คนดีที่เข้มแข็ง
ผมเดินเข้ามาในห้องสีขาวของคนดี มันเป็นระเบียบผิดกับห้องของเด็กอาร์ตที่ผมจินตนาการไว้ ทั้งได้กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวเขาอ่อนๆ ปกติผมไม่ชอบค้างที่ไหน เพราะมันให้ความรู้สึกแปลกที่และไม่อุ่นใจ แต่ที่นี่กลับดูน่านอนกว่าห้องผมเสียอีก ผมมองผ้าห่มสีขาวสะอาดที่สะท้อนไฟสีเหลืองนวลตา
ตรงมุมห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ คนดีนั่งลงบนเก้าอี้ท่าทางสบาย เขาเริ่มจับงานชิ้นที่วางไว้มาดู ผมเดินไปเห็นลายสเก็ตของดอกไม้หลายแบบ สำหรับคนที่ดูของแบบนี้ไม่เป็นอย่างผมเห็นว่ามันสวยมากทีเดียว
“ครามกวนคนดีหรือเปล่า”
ผมถามตามจริง เขาหันมายิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ พวกเพนท์ก็มาค้างบ้าง”
คนดีเหมือนนึกได้ว่าผมไม่มีอะไรติดตัวมาเลยถึงเดินไปหยิบชุดนอนของเขามาให้ เขาเป็นพวกชอบใส่เสื้อผ้าใหญ่เกินตัว ผมถึงน่าจะสวมชุดนอนลายทางแบบนี้ได้
“อันนี้แปรงสีฟันอันใหม่”
เขาวางของลงที่มือผมพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ผมถึงได้ฤกษ์เข้าไปอาบน้ำ
บ้านคนดีดูมีฐานะพอตัว ดูได้จากอ่างอาบน้ำใหญ่ภายในห้องน้ำส่วนตัว ผมมองโฬมล้างหน้าสูตรออแกร์นิคปราศจากไขมันสัตว์ของเขาแล้วได้แต่ยิ้ม
ผมแอบคิดนะว่าผมน่าจะรู้จักเขาให้เร็วกว่านี้ มากกว่านี้
พอผมเดินออกมาเจ้าของห้องก็สลับกันไปอาบน้ำ
ผมมองไปทั่วห้องสีขาว ก่อนจะหยุดมองที่รูปครอบครัวของเขา เป็นคุณพ่อกับลูกชายสองคนที่ไม่มีตรงไหนเหมือนกันเลย อย่างพี่คู้ดูตัวใหญ่กว่าผมเยอะทั้งๆที่คนดีตัวนิดเดียว ข้อมือบางอย่างกับอะไรดี
ผมอมยิ้มกับรูปของเด็กชายคนดีที่ดูน่ารักตั้งแต่เด็ก
“สระผมเหรอ”
ผมถามคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ครับ”
คนดีเดินมาหยิบดินสอบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันจะแห้งด้วยซ้ำ เขาเดินไปที่โต๊ะญี่ปุ่นหน้าทีวี นั่งขัดสมาธิแล้วเหมือนจะเริ่มวาดรูปลงในสมุดสเก็ต
“คนดี”
ผมเรียกคนที่ผมเปียกลู่แนบไปกับต้นคอขาวแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจนัก
“ผมยังเปียกอยู่เลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
น้องสาวผมก็เป็นแบบนี้ สุดท้ายก็ไม่พ้นเป็นหวัดหรือไม่ก็รังแค
“เดี๋ยวครามเช็ดให้”
ผมหยิบผ้าผืนเล็กที่ยังไม่ได้ใช้วางบนผมของเขา ก่อนจะนั่งซ้อนหลังแล้วเช็ดผมให้เบาๆจนมันหมาด
“มีไดร์เป่าผมไหม”
คนดีส่ายหน้า
“เดี๋ยวพัดลมเป่าก็แห้งครับ”
ผมมองข้ามไหล่เห็นเจ้าตัวกำลังวาดรูปแล้วลบสลับกันไป ดูเหมือนไม่พอใจสักที ผมมองเขาอยู่แบบนั้น
“ครามไปนอนเลยก็ได้นะครับ หรือว่าแสบตาหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปทำงานข้างล่างก็ได้”
“ครามยังไม่ง่วง”
“แต่ผม...”
เขาดูไม่มีสมาธิ แล้วผมก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“รู้แล้ว ครามลุกแล้ว”
ผมถือวิสาสะลุกขึ้นมานอนเล่นมือถือบนเตียงกว้าง ปล่อยให้คนดีทำงาน
จนถึงเกือบเที่ยงคืนเขาถึงหยุดทำ ผมว่าเขาสมาธิดีมากๆ คนดีไม่แตะมือถือเลยระหว่างที่ทำงาน แสดงว่าที่พอตอบผมบ้าง...ผมอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองได้
“เมื่อกี้ออกแบบรอยสักใช่ไหม”
ผมถามคนที่เข้าไปล้างมือแล้วกลับมานอนบนเตียงเดียวกัน
“ก็ใช่ครับ จริงๆเอาไปทำได้หลายอย่าง ขายเป็นรูปในอินเตอร์เน็ตก็ได้”
ผมไม่เข้าใจนักหรอก
“แล้วคนดีสักเป็นไหม”
“เคยลองครับ แต่ยังไม่มีเวลาฝึกฝีมือ”
“เรียนจบแล้วจะทำร้านกับโต้ซังใช่ไหม”
“คงไม่ครับ ยกให้พี่คู้ ผมอยากทำงานกราฟฟิคไปเลย”
“ยังไง”
“ก็ทำพวกในสตูดิโอครับ ออกแบบ packaging logo อะไรก็ได้ที่ได้ใช้ไอเดียเยอะๆ”
เขาใช้รีโมทปิดไฟ เหลือเพียงแค่ไฟสีส้มตรงหัวเตียง
“เหนื่อยไหม งานที่ทำ”
“เหนื่อยแต่สนุกครับ”
พอมองเห็นเขาแล้วก็เหมือนเห็นน้องสาวตัวเองที่ยอมเรียนหนักเพิ่อความสุขตัวเอง ต่างจากผมที่เดินตามรอยพ่อ
ที่บ้านผมตั้งแต่รุ่นทวดเป็นข้าราชการทั้งบ้าน พี่จอยกับผมไม่รอดจากการสืบเจตนารมย์ของปู่ ส่วนน้องเล็กอย่างแนนฉีกแนวไปหน่อย แต่ผมเองก็ไม่ได้กดดันอะไร เพราะเห็นว่าอาชีพที่พ่อทำก็เท่ดี หรือไม่ถ้าสุดท้ายแล้วไม่ไหวก็จะผันตัวมาช่วยบริษัทนำเข้าส่งออกของแม่แทน
“ทำไมถึงชื่อคนดี”
ผมถามคนที่นอนลืมตาอยู่ในความมืด เรานอนกันคนละฝั่งของเตียง
“จริงๆก็มีชื่อเดิมครับ แต่โต้ซังตั้งให้ใหม่ บอกว่าจะได้เป็นเด็กดี”
เขาหัวเราะ
“พี่คู้มาจากชื่อยาคูล์ เพราะตอนนั้นโต้ซังจีบสาวยาคูล์แต่ไม่ติด”
“ครามถามได้ไหม”
คนดีหันมามองผมที่ขยับเข้าใกล้เขาเข้าทุกที
“ได้ครับ”
“พี่คู้กับคนดีไม่ใช่พี่น้องแท้ๆใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ใช่ครับ พี่คู้โต้ซังรับมาจากชลบุรีมั้ง ส่วนผมโต้ซังรับมาจากแถวคลองเตย รับมาตอนไม่ถึงสองขวบ”
นอกจากคนดีจะสุภาพแล้วเขายังเป็นคนดีที่เข้มแข็งอีกด้วย
“แล้วคนดีพูดญี่ปุ่นได้ไหม”
“ได้สิ”
เขาตอบแบบมั่นใจ
“ไหน ครามอยากฟัง”
“ญี่ปุ่น”
คนดีว่าพร้อมกับหัวเราะจนตาปิด ผมถอนหายใจ...ก็ว่าไม่อยากจะแกล้งแล้วนะ
"อย่าจี้ผม อย่า”
เสียงร้องห้ามของเขาปนไปกันเสียงหัวเราะ คนดีดิ้นพล่านจนเหมือนจะตกเตียง ผมถึงรีบดึงตัวเขาเข้ามา ผมกอดเขาไว้แน่น ก่อนจะยันตัวขึ้นมองหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียง มองเข้าไปในดวงตาสีเข้ม แพขนตายาวของเขากระพริบถี่ขึ้นเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ผมจูบแก้มเขาเบาๆ คนดีเงีนบเสียงลง ผมถึงได้จูบลงที่ปากสวยของเขา
“คนดี อ้าปากหน่อย”
ผมจูบลงที่เดิมซ้ำๆ อยากจะจูบให้หนำใจกว่าครั้งที่ผ่านมา
“อย่า คราม…”
“อืม”
ผมประกบปากและสอดลิ้นเข้าไปทันทีที่เขาเรียกชื่อผม เขาจูบไม่เป็นเลย เพราะทันทีที่ลิ้นกระวัดโดนลิ้นเขา คนดีก็ย่นคอหนี ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะเปลี่ยนมาดูดที่ริมฝีปากสวยแทน
“ค...ราม”
ชื่อของผมถูกเรียกปนไปกับเสียงจูบและเสียงหอบ
คนดีทำให้ผมมีอารมณ์
ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อตัวโคร่ง ทันทีที่มือโดนผิวเนื้อคนข้างล่างก็สะดุ้ง ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย แต่เขาก็สวยมากจริงๆ สวยในที่นี้คือเขาไม่จำเป็นต้องหน้าอกโต มีสะโพกผาย แต่เขาดึงดูด
“คราม”
ยิ่งถูกเรียกชื่อผมก็ยิ่งเหมือนถูกปลุกอารมณ์ ผมจูบลงตรงแอ่งสะดือเขา เนื้ออุ่นและกลิ่นกายทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมไล่จูบขึ้นมาถึงหน้าอกแบนราบ ผมใช้ปากจูบแล้วให้ฟันดึงจนมันชูเด่น ยิ่งคนดีดิ้นพล่านยิ่งทำให้เสียดสีกับตรงกลางร่างกายผมที่พองโต
“คนดี”
ผมลูบผิวกายเนียนมือของเขา ที่ตรงอกข้างขวาของเขามีรูปดาวกลมๆเล็กๆหลายดวง ผมจูบแล้วเม้มตรงนั้นให้แดง
“คราม”
ผมวนขึ้นไปจูบปากสวยนั่นอีกรอบ คราวนี้คนดีเริ่มจูบตอบบ้างแล้ว แขนเพรียวสวยของเขาเปลี่ยนมาขยุ้มผมของผมแทนที่จะดันออกอย่างเคย
“ดีไหมคะ”
ผมถามก่อนจะซุกลงที่คอขาว ผมอยากกัดแต่ก็ไม่อยากทำรอยนอกร่มผ้าให้คนอื่นเห็น
“คราม…พอแล้ว”
ผมหอบหนัก ก่อนจะยันตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อตัวเองออก ผมมองคนที่นอนตัวสั่นเป็นลูกนก เสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาเลิกขึ้นไปถึงคอ ทำให้มองเห็นตุ่มไตสีอ่อนชัด มันแข็งชูชันเมื่อผมใช้นิ้วสะกิด คนดีพยายามบิดตัวหนี แต่ดูเขาจะไม่มีแรงเสียเท่าไหร่
ผมยกขาสวยหนึ่งข้างพาดบ่า พรมจูบเขาตั้งแต่ข้อเท้า น่อง ไปจนเข่า ยิ่งยกสูงกาเกงขาสั้นขากว้างยิ่งร่นลงไปจนเห็นขอบชั้นในสีขาว ผมมองตาเยิ้มของอีกคน มองด้วยสายตาที่ไม่น่าจะต่างกัน ก่อนจะกดจูบลงไปบนต้นขาเนียน ลากลิ้นพร้อมกับขบกัดไปเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงในสีขาว
...ขาฝั่งขวาไม่มีรอยสักอย่างที่คิด...
แต่ถึงแบบนั้นเนื้อเนียนและกลิ่นกายของคนดีก็ทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมสอดมือเข้าไประหว่างขากางเกงของเขาลูบสิ่งที่กำลังตื่น สุดท้ายแล้วก็ห้ามตัวเองไม่ไหว ผมซุกหน้าเข้าไปที่ระหว่างขาสวย สูดกลิ่นสบู่อ่อนๆ
“อย่า...”
คนดีร้องเสียงสั่น มือเขาที่สั่นระริกจับมือผมออกจากหน้าอกตัวเองหนึ่งข้าง และอีกข้างดันหัวผมออก ยิ่งเขาดิ้น จมูกแล้วปากผมก็ยิ่งเสียดสีกับสิ่งที่กำลังพองโตอยู่ใต้กางเกงตัวบาง
‘ Rrrr Rrrrr Rrrrrr ‘
“คราม ปล่อย”
ผมหอบหายใจหนัก เงยหน้ามองคนที่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ก่อนจะลูบลูกชายตัวเองให้ใจเย็นลง ผมปล่อยให้มือถือดังไปเรื่อยๆเพราะผมเองยังปรับลมหายใจไม่ได้ พอเริ่มมีสติแล้วถึงโทรกลับหาคนที่พึ่งจะโทรมา
“ว่าไงคะแนน”
“พี่ครามอยู่ไหนคะ”
“อยู่บ้านเพื่อนค่ะ พี่ไม่กลับนะคะ”
ผมลืมไปเสียสนิทว่าต้องโทรบอกน้อง
“เพื่อนคนไหนคะ”
เธอทำเสียงล้อเลียน
“พี่คราม แนนจะฟ้องคุณแม่”
ผมขำแต่ก็ไม่พูดอะไร ซึ่งแนนรู้ว่าควรทำยังไงต่อ
“วางก็ได้ค่ะ ไม่กวนแล้ว”
ผมมองชื่อคนโทรมายิ้มๆ เห็นทีว่าต้องพาไปช้อปปิ้งปิดปาก ก่อนจะถอนหายใจหนัก เมื่อหันไปเจอคนที่ลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าแดงจัด ผมเดินเข้าไปลูบผมเขาที่ยุ่งไม่เป็นทรง ปากแดงช้ำของคนดีทำให้ผมที่ควมคุมอารมณ์ได้แล้วรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ก็ไม่กล้าทำแล้ว...
“ขอโทษนะ ครามห้ามตัวเองไม่ได้”
ผมว่า คนดีเบือนหน้าออกจากร่างกายท่อนบนของผมที่เปลือยอยู่
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปนอนห้องโต้ซัง”
ผมรีบคว้ามือเขาไว้ ผมรู้...ว่าผมผิด เพราะถ้าผมไม่เริ่มมันก็คงไม่เป็นแบบนี้
“เดี๋ยว ครามนอนพื้นก็ได้ นะครับ”
ผมบอกเขา คนดีมองมาเหมือนไม่ค่อยแน่ใจนัก
“สัญญา จะไม่ปีนขึ้นไปบนเตียง”
ผมว่า
“ครามชอบผู้ชายเหรอ”
เขาถามผมด้วยท่าทีจริงจัง ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิดมาบ้างแล้วเหมือนกัน
“แค่เป็นคนดี”
ผมตอบเขาอย่างที่ตอบตัวเอง
“ผมไม่เข้าใจ เพราะผมเหมือนผู้หญิงเหรอ”
ผมส่ายหน้า
“แต่ถ้าผมตัวใหญ่เหมือนครามล่ะ”
“คนดีก็คือคนดี ไม่ใช่คนอื่น”
ผมตอบคนที่เหมือนกำลังคิดอะไรหลายอย่าง ตาสวยของเขาหลุบลงที่มือตัวเอง
“เพื่อนผมบอกว่าครามเจ้าชู้”
อย่างที่พวกแซมบอก ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีผู้หญิงเข้ามาเยอะ และผมก็ปฏิบัติกับทุกคนดีเพราะบ้านผมมีแต่ผู้หญิง ผมถึงรู้ว่าพวกเธออยากได้คำพูดแบบไหน ชอบอะไร มันถึงกลายเป็นว่าพอใจดีกับทุกคนแล้วก็กลายเป็นคนเช้าชู้โดยปริยาย
“ครามไม่ได้เจ้าชู้”
ผมจับมือเขามาจูบ
“ครามชอบผมเหรอ”
คนดีถามออกมาตรงๆ ผมยิ้มกว้างก่อนจะถามเขาบ้าง
“แล้วคนดี ชอบครามหรือเปล่า”
คนดีเบือนหน้าหนี ถึงจะเห็นไม่ชัด แต่พวงแก้มนั้นแดงจนไม่อยากแกล้งต่อ
“โอเคๆ”
ผมยกมือขึ้นเพื่อบอกว่ายอมแพ้แล้วก่อนจะเนรเทศตัวเองลงมานอนบนพรมหน้าทีวีข้างกับโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆของเขาพร้อมกับหมอนข้างอีกอัน
ในตอนที่กำลังเคลิ้มจะหลับ อีกคนก็โยนผ้าห่มลงมาให้ ผมยิ้มทั้งที่หลับตา แล้วก็ยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเจ้าของเตียงอยู่ๆก็มุดเข้ามาใต้ผ้าห่มตัวเดียวกัน ผมคิดว่าจะทำเป็นไม่รู้ แต่ก็ตื่นมากลางดึกแล้วพบว่าตัวเองกำลังกอดอีกคนไว้แนบอก
เขาหลับสนิท ผมกดจูบลงที่กลุ่มผมหนาเบาๆ
“ฝันดีนะคนดี”
.
.
.
.
“ครามไปเรียนเลยนะครับ ผมไม่ไปม.แล้ว เพนท์โทรมาบอกว่าตารางพรีเซนส์ของผมถูกเลื่อนไปอาทิตย์หน้า”
ผมเดินลงมาข้างล่างได้กลิ่นกาแฟหอมฟุ้ง เสียดายที่ตื่นมาไม่ทันแกล้งเจ้าของห้อง คนดีก็หนีลงมาก่อนแล้ว
“วันนี้ครามก็ไม่มีเรียน เหลือสอบสองตัวก็หมดแล้ว นัดกับพวกไอ้แซมติวตอนดึกๆ”
“แต่ครามก็ต้องกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
เขาเอียงคอถามเหมือนจะไล่กัน แต่ผมก็รู้ดีว่าคนดีไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น ผมหัวเราะก่อนจะมองเสื้อแขนกุดกับกางเกงผ้าดิบขายาวของเขา
“แล้วคนดีจะไปไหน”
“ว่าจะไปซื้อของครับ เดินเล่นด้วย”
“ไปกับใคร”
“คนเดียวครับ”
ผมมองอีกคน ก่อนจะถาม
“ครามไปด้วยได้ไหม”
คนดีหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาใส่จานก่อนจะบอกผม
“แต่ว่าอากาศร้อนนะ”
“สบายมาก”
“ของเยอะด้วย ผมกลัวครามจะลำบาก”
ผมยิ้มให้คนที่น่าจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่า ผมแอบเห็นว่าเขามักจะไปไหนมาไหนคนเดียว และหอบของพะรุงพะรังอยู่เสมอ ตัวก็แค่นี้
“ไม่ลำบากเลย”
คนดีพยักหน้าก่อนจะยื่นขนมปังทาแยมในจานให้
“หิวยังครับ ที่บ้านไม่มีอะไรเลย”
ผมหยิบมันมาหนึ่งแผ่น
“ไม่เป็นไร ค่อยออกไปกิน”
“งั้นกาแฟไหมครับ”
“ขอกาแฟดำแบบคนดีก็ได้”
ผมมองคนที่เมื่อคืนโดนขโมยจูบไปตั้งหลายรอบ ตื่นมาก็ยังเป็นคนดีที่ใจดีเหมือนเคย
.
.
.
.
“ใส่อันนี้ได้ไหมครับ”
คนดีหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขามาให้ผม เจ้าตัวหลุดหัวเราะตอนที่เอามันมาทาบตรงตัวผม ทำเอาผมขำตาม เพราะผมดูไม่เหมาะกับเสื้อสไตล์นี้เลย
“มีเสื้อเชิ้ตไหมคนดี เอาที่โตกว่านี้หน่อย”
ผมถาม คนดีส่ายหน้า
“ครามไม่เหมือนคนที่เด็กกว่าผมเลยครับ”
เขาว่าทั้งๆที่หัวเราะไม่หยุด มุมปากเล็กๆยกขึ้นดูน่ารักดี
“ทำไมล่ะ”
“ก็ครามชอบทำเหมือนโตกว่าผม”
“ก็โตกว่า”
ผมยิ้มล้อๆ คนที่งงในตอนแรกพอนึกได้ว่าผมพูดถึงอะไรก็เงียบไป ผมมองหูแดงๆของเขาแล้วได้แต่คิดว่าทำไมถึงขี้อายแบบนี้ มันพาลทำให้ผมประหม่าไปด้วย
“คนดี”
ผมมองคนที่ไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาหาเสื้อตัวใหม่ ผมมองเนื้อขาวที่โผล่พ้นช่องว่างของแขนเสื้อกว้างออกมา
“เปลี่ยนเสื้อได้ไหม”
“ไม่ชอบตัวนี้เหรอครับ”
เขาถามถึงเสื้อยืดสีเทาในมือของเขาที่พึ่งหยิบออกมาจากตู้
“ของคนดี เปลี่ยนตัวใหม่ได้ไหม”
คนดีก้มลงมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ ผมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปแตะเนื้อที่โผล่พ้นออกมา เห็นเป็นจ้ำแดงๆจางๆ ดูก็รู้ว่าเป็นรอยจากเมื่อคืน
“ครามไม่อยากให้ใครมอง”
“คือผม...ก็ได้ครับ”
.
.
.
.
วันนี้คนดีบอกว่าเขาจะไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมพร้อมฝึกงานที่อนุญาติให้ใส่ชุดไปรเวทได้แต่ต้องสุภาพหน่อย คนดีแพลนว่าจะไปเดินแถวตลาดหลังมหาวิทยาลัยแถวเมืองเก่า เพราะตอนเย็นจะได้ไปเดินดูของแก้เครียดที่ตลาดของมือสองข้างแม่น้ำเจ้าพระยาที่อยู่ไม่ไกลกัน คนดีเล่าให้ฟังว่าเดือนที่ผ่านมาทำงานหนักมาก ทั้งวุ่นกับการหาที่ฝึกงาน
ผมขับรถออกมาจากบ้านหลังสวย ก่อนจะจอดรถทิ้งไว้ที่ลานจอดรถแถวรถไฟฟ้าเพราะคนดีบอกว่าที่จะไปไม่มีที่จอดรถ เขาพาผมขึ้นรถเมล์ที่ผมเองไม่ได้ขึ้นตั้งแต่สมัยมัธยมเวลาหนีแม่ไปเที่ยวกับเพื่อน
ผมแกล้งทำเป็นยืนงง คนที่ร้อนรนกลัวผมลงรถเมล์ไม่เป็นเลยเอื้อมมือมาจับมือกัน พอเห็นเป็นแบบนั้นผมก็จับมือเขาไว้แน่น แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคนดีดูประหม่าเกินไปเวลามีคนมอง
“น้ำไหมครับ”
คนดีถามเมื่อเห็นว่าผมมีเหงื่อเต็มกรอบหน้า ผมขี้ร้อน ไม่ชอบแดด ไม่ชอบเดินตลาดกลางแจ้งแบบนี้ ผมมองคนที่ยื่นน้ำมาให้ เขาสวมหมวกผ้าปีกกว้างสีครีมแบบที่แม่ผมชอบใส่ แต่พอเป็นเขากลับดูเข้ากันดี
“คนดีดื่มก่อน”
ผมว่า คนดีพยักหน้าก่อนจะดื่มมันลงไป ผมหยิบทิชชู่เปียกที่พึ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อออกมาเช็ดที่กรอบหน้าให้เขา
“ครามก็มีเหงื่อ”
คนดีว่า ผมหยิบขวดน้ำจากเขาก่อนจะแตะไหล่ให้เขาเดินต่อ
“ปกติไปไหนมาไหนคนเดียวเหรอ”
ผมถามคนที่เดินเข้าร้านเสื้อเชิ้ตทำงานของผู้ชาย
“ครับ บางทีก็มีพวกเพนท์มาด้วย”
“แล้วไม่เหงาเหรอ”
คนดีหันมามองก่อนจะยิ้มให้
“ก็มีบ้างครับ แต่คนเดียวก็สบายใจดี”
เขาว่าก่อนจะหันกลับไปเลือกเสื้อเหมือนเดิม สำหรับผมคนดีมันจะดูเยือกเย็นและเรียบง่ายอยู่เสมอ
“มา เดี๋ยวครามถือให้”
ผมพูดถึงเสื้อสีฟ้าอ่อนที่เขาเลือกมาสองตัวในมือ
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมยิ้ม บางที่คำว่าไม่เป็นไรคงเป็นคำติดปากของเขา
“ครามอยากกินอะไร แถวนี้เพนท์บอกว่าของอร่อยเยอะ”
คนดีมองไปรอบตลาด ดูท่าทางจะพอใจกับของที่ได้ในมือแล้ว
“แล้วคนดีจะกินอะไร”
ผมถามคนที่น่าจะกินยากกว่ากัน เมื่อเช้าเราทั้งคู่กินแค่ขนมปังคนละแผ่น
“เดี๋ยวครามไปกินก่อน ผมกินขนมปังนี่ก็ได้”
เขาพูดถึงขนมปังธัญพืชชิ้นเล็กที่เจ้าตัวซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ ผมมองแก้มที่แดงเพราะแดดของเขา มองจิวสีเงินเล็กๆตรงหางคิ้วของเขา ก่อนจะแตะไหล่ให้เขาเดินมาอีกทาง
ก่อนหน้านี้แซมส่งรีวิวร้านอาหารเจมาหลายที่ ผมจำได้ว่าแถวนี้ก็มีแต่ต้องต่อรถไปหน่อย
“งั้นเดี๋ยวครามพาไปกินร้านอร่อย”
ผมโบกแท็กซี่แล้วพาเขามายืนอยู่ที่ร้านอาหารเจ ที่เจ้าของเป็นคนจีน คนดียืนมองก่อนจะหันมามองกัน
“ครามอยากกินเหรอ”
ผมยิ้ม
“ครับ”
ผมมองคนที่ละเลียดกินผัดผักใส่เต้าหู้ถั่วเหลือง คนดีรวบผมไว้ข้างหลังทำให้เห็นดวงหน้าชัดเจน ผิวเขาใสจนทำให้พาลคิดไปว่าเป็นเพราะเขาไม่กินเนื้อสัตว์หรือเปล่า
“อร่อยไหม”
คนดียิ้ม
“อร่อยครับ”
ผมมองผัดอะไรสักอย่างในจานตัวเองแล้วตักเข้าปากบ้าง ถึงรสชาติไม่ได้แย่แต่ก็ห่างไกลคำว่าอร่อยเยอะทีเดียว
หลังจากกินข้าวเสร็จก็เกือบบ่ายสอง คนดีพาผมนั่งเรือข้ามฟากมาที่พื้นที่ขายของกลางแจ้งติดแม่น้ำ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยว เราเดินไปเรื่อยๆ เพราะว่าคนเยอะพอสมควร ลำพังผมคงไม่เป็นไร แต่คนดีกลับโดนเบียด เสียจนไหลไปอีกทาง ผมเดินตามเขาก่อนจะรวบเอวมาไว้ใกล้กันแล้วขยับหมวกที่เบี้ยวให้
“เหนื่อยไหมครับ”
ผมมองคนที่หิ้วของเต็มมือ
“ยังสนุกอยู่เลย”
ผมว่าพร้อมกับมองพวกเทียนหอม กับอโรม่าในมือ สงสัยว่าจะชอบมากจริงๆ ผมดึงมาถือครึ่งนึง ปล่อยให้เขาถือของเล็กๆไป
ขากลับบนเรือคนเยอะกว่าที่คิด ผมกับคนดียืนอยู่ตรงหางเรือที่คนเบียดกันมาก คนดีมองไปตรงหน้าเวิ้งน้ำ ผมรวบของมาถือไว้มือเดียวส่วนอีกข้างดึงตัวเขามาชิดกับอก เพราะไม่อยากให้คนอื่นเบียด
ผมมองเห็นจิ้งจอกที่ต้นคอเขาชัด
เสียงเครื่องยนต์เรือ ละอองน้ำ แสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินและกลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดสงบลงได้ ผมก้มลงจูบที่ต้นคอเขาเบาๆ คนดีหันมาทำหน้าตกใจแล้วมองไปรอบๆที่ไม่มีใครสนใจ
“คนดี”
ผมเรียกคนที่เอามือปิดคอตัวเองไว้ อีกมือพยายามแกะมือผมที่เอวตัวเองออก
“คนดี”
ผมเรียกเขาที่แก้มแดงยิ่งกว่าแสงพระอาทิตย์
“คนดี”
“คนดีคะ”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงครับ”
ในที่สุดก็หันมามองกัน ผมยกมือออกจากเอวเขาปัดผมที่ปิดหน้าทัดหูให้ เห็นจี้รูปดาวเล็กๆและแผลตรงหูที่เกือบจะหายสนิทแล้ว
“ครามรู้”
ผมว่า จริงๆเมื่อกี้ตรงหลังคอเขาผมมองลอดคอเสื้อกว้างลงไปถึงหลังเห็นรอยสักอะไรสักอย่าง ยิ่งกว่านั้นคือรอยแผลเป็นทางยาว เลยลูบหลังนั้นเบาๆ
“คราม”
“ว่าไงคะ”
“เห็นแล้วเหรอครับ”
คนดีถามเสียงเรียบ
“ไม่ถามเหรอครับ”
ผมส่ายหน้า
“ปกติครามชอบถาม”
ผมลูบหัวทุยผ่านหมวกทรงคุณป้าของเขา
“กลัวคนดีไม่อยากบอก”
คนดียิ้ม ผมถึงรู้ว่าเขาคงไม่อยากบอกจริงๆ
.
.
.
.
“ไป ไหน มา คะ”
แนนยืนมองผมที่พึ่งไขกุญแจเข้าห้องมา
“หนูดุพี่เหรอคะ”
ผมถามคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“พี่แซมบอกแนนว่าพี่ครามไม่ได้ไปนอนด้วย แล้ว ที่ อัพ ไอ จี นั่น ใคร”
ผมมองหน้าน้องสาวที่ตามทันเหตุการณ์เหลือเกิน
“แฟน?”
“ยังไม่ใช่ค่ะ”
“แสดงว่าจะเป็นใช่ไหมคะ”
ผมยิ้มบางให้เธอ
“ตอนอยู่กับน้องนะก็บอกว่าน้องสำคัญที่สุด”
ผมขำคนที่กำลังทวงคืนความเป็นน้อง
“สำหรับพี่ยังไงหนูก็สำคัญที่สุดค่ะ”
“งั้นใครสวยกว่าคะ”
ผมยิ้ม...แต่ก็ไม่ตอบ
“แนนจะฟ้องพี่จอย”
แนนว่าหน้าเครียดแต่ไม่ทันไรก็หัวเราะร่า เพราะมีเรื่องที่เอาผมไปฟ้องแม่กับพี่สาวได้
.
.
.
.
คืนนี้ผมนัดกับพวกแซมเพื่อติวหนังสือไว้ที่ร้านกาแฟ 24 ชม.ข้างล่างคอนโด เพราะห้องนี้มีน้องสาวอยู่ด้วย ผมไม่อยากให้คนขึ้นมายุ่มย่าม ยิ่งเป็นเพื่อนผู้ชายด้วยแล้ว
ผมเดินลงมาเจอเพื่อนครบแกงค์และเจอปัณณ์ที่ไม่ได้คุยกันเกือบเดือน
“ว่าไงวะ”
“น้องแนนฟ้องกูว่าเมื่อคืนมึงหายไป”
แซมทัก ผมยิ้มๆให้กับเด็กแสบ
“คนในไอจีนั่นใครวะ”
กรถาม ผมไม่ตอบแต่นั่งลงข้างมันแทน แซมมันยิ้มล้อๆก่อนจะถาม
“คนที่ขอเบอร์กูไป”
“อืม”
ซึ่งผมไม่มีเหตุผลให้โกหก
“ใครวะ”
ปัณณ์ถาม ดูโล่งใจไม่น้อยที่ไม่ใช่น้องครีมที่มันชอบ
“เร็วไปไหมวะ รู้จักกันแป๊ปเดียวเอง”
แซมว่า
“สองเดือนกว่าแล้ว”
“เออว่ะ รู้สึกเหมือแป้ปเดียว”
“ใครวะ”
แอลถามขึ้นมาอีกคน ยิ้มหัวเราะก่อนจะท้าทุกคน
“กูให้พวกมึงเดา”
“นึกไม่ออกเลยว่ะ ที่มึงดูปลื้มสุดที่ผ่านมาก็พี่คนดี”
เป็นการเดาครั้งแรก และกรเดาถูกเพราะมันพอจะรู้บ้าง แซมหัวเราะร่วนก่อนจะยกนิ้วโป้งให้
“มึงถูก”
“เหี้ย”
แอลสบถ ก่อนจะหันมามองผมจริงจัง
“คบยังวะ”
ผมส่ายหน้า ยังไม่มั่นใจขนาดนั้น...ไม่มั่นใจว่าถ้าผมขอคบไป คนดีจะปฏิเสธกันหรือเปล่า ผมเดาไม่ออกเลย
“ไหนบอกรอน้องแนนมีแฟนก่อน”
ปัณณ์บอก แซมเลยรีบเถียง
“เดี๋ยวพี่เขาไปฝึกงานก็ไม่ได้เจอแล้วมึง”
“เออ พี่เขาก็ดูคนก็น่าจะชอบเยอะนะ กูเห็นคนที่อยู่กับพี่เขาบ่อยๆ คิดว่าคบกัน”
แอลว่า ผมถอนหายใจ
“หน้ามันไปแล้ว”
แซมชี้หน้าผมก่อนจะชำ ผมคิดเหมือนกันนะว่าถ้าไปฝึกงานแล้ว ผมจะได้เจอเขาอีกตอนไหน
‘คนดีนอนยัง’
ผมถามเขาไปเกือบสิบนาทีถึงได้สติกเกอร์กระต่ายทำงานหน้าเครียดกลับมา
[ครามยังไม่นอนเหรอครับ]
ผมส่งรูปนั่งติวกับเพื่อนให้เขาดู
“รายงานใคร น้องแนนเหรอ”
ปัณณ์ถาม ผมที่รำคาญความอยากรู้ของพวกมันตอบไปตามตรง
“คนดี”
‘ตั้งใจทำงานนะครับ’
ผมส่งหมีกอดกระต่ายไปให้ หายไปไม่นานคนดีก็ส่งสติกเกอร์กระต่ายต่อยหมีกลับมา เห็นแบบนี้แล้วยิ่งอยากขับรถไปหา
“เป็นเหี้ยอะไรกัน”
ผมถามพวกที่ไม่สนใจหนังสือตรงหน้าแต่นั่งหัวเราะผมแทน
TBC.
_________________________
คนดีลูกแม่ ลูบหัวๆ ไม่เป็นแม่ได้ไหมคะ อยากเป็นพระเอก T///T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
