หัวข้อ: ชีวิตฮาๆ ของนายสุร (อ่านว่า สุ-ระ) ตอน 18 นักปราชญ์2

[antivirus]

ตอน 9

สุรกับมือถือที่ยังผ่อนไม่หมด

“พี่ราช ยะ...อย่าครับ” ไม่รู้ว่าจะห้ามทำไมเสียงสั่นแบบนี้ เงียบไปซะยังจะดีกว่า ผมไม่ใช่เด็กใสๆ รู้ดีว่ากระเส่าเท่ากับอ่อย

“พี่ราช อึก....” มือพี่ว่าทักษะดีแล้วปากพี่ผมว่าเด็ด ไม่เคยมีใครกินไอติมถึงใจเท่านี้มาก่อน ความจริงก็มีแค่ปั่น ประสบการณ์บนเตียงเลยไม่ค่อยโชกโชนเท่าไหร่

ผมกดเสียงต่ำในลำคอ ลากมันไปตามอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง ทุกส่วนในความรู้สึกที่มาจากสัมผัสของพี่ราช เริ่มฉ่ำชาจนเกินจะกลั้นไหว ความต้องการของผู้ชายอยากจะห้ามใจอยู่แล้ว ปล่อยให้พี่เขากระทำอะไรๆ ตามใจเขา แต่ถึงอยากจะห้ามก็ไม่มีแรงหรอกครับ ไม่น่าไปปั่นยันหว่างเลย โดนปั่นยันหว่างรึเปล่าวะเนี่ยกู

เพิ่งเข้าใจคำว่ารีดน้ำก็ตอนนี้ กี่โมงไม่รู้ แต่ให้เดาคงเลยตีสองมาแล้ว โดนแทะโลมจากพี่หัวหน้าคนใหม่จนน้ำจะหมดตัว ทั้งปากทั้งมือไปทัวร์สวรรค์ชนิดติดๆ เหมือนอยู่หลังบ้านก้าวขาไปนิดก็ถึงอะไรแบบนั้น

“แรงดีนะเรา ขนาดเมาจนลุกไม่ขึ้น” ผมได้แต่อ้าปากซัดลมหายใจ ปาไปในอากาศ พรุ่งนี้จะเป็นยังไง จะมองหน้ากันติดไหม ช่างมัน!!!

“พี่ไม่ขอโทษนะ ยังไม่ได้ทำอะไร น้องยังบริสุทธิ์” ปลายประโยคแผ่วเบาระดับเดียวกับลมหายใจ สำนึกสุดท้ายคือถูกลูบไล้แผ่นหลังลามลงสะโพก ถูกเขาบีบก้นขยำอย่างเพลิดเพลินก่อนจะ zzzZZZZ



เช้านี้ที่สวนมะม่วง ผมรู้ตัวแล้วแต่ยังไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเผชิญความจริง เมื่อคืนผมไม่โดนเขาทำอะไรมากไปกว่ารีดน้ำ แต่ก็ปวดหัวนิดๆ เพราะเหล้าหวานมันแรงเป็นบ้า ตอนนี้ผมก็ใกล้บ้าหน่อยๆ จะมองหน้าพี่ราชยังไง ต้องทำงานกับเขาอีก โอ๊ยยยย

“น้องยังไม่ตื่นเลยว่ะ เออๆ” เสียงพี่ราชครูดังอยู่ไม่ไกล น่าจะห้องนี้แหละแต่ไม่ใช่เตียงเดียวกันแน่ๆ

สักพักรู้สึกพื้นที่ข้างเตียงยุบลง ผมควรทำไงดี? สติสรุ เทวดาต้องมีสติ โอเคหนึ่งผมมีเสื้อผ้าบนตัว สองผมเมามาก สามผมไม่พูดพี่ไม่รู้ว่าผมจำได้ โอเคตามนี้

“อืออ” ค่อยๆ เปิดเปลือกตา เคี้ยวปากแจ่บๆ ผมเพิ่งรู้ตัวตื่น เนียนซะไม่มี

“ตื่นแล้วเหรอ ไปอาบน้ำไหวไหม” เขานั่งปลายเตียงส่งเสียงถามมา ทุกอย่างปรกติไม่มีอาการเยิ้มนัยน์ตาให้เห็น เอะหรือว่าผมฝันไป ฝันเปียกกับพี่ราชเนี่ยนะ

“วะ ไหวครับ” แล้วกูจะสั่นทำไม หยุดดดดด

“ดี งั้นพี่ลงไปรอข้างล่างนะ รีบหน่อยละกัน ไก่มันบอกมีธุระด่วน” ผมพยักหน้าสองทีพี่ก็ลุกออกไป ไม่มีสาม ไม่มีสี่ ไม่มีแปด โนเอฟเวอร์รี่ติง

ก้มลงมองตัวเอง ก็ชุดเมื่อคืนนี่หว่า ผ้าปูก็ไม่มีคราบอะไร เดินลงเตียงได้ไม่เจ็บไม่ปวด ยกเว้นหัวมึนและจี๊ดบ้าง รีบจัดการตัวเองด้วยน้ำจนสะอาด แปรงฟันใหม่ยังไม่ได้แกะพี่ราชคงเตรียมไว้ให้ เสร็จก็ลงไปหาเจ้านาย

“เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินข้างทางเนอะ” คุณโต้งเหมือนขอความคิดเห็น แต่สำหรับเจ้านายผมว่ามันเป็นคำสั่งมากกว่า แล้วผมเลือกอะไรได้ไหม นอกจาก “ครับ”



ขาก้าวขึ้นรถแบบงงๆ เจ้าของบ้านไม่ได้มาส่ง แต่ในนาทีที่รถกำลังจะแล่นออกจากสวนผมก็นึกอะไรออก เมื่อคืนก่อนนอนผมอาบน้ำ และถอดทุกอย่างข้างเตียง แต่ตื่นมาผมใส่ทุกอย่างครบเต็มยศ ความงงหายไป ความสงสัยว่าฝันก็ด้วย

“ค้างไหม อยากอ้วกบอกผมนะ” เจ้านายไก่บอก ดูเขาเป็นห่วงแต่ก็เศร้าพิลึก เมื่อคืนเหมือนคุณเขาจะอกหัก ผมเข้าใจดีว่าอาการมันเป็นยังไง คุณโต้งกลับมาเป็นเจ้านายที่ใจดีที่สุดในโลกของผมแล้วนะ อุตส่าห์หาทางให้ผมบริสุทธิ์ เดี๋ยวนะคำนี้มันคุ้นๆ เมื่อคืนก่อนนอน แม่ง!! เสือกจำได้หมดเลยตอนนี้ ย้ำว่าทุกประโยคเลย อุทานเป็นชื่อสัตว์เลื้อยคลานทุกตัวบนโลกก็คงไม่พอ

“ขอบคุณครับ ผมแค่ปวดหัวนิดหน่อย คุณโต้งขับไม่ไหวเปลี่ยนผมขับได้นะ” เสนอตัวไปแต่ก็แอบกลัว เคยขับตอนอยู่บ้านแต่นานแล้วไม่ได้จับพวงมาลัย

“ไม่เป็นไร นอนไปเถอะ ฟังเพลงไหม” จบคำถามพี่ก็เปิดเพลง ไม่สิเปิดวิทยุคลื่นไหนไม่รู้แต่เสียงดีเจดังมาก่อนเพลง

‘มันจะมีบางวันค่ะ ที่เราอยากให้เรื่องเมื่อวานเป็นแค่ความฝัน แต่อย่าลืมว่าถึงเราไม่อยากยอมรับยังไง ความจริงก็ไม่ได้เห็นใจเราหรอก ช่วงเพลงเก่าเศร้าไม่เลิกวันนี้ มีคนแนะนำเพลงนี้เข้ามาค่ะ คนถูกทิ้ง พี่หมูมูซู’

“ไม่อยากให้ฉันเศร้าใจ...ก็แค่รักลวงๆ เมื่อไหร่จะลืมสักที.....แต่คนถูกทิ้งก็เป็นอย่างเนี๊ยะ......ก็คนที่แพ้ก็ต้องแบบเนี๊ยะ.......จมอยู่กับน้ำตาอาห๊าาา”

“ทำไมอินเพลงอกหักล่ะ” ผมได้สติหันไปมองคนถาม ผมเศร้าออกนอกหน้าแบบนั้นเลยเหรอ

“ก็คนถูกทิ้งก็เป็นอย่างนี้แหละครับ” ความจริงผมแค่อินเพลงไม่ได้เศร้ามากมายอะไร เรื่องเมื่อคืนยังทำให้ผมคิดมากกว่าซะอีก

“ถูกทิ้ง!!”

“ครับ ที่พี่ราชเจอผมคืนนั้น คือเพิ่งไปหาแฟนแต่เจอเธอ...กับคนอื่น” เล่าไปเพราะจะได้ปลอบใจคุณโต้งด้วยว่าผมก็อกหักมาเหมือนเขาแหละ

“อ้าว ไหนว่าคบกับแฝดไอ่ราช” หา!!!! อะไรนะ

“พี่ปราชญ์เป็นเมตผมครับ นอนเตียงเดียวกันต้องคบกันเหรอ ผมเป็นผู้...ชาย” แล้วทำไมคำว่าชายกูเบาเหมือนมีเสมหะขึ้นมากะทันหันแบบนี้

“...............” คุณโต้งเงียบ เพลงเศร้ายังดังขึ้นมาอีกเพลง แต่เจ้านายกลับฮัมเพลงแล้วยิ้ม คือร่ะ ทำใจได้ไวเว่อร์ เอะหรือว่า..เขาอกหักเพราะคิดว่าผมคบกับพี่ปราชญ์ แต่เขามีคู่หมั้นแล้วพี่โอ๋เอ๋บอกผม

“คุณโต้งครับ” มีคู่หมั้นยัง

“ว่าไง หิวเหรอ หรืออยากอ้วก” เสียงเปลี่ยน สายตาอ่อนลง ชัดเจนจนไม่ต้องพูดอะไร ว่าแต่เขามีคู่หมั้นแล้วนะเห้ย

“หิวนิดหน่อย ก็ได้ครับ” ตอบไปก่อนไม่รู้จะเริ่มยังไงดี

“เหมือนคุณมีเรื่องอยากถามผมนะ” เชดดดดดด เก่งไปอีก

“อ่ะ..อืมมม ผม..คือ..” ขณะที่ผมกำลังจะเสียเวลากับคำสิ้นเปลืองไปมากกว่านั้น เจ้านายก็ตบไฟเลี้ยวเข้าร้านข้างทาง ร้านก๋วยเตี๋ยว!! มันทำให้ผมคิดถึงคืนที่เจอพี่ราชที่ป้ายรถเมล์ คิดถึงเขาทำไมเนี่ย

“ตอนนี้สุรโสดใช่ไหม” อ่ะ อะไรนะ

“ครับ?” ครับของผมคืออะไรนะครับ

“ผมก็โสดเหมือนกัน”

“........” ???

“ไปกัน ซดน้ำร้อนๆ จะได้ดีขึ้น”

กลายเป็นว่าผมเปิดทางกับเขาว่าผมโสด คุณ็โสดเราจีบกันเถอะอย่างนี้ไหม บ้าไปแล้ว ทีละคนทีละเรื่องได้ไหม แค่พี่ราชก็ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว

“คุณเอาอะไรสั่งเลย”

“ต้มเลือดหมูครับ” วันนี้ผมไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยว

“เอาน้ำผึ้งมะนาวเนอะจะได้สดชื่น”

“ครับ ขอบคุณครับ”

พอของกินมา..

