Our Love ep.11
ขนมปังจะหมดแล้ว ผมอยากได้ขนมปังโฮมเมดที่ดีต่อสุขภาพมากกว่าขนมปังฟาร์มเฮ้าส์ปกติ ผมคว้ากระเป๋าเงิน วิ่งออกจากห้อง ลงจากตึกไปคว้าจักรยานปั่นตรงไปยังร้านกาแฟ 24 ชั่วโมง ที่นั่นมีขนมปังทำมือเพื่อสุขภาพขาย
ผมเลือกมาสองชนิด เอาชีสแล้วก็นมแพะเพิ่มด้วย
“อ้าว เจอกันอีกแล้ว”
ผมหันไปมองคนทัก
“เดล”
“คิดว่าจะลืมซะอีก” เดลยิ้ม มองไปรอบๆ “ภคินล่ะ”
ผมยิ้มเศร้า เจ็บแปลบในอก
“ทำไมยิ้มแบบนั้น เพื่อนทิ้งเหรอ”
“เปล่าหรอก มันติดหญิงน่ะ มาอ่านหนังสือเหรอ”
“เปล่า มาหาของถ่างตา พรุ่งนี้วิชาหิน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เขามองข้าวของมากมายที่ผมซื้อแล้ววางไว้ที่พื้นข้างๆ ตอนนี้กำลังรอกาแฟแก้ง่วงอยู่เหมือนกัน
“เอสเปรสโซ่ร้อนได้แล้วค่ะ” พนักงานส่งเอสเปรสโซ่ร้อนให้คนข้างๆ
“ลาเต้เย็นค่ะ” พนักงานอีกคนส่งลาเต้เย็นให้ผม สงสัยเพราะมัวแต่ดูของในตู้ถึงได้ไม่เห็นว่าอีกคนมายืนสั่งข้างๆ ก่อนหน้าผมอีก
“ของเยอะเลย มะ เดี๋ยวผมช่วยหิ้ว อะ ถือให้หน่อย” เขายัดแก้วกาแฟร้อนๆ มาให้ผมถือ แล้วก้มลงไปรวบหิ้วถุงของทุกอย่างไว้ในมือ
“ผมถือเองได้”
“ไม่เป็นไร เต็มใจ นำไปสิ”
“ผมเอารถจักรยานมา”
“ผมซ้อน ของเยอะขนาดนี้ ถือกาแฟด้วยเดี๋ยวได้หล่นหมด”
ผมชั่งใจ นึกย้อนไปถึงคำพูดของใครบางคนที่ดูเหมือนจะไม่อยากให้ผมเสวนากับเดลเท่าไหร่
แต่ตอนนี้คนคนนั้นไม่ได้มาวนเวียนรอบตัวผมแล้ว ผมคงตัดสินใจให้ใครเข้าหรือออกจากชีวิตผมเองได้
ช่วงนี้หน้ามืดเวียนหัวบ่อยด้วย เกิดปั่นๆ ไปแล้วหน้ามืดขึ้นมาคงแย่
ผมรับน้ำใจ พากันเดินไปที่รถ
“เดี๋ยวผมปั่นเองดีกว่า นายถือกาแฟ” เดลใส่ของลงตะกร้าหน้ารถ ผมทำท่าเกรงใจ แต่อีกคนดูพร้อมจะช่วยเต็มที่
“หนักนะ”
“ผมไหว มาเถอะ ผมออกกำลังกายประจำ แข็งแรงดี”
ผมชั่งใจอยู่เพียงนิด ถ้าเทียบกับผมที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแล้ว หนำซ้ำยังไม่สบายอยู่ก็เห็นดีด้วย ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อน
ปั่นแป๊บเดียวก็มาถึงหอพัก ผมยังถือแก้วกาแฟอยู่ ข้างหนึ่งเป็นเอสเปรสโซ่ร้อนที่ความร้อนน้อยลงบ้างแล้ว อีกข้างเป็นลาเต้เย็นที่มีไอน้ำระเหยออกมาจนทิชชูที่เขาพันมารอบแก้วเปียกชุ่ม เดลล็อกล้อรถให้ หิ้วของทุกอย่างตรงขึ้นชั้นสี่ ผมดูดกาแฟไประหว่างทาง พอถึงก็ล้วงหยิบกุญแจมาเปิด เดลเอาของไปวางที่พื้น
“ห้องน่าอยู่ดี”
ผมหัวเราะในลำคอ เล็กกระจิ๋ว คนมีตังค์คงชมตามมารยาทมากกว่า
“ทานอะไรมารึยัง อุตส่าห์ช่วยหิ้วของให้ เดี๋ยวทำอะไรให้กิน”
“เคยได้ยินว่าน่านทำอาหารอร่อยมาก มีแต่คนอยากกินฝีมือ อยากลองบ้าง”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย เครียดลงกระเพาะ ทำอาหารไทยยังไม่ได้ แต่จะทำแซนด์วิชให้ละกัน”
“อะไรก็ได้” เดลยิ้มแฉ่ง
ผมให้เขานั่งรอตรงไหนก็ได้ตามสะดวก ใช้เวลาไม่นานก็แล้วเสร็จ ถือจานแซนด์วิชไปยื่นให้ เดลหยิบกินทันที ตาโต ออกปากชมเปาะว่าอร่อยกว่าแซนด์วิชที่ร้านกาแฟเมื่อกี้นี้อีก
ผมยิ้ม รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอีก
“อาการกำเริบเหรอ”
“อืม แต่พักสักหน่อยก็หายแล้ว”
“มียารึยัง”
“มีแล้ว”
“งั้นผมไม่กวนละ ขอบคุณสำหรับแซนด์วิชอร่อยๆ นะ ขอไลน์ไว้ติดต่อหน่อยได้ไหม”
ผมบอกไอดีไลน์ไปอย่างว่าง่าย ล้วงหยิบมือถือเปิดดูเมื่อมีข้อความแจ้งรับแอดนิวเฟรนด์
“แตงค์ แล้วจะไลน์หา บาย พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”
ผมพยักหน้า พอเดลออกไปก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง มองสติกเกอร์จากเพื่อนใหม่
ยิ้มเศร้า
“ทุกอย่างที่เคยเป็นคำสัญญาระหว่างเรา โมฆะหมดแล้วนะภคิน”
ผมยังคงตื่นขึ้นมาอ้วกทุกเช้า เหม็นทุกอย่างที่มีกลิ่นแรงๆ ยาดูจะไม่ช่วยอะไรเลย ยกเว้นมะม่วงเปรี้ยวที่พอจะทำให้ผมรู้สึกดีหน่อยกับยาดม
วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้ว วิชานี้ง่ายสุด ผมสอบได้ผ่านฉลุย เหมือนจะเห็นภคินแวบๆ แต่ไม่ได้ทักทายกันเหมือนเคย
ผมเดินเซๆ ออกมาจากห้องสอบ เมื่อเช้าผมอ้วกเยอะมาก ทำให้ไม่อยากอาหาร ดีว่าวันสุดท้ายสอบแค่ตัวเดียว วิชานี้มีแค่ผมกับภคินเท่านั้นที่ลง เพื่อนคนอื่นไปเลือกตัวอื่นกันหมด
“ไหวไหมนักศึกษา” อาจารย์คุมสอบหน้าห้องถามด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ แค่เครียดลงกระเพาะน่ะ”
“อืม” อาจารย์ดันแว่นใต้ตาขึ้นมอง “เดินดีๆ ล่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ เดินตัวลอยๆ ไปตามทาง ก่อนถูกใครสักคนชนไหล่ จริงๆ เขาก็ชนเบาๆ นั่นแหละครับ แต่เรี่ยวแรงผมเหลือน้อยเต็มทีแล้วไงถึงได้เซเสียหลักล้ม ได้ยินเหมือนเสียงคนโวยวายว่ามีคนเป็นลม
หือ? ใครเป็นลมเหรอ...
ผมพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น ภาพตรงหน้าพร่ามัว เหมือนมีม่านบางๆ กางกั้น
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงของภคิน
…บางทีผมอาจจะคิดไปเอง
ผมลืมตาตื่นอีกทีในห้องโล่งๆ ที่ไม่คุ้นเคย หันมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจ
…ห้องพยาบาล
“นักศึกษา ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกยังไงบ้าง”
ผมขยับลุกนั่ง ยังรู้สึกหน้ามืดอยู่
“เวียนหัวแล้วก็หน้ามืดครับ”
“ลุกไหวไหม จะกลับบ้านหรือจะให้อาจารย์ส่งไปโรงพยาบาลดี”
“กลับหอดีกว่าครับ ว่าแต่ใครแบกผมมาครับนี่” เพราะจำได้ว่าล่าสุดอยู่หน้าห้องสอบ
“อาจารย์จำชื่อไม่ได้ แต่หล่อมาก”
ผมพยักหน้าเข้าใจ คนหล่อในมหา’ลัยนี้มีเยอะแยะ ผมพยายามพยุงตัวลุก หน้ามืดอยู่เหมือนเดิม
“เป็นมานานรึยัง อาการแบบนี้”
“ประมาณสองอาทิตย์แล้วครับ หน้ามืด เวียนศีรษะ แล้วก็จะอ้วกตอนเช้าๆ น่ะครับ เป็นช่วงสอบนี่แหละ คิดว่าหลังจากนี้น่าจะดีขึ้น”
“ถ้าไม่ดีขึ้นให้บอกนะ อาการของเราเหมือนโรคกระเพาะแต่ไม่น่าจะใช่ เคยไปตรวจที่โรงพยาบาลบ้างรึยัง”
“ไปแล้วครับ หมอบอกเป็นโรคเครียด”
อาจารย์ประจำห้องพยาบาลพยักหน้า ยกนาฬิกามอง
“ถ้ายังไม่อยากไปโรงพยาบาล เรียกเพื่อนสักคนมาช่วยพากลับละกัน”
“ครับ” ผมล้วงหยิบมือถือ กำลังคิดอยู่ว่าจะโทรหาใครดี
ไอ้ไก่ เห็นมันบอกว่าจะพาใบเฟิร์นไปเที่ยวทันทีหลังสอบเสร็จ ธนากลับบ้านกับทราย ไอ้ดอมไปแรดกับเด็กใหม่ ส่วนวัฒน์ไปกับแฟนเหมือนกัน
ผมถอนหายใจแรง ยิ้มแห้งให้อาจารย์
“เพื่อนๆ ผมติดแฟนกันหมดเลยครับ”
…รวมถึงใครคนนั้นด้วย
“ผมกลับเองคนเดียวก็ได้ครับ”
“แน่นะ”
“ครับ”
“อาจารย์ไม่ไว้ใจ เดี๋ยวจะออกไปเรียกคนมาช่วยละกัน จริงๆ อยากไปส่งเอง แต่อาจารย์เป็นผู้หญิง เดี๋ยวคนได้เอาไปนินทาว่าไปส่งผู้ชายถึงห้อง” เธอพูดกลั้วหัวเราะ เดินออกไปด้านนอก ได้ยินเสียงอาจารย์ดังเข้ามา
“เอ้าเธอ พอดีเลย มานี่หน่อย พอดีอาการเขายังไม่ดีขึ้น เพื่อนๆ เขาติดแฟนกันหมด รบกวนเธอไปส่งเขาที่หอได้ไหม หรือถ้าอาการไม่ดีขึ้น พาส่งโรงพยาบาลเลยก็ได้ รบกวนหน่อยนะ”
ผมไม่ได้ยินว่าคนแปลกหน้านั้นขานรับหรือปฏิเสธ ผมทิ้งตัวลงนอนอีกรอบเพราะยังรู้สึกวิงเวียน ดึงยาดมมาวนไปมารอบจมูก
ประตูเปิดออกอีกครั้ง ผมลืมตามอง
แล้วนิ่งตะลึงไป
…ภคิน
“คนนี้ไงที่อุ้มพาเธอมาส่งที่นี่ บังเอิญเขาอยู่ข้างนอกพอดี รบกวนเธอหน่อยนะ” ประโยคหลังอาจารย์หันไปพูดกับภคินมัน
“ครับ” มันตอบรับเสียงเรียบ
ผมเม้มปากแน่น ขอบตาร้อนผ่าว หัวใจปวดแปลบไปหมด
เราเป็นอะไรกันภคิน
…เพื่อนหรือคนแปลกหน้า…
ผมอยากทักทายมันแบบเมื่อก่อนเหมือนเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่พฤติกรรมที่ผ่านมาของมันทำให้ผมรู้สึกว่ามันคงไม่อยากเป็นเพื่อนผมอีกต่อไป ผมถึงได้เงียบเสีย
เมื่อมึงไม่อยากรู้จัก กูก็พร้อมจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับมึงเหมือนกัน
มันขยับเข้ามาประคองผมลุก ผมทำตามอย่างว่าง่าย เสมือนหนึ่งมันคือคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบเจอกันครั้งแรก มันใส่เสื้อนักศึกษาเรียบกริบ ดูหล่อเหลาสะอาดสะอ้านสมมาดเทพบุตรที่ใครๆ เขาว่ากัน
ผมพยายามเดินให้มั่นคง แต่อาการเวียนๆ ทำให้เดินไม่ตรง ทำเอาผมต้องเซซบมันหลายรอบ ผมพยายามพยุงตัวออกห่าง
“กูเอาจักรยานมา” ขืนปั่นกลับตอนนี้ ผมว่าอาจไปล้มกลางทางก็ได้
“ไปรถกู” มันบอกสั้นๆ เราต่างไม่มองหน้ากัน
ไม่มีคำพูดระหว่างเราอีก มันพยุงพาผมไปที่รถ รถที่ผมคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้นั่งอีกแล้ว
ผมหยิบยาหม่องขึ้นมาทาขมับ พอนึกได้ว่ากลิ่นมันคงคลุ้งไปทั่วรถก็รีบกดปิดฝาเสีย
“โทษที กลิ่นเต็มรถมึงเลย”
“ไม่เป็นไร” มันตอบสั้นๆ
ผมเม้มปากแน่นตามเดิม เลือกนั่งเงียบ ดึงเข็มขัดมารัด รถเคลื่อนตัวไปด้านหน้าช้าๆ ผมเสมองไปนอกหน้าต่าง อยากถามถึงสถานะของเรา แต่พูดไม่ออก
หอผมอยู่ใกล้ แผล็บเดียวก็มาจอดหน้าตึก มันเดินมาเปิดประตูรถ ประคองผมลง พาก้าวขึ้นบันได ผมชักรู้สึกว่าบันไดสี่ชั้นนี่เป็นบันไดสี่สิบชั้นแทนแล้ว เพราะเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พาลจะเป็นลมอีกรอบ
ผมพยายามฝืนเดินต่อ แต่แล้วอยู่ๆ ตัวผมก็ลอยหวือขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ประคองผมมาในท่าเจ้าหญิง
…และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เราได้สบตากัน
แต่มันเป็นฝ่ายเสหลบเสีย ผมเม้มปากแน่น หลุบตาหลบหนี ขอบตาร้อนผ่าว มันพาผมมาจนถึงห้อง ผมหยิบกุญแจออกไข มันอุ้มพาผมไปวางลงบนเตียง
“ขอบใจ” ผมบอกมันเสียงสั่น พยายามระงับไม่ให้บางสิ่งไหลทะลักออกมา “มึงรีบไปเถอะ กูจะพัก” ผมดันมันออกเบาๆ ก้มหน้า
ไม่ใช่แค่เสียง แม้แต่มือของผมตอนนี้มันก็สั่นอย่างน่าสมเพช
ภคินจับมือสั่นๆ ของผมไว้ บีบเบาๆ
เท่านั้นแหละ ทำนบน้ำที่ผมพยายามกั้นไว้ก็ไหลร่วงลงมาทันที ผมเงยหน้ามอง ภาพมันพร่าเลือนไปหมด มีเพียงม่านน้ำเปียกๆ เท่านั้น
มันย่อตัวลงตรงหน้าผม คุกเข่ากับพื้น จับสองแก้มผม เกลี่ยเช็ดน้ำตาให้
ในชีวิตตั้งแต่คบกันมา บอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมเสียน้ำตา และมันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้
“ขอโทษ”
“ออกไปเถอะ ถ้าคิดว่าเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วก็เดินออกไป ขอบใจที่ช่วย ที่เหลือกูดูแลตัวเองได้” ผมบอกมันเสียงเครือ มันลุกมานั่งข้างๆ โอบกอดผมแน่น ผมร้องไห้สะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิม น้ำตาไหลเป็นทาง
“ขอโทษ”
คำขอโทษของมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ฟังแล้วแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมกอดตอบมันแน่น กอดตอบอย่างโหยหา ซุกหน้ากับอก สะอื้นจนตัวโยน
“ขอโทษ กูขอโทษ”
เสียงมันสั่นพลิ้วไม่ต่างกับผม
“ขอโทษ กูขอโทษ”
มันทวนย้ำคำเดิม ผมทำได้แค่นั่งร้องไห้ราวกับเขื่อนแตกแล้วหาวิธีซ่อมแซมไม่ได้
และมันก็นั่งกอดผมอยู่อย่างนั้นกระทั่งผมสงบลง
…เหนื่อย
ผมปิดตาลงช้าๆ อยากถาม อยากพูด อยากคุยมากกว่านี้ แต่ผมไม่ไหวแล้วครับ
“น่าน!”
ผมรู้สึกตัวอีกรอบเมื่อภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความมืด ผมขยับ จนรับรู้ได้ถึงวงแขนที่โอบกอดมารอบเอว
ภาพเดิมเวียนซ้ำ ผมเม้มปากแน่น คนด้านหลังขยับตาม
“ตื่นแล้วเหรอ” มันพลิกหันไปหยิบมือถือมามองเวลา “สี่ทุ่ม นอนต่อไหม หรือว่าหิว เพราะมึงยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง มึงหลับไปอีกรอบ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น”
จะว่าไปผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า
...แต่แปลกที่ผมไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด
“จะอาบน้ำ”
“ไม่ต้องหรอก กูเช็ดตัวให้แล้ว” มันขยับลุกลงไปเปิดไฟหน้าประตู ผมถึงได้เห็นชัดๆ ว่าตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษาแล้ว ผมใส่ชุดนอนตัวเก่ง เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน มันเองก็พอกัน
“ขอบใจ” ผมทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ ถ้าอาบน้ำแล้วก็นอนต่อละกัน ผมขยับพลิกหันหลังให้อดีตเพื่อนสนิท
ใช่…มันเป็นอดีตของผมไปแล้ว
ไฟยังเปิดอยู่ เดี๋ยวภคินมันคงปิดเอง
“น่าน” มันทิ้งตัวลงมานอนข้างๆ ดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่าน แต่มันเคล้ามาด้วยความเจ็บปวด ผมงอตัวเพื่อหลบหนีสัมผัสนั้น
“ขอโทษ”
“ไม่จำเป็นภคิน เสื้อผ้าของมึง กูพับใส่ถุงให้แล้ว” ผมออกปากไล่มันกรายๆ
มันไม่พูด แต่กอดผมไว้แน่น ปากซุกอยู่ที่ท้ายทอย ผมปิดเปลือกตาลง ไม่มีคำพูดระหว่างเราสองคนอีก มีเพียงความเงียบและแสงสว่างจากหลอดไฟเท่านั้น
ผมไม่คิดจะเตือนให้มันลุกไปปิด เพราะเพียงแค่ผมหลับตา ความมืดก็เป็นของผมแล้ว
พออาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า ผมก็ต้องลุกพรวดพราดจากเตียงวิ่งถลาเข้าห้องน้ำแล้วขันโอ้กลงอ่างล้างหน้า ร่างกายพยายามขย้อนเอาของเหลวๆ ขาวๆ ออกมา ภคินวิ่งตามเข้ามาช่วยลูบหลังลูบไหล่
“กูได้ยินมาว่ามึงไม่สบายมาสองอาทิตย์แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะตอบไม่ได้ ยังคงโก่งคออ้วก น้ำหูน้ำตาไหล ร่างกายเหนื่อยล้าไปหมด ผมบ้วนปาก ภคินหยิบแปรงสีฟันมาบีบยาสีฟันใส่ให้ ผมรับมาถือ แปรงด้วยเรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิด บ้วนปาก ล้างหน้า มันช่วยพยุงพาผมออกไป
“นั่งรอก่อน ขอกูล้างหน้าแปรงฟันก่อน จะไปซื้ออะไรให้กิน”
มันพาผมมานั่งข้างเตียง ผมหยิบยาหม่องมาป้ายขมับ เอายาดมมายัดจมูก พักเดียวภคินก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
“กินอะไรได้บ้าง จะลงไปซื้อให้”
ผมส่ายหัว มันคิ้วขมวด
“ไม่ได้นะ ต้องกินข้าว ไม่งั้นจะแย่ยิ่งกว่าเดิม”
“ช่วงนี้กินอาหารไทยไม่ได้ กินได้แต่พวกขนมปัง” ผมบอกเนือยๆ
“พวกแซนด์วิชน่ะเหรอ”
ผมพยักหน้า
“กูพอทำได้ เดี๋ยวกูทำให้” มันเดินไปทางโซนครัว รื้อเอาพวกขนมปัง น้ำสลัดและผักออกมาจากตู้เย็น มันคงจำได้เพราะผมทำให้มันกินบ่อย อาหารโปรดมันอีกนั่นแหละ
“ขอมะม่วง” ผมบอกเบาๆ มันหันมามอง “ในตู้เย็น แก้อ้วก”
มันพยักหน้าเข้าใจ รีบคุ้ยหยิบมะม่วงมาปอกเปลือก สับแบบพวกร้านขายผลไม้
“ทำพริกเกลือยังไง”
“ไม่ต้อง เอามาสดๆ แบบนั้นเลย”
มันลองกัดกินแล้วเบ้หน้า
“เปรี้ยว”
ผมรับจานมะม่วงมาถือ จับยัดใส่ปากแล้วทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“อร่อย”
มันหน้าเบี้ยว ผมไม่สนใจ นั่งกัดมะม่วงกิน เวลานี้ขอแก้อ้วกก่อนละกัน พักเดียวมันก็เดินกลับมาพร้อมแซนด์วิชในจาน
“นมด้วยไหม”
ผมครางอื้อในลำคอตอบรับ หยิบแซนด์วิชในจานขึ้นกัดกิน เมื่อวานไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ตอนนี้รู้สึกหิวมากแล้ว ภคินเดินย้อนกลับไปรินนมใส่แก้ว เอามาวางไว้ข้างๆ หัวเตียง
“เอาอีกไหม” มันถามหลังผมกัดแซนด์วิชคำสุดท้ายหมด ตามด้วยนม เอาตามจริงแล้วยังไม่รู้สึกอิ่มเลย ผมพยักหน้ารับ มันเดินกลับไปทำมาให้ใหม่อีกชุด เติมนมให้อีกครึ่งแก้ว ผมนั่งกินต่อ ส่วนมันนั่งมองผมกิน พอหมดผมก็เช็ดปากเช็ดมือ มันยกไปเก็บ ทำส่วนของตัวเองกินบ้าง ผมเดินเซๆ ไปบ้วนปาก กลับมาทิ้งตัวลงนอน
คงเพราะหนังท้องที่ตึงเกินไปจากอาหารที่เพิ่งกินอิ่ม ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นอีกทีเพราะได้ยินเสียงทีวีดังเบาๆ
“ตื่นแล้วเหรอ” มันรีบกดปิดทีวีหันมามอง ผมดูเวลา สิบเอ็ดโมง นอนยาวเลย
“กูไม่เป็นไรแล้ว มึงจะกลับเลยก็ได้นะ” ผมออกปากไล่อีกรอบ
“กูว่าอาการมึงไม่ค่อยดีนะ ไปหาหมอดีกว่า”
“ไปมาแล้ว เครียดลงกระเพาะธรรมดา”
“ไปหาอีกรอบดีกว่า”
“แค่เครียดเฉยๆ”
“เดี๋ยวกูพาไปหาหมอ”
“ไม่ต้องหรอก รีบกลับไปหาปิ่นแก้วเถอะ” เสียงผมมันเจือความน้อยใจเอาไว้นิดๆ
“กูจะไปหาปิ่นก็ต่อเมื่อแน่ใจว่ามึงดีขึ้นแล้ว”
“กูดีขึ้นแล้ว”
“อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าดี”
“พอเถอะภคิน” ผมมองหน้ามัน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บ” ผมมองตาให้รู้ว่าผมเจ็บที่ตรงไหน
“ถ้ามึงคิดว่าเลือกทางนั้นโดยปล่อยทิ้งกูก็ทำให้เด็ดขาด อย่ามาชักเย่อไว้แบบนี้ มึงกำลังทำร้ายทั้งสองฝ่าย”
มันนิ่งไป
“และที่สำคัญ…” ผมมองตามัน
“กูคิดกับมึงแบบเพื่อนไม่ได้อีกแล้ว”
มันนิ่งตะลึงไป ผมรู้ว่ามันคงพอจะเดาออก แต่คงไม่คิดว่าผมจะยอมรับตรงๆ แบบนี้
“กูกู้ความรู้สึกกลับมาไม่ได้ เพราะงั้นตัดกูทิ้งดีกว่า แล้วตั้งใจดูแลฝ่ายนั้นให้ดี ส่วนกูปล่อยให้เป็นอดีตไป ไม่งั้นสักวันมึงต้องสูญเสียทางนู้นแน่ๆ”
มันกลืนน้ำลายลงคอ ผมขยับพลิกหันหลังให้มันเสีย
“มึงรักกูเหรอ” มันถามเสียงแผ่ว
ไม่มีคำตอบสำหรับผม
เพราะผมจะไม่บอกรักคนมีเจ้าของแล้ว
tbc.
"กูคิดกับมึงแบบเพื่อนไม่ได้อีกแล้ว" จบนะภคิน
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
#ผมท้องกับเพื่อน
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 255338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก