Our Love No.16
“นั่น ภคินโทรมาแล้ว”
มันหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงผมลงมาให้ ผมกดรับสายทันที
[นอนรึยัง]
“อืม”
[ทำไมเสียงเครือแบบนั้น เกิดอะไรขึ้น เป็นไรหรือเปล่า]
“ไม่เป็นไร”
[ไม่เป็นไรได้ไง ไก่อยู่นั่นหรือเปล่า]
ผมเหลือบมองไก่
“อือ” ผมครางตอบรับด้วยน้ำเสียงเครือๆ
[เอามือถือให้มันหน่อย]
ผมยื่นมือถือให้ไก่ มันรับไปคุย
“จะเป็นไร คิดถึงมึงไง นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่นี่”
“เอ้อ กูก็ทำได้แค่นี้แหละ ทางนั้นของมึงเป็นไง…เหรอ ไม่ต้องห่วง ทางนี้กูกับไอ้พวกนี้จัดการเอง ทำอะไรคิดให้ดีๆ นะภคิน กูไม่อยากเห็นน้ำตาของน่านมันอีก อืม..โอเค”
แล้วมันก็ยื่นมือถือคืนผม ผมกรอกเสียงที่ยังสั่นเครือตอบรับกลับไป ยังนอนตะแคงข้างอยู่ท่าเดิมด้วย
[ถ้านอนไม่หลับจริงๆ เอาเสื้อกูไปนอนกอดก็ได้ เผื่อทำให้หลับง่ายขึ้น] มันแนะนำกลั้วหัวเราะ
“บ้า”
[แค่นี้ก่อนนะ แวบออกมา คุยกับผู้ใหญ่อยู่]
“อืม ดูแลตัวเองด้วย”
มันรับปากแล้ววางสายไป
ผมนิ่งคิด ไม่ได้รังเกียจกลิ่นไอ้ไก่มันหรอกนะ แต่ผมไม่ชินจริงๆ ลุกเดินไปยังตะกร้าเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซัก หยิบเอาเสื้อตัวล่าสุดของภคินที่มีกลิ่นเหงื่อหนักๆ นั่นแหละขึ้นมาดม
อืม.. ชื่นใจ
“อะไรวะ นั่นเสื้อไอ้ภคิน”
ผมเดินกลับมาที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนท่าเดิม เอาเสื้อมันมาซุกจมูก
“โรคจิตว่ะน่าน”
“กลิ่นมันทำให้กูสบายใจ ไม่คลื่นไส้ด้วย”
“อ้าว แล้วกลิ่นกูอ่ะ”
ผมมองตามัน
“บอกตามตรงนะ ตอนนี้กูเหม็นไปหมดทุกอย่าง ยกเว้นกลิ่นตัวไอ้ภคิน”
“หลงขั้นหนักนะเนี่ย”
ผมกระทุ้งเข่าใส่ มันหัวเราะ
“เอาเถอะ ทำให้มึงนอนหลับได้ ต่อให้เอากางเกงในไอ้ภคินมาดมกูจะทำใจให้ได้ละกัน”
“กูไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น!” ผมจะเข่ามันอีกรอบ แต่มันนกรู้รีบเด้งตัวหนี หัวเราะร่วน
“น่ารักว่ะ ขอถ่ายรูปหน่อยนะ” มันเดินไปหยิบมือถือตัวเองมากดถ่ายรูปผมทันที “จะส่งไปให้ไอ้ภคินมันดู มันจะได้รีบกลับมาหามึงเร็วๆ”
ตอนแรกก็ว่าจะค้าน แต่เงียบเสียงเสีย เพราะยังไงเจ้าตัวมาเองย่อมดีกว่ามีแค่เสื้ออยู่แล้ว
กลิ่นหอมละมุนคล้ายแสงแดดยามเช้าทำเอาผมรู้สึกตาปรือขึ้นมา ผมบี้จมูกกับเสื้อมันมากขึ้น
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคล้ายกับไก่มันพูดว่า “เด็กน้อยเอ๊ย” และเสียงแชะของมือถืออีกรอบ
วันนี้คนที่เห็นผมขันแต่เช้าคือไก่ มันวิ่งทะเล่อทะล่าตามเข้ามาช่วยผมลูบหลัง
“เป็นแบบนี้ทุกวันเลยเหรอวะ”
“อืม เฉพาะช่วงเช้า”
“กูว่าไปหาหมอดีกว่านะ อาการมันเหมือน…”
“เหมือนอะไร” ผมซับปากด้วยผ้าเช็ดตัว
“เหมือนลุงกู วิ่งอ้วกแบบนี้แหละ พอไปตรวจ พบว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร”
ผมหน้าซีด
“จริงเหรอ”
มันพยักหน้า
“รอภคินมาก่อนละกัน อย่างน้อยกูอยากให้มันพาไปและอยู่เป็นเพื่อนด้วย”
ไก่ไม่ค้าน ผมชักหวาดกลัว รีบหาข้อมูลเกี่ยวกับพวกมะเร็งกระเพาะอาหารทันที อาการบางอย่างคล้ายกันจริงๆ
สายๆ พ่อไอ้ไก่โทรมาตามให้ไปทำธุระสำคัญให้หน่อย มันพะว้าพะวังเพราะความเป็นห่วงผม แต่ผมบอกมันว่าอยู่ได้ มันถึงไป ถ้าคืนนี้ภคินมันกลับมานอนด้วยไม่ได้อีก ไก่มันจะมาอยู่เป็นเพื่อนแทน
ผมนั่งดูทีวี ใช้เวลาให้หมดไปอย่างเรื่อยเปื่อย กระทั่งเสียงมือถือดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมามองเบอร์ เป็นเบอร์แปลก ผมกดรับสายทันที
“ครับ”
[นั่นน่านหรือเปล่า]
“…ปิ่น”
ผมไม่เคยมีเบอร์ปิ่น แต่ไม่รู้ว่าปิ่นแก้วเอาเบอร์ผมมาจากไหน
[ปิ่นมีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาคุยกันหน่อยสิ]
ผมชักระแวง อารมณ์หึงหวงของผู้หญิงอันตรายจะตาย อย่างข่าวพวกดักตบ หรือสาดน้ำกรดอะไรทำนองนั้น
“คุยกันทางนี้ก็ได้”
[ปิ่นไม่สะดวกคุยทางโทรศัพท์]
ผมชั่งใจ
[ไม่ต้องกลัว ปิ่นไม่ได้จะหาเรื่องอะไร มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเท่านั้น]
ผมนิ่งประมวลผล แต่ถ้าไม่ไปก็จะไม่รู้อะไรเลย
“ได้ ที่ไหนล่ะ แต่เราไปไกลๆ ไม่ได้นะ ช่วงนี้ไม่สบายอยู่ หน้ามืดเป็นลมบ่อยๆ”
ปิ่นนัดผมให้ไปหาที่ร้านกาแฟบรรยากาศเงียบสงบไม่ห่างจากหอผมเท่าไหร่ ผมกดวางสาย ออกจากห้อง คว้าจักรยานปั่นไปยังร้านกาแฟร้านนั้นทันที
ปิ่นมาถึงก่อนผมแล้ว สีหน้าดูซีดเซียว
“ไง ไม่สบายเหรอ ดูซีดๆ” สภาพปิ่นไม่ต่างกับผมเลย ปิ่นพยักหน้ารับ
“ปิ่นอยากคุยกับน่านตรงๆ”
“เรื่อง?”
“อยากให้น่านเลิกยุ่งกับภคิน”
ผมอึ้งที่ปิ่นกล้าพูดตรงๆ แบบนี้
“เราเป็นเพื่อนกับภคินมานานแล้วนะ”
“นานแค่ไหนไม่สำคัญ สำคัญแต่ว่าตอนนี้น่านไม่บริสุทธิ์ใจ น่านทำให้ภคินโลเล”
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก
…เพราะมันคือเรื่องจริง
“เราคงทำไม่ได้ เรื่องให้เลิกยุ่งกับภคิน แต่เราไม่ได้คิดอะไรกับภคินแบบนั้น”
“ปิ่นไม่ได้ตาบอดนะน่าน เพื่อนปิ่นยังดูออก”
ผมเหมือนโดนตบหน้า แต่พยายามนิ่งให้มากที่สุด
“อย่ามาแย่งภคินไปจากปิ่น ถ้าไม่เห็นแก่ปิ่นก็ให้เห็นแก่…” ปิ่นหยุดคำไว้ ลดมือลงไปลูบหน้าท้องแผ่วเบา
ใจผมร่วงไปอยู่ตาตุ่ม
ไม่นะ…
“เด็กที่กำลังจะเกิด”
ปิ่นมองตาผม
“ปิ่นท้องนะน่าน”
หัวใจผมสลายไปในชั่วพริบตา ถ้ามีแค่ปิ่นแก้วคนเดียว ผมยังพอมีหวังว่าภคินมันจะเลิกกับปิ่นแล้วมาพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเราได้ แต่ถ้ามีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ เกิดขึ้นจริง ผมคงไม่เลวขนาดแย่งพ่อของลูกคนอื่นมาได้หรอก
“ปิ่นเครียด ปิ่นกลัวภคินจะทิ้งปิ่นไป ปิ่นถึงได้ประจานภาพน่านลงเฟซ ปิ่นขอโทษ แต่ขอร้องล่ะ ปล่อยภคินไปเถอะ” แล้วปิ่นก็ปิดหน้าร้องไห้
ผมไม่รู้แล้วว่าหลังจากนั้นผมเดินจากปิ่นมาในสภาพไหน คว้าจักรยานมาปั่นถูกคันได้ไง กลับถึงหอได้ไงโดยไม่โดนรถเสยไปกินก่อน
ผมกลับมานอนร้องไห้อย่างหนัก ปิดมือถือ ซุกตัวอยู่บนเตียงคนเดียว
“โอ๊ย…”
ผมครางออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บท้องขึ้นมาจี๊ดๆ เลื่อนมือลงไปกุม เบ้หน้า
“เจ็บ…” ผมหอบหายใจแรงกับความเจ็บนั้น นึกถึงคำพูดของไก่เรื่องมะเร็งกระเพาะอาหาร
ขออย่าให้เป็นอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเลย
ผมรีบคว้ามือถือมาเปิดเครื่อง แจ้งเตือนว่าภคินโทรเข้ามาหลายสาย ยังไม่ทันที่ผมจะได้กดโทรออก ภคินก็โทรเข้ามาก่อน ผมกดรับทันที
“น่าน! ปิดมือถือทำไม หรือแบตหมด ตอนนี้อยู่ไหน” มันรัวถามมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ภคิน…”
“น่าน เป็นอะไร อยู่ที่ห้องหรือเปล่า”
“อืม กูเจ็บท้อง”
“อยู่นั่นนะ กูจะรีบไปหา” มันกดตัดสายแทบจะทันที
ผมพยายามพยุงตัวลุก มือป้ายไปถูกเสื้อของภคินที่ผมเอามานอนกอดเมื่อคืน ผมคว้ามาถือ กลิ่นหอมจางๆ ที่ลอยคลุ้งขึ้นมาทำเอาผมต้องยกมันขึ้นมาสูดดมมากขึ้น
…แปลกที่อาการปวดแปลบๆ เมื่อกี้ทุเลาลง
ผมทิ้งตัวลงนอน ซุกเสื้อกับจมูก รอคอยการมาถึงของเจ้าของเสื้อ ต่อให้มันเป็นพ่อของลูกปิ่น แต่มันก็คือเพื่อนสนิทของผม ผม
ต้องการมัน
…ต้องการมาก
ผมกอดเสื้อมันแน่น สูดดมไออุ่น เกือบครึ่งชั่วโมงประตูห้องถึงได้ถูกเปิดออกดังผัวะจากฝีมือของคนที่ผมคิดถึง มันรีบวิ่งเข้ามาช้อนอุ้มผมไว้ในอ้อมแขนทันที พาก้าวออกจากห้องลงบันไดไป
ในอ้อมแขนผมยังมีเสื้อของมันอยู่ ผมโอบรอบลำคอมันแน่น ความไม่สบายใจ ความเหงาถูกคลี่คลายหายไปทันที ผมซุกหน้ากับอกกว้าง สูดดมไออุ่นจากร่างเนื้อจริงๆ เข้าปอด
“ยังเจ็บอยู่ใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“แต่เบาขึ้นแล้ว”
“ยังไงก็ต้องไปหาหมอ อดทนหน่อยนะ จะพาไปโรงพยาบาลกู ไกลหน่อย แต่อยากเช็กร่างกายมึงให้ละเอียด”
ผมพยักหน้า พอลงไปถึงชั้นล่าง มันรีบเปิดประตูรถ วางผมลงบนเบาะ ปรับให้เอนหน่อยๆ ปิดประตู วิ่งอ้อมไปยังเบาะของตัวเอง สตาร์ตเครื่อง ขับเคลื่อนตัวรถออกจากหอไปทันที
มันโทรหาพี่ภาค แจ้งว่าต้องการพาผมไปตรวจร่างกาย บอกอาการผมไปเบื้องต้น ผมนั่งกอดเสื้อมันแน่น มือกุมอยู่ที่ท้อง รถติดไฟแดงอีกครั้ง ตัวเลขสีแดงระบุเวลาค่อนข้างนาน ภคินหันมามอง วางมือลงบนหน้าท้องผมแผ่วเบา
“ไหวไหม” สัมผัสนั้นอุ่นวาบ ความเจ็บคลายลง
“พอทนได้ แต่เวลามึงจับ มันทุเลาลง”
“เหรอ” มันกดมือหนักขึ้น ลูบเบาๆ ผมกุมหลังมือมันไว้ ทำหน้าผ่อนคลาย
ภคินมองผมสลับกับเวลา พอไฟเขียวใกล้มาก็ชักมือกลับไปขับรถอีกรอบ
“อดทนหน่อยนะ” มันหันมาบอก เอื้อมมากุมมือผมไว้ ช่วงนี้รถกำลังติดเพราะโรงเรียนกำลังเลิก
กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลก็เกือบชั่วโมง มันโทรหาพี่ภาคอีกรอบก่อนถึงเล็กน้อย
ภคินพารถไปจอดยังจุดจอดฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่พากันเข็นเตียงรถเข็นมารอรับ พนักงานพอเห็นหน้าไอ้ภคินก็พากันยกมือไหว้ไม่สนวัยแก่วัยอ่อน มันยื่นกุญแจรถให้เจ้าหน้าที่ชายสักคน วานให้เอารถไปจอดให้หน่อย ผมถูกพยุงขึ้นนอนบนเตียงรถเข็น มือยังไม่ยอมปล่อยเสื้อมันออกจากอกเสมือนเป็นเครื่องรางประจำตัว ภคินวิ่งตามมาบีบมือผมเบาๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ภาคลงมาตรวจด้วยตัวเอง”
“รบกวนพี่เขาเปล่าๆ” ผมบอกอย่างเกรงใจ
มันยิ้ม
เขาพาผมเข้าไปในห้องตรวจทันที ระหว่างทางผมจับมือภคินมาวางไว้บนหน้าท้องตลอด ทำแบบนี้แล้วผมปวดน้อยลง
เจ้าหน้าที่รุมกันเข้ามาตรวจวัดความดัน สอบถามเรื่องน้ำและอาหารที่ผมกินเป็นครั้งสุดท้าย ประวัติการแพ้ยา โรคประจำตัว ก่อนจิ้มจึกดูดเลือดผมออกไปหลอดใหญ่ ระหว่างนั้นภคินมันก็อยู่เป็นเพื่อนผมตลอด
กระทั่งพี่หมอภาคเดินเข้ามาภายใน ผมยกมือไหว้ทันที พี่หมอมองหน้าผม ยิ้มละมุน ภคินหล่อขนาดไหน พี่ชายของมันก็ไม่ต่าง เพียงแต่สุขุมกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าและที่สำคัญใส่แว่นด้วย
พี่หมอสอบถามอาการ ผมตอบตามจริงไปตั้งแต่วันแรกที่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน กระทั่งอาการวิงเวียนหน้ามืดเป็นลม
พี่หมอทำหน้าฉงน หลังจากนั้นก็มาคลำยังจุดที่ผมปวด
“ปกติปวดท้องประจำหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ เพิ่งมีวันนี้ ปกติแค่อ้วกตอนเช้า แล้วก็เวียนหัว อ้อ แล้วก็เหม็นอะไรง่ายๆ อย่างพวกเนื้อสด กลิ่นตัวคน เบื่ออาหารบางอย่างด้วย ต่อมรับรสเสีย กินอาหารรสเปรี้ยวแล้วมันหวานน่ะครับ”
ผมบอกอย่างละเอียด พี่หมอฟังไปมือก็คลำหน้าท้องผมไป
“มีอาการท้องอืดท้องเสียไหม”
“ท้องอืดนิดหน่อย แต่ไม่มาก สงสัยผมกินเยอะ ระบบรวน ท้องมันเลยบวมนิดๆ …พี่หมอ…” คำท้ายผมเรียกเสียงอ่อน เห็นว่าเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทเลยเผลอเรียกไปแบบนั้น “ผมไม่ได้เป็นโรคมะเร็งกระเพาะอาหารใช่ไหมครับ”
พี่หมอยิ้ม
“จะบอกได้อีกทีหลังตรวจละเอียดแล้วนะ” หลังจากนั้นพี่หมอก็เอาสเตโทสโคปมาแตะลงบนอกผมผ่านเสื้อ เช็กการเต้นของหัวใจ
“เดี๋ยวเบื้องต้นจะอัลตราซาวด์ดูก่อน ทำใจให้สบายนะ ไม่ต้องกลัว มาโรงพยาบาลนี้ ใกล้ตายขนาดไหนเราก็พรากจากมือมัจจุราชมาได้”
“ไม่เคยมีคนตายเลยเหรอครับ” ผมถามตาโต
“ตายเพียบ”
ผมหน้าจืด ไหนว่าพรากจากมือมัจจุราชมาได้ พี่หมอหัวเราะในลำคอ ก้มหน้าจดข้อมูล หันไปคุยกับน้องชาย
“พี่ไปตรวจคนไข้คนอื่นก่อน ช่วงนี้จะให้เจ้าหน้าที่เตรียมความพร้อมเพื่ออัลตราซาวด์” แล้วพี่หมอก็เดินจากไป
ภคินหันมามองผม
“คนไข้เยอะน่ะ”
“แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
เจ้าหน้าที่ย้ายผมเข้าไปอยู่ในห้องพักพิเศษ ตลอดทางผมยังไม่ยอมให้ภคินเอามือออกไปจากหน้าท้องผม เพราะพอห่างทีไรมันก็ปวดทุกที
ผมเปลี่ยนมาใส่ชุดคนไข้ โดยมีภคินคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เพราะเป็นห้องพิเศษ ผมจึงสามารถอาบน้ำก่อนได้
ผมนั่งคอย บีบมือภคินบนหน้าท้องอย่างตื่นเต้น มันลูบพุงผมเบาๆ
“กินจนพุงยื่นหมดแล้ว”
“ผู้ชายมีพุงหน่อยๆ เขาว่ามีเสน่ห์”
“ทฤษฎีไหนของมึงวะ”
“ทฤษฎีกูเอง คำปลอบใจของคนลงพุง ใช่ซี้ กูไม่ฟิตแอนด์เฟิร์มเหมือนพ่ออดีตเดือนมหา’ลัยนี่”
มันโยกหัวผมเบาๆ นางพยาบาลเข้ามาแจ้งว่าผมต้องรอไปอีกสองชั่วโมงคิวเครื่องอัลตราซาวด์ถึงจะว่าง
“ถ้ามึงเรียนหมอคงจะดูดีแบบพี่ภาค”
“ให้กูซิ่วไปเรียนหมอไหมล่ะ จะได้มาดูแลมึงได้”
“สายไปแล้ว” ผมหัวเราะ มองตามัน นึกถึงเรื่องที่เพิ่งไปเจอมา ไม่รู้ว่าภคินมันรู้รึยัง เรื่องที่ปิ่นแก้วท้อง
“ภคิน”
“หือ?”
“มึงคุยกับปิ่นไปถึงไหนแล้ว”
มันถอนหายใจแรง จับมือผมไปกุม ยกขึ้นจรดกับจมูกคล้ายจะหอม
“กูตั้งใจจะบอกเลิกปิ่น แต่เขาไม่ให้โอกาสกูได้พูดคำนั้น”
ผมปวดแปลบเมื่อได้ยิน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงดีใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมหลุบตาลงต่ำ
“มึงยังรักปิ่นแก้วอยู่ไหม”
“รักสิ แต่…”
ผมเข้าใจครับว่าทำไม มันคบกันมาตั้งนาน พยายามยื้อไว้สุดชีวิตขนาดนี้ ถ้าไม่ได้รักแล้วมันจะทำไปเพื่ออะไร
“แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นของกูกำลังเทมาให้มึง”
หัวใจผมเต้นตึกตักที่ได้ยิน แล้วก็หม่นวูบเมื่อนึกถึงสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ที่กำลังจะเกิด
“ภคิน” ผมเม้มปากแน่น มองตามัน “วันนี้ปิ่นแก้วเขามาหากู” มันตะลึงไป สีหน้าเคร่งเครียด “เขาบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง”
มันบีบมือผมแน่น
“กูไม่มีทางเลิกคบกับมึงเด็ดขาด”
“ฟังก่อน”
มันนิ่งตาม
“เขามาบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง ถ้าไม่เห็นแก่เขาก็ให้เห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิด ปิ่นเขาท้องนะภคิน”
มันนิ่งตะลึงไป คลายมือออกจากมือผม
ผมกัดกราม มองมันด้วยสีหน้าเจ็บปวด ระหว่างผมกับมันจะมีโอกาสพัฒนาไปได้ยังไง
“อยู่คนเดียวก่อนได้ไหม กูจะไปคุยกับปิ่นก่อน”
ผมดึงมือมันไว้เมื่อมันทำท่าจะลุก ผมไม่ได้อยากรั้งไว้ แต่ผมปล่อยไปไม่ได้จริงๆ
“กูไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ แต่…” น้ำตาผมร่วงเผาะ ดึงมันเข้ามาใกล้ก้มหน้าซุกซอกอก มันโอบกอดผมแน่น ลูบหัวปลอบใจ
“กูไม่อยากให้มึงทิ้งกูไป”
มันจับหัวผมโยกเบาๆ
“ไม่ทิ้ง ไม่ว่าจะยังไงกูจะไม่ทิ้งมึงเด็ดขาด แต่ขอกูไปคุยกับปิ่นแก้วก่อน”
ผมพยักหน้า มันยิ้ม ก้มหน้าทาบริมฝีปากลงมา ผมตะลึงในครั้งแรก ก่อนหลับตาลง ซึมซับทุกความรู้สึกดีๆ เก็บไว้
“เดี๋ยวกูมา”
ผมรับปากแล้วนั่งคอย
ผมชะเง้อคอคอย ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ กระทั่งพยาบาลเข้ามาเพื่อพาผมไปห้องอัลตราซาวด์
“ภคินล่ะครับ” ผมถามหาเพื่อนสนิท
“ไม่ทราบเช่นกันค่ะ”
ผมเม้มปากแน่น พี่พยาบาลช่วยประคองผมไปนั่งรถเข็น พาตรงไปยังห้องอัลตราซาวด์ เขาให้ผมขึ้นไปนอนรอบนเตียง เลิกเปิดเสื้อที่หน้าท้องขึ้น มันนูนหน่อยๆ คงเพราะผมกินเยอะช่วงนี้ อาการปวดท้องทุเลาลงบ้างแล้ว ไม่กี่อึดใจพี่หมอก็เดินเข้ามา ผมมองอย่างตื่นเต้น
“ทำใจให้สบายนะ เบื้องต้นจะอัลตราซาวด์ก่อน ถ้ามีอะไรผิดปกติจะเห็นทันที”
ผมพยักหน้า พี่หมอเปิดเครื่อง ทาครีมใสๆ ลงบนพุงผม มือหนึ่งวางไว้ที่แป้นคอม แล้วจิ้มเครื่องอัลตราซาวด์ลงบนหน้าท้องเบาๆ
จิ้มปุ๊บ เจอปั๊บเลยครับ
…มาเป็นก้อนเลย
“หือ?”
tbc..
อะไรเอ่ย มาเป็นก้อนๆ...
#ผมท้องกับเพื่อน
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 259837 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก