Our love 15
เป็นเพื่อนๆ ผมเอง
หน้าประตู มีมนุษย์ชายหญิงคละกันอยู่ 6 ชีวิต ไก่ วัฒน์ ดอม ธนา ผู้หญิงมีใบเฟิร์นกับทราย
“เป็นไงบ้างมึง” ไก่ทิ้งแฟนถลาเข้ามาหาผมก่อนใครเพื่อน เพราะมันสนิทกับผมมากสุดรองจากภคิน
“ร้องไห้เหรอ”
ผมเปิดประตูให้พวกเพื่อนๆ เข้ามาภายใน ปาดน้ำตาที่เหลือคั่งค้างออกจากแก้ม แต่ตามันคงแดงฟ้อง
“ไม่เป็นไรนะ พวกกูมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” ไก่ดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ พวกที่เหลือยกเว้นบรรดาแฟนๆ ของมันเข้ามาลูบหัวลูบไหล่ผมเบาๆ
ซึ้งน้ำใจพวกมันจริงๆ
“มาพร้อมกันได้ไง”
“กูกับไอ้พวกนี้เห็นภาพนั้นเกือบจะเวลาเดียวกัน ของกูใบเฟิร์นเห็นก่อน เป็นห่วงกลัวมึงไม่สบายใจถึงได้ชวนกันมาหา”
“ขอบใจนะ” ผมมองพวกมันยิ้มๆ ถึงแม้จะเป็นยิ้มฝืนๆ ก็เถอะ
“พี่ปิ่นนิสัยไม่ดี ไม่เห็นต้องเอามาด่ากันออกเฟซแบบนี้เลย จริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ ใบเฟิร์นเลยให้พี่ไก่ขู่ไปว่าถ้าไม่ลบจะให้พี่น่านมาฟ้องข้อหาละเมิดพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ พี่ปิ่นถึงได้ลบไป”
อ๋อ สาเหตุที่ภาพหายไปเพราะไก่กับใบเฟิร์นนี่เอง
ผมมองใบเฟิร์นงงๆ ไก่มันเป็นเดือดเป็นร้อนแทนผมอันนี้ก็พอจะเข้าใจ แต่น้องใบเฟิร์นสำหรับผมนี่คือคนนอกนะ เหมือนน้องจะรู้ว่าหลุดพูดอะไรออกมารีบเดินดุ๊กดิ๊กไปหลบหลังเพื่อนผมทันที
ผมไม่ได้ถามน้องเพื่อคลายข้อสงสัยนั้น บอกเพื่อนๆ ให้นั่งกันได้ตามสบาย
“อาการมึงเป็นไงบ้าง”
“ยังอ้วกตอนเช้าเหมือนเดิม เวียนหัวน้อยลง นอกนั้นก็โอเค”
ธนาพยักหน้าสีหน้านิ่งๆ พอๆ กับทรายที่นั่งอยู่ข้างกัน ผมเคยได้ยินผู้ใหญ่เล่าให้ฟังว่าคนเป็นเนื้อคู่หน้าตาจะคล้ายกัน ผมว่าสองคนนี้ไม่เพียงมีหน้าตาที่เหมือนกันราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา นิสัยกับอารมณ์เวลาอยู่ด้วยกันยังคล้ายกันอีกต่างหาก
ถ้าพวกมันมีลูก ผมนึกภาพใบหน้าและสีหน้าหลานได้เลยว่าจะออกมาสุขุมขนาดไหน
“ว่าแต่นี่ภคินไปไหน”
“ไปหาปิ่น”
พวกมันพากันทำหน้าปลงตก คาดเดากันเอาเองว่าทุกอย่างคงวนลูปไปเหมือนเดิม ภคินทะเลาะกับปิ่นแก้ว งอนง้อ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมตรงที่มีผมเข้าไปเกี่ยวด้วยนี่แหละ
ทั้งเป็นเพื่อน..เป็นผู้ชาย..แถมยังไม่ใช่เคสคิดไปเองอย่างที่แล้วๆ มาอีกต่างหาก เพราะภคินมันให้ความสนิทสนมกับผมจริงๆ และลึกๆ แล้วเราทั้งคู่มีความรู้สึกนั้นต่อกันจริงๆ
แม้จะพยายามยับยั้งชั่งใจกันขนาดไหนก็ตาม
…มันถึงแก้ไม่ได้สักที
ผมนั่งซึม ดอมที่นั่งอยู่ข้างๆ โยกหัวผมเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ เรานั่งกันเป็นวงกลม ผมนั่งพิงขอบเตียง ข้างกันเป็นไก่ ต่อด้วยใบเฟิร์น ทราย ธนา วัฒน์แล้วก็ดอมตามลำดับ ดอมชิดอยู่อีกด้านของผม
ธนาจ้องหน้าผมเขม็ง
“ถามจริงๆ นะน่าน” อดีตพี่ว้ากผู้เคร่งขรึมจ้องมาด้วยสายตาของผู้อาวุโสกว่า “มึงกับภคินมีความรู้สึกมากกว่าคนเป็นเพื่อนกันใช่ไหม”
ผมนั่งอึ้ง ไม่คิดว่ามันจะถามผมแบบนี้
“เอาตามตรงนะ ตั้งแต่รู้จักกันมา กูเคยสงสัยความสัมพันธ์ของพวกมึงสองคนเหมือนกัน เพราะดูสนิทกันมาก แต่พอคบๆ กันไปถึงได้รู้ว่าสนิทกันขนาดไหนก็ยังมองกันและกันเป็นเพื่อน แต่หลังๆ มานี่มันไม่ใช่ กูรู้สึกว่าระหว่างพวกมึงสองคน แววตา ความรู้สึก และการกระทำมันเกินกว่าคนเป็นเพื่อนกันแล้ว”
…ความรู้สึกของมนุษย์กับแววตาหลอกกันไม่ได้จริงๆ…
ผมเม้มปากแน่น มองเพื่อนๆ ทุกคน ไปสะดุดอยู่ยังใบเฟิร์น ทรายน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเหมือนเป็นคนในกลุ่มเดียวกัน ธนารู้ทรายรู้ แต่ใบเฟิร์นไม่ใช่
“เฮ้ย มึงเล่ามาได้เลย อย่าคิดว่าใบเฟิร์นเป็นคนนอก คนนี้กูจริงจัง และอีกอย่าง…” ไก่รีบออกตัวให้แฟนมันทันที หันไปมองใบเฟิร์นที่มีท่าทีกึ่งเขินกึ่งตื่นเต้น “ใบเฟิร์นเขาเป็นสาว.. สาวอะไรนะน้องเฟิร์น” ประโยคหลังมันหันไปถามแฟนมันเอง”
“สาววายค่ะพี่น่าน” เด็กน้อยออกตัวเอง มือกำเสื้อไก่แน่น ตาเป็นประกายแวววาวคล้ายเด็กซนๆ คนหนึ่งที่เจอของถูกใจ
เด็กสาวผู้น่ารักอ่อนหวานที่ผมเห็นแรกๆ หายไปไหนแล้ววะ
ผมเข้าใจว่าสาววายคืออะไร ก็เหมือนสาวๆ แฟนคลับพลฝุ่นนั่นแหละ มีความสุขเมื่อผู้ชายได้กันเอง
“จริงๆ แล้วใบเฟิร์นเป็นแฟนคลับพี่ภคินกับพี่น่านค่ะ” น้องยิ้มแหยๆ คล้ายกลัวผมจะโกรธ “ใบเฟิร์นแอบตามข่าวตามเก็บภาพของพวกพี่มาตั้งแต่เข้าเรียนวันแรกๆ แล้ว เพราะคู่พี่โด่งดังมาก แต่ไม่ได้เผยแพร่ออกไปนอกกลุ่มเพราะเจ้าที่แรง”
“เจ้าที่?” ผมขมวดคิ้วถามงงๆ
“พี่ปิ่น”
อ๋อ…ผมพยักหน้าเข้าใจ
“เพราะงั้นไม่ต้องกลัวว่าใบเฟิร์นจะเอาข้อมูลไปเผยแพร่ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ใบเฟิร์นจะเหยียบให้มิดเลยค่ะ!”
ไก่ดึงแฟนตัวเองที่ดูตื่นเต้นหน่อยๆ ให้สงบลง ผมละสายตามาหาธนาที่ยังคงมองผม สายตาเดียวกับทรายนั่นแหละ
ผมเม้มปาก คิดอยู่ว่าควรจะพูดตรงๆ หรือกลบเกลื่อนดี แต่พวกมันเป็นเพื่อน เป็นกลุ่มคนที่คอยช่วยเหลือดูแลผมมาตลอด ผมก็ควรจะแสดงความจริงใจให้พวกมันเห็น
เพราะถึงยังไง ผมก็มั่นใจว่าพวกนี้ไม่มีใครคิดหักหลังผมแน่ๆ
“กูพยายามไม่คิดอะไรกับมัน”
“แปลว่าคิดไปแล้ว”
ผมปิดปากแน่น เลือกที่จะไม่ตอบ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าคิดว่าเล่าได้ก็เล่า ถ้าไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร”
ผมนิ่งทบทวน มองตาเพื่อนๆ ทุกคน ถึงจะสะดุดมากหน่อยกับสายตาแวววาวราวกับนกฮูกของใบเฟิร์นก็ตาม
“จำที่ปิ่นกับภคินทะเลาะกันหนักๆ แล้วเลิกกันเมื่อสองเดือนก่อนได้ไหม”
พวกมันพยักหน้า
“ปิ่นบอกเลิกภคินแล้วหันไปควงแบงค์เพื่อประชด พวกมึงก็รู้ว่าปิ่นไม่เคยทำแบบนั้น ภคินมันเสียใจมาก วิ่งโร่มาหากูเหมือนอย่างเคย เพียงแต่ครั้งนี้มันดื่ม แล้วหลังจากนั้น…”
ผมไม่ได้อธิบายอะไรต่อ คาดว่าพวกมันคงเดาเหตุการณ์กันออก
…น้ำเน่าฉิบ
วัฒน์ลูบหน้าตัวเอง ธนากับทรายยังคงนั่งนิ่ง มีเพียงดวงตาที่เบิกขึ้นนิดๆ เท่านั้นให้รู้ว่าตะลึงไปกับสิ่งที่ได้ยินพอกัน ไก่กับดอมอ้าปากค้าง น้องใบเฟิร์นยกมือปิดปาก ดวงตานกฮูกดูเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม มืออีกข้างตบหลังไอ้ไก่ดังป้าบๆ
“เฟิร์นบอกพี่ไก่แล้ว เฟิร์นบอกพี่ไก่แล้ว”
“พวกมึงมีอะไรกัน...” วัฒน์ถามสรุปให้
ผมพยักหน้า หลุบสายตาหนี
“หลังจากนั้นมันก็เหมือนเกิดแรงดึงดูดระหว่างกัน แต่เราสองคนก็พยายามหักห้ามใจไม่ให้มีอะไรเกินเลยกันอีก จนถึงปัจจุบันก็ไม่ เพราะยังไงกูก็ยังอยากให้ภคินมันได้คบกับปิ่นแก้ว แต่เฉพาะช่วงแรกๆ นะ หลังๆ มานี่พอรู้ว่าปิ่นแก้วเขาไม่โอเคกับกู กูก็ชักจะเปลี่ยนใจแล้วว่ะ”
ผมเงยหน้ามองเพื่อน
“ภคินมันพยายามแก้ไข ทั้งทิ้งช่องว่างระหว่างเรา ทั้งดึงตัวออกห่าง จนกูคิดว่าต้องสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปแล้วด้วยซ้ำ กูเดาไม่ออกเลยนะว่าถ้ากูไม่ป่วย เราจะยังกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อยู่ไหม เพราะมันอยากให้ปิ่นสบายใจ และเป็นการยืนยันด้วยว่าเราไม่มีอะไรกันจริงๆ”
“แต่พูดได้ไม่เต็มปากกันสินะ” วัฒน์สรุปให้
ผมพยักหน้า
“ปิ่นเขาอยากให้ภคินเลิกคบกับกู กูไม่รู้ว่ะว่าภคินมันจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง จะทำแบบไหนให้ปิ่นแก้วไว้วางใจ ทั้งที่ลึกๆ แล้วตัวมันเองก็ไม่บริสุทธิ์ใจ บางทีในท้ายที่สุด มันอาจต้องเลิกคบกับกูจริงๆ ก็ได้”
พวกมันมองหน้าผม
“หรือไม่ มันก็ต้องเลิกคบกับปิ่นแก้วแทน” วัฒน์สรุปให้อีกที
ผมยิ้มเศร้า
“มันรักของมัน” ต่อให้มันรู้สึกดีๆ กับผม แต่ถ้าเทียบความรู้สึกแล้ว มันรักปิ่นแก้วมากกว่า ปิ่นมาก่อนผมในฐานะคนรัก ผมก่อเกิดจากความเป็นเพื่อน แถมยังไม่มีโอกาสได้พัฒนาอีกต่างหาก
พวกมันมองหน้ากันเอง ใบเฟิร์นกระเถิบข้ามไก่เข้ามากุมมือผมแน่นจนผมตกใจ
เกิดมาเพิ่งเคยจับมือผู้หญิงเป็นครั้งแรก (ไม่รวมแม่นะ)
มือนิ่มชะมัด
“พี่น่าน ใบเฟิร์นเชียร์พี่น่านค่ะ เวลาพี่ภคินอยู่กับพี่น่าน พี่ภคินดูมีความสุขมาก สามารถหัวเราะปากกว้างได้อย่างเป็นธรรมชาติ แตกต่างเวลาอยู่กับพี่ปิ่นสุดๆ ใบเฟิร์นมั่นใจว่าสุดท้ายยังไงพี่ภคินก็ต้องเลือกพี่น่านแน่ๆ พี่น่านอย่ายอมแพ้นะคะ อย่ายอมยกพี่ภคินให้พี่ปิ่นแก้วเด็ดขาด ไม่งั้นพี่ภคินต้องตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ รักมากแล้วไง รักได้ก็เลิกได้ ถ้าจะให้รักผู้หญิงแบบนั้น สู้หันมารักพี่น่านดีกว่า”
ผมตกตะลึงกับสีหน้าจริงจังของใบเฟิร์น ไก่รีบลากแฟนมันกลับไปนั่งดีๆ ทันที
ผมยิ้ม
“ขอบใจมากน้องใบเฟิร์น แต่พี่จะให้ภคินเป็นคนตัดสินใจ ส่วนพี่จะอยู่ตรงนี้ในฐานะเพื่อนที่ดีของมันเท่านั้น”
“ถ้าเป็นใบเฟิร์น ใบเฟิร์นจะไปตบแย่งมาเลย”
เอ่อ…
“น้องเฟิร์น...” ไก่ปรามแฟนมันเอง น้องใบเฟิร์นยิ้มแหะๆ กระดึ๊บๆ ไปหลบหลังแฟนมันอีกรอบ โผล่แค่ดวงตานกฮูกผ่านไหล่มาให้เห็นเท่านั้น
“อย่าไปยอมแพ้พี่ปิ่นนะ” ยังไม่วายส่งเสียงเชียร์มาอีกรอบ
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ พอๆ กับเพื่อนผมคนอื่นๆ แม้แต่ไอ้ไก่เองก็เถอะ
มิน่าเล่า มันถึงบอกว่าคนนี้จริงจัง เพราะดูแล้วใบเฟิร์นน่าจะทำให้มันมีความสุขได้ทุกวัน
ผมมองตาเพื่อนๆ ทุกคน พอคาดเดาสายตาเหล่านั้นออก สายตาที่บ่งบอกว่า ไม่ว่าผมจะตัดสินใจแบบไหน พวกมันพร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ
เพราะผมทำอาหารไม่ได้ พวกมันเลยอดกินอาหารฝีมืออันลือชื่อของผม แต่โชคยังดีที่มีใบเฟิร์นกับทรายอยู่ ผมอนุญาตให้สองคนนั้นใช้ครัวผมได้เต็มที่ พวกเพื่อนๆ ถึงได้ไม่อดตายกันสำหรับมื้อนี้
ใบเฟิร์นทำอาหารเก่งอย่างที่ไอ้ไก่มันเล่าจริงๆ ฝีมือเทียบเคียงกับผมได้เลย เพียงแต่น้องทำได้ไม่หลากหลายเมนูแบบผมเท่านั้น แต่ถ้าฝึกฝน ผมว่าก็น่าจะได้อยู่นะ
…อนาคต มึงไม่อดตายแน่ๆ ไก่
พวกมันนั่งเล่นอยู่กับผมกระทั่งสองทุ่มถึงได้พากันกลับ
“ให้กูอยู่นอนเป็นเพื่อนไหม แต่คงต้องไปส่งใบเฟิร์นก่อน”
ผมส่ายหน้า
“ภคินมันสัญญาว่าจะกลับมานอนด้วย”
มันถอนหายใจแรง
“มีอะไรลำบากให้รีบบอกพวกกู เข้าใจไหม อย่าเกรงใจเด็ดขาด”
“ขอบใจ”
แล้วพวกมันก็พากันโบกมือลาจากไป
ผมกลับมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง คอยเวลาให้ภคินกลับมา
กระทั่งเที่ยงคืนมันก็ยังไม่โผล่ ผมตัดสินใจทิ้งตัวลงนอน รู้ว่าการกลับไปง้อปิ่นคงไม่ใช่เรื่องง่าย ดีไม่ดีอาจใช้เวลาทั้งคืน
ผมพลิกตัวไปอีกด้าน มองผ้าม่านพลิ้วๆ
…รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ
“ภคิน” ผมร้องเรียกหาผู้ชาย
เดี๋ยวก่อน…
ผมหมายถึงเพื่อนน่ะ = = ;
ผมหลับไปหลังจากนั้นไม่นาน ก่อนสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงแกรกของลูกบิด ผมดีดตัวลุกนั่งทันที เห็นเงาเลือนรางก้าวเข้ามาพร้อมไฟที่เปิดขึ้น “ภคิน” ผมมองเวลา ตีหนึ่งแล้ว รีบลุกขึ้นไปหา มันทำตามสัญญาจริงๆ
“เพิ่งเคลียร์เสร็จเหรอ”
มันพยักหน้าเนือยๆ รวบผมเข้าไปกอด ผมจับแก้มมันเบาๆ มีรอยแดงคล้ายรอยมือด้วย
“ถูกตบเหรอ”
มันพยักหน้าอีกรอบ ให้เดาคงทะเลาะกันแรงมาก
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ จะได้มานอน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน สภาพมึงดูไม่ได้เลย”
มันพยักหน้าอย่างว่าง่าย เดินเข้าห้องน้ำ ผมลุกไปเตรียมชุดนอนไว้ให้มัน พอออกมาก็ยื่นให้ มันรับไปสวม ครีมเคริมไม่ทา พากันเดินขึ้นเตียง ผมทำหน้าที่ปิดไฟ
มันไม่พูดอะไร และผมก็ไม่ถามด้วย รอเวลาให้มันเป็นคนบอกเอง มันขยับเข้ามากอดผมเหมือนเดิม แต่คราวนี้ผมเลือกที่จะพลิกหันหน้าเข้าหามัน
…แอบหวังลึกๆ มากขึ้นว่ามันจะเลือกผมแทนปิ่นแก้ว
…แน่นอนครับ
ผมยังคงลุกขึ้นมาขันแต่เช้า โดยมีภคินตามมาดูแลไม่ห่างเหมือนเดิม ผมเดินสะโหลสะเหลไปนั่งที่เตียง
นอนเอาแรงไม่กี่นาทีแซนด์วิชเซตหนึ่งก็มาอยู่ตรงหน้า เอาตามจริงกินเหมือนเดิมมานานก็น่าจะเบื่อได้แล้ว แต่ผมไม่เบื่อแฮะ เอร็ดอร่อยเหมือนเดิม
ผมเล่าให้มันฟังว่าเมื่อเย็นวานพวกไอ้ไก่มาหา (สวนทางกับมันนิดเดียวเอง) บอกมันไปด้วยว่าผมเล่าเรื่องราวระหว่างเราให้พวกนั้นฟังหมดแล้ว เพราะพวกนั้นสงสัยในความสัมพันธ์ของเรา
มันอึ้ง แต่ก็เข้าใจ
เพื่อนมันแต่ละคนก็ไม่ใช่คนโง่นี่ ขนาดปิ่นแก้วยังดูออก เพื่อนๆ ที่สนิทและรักกันขนาดนั้นจะดูไม่ออกเชียวเหรอ เพียงแต่พวกมันเลือกที่จะพูดหรือจะเงียบๆ ไว้เท่านั้น
“ขอโทษนะ เพราะกูคนเดียว ทำชีวิตมึงยุ่งเหยิงไปหมด”
ผมยิ้ม ตบหลังมันปุๆ ให้กำลังใจ
มันเล่าให้ผมฟังคร่าวๆ ว่าไปคุยอะไรกับปิ่นแก้วมาบ้าง ไปอธิบายเรื่องเดิมๆ นั่นแหละ แต่ปิ่นแก้วไม่ยอมรับฟังจึงมีปากเสียงกัน กระทั่งปิ่นแก้วทนไม่ไหวเพราะภคินมันคอยพูดปกป้องผมจนโดนตบเข้าให้
ที่มันกลับมาช้าเพราะปิ่นแก้วร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนแรกปิ่นแก้วจะให้มันอยู่เป็นเพื่อน แต่เพราะสัญญาที่มันให้ไว้กับผม มันถึงได้มาเมื่อปิ่นแก้วหลับไปแล้ว
“มึงนอนกับปิ่นแก้วก่อนมาเหรอ”
มันส่ายหัว
“หัวร้อนกันขนาดนั้นใครจะไปมีอารมณ์”
“เอ้า แบบพี่พิศาลไง ตบจูบๆ”
มันหัวเราะหึๆ โยกหัวผมแรง
“ถ้ามึงตบ ไม่แน่กูอาจจูบ”
ผมผลักหัวมันออกเบาๆ
“บอกแล้วว่าอย่าเกี้ยว” “เหมือนปิ่นจะมีเรื่องไม่สบายใจส่วนตัวด้วย อารมณ์แปรปรวนผิดปกติ”
“เหรอ”
“วันนี้ครึ่งเช้าพออยู่คนเดียวได้ไหม กูจะกลับไปคุยกับปิ่นอีกสักหน่อย เดี๋ยวตอนบ่ายจะมาอยู่เป็นเพื่อน”
ผมพยักหน้า
“ถ้าไม่ไหวให้โทรเรียกไก่หรือดอมมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“กูโอเค ไม่ได้ร่อแร่ขนาดนั้น”
มันจับหัวผมเบาๆ ก้าวจากไป
ภคินโทรมาเลื่อนนัดเพราะที่บ้านเรียกไปคุย มันบอกเรื่องที่เกิดขึ้นรู้ไปถึงหูผู้ใหญ่ ผมเข้าใจครับ เพราะสองคนนั้นคบกันแบบเปิดเผย ผู้ใหญ่รับรู้ พอมีเรื่องถึงได้ถูกผู้ใหญ่เรียกไปสอบถาม
มันบอกว่าวันนี้คงมาค้างกับผมไม่ได้ แต่โทรเรียกให้ไก่มาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว พอสักห้าโมงเย็น หัวหลิมๆ ของเพื่อนไก่ตัวดีก็โผล่พ้นขอบประตูเข้ามา มาพร้อมของกินมากมายในมือ
มันพยายามไม่ชวนผมคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ชวนคุยไปเรื่องอื่นแทนเพื่อให้ผมรู้สึกสบายใจ หาเกมมาเล่นกันบ้าง อ่านนิยายบ้าง (ผมกับไก่ชอบนิยายกำลังภายในเหมือนกัน)
กระทั่งถึงเวลาเข้านอน ไก่เคยมาห้องผมหลายรอบแล้ว แต่ไม่เคยค้างสักครั้ง ส่วนใหญ่จะมาเพื่อกินเหล้าหรือกินข้าวแล้วแยกย้ายกันกลับมากกว่า ห้องผมแคบ ต้องทำใจ
ที่เคยค้างก็มีแค่ไอ้ดอมเพราะเมาหนัก กับภคินเจ้าประจำ
ผมให้ไก่นอนฝั่งเดียวกับภคิน พอเห็นว่ามันนอนเรียบร้อยแล้วถึงได้เดินไปปิดไฟ คลำความมืดกลับมาทิ้งตัวลงนอนยังฝั่งเดิมของตัวเอง
ความเงียบเข้าปกคลุมทุกพื้นที่
ผมยังข่มตาให้หลับไม่ได้ คิดถึงภคินขึ้นมาจับใจ ทั้งที่เพื่อนไก่นอนอยู่ข้างๆ แต่ผมกลับไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนได้อยู่กับภคิน
ไม่รู้เพราะไร้อ้อมแขนที่ตระกองกอด หรือว่าเพราะไก่ไม่ใช่ภคินกันแน่ ผมนอนตะแคงข้างหันหลังให้ไก่เหมือนที่เคยหันหลังให้ภคิน พยายามข่มตาให้หลับ
…แต่ทำไม่ได้
คิดถึง…
ผมคิดถึงภคินจริงๆ
โหยหาอ้อมแขนแข็งแรงนั้น ผมเลื่อนมือลงไปยังหน้าท้อง สัมผัสที่ได้มันเหงาจับใจ ผมงอตัวมากขึ้นราวกับกุ้ง น้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมา
ผมสะอื้นออกมาเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่
“น่านเป็นไร” สงสัยว่าไก่จะได้ยิน มันรีบโดดลงจากเตียงวิ่งไปเปิดไฟ
ผมมองหน้าเพื่อนผ่านม่านน้ำ
มันรีบถลาเข้ามาหา สองมือเงอะงะ คล้ายจะหาว่าผมเจ็บปวดตรงไหนจนร้องไห้ออกมาแบบนี้
“เป็นไร เจ็บตรงไหนบอกกู ไหวไหม ไม่ไหวเดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ หรือจะให้เรียกรถพยาบาลดี”
“กูไม่เป็นไร” ผมเบรกมันไว้ก่อน “กูแค่..” ผมเม้มปากแน่น
“คิดถึงภคิน”
ไก่อ้าปากค้าง
พริบตาต่อมาหูมันก็แดงเถือก ตามด้วยแก้ม
“เหรอวะ” มันเกาแก้ม เกาหู เกาหัวอย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก หัวเราะแห้งๆ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ลูบหัวผมเบาๆ
“รักภคินมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมไม่ได้ตอบคำถามมัน เพราะผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่ารักมันเกินเลยกว่าคนเป็นเพื่อนไปแล้วมากน้อยแค่ไหน แต่สำหรับคำว่าเพื่อน มันมากซะจนบรรยายเป็นคำพูดไม่หมด
“มันรู้ความรู้สึกของมึงใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“แล้วมึงรู้ความรู้สึกของมันหรือเปล่า”
ผมพยักหน้าอีกที
มันยิ้ม
“ถ้าภคินมันไม่มีปิ่นแก้ว กูเชียร์พวกมึงเต็มที่เลยว่ะ แต่มึงรู้ใช่ไหมว่ากูทำได้แค่นี้ นั่นก็คนที่เพื่อนรัก มึงก็เพื่อนรักกู”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“กูรู้”
มันลูบหัวผมอีกรอบ
“จะว่าไปแล้ว มึงก็น่ารักดีนะ”
ผมต่อยหลังมันเบาๆ ที ผู้ชายไม่มีใครชอบให้ชมว่าน่ารักหรอกครับ หล่อว่าไปอย่าง
เสียงโทรไลน์ดังขึ้นเบาๆ Tbc..
หึๆ ใครไลน์มา ตอบถูกเอาไปหนึ่งจูบ
#เจอกันงานสัปดาห์หนังสือนะคะ
#ผมท้องกับเพื่อน #ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 255819 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก