Our Love ep.21
ด้วยสกิลสลอธขับรถของภคิน และการแวะจอดแทบทุกปั๊มของเรา ทำให้เราใช้ระยะเวลาในการเดินทางมากกว่าปกติ จากเดิม 10 ชั่วโมงมาเป็น 13 ชั่วโมงแทน
และในที่สุด เราก็มาถึงจุดหมายปลายทางสักที ภคินพารถวิ่งช้าๆ เข้าไปภายในเขตบ้าน (คนแถวนี้ไม่นิยมกั้นรั้วกันครับ) ผมโทรบอกพ่อกับแม่เป็นระยะว่าถึงไหนกันแล้ว ล่าสุดคือ 5 นาทีก่อนถึงบ้าน ตอนนี้เราจึงเห็นพ่อกับแม่ออกมายืนคอยกันหน้าสลอนอยู่หน้าบ้านแล้ว
ผมเปิดประตูก้าวลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิท เป็นเวลาเดียวกันกับที่แม่เดินผ้าถุงปลิวเข้ามาหา แม่เกล้าผมไว้เหนือหัว ปักปิ่นสีเงินทิ้งชายลงมาสองเส้นส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งทุกครั้งที่ขยับ สวมเสื้อผ้าฝ้ายลายดอกบัวสีขาว หน้าที่บานเป็นกระด้งอยู่แล้วยิ่งบานเข้าไปใหญ่เมื่อฉีกยิ้มกว้าง ตามมาติดๆ ด้วยพ่อที่ใส่ม่อฮ่อมชาวเหนือสีขาวตัดโทนน้ำตาล ขากางเกงบานๆ ปลิวสะบัดพอกัน
“มาละก๋า รอเป๋นเมิน ง่อมหาขนาด”(มาแล้วเหรอ คอยตั้งนาน คิดถึง) แม่ส่งเสียงแหลมๆ อย่างดีอกดีใจนำเข้ามาก่อน ผมยกมือไหว้ทันที ต่างคนต่างเดินเข้าไปหากัน พอถึงก็สวมกอดกันแน่น
“กึ้ดเติง กึ้ดว่าจะบ่ปิ๊กมาเหียละ”(คิดถึง คิดว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว) แม่หอมแก้มผมฟอดใหญ่ พอหนำใจก็ปล่อยให้พ่อได้กอดผมบ้าง
“ยะหยัง ตั๋วบ่ใหญ่ขึ้นเลย หน้อยเต้าใดก็หน้อยเต้าเก่า”(ทำไมตัวไม่โตขึ้นเลย เล็กขนาดไหนก็ยังเล็กอยู่เท่าเดิม)
“ป้อ เปิ้นหยุดใหญ่มาเมินละ”(พ่อ ผมหยุดโตมานานแล้ว)
พ่อหัวเราะร่าที่แซวผมได้ ลูบหัวผมเบาๆ
ภคินเดินตรงเข้ามาสมทบยกมือไหว้ทั้งพ่อกับแม่ มันเป็นลูกรักของพ่อกับแม่ผมครับ นัยว่าทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังนิสัยดีอีกต่างหาก เป็นลูกเขยในอุดมคติที่ใครๆ ก็อยากได้ แม่บ่นเสียดายใหญ่ที่ไม่มีลูกสาว ไม่งั้นจะยกให้โดยไม่คิดค่าสินสอดทองหมั้นแม้แต่แดงเดียว
…ตอนนี้ผมอยากบอกแม่เหลือเกินว่าลูกชายก็ยกให้ได้...
“อิดก่อหล้า”(เหนื่อยไหมพ่อหนุ่ม) แม่หันไปให้ความสนใจกับภคินบ้าง จับแขนจับมือลูบไล้ไปมาเบาๆ
อ้าวแม่ แอบแต๊ะอั๋งผู้ชายคนอื่นต่อหน้าพ่อนี่
ภคินยิ้ม
“นิดหน่อยครับ” ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยเลยนี่ก็เทพเกินไปแล้ว ขับรถตั้ง 13 ชั่วโมง
“ปะๆ เข้าบ้านไปเซาะหาน้ำหาต้ากิ๋นกันก่อน”(ไปๆ เข้าบ้านไปหาน้ำหาท่ากินกันก่อน)
ยังไม่ทันจะได้เข้าบ้านตามคำชวนของแม่ พวกลุงป้าน้าอาหลานๆ ลูกพี่ลูกน้องของผมก็พากันทยอยเข้ามาทักทาย
ผมให้ภคินเข้าไปรื้อเอาพวกขนมที่ซื้อกันไว้มาแจกเด็กๆ ถือโอกาสช่วยกันขนของลงจากรถเข้าไปเก็บไว้ในบ้าน
เราแยกเอาเฉพาะของฝากออกมาแจกจ่าย เพราะตอนนี้ทุกคนอยู่กันครบเกือบหมดแล้ว ลุงป้าน้าอาพากันหน้าชื่นตาบาน พอๆ กับหลานๆ และลูกพี่ลูกน้องผม หนักหน่อยก็พ่อกับแม่นั่นแหละ
หลังจากหายตื่นเต้นกับของฝาก แม่ก็รีบเข้าครัวไปยกสำรับที่ทำเตรียมไว้ออกมาทันที อาหารพื้นบ้านล้วนๆ
ดึกมากแล้วครับ
ทั้งที่มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น แต่พอได้กลิ่นผมกลับปิดจมูก ทำท่าจะขย้อนเอาของเก่าออกมา
ทุกคนหน้าตื่นทันที
“บ่เป๋นหยังๆ เมารถบะดาย กิ๋นกันก่อนเต๊อะ”(ไม่เป็นไรๆ แค่เมารถน่ะ กินกันไปก่อนเถอะ) ผมยิ้มแหะ มุสาออกไป
ภคินรีบลุกไปหยิบแซนด์วิชที่ทำใส่คลูเลอร์เก็บอาหารไว้มายื่นให้ทันที ผมรับมากัดกิน
หิวแล้วเหมือนกัน
พอเตรียมน้ำเตรียมนมไว้ให้ผมครบ มันก็ลุกกลับไปนั่งล้อมวงกินข้าวกับคนในครอบครัวผมต่อเหมือนเดิม มีญาติๆ บางส่วนมานั่งกินด้วย พูดคุยกันเป็นที่สนุกสนาน
ภคินมันเข้าใจภาษาบ้านผมบ้างเป็นบางคำ แต่ส่วนใหญ่จะไม่ ใครถามอะไรก็หันมาทางผมเพื่อให้ช่วยแปล ผมจึงบอกให้ทุกคนเปลี่ยนมาพูดภาษากลางกันแทน บ้านเราถนัดพูดกันได้ทั้งคำไทยคำเมืองอยู่แล้ว เพราะแถวนี้คนต่างถิ่นเยอะ
ผมกินอิ่มก่อนใครเพื่อน พ่ออิ่มตามมาติดๆ เขยิบออกนอกวงอาหารมานั่งข้างๆ ผม มองภคินที่นั่งกินข้าวอยู่กับพื้นอย่างไม่นึกรังเกียจรังงอน แถมยังดูกลมกลืนเป็นธรรมชาติอีกต่างหาก มองอยู่นานสองนานก่อนตบเข่าฉาดส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“โค๊ะ มันหยังมาหล่อจะอี้วะ หล่อเหลือพระเอกหนังที่แม่แต่มชอบดูแหมกำก่อน ถ้าแต่มสูงหล่อได้จะอี้ผ่องหนา ไถจะเหมาะขนาด”(บ๊ะ ทำไมมันหล่อแบบนี้วะ ยิ่งกว่าพระเอกหนังที่แม่แต่มชอบดูซะอีก นี่ถ้าแต่มสูงหล่อได้ขนาดนี้นะ จะดีมาก)
ผมมองคนพูด
“ต้องโต้ดป้อพันธุ์”(ต้องโทษพ่อพันธุ์)
พ่อนั่งนึก
“โฮ๊ะ ฮาก่นิ”(อ้าว กูเองนี่หว่า)
แล้วผมก็โดนพ่อโบกหัวไปเบาๆ ที ภคินมองผมอยู่ มันหัวเราะไปกับสิ่งที่เห็น เราลอบยิ้มให้กัน
ผมขยับปากถามมันแบบไม่มีเสียง ‘อร่อยไหม’
มันขยับปากตอบกลับมาสั้นๆ ‘อร่อยมาก’
ผมฉีกยิ้มดีใจ ประหนึ่งเป็นคนลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง
เอาละ ในระหว่างรอทุกคนกินข้าวอิ่ม ผมขอเล่าสภาพแวดล้อมและความเป็นมาของพ่อกับแม่ผมให้ทุกคนฟังก่อน
พ่อกับแม่ผมเป็นชาวน่านแต่กำเนิด อยู่หมู่บ้านเดียวกัน พบรักและแต่งงานกันตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 20 แต่เพิ่งมามีผมในวัยเบญจเพส (ปล่อยมาตลอด แต่ไม่ติดเอง)
อดีตแม่ผมเคยมีหุ่นนางแบบ ปัจจุบันคืออวบระยะสุดท้าย หน้าบาน ผิวขาวอย่างคนเหนือ หุ่นท้วมหน่อย ส่วนสาเหตุที่หน้าบานนั้นเพราะแม่ผมชอบทำอาหาร อาชีพหลักคือทำสวน อาชีพเสริมคือทำอาหารหม้อ
ไม่ได้เปิดร้านนะครับ แต่จะทำตามออร์เดอร์เวลามีงานสำคัญต่างๆ เช่นงานบุญ งานบวช งานแต่งงาน หรือจะกินเลี้ยงแบบไหนก็สั่งมาได้ แม่ทำได้หมด ทำเป็นหม้อๆ แล้วเขาจะมารับถึงบ้าน แม่ผมทำได้ทุกเมนู ผมถึงชอบทำอาหารมาจากแม่นี่แหละ แต่ไม่คิดจะเอาเป็นอาชีพอย่างที่บอก
หน้าตาผมโขลกแม่มาแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว ดีว่าได้ไอ้คิ้วเข้มๆ ของพ่อมาบ้างให้ดูหล่อขึ้นมาหน่อย ไม่งั้นได้บางจ๋อยเหมือนแม่แน่ๆ (จริงๆ หน้าแม่ไม่ได้บานมากหรอกนะครับ ผมแซวไปงั้น)
ส่วนพ่อผมกลางๆ ครับ ไม่หล่อแต่ก็ไม่ขี้เหร่ ดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน (เพลงพี่ป้างมาทันที) พ่อผมมีดีที่คารม ไม่งั้นไม่จีบแม่ที่ถือว่าสวยที่สุดในหมูบ้านไปได้หรอก
ผมเป็นลูกคนเดียว ได้ชื่อว่า‘เมืองน่าน’มา เพราะพ่อกับแม่คิดชื่อกันไม่ออก เอาง่ายไว้ก่อน พ่อบอกเกิดที่น่าน เป็นคนน่าน งั้นก็เมืองน่านไปเลยละกัน = =
บ้านที่อาศัยอยู่ตอนนี้เป็นบ้านไม้ธรรมดา มีชั้นเดียว เล็กแต่อบอุ่น ตอนผมอยู่กรุงเทพพ่อแม่ไม่เหงาเท่าไหร่ เพราะบ้านพี่บ้านน้องก็อยู่ติดๆ กัน ลูกหลานวิ่งกันให้ยั้วเยี้ย
พออิ่มหนำสำราญเบิกบานตะไท ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับเพราะแม่อยากให้ภคินกับผมได้พักผ่อนกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาคุยเล่นกันใหม่
แต่จริงๆ แล้วผมกับพ่อแม่มีนัดกันเพื่อสารภาพความจริงเรื่องผมท้องต่างหาก
ผมกับภคินพากันไปอาบน้ำปะแป้ง
ไม่ได้เปรียบเปรยนะครับ
อาบน้ำปะแป้งกันจริงๆ เอาแป้งเย็นมาแปะแก้มเป็นหย่อมๆ อย่าลืมหน้าผากกับคางด้วย และถ้าจะให้เก๋ต้องแปะเป็นรูปนิ้ว ผมชอบ ไอ้หล่อก็ทำ ผมแอบถ่ายรูปมันประจานลงในอินสตราแกรมด้วย
…แต่ผลน่ะเหรอ
เหอะ!
มีแต่คนชมว่ามันน่ารัก
คนหล่อนี่ทำอะไรก็ดูดีไปหมดจริงๆ
พ่อกับแม่เข้าไปอาบน้ำต่อ (ที่นี่มีห้องน้ำแค่ห้องเดียวเท่านั้น) พอแล้วเสร็จถึงได้ออกมานั่งกันในห้องโถง ปิดประตูหน้าต่างจนมิดชิดให้มั่นใจว่าไม่มีใครโผล่เข้ามาได้ยินเรื่องที่กำลังจะคุยกันแน่ๆ
“เอาละ มีธุระอะไรสำคัญจะพูดก็พูดมา” พ่อนั่งขัดสมาธิ หลังยืดตรง สองมือวางไว้บนเข่า ถามมาด้วยภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ แม่นั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ ผมกับภคินนั่งเผชิญหน้าเคียงกันอยู่ฝั่งตรงข้าม ข้างๆ ผมคือหลักฐานทั้งหลายที่ผมนำติดตัวมาด้วย
ผมมองตาภคิน มันพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าให้ผมเริ่มพูดได้เลย
“พ่อกับแม่ทำใจให้ดีๆ นะ” ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“ผมกับภคินเราตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วนะ”
พ่ออ้าปากค้าง แม่ตาโต
“ผมจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง”
แล้วผมก็ออกปากเล่าว่าจริงๆ แล้วผมกับภคินก็คบกันอย่างเพื่อนมาตลอด แต่สองเดือนกับอีกอาทิตย์กว่าๆ ก่อนหน้านี้ภคินมันอกหัก แล้วมาให้ผมปลอบใจ เราดื่มกันกระทั่งเผลอมีอะไรกันเข้าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แบบในละครที่แม่ชอบดูนั่นแหละ หลังจากนั้น เหมือนๆ ความรู้สึกของเราที่มีให้กันก็เปลี่ยนไปในอีกรูปแบบ จนไม่สามารถกลับไปเป็นเพื่อนกันได้อีก เราจึงตกลงคบกันในที่สุด
พ่อกับแม่ถอนหายใจเฮือกเมื่อผมเล่าจบ แม่ยกมือทาบอก
“ยังไม่หมด”
“ยังอีก!” แม่รีบหายาดมมายัดจมูก
ผมกลั้นใจเล่า
“ครับ ยัง อันนี้สำคัญยิ่งกว่าที่ผมคบกับภคินอีก”
“อะไร” พ่อเองก็แทบจะลมจับเหมือนกัน
“คือ น่านท้องอ่ะพ่อ”
“หะ! อะหยังเก๊าะ!!”(หะ! อะไรนะ!!) ทั้งพ่อกับแม่พากันประสานเสียงถาม แถมยังเผลอหลุดถามด้วยคำเมืองอีกต่างหาก
“น่านท้องพ่อ ที่มีอะไรกันเมื่อสองเดือนก่อนหน้านู้น ทำให้ผมท้อง คือมันออกจะแปลกๆ ไปหน่อยเพราะผมเป็นผู้ชาย แต่หมอบอกว่าร่างกายผมสร้างมดลูกเทียมขึ้นมาเอง ส่วนนี่หลักฐานยืนยันว่าผมท้องจริงๆ ไปตรวจมาจากโรงพยาบาลภคินมัน”
ผมดึงเอาแผ่นภาพอัลตราซาวด์กับใบยืนยันการตั้งครรภ์มาให้พวกท่านดู ไม่พอ ยังล้วงหยิบมือถือมาเปิดคลิปภาพเจ้าตัวน้อยที่โหลดไว้ในเครื่องให้มันฉายวนซ้ำไปซ้ำมา แล้ววางไว้บนพื้นข้างๆ แผ่นภาพ
ใบยืนยันการตั้งครรภ์กับภาพอัลตราซาวด์ไม่ได้เรียกความสนใจจากสองสามีภรรยาชาวสวนที่สายตายาวเหยียดได้เท่ากับคลิปอัลตราซาวด์ที่กำลังเคลื่อนไหวในมือถือ
เห็บน้อยของผมขดตัวเป็นก้อนกลมๆ เคลื่อนไหวดุ๊กดิ๊ก
“โอ๊ย ทำไมเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้”
ผมหน้าสลดลง
“น่านขอโทษแม่ น่านไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมไม่เสียใจที่ได้คบกับภคินนะ เรารักกันจริงๆ และที่สำคัญตอนนี้พวกเราก็มีพยานรักร่วมกันแล้วด้วย หลานแท้ๆ ของพ่อกับแม่”
ผมเปิดหน้าท้องนูนๆ ให้แม่ดู
