หัวข้อ: [Omegaverse] ++Ai Adore You. #ขอรักแค่คุณ ++เปิดพรีออเดอร์แล้ววันนี้-30เมษา p49

[Snowermyhae]

เจนภพ ชั้นเชื่อใจนายได้ไหม โอ้ยยย ครึ่งแรกยิ้มตาปิด ครึ่งหลังจะล้ม 

[anythinginitt]

เราว่าป้านิ่มนี่คือแม่เจนภพป่าว เดาๆ

[Jibbubu]

นายพิษจะเป็นไงบ้างนะ คงโดนขังอยู่แน่ ๆ เลย

[gibari]

คุณพิษเป็นยังไงบ้านคะะะะะ
เปิดมาหวานกุ๊กกิ๊กกันให้ชื่นใจ แล้วลงจบพาร์ท อย่างที่ยังไงอยากให้จบเลยค่ะ 
รอตอนต่อไปนะคะ

[gackmanas]

ยังไงก็ได้.. นายพิช อย่าตายก็พอ.. ไม่อยากให้บู้บี้เสียใจแล้ววว..

[labelle]

มันสะสมมานานเกินไปหรอ เจนภพ ถึงกับต้องฆ่ากันเลย
ฌาณไม่ตาย แต่เจ็บหนัก ไม่งั้นก็ถูกจับตัวขังไว้
เจนภพต้องตอบแทนใครอีกหรอกับเรื่องนี้ ถึงมาหาฌาณตามนัด

เอ็นดู ร้ายนะเรา แหมม ทำเนียนมาก ดีมากค่ะ
หลอกมาหลอกกลับ ไม่โกง ใช่ไหม อัยย์
พิชญ์ฌาณถึงกับอยู่ไม่ได้ ต้องรีบแสดงตัวกันเลยจ้า

นิลลาดูลึกลับ จะช่วยฌาณกับอัยย์จริงใช่ไหม

[kanj1005]

ในเมื่อพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ตาย  เจนรบแกจะเครียดเก็บกดอะไรนักหนาห๊า
ยังจะพาคนมารุมยิงพี่ชายแกอีก   นี่เดาว่าคนที่พามาด้วยน่าจะเป็นคนของพิษ

[puiiz]

 

[angelninae]

ขอให้คุณฌานปลอดภัยนะะ
เจนภพนี่ดูไม่ออกละจะดีจะร้าย 

[theindiez]

นิลลาทางเราจะระแวงเธอแล้วนะ !!

[about]

 

[LadySaiKim]

เป็นห่วงคุณพิชญ์ฌาณ

[PrimYJ]

เดาความคิดของเจนภพกับนิลลาไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่

[JaikOrn]

   เจนภพนายอีกแล้วหรอ มีอะไรให้หักมุมตลอเลย ว่าแต่ตอนนี้คุณพิษยังไม่จนมุมนานเจนใช่ไหม แล้วนิลลานี่คือที่มาที่ไปเป็นคนยังงัยกันนะ แอบขอเชื่อใจนิลลาเหมือนที่บู้บี้เชือได้ไหม ..​หรือเราจะต้องผิดหวังเหมือนที่เชื่อใจเจนภพอีกแล้วนะ

ลุ้นตอนต่อไปปปป

[kawisara]

สรุปทั้งเรื่อง

มีคนดีแค่

อคิราห์กับอคิน แค่นั้นที่เป็นคนดี

[nofsnof]

เรื่องนี้เดายากมากกก พลิกโผกันทุกตอนเลย

เจนภพจะทรยศพิษฌาณจริงๆหรอ แงง

โกรธพ่อแต่อย่าโกรธพี่ชายเลยนะ

คิดว่าเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ ยังมีปมอีกหลายปมต้องแก้
รอติดตามค่ะ 

[van16]

   เจ้าบู้บี้สู้ๆ นะ 

[Jiraapp]

ฮึ่ยโดนบู้บี้หลอกใจหายใจคว่ำหมด  เจนภพอีกแล้วนะทำอะไรคุณพิชช์อี๊กกก แล้วนิลนี่ทำไมต้องพูดให้น้องอัยย์ระแวงด้วย เดาทางไม่ถูกเลย

[NormalVee]

เรื่องนี้ตัวละครซับซ้อนสุดใจไปเลยค่ะ น่าติดตามมาก

[aoihimeko]

รอค่้ะ

[mooping-7]

ลุ้นทุกตอนเลยอะ

[็Hollyk]

Ai Adore You.

#ขอรักแค่คุณ

ตอนที่ 36

 

 



 

 

         “ผมมาแล้ว”  ชายหนุ่มพูด  ก้าวยาวๆเข้าไปหาร่างอวบอัดได้ส่วนสัดของอัลฟ่าสาวที่ยืนรออยู่ในลานจอดรถหลังโรงเรียนแห่งหนึ่ง  เธอหันกลับมามองหน้าเขาแล้วยิ้ม

          “ยินดีด้วยนะคะกับตำแหน่งหัวหน้าพรรคคนใหม่  แผนการหักหลังผู้มีพระคุณของคุณกำลังไปได้สวยจริงๆ”  เธอพูดพลางยิ้มเยื้อน  “คุณพ่อพอใจมากๆเลยค่ะกับการที่คุณได้รับตำแหน่งนี้”

          “ฝากขอบคุณคุณพ่อของคุณด้วยนะครับ  ไว้ผมจะเข้าไปเยี่ยมท่านอีกที”  เจนภพตอบอย่างสงบ

          “ได้สิคะ”  รินลดาว่า

         “คุณติดต่อผมมาอีก  หวังว่าคราวนี้คงมีข้อเสนอที่ดีขึ้นกว่าเก่านะครับ”

          “แน่นอน  ข้อเสนอใหม่ของฉันก็คือ  ของในเซฟนั้น กับชื่อผู้ว่าจ้างของฉันที่คุณอยากได้”  รินลดาพูดเนิบๆ

          “คุณพร้อมหักหลังผู้ว่าจ้างของคุณแล้วเหรอ”  ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ

          “ฉันบอกข้อเสนอนี้กับเขาและเขาก็ตกลงจะให้ฉันบอก”

          “เห็นทีของในเซฟนั่นคงจะสำคัญกับเขามากเหลือเกินสินะ”  เจนภพเคาะ  “แล้วถ้าผมอยากเพิ่มข้อเสนอด้วยการขอเข้าพบเขาสักครั้งล่ะครับ”

          “แหม  คุณนี่  ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะ  นิสัยเหมือนอดีตเจ้านายของคุณไม่มีผิด”  รินลดาพูด  “แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ  เห็นทีแค่ของในเซฟคงจะไม่พอ  คิดว่าผู้ว่าจ้างของฉันก็คงจะรู้สึกไม่สะดวกใจแน่ๆที่จะให้คุณพบ”

          “ถ้าผมมีของแถมล่ะ”  เจนภพยิ้มพราย  “สิ่งที่จะทำให้นายจ้างของคุณยอมให้ผมเข้าพบ”

          “มันคืออะไรคะ”

          ชายหนุ่มยิ้ม  เปิดคลิปในโทรศัพท์ให้หญิงสาวดู

          ภาพผู้ชายร่างสูงใหญ่ในคลิปไม่ชัดเจนนัก  แต่สำหรับคนที่รู้จักพิชช์ฌานก็พอจะเดาออกว่าคนที่ยืนอยู่กลางวงล้อมคือใคร  รินลดายกมือขึ้นปิดปาก  มองภาพอัลฟ่าหนุ่มทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหวาดเสียว  เลือดสดแดงฉานไหลเจิ่งนอง

          “คุณพิชช์ฌาน...”  รินลดาพูด

          “ถูกต้องครับ”  เจนภพพูดเนิบๆ  จ้องมองภาพอดีตเจ้านายถูกซ้อมอย่างรุนแรงในคลิปจนกระทั่งจบ  ร่างสูงใหญ่ของพิชช์ฌานถูกลากออกไปจากโกดังในสภาพร่อแร่เต็มที

          “เขาตายแล้วหรือ”  รินลดากระซิบ  “หรือว่านี่คือคลิปก่อนระเบิด  ไม่สิ  ก็ร่องรอยระเบิดยังอยู่นี่”

          “เป็นคลิปหลังจากระเบิดครับ  คุณพิชช์ฌานไม่ได้เสียชีวิตจากแรงระเบิด  แต่ว่าอยู่ในที่แห่งหนึ่งในความควบคุมของผม”  เจนภพตอบ  “ผมรู้ว่ามีคนไม่เชื่อว่าคุณพิชช์ฌานตายไปแล้วรวมถึงผมด้วย  ผมถึงได้ออกตามหาจนกระทั่งเจอตัวเขาและหาทางล่อเขาออกมาพบ”

          “.........”  หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่คาดคิดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆด้วยเสียงแหลมสูง  “ฉันกะแล้วเชียวว่าพวกเสี้ยวเบต้าไว้ใจไม่ได้”

          “ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินที่คุณพูดเมื่อกี้นะ”  เจนภพพูดเสียงเข้ม  “ผมเปิดไพ่ของผมแล้ว  ตาคุณแล้วครับคุณรินลดา  ผมคิดว่าคุณคงไม่ถนัดแต่การลอบกัดลับหลังอย่างเดียวหรอกใช่มั้ย  ในสายตาของผม  คุณเป็นผู้หญิงที่แฟร์คนนึง”

          “ฉันจะมั่นใจได้อย่างไรว่าคลิปนี้จะไม่ได้ถูกตัดต่อขึ้นมา”

          “คุณเอาคลิปไปตรวจสอบก็ได้  ผมเชื่อว่าฝีมือคุณดูออกแน่นอนว่าจริงหรือปลอม”

          “ตกลง  ฉันรับข้อเสนอนี้”  รินลดาพูด  ยิ้มมุมปาก  “ถ้าเป็นคลิปจริง  คุณก็เตรียมตัวเข้าพบผู้ว่าจ้างของฉันได้เลย อยากฝากอะไรไปบอกเขาเป็นพิเศษมั้ย”

          “ผมมีข้อเสนอที่ดีที่สุดให้เขา”  เจนภพพูด  ก้มศีรษะให้นิดหนึ่ง

          “เดี๋ยวก่อน  ฉันนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้”  หญิงสาวรั้งเอาไว้  “โอเมก้านั่น...ยังอยู่ที่บ้านของพิชช์ฌานใช่ไหม”

          “คุณหมายถึงคุณอาคิราห์?  ถามทำไม”

          “ฉันอยากได้อาคิราห์  คุณยกมันให้ฉันได้มั้ย”

          “คุณอาคิราห์ไม่ใช่ทรัพย์สินจะได้ยกให้ใครได้  อีกอย่าง  ถึงแม้ว่าคุณพิชช์ฌานจะไม่อยู่แล้วแต่ว่าเขาก็ยังเป็นลูกของนายกฯประเทศนี้  คุณคงไม่อยากมีปัญหากระมัง”  เจนภพพูดเรียบๆกึ่งเตือน  “คุณอาคิราห์ไม่ใช่โอเมก้าที่ใครจะทำอะไรได้ง่ายๆ”

          “ก็เพราะเป็นแบบนั้น  ฉันถึงยิ่งอยากจัดการมันยังไงล่ะ”  รินลดาว่า  “คุณคงไม่คิดจะปกป้องเมียของคนที่คุณเพิ่งซ้อมปางตายหรอกใช่มั้ย”

          “ผมไม่ปกป้องเขาอยู่แล้ว เพียงแต่เตือนคุณว่าอย่าทำอะไรล้ำเส้นจะดีกว่า”

          เปลือกตาระยิบระยับด้วยอายแชโดว์ของหญิงสาวหรี่ลง  รินลดาเอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้า

          “รู้อะไรมั้ย  ฉันเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดบางอย่างคุณเจนภพ  ถ้าฉันเดาไม่ผิด  คุณใช้พิชช์ฌานเป็นข้อต่อรองในการขึ้นเป็นหัวหน้าพรรคกับท่านนิมมาน  ถูกมั้ย”

          “ถูกต้อง”

          “แต่ว่ากับอาคิราห์  คุณกลับปกป้องมันนัก  ทำไมกันนะ”

          “เพราะอาคิราห์ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยกับเรื่องนี้”  ชายหนุ่มตอบอย่างสงบ

          “ไม่ใช่ว่าหวังจะเคลมมันต่อจากพิชช์ฌานหรอกเหรอ”

          คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงก่อนที่จะเจ้าของจะปล่อยเสียงหัวเราะทุ้มๆออกมา

          “ฟังดูน่าสนใจดีนี่ครับ”  เจนภพพูด  “คุณคิดว่ายังไงล่ะ”

          “ฉันเข้าใจล่ะ”  หญิงสาวพยักหน้าเนิบๆ  “ก็ได้  ถ้าอย่างนั้นฉันจะ ‘ยัง’ ไม่แตะต้องมันก็แล้วกันนะ”

          “จนกว่าจะถึงเวลา  คุณผู้หญิง”  เจนภพว่า  แล้วเดินจากมา

          รินลดามองตามหลังอย่างครุ่นคิด  เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า  เธอหยิบขึ้นมาดู  เจนภพส่งคลิปที่เธอเพิ่งดูไปเมื่อครู่นี้มาให้  หญิงสาวกดส่งต่อไปยังใครคนหนึ่งอย่างไม่รอช้า  เสียงเรียกเข้าดังขึ้นทันที

          “ฮัลโหล  กะแล้วเชียวว่าคุณจะต้องรีบโทรมาแน่”  เธอกรอกเสียงลงไป  “ให้ฉันไปหาคุณดีไหมคะ”  ปลายสายบอกสถานที่มา  รินลดากดวางสายแล้วหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมสีบนริมฝีปาก

          เกมมันอยู่หลังจากนี้ต่างหาก

          ..............................................................................

          “วันนี้ก็ไม่มีกุหลาบหรอนิลลา”  คนถามนั่งเท้าคางอยู่หน้าระเบียงบ้าน  ทอดสายตามองจ้องเป๋งไปยังประตูหน้าบ้านที่ปิดสนิท  โอเมก้าคนสนิทเงยหน้าขึ้นจากการปอกผลไม้ให้เจ้านายกิน

          “ยังไม่มี”  นิลลาว่า  ส่งแอปเปิ้ลชิ้นใหญ่ไปให้อาคิราห์รับไว้  “คุณกลับเข้าไปในบ้านเถอะ  ถ้ามีมาเมื่อไหร่  ฉันจะเอาไปให้เอง”

          “ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน  สามวันแล้วนะ”

          “ก็คงยุ่งๆ”  นิลลาตอบ  “คุณเองก็มีงานต้องทำไม่ใช่หรือไง  อย่าลืมสิว่าพรุ่งนี้จะต้องไปที่พรรคด้วยนะ”

          “ฉันมาคิดดูแล้ว  ไม่น่าสนใจรับตำแหน่งเลขาฯอะไรนั่นเลยนิลลา  ฉันทำอะไรเป็นที่ไหนกัน”  อาคิราห์ถอนหายใจเฮือก  “แค่อ่านหนังสือเตรียมสอบเทียบก็เหนื่อยจะตายแล้ว”

          “โธ่  คุณเจนภพก็บอกเองว่าคุณพิชช์ฌานอยากให้คุณอัยย์รับตำแหน่งนี้  อย่าเพิ่งถอดใจเลย  คุณยังไม่ได้เริ่มเลยนะ  ลืมที่คุณเคยบอกฉันแล้วเหรอว่าอย่าถอดใจง่ายๆ”

          “ฉันก็อยากได้กำลังใจบ้างนี่”  เจ้าโอเมก้าพูดงึมงำอยู่ในลำคอ  ตวัดสายตามองไปยังประตูรั้วอีกรอบ  “แต่ก็ช่างเถอะ  ฉันโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ  ต้องมีความรับผิดชอบ”  อัยย์พูดเหมือนท่องคำขวัญวันเด็ก  กำมือชูขึ้นสูงให้กำลังใจตัวเองแล้วก็กลับเข้าไปในห้องหนังสือต่อ

          นิลลามองตามหลังพลางถอนหายใจยาว  พิชช์ฌานหายจากการติดต่อไปสามวันแล้ว  ไม่มีกุหลาบหน้าประตู  ไม่มีข้อความหรือแผนการฝากมาบอกอีก  ราวกับชายหนุ่มผู้นั้นหายสาบสูญไปเสียเฉยๆ  เจนภพเองก็นิ่งเฉยไม่พูดเรื่องนี้ออกมาเลยสักคำ

          เจนภพเข้ามารับอาคิราห์ไปที่ทำการพรรคด้วยกัน  มีนักข่าวมารออยู่ข้างหน้ากันเต็มไปหมดเพื่อสัมภาษณ์หัวหน้าพรรคคนใหม่ที่หนุ่มที่สุดในประวัติศาสตร์  อาคิราห์เองก็ถูกรุมด้วยนักข่าวไม่แพ้กันในฐานะเลขาฯคนแรกที่เป็นโอเมก้า

          “รู้สึกอย่างไรบ้างคะกับตำแหน่งนี้”  นักข่าวยิงคำถาม  อาคิราห์ยิ้มตอบ

          “ดีใจมากครับที่ได้มีส่วนร่วมกับในการทำงานของพรรค”

          “คิดว่าหลังจากนี้บทบาทของโอเมก้าจะมีมากขึ้นไหมคะ”

          “แน่นอนครับ   นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น  แต่เป็นจุดเริ่มต้นที่ผมภูมิใจมากครับ”  อาคิราห์โบกมือให้กล้องแล้วส่งรอยยิ้มหวานที่เรียกเสียงอุทานจากใครหลายคน

          ภาพโอเมก้าในชุดสูทเรียบร้อยยืนเคียงคู่กับหัวหน้าพรรคคนใหม่ได้ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ  เรียกกระแสทั้งชื่นชมและต่อต้านจากประชาชนได้ทันตาเห็น  ตามด้วยบทสัมภาษณ์จากนิตยสารชื่อดังที่ตามไปสัมภาษณ์โอเมก้าถึงบ้านของพิชช์ฌานอีก

          ชื่อของอาคิราห์กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์อีกครั้ง  นักข่าวขุดประวัติของเขาขึ้นมาเล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก  เรื่องราวเมื่อตอนที่เขาแฝงตัวเข้าไปในการทลายแหล่งค้ามนุษย์นั้นกลับมาเป็นที่พูดถึงอย่างชื่นชม  ความสามารถพิเศษถูกเอามาบอกต่อปากต่อปาก  บ้างก็บอกว่าคุณอาคิราห์สามารถพูดได้ถึงหกภาษา  บ้างก็บอกว่าคุณอาคิราห์เป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ทางด้านความจำและการคิดคำนวน   แม้ว่าจะไม่มีปริญญาบัตรสักใบเพราะไม่เคยเข้าเรียนในระบบเลยก็ตาม

          “นอกจากนี้คุณอัยย์ยังมีความสามารถพิเศษทางด้านกีฬาด้วยนะ  ว่ายน้ำเก่งมาก  เคยว่ายน้ำชนะคุณพิชช์ฌานด้วยล่ะ  ทั้งที่คุณพิชช์ฌานเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเหรียญทองสมัยเรียนมหาลัยเชียวนะ”   นิ่มนวลพูดกับนักข่าวที่มาขอสัมภาษณ์ถึงบ้าน  “แล้วเธอยังมีพรสวรรค์ทางด้านการร้องเพลงและเต้นรำด้วย  อย่าลืมสิว่าพี่ชายฝาแฝดของเธอเป็นถึงนักร้องซูเปอร์สตาร์นะ  เธอเองก็เก่งไม่แพ้พี่ชาย”

          “ป้านิ่มๆ พอเถอะครับ  อายเค้า”  อาคิราห์แอบสะกิดหลังจากนักข่าวพากันกลับไปหมดแล้ว  “ผมว่าความสามารถพิเศษของผมอย่างเดียวเห็นจะมีแค่เรื่องกินนี่ล่ะ”  เจ้าตัวว่า  ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวอย่างรวดเร็วโชว์ทักษะให้ดูว่าพูดจริง  “ผมสามารถกินได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้  โดยเฉพาะฝีมือป้านิ่ม”

          “ป้าเชื่อค่ะ  ป้าทำอะไรให้ก็กินเรียบไม่เหลือเลย  ไม่ต้องมาพูดอ้อนหรอก  อยากกินอะไรก็บอก  เอ.. มะรืนนี้คุณอัยย์จะต้องตามคุณเจนภพออกไปหาเสียงนอกสถานที่ใช่ไหมคะ”

          “ใช่ครับ  เริ่มหาเสียงกันแล้ว”  อาคิราห์พยักหน้ารับ  กางหนังสือพิมพ์ออกอ่าน   “วันนี้ไม่มีกุหลาบหรอครับ”  เจ้าโอเมก้าถามต่อลอยๆคล้ายไม่ใส่ใจ  หากคนฟังก็รู้ดีว่าเจ้าตัวเฝ้ารอคำตอบนี้ยิ่งกว่าสิ่งใด

          นิ่มนวลลอบถอนหายใจยาว

          “ไม่มีค่ะ  คุณอัยย์อยากได้ดอกไม้ชนิดไหนไหม  เดี๋ยวป้านิ่มจะไปตัดในสวนมาให้ค่ะ  ดอกไฮเดรนเยียก็กำลังงามทีเดียว”

          “ขอบคุณครับ  แต่ไม่เป็นไร”  อาคิราห์วางหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะอาหารแล้วลุกขึ้นเดินกลับขึ้นไปด้านบน  นิ่มนวลมองตามหลังอย่างกังวล  หันไปมองโอเมก้าที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

          “นิลลา  ไปไหนทำไมเพิ่งมา  ได้กุหลาบมามั้ย”

          “ไม่ได้” นิลลาส่ายหน้า  “ฉันไปธุระมา  คุณอัยย์ขึ้นไปนอนแล้วเหรอ”

          “ใช่  ฉันถามจริงๆเถอะ  คุณพิชช์ฌานไม่ได้ติดต่อมาอีกหรอ  เธอหายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ  นี่ฉันขึ้นไปชั้นบนแอบได้ยินเสียงคุณอัยย์ร้องไห้เมื่อคืนด้วย”  แม่บ้านอาวุโสว่า  “หาทางติดต่อหน่อยไม่ได้หรือไง”

          “ฉันก็ไม่รู้จะติดต่อยังไง”

          “ไม่งั้นเดี๋ยวก็ลงอีหรอบเดิมอีกหรอก  ฉันทนเห็นคุณอัยย์จ๋อยอีกไม่ไหวหรอกนะ  สงสาร”

          คนที่ถูกพูดถึงนั้นกำลังนอนขดอยู่บนเตียงใหญ่ที่แวดล้อมด้วยเครื่องนอนและเสื้อผ้าของเจ้าของห้อง  อาคิราห์ซุกหน้ากับผ้าห่มหนานุ่มอวลด้วยกลิ่นของพิชช์ฌานจางๆ  ปล่อยให้น้ำตาไหลออกหางตาเป็นทาง

          ...ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นหายตัวไปไหนอีกแล้ว  คิดจะปล่อยให้เขาคิดถึงอยู่คนเดียวไปถึงเมื่อไหร่... อาคิราห์คิดวนเวียนกลับไปกลับมา  สลับกับการถอนหายใจยาว

          ทำไมถึงต้องทำตัวมีความลับนัก  อย่างน้อยก็ควรจะต้องส่งข่าวมาบอกกันบ้าง  ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้  หรือว่าต้องใช้มุขแกล้งตายอีกถึงจะออกมากันแน่

          ..............................................................................

         รถตู้สีดำมืดกลมกลืนกับบรรยากาศจอดรออยู่ก่อนแล้วข้างสวนสาธารณะที่เงียบสงัดไร้ผู้คน  เสียงหอนาฬิกาตีบอกเวลาตีหนึ่ง  ไม่ใช่เวลาที่ใครจะมาเดินเล่นในสวนสาธารณะอีก

          เจนภพจอดรถเทียบข้างต้นไม้ใหญ่แล้วเดินเข้าไปหารถคันนั้นอย่างไม่รีบร้อน   พอเข้าไปใกล้ๆก็เห็นว่ามีผู้ชายสองคนยืนอยู่ข้างรถรอเขาอยู่ก่อนแล้ว

          “ผมชื่อเจนภพ  มาตามที่นัดหมายเอาไว้”  ชายหนุ่มพูดเรียบๆ  เหลือบมองรอบตัวอย่างระมัดระวัง

          ชายหนึ่งในสองก้มศีรษะรับแล้วเดินอ้อมไปอีกทาง  เขาได้ยินเสียงประตูรถเปิดออกก่อนที่ใครคนหนึ่งจะก้าวลงมาจากรถแล้วเดินมาหาเขา

          “คุณเจนภพ”  หญิงสาวอัลฟ่าเรียกชื่อเขาเนิบๆ  “กำลังรอคุณอยู่เลย  ไหนล่ะคะของในเซฟที่ตกลงกันเอาไว้”

          “ผมขอพบผู้ว่าจ้างของคุณก่อน”  ชายหนุ่มตอบ  “ยื่นหมูยื่นแมวสิครับคุณรินลดา”

          “แหม  อย่างน้อย ‘เขา’ ก็คงอยากเห็นของแลกเปลี่ยนของคุณก่อนนะคะ”

          “เขาอยู่ในรถคันนี้งั้นหรือ”     

          “เปล่าค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้า  “นี่เป็นรถของฉันเอง  แต่ฉันทราบว่าเขากำลังจับตามองพวกเราอยู่อย่างแน่นอน”

          เจนภพล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบห่อพลาสติกสีเข้มออกมา  เขายื่นออกมาตรงหน้าให้เห็นได้ชัด ๆ

          “นี่คือของที่อยู่เซฟนั่น”

          “ข้างในนี้มันคืออะไรหรอคะ”  หญิงสาวเอียงคอมองอย่างสนใจ

          “ผู้ว่าจ้างของคุณไม่ได้บอกมาก่อนเหรอว่าคืออะไร”  เจนภพเลิกคิ้ว  คนฟังส่ายหน้า

          “ฉันรู้เพียงแค่ว่ามันเป็นของสำคัญเท่านั้น”  เธอเอื้อมมือทำท่าจะรับของไปทว่าชายหนุ่มดึงคืนกลับไปก่อน

          “เดี๋ยวสิครับ  แล้วข้อแลกเปลี่ยนของเราล่ะ  ผู้ว่าจ้างของคุณอยู่ที่ไหน  ถ้าเขาไม่ปรากฏตัวออกมาผมก็จะไม่ส่งของให้คุณหรอกนะคุณรินลดา”  เจนภพพูดพลางกวาดตามองรอบตัว  “คุณคงไม่เบี้ยวผมหรอกใช่ไหม”

          “ใครจะทำอย่างนั้นกันล่ะคะ”  หญิงสาวยิ้มพราย  หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก  “ฮัลโหล  ของที่ว่าได้มาแล้วค่ะ  ฉันจะส่งรูปไปให้คุณดู”  เธอกดถ่ายรูปของในมือของเจนภพแล้วส่งไปให้คนๆนั้น  เจนภพเห็นหญิงสาวนิ่งฟังปลายสายพูดอะไรต่อมายืดยาว  รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเพิ่มมากขึ้นราวกับถูกใจสิ่งที่ได้ยิน  “ตกลงค่ะ  ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปก่อนนะคะ”  เธอวางสายแล้วหันมาหาชายหนุ่มที่รออยู่  “ผู้ว่าจ้างของฉันอยากจะคุยกับคุณด้วยตัวเองค่ะ  เขากำลังมาที่นี่”

          เจนภพคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงเหมือนล้อรถยนต์บดมาตามถนน  กล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาตึงเขม็งด้วยความเครียดที่เกิดขึ้น  ถึงแม้ว่าเขาจะมีพิชช์ฌานเป็นตัวประกันแต่ก็ใช่ว่าจะได้ผล  หญิงสาวเองก็มีท่าทางตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด  เธอห่อไหล่ลงแล้วจ้องมองไปทางถนนหลักที่เข้ามายังสวนสาธารณะแห่งนี้

          “คุณไม่เคยเจอผู้ว่าจ้างของคุณงั้นหรือ  คุณรินลดา”

          “ไม่เคย  เราติดต่อกันผ่านโทรศัพท์และอีเมล์  แน่นอนว่าเขาใช้เครื่องแปลงเสียงทำให้ไม่รู้ว่าเสียงที่แท้จริงคือใครกันแน่”  เธอตอบ  จับตามองตาไม่กะพริบ 

          “แล้วเขามีชื่อเรียกแทนตัวว่าอะไร”  เจนภพพึมพำ

          “ที่ฉันรู้ก็คือเขาใช่อักษรว่า T.A.แทนตัวเอง”  คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน  “คุณไม่จำเป็นต้องมาถามฉันเพราะอีกเดี๋ยวคุณก็จะได้เจอเขาแล้ว”

          เจนภพนิ่งเงียบ  เขายืนรออย่างสงบแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นจะมีใครปรากฏตัวขึ้นมา

[็Hollyk]

         “คุณคงไม่ได้หลอกผมใช่ไหม”  ชายหนุ่มถามขึ้นช้า ๆ  เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ  “มันเกือบสิบห้านาทีแล้ว”

          “เขากำลังมา”  รินลดาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน  เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเธอ  หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูข้อความในนั้นแล้วก็เก็บลงกระเป๋า  “เขาให้ฉันกลับก่อน  เอาไว้เจอกันใหม่นะคะคุณเจนภพ”

          “เดี๋ยวสิ”  ชายหนุ่มท้วง  คว้าแขนของอัลฟ่าสาวเอาไว้  “คุณกลับไปก่อนแบบนี้แล้วผมจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่ถูกปาระเบิดใส่หรืออะไรทำนองนั้น”

          “ให้เขากลับไปเถอะ  ผมไม่ใช่คนเล่นตุกติกอะไรแบบนั้นหรอก”  เสียงทุ้มๆดังขึ้นด้านหลังทั้งสองคน  เจนภพหันขวับไปมองแล้วก็อ้าปากค้างอย่างตกใจแกมประหลาดใจ  ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้นิดๆแล้วก้มศีรษะให้หญิงสาว  “เชิญคุณรินลดากลับก่อนดีกว่าครับ  ดึกมากแล้วไม่เหมาะกับสุภาพสตรีอย่างคุณ”

          “........”  หญิงสาวไม่พูดอะไรออกมาสักคำแต่รีบหมุนตัวเดินอ้อมไปขึ้นรถตู้ของตนเองแล้วขับออกไปทันที  ทิ้งให้ผู้ชายสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่กลางสวนสาธารณะ

          “ไม่นึกเลยว่าเป็นคุณ”  เจนภพพึมพำ  “คุณไตรภพ”

          รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงใหญ่เลิกคิ้วแล้วส่งยิ้มให้

          “ทำไมล่ะ  คุณ...เจนภพใช่ไหม  ยินดีที่ได้เจอตัวจริงของคุณนะครับ  ผมชื่นชมคุณมานานแล้วในฐานะมือขวาของคุณพิชช์ฌาน  ไม่นึกเลยว่าคุณจะก้าวหน้ารวดเร็วจนได้มาถึงตำแหน่งหัวหน้าพรรคในที่สุด”  ไตรภพพูดเนิบ ๆ  เหลือบตามองของในมือของชายหนุ่มรุ่นน้อง  “ผมคิดว่าคุณคงเปิดดูของในเซฟไปแล้ว  และก็คงสงสัยเต็มทีว่ารายชื่อในนั้นประกอบด้วยใครบ้าง   ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็  คุณคิดว่า T.A. ที่อยู่บนสุดคือ ไตรคุณ  อลันไตร  ถูกต้องไหมครับ”

          คนฟังนิ่งอั้น  กำห่อพลาสติกในมือแน่น  เริ่มรู้สึกถึงความอันตรายที่แฝงมากับน้ำเสียงสุภาพของอีกฝ่าย

          “เสียดายที่คุณคิดผิด  ไม่อย่างนั้นแผนจับปลาใหญ่ในวันนี้ก็คงจะสำเร็จอย่างงดงามเป็นแน่”  ไตรภพพูดยิ้มๆ  เหลือบตามองไปทางด้านหลังของคู่สนทนา  “ผมคิดว่าคุณพิชช์ฌานเองก็คงจะกำลังผิดหวังเป็นอย่างมากเช่นกันที่เป็นผม  ไม่ใช่คุณพ่อ  จริงมั้ยครับ  ...ความจริงแล้ว  คุณพิชช์ฌานควรจะออกมาพูดคุยกันเสียหน่อยนะครับ  ผมอยากแลกเปลี่ยนความคิดด้านนโยบายกับคุณอีก”

          “คุณพิชช์ฌานไม่ได้อยู่ที่นี่”  เจนภพพูดเสียงห้วนจัด  “ผมควบคุมตัวเขาเอาไว้ที่หนึ่ง  ถ้าคุณอยากพบเขา  คุณก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

          “อย่างเช่นอะไรบ้างครับ”  ไตรภพถามกลับ  มองหน้าอีกฝ่ายอย่างประเมิน  “คุณเป็นคนเก่ง  มีความสามารถคุณเจนภพ  แต่ว่าคุณเลือกทางที่ผิด  อย่างไรก็ตามคุณยังสามารถกลับตัวได้ทันในตอนนี้”

          “คุณพูดถึงอะไร”

          “ท่านนิมมาน พ่อของคุณพิชช์ฌานเป็นคนสั่งเก็บพ่อแม่ของคุณ  คุณคงรู้เรื่องนี้แล้ว”  ไตรภพพูด  ยิ้มมุมปาก  “คุณคงไม่คิดจะทำงานให้กับคนที่สังหารพ่อแม่กระมัง”

          “.........”  เจนภพเงียบกริบ

          “ถ้าคุณมาทำงานกับผม  ผมมีตำแหน่งดีๆให้คุณ  อย่างน้อยรัฐบาลสมัยหน้าจะต้องมีชื่อคุณเจนภพเป็นหนึ่งในรัฐมนตรีไม่กระทรวงใดก็กระทรวงหนึ่งอย่างแน่นอน   คุณคิดว่ายังไงล่ะ  ตอนนี้คุณก็เป็นหัวหน้าพรรคแล้ว  ถ้าพรรคของเราร่วมมือกัน  ผลประโยชน์จะไปไหนเสีย”

          “คุณจะให้ตำแหน่งผมงั้นหรือ”  แววละโมบฉายในดวงตาของคนฟัง

          “แล้วแต่คุณจะเลือกเลย  กระทรวงไหนก็ได้ทั้งนั้น  รับรองว่าพวกอัศวลักษณ์จะต้องกระอักเลือดออกมาด้วยความแค้นแน่  แค่คุณร่วมมือกับเรา  คุณคนเดียวที่มีอำนาจในการตัดสินใจ  จะไปทนเป็นพรรคฝ่ายค้านทำไมในเมื่อมีโอกาสงามๆที่จะร่วมรัฐบาลลอยมาถึงมือแล้ว”

          “ผมสนใจสิ่งที่คุณพูดนะ  คุณไตรภพ  แต่ว่า..ก่อนที่ผมจะเข้าไปจับมือกับใครก็ต้องเช็คก่อนว่ามือนั้นมันโสโครกมากแค่ไหน  เพราะผมไม่อยากจะต้องติดคุกหัวโตไปด้วย  คุณจะบอกผมได้มั้ยว่าอักษรย่อที่อยู่ในนี้”  ชายหนุ่มชูห่อพลาสติกที่ด้านในมีกระดาษม้วนซ้อนเอาไว้ขึ้น  “..คือรายชื่อหรือว่าอะไรกันแน่  แล้วทำไมคุณจะต้องอยากได้มัยด้วย”

          “ถามกันตรง ๆ แบบนี้เลยเหรอ”

          “ผมเป็นคนแฟร์ ๆ อยู่แล้ว”

          “ผมคิดว่าคุณรู้อยู่แล้วนะว่ามันคือรายชื่อ  แต่ที่คุณอยากรู้มากกว่าก็คือ ...อักษรย่อพวกนั้นหมายถึงใครบ้าง  ผมพูดถูกหรือเปล่า”

          “ถ้าจะร่วมมือกัน  ผมก็ควรจะรู้ว่าใครที่อยู่ฝั่งเดียวกันบ้างไม่ใช่หรือไง”  เจนภพว่าพลางยักไหล่  “แต่ถ้าคุณไม่บอก  ผมก็คงจะอดรู้สึกลำบากใจไม่ได้  เราต่างอยากทำงานกับคนที่เชื่อใจกันจริงไหม”

          “อืม  คุณพูดถูก  ถ้าอย่างนั้น  ผมจะให้คนมาช่วยแปลอักษรย่อแต่ละคนให้คุณฟังดีไหม  คิดว่าเขาคงเดาได้หลายคนเชียวล่ะ”  ไตรภพยิ้มพราย ดีดนิ้วทีหนึ่ง

          เจนภพหันไปมองตามเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่เดินเข้ามาตรงที่ว่างที่เขายืนอยู่  ภาพร่างสูงใหญ่ของพิชช์ฌานถูกล็อคอย่างแน่นหนาพลางลากมาที่ด้านหน้าบริเวณอย่างไม่ปรานีปราศรัยนั้นทำให้เอาอดีตมือขวาอ้าปากค้าง  เก็บอารมณ์ไม่ทัน

          “ว่าไงครับคุณพิชช์ฌาน  ทำไมถึงหน้าบวมอย่างนั้นล่ะ  เดี๋ยวถ่ายรูปออกมาไม่หล่อนะ”  ไตรภพพูดยิ้มๆ  ย่อตัวลงจับที่ปลายคางเขียวครึ้มบวมเป่งของอดึตหัวหน้าพรรคฝ่ายค้าน  “เห็นคุณนั่งคุดคู้แอบอยู่ในรถตั้งนาน  ลูกน้องของผมก็เลยช่วยพาออกมาสูดบรรยากาศหน่อย  สดชื่นขึ้นไหมครับ”

          พิชช์ฌานหรี่ตามองผ่านเปลือกตาที่บวมจนแทบปิดเพราะถูกซ้อมอย่างรุนแรงเมื่อครู่นั้น  เห็นร่างของน้องชายยืนมองมาทางเขาอย่างตื่นตะลึงทำอะไรไม่ถูก  ชายหนุ่มกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดลงไปแล้วสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของลูกน้องไตรภพ

          “ปล่อยให้เขายืน”  ไตรภพโบกมือห้ามไม่ให้ลูกน้องทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายอีก  พิชช์ฌานลุกขึ้นยืนโซเซกุมชายโครงเอาไว้มั่น

          “คุณ..ไตรภพ..  ทำไมถึง  เป็นคุณไปได้”  แววผิดหวังฉายชัดในดวงตาคมเข้มที่แดงก่ำ  ทอดสายตามองอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น  “ผมอุตส่าห์นับถือคุณ  สุดท้ายคุณก็เลวเหมือนพ่อ”

          “ระวังปากหน่อยคุณพิชช์ฌาน  พ่อของผมไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้นะครับ”  ไตรภพว่า  ลูกน้องที่เหลือลากกึ่งหิ้วปีกคนของพิชช์ฌานมากองรวมกันไว้ได้เกือบยี่สิบคน  “พาคนมาเยอะแยะไปหมด  หวังจะจับปลาใหญ่  ที่ไหนได้ดันโดนตลบหลัง  เป็นอย่างไรบ้างครับ  เจ็บแสบดีไหม”  ไตรภพพูด  เดินไปหยุดตรงหน้าของเจนภพแล้วต่อยเข้าที่หน้าท้องของชายหนุ่มโดยไม่ให้ตั้งตัว  อดีตมือขวาของพิชช์ฌานตัวงอลงทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น  ไตรภพเตะเข้าที่ชายโครงและใบหน้าของเจนภพอีกครั้ง  ไม่เปิดโอกาสให้ลุกขึ้นมาสู้ได้อีก

          พิชช์ฌานอุทาน  ขยับจะเข้าไปช่วยน้องชายแต่ก็ถูกคนของไตรภพล็อคแขนเอาไว้

          “คิดว่าแค่แผนตื้น ๆ อย่างคลิปรุมซ้อมนั้นจะทำให้ผมเชื่อว่าคุณหักหลังพิชช์ฌานหรอครับ  คนหน้าโง่ที่หลงทำงานให้คนที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง  จนบัดนี้ก็ยังถูกหลอกใช้ไม่เลิก  ไม่น่าสมเพชไปหน่อยเหรอ”

          “อย่างน้อยคุณพิชช์ฌานก็ไม่เคยหลอกโอเมก้าไปค้ามนุษย์เหมือนพวกคุณ”  เจนภพพูดเสียงสั่น  “พวกคุณมันไม่ใช่คนแล้ว”

          “ครึ่งเบต้าอย่างคุณไม่ควรจะเรียกว่าตัวเองเป็นมนุษย์นะ”   ไตรภพว่า  เอื้อมมือไปบีบคางของอีกฝ่ายแน่น  “คนอย่างคุณกับพวกสวะโอเมก้าก็ควรจะรู้ที่ของตัวเอง  ไม่ควรคิดเผยอหน้าขึ้นมาเทียบกับอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์หรอก  มันคนละชั้นกัน  ทำงานตามคำสั่งไปแต่ละวันก็พอแล้ว”

          “เพราะมีพวกความคิดโบราณเต่าล้านปีอย่างพวกคุณอยู่ไง  ประเทศถึงยังไม่ไปไหนสักที”  พิชช์ฌานพูด  ถ่มเอาก้อนเลือดในปากออกมา  “ขอเดาเลยว่าอักษรย่อในนั้นก็คือคนในพรรคของคุณนั่นแหละ  รวบรวมพวกเลว ๆ เข้าไว้ด้วยกัน  ให้ตายเหอะ คุณไตรภพ  ผมไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นคุณ”

          “ผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าแผนการของคุณพิชช์ฌานที่ใคร ๆต่างก็บอกว่ายากที่จะตามทันนั้นจะถูกตลบหลังได้ง่ายๆแบบนี้  ถ้าไม่ใช่เพราะคุณส่งดอกไม้ไปให้เมียโอเมก้าของคุณทุกวันล่ะก็  ผมก็คงไม่รู้หรอกว่าคุณยังมีชีวิตอยู่”  ไตรภพยิ้มกว้าง  “โรแมนติก...แต่ผิดเวลา”

          “เมียโอเมก้าที่คุณพูดคือน้องชายแท้ๆของคุณนะ”

          “ผมไม่เคยมีน้องชายเป็นโอเมก้า”  ไตรภพพูดเสียงเย็น  “เอาล่ะ  เราสนุกพอแล้วล่ะมั้ง ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันเสียที  ผมให้คุณเลือกก็แล้วกันนะว่าจะนอนตายท่าไหน  เห็นแก่ที่คุณเคยขึ้นปกนิตยสารมาก่อน”  หนุ่มใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไม่เปลี่ยน  ทว่าแววตาคมกร้าวคู่นั้นบอกชัดว่าเอาจริง  “ให้คุณพิชช์ฌานเลือกก่อน  ตามด้วยคุณเจนภพ   นอนตายข้างกันเลยดีมั้ย  ผมคิดว่านักข่าวน่าจะสนุกกับการพาดหัวข่าวพรุ่งนี้นะ  อะไรดีล่ะ...เป็น เจ้านายลูกน้องหักเหลี่ยมโหดดีมั้ย  หรือว่าตายเพราะผลประโยชน์ไม่ลงตัวดี  อ้อ  เกือบลืมไปว่าคุณพิชช์ฌานกำลังจะได้ข้อหาใหม่ว่าร่วมขบวนการค้ามนุษย์นี่นะ”

          “คิดว่าทำแบบนี้แล้วพรรคของคุณจะรอดหรือไงคุณไตรภพ  ยังไงความจริงก็ต้องถูกเปิดเผยวันยันค่ำ”

          “ความจริงที่ว่าคุณกับพรรคของคุณเกี่ยวข้องกับขบวนการค้ามนุษย์น่ะเหรอ”  ไตรภพกระซิบ  “คนตายพูดไม่ได้  คุณก็รู้  คุณพิชช์ฌาน  เสียดายอนาคตคนหนุ่มไฟแรงอย่างคุณจริงๆ”

          พิชช์ฌานรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ดันตัวลุกขึ้นยืนทว่าก็ถูกลูกน้องของไตรภพเตะเข้าที่ข้อพับอย่างแรงจนทรุดลงไปกองกับพื้นอีก  ไตรภพล้วงเอาปืนพกกระบอกใหญ่พร้อมที่เก็บเสียงออกมา

          “เอาไว้ผมจะจัดท่าให้คุณก็แล้วกันนะ  ไม่ต้องห่วง”  ไตรภพว่า  ยกกระบอกปืนขึ้นเล็งไปยังหน้าผากของพิชช์ฌาน

          โลหะเย็นเยียบแนบอยู่ที่หน้าผาก  พิชช์ฌานหลับตาลงแล้วนับถอยหลัง  สาม..สอง..หนึ่ง  ใบหน้าเรียวหวานของใครบางคนปรากฏขึ้นในความทรงจำ  อาคิราห์ส่งยิ้มมาให้เขา

          ปัง!

     .................................................................................................

          เจ้าโอเมก้าสะดุ้งตื่นกลางดึกเป็นคืนที่สามติดต่อกัน  เขาหายใจหอบถี่และเหงื่อชุ่มโชกโทรมตัวเพราะฝันร้าย  ภาพพิชช์ฌานนอนจมกองเลือดยังติดตา  อาคิราห์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ

          หัวใจยังเต้นรัวเร็วอยู่  ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาว  ระบายความกลัดกลุ้มออกไป  เดินออกไปยืนตากลมที่ริมระเบียง  กลิ่นหอมๆของดอกไม้ในสวนพัดมาเข้าจมูกช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

          หันไปมองรูปหัวเตียงที่เป็นรูปถ่ายของเจ้าของห้องตัวจริง  ...เป็นเพราะเขากังวลเรื่องพิชช์ฌานมากเกินไปก็เลยเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ  แท้จริงแล้วตอนนี้พิชช์ฌานอาจจะกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในที่ไหนสักแห่งในประเทศนี้และแผนจัดการพวกค้าโอเมก้าก็กำลังดำเนินไปได้สวยแน่ ๆ

          แล้วเมื่อไหร่พิชช์ฌานจะกลับมาหาเขาซักทีนะ....ชายหนุ่มคิดพลางทอดถอนหายใจยาว

          เสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้นหน้าห้องนอนจนเขาตกใจ  อาคิราห์รีบเดินไปที่ประตูห้องแล้วมองผ่านตาแมวออกไปด้านนอก  นิลลายืนอยู่หน้าห้องด้วยท่าทางร้อนใจ

          “มีอะไร”  เขาเปิดประตูออก  “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

          “เรารีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่า”  คำพูดของนิลลาทำให้คนฟังหัวใจตกลงไปอยู่ทีตาตุ่มอีกครั้ง  มันเหมือนกับคืนนั้นที่พิชช์ฌานตัวปลอมเสียชีวิตในห้องไอซียูไม่มีผิด  อาคิราห์นั่งบีบมือของตัวเองไปตลอดทางด้วยความตึงเครียด  นิลลาอธิบายสถานการณ์คร่าวๆให้เขาฟังอย่างรวบรัด

          “คุณพิชช์ฌานกับคุณเจนภพวางแผนล่อจับพวกค้ามนุษย์แล้วปรากฏว่าโดนยิง  ตอนนี้อาการสาหัสอยู่ในห้องผ่าตัด”

          น้ำตาของคนฟังทะลักออกมาโดยไม่ต้องฟังจนจบ  อาคิราห์สะอื้นฮักยกชายเสื้อขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้  ภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ล้มจมกองเลือดในความฝันกลับมาในความคิดกลายเป็นความกลัวจนตัวสั่นสะท้าน  นิลลาเอาเสื้อคลุมร่างเจ้านายเอาไว้   

          “คุณอาคิราห์ใจเย็นๆก่อน  ข่าวมีมาแค่นี้เอง อาจจะมีผิดพลาดตรงไหน..”

          “ฉันรู้  ฉันสังหรณ์มาตลอดว่ามันจะต้องเกิดขึ้น  แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้”  อาคิราห์พูดทั้งน้ำตา  “ฉันเคยขอเขาแล้วให้หยุดแต่ว่าเขาไม่หยุด  สุดท้าย ...สุดท้าย”

          “คุณพิชช์ฌานไม่ใช่คนที่จะตายง่ายๆ”  นิลลาปลอบใจ

          รถยนต์มาถึงหน้าโรงพยาบาลแห่งนั้น  นักข่าวมารอกันอยู่เต็มไปหมด  อาคิราห์ยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วเดินตามหลังนิลลาเข้าไปด้านในของโรงพยาบาลท่ามกลางเสียงตะโกนและแสงแฟลช  คนของพรรคบางคนรีบเข้ามารับเขารวมถึงนายจรัญรองหัวหน้าพรรค

          “คุณอัยย์  มาแล้วเหรอครับ  ทางนี้ครับ”  จรัญเดินนำหน้าเขาเข้าไปในลิฟต์  อาคิราห์จำเหตุการณ์ระหว่างนั้นไม่ได้ทั้งนั้นว่าได้พบเจอใครบ้าง  เขาหูอื้อตาลายไปหมด  ในใจคิดเพียงแต่ว่าพิชช์ฌานจะต้องไม่เป็นอะไรเท่านั้น

          “อยู่ข้างในครับ”  จรัญพูด

          อาคิราห์ก้าวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยพิเศษอย่างมึนงง  พิชช์ฌานไม่ได้นอนในห้องไอซียูอย่างที่เขาคิดเอาไว้แต่แรกหลังจากได้ยินข่าว  ภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงเดี่ยวกลางห้อง  มีสายน้ำเกลือระโยงรยางค์เอาไว้ที่มือข้างหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ใส่ท่อช่วยหายใจหรือมีเครื่องมือแพทย์รายล้อมยุ่บยั่บเหมือนคราวก่อน  เขารู้สึกคลายใจไปได้เปลาะหนึ่ง  เริ่มมีสติพิจารณาสิ่งต่างๆมากขึ้น  อย่างน้อยอีกฝ่ายก็คงจะไม่ได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นกระมัง

          “คุณพิชช์ฌาน”  อาคิราห์เรียก  เอื้อมมือไปแตะที่ท่อนแขนล่ำสันที่วางอยู่แนบตัว  “ได้ยินหรือเปล่า”

          “อืม”  เปลือกตาบวมช้ำของอีกฝ่ายขยับแล้วเปิดขึ้นมองคนมาใหม่  “มาแล้วเหรอ”

          น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักออกมาอีก  อาคิราห์ยกมือขึ้นปิดปากแล้วก้มลงกอดร่างสูงใหญ่เอาไว้แน่น  ซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่นั้น

          “คุณ  ...นึกว่าจะไม่  ฮึก  นึกว่าตายแล้วแน่คราวนี้  ฮือ”  เสียงร้องไห้โฮของโอเมก้าทำให้คนป่วยยิ้มออกมานิดหนึ่ง  ยกมือขึ้นลูบเส้นผมสลวยที่เคลียอยู่กับอกเบาๆ  “ยังไม่ตายจริงๆด้วย”

          “จะตายได้ยังไงเล่า  ฉันยังไม่ได้เจอหน้าเจ้าบู้บี้ที่สามเลยนะ”  พิชช์ฌานพูดช้า ๆ เพราะยังเจ็บแผลที่มุมปากอยู่  “หยุดร้องได้แล้ว  ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ  ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายวัน”

          อาคิราห์เงยหน้าขึ้นจากอก  มองหน้าอีกฝ่ายเต็มตา  ใบหน้าเรียวหวานแดงก่ำพอๆกับนัยน์ตากลมโตที่คลอด้วยน้ำตา  ส่วนใบหน้าคมเข้มนั้นก็เขียวช้ำแถมยังบวมเป่งในบางจุด  อาคิราห์ยกมือขึ้นแตะที่หัวคิ้วแตกกับโหนกแก้มช้ำๆนั้นเบาๆ

          “เจ็บมากมั้ย”

          “เห็นหน้าอัยย์แล้วก็หายเจ็บ”

          คนฟังเม้มปากนิดหนึ่งแล้วกดน้ำหนักลงบนโหนกแก้มสีม่วงแรง ๆ จนคนป่วยร้องโอย

          “โทษฐานทำให้ผมเป็นห่วงดีนัก”  อาคิราห์ว่า  แล้วก้มลงไปแตะริมฝีปากเข้าที่จุดเดิมเมื่อครู่นี้  “หายไวๆนะ”

          “ปากฉันก็เจ็บนะ”  พิชช์ฌานพูดลอย ๆ  อีกฝ่ายหัวเราะออกมาได้เป็นครั้งแรก  เอื้อมมือไปจิ้มที่ปลายจมูกโด่งคม

          “รอยาหมอไปแล้วกันนะ”

          “จูบเธอช่วยให้แผลหายเร็วแน่ๆ”  นักการเมืองหนุ่มพูดต่อมาอีก  สบตาอีกฝ่ายด้วยแววตาเป็นประกาย  “โหนกแก้มฉันเหมือนจะหายเจ็บแล้ว”

          “ไม่”  อาคิราห์ปฏิเสธแล้วยิ้มกริ่ม  ลุกขึ้นมายืนข้างเตียง  “คุณต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังก่อน  แล้วผมจะคิดดูอีกทีว่าจะช่วยคุณมั้ย”

          “เดี๋ยวนี้ทำอะไรต้องมีข้อแลกเปลี่ยนตลอด”

          “ก็เรียนรู้มาจากคุณไง”  อาคิราห์หัวเราะเบา ๆ รู้สึกปลอดโปร่งพอที่จะยิ้มออกมาได้  เขาเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง

          พิชช์ฌานเหลือบมองคนที่นั่งเท้าคางรอฟังคำอธิบายจากเขาตาแป๋วอย่างมันเขี้ยว  อยากรวบร่างโปร่งบางนั้นมากอดแน่นๆอีกสักทีให้สมกับความคิดถึง  แต่ดูท่าเจ้าตัวคงจะโวยวายหนักแน่ถ้าขืนเขายังอมพะนำเก็บเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้คนเดียวอีก

          “เรื่องมันเริ่มจากการทลายซ่องโอเมก้าคืนนั้นน่ะแหละ”  ชายหนุ่มเริ่มเล่า  เขาเล่าถึงส่งคนเข้าไปหาหลักฐานในบ้านของจักรกฤตจนกระทั่งเกิดเหตุระเบิดขึ้น  เขาติดต่อกับเจนภพเพื่อซ้อนแผนในการติดต่อกลับไปยังพวกฝั่งตรงข้าม  “ฉันให้เจนภพแกล้งทำเป็นทรยศฉันอีกทีจนกระทั่งได้เจอตัวการ”

          “หมายความว่าคุณได้หลักฐานมาจากบ้านของจักรกฤตงั้นเหรอ”

          “ใช่”  ชายหนุ่มพยักหน้ารับ  “ฉันได้สิ่งที่คาดว่าจะเป็นรายชื่อของผู้ร่วมขบวนการของมันมา  แต่ว่ามันใช้ตัวย่อภาษาอังกฤษเอาไว้  และหนึ่งในนั้นก็คือ  T.A.”

         รอยยิ้มบนใบหน้าของคนฟังจางลง  พิชช์ฌานเอื้อมมือไปกุมมือของโอเมก้าเอาไว้

          “พ่อ...หรอ?”  อาคิราห์กระซิบ

          “ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น”  อัลฟ่าหนุ่มยอมรับ  “ฉันวางแผนให้เจนภพนัดพบกับพวกมันเพื่อส่งมอบของในเซฟให้  แกล้งทำเป็นถูกมันตลบหลังเพื่อจะได้ข้อมูลจากปากของมันให้มากที่สุดก่อนที่ตำรวจจะมาจัดการ ...ไม่ใช่พ่อของเธอ  อาคิราห์  แต่เป็นพี่ชาย  พี่ไตรภพ”

          “คุณพระช่วย”  อาคิราห์อุทาน  “พี่ภพน่ะเหรอ  เป็นไปไม่ได้หรอก  พี่ภพไม่ใช่คนเลว  เขาไม่มีทางมีส่วนร่วมกับขบวนการบ้าๆนั่น”

          “ฉันก็ตกใจมากเหมือนกัน”  พิชช์ฌานถอนหายใจยาว  “ฉันไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นั่น  ฉันคิดว่าน่าจะเป็นพวกลิ่วล้อสักคน  ใครก็ได้ที่ฉันจะเอามาสืบซักทอดได้”   เขานึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนขึ้นมาได้  พอไตรภพจะลั่นไกก็มีเสียงปืนดังขึ้นก่อนจากด้านนอกพร้อมกับร่างลูกน้องของไตรภพล้มลงไปกองกับพื้น  เกิดความชุลมุนขึ้นในพริบตา  พิชช์ฌานดึงเจนภพให้ก้มลงต่ำกับพื้นหญ้าขณะที่ตำรวจบุกเข้าจับกุมตัวของนายไตรภพที่พยายามยิงต่อสู้

          “ผมไม่อยากเชื่อ”  อาคิราห์ส่ายหน้า  “พี่ภพเป็นคนดีจริง ๆ นะ  เขาไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”

          “คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจในการสืบสวนหลังจากนี้แล้ว”  พิชช์ฌานตอบสั้น ๆ ไม่ได้ขยายความต่อ  “เธฮผอมลงไปจากวันนั้น”  เขากำข้อมือเล็กบางของโอเมก้าขึ้นชู

          “ก็ใครจะไปกินลงล่ะ  กุหลาบก็ไม่มีมาส่ง”  อาคิราห์สะบัดเสียง

          “ฉันจำเป็นต้องงดส่งดอกไม้ให้เธอไปเพื่อความแนบเนียน”  พิชช์ฌานหัวเราะเบาๆ  “ตอนนั้นฉันควรจะกำลังถูกเจนภพซ้อมแล้วก็จับไปขังอยู่  จะมาส่งกุหลาบให้เธอได้ยังไง”  เขารู้อยู่แล้วว่ามีคนจับตามองเด็กส่งดอกกุหลาบอยู่ตลอด  เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ตั้งแต่ต้น

          “คุณไม่คิดถึงความรู้สึกของผมบ้างเลยเหรอว่าจะรู้สึกยังไงบ้าง”  อาคิราห์พูดเสียงเบา

          “ฉันรู้ว่าเธอเข้มแข็งมากพอที่จะรอฉันได้”  พิชช์ฌานพูดด้วยเสียงมั่นใจ  “เธอสอบผ่านตั้งแต่ตอนอยู่หน้าห้องไอซียูคืนนั้น”

          “แม่คุณตบหน้าผมด้วย”  อาคิราห์เพิ่งนึกขึ้นได้  “ตอนนั้นผมสติแตกมาก ๆ”

          “ถ้าไม่ใช่เธอ  ฉันก็คงจะเครียดกว่านี้  แต่นี่เป็น..เจ้าบู้บี้ของฉัน  ฉันเลยมั่นใจว่าจะต้องไม่เป็นไรแน่”  พิชช์ฌานอ้าแขนออกกว้างแล้วพยักหน้าเรียกอีกฝ่าย  “มากอดอีกทีเร็ว”

          “ฮึ  เห็นว่าเจ็บตัวหรอกนะ”  อาคิราห์พึมพำ  ลุกขึ้นมากอดร่างสูงใหญ่เอาไว้อีกรอบด้วยท่าทางเหมือนไม่เต็มใจนัก

          “ฉันรู้ว่าภรรยาของฉันเก่งแล้วก็มีเหตุผล  เขาไม่มีทางโกรธแน่  เพราะทุกอย่างที่ฉันทำลงไปก็เพื่อเขากับลูกทั้งนั้น”  พิชช์ฌานกระซิบกับหน้าผากเนียน

          “ไม่คิดว่าผมจะน้อยใจเป็นบ้างเหรอ”

          “หลังจากนี้ฉันจะชดเชยให้เธอจนกว่าเธอจะพอใจเลยดีไหม”  พิชช์ฌานว่า  “ฉันต้องรีบจัดการทุกอย่างให้จบก่อนที่จะเลือกตั้ง  เพราะฉันไม่รู้เลยว่าพวกมันคิดจะทำอะไรอีก  อย่างน้อยตอนนี้เราก็สบายใจได้ว่ามันคงไม่กล้าทำอะไรเราเพราะตำรวจและคนทั้งประเทศกำลังจับตามอง”

          “ผมยังไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นพี่ไตรภพ”  อาคิราห์พูดกับแผ่นอกกว้าง

          พิชช์ฌานเงียบ  ความจริงเขาก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเหตุการณ์คราวนี้ดูเหมือนถูกจัดฉากอย่างประหลาด  คนอย่างไตรภพในสายตาของเขาเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรถึงขั้นจะมาร่วมมือในขบวนการณ์ค้ามนุษย์ได้  แต่ว่า...ถ้าอย่างนั้น  เหตุใดถึงเป็นผู้ชายคนนั้น ... คำพูดเหยียดโอเมก้าว่าไม่ใช่น้องชายของตนเองยังติดอยู่ในใจ 

          มีอะไรมากกว่าที่เห็นหรือเปล่า  ทุกอย่างมันดูราบรื่นเกินไป  หรือว่าเขากำลังหลงเดินตามเกมของใครอยู่

...

          มาอัพแล้วจร้า

          ใครรอเรื่องนี้อยู่มั้ง

          เจอกันตอนหน้านะคะ

          #ขอรักแค่คุณ

         

 

 

 

 

 

 

 

         

 

[B52]

หายใจ​หาย​คอ​ไม่​ทัน​กัน​เลย​ทีเดียว​เชียว​

[Jiraapp]

แผนซ้อนแผนซ้อนแผนซ้อนแผน หรืออัยย์กับอคินทร์ไม่ใช่ลูกแม่เดียวกับไตรภพ

[Funnycoco]

ตัวการใหญ่จะหลงเดินมาให้จับง่ายๆเลยเหรอ? 

[fc_fic]

 

[Yarkrak]

ขอถามนักเขียนแบบงี่เง่าหน่อยนะ

ทำไมถึงใช้คำว่า “ หรอ “ ซึ่งออกเป็นเสียงสระ “ ออ “ ในประโยคคำถาม

แทนที่จะใช้ “เหรอ “ ซึ่งออกเสียงสระ “ เออ “ ตามที่เคยเรียนมา

นักเขียนหลายท่านเขียนเรื่องได้ดีมาก แต่พออ่านไป ๆ เจอคำนี้แล้วทำให้ขัดกับความรู้สึกอย่างมาก

และทำให้อรรถรสในการอ่านเสียไปเลย และเราก็ยังไม่ได้ไปเปิดดูใน ราชบัณฑิตฯ

หรือเป็นคำเฉพาะของนักเขียนนิยายหลายท่านที่จะถ่ายทอดให้คนอ่านรุ่นหลังใช้

ภาษาเขียน “หรอ “ แทน “ เหรอ “ ให้มันวิบัติไปอีกหนึ่งคำ   

[nofsnof]

เหมือนเรื่องจะคลี่คลาย แต่ก็ไม่ใช่ แงง
 
นายพิษจะได้อยู่ดูเจ้าบู้บี้ที่สามมั้ยเนี่ย

[oily06]

นั่นสิ เราก็รู้สึกว่าไม่ใช่พี่ไตรภพ ตัวการใหญ่อาจเป็นคนอื่นที่คาดไม่ถึง อาจใช้ครอบครัวกับน้องอัยย์บีบบังคับให้ทำแบบนี้
คุณพิช น้องอัยย์ สู้ๆ