บทที่ 14 กระชากหน้ากาก
สายลมลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนั้นถูกมัดขึงอยู่บนเตียงนอน ปากของเขาถูกปิดพันด้วยเทปกาวเสียแน่น
ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เห็นก็คือคนงานที่เฝ้าเวรยามถูกทำร้ายจนสลบ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากตัวบ้าน เขากับพี่โชคที่วันนี้ออกไปในเมือง และทิ้งพระพายให้อยู่บ้านตามลำพัง จึงรีบวิ่งเข้าไปดูในบ้านอย่างรีบร้อน
อ่า.........
รู้สึกว่าในบ้านนั้น อยู่ดีดีไฟก็ดับลง และเขาถูกตีจากด้านหลัง แรงมาก ๆ จนวูบหลับไป
พระพาย
พระพายที่เขานั้นเป็นห่วง บัดนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่รู้ว่าฝันหรือว่าตาฝาดไปหรือเปล่า ที่เขานั้นเห็นพระพายกำลังสวมชุดเจ้าสาว....ใช่ ชุดเจ้าสาวสีขาวเกาะอก พระพาย....หนุ่มหน้าใสจากในเมืองที่แสนดูดีมีเสน่ห์คนนั้น พอมาสวมชุดผู้หญิง ใส่วิกผมยาว แล้วแต่งหน้าแต่งตาเสียหนาเตอะ กลับดูน่าสะพรึง ขนหัวลุกอย่างบอกไม่ถูก
เกิดอะไรขึ้น
"เจ้าสาวไร่ส้ม.....นิยายเล่มแรกที่พายซื้อ หนังสือของพี่ ชื่อมันตลกเป็นบ้า ที่ซื้อเพราะว่าปกสวย แถมยังลดราคา ไม่น่าเชื่อว่าพอได้อ่านแล้วกลับติดใจจนวางไม่ลง ตัวละครในเรื่องเป็นเด็กกำพร้าเหมือนกันกับพายเลย แถมต้องหนีออกจากบ้านเพราะถูกพ่อเลี้ยงลวนลามอีกต่างหาก นี่ก็เหมือนพาย แต่ว่าเรื่องจริงพายหนีไม่พ้นหรอก ถูกมันเอาตั้งเป็นปี ไอ้แก่สกปรกนั่นให้เงินพายทุกครั้งที่มันนอนด้วย พายก็เลยเอาเงินของมันนี่แหละ ซื้อยาเบื่อหนูผสมข้าวให้มันกิน....หึหึหึหึหึ"
"อื้ออออออออ"
อีกฝ่ายพล่ามพรรณาไม่หยุด ขณะที่เขานั้นก็เอาแต่ดิ้นขืน พร้อมกับส่งสายตาเพื่ออ้อนวอนขอความเห็นใจ
"สุดท้ายนางเอกก็มาทำงานในไร่ของพระเอก แอบรักพระเอกที่เป็นนักเขียนหนุ่มที่ชอบเก็บตัวเสียด้วย พระเอกเองก็เป็นลูกกำพร้า แถมยังเป็นแค่ลูกเมียน้อยที่ถูกคนในตระกูลดูถูก กดขี่ รังเกียจ จนต้องหลบมาใช้ชีวิตบูดเบี้ยวอยู่ในไร่ นี่มันก็ชีวิตของพี่เหมือนกันหรือเปล่า หืม? พายตามอ่านงานของพี่ทุกเล่ม ทาสรักอสูร , เงินตรากับค่าของหัวใจ , เกาะดอกไม้ , ระบำกระต่าย , พายุเพลิงราคะ นิยายรักประโลมโลกที่สุดท้ายแล้ว ตัวละครที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมาตลอด ก็พบกับความสุขของชีวิตในที่สุด มันช่วยให้พายหนีจากโลกแห่งความเป็นจริงได้ดีชะงัด แถมฉากร่วมรักพี่ก็บรรยายออกมาได้สวยงามชวนฝัน ตอนหลังพี่เริ่มแทรกคู่รักชายกับชายด้วย พายยิ่งชอบ....ไม่สิ....คลั่งไคล้งานของพี่เข้าไปใหญ่......"
"................."
"ไม่คิดเลยว่าคนเขียนนิยายที่พายชอบ กับพี่ที่พายเองก็ชอบ จะเป็นคนเดียวกัน แพรวพรรณ...คือสายลม อ้อ....จริงสิ ชูครีมด้วย แต่งานของชูครีมมันออกวัยรุ่นแจ่มใสไปหน่อย พายไม่ค่อยอินเลย พายชอบงานของพี่ที่ใช้ภาษาสวย ๆ งานเขียนสำหรับผู้ใหญ่อ่านมากกว่า ชีวิตวัยรุ่นของพาย มันไม่ได้สวยงามอะไรขนาดนั้นเสียหน่อย เว้นเรื่องที่โดนผัวซ้อมไปอึ๊บไป อันนั้นตื่นเต้นเร้าใจ พี่น่าจะตบตีพายบ้างนะ ตอนที่เราเอากัน พายชอบลีลาของพี่แหละ แต่ขอติงว่าให้ปรับอีกนิด เพิ่มความแรงอีกหน่อย....อิอิอิ"
"................."
"พี่กับพายเหมาะกันขนาดนี้ พี่เป็นพระเอก พายเป็นนางเอก....ไม่สิ....ต้องนายเอกสินะ อืม.....จะว่าไป นิยายของพี่ทุกเล่ม ไม่มีตัวเด่นที่เป็นเด็กรับใช้ผู้ชายในบ้านเลยสักตัวนะ อย่างไอ้ต๊อดเนี่ย กินลงได้ยังไง สารรูปแบบนั้น สกปรก เหมือนหมู.....พี่มีเรื่องอยากพูดสินะ ขอโทษทีที่ปิดปากพี่แบบนั้น ขอโทษ ๆ"
พระพายปล่อยเขาให้เป็นอิสระ....แค่ปากเท่านั้น
สายลมพยายามรวบรวมสติ ทำใจดีสู้เสือ
"พาย....ทำแบบนี้ทำไมครับ พี่อยู่ข้างพายนะ"
"โกหก พี่เอาแต่คิดถึงมัน ตอนนอนก็ยังละเมอชื่อมันออกมา ไอ้หมูนั่นมันมีอะไรดีกว่าพายวะ แถมพี่ยัง....พามันกลับมา ให้มันมาเดินลอยหน้าลอยตาเย้ยพาย"
"พาย....พี่ไม่ได้พาต๊อดกลับมา ต๊อดหนีไปแล้ว ไม่อยู่แล้ว"
"ไม่จริง เมื่อเช้า....เมื่อวาน พายยังเห็นมันอยู่เลย"
"พายปล่อยพี่ แล้วเรามาคุยกันดีดีนะครับ พี่อยู่ข้างพายนะ อยู่มาตลอด"
ยาระงับประสาทที่ถูกสับเปลี่ยน อีกทั้งเจ้าตัวเองเดิมทีก็ไม่ได้กินอย่างสม่ำเสมอ ตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ พระพายก็มัวแต่วุ่นวายไปกับการหว่านเสน่ห์ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายหลายต่อหลายคน ไม่ใช่แค่สายลมหรือคุณปลัด แต่ยังมีทั้งพวกคนงาน และคนอื่น ๆ ที่บังเอิญต้องตาต้องใจ
ไม่มีใครคอยควบคุมให้เขากินยา
ผู้ชายคนนั้น....ตายไปแล้วนี่ ตายไปพร้อมกับพระพายตัวจริง
คิดว่ากลับใจ ทำดีกับเขาแล้ว จะลบล้างเรื่องเหี้ย ๆ ที่ทำไว้ได้เหรอ ซ้อมเขา เอากับเขา ไหนว่าจะปลอกลอกสมบัติของมันมาไง ในเมื่อได้มาหมดแล้ว ทำไมถึงยังเลือกมัน ไม่เลือกเขา
คิดจะเขี่ยเขาให้พ้นล่ะสิ
เขาไม่ได้บ้าเสียหน่อย
ใช่ไม่ใช่.....ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่
ใช่ไม่ใช่.....ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่
ใช่ไม่ใช่.....ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่
ใช่ไม่ใช่.....ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่
ใช่ไม่ใช่.....ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่......ใช่ไม่ใช่
"พายครับ....ปล่อยพี่นะ"
"ไม่....ปล่อยไม่ได้ พี่ลมเป็นของพาย คราวนี้จะไม่ทำลาย ไม่ทำลายศพแล้ว แต่จะต้องเก็บไว้"
"มิค"
เสียงของใครอีกคนดังขึ้นมา....พระพายในชุดเจ้าสาวหันควับไปทางต้นเสียงนั้น ร่างของใครอีกคนก็ปรากฏขึ้น ผู้ชายในชุดดำปกปิดมิดชิด แม้กระทั่งมือ ก็สวมถุงมือเอาไว้ เหมือนกับไอ้โม่งดำที่บุกมาทำร้ายเขาในวันนั้น คนที่เขาแทงสวนกลับไป ไอ้โม่งหน้าโง่ที่แรงจะจับมีดให้มั่นยังไม่มีปัญญา หึหึหึหึ สมควรแล้ว
แต่ในวันนี้ไอ้โม่งคนนั้นเปิดเผยโฉมหน้า ชายหนุ่มใบหน้าขาวซีด ที่มีรอยแผลจากการถูกมีดกรีดเป็นทางยาว สีหน้าเย็นชา สงบนิ่ง เสมือนมาจากโลกแห่งความตาย
อีพระพายตัวจริง ทำไมมันถึงยัง
"มึง.....มึงตายไปแล้วนี่ ทำไมถึงยัง"
"พูดอะไรน่ะมิค เราเนี่ยนะจะตาย ทำไมเราต้องตายด้วยเล่า"
"กูเห็นกับตา....ไม่สิ กูบีบคอมึงตาย แล้วก็เป็นคนจับมึงยัดใส่รถเองกับมือ กูฆ่ามึงเอง พร้อมกับไอ้ดิน แถมยืนดูรถตกเหว ระเบิดตู้มมมม กูเป็นคนส่งผัวทรยศ กับเมียคุณหนูหน้าโง่ไปยมโลกด้วยมือของกูเอง"
"หึๆๆๆๆ มาเถอะมิค มาอยู่ด้วยกัน เรากับพี่ดินเหงามาก มาอยู่ด้วยกันสามคนผัวเมียไง หึหึหึ"
"ปวด....ป....ปวดหัว......ออกไปนะ.....ฮืออออ"
มีดในมือของมิค หรือพระพายตัวปลอม ตวัดกวัดแกว่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายามจะพุ่งเข้าไปทำร้ายพระพายตัวจริง หมายจะจ้วงแทงให้สาแก่ใจ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายได้เสียที เหมือนร่างของพระพายนั้นลอยห่างออกไปเรื่อยๆ ยิ่งเขาเดินไปข้างหน้าเท่าไหร่ พระพายก็ยิ่งห่างออกไปไกลเท่านั้น
พอ....
พอที....
ทรมาน.....
ปวดหัวไปหมดแล้ว.....
ยาอยู่ไหนกันนะ จะกินให้หมด...กินไม่ให้เหลือเลย
"เข้ามาสิ จะรอให้ผมโดนมันฆ่าตายก่อนหรือไง" ชายหนุ่มในชุดดำหันไปเอ่ยกับคนที่อยู่ด้านนอก ด้วยสุ้มเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความแข็งกร้าว เพียงไม่กี่อึดใจ นายโชคกับปลัดขจร และพวกคนงานที่แกล้งทำทีเป็นว่าถูกทำร้ายจนสลบตามแผนการที่ได้จัดฉากเอาไว้ ก็พากันเข้ามาล้อมจับพระพายตัวปลอมที่ตอนนี้สติได้หลุดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใครสักคนหนึ่งกดโทรหาเจ้าหน้าที่ตำรวจ สายลมเองก็รู้สึกช็อค จวนเจียนจะเป็นลมเต็มที เนื่องจากพักหลังมานี้ เขาใช้ทั้งสมองและแรงกายอย่างหนักหน่วงไปกับการเรื่องพระพาย
ภาพสุดท้ายในสายตาที่พร่าเลือน
เขาเห็นคนที่เขานั้นอยากเห็นมากที่สุด คน ๆ นั้นเดินเข้ามาในห้องของเขา แต่กลับไม่สนใจเขา
"ถ่ายไว้หมดใช่ไหมครับต๊อด"
"ครับคุณพระพาย"
"ขอบคุณมากนะครับ"
นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!
"เจ้านายครับ"
"ต๊อดรู้ครับ ว่าควรมาลาเจ้านายต่อหน้า แต่ต๊อดไม่กล้าพอ ต๊อดขี้ขลาดเองแหละ ต่อไปนี้ไม่มีต๊อดแล้ว เจ้านายดูแลตัวเองดีดีนะครับ....แหะๆ ทำเหมือนต๊อดอยู่ แล้วต๊อดช่วยงานเจ้านายได้เยอะอย่างนั้นแหละ ต๊อดรู้ครับ ว่าต๊อดไม่สำคัญเลย....
ป้าจิตจะกลับมาทำงานให้เจ้านายเหมือนเดิมนะครับ ต๊อดว่าเจ้านายขอโทษป้าแกด้วยก็จะดีมาก ๆ เลย ป้าแกรักเจ้านายมากนะครับ ต่อไปนี้ เจ้านายต้องดีกับแกให้มาก ๆ นะรู้ไหม ไม่ทำร้ายจิตใจกันอีกแล้วนะครับ ป้าร้องไห้เสียใจมาก ที่เจ้านายไม่เชื่อใจ ต๊อดเองก็เสียใจเหมือนกัน แต่ต๊อด.....จะไม่เสียใจอีกแล้วครับ ต๊อดน่ะ...จะไม่....ต๊อดรักเจ้านายมากครับ แต่ต๊อดพอแล้ว ต๊อดจะตัดใจ แล้วไปตามทางของต๊อด ต๊อดรู้ว่าเราไม่คู่ควรกัน ไม่สิ...เจ้านายนั่นแหละ ที่คิดว่าต๊อดไม่คู่ควร มีคนบอกต๊อดครับ ว่าเราทุกคนมีคุณค่าในตัวเองเสมอ อยู่ที่ว่าเราจะมองเห็นมันไหม ต๊อดยังไม่เห็นหรอกนะครับ แต่จากนี้ไป ต๊อดจะต้องหาเจอแน่ ๆ อ่า....ต๊อดพูดมากเกินไปแล้วแหละ เอาเป็นว่า...ลาก่อนนะครับเจ้านาย"
"ต๊อด!!!!! ต๊อดดดดดดด"
สายลมสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นอยู่ในห้องพักผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาล พร้อมกับสายน้ำเกลือเสียบต่ออยู่ที่หลังมือ
"ฟื้นแล้วหรือคุณหนู ฟื้นขึ้นมาก็เรียกหาเขาเลยนะ"
เป็นปลัดขจรที่เฝ้าเขา สายลมกวาดสายตาไปทั่วห้อง ก็ไม่พบเจอกับใครอื่นอีก
"พระพายเป็นยังไงบ้าง"
"พระพายคนไหนล่ะ ตัวจริงหรือตัวปลอม"
"นายอย่ากวนเราได้ไหม เราไม่ตลก"
"คุณหนูนี่เอาแต่ใจจังเลยนะ เอาเถอะ พร้อมจะฟังไหมล่ะ เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน"
ปลัดหนุ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับสายลมฟัง ทั้งเรื่องของนายมิคที่สวมรอยเป็นพระพาย ที่ตอนนี้ถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลประสาท และพระพายตัวจริงที่เป็นผู้รอดชีวิตจากคดีฆาตกรรมเมื่อราว ๆ ต้นปีก่อน ที่ตอนนี้ได้ตัวตนและทรัพย์สินทุกอย่างรวมไปถึงตัวตนกลับคืนมา
"คุณหนูจะไม่ถามถึงอีกคนหนึ่งหน่อยเหรอ"
"เราอยากพักผ่อนแล้ว ขอบใจที่เฝ้า แต่นายไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียว"
"ก็ตามใจนะ แต่ถึงอยากรู้....เราก็ไม่มีอะไรจะตอบนายอยู่ดี"
ปลัดหนุ่มไปแล้ว....ทว่าสายลมก็ยังคงลืมตานอนจ้องเพดานอยู่เช่นนั้น เขานอนพักมาพอแล้ว และบางอย่างที่วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตอนนี้ ก็ทำให้เขาไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างที่กล่าวอ้าง เพื่อไล่ปลัดหน้าหนวดคู่อริให้ออกไปจากห้อง
เขานั้นคิดถึง....
คิดถึงไอ้ต๊อดเหลือเกิน
เพราะสุดท้ายแล้วจะด้วยความรัก หรือความสำนึกผิดก็ตามแต่ ที่ทำให้พี่ดินของเขานั้นโอนคืนทรัพย์สินทุกอย่างกลับเป็นชื่อเขา และนั่นเป็นสาเหตุให้นายบดินทร์ธรต้องจบชีวิตลง เพราะความแค้นและความคุ้มคลั่งของนายมิค...คู่ขาโรคจิต
พระพายกลับมาใช้ชีวิตที่กรุงเทพ พร้อมด้วยเด็กหนุ่มอีกสองคนที่ตัดสินใจเข้ามาเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย คนหนึ่งอยู่ในความดูแลของปลัดขจร ปลัดหนุ่มรูปงามหล่อเหลาแบบดิบเถื่อน ส่วนเด็กอีกคนนั้น เขาตัดสินใจที่จะอุปการะส่งเสียเลี้ยงดูค่าเทอมให้ เพราะความเอ็นดูและถูกชะตา
พระพายขายทรัพย์สินบางส่วนเพื่อนำมาใช้จ่าย เขาปล่อยเช่าตึกแถว และคอนโด เพื่อเป็นรายได้อีกทางหนึ่ง ส่วนบ้านของพ่อกับแม่ และบ้านพักที่ต่างจังหวัดนั้น เขาตั้งใจจะเก็บเอาไว้อย่างนั้น สักวันหนึ่งที่แผลในใจหายดีแล้ว เขาอาจจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้เขากับพี่ดิน บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายทั้งดีและร้าย
พระพายเลือกที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดแบบดูเพล็กซ์สามห้องนอน เนื่องจากรู้สึกปลอดภัยกว่าการอยู่บ้านหลังโตที่มีพื้นทึ่กว้าง และซอกมุมมากมาย ห้องเล็กสองห้องนั้น เขาให้นายพร้าวกับต๊อดอาศัยอยู่เสียด้วยกัน จะได้ไม่ต้องไปเช่าหอพักอยู่ให้สิ้นเปลือง นอกจากจะได้คนช่วยทำความสะอาดแล้ว เขายังได้คนมาอยู่เป็นเพื่อนให้อุ่นใจ
"พี่พาย....ยังไม่นอนอีกเหรอครับ ดึกแล้วนะ"
"แล้วต๊อดล่ะ ไม่นอนหรือ"
"ต๊อดก็ยังไม่ง่วงครับ ให้ต๊อดนั่งเป็นเพื่อนนะ"
"ได้สิ ตื่นเต้นไหม อีกไม่กี่อาทิตย์ จะได้เป็นนักศึกษาแล้วนะ"
"ตื่นเต้นมาก ๆ เลยครับ"
"ตั้งใจเรียนนะ จะได้มีงานดี ๆ ทำ เอาไว้ซื้อของอร่อย ๆ กิน รู้ไหม"
พระพายขยี้หัวไอ้ต๊อดอย่างเอ็นดู พลัน...ภาพในอดีตที่พี่ดินผู้เป็นทั้งพี่ชายและคนรักที่กำลังแสดงความเอ็นดูต่อเขา ก็ฉายซ้อนขึ้นมา พระพายชะงักมือค้างไว้ ก่อนจะชักมือกลับ ใบหน้านั้นเศร้าหมอง
"พี่พาย....ให้ต๊อดเรียกว่าพี่ เพราะมองต๊อดเป็นน้องใช่ไหมครับ"
"ใช่สิ ทั้งพร้าว ทั้งต๊อด ก็เป็นน้องพี่ทั้งคู่ แล้วต๊อดล่ะครับ...ต๊อดอยากให้พี่เป็นพี่ชายของต๊อดไหมครับ"
"อยากครับ ต๊อดน่ะ อยากมีพี่ชายมาก ๆ เลย ต๊อดเป็นลูกคนเดียวเหงาแท้"
"หึหึหึ"
"งั้นถ้าเราเป็นพี่น้องกัน น้องคนนี้ขออะไรพี่ได้ไหมครับ"
"อืมมม....อยากได้อะไรเล่า รองเท้าใหม่ไหม หรือเสื้อผ้า พี่น่ะ ไม่ยอมให้น้องพี่แต่งตัวไม่ดีหรอกนะ น้องของพี่ต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด..."
"ต๊อดขอให้พี่พายเลิกเศร้า แล้วยิ้มให้เยอะ ๆ ได้ไหมครับ"
สิ้นประโยคนั้น น้ำตาของเขาที่ไม่ได้ไหลมานานแล้ว พลันทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น พระพายนั้นสะอื้นจนตัวโยน จนไอ้ต๊อดนั้นต้องรีบเข้ามากอดแน่น ๆ
"โธ่......พี่พาย ต๊อดขอโทษครับ ไม่ร้องนะครับ....ฮึก.....พี่พาย....ทำให้ต๊อดร้องตาม....เลยเห็นไหมครับ"
"ฮือออออออออออออออ"
อ้อมกอดของเด็กบ้านนอกนั้นอบอุ่นจนพระพายต้องซุกหน้าเข้าไปแนบชิด ราวกับเด็กน้อยซุกหน้าเข้าหาผู้ใหญ่เพื่อหาที่กำบัง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รับความใส่ใจจากใคร นานแค่ไหนแล้วที่ต้องต่อสู้อยู่เพียงลำพัง ก็ประโยคเดียวที่ได้รับจากไอ้ต๊อด ก็ทำเอาคนหัวใจเย็นชานั้น รู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก
"อยู่กับพี่นะต๊อด เป็นน้องชายของพี่นะ พี่จะไม่ให้น้องของพี่ต้องน้อยหน้าใคร"
"ครับ....ต๊อดจะอยู่รับใช้..."
"ไม่....เป็นน้อง ต๊อดเป็นน้อง"
"ครับ เป็นน้องครับ ต๊อดจะดูแลพี่พายเองครับ"
ดูเหมือนว่าไอ้ต๊อดนั้น รู้สึกว่าตัวมันเริ่มจะมองเห็น 'คุณค่า' ในตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว
To be con
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
