หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[LadySaiKim]

 

[Mayana]

ปิ่นเธอแรงงง 

[klaew]

สงสารปิ่นเหมือนกันนะ เป็นแฟนแต่แฟนติดเพื่อนแบบมากถึงมากแบบภคิน
แล้วเซ้นต์ผู้หญิงนะ มันสนิทเกินไปไง
เลยทำตัวไม่น่ารักใส่ เผลอประชด
ภคินคนกลางคงอึดอัด นั่นแฟนนี่เพื่อน
ตัดเพื่อนก็ไม่ได้ ตัดแฟนก็ยังรักมาก
เลยคาราคาซังแบบนี้
แต่ถ้าภคินรู้ใจตัวเอง เรื่องนี้จะง่ายมาก
ไม่ใช่อยากเก็บไว้ทั้งสองคน

[wizard_tao]

ตอนนี้แอบฟิน

แต่ก็หน่วง ๆ แฮะ

อยากให้ถึงตอนภคินรู้ว่าน่านท้องจุง

อยากรู้ว่าภคินจะรับมือยังไง

[nofsnof]

 
เคลียร์ตัวเองซักทีภคิน คนอ่านรอจะแย่แล้ว

[mystery Y]

มันเรื่อยๆไปป่าว?

[shiroinu]

ตอนแรกที่ตามๆเรื่องนี้มาก็รู้สึกว่าปูเรื่องมาดี แต่พออ่านมาถึงตรงนี้เริ่มรู้สึกวนลูป เนื้อเรื่องแบบภคินปิ่นแก้วนี่คือวนลูปมากๆ หนักสุดคือน่าน วนลูปจะรักจะเลิกคบ ขอร้องอย่าวนลูปนานนะ อ่านแล้วเบื่อมาก(ขอโทษที่ต้องบอกตรงๆอย่างนี้ แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) เราค่อนข้างคาดหวังเนื้อเรื่องที่ไม่ใช่แย่งผัวเมียกันจากนิยายเรื่องนี้พอสมควร เพราะฉะนั้นถ้าเนื้อเรื่องออกแนวนั้นจริง ขอลางบอกเหตุล่วงหน้าให้ด้วยค่ะ เราจะได้หักอกจากเรื่องนี้

[mooping-7]

แง่ๆมันก็จะเจ็บกันทุกคน

[memew]

Our Love ep 14


พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินตัวหอมฉุยออกไปแต่งตัว ภคินละสายตาจากโน้ตบุ๊กหันมามอง หัวผมเปียกหน่อยๆ ไม่ได้สระผมหรอกครับ แค่น้ำจากฝักบัวกระเซ็นใส่เท่านั้น ภคินลุกเดินเข้ามาหา ก้มหยิบผ้าเช็ดตัวที่ร่วงลงบนพื้นตอนผมใส่กางเกงขึ้นมาเช็ดหัวให้ ผมยืนให้มันทำดีๆ พอแล้วเสร็จมันก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปผึ่งตากให้ที่นอกระเบียง ไม่พูดอะไร ย้อนกลับไปนั่งทำงานของมันตามเดิม

ผมหน้าร้อนผ่าว

นี่คือสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘การดูแล’ จากมัน ไม่ต้องมีคำพูดดีๆ..ไม่ต้องมีคำสัญญาอันสวยหรู ..แต่เป็นการกระทำที่เห็นได้อย่างชัดเจน

ผมยิ้มใส่แผ่นหลังกว้างนั้น เดินไปทาครีม คว้ามือถือก้าวขึ้นเตียงไป ยังเร็วที่จะนอนอีกรอบ เพราะไงวันนี้ก็นอนมาทั้งวันอยู่แล้ว

ผมเปิดไอจีเล่น ต่อด้วยเฟซบุ๊ก หลังจากนั้นก็แวบไปอ่านนิยายจีนกำลังภายในจากแอปที่อ่านค้างไว้ ผมไม่ได้เข้ามาอ่านเลยร่วมสามอาทิตย์ช่วงสอบ นักเขียนอัปแค่สามตอนเท่านั้น

แต่เพราะมันสนุกไง ผมถึงได้อดทนรอต่อไป

ผมกดเข้าไปอ่านตอนที่ยังไม่ได้อ่านทันที พออ่านจบก็แทบจะเขวี้ยงมือถือทิ้งเพราะนักเขียนทิ้งท้ายไว้ให้ค้างคาอีกรอบ
ต้องรอไปอีกกี่วันถึงจะได้อ่านต่อเนี่ย

ขัดใจ!!

