หัวข้อ: [Omegaverse] ++Ai Adore You. #ขอรักแค่คุณ ++เปิดพรีออเดอร์แล้ววันนี้-30เมษา p49

[2pmui]

เธอจะข้ามขั้นตอนแก้ฮีทจริงๆหรอ
กลับมาก๊อนนน นังพิษ ฉันอยากรู้ 55555

[bpyt]

นายพิษ ทำอะไรน้องอัยย์อ่ะ

[PrimYJ]

นายพิษทำอะไรน้อง!!

[puiiz]

 

[fullfinale]

ไหวไหมมมมม

[nofsnof]

ยากไปหมดเล๊ยยย นังพิษ น้องอัยย์

เดาว่าคงจับคู่ไม่ก็ช่วยจนหมดฮีทล่ะนะ 

สงสารน้องอัยย์ที่สุด เหมือนจะเป็นที่รัก

แต่ด้วยชั้นโอเมก้าทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า

ว่าแต่พวกอัลฟ่ามันเป็นอะไรกันนักหนานะ โดยเฉพาะเหล่าแม่ๆเนี่ย

ควรเอาไปเก็บให้หมด !! 

[labelle]

จ๊ะ สายเลือดต้องไม่แปดเปื้อน ฮึ่มมม

ดีที่พิชญ์ฌาณไม่ยอมปล่อยอัยย์ไว้ที่บ้านแม่
สงสารอัยย์มากเลย แต่อัยย์ก็พลาด ไม่ดูแลตัวเอง

ที่ว่าจัดการแล้ว คือจัดการยังไง นอนหลับสนิทไปอีก
พิชญ์ฌาณคงต้องลุยหนักแล้วแหละ พ่อตาไม่ปล่อยให้ดิ้นบ้างเลย

[็Hollyk]

Ai Adore You.

#ขอรักแค่คุณ

ตอนที่ 9



 

 

 

 

 

 

 

            อาคิราห์ลืมตาขึ้นอย่างมึนงง  อาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงจู่โจมเขาจนต้องหลับตาลงไปใหม่  เนื้อตัวปวดร้าวหนักอึ้งราวกับมีตุ้มเหล็กถ่วงเอาไว้ทั้งตัว  โอเมก้าหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆยาวๆหลายครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่

            เขากำลังนอนอยู่บนเตียงภายในห้องที่ไม่คุ้นเคย  วอลเปเปอร์ลายดอกไม้สีอ่อนจางคนละแบบกับห้องนอนของเขา  เครื่องเรือนสีเข้มเข้าชุดกันดูเคร่งขรึมแฝงความโบราณราวกับเป็นห้องนอนของหญิงชราวัยเจ็ดสิบปี  ชายหนุ่มดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วก็นิ่วหน้าอุทานออกมา

            “โอย”  ความปวดตึงตั้งแต่เอวลงไปข้างล่างทำให้เขาแทบขยับตัวไม่ไหว  เพิ่งสังเกตว่าตัวเองสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่สีเทาเอาไว้  ปมเชือกที่ถูกผูกเอาไว้ลวกๆที่เอวคลายออกอย่างง่ายดายเผยให้เห็นร่องรอยบางอย่างที่ทำให้เจ้าของร่างอ้าปากค้าง

            ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำเชี่ยวกราก  เสียงครางแหบพร่ายังดังอยู่ริมหูพอๆกับสัมผัสร้อนผ่าวที่ทำให้รู้สึกวาบหวิวเหมือนจะเป็นลม  ...แต่นั่นมันเกิดขึ้นในห้องชั้นบนของร้านอาหารที่เขากับนายพิษฌานโดนขังไม่ใช่หรือไงกัน

            แล้วเขามานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...

            เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ อาคิราห์ยกมือขึ้นกุมศีรษะ...ความทรงจำของเขามันขาดหายไปตรงนั้นเหมือนกับภาพตัด  ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้ก็คือริมฝีปากสีสดของคนๆนั้นก้มลงมาเขา

            ก๊อกๆ

            เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้อง  โอเมก้าหันขวับไปมองอย่างระแวง

            “คุณอัยย์ตื่นหรือยังคะ  ป้านิ่มเองนะคะ”  เสียงแม่บ้านของพิษฌานดังขึ้นทำให้คนฟังใจชื้น  อาคิราห์รีบตะโกนกลับไป  ทว่าเสียงที่ออกมาจากลำคอของเขากลับแหบสนิทแทบไม่เป็นคำ

            “ป้านิ่ม  ผมตื่นแล้วครับ”

            “ป้าเข้าไปนะคะ”  หญิงวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง  เธอกวาดตามองรอบห้องแล้วเดินมาหยุดที่ข้างเตียง  ในมือของเธอถือถาดบรรจุชามข้าวต้มหอมกรุ่นมาด้วย  “ทานอะไรหน่อยดีไหมคะ”

            ท้องร้องโครกขึ้นมาทันที  อัยย์หันหานาฬิกา

            “เกือบบ่ายสามแล้วค่ะ  คุณอัยย์หลับไปนานเลย”  เธอตอบอย่างรู้ใจ  “มาค่ะ  ป้าช่วยนะคะ”  พูดจบเธอก็เข้ามาช่วยเขาขยับลุกขึ้นนั่ง  อัยย์ยกมือขึ้นจับบั้นเอว  เขารู้สึกเหมือนตัวจะขาดออกจากกัน   “เป็นยังไงบ้างคะ  ไหวไหม  ให้ป้าตามหมอไหมคะ”

            “ผม...ปวดตัวมากเลยครับ”  น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาใสเหมือนตากวาง  อาคิราห์สูดน้ำมูกแรงๆ กลั้นน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเอาไว้  “สงสัยจะไม่สบายเอา  ว่าแต่...ผมกลับมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ  จำได้ว่าหลังสุดคือผมโดนขังเอาไว้ในร้านอาหารแล้วคุณพิษฌานก็มา”  ชายหนุ่มหน้าร้อนซู่  ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอาไว้  ไม่เล่ารายละเอียดให้อีกฝ่ายฟัง

            “เอ่อ....คุณพิชช์ฌานช่วยคุณอัยย์เอาไว้แล้วก็พามาที่นี่ค่ะ  แล้วก็....”  คนสูงวัยกว่าอึกอัก  มองหน้าคนเด็กกว่าแล้วก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี  “คุณอัยย์ทานข้าวต้มก่อนดีกว่านะคะ  เผื่อจะคิดออก”  ใช้อาหารมาหลอกล่อเบี่ยงเบนความสนใจได้สำเร็จแล้ว  นิ่มนวลก็รีบถอยออกมาจากห้องนอนใหญ่ของบ้านเพื่อมากดโทรหาเจ้าของบ้านทันที

            แหม  เล่นปล่อยให้เธอรับหน้าคุณอัยย์อยู่คนเดียวเลยนะ...ยังดีที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะยังตามเรื่องทั้งหมดไม่ทัน  อาจจะคิดไม่ถึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง  ขืนนึกออกเมื่อไหร่มีหวังคงบ้านแตกแน่ๆ  คุณฌานนะคุณฌาน...

            อาคิราห์ตักข้าวต้มขึ้นใส่ปากเคี้ยวกลืน  ความร้อนทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้างแม้จะรู้สึกแสบเพราะปากเป็นแผลบวมเจ่อ  ก้มลงดูแขนขาของตัวเองที่มีแต่รอยแดงๆเขียวๆเป็นจ้ำๆแล้วก็ชักสงสัยว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนกันแน่  หรือว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นจนเขาสลบไป...ต่อสู้ตอนไหนล่ะ  จำได้แค่นายพิษฌานก้มลงมาจูบเขาเหมือนคนตายอดตายอยาก  จากนั้นก็...

            ว่างเปล่า... จำอะไรไม่ได้อีกเลย

            แต่ปวดไปทั้งตัวขนาดนี้  ถ้าต่อสู้กันเขาคงจะโดนลูกหลงมากพอดู  อาคิราห์คิดในใจ  จัดการข้าวต้มตรงหน้าจนหมดเกลี้ยงในพริบตา  ป้านิ่มนวลกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับยาแก้ปวดลดไข้

            “ทานยาก่อนนะคะคุณอัยย์”

            “คุณพิษฌานอยู่ไหนหรอครับ  ผมอยากคุยกับเขา”  อาคิราห์ถามหลังจากกินยาไปแล้ว

            “คุณฌานยังไม่กลับมาเลยค่ะ  คุณอัยย์อยากคุยเรื่องอะไรล่ะคะ”  ป้านิ่มถามเสียงอ่อน  พิศดูใบหน้างงๆเหมือนเด็กหลงทางของอีกฝ่ายอย่างสงสารแกมเอ็นดู

            “ผมอยากรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ป้านิ่มเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ”

            “เท่าที่ป้ารู้นะคะ  เมื่อคืนเกิดจลาจลขึ้นในเมืองจากพวกผู้ชุมนุมอะไรเนี่ยแหละค่ะ  แล้วก็มีระเบิดอะไรกันวุ่นวายเลย  ตำรวจทหารออกมาเดินกันให้ควั่ก  คุณฌานพาคุณอัยย์กลับมาตอนเกือบสามทุ่มได้มั้งคะ  คุณอัยย์ไม่สบายมากก็เลยตามหมอมา”

            “ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย  หรือว่าผมจะโดนกระทบกระเทือนทางสมอง”  ประโยคหลังเจ้าตัวปรารภกับตัวเองอย่างครุ่นคิด

            “อาจจะเป็นไปได้นะคะ  เห็นคุณฌานบอกว่าพาหนีพวกชุมนุมหัวซุนเลย  ตัวคุณฌานเองก็โชกเลือดทีเดียว  น่าจะมีการปะทะกันอยู่ค่ะ”

            “น่ากลัวจังครับ  โชคดีจริงๆที่รอดมาได้”

            “ต้องขอบคุณคุณฌานนะคะที่ช่วยคุณอัยย์เอาไว้”  ป้านิ่มรีบเสริม  ไขว้นิ้วเอาไว้ข้างหลัง  นึกบ่นเจ้านายของตัวเองอยู่ในใจที่ทำให้เธอต้องผิดศีลพลอยโกหกไปด้วย  “คุณอัยย์คงสลบไปล่ะมั้ง”

            โอเมก้าหนุ่มถอนหายใจ

            “เสียดายที่มีเรื่องเสียก่อน  ไม่อย่างนั้นผมคงอยู่สวิตฯไปแล้ว  ไม่เป็นไร  ไว้ผมค่อยไปก็ได้”

            “คงไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้หรอกนะคะคุณอัยย์”  นิ่มนวลรีบพูด  “บ้านเมืองยังไม่เรียบร้อย  คุณเองก็ไม่สบาย  อย่าเพิ่งเดินทางไปไหนเลยค่ะ  ป้าเป็นห่วง”

            “ผมคงต้องเลื่อนไปก่อนน่ะครับ  ระบมไปทั้งตัวขนาดนี้  นี่ผมโดนฟาดด้วยไม้หน้าสามหรือเปล่า”  ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ  “ต้องกินน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในไหมครับ”

            “ถ้าคุณอัยย์อยากกิน  ป้าจะทำให้ค่ะ”  นิ่มนวลรีบบอก  “คุณอยากกินอะไรบอกป้าได้เลยนะคะ”

            “ตอนนี้ผมอยากกินอะไรที่มันคล่องๆคอน่ะครับ  เจ็บคอไปหมดเลย”  อัยย์พูด   “แล้วก็อยากลุกไปอาบน้ำด้วย  ป้านิ่มช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ”

            “ได้เลยค่ะ”  เธอกุลีกุจอเข้ามาช่วยเขาลุกขึ้นยืน  ท่อนขาสองข้างสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนอาคิราห์ตกใจ  เขารู้สึกขาไม่มีแรงเอาเลยทีเดียว  ยึดจับมือของแม่บ้านเอาไว้แน่น  อาคิราห์ค่อยๆก้าวไปยังห้องน้ำ

            พอออกเดินเท่านั้นแหละ  ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกออกไป  ความเจ็บปวดที่แยกต่างหากออกมาจากบั้นเอว  มันร้าวขึ้นมาจากช่วงล่างของเขาโดยเฉพาะข้างหลัง  ปวดแปลบๆทุกการก้าวเดิน

            กัดฟันเดินมาจนถึงห้องน้ำ  ชายหนุ่มปิดประตูห้องลงกลอนเสร็จก็ปลดเสื้อคลุมออกหน้ากระจกเงาบานใหญ่  รอยแดงช้ำบนผิวสีน้ำผึ้งทั่วตัวทำให้ตกใจ  บางแห่งก็ดูน่ากลัวโดยเฉพาะแถวหน้าอกและต้นขาด้านในลามเลยไปยังข้างหลังที่เขาเอี้ยวตัวมองอย่างยากลำบาก

            หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที  อาคิราห์กัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่นไม่ให้ร้องกรีดออกมา  ขยับเข้าไปใกล้กระจกมากขึ้นและหันหลังมองต้นคอระหงที่เคยเนียนเรียบ

            รอยฟันของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นแก่สายตา

            ลมหายใจของเขาขาดห้วงไป...ถึงจะไม่เคยเห็นของจริงกับตาตัวเองแต่ว่าอาคิราห์ก็เคยอ่านหนังสือมามากพอที่จะนึกรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

            ไม่นะ...

            ต้องไม่ใช่สิ...

            .........................................................

            “คุณพิชช์ฌานจะกลับเลยหรือว่าอยู่ร่วมงานเลี้ยงหลังแถลงข่าวก่อนครับ”  เจนภพขยับเข้ามากระซิบถามข้างหูเขาหลังจากที่งานแถลงข่าวจุดยืนของพรรคจบลงไปด้วยดี  พิชช์ฌานก็ยังเป็นคนเดิมที่มีวาทศิลป์ดีเยี่ยม  ชายหนุ่มยืนยันความบริสุทธิ์ของพรรคและถามหาความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์นี้กลับไปยังรัฐบาลแทน 

            “ฉันว่าจะกลับก่อน”  พิชช์ฌานตอบเรียบๆ แล้วพูดเสียงดังขึ้นให้ได้ยินทั่วกัน  “ฉันต้องกลับไปดูแลภรรยาโอเมก้าที่บ้าน”

            “สงสัยจะมีข่าวดีเร็วๆนี้กระมังครับ”  จักรกฤตที่โกรธแค้นและผิดหวังที่พิชช์ฌานสามารถพลิกสถานการณ์ได้ทันท่วงทีพูดขึ้นเยาะๆ  “อยากได้ลูกจากโอเมก้าเป็นชายหรือหญิงล่ะครับคุณพิชช์ฌาน”

            “จะเพศไหนฉันก็รักหมดนั่นแหละ”  หัวหน้าพรรคตอบเนิบๆ  “ไม่มีผลอะไรกับฉัน”

            “แหม  สนับสนุนความเท่าเทียมกันทั้งต่อหน้าและลับหลังนักข่าวเลยนะครับ”  อีกฝ่ายเคาะ

            “ฉันเป็นคนจริงใจ  รักก็บอกว่ารัก  เกลียดก็บอกว่าเกลียด  ไม่เคยบอกรักแต่แอบแทงข้างหลังใครหรอก อย่างนายอาจจะไม่เข้าใจล่ะมั้ง...ให้ยกตัวอย่างไหมล่ะ  คนที่ต่อหน้าบอกสนับสนุนเราแต่ลับหลังแอบวิ่งเต้นลอบบี้จะไล่เราออกจากตำแหน่ง  แต่เสียดายที่เบี้ยน้อยหอยน้อยไปหน่อยก็เลยไม่มีใครเอาด้วย  คุ้นๆไหมเรื่องนี้”  คนพูดยิ้มมุมปาก  “ครั้งแรกยังให้อภัย  แต่ครั้งที่สองนี่เกินรับไหวนะ”

            “แล้วจะทำไมเหรอ”  จักรกฤตถาม  เลิกคิ้วขึ้นสูง  “คนอย่างคุณพิชช์ฌานจะจัดการคนแบบนั้นยังไงหรอครับ”

            “นั่นสิ...ผมก็กำลังคิดอยู่  แต่ผมคงไม่เตือนเขาอีกเป็นครั้งที่สามหรอก”  พิชช์ฌานพูดเสียงเย็นจนคนฟังหน้าเสีย

            ชายหนุ่มเดินออกมาจากที่ว่าการพรรคไปขึ้นรถประจำตัวโดยมีเลขาฯและผู้ติดตามอีกเกือบสิบคนตามหลังมาด้วย  นักข่าวดักรอถ่ายภาพอยู่ก่อนแล้วเต็มไปหมด  พิชช์ฌานหยุดให้สัมภาษณ์อีกครั้งด้วยใบหน้าเป็นกังวล

            “อย่างที่ผมได้แถลงข่าวไปนะครับ  ผมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจลาจลครั้งนี้เลย  และถ้าผมเป็นรัฐบาลก็คงไม่เสียเวลามานั่งกล่าวหาลอยๆกันแบบนี้หรอกครับ  ลองคิดดูว่าผมจะทำลงไปเพื่ออะไรในเมื่อภรรยาของผมก็เป็นโอเมก้า  ผมกล้าพูดว่าตัวเองเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจโอเมก้าได้ดีที่สุดครับและจุดยืนของผมอยู่คนละฝั่งกับกลุ่มผู้ชุมนุมอนุรักษ์นิยมต่อต้านโอเมก้าอย่างแน่นอน”

            “แสดงว่าคุณพิชช์ฌานสนับสนุนการที่จะให้โอเมก้าออกมาทำงานในตำแหน่งงานเทียบเท่ากับอัลฟ่าหรอคะ”  นักข่าวคนหนึ่งถาม

            “ก็ต้องแล้วแต่ความสามารถของเขาครับ  คุณลองดูประเทศอื่นสิครับ  เขาเปิดกว้างเรื่องนี้แค่ไหนแล้ว  ถ้าโอเมก้าคนไหนมั่นใจว่าตัวเองมีความสามารถพอ  ออกมาเลยครับ  ผมพร้อมสนับสนุน”

            “แสดงว่าโอเมก้าสามารถสมัครงานที่พรรคของคุณได้ใช่ไหมคะ  ได้ข่าวว่าพรรคของคุณเองก็ไม่มีโอเมก้าทำงานเลยสักคนเดียว”

            “ผมยืนยันว่าพรรคของผมไม่ได้ปิดกั้นครับ  ถ้าคุณมีคุณสมบัติมากพอที่จะทำงานได้ ผมยินดีรับ”

            “คุณคิดยังไงกับโอเมก้าฮีทครับ  มันจะมีผลต่อการทำงานหรือเปล่า”

            “ผมมีแผนที่จะรองรับเรื่องนี้ครับ  ตอนนี้กำลังร่างแผนอยู่  ถ้าคุณอยากรู้ว่าผมจะมีนโยบายยังไงก็เลือกพรรคผมเข้าไปเป็นรัฐบาลสมัยหน้าสิครับ”

            “คุณพิชช์ฌานไม่กลัวกระแสต่อต้านโอเมก้าของสังคมตอนนี้หรอครับ”

            “ไม่กลัวครับ”  ชายหนุ่มตอบหนักแน่น  “ผมคิดว่าสิ่งที่ผมพยายามจะทำมันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง  เราทุกคนเกิดมาเป็นมนุษย์เหมือนกัน  แตกต่างกันที่เพศสภาพเท่านั้น  ไม่ควรเอาเรื่องนี้มาแบ่งแยกหรือกดเหยียดกัน  มันโบราณมากแล้วครับ  ทุกคนมีสิทธิที่จะได้ใช้ชีวิตของตัวเอง  ผมเชื่อว่าประเทศของเรามีคนรุ่นใหม่ที่เห็นด้วยกับความคิดนี้อยู่มากเพียงแต่ว่าเขาไม่ได้แสดงออกมาด้วยการเดินประท้วงหรือทำลายข้าวของเท่านั้นเองครับ”

            “คุณคิดว่ากลุ่มอนุรักษ์นิยมต่อต้านโอเมก้ามีใครหนุนหลังอยู่ไหมคะ”

            “ผมไม่ทราบครับ  คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่สืบหาของคุณตำรวจและรัฐบาลที่จะต้องดูแลความสงบเรียบร้อยของประเทศนะครับ  ผมเป็นแค่ฝ่ายค้านตัวเล็กๆที่อยากจะประณามการกระทำรุนแรงนี้เท่านั้น  รวมถึงคนที่ริดรอนสิทธิของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันด้วย  ....เอาไว้ผมจะมาให้สัมภาษณ์ใหม่  ตอนนี้ผมต้องรีบกลับบ้านแล้วครับ  ภรรยาของผมรอทานข้าวเย็นด้วยกันอยู่”

            “คุณพิชช์ฌานคะ  คุณพิชช์ฌานอีกคำถามค่ะ”         

            นักข่าวเดินตามเขามาจนถึงรถ  ชายหนุ่มโบกมือลานักข่าวแล้วก้าวขึ้นรถมุ่งหน้าตรงกลับบ้าน

            “จริงๆน่าจะให้ใครมาสัมภาษณ์อาคิราห์เสียหน่อยนะ”  พิชช์ฌานพูดลอยๆ  “เผื่อจะมีคนอยากรู้ว่าตอนอยู่ที่บ้านตัวเอง  คุณพ่อผู้แสนดีเลี้ยงดูเขายังไงบ้าง  ฉันว่าน่าจะมีคนสนใจ”           

            “คุณฌานจะให้ผมติดต่อหนังสือพิมพ์หรือว่านิตยสารดีครับ”  เจนภพถาม

            “อืม...ทั้งสองอย่างเลยดีไหม  ขอคนที่ภาพลักษณ์ดีๆ หน่อยนะ  ...ไม่แน่งานนี้เกมอาจจะพลิกมาอยู่ในมือของเราจริงๆก็ได้”  ชายหนุ่มพึมพำอย่างพอใจ  “ฝากจัดการเรื่องจักรกฤตด้วย  เอาแค่เบาะๆพอหอมปากหอมคอแล้วกัน”  มือขวารับคำ   “แล้วเรื่องคนขับรถกับตาแก่เจ้าของร้านคนนั้นเจอตัวหรือยัง”         

            “มีข่าวว่าหนีลงใต้ครับ  คนของเรากำลังตามหาอยู่”

            “ดีมาก  คราวนี้อย่าให้พลาดล่ะ”  พิชช์ฌานถอนหายใจ  “กลัวจะโดนเก็บเสียก่อน”

            “น่ากลัวอยู่ครับ  ทางรัฐบาลคราวนี้ผมว่าเล่นแรงกว่าทุกครั้ง  อาจเป็นเพราะกระแสโอเมก้าที่คุณปลุกขึ้นมาแรงด้วย”

            “ป่านนี้ท่านไตรคุณคงดิ้นพล่านแล้ว  ฉันโยนเผือกร้อนให้ทั้งกองเลย  หึๆ”  ชายหนุ่มยิ้มกว้าง  “ช่วยไม่ได้จริงๆ  ทำกันก่อนนี่นะ”

            “แล้วเรื่องคุณอัยย์”  ลูกน้องยังเป็นห่วงไม่เลิก

            คนฟังเลิกคิ้ว

            “ก็ไม่มีอะไรนี่”

            พิชช์ฌานคิดว่าตัวเองคิดถูก  เพราะตอนที่เขากลับมาถึงบ้านก็พบว่าไม่มีเสียงกรีดร้องหรือร้องห่มร้องไห้อย่างที่กลัว  ป้านิ่มเล่าให้เขาฟังว่าพอเจ้าโอเมก้าตื่นนอนก็กินข้าว  แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ  เสร็จแล้วก็กลับมานอนหลับปุ๋ยเหมือนเดิม

            “ดูท่าคุณอัยย์จะเข้าใจว่าตัวเองโดนลูกหลงไปด้วยตอนคุณพาหนีน่ะค่ะ”

            “หืม?”  คิ้วเข้มย่นเข้าหากัน  “เขาคิดอย่างนั้นจริงเหรอ”

            “น่าจะจริงนะคะ  ตอนที่กลับออกมาจากห้องน้ำมานอนก็เห็นเฉยๆ  ไม่เห็นว่าอะไร  ถ้ารู้เรื่องนั้นแล้วป้าว่าไม่น่าจะอยู่เงียบๆได้นะคะ”

            “ไม่ใช่ว่าตอนนี้ปีนหนีออกมาจากห้องนอนแล้วนะป้า”  พิชช์ฌานพูดแกมหัวเราะ  เดินขึ้นบันไดมาหยุดที่หน้าห้องนอนของตัวเอง  ยกมือขึ้นจะเคาะแล้วก็เปลี่ยนใจบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไปภายใน

[็Hollyk]

            ร่างโปร่งบางนอนหลับนิ่งอยู่เตียงตอนที่เขาจรดฝีเท้าเดินเข้าไปจนชิด  เปลือกตาสีอ่อนกับขนตายาวเป็นแพน่ากรีดเล่นทาบอยู่บนผิวแก้มเนียนละเอียด  จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากอิ่มเต็มสีสดทำให้หัวใจของคนมองเต้นเร็วขึ้นชั่วขณะ

            ดวงตาคมเข้มเหลือบมองไล่เลยลงมายังซอกคอและไหปลาร้าที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา  ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ  รอยแดงๆยังเห็นอยู่บนผิวที่เขารู้ดีว่านุ่มลื่นมือแค่ไหนนั้น

            จู่ๆเปลือกตาที่ปิดสนิทก็ลืมตาโพลงขึ้นฉับพลันจนคนมองตกใจ

            “ย้าก!!”  เสียงร้องตะโกนมาพร้อมกับอะไรสักอย่างในมือเล็กที่จ้วงแทงใส่เขาไม่ยั้ง  พิชช์ฌานเห็นแวบเดียวว่ามันสะท้อนแสงไฟเป็นมันปลาบ  ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบไปมา  พอได้จังหวะก็จับยึดข้อมือเล็กๆนั้นเอาไว้  เขาเพิ่งสังเกตว่าอาวุธที่อีกฝ่ายใช้ก็คือส้อม  และเจ้าโอเมก้าแทบไม่ได้ขยับตัวลงมาจากเตียงเลย

            ริมฝีปากอิ่มเบะออกตามด้วยน้ำตาเอ่อคลอในหน่วยตากลมโต  พริบตาเดียวก็ไหลอาบแก้มลงมาเหมือนเขื่อนแตก  อาคิราห์ปล่อยโฮออกมาเสียงดังเหมือนเด็กๆจนอีกคนทำตัวไม่ถูก

            “เดี๋ยวสิเธอ  ร้องทำไม  หยุดก่อน...คุยกันดีๆ”

            “ไม่  ออกไปนะ  ออกไปให้พ้นเลย  ไอ้พิษฌาน”  เจ้าโอเมก้าเขวี้ยงหมอนใส่เขาเต็มแรงแต่มันก็ไม่ได้เจ็บปวดเลยสักนิด  พิชช์ฌานถอนหายใจเฮือก  ยึดข้อมือได้ทั้งสองข้างอีกฝ่ายก็ก้มลงงับที่มือของเขาเต็มแรง

            “โอ๊ย!  ปล่อยฉันนะอัยย์  เจ็บนะ”  เขาสะบัดมือออก  รอยฟันเรียงอยู่ที่ข้อมือเลือดซิบทีเดียว  “กัดมาได้ยังไง  ฉันเจ็บนะ”

            “คุณนั่นแหละ  กัดมาได้ยังไง  ไอ้บ้าพิษฌาน  บ้าที่สุดเลย  ฉวยโอกาส”  อาคิราห์ด่าไม่ยั้ง  ยกมือที่เป็นอิสระขึ้นทุบร่างสูงใหญ่แรงๆ

            “ฉันไม่ได้กัด  จะบ้าเหรอ  หยุดนะ”

            “ไม่กัดแล้วนี่รอยอะไร”  อัยย์แว้ด  หันคอให้อีกฝ่ายดู

            “เอ่อ...ยุงกัดล่ะมั้ง  แล้วเธอเกา”  พิชช์ฌานตอบออกไปแล้วก็แทบกัดลิ้นตัวเอง  นี่เขาเป็นบ้าจริงๆตามที่อีกคนบอกหรือเปล่า  แค่เห็นน้ำตานิดหน่อยก็คิดอะไรไม่ออกเสียแล้ว  ดีนะที่ในห้องนี้ไม่มีนักข่าว

            “คิดจะหลอกกันอีกเหรอ  กลับมานี่เลยนะจะหนีไปไหน”  คนบนเตียงร้องเพราะคนตัวสูงกว่าเล่นกระโดดถอยไปเสียไกล

            “แน่จริงก็ลุกมาสิ  ลุกไม่ไหวล่ะซิ”  เขาหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนที่นั่งหน้าเบ้เปื้อนขี้มูกขี้ตาบนเตียงนั้นได้แต่ทุบกำปั้นลงกับเตียงไปมา  “เมื่อคืนเธอก็ทุบฉันไม่ยั้งเหมือนกันน่ะแหละ  ก็เจ๊ากันไง”

            “คุณมันแย่มาก  คุณกัดผม!!”

            “ฉันไม่ได้ตั้งใจ...โอเค  ฉันตั้งใจ  แต่ฉันทำลงไปเพราะช่วยเธอนะอาคิราห์  คิดว่าฉันอยากกัดเธอนักหรือไง  ขี้ไคลเต็มคอขนาดนั้น  พูดแล้วขมคอเลยเนี่ย”

            “ไอ้...”  อัยย์โกรธจนเลยขีดจำกัดไปแล้ว  เขาโกรธจัดจนพูดไม่ออก

            “หยุดด่าฉันได้แล้ว  เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนสถานการณ์มันน่ากลัวแค่ไหน  ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามลืมกินยาแล้วเธอก็ลืม ถามจริงจำอะไรได้บ้างไหม”

            “คุณรังแกผม”

            “เธอต่างหากล่ะที่รังแกฉัน  กลิ่นคุกกี้ของเธอน่ะทำฉันเวียนหัวไปหมด  ไหนจะต้องพาเธอหนีอีก  รู้ไหมว่าฉันแบกเธอวิ่งเป็นกิโลๆเลยนะ  ตัวหนักก็หนัก  ฉันปวดหลังไปหมดยังไม่หายปวดเลย”

            “แล้วทำไมต้องกัดผม!!!”  อัยย์ตะโกนเสียงดังกว่าเดิม  ยกมือขึ้นทุบเตียงแรงๆระบายความอัดอั้นตันใจ  “คุณล่วงเกินผม  ฉวยโอกาสตอนที่ผมไม่รู้ตัว  คุณมันเลวที่สุดเลย  คุณกัดผมแล้วแบบนี้ผมจะทำยังไงต่อล่ะ”

            “ก็ไม่ยังไง...ก็อยู่ที่บ้านฉันนี่ไง”  พิชช์ฌานตอบหน้าตาย  “เพียงแต่ถ้าเธอฮีทคราวหน้า  ก็คงมีแต่ฉันนี่ล่ะที่ช่วยเธอได้”

            “โธ่เว้ย  ผมไม่อยู่ฮีทกับคุณหรอกไอ้พิษฌาน  ผมจะกลับบ้าน”  พูดจบเจ้าตัวก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เซแซดๆไปเกาะโต๊ะกลมข้างๆ  พิชช์ฌานมองดูความพยายามนั้นอย่างขันๆ  ไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือ  จนกระทั่งเจ้าโอเมก้านั่งแปะลงไปกับพื้นแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาไปมา  บ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์นั่นแหละ  เขาถึงได้ก้าวเข้าไปนั่งยองๆตรงหน้า

            “อัยย์...ฟังฉันก่อนสิ”

            “ไม่  ไปให้พ้นหน้าเลย”

            “ก็นี่ห้องฉัน  จะให้ฉันไปไหนล่ะ”

            “งั้นผมจะไปเอง”

            “ไปไหวก็ไปสิ”

            “ฮึ”  อาคิราห์พ่นลมหายใจออกมาแรงแล้วย่นจมูก  ผลักมือของอีกฝ่ายที่ขยับเข้ามาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาออกไป  “คุณมันเลวไอ้พิษฌาน”

            “นี่ถ้าเรียกว่าไอ้อีกคำเดียวล่ะก็  ได้เห็นดีแน่”  พิชช์ฌานพูดเสียงเข้มขึ้น  “หยุดร้องไห้แล้วพูดกันดีๆได้แล้ว”

            “ไอ้-พิษ-ฌาน”  ยังไม่ทันขาดคำ  อาคิราห์ก็เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงเน้นหนักทีละคำให้ชัดๆไปเลย  “ไอ้ ไอ้ ไอ้ ไอ้พิษฌาน”

            “ห้าครั้งใช่ไหม  ได้”  พูดจบมือใหญ่ก็รั้งท้ายทอยของคนปากดีเข้ามาจูบแรงๆที่ริมฝีปาก  อีกฝ่ายดิ้นหนีพยายามจะดันหน้าออกแต่ก็ไม่สำเร็จ  พิชช์ฌานไม่เปิดโอกาสให้เจ้าโอเมก้าได้หายใจจนกระทั่งประทับริมฝีปากลงมาครบห้าครั้ง  เนิ่นนานจนเหมือนห้าปีในความรู้สึกของอัยย์

            “จะเรียกอีกไหม”  อัลฟ่าหนุ่มกระซิบกับริมฝีปากที่เริ่มแดงช้ำนั้นเบาๆ  เจ้าของดวงตากลมโตใสแจ๋วคู่นั้นเบิกโพลงเหลียวล่อกแล่ก  ส่ายหน้าปฏิเสธจนผมนุ่มสลวยปัดไปมา

            “ปล่อยผม”

            “จะหนีอีกหรือเปล่า”

            “ลุกไหวเสียก็ดี”  คนเด็กกว่ากระแทกเสียง  ยกมือขึ้นทุบเขาอั้กใหญ่  พิชช์ฌานรีบล็อคข้อมือเอาไว้

            “ทุบมาทุบกลับนะ  แรงด้วย”

            “ไอ้บ้า”

            “มีคำว่าไอ้อีกแล้วเหรอ”  เขาเลิกคิ้ว

            คนฟังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ

            “แย่ที่สุดเลย  แย่มากๆ  รังแกคนที่อ่อนแอกว่า  พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง  หรือว่าสอนแล้วแต่ไม่จำ”

            “น่าจะเป็นอันหลังนะ”  พิชช์ฌานหัวเราะเบาๆ  นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่รู้สึกอารมณ์ดีได้ขนาดนี้  “ว่าฉันจนพอใจหรือยังเจ้าบู้บี้  ทีนี้จะได้ฟังฉันบ้าง”

            “........”  อีกฝ่ายหันหน้าหนี 

            “อัยย์  เมื่อคืนเธอฮีทรุนแรงมากเลยนะรู้หรือเปล่า  ฉันตามหมอมาฉีดยาระงับให้เธอก็ยังไม่ได้ผลเลย  เธอมีอาการประสาทหลอนด้วย  ฉันก็เลยต้องหาทางอื่นเพื่อช่วยเธอ”

            “มันไม่มีทางอื่นเลยเหรอ”

            คนฟังอึ้งไปครู่  ...จะว่าไปมันก็น่าจะมีทางอื่น  แต่ว่าเป็นเขาเองที่ไม่ได้ค้นหาทางเลือกพวกนั้น  ดูเหมือนว่าคืนที่ผ่านมาเขาจะคิดออกอยู่เพียงทางเดียว

            “ไม่มี  นี่เป็นทางเดียวที่จะรักษาชีวิตของเธอเอาไว้  ตอนนั้นเธออาการหนักมากเลยนะ”  ชายหนุ่มไขว้นิ้วอยู่ในใจ  “ถ้าฉันไม่ช่วยเธอ  เธออาจจะตายไปแล้วก็ได้”

            “จริงเหรอ”  เสียงอู้อี้เริ่มลังเล  “แล้วใครให้...ทำแบบนี้”  อาคิราห์ยกมือขึ้นปิดหน้า  “ถ้าเกิดว่า  ...เกิดผม...ท้องขึ้นมา จะทำยังไง”

            “ไม่ท้องหรอก”

            “จริงเหรอ”  มือเล็กลดลงมานิดหนึ่งพอให้เห็นตากลมๆ

            “จริงสิ  ครั้งแรกน่ะไม่ท้องหรอก  หมอบอกฉัน”  พิชช์ฌานพูดด้วยเสียงหนักแน่นน่าเชื่อถือทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่มั่นใจเลยสักนิด

            พูดให้ถูกก็คือ  เขาลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลยต่างหาก  บอกเลยว่าเมื่อคืนไม่ใช่แค่อาคิราห์หรอกที่ลืมตัว

            เขา...พิชช์ฌานคนนี้ก็ยอมให้สัญชาตญาณดิบที่เพียรเก็บซ่อนเอาไว้ภายในครอบงำตัวเองเต็มที่เหมือนกัน  พยายามยับยั้งแล้วแต่มันเกินต้านทานจริงๆ  เขาลืมหมดทุกอย่างแม้แต่ความรังเกียจในใจที่เคยมีอยู่ ...แม่ของเขาพูดถูก  ไม่มีอัลฟ่าคนไหนทนโอเมก้าฮีทได้

            ความรู้สึกที่ได้ฝังตัวตนลงไปให้ลึกที่สุดนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจ  ความอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายของเขาและบีบรัดนั้นให้ความรู้สึกดีแทบบ้า  เสียงหอบหายใจเป็นจังหวะผสมกับกลิ่นหอมหวานเหมือนเป็นยากระตุ้นชั้นเลิศให้เขามัวเมายากจะถอนตัวกลับมาได้  รู้ตัวอีกทีก็ฝังคมเขี้ยวลงไปที่หลังคอของอีกฝ่ายเสียแล้ว  ไม่ต้องถามถึงการป้องกันใดๆ  เพราะเขาโอบกอดร่างในวงแขนนี้เอาไว้แน่นตอนที่ปลดปล่อยความรู้สึกออกมาจนหมดสิ้นและติดต่อกันยาวนานกว่าร่างกายของเราจะแยกจากกัน

            “ไม่ท้องหรอกน่า”  เขาย้ำอีกครั้งเหมือนย้ำกับตัวเองไปด้วย  เขาไม่มีทางปล่อยให้เจ้าโอเมก้าตั้งท้องเด็ดขาด  “ฉันจะไปหายาคุมฉุกเฉินมาให้เธอกินกันเอาไว้อีกที”

            คนฟังเริ่มลังเล  อันที่จริงตลอดชีวิตที่ผ่านมาอัยย์เคยอ่านเรื่องการสร้างพันธะสัมพันธ์ระหว่างอัลฟ่ากับโอเมก้าเพียงแค่ในหนังสือเท่านั้น  ขนาดพวกคลิปวีดีโอต่างๆเขายังไม่เคยนึกอยากดู  โอเมก้าที่ตั้งท้องจริงๆก็ยังไม่เคยเห็นตัวเป็นๆเลยด้วย  ก็เลยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมันจะท้องได้เหมือนที่อ่านหรือเปล่า

            “แต่คุณทำผิดสัญญาที่ล่วงเกินผม”

            “ก็จริง”  พิชช์ฌานยอมรับ  “ฉันจะจ่ายค่าปรับให้เธอ  ตอนที่เราหย่ากัน”

            “คุณกัดคอผมทำไมเนี่ย”  พอหมดเรื่องท้อง  อาคิราห์ก็วนกลับมากังวลเรื่องเดิมอีก

            “เรื่องที่ฉันกัดคอเธอก็สบายใจได้  มันไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกนะ  เป็นความเชื่อน่ะ  เราเคยคุยกันแล้วนี่เรื่องคู่แห่งโชคชะตาอะไรนั่น  มันก็น่าขันพอๆกับเรื่องกัดคอนั่นแหละ  ทำเป็นพวกหัวเก่าไปได้  เลิกร้องไห้ได้แล้ว  เอาไว้เราหย่ากันเมื่อไหร่  ก็ต่างคนต่างไป  มีโอเมก้าเยอะแยะที่เคยโดนกัดคอแต่ก็ยังใช้ชีวิตปกติได้แบบไม่มีคู่  อย่าจริงจังเลยน่า  หรือว่าเธอเชื่อเรื่องทฤษฎีพันธะที่โมเลกุลจากน้ำลายฉันจะวิ่งไปตามกระแสเลือดของเธอแล้วทำปฏิกิริยาห่วงโซ่กับเซลล์อะไรสักอย่างในร่างกายเธอจนเธอกลายเป็นของฉันคนเดียวงี้  ก็โรแมนติกดีอยู่หรอกนะ  แต่ว่าแบบ...”

            “พอเหอะ”  อัยย์ยกมือขึ้นห้าม  “โอเค  ผมเข้าใจแล้ว  เรื่องกัดคออะไรนั่นผมเองก็ไม่เชื่อเท่าไหร่  แต่ผมไม่ชอบ...มันขนลุก  หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีกนะ”

“มันก็ขึ้นกับว่าเธอกินยาครบหรือเปล่านั่นแหละ”

คนฟังยกมือยอมแพ้

“ก็ได้ คราวนี้ผมยอมรับว่าตัวเองก็ผิด...ส่วนนึง”

“หัดยอมรับผิดเสียบ้างก็ค่อยน่ารักหน่อยนะ”  พิชช์ฌานพูดเนิบๆ

“แต่เรื่องที่คุณทำกับผมมันก็ผิดมากกว่าผมเยอะ  ไหนจะเรื่องที่คุณไม่ยอมให้ผมไปเที่ยวอีก  คอยดูนะคราวนี้ถ้าผมหายดีเมื่อไหร่  ผมจะไปเที่ยวรอบโลกจริงๆด้วย  แล้วพอกลับมาเราก็ต่างคนต่างอยู่เสียทีเถอะ”  อัยย์เข่นเขี้ยว

            “ตามนั้น”  ชายหนุ่มพูด 

            “ผมจะไม่ยอมให้อะไรก็ตามมาขวางอีกแล้ว”

            “รับทราบ”

            “รู้ก็ดี  ตอนนี้ก็พาผมขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย  นั่งที่พื้นมันเจ็บรู้มั้ย”  อัยย์พูดเสียงห้วนแบบไม่มองหน้า  ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆดังมาจากลำคอของคนที่ขยับเข้ามาช้อนอุ้มเขาลอยขึ้นทั้งตัว   “เห้ย  แค่พยุงก็พอแล้ว”

            “บริการดีเป็นการไถ่โทษไงล่ะ”  พิชช์ฌานพูดแกมหัวเราะ

            “ผมไม่หายโกรธง่ายๆหรอกนะ”

            “ฉันง้อเก่งนะ”  เสียงห้าวๆที่พูดจนชิดนั้นพาให้หัวใจคนฟังเต้นผิดจังหวะไปนิดหนึ่ง  อาคิราห์เม้มปากแน่นเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

            “คราวนี้ผมฝากไว้ก่อน  ไว้ผมจะเอาคืน”

            “รับฝากตลอดชีวิตเลยยังได้”  นักการเมืองหนุ่มพูดออกไปแล้วก็กระแอมออกมา  “ฉันพูดเล่นนะ”

            “ผมก็ไม่คิดจะฝากอะไรไว้กับคุณตลอดชีวิตหรอกครับ”  อาคิราห์เบ้ปาก 

            “เย็นนี้อยากกินอะไร”  อีกคนเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ

            “จะกินอะไรก็เรื่องของผม”  เจ้าโอเมก้ายังรวนไม่เลิก

            “แปลว่าไม่กินสินะ  ฉันจะได้ไปบอกป้านิ่มว่าเธอจะอดข้าว”  คนฟังหันขวับมาอ้าปากทันควัน  “ด่าไอ้อีกไหม  ด่าเลย  ด่าสิ”  พิชช์ฌานเกือบหัวเราะออกมา  “สรุปอยากกินอะไร”

            “ไม่อยากกินแล้ว”

            “ไม่กินก็ไม่กิน  ดีไม่เปลือง”

            “.........”  อัยย์ขยับปากด่าแบบไม่มีเสียง

            “อะไรนะ  เรียกฉันว่าไอ้อีกแล้วเหรอ”  คนตัวใหญ่ขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับมือไม้ยุ่มย่าม

            “เปล่าเสียหน่อย  อย่ามามั่ว”  อัยย์ร้อง  ผลักมืออีกฝ่ายออกเป็นพัลวัน  “ถอยออกไปอยู่ห่างๆเลย”

            “งั้นฉันไปดีกว่า”  คนพูดทำท่าจะหันหลังออกจากห้อง  ทว่าคนบนเตียงกลับเรียกเอาไว้เสียก่อน

            “เดี๋ยวสิ  จะไปไหนน่ะ”

            “ลงไปข้างล่าง  ทำไมหรือ?”  พิชช์ฌานงง  ใบหน้าของอีกฝ่ายแดงจัดลามลงมาถึงลำคอ  อัยย์อึกอักมองหน้าเขาแวบเดียวแล้วก็ส่ายหน้าแรงๆ

            “ไม่มีอะไร  จะไปไหนก็ไปเลย”

            กลิ่นหอมอวลๆที่ทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาดนั้นจางหายไปแล้วพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่กลับออกไปจากห้อง  อาคิราห์ซุกใบหน้าลงกับหมอน  สูดกลิ่นของเจ้าของเดิมที่ยังหลงเหลืออยู่เข้าปอด

            ...................................................................

           

            มาอัพแล้วจร้า  ใครรอเรื่องนี้อยู่บ้างคะ

            เขียนแล้วมีความสุขจริงๆ555555 เตือนไว้ก่อนว่ามันเป็นโอเมก้าเวิร์สในแบบของเราอ่านะ  ไม่มีถูกมีผิดเนอะ5555555

            เจอกันตอนหน้านะคะ

            #ขอรักแค่คุณ

           

[sailom_orn]

  เล่นตัว เล่นแง่กันทั้งคุ่อ่ะ

[Ti0590]

ติดกลิ่นล่ะสิ เจ้าตัวน่ารักกกกก ถ้านุ้งท้องคงหัวหทุนกันทั้งบ้านแน่ๆ ขนาดไม่ท้องยังแสบซะขนาดนี้

[PrimYJ]

 ดีไม่ดีก็ท้องตั้งแต่ครั้งแรกนี่แหละจ้า

[ciaiw]

โอ๊ยแต่ละคน
รู้สึกถึงความยุ่งยากเลย

[MyLavenderLand]

ลูกอัยย์ หนูควรโฟกัสที่ช่วงล่างที่มันปวดมาจากด้านหลัง มากกว่ารอยกัด นะคะลูกกก โอ๊ยย ปวีณาเขาจะรับช่วยไหม โดนล่อลวงแบบงงๆ แบบนี้ 5555

[JokerGirl]

แล้วตกลงใครเป็นตัวการณ์เรื่องก่อจราจล ถ้สเป็นพ่อของอัยย์จริงๆนะสงสัยไม่คิดว่าลูกตัวเองจะออกมาเจอ แล้วถ้าอัยย์ท้องขึ้นมานะจะดูหน้าตาพิษฌาณดิจะทำงัย

[lizzii]

อัยย์เป็นคนตลกมากจริงๆ

[Noname_memi]

ตาพิษจับคู่แล้วก็ช่วยน้องปลดปล่อยใช่ไหม ว่าแต่ว่านะ

ด่านคุณนายอัลฟ่านี่คงจะผ่านไปได้ยากน่าดู

[miikii]

ทำไมน่ารักอ่ะ แอแงงงงงงงงงง
ส้อมมันหาได้ง่ายที่สุดแล้วใช่มั้ย 55555555555555

[Noname_memi]

กรี๊ดดด ปลดปล่อยแบบนี้เหรอ เรานึกว่าภายนอก เราไม่ยอม!

จะประท้วง!    แง้ ประท้วง ๆ (ไม่ค่อยเลย)

ใครบอกไม่ท้องจ๊ะนายพิษ ไม่แน่อาจท้องนะจ๊ะ รอตอนอัยย์

พาลูกหนีไปเที่ยวรอบโลกเลย ชิ!

[kawisara]

หนูอัยย์

หนูช่างน่ารักจริมๆ

[Jibbubu]

 ทำเป็นพูดดีไปแล้วจะปล่อยน้องได้จริงดังที่พูดหรือเปล่าหรอก และอีกอย่างนะมีครั้งที่หนึ่งย่อมมีครั้งต่อ ๆ ไป และที่สำคัญไอ้คุณพิษจะบอกแม่ยังไงถ้าน้องท้องขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ

[puiiz]

 

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

หนูอัยย์ต้องมีน้องแน่ๆเลย คราวนี้แหละชุลมุนยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ

[2pmui]

ปากดีไปเถอะคุณพิษ ระวังเมียหนีอีกละ

[nofsnof]

ท้องแน่ ท้องแน่ ท้องแน่!!! 

[Mypumpkinboy]

ชอบการเขียนของไรท์มากกกกกก  ติดตามทุกเรื่องเลยค่าาาาา  เป็นกำลังใจให้นะคะ   (แแอบเสียดานบางเรื่องที่แต่งไม่จบบบบ...........)

[Chakaimook]

อยากให้หนูอัยย์ท้องเร็วๆ ดูซิว่าคุณพิษจะยังปากแข็งไม่อยากมีลูกกับโอเมก้าอยู่มั้ย ฮึ่ยยยย~ 
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[labelle]

อัยย์เป็นคนดื้อที่งอแงทั้งน่ารักและน่าตีค่ะ
อยากอยู่ใกล้เค้าแล้วล่ะสิ แล้วทำไมเชื่อคนง่ายแบบนี้

ฌาณหลงอัยย์แล้ว แต่ไม่ยอมรับตัวเอง ระวังนะ

บางทีก็สงสารอัยย์ เป็นหมากเดินเกมส์ของคนนั้นคนนี้
อยากให้อัยย์ไปเที่ยวรอบโลกได้สักทีจะได้ไม่ต้องเจอแต่เรื่อง

[gackmanas]

หู้ยยยย.. ชอบบบบ   
ไรท์ รีบมาค่าาาา...   

[anythinginitt]

งื้อออ เรื่องนี้มุ้งมิ้งกิงก่องแก้วมากค่ะ แต่คนเขียนจะหลอกให้เราตายใจรึป่าวน้าา