หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเอาข่าวดีแล้ววว

[arij-iris]

น่านรู้ได้ตกตะลึงแน่ งานนี้

[Peung002]

พออ่านจบ ทำไมเราตื่นเต้นแทนฟะ 5555 

[iceman555]

 

[miikii]

น่านรู้จะเป็นยังไงนะ
แต่ก็ยังคาใจลูกปิ่น เห้อ 

[Leenboy]

กั๊กตล้อดดด

[SecretOfLove]

คนแต่งคือลำไยเก่งมาก ดึงเรื่องเก่ง ขยายเรื่องเก่ง ยืดแล้วยืดอีก โอ้ยพูดๆออกมาซะทีเถอะ นี่อ่านจนจะไม่อ่านแล้วนะ อ่านกี่ตอนๆก็เจอแต่สถานการณ์เดิมๆ คนอ่านเค้าจะอ่อมเอานะ คือ17ตอนเนี่ย เนื้อๆมีไม่กี่ตอนที่เหลือน้ำล้วนๆจ้า น้ำเยอะขนาดนี่นึกว่าทะเล ขอนะคนแต่งเอาที่เป็นเนื้อๆมาเถอะ คนอ่านใจจะขาด คือนี่รอทุกวันรอว่าเมื่อไหร่พระเอกนายเอกจะรู้ซักที พอพระเอกรู้นายเอกก็ไม่รู้ โอ้ยจะยืดเนื้อเรื่องไปไหน นี้นิยายหรือหมากฝรั่งยืดเก่งมาก

[OoniceoO]

น้องมีลูกแล้ว เย่ เลิกกันแน่ๆ

[mystery Y]

รอๆ

[GBlk]

นิยายก็แบบนี้แหละ ไม่จัดว่ายืดเกินไปหรอก ถ้ายืดก็อ่านข้ามๆ เอาได้ แต่งดีอยู่ นิยายไม่ลุ้น ใครจะอ่าน?
แต่ที่ขัดใจคือ 100% ไม่เขียนรีพลายใหม่นี่แหละ

[klaew]

อ่อยยยยยยย
มันทรมานรู้มั้ย....จะบอกก็บอกลุ้นจนตัวโก่งแล้วววว

[nofsnof]

รอฉากคุณแม่ช็อคค่ะ กั๊กซะเหลือเกินน
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ลูกน่านน่ะใช่ลูกภคินแน่   
แต่ลูกปิ่นไม่แน่ใจ ........... 
เอาให้แน่ตรวจ dna ไปเล้ยยยยยยย   
       
 

[onlyplease]

เอาแฝดสามเลยนะ555555

[lovejinjunno]

ฟันธง ปิ่นท้องกับแบงค์ไม่ก็กับคนอื่น

[t2007]

ครอบครัวของภคินรู้ ขอให้ยอมรับน่านเป็นลูกชายอีกคนด้วยเถิด

[ashbyipcet]

งงอิคินอะก่อนจะรับผิดชอบใครท้องตรวจ DNA ก่อนไหมชะนีนางไหนที่ไม่เคยสตอว่าท้องเพื่อจับผู้ชายบ้างตลกส่วนอินังสตอใต้ก้เล่นละครเก่งเหลือเกินท้องลมท้องชาบูหรือท้องไม่มีพ่อแล้วลงที่อิคิน 

[meteexp]

แอบอ่านยากอ่ะ ย้อนกลับมาอ่านอีก

[วายซ่า]

อ้าว แล้วยังงัยอ่ะ  น่านก็อยู่กับความสงสัยต่อไป ทุกคนรู้เรื่องหมด ยกเว้นเจ้าตัว

[awfsp]

นังปิ่น หล่อนไปท้องกับใครมา

[Noina_Pn]

โอ้ยยยย​ กว่าจะรู้กัน

[gackmanas]

ข่าวดีไรอ่ะ.. บอกกงๆ คือเรื่องปิ่น ยังไม่เคลียร์เรย.. อิภคิน ไรของเมิงงงง..

[Gugii]

 

[memew]

Our Love No.18


สมกับเป็นโรงพยาบาลเอกชน ห้องพักเงียบมาก อย่างกับนอนอยู่โรงแรม ผมหลับสนิทตลอดทั้งคืน ตื่นขึ้นมาขันอีกทีเวลาเดิม อาการปวดท้องหายไปแล้ว นางพยาบาลเข้ามาตรวจความดัน อาหารเช้าเสิร์ฟตอน 7 โมงครึ่ง ที่สำคัญอร่อยมาก

“กูบอกเขาให้ทำมาพิเศษให้”

เป็นแซนด์วิชเหมือนเดิมครับ ถึงจะคนละสูตรกับที่ภคินทำให้กินก็ยังอร่อยอยู่ดี

“สักประมาณสิบโมงพี่หมอจะเข้ามาบอกอาการนะ แล้วเราจะมาคุยกันอีกทีว่าจะเอายังไง หลังจากนี้เป็นต้นไป มึงต้องดูแลตัวเองเยอะๆ ตอนบ่ายกูจะไปหาปิ่น แต่เดี๋ยวพวกไอ้ไก่จะมาอยู่เป็นเพื่อนไม่ให้เหงา”

ผมพยักหน้ารับ มันเองก็ได้อาหารมากินเหมือนกัน แต่ไม่ใช่แซนด์วิชหรอกครับ




เรานั่งดูทีวีกันกระทั่งสิบโมงห้านาทีพี่หมอก็เดินเข้ามา

“เอาละ พร้อมไหม”

ผมพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น บีบมือภคินแรง

“ผลการตรวจ…” พี่หมอมองหน้าผมยิ้มๆ “นายตั้งครรภ์นะ”

“หะ อะไรนะครับพี่หมอ”

เมื่อกี้ฟังไม่ถนัด อะไรคันๆ นะ

…ผื่นคันเหรอ?

“นายตั้งครรภ์”

ผมเขยิบหน้าเข้าไปใกล้อีก เพ่งฟังให้ดีๆ อีกที พี่หมอยิ้ม

“นายกำลังท้อง”

ดวงตาผมค่อยๆ เบิกกว้าง อ้าปากค้าง

“พี่หมอว่าอะไรนะครับ!!”

พี่หมอยิ้มอย่างใจเย็น

“พี่บอกว่านายกำลัง..ท้อง..” คำสุดท้ายพี่หมอเน้นเสียงหนักๆ ช้าๆ ชัดๆ ราวกับกลัวว่าผมจะไม่ได้ยินอีก “นายกำลังจะมีเด็กน่ะ”

ผมอ้าปากพะงาบๆ อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“ตอนนี้อายุครรภ์นายประมาณสองเดือน”

ผมยังอ้าปากพะงาบๆ อยู่ นานทีเดียวกว่าจะควานหาเสียงตัวเองเจอ

“จะเป็นไปได้ยังไงพี่หมอ! ผมเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายทั้งแท่งด้วย!”

พี่หมอหันไปหยิบไวท์บอร์ดมาแขวนบนกำแพงตรงหน้าผม ดึงเมจิกสีน้ำเงินออกมาจากปลอก

“นายก็เป็นผู้ชายทั้งแท่งนั่นแหละ เพียงแต่ร่างกายสร้างมดลูกเทียมขึ้นมา และมีไข่พร้อมปฏิสนธิอยู่”
พี่หมอวาดรูปมดลูกเทียมภายในร่างกายผมให้ดู

“ช่องทางเข้าคือเหนือต่อมลูกหมาก”
พี่หมอวาดทางเข้ารูทวารสูงขึ้นไปจนถึงลำไส้ แต้มจุดเล็กๆ ไว้เป็นสัญลักษณ์ของต่อมลูกหมาก

“เหนือขึ้นไปประมาณสองมิล ตรงนี้”
และแต้มอีกหนึ่งจุดเล็กๆ ไว้เหนือต่อมลูกหมากนั้น

“ปกติมันจะถูกปิดสนิท การขับถ่ายทั่วไปหรือการสวนล้างทวารจะไม่มีผลในการกระตุ้นให้จุดนี้เปิด แต่ถ้าถูกกระตุ้นมากๆ”
พี่หมอขยับแว่น 

“อย่างเช่นการถูกเสียดสีจากอวัยวะเพศชายภายใน ผสมเข้ากับน้ำหล่อลื่นที่ร่างกายหลั่งออกมาตามธรรมชาติ ทำให้ตรงส่วนนี้คลายตัว และจุดนี้เปิดขึ้น มันมีขนาดเล็กมาก อาจมองด้วยตาไม่เห็นด้วยซ้ำ แต่พอเกิดการหลั่งด้านใน เหล่าสเปิร์มตัวน้อยๆ ก็พากันวิ่งหน้าตั้งมุดเข้าไปในรูนี้เพื่อเข้าไปให้ถึงไข่ใบน้อยตามสัญชาตญาณ และหนึ่งในนั้นก็ทำสำเร็จ”
พี่หมอวาดสเปิร์มตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักน่าชังวิ่งดุ๊กๆ ไปที่ไข่

“พัฒนาการของเด็กตอนนี้มีหัวใจแล้ว ดวงตาขึ้นมานิดๆ ตามมาตรฐานปกติ หลังจากนี้อาการแพ้จะค่อยๆ หายไป หน้าท้องจะค่อยๆ นูนเด่นขึ้น กินเยอะขึ้น ดูแลทาครีมไม่ให้หน้าท้องแตกลายเป็นพอ พยายามอย่าเครียด อย่าทำกิจกรรมที่ต้องออกแรงมากเกินเหตุ ออกกำลังกายด้วยท่าที่ถูกที่ควรได้ ทั้งลูกทั้งนายจะได้แข็งแรง”

“คลอดตามธรรมชาติไม่ได้ เมื่อครบกำหนด พี่จะผ่าคลอดให้ เรายังไม่รู้ว่าจากหลังคลอดแล้ว สภาพร่างกายของนายจะเป็นยังไง จะสร้างไข่ขึ้นมาอีกหรือว่าไม่สามารถสร้างได้อีกแล้ว ส่วนช่องทางเหนือต่อมลูกหมากนั้น ตอนนี้มันปิดสนิทอยู่ อาจเพราะไข่ได้รับการปฏิสนธิเรียบร้อยแล้ว”
พี่หมอขยับแว่นอีกรอบ

“ระวังอย่าให้กระทบกระเทือนเด็กมาก เดี๋ยวแท้ง”

ผมอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาถูกโยนขึ้นไปนอนเกยอยู่บนฝั่ง หันไปมองภคินว่าพี่หมอล้อเล่นหรือเปล่า

พี่หมอดึงภาพที่อัลตราซาวด์กันเมื่อวานให้ดู

“นี่ ที่เห็นเป็นก้อนๆ คือตัวอ่อนนะ มีสัญญาณการเต้นของหัวใจ แต่จะได้ยินชัดเจนหลังสัปดาห์ที่ 19 ไปแล้ว ส่วนเรื่องเพศของเด็ก รอให้ครบ 12 สัปดาห์ก่อน จะได้นำผลเลือดไปตรวจพร้อมหาความผิดปกติทางพันธุกรรมไปด้วย”

“ภคิน”

มันยิ้มในดวงตาให้ผม

“เราจะมีลูกกันแล้ว น่าเหลือเชื่อไปหน่อย แต่มันเกิดขึ้นแล้ว”

“กู…”

“เอาละ หมอจะให้เวลาเราได้ปรับตัว พูดคุยสอบถามข้อสงสัย พักอยู่ที่นี่อีกสักคืนเพื่อดูว่ายังปวดท้องอยู่ไหม แต่เท่าที่ตรวจดู เด็กไม่ได้รับผลกระทบอะไร ที่เหลือหมอจะนัดมาตรวจบ่อยๆ เป็นไปได้ไม่ต้องไปประกาศให้ใครรู้ ถ้าไม่อยากเป็นข่าวแล้วถูกจับไปออกงานวัด รู้กันแค่คนในครอบครัวเราก็พอ คนนอกที่รู้ก็มีแค่หมอแป้งซึ่งเป็นเพื่อนพี่เองไว้ใจได้ คุณอ่อนเป็นพยาบาลเก่าแก่ จับเซ็นสัญญาไม่ให้เผยแพร่ข้อมูลแล้ว ที่เหลือ เดี๋ยวให้ปรึกษากันว่าจะเอายังไง”
พี่หมอหันไปมองภคิน

“มีอะไรก็เรียกพี่ละกัน พี่ไปดูคนไข้คนอื่นๆ ก่อน”

แล้วหันกลับมาทางผมอีกรอบ

“ดูแลหลานพี่ให้ดีๆ นะน่าน วิเวียนคงดีใจที่จะได้อุ้มน้องตัวน้อยๆ”

พี่หมอหมายถึงลูกของพี่หมอเอง น้องวิเวียนน่ะ เป็นลูกครึ่งไทยฮ่องกง (พ่อไทยแม่ฮ่องกง)

“อ้อ นั่นน่ะพี่ให้เก็บไว้ดู มีแบบภาพเคลื่อนไหวด้วยนะ ไปขอได้ที่คุณอ่อน”

แล้วพี่หมอก็ก้าวจากไป

ความเงียบเข้าปกคลุมทุกพื้นที่

“จริงเหรอภคิน”

“จริง”

ผมก้มมองหน้าท้องที่คิดว่ากินเยอะของตัวเอง มองไปยังแผ่นฟิล์ม และภาพสเปิร์มตัวน้อยๆ ของภคิน ผมค่อยๆ วางมือลงบนหน้าท้องแผ่วเบา

ตกลงเจ้าก้อนแปลกๆ ที่ผมเห็นในท้องนี่คือลูกเหรอ

“กูโคตรดีใจเลยน่าน” มันรวบผมเข้าไปกอดแน่น

“มันไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ ถ้าคนอื่นรู้…”

“เราจะเก็บไว้เป็นความลับ จะดรอปเรียนก่อนก็ได้ รอคลอดเสร็จก่อนค่อยกลับมาเรียน หรือจะเรียนไปตามปกติ ใครถามก็บอกไปว่าไม่สบาย โดยมีกูและพวกเพื่อนๆ คอยดูแล หมอก็มาหาที่นี่ ความลับไม่รั่วไหลแน่นอน พอคลอด พ่อจะใช้เส้นสายให้กูหรือมึงเซ็นรับเป็นบุตร แต่ให้กูดีกว่า สมบัติกูเยอะ เวลายกให้ลูกจะได้ไม่มากเรื่อง คงให้มึงเซ็นเป็นแม่ไม่ได้ ไม่งั้นเป็นข่าวแน่ มึงรับข้อเสนอนี้ได้หรือเปล่า เราจะดูแลลูกด้วยกัน เลี้ยงเขาให้เติบโตเป็นคนดี”

ผมน้ำตาร่วงเผาะ ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ

“จริงๆ เหรอ”

มันหัวเราะในลำคอ

“จริงๆ”



หลังจากได้รับการยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ เราก็ต้องมาปรึกษากันแล้วว่าจะเอายังไงกับอนาคตดี ที่สำคัญ ภคินมันต้องเดินทางไปหาปิ่นก่อนเพื่อคุยกับปิ่น พอพวกเพื่อนๆ ผมมารับช่วงต่อภคินก็ออกไป

“นี่พวกมึงรู้กันแล้ว?”

“อืม ตั้งแต่เมื่อคืน ภคินมันบอกก่อนกลับ กูโคตรตกใจ แต่ก็ดีใจ ใบเฟิร์นอาการหนักยิ่งกว่า นั่งน้ำลายไหลยืดไปตลอดทางกลับบ้าน”

“พี่ไก่!!” ใบเฟิร์นตบหลังไก่แรง ไก่หัวเราะร่วนที่แซวแฟนตัวเองได้

“พี่น่านรู้ไหมคะ ใบเฟิร์นเคยอ่านเจอแต่ในนิยาย ไม่คิดว่าจะเจอของจริง ใบเฟิร์นปลื้มมาก ขอให้หลานใบเฟิร์นออกมาน่ารักนะคะ ถ้าไม่มีใครรับเป็นแม่ ให้ใบเฟิร์นเซ็นรับได้ค่ะ ใบเฟิร์นอยากเลี้ยง”

“ใจเย็นยัยหนู” ไก่ดึงแฟนตัวเองออกห่างจากผม “น่านตกอกตกใจหมดแล้ว”

ผมหัวเราะหึๆ

“ครั้งเดียวติด เชื้อโคตรแรง” ไอ้ดอมพูดกลั้วขำ

“อย่าไปปากโป้งกันล่ะ” ธนาเตือนเสียงขรึม

“ไม่ต้องห่วงนะ ตอนอยู่มหา’ลัย เราจะช่วยกันดูแลมึงเอง”

ผมพยักหน้า

“ว่าแต่ภคินจะไปง้อปิ่นแก้วเหรอวะ ทำมึงท้องขนาดนี้แล้วมันจะเอาไงต่อไป มันได้บอกหรือเปล่า”

“ภคินจะเลิกกับปิ่น”

“ก็ดี คบกันไปก็ทะเลาะกันเปล่าๆ อีกอย่างมึงมีลูกกับมันแล้ว มันต้องรับผิดชอบมึงถึงจะถูก”

“แต่ว่า ปิ่นท้องเหมือนกัน”

“อะไรนะ!”

“ปิ่นท้อง”

“ฉิบหายละ” ไอ้วัฒน์ลูบหน้า

“ทางนั้นก็ลูกทางนี้ก็ลูก เฮ่อ…”

“สรุปมันจะเอาแค่เด็กแต่ไม่เอาแม่”

ผมพยักหน้า

“เห็นมันว่าอย่างนั้น”

“กูเข้าใจว่ะ คบกันไป ถ้าปิ่นยังระแวงมึงแบบนี้มีแต่ทะเลาะกันให้ลูกเห็น ยิ่งถ้ามึงท้องแบบนี้ คนไม่ยอมใครแบบปิ่นคงหาเรื่องมาบีบบังคับอะไรมึงแน่ๆ”

ผมพยักหน้าหงอยๆ

“อย่าเครียดดิ มึงต้องสดใสนะ กูอ่านเจอมาว่าอารมณ์แม่มีผลต่อเด็กมาก”

ผมรีบดึงอารมณ์ตาม ผมอยากให้ลูกเกิดมาแข็งแรง อารมณ์ดี

“อีกกี่เดือนจะรู้เพศหลาน”

“พี่หมอจะนัดตรวจ NIPT อีกทีหลังครบ 12 สัปดาห์ คงรู้ได้ตอนนั้น เช็กความผิดปกติของลูกด้วย”

“ขอให้หลานกูแข็งแรง ลุ้นว่ะ อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“อะไรก็ได้ ขอเขาแข็งแรงเป็นพอ ขอบใจพวกมึงมากนะ ไม่รังเกียจแถมยังช่วยเหลือกันเต็มที่อีกต่างหาก”

“เพื่อนกัน”

“อยากเห็นเร็วๆ จัง ลูกของพี่ภคินกับพี่น่าน ต้องน่ารักมากแน่ๆ” ใบเฟิร์นทำท่าเพ้อๆ

“พ่อแม่ของภคินรู้เรื่องกันหมดแล้ว เหลือแต่พ่อแม่มึง”

ผมเม้มปาก นั่นน่ะสิ พ่อแม่ภคินสายแพทย์ เขาเข้าใจกันได้ง่ายๆ อยู่แล้ว

“กูคงต้องปรึกษาภคินก่อนว่าเอาไง แต่ยังไงก็ต้องบอก หลานพวกเขาทั้งคน”

“พวกกูพร้อมช่วย”



เราอยู่พูดคุยกันนานจนธนากับทรายต้องขอตัวกลับก่อนเพราะต้องไปทำธุระกับที่บ้าน ตามไปติดๆ ด้วยวัฒน์และดอม เหลือทิ้งไว้แค่คู่รักตัวป่วน ไก่กับใบเฟิร์นเท่านั้น

ใบเฟิร์นกำลังนั่งสับผลไม้ให้ผมอยู่

“พี่น่านอย่าทานเยอะนะคะ ทานน้อยๆ แต่ทานบ่อยๆ จะได้ไม่อ้วนเกินไป เน้นกินอาหารบำรุงร่างกายสำหรับคุณแม่เพื่อให้สารอาหารไปหาคุณลูก กินเยอะก็กลายเป็นไขมันเฉยๆ เสียเวลามาเอาออกทีหลัง เนื้อแตกด้วย ใบเฟิร์นส่งรายการอาหารที่เหมาะกับคุณแม่และปริมาณที่พอเหมาะไปให้พี่น่านทางไลน์แล้ว กินตามนั้นได้เลย รับรองไม่อ้วน และเด็กได้รับสารอาหารเต็มๆ ค่ะ กินให้ลงลูกอย่ากินให้ลงแม่”

ผมมองใบเฟิร์นตาปริบๆ

“อ้อ ใบเฟิร์นส่งท่าพร้อมตารางการออกกำลังกายไปให้แล้วด้วย ออกตามนั้นทุกวัน ลูกจะได้แข็งแรง คลอดง่ายๆ ไม่สิ คลอดเองไม่ได้นี่ เอาเป็นว่าน้องแข็งแรง พี่น่านแข็งแรง เวลาผ่าคลอดจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ ไม่อ้วนด้วย”

ผมพยักหน้าหงึกๆ

“เชื่อเขาเถอะ พอรู้ว่ามึงท้องนี่ไม่ได้นอนทั้งคืนหาข้อมูลมาให้มึง ดีใจอย่างกับท้องเอง”

“โชคดีพี่สาวใบเฟิร์นเป็นนักโภชนาการ มีคนให้ปรึกษา”

“ขอบใจนะใบเฟิร์น”

“เพื่อพี่น่านกับพี่ภคิน ใบเฟิร์นเต็มใจค่ะ”

ผมหัวเราะ






ภคินกลับมาหาผมอีกรอบตอนสองทุ่ม ไก่กับใบเฟิร์นถึงได้พากันกลับ มันมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ

“พรุ่งนี้พี่หมอจะมาตรวจร่างกายอีกรอบ ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็กลับได้เลย แล้วค่อยมาตามนัดอีกรอบ”

ผมพยักหน้า ปล่อยให้ภคินไปอาบน้ำแล้วมานั่งคุยกัน สรุปแล้วเราตกลงกันว่าผมจะฝืนใจเรียนต่อให้จบ เพราะไงก็ปีสุดท้ายแล้ว มีภคินกับเพื่อนๆ คอยช่วยเหลืออยู่ด้วย

เรานอนกอดกันบนเตียงอีกคืน



รุ่งเช้าพี่หมอกับพี่หมอแป้งพาผมไปอัลตราซาวด์อีกรอบ ตรวจสอบความแข็งแรงของเด็ก ปรากฏว่าเด็กแข็งแรงดีมาก
ผมกับภคินพากันออกจากโรงพยาบาล

“อย่างกับฝันแน่ะ” ผมวนมือลูบหน้าท้องเบาๆ ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน

มันหันมายิ้มให้ ผมยังไม่ได้ถามเรื่องปิ่น ถึงหอก่อนแล้วค่อยคุยละกัน



ภคินหิ้วข้าวของที่เอามาจากโรงพยาบาลวางไว้เมื่อถึงห้อง อย่างพวกของฝากจากเพื่อนๆ กระเป๋าเสื้อผ้ามันเอง ของดูแลสุขภาพสำหรับบำรุงครรภ์ที่คุณหมอจ่ายให้ ภาพผลอัลตราซาวด์ของเด็กน้อย

มันเอากระดานไวท์บอร์ดที่พี่หมอวาดรูปเจ้าสเปิร์มตัวน้อยของมันวิ่งเข้าหารังไข่ของผมกลับมาด้วยนะครับ มันบอกจะเอามาใส่กรอบแล้วแขวนไว้ดูในอนาคต (ถ้าไม่ใช่ลูกเจ้าของโรงพยาบาลคงหิ้วไวท์บอร์ดกลับมาด้วยไม่ได้แน่ๆ)

…เอากับมันสิ

ตอนนี้ไวท์บอร์ดอยู่ที่รถ ส่วนคลิปทางโรงพยาบาลส่งให้ทางไลน์แล้ว

ภคินหันมามองผมด้วยท่าทางซีเรียส

“ต่อให้มึงไม่ชอบก็ต้องย้ายไปอยู่กับกูที่คอนโดนะ ที่นี่แคบเกินไป สิ่งแวดล้อมไม่ค่อยดีด้วย อยู่สูงเกินไป ตอนนี้ยังเดินไหว แต่พอสักหกเจ็ดเดือนเหมือนอุ้มแตงโมลูกโตๆ ขึ้นลง มึงไม่ไหวแน่ๆ เกิดเดินไม่ระวังตกบันไดไปเป็นอันตรายกับลูกอีก”

จะมาเกรงอกเกรงใจตอนนี้ไม่ได้แล้วละครับ ลูกเขาทั้งคน อีกอย่างมันก็รับปากแล้วว่าจะดูแลทั้งผมและลูกให้ดี อยู่นู่นสะดวกสบายกว่าจริงๆ สิ่งแวดล้อมก็ดี มีสวนสาธารณะให้เดินเล่นผ่อนคลาย วิวห้องก็สวย ไม่ต้องเดินขึ้นลงบันไดเพราะมีลิฟต์ แถมยังมีทั้งฟิตเนสและสระว่ายน้ำลอยฟ้าเอาไว้ออกกำลังกายอีกต่างหาก

“ได้ แล้วเรื่องของปิ่นล่ะ”

มันถอนหายใจแรง มองตาผม

เหมือนเห็นแก่ตัวเอาผัวเขามาครองยังไงก็ไม่รู้

“กูบอกเลิกปิ่นแล้ว เขาขู่ว่าจะทำแท้งถ้ากูเลิก”

ผมหน้าซีด

“ไม่ได้นะภคิน ห้ามให้ปิ่นทำแบบนั้น”

“กูเลยไปบอกพ่อเด็กว่าให้มารับผิดชอบด้วย”

ผมมองหน้ามันงงๆ

“ก็มึงน่ะสิ”

มันส่ายหัวไปมา

“มึงไม่รับเป็นพ่อเด็กเหรอ ทำไมทำแบบนี้!” ผมโวย ไม่รับแม่นี่พอเข้าใจ แต่ไม่รับลูกนี่มันเลวเกินไปแล้วนะ

“ปิ่นเขาท้องสองเดือนนะน่าน”

“ใช่ เท่ากูเลย” ผมยังฉุนไม่หายที่มันจะไม่รับผิดชอบเด็ก

“แต่กูไม่ได้นอนกับปิ่นมาร่วมสามเดือนแล้วนะ จะมาท้องกับกูได้ยังไง”

ผมชะงัก มองหน้ามันอึ้งๆ

“อะไรนะ”

“ปิ่นไม่ได้ท้องกับกู ปิ่นท้องกับแบงค์”

ผมอ้าปากค้าง

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ไง เพราะปิ่นไม่ใช้ผู้หญิงเจ้าชู้ ตลอดเวลาก็เห็นอยู่แต่กับภคิน

“ให้เดาก็น่าจะวันเดียวกับที่สเปิร์มน้อยของกูวิ่งเข้าหารังไข่มึงนั่นแหละ”

ผมนิ่งคิดตาม วันนั้นภคินมันเมาแล้วนอนกับผม ทางปิ่นเองก็อาจจะโมโหหรือน้อยใจแล้วดื่มจนเผลอมีอะไรกับแบงค์เข้าก็ได้

ผมเงยหน้ามองภคิน บอกตามตรงว่าผมรู้สึกเห็นใจปิ่น ถูกแฟนที่รักมากบอกเลิก หนำซ้ำยังท้องกับคนที่ไม่ได้รักอีกต่างหาก ผมว่าเขาแย่กว่าผมอีกนะ

“กูสงสารปิ่นว่ะ”

มันลูบหัวผมเบาๆ

ผมนิ่งคิด

“แล้วทำไมปิ่นถึงบอกว่าลูกในท้องเป็นของมึงล่ะ”

“เขารักกู คงไม่อยากปล่อยมือจากกู”

ถ้าผมเป็นปิ่น ผมคงทำแบบเดียวกัน ผมถอนหายใจแรง แต่ก็นั่นแหละ ถ้าพวกเขาไม่ทะเลาะกันจนเอ่ยปากบอกเลิก แล้วต่างคนต่างทำเรื่องพลาดพลั้งถึงขั้นท้องคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“แบงค์เขาคงดูแลปิ่นได้ดีกว่ากู เพราะแบงค์ไม่มีเพื่อนสนิทให้ปิ่นเขาหวาดระแวงเหมือนกูมีมึง”

ผมช้อนตามอง กอดมันเบาๆ รู้สึกขอบคุณที่มันไม่ปล่อยผมไปหาปิ่นอีกครั้ง

“ปิ่นเขาจะไม่ทำร้ายเด็กใช่ไหม กลัวเขาเสียใจแล้วทำร้ายเด็กจัง”

มันลูบหลังผมให้ผ่อนคลาย

“ไม่หรอก ปิ่นไม่ได้เลวขนาดนั้น ช่วงก่อนที่อาละวาดน่าจะอารมณ์แปรปรวนเพราะกำลังแพ้ท้องมากกว่า ตอนนี้มีแบงค์อยู่ใกล้ๆ คงไม่คิดจะทำอีก”

ผมหวังให้เป็นอย่างนั้น ต่อให้เราไม่ได้เป็นฝ่ายฆ่าเด็กโดยตรง แต่ก็เป็นสาเหตุ ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น ไหนๆ เขาก็ปฏิสนธิเป็นตัวเป็นตน รอคอยวันเวลาที่จะเติบโตออกมาสู่โลกภายนอก เกิดมาเป็นเด็กตัวน้อยๆ และอาจกลายเป็นบุคคลสำคัญของโลกในอนาคตก็ได้ ใครจะไปรู้

ผมนิ่งคิด นึกย้อนไปก่อนหน้านี้ จำได้ว่าหลังจากที่เรามีอะไรกัน มันกลับไปง้อปิ่นแล้วกลับมาหาผมอีกรอบพร้อมรอยข่วนบนตัว

…ถ้าไม่ใช่ของปิ่นแล้วเป็นของใคร

“ก่อนหน้านี้ หลังจากเรามีอะไรกันแล้วมึงกลับไปง้อปิ่น มึงมาหากูอีกรอบพร้อมรอยข่วนบนตัว ไม่ใช่ของปิ่นหรอกเหรอ”

ผมพยายามทบทวนว่าตัวเองจำผิดช่วงเวลาไปหรือเปล่า

…แต่ก็ไม่นะ

ภคินนิ่งคิด ก่อนจะขยับปากคล้ายจะพูดคำว่า ‘อ๋อ’

“โดนไอ้เบอร์เกอร์บอกรักน่ะ ไม่ได้กลับบ้านนาน”

ผมอ้าปากค้าง ไอ้ผมก็เข้าใจผิดคิดว่าเป็นรอยที่ปิ่นทำมาตลอดซะอีก

“เวลากูมีอะไรกับปิ่น จะป้องกันด้วยการใส่ถุงยางตลอดนะ ไม่เคยสดหรือปล่อยข้างนอกเลย”

…ก็ว่าอยู่

งั้นที่ปิ่นพลาดก็น่าจะเพราะแบงค์ไม่ได้เตรียมการเอาไว้เหมือนภคินล่ะมั้ง

“มั่นใจเถอะ เด็กที่อยู่ในท้องปิ่นไม่ใช่ลูกกูแน่ๆ แต่ในเนี่ย..พันเปอร์เซ็นต์” มันวางมือลงบนหน้าท้องผมเบาๆ

สัมผัสนั้นทำเอาผมรู้สึกอบอุ่นมาถึงหัวใจ

“เพราะมึงเป็นคนแรกที่กูสด แถมยังปล่อยข้างในซะเต็มเหนี่ยวอีกต่างหาก” มันทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ หน้าผมแทบไหม้ไปกับประโยคนั้น ต่อยอกมันแรง

“ทะลึ่ง”

มันหัวเราะร่วน ค่อยๆ ย่อตัวลงไปคุกเข่าจนหน้ามันเสมอหน้าท้องผม เลิกเปิดเสื้อผมขึ้นจนเห็นพุงขาวๆ

“ไงครับ ลูกพ่อ เป็นตัวผู้หรือตัวเมียเนี่ย”

ผมเบิ้ดหัวมันไปที

“ลูกกูเป็นคนไม่ใช่หมาแมว เรียกเป็นตัวได้ไง”

มันหัวเราะหึๆ จุ๊บหน้าท้องผมเบาๆ ไซ้ปากไปมาอย่างอ่อนโยน แล้วฝังปากแนบสนิท หลับตาลง แน่นิ่งอยู่แบบนั้นนานสองนาน ราวกับกำลังส่งจิตเพื่อพูดคุยกับลูก

อยู่ๆ น้ำตาผมก็ร่วงไปกับสัมผัสอันอ่อนละมุนนั้น หล่นแหมะลงบนผิวแก้มของภคินที่จูบลูกอยู่ด้านล่าง

มันลืมตา เงยหน้ามองผม ค่อยๆ ยันตัวลุกยืน โอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน มันคงรับรู้ได้ว่าผมรู้สึกยังไง โอบกอดผมแน่น กดหัวผมแนบอก ผมอธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก แค่รู้สึกว่ารอบตัวผมมันอบอวลไปด้วยความรัก ความผูกพัน และความสุขจากหัวใจ มันล้นออกมาทางดวงตาที่ไม่มีความเศร้าปะปนเลยแม้แต่น้อย

มันจูบขมับผมแผ่วเบา

ไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรา ยกเว้นสัมผัสที่มีให้แก่กันและกันเท่านั้น และดูเหมือนเจ้าตัวเล็กในท้องผมจะชอบมากซะด้วย



tbc.
ขอบคุณค่ะ

[Duangjai]

……


แล้วน่านก้อรู้แล้วว่ามีน้อง

เหลือว่าภคินจะเคลียร์เรื่องปิ่นให้จบยังไง


              


………

[klaew]

คิดว่าปิ่นจะจบม่ะ....ถามจริงนั่นพ่อของลูกนะ
แล้วปิ่นก็ไม่ได้ผิดอะไรอ่ะ....
ถ้าจะบอกเลิกควรบอกก่อนหน้านี้ป่ะ

[tiger2006]

 

[iceman555]

 

[nofsnof]

 
ขอให้จบปิ่นด้วยดีเถอะ
แต่มีแววว่าจะไม่สมหวัง 

[Ti0590]

ปิ่นคงไม่ยอมอ่ะ แต่เด็กก็คงไม่ใช่ลูกภคินจริงๆ