อยากวาร์ปไปโลกอนาคต

พอสองทุ่มภคินก็วางมือจากคอม ก้าวขึ้นเตียงดูสิ่งที่ผมกำลังดูอยู่ ตอนนี้ผมเปิดพวกคลิปฮาๆ ผ่านยูทูบดูครับ ตลกดี แต่ใช้หูฟังเพื่อไม่ให้รบกวนเวลาทำงานของเพื่อน

“ดูอะไร”

ผมไม่ตอบ ถอดหูฟังออกแล้วเปิดลำโพงแทน ภาพนั้นเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ น่าจะเพิ่งหัดตั้งไข่ เดินยังไม่ได้ จุกนมปลอมยังอุดอยู่ที่ปาก แต่พอเพลงมาเด็กคนนั้นกลับลุกขึ้นยืนจับโต๊ะแล้วเด้งเอวใหญ่ ทั้งโยก ทั้งย่อ เขาขึ้นหัวข้อว่า

‘เด็กสายย่อ’

ผมหัวเราะเสียงดัง พอๆ กับภคิน มันหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล เราไล่ดูคลิปอื่นๆ กันต่อ ดูเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว แบตอ่อนเต็มที

“กูว่าเรานอนกันเถอะ” ผมชวน มันพยักหน้าลุกเข้าห้องน้ำไป ผมเอามือถือไปชาร์จ พอไอ้หล่อออกมาก็เข้าตามบ้าง 

ภคินนอนรออยู่บนเตียง ผมก้าวขึ้นนอนจากฝั่งของตัวเอง เว้นระยะห่างไว้เหมือนเดิม พลิกตะแคงข้างหันหลังให้มันเสีย แต่ชั่วเดี๋ยวเดียวมันก็เขยิบเข้ามาจนชิด โอบกอดผมไว้จากทางด้านหลัง 

ตอนแรกก็ว่าจะค้าน แต่ทันทีที่มือมันสัมผัสถูกหน้าท้อง ผมกลับรู้สึกอบอุ่นจนต้องปิดปากเงียบ

ถ้ามันไม่คิดจะทำอะไรเกินเลย ให้เพื่อนนอนกอด ถือว่าไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร

ก่อนผมจะเคลิ้มหลับไป รู้สึกเหมือนถูกจูบแผ่วเบาที่กระหม่อม



ถึงเมื่อคืนผมจะนอนหลับฝันดีขนาดไหน แต่ตื่นเช้ามาผมก็ต้องลุกพรวดพราดจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปโก่งคอขันแต่เช้า โดยมีภคินวิ่งตามเข้ามาติดๆ เพื่อลูบหลังลูบไหล่

…คิดว่าจะหายแล้วซะอีก

ผมอ้วกจนหมดไส้หมดพุง แสบร้อนคอไปหมด หมดเรี่ยวหมดแรงด้วย ภคินมันเริ่มรู้งาน คว้ายาดมตามเข้ามาด้วย ทันทีที่ล้างปากล้างหน้าเสร็จมันก็ยื่นยาดมมาให้ ผมอัดเข้าจมูกทันที พอให้ผมหายใจโล่งขึ้นมาบ้าง มันพยุงพาผมเดินกลับไปที่เตียง

“เดี๋ยวกูทำมื้อเช้าให้ นั่งพักไปก่อน”

ผมพยักหน้าเนือยๆ มองคนตัวสูงเดินไปทำมื้อเช้าให้ ดีที่มันมาอยู่เป็นเพื่อน เพราะรู้อะไรดีกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ผมเผลอหลับไปวูบหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีภคินก็เดินกลับมาพร้อมแซนด์วิชเซตใหญ่ในมือ น้ำผลไม้ และผลไม้สด ไม่ลืมมะม่วงผมด้วย

ผมยิ้มกริ่มกับเมนูสุดท้ายนั้น มันหัวเราะหึๆ ท้องผมร้องโครกคราก รีบจับกินทันที

“เบื่อหรือเปล่า เดี๋ยวกูทำอย่างอื่นให้กิน” ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง เพราะกินแซนด์วิชกับผมทุกวัน

มันยิ้ม

“กูไม่อยากเรื่องมากนะ มึงกินอะไรกูจะกินอย่างนั้น ไม่อยากให้มึงต้องลำบาก”

ผมยิ้มตามบ้าง เพราะถ้าให้ผมทำกับข้าวให้มันกินตอนนี้จริงๆ คงอ้วกตายกันไปข้าง



“จะพักอยู่ที่ห้องทั้งวัน หรือจะเริ่มตะลุยดูที่กันเลย” มันถามผ่านประตูระเบียงระหว่างยืนล้างจานหลังจากผมกินอิ่ม

“ไปละกัน ไปรถมึงสะดวกสบายดี มีอะไรก็จับกูส่งโรงพยาบาลละกัน”

มันหัวเราะหึๆ เวลามันใส่ผ้ากันเปื้อนทำงานบ้านนี่ดูดีพิลึกแฮะ ผมถ่ายรูปมันอัปลงอินสตราแกรมซะเลย

Mueangnan_YD: @PakinWorld ‘พ่อบ้านพ่อเรือน’

คนเข้ามาคอมเมนต์กันเพียบครับ โดยเฉพาะเพื่อนๆ ผม

Dom_NaKrab: ‘อ้าว ซ่อนผัวไว้ในห้องนี่หว่า’

Mueangnan_YD: @Dom_NaKrab ‘o|o’

Tana_PK: @Mueangnan_YD ‘ดีขึ้นแล้วเหรอ’

Mueangnan_YD: @Tana_PK ‘ดีขึ้นแล้ว’

ผมคุยกับเพื่อนพักเดียวไอ้หล่อก็เดินออกมา

“ทำอะไรอยู่”

ผมยื่นมือถือให้ดู มันเลิกคิ้วสูงที่ถูกถ่ายรูปเวอร์ชันหล่อน้อยที่สุด แต่ถามว่ามันแคร์ไหม

…ไม่เลย

“หล่อว่ะ ใครได้เป็นผัวโคตรโชคดี”

ผมเบ้หน้า

“ปิ่นไง”

ผมไม่สนใจว่ามันจะตอบอะไร กดล็อกหน้าจอออกวางไว้บนโต๊ะ 

“เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนละกัน”

มันพยักหน้า พอผมอาบเสร็จ ภคินก็อาบน้ำต่อ ออกมาแต่งตัวอย่างหล่อ คนหล่อทำอะไรก็หล่อจริงๆ

เราเดินทางดูที่กันจากจุดแรกที่ใกล้ที่สุดก่อน ดูกันแบบละเอียดเลยครับ ตั้งแต่การเดินทาง สถานที่ใกล้เคียง สิ่งแวดล้อม เหมือนเราดูบ้านเพื่ออยู่อาศัยกันสักหลังนั่นแหละ คอนโดที่มันซื้อปัจจุบันนี้ผมกับมันก็ตระเวนดูด้วยกันมา

ดีว่าเป็นวันอาทิตย์ ถนนว่าง เราเลยขับรถกันได้ค่อนข้างชิล หิวตรงไหนจอดกินกันตรงนั้น ส่วนใหญ่จะผมมากกว่า เห็นอะไรก็อยากกินไปหมด ไอ้หล่อก็ตามใจ จอดให้ตลอดทั้งเส้นทางเหมือนกัน

“เดี๋ยวก็กลายเป็นหมูหรอก”

“นั่นน่ะดิ” ตอนพูดนี่คือปากกำลังแทะเครปกล้วยอยู่นะ

เราต้องดูกันสิบกว่าที่ วันนี้เราดูกันไปได้ 6 ที่แล้ว เพราะมันอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่ ที่เหลือค่อยมาตามเก็บเอาพรุ่งนี้ แปลกที่วันนี้ผมไม่รู้สึกเวียนหัวเลย หนำซ้ำยังมีเรี่ยวแรงในการเดินเหินอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าเพราะกินเยอะ หรือเพราะรู้ว่ามีใครคอยดูแลอยู่ข้างๆ กันแน่

อย่างน้อยถ้าผมเป็นลมวูบไปก็รู้ว่าไม่วูบเพียงลำพัง มีคนคอยตามเก็บผมกลับหอแน่ๆ

ดีทุกที่เลยครับ การเดินทางสะดวก สิ่งแวดล้อมดี ที่สำคัญ เพื่อนบ้านยังน่ารักอีกต่างหาก ขนาดมาดูของจริงยังกินกันไม่ลง

เหนื่อยมาก ผมมานั่งเหงื่อซกหลังเราสำรวจที่สุดท้ายของวันเสร็จ ภคิน ขยับมาซับหน้าให้ผมเบาๆ ตัวมันเองก็ใช่ย่อย

ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาจากตัวมัน ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นอะไร กลิ่นมันสะอาดๆ อบอุ่น คล้ายแสงแดดยามเช้า ผมเขยิบเข้าไปสูดดม

“หอม”

“มีแต่กลิ่นเหงื่อ”

“แต่มันหอม” ผมไม่ได้พูดเล่นนะ หอมจริงๆ เป็นกลิ่นที่ดมแล้วรู้สึกผ่อนคลายดี

“ดีใจที่มึงไม่รังเกียจ”

ผมส่ายหน้าไปมา ซบหน้าผากกับอกมัน สูดลมหายใจเข้าปอดลึก

“นอกจากปากจะพังแล้ว จมูกยังพังอีกต่างหาก หอมกลิ่นเหงื่อเนี่ยนะ” มันคีบจมูกผมด้วยนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ยกหน้าผมขึ้น ผมตะกาย
อากาศร้องโอ๊ยๆ จับจมูกยู่หน้าใส่

“เจ็บนะเว้ย ยิ่งบี้ๆ อยู่ด้วย ไม่ได้โด่งเป็นเสาปูนแท่งแบบมึงนะ จับไม่ดียุบกว่าเดิมทำไง”

“แค่นี้ก็น่ารักแล้ว” มันเขี่ยปลายจมูกผมปลอบใจ ผมแก้มร้อนผ่าว เสหลบเสีย

“เขินเหรอ”

“อย่าเกี้ยวภคิน” ผมเตือนสติ

มันชะงักคล้ายกับเพิ่งรู้ตัว

“โทษที”

“อืม”

ผมพ่นลมหายใจแรง ทั้งที่มันก็พอจะรู้สึกดีๆ กับผม แต่มันก็ยังไม่คิดจะปล่อยมือปิ่น ทำไมมันนิสัยแย่แบบนี้วะ พวกผู้ชายที่มีเมียเล็กเมียน้อยมันเป็นแบบนี้ใช่ไหม

…รักพี่เสียดายน้อง

“พอแค่นี้ก่อนดีกว่า มึงเหนื่อยมากแล้ว”

ผมพยักหน้า ภคินไม่รับสายปิ่นทั้งวันเลยครับ ส่งข้อความไปบอกแค่ว่าจะมาหาดูที่สร้างโฮมออฟฟิศกับผมเท่านั้น มันไม่โทร
เพราะว่าเดี๋ยวได้ทะเลาะกันยาว ช่วงนี้มันยังทิ้งผมไปง้อปิ่นไม่ได้ด้วย สุขภาพผมสำคัญกว่าอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของปิ่นเยอะ

…ซึ่งผมเห็นด้วยนะ 



เราพากันลากสังขารกลับเข้าห้อง มันให้ผมอาบน้ำก่อน พอแล้วเสร็จถึงได้เข้าไปอาบต่อ เหนื่อยไม่เหนื่อยเอาเป็นว่าคลานขึ้นเตียงท่าไหนผมก็หลับไปท่านั้นทันที

กระทั่งไอ้หล่อมันออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วนั่นแหละ ถึงได้มาจับผมลากให้นอนดีๆ อีกที

แน่นอนว่ามันไม่วายกอดผมไว้เหมือนเดิมท่าเดิม

กลิ่นตัวหอมๆ ของมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ผมหลับไปง่ายๆ อีกรอบ




…ครับ

ผมตื่นขึ้นมาขันโอ้กเหมือนเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไม ผมทำตัวร่อแร่ให้ภคินประคองกลับมาที่เตียงตามเดิม มันขมวดคิ้วมองมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“อย่ามองเหมือนกูกำลังจะตายแบบนั้น”

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” มันซับหน้าผากผมเบาๆ ผมมองตอบ ดีใจที่มีมันอยู่เคียงข้างในวันและเวลาแย่ๆ แบบนี้

“วันนี้ไม่ต้องไปดูที่แล้ว ไปหาหมอกันดีกว่า”

“ดูให้มันแล้วเสร็จไปก่อนละกัน กูกลัว”

“กลัวอะไร”

“กลัวเป็นโรคอะไรร้ายแรงแล้วหมอให้แอดมิต”

มันมะเหงกผมเบาๆ ที

“มันคงไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก วันนี้กินแซนด์วิชเหมือนเดิมหรือเปล่า”

ผมพยักหน้า มันรีบเดินเข้าครัวไปเตรียมของออกมาทำแซนด์วิชทันที   

“เหนื่อยไหม” ผมถามคนที่อยู่ในครัว

“เหนื่อยเรื่องอะไร” มันถามกลับมาโดยไม่เงยหน้ามอง

“ดูแลกู”

มันชะงักมือที่กำลังจัดเรียงผักลงบนขนมปังที่ทาครีมสลัดไว้แล้วเรียบร้อย เงยหน้ามอง

ผมเดินเข้าไปใกล้ บีบครีมสลัดเพิ่มลงไปอีก

“ไม่เลย กูเต็มใจ” มันตอบดีเลย์ไปซะหลายวินาที

ผมเงยหน้ามอง เห็นเรียวปากมันประดับรอยยิ้มยืนยันว่าสิ่งที่มันพูดคือออกมาจากใจจริงๆ

ผมยิ้ม

“ถ้ากูไม่ป่วย กูชอบดูแลมึงเหมือนกัน แบบนี้ไง” ผมแต้มครีมใส่ปลายจมูกมันเบาๆ ภคินตาโต

“ไอ้เหี้ย!!”

อื้อหือ รักกูฉิบหาย ปล่อยตัวเหี้ยมากระโดดใส่กูตัวเบ้อเร่อ ผมหัวเราะร่า มันคว้าจับข้อมือผมไว้หมับ

…ฉิบหายแล้ว

ผมทำท่าจะวิ่งหนี แต่ไม่ทันแล้วครับ มันรวบผมเข้าไปกอดแน่น ยกยิ้มชั่วร้าย กระดิกปลายนิ้วยุบยับเหมือนตีนแมงมุม

มันจะไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลย ถ้าปลายนิ้วเหล่านั้นจะไม่เต็มไปด้วยครีมสลัด

“เฮ้ย นั่นมันของกินนะภคิน”

“อ้อเหรอ กูคิดว่าครีมทาผิวซะอีก ไหนหน้ามึงหมองๆ นะ มาให้กูบำรุงหน่อยดีกว่า”

“ไม่เป็นไรกูหล่อแล้ว ไม่ต้องเฮ้ย!! ไอ้ภคิน อ๊ากกก หน้ากู!!”

มันไม่ได้แต้มแค่นิดเดียว แต่ละเลงเลย สลักยันต์บนหน้าผาก วาดหนวดแมวบนแก้มผมข้างละสามเส้น

“ไอ้ภคิน!!” ผมโวยวายเสียงดังลั่น มันหัวเราะสะอกสะใจ “หน้ากูสิวขึ้นขึ้นมา กูเตะมึงแน่”

“เตะถึงเหรอ ขาสั้นอย่างกับกบ”

ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนมัน แต่ไม่หลุด จนต้องยอมแพ้ ภคินยิ้มกับท่าทีดิ้นรนของผม ค่อยๆ หยิบทิชชูมาเช็ดครีมสลัดออกให้เบามือ นอกจากมือมันจะอ่อนโยนแล้ว ดวงตามันเวลามองผมก็อ่อนโยนตามไปด้วย

หน้าผมเห่อร้อน หัวใจพากันเต้นแรง

“พอแล้ว.. กูจะไปล้างหน้า”

“อืม” มันยอมคลายปล่อยผมออกแต่โดยดี ผมหยิบทิชชูมาเช็ดครีมบนจมูกออกให้มันด้วย

“เดี๋ยวสิวขึ้น”

มันไม่ว่าอะไร ก้มลงไปตกแต่งแซนด์วิชต่อ ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ออกมานั่งรอให้มันเอาแซนด์วิชมาเสิร์ฟ

มื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย พอได้อาหารก็มีเรี่ยวมีแรงขึ้น วันนี้เราจะตระเวนดูกันเพิ่ม ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น

“ไหวแน่นะ”

“ไหว กูโอเคขึ้นเยอะเลย สงสัยได้คนดูแลดี”

“ค่าตัวกูแพง”

ผมหน้าง้ำ

“ไม่คุ้มกับที่มึงทำให้กูเสียใจไปตั้งสองอาทิตย์”

มันหน้าสลดลง

“นั่นน่ะสิ”

“เรารีบไปกันเถอะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเสีย พากันขับรถไปตามเส้นทางที่วางแผนกันไว้



จากเช้าจรดเย็น เรามาร์กที่ดีที่เสียกันไว้ แล้วค่อยมาคัดกันอีกที ผมมีที่ที่ชอบที่สุดในดวงใจแล้ว ตรงนั้นมีทะเลสาบและสวนสาธารณะให้คนมาวิ่งเล่นออกกำลังกายกันได้ สิ่งแวดล้อมน่าอยู่ เพื่อนบ้านน่ารัก และที่สำคัญคือใกล้โรงพยาบาลครอบครัวของภคินมันด้วย

เราหมดแรงข้าวต้มกันตอนสี่โมงครึ่ง ครบหมดแล้วครับ เราพาร่างอันสะโหลสะเหลขึ้นรถมุ่งตรงกลับหอ ระหว่างทางเสียงโทรไลน์จากมือถือผมดังขึ้น ผมมองเบอร์

เป็นไอ้ไก่ครับ

ผมขี้เกียจยกแนบหูเลยกดรับแล้วเปิดลำโพงแทน ไงผมก็ไม่มีความลับอะไรกับภคินมันอยู่แล้ว

“ไรมึง”

[น่าน มึงเห็นแล้วรึยัง]

“เห็นไรวะ”

[กูว่าละ ตอนนี้มึงอยู่ไหน]

“มีอะไร” ผมไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับด้วยน้ำเสียงซีเรียส

[มึงใจเย็นๆ นะ ถ้ายังไม่ได้เปิดเฟซยังไม่ต้องเปิด]

“ทำไม” ผมถามอีกรอบ มองหน้าคนขับ มันทำหน้าซีเรียสตาม

[ตอนนี้มึงอยู่ไหน อยู่กับใคร]

“กูมาดูที่ทำโฮมออฟฟิศกับภคิน มันขับรถ กูนั่งอยู่เฉยๆ กำลังจะกลับหอกันแล้ว เกิดอะไรขึ้น”

[บอกให้ไอ้เหี้ยภคินรีบไปจัดการกับปิ่นแก้วด่วนเลย มันเล่นมึงแล้ว]

คำนั้นทำเอาภคินต้องพารถไปจอดข้างทางทันที

“ทำไม” ภคินถามกลับ

[มึงกลับไปดูเฟซของเมียมึงเองละกัน ดีนะที่ปิดเทอม ถ้าช่วงเปิดเทอมไอ้น่านแย่กว่านี้แน่ๆ]

ภคินมันไม่ถามอะไรต่ออีก ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าเฟซของปิ่นแก้วทันที ผมไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะไอ้หล่อมันบล็อกเฟซปิ่นแก้วของผมไปแล้ว

มันนิ่งไปทันทีที่เห็น

“อะไร ทำไมเหรอ” ผมรีบหยิบมือถือมากดเข้าเฟซเพื่อดู ต่อให้ไม่ได้เป็นเพื่อนก็สามารถดูข้อมูลของปิ่นได้ เพราะปิ่นเปิดเป็นสาธารณะ ผมตัวชาทันทีที่เห็นสิ่งนั้น

มันเป็นรูปของผมกับภคินตอนไปกินซูชิด้วยกัน ท่วงท่าของเราดูสนิทสนมกันจริงๆ แต่นั่นยังไม่ทำให้รู้สึกอะไรได้เท่ากับสเตตัสที่ปิ่นขึ้นไว้

Pinkaew Naratipkul: ‘หน้าด้าน เป็นผู้ชาย แต่กลับมาแย่งผัวชาวบ้าน’

ทุกคนรู้กันหมดว่าปิ่นแก้วกับภคินเป็นแฟนกัน เฟซร้อนซ่าเพราะต่างพากันเข้ามารุมด่าผม ยกเว้นเพื่อนๆ ในกลุ่มและคนที่คณะบางคนที่รู้ก็พากันเข้ามาแก้ต่างให้ว่าผมเป็นแค่เพื่อนกับภคินเท่านั้น

แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ไม่อาจยับยั้งพวกที่รุมด่ากันได้ ส่วนใหญ่พวกท็อปคอมเมนต์จะเป็นคอมเมนต์ด่าด้วย มือผมสั่นไปหมดกับสิ่งที่เห็น

ภคินรีบพิมพ์ข้อความลงไปทันที

Pakin Akaratiwat: ‘เพื่อนสนิทผมเองครับ คบกันมาตั้งแต่มอสี่ ช่วงนี้น่านไม่สบายหนักมาก เขาอยู่กรุงเทพคนเดียว ผมต้องอยู่ดูแล’

แล้วไง จะมีสักกี่คนที่เห็น จะมีสักกี่คนที่เข้าใจ ผมมองหน้าภคิน น้ำตาร่วงลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

[น่าน! ไอ้น่านเว้ย อย่าคิดมากนะมึง]
เสียงไอ้ไก่เรียกดังมาแว่วๆ เพราะผมเปิดเฟซดูทั้งที่ยังไม่ได้กดออกจากโทรไลน์

“อืม แค่นี้ก่อนนะ” ผมกดตัดสาย ปาดน้ำตา

ภคินกำลังกดโทรออก น่าจะโทรหาปิ่น มันหัวเสียเพราะปิ่นไม่รับสาย มันกดโทรหาอยู่อีกสี่ห้ารอบก่อนตัดใจ ขยับมารวบผมเข้าไปกอดแน่น

“ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวกูเคลียร์ให้” มันลูบหัวลูบหางผมปลอบใจ “กลับไปคุยกันที่ห้อง”

ผมพยักหน้า ในระหว่างนั้นก็เข้าไปอ่านคอมเมนต์เพิ่มเติม หลายคนยังเข้ามาร่วมกันด่าไม่หยุด แต่ก็มีอีกหลายคนช่วยกันเข้ามาแก้ต่างให้

มีเพื่อนผู้หญิงที่คณะคนหนึ่งโพสต์รูปตอนที่ผมเป็นลมหลังสอบเสร็จแล้วภคินอุ้มส่งห้องพยาบาลมาเป็นหลักฐานว่าผมไม่สบายจริงๆ แถมยังให้ข้อมูลอีกว่าผมอาการแย่มาร่วมสองอาทิตย์แล้ว และยังบอกอีกว่าผมเป็นคนยังไง ทั้งนิสัยดี ทั้งตั้งใจเรียน มีน้ำใจกับเพื่อนฝูง ไม่ชอบเอาเปรียบใคร ไม่ใช่คนที่คิดจะไปแย่งของของใครอย่างที่ปิ่นแก้วเข้าใจแน่ๆ

ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง ถึงแม้ข้อมูลท้ายๆ จะไม่จริงนิดหน่อยก็เถอะ

เรากลับถึงหอกันในเวลาอันรวดเร็ว พอผมเข้าไปเช็กเฟซอีกที ปรากฏว่าสเตตัสนั้นหายไปแล้ว สงสัยปิ่นจะลบไปแล้ว ภคินยังโทรหาปิ่นไม่ติด

“อยู่คนเดียวได้ไหม กูจะไปหาปิ่นหน่อย”

ผมพยักหน้า มันลูบหัวผมเบาๆ ขยับเข้ามาจูบหน้าผาก

“ต่อให้ดึกขนาดไหน กูจะกลับมานอนเป็นเพื่อน มีอะไรให้รีบโทรหานะ”

ผมพยักหน้าอีกที

พอมันไปผมก็เข้าสู่ภาวะเงียบเหงา ผมอาบน้ำอาบท่า ทำแซนด์วิชกินง่ายๆ น้ำตาร่วงกราว ได้ยินเสียงเคาะห้องแรง ผมหันไปมอง ปาดน้ำตาออก ตอนแรกคิดว่าเป็นภคินที่อาจขึ้นมาอีกรอบเพราะลืมอะไร

แต่ไม่ใช่ครับ...


tbc....

อัปแล้ววิ่งหนี #ผมท้องกับเพื่อน

[chooga]

 :katai1:จะไปหาหมอแล้วงื้ออออ....อยากให้วันพุธเร็วๆๆ

[mab]

จะทำอย่างไรต่อถ้ารู้ว่าเพื่อนท้อง 

[Ti0590]

หวังว่าเมืองน่านจะบอกภคินตรงๆนะว่าท้อง ไม่ปิดบังไม่โกหก ไม่หอบลูกหนี

[องศาวาย]

ภคินควรเคลียกับปิ่นได้แล้วนะเนี่ย เรื่องมันจะยุ่งแล้วเด้อ

[snowboxs]

ไปหาหมอเถอะ

[arij-iris]

รีบไปหาหมอเถอะ น่าน อาการน่าเป็นห่วงมากกกกกกกกก

[meteexp]

ต่อเลยๆ

[bun]

ถ้ารู้ว่าท้องแล้วภคินจะทำยังไง

[nofsnof]

OMG ในที่สุดดด
รอภคินตัดสินใจเรื่องปิ่นได้ซักที 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะได้รู้สักทีเนาเ

[AutoAngels]

อยากรู้แล้วว่าจะยังไงต่อ

[gackmanas]

งี้ มาแบบครึ่งๆ มันค้าง.. มันไม่สุด.. ไรท์รีบมาาาา...

[mybear_sr]

ถ้าภคินตัดขาดจากปิ่นเพราะรู้ว่าน่านท้อง นายจะเป็นพระเอกที่เลวสมจริงมากค่ะ เลิกกับแฟนเพราะทำคนอื่นท้องอ่ะ แแต่ไม่รู้แค่เดาเฉยๆแต่ไม่เห็นทางว่าภคินจะไปจบกับปิ่นก่อนรู้ว่าน่านท้องเลย สงสารปิ่นนะ ไม่รู้สิ

[miikii]

จะได้ไปหาหมอแล้วใช่มั้ยยย หวังว่าจะไม่มีอะไรทำให้ไปหาหมอไม่ได้นะ

[Leenboy]

ควรไปหาหมอตั้งนานแล้ว555

[Jibbubu]

ดีรีบไปซะ จะได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วเป็นอะไร

[NuNam]

หากภคินเลิกกับปิ่น เพราะน่านท้อง ภคินจะเป็นพระเอกที่...
น่านเอ้ยยย เลี้ยงลูกคนเดียวได้นะ หาพ่อให้ลูกใหม่ก็ได้นะ
ได้พ่อของลูกมา เพียงเพราะเขาต้องรับผิดชอบลูก จะมีความสุขจริงๆ หรอ
ตามต่อจ้าาาาา อย่าให้เป็นอย่างที่มโนเลย 

[Noina_Pn]

 

[sailom_orn]

  พระเอกไม่ชัดเจนสักที

[papapoope]

เมื่อไหร่จะชัดเจนกันสักที

[wizard_tao]

อยากวาร์ปไปวันพุธเลยอ่ะ