Note จากคนเขียน : ใครไม่สะดวกอ่านทีละครึ่ง รออ่านรอบเดียววันพุธได้เลยนะคะ อัปครึ่งแรกทุกวันเสาร์ อัปครบร้อยเปอร์เซ็นต์ทุกวันพุธ หาครึ่งหลังได้จากประโยคสีฟ้าแบบนี้ จะอัปอาทิตย์ละ 1 ตอน ไม่สะดวกขึ้นรีไพลใหม่ค่า เพราะแต่ละตอนลงสั้นยาวไม่เหมือนกัน (อัปแบบนี้เหมือนกันทุกเว็บ ^_^) ขอบคุณและขออภัยในความไม่สะดวก ไปอ่านต่อกันได้เลย // ขอบคุณล่วงหน้าทุกคอมเมนต์ค่ะ
Ps.สเปิร์มภคินเริ่มอาละวาดแล้ว
ep.10
ผมเดินโต๋เต๋เข้าไปในห้อง ทิ้งตัวลงนอน ผมไม่กล้าบอกให้มันเลิกกับปิ่น แต่ผมก็อยากให้มันเลือกผม พัฒนาความสัมพันธ์ก้าวข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไปด้วยกัน
ผมหลับไปทั้งที่สมองยังเต็มไปด้วยเรื่องของภคิน ตื่นขึ้นมาในสภาพดวงตาแพนด้า รอยคิสมาร์กโชว์หรา ผมรีบหาปลาสเตอร์ยามาแปะทันที สวมช็อปเดินไปคณะ
เจอเพื่อนๆ นั่งหน้าสลอนกันบนโต๊ะประจำ ยังไม่เห็นภคิน ผมเดินไปนั่งข้างไก่
“คอไปโดนอะไรมา โดนดูดหรือโดนกัด”
“มดกัด ไอ้ตัวใหญ่ๆ ที่เคยกัดก้นมึงนั่นแหละ”
“อ๋อ” ไก่ทำหน้าเข้าใจ เพราะผมชอบทำอาหาร บางทีก็มีพวกมดพวกแมลงพากันเข้ามาเยี่ยมเยือนบ้าง มันเคยโดนกัดไปตัว บวมฉึ่งเชียว
“อ้าว แล้วภคินอ่ะ ไม่มาพร้อมมึง”
“มันนอนคอนโด”
“เอ้า คิดว่านอนกับมึงซะอีก”
“กลับไปหลังพวกมึงไม่นาน”
พวกมันพยักหน้าเข้าใจ
ไอ้หล่อไม่เข้าคลาสทั้งวัน ผมส่งข้อความไปหาด้วยความเป็นห่วง มันตอบกลับมาแค่ว่ามันโอเค กำลังเคลียร์ตัวเองอยู่
ผมถอนหายใจเบาๆ จริงๆ วันนี้ต้องทำอาหารเที่ยงมาให้มันตามสัญญาเป็นค่าตั๋วดูปลา แต่ด้วยสภาพจิตใจและร่างกายที่ไม่ปกติของผมจึงไม่ได้ทำมาให้ และคิดว่าภคินมันคงไม่พร้อมจะมากินด้วย
“ภคินโดดทั้งวันเลยว่ะ”
ผมจดเลกเชอร์ไว้ให้มันแล้ว ตกเย็นผมโทรหาเพราะตั้งใจจะเอาเลกเชอร์ไปให้ แต่มันไม่รับสาย ผมส่งไลน์ไปบอกแทน แต่คนที่ตอบกลับมาคือปิ่นแก้ว
‘ภคินไม่ว่างไปเจอ เดี๋ยวปิ่นจะให้เพื่อนปิ่นเดินไปเอามาให้แทนที่คณะนะ’
ผมจ้องมองข้อความเหล่านั้น
ทำไมล่ะภคิน นี่มึงไม่ว่างตอบข้อความกู หรือมึงต้องการเว้นที่ว่างระหว่างเรากันแน่
‘ภคินมันทำอะไรอยู่’ ผมถามปิ่นกลับไป
‘ธุระ’ ปิ่นตอบกลับมาสั้นๆ
‘ถ้าเสร็จแล้วให้มันโทรหาเราด้วยนะ’
‘อืม’
รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
มันกลับไปหาปิ่นแก้วอีกรอบเพื่อตัดความสัมพันธ์ หรือว่าจะสานต่อ…
ผมกลับมาถึงหอ นั่งคอยโทรศัพท์ ผมไม่กล้าส่งข้อความอะไรกลับไปอีก เพราะกลัวว่าบางข้อความมันจะเผยความรู้สึกภายในใจของผมออกไป ถ้าปิ่นแก้วได้อ่านและรับรู้ขึ้นมาคงยุ่ง
ระหว่างรอก็อ่านหนังสือ แต่เนื้อหาแทบไม่เข้าสมอง ผมตัดสินใจกดส่งข้อความไปหามันสั้นๆ
‘กูรอมึงโทรกลับมาอยู่นะเว้ยไอ้ห่า’
ผมจงใจใช้ลักษณะคำพูดอย่างคนเป็นเพื่อนกัน กระทั่งถึงเที่ยงคืน ไลน์ไม่ขึ้นข้อความว่าอ่านแล้ว ไม่มีการโทรกลับ ไม่มีอะไรทั้งนั้น
ผมนั่งกอดเข่าขอบตาร้อนผ่าวอยู่ข้างเตียง มองออกไปนอกระเบียงท่ามกลางความมืด
มึงเลือกใครภคิน ...กูหรือเขา
วันรุ่งขึ้น ภคินมันไม่โผล่มารวมกลุ่มเหมือนอย่างปกติ แต่มาเข้าคลาสในเวลาเฉียดฉิวพอดี พอหมดชั่วโมงก็โบกมือลาพวกเราแล้วแยกหายไป ผมมองตามเพราะมีเรื่องต้องการจะถามไถ่มากมาย แต่มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ทำ
วิชาถัดไปมันก็ไม่เข้า ผมเลกเชอร์ไว้ให้เหมือนเดิม ตอนเที่ยงมีแค่ผมกับ ธนาและทรายเท่านั้น ไก่ไปกินข้าวกับใบเฟิร์นที่คณะนิเทศ ดอมไปตามจีบเด็กใหม่ วัฒน์นัดแฟนไว้เหมือนกัน
ส่วนภคิน ผมไม่รู้ ผมส่งข้อความบอกมันว่าจดเลกเชอร์ไว้ให้แล้ว ถ้าว่างก็ให้มันมาเอา
คาบบ่ายผมเข้าเรียนตามปกติ ภคินยังไม่เข้า พออาจารย์สอนไปได้ราวๆ สิบนาทีถึงเห็นมันเดินเข้ามา แต่แทนที่จะมานั่งข้างๆ ผมเหมือนเคย เพราะผมมักจะจองที่เอาไว้ให้มันเสมอ มันกลับเดินไปนั่งที่ว่างห่างๆ แทน
ผมมองตาม
หลังจากนั้นมันก็หลีกเลี่ยงการพบเจอกับผม ไม่มาพูดเพื่อตัดสัมพันธ์ ไม่อธิบายว่าระหว่างเราจะเอายังไง
…จะยังคงเป็นเพื่อนกันต่อไปไหม ผมรอคำนั้นอยู่
“นี่มึงทะเลาะกับไอ้หล่ออีกแล้วเหรอวะ อาทิตย์นี้มันไม่มาเข้ากลุ่มเลย พอมันคืนดีกับแฟนก็เมินมึงซะงั้น มึงนี่เป็นเมียน้อยมันนี่หว่า”
ผมเอาฝาปลอกปากกาเขวี้ยงหัวไอ้ดอมคนพูด
วันนี้เรานัดกันมาอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟหน้ามหา’ลัยที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง เราได้โต๊ะที่เราชอบนั่งกันประจำ นัดรวมพลผ่านไลน์ ทุกคนรับปากว่าจะมาร่วมติว
…ยกเว้นแต่ภคิน
“ตั้งใจอ่านหนังสือไป”
“ทะเลาะกัน?” ธนาถามขึ้นเรียบๆ
“เปล่า”
มันมองตาผม ผมเสหลบเสีย ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“กูว่าชัวร์ เพราะมึงไม่เคยไม่คุยกันนานขนาดนี้ พวกกูดูออกว่าภคินมันจงใจหลบหน้ามึง”
ขนาดเพื่อนๆ ยังดูออก
ขอบตาผมร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ กัดกรามแน่น
“ทะเลาะกันจริงเหรอวะเนี่ย”
ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่เงียบเสียงลงเพราะลูกค้าสองคนที่เดินเข้ามาใหม่ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เรากำลังพูดถึง
…ภคิน
โดยมีปิ่นแก้วควงแขนมาด้วยสีหน้าแช่มชื่น
ตอนแรกผมดีใจคิดว่ามันจะมารวมกลุ่มกับพวกเรา ต่อให้มีปิ่นแก้วก็ยังดีกว่ามันเมินหลบผมแบบนี้
มันยกมือให้พวกเราแล้วหันไปสั่งเครื่องดื่ม 2 แก้ว เค้กส้มหนึ่ง เค้กสตรอว์เบอร์รีอีกหนึ่ง แต่แทนที่มันจะเดินมาทางเรา กลับเดินไปตามการชี้ของปิ่นแก้วยังที่ว่างสำหรับสองคนนั่งแทน
ผมมองตาม สีหน้าแสดงความผิดหวัง ขอบตาร้อนผ่าว
“อะไรวะ แทนที่จะมานั่งด้วยกัน”
“เอาน่า เขาคงอยากนั่งคุยกันหนุงหนิง เรามาติว รายนั้นลอยลำแล้ว ฉลาดอย่างมันไม่ต้องอ่านก็ทำข้อสอบได้”
ภคินมันไม่มองมาทางเราเลย แถมยังเลือกนั่งหันหลังให้ผมอีกต่างหาก
“หรือว่าทะเลาะกันเรื่องของปิ่น”
อยากโกหกเพื่อนว่าไม่ใช่ แต่คิดว่าพวกมันน่าจะพอเดากันออก
“มันคงพยายามตีตัวออกห่างมึง เพื่อให้ปิ่นเห็นว่ามึงกับมันไม่ได้มีอะไรกันเลยอย่างที่ปิ่นเข้าใจ”
เป็นแค่สัญชาตญาณผู้หญิงหรือว่าปิ่นมองเห็นความรู้สึกนั้นผ่านสายตาผมกันแน่
“เฮ้อ~ แต่เป็นแบบนี้มันไม่แย่เหรอวะ ถ้าปิ่นไม่ไว้ใจแบบนี้ มีหวังมึงกับภคินได้เลิกคบกันเป็นเพื่อนแน่ๆ”
ใช่ ผมรู้
แค่คิดว่าผมกับมันต้องเลิกคบกันจริงๆ ก็ทำเอาผมรู้สึกมวนท้อง คลื่นไส้ขึ้นมาแปลกๆ
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ไหวไหมวะ หน้าซีดๆ”
“ไม่เป็นไร” ผมรีบเดินไปเข้าห้องน้ำที่แยกชายหญิงทันที โก่งคออ้วกลงในอ่างล้างมือ
ผมยืนอ้วกอยู่นานจนไม่เหลืออะไรออกจากท้องแล้วนั่นแหละถึงได้เดินหน้าซีดออกไป
“เฮ้ย! ไหวไหมน่าน ทำไมหน้าซีดแบบนี้วะ”
“ไม่เป็นไร คลื่นไส้น่ะ อ้วกออกหมดแล้ว”
“เครียดลงกระเพาะหรือเปล่า พยายามผ่อนคลายหน่อยละกัน ทั้งเรื่องสอบแล้วก็เรื่องไอ้ภคินมันด้วย”
ผมพยักหน้า ไก่ล้วงหยิบยาหม่องตลับเล็กที่มักพกติดตัวเสมอเพราะมันแพ้แมลงมายื่นให้ ผมรับมาป้ายวนที่ขมับ ใต้จมูก ได้กลิ่นเย็นๆ แล้วพอโล่งหัวโล่งหางขึ้นมาหน่อย
ผมพยายามไม่สนใจภคินกับปิ่นแก้ว หันมาตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ ร่างกายทำท่าจะสำรอกของเก่าออกมาอีก ดีแต่ได้ยาหม่องของไก่ช่วยให้อาการปั่นป่วนทุเลาลงบ้าง
ผมลอบมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้นบ่อยๆ กระทั่งสองคนนั้นพากันลุกเดินจากไป ภคินไม่แม้แต่จะมาล่ำลาเพื่อนๆ ในกลุ่มด้วยซ้ำ
เพื่อนๆ ในกลุ่มไม่มีใครเห็นว่าภคินมันเดินออกไปแล้ว ยกเว้นผมคนเดียว ผมมองตาม เผื่อว่ามันจะหันกลับมาสบตาบ้างสักครั้ง
…แต่ไม่เลยครับ มันไม่เหลียวกลับมามองด้วยซ้ำ
ผมรู้สึกคลื่นไส้ยิ่งกว่าเดิม ลุกเข้าห้องน้ำไปโก่งคออ้วกอีกรอบ
“กูว่ากูกลับก่อนดีกว่า”
“เออ รีบกลับไปพักผ่อนดีกว่า มะ เดี๋ยวกูไปส่ง กลัวมึงไปเป็นลมกลางทาง”
“อือ” ผมพยักหน้าเนือยๆ รับน้ำใจไอ้ไก่ รวบเก็บข้าวของ บอกลาเพื่อนๆ เดินตัวลอยๆ ออกจากร้านกาแฟไป
“มีไข้หรือเปล่า” มันอังหน้าผาก “ก็ปกตินะ รู้สึกยังไง ไปหาหมอไหม”
“เวียนหัว คลื่นไส้ คงเครียดน่ะ พักสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้น”
มันพยักหน้า
“ถ้าไม่ไหว หรือเป็นอะไรฉุกเฉินรีบโทรหากูเลยนะ”
“ขอบใจ” ผมตบบ่ามันเบาๆ นึกย้อนไปถึงเพื่อนสนิทที่ไม่คิดจะหันมาดูดำดูดี
ไก่ส่งผมถึงห้องพัก แถมยังใจดียกยาหม่องตลับนั้นให้อีก ผมบอกขอบใจ รีบเข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่า ล้มตัวลงนอน หลับไปทันทีด้วยความอ่อนเพลีย
รุ่งขึ้นผมถูกปลุกให้ตื่นกะทันหันด้วยอาการคลื่นไส้ รีบถลาลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำ โก่งคออ้วกจนหมดไส้หมดพุง
ผมล้างหน้า บ้วนปาก น้ำหูน้ำตาไหลพรากเพราะการอ้วกติดๆ กัน
พอเรียบร้อยก็ออกไปแต่งตัว สวมผ้ากันเปื้อนเพื่อทำอาหารง่ายๆ ทาน ผมล้วงหยิบหมูออกมาจากช่องแช่เนื้อ กะจะทำข้าวต้มทานง่ายๆ น่าจะดีกับโรคกระเพาะ แต่แค่ได้กลิ่นเนื้อสด ผมก็พะอืดพะอม วิ่งเข้าห้องน้ำไปโก่งคออ้วกอีกรอบ ผมเลิกสนใจข้าวต้ม ตัดสินใจเดินลงจากหอไปซื้อขนมปังแถวแล้วเอาขึ้นมาทำแซนด์วิชง่ายๆ ทานแทน ตามด้วยนมจืด ผมนั่งพัก เอายาหม่องมาป้ายขมับป้ายจมูก ลงจากห้องไปร้านขายยา
“ขอยาแก้โรคกระเพาะหน่อยครับ”
“อาการเป็นไงคะ” เภสัชคนสวยถามมาเสียงใส
“คลื่นไส้ อาเจียน แล้วก็เวียนหัว หน้ามืดหน่อยๆ ครับ”
“ปวดท้องไหมคะ”
“ไม่ครับ”
เธอพยักหน้าเข้าใจ หันไปยังตู้ด้านหลัง คว้าหยิบยามาเทใส่ซอง
“ช่วงสอบคนเครียดกันเยอะ เป็นทั้งโรคกระเพาะโรคไมเกรนกันระนาว”
ผมยิ้มรับ
“เรียนมาสี่ปี เพิ่งมีปีนี้แหละที่เป็น”
“แล้วแต่คนน่ะค่ะ บางคนก็เพิ่งเป็น พยายามเครียดให้น้อยลงนะคะ ทานอาหารอ่อนๆ นอนให้เร็ว ทานน้ำเยอะๆ พักผ่อนให้เพียงพอ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับยามาถือ จ่ายเงิน แวะเซเว่นเพื่อซื้อน้ำเปล่าแล้วกินยา ได้ยาหม่องกับยาดมมาเพิ่มอีกอย่างละอัน ตั้งใจจะซื้อไปคืนไก่มันน่ะ
ผมใช้เวลาที่เหลือนั่งอ่านหนังสือ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้นก็ฟุบหลับ มาตื่นอีกทีเพราะแรงตบที่ไหล่เบาๆ
“เป็นไง ยังไม่ดีขึ้นเหรอ”
ผมเงยหน้ามองไก่คนทัก
“แม่ง หน้าโคตรซีด ไปหาหมอยัง”
“ซื้อยามาแล้ว”
มันพยักหน้า เราเข้าเรียนกันโดยไร้หัวหางไอ้หล่ออย่างเคย ผมพยายามโฟกัสเรื่องเรียนก่อน หลังจากนี้ค่อยไปหาทางคุยกับมันอีกที
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่หนักหนาสาหัสสำหรับผมมาก เครียดเรื่องเรียนด้วย งานด้วย เรื่องเพื่อนด้วย ทำเอาโรคกระเพาะผมไม่ดีขึ้นเลย ผมไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอก็วินิจฉัยแบบเภสัชนั่นแหละว่าผมน่าจะเครียดเกินไปให้ยาตัวเดียวกันมากิน
กระทั่งวันสอบ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ดูสภาพเนื้อตัวตัวเองว่าแต่งตัวเรียบร้อยดีไหม อุปกรณ์พร้อม บัตรนักศึกษา ปากกา ดินสอสองบี ลิควิด ยางลบ และยาดมกับยาหม่อง ตอนก่อนเข้าห้องสอบ อาจารย์พยายามล้วงๆ แงะๆ ดู คงกลัวผมจะใส่โพยเข้าไป
ผมยัดยาดมใส่รูจมูก เดินเข้าห้องสอบ กลัวเหมือนกันว่าจะวิ่งไปอ้วกก่อนทำข้อสอบเสร็จ ดีแต่ว่ามันอ้วกช่วงเช้าๆ กลางวันถึงดึกไม่อ้วกเท่าไหร่ แค่เวียนหัวเท่านั้น
ผมเดินเตาะแตะออกมาจากห้องสอบเกือบคนสุดท้าย โดยมีเพื่อนๆ ในกลุ่มนั่งรอ ไร้เงาเพื่อนสนิทของผมอย่างเคย
“ไหวไหมมึง”
“ไหวๆ” ผมโบกมือประกอบ “หิวว่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
พวกเพื่อนๆ พากันขานรับ สอบถามว่าทำข้อสอบกันได้หรือเปล่า ช่วงเช้ามีสอบวิชาเดียว มีอีกวิชาช่วงบ่าย
“มีใครเห็นภคินไหม” ผมถามเพื่อนๆ
“มันสอบเสร็จตั้งนานแล้ว เดินออกไปเป็นคนแรกๆ เลย”
“เหรอ” ผมครางรับเสียงซึม วัฒน์ตบไหล่ผมเบาๆ ผมยิ้มเศร้าให้มัน ไปนั่งยังโรงอาหาร เราสอบกันห้าวัน ช่วงเช้าเป็นวิชาหนักๆ ช่วงบ่ายจะเบาหน่อย
ผมนั่งร่อแร่อยู่ในโรงอาหารคณะ เมากลิ่นอาหาร ช่วงนี้จมูกโคตรดี ได้กลิ่นอะไรก็เหม็นไปหมด แม้กระทั่งกลิ่นตัวคน
ผมให้ไก่ซื้อข้าวมาให้เพราะอาการเวียนหัว ค้ำมือกับโต๊ะ หลับตาดมยาดม พอลืมตาอีกทีก็เห็นเพื่อนสาวร่วมคณะกลุ่มใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งยังโต๊ะข้างๆ ตรงหน้าพวกเธอนอกจากข้าวแล้วยังมีพวกผลไม้สดจากร้านขายผลไม้ด้วย
เห็นแล้วเปรี้ยวปากอยากกินขึ้นมาทันที ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก มองถุงมะม่วงสีเขียวตาเป็นประกาย น้ำลายไหลออกมาเต็มปาก
ไก่เดินมาพอดี
“ไก่ กูรบกวนอีกรอบได้ไหม”
“อะไร”
“อยากกินมะม่วงเปรี้ยว ซื้อให้กูที”
“ได้สิ งั้นรอเดี๋ยว”
ผมกำลังจะล้วงหยิบเงิน แต่มันเบรกไว้
“เดี๋ยวกูออกเอง อยากกินเหมือนกัน ผลไม้พวกนั้นแก้เครียดได้ดี สาวๆ เขาว่ามางั้น”
คงงั้นแหละ ไม่งั้นน้ำลายไม่แตกเต็มปากของผมขนาดนี้หรอก
ผมดึงอาหารของตัวเองมานั่งกินก่อนเพราะความหิว ธนากับวัฒน์เดินมา ส่วนดอมตามมาหลังสุด ใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์กับหู
คงคุยกับว่าที่เด็กใหม่ เป็นน้องปีหนึ่งด้วย กินเด็กนี่หว่า
ไก่เดินกลับมาพร้อมผลไม้หลายอย่าง คงกะซื้อมาให้เพื่อนๆ ในกลุ่มได้กินด้วย ผมไม่สนผลไม้รสหวาน คว้าผลไม้รสเปรี้ยวมายัดใส่ปากโดยไม่จิ้มพริกเกลือ
อืม… ทำไมมันหวานอร่อยอย่างนี้นะ
ผมนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยเพราะกินข้าวอิ่มก่อนเพื่อน พอพวกมันอิ่มก็มารุมกินผลไม้กันต่อ ดอมหยิบมะม่วงตรงหน้าผมขึ้นดู
“มะม่วงมันเหรอวะ” มันถาม แต่ไม่รอคำตอบจากผม กัดกรวบพิสูจน์ทันที แล้วหน้าเบี้ยวไปทั้งแถบ
“เปรี้ยวฉิบหาย!! มึงกินเข้าไปได้ไงโดยไม่จิ้มพริกเกลือ แล้วทำหน้าซะเคลิบเคลิ้ม กูก็เข้าใจว่ามันหวาน”
“ก็หวานดีนี่ มันหวานในลิ้น” ผมอธิบาย หยิบชิ้นใหม่มากัดกรวบ
ธนาลองหยิบมาชิม พอๆ กับไก่และวัฒน์ ทุกคนหน้าเบี้ยวเหมือนกันหมด
“เปรี้ยวว่ะ” ธนาจิ้มพริกเกลือ “มึงเป็นโรคกระเพาะอยู่นะน่าน เพลาๆ อาหารรสเปรี้ยวดีกว่า มันกัดกระเพาะ”
“กูกินแล้วหวานนี่ ไม่เห็นเปรี้ยวตรงไหน” ผมหยิบชิ้นใหม่มากัดต่อ พวกมันพากันหน้าเบี้ยวแทน ในขณะที่ผมเคี้ยวหงับๆ อย่างเอร็ดอร่อย
“สงสัยต่อมรับรสมันจะพัง รีบกินเถอะ กูอยากไปงีบสักหน่อย ตอนบ่ายจะได้หัวแล่นๆ”
พวกเราพยักหน้า พากันเดินไปหาโต๊ะว่างในสวน ใครอยากอ่านหนังสือก็อ่าน ใครอยากนอนก็นอน เกรดขึ้นอยู่กับความขยันของแต่ละคน ผมได้มะม่วงเปรี้ยวมาอีกลูก กินแล้วมันหายคลื่นไส้ดี ผมกินไปอ่านหนังสือไป
พอบ่ายเราก็เข้าห้องสอบกันตามเดิม ผมทำข้อสอบเสร็จเร็วมาก ไม่ใช่อะไร หิว อยากกินมะม่วง ผมวิ่งไปคว้ามะม่วงเปรี้ยวที่วางอยู่นอกห้องสอบมายัดใส่ปาก อาการพะอืดพะอมก่อนหน้านี้ถึงได้หายไป สีหน้าแช่มชื่นขึ้น วิชาตอนบ่ายง่าย ทุกคนออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
ผมบอกลาเพื่อนๆ เพื่อกลับหอ ช่วงนี้งดทำอาหารครับ ผมคลื่นไส้ทุกครั้งที่ได้กลิ่นเนื้อสด กินได้แต่พวกอาหารสไตล์ฝรั่งเท่านั้น
Tbc...
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
#ผมท้องกับเพื่อน #สเปิร์มภคินอาละวาด
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 255949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก