หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[wizard_tao]

วันนี้วันเสาร์
มานั่งรอจิ้ม
อิอิ

[memew]

Our Love ep. 12


“น่าน” มันขยับเข้ามาเรียก

ผมชี้ไปที่ประตู

“ทางออกอยู่ตรงนั้น” แล้วปิดเปลือกตาเสีย ผมไม่ง่วงหรอก เพิ่งตื่นจะให้นอนอีกรอบก็กินบ้านกินเมืองไปแล้ว แต่แค่ไม่อยากเห็นหน้ามันเท่านั้น

โครก…

ฉิบหาย! กูกำลังจะดราม่ามาร้องอะไรตอนนี้วะ หน้าผมร้อนซ่าด้วยความอับอาย ไม่ได้ดังแค่รอบเดียวนะครับ โครกครากซะรีมิกซ์

ผมเม้มปากแน่น ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ จากคนด้านหลัง แต่แค่นิดเดียวเท่านั้น

“ไม่ไปหาหมอก็ได้ แต่ลุกขึ้นมากินข้าวหน่อยก็ดี จะกินแซนด์วิชเหมือนเดิมหรืออยากกินอย่างอื่น”

ผมไม่ตอบ ตัดสินใจลืมตา ขยับลุก ผมจะไปหาอะไรกินเอง ไม่อยากรับการดูแลจากมันอีก มันนั่งอยู่ฟากหนึ่งของเตียง ผมลุกจากอีกฟาก แต่แค่เท้าแตะพื้น ผมก็ต้องเซอีกรอบเพราะความวิงเวียน ภคินรีบถลาเข้ามารับผมจากทางด้านหลังทันที

โอ้โห โลกตะแคงเป็นแบบนี้นี่เอง

ผมชักสงสัยแล้วว่าผมอาจไม่ได้เป็นโรคกระเพาะจริงๆ กินยาอาการก็ไม่ดีขึ้น หรือว่าผมจะเป็นโรคอะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น

ความดัน?

โรคหัวใจ?

ภคินพยุงพาผมนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ผมทำตามอย่างว่าง่าย ชักหวาดกลัวขึ้นมาจริงๆ

“เป็นแบบนี้ทุกวันตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยหรือเปล่า” มันถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส

ผมส่ายหน้า

“แรกๆ แค่อ้วกตอนเช้า คลื่นไส้ เวียนหัวนิดหน่อย มาหนักเมื่อวานกับวันนี้” ผมตอบตามตรง

“กินอะไรก่อนละกัน เผื่อจริงๆ แล้วอาจแค่หิวจนหน้ามืด”

ผมอยากถีบมันสักที แต่ทำได้แค่คิดเท่านั้น บางทีอาจจริงของมันก็ได้

“ขอแบบเดิมละกันกับนมสักแก้ว” ผมพลิกหันหลังให้มันอีกรอบ บ่นพึมพำกับตัวเอง “อยากกินซูชิแฮะ”

อยากกินอะไรแต่ละอย่างไม่สนกระเป๋าตังค์ตัวเองเลย ก็ได้แค่อยากเท่านั้นแหละครับ เพราะให้ทำตอนนี้คงไม่ไหว เดี๋ยวให้มีแรงกว่านี้ค่อยไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำกินละกัน

ภคินเดินไปทำอะไรเคร้งคร้างโซนครัว แผล็บเดียวก็เดินกลับมาพร้อมแซนด์วิชกับนมแบบเดิม ผมพยุงตัวลุก หยิบกินทันที มันนั่งกินกับผมเงียบๆ

“ขออีก”

มันพยักหน้า ลุกไปทำมาให้อีกคู่ ผมปาดเช็ดคราบนมด้วยหลังมือ กินยา จริงๆ กินนมห้ามกินยา ดีไม่ดีที่อาการผมไม่ดีขึ้นเพราะกินนมพร้อมยาหรือเปล่าก็ไม่รู้ 

มันเดินเอาจานเปล่าไปล้าง กลับมานั่งข้างๆ ลูบหัวผมแผ่วเบา ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมคงคุยเล่นสนุกหรือกวนตีนมันไปแล้ว แต่ทั้งความเสียใจและน้อยอกน้อยใจที่เกิดขึ้น ทำให้ผมทำแบบนั้นไม่ได้อีก

ผมเอนหัวหนีจากมือมัน 

“ขอบใจ กูดูแลตัวเองได้ ไปหาปิ่นได้แล้ว” ผมออกปากไล่อีกรอบ มันถอนหายใจเบาๆ

“ถ้าอยากให้กูไป มึงต้องหาย ไม่งั้นกูไม่ไป”

ผมเม้มปากแน่น มองมันตาขวาง

ตามใจ!

ผมหยิบรีโมตมากดเปิดทีวี ไล่หารายการดูแก้เบื่อ

จริงๆ ก่อนหน้านี้เราเคยนัดกันไว้ว่าปิดเทอมจะไปดูที่ดูทางเพื่อหาทำเลเปิดบริษัทด้วยกัน

ตอนนี้มันคงเปลี่ยนใจแล้วมั้ง ผมว่าจะกลับบ้านที่น่านแทน แต่เดี๋ยวรอให้อาการดีขึ้นกว่านี้ก่อน ขืนไปตอนนี้คงได้ไปเป็นลมเป็นแล้งกลางทางแน่ๆ

มีถ่ายทอดแข่งขันเทนนิส ผมหยุดดู จิ๊ปากด้วยความเสียดายเมื่อทีมไทยดันรับลูกไม่ได้

เสียงโทรไลน์ดังขึ้น ผมมองหาที่มา มันดังมาจากเครื่องของผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ภคินอาสาลุกไปหยิบให้ แต่พอเห็นชื่อคนโทรก็คิ้วขมวด กดตัดสายทันที

“กูบอกแล้วไงว่าอย่าให้ไอดีไลน์มันไป”

ผมมองคนพูดงงๆ ก่อนหายงงเมื่อรู้ว่ามันพูดถึงใคร

“ทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นโมฆะไปหมดตั้งแต่มึงหันหลังให้กูแล้วภคิน”

มันจ้องตาผม เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น เดลน่าจะส่งข้อความมา

“เอามือถือกูมา”

มันไม่ได้เอามาให้ผมครับ ก้มกดทำอะไรสักอย่าง

“ภคิน เอามือถือกูมา”

มันยื่นคืนให้ในที่สุด ผมรับมาดู ปรากฏว่ากล่องข้อความของเดลหายไป เสิร์ซหาไม่เจอด้วย มันคงบล็อกและลบข้อมูลทิ้งไปแล้ว

“มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับมือถือกูแบบนี้นะภคิน”

“เดลเป็นเกย์”

ผมอึ้งไป พอเดาออกแล้วว่าทำไมมันถึงได้ห้ามไม่ให้ผมติดต่อกับเดล

“แล้วไง กูไม่ได้คิดอะไรกับเขานี่ เขาแค่อยากเป็นเพื่อน” 

“แต่เขาไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึง” 

ผมมองตามัน ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงเชื่อ และจะไม่ยุ่งกับเดลตามคำแนะนำของมัน

‘ถ้าไม่คิดอะไร..อย่าให้โอกาส’

นั้นคือคติของผม ผมถึงยืนหยัดเป็นโสดมาได้จนถึงทุกวันนี้

แต่มาอารมณ์นี้ ความผิดหวังเคล้าความน้อยใจที่มันทำตัวหมางเมินกับผมทำให้ผมรู้สึกต่อต้านในทุกข้อห้ามที่มันบอก   

“เรื่องของกู”

ผมกดปิดทีวี พลิกหันหลัง เปิดอินสตราแกรมเล่น รู้สึกถึงแรงยวบบนที่นอน ก่อนมันจะมาคร่อมอยู่เหนือร่าง 

“อย่ายุ่งกับเดล”

“เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

มันคิ้วขมวด ผมไม่เคยดื้อกับมันอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มันเห็นผมพยศ

“กูเพื่อนมึง”

“ไม่ใช่!” ผมตอบกลับทันที หลุบตาหลบหนี

“…ไม่ใช่แล้ว” 

“น่าน อย่าทำแบบนี้” มันร้องขอเสียงแผ่ว ผมไม่โต้ตอบ มันทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ดึงผมเข้าไปกอด แผ่นหลังผมแนบติดอยู่กับแผง
อกกว้าง

คิดถึง...

นั่นคือความรู้สึกที่ผมมี

อบอุ่น…

นั่นคือสัมผัสที่ได้รับ

ผมงอตัวอัตโนมัติอย่างที่เคยทำทุกครั้งเวลาที่ถูกโอบกอดด้วยท่านี้ ผมอยากให้อ้อมแขนนี้มีไว้เพื่อผม

…แต่ผมไม่มีสิทธิ์

เสียงมือถือผมดังอีกรอบ คนที่โทรมาคือไก่ ผมกดรับสายทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง คนด้านหลังไม่ว่าอะไร

[เป็นไงบ้างมึง โทษทีที่เมื่อวานไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน]

ผมไม่ได้บอกเพื่อนๆ ว่าอาการแย่มาก พวกมันดูแลผมมาหลายวันแล้ว

“ดีขึ้นแล้ว มึงอยู่ไหนเนี่ย”

[พาใบเฟิร์นมาเที่ยวชะอำ]

ผมยิ้ม ดีใจที่เพื่อนมีความสุขดี

“ใบเฟิร์นน่ารักฉิบหายเลยว่ะ เอาอกเอาใจเก่ง แม่บ้านแม่เรือน นอกจากมึงแล้วก็มีใบเฟิร์นนี่แหละที่ทำอาหารได้ถูกปากกู”

“ขอให้คบกันนานๆ นะเว้ย”

[กูก็หวังอย่างนั้น ความสุขของการมีความรัก คนโสดอย่างมึงไม่เข้าใจหรอก]

“เหรอ” ผมตอบรับเสียงแหบแห้ง

ใช่ ผมยังไม่เคยรู้ถึงความสุขของมันเลย เพราะพอมีความรัก ผมก็รับรู้ได้แต่ความทุกข์

[เสียงแย่ๆ นะ ไงจะโทรหาคนอื่นให้ไปอยู่เป็นเพื่อน กูกลับจะรีบไปหา]

“ไม่ต้องหรอก กูโอเคแล้ว ทุกคนไปกับแฟนหมด กูไม่อยากกวน”

[อ้าวเหรอ ไอ้พวกนี้ทิ้งเพื่อนว่ะ]

รวมถึงตัวมึงเองด้วยใช่ไหม

ผมหัวเราะ

“กูดูแลตัวเองได้ไก่ พักสักหน่อยว่าจะกลับน่าน”

[ไปไง เกิดเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางล่ะ]

“ถ้าห่วงก็ขับรถไปส่งกูสิ” ผมชวนขำๆ

[ไปวันไหน เดี๋ยวกูไปส่ง]

“เดี๋ยวรอให้อาการกูดีสักหน่อยละกัน ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง”

[จะไปวันไหนบอกละกัน ไงกูก็ว่าง]

“โอเค”

[งั้นพักไปเถอะ ใบเฟิร์นมาแล้ว แค่นี้นะ]

“บาย”

ผมกดวางสาย

“กลับบ้านเหรอ เราสัญญากันว่าจะไปดูที่นี่”

“สัญญาระหว่างเราเป็นโมฆะ”

“น่าน” มันเรียกอย่างอ่อนใจ “กูขอโทษ กูแค่พยายามจะตัดมึงออกไปจากความคิดกู แต่ไม่ได้คิดจะตัดความเป็นเพื่อนของเรา
ถ้าไม่ทำแบบนี้ มันจะกลายเป็นแบบที่เราเป็นมาก่อนหน้านี้ กูอยากให้ปิ่นสบายใจด้วยว่าไม่ได้คิดอะไรกับมึงเกินเลย”

“ปิ่นสบายใจ แต่มึงทำกูเสียใจ”

มันชะงัก กระชับกอดผมแน่นขึ้น มันเป็นอ้อมแขนที่แทนคำว่า ‘ขอโทษ’ จากปากมัน

“ขอโทษ กูเห็นว่ามึงเป็นผู้ชาย คบกันมานาน น่าจะพอเข้าใจการกระทำของกูบ้าง”

“ผู้ชายแล้วไม่มีความรู้สึกเหรอภคิน”

ถ้าผมคิดกับมันอย่างเพื่อนแบบที่แล้วๆ มา สิ่งที่มันทำผมเข้าใจดี จะเว้นที่ว่างให้มันและใช้ชีวิตอย่างเดิม

แต่ตอนนี้ไม่ใช่…

มันคิดถึงความรู้สึกของผมน้อยเกินไป

“ขอโทษ” มันเอ่ยปากอีกรอบ “กูจะไม่ทำแบบนั้นอีก”

“แล้วมึงก็ต้องทะเลาะกับปิ่น เพราะปิ่นเขาระแวงเรา หนทางสิ้นสุด ความสุขของมึงอยู่ตรงไหนภคิน”

…มันไม่ตอบ

และผมรู้ว่ามันเองก็ตอบไม่ได้ ทางนั้นก็แฟน ทางนี้ก็เพื่อน หนำซ้ำแฟนยังระแวงเพื่อนอีกต่างหาก

“ไปเป็นเพื่อนกูดูที่หน่อยนะ” มันเปลี่ยนโหมดเป็นออดอ้อนด้วยน้ำเสียงอู้อี้แทน

“ทำไมไม่ชวนปิ่น หรือไปชวนเพื่อนคนอื่นๆ ล่ะ”

“กูอยากไปกับมึง”

ผมนิ่ง ใจน่ะอ่อนยวบอยากอยู่กับมันนานๆ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้

“ถ้าเจอเร็ว มีเวลาเหลือ กูจะพากลับน่าน นะ คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน” มันไปเที่ยวบ้านผมบ่อยครับ ทุกปีนั่นแหละ

“อืม” ผมครางในลำคอตอบรับ

มือมันวางทาบอยู่บนหน้าท้องผมอย่างไม่ตั้งใจ แต่สัมผัสตรงนั้นทำให้ผมรู้สึกดีแปลกๆ มันทั้งรู้สึกอบอุ่นและเหมือนได้ถูกปกป้องในเวลาเดียวกัน

ผมกับภคินเผลอหลับกันไปอีกรอบ นอนท่าไหน ตื่นมาก็ยังอยู่ท่านั้น มีเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยตรงที่ผมกุมมือมันที่วางอยู่บนหน้าท้องผมเอง หลับกันยาวเลย หลับได้หลับดีจริงๆ ตื่นอีกทีเกือบสี่โมงเย็นแน่ะ

“เป็นไงบ้าง” มันคลายมือออกมาถาม ผมลองขยับลุกนั่ง ไม่หน้ามืดแล้วละครับ

“ดีขึ้นละ”

ท้องผมร้องอีกรอบ ผมลูบมันป้อยๆ ไม่รู้ว่าแซนด์วิชไม่หนักท้องเท่าข้าวหรือเปล่าผมถึงได้หิวบ่อย

มันหัวเราะ ยกหัวฟูๆ ขึ้นมอง

“ไปแต่งตัวป่ะ เดี๋ยวพาไปกินอาหารญี่ปุ่น เห็นบ่นว่าอยากกิน”

มันได้ยินด้วย!

“แต่ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวกูสั่งให้เขาเอามาส่งก็ได้”

ผมกำลังจะอ้าปากท้วง

“ไม่ต้องมาเถียงว่ามันแพง ถือว่าเป็นการเลี้ยงขอโทษที่กูทำให้มึงเสียใจตลอดสองอาทิตย์นี้ละกัน”

“อืม” ผมรับปากอย่างว่าง่าย ทดลองลุกขึ้นยืน ไม่เวียนหัวจริงๆ ด้วย ขยับเดินไปทางตู้เสื้อผ้า

“เวียนหัวนิดๆ”

“ไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวจะได้สั่งมาที่ห้อง”

“ไหว”

เบื่อนอนอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวแล้ว ผมหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เอาแค่หล่อพอประมาณครับ

ผมคิ้วขมวด จำได้ว่าก่อนหน้านี้ตู้ผมโล่งมากเพราะผมเอาเสื้อผ้าของภคินทั้งหมดไปแพ็กใส่ถุงแยกวางไว้ต่างหาก แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่ในตู้เหมือนเดิมแล้ว

ภคินเดินมายืนอยู่ข้างๆ ไล่นิ้วหาชุดใส่ 

ผมเม้มปากแน่น

“มึงเป็นแมลงสาบเหรอ ไล่แล้วไม่ไป”

มันหันมามอง ยกยิ้ม

“คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้เหรอว่ากูหน้าด้าน”

เออ! กูก็ลืม

หน้าผมโคตรซีด ผมหยิบลิปมันมาทา พากันเดินออกจากห้อง ภคินเดินไม่ห่างผมเลย คงกลัวผมล้ม เราไม่ได้เดินกันเร็วมาก ออกไปก็เจอะเข้ากับพลและฝุ่นหน้าห้องพอดี แบกเป้กันคนละใบ

“กำลังจะกลับบ้านกันเหรอ” ผมถาม

“อืม อัมพวา บ้านยายฝุ่นมันน่ะ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ทำไมหน้าซีดๆ” พลทำท่าจะแตะแก้มผม แต่อยู่ๆ มือนั้นก็ถูกปัดออกไปแรงด้วยมือของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม

ผมกับพลหันไปมองคนทำพร้อมกัน

“โทษที น่านมันไม่สบายน่ะ”

“เป็นไร”

“โรคกระเพาะมั้ง ถ้าสองสามวันนี้ยังไม่ดีขึ้นว่าจะไปตรวจอีกรอบอยู่ กลัวจะเป็นอย่างอื่นร้ายแรงกว่านี้”

พลพยักหน้า ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมไม่เห็นฝุ่นพูดสักคำ มันไม่ได้เป็นใบ้หรอกครับ รายนั้นเขาเป็นพวกเนิร์ดนิ่งๆ แต่ก็อยู่ในกลุ่มผู้ชายเจ้าชู้ได้อย่างกลมกลืน

แต่ฝุ่นไม่เจ้าชู้นะครับ

เราเกาะกลุ่มกันลงบันได พูดคุยถามไถ่เรื่องสอบที่ผ่านมา กระทั่งมาถึงชั้นล่าง สองคนนั้นเดินมาส่งผมกับภคินที่รถ กลุ่มพลเป็นกลุ่มคนที่ไม่ชอบขับรถ ส่วนใหญ่จะเดินทางไปไหนมาไหนกันด้วยแท็กซี่หรือวินมอเตอร์ไซค์มากกว่า

“หายเร็วๆ นะน่าน บาย” มันโบกมือลา ผมโบกมือตามบ้าง รัดเข็มขัด ภคินสตาร์ตเครื่อง ค่อยๆ เคลื่อนตัวรถออกจากหอเข้าสู่ท้องถนนมุ่งตรงสู่สยาม เสียงมือถือดังขึ้น หน้าจอสว่างโร่เป็นภาพปิ่น

ผมเสมองไปด้านข้างเสีย

มันกดรับเปิดลำโพง

[อยู่ไหน]

“กำลังจะพาน่านไปกินข้าว”

ผมหันไปมอง ไม่คิดว่ามันจะกล้าบอกปิ่นตรงๆ แบบนี้

[เราคุยกันแล้วนะคิน]

มันสบตาผม

“น่านไม่สบาย”

[เพื่อนคนอื่นไม่มีดูแลรึไง หรือว่าแกล้งไม่สบายเพื่อเรียกร้องความสนใจ ปิ่นก็บอกแล้วว่าน่านชอบคิน คินก็ไม่เชื่อ]

ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ขอบตาร้อนผ่าว เสมองหน้าต่างอีกรอบ

ไม่ใช่แค่สงสัย.. แต่ปิ่นแก้วมั่นใจ

“เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน คินขับรถอยู่”

[ภคิน เดี๋ยว!]

มันกดตัดสายทันที ปิ่นโทรกลับ แต่มันไม่รับสาย ขับรถอย่างเชื่องช้าไปตามเส้นทางเดิมมุ่งตรงสู่สยาม

ผมไม่คิดจะเตือนให้มันง้อปิ่นอีก เป็นเรื่องของพวกเขาสองคนแล้ว อยากง้อก็ง้อ อยากทะเลาะก็ทะเลาะ ผมจะไม่ยุ่งด้วยอีกแล้ว

ท้องผมพากันร้องโครกคราก รถติดไฟแดง ตรงหน้าลิบๆ มีรถเข็นผลไม้มาจอดขายอยู่ริมฟุตปาธ น้ำลายผมไหลพราก รีบหันไปหาคนขับ

“ภคิน อยากกินมะม่วง”

“หือ?” มันทำหน้าฉงน มองไปด้านหน้า “เดี๋ยวนะ” แล้วตีไฟขอทางซ้าย ตะล่อมพารถไปจอดข้างๆ รถเข็นคันนั้น มันเปิดลดกระจกลงให้

“พี่ครับ ผมขอมะม่วง เอาเปรี้ยวๆ เลยนะ”

“ได้ค่ะได้ สักครู่นะ” พี่สาวสวมหมวกคลุมหน้ารีบกุลีกุจอเลือกมะม่วงมาปอกเปลือกสับๆ กรอกใส่ถุง

“พริกเกลือไม่ต้องครับ”

เธอพยักหน้า ยื่นถุงให้

“25 บาทค่ะ”

ผมจ่ายเงิน ภคินเลื่อนกระจกขึ้น เปิดไฟขวาเพื่อกลับไปอยู่เลนเดิม หันมามองตอนผมหยิบมะม่วงเปรี้ยวๆ เข้าปากดังกรวบ

อืม.. หวานฉ่ำชื่นใจ

“หวานเหรอ”

“อืม ลองไหม”

“ขอชิ้นหนึ่ง”

“อ่ะ” ผมยื่นให้

“มือไม่ว่าง”

อ้าว เพื่อนผม (อีกรอบก็ได้วะ) ง่อยแดกขึ้นมากะทันหันรึไง

ผมยื่นมะม่วงไปใกล้ปากมันเพื่อป้อน ภคินก้มกัดทันที แล้วหน้าเบี้ยวรีบคายออกทั้งที่ยังกัดไม่ขาด

“เปรี้ยวฉิบหาย!”

“เหรอ” ผมเอามะม่วงชิ้นนั้นมากินต่ออย่างไม่นึกรังเกียจ “หวานออก”

“เปรี้ยวน่าน เปรี้ยวแบบเปรี้ยวมากๆ ต่อมรับรสมีปัญหาหรือเปล่า”

ผมนิ่งคิด ถ้าคิดถึงอาการแปลกๆ ตลอดสองวีคที่ผ่านมาก็น่าจะใช่

“น่าจะนะ ตั้งแต่ไม่สบาย กูเหม็นทุกอย่างไปหมด โดยเฉพาะพวกเนื้อสดจนทำอาหารไม่ได้ กลิ่นตัวคนยังเหม็นเลย”

“กูเหม็นเหรอ” มันยกรักแร้ขึ้นดม

“เปล่า” ผมขำออกมาเบาๆ ก่อนตีหน้านิ่งขรึม เตือนตัวเอง

‘งอนอยู่ กูยังงอนมึงอยู่’

เออ จะว่าไปแล้ว ผมรู้สึกฉุนจมูกกับกลิ่นตัวเพื่อนทุกคน ยกเว้นภคินแฮะ กลิ่นมันหอมๆ สะอาดๆ อยู่ใกล้แล้วสบายใจดี

“เหมือนจมูกจะดีขึ้น เบื่ออาหารไทย แต่กลับชอบอาหารนอก แล้วก็อยากกินแต่ของเปรี้ยวๆ แต่กินแล้วมันหวานลิ้นนะ อย่างเนี้ย”

ผมกัดให้มันดู มันหวานจริงๆ นะครับ น้ำลายที่ร่วงลงมาหวานเหมือนน้ำหวานเลย

ถ้านึกไม่ออก ไปลองหามะขามป้อมหรือมะกอกที่เขาใส่ส้มตำมากินดู  อารมณ์นั้นเลยครับ

“กูว่าไม่ปกติแล้วนะน่าน ถ้าสองสามวันนี้อาการไม่ดีขึ้นไปหาหมอกันดีกว่า อย่าชะล่าใจไป เดี๋ยวกูพาไป”

ผมรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ เอาตามจริงแล้วผมมีความสุขที่มีมันอยู่เคียงข้างแบบนี้นะ

แต่…

…มันเป็นความสุขที่ยังไม่สุด…


tbc...

ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้าาา

#ภคินน่าน #ผมท้องกับเพื่อน

[weedear]

 

[arij-iris]

ทางออกที่ดีก็เลิกกับปิ่นไปเลย ง่ายมากกกกกก

[tiger2006]

 

[klaew]

แล้วแบบนี้จะตัดให้ขาดได้ไง
มาอ้อน มาดูแล จะห่างก็ห่างไปเลยดิ โถ่...แบบนี้น่านเหมือนโดนเหวี่ยงอยู่เลยอ่ะ

[fc_fic]

 

[muiko]

ตอนนี้น่านทำตัวคล้ายๆเมียน้อยเบาๆอ่ะ
นี่ไม่สงสารน่านนะ ทำตัวเองละตอนนี้
ไล่ภคินก็ไม่เห็นจะจริงจังอะไร พูดดีด้วยนิดหน่อย ยอมละ
แล้วที่ยอมคุยๆกะเดล นี่คือจะประชดภคินนิดๆด้วยมั้ย
คือปิ่นน่าสงสารกว่า ต่อให้นางจะขี้วีน ชวนทะเลาะอะไรก็ตาม
แต่นั่นคือนางเป็นแฟน สถานะถูกต้อง
แล้วที่ว่านางวีน นางไม่พอใจน่านกะภคิน เพราะมีเซ้นรึเปล่า
แล้วของน่านคืออะไรหรอ ได้กัน สุดท้ายท้อง ตอนหลังได้ผู้ไป
ตอนนี้คิดว่าปิ่นนางน่าสงสารกว่าเยอะ 

ปล.แต่ถ้าปิ่นนอกใจภคินหาคนอื่นเหมือนกัน นี่จะสมน้ำหน้านาง

[iceman555]

 

[wizard_tao]

 
โอ้ยยยยยย
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด 555

[Funnycoco]

ภคินจับปลาสองมืออะ ให้ความหวังทำไมเนี้ยยยย
เขาบอกอยู่ว่ารู้สึกถ้าไม่ชอบก็ถอยห่างจากกัน

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น่าน ใจอย่าง....ปากอย่าง 
คุยกับเดลเหอะน่าน 
คบคนที่เขาอิสระ และเขาชอบเราดีกว่า 

[meteexp]

ช่วยท้องที

[LadySaiKim]

 

[nofsnof]

ง่ะ ถ้าจะดูแลจนหาย

คงได้ดูจนคลอดเลยมั้งภคิน
้เคลียร์ตัวเองก่อนดีมั้ยย 

[miikii]

สงสารน่าน

[Nus@nT@R@]

สงสารน่านวุ้ย

[minenat]

น่านจะตัดก็ไม่ขาดอะ มันหงุดหงิด

[SuPeRDonGDanG]

เมื่อไรภคินจะรู้ใจตัวเองสักที ต้องโดนตบสักครั้งก่อนไหมอะ
พอเดลไลน์มาก็ไปบลอคเพื่อนเขา หวงก้างนี่หว่า
หึยยยยยยยยยยยย

[Gugii]

อยากให้น่านตัดใจ

[gackmanas]

เหอเหอ..

[GBlk]

อนาคตเมียน้อยแน่นวล

[sailom_orn]

  อย่าไปยอมสิ่น่าน คนมันลังเล เราจะเจ็บเอง

[awfsp]

ความสัมพันธ์ น่าอึดอัด

[Leenboy]

 จับภคินมาแทงเข่าสักทีสิ

[mooping-7]

รีบรู้ตัวเร็วๆนะป๊าคินเดี๋ยวม๊าน่านงอลนานนนะจะบอกให้

[arij-iris]

ภคินเลิกกับปิ่นเต๊อะะะะะะ

[Ti0590]

ตอนนี้น่านทำตัวคล้ายๆเมียน้อยเบาๆอ่ะ
นี่ไม่สงสารน่านนะ ทำตัวเองละตอนนี้
ไล่ภคินก็ไม่เห็นจะจริงจังอะไร พูดดีด้วยนิดหน่อย ยอมละ
แล้วที่ยอมคุยๆกะเดล นี่คือจะประชดภคินนิดๆด้วยมั้ย
คือปิ่นน่าสงสารกว่า ต่อให้นางจะขี้วีน ชวนทะเลาะอะไรก็ตาม
แต่นั่นคือนางเป็นแฟน สถานะถูกต้อง
แล้วที่ว่านางวีน นางไม่พอใจน่านกะภคิน เพราะมีเซ้นรึเปล่า
แล้วของน่านคืออะไรหรอ ได้กัน สุดท้ายท้อง ตอนหลังได้ผู้ไป
ตอนนี้คิดว่าปิ่นนางน่าสงสารกว่าเยอะ 

ปล.แต่ถ้าปิ่นนอกใจภคินหาคนอื่นเหมือนกัน นี่จะสมน้ำหน้านาง

ปิ่นนอกใจก่อน ภคินมาร้องไห้กับน่าน กินเหล้าเมาจนได้กันเนี่ยแหล่ะค่ะ

จริงๆมันผิดที่ภคิน เพราะภคินไม่ชัดเจนสักทางว่าจะเอายังไงแต่สุดท้ายแล้วคนเรามันก็มีขีดจำกัดหมดความอดทนเข้าสักวัน ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทิ้งน่านหรือปิ่น

[tiger2006]