“เป็นไงอร่อยไหม”

“ครับ”

ตอนคุณโต้งเอาอกเอาใจถามนั่น เสนอนี่ให้ผมตอบรับแบบหน่ายๆ เซ็งๆ แต่พอเขาเริ่มพูดถึงใครบางคน ผมนี่หูผึ่งขึ้นมาทันที

“แฝดไอ่ราชหน้าเหมือนกันมากเลยเหรอ”

“มากครับ” ก็ฝาแฝดอ่ะ

“มันเคยพูดถึงแต่ผมไม่เคยเห็นหน้า”

“อ้าว..เหรอครับ” ไหนว่าเพื่อนสมัยมัธยมไง

“พ่อกับแม่มันเลิกกัน ลูกเลยต้องแยกกันเลี้ยง” อ๋ออย่างนั้นเหรอ



“พี่ราชมีแฟนยังครับ” ผมถามคุณโต้งไปแบบนั้น เพราะถ้าเขามีแฟนแล้วจะได้ไม่ต้องคิดมาก เมื่อคืนอาจแค่อารมณ์เปลี่ยวของผู้ชายสองคนที่เมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ก็แค่นั้น

คุณโต้งคีบเส้นจ่อปากค้างสามวิ ก่อนจะมองผมจริงจัง

“เอ่อ..ผมแค่อยากรู้น่ะครับ เดี๋ยวต้องทำงานกับพี่เขา”

“อ้อ..มีแล้วมั้ง เห็นอย่างนั้นสาวมันเยอะจะตาย” ไม่แปลกใจลีลาขนาดนั้น

“หมูนุ่มอร่อยมากเลยครับผมให้” เขาให้ลูกชิ้นผมบ่อยๆ แค่หมูนุ่มผมให้เขาได้ แต่เลือดหมูไม่ให้นะของโปรดผม

เจ้านายดูตกใจ หรือผมไม่ควรทำแบบนั้นวะ ไม่ทันล่ะ

“ผมขอโทษครับ” ไม่กินก็โยนกลับมา

“ไม่ๆ ผมแค่..ขอบใจนะ” คุณโต้งคีบหมูของผมไปเคี้ยวตุ้ยๆ



“อร่อยจริงด้วย เอ่อเดี๋ยวเราจะผ่านวัด คุณอยากแวะไหว้พระไหม” ได้ข่าวว่าคุณเจ้านายรีบไปธุระไม่ใช่รึ

“ไม่เป็นไรครับ พี่ราชบอกคุณโต้งมีธุระ”

“ไม่มีๆ ว่างแล้ว ผมว่างทั้งวันเลย” เมื่อคืนเขาบอกว่า วันนี้ให้ลางานได้หนึ่งวัน แบบไม่มีผลกับเบี้ยขยันด้วย ใจดีสุดๆ แต่ก็อย่างว่าเขาจีบผมนี่นะ เอ...เรื่องเขาจีบผมนี่สรุปจริงใช่ไหม แต่ผมกับเพื่อนเขาเพิ่งจะ....

“ทำหน้ายุ่งเลย เป็นอะไรครับ” เสียงอ่อนโยนกลับมาอีกแล้ว

“ผมว่าผมลืมของครับ” เพิ่งจะรู้ตัวว่าลืมมือถือไว้ที่บ้านพี่ราช ก็ตอนคุณโต้งถามนี่แหละ

“อ้าว สำคัญเลยนะ เอาอย่างนี้เดี๋ยวกลับไปเอา”

“แต่..เรามาไกลแล้ว ไม่เป็นไรครับ จันทร์หน้าค่อยให้พี่ราชเอามาให้” แต่ถ้าคนอื่นติดต่อเรื่องงานก็โทรภายในเอา

“ได้ไง ผมจะโทรหาไม่ได้ดิ”

“คุณโต้งโทรสั่งงานผมที่โต๊ะก็ได้ครับ” แต่ช่วงนี้ผมก็นั่งกับคุณนะ

“หมายถึงถ้าจะโทรหานอกเวลางาน ผมโทรได้ไหม” โทรมาจีบเหรอ

“คุณโต้งมีคู่หมั้นแล้วใช่ไหมครับ” เอาให้ชัดเจนไปเลยเถอะ ขี้เกียจคิดเองเหนื่อย

“อื้มมม คุณรู้ด้วยเหรอ” นั่นง่ะ แล้วจะมาจีบกู เดี๋ยวผมจะอินเนอร์สาวทำไม อีกนิดก็จะเท้าเอวใส่เขาแล้วสุร

“ครับ”

“พ่อกับแม่จับหมั้นเมื่อกลางปีที่ผ่านมา ก่อนจะ..ก่อนที่จะมีเรื่องสุเทพได้ไม่นาน ถ้าผมรู้จักคุณก่อน ผมจะไม่หมั้น” แต่ผมว่าหมั้นก็ดีครับ

“ทำไมล่ะครับ”

“ผมชอบคุณสุร” พนักงานที่ยืนเสริฟ์อยู่โต๊ะข้างๆ กับลูกค้าที่นั่งใกล้กัน คอตั้งมองเราสองคนด้วยหางตา ส่วนผมไม่คิดว่าจะได้ฟังอะไรตรงๆ แบบนี้ในร้านก๋วยเตี๋ยว

“ผม...”

“ไม่ต้องตอบผมหรอก แค่อยากบอกให้รู้ ส่วนที่หมั้น ผมไม่แต่งหรอกถ้าคุณโอเค ผมก็เลือกคุณ ศรเป็นเพื่อนผมตั้งแต่เด็ก มีแฟนเป็นผู้หญิง เราแค่หมั้นให้มันจบๆ ไป”

ไม่ต่างจากตอนผมขึ้นรถสายที่ไม่คุ้นเคย มึนสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งที่รู้แหละว่าเขาคิดยังไงกับผม แต่ผมไม่รู้เลยว่าต้องจัดการหรือตอบเขาว่ายังไง



เราสองคนกินอิ่มก็วกรถกลับทางเดิม เพลงในรถยังดังต่อเนื่องแต่ไม่ได้รับความสนใจจากผมเลย ที่บ้านพี่ราชจะเจอเขาไหม และเรื่องที่เพิ่งโดนคุณโต้งสารภาพรัก ไหนจะเรื่องพี่ธาดาก่อนหน้านี้ มึงฮอตไปไหมสุร

“มึงอยู่ไหม น้องลืมมือถือว่ะ โทรกลับกูด้วยนะ” ท่าทางจะไม่มีคนรับสายเจ้านายเลยฝากข้อความเสียงไว้

“ถ้าพี่ราชไม่อยู่คุณโต้งก็เสียเวลาวกรถเปล่าๆ นะครับ” ผมบอกด้วยความเกรงใจ เขาชอบผม แต่ก็ไม่ใช่แฟน แถมเป็นเจ้านายอีก

“ไม่เป็นไรบอกแล้วไง ผมทำเพื่อตัวเองล้วนๆ ถ้ามันไม่อยู่ ผมซื้อให้ใหม่” ซะ ซื้อให้ใหม่

“ไม่เอาครับคุณโต้ง” เปย์ผมทำไม ของฟรีผมอยากได้ แต่ผมไม่เอาตัวเข้าแลกนะ

“ฮึ” ยังจะขำใส่ผมอีก



รถแล่นผ่านทางเข้าสวนไม่นานผมกับคุณโต้งก็มายืนหน้าบ้านหลังเดิม เราสองคนเดินเข้าไปในตัวบ้าน ประตูไม่ได้ล็อกแปลว่าเจ้าของบ้านยังอยู่ เดินเข้าไปข้างใน คุณโต้งกำลังจะอ้าปากตะโกนแต่ก็ได้ยินเสียงครางซี๊ดซ๊าดดังออกมา

“อื้มมม ราชขาอย่าแรงนักสิ....วันนี้ไปคึกมาจากไหนนะ...เบาๆ ...แววโอ๊ยย ราช” เสียงยังขนาดนี้ แล้วภาพจะขนาดไหน ผมกับคุณโต้งมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ไอ่ราช” คุณโต้งตะโกนทำทีเพิ่งมา สักพักได้ยินเสียงกุกกักดังออกมา และพี่ราชก็เดินออกมารับหน้าพวกเรา

“อ้าว กลับมาทำไมวะ” เขาหันมองผมแล้วนิ่ง ก่อนจะรีบพูดต่อ

“ละ ลืมอะไรไว้เหรอ”

“น้องลืมมือถือ”

“น่าจะตกบนห้องครับ” ผมบอกเขาเสียงปรกติ พี่ราชเดินนำให้ผมขึ้นไปหามือถือ ส่วนคุณโต้งขอเข้าห้องน้ำ ผมเดินผ่านโซนที่มาของเสียงไม่ผ่านการเซนเซอร์ ไม่พบคุณแววเจ้าของเสียง บางทีเธออาจหลบอยู่ในมุมไหนสักที่ ก็ไม่ใส่ใจ ออกจะโล่งใจอย่างน้อยพี่เขาก็ชายแท้ เมื่อคืนก็แค่อารมณ์พาไป

“เอาเบอร์มาพี่จะโทรเข้าดู” ผมบอกเลขสิบหลักเขาไป สักพักเขาบอกฝากข้อความ สงสัยแบตหมด

“จำได้ไหมใช้ครั้งสุดท้ายตอนไหน” เขาถามขณะก้มหน้าก้มตา ช่วยผมหากาแล็กซีโน๊ตเก้าที่ยังผ่อนไม่หมด

“ที่ร้านเหล้าปั่นครับ” ชิบหายแล้ว ไม่นะ!! ผมช็อกไปแล้ว

“เดี๋ยวพี่โทรถามเจ้าของร้านให้” พี่เขาตบบ่าบอกว่าไม่ต้องเครียด ไม่เครียดไม่ได้ครับมันยังผ่านไม่หมดเลย ฮือออ เรื่องอื่นหลบไปเรื่องใหญ่คือโน๊ตเก้าผมหาย

ได้ยินพี่คุยกับใครสักคนในสายอยู่ตรงระเบียงหน้าห้อง สักพักก็เดินเข้ามาบอกผม

“ที่ร้านบอกไม่มี เอาอย่างนี้ พี่มีเครื่องสำรองเอาไปใช้ก่อน เดี๋ยวจะช่วยหาในบ้านอีกทีเคนะ” ผมพยักหน้าแบบจำใจ แต่มือถือสำรองขอไม่เอา ลุกเดินไปแบบไร้ชีวิต ก่อนจะพ้นประตูห้องเขารั้งไหล่ผมไว้

“เดี๋ยวก็เจอ อย่าคิดมาก” เหมือนพี่ราชมีเรื่องจะพูดกับผมมากกว่าที่พูด แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรมากไปกว่า มือถือผมอยู่ไหน

“ขอบคุณครับ ขอโทษที่รบกวนพี่นะครับ” บอกแค่นั้นแล้วผมก็เดินลงไปหาคุณโต้ง

เจ้านายกับเพื่อนคุณกันไม่กี่คำ เราก็ออกจากบ้านนั้นมา

“เสียดายมากเลยเหรอ มีรูปคนสำคัญหรือไง” คุณโต้งชวนคุย

“เปล่าครับ ผมยังผ่อนไม่หมด” รูปเริบอะไรไม่มีหรอก ผมไม่ชอบถ่ายรูป จะมีก็แต่รูปไอ่แมน มันยืมถ่ายบอกกล้องผมสวย เพิ่งซื้อด้วยรูปปั่นยังไม่มีเลย รหัสล็อกหน้าจอยังไม่ได้ตั้งเพราะมัวแต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ เฮ้ออ เสียดาย

คุณโต้งคงรู้ว่าผมไม่มีอารมณ์จะคุย เลยเงียบไปตลอดทาง ไม่ได้แวะวัดอะไรทั้งนั้น



ลากเท้าขึ้นห้องยังไม่ทันได้ไขกุญแจ ประตูก็เปิดออก

“สุทำไมปราชญ์ติดต่อไม่ได้ เป็นห่วงรู้ไหม” เห็นหน้าพี่ปราชญ์ผมก็บ่นทันที

“มือถือสุหาย ปราชญ์คือยังผ่อนไม่หมดเลยอ่ะ เซ็ง เซ็ง โคตรเซ็ง” เหมือนเก็บกดมานานพี่นักปราชญ์ก็ท่าทีอ่อนลง ก่อนหน้านี้เหมือนพ่อยืนรอถามลูกว่ามึงไปไหนมา

“มาๆ กินข้าวมายัง มือถือเดี๋ยวปราชญ์พาไปบนให้หาเจอ อ่ะเอาเครื่องนี้ไปใช้ก่อน”

“บน?” ผมรับมือถือพี่ปราชญ์มา อดยิ้มกับวิธีการของพี่ไม่ได้

“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นา พี่เคยบนได้จริง ตอนนั้นกระเป๋าตังค์หาย ที่ศาลตายายใต้หอเรานี่แหละ” จริงดิ ผมมาถึงจุดนี้แล้วใช่มะ

“ไข่ดาวไหม เดี๋ยวเราไปซื้อธูปเทียนกัน”

“เอาไม่สุกสองฟอง” เหมือนมีร้านตามสั่งส่วนตัว

“กินไข่เกินวันละสองฟองไม่ดีนะ เดี๋ยวทำแกงกะหรี่ให้ดีกว่า” แต่ตามสั่งของผม สั่งไปก็ใช่ว่าจะได้ตามที่สั่ง

“............” ไม่มีอารมณ์จะอะไร ผมพยักหน้าพี่อยากทำอะไรก็ทำเลยครับ ผมรอกิน

“ไปอาบน้ำไป จะได้หายร้อน”

“ไม่อ่ะ วันนี้ปราชญ์ไม่ไปทำงานเหรอ”

“เริ่มเดือนหน้า ไปอาบน้ำเชื่อปราชญ์สิ”

“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจหนัก แต่ก็ลากเท้าไปอาบน้ำตามพี่เชฟสั่ง



สายน้ำฉ่ำเย็น กลิ่นหอมของสบู่และแชมพูสูตรเย็นขจัดรังแค ทำให้ดีขึ้นจริงๆ ของนอกกายไม่ตายก็หาเอาใหม่วะ แต่ผมจะไปลองบนดูนะเผื่อจะเจอ

“มาๆ นั่งๆ” ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็ถูกเรียกให้นั่ง แกงกะหรี่ไข่ดาวน่ากินมากเลยครับ ที่สำคัญอร่อยม๊ากกกก

“เป็นไง” ผมยกนิ้วโป้งให้เขาสองนิ้วเลย เขายิ้มให้สายตาเหมือนเอ็นดูเด็ก

“เออ ปราชญ์สุเจอพี่ราชครูด้วยนะ” พี่ทำหน้าตกใจ

“ที่ไหน”

“บ้านที่ราชบุรี ไปกับเจ้านาย เพิ่งรู้ว่าพี่ราชจะมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของสุ เรื่องมันยาวคือ....” ผมกินไปเล่าไป กินอิ่มก็เล่าจบพอดี ลุกไปล้างจานกับกระทะ

“สุ” เหมือนพี่เชฟไม่ค่อยสบายใจ เรื่องแฝดน้องเท่าไหร่

“มีอะไรรึเปล่า เล่าให้สุฟังได้นะ”

“สุต้องรับปากนะ จะต้องระวังตัวให้มากคือ...ปราชญ์เป็นห่วง” อย่ามาใช้ประโยคปลุกความเผือกในตัวสุรได้ไหมครับ

“พูดแค่นี้ งงนะ”

“ราชครูมันเจ้าชู้มาก คือแบบ..เฮ้อออ” ผมว่าผมพอเข้าใจ แต่คืออยากฟังมากกว่านี้อ่ะ

“เกี่ยวกับสุรึไง”

“เกี่ยวสิ เนี่ยแบบนี้สเปกมัน”

“หือออ ยังไงปราชญ์เอาดีๆ” พี่ปราชญ์ทำหน้าแบบกูไม่น่าพูดเลย แต่ไม่ทันแล้วพี่ต้องพูดครับกูรอฟังหนักมาก

“สุรู้ใช่ไหมรสนิยมเรื่องอย่างว่า บางคนเขาเรียกว่าไบ คือได้ทั้งหญิงและชาย สำหรับราชครูมันรักสนุกไม่ผูกพัน ผู้ชายที่มันชอบก็...แบบสุอ่ะ ถึงบอกให้ระวังตัว เข้าใจยัง”

ไม่ทันแล้วพี่ ผมทำหน้านิ่งไม่มีพิรุจหรอก อาศัยว่าเป็นคนหน้าเดียวอยู่แล้ว เลยไม่ต้องพยายามมาก

“ปราชญ์ละ” ผมเปลี่ยนประเด็นไปที่พี่เขา จะได้ไม่ต้องหยุดที่เรื่องพี่ราชนาน กลัวเขารู้

“ทำไม”

“ก็ปราชญ์ชอบผู้หญิงหรือ...ได้หมด” คอยดูนะพี่เขาต้องโวยวายใส่ผม

“แค่ชอบ ไม่ต้องสนใจเพศ” ตึงง!!

“.............” ผมยกน้ำขึ้นดื่มอึกๆ ทำหน้าไม่ถูก ที่ผ่านมาเขาหยอดกูจริงป่ะวะ

“กลัวไหม” พี่ปราชญ์ไม่ได้มองหน้าตอนถาม ผมกัดปากคิดนิดหน่อยก่อนตอบตามความจริง

“คือ..ช่วงก่อนที่ปราชญ์จะมาสุอกหัก แฟนผู้หญิงคบมาตั้งแต่มอหก หลังจากนั้นก็มีผู้ชายเข้ามาทำนองว่าชอบ แต่ปราชญ์คือมันแปลกๆ ไม่เชิงรังเกียจ แค่ไม่เข้าใจว่าที่สุกำลังเป็นเรียกว่าอะไร อาจจะแค่เหงา เศร้า ก็เลยรู้สึกไม่ได้ต่อต้านผู้ชาย ทั้งที่คิดว่าตัวเองชอบผู้หญิงมาตลอด”

พูดไปตั้งเยอะน้ำท่วมทุ่งฉิบหายเลย แค่จะบอกเขาว่าอย่าคิดอะไรกับผม ทำไมพูดไม่ได้

“สับสนเหรอ อย่างนี้ก็แปลว่ารู้สึกกับผู้ชายอยู่บ้าง” ผมกำลังทำให้เขามีความหวังไหมนะ

“ไม่ๆ ยังไงก็ยังชอบผู้หญิงอยู่”

“ทำไมไม่ชอบผู้ชายขอเหตุผล ไม่เคยลองคบจะรู้ได้ไงว่าไม่โอเค”

“.......” ความจริงเมื่อคืนก็ไม่แย่นะ หมายถึงกับพี่ราช แต่ผมไม่ได้ชอบพี่ราชนะแค่ชอบที่เขาทำให้เฉยๆ

“ปราชญ์ชอบสุ รู้ใช่ไหม” อ่ะมาเรื่องนี้ได้ไง

“งืม” ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากงืมงำไปแค่นั้น

“ชอบมากตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันใหม่ๆ ตอนแรกก็ชอบรูปร่างหน้าตา แต่นิสัยสุน่ะ โคตรน่ารัก ตรงๆ มีน้ำใจ ไม่เรื่องมาก กินง่ายอยู่ง่าย ไม่ขี้บ่น ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเพิ่งเคยได้ยินสุบ่นเรื่องมือถือหายนี่แหละ” เขาว่ายิ้มๆ ผมก็ชอบนิสัยพี่นะ แต่..

“ตอนนี้ปราชญ์เหมือนพี่ชายสุ”

“รู้ ถึงไม่อยากบอก แต่ไหนๆ ก็บอกแล้วไม่ชอบก็ไม่เป็นไร ปราชญ์ไม่ได้คาดหวังว่าต้องสมหวัง” ผมมีอะไรดีวะ

ยังไม่ทันจะเปิดใจกันต่อ ก็มีสายเรียกเข้ามาหาพี่ปราชญ์ซะก่อน

“เออ แป๊บ” แล้วก็เดินออกไปคุยที่ระเบียง ผมไม่รู้จะทำอะไรเลยนอนมองเพดาน มองไปมองมาตาหนัก แกล้งตายแม่งเลยปัญหาเยอะดีนัก



“สุตื่น” ลืมตาขึ้น นอกข้างเริ่มมืดแล้ว พี่ปราชญ์ว่าไปบนกันเถอะ อ่ะไปก็ไป เขาเตรียมธูปกับมาลัยให้ผมพร้อม

“พูดว่าไงอ่ะปราชญ์” ถามคนที่นั่งยองๆ ข้างกันตอนนี้ คนอื่นที่ผ่านไปมามองเราสองคนกันหมด แต่เพื่อมือถือที่ผ่อนไม่หมด ผมทำได้ทุกอย่าง

“บอกว่าตายาย สุทำมือถือหาย ที่ไหนก็เล่าไป ตายายช่วยหาหน่อย ถ้าหาเจอสุจะเอาอะไรมาถวายหรือจะทำอะไรให้”

“ยาวจัง ขออีกที” ผมสมองปลาทอง

“มา ปราชญ์บนให้” ผมยกธูปกับมาลัยให้เขาไป

“ลูกชื่อนักปราชญ์ มาขอให้ตากับยายช่วยหามือถือให้น้องสุ ถ้าเจอลูกจะไปส่งเขาที่ทำงานในวันที่ไม่มีเวรเช้าเป็นเวลาสามเดือน” ทำไมสั้นจัง

“เดี๋ยวนะ ปราชญ์บนอะไร”

“น่า เงียบๆ”

“ตากับยายช่วยลูกด้วยนะ สาธุ...สาธุสิ” เขายกศอกให้ผม ก็เลยสาธุตามเขาไป

“เสร็จแล้ว ปะ!! กลับห้อง” พี่ยิ้มแบบโล่งใจมาก

“ปราชญ์ที่บนไป ตายายไม่เห็นได้ประโยชน์อะไรเลย ท่านจะช่วยเราเหรอ”

“จะอธิบายยังไงดีล่ะ คือ..สิ่งศักดิ์สิทธิ์อ่ะ ท่านชอบความท้าทาย ยิ่งเราบนอะไรยากที่จะทำได้ ก็จะยิ่งเห็นผลเร็ว เช่นว่าตัดผม หรือบวช อย่างเรื่องไปส่งสุที่ทำงานก็ยาก วันไหนปราชญ์ออกเวรเช้าก็ไปส่งสุต่อ เห็นมะยากมากเลย ต้องเจอมือถือแน่ๆ”

ทำไมผมรู้สึกโดนเขาหลอกยังไงไม่รู้ แต่ถ้าได้มือถือคืน รู้ว่าเขาหลอกผมก็เต็มใจให้หลอกอ่ะนะ







ชีวิตเทวดามันยุ่งเหยิงไปนะ แล้วมือถือหายไปไหน ตายายช่วยได้ไหม เฮ้อออ

สุร ต้องแปลว่า เทวดาเนื้อหอม หอมจริงไหมต้องไปถามพี่ราชครูค่ะ ^__^

อ่านความคิดเห็นแล้วฮาดังๆ ฮากว่าเนื้อหาไปอีก 5555


#ชีวิตเทวดามันจะฮาได้ไง
By Symbol A

[B52]

 

[snoopyme]

ชีวิตสุรนี่มันบันเทิงจริงๆ ไม่มีพี่ราชแอบมือถือสุรไว้ทำไรเปล่า หรือจะมีชายอื่นเก็บได้อีก อืมมมมมม รออ่านดีกว่า 

[ommanymontra]

 


 

[DrSlump]

 

พี่ราชครูมาคนสุดท้าย แต่เข้าวินเลยนาจา  อิอิ

ส่วนพี่นักปราชญ์แฝดพี่  นอนอยู่ด้วยกันทุกคืน  ยังไม่ได้แม้แต่แตะต้อง...เลย  หุหุ

[songte]

เอ้า มารุมจีบกันมากมาย สุดท้ายเสดโจรแบบพี่ราชเหร อ

[2pmui]

น้องสุ น้องไปให้ความหวังเขาแบบไม่ตั้งใจทุกคนเลยลูกกก 
คุณปราชญ์น่ารัก แต่ก็เจ้าเล่นะ ไม่หยิมจริงแน่ๆ
อิคุณราชมันร้าย ชิมน้องไปแล้ว ยังดีที่ไม่กินไปทั้งตัว บวกให้1แต้ม แต่แอบเอามือถือน้องไปซ่อนหรือปล่าว จะเก็บไปทำคุณไสยใช่มั้ย 5555
 มันตรงข้ามกันแปลกนะแฝดคู่นี้ เชียร์ไม่ถูกเลยเว้ย ออกตัวแรงกันทั้งน้านน
คุณธาดามาทำคะแนนหน่อย หายไปเลย
เสน่ห์แรงจนน่าปวดหัว คบมันทุกคนเลยมั้ยลูก ทดลองคนละเดือน คนไหนถูกใจสุดเลือกคนนั้น

[JokerGirl]

บทจะสารภาพรักก็มาติดๆกันเลย สับสนแทนสุรคนฮอต

[jinutlove]

  :pig4:รออ่านต่อคะสนุกมากกก

[Chompoo reangkarn]

     อ่านๆไปรู้สึกว่าปราชญ์ก็น่ารักไม่ฉกฉวยลวนลามกับสุรเหมือนราชครูซึ่งเราไม่ชอบนิสัยประเภทนี้ของราชครูเลย
     ส่วนคุณโต้งก็สุภาพดีตรงๆยอมรับมีคู่หมั่นแต่ถ้าสุรเลือกทางบ้านคุณโต้งจะยอมรับได้มั้ยขนาดบังคับหมั่นผู้หญิงถ้าคิดเอาสะไภ้ชายเข้าบ้านคงหินน่าดู
     ขอเชียร์คุณโต้งกับเชียร์ปราชญ์ละกันแต่ราชครูนี้ไม่ไหวจริง

     เหมือนเรามานั่งเชียร์ สาวโสดในรายการ "รู้มั้ยใครโสด"  หนักใจแทนสุร

[antivirus]

ตอน 10

แมนสรวง1

Part Man



“แมนๆ น้องสุรมายัง” เสียงพี่ธาดาเห็นหน้าผมก็ถามหาสุรเลย

“ไม่รู้ดิพี่ ผมเพิ่งมาเหมือนกันนอกจากพี่ รปภ.ก็เจอพี่คนแรก” อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ผมรีบตอบดักทาง

“โทรหาตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่ติด หายหัวไม่บอกเพื่อนบอกฝูง” พี่เขางับปากแล้วทำหน้าเครียด อย่าว่าแต่หัวหน้าชิปปิ้งหัวเสียเลย ผมก็ไม่ต่างกัน หนึ่งเป็นห่วง สองเป็นหวง ความลับนะครับ ผมไม่เคยแสดงอาการอะไร แต่ผมเนี่ยคนแรกที่อยากได้มัน



ย้อนกลับไปวันแรกที่เราต่างก็เป็นพนักงานใหม่กันทั้งคู่

“กูแมน มึงล่ะ” ผมไปทักเพราะมาดนิ่งๆ ของมันทำผมใจเต้นแรง รักแรกพบมีอยู่จริง

“กูก็..แมนเหมือนกัน” ชื่อเหมือนกันอีก เนื้อคู่ชัวร์แบบนี้ ภายใต้รอยยิ้มแบบเพื่อน ผมแอบกรี๊ดมันในใจ ผู้ชายอะไรน่ามองเป็นบ้า

สูงเกือบร้อยแปดสิบ กล้ามพอประมาณ ผิวอย่างเนียนสีผิวเดียวกันทั้งตัว ไม่ดำไม่ด่าง ขาวไม่มากแต่คือมันอมชมพูอ่ะ ไม่ซีดเป็นไก่ต้ม ขนสักเส้นก็ไม่มี แถมแขนขานี่เรียวไปหมด นิ้วมือนะคุณเอ๊ยเล่มเทียน เพราะหน้าท้องแบนราบทำให้ก้นมันเด่น เป็นอย่างเดียวที่ผมไม่ชอบ คือก้นมันเด้งกว่าผมอ่ะ

รวมๆ มันเป็นผู้ชายประเภทยูนิเซ็กดูดีในแบบทั้งชายแบบชายแท้และชายแบบเย้ายวน หล่อเท่ แต่ก็มีเสน่ห์น่าจับทำเมีย แต่สำหรับผมมันคือผัว โดยเฉพาะตอนทำหน้านิ่งๆ แล้วยกมือเสยผม เลียปากโดยไม่ตั้งใจ ผมแทบละล๊ายละลายไปกับมัน

‘กูจองคนนี้’ ผมบอกผ่านแขนที่พาดบ่ามันทุกครั้งที่เราเดินข้างกัน ผมเตี้ยกว่าหลังๆ มันก็โอบผมแทน ถามว่าฟินไหม ตอบเลยว่า เกือบตาย ปั้นหน้าไม่ให้ยิ้มเกือบตาย

“ตอนเที่ยงไปกินข้าวกันนะแมน” ผมรีบชวนเมื่อเราต้องแยกย้ายไปตามหน้าที่

“มึงเรียกกูว่าไรนะ แมน?” มันเลิกคิ้วสูงถามย้ำ น้ำเสียงน่าฟังจะอ่อนโยนก็ไม่ใช่ จะดุก็ไม่เชิง เอาเป็นว่าดีต่อใจแมนก็แล้วกันครับ

“มึงบอกกูว่าชื่อแมนอ่ะ” แววตาขี้เล่นของมันกำลังยิ้ม ลิ้นเลียปากมองผมแบบ โอ๊ยยกูตาย แต่ก่อนจะเคลิ้มกับมันไปมากกว่านั้น

“มึง ประสาทแดกรึเปล่า กูชื่อสุร มึงบอกว่ามึงแมน กูก็บอกว่ากูก็แมนทั้งแท่ง มีแฟนชื่อน้ำปั่น ขาวสวยตัวเล็กสเปกกู”

ผมทำหน้ามึน มันส่ายหัวขำนิดหน่อย ขายาวก้าวไม่กี่ก้าวก็หายไปจากสายตา ทิ้งผมไว้กับคำว่า



มัน



มี



แฟน



แล้ว



แฟนมันชื่อน้ำเน่าน้ำคลองอะไรสักอย่าง ผมเกลียดผู้หญิงที่ไม่เคยเจอหน้า เพียงแค่รู้ว่าเป็นแฟนสุร



เรื่องนั้นนานมาแล้ว แต่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ มันหายไปเมื่อวานก็ไม่มาทำงาน



‘ไม่มีอีกแล้ว เพื่อนที่เธอไว้ใจ เหลือเพียงแต่คนคนหนึ่ง ที่เก็บซ่อนความรักไว้ไม่ไหว ถ้าเธอไม่คิดอะไรอย่างนั้น ก็แค่ทำว่าฉันไม่เคยพูดไป’



ผมที่กำลังเคร่งเครียดกับตัวเลขมหาศาล ก็ต้องวางปากกา เพราะเพลงจากคอมพี่วรรณดังมากระทบใจดำๆ จนน้ำตาแทบแตกคากองตัวเลข

ผ่านมาเป็นปีที่ผมได้แต่แอบจองสุรทางสายตา เราสนิทกัน สำหรับมันผมก็คือเพื่อนสนิท มีอะไรมันก็เล่าเยอะกว่าคนอื่น แต่มันเป็นคนเงียบๆ เรียบง่ายใครอยู่ด้วยก็สบายใจ

ไม่แปลกใครก็รุมชอบมัน แต่ผมจะไม่อะไรเลย ถ้าใครที่ว่า ไม่รวมหัวหน้าชิปปิ้ง ที่สาวๆ หมายตาเกินครึ่งบริษัท อีกคนคุณโต้งลูกชายเจ้าของบริษัท แล้วผมเป็นใครแมนสรวง ลูกน้องฝ่ายบัญชีไม่มีอะไรดีเด่เลย



“คุณโต้งมาแล้วนะ งบที่พี่ให้ตรวจเสร็จยังแมน”

“ครับพี่วรรณ” พี่แกว่ายุ่งมากเลยให้ผมเอาไปให้นายหน่อย เข้าทางผมอยากไปหาสุรด้วย นี่ไม่เจอกันตั้งสามวันแล้ว โทรหาก็ไม่ติดคิดถึงมาก

เดินขึ้นลิฟต์ไปห้องคุณโต้ง เคาะประตูสองทีได้ยินเสียงเชิญ ผมรีบพุ่งตัวเข้าไป สุรเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม หือออ ฆ่ากูเลยถ้าจะยิ้มแบบนี้ ขอสั่งให้มึงเอากูไปฆ่าข่มขืนเดี๋ยวนี้!!



“คุณแมน” คุณโต้งขัดจังหวะการมโนมากพูดเลย

“ครับ” ผมวางแฟ้มลงหน้านาย

“ตกลงมีที่ผิดปรกติจริงไหม” ผมพยักหน้า

“สองจุดครับ พี่วรรณก็เจอผมก็เจอ” เรื่องการเบิกจ่ายที่ดูไม่ค่อยจะซื่อตรงของโกดังครับ หัวหน้าผมเจอ เลยรีบมารายงานคุณโต้ง เขาดูเรื่องการทุจริตน่ะครับ มีอำนาจสั่งลงโทษได้หมดทุกแผนก

“ขอบคุณมาก นี่ใกล้เที่ยงแล้วคุณไปทานข้าวด้วยกันสิ จะได้คุยเรื่องนี้ไปด้วย/ สุรงานคุณมีอะไรอีกไหม” เสียงตอนพูดกับผมกับตอนพูดกับอีกคนคือต่างกันมาก มองบนใส่สุร ไม่ใช่อะไรนะหึง!!

“ไปเลยก็ได้ครับ” เสียงนุ่มน่าฟังทำให้ผมลืมตัวหันไปมองมันค้างอีกรอบ วันนี้เชิ้ตสีดำทำให้ผมอยากเรียกผัว แล้วเสนอตัวให้มันตอนนี้เลย



เราเดินกันลงมาถึงรถคุณโต้ง สุรกระซิบให้ผมนั่งหน้า

“จะดีเหรอมึง” หน้าผมแทบจะชิดคอหอมๆ ขอสูดดมอีกนิดได้ไหม

“แมนกูขอร้อง” มันดันหลังผมขึ้นไปนั่งข้างคุณโต้ง เจ้านายมองผมเหมือนจับได้ว่าผมมีแผนจะเผาบริษัท คือถีบกูลงไปได้เขาคงทำไปแล้วครับ

“โทรหามึงไม่ติดวะ” ผมหันไปถาม

“มือถือสุรหาย” กลายเป็นเจ้านายตอบแทน สุรที่ตอบไม่ทันก็พยักหน้าบอกตามนั้น แต่คือองศาหน้านิ่งๆ ของมันตอนนี้ ผมแทบไม่อยากหันกลับ



รถแล่นไปสักพัก รู้สึกว่ากลิ่นมันอยู่ใกล้ๆ ผมหันไปหัวมันพิงอยู่เบาะผม เข่ายื่นเลยมาเกือบถึงเกียร์รถ คุณโต้งยิ้มให้มันนิดหน่อย ถ้าผมไม่อยู่ มันจะเจอเขาลวนลามไหมเนี่ย คิดแล้วกูหวงสัดๆ

“สุร” ผมวางมือบนเส้นผมสีออกน้ำตาลทอง มันไม่ได้ทำสีครับสีธรรมชาติ ผมว่าแม่งต้องลูกครึ่งชัวร์ แม้มันจะเคยบอกว่าพ่อเชียงใหม่ แม่สุโขทัยก็ตาม

“อะไร” ทำหน้าง่วงใกล้กูอีก จับหอมแก้มซะนี่

“มือถือมึงหายแบบนี้ แฟนมึงไม่บ่นเหรอ ซื้อใหม่เลยมึง เย็นนี้กูไปส่งดู” คือจะบอกคุณโต้งว่ามันมีแฟนแล้ว แต่ใครจะรู้เหนือแมนยังมีคุณโต้ง

“สุรกับแฟนเลิกกันแล้ว” ถึงจะไม่ค่อยสบอารมณ์ที่มีคนอื่นตอบแทน แต่มันโสดเหรอผมจะกลับบ้านไปปิดซอยเลี้ยงโต๊ะจีน อ๊ากกก ดีใจ

“เห็นกูรวยนักไง เครื่องที่หายยังผ่อนไม่หมดเลยเว่ย” โธ่น่าสงสาร มาเป็นผัวกูสิ รุ่นไหนแมนพร้อมเปย์

“ผ่อนใหม่ก็ได้” ผ่อนกับกู กูให้มึงผ่อนตลอดชีวิต

“ไม่อ่ะ ใช้ของเมตไปก่อนก็ได้ อ่ะมึงเมมเบอร์ให้กูด้วย” มันยื่นไอโฟน6 ให้ผมจัดการเอาเอง รับมือถือแปลกหน้ามาดู เมตมันที่ชื่ออมรรึเปล่า

“อมรเพื่อนมึงนี่รวยเนอะ ให้ยืมเครื่องนี้เลยเหรอ” คุณโต้งมองผมด้วยหางตา รู้ว่าแอบฟังอยู่เหมือนกัน

“เปล่า นี่ของพี่ปราชญ์” ใครอีกละวะ

“ฝาแฝดไอ่ราชเหรอ” อ่ะไปกันใหญ่ ผมฟังไปด้วยเพิ่มเบอร์ไปด้วย และแอบเข้าดูรูปถ่ายในเครื่อง ใจหายไปเลยหายไปกับความหล่อของพี่เจ้าของเครื่อง ไม่ใช่ผมชอบเขานะ แต่โคตรพ่อโคตรแม่ดูดี ถามจริงเขาเป็นดารารึเปล่า คุณโต้งกับพี่ธาดาก็ดูดี แต่พี่คนนี้ขออย่างเดียวว่า

อย่ามายุ่งกับสุรของกูนะเว่ย กลัวมันหวั่นไหว

“ไอ่แมน ไม่มีมารยาทนะมึง เอาคืนมา” มันดึงไปแล้ว

“มึงหาดูดีแล้วเหรอวะ เสียดายว่ะ” ผมออกความเห็น

“อือ” มันก็ทำหน้าเซ็งๆ เอนหลังไปพิงเบาะตัวเอง

“รูปกูหล่อๆ ตั้งเยอะ โอ๊ย...”

“สัดห่วงแต่รูปมึงอ่ะนะ” แล้วผมก็โดนมันตบหัวทีหนึ่ง ไม่ถึงกับมึน แค่พอฟื้บฟ้าบให้ใจพองโต ชอบให้มันสัมผัสตัวผม เอาอีกมึงแรงๆ เลย





ในที่สุดก็ถึงร้านผัดไทย คุณโต้งดูเอาใจสุรออกนอกหน้า รู้งี๊ผมจะชวนพี่ธาดามาด้วย อย่างน้อยรายนั้นก็กล้าขวางคุณโต้งบ้าง ตัดมาที่ผม เหมือนยอมให้ผัวมีคนอื่นต่อหน้าต่อตา เจ็บแต่ต้องทน

“อ้าวคุณไฟ” ผมหันไปมองตามสายตาคุณโต้ง ไอ่โกดังหน้าตาดีแต่นิสัยอย่าให้พูดเลยครับ จะหาว่าผมหยาบคาย

“สวัสดีครับคุณโต้ง” นั่นมึงไหว้หรือปัดไล่แมลงวัน มองเกือบไม่ทัน

“นั่งด้วยกันสิ” เจ้านายก็นะ ไปชวนมันทำไม สุดท้ายมันก็ได้นั่งข้างผม เพราะคุณโต้งดึงผัวของผม เอ่อสุรนั่นแหละไปนั่งกับเขา นั่งปุ๊บไอ่ห่าไฟบรรลัยกัลป์ก็เริ่มเลย เริ่มกวนประสาทกูเลย

“บัญชีครับ ผมส่งเบิกจ่ายของเดือนสามไปให้ใหม่นะครับ เห็นว่าที่มีไม่อัพเดท” มันกำลังจะแก้ตัวว่า ข้อมูลที่พวกผมตรวจเจอ เป็นฉบับเก่าแปลตามตรงคือ อันที่มันยังไม่ได้แต่งตัวเลขไงครับ

“มีปัญหาอะไรกันเหรอ” คุณโต้งถามขึ้นมา

“เบิกจ่ายครับคุณโต้ง น้องที่แผนกมันซุ่ยส่งเมลผิดไป บัญชีก็ว่าพวกผมเบิกลม ทั้งที่บางอย่างไม่มีรหัสเบิก พวกผมก็เข้าเนื้อด้วยซ้ำ แต่จะให้เข้าบ่อยๆ ก็ไม่ไหว เลยต้องเอารหัสที่ใกล้กันมาคีย์แทน”

ตอแหลมากเลยสัด ถ้าไม่ติดว่านายอยู่ และกูตัวเล็กกว่า ลุกซัดมันสักหมัดสองหมัดไปแล้ว ตอนเล่นบอลทำหน้าแข้งผมเขียวยังไม่ได้เอาคืนเลยนะ มองสุรมันก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร ถ้าได้เป็นผัวจะยุให้มันดักตีหัวไอ่ฟายคอยดูสิ

“ยังไงฝากบัญชีเช็คด้วยก็แล้วกัน เอาตามโฟลเป็นหลักน่ะ”

“ครับคุณโต้ง ผมจะเช็คทุกรายการให้ละเอียดเลย” หันไปทำตาขวางใส่คนข้างๆ มันทำเป็นไม่มองผม กวนตีนไง แล้วเรื่องที่มันว่าเข้าเนื้อ ผมยังติดใจอยู่นะ

“โกดังมีรายการที่ไม่มีรหัสให้เบิกด้วยเหรอ” พูดลอยๆ เดี๋ยวหมามันก็ร้อนตัว

“ก็พูดยากนะคนใช้ไม่ได้เบิก คนเบิกไม่ได้ใช้” นั่นไงเห่ามาแล้ว

“ถ้าอยากได้อะไรก็เบิก บริษัทคงต้องสร้างโกดังเพิ่มนะครับคุณโต้ง” ผมพูดอย่างนี้มันคงไม่โง่

“น่าจะย้ายบัญชีมาไว้กับโกดังนะครับ จะได้เห็นว่าวันๆ มีอะไรจำเป็นมากกว่าฟังเพลง” ไอ่ฟายมึงอยากแดกผัดไทยหรือราดหน้าพูด

“เอาเถอะๆ กินๆ เรื่องงานไว้ค่อยคุยในเวลางานนะ” คุณโต้งห้ามผมกับมัน คงกลัวผมจะไปต่อยหน้าไอ่บ้านั่น ไม่ก็กลัวผมจะโดนต่อยนี่แหละ ส่วนสุระกินหมดคนแรกเลย ผมตะโกนสั่ง



“พี่ครับผัดไทยกุ้งสดอีกจาน” ผัวมโนยิ้มให้ ผมรู้ใจมันไง แค่เห็นรอยยิ้มเท่ละลาย ก็ทำผมอารมณ์ดีได้ในกองเพลิง สุรมึงยิ้มแบบนี้เท่สัดๆ กระดุมเสื้อปลดอีกก็ได้นะ ระหว่างที่ผมกำลังอิ่มใจกับอกน่าซบของสุร



“ยังกินไม่หมด เสือกสั่งอีกจาน” ได้ยินนะ สองคนตรงข้ามน่ะไม่ได้ยิน แต่ผมได้ยินเต็มๆ กัดฟันพูด ให้ได้ยินแค่ไอ่ฟาย

“กูสั่งให้เพื่อนกู” เสือกนะมึง

“ดูแลดียังกะผัว” สงครามระหว่างผมกับมันระอุขึ้นโดยสมบูรณ์ ผมเกลียดมัน ไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นมัน เสื้อผ้าหน้าผม กระทั่งลมหายใจที่มันพ่นออกมา ผมก็ว่าเป็นมลพิษ

“ขาดความอบอุ่น?” ผมว่ามันกลับ ไม่มีใครรักรึไงมึงอ่ะ



“อ้าวนึกว่าแมนสั่งมากินเอง สั่งให้คุณเหรอ หิวละสิท่าหื้มม” สุรตอบแค่ “ครับ”

ไอ่ฟายมองคุณโต้งด้วยสายตาโคตรเหยียด แต่พอเขาหันมาทางเราทำเป็นก้มหน้าก้มตากิน ตอแหลกว่าใครในสามโลก ส่วนสุรมันมองหน้าผมกับไอ่เหี้ยนั่นนิดหน่อย

บอกแล้วสุรมันเป็นคนไม่ค่อยพูด ยิ่งถ้าไม่สนิท นี่ตั้งแต่ไอ่ห่าไฟมาสุรก็เงียบเหมือนไม่มีตัวตน

“มันชอบกินเบิ้ลครับ” ผมตอบคุณโต้ง แล้วยักคิ้วใส่สุร ถึงผมจะเป็นรับแต่ผมก็ไม่ได้สาวมาก ไม่สนิทจริงๆ ไม่มีทางรู้ว่าผมเป็น



กินอิ่มแยกย้ายไอ่โกดังมาเองก็กลับเอง ส่วนพวกผมคุณโต้งเอาสุรไปนั่งด้วยจนได้ ผมก็บอกมันนั่งๆ ไปเถอะ แค่นั่งรถไม่ได้ไปเอากัน คิดในใจว่าผมไม่คิดมาก ทำเหมือนถ้าเขาเอากันจริงผมจะห้ามได้ คิดแล้วก็เจ็บขึ้นมานิดๆ

“ผมขึ้นไปก่อนนะ” ถึงบริษัทคุณโต้งขึ้นห้องก่อน เวลาพักยังพอมี ผมรีบซักสุรทันที



“อะไร ยังไง เล่ามา” มันทำเสียงอ่อน ได้อารมณ์เมียซักผัว ใครไม่ฟินแต่กูฟิน อาศัยความเป็นเพื่อนสนิท กอดมันด้วยแขนข้างเดียว ผมจะจับผมจะทัช

“ไปบ้านเพื่อนเขามา ชื่อพี่ราชครูจะมาทำงานแทนพี่เทพ แล้ว......” ผมฟังไปก็รู้สึกแปลกๆ เวลามันพูดถึงพี่ราชครูทำไมเสียงมันลดคีย์ คือเมียอ่ะคุณเวลาผัวมีคนอื่น มันมีบางอย่างที่เราดูออก ถึงผมจะยังไม่ได้เป็นเมียจริงๆ แต่ในความรู้สึกคือสุรมันผัวผมนานแล้ว

“งั้นที่มึงบอกว่าพ้นคดีก็แบบนี้สินะ”

“อือ...แต่มือถือกูแม่งเสียดายว่ะ” ทำหน้าเศร้าใส่กูอีก ใจกูกระตุกแล้วกระตุกอีกเพราะมึงอ่ะ

“ของที่ไม่ใช่ของเรายังไงก็ไม่ใช่ของเรา เหมือนแฟนมึงไงเลิกแล้วช่ะ ทำไมวะ” ความเนียนถามนี้ให้ตัวเองเต็มสิบ

“จะครบเดือนวันจันทร์นี้ กูเจอเขาอยู่กับคนอื่นเลยเลิก”

“ไม่มีผู้หญิง แต่ผู้ชายเยอะแยะนะ มึงก็หัดมองคนใกล้ตัวบ้าง” เช่นกูครับ เอาแว่นขยายมาส่องตัวเองแป๊บมันจะได้เห็นผมชัดขึ้น

“แมน..ผู้ชายทั้งแท่งจะมีอารมณ์ด้วยกันมันแปลกไหมวะ” ผมมองมัน รู้แค่ว่าตัวเองเอาแต่กะพริบตา

“กูรู้ว่ามันแปลกๆ แต่..กูสับสนว่ะ” สับสนกับใคร ที่แน่ๆ ไม่ใช่กูเพราะมันเลือกปรึกษากู

“คุณโต้ง?” มันส่ายหัว

“พี่ธาดา” ส่ายหัวอีก อ๋อ..

“เมตมึง” ชื่อพี่อะไรนะ ป่วยๆ ปอบๆ อะไรเนี่ยแหละ คนที่ไม่ใช่อมรอ่ะ

“...............” มันนั่งนิ่งอย่าบอกว่านอนกับเขาไปแล้ว ไม่นะสุร

หมดเวลาพักต้องไปทำงาน เรื่องหัวใจไว้ก่อน ตอนนี้ต้องหาตังค์มาจ่ายค่าห้อง



ฟังเพลงกับพี่วรรณจนบางเพลงผมร้องได้แล้ว อยากเล่าให้พี่เขาฟังเหมือนกันว่าไอ่ฟายมันว่าแผนกเราเอาแต่ฟังเพลง แต่คือผมมีน้องใหม่ชื่อน้องอิ่มใจ กับใบบัว ประเด็นอิ่มใจเหมือนจะกิ๊กกับไอ่พวกโกดัง ส่วนใบบัวก็ทอดสะพานให้ไอ่ฟายประจำ เงียบไว้ดีที่สุดครับ



เลิกงานสักที เฮือก บิดขี้เกียจสองที รีบเก็บเป๋าวิ่งไปดักสุรที่สแกนบัตรดีฟ่า

“ตอนเข้างานไม่เห็นรีบเหมือนตอนเลิกงานเลยนะ” เจอหมาเห่าอย่าไปเห่าตอบ

“..........” ผมมองผ่านไอ่ไฟแล้วจ้ำอ้าวไปต่อ

“รีบไปหาเพื่อนเหรอ มันรู้ไหมว่าเพื่อน กูรักมึงว่ะ” อะไรนะ!! ขาที่ก้าวอยู่หยุดชะงัก

“มึงพล่ามอะไร” ผมหันมาถามมันเสียงพร้อมมีเรื่องมาก

“เปล๊า แค่พูดลอยๆ มึงร้อนตัว?” ล้วงกางเกงพิงสะโพกลงบนโต๊ะ คิดว่าทำแล้วเท่เหรอ

“มึงจะเอาไง” ไม่รู้ว่ามันรู้ได้ไงเรื่องผมชอบสุร แต่ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นต่อแน่นอน

“กูเคยคิดนะว่าพวกบัญชีต้องฉลาดกว่านี้ ความจริงแค่สงสัย แต่มึงยอมรับเองนะแมน ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะของมันดังน่ารำคาญในหูผมมาก นี่ผมไม่ฉลาดอย่างที่มันว่าจริงใช่ไหม เจ็บใจๆ ขณะที่ไอ่ฟายไปใครอีกคนก็เข้ามา

“ไอ่แมน ทำหน้าเหมือนโกรธใครมานะมึง” ผัวผมมา กอดคอผมด้วย ปรับอารมณ์ไม่ทันแป๊บนะที่รักเดี๋ยวคุยด้วย

“ว่าไงเป็นไร ไอ่ไฟมากวนตีนรึไง” ใช่ไปฆ่ามันแต่ไม่ต้องข่มขืนให้กูเลย

“มึงอย่าพูดชื่อมัน อัปมงคลต่อปาก” ผมตบปากมันไม่จริงจัง มันหลบนิดหน่อย แต่อะไรคือปากมึงนิ่มมาก อยากเปลี่ยนจากมือตบเป็นปากตบปาก ตบนานๆ สุรของแมน



“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูดสิวะ ตบปากกูไมเนี่ย เชี่ยมือเค็ม ถุ้ยย” หมดกันความโรแมนติกของกู

“ก็...ก็มึงอ่ะ เลิกกับแฟนไม่บอกกู เปลี่ยนเมตคนใหม่ก็ไม่บอกกู เห็นกูเป็นคนนอกใช่มะ” มันจ้องหน้าผม

“แมน..มึงไหวไหม กูเล่าไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว ความรู้สึกช้าเหรอ ไหนตัวร้อนป่ะ” มาจับหัวจับหูให้ผมใจเต้นอีก แน่จริงมึงจับใต้เข็มขัดกูป่ะล่ะ















รู้ไหมใครโสดรายการที่เลือกไม่ดีเจอคนมีคู่ใช่ไหมคะ ก็คล้ายๆอยู่นะ ดีใจที่คนอ่านชอบชีวิตของเทวดา ตอนนี้เอาชีวิตเทวดาแมนสรวงมาฝาก สำหรับคนอื่นสุรเป็นไงไม่รู้แต่สำหรับแมน สุรเท่มากแมนว่าอย่างนั้น


#ชีวิตเทวดามันจะฮาได้ไง
By Symbol A

[snoopyme]

แมนใจเย็นนะลูก อะไรที่ไม่ใช่ของของเรา ก็ไม่ใช่ของเรานะ ท่องไว้ๆ เอ็นดูนาง แอบชอบสุรมาเป็นปี ส่วนสุรนี่นอกจากพี่ราชแล้ว คนอื่นๆก็รู้สึกกับเขาแค่เพื่อน พี่ เจ้านายไปหมด ยังไม่ได้ลองฝีมือคนอื่นไง ใครจะรู้ อิอิอิ

 

[ommanymontra]

 


 

[B52]

 

[kingkongkaew]

แมนนี่ก็ฮาไม่แพ้สุรเลย ไม่รู้จะบอกว่าสุรสวยเลือกได้หรือหล่อเลือกได้ ใครเจอก็หลงกันหมด และแต่ละคนก็ไม่ธรรมดา มาถึงตอน10 คู่ของสุรก็ยังเป็นปริศนาต่อไป เดาทางไม่ถูกจริงๆ ตอนต่อๆไปจะมีใครมาหลงสุรเพิ่มมั้ยเนี่ย

[JokerGirl]

ในขณะที่ทุกคนอยากได้สุรเป็นเมีย ตัดมาที่แมนอยากได้สุรมาเป็นผัว อ้าววว เพื่อนกรูรักมึงเฉยเลย

[Chompoo reangkarn]

แมนทำใจเถอะสุรรุกแมนไม่ได้เพราะอนาคตก็จะรับเหมือนแมนสถานะเมียทีมีผัว

[songte]

สุรนี่ดวงขึ้นอะไรขึ้นมามีแต่คนมารักมาชอบ จะเป็นรุกเป็นรับต้องมาคิดอี๊กมีให้เลือกทั้งสอง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนอ่านชอบอ่านเรื่องของไรท์......    
ไรท์ ก็ฮา เม้นของคนอ่าน 
ไปกันได้แบบข้าวเหนียวกับส้มตำ อูย....น้ำลายไหล  เกี่ยวกันมากเลย
แมน  ฮามากกกกกกกกกก 
เพิ่งรู้ว่าแมน เป็นรับ   
แล้วคิดกับสุร แบบเพื่อนจริงๆ มโนเอง
ที่แท้อยากจับสุรเป็นผัว ....คุณพระช่วย....กล้วยแขกกก (ไม่ทอดกับเขาแล้ว แขกดีกว่า สมกับYนะ)
มีพาลไปถึงน้ำปั่นอีกแน่ะ  ฮาจริงๆ หริอเราเส้นไม่ลึก
แฟนมันชื่อน้ำเน่าน้ำคลองอะไรสักอย่าง ผมเกลียดผู้หญิงที่ไม่เคยเจอหน้า เพียงแค่รู้ว่าเป็นแฟนสุร
พาลไปหาปราชญ์อีกด้วย “เมตมึง” ชื่อพี่อะไรนะ ป่วยๆ ปอบๆ อะไรเนี่ยแหละ ก๊ากกกกก เลย
คุณโต้ง ก็ตลกดี พอรู้ว่าสุร อกหัก ปราชญ์เป็นแค่เมต 
ก็ฟื้นคืนชีพ กระดี๊ กระด๊าเลย โห......อาการออก บอกชอบ จีบเลย 

ราชครู ไม่เบา เป็นไบ เหมือนใจยังหมกมุ่นกับสุร นะ
สุร โต้ง ออกมาแป๊บเดียวมีสาวให้เคีัยวถึงบ้าน 

แฝดพี่ราชครู ก็รสนิยม “แค่ชอบ ไม่ต้องสนใจเพศ”
ก็เหมือนกันน่ะเซ่ เจ้าแฝดที่เหมือนทั้งหน้าตา ทั้งความคิด 
       
 

[DrSlump]

 

เด๋วนะ  นับก่อนว่ามีผู้มาติดพันสุรกี่คนแล้วเนี่ย?

ธาดา โต้ง ราชครู นักปราชญ์ แมนสรวง  แล้วจะมีมาเพิ่มอีกไหมเนี่ย  หุหุ

[2pmui]

โถ่ๆนังน้องแมน ตัั้ั้งแต่ตอนที่ไปช่วยสุรขนของไอ้เราก็คิดว่ามันคงเคยกิ๊กกั๊กกับคุณโต้ง ที่จริงคือหึงผัวมโน โถ่ๆๆ
อีคุณฟายทำปากดีไป ชอบน้องแมนก็พูดกับเขาดีๆเซ่

[golove2]

น้องแมนสายฮา
สายมโนเหมือนคนอ่านเลย

 

[mimasopu]

 แมนทำใจเถอะสุรน่าจะขั้วเดียวกัน ส่วนไอคุณฟายคะระวังเถอะแกล้งน้องแมนมากๆเดี๋ยวจะอด 

[antivirus]

ตอน 11

สุรมาง้อแล้วนะ

“แมน..มึงไหวไหม กูเล่าไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว ความรู้สึกช้าเหรอ ไหนตัวร้อนป่ะ” เพื่อนเทวดามันหน้าแดงๆ ผมว่ามันไม่สบายแน่ ตอนกลางวันไปกินผัดไทยแดดมันร้อน เห็นมันไม่กลัวใครแบบนี้มันอ่อนแอนะป่วยก็บ่อย

“รีบกลับเถอะ มึงมียาที่ห้องไหม แวะซื้อไปด้วยเลย จะเป็นจะตายขึ้นมากูไปช่วยไม่ทันนะบอกไว้ก่อน” ยังจะมาทำหน้ามึนใส่กูอีก กวนตีนจริงๆ

“เออ แวะซื้อก็ด่ะ ไอ่สุร!!”

“ว่า” ตอนขานรับไอ่แมน ผมเพิ่งเห็นพี่ปราชญ์ไลน์มาถาม วันนี้เขาออกเวรเร็วจะทำอะไรให้กิน แต่ผมเกรงใจเลยโทรไปบอกว่าไม่ต้อง ทำปากบอกเพื่อนว่ารอแป๊บ แล้วก็หันไปคุยกับคนในสาย

(สุว่าไง กินไรดี)

“ปราชญ์รีบกลับมาพักเถอะ วันนี้สุไปซื้อตลาดดีกว่าอยากกินน้ำพริกอ่อง ปราชญ์เดี๋ยวๆ”

(อื้อ)

“เอานมไหมเห็นหมดแล้วนี่” พี่ปราชญ์ติดนมกล่องวัวแดงมาก เห็นหมดมาสองวันแล้ว

(อ้อ..ก็ดี..ขอบคุณนะ) ผมหัวเราะเบาๆ พี่เสียงซึ้งเหมือนผมจะปลดหนี้ทั้งหมดให้อย่างนั้นแหละ

“เค งั้นเจอกันที่ห้องนะ รีบมาล่ะสุหิวม๊ากกก” เขาบอกโตแล้วอย่างอแง ผมเลยเถียงกลับต่อปากต่อคำกันนิดหน่อย วางสายกับเมตเสร็จ หันมาเจอไอ่แมนทำหน้ามู่ทู่ใส่ สงสัยจะไข้ขึ้นแล้วมั้งเพื่อนเทวดากู

“ไหวไหมมึง”

“กูเพิ่งนึกได้ว่านัดเพื่อนไว้อีกทาง วันนี้คงต้องออกข้างหลังว่ะ”

“อ้าว เออๆ ไปดีๆ ละ มีอะไรโทรหากูนา”

“.........” มันไม่พูดอะไร โบกมือสองทีแล้วหันหลังรีบก้าวไปเลย สงสัยนัดสาวแน่ๆ



ผมเลื่อนหาเพลงที่อยากฟังเสียบหูเดินตรงไปที่ป้ายรถเมล์ ปรกติเดินมากับไอ่แมน แต่ช่วงหลังงานตรวจบัญชีมันเยอะ เห็นว่ากลับพร้อมพี่วรรณ

“น้องสุร” เสียงพี่ตี๋ดังมาแต่ไกล มีคนมองผมบ้างแต่ส่วนใหญ่ก็เหมือนจะมีโลกของตัวเอง

เมื่องใหญ่คนเยอะเบียดเสียดแออัด แต่เรากลับสนใจแค่ตัวเอง อย่างตอนนี้ ผมกับพี่ธาดารีบวิ่งขึ้นรถ เรียกว่ารถมาพร้อมผมเลยนะ เป็นแบบนี้ทุกวันก็คงจะดี

“รถพี่ยังซ่อมไม่เสร็จอีกเหรอครับ” ได้ที่ยืนจ่ายตังค์แล้วผมก็เริ่มชวนเขาคุย เพราะอึดอัดที่เขายืนจ้องหน้าไม่พูดไม่จา เรื่องวันก่อนผมไม่คิดอะไรมากแล้ว จะว่าผมไม่ใส่ใจเหรออืมคงงั้น

“ยังอีกนาน” อ้าวแล้วโรงเกลือ กังวลขึ้นมาทันทีเลย



วันนี้เด็กมาจากไหนไม่รู้เต็มรถไปหมด ผมกับพี่เป็นผู้ชายอกสามศอกเลยต้องออกมายืน เดินทางมาสักพัก สายเดียวกันคันก่อนหน้า ดันมาเสียอยู่ข้างทาง ผู้โดยสารก็ย้ายมาขึ้นคันผมหมด ตอนนี้จากรถโดยสารกลายสภาพมาเป็นอาหารสำเร็จรูป ‘ปลากระป๋อง’

“ครับ” ผมเอาหูฟังออก ขานรับพี่ชิปปิ้งที่สะกิดเอวผมอยู่

“วันก่อนคือพี่...” เขากระซิบเบาๆ เสียงอื้ออึงรอบตัวคิดว่าคนอื่นไม่สนใจจะฟังด้วยเท่าไหร่

“เรื่องอะไรเหรอพี่” ผมตีมึนใส่ ไม่อยากปฏิเสธ พอๆ กับไม่อยากตอบรับนั่นแหละ

“ช่างเถอะ ว่าแต่หายไปไหนมา เห็นคุณโต้งว่ามือถือหายเหรอ”

“พอดีเมาหนักไปหน่อย” คุณโต้งจะบอกทุกคนเลยไหมว่ามือถือผมหายเนี่ย

“ดูแลตัวเองด้วยสิ เป็นห่วงรู้ไหม” ตอนนี้เบียดกันชนิดที่ว่าอีกนิดจะได้เสียกันแล้ว ยังไม่ทันที่ผมจะคิดด้วยซ้ำว่าจะตอบยังไง ผู้หญิงที่ยืนหลังพี่ธาดาก็..

แหวะ!!!

พี่ตี๋ทำหน้าแบบชีวิตจบสิ้นลงตรงนั้น คนอื่นที่ยืนใกล้เราขยับห่างถูกรังเกียจขึ้นมาทันที ผมก็เหม็นมากแต่ต้องรักษามารยาทอยู่ กลั้นหายใจไว้สุรค่อยๆ ขยับออกนิดหน่อย ผู้หญิงขอโทษขอโพยพี่ตี๋เป็นการใหญ่

“ไม่เป็นไรครับ คุณล่ะไหวไหม”

“เมารถน่ะค่ะ เพิ่งมาอยู่กรุงเทพยังไม่ชินกับรถรา” ฟังแล้วก็น่าเห็นใจ พี่ธาดาล้วงยาดมส่งให้เธอไป ทั้งที่ตัวเองโดนอ้วกใส่ ผมหาทิชชู่เปียกจะช่วยพี่เช็ดหลัง แต่โชคดีจริงๆ วันนี้ผมดันลืมไว้ที่โต๊ะทำงาน

สักพักคนก็ทยอยลงกันไปเยอะแล้ว เด็กนักเรียนก็ลงที่โรงเรียนกันหมด ก่อนนั่งป้ากระเป๋ารถเมล์มองพี่ธาดาตาแทบหลุด คือถ้าพี่นั่งเบาะก็เลอะไงครับ

“พี่ถอดเสื้อออกก่อนไหม มีเสื้อข้างในรึเปล่าครับ” เขาก้มมองตัวเอง ปลดกระดุมเสื้อถอดเชิ้ตสีน้ำเงินออก เหลือแค่เสื้อกล้ามสีดำ ข้างหลังเปียกนิดๆ แต่ก็ยังดีกว่าตอนแรก ผมเปิดเอาถุงพลาสติกออกมาให้เขายัดเสื้อเหม็นไม่ต่างจากขยะลงไป

“เพิ่งซื้อมาใหม่ใส่วันแรก” เขาบอกตอนเรานั่งแล้ว

“สงสารว่ะพี่” ผมแกล้งว่า

“หึ เอาไปซักให้เลยโทษฐานไม่บอก”

“เรื่องอะไร ไม่เกี่ยวกับผมเลย” ดันมือเขาออกให้ห่าง เขาก้มลงวางถุงกับพื้น ไม่มีท่าทีเสียดายเสื้ออย่างที่บอกก่อนหน้านี้เลยสักนิด

“แบบนี้แท็กซี่ไม่ให้ขึ้นรถแน่เลย” คล้ายจะบ่นกับตัวเอง แต่ผมได้ยิน

“พี่ต้องไปต่อแท็กอีกเหรอ”

“ใช่”

“.............” อยู่ๆ ผมก็นึกประโยคต่อไปไม่ออก เราสองคนคุยกันสนิทขึ้นก็จริง แต่มันมีบางอย่างที่กั้นเราไว้ อะไรที่ว่านั้นผมนิยามมันไม่ได้

“............” พี่ตี๋ก็เงียบ ทำหน้ากังวลอีก

“ไปอาบน้ำที่ห้องผมก่อนก็ได้นะครับ” พี่ธาดาก็รู้จักพี่ปราชญ์ คงไม่มีปัญหาอะไร

“ได้เหรอ ขอบใจนะ” ยิ้มได้ทันทีเลยนะพี่ตี๋

“พี่ได้ข่าวว่าเราจะมีหัวหน้าใหม่แล้วเหรอ” ผมยิ้มพยักหน้า

“ชื่อพี่ราชครูครับ” เขานิ่วหน้านึก

“ชื่อเหมือนฝาแฝดไอ่ปราชญ์”

“ใช่ครับ พี่รู้จักพี่ราชด้วยเหรอ”

“รู้สิ สมัยเรียนไอ่แฝดนั่นฮอตจะตาย สาวๆ กรี๊ดกันทุกคณะ”

“..........” เพิ่งรู้ว่าพี่ฝาแฝดเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน

“แต่ไอ่ราชเนี่ยเสือกว่าพี่มันเยอะ ไอ่ปราชญ์มันอ่อน ไม่สนใจความรักหรอก วันๆ เห็นแต่เรียนสมชื่อนักปราชญ์” ผมพยักหน้าในใจคือเห็นด้วย พี่ราชเสือชัดๆ

“ถึงว่าที่ห้องมีแต่หนังสือพี่ปราชญ์” แต่เลือกจะออกความเห็นถึงพี่ปราชญ์แทน

“สุรล่ะไม่เหงาเหรอ หาคนดูแลได้แล้ว” ทำไมเราเปลี่ยนเรื่องไวจังครับ แต่ก็ดีจะได้ใช้โอกาสนี้

“ผมไม่มีใคร แต่ก็ยังไม่อยากมีครับ” ปฏิเสธเขาไป

“เรื่องที่พี่บอกไป ไม่คิดมากใช่ไหม กลัวพี่รึเปล่า” ไหล่แน่นของเขาชนไหล่ผมเบาๆ

“จะบอกว่าไงดีวะพี่ ผมไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ดีใจที่จะมีผู้ชายสักคนมารู้สึกกับผมแบบนี้อ่ะ พี่เข้าใจผมนะ”

“แค่นี้พี่ก็โล่งใจแล้วล่ะ” ยิ้มหวานใส่ผมอีก ตกลงพี่เข้าใจไหมเนี่ย

ไอโฟนหกสั่น ผมล้วงมาดูเป็นพี่ปราชญ์ คงโทรมาถามว่าผมถึงไหนแล้ว โรงพยาบาลสัตว์สีน้ำเงินของพี่เขาอยู่ไม่ไกล นั่งวินไม่ถึงสามนาที

“ปราชญ์” ผมทักไป

(มีเคสด่วนหมาโดนรถชนสองตัว สุกินข้าวไปก่อนนะไม่ต้องรอปราชญ์)

“งั้นปราชญ์ก็หาอะไรกินด้วยล่ะ” แล้วก็วางไป หันมาพี่ธาดาทำหน้ามู่ทู่ เดี๋ยวนะสีหน้าแบบนี้คุ้นๆ ว่ะ



นั่งเงียบไม่ได้คุยอะไรกันจนถึงป้ายปลายทางของเรา พี่ธาดาเดินเคียงผมไปที่หอ เขามองไปทั่วเหมือนจะถามว่าเมตล่ะ

“พี่ปราชญ์ติดเคสด่วนครับ พี่ตามสบายนะ นี่ผ้าขนหนูใส่ชุดผมไปก่อน” ยื่นผ้ากับชุดบอลให้เขายืม



‘การจะฆ่าได้ไม่ใช่แค่ต้องมีจิตใจที่โหดร้าย แต่มึงแม่งต้องมีร่างกายที่แข็งแรงด้วย’ เสียงซีรี่ย์สืบสวนในทีวีกำลังถึงตอนสนุก พี่ปราชญ์อ่ะแหละทำผมติด เรื่องนั้นเรื่องนี้หามาให้ผมดูจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว ว่างก็หน้าติดจอตลอด

“ชอบดูแนวนี้เหรอ” พี่ธาดาอาบน้ำเสร็จแล้ว เดินชิลล์เช็ดหัวมานั่งข้างๆ พี่ไม่รีบกลับรึไงครับ

“ก็ดูได้หมดถ้าเนื้อเรื่องสนุก พี่ล่ะชอบแนวไหน” คุยกับเขาหลายคำแต่ตายังจ้องภาพศพปลอมๆ ในจอ เรื่องกำลังสนุกผมลืมหิวไปเลย

“ไม่อ่ะ” เขาตอบ

อะไรขาวๆ ผมก้มลงเห็นขาพี่ธาดาขาวไปไหม ตอนแข่งบอลบริษัทไม่สังเกต

“มองอะไร”

“ปะ..เปล่า ไม่อะไรพี่ ไม่นี่คือไม่ดูหรือไม่เลือก” ผมดึงเขากลับมาเรื่องหนัง

“ไม่ดู รู้อยู่แล้วว่าเขาแสดง ชอบรึไงการตอแหลแบบจริงจังอ่ะ” ผมหันมอง จริงจังไปนะพี่ก็แค่หนัง

“แค่คลายเครียดไหมล่ะพี่ก็”

“ก็เราถาม พี่ก็แค่ตอบตามที่คิด”

“ครับๆ เข้าใจแล้ว” อยู่ดีๆ จะหงุดหงิดใส่ผมทำไมเนี่ย ให้มาอาบน้ำที่ห้องก็บุญแล้วยังไม่สำนึกอีก

“แล้วมองพี่ทำไม” อ่ะลืมตัว มองขาเขาอีกผม

“พี่ขาวอ่ะ” ผมบอกตรงๆ

“ขาวซีดไม่ดีหรอก เราสิเนียนกว่าพี่ตั้งเยอะ” เขาไม่ได้เสียงหื่นน่ากลัวอะไร เหมือนเราถามกันว่ากินข้าวยัง ไปไหนเหรออะไรแบบนั้น

“ผมติดแฟนเก่ามาน่ะ” เขานิ่งไปสักพัก ผมเลยเล่าต่อไม่รู้ทำไม รู้แค่อยากเล่า วันนี้วันเกิดปั่น พยายามไม่คิดถึงแต่ผมก็ไม่ได้สมองเสื่อม คบกันมาหลายปีแค่ไม่ถึงสองเดือนผมคงลืมหมดไม่ได้หรอกครับ

“เธอชอบบังคับให้ผมดูแลตัวเอง ทาครีมกันแดด ครีมบำรุง กินวิตามินซีแรกๆ ผมก็รำคาญแต่ก็ชินไปเอง สุดท้ายก็ได้มาอย่างที่เห็นนี่แหละครับ” ไอ่แมนมันเคยสัมภาษณ์ผมด้วยซ้ำว่าผมใช้ครีมอะไร หน้าใสจัง เนียนไปหมด ชอบมาจับหน้าจับแขนผมประจำ

“ดูเป็นคนตามใจแฟนนะ”

“ไม่หรอกครับ เรื่องอื่นผมก็ไม่ได้ดีนัก ไม่ชอบง้อ ขี้เกียจอธิบาย ไม่ชอบไปยืนรอเวลาเธอซื้อของนานๆ หลายอย่างพี่” มาคิดดูผมเหมือนไม่สนใจปั่นเท่าที่ควรด้วยซ้ำ

“ก็ปรกติของผู้ชายทั่วไป” คงงั้น แต่เว้นพี่เมตผมไว้คน ขนาดผมเป็นผู้ชายเขายังใส่ใจดูแลผมทุกอย่างเลย



คิดถึงพี่ปราชญ์เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น นี่มันจะสองทุ่มเหรอ ประตูห้องเปิดออก พี่ธาดาที่นั่งข้างผมบนโซฟาหันไปมอง ผมเพิ่งคิดได้ว่าควรบอกพี่เมตก่อนว่าจะพาคนอื่นมาล้างตัว แต่บอกตอนนี้ก็ยังทันนี้นา

“ปราชญ์คือ..”

“มาเอาชุดเปลี่ยนน่ะ คืนนี้น่าจะควงเวร ตามสบายนะมึง” เขาหันไปบอกพี่ตี๋ยักคิ้วทักทาย

ทำไมผมต้องรู้สึกแย่ด้วยวะ แค่พี่ปราชญ์ไม่สนใจผม ก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำคงไปเอาของใช้อย่างอื่นด้วย

“พรุ่งนี้กลับมากี่โมง” ผมเดินไปหน้าห้องน้ำถาม รู้สึกว่าพี่เมตหน้าตึงเกินไป เขาไม่เคยทำท่าทางแบบนี้ใส่ผมเลยสักครั้ง

“สุไปส่งไหมของเยอะ” เห็นเขาแบกหนังสือเล่มหนาอีกตั้งสองสามเล่ม บอกว่าน้องที่ทำงานยืมอ่าน ไปทำงานแค่ไม่กี่วันสนิทกันแล้วเหรอ

“ไม่เป็นไรปราชญ์ถือไปเองได้ ถึงไหนแล้วล่ะ” เขามองไปที่หน้าจอแต่สายตาจ้องพี่ธาดาชัดเจน เขาถามเรื่องไหนล่ะ

“อีพีห้าอ่ะ ยังไม่รู้ตัวฆาตกรเลย” ใจผมรู้สึกตกวูบ แค่พี่ปราชญ์ไม่ยิ้มให้เหมือนทุกวัน

“งานเยอะเหรอมึง ขนาดไม่ใช่หมอคนยังเหนื่อยเลยเนอะ ดีนะกูไม่ฉลาดพอจะไปเรียน” พี่ตี๋ส่งเสียงมาหาเรา

“หมอลาไปหนึ่ง มีเคสอุบัติเหตุด้วยก็เลยยุ่งๆ ว่ะ” พี่หมอหมาตอบยกเป้ขึ้นบ่า ก้มหอบหนังสือสามเล่มไว้แนบอก เดินออกไปโดยไม่มองหน้าผมแม้แต่นิดเดียว แม่งผมเป็นบ้าอะไรวะ รู้สึกอยากวิ่งตามพี่เขาออกไป

แต่ในความเป็นจริงกลับเดินช้าๆ มานั่งข้างพี่ธาดาเหมือนเดิม พี่ชิปปิ้งเหมือนไม่คิดจะลุกไปไหนแล้วอ่ะ ส่วนผมนั่งไม่ติดเลยตอนนี้ พี่ปราชญ์ต้องไม่พอใจผมแน่ๆ ทั้งนมทั้งน้ำพริกอ่องไม่ได้อะไรมาสักอย่าง ได้พี่ตี๊ตาโตกลับมาแทนแบบนี้ บ้าเอ๊ยย

“พี่ปราชญ์ลืมของ เดี๋ยวผมมานะพี่” ผมเดินไปหยิบโลชั่นของตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าลิฟต์ ก่อนหน้านี้ทำเป็นดูมือถือ สร้างเรื่องว่าพี่ปราชญ์ไลน์มาบอกว่าลืมของ ทิ้งพี่ธาดาไว้ที่ห้องตอนนี้ใจมันร้อนรนต้องได้ขอโทษพี่เมตก่อน ไม่อย่างนั้นผมอยู่ไม่ได้แน่ๆ



วิ่งออกไปหน้าหอ ไม่มีพี่หมอหมาอยู่แล้ว คงขึ้นวินไปก่อนหน้าที่ผมจะลงมา รู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองมายืนหน้าโรงพยาบาล นี่ผมจะตามเขามาทำไมยังไม่เข้าใจตัวเองมากนัก แต่คือกูเดินอาดๆ ไปถามพนักงานประชาสัมพันธ์แล้วครับ

“หมอนักปราชญ์อยู่ไหมครับ” น้องคนสวยยิ้มหวาน ตอบโดยไม่ต้องคิด

“คุณหมอออกเวรไปแล้วค่ะ” ผมทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น พี่ปราชญ์ไปนอนที่ไหน กับใคร ทำไมต้องโกหกผมด้วย เขาโกรธเรื่องพี่ธาดาแน่ๆ ไม่ชอบ ไม่ชอบ ไม่ชอบแบบนี้เลยให้ตาย

มือถือผมสั่น พี่ธาดาโทรมาถามว่ามีอะไรไหมเห็นผมลงมานานแล้ว ผมแถว่านั่งวินออกมาหาพี่เมตที่โรงพยาบาล ชวนเขาลงมากินข้าวด้วยกัน จะว่าผมไล่เขากลับก็ใช่นะ นี่ผมแคร์พี่ปราชญ์ใช่ไหม ทำไมผมต้องแคร์ว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีด้วยนะ หรือว่า..ผมก็ชอบเขา ไม่นะผมผู้ชายชอบผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว



นั่งรอพี่ตี๋ที่ร้านอาหารใต้คอนโดใกล้ๆ หอผม คอนโดนี้ค่อนข้างหรู มีร้านอาหารแนวฟิวชั่นสองสามร้านมาเปิด เมื่อก่อนผมมากินบ่อย แต่หลังๆ มีคนทำให้กินแทน

“มึงจะมานอนกับกูกี่วัน แล้วน้องเขาล่ะ” เสียงโต๊ะข้างๆ คุยกันครับ ไม่เห็นหน้าหรอกแต่ดังเหมือนผมไปนั่งฟังกับเขาเลยแหละ

“ช่างแม่ง พาคนอื่นมา ทั้งที่กูสารภาพว่าชอบไปแล้ว ไม่แคร์กูสักนิด” เสียงพี่ปราชญ์ ผมนั่งนิ่งแม้แต่ตาก็ยังไม่กล้ากะพริบ

“งอนเขารึไง”

“งอน กูมีสิทธิ์อะไรล่ะ แต่ที่กูเสียความรู้สึกคือมันบอกกูว่าชอบผู้หญิง แล้วมีการย้ำด้วยว่าเห็นกูเป็นแค่พี่ชาย แต่เอาไอ่ธาดาขึ้นห้อง ไอ่นั่นใส่ชุดบอลมันอีกให้กูเข้าใจว่าไงวะ” ผมทนไม่ไหวอ่ะ ลุกอ้อมไปโต๊ะข้างหลังทันที พี่อีกคนทำหน้างง พี่ปราชญ์หันหลังมาถึงกับอึ้ง

“ปราชญ์ออกมากับสุหน่อย” ก้มหัวทักทายเพื่อนเขา พี่คนนั้นหน้าเถื่อนๆ แต่ยิ้มให้ผมซะกว้างเชียว ขัดกับลุคพี่มาก



“ไปคุยกันให้เข้าใจมึง อย่าเล่นตัวมากน้องมันมาง้อแล้ว” ง้อ? ผมแค่ไม่ชอบที่เขาคิดมาก ก็เลย...อ่อ..ง้อก็ง้อครับ

มือถือผมสั่นพี่ตี๋น่าจะหาร้านไม่เจอ แต่ผมไม่สนใจจะรับ ดึงแขนพี่เมตออกมาเคลียร์มุมลับตาคน

“พี่ธาดารถเสียเรานั่งรถเมล์คันเดียวกัน มีคนอ้วกใส่เขา สุเลยให้เขามาอาบน้ำที่ห้องเรา เพราะเขาต้องต่อแท็กซี่กลับไปอีก” ผมอธิบายเขาเป็นฉากๆ นี่ผมจริงเหรอวะ

พี่ปราชญ์ยืนฟังไม่พูดไม่จา

“พี่ปราชญ์โกรธผมมากเหรอครับ”

“ทำไม” ทำไมอะไรอีกล่ะถามมาให้มันหมดๆ สิโว้ย

“พี่จะว่าอะไรก็ว่ามา” ผมเริ่มใส่อารมณ์

“ทำไมชอบให้ความหวังกันวะสุ” ผมอึ้ง ให้ความหวังงั้นหรอ ฟังดูแย่ชะมัด

“การที่ผมตามมาอธิบายทำให้พี่คิดมากไปอีก ผมไม่น่ามาใช่ไหม” เขาหันหลังให้ผม

“แค่อยากให้บอกกันบ้าง เวลาจะมาพาใครมา พี่ก็ไม่คิดจะกลับไปเจอแบบนั้น” เสียงพี่อ่อนลง

“ขอโทษ” ผมบอกพี่เขาไป ยังไงเรื่องนี้ผมก็ผิด

สับสนอย่างหนัก เหมือนยืนบนสังเวียนแล้วถูกกระหน่ำต่อยซ้ำๆ พี่หันมามองผม ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ผมหมุนตัวเดินออกมา แต่ถูกเขากอดไว้จากข้างหลัง ไหล่ผมถูกไหล่เขาโอบไว้ ตัวผมถูกตัวเขาห่อไว้ ไม่แน่นนักแต่ผมก็ไม่กล้าขยับหนี

“พี่งี่เง่าเอง พี่หึงอ่ะ หึงได้ยินไหม” ได้ยินแล้วครับ พี่กอดผมขนาดนี้ใกล้จนจะสิงกันได้จะตะโกนทำไม แล้วผมจะใจสั่นทำไมครับเนี่ย

“สรุปว่าปราชญ์หายงอนสุแล้วนะ” ผมหันไปมองเขาผ่านไหล่ตัวเอง เขาพยักหน้า

“พี่ธาดาโทรมา สุเรียกเขากินข้าว แต่ทิ้งเขาเพื่อมาง้อปราชญ์ ดังนั้น..”

“บอกมันมากินกับเรา เพื่อนปราชญ์ก็คงนั่งรออยู่” โล่งใจนึกว่าจะหึงอะไรอีก

“แต่ห้ามสุนั่งใกล้มันนะ” อ่ะ นี่เราเป็นอะไรกันครับ ถึงหวงผมขนาดนี้

“ครับ ไปกันเถอะ” เหนือสิ่งอื่นใดทำไมผมต้องยอม



ผมขอโทษพี่ธาดาที่ไม่ได้รับสายอ้างว่านั่งวินไม่ได้ยิน แล้วพี่ตี๋ก็มานั่งตรงข้ามผม เพื่อนพี่ปราชญ์ชื่อพี่ธีมเป็นสัตวแพทย์เหมือนกันแต่เขาประจำเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า เหมาะกับหน้าเถื่อนของเขามาก

“ธากูแปลกใจนะที่....” พี่ธีมมองผมสามคนสลับกันไปมา นี่พี่คิดลึกไปถึงไหนแล้วอ่ะ

“อะไรของมึงธีม สบายดีเหรอวะ ไม่เจอกันนานเลย”

“สบายดี สวัสดีครับน้องสุร” พี่ธีมตอบพี่ธาดา แล้วหันมาทักผม ผมยิ้มยกมือไหว้เขา

“ช้างเผือกชัดๆ มิน่ามึงห่วงฉิบหาย” พี่ธีมกระซิบข้างหูพี่ปราชญ์ ผมได้ยินแค่ฉิบหาย อะไรฉิบหายเหรอ

“เดี๋ยวมึงกลับไงวะธาดา” พี่ปราชญ์ถาม ทั้งที่เพิ่งเริ่มกิน พี่ก็รีบไล่เขาเนอะ

“แท็กซี่” พี่ตี๋กินไปตอบไปสงสัยจะหิว

“กลับกับกูไหม” พี่ธีมเสนอตัว ผมแอบเห็นพี่ปราชญ์ส่งสายตาบางอย่างให้เพื่อน เดาว่าตั้งใจจะให้พี่ธีมลากพี่ธาดากลับไปให้เร็วที่สุด นึกว่าสุภาพเรียบร้อย ไม่เบาเหมือนกันนะพี่เมต

“เออรบกวนมึงด้วยว่ะ” พี่ตี๋ก็รู้จักพี่ธีมอะไรเลยไม่ยาก

“ธีมมึงลงมาบ่อยเหรอ” พี่ธาดาชวนคุย

“ก็นานๆ ที อยู่บนเขา ลงมาลำบาก”

“แล้วมึงอยู่ไงวะ น้ำไฟก็ไม่มี” ยังเป็นพี่ตี๋ที่ถาม

“อยู่กับธรรมชาติไง ตี๋อินเตอร์อย่างมึงไม่เข้าใจหรอกธา” พี่ตี๋เสียงดังว่าเขาขาลุย

“มึงอ่ะนะขาลุย กูจำได้ที่เราไปออกค่ายตอนปีสาม มึงเป็นลม”

“เชี่ยธีมมึงยังจำได้อีกเหรอ ลืมๆไปเลย สัดมึง!! หยุดหัวเราะเลยไอ่ธีม”

“ธาขาขาวๆ อย่างมึงควรเดินห้างดีที่สุด” พี่เขาเห็นขากันตอนไหนวะ

“ถึงขากูจะขาวก็เตะมึงร้าวได้นะครับ ลองไหม”

“ถ้าไม่กลัวกูจับอ้าทั้งคืนก็เข้ามา” พี่ปราชญ์กับผมอดขำไม่ได้ พี่ธีมหื่นว่ะ

“มาจับกูอ้า มึงคิดว่าไหวเหรอ” อ้าวๆ นึกว่าพี่ตี๋จะโวยวาย กลับท้าทายซะงั้น

“กูว่าเถียงกันไปเถียงกันมา ได้กันแน่ๆ” พี่ธีมหัวเราะในคอ ส่วนพี่ธาดาทำหน้าสยอง

พี่ธีมเถื่อนมาก ผมยาว หน้าหล่อเข้ม แต่ไม่ได้ไว้หนวดเคราอะไร ผิวสีแทนแต่ก็ดูสะอาดนะ สูงกว่าพี่ตี๋นิดหน่อย แต่หุ่นหนากว่ามาก เวลาอยู่ด้วยกันพี่ตี๋ดูหวานๆ น่ารักไปเลย

พี่ธาดากับพี่ธีมคุยกันเหมือนสนิทกันมานาน เป็นการร่วมโต๊ะที่ไม่อึดอัดอย่างที่ผมคิดไว้ จนกระทั่ง....

“แล้วแฟนมึงไม่ว่าเหรออยู่แต่ในป่า”

“จะเอาที่ไหนมามี วันๆ เจอแต่สิงสาราสัตว์กับพวก ตชด. หน้าตายังกะโจรป่า ไม่มีอาหารตาแบบ...พวกมึงนี่นา” เงยหน้าขึ้นก็เจอกับสายตาดุๆของพี่ธีมที่จ้องมาที่ผม จนพี่ปราชญ์พูดขึ้นมา

“กูชวนมาเปิดคลินิกด้วยกันก็เสือกเลือกอุดมการณ์นี่”

“เปิดกับมึงก็เจ๊งอ่ะสัด” ตลกร้ายของพี่ธีมเล่นเอาคนข้างๆ ผมชะงักไปเลย พี่ธีมรีบแก้ลำ คงไม่ตั้งใจว่ากระทบความรู้สึกอะไร เขาดูเป็นพวกปากร้ายใจดีมากกว่า

“โทษที มึงคิดมากอยู่เหรอวะ”

“สัดพวกมึงดราม่าอะไรเนี่ย” พี่ธาดาช่วยกู้สถานการณ์ด้วยอีกคน ผมแอบวางมือลงบนขาพี่เมตใต้โต๊ะที่มีผ้าปู ไม่มีใครเห็น มีแค่ผมกับเขาที่รู้สึกถึงสัมผัสนั้น พี่ปราชญ์ยิ้มกับจานข้าวของตัวเอง

เห็นเขายิ้มแบบนี้คุ้มนะครับ คุ้มที่วิ่งหน้าตั้งตามเขาลงมา คุ้มที่ใจกล้าวางมือบนขาเขา















ในที่สุดก็เริ่มเห็นแววแล้วว่าพระเอกของเราคือใคร แต่ว่าจะตัวจริงไหมคนเขียนก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
รักทุกคอมเม้นต์ค่ะ ขอบคุณที่ชอบเรื่องของเทวดาสุร สปอยเรื่องนี้ไม่ได้มีแค่คู่เดียว

#ชีวิตเทวดามันจะฮาได้ไง

By Symbol A

[golove2]

สรุปพี่เมตคือพระเอก
เชียร์พี่เมตค่ะ


ดีใจที่มีหลายคู่ พอจะเดาได้ลาง ๆ ว่าใครจะคู่ใครบ้าง

[DrSlump]

 

นักปราชญ์สุร  ก็โอเคนะ  ถึงขั้นตามไปง้อเนี่ย ไม่ทำดา  อิอิ

[ommanymontra]

 


 

[snoopyme]

ว่าคนอ่านหลายใจเลือกพระเอกไม่ถูกแล้ว เหนือสิ่งอื่นใดนักเขียนก็บอกว่ายังไม่แน่ สรุปตอนนี้คิดว่าไม่พี่ปราชญ์ก็พี่ราชอ่ะ หรือ 3p ดีมั้ย ไม่ต้อง 4 ก็ได้ อิ้อิ้

ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้อ่านมานานเลยอ่าาา

[Chompoo reangkarn]

เขียร์ปราชญ์ไม่เอาราชครูปค่ะนิสัยแบบนั่นไม่จบที่แค่คนเดียวแน่ปราชญ์นิสัยสุภาพแคร์สุรขนาดนี้ถึงจะขี้งอนหน่อยแต่น่ารักดีแอบเสียดายคุณโต้งงะ  จิ้นธาดากับทีมด้วย

[B52]

สุรเปิดฮาเร็มเถอะขอร้องงานดีทั้งนั้น