“จริงเหรอเนี่ย”
“จริงแม่”
แม่หยิบมือถือขึ้นไปดู หันไปมองหน้าพ่อ
“เฮาจะมีหลานกั๋นแต๊ก๋าตา”(เราจะมีหลานกันจริงๆ เหรอตา)
“ไถ่จะเป๋นจะอั้นเนอะ”(คงงั้น)
“เราจะบอกชาวบ้านชาวเมืองเขายังไง ไม่เป็นข่าวครึกโครมรึ”
“ห้ามบอกใครเด็ดขาด เรารู้กันแค่นี้พอ หลังคลอดเดี๋ยวผมพาลูกกลับมาบ้าน แต่คงให้ภคินเซ็นรับเป็นพ่อ คนอื่นจะเข้าใจว่าเป็นลูกบุญธรรมของเรา”
แม่วางโทรศัพท์ลง ลูบภาพเห็บน้อยของผมแผ่วเบา เข้าใจคำว่าสายสัมพันธ์ไหมครับ แม่น้ำตาซึม
“สมบูรณ์แข็งแรงดีใช่ไหม”
“เบื้องต้นแข็งแรงดี แต่เดี๋ยวพอครบสามเดือนจะไปตรวจให้ละเอียดอีกรอบ”
“อาการเป็นไงบ้าง”
“แพ้หนักเลย เพิ่งมาทุเลาลงช่วงนี้แหละ ก่อนหน้านี้ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัว เบื่ออาหาร สารพัด แพ้ช่วงสอบด้วย เป็นลมไปหลังสอบเสร็จจนภคินต้องอุ้มเข้าห้องพยาบาล ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าท้อง เพิ่งรู้วันพฤหัสที่ผ่านมานี้เอง”
“แต่มเอ๊ย” แม่ดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ
“ตั้งชื่อรึยัง” พ่อรีบถาม พอหายตกใจก็ทำหน้าตื่นเต้นแทน ผมเป็นลูกคนเดียว หลานคนแรก จะตื่นเต้นก็ไม่แปลก
ผมส่ายหัว
“ยังไม่รู้เพศ รอผลตรวจก่อนละกัน”
“วางแผนว่ายังไง ยังเรียนไม่จบกันเลย”
“ดีว่าผมเป็นผู้ชาย ต่อให้ท้องยื่นไปเรียนคนก็ไม่รู้ว่าท้อง ผมจะเรียนต่อให้จบ ใครถามก็บอกไปว่าป่วย มีภคินกับพวกไอ้ไก่คอยช่วยเหลืออยู่ เราคงผ่านมันไปได้ ตอนนี้ผมย้ายไปอยู่กับภคินที่คอนโดแล้ว พอเรียนจบ เราจะย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังด้วยกัน ตอนนี้กำลังสร้าง คงแล้วเสร็จก่อนเรียนจบ”
หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ถามไถ่ถึงแผนการที่วางกันไว้คร่าวๆ เราก็ตอบตามจริง ดีว่าพ่อกับแม่ไม่โกรธเรื่องที่เราทำพลาดกันตอนเมา
พอคุยกันจนหนำใจถึงได้พากันเข้านอน ห้องผมที่นี่แคบพอๆ กับหอที่กรุงเทพนั่นแหละ ไม่มีเตียงด้วย นอนพื้นกัน ภคินมันเหนื่อยจากการขับรถมานาน พอหัวถึงหมอนมันก็กรนครอกไปทันที
ผมมองหน้าภคิน อยู่ๆ น้ำตาก็รินลงมา
มันเป็นความรู้สึกปลาบปลื้มและดีใจ ผมขยับลุกขึ้นจูบแก้มมันเบาๆ ที
“ขอบใจที่เลือกกูนะ”
มันไม่ได้ตื่นขึ้นมารับฟังหรอกครับ ฟ้าผ่าตอนนี้มันคงไม่รู้สึกอะไร ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ซุกตัวเข้าหาอ้อมแขนแกร่ง ปิดเปลือกตาลงหลับใหลตามไปติดๆ
ผมตื่นขึ้นมาขันแต่เช้า แต่ไม่ได้หนักเท่าช่วงแรกๆ ภคินตามมาดูแลอยู่ใกล้ๆ หาน้ำมาให้ล้าง เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ให้เช็ด เตรียมแปรงสีฟันบีบยาสีฟันใส่ไว้ให้เรียบร้อย
แม่ผมเดินเข้ามาหา ในมือถือขันสีเงิน ภายในบรรจุน้ำสีแดงเข้มๆ
“อะไรแม่”
“ยาต้มบรรเทาอาการแพ้ ปรับธาตุ แก้ท้องอืดท้องเฟ้อ บำรุงเลือดลม สำหรับคนแพ้ท้องโดยเฉพาะ”
โอ้โห สรรพคุณมันทำเอาผมรีบกรอกยาเข้าปากทันที แต่กินไปได้แค่คำเดียวก็แทบจะพ่นออก
ขมฉิบหาย!!!
“ทนเอา เดี๋ยวก็หาย” แม่ปลอบใจ
ผมกลั้นใจ อดทนดื่มอีกรอบจนมันหมดขัน รีบหาน้ำเปล่ามาดื่มล้างปากอีกสองสามอึก
ภคินเดินตามแม่เข้าไปในครัวเพื่อทำแซนด์วิชมาให้ผมกิน พร้อมผลไม้ รวมถึงยาบำรุงอีกสารพัด ไม่ได้ทำเยอะหรอกครับ อย่างที่บอก ทำน้อยๆ แต่ให้กินบ่อยๆ
“ลูกจายคนนี้มันตึงดีหยังตี่กึดแต้ๆ ผ่อเมียกะจ้างเหีย”(ลูกเขยคนนี้ดีอย่างที่คิดจริงๆ ดูแลเมียเป็นด้วย)
“ถ้าบ่ได้มัน เปิ๋นต๋ายแน่ๆ”(ถ้าไม่ได้มัน ผมแย่แน่ๆ)
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่อยู่กับแม่และพ่อไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ กลางวันพ่อกับแม่เข้าสวนไปดูแลผักผลไม้ ตอนเย็นถึงจะได้พูดคุยกันอีกที ชีวิตที่ต้องปากกัดตีนถีบเป็นอย่างนี้แหละ หนี้ก้อนใหญ่ก็เงินที่กู้มาส่งผมเรียนนี่แหละ ภคินไม่ยอมให้ผมไปช่วยพ่อแม่เด็ดขาด มันกลัวผมเผอเรอทำตัวเองแท้ง
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการหลับ ช่วงนี้จะง่วงบ่อยหน่อย นั่งจู๋จี๋กับภคิน ดูหนังกันบ้าง ขับรถเที่ยวบ้าง ไปบ้านญาติคนนู้นทีคนนี้ทีก็หมดไปแล้วอีกวัน
ผมได้ทุนไปเรียนกรุงเทพตั้งแต่มอสี่ ไม่งั้นเด็กบ้านนอกแบบผมคงไม่มีโอกาสได้เรียนในเมือง และที่นั่นก็ทำให้ผมได้พบกับภคิน
พรุ่งนี้เราต้องกลับกรุงเทพกันแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเสร็จ ไอ้หล่อมันอาบก่อนหน้าผมแล้ว ถือขวดโลชันกันผิวแตกลายไว้ในมือรอ ตบที่นอนปุๆ ผมเดินไปนั่งขัดสมาธิตรงหน้า มันเปิดฝาโลชัน เทเนื้อครีมขาวๆ ใส่มือลูบไล้กันไปมา แล้วเอามาทาหน้าท้องผมเบาๆ
สามวันก่อนใบเฟิร์นเพิ่งส่งไลน์มาบอกว่าให้ทาก้นด้วย ก้นจะได้ไม่แตก หลังๆ ไอ้หล่อถึงได้อาสามาทาให้แทน
หลังจากทาแขนขาเสร็จ มันก็ให้ผมนอนคว่ำ ผมทำตามอย่างว่าง่าย มันเทโลชันใส่มือ ถูกันจนทั่ว ค่อยๆ สอดมือผ่านขอบกางเกงเข้ามาลูบไล้แก้มก้นผม ต่ำลงไปยังต้นขา
สบายดีจัง…
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ นิ้วที่ควรจะอยู่บนผิวเนื้อเท่านั้นกลับแทรกเข้ามาในช่องทางคับแคบของผม
“อ๊ะ ภคิน…” ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อนิ้วนั้นกดลึกเข้ามาถูกต่อมลูกหมาก ผมขยับหวังยกตัวหนี
ห้องนี้ไม่ได้เก็บเสียง ผมไม่อยากทำอะไรที่นี่
ภคินจับผมพลิกหงาย ดึงกางเกงผมออกจากตัวอย่างรวดเร็ว
“ภคิน ห้องไม่ได้เก็บเสียง”
“ทำกันเบาๆ สิ” มันจับผมลอกคราบชิ้นบนออก ตามติดด้วยเสื้อผ้ามันเองจนเหลือเนื้อตัวล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่
ผมนอนสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งอาทิตย์ พอถูกกระตุ้นด้วยภาพด้านบนทำเอาผมรู้สึก ‘อยาก’ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ผมไม่เคยปรารถนาในร่างกายผู้ชายมาก่อน แต่กับภคินนั้นต่างออกไป แค่เห็นร่างกายมัน ผมก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาแล้ว
“ภคิน…”
มันยกมือผมขึ้นจูบ ก้มหอมแก้ม ไล่ปากผะแผ่วจากแก้มลงไปยังลำคอ แผงอก ตวัดหยอกล้อบนติ่งไตเม็ดเล็ก ผมโอบกอดรอบหัวมันทันที มันจับขาผมแยกกว้าง ตั้งเข่าชันขึ้น เบิกทางด้วยนิ้ว
ผมครางออกมาเบาๆ จนน้ำหล่อลื่นไหลออกมาได้ที่ ช่องทางขยายมากพอ มันถึงได้ค่อยๆ จับผมเชื่อมร่าง
ผมพยายามครางให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันเองก็พยายามขยับให้เบาที่สุด เกิดเสียงให้น้อยที่สุดเหมือนกัน ใบหน้าคมคายเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์ ผมขยับบีบรัดภายในเป็นจังหวะ
“อ๊า อืม อย่างนั้น ดี”
ผมรู้ว่ามันชอบถึงได้ทำเพื่อเอาอกเอาใจ แล้วมันก็เอาใจผมกลับด้วยการครูดน้องมันกับต่อมลูกหมากจนร่างกายผมสั่นกระตุก
ต่างคนต่างเอาอกเอาใจกันและกันจนห้องทั้งห้องร้อนระอุ จังหวะเชื่องช้าเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ห้ามปล่อยข้างในนะ!” ผมรีบปราม เพราะห้องน้ำอยู่ไกล ไม่สะดวกเดินไปล้างแน่ๆ ภคินที่กำลังไล่ต้อนผมชู้ตลงห่วงรีบถอนน้องมันออกทันที หอบหายใจแรง
ตอนแรกคิดว่ามันจะขยับด้วยมือเพื่อปล่อยข้างนอก
…แต่เปล่าครับ
มันแค่เบรกอารมณ์ลงแล้วมาจูบผมเบาๆ แทน จับผมพลิกนอนตะแคง เข้าประกบหลัง จับขาหนึ่งผมยกสูง แล้วสอดใส่เข้ามาใหม่ เริ่มต้นบรรเลงอีกรอบ ผมครางตามการขยับนั้นทันที
การจะไปถึงปลายทางไม่ใช่เป้าหมายของภคินมันแล้วตอนนี้ เพราะมันกำลังมีความสุขอยู่กับการขยับเพื่อให้ผมรู้สึกดี ภายใต้สถานการณ์ที่ต้องกักเก็บเสียงไว้แบบนี้
ต่อให้ไม่ต้องขยับเร็วก็รู้สึกดีได้
และวันนี้ผมก็ได้รู้ว่าภคินเป็นพวก ‘อึด’ ขนาดไหน จนเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ออกปากวอนขออยู่หลายรอบ จะขยับเองมันก็ไม่ยอม นอนครางอย่างทรมานต่อไป มันพาผมปรับเปลี่ยนอยู่อีกสองท่วงท่าถึงได้กระซิบข้างหู
“ไปได้แล้ว”
…กูรอคำนี้มานานมากแล้วภคิน…
มันทำตามที่พูดจริงๆ ครับ เร่งจังหวะด้านหลัง พอๆ กับช่วยจับด้านหน้าเพื่อให้ผมไปถึงปลายทางได้เร็วขึ้น ผมพ่นออกมาเต็มเหนี่ยว ภคินรีบถอนน้องมันออกมาขยับด้วยมือ ชู้ตลงบนหน้าท้องผมเต็มๆ
ผมหอบแฮก มองภคินน้อยที่กำลังถูกรีดเอาลูกๆ มันออกมา
แอบเสียดายเหมือนกันครับ เอาตามจริงแล้วผมรู้สึกดีนะ เวลาที่มันปล่อยข้างใน มันเหมือนผมได้ครอบครองภคิน เหมือนเราได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน เป็นของกันและกันจริงๆ
ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะยุ่งยากสักหน่อยในการล้างออกก็เถอะ
“อย่าทำหน้าเหมือนอยากให้กูปล่อยข้างในขนาดนั้นสิ”
ผมแก้มร้อนฉ่าที่มันดูออก เลื่อนสายตาหนีเสีย มันเอื้อมหยิบทิชชูมาเช็ดคราบขาวขุ่นบนหน้าท้องผมออกให้จนหมด รวมไปถึงคราบน้ำหล่อลื่นที่ไหลเลอะอยู่ด้านล่าง วางมือลงบนหน้าท้องผม ลูบเบาๆ
“เจ็บท้องไหม” ก่อนมึงจะถามสุขภาพท้องกู น่าจะถามถึงสุขภาพก้นกับเอวกูก่อนนะ
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว อดใจไว้หน่อยก็ไม่ได้”
มันก้มจูบผมเบาๆ
“จริงๆ อยากมาหลายวันแล้ว ให้รอนานกว่านี้กูคงอกแตกตายแน่ มึงน่ากินน้อยเสียเมื่อไหร่”
มันใช้สายตาไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อยืนยันว่ามันรู้สึกตามที่พูดจริงๆ ผมหน้าร้อนฉ่าไปหมด ขยับลุกนั่ง มันหยิบเสื้อผ้ามาช่วยผมสวมใส่
อย่าว่าแต่มันเลยที่จะมีอารมณ์กับผม ผมเองเวลาเห็นกล้ามอกหรือหน้าท้องแน่นๆ ของมันก็ยังเกิดอารมณ์
สำหรับผู้ชาย เรื่องนี้เป็นความต้องการขั้นพื้นฐานอยู่แล้ว อยู่ห้องผมก็ทำเองบ่อยๆ ดีหน่อยตรงที่ภคินไม่หื่นขึ้นสมองเหมือนไอ้พล ไม่งั้นผมแย่แน่ๆ
“ขอบคุณมาก” มันจุ๊บหน้าผากผมเบาๆ ที ประคองพาผมนอนอีกรอบ โอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน
“ฝันดีนะ ราตรีสวัสดิ์”
“ฝันดีเหมือนกัน ราตรีสวัสดิ์”
tbc...
ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้าาา ละมุนๆ นะคะตอนนี้
สำหรับภาษาเหนือ ผิดพลาดอะไรยังไงก็ขออภัยด้วย ช่วงที่เขียนพยายามหาคนน่านแท้ๆ มาช่วยแปล แต่ไม่มีเลย ควานได้คนแพร่มาแทน ภาษาใกล้เคียงหน่อย
ตอนที่เขียนกระจายให้คนเกือบสิบคนมาช่วยแปลให้ สิบคนแปลไม่เหมือนกันสักคน == คนเชียงใหม่ไปทาง เชียงรายไปทาง แพร่หรือลำพูนไปทาง ที่เลือกเอาแพร่ เพราะคุ้นหูสุด ฟังเพราะสุดด้วย(ส่วนตัวนะคะ) อีกอย่าง ต้นฉบับที่อยากเขียนให้น่านเป็นคนน่านเพราะพี่ณัท จากบ้าน 'ทูนหัวของบ่าว' เป็นคนน่าน ตั้งชื่อแมวตัวเองว่าแต่ม ซึ่งมารู้ความหมายว่า (ขาสั้น เตี้ย ต่ำ) เลยอยากให้พ่อแม่เรียกนายเอกแบบนี้ น่ารักดี (ปล. มีเฉพาะคนน่านที่รู้ความหมายว่าแต่มแปลว่าเตี้ย คนเชียงรายเชียงใหม่เท่าที่คุยไม่รู้ความหมายของคำนี้เลย) ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ช่วยแปลมา ณ ที่นี้นะคะ ^^
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 259338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก