหมือนจะรั้งคู่แฝดไว้เหมือนกัน แต่ไม่ทันพี่ราชเลี่ยงไปอย่างรวดเร็ว เป็นน้องที่รักพี่ชายจริงๆ



“สุ คือ...ไม่ใช่ว่าจะไม่คืนนะแต่คือ...”

“พูดมาเลยปราชญ์ ชอบอ้ำอึ้งแบบเนี้ย” ไม่ชอบ ผมไม่ชอบ

“ก็สุทำหน้าดุ ปราชญ์ไม่กล้าพูด” ผมถอนหายใจ

“ก็คนโกรธ จะให้ผมทำหน้าไงล่ะ” พี่ปราชญ์ลุกขึ้นดึงตัวผมไปกอดไว้แน่น มันก็อบอุ่นดี เดี๋ยวไม่ใช่ล่ะ ผมผลักเขาออกแต่เขาก็ยังขยับตัวตามมากอด หันหลังให้ก็ยังกอดจากข้างหลัง นี่พี่เป็นตุ๊กแกรึไง



แกร๊ก!! คุณโต้งออกมาจากห้องเห็นพี่เมตกอดผมเต็มๆ หน้าซุกคอผมอีก ไม่ใช่แบบที่เจ้านายคิดนะครับ



“ปราชญ์ปล่อย!! ” ผมย้ำชัดถ้อยชัดคำ เฮ้ออ ปล่อยได้สักที

“ตามสบายนะ จะบอกว่าถ้าจะกลับ ฝากล็อคห้องให้ด้วย”

“ครับคุณโต้ง” ผมตอบรับไม่กล้ามองหน้าคุณโต้ง เจ้านายก็เดินเข้าห้องไปหาพี่ราช? ผมไม่กล้าคิดอะไรมากกว่านั้น หันไปก้มเก็บจานเอาไปล้าง มีพี่ปราชญ์ช่วยเงียบๆ จนถึงตอนล้างผมล้างน้ำยาเขาล้างน้ำเปล่า รู้สึกเย็นลงบ้างแต่ยังโกรธอยู่



“ปราชญ์อยากไปส่งสุที่ทำงาน เลยจะเอาเรื่องมือถือมาอ้าง”

“รู้ได้ไง ว่ามือถือสุไม่ได้หาย”

“วันนั้นไอ่ราชโทรมา ฝากบอกว่าเจอมือถือสุแล้ว ปราชญ์เลยคิดแผนนี้ออก...สุมันสกปรกนะ” สมน้ำหน้า ผมสะบัดน้ำใส่หน้าเขา น้ำสะอาดครับ ไม่ใช่น้ำสกปรกอย่างที่เขาว่า



“แล้วทำไมไม่รีบเอามาคืน”

“คือช่วงนี้ปราชญ์ได้ชิฟดึกออกบ่าย ไม่ว่างไปส่งสุแน่นอนเลยยังไม่บอก เดี๋ยวมันไม่สมจริง”

“เจ้าแผนการ สุจะไม่ไว้ใจปราชญ์อีกแล้ว” ล้างจานเสร็จดึงแขนเสื้อลงเก็บของจะกลับ พี่ปราชญ์ก็เดินตามเงียบๆ หลายครั้งเหมือนเขาจะอ้าปากพูดแต่ผมไม่สนใจ เขาเลยเงียบต่อ



หลังจากนั้นบนแท็กซี่ผมกับพี่เมตก็ต่างคนต่างหายใจ ไม่มองหน้ากัน จ้องวิวข้างทางคนละฝั่ง จนถึงห้องผมอาบน้ำก่อนเสร็จก็ขึ้นเตียงหลับเลย ส่วนพี่เมตอยากเซิ้งรอบห้องก็ช่างไม่สนใจแล้ว



“ไม่คุยกับปราชญ์เลยเหรอ ไม่เอาสิ ขอโทษ ขอโทษ แค่อยากไปส่งที่ทำงาน แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับสุ” ผมสะดุ้งตื่นตอนเขาขอโทษ แต่ไม่ได้ลืมตา ใจเต้นเหมือนไม่ได้เพิ่งตื่น เหมือนลุกไปเซิ้งกับเขามามากกว่า

นิสัยผมถ้าโกรธไม่พอใจอะไรผมจะเงียบ โกรธยากแต่โกรธนาน ไม่หายง่ายด้วย แต่อยากให้เขาง้อนี่ผมเป็นอะไรไปไม่ใช่สุรเลยสักนิด



พี่เมตรั้งผมไปกอด หอมแก้ม หอมหน้าผาก หอมหัว ปราชญ์จะลักหลับผมเหมือนที่พี่ราชทำรึไง

“จะทำอะไร ปล่อย” รู้สึกเหมือนสาวน้อยสะดีดสะดิ้ง รับตัวเองไม่ได้จนต้องนั่งนิ่งๆ และที่ไม่อยากจะพูดเลยคือผมรู้สึก..ดี

“รังเกียจปราชญ์มากเลยสินะ” ผมไม่ตอบเขาก็ยังกอดอยู่ ใจผมเจ็บหน่วงขึ้นมา หลายอารมณ์จนน่าเวียนหัว

“สุบอกมาคำเดียวว่า ‘ใช่’ ปราชญ์จะไปไม่ยุ่งอะไรกับสุอีก” ผมขอเวลาคิดไม่สบตาเขา แล้วปากก็พาจน

“ใช่” พี่ปราชญ์มองผมด้วยแววตาเจ็บปวด ปล่อยแขนลุกขึ้นไปเก็บของใส่กระเป๋า งอนแล้วก็เก็บของหนี ผมว่ามันเหมือนแฟนกันเข้าไปทุกที ไม่อยากให้ไปเพราะนี่มันตีสองแล้ว แต่ถ้ารั้งเขาคิดไปไกลผมก็ไม่พร้อมจะรับผิดชอบความรู้สึกเขาเหมือนกัน



ประตูห้องปิดลงพร้อมพี่ปราชญ์ที่หายไปด้วย เขาจะไปนอนที่ไหนกับใคร ไม่ใช่เรื่องของผม แต่ทำไมผมถึงนอนไม่หลับ ลุกขึ้นมานั่งเห็นมือถือตัวเองวางบนหัวเตียง มีจดหมายวางอยู่ด้วย เปิดดูไม่มีข้อความ แล้วจะวางไว้ให้อยากรู้ทำไมเนี่ย

ไม่รู้จะทำยังไงต่อ นอนก็นอนไม่หลับ แถมใจก็ไม่เป็นสุข อยากไปตามหาแต่ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน อาจจะไปนอนกับพี่ธีมเพื่อนเขา ผมก็ไม่มีเบอร์พี่ธีม แต่เดี๋ยวนะผมใช้มือถือเขานี่ ไปหยิบมาเลื่อนๆ หา เจอธีมสามธีม ตอนนี้ตีสองครึ่งโทรไปถ้าผิดคนเขาจะด่าผมไหม เอาว่ะ กล้าด่าก็กล้าฟัง กดโทรออกหาธีมแรกปิดเครื่อง ธีมที่สองติดครับรอสายไปก็หลับตาลุ้นไป

(โหล ใครวะโทรมาดึกดื่นคนจะหลับจะนอน) อ่ะ แค่เสียงทักก็อยากจะวาง

“พี่ธีม พี่ปราชญ์ไปนอนกับพี่ไหมครับ” ปลายสายเงียบ เขาต้องใช่พี่ธีมคนนั้นแน่นอน ว่าแต่นานไปไหมอ่ะ ผมกำลังจะอ้าปากถามต่อ

(ครอกกกกกกก zzZZZ)

“พี่ธีมคุยกับผมก่อน พี่หลับเหรอ”

(ตู๊ดๆ ๆ ๆ ๆ) บ้าเอ๊ยสายตัด ผมกดโทรออกอีกครั้งไม่น่าเชื่อว่าผมจะนิสัยผู้หญิงแบบนี้ จิกเขาทำไมคิดได้รีบกดวาง



เดินไปเดินมาหาอะไรกินให้ง่วง เปิดดูหนังกล่อมตัวเอง และสุดท้ายตาตื่นกว่าเดิมอีก ถ้าพี่เมตไม่กลับมา ย้ายไปอยู่ข้างนอก ใครจะทำอาหารอร่อยให้ผมกิน ใครจะคอยคุยเล่น ชวนไปนั่นไปนี่ให้ผมหายเหงา ใครจะอยู่กับผม รู้สึกไม่ดีเลยครับที่เขาจะหายไปแบบนี้ ผมยังอยากเป็นเมตเขาแบบนี้ไปอีกนานๆ



“โทรก็โทรวะ” ตีสามครึ่งผมตัดสินใจโทรออกอีกรอบ ผู้หญิงก็ผู้หญิงคนมันห่วง แทนที่จะเป็นสัญญาณรอสายกลับเป็นเสียงผู้หญิง..





(หมายเลขของท่านไม่สามารถใช้บริการได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อ Callcenter XXXX) ขอบคุณ ผมลืมจ่ายค่าโทรศัพท์จนใช้งานเกินวงเงินเหรอเนี่ย ฮึ่มมมมมม



แค่เมตคนเดียวผมยอมลงทุนมาเซเว่นตอนตีสี่เพื่อจ่ายบิลมือถือ ตอนคบกับปั่นเคยทะเลาะกัน มีแต่ปั่นตามจิกผม แล้วนี่มันอะไรกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว



อ้าวพี่ปราชญ์!!! นอนที่โซฟารับแขกข้างล่าง คนก็เดินผ่านไปมาบ้าง เอากระเป๋าหนุนหัว วินาทีนั้นผมรู้สึก..อยากร้องไห้ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกมากมายด้วย พี่ปราชญ์คู้ขากอดอกนอนตะแคงเหงื่อแตกนิดหน่อย รอยยุงที่แขนสองสามจุด ถ้ามีเพลงประกอบผมขอเพลง ‘โหยหาความรักความเมตตา’ ผมใจอ่อนไปหมด



อยากเดินหันหลังแล้วเดินหนีขึ้นห้องไป จะนอนให้ยุงกัดตายก็เรื่องของเขา ใครใช้ให้งอนแล้วลงมานอนใต้หอแบบนี้ คิดว่าน่าสงสารมากเหรอ แน่จริงไปนอนใต้สะพานลอยเลยไป๊!!!



แต่ก็เดินไปเรียกเขาอยู่ดี เฮ้ออออ



“ปราชญ์ลุกขึ้น” เขาปรือตามองผม แล้วทำไมต้องหล่อขนาดนี้ด้วยนะ พี่ควรหมดสภาพหน้ามันเยิ้มโทรมๆ มากกว่า

“ไม่อยากให้สุอึดอัดนี่นา” สายตาเศร้าสร้อยนั่นแสดงหรือง่วงนอนแยกไม่ออก

“แต่สุนอนไม่หลับ” เขาลุกขึ้นนั่งดึงผมไปนั่งข้างๆ ผมก็นั่งนะขี้เกียจยืนอ่ะ

“ห่วงปราชญ์เหรอ” ยังจะมายิ้มอีก ตกลงที่เศร้าเมื่อสักครู่แสดง?

“ขึ้นห้องไปนอนดึกแล้ว” ผมบอกดุๆ พรุ่งนี้วันหยุดผมก็จริง แต่ของเขาไม่ไง

“ตอบมาก่อนห่วงเหรอ” จะตื๊อเอาอะไร ไม่ห่วงจะถ่อสังขารลงมาไหม

“มาหาอะไรกิน” ทำไมผมไม่บอกเขาตรงๆ จะแถเพื่ออะไร

“ไม่ใช่ว่ากินนมมาแล้วเหรอ” อ่ะรู้ได้ไง สายตาผมคงบอกเขาแบบนั้น เขาเลยชี้ปากผม น่าจะมีคราบนมติด โป๊ะแตกจนอยากจะหนีกลับห้อง แต่เขาดึงแขนผมไว้แน่น

“เช็ดให้นะ” ผมจะไม่พยักหน้าเลยถ้ารู้ว่าเขาจะใช้ปากเขาเช็ด



ปราชญ์!!!!



สาบานได้มันไม่ใช่การเช็ดปากมัน แถวบ้านผมเรียกว่า ‘จูบ’ ริมฝีปากผมเป็นเป้านิ่งให้เขาขยับปากไปตามที่เขาต้องการ ตีสี่กี่นาทีไม่รู้ แต่รู้ว่ารอบข้างเงียบสงบ ลุงรปภ.คงแอบหลับยามอยู่ที่ป้อมยาม

ปราชญ์ค่อยๆ เล็มปากผมขมเม้มไปตามอารมณ์เคลิ้มไหวใจสั่น ผมไม่มีแม้แต่แรงจะผลักเขาออก แต่ทำไมมีแรงแลกลิ้นตอบเขาได้ มือเขาจับไหล่ข้างหนึ่งอีกข้างก็สอดเข้าต้นคอนวดไปตามอารมณ์ ส่วนมือผมหายไปไหนไม่รู้ ตอนนี้รับรู้แค่ปากกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

ลิ้นเขาเกี่ยวเข้ามาดึงลิ้นผมไปดูดแล้วดูดอีก เบาช้าสลับหนักหน่วง ผมหายใจครางเบาหวิว เราลืมตาขึ้นสบตากัน องศาระยะประชิดพี่ปราชญ์ดูดีจัง ผมเห็นหน้าพี่ราชทุกวันทั้งวัน ยังไม่เคยหวั่นไหวอะไรแบบนี้ ทั้งที่หน้าเขาเหมือนกันราวกับคนเดียวกัน แต่สิ่งที่ต่างคงเป็นสายตา และเวลาเราสัมผัสกับคนนี้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย



“ขอโทษ อย่าโกรธกันเลยนะ ปราชญ์ต้องตายแน่ ถ้าสุไม่คุยด้วย” เขาลูบแก้มเช็ดน้ำใสๆ ที่เขาทิ้งไว้บนปากผม

“......” ผมไม่ตอบแต่พยักหน้า ลุกขึ้นดึงเขาให้กลับห้อง พี่เมตลากเท้าเดินตามเหมือนง่วงเต็มแก่ มือก็เกาแขนเกาคอ ใครใช้ให้มานอนตากยุงกันเล่า



“อย่าโกหกกันอีก สุไม่ชอบ”

“ไม่ทำแล้วครับ ไม่กล้าแล้ว” แล้วไอ้การปักหัวลงหลังยึดตัวกันไว้ กับเสียงในคอนั้นพี่กำลังอ้อนผมเหรอ เราสองคนเป็นอะไรกันวะครับ สับสนกับตัวเองจนออกจากลิฟต์ กลับมาที่ห้องหยิบยาหม่องมาทาให้พี่เมต เขาก็อยู่ไม่นิ่งจับแก้มหอมไหล่ กอดรัดผมก็เลย...



“โอ๊ย สุๆ มันแสบตา” สมควร!! โดนป้ายยาหม่องใส่ตาหมดฤทธิ์เลย

“นอนเลยนะ ไม่งั้นจะเอาทั้งขวดโป๊ะสองตาเลย” พี่เขาก็ดูจะกลัวครับเลิกยุ่งกับผมแล้ว แต่ยิ้มเหมือนคนบ้าแทน

“พรุ่งนี้ไปตลาดน้ำกัน” เขาชวนก่อนจะหลับ

“พี่มีหมาแมวรออยู่นะ” เขาจะโดดงานมาพาผมเที่ยวเหรอ ไม่ดีมั้ง

“แลกเวรแล้ว อยากอยู่กับ..แฟน”



ตึก ตึก ตึก ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก



ใจผมรัวขนาดนี้ จะหลับลงได้ไงไอ่พี่เมต ผมลุกขึ้นจะอ้าปากเถียงว่าไม่ใช่ เราไม่ใช่แฟนกันนะพี่อย่ามั่ว ขี้ตู่อย่างนี้ แต่...เห็นเขาหลับไปแล้ว



ความจริงผมก็พอรู้ตัวว่าระยะหลังผมติดพี่เมตมากกว่าใคร แค่เห็นหน้าเขาก็อุ่นใจ เวลาเขางอนก็ร้อนใจ เวลาเขากลับช้าก็เป็นห่วง ยิ่งเมื่อกี๊ที่เขาบอกจะไป ผมโคตรใจหาย อยู่ไม่ได้จนยอมโทรหาใครไม่รู้ตอนตีสองตีสาม ผมชอบพี่ปราชญ์



เฮ้อออออออออออออออออออออออออ





โตแล้วผมแมนพอ ยอมรับก็ได้แต่ชอบขนาดไหนยังไม่แน่ใจ





“ขอโทษ” ดูเขาไม่ร้ายกาจเลยสักนิด ละเมอคำว่าขอโทษ อยู่สองสามครั้ง ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แม้ที่ผ่านมามีผู้ชายเข้ามาจีบผมหลายคน แต่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใคร พี่ราชเรายังเคย...มากกว่านี้ แต่ผมก็ไม่ได้ร้อนรนอะไรกับเขาเลย พี่ปราชญ์คงเป็น..คนพิเศษ



โอเคผมชอบพี่ปราชญ์ ตอนนี้เขาเป็นคนพิเศษของผม ไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ชายหรืออะไร แต่เพราะเป็นพี่เมตที่ทำอะไรก็อร่อยของผม ใจดีและไม่เคยฉวยโอกาส?



หาข้อสรุปให้ตัวเองได้แล้ว ผมก็ล้มหัวลงนอนตอนฟ้ากำลังจะสาง ซุกตัวเข้าหาพี่เมตให้เขากอดไว้ ยิ้มก่อนจะหลับตามเขาไป





สะดุ้งตื่นอีกครั้ง ได้ยินเสียงพี่ปราชญ์คุยกับใครสักคน



“โอเค..พี่รบกวนด้วยพอดีมีธุระด่วน...ขอบคุณมาก..เค..เลือกร้านรอเลย” ที่ว่าแลกเวรแล้วโกหกสินะ



“ปราชญ์” ไหล่เขายกหันมาหาผมช้าๆ ทำหน้าตกใจจนผมเกือบใจอ่อน ทำไมกับเขาผมใจอ่อนง่ายแบบนี้

“แหะๆ” ยิ้มยังไงให้มีพิรุจ ไปถามพี่ปราชญ์ดูนะครับ

“ถ้าต้องอยู่กับสุ แล้วปราชญ์เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ สุก็....” เขารีบสวนก่อนผมจะพูดจบ

“อย่าเพิ่งดุสิ นี่กลัวไปหมดแล้ว” หึ คนกลัวที่ไหนยิ้มหน้าบานเป็นจานข้าวแบบนั้น



“ปราชญ์อยากอยู่กับแฟ..”

“หยุดเลย อย่าพูดคำนั้น” พี่เขาก้มหน้าพูดกับตัวเองว่าอ้าว

“ไม่ต้องมาอ้าว”

“งั้น..ปราชญ์จีบนะ” แล้วที่ผ่านมาพี่ไม่จีบผมรึไง

“อย่ามาเลี่ยน ขนลุกไปหมดแล้ว”

“ไหนลุกตรงไหน” เอากับเขาสิ มองหื่นใส่ผมอีก



“พี่ปราชญ์!! ”



“ไม่เล่นแล้ว กินข้าวก่อน เดี๋ยวเย็นๆ พาเดินตลาดนัดรามสอง ไปกินซูซิร้านอร่อยกัน” เอาของกินมาล่อผมตลอด

“กี่โมงเล้วเนี่ย” ผมแค่พูดลอยๆ ไม่ได้ถามเขาหรอก หันไปดูเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว

เขาไล่ผมไปอาบน้ำบอกมีต้มยำร้อนๆ รอให้ผมชิม รู้ใจตลอดผมยิ้มแล้วเดินหันหลังเข้าห้อง จะตามใจเขาสักวันก็แล้วกัน



“ไหนบอกจะไปตลาดน้ำไง” ผมแกล้งถามก่อนจะซดต้มยำน้ำใส แซ่บถึงเครื่องต้มยำหอมมะนาวฟิน

“ก็ใครตื่นบ่าย ไว้วันหลังค่อยไปวันนี้สุพักผ่อนเถอะ เมื่อคืนก็นอนดึก” เขาตักเห็ดฟางให้ผม

“แล้วใครทำให้ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันล่ะ” ผมว่ากลับ

“พี่เองครับ พี่ผิดเองทุ๊กอย่างเลย” ผมอดยิ้มไม่ได้ ไม่ใช่แค่ประโยคยอมความของเขา แต่เป็นสายตาที่หวานเลี่ยนจนน้ำต้มยำกลายเป็นน้ำเชื่อมไปเลย

“ปราชญ์ของร้องอะไรอย่างได้ไหม” ผมตัดสินใจพูดเรื่องสำคัญ

“ได้หมดยกเว้นให้ปล่อยสุไป” เอิ่มมม

“เอาดีๆ เล่นอยู่ได้” ผมดุ

“คร๊าบ ขอมาพี่พร้อมเปย์” ยังจะเล่นอีก ผมทำท่าวางช้อน เขารีบจับแขน ทำหน้าตั้งใจฟัง

ทำไมพี่กวนตีนแบบนี้วะพี่หมอหมา



“อย่าโกหกกันอีกสุไม่ชอบ แล้วเรื่องของเราสุไม่อยากให้คิดไปไกลกว่านี้ คือสุไม่ได้รังเกียจแต่ก็ยังไม่ชินเท่าไหร่” แล้วทำไมตอนท้ายๆ ผมต้องเสียงเบาด้วย

“ไม่กล้าแล้ว ใครจะกล้าโกหกอีกล่ะ” อย่าให้พูดเลยครับพี่เรื่องแลกเวรยังไม่เคลียร์เลย ผมไม่อยากทะเลาะหรอกถึงปล่อยไป

“ส่วนเรื่องของเรา ขอแค่ไม่มีคนไหนมายุ่งกับสุ ปราชญ์ก็โอเคแล้ว”

“ยุ่งอะไรยังไง” ถ้าให้ผมมีพี่คนเดียวมันต่างจากแฟนตรงไหน



“ก็โทรมาจีบ มากอด มาจูบ มาวอแว มา...”

“ปราชญ์ๆ เยอะไปแล้วใครจะมาทำอะไรแบบนั้นกันนอกจาก..” พี่อ่ะแหละ ที่ว่าไม่ฉวยโอกาสมันหลอกกันชัดๆ

“ถ้าไม่จริงจังจับปล้ำไปแล้ว” เดี๋ยวนะ

“ถ้าพี่ปล้ำผม จะเจอดี” ผมจะทำอะไรเขาเหรอ ไม่รู้เหมือนกันครับขู่ไปงั้น

“อยากเจอจัง” ไม่กลัวกูอีกนะ





คุยเล่นสักพักกินอิ่มพี่กับผมก็ช่วยกันเก็บล้าง กลับมานอนดูซีรี่ย์ต่อ เรื่องเก่าจบไปเรื่องใหม่ก็เริ่มดำเนิน เป็นเรื่องราวของนักโทษที่ไม่ได้ตั้งใจทำผิด แต่ถูกจับเพราะจนมากไม่มีเงินสู้คดี ผมจะเล่าคร่าวๆ นะครับคือผู้ชายคนนี้ไปเจอเด็กผู้หญิงกำลังร้องไห้เสียขวัญ เนื้อตัวไม่มีเสื้อผ้า เรียกง่ายๆ ก็คงโดนข่มขืนมา เขาก็เข้าไปช่วย แต่เด็กสติแตกไงร้องไห้หวาดกลัวยิ่งเป็นผู้ชายก็ยิ่งกลัว พ่อแม่พี่น้องเด็กมาเห็นก็จับเขาส่งตำรวจบอกไอ่เหี้ยนี่ทำ แต่คือเขาไม่ได้ทำเขาแค่ซวยไปเจอลูกมึง เล่าไปผมจะอินเกินไป เอาแบบรวบรัดเลย...



“อีเด็กนี่ก็ไม่พูดวะแม่ง” คือกูขึ้นมากตอนนี้ อยากเข้าไปบีบคอเด็กว่ามึงพูดสิเขาไม่ได้ทำ

“เด็กเสียขวัญก็ไม่รู้อะไรหรอก สงสารออก” นี่ก็มาขัดผมไง ผมมองหน้าพี่เมตคือหงุดหงิดมาก

“แต่แจ็คซวยอ่ะ แล้วไม่ตรวจร่างกาย น้ำเชื้อห่าเหวอะไรเลยรึไงวะ” ผมเสียงดังยิ่งกว่าตอนเราทะเลาะกันเมื่อคืน


“มันแค่หนังนะสุ อย่าเยอะ” คำว่าอย่าเยอะเนี่ยทำผมยัวะ

“ไม่ดูแม่ง” ผมพาลมากหงุดหงิดลุกขึ้น พี่เมตกดหยุดแล้วดึงผมลง

“ทำไมงอแงจังหื้มมม” เสียงอ่อนโยนกับมือที่ลูบหัว ผม..ไปไม่เป็น

“ใครงอแง” ผมงี่เง้าเหมือนแฟนเขายังไงหยั่งงั้น



“ไม่มี๊ไม่มีใครงอแง มีแต่อีเด็กห่านั่นแม่งเป็นใบ้รึไงเนอะ” เขาใส่อารมณ์จนผมอดขำไม่ได้ นี่ผมกับเขา เราประสาทกลับแล้วรึไง เถียงกันเรื่องหนังจะเป็นจะตายทำไมวะ

“ใช่ สุไม่ดูแล้ว” ผมบอก เขารีบปิดทีวีดึงแผ่นออก

“เดี๋ยวเอาไปเผา แล้วเอาซากทิ้งชักโครกไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย” ดูพี่พูดสิ ผมส่ายหัวในที่สุดก็หลุดขำออกมา



“อารมณ์ดียัง” เขาจิ้มแก้มผมไปด้วย แล้วพี่จะเก๊กหน้าหล่อใส่ผมทำไมไม่ทราบ

ผมจ้องหน้าเขากลับเต็มๆ ไม่มีหลบอีก

“ปราชญ์ถ้าสุงี่เง้าใส่มากๆ ไม่น่ารำคาญเหรอ” บางครั้งผมก็เอาแต่ใจ ตอนอยู่กับปั่นก็เป็นแต่ปั่นจะยอมผมมาก เลยไม่คิดว่าวันหนึ่งเธอจะมีคนอื่น

พี่เมตจ้องตาผมสายตาคมจนผมอยากจะหลบ แต่ก็ไม่หลบผมเองก็จ้องเขากลับ จนเรายิ้มให้กัน เขาหันหน้าไปจอทีวีที่ไม่มีภาพความจริงผมรู้ว่าเขาจ้องเงาสะท้อนของเราสองคนในจอนั้นมากกว่า มือผมถูกเขาดึงไปจับ เอ่ยประโยคที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราก้าวไปอีกขั้น อย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว....



“สุจะงอแงยังไงก็ได้ ขอแค่เป็นกับปราชญ์คนเดียวก็พอ”

























พี่ปราชญ์จ๋า สุรไม่เอาคนเขียนขอนะ

ปล.ตอนแมนสรวง1 อยู่ในตอนที่ 10 นะคะ แก้ไขให้แล้ว

หวังว่าตอนง้อจะถูกใจกัน พี่หมอหมาก็หวานได้เท่านี้



By Symbol A

[Chompoo reangkarn]

ปราชญ์ขี้งอนสุรชอบง้อ เออคู่นี้มันน่ารักหวานๆมดขึ้น.
พี่ธาดากับธีมอย่าเงียบรับทำคะแนนรักให้ทันสามคู่นี้ด้วย   

[DrSlump]

 

[golove2]

แมนเริ่มหวั่นไหวกับไฟแล้วใช่มั้ยจ๊ะ

 

[JokerGirl]

น้องสุรแบบพี่ปราชญ์หาไม่ได้อีกแล้วนะ ถ้าไม่เอาเราขอ

[KoROGeFeE]

นังไฟได้มากกกดิบๆมากค่ารักการตะโกนใส่หน้าว่า ชอบ!! 5555555 สุรนี่จัดการกับความรู้สึกตัวเองเก่งมากพิจารณาและสรุปได้ว่าชอบแบบปึปปัปมากไม่เยิ่นเย้อ ส่วนพี่ปราชญ์นี่ขอได้ไหมคะสุให้กันได้ไหม?


Sent from my iPhone using Tapatalk

[antivirus]

ตอน 17

นักปราชญ์ 1

ผมชื่อนักปราชญ์ มีน้องชายฝาแฝดชื่อราชครู มันเกิดหลังผมไม่ถึงนาที เราสองคนเป็นพี่น้องที่ไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่สายใยพี่น้องก็เหนียวแน่นอยู่ เราเริ่มคุยกันมากขึ้นตอนพ่อเสีย ส่วนแม่แต่งงานใหม่กับคนญี่ปุ่น แม่ก็บูชาความรักอย่างที่หลายคนเป็น ครับอันนี้ผมเข้าใจ แต่ราชครูมันอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กมันกลับไม่เข้าใจ พ่อทิ้งสวนมะม่วงให้ผมก็จริงแต่ก่อนตายท่านสั่งว่าอย่าทิ้งน้อง ผมรู้ว่าพ่อมีเหตุของท่าน แนะนำตัวพอประมาณก็พอตอนนี้ผมกำลังรีบ



วันนี้ที่บริษัทน้องเมตมีงานเลี้ยงประจำปี จัดที่โรงแรมริมชายทะเล สองคืนสามวันผมก็เลยลางานตามน้องมาด้วย

“ปราชญ์!!” ทันทีที่เก้าขาเข้าไปในโรงแรม ก็ได้ยินเสียงน้องเรียกมาแต่ไกล เกิดมาเพิ่งจะชอบชื่อตัวเองตอนที่น้องเรียกนี่แหละ แค่เรียกธรรมดายังน่าฟังขนาดนี้ถ้าเรียกตอน....หึ๋ยยไม่อยากจะคิด

รีบเดินเข้าไปหากลิ่นเหล้าคลุ้งเชียว เห็นหน้าหล่อๆ แล้วทนไม่ไหวขอโอบหน่อย แค่แตะๆ ก็ฟินแล้วครับ สำหรับคนนี้อยากถูกเนื้อต้องตัวทั้งวัน ชอบสุรขนาดไหน? เห็นผมดั้นด้นมาถึงพัทยาแบบนี้คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ

“เมาไหมเนี่ย”

“ไม่เท่าไหร่ พรุ่งนี้เข้าเวรกี่โมง” น้องล้วงกระเป๋าตอบผมหน้านิ่ง ประชาสัมพันธ์โรงแรมนี่มองตามตาเยิ้ม แต่ขอโทษเขายอมให้ผมโอบ รู้สึกชนะเบาๆ

“ไม่เข้าครับพักร้อนเฝ้าเด็ก” อยากพูดว่าแฟนเหมือนกัน แต่น้องยังไม่ยอมก็ไม่เป็นไร ผมไม่ฝืนใจใคร เป็นอะไรก็เป็นสุของผมอยู่ดี

สุพาผมเดินขึ้นห้อง เราพักที่ชั้นสิบสอง ห้องBXXX ไม่บอกเลขห้องนะครับ ไม่ใช่เลขเด็ดหรอกไม่ต้องเสียดาย

“ปราชญ์หยุดงานเพราะสุตลอดเลย” เขาหันมาว่าท่าทางไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังช่วยผมยกกระเป๋า

น้องเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงมาก บางครั้งไม่สบายก็ยังจะไปทำงานบอกว่าเสียดายเบี้ยขยันคงจะงกด้วยอะไรด้วยเห็นเขาดูดีหัวจรดเท้าแบบนี้ ไม่เคยเห็นเขาซื้อของฟุ่มเฟือยเลย ไม่แปลกที่จะโกรธผมมากเรื่องมือถือ คิดแล้วก็เข้าตัวเงียบไว้ดีกว่า



“ปราชญ์มีสุคนเดียว วันหยุดไม่ใช้กับสุ จะให้ใช้กับใครล่ะครับ” ผมก้มหน้าปากจะแตะแก้มเขาอยู่แล้ว แต่ไม่ได้หอมนะ แค่เฉียดๆ ให้พอลุ้นๆ หัวใจเต้นรัวก็พอ ชอบเวลาเขาทำหน้าไม่ถูก น่ารักโคตรใครไม่เชื่อก็มาดูเอง แต่นานๆ จะเห็นที เพราะปรกติจะทำหน้านิ่ง แค่หน้านิ่งผมก็แทบจะยัดเยียดหัวใจตัวเองให้เขาไปแล้ว นี่มาทำหน้าเหมือนเขินผม ไม่กลัวพี่หัวใจวายหรือไง

“เลี่ยนตลอดแหละ หิวไหม ขับรถเหนื่อยหรือเปล่า”

“ไม่หิวอิ่มใจ ไม่เหนื่อยกำลังใจดี”

“หนักแล้ว หาหมอไหม”

“นี่ก็หมอไปหาทำไมไกล มามะหมอฉีดยาให้” ผมแกล้งเดินเข้าหา น้องแทบจะถีบผมออกมาจากห้อง ตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับเขาสองคน ไอ่น้อง (ราชครู) มันไปนอนกับเพื่อนมัน กว่าจะตกลงกันได้เสียไปเยอะครับ (ผมเสีย)



กึก!! น้องลูบแก้มที่ผมเพิ่งหอมไป ตอนแรกกะเฉียดแต่น้องดันหันมาเลยโดนเต็มๆ พี่ไม่ผิดนะทำหน้าดุไมอ่ะ

“ฉวยโอกาสตลอด” เขาก้มหน้าบ่นเสียงเบาแต่ผมได้ยิน ตอนแรกกลัวเขาไม่พอใจ ที่จริงก็...เขินผมป่ะเนี่ย ฟินโว้ยยย

“ปราชญ์!!” ไม่พอใจก็เรียกชื่อตลอด คิดว่ากลัวรึไง กลัวนะ แหะๆ

“ไม่ได้ตั้งใจสุหันแก้มมาชนปากปราชญ์เอง มันเป็นอุบัติเหตุ” ที่ผมอยากให้เกิดขึ้นบ่อยๆ

“หึ แล้วลางานบ่อยเขาไม่ไล่ออกเหรอ หมออะไรไม่มีความรับผิดชอบ เคสตัวเองฝากคนอื่นเขาก็ไม่เข้าใจ สุสงสารหมาแมวพวกนั้นจริง” ผมยังมีอะไรดีไหมครับตอนนี้ น้องไม่ชอบให้ขาดงาน แต่พี่อยากมาเฝ้าน้องอ่ะครับ น้องไม่เข้าใจพี่บ้างเลย ลดเสน่ห์ลงหน่อยสิพี่จะได้ไม่ต้องมีหวงเยอะ

“............” ผมไม่ตอบโต้ คือเถียงไม่ออกนั่นแหละ เลยเดินไปกอดแขนถูไถหน้ากับแขนเขา เวลาหมาแมวทำผิดมันจะอ้อนเจ้าของแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยพวกมันไม่ถูกตี แถมจะได้รับการโอ๋อีกด้วย ผมก็หวังว่าน้องจะ....



“ไปอาบน้ำดีกว่าอยู่ไปก็เปลืองตัว” อ้าวน้อง..ไม่คิดจะโอ๋พี่มั้งเลยเหรอครับ ผมมองตามสุตาละห้อยเหมือนหมาคอยนาย หวังให้น้องมาอ้อนผมบ้างไม่รู้พอมีหวังหรือเปล่า



เขาเข้าห้องน้ำไปสักพักก็ตะโกนออกมา “ปราชญ์ลืมแปรงฟัน” ผมส่ายหัวยิ้มๆ เปิดกระเป๋าค้นหาแปรงฟันให้เขา

“เอามาให้แล้ว” ไม่แน่ใจหรอกว่าเขาลืมไว้ไหม นึกว่ามีอีกอันไว้ใช้เดินทาง ดีนะผมรอบคอบ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ เสื้อผ้ายังอยู่ครบ

“ขอบคุณครับ” น้องแค่เดินมาเอาแปรงฟันจากมือผม แค่ก้มลงกระซิบข้างหู แล้วหันหลังเดินกลับไปอาบน้ำ แต่โคตรเท่ สุเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมว่ามีเสน่ห์ เขาเป็นคนนิ่งๆ ดูน่าค้นหา เวลาเคลื่อนไหวก็น่ามอง ยิ่งตอนใส่แต่กางเกงบอลผมไม่อยากจะทำอะไรเลยนอกจากจ้องเขา สายตาเขาคมเหมือนคนเจ้าชู้ หุ่นดีมีกล้ามหน่อยๆ แขนขาเรียว มือสวยมากเห็นแค่มือผมก็อยาก... (เพ้อไปเรื่อยอย่าถือสา)

ได้ยินเสียงน้ำไม่นานสุก็ออกมาใส่ชุดกีฬาผ้าลื่นสีขาว ขอพี่จับหน่อยได้ไหม อื้ออออ

“ปราชญ์ไปอาบน้ำเลย จะได้สบายตัว” น้องบอกแบบนั้น ผมลุกขึ้นพร้อมผ้าเช็ดตัว สั่งขอมือ แกล้งตาย ไปคาบไม้ ผมก็ทำให้น้องได้หมด จะหาเชื่องกว่าพี่ปราชญ์ไม่มีอีกแล้ว



“พี่ราชโทรมา” น้องตะโกนบอก ตอนผมถอดทุกอย่างแล้ว

“บอกมันเดี๋ยวโทรกลับ” ไอ่น้องมันแกล้งผมแน่ๆ คงโทรมากะขัดจังหวะสวีทของผม มันรู้ว่าคนนี้จริงจัง ไม่อย่างนั้นผมไม่ตามคุมแจแบบนี้หรอก

“พี่ปราชญ์บอกว่าเดี๋ยวโทรกลับครับ...อ้าวเหรอครับ..ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย..อ่าครับ” ถ้าใครมาเห็นผมตอนนี้ต้องว่าผมบ้าแน่ แปรงฟันไปยิ้มไป ได้ยินน้องคุยกับน้องชายฝาแฝดต่อนิดหน่อย ผมก็รีบอาบน้ำทำเวลา คิดถึงอยากเห็นหน้าแล้ว ใครว่าผมเว่อร์ได้ยินนะ ทัมดาครับคนมีความรักก็เป็นแบบผมทุกคนเถอะ



อาบน้ำเสร็จเดินหัวเปียกออกมา กะจะอ้อนให้น้องเช็ดผมให้สักหน่อย แต่แขกไม่ได้รับเชิญมาจากไหนกันล่ะเนี่ย

“ไอ่น้องมึงมาทำไมวะ” สุนั่งเล่นมืออยู่บนเตียง ส่วนไอ่ราชครูทำหน้าเหมือนเมียไม่ให้เข้าห้องนั่งหงอยอยู่หน้าทีวี

“นอนด้วยคน” หา...ไม่ได้นะมึง ผมหันไปบอกมันทางสายตา

“อะไร แค่คืนเดียว ปรกติมึงก็นอนกับน้องสองคนทุกวันแล้วไง” แล้วมันก็เดินไปหยิบชุดนอนผมจากกระเป๋า ดึงผ้าขนหนูจากบ่าผม เดินเข้าห้องน้ำไปไม่คิดจะขออะไรสักคำ เราเป็นแฝดกันแต่ผมยังต้องการมารยาททางสังคมจากมันอยู่นะ

“กางเกงในด้วยไหมมึง” ผมประชด

“กูเอามาแล้ว” เอิ่มมม อย่าบอกว่าใช้แปรงฟันผมด้วยนะ เครียดอ่ะพูดจริง หมดกันที่กูมโน หัวก็เปียก ไอ่ราชครูก็เป็นน้องชายดีๆ ไม่ชอบ อยากเป็น กขค. เซ็งมากครับตอนนี้

“ปราชญ์หัวเปียกขึ้นเตียงทำไม” ผมลุกจากเตียงย้ายไปนั่งเก้าอี้ ตอนนี้ห่อเหี่ยวไปหมด น้องไม่ให้เข้าใกล้แน่สุไม่ชอบให้ผมรุ่มร่ามเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ได้แค่โอบไหล่นับว่าผมมีบุญมากแล้ว

“อ่ะ” ผมตกใจนิดหน่อยที่น้องลงมาเช็ดหัวให้ ใจที่ฝ่อตอนนี้พองโตใกล้แตกแล้ว

“ไม่ต้องมายิ้มเลย เช็ดเองไม่เป็นรึไง แอร์เย็นเดี๋ยวก็เป็นหวัด เป็นหมอประสาอะไรแค่นี้ก็ไม่รู้” ผมนั่งยิ้มเงียบๆ อยากถ่ายรูปเอาไปแชร์ให้โลกรู้ว่าน้องน่ารักกับผมแค่ไหน แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า หวง!!

“ไอ่น้องมันเอาผ้าเช็ดตัวปราชญ์ไป” ท่าทางน้ำเสียงผมตอนนี้ถ้าไอ่ธีมมาเห็น คงโดนมันล้อยันภพหน้า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยอม เนียนพิงขาน้องที่ยืนข้างเก้าอี้ โดนสุบ่นอยู่สองสามทีแต่แค่นี้พี่ไม่สะเทือน ทำไมตัวหอมแบบนี้ อยากฟัดเด็กโว้ย



หัวผมเกือบจะแห้งไอ่น้องก็ออกมา มันยืนตาค้างอยู่หน้าห้องน้ำ

“น้องสุเช็ดให้พี่บ้างดิ” กวนตีนนะมึง ผมหันไปมองมันไหวไหล่ แล้วส่งยิ้มแซวผมไม่หยุด

“มีไดร์ครับพี่ราชเอาไปใช้ได้เลย” ก๊ากกกก อยากจะหัวเราะให้ได้ยินกันไปทั้งโรงแรม ผมยักคิ้วให้มันไม่ใช่กูก็เหนื่อยหน่อยนะราชครู



“โหทีไอ่พี่ยังเช็ดให้เลย”

“พี่ปราชญ์ไม่ชอบเสียงไดร์ครับ” น้องจำได้ด้วยเหรอ นี่ผมคิดว่าน้องใจตรงกับผมได้แล้วใช่ไหม

“ขวัญอ่อนจริงนะมึง” ไอ่แฝดทำหน้าหมั่นไส้ผมเต็มที่ คือผมก็หาเรื่องอ้อนน้องไปนิดหน่อย โอเคไม่นิดเท่าไหร่ แต่ที่ทำไปผมมีเหตุผลทางจิตใจทั้งนั้น ผมบอกว่าตอนเด็กใช้ไดร์แล้วมันระเบิด เลยกลัวฝังใจ น้องก็เลยใจดีอย่างที่เห็นนี่แหละ ถามว่าระเบิดจริงไหม ก็ไม่เชิงคือมันแค่ไฟซ็อตและผมก็ไม่ได้ขวัญอ่อนขนาดนั้น เรื่องก็มีแค่นี้ครับ



“แห้งแล้ว พอเถอะง่วง” ขนาดง่วงนอนยังยืนเช็ดผมให้จนเกือบแห้ง ไม่หลงวันนี้จะไปหลงวันไหน

“นอนเถอะ ขอบคุณครับ” ผมกอดขาเงยหน้าบอกเขาเบาๆ สุดิ้นไปมานิดหน่อยแต่ก็อมยิ้มให้ผม ปล่อยน้องไปนอน ส่วนผมก็นั่งมองน้องต่อไป สุกอดผ้าห่มหลับไปแล้วสงสัยจะง่วงมาก จมูกโด่งเป็นสันเขื่อน คิ้วหนาหน้าใส เฮ้ออ....ใจไม่ดี

“นี่มึงขนาดนี้เลยเหรอไอ่พี่” ไอ่น้องมานั่งข้างๆ ถามหรือแซวไม่รู้ดูหน้าตาแล้วเดาไม่ออก

“เรื่องของกู มึงเถอะไอ่โต้งยังไง ทะเลาะกัน?”  ถามเรื่องของมันดีกว่า

“แฟนมันมา” หื้มมม

“นึกว่ามึงกับมัน” ผมเห็นชายตาน้องชายก็พอจะรู้นะครับ ส่วนไอ่โต้งมันคล้ายสุรคือนิ่งเงียบไม่ค่อยแสดงสีหน้าอะไร แต่หลายครั้งก็เห็นมันห่วงไอ่ราชเกินเพื่อน บางทีเหมือนหวงด้วยซ้ำ

“กูกับมัน คงเป็นได้แค่เพื่อน ก็ดีแล้วล่ะ” มันบอกสายตาเศร้าๆ

“...........” ผมก็เงียบรอฟัง ตาก็มองสุต่อไป

“พี่” ผมละสายตาจากน้องบนเตียงมาที่น้องชายข้างๆ ไม่ค่อยได้ยินมันเรียกผมว่าพี่เฉยๆ เหมือนมันจะมีเรื่องไม่สบายใจ

“อยากลงไปหาอะไรดื่มไหม” ผมชวนคิดว่ามันมีเรื่องจะระบาย

“ไม่เป็นไร เฝ้าน้องมึงเถอะ หลงมากสินะ” มันหันไปมองสุร จงใจเปลี่ยนเรื่องชัดๆ คงยังไม่พร้อมจะเล่ามั้ง

“น่ารัก” ผมขยับปากแบบไม่ออกเสียงหมายถึงสุนะครับ ไม่ใช่ไอ่ราช

“หึ” ราชคงไม่ไหวกับผมแล้ว มันหยิบไดร์เข้าห้องน้ำไปเป่าผม ส่วนตอนนี้ไม่มีอะไรน่าทำไปกว่ากระโดดขึ้นเตียงนอนข้างน้อง ผมเกือบจะหลับไอ่ธีมโทรมา น้องแฝดโผล่หัวจากในห้องน้ำมาดู คงคิดว่ามือถือมัน ผมชูให้ดูว่าของผมมันก็เข้าไปเป่าหัวต่อ ลุกไปคุยกับเพื่อนที่ระเบียงไม่อยากกวนสุกลัวเขาตื่น

(มึงอยู่ไหนวะ ไปแดกเหล้ากับกูหน่อยดิ)

“วันนี้ไม่ได้กูอยู่พัทยา”

(ไปทำห่าอะไรที่นั่น)

“ไม่ได้ทำห่า มาเฝ้าน้อง” ผมบอกตามตรง

(เห้ย พัฒนานี่หว่า มีฝงมีเฝ้า)

“มึงพูดอยู่กับใคร ระดับนักปราชญ์แล้ว มีเหรอจะพลาด” ขอโม้หน่อยเถอะ

(พอๆ โม้สัดๆ ได้แล้วมาข่มก็ยังทัน)

“อีกไม่นานหรอกมึงรอฟังเลย ว่าแต่มึงมีเรื่องไร นึกไงอยากเมา ลงมาคราวนี้อยู่กี่วันวะ”

(คงหลายวันหน่อย กูมีพักร้อนเหลือ) แบ่งให้กูมั้งก็ได้ ของกูใช้กับเด็กหมดแล้ว

“มึงบอกกูได้ยังมีอะไร” ผมถามเสียงจริงจัง

(กูมีเรื่องนิดหน่อย เออมึงสนิทกับธาดา มันมีแฟนยังวะ) ไอ่ตี๋ผู้ดีนั่นนะเหรอ

“จะไปรู้มันเหรอ สนิทแค่ตอนประกวดเดือน นอกจากมึงกูจะไปสนิทกับใครได้อีก มึงตามกูเหมือนเงาตามตัว” ความจริงผมก็ติดไอ่ธีมเหมือนกัน คงเพราะเราสองคนไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกันทั้งคู่มั้ง

(มึงว่ามันมีใครยังวะ) มันยังเซ้าซี้เรื่องธาดา

“กูเห็นมันสนิทกับน้อง ไว้จะถามให้ มึงอยากรู้ทำไมหรือว่าจะจีบ?” ผมพูดเล่นๆ ไปงั้น

(เออ กูจะจีบมัน) ตื่นเลย อะไรยังไง

“ไปถูกใจกันตอนไหนวะ”

(เรื่องมันยาว กูถึงชวนมึงไปเมาไง)

“พรุ่งนี้กูก็กลับแล้ว ไว้ค่อยเจอกัน”

(ตามนั้น)

เพื่อนผมวางสายไปแล้ว ผมว่าต้องมีอะไรที่ผมไม่รู้เยอะแน่ๆ เตรียมตัวอึ้งไว้ก่อนเลย ปรกติไอ่ธีมไม่จริงจังกับใครพอกับผม เราคิดว่าความรักคือห่วงผูกคอ แต่อะไรก็เปลี่ยนได้ดูอย่างผมสิแทบจะเอาปลอกคอมาใส่ ยัดเชือกใส่มือให้สุจูง เดินกลับไปนอนลงข้างน้องเบาๆ เขาก็หลับสนิทไม่หือไม่อือเหมือนเดิม



“มึงคุยกับใครไอ่พี่” ผมขยับเข้าหาน้องอีกนิด เพราะราชครูมันมานอนข้างผมอีกฝั่ง เราเอาสองเตียงชนกัน แต่ผมนอนแทบจะเตียงเดียวกับสุ ไอ่ราชมานอนด้วยก็มีข้อดีอยู่บ้าง

“ไอ่ธีม”

“อ้อ..เห็นว่าย้ายเข้าป่านี่ เพื่อนกูบ่นเสียดายฉิบหายเลย”

“เพื่อนมึงนี่ใครวะ”

“ไอ่ลาภินไง มันเป็นนายแบบตอนนี้ดังมาก” ดัง? แต่ผมไม่รู้จัก

“มันชอบเพื่อนกูว่างั้น”

“ตอนจบใหม่ๆ อ่ะใช่ แต่ตอนนี้คงไม่แล้วมั้ง เห็นมันตามเด็กนายแบบหน้าใหม่คนหนึ่งอยู่”

“มึงก็หน้าตาดีไม่ไปเป็นกับเพื่อนบ้าง กูอยากมีน้องเป็นคนดัง” ผมพูดเล่นกับมันไปงั้น

“สัดพี่ มึงชมกูหรือชมตัวเองวะ” มันตอบขำๆ เหมือนกัน

“เออมึงกับกูหน้าตาดีทั้งคู่” ผมสรุป มันบอกว่าไม่เถียง หลงตัวเองพอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยพวกผม



“ไอ่น้อง มึงรู้จักไอ่ธาดาป่ะ”

“ธาดา ไอ่หน้าตี๋ขี้เก๊กๆ ที่ทำงานกับกูอ่ะเหรอ” สมเป็นแฝดกันจริงๆ ผมก็คิดแบบนั้นครับ

“เออโคตรพ่อโคตรแม่เก๊กเลย”

“รู้จักตอนมาทำงานที่เดียวกันนี่แหละ ไอ่โต้งว่ามันจบมอเดียวกับพวกเรา แต่พวกกูไม่รู้จักมันมาก่อน” คนละคณะนี่นะ แล้วพวกไอ่ราชไม่สนใจใครนอกจากพวกเพื่อนมัน คบกันอยู่สี่คนมั้งผมว่า

“มึงรู้ป่ะ มันมีแฟนยัง”

“นอกใจน้องเหรอมึง” มันชี้หน้าใส่ผม

“เห้ยย เพื่อนกูสนใจ ไม่ใช่กู” หางานให้ผมแล้วไหมล่ะไอ่น้องเวร หันไปมองสุรหลับสนิทหายใจฟี้ๆ น่ารักน่าชังคงไม่ได้ยินหรอก

“ที่บริษัทมีคนไม่ชอบมันเยอะ มันปากจัด จริงจังเวลาทำงาน แต่สาวๆ ก็อ่อยมันหลายคนนะ ส่วนว่ามันคบใครกูไม่รู้หรอก เห็นชอบมาวอแวน้องมึงคนเดียวอ่ะ”

“น้องกู..มึงเหรอ” ผมทาย มันทำหน้าแขยง

“ขนลุกไอ่พี่ น้องคนนั้นต่างหาก” อ๋อสุร ผมรู้ครับเรื่องนี้ แค่แกล้งไอ่น้องเฉยๆ ดูมันทำหน้ารังเกียจเขาขนาดนั้นสงสารไอ่ตี๋ขึ้นมานิดหน่อย

“อันนั้นกูพอรู้ มันเคยมาที่ห้องกู จ้องน้องเหมือนจะกินพูดละหงุดหงิด”

“น้องมึงก็น่ากินจริงอ่ะนะ” มันพูดเสียงเบาเหมือนกลัวผมได้ยิน

“มึงว่าอะไรนะ”

“อะไร ไม่ได้พูดอะไร นอนๆ พรุ่งนี้กูสืบเรื่องไอ่ตี๋ขี้เก๊กให้”

“เออ มึงปิดไฟเลย” ผมสั่ง พอไฟดับผมก็นอนมองแผ่นหลังน้องชายฝาแฝดอยู่สักพัก คิดว่ามันยังไม่หลับเลยตัดสินใจพูดออกไป

“ราช มึงคุยกับกูได้ทุกเรื่องนะ กูพี่มึงนะไอ่สัดน้อง”

แล้วผมก็หันหลังให้มัน กลับไปส่องสุรในความมืดสลัวต่อ



“พี่กูแค่ไม่กี่นาทีทำมาคุย” มันพูดเบาแต่คราวนี้ผมได้ยิน ผมหลับตาลงพร้อมรอยยิ้ม รู้สึกผ้าห่มถูกดึง ผมกับไอ่ราชห่มผ้าผืนเดียวกัน เพราะอีกผืนน้องสุคนดีเอาไปกอดคนเดียว



“กูก็มีแค่มึงแหละที่เป็นครอบครัวของกู ไอ่สัดพี่”



ประโยคนั้นทำลายกำแพงของเราสองคนพี่น้องไปจนหมด เราเป็นแฝดกันมีสายใยที่มากกว่าพี่น้องปรกติ แต่ที่ผ่านมาเราแค่ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันก็เท่านั้น ตั้งแต่ไหนแต่ไรไอ่ราชครูมันเป็นเด็กมีปัญหา ชอบคิดว่าพ่อแม่ไม่รัก แต่หลายอย่างเขาก็มีเหตุผลของเขา ผมไม่อยากให้ราชมันคิดมาก โตแล้วอยากให้มันคิดได้ ชีวิตยังมีอะไรมากกว่ามานั่งน้อยใจพ่อแม่

วันนี้เหนื่อยหลายอย่างทั้งเรื่องงานและคนใกล้ตัว ผมดึงมือเรียวมาจับ สุกระชับมือผมแน่น ตั้งแต่ผมขอจีบ เราก็นอนประสานมือกันทุกคืน ใครจะว่ากากยังไงผมไม่สนใจ ยังไงผมก็สำคัญกว่าใครสำหรับสุ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว









By Symbol A

[DrSlump]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไรท์มา.........มีตวามสุขเลย 

ธีม จะจีบตี๋ธาดาขี้เก็กจริงๆด้วย เย้ๆ..... ทีซื้อหวยละไม่แม่น 
ปราชญ์  ออดอ้อนเก่งมากๆ
ถึงเนื้อถึงตัวสุรตลอด 
สุร ไม่ยอมให้เรียกแฟน
แต่การกระทำที่ยอมให้ปราชญ์ทั้งหอม ทั้งกอด   
ประสานมือหลับไปด้วยกันมันก็แฟนกันชัดๆนะสุร   
ปราชญ์  สุร   
       
 

[ommanymontra]

 

[fc_fic]

 

[Chompoo reangkarn]

สุโชคดีนะได้พี่ปราชญ์เป็นแฟนอบอุ่นงานครัวก็ดีแถมคิดบวกถึงจะขี้งอนเป็นเด็กน้อยแต่ก็งอนกับสุรคนเดียว
แรกๆเราไม่ชอบราชครูเลยแต่ตอนนี้เข้าใจราชครูแล้วเด็กมีปม
พี่ธีมออกตัวแรงเชียวท่าทางจะจีบตรงและแรงเกาะเป็นปลิงแน่ธาดาระวังตัวไว้เถอะปลิงยักษ์ซะด้วย