หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ)

[aurusma]

ไม่จ๊าบเลยอ้ะ!
เลิกกัน!!! เลิกกัน!! เลิกกัน!

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ภคิน เดี๋ยวก็มาวุ่นวายกับน่านอีก   

[WilpeR]

น่านคุณสมบัติพร้อมมากกับการเป็นภรรยาที่ดี 555

[papapoope]

น่านนี่แม่พระชัดๆ

[Noina_Pn]

 

[joborcusier]

น่านคือแม่บ้านชั้นหนึ่ง

[gackmanas]

น่าน หนูต้องสู้นะลูกกก

[AmPnie]

โวะ น่านควรมีผัวที่ดีๆอ่ะ ไม่ต้องเป็นภคินละนะ เปลี่ยนพระเอกเหอะ 555

[lovenine]

จิตใจน่าน  เข้มแข็ง มาก ชอบมากๆ เรื่อง นี้ ติดตามๆ ^^

[miikii]

ดีจริงๆเลยน่าน

[เข็มวินาที]

เหมือนน่านจะเป็นคนที่คิดบวก และรักเพื่อนมากๆเลย โคตรนับถือใจ แต่เรื่องราวหลังจากนี้คงวุ่นวายน่าดู

[Noina_Pn]

โอ้ยยย​ ปวดใจแทน

[memew]

ep.5

เราช่วยกันถือของพะรุงพะรังขึ้นห้อง เอาไปวางไว้ที่ระเบียง หลังจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของผมเพียงคนเดียวแล้วเพราะภคินมันไม่ถนัดงานครัว ผมแยกเอาเนื้อสดทั้งหมดรวมถึงปลาเข้าตู้เย็นไว้ก่อน เอาผักสดที่เหลือไปแช่น้ำผสมเบกกิ้งโซดาเพื่อล้างสารพิษและยาฆ่าแมลง

ไอ้หล่อมันโดดขึ้นไปนั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียง ผมยิ้มไปกับภาพที่เห็น   

มันไม่ได้มาห้องผมเกือบสามอาทิตย์นับตั้งแต่วันนั้น ไม่รู้ว่ามันเอาเวลาทั้งหมดไปตามง้อปิ่นแก้ว หรือว่าต้องการเว้นระยะห่างกับผมหลังเกิดเหตุการณ์นั้นกันแน่ แต่ผมว่าน่าจะอย่างแรก ส่วนอย่างหลังเป็นผลพลอยได้มากกว่า

“อาบน้ำก่อนสิ” ผมชะเง้อคอบอกคนในห้อง มันเงยหน้ามอง โยนมือถือลงบนเตียงดังฟุบแล้วคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งฉิวเข้าห้องน้ำไป
ผมหันมาทำอาหารด้วยสีหน้าแช่มชื่น ฮัมเพลงเบาๆ บรรจงหย่อนปลาตัวโตลงไปในน้ำมันที่กำลังร้อนฉ่า เสียงทอดของมันดังสนั่น ผมคอยเวลากระทั่งมันเหลืองกรอบได้ที่ถึงได้พลิกกลับด้านให้ได้เหลืองกรอบกันอย่างทั่วถึง ยกปลาที่สุกแล้วใส่กระชอนเพื่อสะเด็ดน้ำมันไว้ทำฉู่ฉี่ในขั้นตอนต่อไป

เผ็ดกลาง..หวานนิด..เค็มหน่อย คือรสชาติที่ภคินมันชอบ

หลังจากทำฉู่ฉี่ปลาทับทิมเสร็จ ผมบรรจงตกแต่งอย่างประณีตบนจานสีงาช้างใบโต (ภคินมันตั้งใจซื้อมาเพื่อให้ผมใส่ฉู่ฉี่ปลาของโปรดมันโดยเฉพาะ) ฝานแคร์รอตสีส้มเป็นรูปดอกไม้ลงไปสามชิ้น เพิ่มสีสันขึ้นอีกด้วยพริกสดสีแดงฝานบางวางเรียงกันไว้เป็นแถว

ต่อให้ทำทานกันเอง ผมก็ชอบเห็นตาโตๆ ของมันเวลามองเมนูที่ผมรังสรรค์ขึ้น

ผมนำจานไปวางไว้ห่างๆ เพื่อทำเมนูที่เหลืออีกอย่างสอง

ข้าวสุกพอดี ผมเปิดเช็กดู ฟูขึ้นหม้อน่ากิน กินข้าวคนเดียวมาหลายวัน วันนี้คงเจริญอาหารน่าดู

พอแล้วเสร็จถึงได้มองเข้าไปภายในห้อง เห็นภคินมันยืนมองผมอยู่ มันอาบน้ำเสร็จแล้ว พันท่อนล่างด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวหลวมๆ ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์ซิกซ์แพ็กกับรอยข่วนสีแดงจางๆ   

ผมหลุบสายตาหนีเสีย พอเดาออกว่าเป็นฝีมือของใคร 

“ทำไมไม่รีบแต่งตัว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

“เห็นมึงมีความสุขกับการทำอาหาร กูมองเพลินไปหน่อย”

ผมหัวเราะกับคำนั้น รีบโบกมือไล่ให้มันไปแต่งตัว ทยอยนำของออกไปด้านนอก มันหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปอาหารทั้งหมด ก้มกดข้อความแกรกๆ

ผมล้วงหยิบมือถือขึ้นมาดูบ้าง เดาเอาว่ามันน่าจะอัปอินสตราแกรม ภาพที่มันอัปคืออาหารที่ผมทำ พร้อมคำบรรยายสั้นๆ

PakinWorld: ‘ของโปรด’

ผมยิ้ม มันถ่ายได้โคตรสวย คนเข้ามาคอมเมนต์เพียบ ถามไถ่มาว่าไปกินกันที่ร้านไหน ไม่บ่อยที่มันจะถ่ายรูปอาหารที่ผมทำอัปไอจี

เราลงมือทานกันทันที ถ้าวันไหนไปกินคอนโดมัน การกินของเราจะหรูกว่านี้เยอะครับ มีโต๊ะกินข้าว เครื่องครัวพร้อม แต่ถ้าอยู่ห้องผม ห้ามเรื่องมาก ให้นั่งกินกับพื้นก็ต้องกิน ซึ่งคุณชายมันก็ไม่บ่นสักคำ (อย่าถามหาโต๊ะญี่ปุ่น ไม่พอวางอาหารทั้งหมดหรอก ส่วนใหญ่ผมจะวางกับพื้นมากกว่า)

ผมค่อยๆ ใช่ช้อนกับส้อมเลาะเนื้อปลา เขี่ยก้างออกจนหมด ตักปลาชิ้นนั้นไปให้คนตรงหน้า

“กินเยอะๆ”

มันมองหน้าผม มองเนื้อปลาที่ผมตักให้บนจาน

“ทำไม หรือว่าไม่อยากกินแล้ว” 

“เปล่า.. ทำไมกูไม่เคยสังเกตมาก่อนนะ”

“สังเกตอะไร”

“เปล่า ไม่มีอะไร ปลามันมีก้าง” มันใช้ส้อมชี้ไปยังปลาทับทิมตัวโตในจาน

ผมมองมันด้วยสายตาแดกจุด

“ปลาที่ไหนมันก็มีก้างกันทั้งนั้นแหละภคิน เพี้ยนละมึง กินไปจะได้เสริมสร้างเซลส์สมองให้ฉลาดๆ ยิ่งกว่าเดิม”

มันหัวเราะหึๆ ตักอาหารกิน มันตักยำถั่วพูมาให้ผมด้วย ผมเซย์แตงค์มันไป

“กูตัดสินใจแล้ว หลังเรียนจบจะเปิดบริษัทเอง เดี๋ยวปิดเทอมนี้จะไปหาที่หาทาง กูพอมีเงินเก็บเอาไว้ลงทุนตรงนี้ได้”
ผมตาโตไปกับสิ่งที่ได้ยิน

“กูจะให้เพื่อนที่เรียนสถาปัตย์เป็นคนออกแบบให้แล้วคุมงานก่อสร้างด้วยตัวเอง อย่างน้อยถ้าบริษัทไม่ประสบความสำเร็จก็ยังได้อสังหาฯ มาไว้ปล่อยเช่า”

เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน แต่นิสัยอย่างภคินผมว่าไม่มีทางเจ๊งหรอก

“เพราะงั้น มึงต้องมาเป็นหุ้นส่วนกู”

“ห่า เงินจะยาไส้ยังไม่มีแล้วจะเอาที่ไหนไปลงขัน”

“เอาตัวมึงไง มาช่วยกูบริหาร ทำงานบ้าน แล้วก็ทำอาหารให้กูกิน แค่นี้ก็ประหยัดไปได้ตั้งเยอะ ส่วนจะได้หุ้นกี่เปอร์เซ็นต์เดี๋ยวไปดูอีกที นี่คือแผนการคร่าวๆ เท่านั้น”

“ถ้าได้น้อยกว่าไปสมัครงานที่อื่นกูไม่ทำนะ”

มันหัวเราะหึๆ

“กูเคยเอาเปรียบมึงด้วยรึไง”

ผมส่ายหน้า พลิกปลาจากหน้าเอเป็นหน้าบี ค่อยๆ บรรจงเลาะเนื้อปลาออกจากก้าง ผมชอบทำให้มัน เพราะคุณชายเคยทำเองแล้วก้างแทงเหงือกจนต้องวิ่งโร่ไปให้หมอถอนออกให้

เมื่อแน่ใจว่ามีแต่เนื้อไร้ก้างผมก็ตักไปใส่จานมัน

“เอาใครมาทำบัญชี ปิ่นเหรอ”

มันนิ่งไป

“อันนั้นยังไม่รู้ กูยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับปิ่น”

“เหรอ” ผมไม่ถามว่าทำไม เพราะส่วนใหญ่ผู้ชายเราก็ไม่ได้ปรึกษาเรื่องงานกับแฟนอยู่แล้ว 

หลังกินอิ่ม ผมหอบจานชามไปล้างโดยมีอดีตเดือนมหา’ลัยตามมาดูอยู่ใกล้ๆ ดูไม่ดูเปล่ามันยังหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายอีก

“ถ่ายไรวะ”

“คนขี้เหร่”

“นี่แน่ะ!!”

ผมสาดฟองน้ำยาล้างจานใส่หน้ามันด้วยความหมั่นไส้ มันตาโตร้องเฮ้ยเสียงดัง ผมหัวเราะร่วน มันแก้แค้นคืนด้วยการลูบเอาฟองน้ำยาล้างจานมาป้ายหน้าผมบ้าง ผมพยายามยื้อหนีสุดชีวิต

…แต่โอ้ละหนอ เกิดมาไซส์มินิ

ดิ้นไปดิ้นมาร่างผมทั้งร่างก็จมหายเข้าไปในอ้อมแขนของมัน ผมหอบแฮก  สองแขนถูกหนีบจนขยับไม่ได้ เนื้อแนบเนื้อ อกแนบอก

ผมเงยหน้ามองมัน มันเองก็ก้มหน้ามองผมอยู่เหมือนกัน ฉับพลันนั้นก้อนเนื้อในอกก็ไหวแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ปล่อยได้แล้ว กูจะไปอาบน้ำ” ผมขยับเพื่อให้มันปล่อย มันคลายอ้อมแขนออกช้าๆ ฟองเต็มหน้าของเราทั้งคู่

มันใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดออกให้แผ่วเบา สัมผัสนั้นทำเอาผมรู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งหน้า

“ขอบใจ มึงไปล้างหน้าก่อนป่ะ ล้างนี่เสร็จกูจะได้อาบน้ำต่อ”

มันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เดินเข้าห้องน้ำไป ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ยกมือจับอก

อย่าบ้าน่าน่าน แค่นี้ทำตื่นเต้นไปได้


ผมสะบัดมือ ดึงผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ ภคินยืนทาครีมบำรุงอยู่หน้ากระจก ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมา แต่งตัวด้วยชุดนอนตัวเก่ง ภคินนั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียงแล้ว ข้างกันเป็นหนังสือเรียนเพราะพรุ่งนี้มีควิซ

หลังทาครีมเสร็จ ผมก้าวขึ้นเตียงคนละด้าน พิงหลังกับพนัก เตียงผมขนาดควีนไซส์ นอนสองคนได้สบาย หยิบหนังสือมาอ่าน ไม่ได้อ่านละเอียดหรอกครับ เอาแค่สรุปย่อ ภคินขยับเข้ามาใกล้ บอกว่าตรงไหนอาจารย์น่าจะออกสอบ 90% ที่ไอ้หล่อมันบอกส่วนใหญ่อาจารย์จะออกตามนั้นจริงๆ

ผมนั่งอ่านไปเงียบๆ นั่งมากชักเมื่อย ขยับปรับท่าเป็นนอนคว่ำ ดึงหมอนมาหนุนอก ภคินหันมามองแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ ผมทบทวนเงียบๆ ขยับตัวบ้างเพื่อคลายความเมื่อยล้า 

อยู่ๆ ภคินก็ก้าวลงจากเตียงไปโดยไม่พูดไม่จาอะไร ผมหันไปมองตาม เห็นมันก้าวฉับๆ เข้าห้องน้ำไป

…สงสัยจะปวดฉี่

ผมหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ พอมั่นใจว่าน่าจะทำได้ก็ปิดหนังสือลง หันมองไปทางห้องน้ำ

ภคินยังไม่ออกมาเลย ท้องเสียหรือเปล่าก็ไม่รู้

ผมลุกจากเตียง เดินไปเคาะเบาๆ

“ท้องเสียเหรอมึง”

“อืม นิดหน่อย” เสียงมันแหบพร่านิดๆ

ผมย้อนกลับขึ้นเตียง หยิบมือถือมานอนเล่นคอย 

ไม่นานภคินก็เดินหน้าเรียบออกมา 

“ปวดท้องหรือเปล่า มียานะ”

“เปล่า แค่กินเยอะไป”

ผมหัวเราะ ตบที่นอนปุๆ

“นอนเถอะ”

มันรับคำ เดินไปปิดไฟ หย่อนตัวลงนอนข้างๆ

ท่ามกลางความเงียบ ผมได้ยินเสียงขยับปรับท่าของคนข้างๆ พอมันขยับได้ที่ก็เงียบเสียงลง มีเพียงเสียงของลมหายใจและเสียงแอร์ที่เปิดไว้เบาๆ เท่านั้น

“ไม่น่าเชื่อเนอะ ประเดี๋ยวประด๋าวอีกเทอมเดียวก็จบแล้ว” ผมชวนคุยก่อนนอน

“อืม” มันพลิกหันมาทางผม วางมือไว้บนหัว “ขอบใจที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด”

“เหมือนกัน” ผมพลิกหันหน้าเข้าหามันบ้าง

ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ผมรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างเราถูกตัดขาดออกจากกัน แต่ก็เหมือนจะมีสิ่งใหม่ขวางกั้นเอาไว้แทน

…แต่ผมอธิบายไม่ถูกว่าคืออะไร

ผมนอนตาค้าง หัวใจเต้นแรง มองแผงอกกว้างผ่านความมืด ระยะห่างระหว่างเราแค่ฝ่ามือเดียว ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงกล้าเอาขาก่ายตัวมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าสัมผัสเนื้อตัวมันอีก มันยังคงเป็นเพื่อนสนิทผมอยู่ แต่เหมือนมันเป็นของร้อนที่พอแตะทีไรตัวผมจะไหม้ทุกที

…แต่ก็อดใจที่จะเข้าใกล้ไม่ได้…

กลิ่นสบู่จากตัวมันหอมฟุ้ง ผมเผลอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกขึ้น

ผ่านไปราวๆ ยี่สิบนาที ผมยังคงนอนตาค้างอยู่ อยากข่มใจให้หลับ แต่หัวใจผมมันดันเต้นแรงจนหลับไม่ลง ผมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เพราะกลัวจะรบกวนเพื่อน

“นอนไม่หลับเหรอ”

ผมสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงทักนั้น

“คิดว่าหลับไปแล้วซะอีก”

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนิดหน่อย”

“เหมือนกัน”

แล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบไป

“น่าน”

ผมเงยหน้ามองคนเรียก ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หน้ามันห่างจากหน้าผมนิดเดียวแบบนี้

“อะไร” ผมถามเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายลงคอดังอึก ภาพที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้นหวนคืน ต่อให้พยายามลบขนาดไหน แต่มันก็อดคิด
ไม่ได้จริงๆ ยิ่งได้ใกล้ชิด ได้กลิ่นลมหายใจแบบนี้ พาลให้ภาพเดิมๆ หวนคืน

ผมว่ามันน่าจะหายไปมากกว่าสองอาทิตย์นะ เพราะดูท่าระยะเวลาแค่นี้ ไม่อาจลบภาพในหัวออกไปได้

ตอนนี้ดวงตาผมชินกับความมืดแล้ว มองเห็นใบหน้าที่ราวกับพระเจ้าเสกสรรได้ชัดเจน ผิวหน้าเนียนเรียบ จมูกโด่ง ดวงตาคม คิ้วดาบ ปากกระจับน่ามอง

ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก

“น่าน” มันเรียกอีกรอบ แต่เสียงเบาลง

“อะไร” ผมตอบรับอีกครั้ง แต่เสียงเบายิ่งกว่า

รู้ตัวอีกที ปากของภคินก็มาแนบสนิทอยู่บนกลีบปากของผม

อบอุ่น…

มันแนบลงมาแน่นขึ้น

…นุ่มด้วย

มันบดขยี้เบาๆ

…หัวใจผมไหวแรง

แล้ววินาทีถัดมา ภคินมันก็ขยับปากรุนแรงขึ้นพอๆ กับใช้ปลายลิ้นเปิดแยกกลีบปากผม ฉกลิ้นเข้ามาภายใน เกี่ยวกระหวัดพาดพัน
พลิกร่างจากตะแคงเข้าหากันเป็นมันคร่อมอยู่ด้านบน

หัวใจผมเต้นแรง มันเองก็ไม่ต่าง

…ภคินกำลังตื่นเต้น

สองมือผมโอบรอบลำคอแกร่ง ขยับปากตอบรับ มันแทรกมือผ่านชายเสื้อเข้ามาลูบไล้หน้าท้อง ร่องเอว เลื่อนไปด้านหลังแล้วบีบแก้มก้นผมแรง ผมเผลอกระดกสะโพกเข้าหาด้วยความต้องการไม่ต่าง เป้าเบียดเป้าจนรับรู้ได้ถึงความต้องการของเราทั้งคู่
อารมณ์วาบหวิวบังเกิด ผมครางในลำคอ มือไม้ปัดป่าย นวดคลึงทั้งท้ายทอยและแผ่นหลังกว้าง ภคินถอนริมฝีปากออก เลื่อนลงไปที่ลำคอ ลากไล้อย่างชำนิชำนาญ ผมครางออกมาทันที

ไม่ว่าปากนั้นจะลากไปที่ไหน มันไม่ต่างกับมีเหล็กอังไฟมานาบผิว ไม่ได้แสบร้อน แต่เสียวซ่าน

“อ๊า…”
ผมครางเสียงหลงเมื่อมันตวัดปลายลิ้นลงบนติ่งไตของผมผ่านเสื้อแล้วขบกัด ผมขยับบดเบียดเนื้อตัวเข้าหามันมากขึ้น มันเองก็ไม่ต่าง ร่างกายโหยหากันและกันโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว มันตวัดเลียจนเสื้อผมตรงนั้นเปียกชุ่มไปหมด

ภคินเลิกเสื้อผมสูงขึ้นไปเหนืออก ตวัดเลียอีกรอบโดยไร้สิ่งใดกั้น ผมครางอย่างพึงพอใจ มือหนึ่งกอดหลัง อีกมือกดหัวมันให้ก้มลงมารังแกหัวนมน้อยๆ ของผมแรงขึ้น ขยับกางขากว้างเพื่อให้มันแทรกตัวเข้ามาได้ถนัดถนี่

ผมครางอย่างพออกพอใจ มันขยำสะโพกผมแรง คลึงเหมือนอยากจะบีบให้แตกคามือ

เจ็บนะครับ

…แต่ผมกลับชอบ

มันคงรู้สึกแบบเดียวกัน เคล้นคลึงใหญ่ ภคินขยับถอดเสื้อออกจากหัวผม ผมทำแบบเดียวกัน กระชากเสื้อมันออกจากหัว ทาบทับกันอีกครั้งแบบผิวเนื้อแนบผิวเนื้อ ร่างกายร้อนผ่าวหลงลืมความผิดชอบชั่วดี ณ เวลานี้มีเพียงความต้องการเท่านั้น

มือใหญ่เตรียมที่จะกระชากกางเกงผมหลุด แต่มันชะงักเพราะเสียงมือถือที่ดังขึ้น เรานิ่งพอกัน หันไปมอง หน้าจอมือถือสว่างเป็นใบหน้าของปิ่นแก้ว เสียงเพลงเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ผมจำได้ เพราะปิ่นแก้วเป็นคนบังคับให้เพื่อนผมใช้เพลงนี้คู่กับเธอ

เราหันมามองตากัน

สำนึกชั่วดีกลับคืน ผมรีบผลักมันออก

“เราไม่ควรทำแบบนี้” ผมขยับหนีขึ้นไปทางหัวเตียง หอบน้อยๆ เพราะแรงอารมณ์ยังอยู่ครบ “รับสายเถอะ เดี๋ยวกูไปจัดการในห้องน้ำเอง”

ผมทำท่าจะก้าวลงจากเตียง แต่ต้องถลากลับมานอนที่เดิมเพราะแรงดึงจากมือใหญ่ มันกดอกผมแนบหลังติดเตียง
เสียงมือถือหยุดไป แล้วดังขึ้นมาใหม่อีกรอบ 

“ภคิน เราไม่ควรทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกัน และอีกอย่างมึงมีปิ่นแก้วอยู่ มึงไม่ควรทำแบบนี้ลับหลังเธอ”

มันชะงัก ปิ่นแก้วคือคนที่มันรัก ส่วนผม แค่ร่างกายเราเข้ากันได้ดีเท่านั้น และเราไม่ควรให้สัญชาตญาณเบื้องต่ำมาเอาชนะความผิดชอบชั่วดี

ภคินไม่เคยนอกใจปิ่นแก้ว ครั้งที่แล้วหยวนได้ เพราะปิ่นแก้วบอกเลิก มันอยู่ในสถานะโสดชั่วคราว ผมถึงได้ไม่รู้สึกผิดมาก แต่ครั้งนี้ ถ้าเราเผอเรอทำอะไรลงไป นั่นคือมันทำผิดกับปิ่นแก้วจริงๆ และผมจะต้องรู้สึกแย่มากๆ ที่ทำแบบนั้น

“งั้นแค่ชักว่าวก็ได้ ไม่สอดใส่ ต่างคนต่างทำของตัวเอง เราจะได้ไม่ผิดด้วยกันทั้งคู่”
ผมนิ่งคิด ถ้างั้นก็พอได้

ผมล้วงมือเข้าไปในกางเกง มันเองก็ทำแบบเดียวกัน ผมขยับมือ มันก็ขยับไม่ต่าง ผมนอนอยู่ด้านล่าง จ้องหน้ามันผ่านความมืดสลัวราง ในขณะที่มันคร่อมทับอยู่ด้านบน ดวงตาจ้องนิ่งมาที่ผม

ผมเผลอครางออกมาเบาๆ กับสายตาเร่าร้อนนั้น มือมันไม่ได้สัมผัสถูกเนื้อตัวผมแม้แต่น้อย แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกโลมเลีย

มันขยับคุกเข่าเหนือร่างผม มือยังไม่หยุดขยับ พอๆ กับผมที่นอนราบอยู่ใต้ร่างของมัน มันเลื่อนมือมาแตะกลีบปากของผม ลมหายใจมันพ่นแรง พอๆ กับผมที่มีสภาพไม่ต่าง

มันแทรกนิ้วเข้ามาในปาก

แค่ปลายนิ้วคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ผมอ้าปากรับปลายนิ้วนั้น ตวัดเลีย ดวงตาพร่าไปหมด ความต้องการพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกผมไหวกระเพื่อม มือหนึ่งขยับแรง อีกมือบีบที่นอนแน่น

…ไม่ไหวแล้วครับ

ผมพ่นออกมาทันทีพอๆ กับคนด้านบน ผมหอบแฮก มันเองก็ไม่ต่าง รีดเร้นลงมาบนหน้าท้องผม

ความรู้สึกผิดโหมกระหน่ำ

มันค่อยๆ ถอนนิ้วจากปากผม

“โทษที”

“อืม…” ผมรับคำขอโทษนั้น ต่างคนต่างลุกไปหยิบทิชชูมาทำความสะอาด พอเรียบร้อยผมหยิบมือถือมายื่นให้

“โทรกลับหาปิ่นเถอะ เดี๋ยวงอนอีก กูนอนก่อนละ”

มันรับมือถือไป ผมไม่พูดอะไร ก้าวขึ้นเตียง นอนตำแหน่งเดิม แต่ขยับไปชิดริมๆ หน่อย หันหลังให้ ดึงผ้าห่มมาคลุม

“ปิ่น”
ได้ยินเสียงมันดัง แล้วมันก็เดินออกไปคุยนอกระเบียง

ผมแกล้งหลับ ทั้งที่ร่างกายตื่นตัวยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก ไม่ถึงสิบนาทีภคินก็เดินกลับมา 

มันทิ้งตัวลงนอนข้างๆ

“น่าน”

ผมแกล้งหลับเสีย มันไม่กวน ผมพยายามทำลมหายใจให้สม่ำเสมอที่สุดเหมือนคนหลับแล้วจริงๆ

มันนอนนิ่งอยู่พักเดียวก็ค่อยๆ เขยิบมานอนชิด วาดวงแขนคล้องเอว ไม่ต่างกับคืนนั้น

หัวใจผมเต้นโครมคราม แต่ยังแสร้งหลับเหมือนเดิม เกรงว่าถ้าตื่นกลัวจะอดใจไม่ไหวกันอีกรอบ

…อันตราย

มันไม่ควรเกิดขึ้นอีก

ภคินไม่ได้ทำอะไรนอกจากกอดผมไว้เฉยๆ เผลอแผล็บเดียวลมหายใจมันก็สม่ำเสมอ แต่ผมยังนอนไม่หลับ

ผมนอนตาค้างอยู่อย่างนั้น มันขยับเข้ามาชิดผมอีก ร่างกายคงทำไปแบบอัตโนมัติ 

อ้อมแขนภคินอบอุ่นเกินไป

แต่มันเป็นอ้อมแขนที่ไม่ได้มีไว้สำหรับเพื่อน

ผมนอนตาค้างอยู่พักใหญ่ถึงได้หลับไปหลังจากนั้น 


tbc..

ขอบคุณค่าาา : )
 
#ผมท้องกับเพื่อน

[Ti0590]

 

[iceman555]

     โอ๊ยยสปาร์คกันอีกละ อิอิอิ

[milin03]

แม่บ้านเต็มตัวมาตั้งนานเเล้ว

[gackmanas]

รอนะคะ..

[tiger2006]

 

[OoniceoO]

งุยๆ สรุปก็ยังคลุมเครืออยู่

[arij-iris]

โอ๊ยยยยย ลุ้นนิ ลุ้นๆๆๆๆๆๆ

[Chompoo reangkarn]

 

[mystery Y]

จะท้องก่อนเรียนจบมั้ยเนี่ย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น่าน เอาใจภคินยิ่งกว่าปิ่นแน่ๆ
ทั้งรู้ใจ รู้ว่าชอบอาหารแบบไหน รสไหน แกะปลาเอาก้างออกให้ 
นี่เพื่อน หรือว่าเมียกันเนี่ย 
นี่ขนาดภคิน ปล่อยในห้องน้ำไปแล้วรอบนึงนะเนี่ย..... 
มีครั้งสอง ก็ต้องมีครั้งสาม สี่ ห้า ตามมา จริงปะ......
       
 

[shoi_toei]

ควรเลิกกะแฟน ก่อนเด้ออออ

[Noina_Pn]

อ๋อยยยยยย

[lovenine]

อืมมม  เอาแล้วๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ

[aurusma]

ยังสับสนอยู่แบบนี้ ระวังปิ่นมาวุ่นวายกับน่านเด้อออ

[miikii]

 

[เข็มวินาที]

ต่างคนต่างหวั่นไหว แต่ภคินควรเคลียร์ความรู้สึกเองก่อนนะ อย่าทำอะไรไม่คิดเลย