หัวข้อ: หาเพื่อนนอนสนใจทัก DM ครับ : ตอนพิเศษวันคริสต์มาส [25/12/2019] P.30

[❣☾月亮☽❣]

เจ้าที่หรือผีหื่นน้องรู้อยู่แล้ว ไม่ต้องฟ้องแม่ รีบๆย้ายหอไปอยู่กับเพื่อนเร้วเฟนลู้กกก

[★KVH™★]

ผีพี่ข้างเตียงอ่ะสิ
พระพายคนคุกคามเยาวชน

[magmild]

พี่สายฟ้าคือบั่บพอก๊อนนน เย็นไว้พี่ แต่งานนี้ป้าว่าน้องเฟนไม่น่ารอดจากพี่พพ.ก่อนจบแน่เลยลูก พี่มันจ้องจะแง่มหนูตลอดเวลา 

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[CRP_N]

โง้ยยย สนุกกกกกกกก อิพี่พพ.จะตะบะแตกตอนไหนเนี่ย น้องเฟนหนีไปลูก หนีไป๊ 

[mimasopu]

อีพี่พระพายไม่เนียน ให้น้องเอากล่องถุงยางมาให้นี่แสดงความเป็นเจ้าของชัดๆ

[Gardenia]

พี่พพ.โคตรโรคจิตเลยอะ เริ่มสงสารน้องละเนี้ย สนใจน้องจริงรึหวังฟันอย่างเดียวเนี้ย  น้องงงงงงงงงงงง หนูไม่ปลอดภัยเลยรู้กกกกก พีพพ.น่ากลัวมาก เอะอะจับเอะอะลูบ ให้ทำแค่นี้นะห้ามล่วงเกินน้อง!!!! ถ้าน้องสมยอมถึงกินน้องได้

Sent from my SM-A710F using Tapatalk

[bowbeauty]

สวมข้าวหลามหนองมน ว๊ากกกกกกกก

[t2007]

น้องเฟนน่าเอ็นดู

[no.fourth]

น้องเฟนหนีไปลูกกกกกกก

[hikkie]

อ่านไปขำไปจนคนข้างๆนึกว่าเป็นบ้าแล้ว
ดูเหมือนน้องเฟนไม่น่ารอดเกินเทอมอิพี่มันร้าย

[maddy_moody]

พี่พพแบบ.... พี่คะ​ พี่ภัยสังคมมาก​ แต่เชื่อว่าพี่เป็นแอคเค่อที่มีคุณธรรม​ พี่จะไม่ทำอะไรน้องแน่นอน​ 5555+ ///ไซส์ข้าวหลามน้องมน​ อมก.

[JoobbieChu]

สนุกอะ,อ่านไปขำไป อิพี่พระพายคือพระเอกที่แสดงความหื่นกามได้ไม่มียางอาย โอ๊ยยย แถมทั้งกวนทั้วกะล่อน น้องเฟนถึงจะคิดตามไม่ทันช้าไปนิดแต่พอคิดทันก็ตอกกลับพี่มันได้ใจมา น้องเฟนนอกจากจะเจอรูมเมทที่จ้องจะงาบตัวเองอยู่ตลอดเวลา ยังต้องเจอเพื่อนที่พูดมากแออกจะดูล้นๆอีกคน คือนว้องงงง มีแต่คนแปลกๆอยู่รอบตัว 555 ชอบค่ะ อ่านแล้วอารมณ์กี รอตอนต่อไปนะคะ

[magarons]

ฮือออแอ น่ารัก จะตามอ่านจนกว่าชีวีจะหาไม่

[magic-moon]

ใส่หน้าด้วยได้ไหมคะ เวลามีเยอะๆเเล้วจะได้ตามอ่านง่ายๆ

[nevergoodbye]

พี่ พพ. ไม่มีใครเรียกชื่อพี่ละค่ะ
เรียกแต่พี่เค่อ พี่โค่ย (ตามพี่สายฟ้า)
 

[Pakeleiei]

คนหื่นที่แท้จริง555555555

[JackXy Wu]

ใส่หน้าด้วยได้ไหมคะ เวลามีเยอะๆเเล้วจะได้ตามอ่านง่ายๆ

เดี๋ยวตอนถัดไปใส่หน้าให้นะคะ ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะค่า

[why yyy]

  ขอบคุณ

[Butter_Cup]

น้องเฟนหนีรูกกก ฮื่อ5555555

[dekying kukkig]

     ต้องขอบคุณผีกล่องสี่เหลี่ยมกลิ่นสตรอเบอร์รี่แบบขรุขระกล่องนั้นทีทำให้น้องไม่ต้องเลื่อนเตียงละนะ

[mystery Y]

ติดตามจ้า

[kanj1005]

อยากเห็นตอนอิพี่จะอัพรูปลงทวิต  จะใช้ฉากที่ไหน

[JackXy Wu]

บทที่ 4

คนเล่นดนตรีเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน




เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracy44

เดบิวต์มาสี่ปี แต่งเพลงไปแล้วเจ็ดเพลง กูถามจริงสังคม ถ้าว่างขนาดนี้ทำไมไม่เอาเวลาไปจัดการเรื่องเ...แค่กๆๆ ค่อกๆ อ่อกๆ อุ่กๆ ถ้ากูหายไป พวกมึงอย่าลืมกูนะ อย่างน้อยเก็บกูไว้ในความทรงจำก็ยังดี #เลื่อนแม่มึงสิ #การเมืองเป็นเรื่องของทุกคน #คัมแบคแล้ววันนี้ทุกหน้าจอทีวี


“ดูอะไรอยู่วะ กลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นขนาดนั้น?”

“อ๋อ เราเล่นทวิตฯ น่ะ” ผมตอบตั้ม สูดลมหายใจลึกๆ เรียกสติตัวเองกลับคืนมา “อ่านทวิตฯ ไปเรื่อยเปื่อย เมื่อกี้เจอทวิตฯ นึงตลกดี”

“ไหนดูหน่อย” ตั้มชะโงกหน้ามองก่อนทำหน้าเหยเก “โคตรปั่น จะโดนลากคอก่อนปะวะพี่เห็บแอคนี้”

“ไม่มั้ง เห็นเขาบอกว่าบล็อกแอคลุงไปแล้ว”

“ทั้งทวิตเตอร์มีใครไม่บล็อกลุงมั่งกูถามก่อน”

“เอ่อ ตั้มรู้สึกมั้ยว่าพวกเราควรเปลี่ยนเรื่องคุย”

“เออ นั่นสิ อย่างน้อยกูก็อยากอยู่เรียนจบไปจนถึงปีสี่” ตั้มพยักหน้ารับ เขาบิดขี้เกียจ “ว่าแต่เมื่อไหร่พี่ๆ จะปล่อยวะ กูอยากกลับห้องแล้ว ง่วงมาก เหมือนอาทิตย์นี้กูใช้พลังงานหมดไปแล้วทั้งชีวิต”

“เดี๋ยวก็ปล่อยมั้ง ห้าโมงเย็นแล้วเนี่ย”

ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ลานหน้าคณะ พี่ๆ ปีสองปล่อยให้พักหลังพวกเราโดนพี่วินัยว้ากเรื่องการแต่งตัวและมารยาทไปชุดใหญ่ พี่วินัยเสียงดังแถมยังสั่งให้ก้มหน้าลงไปๆ หูผมชาไปหมด แถมปวดคออีกต่างหาก

“น้องๆ คะ” เสียงพี่ปีสองดังผ่านโทรโข่ง ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมองตาปริบๆ “พรุ่งนี้พวกพี่ๆ จะนัดเช้า ขอให้มาเจอกันที่ลานนี้ตอนหกโมงครึ่ง เลทได้ไม่เกินสิบห้านาที แต่งกายให้ถูกระเบียบ รับทราบมั้ยคะ?”

“ทราบครับ / ค่ะ”

“อ้อ อย่าลืมล่าลายเซ็นพี่วินัยด้วยนะคะ สิบคนเป็นอย่างต่ำ ห้าคนจากคณะเรา อีกห้าจากคณะอื่น”

เสียงขานรับอ่อนระโหยโรยแรง ผมแอบเห็นพี่ๆ กลั้นยิ้มกันด้วยแหละ หลังจากนั้นพวกเราก็ลุกแยกย้ายไปหยิบกระเป๋าที่กองไว้บนโต๊ะหินอ่อน มีพี่ๆ ปีสองนั่งเฝ้าให้ไม่ให้ของหาย

“ได้กลับสักทีเว้ย” ตั้มคว้ากระเป๋าพาดบ่าได้ก็กอดคอผมลากออกจากลานนั่นทันที ผมเกือบหันไปไหว้ลาพี่ๆ แทบไม่ทัน “พรุ่งนี้นัดเช้าโคตร กูอยากโดดสุดๆ โดดกันมั้ยมึง”

“ตั้มคาดหวังคำตอบอะไรจากเรา…”

“เออๆ ไม่โดดก็ไม่โดด ไม่ต้องมามองหน้าทำตาละห้อยแบบนั้น”

“นอกจากตั้มเราก็ไม่มีเพื่อนแล้ว ถ้าทิ้งกันนี่ใจร้ายมากนะ”

“ไม่โดดแล้วนี่ไง” ตั้มว่า ก่อนเขาจะชะงักหรี่ตามองไปทางหนึ่ง ผมมองตาม เห็นเงาร่างคุ้นเคยของใครบางคนหลบอยู่หลังต้นไม้ “นั่นใช่พี่วินัยที่รู้จักกับมึงหรือเปล่า?”

“เราคิดว่าใช่นะ…”

“แล้วเขาไปหลบอะไรหลังต้นไม้?”

“เราก็ไม่รู้ระบบความคิดของพี่พระพายเหมือนกัน” ผมส่ายหัว จ้องต้นไม้ต้นใหญ่ที่เห็นแวบๆ ว่าพี่พระพายโผล่หัวออกมาเมื่อกี้ “ตั้มคิดว่าเราควรเดินเข้าไปทักมั้ย”

“เขาดูน่าทักมั้ยล่ะ”

“เราว่าไม่”

“งั้นก็ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเถอะ” ตั้มออกความเห็น ผมพยักหน้ารับ ก้มหน้าก้มตาเดินผ่านต้นไม้นั้น พวกเราเงียบกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนตั้มจะพูดขึ้น “มึง…”

“หือ?”

“รู้สึกเหมือนกูปะ”

“ตั้มรู้สึกอะไร?”

“เหมือนมีคนเดินตาม” เขาตอบ หันมองผมเล็กน้อย “แดดโพล้เพล้แบบนี้ มึงว่าเป็นอะไรวะ”

“อย่าหลอกผีเราได้มั้ย ถ้าพูดอีกนี่จะวิ่งแล้วนะ” ผมขมวดคิ้ว ยังหลอนจากผีเจ้าที่ที่หอไม่หาย วันนั้นพอตกเย็นกลับไปเลยซื้อน้ำแดงกับขนมไปไหว้ศาลหน้าหอ คิดว่าเรื่องจะจบแล้ว แต่ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรมาลูบๆ คลำๆ อยู่ดี ถึงจะทิ้งช่วงนานๆ มาทีก็เถอะ มันน่ากลัวมากจนผมไม่กล้าลืมตาดู ได้แต่ท่องนะโมๆ จนหลับไปทุกครั้ง

“กูยังไม่ทันพูดเลยว่าผ…”

หมับ!

“เหวอ!” ผมร้องเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือหนึ่งเลื้อยมาล็อกเอวไว้ไม่ให้เดินต่อจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นใบหน้าคุ้นตาของใครบางคน “เล่นบ้าอะไรเนี่ยพี่พระพาย!”

“เดินไม่รอกันเลย”

“ฮะ?”

“พี่อุตส่าห์มารอที่คณะ จะกลับพร้อมเฟน แต่เราไม่รอพี่” เขาตัดพ้อจนผมเริ่มงงว่าตัวเองทำอะไรผิด “เดินผ่านไปไม่ทักทาย หรือความสัมพันธ์ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ร่วมอยู่กินกันของเรามันไม่แน่นแฟ้นพอครับ?”

“อยู่กินกัน?!” ตั้มทวนคำเสียงสูง พอผมหันไปก็เห็นเขาอ้าปากค้างมองผมสลับกับพี่พระพายไปมาก่อนหยุดลงที่ผม “นี่มึงกับพี่เขา…?!”

จริงด้วย ตั้มไม่รู้ว่าผมกับพี่พระพายเป็นรูมเมตกันนี่นา

“อ๋อ ใช่ อย่างที่ตั้มคิดนั่นแหละ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะ”

ตั้มอ้าปากค้างไปแล้ว ผมไม่โทษเขาหรอก ใครจะรู้ว่าเด็กปีหนึ่งอย่างเราจะมีรูมเมตเป็นพี่วินัยปีสามแบบนี้ได้ ตั้มคงตกใจน่าดู ผมน่าจะบอกเขาก่อนว่าเพราะแบบนี้ผมเลยไม่กล้าโดดรับน้อง กลัวพี่พระพายรู้แล้วเอาไปฟ้องวินัยคณะผม แต่ผมไม่เคยเอาเรื่องที่ตั้มบอกอยากโดดรับน้องอยู่บ่อยๆ ไปบอกพี่พระพายเลยนะ สาบานด้วยเกียรติของความเป็นเพื่อนเลย

“อย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละครับ” พี่พระพายหันไปพูดกับตั้ม เขาวางมือโอบไหล่ผม ตบเบาๆ “ผมกับเพื่อนคุณอยู่กินกันมาได้สักพักแล้ว”

“เชี่ย เอ๊ย ขอโทษครับพี่ ผมไม่ได้จะว่าพี่ แต่ไม่คิดว่า…”

“พระพาย!”

เสียงตะโกนจากด้านหลังดังขึ้น พวกเราหันไปมองเป็นตาเดียวและพบว่าคนที่เรียกพี่พระพายไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่สายฟ้า เฮดวินัยคณะบริหารฯ นั่นเอง เขาเดินหน้านิ่งตรงมาทางพวกเราก่อนตวัดสายตามองพี่พระพาย

“มึงไม่เข้าประชุมวินัยคณะ”

“มีธุระนิดหน่อย”

“ไหนธุระที่ทำให้มึงทิ้งความรับผิดชอบมา” พี่สายฟ้าเสียงเย็นเยียบ เขาหันมาทางผมที่พี่พระพายโอบไหล่อยู่แล้วขมวดคิ้วแน่น “น้องคนนี้หรือเปล่าที่เป็นธุระของมึง”

“ก็...เออคนนี้ ที่กูเคยบอก”

“ฮะ?!” คราวนี้พี่สายฟ้าเผลอหลุดเสียงร้องออกมา หน้าที่ดึงไว้ตึงแสดงสีหน้าแปลกๆ จนผมได้แต่กะพริบตามองปริบๆ พี่สายฟ้าจ้องผม จ้องเหมือนจะมองให้ทะลุ “คุณน่ะเหรอที่มันนอนด้วยช่วงนี้?”

“ครับ เราเองที่นอนกับพี่พระพาย”

“นอนนะ นอนแบบ…” เขากลอกตา มาดพี่วินัยเริ่มหายเข้าไปทุกที “นอนน่ะ!?”

“ครับ ก็ตามที่พี่เข้าใจน่ะครับ”

“มึงจะคาดคั้นอะไรน้องไอ้สาย”

“กูชื่อสายฟ้า ไม่ใช่กระสือยายสาย เรียกให้เต็มๆ”

“โอเคไอ้ฟ้า”

“พระพายกูจริงจัง”

“สวัสดีจริงจัง กูพระพาย”

“เมื่อไหร่มุกส้นตีนนี่จะหายไปจากโลกใบนี้วะ”

“เอ่อ พี่ๆ ครับ ผมก็ไม่อยากขัด แต่ว่า…” ตั้มยกมือขึ้นขัดบทสนทนา “เป็นพี่วินัยต้องคีพลุคดึงหน้า ไม่ใช่มาเล่นมุกโบ๊ะบ๊ะสามบาทสิบบาทแบบนี้หรือเปล่า”

พอโดนเตือนสติ พี่พระพายกับพี่สายฟ้าก็เงียบไปชั่วอึดใจก่อนกลับมาตีหน้านิ่งมาดพี่วินัยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่สายฟ้ามองผมไม่วางตา สายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่ออะไรสักอย่างซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ

“มึงอย่ามองน้องแบบนั้น เฟนกลัวมึงแล้ว”

“พระพาย กูถามจริง น้องมันยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ไหนมึงบอกมึงมีจรรยาบรรณ”

“กูก็มีจรรยาบรรณจริงๆ ไม่เชื่อมึงถามน้องสิว่ากูดีกับน้องมากขนาดไหน” พี่พระพายหันมาทางผม เขายิ้มจนตาโค้ง พูดเสียงอ่อนละมุนละไม “บอกพี่สายฟ้าไปสิครับเฟน”

ผมเอียงคอเล็กน้อย

“อือ กับพี่ก็ดีนะ” ถ้าไม่นับที่เขาชอบแกล้งผมบ่อยๆ พี่พระพายถือว่าเป็นรูมเมตที่ใช่ได้ “ถ้าไม่ติดที่พี่ชอบทำเสียงดังกับทำเลอะเทอะให้เราตามทำความสะอาดหลังเสร็จอะ…”

“ฮะ เสียงดัง!” ตั้มอ้าปากค้าง “ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?!”

“อื้ม” ผมขานรับ พี่พระพายเวลากลับห้องมาเหนื่อยๆ พอหลับทีไรก็กรนเสียงดังจนผมสะดุ้งตื่นกลางดึกกลางดื่นทุกที

“ละ แล้วเลอะเทอะนี่มัน…” พี่สายฟ้าเสียงแผ่ว ผมยู่หน้า เผลอถอนใจอย่างปลงตก

“อือ เลอะกระเด็นตลอดเลยพี่สายฟ้า” ไม่รู้ว่าพี่พระพายอยู่มาได้ยังไงจนโตขนาดนี้ แค่ให้เอาจานเอาชามใส่กับข้าวไปล้างที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำยังทำไม่ได้ เศษอาหาร เศษน้ำแกงกระเด็นเลอะเทอะผนังทุกทีจนผมต้องรับอาสาล้างจานเองหลังเรากินข้าวกันเสร็จ

“เฮ้ย ไม่ใส่ถุงเหรอวะไอ้พระพาย!?”

“ตอนแรกก็ใส่ครับ แต่เราบอกให้พี่พระพายแกะออก” เพราะถ้าไม่แกะถุงกับข้าวออกจะกินได้ไงจริงมั้ย พี่สายฟ้านี่พูดอะไรไม่รู้เรื่องอะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกับพี่พระพายได้

“หึหึ ฮ่าๆๆ เฟน...เบาหน่อยหนู” พี่พระพายกลั้นขำจนหน้าเบี้ยว ผมเงยหน้ามองเขา ไม่เข้าใจว่าขำอะไร ยังไม่มีใครเล่าเรื่องตลกให้ฟังสักหน่อย “ไอ้สายฟ้าจะความดันขึ้นแล้ว”

“หา เราทำอะไรเหรอพี่?”

“นี่มึงไม่รู้ตัวเหรอเฟน” ตั้มถามเสียงสูง เขามองผม สีหน้าเหมือนปลาขาดน้ำ “เห็นเงียบๆ กูไม่คิดว่ามึงจะเบอร์แรงขนาดนี้ ให้ตายสิ”

“หือ อะไรแรงนะ?”

“มึงไง”

“เราไม่แรง” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ โบ้ยไปทางพี่พระพาย “พี่พระพายต่างหากที่แรง เรารับไม่ไหวทุกที”

แกล้งก็แรง แซวก็แรง ผมนี่ตามไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวก็นู่น เกือบตกหลุมพรางแล้ว เฮ้อ…

“กูว่ากูรู้สึกหน้ามืด” พี่สายฟ้ากุมขมับ เขาสบตาผม แววตาเห็นใจ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย ไอ้พระพายไม่ได้หลอกเรามาใช่มั้ย?”

“จะอะไรนักหนา พอๆ จบเรื่องนี้” พี่พระพายเข้ามาแทรกกลาง “เราจะยืนคุยกันอีกนานมั้ย กูจะกลับกับน้องแล้ว มึงเลิกซักสักที ซักจนน้องมันจะสะอาดไปทั้งตัวแล้วเนี่ย”

“กูแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของเยาวชน”

“อยู่กับกูยังต้องห่วงอะไรอีก”

“บางทีมึงควรส่องกระจกนะไอ้โค…” พี่สายฟ้าชะงักกึก ส่วนพี่พระพายกำลังถลึงตาใส่อีกฝ่าย “เอ่อ โ…”

“สายฟ้า ดีๆ นะมึงนะคนอื่นอยู่ด้วย จะพูดอะไร” พี่พระพายหรี่ตา

“โ…” พี่สายฟ้ากลอกตา “โคอิสุรุ ฟอร์จูนคุกกี้”

แล้วเขาก็เปลี่ยนเป็นร้องเพลง

“มาลุ้นดูสิ อาจจะเจอความหวังที่ยังรออยู่” คราวนี้พี่สายฟ้าพยักพเยิดไปทางพี่พระพายจนอีกฝ่ายถอนใจและรับมุกต่อด้วยน้ำเสียงโมโนโทน

“เห่เฮเฮ้ เห่เฮเฮ้…”

“บางทีผมก็คิดว่าพวกพี่ไม่น่ามาเป็นวินัยอะ หรือว่าตำแหน่งสันทนาการมันเต็มแล้ว” ตั้มมองหน้าทั้งคู่สลับไปมาด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ “แต่เอาเถอะ ผมจะไม่บอกใครว่าพี่วินัยคณะบริหารฯ มีมุมนี้อยู่ด้วยถ้าพี่ช่วยอะไรพวกผมสักอย่าง”

“อะไรครับ” พี่สายฟ้าเลิกคิ้ว

“ขอลายเซ็นหน่อยครับ” ตั้มควักสมุดล่าลายเซ็นออกมา ช้อนตามองทั้งคู่อย่างมีความหวัง “พี่คณะผมให้ล่าลายเซ็นวินัยคณะอื่นอีกห้าคน พี่ๆ ช่วยผมหน่อยนะ ถือว่าคนกันเอง”

“นะพี่พระพาย เซ็นให้เราหน่อยนะ” ผมเงยหน้าสบตาพี่พระพาย จับชายแขนเสื้อเขากระตุกเบาๆ “พี่บอกว่าพี่เอ็นดูเรา ช่วยเราหน่อยได้มั้ย?”

“โถ หนู...เรื่องแค่นี้สบา…”

“พระพายมึงหยุดเลยนะ” พี่สายฟ้าพูดขัด เขาเดินมาแทรกกลางระหว่างผมกับพี่พระพาย กดเสียงเข้มพูดกับเพื่อนตัวเอง “มึงรู้มั้ยว่าระบบประเทศเราทุกวันนี้มันเละเทะเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องเส้นสายส่งเสริมคนของตัวเองโดยไม่เป็นธรรม”

“เดี๋ยว มึงใจเย็น…”

“ถ้ามึงยอมเซ็นให้น้องเท่ากับมึงกำลังสอนน้องให้ทำตัวไม่มีความซื่อสัตย์สุจริต เล่นทางลัด ขี้โกง ในขณะที่คนอื่นทำตามกติกาแลกลายเซ็นแต่น้องกลับได้ไปง่ายๆ รู้มั้ยว่าเราไม่ควรบ่มเพาะอนาคตของชาติให้ติดนิสัยแบบนี้ ถ้ามึงยังไม่เห็นภาพ กูยกตัวอย่างให้ก็ได้ว่าผลผลิตจากเด็กที่ไม่มีคุณภาพเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่แบบไหนในสังคม ใกล้ตัวหน่อยก็นู่น ในรัฐ…”

“สายฟ้า เบาหน่อย กูไม่หารนะ…”

“ฮะ?”

“มึงน่ะ” พี่พระพายกระแอม “เบาหน่อยเพื่อน อย่าติดลม”

“เออว่ะ โทษที ลืมไป” พี่สายฟ้ายักไหล่ เขาหันมาทางผมกับตั้ม “ผมจะเซ็นให้พวกคุณถ้าพวกคุณทำตามที่ผมบอก ไม่ต้องกลัวว่าผมจะสั่งให้ทำอะไรแปลกๆ ผมไม่ชอบเบียดเบียนสิทธิ์คนอื่นอยู่แล้ว สบายใจได้ มหา’ลัยเราเป็นระบบโซตัสแบบมีคุณธรรม ทีนี้อยู่ที่คุณเลือกว่าจะรับข้อเสนอผมมั้ย ผมให้โอกาสคุณได้มีทางเลือก ดีกว่าลุงบางคนที่กีดกันการเลื…”

“สายฟ้า…” พี่พระพายกระแอมอีกครั้ง

“นั่นแหละ ไม่พูดเยอะแล้วนะ อีกนิดก็จะโดนลากคอแล้ว”

อือ พี่เพิ่งรู้เหรอครับ…

“เอ่อ งั้นผมเลือกตามข้อเสนอพี่แล้วกันแต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้นะครับ นี่ก็เย็นแล้ว ผมขอกลับหอก่อน” ตั้มว่าก่อนหันมาทางผม “เฟน กูยืมนาฬิกาดูเวลาหน่อย กี่โมงแล้ววะ มือถือกูแบตหมด”

“ยืมนาฬิกาเพื่อนแล้วอย่าลืมคืนนะครับ” พี่สายฟ้าพูดลอยๆ

“สายฟ้า”

“อะไร ก็แค่เรื่องนาฬิกา” พี่สายฟ้าตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่พี่พระพาย “กูไปล่ะไอ้รัญรออยู่ ต้องไปซื้อของ ส่วนมึงพรุ่งนี้อย่าลืมเข้าประชุมวินัย”

“เออ รู้แล้วน่า”

“กูไปแล้วเหมือนกัน” ตั้มโบกมือให้ผม “กลับดีๆ นะมึง เจอกันพรุ่งนี้”

“อือ เจอกันพรุ่งนี้” ผมโบกมือตอบ รู้ตัวอีกทีก็อยู่กับพี่พระพายแค่สองคน ผมเงยหน้ามองเขา “เย็นนี้พี่จะกินที่ร้านป้าแจ๋วหรือซื้อกลับไปกินที่ห้องครับ?”

“เราอยากกินที่ไหนล่ะ” พี่พระพายถามขณะพวกเราเดินไปลานจอดรถที่พี่เขาจอดเวสป้าคู่ใจเอาไว้

“ที่ร้านแล้วกัน เราขี้เกียจล้างจาน พี่พระพายก็ช่วยเราไม่ได้นอกจากทำเลอะเทอะ เราเบื่อ ถุงแกงแกะเสร็จแล้วก็ไม่เอาไปทิ้งดีๆ เราต้องคอยตามเก็บตามเช็ด มดขึ้นจะว่าไง”

“ขี้บ่นจังเลยตัวแค่นี้”

“น่าบ่นมั้ยล่ะ ตอนกลางคืนพี่ก็กรนเสียงดังอะ เราสะดุ้งตื่นบ่อยๆ เลยนะ”

“พี่ก็ตื่นบ่อยเหมือนกัน”

“ตื่นที่ไหน กรนจนห้องสั่นขนาดนั้น”

“เชื่อเถอะว่าพี่ตื่น” พี่พระพายขยิบตา เขายิ้มมุมปาก สายตาแพรวพราว “มองเรานอนหลับตาพริ้มทีไร พี่ตื่นเต็มตัวจนต้องเข้าห้องน้ำก่อนนอนตลอด”

“งงอะ เกี่ยวไรกัน แกทเชื่อมโยงพี่ได้ถึงครึ่งปะ”

“เชื่อเถอะว่าแกทเชื่อมโยงพี่ได้เต็ม” พี่พระพายหัวเราะในลำคอ พวกเราเดินมาถึงรถพอดี เขาหยิบหมวกกันน็อกให้ผมสวม “มาคร่อมพี่เร็วเบ่บี๋ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินตับ”

“...”

“หมายถึงก้าวขาขึ้นคร่อมเบาะรถพี่ วันนี้พี่อยากกินตับหวานร้านป้าแจ๋ว” พี่พระพายขยายความเมื่อเห็นผมนิ่ง ผมถอนใจ พยักหน้าหงึกหงัก

“คราวหลังพี่ก็พูดให้เคลียร์สิ อย่าละบางคำแบบนี้ ภาษาไทยมันดิ้นได้พี่ไม่เคยได้ยินเหรอ”

“เพราะมันดิ้นได้นี่แหละพี่เลยชอบ”

“ฮะ”

“แล้วก็อยากเห็นหนูดิ้นด้วย”

“ดิ้น? ทำไมเราต้องดิ้น” ผมถามในขณะที่ขยับตัวนั่งให้เข้าที่ สองมือจับเสื้อพี่พระพายไว้เป็นหลักยึด เขาไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากหัวเราะในลำคอก่อนออกรถ แรงลมปะทะใบหน้าบวกกับเสียงเครื่องยนต์บนถนนรอบข้างทำให้ประสาทการได้ยินของผมลดต่ำลง

“ดิ้นตอนพี่กินตับหนูไงครับ”

“หือ พี่ว่าอะไรนะ?” ผมตะโกนถามฝ่าเสียงลม พี่พระพายเลยตะโกนตอบ

“พี่ถามว่ากินตับหวานกับน้ำพริกปลาทูด้วยมั้ย”

“มันเข้ากันเหรอพี่ เราว่ามันไม่ไหวนะ”

“ไม่ลองไม่รู้” พี่พระพายตอบ น้ำเสียงเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ผมไม่เห็นสีหน้าเขาเลยเดายากกว่าเดิม “ก็เหมือนพี่กับเฟน ที่ยังไม่ได้เข้าจังหวะกันสักที”

“จังหวะอะไร พี่จะเล่นดนตรีเหรอ พูดจาให้ปะติดปะต่อได้มั้ยเรางง”

“ช่ายยย พี่จะเล่นดนตรี เล่นด้วยกันมั้ย”

“เราเป่าเป็นแต่ขลุ่ยนะ”

“ถนัดเครื่องเป่าเหรอเรา” พี่พระพายถาม ผมเลยส่งเสียงอื้อตอบกลับพร้อมพยักหน้ารับแม้เขาจะไม่เห็น “เยี่ยมเลย พี่น่ะถนัดเครื่องดนตรีประเภทสี พี่สีเก่งมากเลยนะ ไว้เรามาผลัดกัน พี่สอนหนูสี ส่วนหนูเป่าให้พี่ดีมั้ย”

“อือ ก็ได้นะ เราก็ไม่ได้เป่าขลุ่ยมานานแล้ว แต่เราไม่ได้เอาขลุ่ยมาหอด้วยอะพี่”

“ไม่เป็นไรๆ พี่มีขลุ่ยให้” มาถึงตรงนี้ผมสังเกตเห็นไหล่พี่พระพายสั่นกึกๆ เสียงที่พูดก็สั่นระริก สงสัยเพราะลมแรงเขาอาจจะหนาว เป็นห่วงเขาจังเลยแฮะ “แต่ขลุ่ยพี่ไซซ์ใหญ่หน่อยนะ เป็นขลุ่ยสำหรับผู้ใหญ่น่ะ”

“ไม่เป็นไร เรารับได้”

“แต่ปากหนูเล็กนิดเดียวเองนะ”

“ก็แค่แตะปากเป่าลมที่ส่วนรูไม่ใช่เหรอพี่ ไม่ได้อมทั้งอันสักหน่อย” ผมถามอย่างสงสัย หรือผมไม่ได้เป่าขลุ่ยนานจนเขาเปลี่ยนวิธีเป่าไปแล้ว? “รูมันเล็กนิดเดียวเอง”

“พรืดดดด! ฮ่าๆๆๆ”

“เฮ้ย พี่เป็นอะไร จู่ๆ หัวเราะขึ้นมาเราตกใจนะ!” ผมสะดุ้งจริงๆ นะเมื่อกี้ “ถ้าเราตกรถไปทำไงเนี่ย!?”

“ขอโทษๆ พี่อดไม่ได้”

“อดอะไร?”

“อดคิดตอนเราเป่ารูไม่ได้”

“แล้วมันขำตรงไหนแค่เป่าขลุ่ย”

“ถ้าเรารู้ว่ามันเป็นขลุ่ยแบบไหน เราจะอ้าปากหวอเลยล่ะ”

“พี่พระพายพูดจางงๆ อีกล่ะ เราไม่คุยด้วยแล้วนะ”

“โอเคๆ แต่อย่าลืมสัญญาเรานะ”

“สัญญาอะไร”

“พี่สีหนู หนูเป่าพี่”

“พี่พระพายหมายถึง พี่สอนเราเล่นเครื่องสี ส่วนเราสอนพี่เป่าขลุ่ยใช่มั้ย?” ผมขยายความตามที่เข้าใจ เพราะพี่พระพายชอบตัดทอนประโยค ไม่รู้ว่าขี้เกียจหรืออะไร

“ครับผม~”

“อือ ก็ได้แหละ สัญญา”

“ห้ามคืนคำนะ”

“ไม่คืนคำสิ ลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญา”

“โอเค พี่จะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยครับ”

แล้วพี่พระพายก็หัวเราะหึๆ ตบท้าย ผมเผลอห่อไหล่ลง รู้สึกหนาวๆ ขึ้นมานิดหน่อย สงสัยเป็นเพราะโดนลมพัดแน่ๆ เลย คราวหน้าคงต้องหยิบเสื้อคลุมมาด้วยซะแล้ว เดี๋ยวไม่สบายแล้วแย่กันพอดี เฮ้อ...

-------------------------

ถ้าเกิดใครถามว่านิยายเรื่องนี้มีสาระมั้ย เราก็จะตอบกลับไปว่าสาระไม่มี (ในตอนนี้) มีแต่มุกสามบาทสิบบาท ซึ่งจะดีใจมากถ้าทำให้ทุกคนยิ้มได้ค่ะ 555555 ส่วนพี่ พพ จะสีน้องได้มั้ย อันนี้ต้องรอดูในอนาคต แต่ที่รู้ๆ คือน้องสัญญากับพี่ไปแล้วว่าจะ(สอน)เป่าขลุ่ยให้ ส่วนจะได้สีจะได้เป่ากันตอนไหนให้คุกกี้ทำนายกันค่ะ ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่ปลิวไปก่อนนะคะ /พี่สายฟ้า มึงคนเดียวเลยพี่ เบาหน่อย!

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ทุกฟีดแบ็กในแท็ก #เพื่อนกล่อมนอน นะคะ เห็นทุกคนชอบขนาดนี้เราก็ดีใจ แงงง แม้ว่าในแท็กจะมีคนหลงเอาไปติดแท็กนัดเย็บหาเพื่อนนอนจริงๆ สองสามคนก็ตาม...

[ก้อนขี้เกียจ]

มีแต่คำว่าน้องเฟนหนีไปลูกอยู่ในหัวตลอดเวลาที่อ่าน5555555

[jazumine]

โถววว นว้องงง

Sent from my BLL-L22 using Tapatalk

[B52]

ฉันสงสารเยาวชนของชาติจริง
ๆ

[PrimYJ]

เราขอถอนคำพูดที่บอกว่าน้องพอจะรับมือพี่ได้ อ่านตอนนี้แล้วเราคิดว่าน้องคนตามพี่ไม่ทันมากกว่า โอ้ย ซื่อไปไหนเฟน หนีไปปปปปปปปปปป

[wikawee]

วันนี้เสนอภาษาเหนือ คำว่าพาย อิพาย อิผี อิผีพาย ซึ่งแปลว่า พระเอกเรื่องนี้ 

[magmild]

ในหัวป้าตอนอ่านคือหนูหนีมันลูก! อย่าไปคุยกับมันลูกกก5555555555555

Sent from my GT-I8262 using Tapatalk

[ืniyataan]

อิพี่วกเข้าเรื่อง...ได้ตลอด ส่วนน้องไร้เดียงสาน่าดูเอ็น เอ้ย...ยยยย น่าเอ็นดู